<div class="waves">
<div class="wvtop">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,85.3C640,75,800,53,960,64C1120,75,1280,117,1360,138.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,58.7C640,43,800,53,960,48C1120,43,1280,21,1360,10.7L1440,0L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,288L80,277.3C160,267,320,245,480,250.7C640,256,800,288,960,277.3C1120,267,1280,213,1360,186.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,128L80,144C160,160,320,192,480,192C640,192,800,160,960,149.3C1120,139,1280,149,1360,154.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path></svg>
</div>
<div class="wvicon"><img src="https://i.imgur.com/Uyj2Bee.gif/100"></div>
<div class="wvhead">
<strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong>
<em><br></em>
</div>
<div class="wvtext"><div class="wvtext"><div style="text-align: center;"><span style="color: transparent; font-size: 30px; font-style: italic; font-weight: 900; letter-spacing: -1.5px; -webkit-text-stroke: 1px var(--accent); text-align: start; font-family: Poppins;">Daemon Kannel</span></div><span style="font-family: Kanit; font-size: large; font-weight: 700; text-align: start; text-transform: uppercase; color: var(--text);"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--text);"><br>16 · พฤษภาคม · 2025</span><span style="color: var(--text);"> </span><span style="color: var(--text);">·</span><span style="color: var(--text);"> 13.10 </span><span style="color: var(--text);">น.</span></div></span></div><div class="wvtext"><div class="wvtext"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font face="Sarabun" size="3" style="color: rgb(0, 0, 0);"> </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่ ปาตองเดินตามมาติดๆ มันสะบัดหางดุ๊กดิ๊กไปมา ราวกับดีใจที่ได้ออกจากใต้เตียงเสียที <i>'อย่างน้อยก็เจอไปหนึ่ง'</i> เดม่อนคิด แต่เป้าหมายหลักของเขายังคงหายไปอย่างลึกลับ ริโคล่าซ่อนตัวได้แนบเนียนกว่าที่คิดมาก</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาไล่สายตาไปตามโถงทางเดิน มีประตูอีกสองบานที่ยังไม่ได้เปิด บานหนึ่งอยู่สุดทางเดินด้านซ้ายมือ ส่วนอีกบานอยู่เยื้องไปทางขวาเล็กน้อย<i> 'คงไม่พ้นสองห้องนี้แล้วล่ะ'</i></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนเลือกที่จะไปทางซ้ายมือก่อน เขาเดินอย่างเงียบเชียบ พยายามฟังเสียงใดๆ ก็ตามที่อาจจะบ่งบอกถึงตำแหน่งของริโคล่า หรือแม้แต่เสียงหอบหายใจของปาตองที่อาจจะบอกใบ้ถึงตำแหน่งของเพื่อนซี้ แต่ก็ไม่มีอะไร</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาหยุดอยู่ที่ประตูบานแรกทางซ้าย ค่อยๆ เอื้อมมือไปที่ลูกบิด ประตูนี้เป็นประตูไม้เก่าสีขาว มีรอยขูดขีดจางๆ ตามขอบ เดม่อนบิดลูกบิดอย่างช้าๆ แล้วแง้มประตูออก แสงสลัวจากภายในส่องออกมา</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือห้องเก็บของขนาดใหญ่กว่าห้องแรกที่เขาแง้มดูเสียอีก ภายในเต็มไปด้วยลังกระดาษเก่าๆ เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาว และของใช้จิปาถะมากมาย กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างละเอียด เขามองไปที่ซอกหลืบต่างๆ ที่พอจะเป็นที่ซ่อนของเด็กตัวเล็กๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นหลังกองลัง หรือใต้โต๊ะเก่าที่วางอยู่มุมห้อง แต่ไม่ว่าจะมองหาเท่าไหร่ ก็ไม่พบวี่แววของริโคล่า</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> <i> </i></span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'ไม่น่าใช่ที่นี่แฮะ'</i> เขาสรุป ก็อบลินยังน่าสนใจกว่าไอ้ฝุ่นพวกนี้เยอะ เขากำลังจะถอยออกมา แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าห่มผืนใหญ่สีสันสดใสที่กองอยู่มุมห้อง มันดูใหม่และสะอาดกว่าของชิ้นอื่นในห้องเก็บของอย่างเห็นได้ชัด</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนเดินเข้าไปใกล้ พลางใช้ปลายเท้าเขี่ยๆ ผ้าห่มผืนนั้นเบาๆ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจนัก เขาเอื้อมมือไปจับชายผ้า แล้วดึงออกอย่างรวดเร็ว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"จะแฮะ!"