[บันทึกการเดินทาง] HAPPY TRIP WITH DENISTA

Nereza โพสต์ 2024-12-25 03:59:19

Nereza โพสต์ 2024-12-25 05:39:00

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-25 05:49 

<style>
#boxEw {
width: 700px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 55px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background: linear-gradient(to bottom, #f5eced, #ecf5f5);
</style>

<center>
<div id="boxEw">
<img src="https://i.imgur.com/8LAATJu.png" width="600" border="0"> 
<div align="left"> 
ไดอารี่ที่รัก.. ในที่สุดฉันก็—--
 
โครม ! เคร๊ง พรวด !
 
“ เฮ้ ! ขับรถดี ๆ หน่อย ! ”
 
“ อย่าบ่นเยอะนักน่ายัยหนู ”
 
“ โอ๊ย ให้ตายสิ.. ”
 
ไดอารี่ที่รัก ในที่สุดฉันก็ (ขีดฆ่า)
 
การเดินทางของฉันเริ่มต้นจากเช้าวันจันทร์ที่สดใส หนึ่งวันก่อนถึงคริสต์มาสอีฟ — แย่จริง ฉันคิดถึงพ่ออีกแล้ว แต่ช่างเถอะ เขาคงอยู่สักที่บนโลกและกำลังมีความสุขโดยที่ไม่มีฉัน เหมือนทุก ๆ ปี : )อย่างไรก็ตามความคิดของฉันที่มีต่อพ่อไม่ใช่ส่วนสำคัญของบันทึกครั้งนี้ แต่เป็นการเดินทางไปยังค่ายจูปิเตอร์ต่างหาก อันที่จริงฉันควรจะมีบันทึกตั้งแต่ตอนเดินทางออกจากบ้าน แต่เชื่อเหอะ ด้วยอายุ 15 แค่ก้าวขาออกจากบ้านมาเดินทางไกล ไม่ตายได้ก็บุญแล้ว
 
โอ๊ย ทำไมถึงได้มีคำว่าแต่เยอะนักนะ
 
เช้าวันนี้ฉันตื่นขึ้นได้ด้วยการปลุกของลูปา ข้าวของของฉันถูกเก็บตั้งแต่เมื่อคืน ยอมรับเลยว่าทีแรกฉันเอาบางอย่างไปซ่อนเผื่อว่าจะได้วนกลับไปอีก แต่พระเจ้าช่วย.. ลูปาจมูกดีสมกับเป็นหมาสุด ๆ (ขอโทษนะลูปา ฉันรักคุณ) ดังนั้นแผนการที่จะทำตัวงอแงก็เลยล่มจนไม่เหลือเศษหน้าให้กอบกู้ ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากเขตป่าของหุบเขาโซโนม่า บอกลาป่าแดงพิลึกพิลั่นนั่นก่อนจะรีบวิ่งแจ้นมาจนถึงถนนใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าทำไมของบนตัวถึงได้เยอะขนาดนี้แต่โชคดีที่ได้กระเป๋าเดินทางจากลูปาเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ ฉันเลยสามารถยัดทุกอย่างแล้วแบกเพื่อมาเรียกรถอยู่ริมถนนได้โดยไม่ดูเหมือนยัยบ้าหอบฟาง (คำเตือนให้ตัวเอง : อย่าหาวิ่งทั้งที่แบกของเยอะอีก จะตายอยู่แล้ว )
 
กลับมาที่การเรียกรถ ด้วยความที่เส้นถนนตรงตีนเขาโซโนม่าไม่ได้มีคนผ่านเยอะ(รึเปล่า) หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะนี่เป็นช่วงคริสต์มาส ฮะฮ่า ทำไมฉันถึงเลือกวันได้ดีอย่างนี้เนี่ย? มีรถไม่มากที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นรถเล็กและไม่คิดที่จะรับผู้โดยสาร โชคดีที่ฉันเจอตาแก่—- หมายถึง ลุงหน้าตาขี้เบื่อคนหนึ่งขับรถกระบะเก่า ๆ ของเขาผ่านมา ถึงจะไม่ถูกชะตาแต่ก็บอกได้เลยว่าคงมีแค่เขาที่ใช้งานได้แล้วในช่วงเวลาแบบนี้
 
“ ยัยหนูแบบเธอมาทำอะไรแถวนี้? ” เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงของชายแก่ขี้หงุดหงิดชวนให้สยิว
 
“ ฉันกำลังตามหารถไปส่งที่ ๆ ไม่ได้ไกลจากตรงนี้มากน่ะค่ะ ” ส่วนนี่คือสิ่งที่ฉันเลือกตอบเขา
 
ระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้เหมือนอย่างที่ลูปากำชับมา
 
“ ถ้าไม่ได้ไกลมากแล้วทำไมไม่เดินไปซะล่ะ ”
 
เอ้า ไอ้แก่นี่ (ขีดฆ่า)
 
หมายถึง— โอ้ คุณลุงผู้แสนตรงไปตรงมา จะเป็นการกรุณาอย่างมากหากลุงช่วยพิจารณาดูสภาพขาและข้าวของของดิฉันก่อนจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา < น่าเสียดายที่ไม่ได้พูดแบบนี้ออกไปแต่พอมาย้อนคิดแล้วมันก็ค่อนข้างตลกดี สื่อมีผลต่อเยาวชนหรือเปล่านะ? ช่วงนี้เหมือนฉันปากจัดขึ้นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัวยังไงก็ไม่รู้
 
“ ของมันเยอะฉันแบกไปตลอดทางไม่ไหวน่ะค่ะ ”
 
ถึงเขาจะไม่ได้ตอบอะไรกลับมาในตอนนั้นแต่สีหน้าของเขาพูดออกมาหมดแล้ว ฟีลแบบว่า ‘ แล้วแบกมาได้ขนาดนี้แบกต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง? ’ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าคนปกติคงไม่นึกกันว่าบนหุบเขาและในป่าลึกที่ทุรกันดานจะมีบ้านให้พักอาศัย ท่องไว้เดนิสต้า ไม่ใช่ความผิดของลูปา ไม่ใช่ความผิดของบ้านหมาป่า (กำหมัด) ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฉันแอบด่าเขาอยู่ในใจหรือต่อมความเป็นผู้ใหญ่ของเขากำลังทำงาน อย่างน้อยต่อมาเขาก็ยังถามฉันด้วยท่าทางสุภาพขึ้น?
 
“ แล้วจะไปไหน ”
 
“ ฉันนัดกับเพื่อนไว้ที่อุโมงค์คัลลีคอตต์ค่ะ ” 
 
และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่คำตอบของฉันทำให้สีหน้าของเขายับยู่ยี่ด้วยความสงสัย รู้กันเท่านี้นะ เขาเป็นคนแก่ที่เก็บสีหน้าไม่เก่งที่สุดในโลกเลย แม้แต่เด็ก ๆ ในบ้านหมาป่าบางคนยังทำได้ดีกว่าเขาด้วยซ้ำนี่เขามีชีวิตมาจนถึงอายุเท่านี้โดยไม่โดนต่อยหรือเดือดร้อนได้ยังไง (จากผู้เล่นเดนิสต้า : ก็คงจะวิธีเดียวกับที่เธอปากแบบนี้แต่ยังรอดมาได้นั่นแหละเนซ) เพราะมันก็ผ่านมาสักพักแล้ว ฉันจำรายละเอียดของสิ่งที่เกิดขึ้นได้ไม่แม่นเท่าไหร่ แต่ด้วยการเจรจาตอบโต้ไปมาเหมือนตีปิงปองในที่สุดฉันก็ได้หอบข้าวหอบของมาอาศัยบารมีท้ายกระบะของเขาเป็นตัวช่วยในการเดินทาง
 
