Swanson House

God โพสต์ 2024-2-27 10:25:20

Ripley โพสต์ 2024-4-13 01:34:43

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2024-4-13 03:26 

<style>
#wis01 {
width: 750px;
border: 0px;
padding: 10px;
box-shadow: #ffffff 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");
}
</style>

<div align="center">
<div id="wis01">

<img width="600" src="https://i.imgur.com/pIE6pSO.png" border="0" alt=""><div align="center">



White Swan in The Ocean

 
<div style="text-align: left; display: block; width: 100%;">
          ในช่วงเวลาที่แสนน่าเบื่อหน่ายมีสาวน้อยคนหนึ่งกำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าต้องการออกไปให้รู้แล้วรู้รอด
           “ริปลีย์สวอนสัน” เสียงของหญิงวัยผู้ใหญ่ดังมาจากหน้าชั้นเรียน นั่นคือเสียงของคุณครูผู้สอนวิชาศาสนาและนักปราชญ์สากล “สามเทพผู้ยิ่งใหญ่มีใครบ้าง”
           ไม่รู้เลยว่าคำถามนี้จะเป็นการเช็คว่าเธอฟังหรือไม่ หรือว่าเป็นการประมาทที่เขียนคำตอบไว้บนกระดานแต่ว่ายังถามในสิ่งที่เขียนลงไป คงคิดว่าเธอที่เป็นขึ้นชื่อว่าอ่านหนังสือไม่คล่องคงจะอ่านไม่ได้หรือเปล่า?
           แต่คงต้องขอโทษที่ทำให้คุณครูและเพื่อนทั้งหลายผิดหวังแล้วล่ะไม่ว่าจะเพราะเธอก็ไม่ได้จะใจลอยจนจับอะไรไม่ได้ศัพท์ หรือ เพราะว่าเธอสามารถอ่านคำบนกระดานได้…แม้ว่ามันจะไม่ใช่ภาษาอังกฤษก็ตาม
           ”ซูส โพซิดอน เฮดีส?“
           “...ถึงแม้ว่าจะเป็นสำเนียงกรีกแต่…ถูกต้องค่ะคุณสวอนสัน”
           กริ๊งงงงงงงงง
           “ถึงแม้ว่าเธอจะอ่านบนกระดานได้ แต่ว่าการเป็นผู้ฟังที่ดีเป็นหนึ่งในหน้าที่ของนักเรียนนะคะหวังว่าคาบหน้าจะเห็นคุณตั้งใจเรียน“คุณครูเอ่ยกับเธอก่อนจะกลับไปมองกวาดสายตากับทุกคน”สำหรับคาบนี้เอาไว้แค่นี้ สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ”
           กับการถูกขานชื่อให้ลุกขึ้นตอบคำถามในวิชานี้ดูเหมือนว่าริปลีย์จะชินชาเสียแล้วนอกจากจะไม่สนใจสายตาผู้คนเธอยังหยิบหูฟังขึ้นมาสวมและเก็บกระเป๋าสะพายออกจากห้องโดยไวราวกับรอมาเนิ่นนาน ไม่นานนักเธอก็ลงจากห้องเรียนชั้นสองตรงมาถึงทางเข้าหน้าโรงเรียน สาวน้อยวัยมัธยมปลายไม่ทันจะอารมณ์ดีได้ถึงยี่สิบนาทีก็ต้องพบกับรถเฟอร์รารี่สีฟ้าคันหรูคุ้นตาของพี่สาวตัวดีของเธอและคำทักทายแสนแสบสัน
           ‘ยัยเด็กบัลเลต์บ้านสวอนสัน’ ได้ยินเสียงคุ้นหูก็ถึงกับกรอกตาจนจะกรอกวนไปมองสมองตัวเองได้หนึ่งรอบถ้วน เด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาที่สองสาวหน้าโรงเรียนจนทำริปลีย์กระดากอายจนแทบอยากจะมุดดินหนีไปให้พ้นๆจากตรงนี้
