[กรุงปารีส , ประเทศฝรั่งเศส] Musée d'Orsay - ทวีปยุโรป - Percy Jackson and the Olympians Thailand

God โพสต์ 2024-2-27 12:50:07

[กรุงปารีส, ประเทศฝรั่งเศส] Musée d'Orsay

Nereza โพสต์ 2024-2-27 20:16:50

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-2-27 20:18 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/0C7ZnDN.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

 <img width="550" src="https://i.imgur.com/TLUy7eN.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0">
 

PROLOGUE 
 
<div align="left">


ภายในพิพิธภัณฑ์เลื่องชื่อไม่กี่แห่งของกรุงปารีส เงาร่างของหญิงสาววัยสิบเก้าที่สวมใสกางเกงสกินนี่สีดำเข้ม รับกับเสื้อคอเต่าเข้ารูปสีเดียวกัน และทับด้านนอกสุดไว้ด้วยโค้ทยาวสีเหลืองมัสตาร์ด ผนวกกับเส้นผมสีบลอนด์ยาว รวมไปถึงบุคลิกภาพภายนอกที่ดูมั่นใจทำให้เธอโดดเด่นขึ้นมาจากผู้คนมากมายที่ต่างก็ร่วมใช้เวลาชื่นชมผลงานศิลปะในสถานที่แห่งนี้ น่าเสียดายที่ทั้งเอเดรียนและไนมีเรียต่างก็มีธุระหรือไม่ก็ส่วนจัดแสดงที่อยากไปชม ดังนั้นด้วยนิสัยของพวกเขาทั้งสาม ทำให้ตัวเลือกการแยกย้ายกันไปดูสิ่งที่ต้องการแล้วค่อยกลับมาพบหน้ากันนั้นถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดและแน่นอน ทั้งหมดย่อมไม่ลืมที่จะนัดหมายเวลาพบหน้าเมื่อถึงคราวที่ต้องกลับ หรือกำชับบอกให้เช็คข้อความทางโทรศัพท์กันบ่อย ๆ หากมีเรื่องที่ต้องการจะตามตัวก่อนถึงเวลานัด
 
ไม่ว่าคนอื่นจะเลือกไปที่ส่วนไหน เธอก็ไม่ได้สนใจ เนเรซ่าเลือกที่จะใช้เวลาอยู่กับส่วนจัดแสดงของนิทรรศการว่าด้วยงานศิลป์ในหัวข้อปกรณัมซึ่งหาได้ทั่วไปหากต้องการจะพูดถึงศิลปะในยุคสมัยก่อน ตามประสาสาวโลกส่วนตัวสูงที่ไม่ต้องการให้ใครมารบกวนช่วงเวลาของเธอ เนเรซ่าเลือกที่จะหยิบหูฟังครอบหูแบบใช้แล้วทิ้งของพิพิธภัณฑ์ติดมาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องปวดหัวกับเสียงผู้คนที่สนทนากันอย่างออกรส หญิงสาวกวาดสายตามองดูภาพวาดที่แขวนเรียงรายพลางกดปุ่มเล็ก ๆ บนเครื่องเสียงพกพาของทางพิพิธภัณฑ์ที่มีไว้เพื่อบรรยายข้อมูลเพิ่มเติมสำหรับผู้ที่ไม่สะดวกจะอ่านคำอธิบายตามใต้ภาพหรือทางเข้าโซนใหม่ ๆ
 
เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะแช่มช้า ท่ามกลางฝีเท้าเร่งรีบของผู้คนมากมาย หนึ่งในนั้นยังมีหญิงสาววัยทำงานที่รูปร่างใกล้เคียงกับตัวเธออีกหนึ่งรายกำลังหอบข้าวของเต็มสองมือ และเอ่ยปากขอทางเดินผ่านอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งถึงโอกาสที่ทั้งสองอยู่ในระยะประชิดตัว บางทีคงเป็นเพราะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่ทำให้สุดท้ายทั้งสองก็ต่างฝ่ายต่างหันหน้าเข้าหากัน และจบลงที่การชนกันอย่างแรงจนทำให้ข้าวของในแขนของกระจัดกระจาย รวมไปถึงฝากรอยเปื้อนสีน้ำตาลเข้มไว้บนเสื้อเชิ้ตขาวของฝ่ายที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนด้วยเช่นกัน
 
“ พระเจ้าช่วย ! โอ้ .. ตายแล้ว ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ขอโทษจริง ๆ ! ”
 