เขาบอกว่าเขาชื่ออเล็กซานเดอร์ กับนามสกุลอะไรสักอย่างที่ฉันไม่ได้ใส่ใจจะจำ มีลูกสาวที่อายุเท่ากับฉันหนึ่งคน เธอคนนั้นเรียนที่ต่างประเทศ เขาดูเป็นผู้ชายรักครอบครัว ท่าทางคงจะเลิกกับภรรยาแล้วเพราะเขาไม่พูดถึงเธอเลย แต่อย่างน้อยประกายในแววตาและน้ำเสียงภาคภูมิใจที่มีต่อลูกสาวก็คงจะทดแทนความเหงาที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้าตาน่ากลัวนั่นได้อยู่บ้างล่ะมั้ง
 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/eQLil2U.png" width="450" border="0"></div>
 
เสียงล้อบดกับถนนลาดยางเปรียบเสมือนเสียงขับกล่อม ลมเย็น ๆ ที่ปะทะกับร่างจนเด็กสาวต้องรื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางมาห่อตัวไว้ก็ดูเหมือนจะเป็นประสบการณ์สุดทรหดแต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความสนุกสนานแฝงอยู่ในนั้น เดนิสต้าหัวเราะเบา ๆ เมื่อเธอกวาดสายตาอ่านบันทึกที่เขียนอีกครั้งจนถี่ถ้วน ‘ ไม่ควรเรียกมันว่าบันทึกเลยแฮะ มันดูเหมือน Burn Book มากกว่า ’
 
เธอปิดสมุดลง นำมันมากอดไว้กับอกและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ‘ เป็นวันที่ท้องฟ้าสวยจริง ๆ ’ ไม่มีก้อนเมฆ มีแค่พื้นหลังของฟากฟ้าสีเข้มสดใสพร้อมด้วยดวงอาทิตย์แขวนเพื่อให้ความอบอุ่นในช่วงท้ายปีที่มีหิมะตกลงมาอย่างอ้อยอิ่ง มือข้างหนึ่งของเธอหงายขึ้นรองรับเกล็ดหิมะที่พริ้วไหวไปตามลม น่าเสียดายที่ความเร็วของรถกลายเป็นว่าเป่ามันทิ้งไปจนเกือบหมด
 
“ ขับช้าลงหน่อยได้ไหม !! มันหนาว !!! ”
 
เดนิสต้าตะโกนสู้กับเสียงลมกรรโชกแรงเพื่อให้ผู้ขับที่เปิดกระจกได้ยินความต้องการของเธอ แต่เสียงตะโกนที่ตอบมากลับทำให้เธอต้องกรอกตา “ หนาวก็ใส่เสื้อกันหนาวเพิ่มอีกชั้นสิ !! ” เสียงทุ้มใหญ่ของเขามีความขบขันแฝงอยู่จนเธอสัมผัสได้ แต่สัญชาตญาณบางอย่างของเธอกลับกึกก้องอยู่ในใจว่าเขาไม่ได้ใจร้าย สวนทางกับความเป็นจริงและการแสดงออกของเขาจนเด็กสาวเริ่มที่จะขมวดคิ้ว แต่นั่นไม่สำคัญ เดนิสต้าตั้งมั่นไว้ในใจว่าเธอจะเก็บประโยคเมื่อครู่นี้ไปเขียนใส่ไว้ใน Burn Book ของเธอแน่นอน
 
‘ เดี๋ยวก่อน.. ไม่ใช่ว่ารถมันเริ่มช้าลงเหรอ? ’
 
สองข้างทางที่ผ่านไปยังคงเต็มไปด้วยแมกไม้เหมือนเก่า แต่ตอนนี้เธอกลับสามารถมองเห็นรายละเอียดต่าง ๆ เพิ่มจากเดิมได้มากขึ้น รวมไปถึงการที่มีหิมะบางส่วนตกลงมาถึงพื้นท้ายกระบะซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเร็วของรถที่ลดลง ดวงตาของเดนิสต้าเบิกกว้าง แต่แล้วเธอก็เริ่มหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะใส ๆ ที่ดังพอจะทำให้คนขับชำเลืองมองสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านกระจกมองหลัง
 
“ หัวเราะอะไรของเธอยัยหนู ”
 
“ เปล่า ๆ ก็แค่.. ก็แค่.. ”
 
“ ก็แค่อะไรเล่า !! ”
 
ยิ่งพูดก็ยิ่งหัวเราะ เดนิสต้างอตัวลงซบพื้นกระบะพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่น
 
‘ ตาย ตาย คุณสารถีคนนี้ใจดีกว่าที่คิดแฮะ ’
 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0"> 
ตัวอักษรเอียง = เนื้อหาที่ถูกเขียนในรูปแบบบันทึก 
ได้รับกระเป๋าคาดเอว 1 ใบจากลูปาในบันทึกหน้าแรก 
ความคืบหน้า : เดินทางออกจากหุบเขาโซโนม่า

</div>

</div> </div>

 </center>

<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SK0I3tQ.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>

Nereza โพสต์ 2024-12-25 20:10:03

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-26 22:44 
<style>
#boxEw {
width: 800px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 55px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background: linear-gradient(to bottom, #f5eced, #ecf5f5);
</style>

<center>
<div id="boxEw">
<img src="https://i.imgur.com/oG4D4qa.png" width="700" border="0"> 
<div align="left"> 
อเล็กซานเดอร์คือผู้ชายประเภทที่ขี้โวยวาย ขี้เขินและชอบโมโหกลบเกลื่อน สูตรสำเร็จของพวกพระเอกแปลก ๆ ในการ์ตูนที่ทำเป็นปากแข็งแต่สุดท้ายก็ช่วย มันก็ปกติอยู่สำหรับ.. เด็กวัยรุ่นบางช่วง แต่ที่น่าประหลาดใจคือตอนนี้เขาอายุ 52 แล้ว แต่ก็ยังมีนิสัยแบบนี้อยู่? < เจ้าตัวบอกเองว่าอายุ 52 ฉันไม่ได้คิดไปเองหรือพิจารณาเอาจากหน้าเขา เพราะถ้าให้ฉันเดาฉันอาจเขียนว่าเขาอายุ 60 ด้วยซ้ำ
 
เขามีนิสัยที่เคยชินกับการขับรถเร็วดูได้จากที่บ่นกระปอดกระแปดว่าเขากำลังขับรถช้าเหมือนเต่า ทั้งที่รถของเขากำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมงโดยมีผู้โดยสารนั่งท้ายกระบะ เป็นความเร็วที่มากพอในการปล่อยให้ฉันปลิวตกจากท้ายกระบะได้ แต่ไม่ต้องห่วง เดนิสต้า นอร์ทาร่าเคยเจอที่หนักกว่านี้มาแล้ว ดังนั้นสบายมาก (ไม่จริง) โอเค ยอมรับก็ได้ว่ามันค่อนข้างน่ากลัว คุณเข้าใจใช่ไหม? ด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมงในขณะที่รถกำลังแล่นไปตามทางลงจากตีนเขา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองสามารถลอยหรือไม่ก็ตีลังกาตลบร่วงไปโผล่หน้ารถได้ทุกวินาทีถ้าไม่จับให้ดี
 
แต่ก็ยังดีที่ราว ๆ 20 นาทีหลังจากขึ้นรถของอเล็กซานเดอร์ในที่สุดฉันกับเขาก็มาถึงเขตพื้นราบที่เต็มไปด้วยฟาร์มองุ่นรวมไปถึงโรงกลั่นไวน์ ด้วยความอยากรู้และไม่อยากถูกหลอก— คือ เข้าใจฉันใช่ไหม ฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งในช่วงวัยที่กำลังอร่อย(ยังไงนะ?) การจะเชื่อใจใครมันก็เป็นเรื่องยาก เพื่อให้ตัวเองสามารถรู้ตัวทันในกรณีที่อเล็กซานเดอร์ขับออกนอกเส้นทางเกินกว่าที่จะรับได้ ฉันเลยตัดสินใจลองศึกษาเส้นทางดูเล่น ๆ ในระหว่างที่เขาไม่ได้สังเกตเพราะกำลังสนุกอยู่กับเพลง Take Me Home, Country Roads จากวิทยุในเขตชานเมือง
 
