Enter Camp › หอบันทึกภารกิจ › [บันทึกการเดินทาง] พลังเหมันต์อ่อนแรง

Eloise โพสต์ 2025-7-6 22:33:29

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
    border-radius: 30px;
    border: 3px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/rRy1fdM.jpg");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/D7jhgwq.png");}
</style>   


<style>
#boxsystem03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");}
</style>   


<div id="boxsystem01">
   <p><br><br><br></p><div id="boxsystem02"><p><br></p><div align="center" style="outline-style: none;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-1089f13c6f6001056e.png" border="0"></div><div align="center" style="outline-style: none;"><br></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span id="docs-internal-guid-9d3e3355-7fff-d32b-ca18-7825e644691c"><font face="Kanit" size="3"><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;">สามวันผ่านไปนับตั้งแต่เรือมินิบานาน่าออกเดินทางจากท่าเรือบอสตัน ท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตาคือภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนมาโดยตลอด แสงแดดอันร้อนแรงสาดส่องลงมากระทบผิวน้ำจนระยิบระยับ และแผดเผาผิวของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้จะมีครีมกันแดดสารพัดยี่ห้อในถุงสายรุ้งของป้าคาเรนคอยเป็นผู้ช่วยชีวิตให้รอดพ้นจากรังสียูวี แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนานก็เริ่มกัดกินพวกเขาอย่างช้า ๆ

<font color="#ff00ff">"นี่มันนอร์เวย์แน่เหรอเนี่ย!" </font>ป้าคาเรนบ่นอุบขณะใช้มือพัดใบหน้าตัวเองพลางมองผืนน้ำกว้างใหญ่ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด <font color="#ff00ff">"ฉันว่าเราหลงทางแล้วแน่ ๆ เลย!"</font>

แจสเปอร์ที่กำลังนั่งแกะซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกซองก็เงยหน้าขึ้นมามองป้าคาเรนด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ

<font color="#48d1cc">"ป้าครับ เรือมันมีระบบออโต้ไพลอตนะ มันจะหลงทางได้ไง"</font>

<font color="#ff00ff">"ออโต้ไพลอตบ้าบออะไรกัน! ดูสิ…นี่มันทะเลชัด ๆ ไม่เห็นมีแผ่นดินเลยสักนิด!" </font>ป้าคาเรนเถียงกลับทันควัน พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างสิ้นหวัง

เอโลอิสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ถอนหายใจ เธอรู้สึกหิวจนท้องร้องโครกคราก และเบื่อหน่ายกับการมองเห็นแต่ท้องฟ้ากับน้ำทะเลมาสามวันเต็ม ๆ

<font color="#ff8c00">"จริง ๆ ป้าคาเรนก็พูดถูกนะแจสเปอร์ มันแปลก ๆ จริง ๆ นั่นแหละ"</font>

<font color="#ff00ff">"ใช่ไหมล่ะ! ฉันบอกแล้ว! แล้วดูสิ แดดแรงขนาดนี้ผิวฉันเสียหมดแล้วมั้งเนี่ย" </font>ป้าคาเรนโวยวาย <font color="#ff00ff">"ครีมกันแดดก็หมดไปหลายหลอดแล้วนะ! แล้วอาหารก็เหลือน้อยลงทุกที"</font>

เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเสริม

<font color="#556b2f">"ใช่แล้วขอรับคุณเอโลอิส กระผมก็หิวแล้วเหมือนกัน!"</font>

แจสเปอร์มองซองยำยำช้างน้อยในมือที่เหลืออยู่ไม่กี่ซอง แล้วก็ถอนหายใจ

<font color="#48d1cc">"ก็คงต้องกินแบบประหยัด ๆ ไปก่อนแหละครับป้า อีกอย่าง ของจำเป็นในถุงสายรุ้งป้าก็มีเยอะแยะนี่ครับ ลองรื้อดูอีกทีสิ"</font>

ป้าคาเรนพยักหน้า ก่อนจะเริ่มรื้อค้นถุงสายรุ้งใบมหึมาของเธออีกครั้ง ไม่นานนักเธอก็หยิบแผนที่เก่า ๆ แผ่นหนึ่งออกมา

<font color="#ff00ff">"อ๊ะ! นี่มันแผนที่นี่นา!"</font> ป้าคาเรนร้องออกมาด้วยความดีใจ <font color="#ff00ff">"ฉันลืมไปเลยว่ามีมันอยู่ในนี้ด้วย"</font>

เอโลอิสกับแจสเปอร์รีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูแผนที่ทันที แผนที่นั้นเป็นกระดาษที่ดูเก่าแก่ มีร่องรอยการใช้งานมาอย่างยาวนาน และมีสัญลักษณ์แปลก ๆ เต็มไปหมด

<font color="#48d1cc">"นี่มัน…"</font> แจสเปอร์เลิกคิ้ว

<font color="#ff8c00">“แผนที่ไหว้พระเก้าวัด…โธ่!...มันจะไปใช้ได้ยังป้า” </font>เอโลอิสกรอกตา เหมือนมีความหวังขึ้นมานิดนึงแล้วถูดับไปภายในไม่กี่นาที

ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มครอบงำทุกคน เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็กระพือปีกถี่ยิบ พร้อมกับส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้น

<font color="#556b2f">“คุณเอโลอิส! คุณเอโลอิส! ดูนั่นสิขอรับ! ทางนั้น!”</font> เคอร์ติสพยายามชี้ปีกเล็ก ๆ ไปทางขอบฟ้าด้านหนึ่ง

เอโลอิสที่คุยกับเคอร์ติสเข้าใจอยู่คนเดียวรีบหันตามทิศทางที่เคอร์ติสชี้ไปทันที เธอหยิบกล้องส่องทางไกลคูที่พกติดกระเป๋าคาดเอวมาด้วยขึ้นมาส่องดูอย่างรวดเร็ว

ภาพที่ปรากฏในเลนส์ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว! ไกลลิบ ๆ สุดขอบฟ้า มีเงาตะคุ่มขนาดใหญ่ลอยอยู่...มันคือเรือขนาดใหญ่! ไม่ใช่เรือประมงลำเล็ก ๆ หรือเรือยอชต์ส่วนตัว แต่เป็นเรือขนาดมหึมาที่ดูคล้ายเรือโดยสารขนาดใหญ่แต่ยังไม่ชัดนัก

<font color="#ff8c00">"แจสเปอร์! ป้าคาเรน! ดูนั่นสิ!"</font> เอโลอิสร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ เธอรีบยื่นกล้องส่องทางไกลให้แจสเปอร์

แจสเปอร์รับกล้องมาส่องดู ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและดีใจ

<font color="#808000">"โอ้โห! เรือใหญ่มากครับป้า! ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเนี่ย!"</font>

ป้าคาเรนรีบแย่งกล้องไปส่องดูบ้าง ใบหน้าของเธอที่ซีดเซียวมาหลายวันก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

<font color="#ff00ff">"จริงด้วย! ฉันเห็นแล้ว! รอดแล้ว! เราต้องรอดแล้วแน่ ๆ!"</font>

ทั้งสามคนต่างพากันหยิบไม้พายขึ้นมาช่วยกันจ้วงน้ำสุดแรงเกิด หวังจะให้เรือมินิบานาน่าลำจิ๋วเคลื่อนที่ไปหาเรือปริศนาลำนั้นให้เร็วที่สุด แม้ว่าระบบออโต้ไพลอตจะยังคงทำงานอยู่ แต่ทุกคนก็อยากจะไปถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ระยะห่างระหว่างเรือทั้งสองลำค่อย ๆ ลดน้อยลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดภาพของเรือลำใหญ่ก็ปรากฏชัดเจนขึ้นในสายตาของทุกคน ธงรูปกะโหลกไขว้พร้อมกับกังหันลมขนาดใหญ่โบกสะบัดอยู่บนยอดเสากระโดง เรือลำนั้นไม่ได้เป็นเรือโดยสารหรูหราอย่างที่เอโลอิสคาดหวังไว้ตอนแรกเลยแม้แต่น้อย มันดูคล้ายเรือโจรสลัดในภาพยนตร์เสียมากกว่า!

<font color="#ff8c00">"เอาล่ะ... มันชักจะแปลก ๆ แล้วนะ"</font> เอโลอิสเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี

<font color="#48d1cc">"อย่าบอกนะว่า..."</font> แจสเปอร์มองเรือลำนั้นด้วยสายตาที่ชักไม่แน่ใจแล้ว

ทันทีที่เรือมินิบานาน่าแล่นเข้าไปเทียบข้างลำเรือใหญ่ เชือกเส้นหนึ่งก็ถูกหย่อนลงมาอย่างรวดเร็ว และมีคนจำนวนหนึ่งโรยตัวลงมาอย่างว่องไว หนึ่งในนั้นแต่งกายราวกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์เรื่องไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบียนเวอร์ชั่นทุนต่ำ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นกัปตันของเรือลำนี้

<font color="#ff8c00">"สวัสดีค่ะ! คือเราออกทะเลมานานสามวันแล้วค่ะไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหนของแผนที่โลก อยากจะขอความช่วยเหลือ ถามทางไปนอร์เวย์ แล้วก็ขอแบ่งเสบียงหน่อยได้ไหมคะ?" </font>เอโลอิสรีบอธิบายทันที

คนที่หน้าตาเหมือนกัปตันเรือมองสำรวจคนทั้งสามและเรือมินิบานาน่าหน้าตาประหลาด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขาม

<font color="#483d8b">"จับพวกมันขึ้นเรือให้หมด! แล้วเอาเรือหน้าตาประหลาดนี่ขึ้นไปด้วย!"</font>

<font color="#ff8c00">"เดี๋ยวสิคะ! พวกคุณเป็นใครกัน!"</font> เอโลอิสร้องถามอย่างตกใจเมื่อมือหยาบกระด้างของโจรสลัด(?)คนหนึ่งคว้าแขนเธอไว้