หญิงสาวแปลกหน้าทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมพึมพัมคำขอโทษออกมาในระหว่างที่สองมือก็พยายามควานเก็บข้าวของที่ตกอยู่กับพื้น โชคยังดีที่เนเรซ่าไม่ได้รับบาดเจ็บหรือมีข้าวของที่เสียหาย ดังนั้นในฐานะคนที่ยังพอหลงเหลือคำว่าน้ำจิตน้ำใจ เธอจึงตัดสินใจทำตัวเป็นพลเมืองดีด้วยการดึงหูฟังออกมาคล้องไว้ที่ลำคอ และย่อตัวลงเก็บแว่นสายตาที่กระเด็นมาอยู่ใกล้ปลายเท้าของเธอเพื่อนำไปยื่นคืนให้กับฝ่ายที่คงจำเป็นต้องใช้มัน
 
“ ฉันว่าคุณคงจำเป็นต้องใช้เจ้านี้นะคะ ” 
 
ชั่วขณะหนึ่งที่เผลอสบตา เนเรซ่าคิดว่าตัวเองตาฝาด เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตคู่นั้นเริ่มทอประกายเรืองรองขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ รวมไปถึงท่าทีนิ่งค้างและสีหน้าประหลาดใจเป็นอย่างมากที่ประดับอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่าย เนเรซ่าเห็นว่าคู่กรณีพยายามที่จะกวาดสายตามองเธออย่างพิจารณา ราวกับพบเจอของล้ำค่า ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่มากทีเดียว
 
“ คุณคะ ? คุณโอเคไหม ?” 
 
“ อ อ๋อ ขอโทษทีค่ะ พอดีคุณสวยมากจนฉัน ” ท่าทีลุกลี้ลุกลนของฝ่ายตรงข้ามทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นานมากแล้วที่เนเรซ่าไม่ได้พบใครที่ตกตะลึงกับรูปลักษณ์ของเธอ และมันก็คงจะนานยิ่งกว่าสำหรับในด้านที่จะมีหนึ่งในใครเหล่านั้นกล้าพูดออกปากเพื่อชมในรูปลักษณ์ที่สะดุดตาของเธอ
 
“ หวังว่าหน้าตาของฉันจะไม่เผลอทำให้คุณต้องประหม่าจนเกินไปหรอกนะคะ ” เนเรซ่ากล่าวคล้ายติดตลก แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เธอสัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องมองเข้ามา และนั่นทำให้หญิงสาวร่างสูงโปร่งผู้ครอบครองเส้นผมบลอนด์สว่างให้ความตั้งใจในการสวมบทบาทคนใจบุญมากยิ่งขึ้นไปอีก ข้าวของที่กระจายไปตามพื้นถูกเก็บขึ้นมาทีละชิ้นด้วยฝีมือของเนเรซ่าที่คล่องแคล่วเสียยิ่งกว่าผู้เป็นเจ้าของ “ เสื้อคุณเลอะด้วย ถ้าไม่รีบล้างคงฝังคราบเอาไม่ออกแน่นอน ทางที่ดีลองเอาไปล้างที่ห้องน้ำก่อนดีกว่าไหมคะ ? ไม่สิ .. เอาแบบนี้ดีกว่า คุณเอาเสื้อโค้ทของฉันไปใช้ก่อน มันน่าจะเข้ากันได้ดีกับคุณ ” 
 
ถึงจะฟังดูรวบรัดตัดตอนไปหน่อย แต่เชื่อเถอะว่านี่เป็นหนทางที่ดีที่สุดเพื่อให้พวกเขาทั้งสองหลุดพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้สักที เนเรซ่าพูดพลางขยับแขนถอดเสื้อโค้ทสีเหลืองมัสตาร์ดตัวยาวออกจากตัว เผยให้เห็นชุดสีเข้มด้านในที่สุดจะกระฉับกระเฉง ทว่าก่อนที่เธอจะได้ยื่นเสื้อโค้ทให้อีกฝ่ายตามอย่างที่ตั้งใจ ทางนั้นกลับพูดขึ้นมาว่า
 
“ คุณสะดวกไปที่ห้องน้ำกับฉันไหมคะ ? ”
 
คำถามนี้ทำให้เนเรซ่าหยุดชะงักไปได้ครู่หนึ่ง เธอเลื่อนสายตาเข้าพิจารณาผู้กล่าวที่มีท่าทีลังเล แต่ก็เหมือนกับจะคาดหวังให้เธอตอบตกลง “ คือฉัน คงไม่ถนัดถ้าต้อง—-- ”
 
