[ประเทศเกาหลีใต้] In-hyuk & Leoric Hwang's House
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Sarabun:wght@400;600&display=swap" rel="stylesheet"><div style="width: 70%;margin:auto;background: #000;border-radius: 5px;box-sizing:border-box;border-width: 2px;border-style: solid;border-image: linear-gradient(to bottom,transparent, transparent, #093956,#051e25) 1;font-family: 'Sarabun', sans-serif;color: #fafafa;">
<div style="width:100%;height: 315px;margin:auto;background: url(https://img-v2.gtsstatic.net/reno/imagereader.aspx?url=https%3A%2F%2Fm.sothebysrealty.com%2F1103i215%2Fh7c8zvthb7cwmfyjy0fgac6ew7i215&w=750&q=75&option=N&permitphotoenlargement=false) top center/cover;-webkit-mask-image: -webkit-gradient(linear, center 20%,center 100%, from(rgba(0,0,0,1)), to(rgba(0,0,0,0.0)));"></div>
<div style="width: 80%;margin:auto;text-align:justify">
<div style="width: 80%;height: auto;font-size: 1.5rem;margin: auto;text-align: center;transform: translate(10px, -25px);font-style: italic;">In-hyuk & Leoric Hwang's House</div>
<div style="width: 100%;height: auto;padding-bottom: 50px;text-indent:50px;font-size:medium"> บ้านที่ศาสตราจารย์ฮวังอินฮยอกใช้อาศัยอยู่กับลูกชาย ลีโอริคใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาตั้งแต่จำความได้ ก่อนที่จะถูกส่งไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดในภายหลัง
ตัวบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์ร่วมสมัย ด้านหน้าทางเข้าให้ความรู้สึกเหมือนบ้านโมเดิร์นที่ถูกสร้างด้วยโทนสีอ่อนทั้งหลัง เมื่อเดินเข้ามาจะพบกับสระว่ายน้ำส่วนตัว ภายในบ้านตกแต่งตามความชอบของผู้เป็นเจ้าของ คุมโทนด้านในให้เป็นสีสว่างเป็นหลัก ตัดด้วยเครื่องเรือนสีน้ำตาลและดำเพื่อสร้างความโดดเด่นและน่าอยู่ของบ้าน
</div></div>
</div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Leoric เมื่อ 2025-2-5 21:42 <br /><br /><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Sarabun:wght@400;600&display=swap" rel="stylesheet">
<div style="width: 70%;margin:auto;background: #000;border-radius: 5px;box-sizing:border-box;border-width: 2px;border-style: solid;border-image: linear-gradient(to bottom,transparent, transparent, #093956,#051e25) 1;font-family: 'Sarabun', sans-serif;color: #fafafa;">
<div style="width:100%;height: 750px;margin:auto;background: url(https://i.imgur.com/B1vt6Qm.jpeg) top center/cover;-webkit-mask-image: -webkit-gradient(linear, center 20%,center 100%, from(rgba(0,0,0,1)), to(rgba(0,0,0,0.0)));"></div>
<div style="width: 80%;margin:auto;text-align:justify">
<div style="width: 80%;height: auto;font-size: 1.5rem;margin: auto;text-align: center;transform: translate(10px, -25px);font-style: italic;">Leoric Hwang</div>