<font color="#483d8b">"พวกเราก็คือโจรสลัดแห่งเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์"</font> กัปตันผู้นั้นหัวเราะเสียงดังฟังชัด <font color="#483d8b">“และข้าก็คือกัปตันที่ท้องทะเลจะต้องยำเกรง…กัปตันเดวี่ จอห์น!”</font>

<font color="#ff8c00">“ฮะ?” </font>

เอโลอิสถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของเขา แจสเปอร์และป้าคาเรนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง ชื่อนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฟังดูแล้วยังกะตัวละครหนังเกรดบี

ทั้งสามถูกพาตัวขึ้นเรือ เคอร์ติสฉวยโอกาสนี้บินหลบไปซ่อนตัวบนยอดเสากระโดง ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยลูกเรือหน้าตาโหดเหี้ยม เหล่าเดมิก็อดถูกนำตัวไปที่ห้องกัปตัน ที่นั่นพวกเขาได้พบกับกัปตันเดวี่ จอห์น อีกครั้ง พร้อมกับชายหนุ่มท่าทางกวน ๆ อีกคนหนึ่งที่กำลังนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะไม้เก่า ๆ

<font color="#483d8b">“เอาล่ะ เจ้าพวกบ้าที่ไหนกันที่บังอาจล่วงล้ำเข้ามาในน่านน้ำของข้า” </font>กัปตันเดวี่ จอห์น กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน <font color="#483d8b">“นี่คืออาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์!”</font>

<font color="#ff8c00">“เราก็แค่ผ่านมาค่ะ!”</font> เอโลอิสรีบอธิบาย <font color="#ff8c00">“เรากำลังจะไปนอร์เวย์ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเรามาถูกทางกันหรือเปล่า”</font>

<font color="#483d8b">“นอร์เวย์งั้นรึ!”</font> กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะลั่น <font color="#483d8b">“คนบ้าอะไรพายเรือแจวไปนอร์เวย์กันอย่ามาหลอกกันให้ยากเลย”</font>

<font color="#ff00ff">“แล้ว…แล้วพวกแกเป็นใครกันแน่เนี่ย”</font> ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะกระโดดลงมายืนข้างกัปตันเดวี่ จอห์น เขาดูเหมือนกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ตลอดเวลา ดวงตาแพรวพราวไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

<font color="#9932cc">“ข้าคือรองกัปตันแจ็ค สปาร์ตัน!”</font> ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยิ้มกริ่ม <font color="#9932cc">“ยินดีที่ได้รู้จัก...หรือไม่ยินดีก็ช่าง”</font>

<font color="#48d1cc">“แจ็ค สปาร์ตัน? ทำไมชื่อมัน…” </font>แจสเปอร์ถึงกับมองตาปริบ ๆ

<font color="#483d8b">“อย่าไปใส่ใจกับชื่อเลยไอ้หนุ่ม” </font>กัปตันเดวี่ จอห์น พูดแทรกขึ้น<font color="#483d8b"> “ที่สำคัญคือตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในน่านน้ำของข้า และพวกเจ้าก็ต้องชดใช้ค่าผ่านทาง”
</font>
<font color="#ff8c00">“ค่าผ่านทางอะไรคะ” </font>เอโลอิสถาม

<font color="#483d8b">“ก็…ค่าเข้าอาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์น่ะสิ!”</font> กัปตันกล่าว <font color="#483d8b">“ตอนนี้พวกเจ้าก็เป็นเชลยของข้าแล้ว! และค่าผ่านทางของพวกเจ้าก็คือ…”</font> กัปตันเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย <font color="#483d8b">“ชีวิตของพวกเจ้า!”
</font>
<font color="#ff8c00">“อะไรนะคะ! นี่มันไม่ตลกเลยนะ!” </font>เอโลอิสกลืนน้ำลายลงคอ

<font color="#483d8b">“ไม่ตลกสิ นี่คือเรื่องจริง!” </font>กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะร่า<font color="#483d8b"> “เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรมามอบให้ ข้าก็คงต้องคิดค่าผ่านทางจากสิ่งอื่น”</font>

เขากวาดสายตามองไปที่แจสเปอร์

<font color="#483d8b">“ไอ้หนุ่มนี่ดูหน่วยก้านดี! เอาไปใช้แรงงานในครัว! ล้างจาน ถูพื้น! เป็นทาสรับใช้บนเรือข้าไปจนตาย!”</font>

จากนั้นก็หันมามองเอโลอิสอย่างพิจารณา
<font color="#483d8b">
“ส่วนเจ้า…ผู้หญิงคนนี้…หน้าตายังกับไททันเกวียน…” </font>เขาพูดพึมพำกับตัวเอง<font color="#483d8b"> “ขายแม่เล้าก็คงไม่ได้ราคา…”</font>

<font color="#ff8c00">“พูดอะไรของคุณเนี่ย! ไททันเกวียนอะไรกัน!”</font> เอโลอิสตัวชาวาบด้วยความโกรธ

<font color="#483d8b">“อืม…ถ้างั้นก็…เอาไปขายอวัยวะ!” </font>กัปตันเดวี่ จอห์น ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว <font color="#483d8b">“ดูแล้วยังสาวอยู่ อวัยวะคงใช้การได้ดี!”</font>

เอโลอิสอ้าปากค้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว แจสเปอร์รีบเข้ามายืนบังเอโลอิสไว้

<font color="#48d1cc">“ไม่นะ! พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!”</font>

<font color="#483d8b">“หุบปากไปไอ้หนุ่ม!” </font>กัปตันเดวี่ จอห์น ตวาดลั่น <font color="#483d8b">“ส่วนยัยแก่คนนี้…”</font> เขาหันมามองป้าคาเรนที่ยืนทำหน้ามึน <font color="#483d8b">“ดูแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร อวัยวะก็น่าจะเสื่อมใช้การไม่ได้แล้ว…เอาไว้ค่อยจับถ่วงน้ำทะเลทิ้งก็แล้วกัน!”</font>

<font color="#ff00ff">“อะไรนะ! นั่นปากหรืออะไรกันยะ!”</font> ป้าคาเรนโวยวาย

<font color="#483d8b">“เอาล่ะ ๆ พอได้แล้ว!”</font> กัปตันเดวี่ จอห์น โบกมืออย่างรำคาญ <font color="#483d8b">“จับพวกมันทั้งหมดไปขังไว้ในคุกใต้ท้องเรือ! พรุ่งนี้เช้าค่อยมาว่ากัน!”</font>

ทันทีที่สิ้นคำสั่ง โจรสลัดสองสามคนก็กรูเข้ามาจับตัวเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนไปทันที พวกเขาถูกลากลงบันไดที่มืดและสกปรกไปสู่ห้องขังใต้ท้องเรือที่มีกลิ่นอับชื้นและเหม็นสาบ

<font color="#ff8c00">“เคอร์ติส!...”</font> เอโลอิสร้องเรียกหา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากนกน้อยคู่ใจ เธอหวังว่าเคอร์ติสจะปลอดภัยดีและไม่ถูกจับตัวมาด้วย

ความมืดมิดและกลิ่นเหม็นอับชื้นโชยเตะจมูกทันทีที่ประตูห้องขังถูกปิดลง เสียงสลักกลอนดังขึ้นพร้อมกับความสิ้นหวังที่เข้าครอบงำทุกคน เอโลอิสพยายามเพ่งมองไปรอบ ๆ ในความมืดสลัว เธอเห็นร่างเงาตะคุ่มนั่งพิงกำแพงอยู่มุมห้อง

<font color="#ff8c00">“ใครน่ะ!”</font> เอโลอิสถามออกไปเสียงสั่น

เงาร่างนั้นขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะตอบกลับมา

<font color="#008080">“พวกคุณก็คงเป็นเชลยรายใหม่สินะ”</font>

<font color="#ff00ff">“แกเป็นใครน่ะ!”</font> ป้าคาเรนถามอย่างหวาดระแวง

ชายผู้นั้นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นในความมืดสลัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราเฟิ้ม แต่ดวงตาของเขากลับดูฉลาดเฉลียวอย่างประหลาด

<font color="#008080">“ผมชื่อวิลล์ ทินเนอร์” </font>ชายผู้นั้นแนะนำตัว <font color="#008080">“เป็นจิตแพทย์”</font>

<font color="#48d1cc">“จิตแพทย์?” </font>แจสเปอร์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ <font color="#48d1cc">“แล้วมาทำอะไรอยู่บนเรือโจรสลัดนี่ครับ”</font>

วิลล์ ทินเนอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
<font color="#008080">
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ” </font>เขาเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเอง <font color="#008080">“เรือบ้า ๆ ลำนี้มาเทียบท่าที่เมืองบ้านเกิดของผมเมื่อสองสามเดือนก่อน กัปตันเดวี่ จอห์นและลูกเรือของเขา…พวกเขาดูเหมือนคนเสียสติอย่างรุนแรง”</font>

เอโลอิส ป้าคาเรน และแจสเปอร์หันมามองหน้ากัน พวกเขาเห็นด้วยกับวิลล์อย่างยิ่ง

<font color="#008080">“ผมในฐานะจิตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตและพฤติกรรมมนุษย์ เลยอาสาจะเข้าไปช่วยเหลือและบำบัดจิตใจให้พวกเขา” </font>วิลล์กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง<font color="#008080"> “ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนทางด้านจิตเวช ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าผมมาท้าทายอำนาจของพวกเขา”</font>

<font color="#48d1cc">“แล้ว…แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นล่ะครับ” </font>แจสเปอร์ถามอย่างสนใจ

<font color="#008080">“แน่นอนว่าพวกเขาก็โกรธมาก หาว่าผมดูถูกเหยียดหยาม” </font>วิลล์ ทินเนอร์ยักไหล่ <font color="#008080">“แล้วก็จับผมมาขังไว้ที่นี่…จนถึงตอนนี้”</font>