แถวนี้แทบไม่มีอะไรเลยนอกจากฟาร์มองุ่น โรงกลั่นไวน์ และสนามแข่งรถกับสนามโกคาร์ท .. รู้กันเท่านี้นะ ช่วงหลัง ๆ มานี้ฉันชอบแอบลูปาเปิดดูการแข่งขันรถ และพระเจ้า ทันทีที่เห็นชื่อสนามแข่งรถ หัวใจฉันเต้นเร็วพอ ๆ กับวินาทีที่สบตากับพนักงานขายไอติมเมื่อสิบกว่าปีก่อน พวกเธอเข้าใจใช่ไหม รักแรกพบ(?) ความปรารถนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของสถานที่นั้น
 
ฉันก็เข้าใจนะ พวกเธออาจจะมองว่ามันแปลกที่ตื่นเต้นแค่เพราะรู้ว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่ใกล้ ๆ และเรากำลังจะเดินทางผ่านมันในอีกไม่กี่นาที แต่ต้องเข้าใจก่อนว่ายิ่งใช้ชีวิตอยู่ในเมืองมากแค่ไหนสถานที่พวกนี้ก็ยิ่งหาได้ยาก เผอิญว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นสาวในเมือง และแน่นอนไม่ต้องพูดถึงการย้ายจากในเมืองไปอยู่บนเขา อันที่จริงถ้าเกิดว่าฉันรู้จักกับอเล็กซานเดอร์เป็นการส่วนตัวมากกว่านี้ฉันคงขอร้องให้เขาแวะระหว่างทางอยู่หรอก น่าเสียดายที่ไม่ T T ถึงจะเสียดายนิดหน่อย แต่การเดินทางนี้ยังต้องไปต่อ อเล็กซานเดอร์บอกว่าเขามีธุระที่ Thirty-Seven Winery ดังนั้นพวกเราเลยมาจอดรถที่นั้น
 
“ อย่าดื้ออย่าซนแล้วเข้าไปรอในตัวรถซะ โอเคไหม? ” เขากำชับพร้อมกับชี้หน้าฉันเหมือนเด็กวัยเตาะแตะ ในตอนนั้นมีหลายอย่างให้โฟกัสมาก ไม่ว่าจะความสูงของเขาที่มากกว่าที่ฉันคิดไว้ หรือการที่เขาโง่พอจะให้เด็กแปลกหน้าเข้าไปนั่งรอในรถ โอเค โอเค ฉันไม่ได้จะบอกว่าตัวเองไร้ความน่าเชื่อถือแต่ เฮ้ คิดดูสิ ฉันสามารถขโมยรถเขาได้เลยตอนนี้ ทันที ถ้าเกิดว่าเป็นพวกหัวหมอพอ โชคดีนะ ที่เขาเจอสาวสวยใจดีไม่คิดร้ายกับใคร(?) ดังนั้นรถของเขาจะยังปลอดภัยฉันรับประกัน
 
<div align="center"><img src="https://i.imgur.com/eQLil2U.png" width="450" border="0"></div>
 
เสียงปิดสมุดดังขึ้นพร้อมกับการถอนหายใจยาวเหยียด ศีรษะของเดนิสต้าเอนพิงไปกับที่รองศีรษะของเบาะภายในรถกระบะเก่า ๆ ที่มีแค่สองที่นั่งในตัวรถ หญิงสาวกะพริบตาหลายครั้งเพื่อขับไล่ความอ่อนล้า ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย เสียงสบถเบา ๆ ลอดออกมาเมื่อเธอรู้ตัวดีถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ “ ทำไมฉันต้องมาบันทึกการเดินทางอะไรนี่ด้วย.. ” 
 
ลำพังแค่อาการดิสเล็กเซียก็เป็นปัญหามากพอแล้ว แต่นี่เธอยังเป็นดิสเล็กเซียประหลาดที่ทำให้เห็นอักษรซ้อนทับจนต้องเขียนมันใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่ากำลังลงโทษตัวเอง ลมหายใจหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด ‘ มันเป็นการทรมาณเยาวชน ฉันจะแจ้งให้หมด ’ ชั่วขณะหนึ่งแม้แต่เสียงเพลงก็ไม่สามารถช่วยเหลือให้ความร้อนรุ่มในใจของเธอเบาลง ดวงตาของเธอชำเลืองมองไปทางโรงกลั่นไวน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ถัดออกไป อเล็กซานเดอร์เข้าไปในนั้นได้เกือบชั่วโมงแล้ว .. เนื่องจากเธอไม่ได้ถามเขาอย่างชัดเจน ดังนั้นเธอจึงไม่มีข้อมูลเลยแม้แต่น้อยว่าเขามาที่นี่เพื่อทำอะไร ‘ ฉันไม่ได้อยากจะคิดในแง่ลบแต่นี่มันไม่น่าไว้ใจจริง ๆ ’ 
 
ไม่น่าไว้ใจ ความรู้สึกนี้มีทั้งด้านที่ดีและไม่ดี , บางทีเขาอาจเข้าไปทำธุระที่เกี่ยวกับการเตรียมอุปกรณ์มาทำร้ายเธอ หรือไม่เขาอาจกำลังตกอยู่ในอันตรายด้วยตัวของเขาเอง— เพี๊ยะ เสียงตบดังขึ้นที่แก้มนุ่ม ‘ อย่ามาทำตัวอ่อนไหวไปหน่อยเลยเดนิสต้า เป็นห่วงคนอื่นเนี่ยนะ? ห่วงตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ’ มือของเธอเปลี่ยนจากการประคองแก้มที่แดงขึ้นเล็กน้อยจากแรงตบมาเป็นการเสยผมช่วงหน้าผากให้โคนยกขึ้นย้อนไปด้านหลังศีรษะ
 
‘ เขาบอกให้ฉันอยู่ในรถ ฉันควรอยู่ในรถ เฝ้ารถให้เขา ไม่ทำตัวสร้างปัญหา ใช่ ฉันควรทำแบบนั้น ’ 
 
“ ช่างแ*่ง ใครสน ” 
 
ถ้าให้นั่งรออยู่ในนั้นไปอีกหลายชั่วโมง เดนิสต้าต้องประสาทกินแน่ เธอผลักประตูรถให้เปิดออกก้าวลงไปเหยียบพื้นดินไม่สม่ำเสมอเพื่อสูดอากาศธรรมชาติที่มาพร้อมกับกลิ่นของความกลัว.. ‘ เดี๋ยวก่อนนะ ’ จากท่าทางสบาย ๆ ที่ออกมายืดเส้นยืดสายเมื่อครู่สลับมาเป็นท่าทางตึงเครียดได้ในพริบตา หญิงสาวมีพรสวรรค์ในการรับรู้อารมณ์ก็จริงแต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่เธอจะพบกับอารมณ์ด้านลบที่ขมวดกันเป็นก้อนใหญ่อย่างวันนี้ ‘ บ้าเอ๊ย เกิดอะไรขึ้นในนั้นเนี่ย ’ มีความเป็นไปได้นับหมื่นนับแสนที่เธอไม่อยากให้มันเป็นและเพื่อป้องกันเรื่องร้าย ๆ พวกนั้น เธอจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง
 
ร่างบางปรี่ไปคว้าอาวุธที่ซ่อนไว้ในกระเป๋า ก่อนจะวิ่งตาลีตาเหลือกไปด้านใน โครม !! เสียงถีบประตูตามมาด้วยการปรากฏตัวของหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่มีพร้อมฝุ่นควันที่กระจัดกระจาย แสงอาทิตย์ที่สาดย้อนมาตามแผ่นหลัง ภาพซิลลูเอทอันแสนสมบูรณ์แบบของเรือนร่างที่สมควรขนานนามว่าลูกรักของเทพีแห่งความงามทำให้หมู่ชายธรรมดาที่อยู่ด้านในพลันอ้าปากค้าง ทว่า—-
 
“ อเล็กซานเดอร์ มีใครตายหรือยัง !! ”
 
พรวด
 
“ พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ยยัยหนู ”
 
เอ้า?
 