อันที่จริงประโยคจริงของอีกฝ่ายยืดยาวกว่านี้มาก แต่ทั้งหมดที่เนเรซ่าฟัง และจับใจความได้คงไม่พ้นการที่ฝ่ายนั้นต้องการให้เธอ ‘ รับผิดชอบ ’ ต่อสิ่งที่เกิดขึ้น โอเค ถึงมันจะเป็นความผิดร่วมที่เธอยอมคล้อยตามและให้ความร่วมมือ แต่เดิมที เธอไม่มีความจำเป็นต้องลงไปให้การช่วยเหลือเลยด้วยซ้ำ เพราะถ้าไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายมัวแต่วิ่งไม่ลืมหูลืมตาในสถานที่จัดแสดงซึ่งมีป้ายประกาศห้ามวิ่งอยู่แล้ว อะไรแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น
 
 แต่ยังไงเสีย ขอแค่ได้เปลี่ยนคน มุมมองที่มีต่อเรื่องหนึ่งเรื่องย่อมต้องแตกต่างกันเป็นธรรมดา แม้ว่าคำชวนในครั้งนี้จะทำให้เนเรซ่าขมวดคิ้ว แต่เธอก็ยังยกแขนข้างซ้ายขึ้นมาตรวจสอบดูเวลาที่แสดงอยู่บนนาฬิกาข้อมือเพื่อตัดสินใจว่าเธอยังพอจะมีเวลาสำหรับการเล่นสนุกหรือทำอะไรไร้สาระแบบนี้ได้อีกมากน้อยแค่ไหน คงเป็นโชคดีของอีกฝ่ายที่ในตอนนี้เนเรซ่ายังเหลือเวลาอยู่อีกมาก เธอเลยทำเพียงแค่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นการตกลงที่จะร่วมเดินตามอีกฝ่ายไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการอะไร ๆ ให้มันเสร็จสิ้น
 
โดยไม่ทันได้สังเกตถึงท่าทางดีอกดีใจราวกับได้รับรางวัลชิ้นโตของฝ่ายตรงข้ามเลยแม้แต่นิดเดียว
 
...
 
“ ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณยอมมาเป็นเพื่อน ฉันซาบซึ้งใจมากจริง ๆ ”
 
จากส่วนจัดแสดงมาจนถึงห้องน้ำหญิงที่ไร้ผู้คนจนผิดหูผิดตา เนเรซ่ายืนอยู่หน้าบริเวณที่ล้างมือ พร้อมกับวางสายตามองตรงเข้าไปยังกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนเงาร่างของสาววัยทำงานซึ่งเดินตามเข้ามาทีหลัง
 
สาวสวยจากบ้านเฮนลาดิสรู้สึกได้ว่ามีอะไรที่แปลกไป บรรยากาศรอบด้านที่เริ่มเย็นลง รวมไปถึงการที่คนด้านหลังกำลังค่อย ๆ เคลื่อนมือแตะกับลูกบิดและกดคลิกลงกลอนล็อคประตูแบบที่ไม่ได้เกรงกลัวว่าเธอจะรู้หรือไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ท่ามกลางความผิดปกติเหล่านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวสูงโปร่งที่มีเสื้อโค้ทสีสดพาดอยู่กับแขนมีแค่การเปลี่ยนแปลงของสีหน้า จากใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร หลงเหลือก็แต่รอยยิ้มเย้ยหยันที่ชวนให้คนมองรู้สึกขัดใจ
 
“ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ”
 
เนเรซ่ากล่าวขึ้นพร้อมก้มลงจัดเสื้อโค้ทที่พาดอยู่บนแขนของตัวเอง ให้ลดระดับลงมาอยู่แถวช่วงข้อมือราวกับกำลังเตรียมพร้อมรับมือบางอย่าง
 
“ ว่าการจะเปลี่ยนเสื้อ จำเป็นต้องล็อคประตูแน่นหนาถึงขนาดนี้ด้วย ? ”
 
สุภาพสตรีวัยทำงานเค้นเสียงหัวเราะดังขึ้นตอบรับ ฝ่ายตรงข้ามวาดรอยยิ้มปลอมเปลือกขึ้นบดบังใบหน้า “ ถ้างั้นหลังจากนี้รู้ไว้ก็ดีนะคะ เพราะมัน จำ เป็น มาก ”
 