<font color="#ff8c00">“แย่จังเลยนะคะ” </font>เอโลอิสมองคุณวิลล์ด้วยแววตาเห็นใจ

วิลล์ ทินเนอร์เล่าต่อว่าเขาพยายามพูดคุยกับกัปตันเดวี่ จอห์นหลายครั้งเพื่ออธิบายถึงความตั้งใจที่ดีของเขา แต่กัปตันกลับไม่สนใจและยืนกรานว่าวิลล์คือสายลับที่พยายามจะก่อกบฏ ด้วยเหตุนี้ วิลล์จึงถูกจองจำอยู่ในห้องขังแห่งนี้มานานหลายเดือน โดยมีเพียงน้ำและขนมปังเก่า ๆ ประทังชีวิต

<font color="#008080">“ผมพยายามคิดหาทางออกตลอดเวลา” </font>วิลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “แต่ห้องขังนี้มันแข็งแรงมาก แถมลูกเรือก็เฝ้าเวรยามตลอดเวลา”

<font color="#ff00ff">“แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” </font>ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงกังวล<font color="#ff00ff"> “พรุ่งนี้เช้าฉันจะต้องถูกเอาไปถ่วงน้ำเหรอ!”</font>

เอโลอิสเงียบไปพักหนึ่ง เธอพยายามคิดทบทวนสถานการณ์ทั้งหมด แม้จะตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังแต่เธอก็ยังไม่อยากยอมแพ้

<font color="#ff8c00">“คุณวิลล์คะ คุณอยู่บนเรือนี้นานแล้ว คุณพอจะรู้ไหมคะว่ามีทางไหนที่เราจะหนีออกไปได้บ้าง”</font>

วิลล์ขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น

<font color="#008080">“ที่จริงผมก็มีแผนอยู่บ้างนะครับ แต่ต้องอาศัยจังหวะและทีมเวิร์คที่ดีเยี่ยม”
</font>
เขาเริ่มอธิบายแผนการอย่างละเอียด แผนของวิลล์นั้นอาศัยช่องว่างในการเปลี่ยนเวรยามของลูกเรือ รวมถึงความรู้เรื่องโครงสร้างของเรือที่เขาได้สังเกตมาตลอดหลายเดือนที่ถูกขังอยู่ที่นี่

<font color="#008080">“ประตูห้องขังนี้จะเปิดออกเมื่อถึงเวลาให้อาหารเชลย”</font> วิลล์กระซิบ <font color="#008080">“นั่นคือโอกาสเดียวที่เราจะเคลื่อนไหวได้”</font>

แจสเปอร์มองวิลล์ด้วยแววตาเป็นประกาย

<font color="#48d1cc">“เยี่ยมเลยครับคุณวิลล์! เราจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง”
</font>
ขณะที่ทั้งสี่คนเริ่มหารือแผนการกันอย่างกระตือรือร้น เสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงฝีเท้าของลูกเรือด้านบนก็ยังคงดำเนินไปอย่างไม่ขาดสาย ความมืดมิดในห้องขังค่อย ๆ กลืนกินพวกเขาเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความมืดมิดแห่งความสิ้นหวังอีกต่อไป หากแต่เป็นความมืดมิดที่ซ่อนเร้นแผนการหลบหนีอันยิ่งใหญ่...แผนการที่จะนำพาเหล่าเดมิก็อดและจิตแพทย์ผู้โชคร้ายไปสู่อิสรภาพยังไงล่ะ!
</span></div><div style="text-align: left;"><br></div><div style="text-align: left;"><br></div></font></span></div></div><p><font size="3" face="Kanit"><br>



</font></p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br><br><br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>



<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube.com/embed/rdB13lFexNk?autoplay=1&amp;loop=1&amp;playlist=rdB13lFexNk" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

Eloise โพสต์ 2025-7-20 21:41:38

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
    border-radius: 30px;
    border: 3px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/rRy1fdM.jpg");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/D7jhgwq.png");}
</style>   


<style>
#boxsystem03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");}
</style>   


<div id="boxsystem01">
   <p><br><br><br></p><div id="boxsystem02"><p><br></p><div align="center" style="outline-style: none;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-11749130dcad9ae388.png" border="0"></div><div align="center" style="outline-style: none;"><br></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span id="docs-internal-guid-9d3e3355-7fff-d32b-ca18-7825e644691c"><font face="Kanit" size="3"><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;">เช้าวันต่อมา แสงสลัว ๆ จากช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือหัว ลอดลงมาต้องคุกใต้ท้องเรือที่มืดมิด ชวนให้หดหู่ใจไม่น้อย กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นอับของสาหร่ายทะเลยังคงคลุ้งอยู่ในอากาศ แต่ถึงอย่างนั้น บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังก็ดูจะจางหายไปเล็กน้อย เมื่อใกล้ถึงเวลาที่โจรสลัดจะนำอาหารเช้า (ซึ่งก็คือขนมปังเก่า ๆ และน้ำเปล่า) มาให้

<font color="#008080">"เอาล่ะครับ...ใกล้ถึงเวลาอาหารแล้ว" </font>วิลล์กระซิบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง "นี่คือโอกาสเดียวของเรา"

วิลล์ ทินเนอร์ จิตแพทย์หนุ่มผู้โชคร้าย เริ่มต้นแผนการของเขาด้วยการลุกขึ้นยืนหันหลังให้ทุกคน ก่อนจะค่อย ๆ เลิกเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ ขึ้น เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักประหลาด แผนผังห้องต่าง ๆ ทางเดิน เส้นทางลับ แม้กระทั่งจุดวางถังขยะ และตำแหน่งลูกเรือที่เปลี่ยนเวรยาม ล้วนถูกบันทึกไว้อย่างละเอียดลออ ราวกับว่าใครสักคนเคยใช้เวลาว่างเป็นเดือน ๆ ในการจดจำและบันทึกทุกตารางนิ้วของเรือลำนี้ลงบนผิวหนังของตนเอง

<font color="#48d1cc">"หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นไมเคิล สกอฟิลด์หรือไง"</font> แจสเปอร์อดไม่ได้ที่จะกระซิบกับเอโลอิส พลางมองแผนผังเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์ที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของวิลล์อย่างเหลือเชื่อ เอโลอิสเองก็พยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วยกับความคิดของแจสเปอร์

วิลล์ ทินเนอร์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับไม่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของทั้งสอง เขาเริ่มอธิบายแผนการที่ดูซับซ้อนพอ ๆ กับรอยสักบนแผ่นหลังของเขาเอง
<font color="#008080">
"ฟังนะทุกคน"</font> วิลล์เริ่มอธิบายเสียงต่ำ <font color="#008080">"แผนของเราจะเริ่มขึ้นทันทีที่อาหารมาถึง"</font>

เขาใช้นิ้วชี้ตามรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองช้า ๆ

"ตามผังนี้ ห้องครัวอยู่ถัดจากคุกใต้ท้องเรือไปสองห้อง และจะมีการเปลี่ยนเวรยามช่วงประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาที่เราจะได้อาหาร" วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคนในห้องขัง <font color="#008080">"เมื่อโจรสลัดนำอาหารมาส่ง คนที่อยู่หน้าสุดจะต้องแกล้งทำเป็นหกล้มให้โจรสลัดเสียหลัก คนที่สองฉวยจังหวะกระแทกถาดอาหารให้คว่ำลง คนที่สามต้องรีบวิ่งไปคว้ากุญแจที่เอวของโจรสลัด"</font>

<font color="#48d1cc">"แล้วหลังจากนั้นล่ะ? โจรสลัดคงไม่ยืนเฉยให้เราหยิบกุญแจหรอกนะ" </font>แจสเปอร์ขมวดคิ้ว

<font color="#008080">"แน่นอน"</font> วิลล์ตอบอย่างใจเย็น "นั่นคือหน้าที่ของผม ผมจะทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้นานพอที่พวกคุณจะปลดล็อกกุญแจและเปิดประตู" เขาหันไปสบตาเอโลอิส "เอโลอิส คุณต้องเป็นคนจัดการเรื่องกุญแจ เพราะมือคุณเล็กที่สุด และน่าจะเร็วพอ"

<font color="#ff8c00">"ได้ค่ะ"</font> เอโลอิสพยักหน้า
<font color="#008080">
"เมื่อประตูเปิดออกเราจะแยกกัน"</font> วิลล์กล่าวต่อ<font color="#008080"> "ตามแผนที่บนหลังผม มีช่องระบายอากาศเล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อไปยังห้องเก็บเสบียง พวกเราจะมุดเข้าไปในนั้นและซ่อนตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้"</font> เขาชี้ไปที่จุดหนึ่งบนรอยสัก <font color="#008080">"จากห้องเก็บเสบียง มีทางลับเล็ก ๆ ที่ผมสังเกตเห็นว่าไม่ค่อยมีใครใช้ เชื่อมต่อไปยังดาดฟ้าเรือด้านหลัง"
</font>
<font color="#48d1cc">"แต่การไปถึงดาดฟ้าเรือไม่ได้หมายความว่าเราปลอดภัยนะ"</font> แจสเปอร์แย้ง <font color="#48d1cc">"เรายังอยู่กลางทะเล และโจรสลัดคงตามหาเราจนเจอแน่"
</font>
<font color="#008080">"จริงของคุณแจสเปอร์"</font> วิลล์ตอบรับคำถามของแจสเปอร์ ก่อนจะเหลือบมองรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเอง<font color="#008080"> "แต่แผนที่นี้มีทางออกเสมอ…และเราจะต้องรอดไปให้ได้ ผมรู้ว่าทุกคนคงสงสัยว่าจิตแพทย์อย่างผมมีรอยสักแบบนี้ได้ยังไง"</font> วิลล์กล่าวพลางกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของทุกคน <font color="#008080">"รอยสักนี่...ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของผมหรอกครับ"</font>