ไม่ใช่แค่อเล็กซานเดอร์และคนรู้จักของเขาเท่านั้นที่งง เดนิสต้าเองก็ด้วย ความรู้สึกหวาดกลัวที่เธอสัมผัสได้ยังไม่ทันเลือนหายแต่พวกเขากลับปกติดี — ดีมากด้วยซ้ำเมื่อดูเอาจากแก้วไวน์ที่อยู่ในมือคนที่กำลังคุยกับอเล็กซานเดอร์ แต่ไม่รวมกับการที่หนึ่งในนั้นเผลอพ่นไวน์ออกมาเพราะคำพูดของเธอ ‘ แปลก ’ ดวงตาของเดนิสต้ากวาดมองไปรอบ ๆ จงใจเมินเสียงพูดเชิงรำคาญของเหล่าชายแก่ที่บอกว่าเธอเป็นเด็กไร้สาระ แต่ก็ไม่พ้นชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามที่พวกเขาถามว่าเธอแบกไม้กอล์ฟเข้ามาทำไม
 
‘ ตาแก่งี่เง่า นี่หอกฮาลต้าราคา 20 เหรียญดีนาเรียสเลยนะ ! ’
 
สาวน้อยวัยสิบเก้ากรอกตา เธอเดินผ่านพวกเขาไปยังประตูอีกบานที่อยู่ด้านในอาคารตั้งใจจะสำรวจให้ทั่วเพื่อหาต้นต่อของความผิดปกติโดยไม่สนใจคำคัดค้าน “ ขออนุญาตนะคะ ” ริมฝีปากของเธอขยับขอแบบพอเป็นพิธีต่อให้พวกเขาไม่ยินยอมเธอก็มีวิธีทำให้พวกเขาต้องยอมอยู่ดี สัญชาตญาณของเดนิสต้าไม่เคยพลาด เธอไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงได้มั่นใจนัก แต่นั่นไม่สำคัญ เมื่อเทียบกับความเป็นไปได้สุดเลวร้ายที่อาจเกิดขึ้น ‘ ฉันไม่เคยอยากเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่พระเจ้า.. พอเป็นครึ่งเทพชีวิตก็ไม่เคยมีอะไรดีสักอย่าง ’
 
ไม่ทันให้มือของเธอแตะลงกับลูกบิดด้วยซ้ำ.. เสียงกระซิบบางอย่างก็ลอยมาคล้ายลมที่จงใจเป่าเข้าหูของคนในบริเวณนั้นสำหรับเดนิสต้าเสียงนั้นเป็นเพียงมนต์ลวงใจที่ก่อกวนให้เธอหัวเสียแต่ไม่ใช่กับอีกสองชีวิตที่อยู่ข้างหลัง ‘ โอ้ ไม่.. ซวยล่ะ ’ ความโกลาหลเกิดขึ้นทันทีที่เธอหันขวับกลับไปมอง เสียงหมัดและด่าทอรวมไปถึงการตะโกนโหวกเหวกระหว่างชายสองคนทำให้เธออ้าปากค้าง
 
“ อะไรเนี่ย.. ”
 
เพื่อไม่ให้คนแก่สองคนระเบิดอารมณ์ใส่กันจนไร้ที่สิ้นสุด เดนิสต้าปรี่เข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา แขนข้างหนึ่งใช้ด้ามหอกยันอกพนักงานโรงกลั่นไวน์ ส่วนแขนอีกข้างยันอเล็กซานเดอร์ไม่ให้เขาเหวี่ยงหมัดมั่วซั่ว “ แก่แล้วก็อย่าใช้แรงเยอะกันนักสิ ตั้งสติหน่อย อยากไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลกันหรือไง อายุป่านนี้เอวเคล็ดไปหมอไม่รับรักษาแล้วนะ ! ” เสียงของเด็กสาวไม่มีทางไปสู้เสียงใหญ่ ๆ ของชายสูงวัยได้ เรี่ยวแรงก็ด้วย ยิ่งเวลาผ่านไปความพยายามที่จะทำให้พวกเขาสงบก็ดูเป็นความหวังที่ริบหรี่
 
“ มากาเร็ตต์เป็นของฉัน ไองั่ง ! ”
 
“ ถุ้ย ของฉันต่างหาก อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าแกแวะไปหาลิซ่าที่บ้านของเธอบ่อย ๆ ไอกร๊วกเอ๊ย ”
 
เดนิสต้าผิวปาก เธอชำเลืองตามองอเล็กซานเดอร์ที่หน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย “ แก แก !! ” 
 
“ โอ๊ยย รู้แล้ว รู้แล้วว่ามากาเร็ตต์สวยมาก ชอบนักก็ไปจีบสิ มาอวดอะไรกันตรงนี้ พอเถอะน่า ”หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในบริเวณนี้ตะโกนสวนเสียงของทั้งคู่ที่เริ่มพ่นคำหยาบคายออกมาอีกครั้ง .. เดนิสต้าสุดจะทนแล้วจริง ๆ ครึ่งเทพตัวน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสะบัดหอกด้วยท่าทางที่ฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน ด้ามหอกที่ไร้ใบมีดฟาดลงกับท้ายทอยของชายทั้งสองคนละที่ ตัวของพวกเขาทรุดฮวบลงกับพื้นโดยที่เธอไม่มีใจคิดจะช่วยประคองเลยสักนิด
 
“ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง ” มือข้างหนึ่งของเธอจับที่สะโพกของตัวเอง หญิงสาวส่ายหน้าอย่างระอาในปัญหารัก ๆ ใคร่ ๆ ของพวกผู้ใหญ่ เธอผลักความคิดเกี่ยวกับปัญหายิบย่อยนั้นออกไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ พร้อมกับก้าวขาเดินข้ามร่างที่ไร้สติของชายทั้งสองโดยไม่มีสักเสี้ยวที่นึกเกรงใจหรือกังวล “ เอาล่ะ เลิกเล่นซ่อนแอบได้แล้ว แกปั่นหัวทุกคนแบบนี้ต้องการอะไร ”
 
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
 
เดนิสต้าเอาลิ้นดุนกระพุงแก้มด้วยความไม่พอใจและเมื่อเห็นอย่างนั้น เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังแทรกขึ้นกลางความเงียบ เสียงนั้นสะท้อนไปมาราวกับกระดิ่งคริสตัลแฝงไว้ด้วยเล่ห์เหลี่ยมและการเย้ยหยันจนคนฟังถึงกับกำหมัด “ ขอเดานะ แกคงเป็นปีศาจสาวจอมซนที่ชอบเล่นสนุกกับหัวคนก่อนจะกินพวกเขาล่ะสิ ” คำพูดเสียดสีจากครึ่งเทพอันแสนโอชะดูไม่มีผลเมื่อปีศาจที่เธอกำลังพูดถึงได้ปรากฏตัวพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
 