           “สงสัยแดดนิวยอร์กจะแรงไปยัยบ้านนอกอ็อตตี้เลยกลายเป็นสาวตาถั่วไปแล้ว” เธอกล่าว— ก่อนจะโยนกระเป๋าใส่ร่างบางผู้ขับรถด้วยความหมั่นไส้ถึงค่อยยัดร่างของตัวเองขึ้นรถคันเก่งของร็อกซาน่าไป
           โตจนจะเป็นควายอยู่แล้วยังจะมารับกันอยู่ได้ริปลีย์คิดพลางมุ่ยหน้าขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับแม่ของตนเองที่คอยกำชับให้พี่สาวแสนประหลาดผู้มีนามว่า ร็อกซาน่า มารับมาส่งเธอระหว่างโรงเรียน อคาเดมีบัลเล่ต์ และบ้าน
           “มีใครเคยบอกพี่ไหมว่าบ้านมันไม่ได้หนีเราไปไหน?” คันเร่งที่ถูกเหยียบจนมิดทำน้องน้อยที่แทบจะรัดเข็มขัดเกือบไม่ทันต้องออกปากบ่น หากเธอช้าไปสักเสี้ยว ที่คาดเอวเธอคงเปลี่ยนจากเข็มขัดนิรภัยเป็นแอร์แบคกระแทกทรวงแทน
           ด้วยความที่วันนี้เป็นวันหยุดของยัยเด็กบัลเลต์ไม่ต้องไปเข้าซ้อมหรือทำการแสดงจุดหมายปลายทางที่ควรจะเป็นคณะบัลเลต์คาร์ลอสจึงเปลี่ยนเป็นบ้านสวอนสันแทน ในขณะที่กำลังขับรถอยู่นี้เองเด็กสาวบ้านสวอนสันก็เลือกที่จะมองชมนกชมไม้ มองดูทิวทัศน์ของเมืองที่ผ่านสายตาไปเพื่อความผ่อนคลายแทนที่จะสนใจพี่สาวของเธอที่กำลังคุยกับ ‘จอร์จ’ วิญญาณ เพื่อนจินตนาการ หรืออะไรก็ตามที่ตัวริปลีย์หรือใครก็ตามต่างมองไม่เห็นเช่นร็อกซาน่าไม่ทันจะออกจากรั้วโรงเรียนได้นานนักก็มีอะไรบางอย่างโฉบรถจนต้องหดคอหนี ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจะเหลือบไปพบกับตัวประหลาดอย่างหญิงสาวมีปีกนกสีแดงและมีขาเป็นกรงเล็บอย่างกับนก
           “ร็อกซี่ เหมือนเราอาจจะต้องวิ่งหนีบ้านแทนแล้วล่ะเหยียบ! เหยียบให้มิด!”
           เสียงหัวเราะสดใสแปรเลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องของสองสาวทันใดจากที่ขับรถคันหรูกลับบ้านสบายใจกลับกลายเป็นฉากหนีตายราวกับว่าหลุดออกมาจากกองถ่ายภาพยนต์ฮอลลีวูดสักเรื่อง ร็อกซาน่าที่ตกใจเอ่ยถามออกมาราวกับไม่เชื่อสาวตาว่ามันคือ ‘ฮาร์ปี้’ ใช่หรือไม่
           “ฉันเห็นได้เป็นตัวแบบนี้คงเป็นจอร์จหรอกมั้ง—!?” ริปลีย์กล่าวประชด
           “แล้วจะเอายังไง จะไปไหน!!” ร็อกซาน่าตอบ
           “เอาเป็นว่าขับออกจากทางหลักก่อนก็แล้วกัน”ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับกดสมาร์ทโฟนเปิดสิริพูดออกไปว่า “ทางเลี่ยงถนนเส้นหลัก” ทันใดที่รู้ทางก็บอกทางร็อกซาน่าให้ขับจนออกจากทางหลักไปได้และมุ่งสู่ถนนนอกเมืองไร้ผู้คน “ทางโน้นมีโรงนาอยู่น่าจะไปหลบได้นะ”
           ว่าแล้วก็ชี้ให้พี่สาวตัวเองมองไปตรงโน้นนนนมีโรงนาดูเหมือนน่าจะร้างทีเดียว แต่อย่างน้อยก็แข็งแรงพอจะให้พวกเธอหลบภัย