</b> เดม่อนพึมพำ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ไม่มีอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม นอกจากความว่างเปล่า เขาถอนหายใจเล็กน้อย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'เอาล่ะ เหลือแค่ห้องสุดท้ายแล้ว' </i>เดม่อนคิด พลางเดินออกจากห้องเก็บของ ปิดประตูเบาๆ แล้วมุ่งหน้าไปยังประตูบานสุดท้ายที่อยู่สุดทางเดินด้านขวามือ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ประตูบานสุดท้ายเป็นไม้สีเข้ม ดูแข็งแรงกว่าบานอื่น เดม่อนเอื้อมมือไปที่ลูกบิด พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ<i> 'ต้องเป็นที่นี่แน่ๆ' </i>เขากำลังจะบิดลูกบิด...</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"เจอตัวแล้ว!"</b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เสียงเล็กใส ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสบางเบาที่แตะลงบนแผ่นหลัง เดม่อนสะดุ้งเล็กน้อย หันขวับไปมอง ก็พบกับริโคล่าที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสนุกสนาน ปาตองที่เดินตามเดม่อนมาก็เห่าเบาๆ เหมือนร่วมยินดีกับชัยชนะของเจ้านาย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนยิ้มมุมปาก<i> 'แพ้จนได้'</i> เขานึกในใจ แต่ความรู้สึกพ่ายแพ้นั้นกลับเจือไปด้วยความอบอุ่นใจ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"ขอบคุณนะพี่ชาย"</b> ริโคล่าเอ่ยขึ้น น้ำเสียงสดใส<b> "ไม่ได้เล่นซ่อนหากับคนอื่นนอกจากปาตองมานานแล้ว"</b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นทำให้เดม่อนรู้สึกดีอย่างประหลาด อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้ทำให้เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งมีความสุขได้บ้าง แม้ว่าเธอจะไม่ได้เจอพ่ออย่างที่หวังไว้ก็ตาม</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"ไม่เป็นไรจ้ะ" </b>เดม่อนตอบ พลางลูบหัวริโคล่าเบาๆ<b> "ว่าแต่หนูสนุกไหม?"</b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"สนุกมากเลยค่ะ!" </b>เธอกระโดดโลดเต้น ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย <b style="">"หนูไปแล้วนะคะพี่จ๋า!"</b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ริโคล่าวิ่งกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับปาตอง ทิ้งให้เดม่อนยืนอยู่คนเดียวในโถงทางเดิน เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านของริโคล่า</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เมื่อก้าวเท้าออกมาจากประตูรั้วบ้าน กลิ่นอายของเมืองอิตาลีก็โชยมาปะทะจมูก แสงแดดยามบ่ายยังคงเจิดจ้า แต่สิ่งที่ทำให้เดม่อนต้องชะงักคือร่างสูงโปร่งที่ยืนพิงกำแพงอิฐเก่าๆ อยู่ไม่ไกลนัก</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เฮอร์มีส เทพแห่งการสื่อสารและผู้ส่งสารของเทพเจ้า กำลังยืนไขว่ห้างอย่างสบายๆ แสงแดดสะท้อนกับปีกเล็กๆ ที่ติดอยู่บนรองเท้าบูทของเขา ถุงใส่พัสดุขนาดใหญ่ที่เขาแบกมาในตอนแรกดูจะฟีบลงไปมาก ราวกับว่าเทพองค์นี้เพิ่งไปส่งของมาหลายที่ก่อนจะกลับมาเช็คงาน</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#ffff00"> </font></span><font face="Sarabun" size="3"><b style=""><font color="#ffff00">"เป็นไงบ้าง เล่นกับเด็กปลอดโปร่งขึ้นบ้างไหม?"