ร่างสูงโปร่งในเดรสรัดรูปสีดำสนิทราวกับค่ำคืนที่เลือนหายไปจากโลกมาพร้อมกับเส้นผมสีแดงเพลิงพลิ้วไหวตามภาพมายาคติของปีศาจผู้ล่อลวงใจ “ นี่น่ะเหรอเด็กน้อยที่จะมาขวางทางฉัน? ” น้ำเสียงของเธอหวานใสราวกับน้ำผึ้งที่เต็มไปด้วยพิษร้าย ด้วยการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้า สะโพกมนของเธอส่ายไปมาระหว่างที่ก้าวไปนั่งลงบนโต๊ะทำงาน
 
ดวงตาของเดนิสต้าจับจ้องอยู่ที่การเคลื่อนไหวนั้น ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกเหมือนคนโง่ .. ‘ แม่เจ้า ถ้าพี่สาวจะบิ๊กเบิ้มขนาดนี้ทำไมต้องมาสรรหารังแกคนแก่ด้วย พี่ไปหาผู้ชายดี ๆ ไม่ดีกว่าเหรอคะ ’ เดมิก็อดที่อยู่ในระหว่างเดินทางผ่านการทดสอบเพื่อไปให้ถึงค่ายซึ่งเป็นจุดหมายเริ่มที่จะขมวดคิ้วอีกครั้ง “ ส่วนป้าแบบเธอก็คือคน .. ไม่สิ ตัวอะไรสักอย่างที่จะมาขวางทางฉัน? ” ดวงตาสีแดงราวกับไวน์ของอสุรกายสาวมีประกายความโกรธเกรี้ยวพาดผ่านทันทีที่ได้ยินถ้อยคำของเธอ และนั่นก็เป็นวินาทีที่เดนิสต้ารู้ตัวว่าเธอซวยแล้ว
 
“ เดี๋ยว ๆๆๆ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ กรี๊ดด เดี๋ยว !! ”
 
ความดุร้ายของเอ็มพูซาที่ทะนงในความงามจะมีมากเป็นพิเศษเมื่อพบกับคำดูหมิ่น เสียงกรีดร้องที่เข้าใกล้กับคำว่าคำราม ลูกไฟก้อนแล้วก้อนเล่าสาดเข้าหากายของเทพธิดาน้อยที่วิ่งพล่านไปทั่ว ‘ ไม่แฟร์นี่หว่า เอาเมจมาเจอไฟต์เตอร์เนี่ยนะ ฉันหาระยะเข้าประชิดยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ! !! ’ โชคดีที่สังเวียน(?)ต่อสู้ของสองสาวไม่ใช่ที่โล่ง เดนิสต้ายังมีแต้มต่อในการใช้ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอหลบซ่อนไปตามแนวตู้หรือชั้นเอกสาร แม้ว่าส่วนมากในวินาทีต่อมา เปลวเพลิงของเอ็มพูซาจะสามารถเผาผลาญสิ่งกำบังเหล่านั้นออกไปได้หมดก็ตาม
 
“ เลิกวิ่งไปมาเหมือนหนูแล้—- ”
 
Bonk
 
สันหนังสือเล่มที่หนึ่งถูกปาเข้าฟาดหน้าผากของเอ็มพูซาจนเซถอยด้วยความไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับ.. หยดเลือดที่ไหลลงมาจากจมูกของเธอ อย่าว่าแต่เอ็มพูซาที่ตกใจ เดนิสต้าเองก็อ้าปากค้างเป็นครั้งที่สองของวัน ต่อให้อยากจะกลั้นขำเป็นการให้เกียรติแต่เจอแบบนี้เข้าก็คงไม่ไหว เดนิสต้างอตัวลงพร้อมกับหัวเราะคิกคัก จุดฉนวนโทสะของเอ็มพูซาให้ทะยานขึ้นอย่างไร้ที่สิ้นสุด
 
“ นังเด็กบ้า ! แกไม่ตายดีแน่ !! ”
 
“ เธอไม่ใช่คนแรกที่พูดแบบนี้หรอก ” เดนิสต้าควงหอกเฮลต้าในมือและหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง
 
แสงวูบวาบจากลูกไฟด้วยพลังของเอ็มพูซาปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ช่วงแรกของการต่อสู้เดนิสต้าเน้นความสนใจไปที่การหลบหลีกพยายามไม่อยู่เป็นเป้านิ่งเพื่อเลี่ยงการบาดเจ็บที่ไม่จำเป็นแม้ว่ามันจะเป็นการกินแรงรวมไปถึงพลังงานมากก็ตาม ทว่าในช่วงจังหวะหนึ่งที่ลูกไฟเข้ามาใกล้จวนจะปะทะกับร่างกาย หญิงสาวสะบัดหอกออกเป็นเส้นตรงผ่ากลางแกนของลูกไฟจนมันสลายหายไปคล้ายกับก้อนควันที่ถูกลมตัดจนดับ ด้วยการค้นพบใหม่ที่มีประโยชน์ ดวงตาของเดนิสต้าเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แววตาที่เคยจริงจังผันกลับมาเป็นสนุกสนานเมื่อเธอพบหนทางไล่ตามได้โดยไม่ต้องคอยกังวล
 
‘ ยัยเด็กบ้านี่โคตรน่ากลัวเลย ! ’ ถึงจะมารู้ตัวเองตอนนี้ก็สายไปแล้ว ช่วงจังหวะมากมายที่หล่อนเสียเปรียบในการต่อสู้ไม่สามารถทวงคืนกลับมาได้เลย เมื่อร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่ถูกคมของหอกเฉือนจนสะบักสะบอม ปีศาจสาวหันมองซ้ายขวา ความปรารถนาที่จะวิ่งหนีพุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อเห็นว่าครึ่งเทพที่ควรจะไร้พิษสงเริ่มหันมาเป็นฝ่ายออกล่า พรึ่บ.. เสียงหนังสือเล่มหนึ่งลอยขึ้นกลางอากาศดึงความสนใจของเอ็มพูซาให้หันไปมอง และก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าตกหลุมพราง สวบ— ปลายหอกฮาลต้าทะลุผ่านหนังสือเล่มหนาด้วยการผลักเต็มแรงของเดนิสต้า สานต่อให้มีดปลายหอกที่คมกริบแทงเข้าตรึงร่างของปีศาจสาวไว้กับผนัง
 
“ เท่าไหร่ ”
 
เสียงเรียบ ๆ ที่ดังขึ้นจากผู้จับหอกมั่นทำให้เอ็มพูซาหัวเราะอย่างเกลียดชัง “ เท่าไหร่เหรอ? เธอหมายถึงอะไรล่ะ .. ครึ่งเทพที่ฉันฆ่าไป ผู้ชายโง่ ๆ พวกนั้นที่ฉันกิน? หรือเหยื่อของฝันร้ายไร้จุดจบพวกนั้— อั่ก.. ” เพื่อตอบแทนการตอบกลับด้วยคำยั่วยุ เดนิสต้ากดหอกลงไปกับร่างของเอ็มพูซามากขึ้นจนอีกฝ่ายคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ‘ มีแต่ต้องลากเด็กนี่ไปลงนรกด้วยกันเท่านั้นฉันถึงจะพอใจ ’ ความอาฆาตของอสุรกายที่เข้าใกล้ช่วงสภาวะตัดสินเป็นตายผลักให้เปลวเพลิงแห่งความสิ้นหวังเดือดพล่านไปตามเส้นเลือดส่งผลให้ร่างกายร้อนระอุจนแม้แต่หอกฮาลต้าก็ยังดูดซึมความร้อนนั้นไปจนถึงส่วนที่มือของเดนิสต้าสัมผัส
 
