เดนิสต้ายังคงยืนยันคำเดิมว่าใครก็ตามที่เป็นคนจัดตารางเรียนให้กับเด็กในค่ายจูปิเตอร์จะต้องบ้าหรือไม่ก็แค้นอะไรมาสักอย่างแน่นอน ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าที่นี่ไม่ใช่ค่ายซัมเมอร์ธรรมดา แต่เป็นถึงค่ายที่ถูกพัฒนาและฝึกสอนเด็กด้วยวิธีการเดียวกันกับหน่วยทหาร แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันลำบากเกินไปอยู่ดี ‘ ลองนึกภาพว่าถ้าฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนอายุ 12.. เฮ้อ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ’ เดนิสต้าคิดพลางยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองช้า ๆ ในระหว่างที่สองเท้าเดินย่ำไปตามพื้นดินขรุขระที่นำไปยังทุ่งสงครามอันโด่งดังของค่าย

คลาสเรียนสุดท้ายของวันนี้แต่ไม่ใช่แผนการสุดท้ายของเธอ —- เพื่อที่จะไม่เผลอล้มหายตายจากในสถานที่ทุรกันดาน เดนิสต้าลงความเห็นกับตัวเธอเองว่าวิชาเอาชีวิตรอดที่ถูกสอนโดยลาร์ซึ่งมีนามว่าเมาคลีถือเป็นวิชาจำเป็น ดังนั้นเธอจึงได้มาอยู่ที่นี่ท่ามกลางอากาศหนาว ๆ ภายในทุ่งหญ้าที่มีลมพัดเอื่อย ๆ ตรงข้ามกับแสงแดดที่ส่องเปรี้ยงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

“ สวัสดี ”

เสียงทุ้มติดสำเนียงต่างประเทศที่ทำให้คนฟังเผลอขมวดคิ้วในคราแรกดังขึ้นจากด้านข้าง ส่งให้เดนิสต้าหันมองตามเสียงที่ลอยมาจนพบเข้ากับร่างโปร่งแสงลำดับที่ 3 ของวันนี้ ‘ เมาคลี ’ อาจารย์ประจำวิชาเอาตัวรอดที่มีลักษณะภายนอกดูโผงผางซื่อบื้อแต่กลับครอบครองดวงตาเฉียบคมแยบคาย ‘ เอกลักษณ์ของเด็ก ๆ บ้านมาร์สสินะ ’ ธิดาวีนัสครุ่นคิดกับตนเองพลางหยักยิ้มตามมารยาทและทักทายกลับอย่างมีไมตรี “ สวัสดีค่ะคุณเมาคลี ” เดนิสต้าได้ยินเสียงถอนหายใจลอดออกมาจากริมฝีปากของลาร์เรสหนุ่ม (ยังหนุ่มเมื่อเทียบกับอายุโดยเฉลี่ยของเหล่าลาร์เรส) จนพาลทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“ ปกติแล้วพวกเด็กผู้หญิงไม่ชื่นชอบข้านัก ” เสียงของเขากลั้วมาพร้อมกับการหัวเราะ แต่กลับเป็นการหัวเราะที่ขมขื่น บุตรชายของเทพแห่งการรบที่พ่ายแพ้จนสิ้นชีวิตถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหลุบตาลงสบกับนัยน์ตาสีฟ้าราวมณีแห่งดวงจันทร์ที่หม่นแสงของสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ เนื่องจากวิชาของข้าเป็นวิชาที่อันตราย จึงนิยมสอนแบบตัวต่อตัวเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดร้ายแรงใด ๆ ”

เพื่อให้ผู้พูดทราบว่าผู้ฟังยังคงตั้งใจ เดนิสต้าพยักหน้าเล็กน้อย ตอนนี้เธอเปลี่ยนมาสวมชุดที่ทะมัดทะแมงขึ้นเหมาะสำหรับเข้าเรียนวิชาเอาชีวิตรอดที่ต้องบุกผจญภายในป่า และยังไม่รวมกับนัดทดสอบปฏิบัติวิชาเพกาซัสที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง “ ฉันเคยเดินทางคนเดียวอยู่บ้าง แต่ส่วนมากก็ใช้เส้นทางในเมือง ” สาวสวยจากกองร้อยที่หนึ่งก้าวตามผู้สอนเข้าไปด้านในป่าพลางบอกเล่าประสบการณ์ที่เธอพอจะมีแบบคร่าว ๆ “ เพราะมันสะดวกกว่า แล้วก็หาปลายทางได้ง่ายกว่า แต่ขอเดาว่าเมื่อเราเป็นครึ่งเทพแล้ว บางครั้งก็จำเป็นต้องเดินทางไปกับธรรมชาติเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายที่ถูกซ่อนไว้สินะคะ? ”