</font> </b><font color="#000000">เฮอร์มีสเอ่ยทัก น้ำเสียงสบายๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้ทัน</font> <b style=""><font color="#ffff00">"เจ้าทำงานได้ดี เมื่อกี้ถือว่าผ่านโปร"</font></b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนเลิกคิ้วเล็กน้อย <i>'ผ่านโปร? หมายถึงเรื่องก็อบลินเมื่อครู่สินะ'</i></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> <font color="#ffff00"> </font></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#ffff00">"อยากจะรับงานส่งของอีก 3 ชิ้นไหม? เดินทางไกลหน่อยแต่อยู่ภายในยุโรป ข้ามีเงินค่าตอบแทนให้"</font></b> </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เฮอร์มีสยิ้มกรุ้มกริ่ม พลางชูถุงผ้าใบเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะหนักพอสมควร</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"> <b>"ไม่ล่ะครับ"</b> เดม่อนตอบสั้นๆ ดวงตาสีน้ำทะเลจับจ้องไปที่เฮอร์มีส เขารู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักที่เทพเจ้าคนนี้ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเจอเมื่อครู่ ทั้งเรื่องก็อบลินและการเล่นซ่อนหากับริโคล่า <i>'เทพนี่มันก็เทพจริงๆ นั่นแหละ'</i> เขานึกในใจพลางถอนหายใจเล็กน้อย</div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"> <b>"ขอบคุณสำหรับข้อเสนอครับ แต่ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่า" </b>เดม่อนพูดเสียงเรียบ ปฏิเสธงานส่งของที่ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบกลายๆ จากเฮอร์มีส แม้เขาจะชอบความท้าทายและเงินค่าตอบแทนที่ดูเย้ายวนใจ แต่ภารกิจตามหาพ่อยังคงสำคัญที่สุดสำหรับเขา ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็ไม่ได้ข่าวคราวพ่ออีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ อีกทั้งยังมีเรื่องลิเลียน่าที่ดูแปลกไป เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง....</div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div></font><font face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000"> เฮอร์มีสยิ้มมุมปาก ไม่ได้ดูแปลกใจกับคำตอบของเดม่อนมากนัก </font><b style=""><font color="#ffff00">"แล้วแต่เจ้าเลย"</font></b><font color="#000000"> เขายักไหล่เล็กน้อย เก็บถุงผ้าใบกลับเข้าไปในเสื้อคลุม </font><b style=""><font color="#ffff00">"แต่นายรู้อะไรไหม เจ้าหนู การทำงานให้พวกเราก็ถือเป็นการตามหาตัวเองไปในตัวนะ"</font></b></div><div align="left" style="color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify; outline-style: none;"><br></div></font><font face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000"> เดม่อนไม่ได้ตอบโต้ เขาพยักหน้ารับเบาๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ไม่สนใจถ้อยคำสุดท้ายของเทพผู้ส่งสาร</font></div></font><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาเดินไปตามถนนของเมืองอิตาลี พลางเหลือบมองซ้ายขวาเพื่อหาป้ายบอกทางหรือสัญญาณอะไรก็ตามที่จะนำไปสู่สนามบิน ความคิดในหัวเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ผ่านมา 'พ่อแท้ๆ ของฉันคือใครกันแน่?' คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจไม่เคยจางหาย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แต่แล้วจู่ๆ แผนการที่ตั้งใจจะไปสนามบินก็เปลี่ยนไปเพราะเขาลืมไปว่าตั๋วเร่งด่วนไม่จองล่วงหน้ามันราคาสูง เดม่อนเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก เป็นรถแวนสีฟ้าเก่าๆ มีสติกเกอร์รูปอุ้งเท้าแมวแปะอยู่เต็มคัน และมีรูปหัวใจเล็กๆ แทรกอยู่ประปราย 'อืม...น่าสนใจ'</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขากระโดดหลบเข้าไปหลังพุ่มไม้ขนาดใหญ่ สายตาสำรวจรอบตัวให้แน่ใจว่าไม่มีใครมองเห็น เมื่อแน่ใจแล้ว เดม่อนก็รวบรวมสมาธิ พลังแห่งการแปลงร่างเริ่มทำงาน ร่างกายของเขายืดหดผิดรูปไปชั่วขณะ ก่อนที่เสื้อยืดค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มจะหดเล็กลงพร้อมกับแขนขาที่เปลี่ยนไป กลายเป็นร่างของแมวดำขนปุยตัวเล็กๆ ดวงตาสีเขียวมรกตที่เคยเป็นของมนุษย์ บัดนี้เปล่งประกายความเจ้าเล่ห์ของแมวเหมียว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาเดินออกมาจากพุ่มไม้ สะบัดหางหนึ่งที แล้ววิ่งไปที่รถแวนคันนั้น เจ้าของรถดูจะเป็นหญิงชราใจดี เธอเพิ่งเปิดประตูรถด้านคนขับเตรียมจะเข้าไปนั่ง เดม่อนรีบกระโดดขึ้นไปบนยางล้อหลัง