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเล่าต่อ

<font color="#008080">"เพื่อนร่วมห้องขังคนก่อนของผม...เขาเป็นคนสักให้"</font> วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด<font color="#008080"> "เขาชื่อ เฮคเตอร์ บาบูนซ่า อดีตรองกัปตันของเรือลำนี้ ก่อนที่แจ็คจะมาแย่งตำแหน่งไป"</font>

<font color="#48d1cc">"รองกัปตันเหรอ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในคุกใต้ท้องเรือได้ล่ะ?" </font>แจสเปอร์เลิกคิ้วสูง

<font color="#008080">"เฮคเตอร์บอกว่าเขาถูกหักหลัง"</font> วิลล์ตอบ<font color="#008080"> "ถูกจับมาขังไว้ในห้องเดียวกับผม และเขาก็ใช้เวลาว่างที่มี...สักแผนผังเรือลำนี้ลงบนหลังผม" </font>เขาพยักเพยิดไปทางรอยสักที่ซับซ้อนราวกับแผนที่

<font color="#ff8c00">"แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ?"</font> เอโลอิสถาม

วิลล์ส่ายหน้าช้าๆ

<font color="#008080">"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตั้งแต่โดนเอาตัวไปก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย"</font> ความเงียบเข้าปกคลุมห้องขังชั่วขณะ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองเกี่ยวกับชะตากรรมของเฮคเตอร์ และความหมายที่แท้จริงเบื้องหลังรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์

<font color="#48d1cc">“แล้วสัมภาระของพวกเราล่ะ?”</font> แจสเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาทันที ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้<font color="#48d1cc"> “เราจะทิ้งมันไว้ไม่ได้นะ”</font>

เอโลอิสมองหน้าแจสเปอร์ด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ของพวกนั้นล้วนเป็นของจากพ่อแม่เทพของพวกเขาจะปล่อยไว้ที่นี่ไม่ได้เด็ดขาดเลย และเรื่องนี้ต้องเป็นความลับจากวิลล์ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาด้วย

<font color="#ff8c00">“ใช่…เราต้องเอาคืนมาให้ได้”</font> เอโลอิสตอบเสียงเรียบ พยายามไม่ให้มีพิรุธ <font color="#ff8c00">“เป็นของสำคัญที่เราต้องใช้เดินทางต่อ”</font>

วิลล์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะสงสัยในคำพูดของเอโลอิส แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

<font color="#48d1cc">"แล้วเรือมินิบานาน่าของเราล่ะ?"</font> แจสเปอร์พูดเสริมขึ้นมาอย่างกะทันหัน<font color="#48d1cc"> "เราต้องเอามันคืนมาด้วยนะ"</font>

<font color="#008080">"พวกคุณมีเรือด้วยเหรอ?" </font>วิลล์เลิกคิ้วขึ้นสูง น้ำเสียงของเขามีแววประหลาดใจ

<font color="#ff00ff">"ถ้าไอ้เรือแจวโง่ ๆ ที่หน้าเหมือนกล้วยนั่นนับเป็นเรือล่ะก็...ก็ใช่แหละ" </font>ป้าคาเรนบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ พลางปรายตามองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่บอกว่า 'คิดอะไรอยู่ถึงได้อยากได้ไอ้ของพรรค์นั้นคืนนัก'

เอโลอิสถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเสริมว่า

<font color="#ff8c00">"มันเป็นของสำคัญมากสำหรับเราค่ะ เราจำเป็นต้องใช้มันในการเดินทางต่อ"</font> เธอพยายามทำให้เสียงตัวเองฟังดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้วิลล์สงสัยในเบื้องลึกเบื้องหลังของ 'สัมภาระ' และ 'เรือ' ของพวกเขาที่ดูจะสำคัญเกินกว่าข้าวของธรรมดา ๆ ทั่วไป

วิลล์พยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าของเขาครุ่นคิดอย่างหนักกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับมา

<font color="#008080">"เอาล่ะ...ถ้าอย่างนั้น แผนของเราจะต้องซับซ้อนขึ้นอีกนิดหน่อย" </font>เขากล่าวพลางหันกลับไปชี้ที่รอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องไปที่เส้นทางและตำแหน่งต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่บนผิวหนังของเขา

<font color="#008080">"ตามแผนที่นี้ ห้องเก็บสัมภาระของเราจะอยู่ใกล้กับคลังสินค้าขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดของเรือ ถัดจากห้องเก็บเสบียงที่เราตั้งใจจะใช้เป็นที่ซ่อนตัว" </font>วิลล์ใช้นิ้วชี้ตามรอยสักอย่างแม่นยำ<font color="#008080"> "และเรือมินิบานาน่า...ถ้ามันเป็นเรือเล็กที่สามารถลากจูงได้ ไม่ได้ถูกเก็บไว้ในคลังสินค้า ก็เป็นไปได้สูงว่าจะถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอก หรือไม่ก็ถูกย้ายไปเก็บไว้ในส่วนเก็บของขนาดใหญ่สำหรับอุปกรณ์ช่วยชีวิต"</font>

เขาหันกลับมามองทุกคน </span></div><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><br></span></div><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><font color="#008080">"นั่นหมายความว่าหลังจากที่เราออกมาจากห้องขังและหลบเข้าไปในช่องระบายอากาศแล้ว เราจะต้องแบ่งกำลังออกเป็นสองชุด"</font>

<font color="#008080">"ชุดแรก จะมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บสัมภาระ เพื่อนำของสำคัญของพวกคุณกลับคืนมา" </font>วิลล์มองไปที่เอโลอิสและแจสเปอร์<font color="#008080"> "เอโลอิส คุณกับแจสเปอร์จะต้องเป็นคนไปจัดการเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนว่าของเหล่านั้นจะสำคัญกับพวกคุณมากที่สุด"</font>

แจสเปอร์กับเอโลอิสพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว โล่งใจที่วิลล์เข้าใจความจำเป็นของพวกเขา โดยที่ไม่ต้องถามอะไรมากไปกว่านี้

<font color="#008080">“ส่วนอีกชุด…จะต้องมุ่งหน้าไปยังท้ายเรือเพื่อตรวจสอบเรื่องเรือมินิบานาน่า”</font> วิลล์หยุดชั่วครู่ มองหน้าป้าคาเรน <font color="#008080">“ป้าคาเรน ผมคิดว่าป้าเหมาะสมที่สุดที่จะไปกับผม”</font>

ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

<font color="#ff00ff">“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”</font> เธอเอ่ยเสียงหงุดหงิด <font color="#ff00ff">“ฉันว่าฉันเหมาะกับการซ่อนตัวเฉย ๆ มากกว่านะ”
</font>
<font color="#008080">“เพราะป้าดูไม่น่าสงสัยที่สุดไงครับ”</font> วิลล์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง <font color="#008080">“ถ้าเราแยกกัน โอกาสที่จะถูกจับได้ก็น้อยลง และป้าคาเรนก็เป็นคนเดียวที่ดูเหมือนพวกมันจะไม่สนใจเท่าไหร่ (เพราะไม่มีประโยชน์) นี่เป็นข้อได้เปรียบของเรา”
</font>
<font color="#ff00ff">“ก็ได้ ๆ ถ้ามันจำเป็นนักล่ะก็” </font>ป้าคาเรนทำหน้ายู่ แต่ก็พยักหน้าอย่างจำยอม

<font color="#008080">“ดีมากครับ”</font> วิลล์ยิ้มเล็กน้อย <font color="#008080">“จำไว้ว่าทุกอย่างต้องรวดเร็วและเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้”
</font>
วิลล์เริ่มอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมของแผนผังที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของเขา <font color="#008080">“จากช่องระบายอากาศที่เชื่อมไปยังห้องเก็บเสบียง จะมีทางแยกเล็กๆ อีกทางหนึ่งที่นำไปสู่บันไดลับ ซึ่งไม่ค่อยมีคนใช้” </font>เขาชี้ไปที่รอยสักที่ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวเล็กน้อย <font color="#008080">“บันไดนี้จะพาพวกเราลงไปชั้นล่างสุด ซึ่งเป็นที่ตั้งของคลังสินค้าและห้องเก็บสัมภาระ”</font>

<font color="#008080">“สำหรับเอโลอิสและแจสเปอร์ เมื่อพวกคุณได้สัมภาระแล้ว ให้รีบกลับมาที่ห้องเก็บเสบียงทันที” </font>วิลล์เน้นย้ำ <font color="#008080">“เราจะมารวมตัวกันที่นั่นก่อนจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป”
</font>
<font color="#48d1cc">“แล้วคุณกับป้าคาเรนล่ะ?”</font> แจสเปอร์ถาม

<font color="#008080">“ผมกับป้าคาเรนจะไปตรวจสอบที่ท้ายเรือ” </font>วิลล์ตอบ <font color="#008080">“ถ้าเรือมินิบานาน่าถูกผูกไว้ที่นั่น เราจะพยายามปลดมันออกมาให้เร็วที่สุด และเตรียมพร้อมสำหรับการหลบหนี”
</font>
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทุกคนต่างจ้องมองรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์ด้วยแววตาที่ผสมผสานระหว่างความหวังและความไม่แน่ใจ แผนการนี้ดูจะมีความเสี่ยงสูงมาก แต่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ มันก็เป็นโอกาสเดียวที่พวกเขาจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

<font color="#48d1cc">“ฟังดูอันตรายสุดๆ เลยนะ”</font> แจสเปอร์กระซิบกับเอโลอิส<font color="#48d1cc"> “แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะมั้ง”</font>
<font color="#ff8c00">
“ใช่…แต่เราก็ต้องลองดู” </font>เอโลอิสพยักหน้าช้า ๆ </span></div><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;">