           “ฝากบอกจอร์จทีว่าถ้าไม่รอดก็เตรียมรับน้องใหม่ได้เลย”
           ร็อกซาน่าบิดพวงมาลัยออกทางหลักทันทีตามคำบอกสิริตรงไปที่โรงนาทันที ดูเหมือนว่าประโยคหลังของเธอจะส่งผลกระทบต่อของชายไร้ร่างหลังเบาะทีเดียว
           “เงียบน่าจอร์จ! น้องฉันยังไม่ตาย!” ร็อกซานาเอ่ยพร้อมกับเหยียบคันเร่งจนมิดพุ่งเข้าประตูกว้างของโรงนาทันที
           ฮาร์ปี้ที่ไล่ตามมาไม่หยุดหย่อนพุ่งเข้ากับกองฟาง แต่คนหวาดระแวงอย่างร็อกซาน่าหรือจะยอมหยุดรถ เธอพุ่งผ่านทุ่งนาไปเรื่อยๆ เอาเฟอร์รารี่คันน้ำเงินสุดโปรดพุ่งเข้าป่าจนโดนไม้ขีดข่วนรอบรถ
           “รถฉัน!”ร็อกซาน่าผู้เป็นคนขับรถได้แต่บ่นไปแบบนั้นทว่าจะให้หยุดเหยียบคันเร่ง เห็นทีคงได้กลายเป็นเพื่อนจอร์จตามที่ริปลีย์กล่าวมาจริงๆ รถคันสวยพุ่งเข้าป่าต่อไปเรื่อยๆร็อกซาน่าจากที่มีแต่ความกลัวเริ่มจะหัวเสียปล่อยมือขวาจากพวงมาลัยเอื้อมไปหักไม้ข้างหน้าปาใส่ฮาร์ปี้ที่บินตามมาเหนือหัวด้านหลัง
           “พูดให้ถูก รถ‘แม่’! ”
           ริปลีย์ที่สิ้นสุดการเป็นเนวิเกเตอร์สาวบอกทางก็หดหัวลงเป็นเต่าเงยขึ้นมาอีกทีก็พบว่าร่างปีศาจสาวฮาร์ปี้หายไปเสียแล้ว
           “รีบกลับกันเหอะก่อนจะได้กลายเป็นเพื่อนจอร์จจริงๆ” เธอกล่าวชวนให้พี่สาวตัวเองรีบกลับบ้านได้แล้วท่าทางคราวนี้จะไม่สามารถปิดบังแคทเธอรีนผู้เป็นมารดาของเธอได้อีกแล้ว
           “แล้วจะเอาไงดีแม่เอาตายแน่”
           เมื่อไร้ร่างฮาร์ปี้ร็อกซาน่าโล่งอกและหัวเราะคำว่าเพื่อนจอร์จอยู่ได้ไม่นาน เมื่อมองเห็นสภาพรถที่มีแต่รอยขีดข่วนไม่พอหน้ารถด้านข้างยังบุบเพราะชนโดนต้นไม้และป้ายสุสานก่อนหน้านี้
           “ซวยละ” เธอพึมพัมเบาๆ พร้อมหักพวงมาลัยหันไปทางบ้านในหัวคิดถึงแผนการณ์ว่าเอาอย่างไรดีก่อนจะหันไปถามจอร์จ
           “จอร์จมีแผนไหม ขอแบบไม่โดนไล่ออกจากบ้านก็พอ” และดูจากสีหน้าของเจ้าของคำถาม ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับคำตอบที่รื่นหูเท่าไหร่ “แล้วจะเอารถไปซ่อนที่ไหน! รถคันโตๆพูดเหมือนมันจะย่อส่วนได้เพราะไฟฉายหุ่นยนต์แมวสีฟ้างั้นแหละ”
           ร็อกซาน่ายังคงโต้ตอบอยู่กับคนด้านหลังอยู่ตลอดทางจนรถขับมาถึงบ้าน ตอนแรกเธอหมายจะอ้อมรถไปจอดที่สวนหลังบ้านเพื่อรอดพ้นคืนนี้ไปก่อน แต่ทว่ากลับเห็นหญิงสาวคนสวยยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านพร้อมกับแสงพระอาทิตย์สีส้มที่ค่อยๆคลอยแสงลงเรื่อยๆ
           “ขอโทษนะฉันไม่รู้หรอกว่าเธอกับจอร์จคุยอะไรกันแต่ว่าสิ่งมีชีวิตที่อันตรายยิ่งกว่าฮาร์ปี้เมื่อครู่นี้กำลังจ้องมาทางนี้แล้วล่ะ…”