แล้วมองส่งสายตาออดอ้อนไปยังเธอ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">หญิงชราเห็นแมวดำตัวน้อยที่ดูบอบบางก็ชะงัก เธอมีรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า </font><font face="Sarabun" size="3" color="#2e8b57">"โอ๊ะโอ๋! แมวน้อยมาจากไหนกันจ๊ะเนี่ย?" </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เธอย่อตัวลงมา มองเดม่อนด้วยความเอ็นดู</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนใช้ดวงตากลมโตของแมวมองตอบกลับไปอย่างออดอ้อน พลางส่งเสียงครางเหมียวๆ ราวกับจะบอกว่า <i>'หนูหลงทาง หนูอยากไปกับคุณแม่'</i></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">หญิงชราหัวเราะเบาๆ </font><font face="Sarabun" size="3" color="#2e8b57">"ตาแป๋วเชียว! เอาเถอะๆ ในเมื่อมองตาซึ้งขนาดนี้ จะทิ้งกันได้ยังไง"</font><font face="Sarabun" size="3"><font color="#000000"> เธอยื่นมือมาอุ้มเดม่อนขึ้นไปบนรถอย่างเบามือ </font><font color="#2e8b57" style="">"สงสัยอยากจะไปโรมด้วยกันสินะเจ้าตัวเล็ก"</font></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนรู้สึกพอใจกับแผนการของตัวเองที่สำเร็จตามคาด เขากระโดดขึ้นไปนั่งบนเบาะผู้โดยสาร หางกระดิกน้อยๆ พลางหลับตาลงเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไปโรมอย่างสบายใจ</font></div></div></div></div></div></div><div class="wvtext"><br></div>
<div class="wvbot">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,122.7C640,149,800,203,960,202.7C1120,203,1280,149,1360,122.7L1440,96L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,128C160,160,320,224,480,245.3C640,267,800,245,960,202.7C1120,160,1280,96,1360,64L1440,32L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,32L80,53.3C160,75,320,117,480,133.3C640,149,800,139,960,149.3C1120,160,1280,192,1360,208L1440,224L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,85.3C640,96,800,160,960,197.3C1120,235,1280,245,1360,250.7L1440,256L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path></svg>
</div>
</div>
<a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit"></a><a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit" style="display: inline !important;">NC</a>
<style>.waves { --accent: #b7011f; --accent1-25: #b7011f; --accent2-25: #fdc4e2; --accent3-25: #b7011f; --accent4-25: #b7011f; --text:#666; --bckg:#fff; }</style><link rel="stylesheet" href="https://dl.dropboxusercontent.com/scl/fi/50ognhvddbgrdql71m9ys/waves.css?rlkey=zzfy7ubvad00156x4dydsxjv6&st=r13bibt5&dl=0"></div>
<div style="max-width:900px; margin:auto;
background:#1a1a1a;
border-radius:20px; padding:30px;
font-family:'Sarabun',sans-serif;
box-shadow:0 10px 30px rgba(0,0,0,0.25);">
<!-- ส่วนหัวหนังสือพิมพ์แฟนตาซี -->
<div style="text-align:center; margin-bottom:25px; border-bottom:3px solid #8b4513; padding-bottom:15px;">
<div style="font-size:36px; font-weight:bold; color:#d4af37; letter-spacing:1px; text-shadow:1px 1px 2px rgba(0,0,0,0.3);">
Jupiter Camp Gazette
</div>
<div style="font-size:16px; color:#c0a060; margin-top:5px;">
บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 02</div>
</div>
<!-- โปรไฟล์ + เนื้อหา -->
<table style="width:100%; border-spacing:20px; margin-bottom:20px;">
<tbody>
<tr>
<!-- โปรไฟล์ -->
<td style="width:30%; vertical-align:top; text-align:center;">
<div style="width:180px; height:180px; margin:auto; border-radius:50%; overflow:hidden;
border:8px solid #d4af37;
box-shadow:0 0 40px rgba(212,175,55,0.8), inset 0 0 20px rgba(255,255,255,0.3);
background: radial-gradient(circle at top left, #3b0a45, #1a001a);
animation:spinCoin 8s linear infinite;">
<img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000065243.md.jpg" style="width:100%; height:100%; object-fit:cover; border-radius:50%;">