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111265770.gif" border="0"></div></span><span style="white-space-collapse: preserve;">
แสงสลัวจากช่องระบายอากาศเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าใกล้เวลาเช้าตรู่เข้ามาทุกที เสียงฝีเท้าหนักๆ เริ่มดังใกล้เข้ามาจากทางเดินนอกห้องขัง สัญญาณว่าโจรสลัดกำลังจะนำอาหารเช้ามาให้
<font color="#008080">
“เตรียมตัวให้พร้อม” </font>วิลล์กระซิบ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง <font color="#008080">“นี่แหละคือโอกาสของเรา”</font>

เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินนอก ตามมาด้วยเสียงกุญแจที่ไขเข้ากับแม่กุญแจขนาดใหญ่ที่ประตูห้องขัง แสงจากตะเกียงน้ำมันของโจรสลัดสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นใบหน้ากร้านแดดและดวงตาที่แข็งกระด้างของชายร่างใหญ่ ผมสีแดงเข้มรวบเป็นเปียหางม้า เสื้อผ้าที่เก่าและขาดวิ่นบ่งบอกถึงการใช้งานมาอย่างยาวนาน เขาวางถาดอาหารลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เป็นขนมปังแข็ง ๆ กับเหยือกน้ำวางอยู่บนถาดนั้นอย่างน่าหดหู่

วิลล์พยักหน้าให้แจสเปอร์ที่อยู่หน้าสุด แจสเปอร์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นตรงหน้าโจรสลัดทันที

<font color="#48d1cc">"โอ๊ย!"</font> แจสเปอร์ร้องเสียงดัง มือปัดป่ายไปในอากาศราวกับพยายามทรงตัว โจรสลัดไม่ทันตั้งตัว พยายามจะหลบแต่ก็เสียหลักเล็กน้อย

จังหวะนั้นเอง เอโลอิสที่อยู่ด้านหลังแจสเปอร์ไม่รอช้า พุ่งเข้ากระแทกถาดอาหารอย่างแรงจนคว่ำ ขนมปังกลิ้งไปคนละทิศละทาง น้ำนองเต็มพื้น

ความวุ่นวายทำให้โจรสลัดผงะไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและโกรธจัด ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว วิลล์ก็พุ่งเข้าใส่ชกเข้าที่ปลายคางของโจรสลัดอย่างจัง เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ โจรสลัดเซถลาไปชนกับผนังห้องขัง ศีรษะกระแทกกับไม้เก่า ๆ อย่างแรงจนร่างทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาของเขาเหลือกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหมดสติไป

<font color="#008080">"เร็วเข้า!" </font>วิลล์ตะโกน ในขณะที่โจรสลัดยังคงกุมขมับอยู่บนพื้น เอโลอิสไม่รอช้า เธอสอดมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าไปในเข็มขัดของโจรสลัดอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงพวงกุญแจขนาดใหญ่ที่ห้อยอยู่ เธอคว้ามันไว้แน่น ดึงออกมาจากเอวของโจรสลัดได้สำเร็จ

มือเรียวเล็กของเอโลอิสสั่นเล็กน้อยขณะพยายามไขกุญแจดอกแล้วดอกเล่าเข้ากับแม่กุญแจบานใหญ่ หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก เธอเหลือบมองวิลล์ที่กำลังจ้องเขม็งไปที่โจรสลัดที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น เธอรู้ว่ามีเวลาไม่มาก

<font color="#ff8c00">"ได้แล้ว!" </font>ในที่สุด เอโลอิสก็ไขกุญแจได้สำเร็จ เสียงปลดล็อกดังแกร๊ก กังวานไปทั่วห้องขัง เธอรีบผลักประตูออกสุดแรง

<font color="#008080">"ไป!" </font>วิลล์ออกคำสั่ง เขาพุ่งตัวออกจากห้องขังเป็นคนแรก ตามด้วยเอโลอิสและแจสเปอร์ ป้าคาเรนตามมาเป็นคนสุดท้าย ทั้งหมดรีบวิ่งไปตามทางเดินที่มืดสลัว

<font color="#008080">"ไปทางนี้!" </font>วิลล์ชี้ไปยังช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือประตูทางเข้าห้องครัวที่อยู่ถัดไปสองห้องจากคุกใต้ท้องเรือ ช่องนั้นแคบมากจนดูเหมือนไม่มีใครจะมุดเข้าไปได้ แต่ด้วยความสิ้นหวัง ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่น

วิลล์เริ่มปีนขึ้นไปเป็นคนแรก แผ่นหลังที่มีรอยสักของเขาเบียดเสียดกับขอบเหล็กของช่องระบายอากาศอย่างทุลักทุเล เขามุดเข้าไปได้อย่างยากลำบาก จากนั้นก็ยื่นมือลงมาช่วยเอโลอิสด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงจึงมุดเข้าไปได้ง่ายกว่าคนอื่น ตามมาด้วยป้าคาเรนที่บ่นอุบอิบตลอดทางเรื่องความคับแคบและกลิ่นอับ สุดท้ายแจสเปอร์ก็ใช้แรงทั้งหมดดันตัวเองเข้าไปในช่องระบายอากาศได้อย่างทุลักทุเล

พวกเขาคลานไปตามช่องระบายอากาศที่มืดมิดและเต็มไปด้วยฝุ่น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นโลหะสนิมขึ้นคละคลุ้งไปทั่ว เสียงหัวใจของทุกคนเต้นระรัว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยของลูกเรือที่ดังลอดเข้ามาจากด้านล่าง พวกเขาต้องคลานไปอย่างเงียบเชียบที่สุด
<font color="#008080">
"ตรงนี้แหละ" </font>วิลล์กระซิบ เมื่อมาถึงทางแยกที่ระบุไว้ในรอยสักของเข<font color="#008080">า "ทางนี้ไปห้องเก็บสัมภาระ อีกทางไปท้ายเรือ"</font> เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์<font color="#008080"> "เอโลอิส แจสเปอร์ โชคดีนะ"</font>

เอโลอิสกับแจสเปอร์พยักหน้าให้วิลล์อย่างมุ่งมั่น ก่อนจะแยกตัวคลานไปในช่องทางที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ พวกเขาคลานต่อไปอีกไม่นาน ก็มาถึงช่องระบายอากาศอีกแห่งที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ มันเป็นช่องเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังลังสินค้าขนาดใหญ่ ทำให้ยากที่จะสังเกตเห็นจากด้านล่าง

<font color="#48d1cc">"พร้อมนะ?" </font>แจสเปอร์กระซิบถาม

เอโลอิสพยักหน้า เธอผลักฝาตะแกรงของช่องระบายอากาศออกเบา ๆ และหย่อนตัวลงสู่พื้นห้องเก็บสัมภาระ ตามมาด้วยแจสเปอร์

ห้องเก็บสัมภาระมืดสลัวและเต็มไปด้วยลังไม้ขนาดต่างๆ วางซ้อนกันสูงเกือบถึงเพดาน กลิ่นดินปืนและกลิ่นอับของไม้เก่า ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เอโลอิสใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ พยายามหาของของพวกเขา

<font color="#48d1cc">"มันอยู่ไหนนะ..." </font>แจสเปอร์บ่นพึมพำ

ไม่นาน เอโลอิสก็เห็นเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอที่มุมห้อง มันซ่อนอยู่หลังลังไม้ขนาดใหญ่ ดูเหมือนโจรสลัดจะแค่โยนมันทิ้งไว้โดยไม่สนใจไยดี เธอรีบวิ่งเข้าไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะหันไปช่วยแจสเปอร์หาสัมภาระของเขาที่ถูกซ่อนอยู่ไม่ไกลกัน

<font color="#48d1cc">"เจอแล้ว!" </font>แจสเปอร์ร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อพบสัมภาระและอาวุธของเขา ที่พวกโจรสลัดไม่รู้ว่าจะมองเห็นเป็นอะไร และใกล้ ๆ กันก็มีกระเป๋าสีรุ้งของป้าคาเรนและชะลอมของเธอด้วย

<font color="#ff8c00">"รีบกลับไปที่ห้องเก็บเสบียงกันเถอะ"</font> เอโลอิสกระซิบก่อนจะเอากระเป๋าขนาดยักษ์ของป้าและชะลอมยัดเข้าเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอเพื่อให้สะดวกต่อการหนี</span></div><div style="text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;">
<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111265770.gif" width="382" _height="12" border="0"></div></span><span style="white-space-collapse: preserve;">
ในขณะเดียวกัน วิลล์กับป้าคาเรนก็คลานไปตามช่องระบายอากาศอีกทางหนึ่ง มันนำพวกเขาลงไปสู่ชั้นล่างสุดของเรือ ที่เป็นที่ตั้งของคลังสินค้าขนาดใหญ่และส่วนที่คาดว่าจะเป็นที่เก็บเรือมินิบานาน่า

<font color="#ff00ff">"นี่มันน่าเบื่อจริง ๆ" </font>ป้าคาเรนบ่นไม่หยุดขณะคลานไป <font color="#ff00ff">"ช่องระบายอากาศนี่ก็เล็กเหลือเกิน ฉันแก่แล้วนะ"</font>

<font color="#008080">"อีกนิดเดียวครับป้า" </font>วิลล์พยายามปลอบ เขาเองก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน แต่ความมุ่งมั่นที่จะรอดออกไปทำให้เขาอดทนได้

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงช่องระบายอากาศที่นำไปสู่บริเวณท้ายเรือด้านนอก เมื่อวิลล์แง้มฝาตะแกรงออก แสงแดดจ้าก็สาดส่องเข้ามาพร้อมกับลมทะเลพัดปะทะใบหน้า พวกเขามองเห็นผืนทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตา และสิ่งที่ทำให้วิลล์และป้าคาเรนต้องประหลาดใจ...