ไวกว่าความคิด เสี้ยววินาทีที่ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ฝ่ามือร้อนราวกับโลหะที่ผ่านการหลอมมาอย่างยาวนานก็คว้าเข้าที่ลำคอตามต่อด้วยการผลักให้แผ่นหลังของเดนิสต้ากระแทกเข้ากับชั้นหนังสืออย่างแรง “ ฮะฮ่า.. ไม่เป็นไร ฉันยังหวนคืนกลับมาใหม่ได้ทุกครั้งที่ประตูทาร์ทารัสเปิดออกแต่ไม่ใช่กับพวกแก ” ความเกลียดชังฝังลึกอยู่ในน้ำเสียงของอสุรกายสาว ดวงตาสีเลือดของเธอคล้ายเป็นสิ่งที่ผนึกพายุอันชั่วร้ายเอาไว้ ความร้อนเกินขนาดเมื่อแนบกับผิวมนุษย์ก็กลายมาเป็นความทรมาณชนิดที่ยากจะรับมือ
 
เสียงกรีดร้องของเดนิสต้าเสมือนบทเพลงที่ช่วยกล่อมเกลาหัวใจของเอ็มพูซา อสุรกายสาวหัวเราะอย่างเริงร่า ทว่าด้วยการดิ้นทุรนทุรายของเหยื่อในกำมือกลับส่งผลให้มือหนังสือเล่มหนาร่วงลงมาจากชั้นอย่างเชื่องช้าและ.. Bonk มันตกลงฟาดที่กลางกระหม่อมของผู้มีกายร้อนดั่งเพลิง ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่ว ดวงตาเฉียบคมของนางปีศาจเบิกกว้างเมื่อรู้สึกถึงก้อนเลือดที่ทะลักออกมาผ่านริมฝีปาก ‘ นี่ฉัน.. มาตาย..เพราะหนังสือ..เนี่ยนะ…? ’ ในช่วงลมหายใจสุดท้ายก่อนที่ร่างกายจะสลาย ดวงตาของเธอเหลือบขึ้นมองเดมิก็อดตัวแสบผู้เป็นคนสังหารเธออย่างโหดเหี้ยม แทนที่จะได้พบความตื่นตระหนกหรือสิ้นหวัง .. สิ่งที่เอ็มพูซาเห็นกลับเป็นเงาลาง ๆ ของนิ้วกลางและการขยับปากที่ไร้สุ้มเสียง
 
‘ หนังสือทรูดาเมจ จำไว้ด้วยล่ะ ! ’

 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0"> 
ตัวอักษรเอียง = เนื้อหาที่ถูกเขียนในรูปแบบบันทึก 
ความคืบหน้า : ตบตีกับพี่สาวเอ็มพูซาที่โรงกลั่นไวน์ ระยะทาง 49 นาที หลังขึ้นรถ 
ศัตรูภายในบททดสอบตัวที่หนึ่ง : เอ็มพูซา | ผลการประลอง : ชนะ 
รางวัลการพิชิตครั้งแรก : +2 ตื่นรู้ | เส้นผมเอ็มพูซา (เลขไบต์คู่) (ยกเว้นเลขไบต์ 8) / ขาทองแดง (เลขไบต์คี่) (ยกเว้นเลขไบต์ 1) / ของดรอปพิเศษ: (เลขไบต์ 1/8) แก่นวิญญาณเอ็มพูซา

</div>

</div> </div>

 </center>

<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SK0I3tQ.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>

Nereza โพสต์ 2024-12-26 22:51:28

Nereza โพสต์ 2024-12-27 05:34:59

Nereza โพสต์ 2024-12-27 23:18:03

Nereza โพสต์ 2024-12-28 01:51:22

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-28 02:36 
<style>
#boxEw {
width: 800px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 55px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background: linear-gradient(to bottom, #f5eced, #ecf5f5);
</style>

<center>
<div id="boxEw">
<img src="https://i.imgur.com/VKo2uAG.png" width="700" border="0"> 
<div align="left"> 
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่บนสะพานข้ามอ่าวซานฟรานซิสโกหลังจากที่เราพึ่งออกมาจากอู่ซ่อมรถ ฮั่นแน๊ งงล่ะสิว่าอู่ซ่อมรถมาจากไหน พวกเธอเผลออ่านข้ามอะไรไป? ไม่หรอก ไม่เลย พวกเธออ่านถูกแล้ว ก่อนหน้านี้พึ่งเป็นหน้าที่ร่ำลากับเจ้าหนูหัวทองบ้านมากาเร็ตต์และอยู่ ๆ เราก็กระโดดมาที่สะพานเลย ไทม์สคิปแบบใหม่ที่อาจจะทำให้เธอต้องหนักใจกับสิ่งที่ฉันกำลังจะเล่าต่อไปนี้
 
หลังออกจากบ้านของมากาเร็ตต์มา อเล็กซานเดอร์บอกฉันว่าเรากำลังจะขับรถไปตามหนึ่งในสะพานข้ามอ่าวที่มีความยาวมากที่สุดในโลก(จริงไหมไม่รู้ ก็เขาบอกฉันมาแบบนี้) ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยเขาเลยจะขอแวะไปเช็ครถที่อู่ของเพื่อนเขา เพราะไอเสียงแตรและเสียงบึ้มที่ดังตรงร้านของลิซ่าทำให้เขากังวล (ฉันกลั้นขำเกือบตาย ขอโทษนะแต่มันตลกจริง ๆ ที่เขาไม่เอะใจเลย) แน่นอน ฉันไม่ว่าอะไร แหงล่ะ มันเป็นรถเขา สิทธิ์ของเขา จนถึงตอนนี้เขาไม่ไล่ให้ฉันเดินข้ามสะพานไปเองก็ถือว่ามีพระคุณมากแล้ว อู่ที่เขาแวะไปเป็นอู่ที่เขาสนิทกับเจ้าของ เขาบอกว่ามันจะใช้เวลาไม่นาน แค่เช็คสภาพรถ และถ้าเกิดว่ามีปัญหาเขาอาจวานให้คนอื่นไปส่งฉันแทนซึ่งนั่นก็โอเค อย่างไรก็ตามเมื่อเราไปถึง สิ่งต่าง ๆ กลับ.. ไม่เป็นอย่างที่คิด
 
ตั้งแต่วินาทีแรกที่ลงจากรถเลย บรรยากาศของที่นั้นเงียบมาก ดูวังเวง คล้าย ๆ บรรยากาศที่โรงกลั่นไวน์ ฉันไว้ใจที่จะให้อเล็กซานเดอร์ลงไปคนเดียวก็เลยเข้าไปกับเขาด้วย (และเขาก็ไม่เข้าใจ แถมบอกว่าฉันงี่เง่า อี ก แ ล้ ว) เมื่อเข้าไปด้านในที่พวกเราเจอไม่ใช่นายช่างที่อเล็กซานเดอร์บอกว่าสนิท แต่เป็นคนแปลกหน้าที่แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยเจอมาก่อน เขาคนนั้นบอกว่าตัวเองชื่อจอร์ช เป็นญาติของนายช่างอัลเบิร์ต (ขอนอกเรื่องนิด นี่มันการเดินทางรวมชื่อคนแก่หรือยังไง?)
 