</div>
<!-- ชื่อโปรไฟล์ -->
<div style="font-weight:bold; color:#d4af37; font-size:22px; margin:15px 0 8px; text-shadow: 1px 1px 2px rgba(0,0,0,0.5);">
ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ
</div>
<!-- คำคมใต้ชื่อ -->
<div style="font-size:16px; color:#c0a060; margin-top:5px; font-style:italic; text-shadow: 1px 1px 1px rgba(0,0,0,0.4);">
"คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"
</div>
</td>
<!-- เนื้อหา scrollable -->
<td style="width:70%; vertical-align:top;">
<div style="background:#2c1f3c;
border-radius:12px; padding:30px; height:550px; overflow-y:auto;
border:2px solid #d4af37; box-shadow: 0 5px 25px rgba(0,0,0,0.2);
color:#e0d8ff; scroll-behavior: smooth; font-size:18px; line-height:1.8;">
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">วันที่: 20 สิงหาคม พุทธศักราช 2558</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">หัวข้อการโรลเพลย์ : เมื่อการเดินทาง...คือความทรงจำสุดท้ายของครอบครัวพิพัฒน์เกียรติ</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">สถานที่ : เมืองปิซ่า</p><p style="text-align: center; text-indent: 2em; margin-bottom: 1em;"><br><img src="static/image/hrline/43.gif" border="0" alt=""><br><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">การเดินทางอันแสนอบอุ่นในวันที่อากาศสดใสในประเทศอิตาลี คณะเดินทางของเราประกอบไปด้วย อธิปัตย์ และ ลลิตา พิพัฒน์เกียรติ ที่เป็นผู้อาวุโสของครอบครัว ธนาธิป และ มณฑิรา พิพัฒน์เกียรติ ลูกชายและลูกสะใภ้ นภัสสร พิพัฒน์เกียรติ ลูกสาว และ ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ หลานสาวของนภัสสรที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของอธิปัตย์และลลิตา และยังเป็นหลานสาวของธนาธิปและมณฑิราอีกด้วย ทั้งหมดกำลังจะเดินทางจากกรุงโรมไปยังเมืองปิซา ซึ่งเป็นเมืองสุดท้ายที่ครอบครัวจะได้เดินทางท่องเที่ยวร่วมกัน โดยมี จริยา คนรับใช้ผู้ดูแลครอบครัวติดตามไปด้วย</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p>
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">เสียงล้อรถไฟสายความเร็วสูง Frecciarossa ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอเป็นจังหวะแห่งการเดินทาง ขณะที่มันทะยานออกจากกรุงโรมสู่ทิศเหนืออย่างรวดเร็ว ภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างเปลี่ยนผ่านจากความวุ่นวายและอาคารเก่าแก่ของเมืองหลวง สู่ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีกว้างสุดสายตาที่สลับกับไร่องุ่นที่ทอดยาวเป็นระยะ คุณอธิปัตย์ เอนหลังพิงเบาะกำมะหยี่สีแดงอย่างผ่อนคลาย หลับตาลงอย่างสงบ ราวกับกำลังซึมซับทุกช่วงเวลา มือข้างหนึ่งกุมมือ คุณลลิตา ที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างนุ่มนวลและมั่นคง</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p>
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"คุณลลิตาจำได้ไหม" เสียงทุ้มนุ่มของเขาเอ่ยขึ้น พลางรำลึกถึงความหลัง "ตอนที่เราเป็นหนุ่มเป็นสาว เคยมาเที่ยวอิตาลีด้วยกันสองคน"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><i><br></i></p>
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณลลิตาหันมายิ้มอย่างอบอุ่น ดวงตาเป็นประกาย "จำได้สิคะ...เราไปฟลอเรนซ์ด้วยกัน แล้วก็โรม แต่ไม่เคยมาปิซาเลยนะ" เธอจับมือคุณอธิปัตย์แน่นขึ้น "ตอนนั้นเรามีความฝันว่าอยากกลับมาเที่ยวที่นี่อีกครั้ง...แต่ในวันที่ครอบครัวของเราใหญ่ขึ้นแบบนี้...มันเป็นความสุขยิ่งกว่าฝันอีกค่ะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">จริยา ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากทุกคน หยิบผ้าห่มผืนบางมาคลุมให้คุณอธิปัตย์อย่างรู้ใจก่อนที่เขาจะรู้สึกง่วงงุน เธอเดินไปรินน้ำดื่มใส่แก้วให้คุณมณฑิรา และหยิบขนมปังอบกรอบใส่จานให้ภัทรานิษฐ์อย่างเงียบเชียบ ทุกการกระทำของเธอเต็มไปด้วยความใส่ใจและแม่นยำ</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><b><br></b></p>