           สิ้นแล้วกับแผนที่กำลังจะวางเหลือแผนเดียวคือการมอบตัวแต่โดยดี
           “ร็อกซาน่า!!! ริปลีย์!!!”
           เสียงแผดดังกังวานออกมาจากนักบัลเลต์มืออาชีพเจ้าของหัวเรือใหญ่คณะบัลเลต์คาร์ลอสประจำนิวยอร์กพวกเธอเลยต้องลงจากรถมายืน จ๋ อ ง อย่างช่วยไม่ได้นี่สิ
           “เกิด อะ ไร ขึ้น?”
           “หนู เอ่อ…พอดีว่าหักเลี้ยวหนีหมาข้ามถนนเลยลงไปกองอยู่ริมทางน่ะค่ะ” บอกไปพร้อมกับเอามือผายโชว์สภาพรถ แต่สิ่งที่ทำพวกเธอกลืนน้ำลายเอือกไม่ใช่แค่นั้นเพราะว่าปีศาจนกนั่นดันทิ้งรอยกรงเล็บเป็นทางงามๆที่ประตูนี่สิ “แม่เชื่อไหม?”
           กอดอกคือคำตอบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่เชื่อ
           “โอเคสงสัยต้องไปเรียนการแสดงเสริมจากคลาสบัลเลต์แล้วสิ” ริปลีย์พึมพำกับตัวเอง
           “พวกหนูโดนฮาร์ปี้ไล่มา…ใช่ไหมร็อกซี่?”
           ร็อกซาน่าที่หัวหดรอคำด่าดันโดนโบ้ยมาเสียอย่างนั้น ร็อกซาน่าหันไปทางจอร์จที่ก็นั่งทับขาก้มหน้าหงุดอยู่บนรถไม่ต่างจากเธอ เธอก้าวลงมาจากรถเมื่อเห็นประตูที่มีรอยกรงเล็บใหญ่ที่แก้ตัวยังไงก็ไม่ขึ้นก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับแคทเธอรีน ในหัวนั่งนับเงินเก็บแล้วว่าพอจะใช้คืนได้ไหม
           “ค่ะ…” ยอมรับโทษผิดทันที “คือว่าเอาเงินเก็บของหนูชดใช้ก่อนได้ไหมคะ?”
           ว่าแล้วเธอก็ล่วงในกระเป๋าเปิดสมาร์ทโฟนมองจำนวนเลขหกหลักที่เก็บมาตลอดชีวิตบนแอพธนาคารด้วยน้ำตาแทบจะตกใน เอาไงต้องคืน ต้องคืนนะร็อกซาน่า แต่ความละโมบโลภมากก็ยังครอบงำหันไปทางน้องสาวตัวแสบ
           ศอกซ้ายสะกิดเชิงให้ อธิบายสิ อธิบายยยยยย
           “ช้าก่อน— ว่าอะไรนะฮาร์ปี้?”
           แต่แทนที่แม่ของพวกเธอจะโฟกัสกับสภาพรถกลับถามถึงปีศาจตัวนั้นตอนแรกพวกเธอนึกว่าจะโดนแม่หัวเราะเยาะบอกว่าพวกเธอโกหกทว่าสิ่งที่เป็นปฏิกิริยาจริงๆของแคทเธอรีนคือใบหน้าที่ซีดขึ้นทันใด
           “ฮาร์ปี้จริงๆใช่ไหม?” สองสาวพยักหน้าตอบรับแต่โดยดี “พวกลูกเจออะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
           ริปลีย์และร็อกซาน่าหันกลับมามองหน้ากัน (โดยที่ร็อกซาน่าก็หันไปมองที่ว่างๆที่คาดว่าน่าจะเป็นจอร์จอีกทีนึง) ก่อนจะตกลงอธิบายว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ริปลีย์อายุ 12 ขวบก็โดนแบบนี้ปีละหนได้หรือหากโตขึ้นมาช่วงที่มาอยู่นิวยอร์กเต็มตัวก็จะเจอแบบนี้ 3 เดือนครั้ง ส่วนร็อกซาน่าเห็นอยู่บ่อยๆแทบจะเดือนละครั้ง โดยได้รับคำเตือนจะพวกผีให้หนี แคทเธอรีนที่ได้ฟังก็รีบบอกให้เด็กๆเอารถไปเก็บแล้วขึ้นไปรวมตัวที่ห้องนั่งเล่นสองสาวที่มีความผิดติดตัวทำได้เพียงทำตามแต่โดยดีก็เก็บรถให้เรียบร้อยและเดินกลับเข้าบ้านไปเจอกับแคทเธอรีนผู้เป็นมารดายืนถือซองจดหมายเก่าๆมาให้พวกเธออ่าน