<div style="width: 100%;height: auto;padding-bottom: 50px;text-indent:50px;font-size:medium">ฮวังอินฮยอกก้าวเดินผ่านกรอกประตูเข้ามาในตัวบ้าน สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดอยู่ไม่ใช่น้อย แม่บ้านคนหนึ่งค้อมศีรษะทักทายพร้อมถามความต้องการตามมารยาท แต่เขากลับเลือกที่จะถามถึงบุตรชายคนเดียวของตนแทนที่จะขอรับน้ำสักแก้ว<br>
<br>
<b>"คุณหนูลีโอริคอยู่ที่ห้องนั่งเล่นที่ปีกขวาค่ะ"</b><br>
<br>
ผู้เป็นบิดาเดินเลี้ยวออกไปจากบริเวณของห้องรับแขกและห้องอาหารสู่พื้นที่ชั้นในอันมีความเป็นส่วนตัวมากกว่า เขาพบบุตรชายอยู่ที่นั่นตามคำกล่าวของแม่บ้าน แต่ทว่ากลับบอกไม่ได้แน่ชัดว่า เด็กชายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่<br>
<br>
โทรทัศน์เบื้องหน้าเปิดเอาไว้ด้วยสารคดีเกี่ยวกับประวัติของยุโรป ลีโอริคไม่ได้นั่งอยู่บนโซฟา หากแต่นั่งอยู่บนพื้นข้างหน้าแล้วเอาหลังพิงโซฟาไว้ มือขวาจับดินสอ ขีดเขียนการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ด้วยท่าทีคล่องแคล่วแม้ปราศจากซึ่งเครื่องคิดเลข หรือแม้แต่กระดาษทดสักใบ ส่วนมือซ้ายที่ควรจะว่างกำลังไขปริศนารูบิคแบบออคตาโกนอลที่ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอามาจากไหน เยื้องไปทางด้านหน้าอีกหน่อยมีพอร์ตเทเบิ้ลเกมวางอยู่ บนหน้าจอกำลังฉายมุฟวี่คัทซีนเพื่อที่จะรอเข้าฉากต่อสู้ในเทิร์นถัดไป ส่วนทางด้านขวาของโต๊ะนั้นมีทั้งชุดน้ำชาแล้วก็ของว่างเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่น มินิทาร์ตกับมาการอง ซึ่งมันก็แหว่งไปบางส่วนแล้ว แถมปากของเด็กชายยังขยับขมุบขมิบเหมือนกำลังเคี้ยวอยู่อีกต่างหาก<br>
<br>
<b>"หวา! เริ่มด่านแล้ว"</b> เสียงของลีโอริคดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สะดุ้งเล็กน้อย ดินสอในมือถูกปล่อยลงบนชีทใบงานเพื่อคว้าหยิบเกมขึ้นมาแล้วเริ่มต้นโจมตีศัตรูทันที<br>
<br>
<b>"ทำไมไม่ทำให้มันจบเป็นอย่าง ๆ ไปล่ะลูก"</b> เสียงของฮวังอินฮยอกแม้จะดูอ่อนโยน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความระอาอยู่ส่วนหนึ่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุตรชายมีพฤติกรรมเช่นนี้ ครั้งแรกที่ได้รับร้องเรียนมาก็คือจากครูประจำชั้น แล้วเมื่อลองสังเกตพฤติกรรมดูในช่วงของวันหยุดก็พบว่า ยิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกวัน บางทีอาจจะต้องทำตามคำแนะนำของแซเทอร์คนนั้นแล้วก็ได้<br>
<br>
<b>"ทำทีละอย่างมันก็ช้าน่ะสิ ทำทีเดียวพร้อมกันประหยัดเวลากว่าตั้งเยอะ หลายอย่างมันก็ต้องมีระยะเวลารอคอย เช่น ฉากมุฟวี่ การเคี้ยวขนม หรือโฆษณาของรายการบนทีวีนั่น ช่างเถอะน่า ผมไม่ทำให้พ่อผิดหวังหรอก"</b> น้ำเสียงของเด็กน้อยดูไม่ได้ใส่ใจอะไร อีกทั้งสายตายังไม่ยอมละออกไปจากหน้าจอเกมคอนโซลในมืออีกต่างหาก<br>
<br>