บางทีเธอก็ควรจะเชื่อเซนต์ตัวเองตั้งแต่แรกให้มันจบ ๆ
 
ข้าวของที่พึ่งเก็บขึ้นจากพื้นและยัดใส่ในอ้อมแขนของสาววัยทำงานกลายเป็นว่าร่วงตกลงพื้นอีกครั้ง ไม่มีเวลามานั่งทำความเข้าใจหรือให้ความเมตตา เมื่อตัวต้นเหตุที่พาเธอมาจนถึงห้องน้ำเริ่มขดตัวโค้งงอพร้อมด้วยสิ่งแปลกปลอมอย่าง ‘ ปีก ’ ที่อยู่ ๆ ก็งอกขึ้นมาจากแผ่นหลังเรียบเนียนนั้น เสียงหัวเราะของคนครึ่งนกที่คลุ้มคลั่งได้ที่ก้องกังวานไปทั่วบริเวณที่เธออยู่ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอตัวประหลาดอะไรแบบนี้ แต่อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นครั้งแรกที่เจอการไล่ล่าในสถานที่แคบซึ่งไม่อำนวยต่อการหลบหนีเท่าไหร่นัก
 
สาวครึ่งนกผละออกจากประตู แล้วพุ่งเข้าหาร่างเพรียว และคิดดูว่าหญิงสาวหน้ามึนอายุสิบเก้าปีที่ไร้อาวุธอย่างเธอจะไปทำอะไรได้นอกซะจากการหันขวับแล้วง้างมือข้างที่ถือเสื้อคลุม สะบัดฟาดปลายโค้ทเข้าที่ใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามอย่างจังจนชะงักกันไปทั้งคู่
 
ด้านฮาร์ปี้ก็ไม่คิดว่ายัยเด็กตรงหน้าจะยังมีสติต่อต้าน 
ส่วนด้านคนฟาดก็แค่คิดว่า เ*ย วิธีนี้พอใช้ได้ด้วยว่ะ
 

แต่เอาเถอะ การไล่ล่ามันยังไม่จบ
 
ฮาร์ปี้สาวไม่รีรออีกต่อไป เธอกางกรงเล็บแหลมคมหมายจะเข้าตะปบความลำตัวของเหยื่อที่หมายตา แต่ก็ไม่พ้นถูกเนเรซ่าใช้เสื้อโค้ทหนา ๆ ตั้งรับกรงเล็บที่กดลงมา และตามต่อด้วยการยกเท้าขึ้นถีบกลางลำตัวของอีกฝ่ายจนเซถอยไปอีกทาง ท่ามกลางศึกของสาว ๆ ที่ยื้อยุดฉุกกระชากกันแบบไม่มีใครยอมใคร อยู่ ๆ ก็มีเสียงคึกโครมจากด้านหลังดังขึ้นพร้อมกับควันโขมงที่เป็นสัญญาณการมาถึงของคนพิเศษ
 
ปัง !! โคร้ม !!!
 
เสียงแรกคือเสียงของประตูห้องน้ำที่ถูกถีบจนเปิดอ้า ส่วนเสียงที่สองนั้นเป็นเสียงของร่างฮาร์ปี้สาวที่กระเด็นไปกระแทกผนังด้วยฝีมือของชายแปลกหน้าท่านหนึ่งที่อยู่ ๆ ก็มุ่งเข้ายกเท้ายันตัวอสูรกายให้ออกไปห่าง ๆ จากหญิงสาวที่สมควรจะได้รับการช่วยเหลือ
 
 “ คลาดสายตาหน่อยเป็นไม่ได้ เกือบตายแล้วนะ ”
 
เนเรซ่าทรุดตัวลงกับพื้นพลางหอบหายใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาวิตก ถึงแม้เธอจะเจอกับเรื่องแบบนี้มามากกว่าหนึ่งครั้งก็ตาม แต่ขอสาบานเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนเข้ามาช่วยราวกับรู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไร “ คุณจะมาจับฉันกินแทนหล่อนเหรอ ? ”
 
 “ ก็ฟังดูน่าสนใจอยู่หรอก แต่หยุดคิดอะไรพิลึก ๆ เลย ” ผู้ให้การช่วยเหลือหัวเราะร่วนในขณะที่สองแขนยกขึ้นง้างธนูโดยมีเป้าหมายปลายทางเล็งไปที่ร่างของฮาร์ปี้ที่กำลังยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
 
ตลอดชีวิตเนเรซ่าพบเจอเรื่องอัศจรรย์มามาก เธอจัดระดับความประทับใจ รวมไปถึงความสับสนที่น่าจดจำเอาไว้เสมอ แต่ดูเหมือนเรื่องนี้จะเบียดภาพจำเก่า ๆ ขึ้นมาเป็นอันดับหนึงได้ในทันทีเมื่อปลายศรที่พุ่งเข้าปักลงกับร่างของอสูรกายครึ่งนกกำลังทำให้ร่างนั้นกำลังค่อย ๆ สลายหายไปกับอากาศพร้อมกับเสียงกรีดร้องอ้อนวอน
 
wtf —- นี่เธอดูอะไรอยู่เนี่ย
 
“ ไม่เอาน่าคนสวย ทำเวลาหน่อย เราต้องรีบไปแล้ว ” 
 
เรา ?
 