เรือมินิบานาน่าไม่ได้ถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอกอย่างที่คาดไว้ แต่มันกลับถูกยกขึ้นมาวางอยู่บนดาดฟ้าเรือโจรสลัดอย่างกับเป็นของประดับชิ้นหนึ่ง เชือกเส้นหนาหลายเส้นรัดตรึงมันไว้แน่นหนา ราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลอยหายไปกับลมทะเล

<font color="#ff00ff">"นั่นมัน..."</font> ป้าคาเรนพึมพำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ <font color="#ff00ff">"ไอ้เรือกล้วยโง่ ๆ นั่นมันอยู่บนเรือลำนี้จริงๆ ด้วย!"
</font>
เชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้หนาแน่นทำให้วิลล์กับป้าคาเรนต้องออกแรงอย่างหนัก วิลล์พยายามใช้มีดพกเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ ตัดเชือกทีละเส้น ส่วนป้าคาเรนก็ใช้แรงทั้งหมดดึงและคลายปมเท่าที่จะทำได้ ท่ามกลางเสียงลมทะเลและเสียงคลื่นที่ซัดกระทบข้างเรือ

<font color="#ff00ff">“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเอาเรือบ้านั่นขึ้นมาไว้บนนี้”</font> ป้าคาเรนบ่นพึมพำขณะดึงเชือก <font color="#ff00ff">“เสียเวลาจริง ๆ”</font>

<font color="#008080">“อดทนหน่อยครับป้า อีกนิดเดียว” </font>วิลล์หอบเล็กน้อย เขาเร่งมือตัดเชือกเข้าไปอีก

<font color="#9932cc">“พวกแกคิดจะทำอะไร!”</font>

เสียงทุ้มต่ำและเย็นยะเยือกของ แจ็ค สปาร์ตัน รองกัปตันเรือ ทำให้วิลล์และป้าคาเรนถึงกับตัวแข็งทื่อ พวกเขาหันกลับไปช้า ๆ ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มผมสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่งกายดูคล้ายพวกยิปซีหรือฮิปปี้ เสื้อผ้าหลวม ๆ สีเข้ม เครื่องประดับโลหะแวววาว และที่สะดุดตาที่สุดคือหมากฝรั่งในปากที่เขากำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ

แจ็ค สปาร์ตันก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบกวาดมองวิลล์ที่ถือมีดพก และป้าคาเรนที่กำลังพยายามปลดเชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้ จากนั้นสายตาของเขาก็หยุดที่เรือรูปร่างประหลาดคล้ายกล้วยลำนั้น

<font color="#9932cc">"พวกแกคิดจะขโมยเรืองั้นหรือ?" </font>แจ็คเลิกคิ้วขึ้นสูง<font color="#9932cc"> "แล้วนักโทษอย่างพวกแกหนีออกมาจากคุกใต้ท้องเรือได้ยังไงกัน!” </font>แจ็คก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว ดวงตาคมกริบไล่มองจากวิลล์ไปป้าคาเรน จากมีดพกในมือวิลล์ไปยังเชือกที่ขาดวิ่น <font color="#9932cc">“แล้วนี่คิดจะทำอะไรกับเรือของฉัน? อย่าบอกนะว่าพวกแกจะใช้เรือกล้วยโง่ ๆ นี่หนีไปกลางทะเล?” </font>แจ็คหัวเราะหึ ๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต

วิลล์กระชับมีดในมือ เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังเข้าตาจน การต่อสู้กับรองกัปตันโดยตรงบนดาดฟ้าเรือที่เปิดโล่งไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ ๆ

<font color="#008080">“เรา...เราแค่เดินหลงทางมา” </font>วิลล์พยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ดีว่ามันฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย

<font color="#9932cc">“เดินหลงทางมางั้นเหรอ?”</font> แจ็คเลิกคิ้วสูงขึ้นไปอีก ใบหน้าของเขามีร่องรอยความประหลาดใจเจือปนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง<font color="#9932cc"> “พวกนักโทษงี่เง่าอย่างแกจะมาหลงทางบนเรือของฉันได้ยังไงกัน! ใครเป็นคนเปิดคุกให้แก!”</font>

แจ็ค สปาร์ตัน จ้องมองวิลล์และป้าคาเรนสลับกับเรือมินิบานาน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยปนกับความไม่พอใจ<font color="#9932cc"> “ไหนลองบอกมาซิว่าพวกแกหนีออกมาได้ยังไง! แล้วไอ้รอยสักประหลาดบนหลังแกนั่นมันคืออะไรกันแน่!”</font> เขาชี้นิ้วไปที่แผ่นหลังของวิลล์ที่โผล่พ้นเสื้อออกมาเล็กน้อย แจ็คก้าวเข้ามาอีกก้าว เตรียมพร้อมที่จะจับตัวทั้งคู่

วิลล์และป้าคาเรนตัวแข็งทื่อ พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด ศัตรูกำลังจะเข้ามาถึงตัวและไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้เลยแม้ในพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้ วิลล์กำมีดในมือแน่น เหงื่อไหลซึมไปตามแผ่นหลัง เขาเตรียมพร้อมที่จะสู้ตาย แต่ก็รู้ดีว่าโอกาสชนะนั้นริบหรี่เต็มทีเพราะเขาเป็นแค่จิตแพทย์ไม่ใช่ไอ้แดงที่เป็นนักสู้

<font color="#9932cc">“พูดมานะ! ไม่งั้นแกได้เจอดีแน่!” </font>แจ็คตะคอกเสียงดัง มือของเขากำแน่นเตรียมพร้อมจะซัดหมัดใส่

ทันใดนั้นเอง!

<b><i>ปั่ก!
</i></b>
เสียงบางอย่างกระทบเข้ากับศีรษะของแจ็ค สปาร์ตันอย่างจัง เสียงนั้นหนักแน่นจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน ร่างของแจ็คเซถลาไปด้านข้าง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะทันได้ร้องหรือพูดอะไรออกมา ร่างของแจ็คก็ร่วงลงไปกองกับพื้นดาดฟ้าเรืออย่างแรง ไม่ต่างอะไรกับถุงมันฝรั่งที่หมดสภาพ

วิลล์และป้าคาเรนถึงกับอึ้ง พวกเขาหันขวับไปมองยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น และสิ่งที่เห็นทำให้พวกเขาต้องประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม แจสเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้น! ในมือของเขายังคงถือไม้ท่อนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นไม้ถูพื้นเก่า ๆ ที่หักครึ่ง ดวงตาของเขามีแววตื่นเต้น เอโลอิสยืนอยู่ข้าง ๆ แจสเปอร์ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือดเล็กน้อยจากความตกใจ แต่ในแววตาก็ฉายแววโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

<font color="#008080">"แจสเปอร์! เอโลอิส! พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!"</font> วิลล์อุทาน

<font color="#ff8c00">"เราได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็เลยตามมาดูค่ะ" </font>เอโลอิสอธิบายเสียงหอบเล็กน้อย<font color="#ff8c00"> "พอดีเราได้ยินเสียงป้าคาเรนบ่นดังมาก..." </font>เธอเหลือบมองป้าคาเรน

<font color="#48d1cc">"ใช่เลยครับ พอมาถึงก็เห็นไอ้หมอนี่กำลังข่มขู่พวกคุณอยู่พอดี ผมก็เลย...จัดให้ซะหน่อย!" </font>แจสเปอร์ยิ้มกว้าง

ป้าคาเรนมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความโล่งใจและความรำคาญ

<font color="#ff00ff">"นายมันบ้าไปแล้วแจสเปอร์! ถ้าพลาดขึ้นมาจะเป็นยังไง!"</font>

<font color="#48d1cc">"แต่ผมไม่พลาดนี่ครับป้า!"</font> แจสเปอร์ตอบอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหันไปมองแจ็ค สปาร์ตันที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น<font color="#48d1cc"> "นี่เราควรจะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดีครับ?"
</font>
วิลล์รีบเดินเข้าไปตรวจสอบแจ็ค สปาร์ตัน

<font color="#008080">"เขาแค่สลบไป คงไม่เป็นอะไรมาก"</font> เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก <font color="#008080">"ดีแล้วล่ะแจสเปอร์ ขอบคุณมากที่มาช่วยไว้ได้ทันเวลา"</font>

<font color="#ff8c00">"ตอนนี้เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่คนอื่นจะมาเจอ" </font>เอโลอิสเตือน ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาหันไปมองเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้เชือกส่วนใหญ่ถูกตัดออกไปแล้ว เหลือเพียงไม่กี่เส้นที่ยังรัดตรึงมันไว้

<font color="#008080">"เราต้องรีบปลดเชือกที่เหลือแล้วลงเรือไปจากที่นี่!"</font> วิลล์สั่งการอย่างรวดเร็ว ทุกคนเริ่มลงมือช่วยกันปลดเชือกที่เหลืออย่างเร่งรีบ ท่ามกลางลมทะเลที่พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับธรรมชาติกำลังเร่งเร้าให้พวกเขาหนีไปจากเรือลำนี้ให้เร็วที่สุด

เชือกเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นลงพร้อมกับเสียงเฮือกสุดท้ายของทุกคนที่ร่วมแรงร่วมใจกันปลดปล่อยเรือมินิบานาน่าจากพันธนาการของเรือโจรสลัด เรือน้อยรูปทรงกล้วยบานาน่าดูโดดเด่นสะดุดตาบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายเล็กน้อยหลังจากเหตุการณ์ชุลมุนที่ผ่านมา

<font color="#008080">“สำเร็จแล้ว!” </font>วิลล์ร้องออกมาอย่างดีใจ เหงื่อไหลซึมไปทั่วแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักแผนที่<font color="#008080"> “เราไปกันเถอะ!”</font>

ทุกคนเตรียมตัวกระโดดลงเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้ถูกวางอยู่ใกล้ขอบกาบเรือที่สุด แต่ก่อนที่ใครจะได้ก้าวเท้าลงไป เอโลอิสก็ชะงักฝีเท้า ใบหน้าของเธอดูวิตกกังวล