ที่ตลกก็คือ อเล็กซานเดอร์กระซิบฉันในตอนที่นายจอร์ชคนนั้นเผลอว่า “ อัลเบิร์ตไม่มีญาติ ” โอ้ ว้าว—- แจ็กพอร์ตสุด ๆ (*วาดอิโมจินิ้วกลาง*) ด้วยเหตุนี้เอง อาศัยสติปัญญาอันน้อยนิดของเขา อเล็กซานเดอร์บอกว่าเขาจะหาจังหวะให้ฉันปลีกตัวไปโทรแจ้งตำรวจโดยไม่เอะใจเลยว่า เด็กมีโทรศัพท์ที่ไหนจะไปยืนโบกรถรอเขากลางเขาถ้าหากว่าโทรศัพท์ของเธอใช้ได้? : ) พูดตรง ๆ นะ อเล็กซานเดอร์ไม่มีทางเป็นลูกมิเนอร์วาได้ สมองของเขาเหมือนเต็มไปด้วยอะไรสักอย่างที่.. ไม่มีประโยชน์
 
ฉันเกือบจะตกลงไปแล้ว ไม่ใช่ว่าเพราะซื่อบื้อแต่เป็นเพราะตราบเท่าที่เขายังไม่หมดสติ ฉันจำเป็นต้องรับบทเด็กอมมืออมเท้าเก็บความสามารถของตัวเองเอาไว้ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดในตอนแรก จนกระทั่งเผอิญสบตากับจอร์ชและเผชิญหน้ากับแจ็กพอร์ตที่สอง
 
เขามีตาเดียว
 
ไอ้เวรเอ๊ย สาบานเลยว่าตอนนั้นฉันอยากจะกรีดแล้วลงไปดิ้นกับพื้น การเดินทางบ้า ๆ นี่ขยันส่งตัวประหลาดเข้าหาฉันเหมือนกับว่าฉันเป็นเครื่องรางดูดอมนุษย์ยังไงอย่างงั้น(ใช่) จากที่จะเป็นฝ่ายปลีกตัวเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ขัดขวางพวกเราอยู่ตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์ฉันก็จำเป็นจะต้องหาวิธีทำให้อเล็กซานเดอร์เป็นฝ่ายปลีกตัวออกไปแทน อันที่จริงมันไม่มีอะไรดีไปกว่าการทุบหัวเขาให้สลบ แต่น่าเสียดายที่วิธีนั้นดันถูกใช้ไปแล้ว
 
ฉันเลยทำอะไรที่หน้าด้านกว่านั้น
 
ไหน ๆ ถูกเข้าใจว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจไปแล้ว ฉันก็เลยชี้นิ้วสั่งอเล็กซานเดอร์ในเรื่องไร้สาระแล้วลองเอาตัวเข้าไปออเซาะหนุ่มไซคลอปส์นั่นเล่น ๆ ผลสรุปคือ —- นอกจากพวกเขาจะติดกับแล้วยังดูราบรื่นดีด้วย ดังนั้นฉันเลยได้เข้ามาอยู่ในห้องทำงานสองต่อสองกับไซคลอปส์ตัวอ้วนกลมนี้ ฮู้เร่ (?)
 
อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคุณปล่อยชายหญิงไว้ด้วยกัน? อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคุณปล่อยอสุรกายไว้กับคนที่ถูกกำหนดให้จัดการอสุรกาย?✧.* สงคราม *.✧ ไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเสียงครึกโครมที่เกิดขึ้นจะส่งผลยังไงต่ออเล็กซานเดอร์ที่รออยู่ข้างนอก มันไม่เหมือนการต่อสู้ ฉันใช้คำว่ามันเป็นการปาข้าวของใส่กันเหมือนคู่สามีภรรยาทะเลาะกันมากกว่า โอเค ให้ฉันอธิบายก่อน คือ ฉันก็ยังเป็นแค่เด็กอายุ 19 ที่สูง 164 เซน และหนักไม่ถึง 50 กิโล ดังนั้นการจะให้ไปตบตีใกล้ ๆ กับไซคลอปส์ที่ตัวใหญ่กว่าเธอสองเท่า?? นั่นบ้าไปแล้ว
 
มันไม่ใช่อะไรที่ฉลาดนักหรอก การเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ฉันไม่มีทางเลือก ชีวิตเหวี่ยงให้ต้องมาเจออะไรบ้า ๆ ตั้งแต่ 12 บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเสียสติไปแล้วแต่ไม่ใช่เลย ยังมีคนที่เหมือนกันรอฉันอยู่ที่ค่ายจูปิเตอร์อะไรนั่น ดังนั้นฉันเลยจำเป็นต้องทำการเดินทางนี้ให้สำเร็จไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม การต่อสู้กับไซคลอปส์ไม่ได้น่าหวือหวา พูดตามตรงว่าค่อนข้างน่าเบื่อ เหมือนกับกำลังฉายซ้ำสิ่งที่เคยทำมาแล้วซ้ำ ๆ แต่ไอสิ่งที่ทำซ้ำ ๆ นี่กลับเก่งขึ้นก็เท่านั้น
 
แปลกแฮะ.. หลังจากการปวดหัวหนัก ๆ ทุกอย่างก็ประหลาดไปหมด
 
เรื่องราวจบยังไงนะเหรอ? ก็ จบเหมือนตอนที่เราจบมื้ออาหาร มีคนเข้ามาเก็บกวาด เช่นตำรวจที่โผล่เข้ามาพร้อมกับอเล็กซานเดอร์และเจอแค่ความว่างเปล่า(ฉันฆ่าเขาไปแล้ว โทษที) มีร่องรอยกายต่อสู้แล้วก็ ฉันที่สะบักสะบอมนิดหน่อยเป็นหลักทาง เพื่อให้ตัวเองสามารถไปต่อได้ฉันจำเป็นต้องบอกว่าพวกเขาหนีไปแล้ว และเชื่อสิว่าในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาด้วยคำสาป หรืออะไรสักอย่างที่เทพทำไว้กับมนุษย์ พวกเขาจะค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้เหมือนกับที่ลืมว่าความรู้สึกในตอนที่อกหักเป็นยังไง
 
บ้าเอ๊ยทำไมในหน้านี้ฉันดูอีโมจัง
 
<div align="center"><img src="https://i.imgur.com/eQLil2U.png" width="450" border="0"></div>
 
“ ยัยหนู เธอไม่เป็นไรแน่นะ ” อเล็กซานเดอร์ออกปากถามด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมทางของเขาเงียบมาตั้งแต่ตอนที่พวกเขาขับรถออกจากอู่ ชายที่แก่กว่าไม่ทราบว่าสิ่งใดเกิดขึ้นภายในห้องทำงานนั้น เสียงโครมคราม เสียงคำรามแปลก ๆ และห้องที่พังยับเยิน ทว่าเด็กสาวข้างกายเขากลับมีแค่บาดแผลเล็กน้อยและอาการเหม่อลอย “ ฉันรู้ว่าเราไม่ได้ญาติดีกันเท่าไหร่แต่ เฮ้ เธอคุยกับฉันได้ โดยเฉพาะหลังจากเมื่อกี้นี้ ”
 
“ … ” 
 
เดนิสต้าไม่ได้ตอบ ดวงตาทอดมองไปทางผิวน้ำของอ่าวใหญ่ที่คั่นกลางระหว่างสองฝั่งของแผ่นดิน ใบหน้าของเธอไม่ได้โศกเศร้าหรือสับสน มีเพียงความสงบรูปแบบหนึ่งที่เข้าใจได้ยาก “ ไม่เป็นไร ฉันชินกับมันแล้ว ” คำตอบนี้ลอดออกมาจากริมฝีปากของเธออย่างง่ายดายทั้งที่มันสมควรจะเป็นเรื่องยากในการยอมรับ เดนิสต้าหัวเราะเบา ๆ เธอหลับตาลงคล้ายปิดการรับรู้ของตัวเอง ปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำการมองเห็น
 
“ ขอฉันนอนหน่อย ช่างมันเถอะ ”


 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0"> 
ตัวอักษรเอียง = เนื้อหาที่ถูกเขียนในรูปแบบบันทึก 
ความคืบหน้า : อยู่บนสะพานริชมอนด์ 
ศัตรูภายในบททดสอบตัวที่สาม : ไซคลอปส์ | ผลการประลอง : ชนะ 
สินสงคราม : ตาไซคลอปส์ (หากจัดการไซคลอปส์ระดับหัวหน้าจะได้รับ แก่นวิญญาณไซคลอปส์ อีก 1 ชิ้น)

</div>

</div> </div>

 </center>

<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SK0I3tQ.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>