ไม่ทันให้เนเรซ่าได้ปริปาก ชายตัวสูงก็ปรี่เข้ามาดึงให้เธอลุกขึ้นจากพื้น แถมยังถือวิสาสะปัดฝุ่นตามเนื้อตัวเธอ และริบเอาเสื้อโค้ทสีเหลืองมัสตาร์ดนั้นไปสะบัด ๆ ราวกับจะสวมให้
 
แต่น่าเสียดายที่สภาพขาดยู่ยี่ของมันค่อนข้างถือวาเกินเยียวยา
 
“ … ฉันว่าไว้เธอค่อยหาซื้อใหม่ดีกว่า ตอนนี้ไปกับฉันก่อน เร็วเข้า ”
 
“ เดี๋ยว ๆ อะไรทำให้นายมั่นใจ ว่าฉันจะไปกับนาย ? ” ท้ายประโยคถูกเน้นเสียงลงที่คำว่า ‘ ฉัน ’ และ ‘ นาย ’ เพื่อสร้างระยะอย่างอย่างชัดเจน เธอไม่คิดจะขอไปข้องเกี่ยวกับคนที่พึ่งยิงคน หมายถึง ยิงตัวประหลาดหายไปซะดื้อ ๆ ต่อหน้าต่อตาเธอ แม้ว่านั่นจะเป็นการทำเพื่อช่วยชีวิตเธอก็ตาม
 
“ เธอยังปฏิเสธแม้ว่าจะพึ่งถูกแม่สาวคนเมื่อกี้จ้องจะจับกินเนี่ยนะ ? เป็นตัวเลือกที่ไม่ฉลาดเท่าไหร่ ” หนุ่มหน้ามนปัดฝุ่นออกจากสองมือหนา เขาเก็บธนูของตัวเองกลับไปเมื่อครู่ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดตัวเนเรซ่าที่ยืนพิงกับอ่างล้างมือ “ อย่าห่วงเลย เอเดรียนไม่ว่าหรอกถ้าเธอจะไปกับฉัน ”
 
ชื่อบุคคลที่สามที่ปรากฏขึ้นมาทำเอาเนเรซ่าหันขวับกลับไปมองผู้พูดอย่างไว แต่เคราะห์ร้ายไปนิดที่อีกฝ่ายไม่ใช่พวกความอดทนสูงหากต้องเจรจาในบางเรื่อง “ ฉันจะบอกเขาเองว่าพาเธอไปไหน และถ้ารู้ว่าเธอได้ไปที่นั้น บางทีพ่อไม่ก็แม่ของเธอคงสบายใจขึ้น เพราะงั้น ขออนุญาตนะ ” เมื่อพูดจบ ท่อนแขนแกร่งก็ขยับเข้ารวบลำตัวของสาวสวยในชุดเข้ารูปสีเข้มขลับนั้นขึ้นมา
 
 “ ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่พวกความอดทนสูง อย่าคิดดิ้นเชียว ”
 
โอ้ พระเจ้าช่วย …
 
ประสบการณ์ชีวิตในวัย 19 ปีของเนเรซ่า เฮนลาดิสกำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์วิกฤตขั้นสุด
 
เอเดรียน !! ลูกสาวนายกำลังถูกลักพาตัวแล้ว นี่นายหายหัวไปไหนเนี่ย !!!