<font color="#ff8c00">“เดี๋ยวสิ! เรายังไม่เจอเคอร์ติสเลยนะคะ!” </font>เอโลอิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าเรืออย่างร้อนรน

ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์

<font color="#ff00ff">“โอ๊ย! เจ้านกนั่นมันมีปีก ป่านนี้บินหนีไปเกาะไหนต่อไหนแล้วมั้ง”</font>

<font color="#ff8c00">“ไม่จริงหรอก!”</font> เอโลอิสโต้กลับทันควัน<font color="#ff8c00"> “ถึงเคอร์ติสจะขี้ขลาดแค่ไหน แต่มันไม่มีทางทิ้งฉันไปแบบนั้นแน่!”</font>

ขณะที่เอโลอิสยังคงยืนกรานหาผู้ติดตามของเธอ จู่ ๆ ท้องฟ้าเบื้องบนก็ปรากฏจุดดำเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ บินร่อนลงมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จุดนั้นขยายใหญ่ขึ้นจนเผยให้เห็นร่างของนกกระทาตัวหนึ่งที่คุ้นเคย

<font color="#ff8c00">“เคอร์ติส!” </font>เอโลอิสร้องออกมาอย่างดีใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เคอร์ติสเริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตาเล็ก ๆ ของมันกวาดมองทุกคนอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าไม่มีใครฟังออกนอกจากเอโลอิส

<font color="#ff8c00">“เคอร์ติสบอกว่าทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเราจะหลงทางเลยค่ะ!”</font> เอโลอิสแปลให้ฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

<font color="#ff8c00">“มันบอกว่าแอบไปสลับสับเปลี่ยนแผนที่จุดหมายของเจ้าพวกโจรสลัดเป็นนอร์เวย์แทนแล้ว ตอนนี้เรือกำลังแล่นไปในทิศทางเดียวกับจุดหมายของเราเลยล่ะค่ะ! เจ้าพวกนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังแล่นเรือไปผิดทาง!”</font>

ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่วทุกคนเมื่อรู้ว่าเคอร์ติสได้วางแผนที่อันชาญฉลาดไว้ให้แล้ว การเดินทางที่ดูมืดมนกลับมีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ขึ้นมาทันที

<font color="#48d1cc">"สุดยอดไปเลยเคอร์ติส! นี่ก็หมายความว่าตลอดช่วงเวลาที่เราโดนขังเราก็ยังแล่นไปสู่จุดหมายเรื่อย ๆ สินะ" </font>แจสเปอร์ถึงกับยกนิ้วให้เจ้านกกระทาตัวน้อย

ป้าคาเรนมองเคอร์ติสด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เคยดูถูก ตอนนี้กลับมองด้วยความทึ่งผสมกับความไม่เข้าใจ

<font color="#ff00ff">"ใครจะไปคิดว่าไอ้เจ้านกขี้ขลาดนี่จะมีประโยชน์ขึ้นมาได้บ้าง"</font> เธอพึมพำ

วิลล์มองเคอร์ติสด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน ดวงตาของเขากวาดมองระหว่างเอโลอิสและนกกระทา ราวกับพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาเลือกที่จะไม่ถามอะไรเพิ่มแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคนถึงคุยกับนกรู้เรื่อง บางทีเด็กคนนี้ก็อาจจะต้องได้รับการรักษาจากจิตแพทย์เช่นกัน

<font color="#008080">"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาไปกันแล้ว!" </font>วิลล์เร่งเร้า<font color="#008080"> "ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าแจ็ค สปาร์ตันหายไป!"</font>

ทุกคนรีบปีนลงเรือมินิบานาน่าที่แกว่งไกวเล็กน้อยเมื่อพวกเขาหย่อนตัวลงไป วิลล์เป็นคนสุดท้ายที่ลงมา เขาช่วยผลักเรือออกจากกาบเรือโจรสลัดอย่างแรง เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดช้า ๆ ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลที่พัดพา พวกเขาโบกมืออำลาเรือลำนั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ทั้งโล่งใจ ดีใจ และเหนื่อยล้า

เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดไปได้ระยะหนึ่ง วิลล์นั่งมองด้วยความสงสัย เรือลำนี้แล่นไปข้างหน้าได้อย่างไรในเมื่อไม่มีใครกำลังแจวเรือเลยสักคน เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ นอกจากนั่งมองผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ

ทันใดนั้นเอง! เสียงคำรามก้องก็ดังแว่วมาจากเรือโจรสลัดที่อยู่ห่างออกไป

<font color="#483d8b">"พวกแกคิดจะหนีไปไหน! ไม่มีใครหนีจากกัปตันเดวี่ จอห์นไปได้หรอก!"</font>

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวและน่าสะพรึงกลัว บ่งบอกว่ากัปตันเดวี่ จอห์นได้รู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เหล่าเดมิก็อดหนีไปง่าย ๆ แน่นอน
</span></div><div style="text-align: left;"><br></div><div style="text-align: left;"><br></div></font></span></div></div><p><font size="3" face="Kanit"><br>



</font></p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br><br><br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

Eloise โพสต์ 6 วันที่แล้ว

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
    border-radius: 30px;
    border: 3px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/rRy1fdM.jpg");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/D7jhgwq.png");}
</style>   


<style>
#boxsystem03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #ADD8E6;
    padding: 3px;
    box-shadow: #ADD8E6 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");}
</style>   


<div id="boxsystem01">
   <p><br><br><br></p><div id="boxsystem02"><p><br></p><div align="center" style="outline-style: none;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-12e00cceed625783bb.png" border="0"></div><div align="center" style="outline-style: none;"><br></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span id="docs-internal-guid-9d3e3355-7fff-d32b-ca18-7825e644691c"><font face="Kanit"><div style="font-size: medium; text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;">เสียงคำรามของกัปตันเดวี่ จอห์น ดังสะท้อนไปทั่วผืนทะเลคล้ายฟ้าผ่า ทำให้ผิวน้ำที่เคยนิ่งสงบสั่นไหวเล็กน้อย เอโลอิสสะดุ้งสุดตัว แจสเปอร์หันขวับกลับไปมองเรือโจรสลัดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ป้าคาเรนทำหน้าไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม ส่วนวิลล์ที่ยังคงนั่งสงสัยเรื่องเรือที่แล่นได้เองก็ต้องสลัดความสงสัยออกไปจนหมดสิ้นเมื่อภัยอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา

<font color="#ff8c00">“นี่หมอนั่นจะไม่ยอมปล่อยเราไปเลยหรือไงกัน!”</font> เอโลอิสบ่นออกมาอย่างหัวเสีย

<font color="#ff00ff">“โอ๊ย! อีเรือบ้านี่มันจะเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ! เดี๋ยวกัปตันปัญญาอ่อนนั่นก็ตามมาทันหรอก!” </font>ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่

ยังไม่ทันขาดคำ แจสเปอร์ก็โยนไม้พายที่เขาหยิบมาจากบนเรือให้ป้าคาเรน

<font color="#48d1cc">“งั้นป้าก็ช่วยกันพายช่วงส่งแรงให้เรืออีกทางสิครับ!”</font>

ป้าคาเรนรับไม้พายมาอย่างงง ๆ ก่อนจะมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

<font color="#ff00ff">“เจ้าเด็กนี่! คิดว่าฉันเป็นทาสพายเรือรึไง!”</font>
<font color="#48d1cc">
“ก็ตอนนี้ในสายตาพวกมันพวกเราเป็นนักโทษหนีคุกนี่ครับ!”</font> แจสเปอร์โต้กลับทันควัน<font color="#48d1cc"> “ถ้าเราไม่พาย แล้วจะหนีไอ้กัปตันนั่นได้ยังไง!”
</font>
<font color="#008080">“ใจเย็น ๆ ก่อนครับทุกคน! เราต้องสามัคคีกัน” </font>เขาหันไปมองป้าคาเรน <font color="#008080">“ป้าคาเรนครับ...ผมรู้ว่าป้าอาจจะไม่ชอบ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง เราอาจจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งก็ได้นะครับ”</font> วิลล์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไกล่เกลี่ย

ทันทีที่วิลล์พูดจบ บรรยากาศบนเรือก็เงียบลงชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงกระแสน้ำกระทบกับลำเรือเบา ๆ กับเสียงคำรามของกัปตันเดวี่ที่เริ่มเบาลงเล็กน้อยเพราะระยะห่างที่เพิ่มขึ้น

ป้าคาเรนมองหน้าทั้งสามคนสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้ดูเหนื่อยอ่อนมากกว่าหงุดหงิด

<font color="#ff00ff">“ก็ได้ ๆ! ฉันจะพายก็ได้…แต่ถ้าเรารอดไปจากเรื่องบ้านี่ได้ ฉันจะลากพวกเธอกลับบ้านไปฟ้องแม่(ไทคี)ให้หมดเลย!”</font>

<font color="#48d1cc">“ขอบคุณครับป้า” </font>แจสเปอร์กลั้นยิ้ม

เอโลอิสเองก็ไม่วายแอบหัวเราะเบา ๆ ขณะยื่นไม้พายอีกอันให้วิลล์

<font color="#ff8c00">“มาเลย! เรามาช่วยกันพายให้ไอ้กัปตันนั่นตามไม่ทันกันเถอะ!”</font>

เรือเล็กทั้งลำเริ่มขยับเร็วขึ้นเล็กน้อยตามแรงพายที่เพิ่มขึ้นจากทั้งสี่คน ท้องฟ้าที่เคยสว่างกลับเริ่มมีเมฆดำลอยปกคลุม ความรู้สึกไม่สู้ดีเริ่มแผ่ซ่านผ่านลมหายใจของทุกคน