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณธนาธิป ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหันมายิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี "ก็พวกเราไงครับพ่อแม่" เขากล่าวพร้อมหัวเราะ "พวกเราทำให้ฝันของพ่อแม่เป็นจริงแล้วนะครับ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"ใช่ค่ะคุณพ่อคุณแม่" คุณมณฑิรา เสริม "ครั้งนี้พวกเราได้มาเที่ยวด้วยกันทั้งครอบครัว...เป็นความทรงจำที่ล้ำค่าที่สุดเลยค่ะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณนภัสสร ที่นั่งข้างๆ ภัทรานิษฐ์ กำลังอธิบายเรื่องราวของเมืองปิซาให้ลูกสาวฟังอย่างตั้งใจ ภัทรานิษฐ์เงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดภาพด้วยดวงตากลมโตเป็นประกาย</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"คุณตาคุณยายคะ...คุณแม่บอกว่าที่ปิซาไม่ได้มีแค่หอเอน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงใสซื่อและไร้เดียงสา "มีจัตุรัสแห่งปาฏิหาริย์ด้วย แล้วก็มีโบสถ์สวยๆ ตั้งหลายแห่งเลย"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณอธิปัตย์ยิ้มบางๆ และลูบศีรษะหลานสาวอย่างเอ็นดู "ใช่แล้วจ้ะหลานรัก" เขาพูด "ปิซามีอะไรให้เราค้นหาอีกเยอะเลย...วันนี้เราทุกคนจะได้ไปสำรวจด้วยกันนะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณลลิตาเหลือบมองคุณอธิปัตย์ แล้วหันไปกระซิบกับภัทรานิษฐ์ "แล้วอย่าลืมนะลูก...ที่โรมมีตำนานเรื่อง ลูปา หมาป่าที่เลี้ยงดูโรมูลุสกับเรมัสผู้สร้างกรุงโรม ที่นี่อาจจะมีหมาป่าที่คอยปกป้องคุ้มครองเมืองอยู่ก็ได้นะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ภัทรานิษฐ์ทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง "จริงเหรอคะคุณยาย...หนูจะลองมองหาดูนะคะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ทุกคนในตู้รถไฟยิ้มให้กันอย่างมีความสุข หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของภัทรานิษฐ์ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพันที่แสนพิเศษ ทุกคนต่างรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่การไปเที่ยว แต่เป็นการสร้างความทรงจำอันงดงามร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายของครอบครัวพิพัฒน์เกียรติอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">หลังจากเดินทางมาถึงเมืองปิซาและเข้าพักที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปสัมผัสเสน่ห์ของเมืองนี้ แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายสาดส่องลงมาบนถนนหินกรวดเก่าแก่ที่สะท้อนเงาของอาคารต่างๆ อย่างงดงาม คุณธนาธิป เดินจูงมือ ภัทรานิษฐ์ อย่างระมัดระวัง พลางบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้เธอฟังอย่างสนุกสนาน ขณะที่ คุณมณฑิรา เดินประกบอยู่ข้างๆ อย่างใกล้ชิด และมี จริยา เดินตามไปอย่างเงียบๆ ราวกับเป็นเงาที่คอยปกป้องคุ้มครอง</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p>
<p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ทุกคนในตู้รถไฟยิ้มให้กันอย่างมีความสุข หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของภัทรานิษฐ์ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพันที่แสนพิเศษ ทุกคนต่างรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่การไปเที่ยว แต่เป็นการสร้างความทรงจำอันงดงามร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายของครอบครัวพิพัฒน์เกียรติอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">หลังจากเดินทางมาถึงเมืองปิซาและเข้าพักที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปสัมผัสเสน่ห์ของเมืองนี้ แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายสาดส่องลงมาบนถนนหินกรวดเก่าแก่ที่สะท้อนเงาของอาคารต่างๆ อย่างงดงาม คุณธนาธิป เดินจูงมือ ภัทรานิษฐ์ อย่างระมัดระวัง พลางบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้เธอฟังอย่างสนุกสนาน ขณะที่ คุณมณฑิรา เดินประกบอยู่ข้างๆ อย่างใกล้ชิด และมี จริยา เดินตามไปอย่างเงียบๆ ราวกับเป็นเงาที่คอยปกป้องคุ้มครอง</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">จริยาคอยเดินอยู่ไม่ห่างจากทุกคน เธอคอยกางร่มบังแดดให้คุณอธิปัตย์และคุณลลิตา และช่วยถือกระเป๋าของทุกคนอย่างคล่องแคล่ว สายตาของเธอมองสำรวจรอบๆ ตัวอย่างระมัดระวังอยู่เสมอ ราวกับกำลังตรวจสอบให้แน่ใจว่าทุกคนปลอดภัย</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"คุณพ่อคะ...