           “แม่ตั้งใจจะปิดบังจากพวกลูกไปตลอดชีวิต” แคทเธอรีนกล่าวโดยไม่อาจปิดบังความกังวลจากเด็กๆได้ “แม้ว่าแม่จะบอกลูกเสมอ ริปลีย์ ว่าพ่อของลูกนั้นต้องไปทำงานที่ไกลแสนไกลจนไม่อาจมาพบพวกเราได้แต่ความจริงทุกอย่างมันอยู่ในจดหมายฉบับนี้จดหมายที่ควรจะส่งถึงพวกลูกตั้งแต่เรามานิวยอร์กแรกๆ”
           สองสาวมองหน้ากันก่อนจะเปิดจดหมายอ่านข้อความที่บอกว่าพวกเธอนั้นเป็นฮาร์ฟบลัดทำให้พวกเธองุนงงและสับสนยิ่งกว่าสิ่งใดแต่ทว่าสิ่งน่าเหลือเชื่อพวกนี้ดันกลายเป็นเหตุผลที่น่าเชื่อถือทันใดที่เพิ่งพ้นจากกรงเล็บฮาร์ปี้มาได้
                     ครึ่งเทพ?พ่อเป็นเทพ? </div><div style="text-align: left; display: block; width: 100%;">           “ถ้าอย่างนั้น…พวกหนูต้องไปอยู่ที่นี่หรอ?ที่ค่ายลูกครึ่งอะไรนั่น?”
           “ใช่ เตรียมข้าวของให้ดีเพื่อความปลอดภัยของพวกเธอแม่จะส่งไปภายในคืนนี้”
           ร็อกซาน่าที่อ่านจดหมายกุมขมับถามแคทเธอรีนย้อนซ้ำอีกครั้ง
           “คุณแม่รู้ได้ไงคะว่านี่เป็นเรื่องจริง ริปลีย์อาจจะแค่เห็นผีเหมือนหนูก็ได้ จดหมายนี้อาจจะเป็นมิจฉาชีพหลอกเด็กไปขาย หรือจับไปเรียกค่าไถ่ก็ได้นะคะ”
           เธอถามด้วยความกังวลสุดฤทธิ์ด้วยสีหน้าเชื่อไม่ได้อย่างรุนแรง
           “ถ้าฮาร์ปี้ที่พวกหนูเห็นเป็นผีจริงคงไม่มีร่องรอยมาเซอร์ไพรส์แม่แล้วล่ะร็อกซี่”
           คำตอบของแคทเธอรีนบ่งบอกถึงทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ร็อกซาน่าที่คาดหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นได้แต่หดหู่ ถึงรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่แบบนั้นก็ตาม ตอนนี้ริปลีย์ทำได้เพียงเดินตามแรงดันหลังของมารดาไปทางบันไดขึ้นชั้นสองเพื่อบังคับให้พวกเธอไปเก็บของ
           และออกจากบ้านตรงไปยังสถานที่ตามจดหมายทันทีราวกับต้องการวิ่งหนีบางสิ่งให้เร็วที่สุด
 

</div><div style="text-align: left; display: block; width: 100%;"> </div><div style="text-align: left; display: block; width: 100%;"></div>

<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="300" _height="300" border="0"></div><div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"> </div><div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"> </div></div></div>
 
 

 
 </div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

Swanson House