</div>
 
 
</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}

</style>

Nymeria โพสต์ 2024-3-2 23:28:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nymeria เมื่อ 2024-3-2 23:48 <style>

#boxProfilebg {
border: 0px solid #152cd5;
border-radius: 30px;
padding: 15px;
box-shadow: #3E1666 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/GeR2iCZ.gif");
}
</style>

<style>
#boxMore {
width: 700px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 20px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/uApiKhn.png");}
</style>

<div id="boxProfilebg">
<div align="center">

 

<div id="boxMore">

 <img width="550" src="https://i.imgur.com/gVOvfeO.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/pDmajn2.png" width="450" border="0">
 THE BEGINNING 
 
<div align="left">


              ให้มันได้แบบนี้สิ.. วันนี้เธอก้าวเท้าไหนก่อนออกจากบ้านกันนะถึงได้ซวยซ้พซวยซ้อน ?               เพล้ง !               เสียงกระจกพิพิธภัณฑ์แตกละเอียดดังไล่หลังของเงาร่างบางที่วิ่งสุดฝีเท้า ในสายตาคนทั่วไปกลับมองว่ามีตำรวจวิ่งไล่เด็กสาววัยละอ่อน ถ้านับเป็นคือคำอธิบายภาพปกติที่สุดสำหรับมนุษย์ที่จะมองเห็นเจ้าสิ่งนั้น เด็กสาวแห่งปาติหาริย์พร้อมสนีคเกอร์รุ่นลิมิเต็ดคู่ใจออกหนีตายสุดฝีเท้า ปากของเธอสบถไม่หยุดขณะเพื่อนผีของเธอช่วยเตือนสติผ่านสร้อยคอเครื่องราง               “ ทำคุณบูชาโทษ! หมอนั่นมาถามทางไปร้านสเต็ก ฉันบอกไม่รู้ก็จะเอาคนไปทำมื้อเย็นเนี่ยนะ! “ <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">              ‘มีแรงเท่าไร วิ่ง! อย่าหันไปมองมันนั่นมิโนทอร์ !’<span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> เพื่อนผีส่งเสียงเตือนเป็นระยะ               รู้น่า.. ไม่ต้องย้ำเธอก็ทำอยู่แล้วไหม !                ไร้เหตุผล.. บางครั้งอันตรายรอยตัวเธอที่เกิดขึ้นก็เป็นแบบนี้ เด็กน้อยหลงทาง คุณยายที่ดูใจดี หรือแม้แต่ลุงขาพิการที่ถ่อมาถามทางไปร้านอาหาร เพียงชั่วพริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็สามารถกลายร่างเป็นอสูรกายตัวประหลาดที่หมายจะลากเธอไปทำสตูว์ แน่นอนว่านิกซ์เจอเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่อายุ 10 ขวบจึงไม่แปลกใจอะไรถ้ามันเป็นแค่กีกี้หรือสัตว์ประหลาดตัวเท่าลูกหมา               แต่นี่.. มันอะไรกัน บรรพบุรุษต้นตระกูลวัว ?                ระหว่างวิ่งสุดฝีเท้าสายตานิกซ์เหลือบไปทางกระจกทางโค้งส่องให้เห็นอสุรกายครึ่งคนครึ่งวัวสูงสามเมตรครึ่งวิ่งไล่ตามมาติดๆ ทุกครั้งที่มันพุ่งชนกับงานศิลปะรายทางจะโลหะรึรูปปั้นศิลาล้วนพังยับไม่เหลือชิ้นดี ริมฝีปากเล็กขบเข้าหากันแน่น ถ้าเปลี่ยนจากแจกันยุควิคตอเรียนเป็นเธอเมื่อครู่มีหวังศพไม่สวย..               “ หนีไปเรื่อยๆ แบบนี้หมดแรงก่อนแน่ไม่มีทางอื่นจะจัดการมันได้เลยหรอ ” <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">              ‘ เธอเคยเห็นคนมือเปล่าสุ้กับฝูงวัวป่าไหมล่ะ ไม่นะ! นิกซ์! ก็บอกว่าอย่าไปมองไง!’ <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">คลาริสวิญญาณในสร้อยร้องเตือนขึ้นอีกครั้ง ทว่าไม่ทันเสียแล้ว               เพราะมัวหันไปมองสูตรที่แปลกตากว่าทุกครั้งทำให้เท้าเหยียบซากหมากฝรั่งคายทิ้งของเจ้าเด็กเหลือขอสักคนโดยไม่ทั้นตั้งใจ เท้าที่สองลื่นพรืดเอาทั้งตัวไถลไปกับพื้น แรงสั่นสะเทือนบ่งบอกว่าเจ้ามิโนทอร์ใกล้เข้ามาทุกทีหญิงสาวร่นคิ้วพยายามพยุงตัวขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล ดูเหมือนว่าขาเธอจะไปติดเข้ากับตรีศูรของรูปสลักหินโพไซดอนเข้า จังหวะบัดซบแบบนี้เท้าเล็กอีกข้างรัวถีบงานศิลป์ไม่ยั้งจะเทพพิโรธหรืออะไรก็ช่าง ชีวิตคนสำคัญที่สุด!               “ ปล่อยยย ทำไมถึงไม่หลุดสักทีเนี่ย ! ปล่อยฉันก่อนแล้วจะเผาปลาซาร์ดีนไปให้โหลนึงเลย! “                อสูรวัวคลั่งตามกลิ่นหอมของสายเลือดพิเศษตรงดิ่งมาทางร่างเล็ก เงาทะมึนทาบผ่านและเมื่อมันยกกำปั้นหนาหนักขึ้นคงหมายจะทุบเธอให้แหลกในคราวเดียว ไนมีเรียกัดฟันไม่คิดหลบตา หากสุดท้ายของเธอต้องมาตายในสภาพนี้หญิงสาวจะส่งคำร้องทุกข์ไปถึงโพไซดอนให้รับผิดชอบค่าเสียหายในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดกับฆาตกร !!               กำปั้นเหล็กเหวี่ยงลงมาอีกนิดเดียวจะถึงกลางกระหม่อม เสียงเพื่อนผีกรีดร้องแต่เธอกลับสงบนิ่ง จู่ๆ กลับมีอีกเสียงทุ้มแทรกเข้ามาในโสตประสาท                            “ เฮ้อ… เธอนี่ไม่กลัวอะไรเลยสินะ.. “               โฮกก…               พริบตาเดียวก่อนที่แรงมหาศาลจะระเบิดกระโหลกของไนมีเรียเปลวเพลิงอันร้อนระอุก็ลุกโชนอย่างปริศนา แสงจ้าทำให้ดวงตาพร่าเมื่อเงาร่างสูงสวมเทรนช์โค๊ทสีดำปรากฎตัวขึ้นกั้นขวางระหว่างเธอกับเจ้าอสุรกาศยักษ์ในตำนาน เมื่อมองดีๆ อีกครั้งที่มือของเขามีหน้าไม้โลหะกลไกรูปทรงประหลาด คล้ายทั้งปืนและอาวุโบราณในคราวเดียวกัน เธอไม่ทันได้ถามว่าอีกฝ่ายคือใครชายแปลกหน้ารัวยิงลูกศรไฟใส่เจ้ามิโนทอร์ด้วยความรวดเร็ว สามดอกเข้าต้นแขน ต้นขา กลางหน้าผาก.. ดูแล้วไม่ใช่มือสมัครเล่น               “ ไม่เห็นจำได้ว่าคนที่บ้านจ้างบอดี้การ์ดด้วย.. ฝีกนานไหมกว่าจะแม่นได้ขนาดนั้น “               อสูรครึ่งวัวแผดเสียงคำรามจนสะเทือนหู ความเจ้บปวดทำมันถอยร่นไปหลายก้าว ผู้ช่วยที่มาทันเวลาจนน่าประหลาดใจพยุงหญิงสาวขึ้นจากพื้นโดยพยายามไม่สบจ้องสายตาคุ่คมของเธอตรงๆ เมื่อเริ่มรู้สึกว่าตนเองปลอดภัยอย่างน้อยก็ชั่วคราว ความสงสัยทำเอาหลุดปาก “ เป็นอาวุธที่แปลกแต่ก็ไม่ได้แย่ น่าสนใจดีรั้ นาย สั่งทำที่ร้านไหน ? “               “ หืม...นี่คือเรื่องแรกที่อยากถาม ? เธอแตกต่างจากเด็กที่ฉันเจอมาจริงๆ “                 ชายหนุ่มปริศนาตอบกลับ เขามีเรือนผมสีเข้มที่รวบแต่งอย่างเป็นระเบียบ ท่าทีสบายๆ กับบรรยากาศรอบตัวดูคล้ายหนุ่มเนิร์ดสไตล์สมัยนิยม นิ่งขรึมแต่มีอารมณ์ขัน เขาตอบกลับเธอโดยเหมือนไมไ่ด้ตอบอะไร  <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">              “ ถึงใช้อุปกรณ์ดียวกัน ก็ใช่ว่าเธอจะสามารถทำสิ่งนี้ได้” <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">พริบตาเดียวกับที่ลุกกระสุนถูกบรรจุเปลวไฟลามจากแขนชายหนุ่มลงไปที่ปืนกลเป็นตัวจุดระเบิด