ที่นี่บรรยากาศดีจังเลยค่ะ" คุณมณฑิรากล่าวพลางสูดหายใจเข้าเต็มปอด "อากาศก็ดี ไม่ร้อนจนเกินไป แถมยังมีกลิ่นอายของประวัติศาสตร์อบอวลไปทั่วเลยค่ะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณอธิปัตย์ และ คุณลลิตา เดินเคียงคู่กันไปอย่างช้าๆ คุณอธิปัตย์ชี้ไปที่สะพานเก่าแก่ข้ามแม่น้ำอาร์โนที่เรียกว่า ปอนเต ดี เมซโซ (Ponte di Mezzo) "ดูสิคุณลลิตา...สะพานนี้สวยมากเลยนะ" เขาพูด "เราเดินเล่นริมน้ำกันก่อนไหม"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณนภัสสร พยักหน้าเห็นด้วย "ดีเลยค่ะคุณพ่อ...ภัทรอยากถ่ายรูปกับแม่น้ำอาร์โนด้วย"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ทุกคนเดินเลียบไปตามริมฝั่งแม่น้ำอาร์โนอย่างช้าๆ ภาพตึกสีพาสเทลเก่าแก่เรียงรายเป็นทิวแถวสะท้อนในผิวน้ำที่นิ่งสงบราวกับกระจก ผู้คนนั่งจิบกาแฟอยู่ตามคาเฟ่ริมทาง บ้างก็ปั่นจักรยานไปมาอย่างสบายๆ บรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบสงบและโรแมนติก</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"คุณตาคะ" ภัทรานิษฐ์ดึงแขนคุณธนาธิปด้วยความตื่นเต้น "เรามาดูพิพิธภัณฑ์กันเถอะค่ะ...แม่บอกว่าที่นี่มีของเก่าเยอะเลย"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณธนาธิปยิ้ม "ไว้ตอนเย็นนะลูก...ตอนนี้เราเดินเล่นพักผ่อนกันก่อนดีกว่า"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">เมื่อเดินไปถึงจัตุรัสใหญ่ ทุกคนก็ต้องตะลึงกับความงดงามของ Piazza dei Miracoli หรือจัตุรัสแห่งปาฏิหาริย์ พื้นหญ้าเขียวขจีกว้างใหญ่ตัดกับสีขาวบริสุทธิ์ของหินอ่อนของสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ทั้งสาม ได้แก่ หอเอนปิซา ที่เอนตัวอย่างโดดเด่นท้าทายแรงโน้มถ่วง มหาวิหาร Duomo di Pisa ที่งดงามอลังการด้วยลวดลายแกะสลักอันวิจิตร และ หอศีลจุ่ม Baptistery of Pisa ที่ดูสง่างามเป็นอย่างยิ่ง</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"โอ้โห..." คุณลลิตาอุทานด้วยความทึ่ง "สวยงามยิ่งกว่าในรูปภาพอีกนะคุณอธิปัตย์"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณอธิปัตย์พยักหน้าอย่างช้าๆ แววตาเต็มไปด้วยความสุขและภาคภูมิใจ "ใช่...สวยงามจริงๆ" เขาเหลือบไปมองทุกคนในครอบครัว "นี่แหละ...ความสุขที่แท้จริง"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ทุกคนผลัดกันถ่ายรูปกับหอเอนปิซาในท่าทางต่างๆ สร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอย่างไม่ขาดสาย คุณธนาธิป ถ่ายภาพเซลฟี่ครอบครัวกับฉากหลังของมหาวิหาร คุณนภัสสร ถ่ายภาพมุมสูงของจัตุรัสอันกว้างใหญ่ คุณอธิปัตย์ และ คุณลลิตา นั่งลงบนม้านั่งพลางเฝ้ามองลูกๆ และหลานๆ อย่างอิ่มเอมใจ</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">เมื่อใกล้ถึงเวลาพระอาทิตย์ตกดิน ทุกคนก็กลับมารวมตัวกัน ภัทรานิษฐ์ ยื่นมือให้คุณอธิปัตย์และคุณลลิตา "คุณตาคุณยายคะ...มาดูพระอาทิตย์ตกที่หอเอนกันนะคะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">แสงสีทองสุดท้ายของวันสาดส่องกระทบหอเอนปิซา เกิดเป็นภาพที่สวยงามจับตา ทุกคนยืนมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบสงบและดื่มด่ำกับบรรยากาศที่แสนโรแมนติกนี้ คุณอธิปัตย์ จับมือคุณลลิตาอย่างอ่อนโยน เขาหันไปมองลูกๆ และหลานๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา น้ำตาแห่งความสุขเอ่อคลออยู่ในดวงตา "พวกเราทุกคน...