ผู้เป็นบิดาคร้านเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียง เขาตัดสินใจได้แล้วหากแต่ต้องการเวลาในการดำเนินการทำทุกอย่างให้พร้อม แล้วก็เตรียมคำพูดในการบอกกล่าวความจริงให้แก่ลูกชายของตนเอง ฮวังอินฮยอกอาศัยจังหวะแยกตัวจากลีโอริคขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้านติดต่อหาแซเทอร์ผู้นั้นอีกครั้ง เพื่อขอให้เขามารับตนและบุตรไปส่งที่สถานศึกษาแห่งใหม่ ที่น่าจะเหมาะสมกว่าโรงเรียนในปัจจุบัน<br>
<br>
โมงยามเคลื่อนผ่านเข้าสู่ช่วงเย็น บุรุษวัยกลางคนก้าวเดินกลับลงมาจากห้องทำงานสู่โถงกลางของชั้นล่าง สายตาเหลือบเห็นไฟในห้องนั่งเล่นปีกขวาดับสนิทไปแล้ว ทั้งของที่เคยเกลื่อนกลาดบนโต๊ะทั้งหมดก็อันตรธานหายไป คาดเดาเอาว่า บุตรชายและแม่บ้านคงช่วยกันเก็บจนเรียบร้อยภายหลังที่เขาทำกิจกรรมดังกล่าวเสร็จทั้งหมด แล้วตอนนั้นเองที่เสียงของแม่บ้านสูงวัยดังขึ้น<br>
<br>
<b>"คุณผู้ชาย อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณหนูลีโอริคก็รออยู่ที่ห้องทานข้าว ดิฉันบอกให้เริ่มทานได้แล้ว แต่เธอยืนกราน จะรอคอยคุณผู้ชายให้ได้ค่ะ"</b><br>
<br>
ครั้นหน้าที่ของแม่บ้านผู้นั้นหมดสิ้นลง เธอก็ค้อมกายตามมารยาทก่อนที่จะขอตัวออกไปทำงานอย่างอื่น และทันทีที่ผู้เป็นบิดาก้าวเข้าสู่บริเวณโต๊ะอาหาร ก็เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กชายขึ้นมาได้ทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรแม้แต่น้อย ฮวังอินฮยอกก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาเสียก่อน<br>
<br>
<b>"ลูกเคยถาม ถึงแม่ใช่มั้ย"</b><br>
<br>
ดวงตาของผู้ฟังเบิ่งกว้าง ริมฝีปากอ้าออกราวกับจะถาม แต่ก็งับปิดกลับไปนั่งฟังเงียบ ๆ ตามเดิม ส่วนหนึ่งก็เพราะตนเคยถูกกำชับเอาไว้แต่เด็กแล้วว่าห้ามถามถึง อีกส่วนก็เพราะหากบิดาคิดจะเปิดเผยอะไรบางอย่าง ก็ควรรอฟังให้จบเสียก่อน<br>
<br>
<b>"พ่อไม่มีคำตอบให้หรอก แต่ลูกสามารถหาคำตอบด้วยตัวเองได้ หากยอมย้ายสถานที่เรียน"</b><br>
<br>
เด็กชายยังคงนิ่งงันตามเดิม เซลล์สมองประมวลผลเพื่อหานัยยะของข้อความนั้น ผนวกกับชั่งใจ การย้ายโรงเรียนนั่นก็แปลว่าเขาต้องแยกจากเพื่อน แม้จะมีบางส่วนที่นับได้ว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ก็มีหลายส่วนที่ทำให้รู้สึกแปลกแยก ลีโอริครู้ตัวดีกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น<br>
<br>
<b>"ที่ไหนครับ"</b><br>
<br>
คราวนี้คนที่ประหลาดใจกลับเป็นผู้เป็นบิดา ลูกชายดูนิ่งกว่าที่เขาคิดเยอะ บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ได้รับมาจากมารดาก็เป็นไร ความกล้าหาญที่ไม่เคยกลัวอะไร และสติปัญญาล้ำเลิศที่สามารถแก้ไขปัญหาได้แทบทุกอย่าง<br>
<br>
<b>"พ่อกับเพื่อนอีกคนจะเป็นคนพาลูกไปส่งที่นั่นเอง แต่คงช่วยอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้หรอกนะ"</b><br>
<br>
<b>"แค่นั้นก็พอแล้วล่ะครับ พ่อก็รู้นี่ ว่าผมสามารถหาคำตอบได้ด้วยตัวเองในทุกเรื่องอยู่แล้ว"</b><br>
<br>
ฮวังอินฮยอกมั่นใจว่า แววตาของลีโอริคแปรเปลี่ยนไป มันช่างคล้ายคลึงกับมารดาของเขายามที่คนทั้งคู่พบกันครั้งแรกเมื่อนานมาแล้วเหลือเกิน
</div></div>
</div>
หน้า:
[1]