กระสุนประลัยกัลป์หนึ่งห่าพุ่งราวกับมีชีวิตจัดการเจ้ามิโนทอรืจนมันสลายเป็นผุยผง “ ความสามารถขึ้นอยู่กับคนใช้งานแนะนำว่าเลิกล้มความคิดนั้นไปเถอะ แล้วก็.. จะขอบคุณมากถ้ารีบตามผมมา“               เกือบดีแล้ว แต่คำประโยคหลังไปกระตุ้นสัญชาติญาณเอาชนะของนิกซ์ขึ้นมาจนได้ เขาคิดว่าเธอไม่มีปัญญาจัดการหาสิ่งที่ปรารถนาด้วยตนเองสิ? เมื่อครุ่ได้ยินแว่วๆ หวังว่าหูไม่ทันฝาด อีกฝ่ายให้ตนตามไป ตามไปไหนล่ะ ?               เธอสำรวจใบหน้าของชายหนุ่มหัวจรดเท้า ใบหน้าไม่แย่ แต่คำพูดคำจาอยากโยนกลับไปเรียนมาใหม่               “ แบบนั้นขอเปลี่ยนคำถาม ลองบอกเเหตุผลดีๆ ที่ฉันต้องฟังคำของนายด้วย “               ชายร่างสูงถอดแว่นตาพับลงอกเสื้อ เมื่อไร้อันตรายก็กลับมาสบจ้องเธออย่างใช้ความคิด… ปกติแล้วเขาไม่ค่อยรับจ๊อบออกมาพาหน้าใหม่ไปที่แค้มป์ หน้าที้เหล่านี้ยกให้เป็นของบุตรแห่งเทพสายการต่อสุ้จะเหมาะกว่า แต่ในเมื่อเป็นคำขอร้องจากเพื่อนเก่าแก่ที่กินเวลากว่าสามสิบปีถึงจะทำให้เป็นจริงได้                “ เพราะพ่อของคุณรู้ว่าสามารถเชื่อถือผมได้ ‘คุณเฮนลาดิส’ การเดินทางด้วยตนเองไปยังสถานที่ที่แห่งนั้นเพียงลำพัง ก็เหมือนส่งคุณโยนลงไปในรังมิโนทอร์สักฝูง ฟังดูเป็นไง ? “                             “ ฟังเหมือนพวกมิจฉาชีพ ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อนายด้วยซ้ำ.. “ ตอบกลับสั้น ง่าย ได้ใจความ  <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">              ‘เธอเชื่อเขาได้.. พ่อหนุ่มคนนี้ไมไ่ด้มาร้าย’ <span style="color: white; font-size: 11pt; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">อยู่ๆ เสียงของคลาริสซาก็กลับมาชัดเจนดั่งเดิม ทำเอาสถานการณ์ดูพิลึกพิลั่นหนักเสียยิ่งกว่าเก่า               “ ออสวาร์.. ออสวาร์ เรคเคนนอน ทีนี้คุณรุ้จักผมแล้วนะ ไม่ทราบคุณผู้หญิงสะดวกจะออกเดินทางเมื่อไรดี ์? “               “ พูดแบบนี้ดูไม่เหมือนคนบังเอิญมาช่วยในจังหวะวิกกฤตเข้าไปใหญ่ คุณเรคคเคนนอน”               “ ถ้าอยากฟังรายละเอียดตามผมไปขึ้นรถสิครับคุณ..”  ออสวาร์เก็บอุปกรณ์ของตนเข้าเสื้อโค้ทที่ดูเหมือนจะกลืนกินได้ทุกอย่างโดยยังคงสภาพความเรียบเนี้ยบ เขามีทีท่าจะจากไปได้ทุกเมื่อ เป็นลักษณะเดียวกันกับการบอกกลายๆ ว่า ‘สุดแล้วแต่เธอ’               ฝั่งของไนมีเรียเองใช่ว่าจะสงบราบเรียบอยู่เสมอ ทันทีที่ได้ฟังคำตอบระคนล่อลวงเลือดนักสู้ในใจก็คล้ายจะถูกกระตุ้นขึ้นอีกขั้น เธอส่งข้อความไปหาผู้เป็นพ่อ ลองทดสอบตามที่ชายปริศนาบอกกล่าว ล้วนตรงไปกัน 9/10 มีแต้มเดียวถูกหักโทษฐานตอบไม่ตรงเรื่องที่ถาม ส่วนหนึง่ที่รำคาญเพระาคลาริสซาดูจะมีปฎิกิริยาตั้งแต่หมอนี่โผล่อออกมาแล้วเชียว               “ ก็ได้.. ฉันจะฟังรายละเอียดก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ “ </div></div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}

</style>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[กรุงปารีส, ประเทศฝรั่งเศส] Musée d'Orsay