Nereza โพสต์ 2024-12-28 02:37:14

Nereza โพสต์ 2024-12-28 17:00:00

Nereza โพสต์ 2024-12-28 19:40:21

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-28 19:41 

<style>
#boxEw {
width: 700px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 55px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background: linear-gradient(to bottom, #f5eced, #ecf5f5);
</style>

<center>
<div id="boxEw">
<img src="https://i.imgur.com/sQ37ITT.png" width="600" border="0"> 
<div align="left"> 
มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาด ตลอดการเดินทางนี้ฉันมีความสุขที่ได้พบกับคนมากมายสารพัดเรื่องราวแต่ถึงอย่างนั้นการมีอยู่ของสิ่งที่ไม่ควรจะมีก็ยังตามหลอกหลอนฉัน มันเป็นฝันร้ายทั้งที่ยังลืมตา เป็นชีวิตที่หลบหนีไม่ได้แม้จะอยากก็ตาม .. หลายคนบอกว่าชีวิตที่แตกต่างคือพร แต่หลังจากที่ฉันประสบมาด้วยตัวเอง ไม่ มันคือคำสาป , คำสาปที่ทำให้เราคิดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเส้นทางนี้ถูกต้องไหม และเราทำได้จริงหรือเปล่า หลังจากพิชิตไคเมร่า ฉันก็ไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่คืออะไร ความภาคภูมิใจมีไหม? ก็มี แต่.. ในอนาคตฉันยังต้องเจอที่มากกว่านี้ใช่ไหม? พอคิดขึ้นมาได้แบบนี้ เส้นทางข้างหน้าก็บีบแคบจนน่าอึดอัดไปหมด
 
ถ้าเกิดว่านี่เป็นฝันร้าย อย่างน้อยก็ขอให้ฉันตื่นขึ้นมาในชีวิตที่สงบสุข ไม่จำเป็นต้องฝ่าฝันเพื่อเอาชีวิตรอด
 
เพราะยังไงโลกนี้ก็ไม่เคยใจดีตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/eQLil2U.png" width="450" border="0"></div>
 
หน้าสุดท้ายของบันทึกจบลงด้วยความในใจที่หลบซ่อนมาตลอดการเดินทาง เพื่อเผชิญหน้ากับตัวเอง เดนิสต้าพบว่าการเขียนบันทึกก็เหมือนจะมีประโยชน์ขึ้นมาเล็กน้อยแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ยุ่งยากก็ตาม ด้วยร่างกายที่ไม่ได้สะอาดวิ้งวับ เธอจำเป็นต้องล้มเลิกความคิดที่จะไปปรากฏตัวหน้าอุโมงค์ด้วยสภาพสวยสดงดงาม ‘ ไม่ตายก็เก่งแล้ว ’ เธอแบกร่างที่บอบช้ำไปตามทางเดิน
 
ผ่านรถคันแล้วคันเล่าที่ขับเลยเธอไป รวมไปถึงสี่แยกที่เธอตัดสินใจวิ่งลงจากรถของอเล็กซานเดอร์
 
แน่นอน กระบะคันนั้นไม่อ—- What??
 
รถเก่า ๆ ใกล้พังที่ยังถูกใช้อย่างถนอมของอเล็กซานเดอร์จอดอยู่ที่ลานจอดรถของร้านอาหารฟาสฟู้ตด์บริเวณสี่แยก ส่วนตัวเจ้าของรถก็นั่งทำหน้าทมึงอยู่บนเคาน์เตอร์ชิดกระจก สองตาของเขาจับจ้องถนนราวกับกำลังตามหาใครบางคน เดนิสต้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เสียงหัวเราะเบา ๆ ลอดออกมาจากริมฝีปากแต่กลับก้องกังวานสะท้านไปทั้งหัวใจ เธอพลิกตัวเข้าไปหลบหลังป้ายโฆษณาเบอร์เกอร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านฟาสฟู้ตด์ก่อนจะทรุดตัวนั่งอย่างอ่อนแรง
 
‘ ก็น่ารักเหมือนกันนี่นา ’ รอยยิ้มจนใจแต้มลงบนใบหน้าหวาน นึกไม่ถึงเลยว่าความดื้อรั้นกึ่งรับผิดชอบของชายคนนั้นจะมีมุมที่น่าชื่นชม ดังนั้นด้วยการตัดสินใจครั้งสุดท้าย เดนิสต้ายกมือขึ้นช้า ๆ เฝ้าคอยการมาถึงของบางสิ่งที่เป็นมิตรและกำลังใกล้เข้ามา
 
เสียงกระพือปีกดังขึ้นเหนือศีรษะ พิราบสีขาวบริสุทธิ์ตัวเล็กจ้อยโผลงมาเกาะบนมือนุ่ม ดวงตากลมเข้มของมันสบกับนัยน์ตาสีฟ้าหม่นอย่างเคารพ หนึ่งในความสามารถพิเศษที่เดนิสต้ายังไม่เข้าใจวิธีการทำงานของมัน ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถสื่อสารกับสัตว์บางชนิดได้ ย้ำว่าบางชนิด “ ฉันรบกวนเธอสักเรื่องได้หรือเปล่า? ” เดนิสต้าฉีกกระดาษหน้าที่ว่างของบันทึกออกมา เธอใช้ปากกาเขียนข้อความสั้น ๆ ตามความคิดและอารมณ์ในขณะนั้นก่อนจะพับจนเรียบร้อยแล้วยื่นไปให้พิราบขาวได้ใช้จะงอยปากคาบไว้
 
“ ฝากส่งให้กับคุณชายหน้าบูดที่อยู่ตรงข้ามทีนะ ”
 
เมื่อพูดจบ เจ้าตัวน้อยก็กระพือปีกบินขึ้นเหนือมือของเดนิสต้าเล็กน้อย สาวครึ่งเทพหยักยิ้มอย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วของเธอลูบบนเส้นขนนกนุ่ม ๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยให้มันบินร่อนไปส่งจดหมายสวนทางกับเธอที่กระชับเสื้อคลุมเดินแฝงหายไปกับฝูงชนที่มีอยู่บ้างประปรายเพื่อไปยังอุโมงค์อันเป็นสถานที่สุดท้าย
 <div align="center">
ถึง อเล็กซานเดอร์ ><
 
คุณจะเป็นสารถีคนโปรด คุณลุงสุดเห่ย และชายเจ้าชู้ในความทรงจำของฉันตลอดกาล
 
ด้วยรัก(และไม่ชอบ), เดนิสต้า
</div>
 
เธอเชื่อว่าเขาจะชอบมัน จดหมายไร้สาระที่ไม่มีความทราบซึ้งใด ๆ นอกจากกวนประสาท เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวยังคงดังแผ่วเบาไปตลอดทางจวบจนสายตาพบเข้ากับความโอ่อ่าอลังกาลของอุโมงค์ที่รอต้อนรับมาตลอดหลายปี
 
‘ บ๊ายบาย บันทึกที่รัก แล้วก็—- สวัสดี ค่ายจูปิเตอร์ ’
 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0"> 
ตัวอักษรเอียง = เนื้อหาที่ถูกเขียนในรูปแบบบันทึก 
ความคืบหน้า : ถึงอุโมงค์ 
รางวัลผ่านบททดสอบไปถึงอุโมงค์คัลลีคอตต์: 
+100 พลังใจ , 35 ดีนาเรียส และ อาหารเทพ 1 แท่ง +50 EXP , 
+1 Level up ความโปรดปรานจากจูโน่+35 แต้ม 

รางวัลพิเศษ: +โดยมีผลตอบรับรางวัลพิเศษ +2 ตื่นรู้ และ +5 Point ความโปรดปรานจากลูปา+จูโน่+20 
( ในฐานะ BELIEVER มีโบนัสอะไรไหมฮะ )

</div>

</div> </div>

 </center>

<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SK0I3tQ.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] HAPPY TRIP WITH DENISTA