กระแสน้ำกลางมหาสมุทรแอตแลนติกยังคงเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่กลับแฝงไว้ด้วยพลังอันน่ากลัวราวกับจะกลืนกินทุกชีวิตที่ลอยอยู่เหนือมัน เรือมินิบานาน่าแล่นฝ่าคลื่นไปอย่างมุ่งมั่น เสียงไม้พายกระทบผิวน้ำเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผสมกับเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของแต่ละคนที่พยายามสู้กับความเหนื่อยล้าและแรงต้านของทะเลที่เริ่มบ้าคลั่งขึ้นเรื่อย ๆ

เหนือศีรษะพายุเริ่มตั้งเค้าชัดเจน เมฆดำทะมึนม้วนตัวหนาทึบราวกับฝูงมังกรบนท้องฟ้า ฟ้าผ่าลงมาเป็นสาย ๆ เสียงฟ้าร้องคำรามตามมาติด ๆ ดังก้องไปทั่ว เสริมความน่าสะพรึงกลัวให้กับผืนน้ำเบื้องล่างซึ่งเริ่มแปรปรวนจากความสงบเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดกระแทกลำเรือเล็กจนโคลงเคลงไม่เป็นทิศ

ในขณะเดียวกัน กลางหมอกทะเลด้านหลัง เสียงที่ไม่มีใครอยากได้ยินก็ดังแว่วมาตามลมอีกครั้ง เสียงแหบแห้งแต่ทรงพลังของกัปตันเดวี่ จอห์น ตะโกนก้องราวกับปีศาจตื่นจากนรก

<font color="#483d8b">“หนีกันเข้าไป! คิดว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปง่าย ๆ รึ?! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาา!!!”</font>

เสียงหัวเราะแหลมสูงของเขาตามมาทันทีหลังประโยคนั้นราวกับจะทะลุฟ้า เขาแว้ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงแหกปากสาปแช่งล่องลอยมาในอากาศประหนึ่งผีสิงที่ตามหลอกหลอนในความฝันร้าย

<font color="#483d8b">“เจ้าพวกโง่! ข้าเห็นพวกเจ้า! ข้าได้กลิ่นกลัวของพวกเจ้า!!”</font>
<font color="#ff00ff">
“โอ๊ย!! หยุดพูดไม่ได้หรือไง!” </font>ป้าคาเรนโวยเสียงดัง ขณะพายเรืออย่างหัวเสีย <font color="#ff00ff">“เสียงอย่างกับนกหวีดติดหวัด!”</font>

แจสเปอร์หันไปมองด้านหลัง เรือโจรสลัดสีดำขนาดมหึมาเริ่มปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้น มันเหมือนเงามัจจุราชที่กำลังเคลื่อนผ่านม่านหมอกหนา ไล่ตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ ธงรูปหัวกะโหลกกับกังหันลมถูกลมพายุสะบัดโบกไหว ราวกับเยาะเย้ยความพยายามของผู้หลบหนี

<font color="#ff8c00">“มันยังตามมาอีกเหรอเนี่ย!?” </font>เอโลอิสอุทาน น้ำเสียงเริ่มสั่นนิด ๆ
<font color="#008080">
“ดูเหมือนมันจะเร็วขึ้นด้วย…” </font>วิลล์พึมพำเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังเรือข้างหลังเหมือนจะประเมินระยะห่าง<font color="#008080"> “อีกไม่นานก็คงตามทัน…”</font>

<font color="#48d1cc">“ไม่! เราหยุดไม่ได้!” </font>แจสเปอร์กัดฟันแน่น <font color="#48d1cc">“เรายังต้องหนีต่อ!”</font>

พวกเขาต่างเงียบลงอีกครั้ง ต่างคนต่างพายอย่างเต็มแรง คลื่นที่เริ่มถาโถมสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระแทกลำเรือราวกับจะกลืนมันลงไปในท้องทะเล ทว่าเรือก็ยังคงฝ่าไปข้างหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อย เสียงกัปตันเดวี่ยังคงดังอยู่เป็นระยะ แหวกสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาใส่ผืนทะเล

<font color="#483d8b">“หนีไปให้ไกลสิ! หนีไปให้ไกลที่สุดที่เจ้าจะไปได้! แต่จงจำไว้…ไม่มีใครหนีข้าได้พ้น!! ไม่มีใคร!!!”</font>

ทั้งสามคนต้องหยุดจ้วงพายลงเล็กน้อยเมื่อพบว่าด้านหน้ามีบางสิ่งผิดปกติ ปรากฏการณ์ประหลาดกำลังรออยู่ตรงหน้า หมอกหนาเป็นกำแพงขาวโพลนบิดตัวเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ลมพายุหมุนวนอย่างไร้ทิศทาง หนากว่าที่พวกเขาเคยเจอมา และที่น่าขนลุกกว่าคือ…มันโผล่มาโดยไม่ให้สัญญาณเตือนใด ๆ เลย

<font color="#483d8b">“อะไรกันน่ะ…” </font>วิลล์พึมพำ สีหน้าซีดเผือด

<font color="#48d1cc">“เราควรหันกลับไหม…”</font> แจสเปอร์เอ่ยเสียงเบา แต่ก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ เพราะด้านหลังมีเรือโจรสลัดยักษ์ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนไข้จิตเวชที่คิดว่าตัวเองเป็นจอมสลัดตามมาอยู่ไม่ไกล

<font color="#ff00ff">“ถ้าพายกลับไป ก็คือตายอยู่ดี ทำไมฉันต้องมาตายทั้งที่อายุยังน้อย(?) แบบนี้เนี่ย!”</font> ป้าคาเรนบ่นพลางจ้องกำแพงหมอกข้างหน้าอย่างหัวเสีย

เอโลอิสมองพวกเขาทีละคน แล้วพูดขึ้นทันทีโดยไม่ลังเล
<font color="#ff8c00">
“เอาวะ! ไปตายเอาดาบหน้าอย่างน้อยก็ยังมีโอกาสรอดดีกว่ายอมกลับไปโดนคนบ้าบนเรือนั่นสับเป็นชิ้น ๆ!”</font>

ไม่มีใครค้าน เพราะต่างก็รู้ว่าทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่…คือข้างหน้า

ทุกคนเริ่มพายเรืออย่างแรงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คือการเดิมพันสุดท้าย เรือเล็กพุ่งเข้าสู่ม่านหมอกหนาทึบ อุณหภูมิเย็นเฉียบจนรู้สึกเหมือนหายใจเอาน้ำแข็งเข้าไป ลมหมุนวนรอบตัวเริ่มแรงขึ้น และทัศนวิสัยแคบลงจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเรือ

จากนั้น…

<font color="#483d8b">“เดี๋ยว! นั่นเสียงอะไร…” </font>วิลล์เบิกตากว้าง

เสียงคำรามของกระแสน้ำดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง จู่ ๆ ผืนน้ำเบื้องหน้าก็แตกออกเป็นน้ำวนมหึมา พายุกระโชกแรงพัดขึ้นจากกลางวงน้ำวน เสียงโครมครามดังก้องราวกับทั้งทะเลกำลังแผดร้อง

<font color="#48d1cc">“พายุ! น้ำวน! ระวัง!!”</font> แจสเปอร์ตะโกน

เคอร์ติส เจ้านกกระทาตัวจ้อยที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมเรือ กระพือปีกบินเตลิดขึ้นสู่ฟ้าอย่างตื่นตระหนก ร้องเสียงหลง บินวนเหนือหัวอย่างไร้ทิศทาง

เอโลอิสรีบคว้าไม้พายพยายามควบคุมทิศทางเรือสุดแรง แต่แรงต้านของกระแสน้ำและลมกลับรุนแรงขึ้นทุกวินาที

<font color="#ff8c00">“มันแรงเกินไป! ฉันคุมไม่ได้!!”</font> เธอตะโกนสุดเสียง

คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งซัดเข้าใส่พวกเขาเต็มแรง ราวกับทั้งทะเลถาโถมเข้ามาในคราเดียว เรือทั้งลำกระเด็นพลิกคว่ำกลางพายุ พวกเขาร้องลั่นในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนลงสู่ผืนน้ำ

ท่ามกลางความโกลาหล เรือมินิบานาน่าเริ่มสั่นเล็กน้อยอย่างมีระบบ ก่อนจะหดตัวลงตามกลไกเวทมนตร์เฉพาะตัว กลายเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลือง ลอยคว้างอยู่เหนือฟองคลื่น

เคอร์ติสที่บินวนอยู่เบื้องบนเห็นดังนั้น รีบโฉบลงมาคาบผ้าเช็ดปากนั้นไว้ในปากอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบตีกระพือปีกแรง ๆ เพื่อบินขึ้นอีกครั้ง ก่อนลอยวนอย่างร้อนรนอยู่เหนือผิวน้ำที่ตอนนี้กลับมาเงียบสงัดอย่างผิดธรรมชาติ

ไม่มีใครโผล่ขึ้นมา

ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากใต้ทะเล

มีเพียงเจ้าเคอร์ติส ที่ยังคงบินวนอยู่เหนือผืนน้ำเฝ้ารอปาฏิหารย์ พร้อมผ้าเช็ดปาก…ซึ่งยังเป็นความหวังเพียงชิ้นเดียวของการเดินทางที่มันคาบไว้ได้ทัน…
</span></div><div style="font-size: medium; text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><br></span></div><div style="font-size: medium; text-align: left;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><br></span></div><div style="text-align: center;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><font size="4" color="#ff0000"><b>เลือก (1) พุ่งเรือไปข้างหน้าที่เกิดลมพายุและหมอกหนาเขรอะกระทันหัน</b></font></span></div><div style="font-size: medium; text-align: left;"><br></div><div style="font-size: medium; text-align: left;"><br></div><div style="font-size: medium; text-align: center;">@God&nbsp;</div><div style="font-size: medium; text-align: left;"><br></div></font></span></div></div><p><font size="3" face="Kanit"><br>



</font></p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br><br><br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

ดูในรูปแบบกติ: [บันทึกการเดินทาง] พลังเหมันต์อ่อนแรง