ขอบคุณที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้สมบูรณ์แบบที่สุด"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">การเดินทางครั้งใหม่</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">วันรุ่งขึ้นมาถึงอย่างรวดเร็ว ทุกคนในครอบครัวพิพัฒน์เกียรติรวมตัวกันที่สถานีรถไฟเพื่อกล่าวอำลา ภัทรานิษฐ์ และ คุณนภัสสร กำลังจะเดินทางไปยังอีกเมืองหนึ่ง ในขณะที่คนอื่นๆ ในครอบครัวจะเดินทางกลับสู่กรุงโรม</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">จริยา เตรียมสัมภาระและตั๋วรถไฟไว้ให้ภัทรานิษฐ์อย่างเรียบร้อย เธอคอยจัดเสื้อผ้าที่ยับเล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทาง และยื่นขวดน้ำให้ภัทรานิษฐ์อย่างใส่ใจ</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณอธิปัตย์ ก้มลงกอดภัทรานิษฐ์อย่างอบอุ่น "ดูแลตัวเองนะลูก...แล้วจำไว้นะ" เขาพูดเสียงนุ่มนวล "การตามหา ลูปา ไม่ใช่การตามหาหมาป่าจริงๆ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ภัทรานิษฐ์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย "แล้วคืออะไรเหรอคะคุณตา"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"ลูปา ในที่นี้หมายถึงผู้ที่คอยปกป้องดูแลเราอย่างเงียบๆ โดยที่เราอาจจะมองไม่เห็น หรือไม่ทันสังเกตเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา" คุณอธิปัตย์อธิบายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "บางครั้งลูปาก็เป็นเหมือนกับผู้พิทักษ์ที่คอยดูแลเราจากเงามืด อาจจะเป็นคนแปลกหน้าบนรถไฟที่คอยดูพวกเราอยู่ห่างๆ หรือแม้แต่คนที่อยู่ใกล้ตัวเราที่สุดก็ได้นะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">คุณลลิตาเสริมขึ้นมาอย่างอ่อนโยน "ใช่แล้วจ้ะหลานรัก...เพราะฉะนั้นเมื่อลูกเดินทางต่อไป...จงมองหาลูปาที่อยู่ในชีวิตของลูกนะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ภัทรานิษฐ์มองไปที่ จริยา ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เธอทำได้เพียงยิ้มให้จริยาอย่างอ่อนโยนก่อนจะหันไปกอดคุณตาคุณยายและทุกคนในครอบครัวอย่างแน่นหนา</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">"ขอบคุณค่ะคุณตาคุณยาย...หนูจะจำไว้เสมอนะคะ"</p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;"><br></p><p style="text-indent:2em; margin-bottom:1em;">ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องลงมาบนชานชาลา ครอบครัวพิพัฒน์เกียรติโบกมือลาให้แก่กัน การเดินทางร่วมกันของพวกเขาจบลงแล้ว แต่ความทรงจำที่สวยงามและความรักความผูกพันที่แน่นแฟ้นจะยังคงอยู่ตลอดไป และภัทรานิษฐ์ก็ได้ออกเดินทางครั้งใหม่พร้อมกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากผู้ใหญ่ในครอบครัว นั่นคือการตามหา "ลูปา" ของเธอเองในทุกๆ ที่ที่เธอไป</p><p style="text-align: center; text-indent: 2em; margin-bottom: 1em;"><br><br><img src="static/image/hrline/43.gif" border="0" alt=""><br><br></p>
<!-- เครดิตด้านล่าง -->
<div style="text-align:center; margin-top:25px; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;">
🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶
</div>
<div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;"><br></div><div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;"> </div><div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;"><br></div><div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;">🔔 Jupiter Camp Gazette🔔</div><div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;"><br></div><div style="text-align:center; font-size:14px; color:#c0a060; line-height:1.6;"><br></div>
</div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
</div>
<!-- Animation inline -->
<style>
@keyframes spinCoin {
0% { transform:rotateY(0deg); }
100% { transform:rotateY(360deg); }
}
/* Scroll bar หรู */
div::-webkit-scrollbar {
width: 14px;
}
div::-webkit-scrollbar-track {
background: #3b0a45; border-radius:8px;
}
div::-webkit-scrollbar-thumb {
background: linear-gradient(#d4af37,#b8860b); border-radius:8px;
}
</style>
หน้า:
1
[2]