“ ใช่แล้ว ” เมาคลีไม่เหมือนกับเฟเบียส ไม่เหมือนกับแจ็ค และก็ไม่ได้เหมือนกับไคลน์ เขามีเอกลักษณ์ด้วยท่าทางซื่อตรงไม่ซับซ้อนแต่ก็แข็งแกร่งในแบบที่เป็นผู้นำให้กับคนอื่นได้ถ้าดูเอาจากเวลานี้ที่เขาเดินนำเธออยู่อย่างมั่นใจแต่ก็ชะลอฝีเท้าลงหลายระดับเพื่อให้เดนิสต้าปรับตัวกับความเร็วรวมไปถึงเพิ่มเวลาให้เขาได้อธิบายสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นความจำเป็นของวิชารวมไปถึงสิ่งที่เราจะได้หลังจากเรียนจนจบ “ วิชาเอาตัวรอดไม่ถือเป็นหลักสูตรตายตัว .. จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงคำแนะนำที่ขึ้นอยู่กับว่านักเรียนจะนำไปประยุกต์ใช้และพัฒตาได้มากน้อยแค่ไหน แต่ในฐานะผู้ที่เฝ้าสอนเด็กใหม่ ๆ มาครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าหวังจริง ๆ ว่าพวกเขาจะสามารถใช้มันให้มีประโยชน์ได้ ไม่ใช่แค่จำเอาไว้จนเสียเปล่า ”

“ แล้ว.. ส่วนมากเป็นแบบไหนกัน? ” หญิงสาวถามเสียงนุ่มในระหว่างที่โน้มตัวหลบกิ่งไม้อันแหลมคม ดวงตาของเธอกวาดเพื่อสอดส่องไปทั่วป่าสลับกับเฝ้ามองไปที่แผ่นหลังกว้างที่โปร่งบางจนมองทะลุเห็นถึงเส้นทางข้างหน้า เดนิสต้านึกภาพไม่ออกเลยว่าการเป็นลาร์เรสจะทำให้คนเหล่านี้รู้สึกยังไง ภาคภูมิใจ? ผิดหวัง? โศกเศร้า? .. บางทีทั้งหมดนั้นอาจจะสลับซับซ้อนอยู่ในใจพวกเขาที่พ่ายแพ้แก่โชคชะตาจนถูกจองจำไว้กับหน้าที่ฝึกสอนตราบนิจนิรันดร์

“ ส่วนมากแล้วลูกศิษย์ข้าล้วนโง่เขลา ” คำตอบเชิงทีเล่นทีจริงของเขาช่างสวนทางกับรอยยิ้มเศร้าสร้อยนั้นเหลือเกิน เดนิสต้าเก็บสายตาของตัวเองกลับมาเมื่อรู้สึกว่าการมองต่อไปอาจจะเป็นการละลาบละล้วง หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ แสร้งกระแอมสองสามครั้งเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศในระหว่างที่เมาคลีสาธิตวิธีหาอาหารที่ปลอดภัยภายในป่า

“ โชคดีมาก ที่ลูกศิษย์คนนี้ของคุณค่อนข้างแข็งแกร่ง ”

และนั่นก็ไม่ใช่คำโกหก เมาคลีรู้.. เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันซับซ้อนในตัวของเธอ พลังที่มากกว่านักเรียนโดยทั่วไปที่ทำให้เขาใคร่รู้ในสาเหตุของความสามารถที่อีกฝ่ายมี “ ถ้าเช่นนั้นข้าก็หวังเพียงว่าจะยังเห็นเจ้าย้อนกลับมาให้แนะนำรุ่นน้องในอนาคต ” สำเนียงอินเดียฟังยากของเขาดูสดชื่นขึ้นมาบ้างทำให้เดนิสต้าพอวางใจขึ้นหลายระดับจนเริ่มทำตัวขี้เล่นไร้แก่นสารเหมือนเคย

“ ถ้าสมมุติว่าเราใช้มีดที่ตัดเห็ดพิษหั่นเนื้อสัตว์ที่เราล่ามาได้.. ”

“ เจ้าจะตายตั้งแต่คำแรกที่กินมัน ”

Bruh, that rude.

อันสุดท้ายแล้ว .. หลังจากหนึ่งชั่วโมงเต็มกับมาราธอนเรียนรู้การใช้ชีวิตภายในป่ากับครูพี่เมาคลี ในตอนนี้เดนิสต้าที่ถูกปล่อยตัวออกมาจากป่ากำลังนั่งใช้มือปิดหน้าอยู่ตรงบริเวณบันไดของป้อมปราการแห่งหนึ่งเพื่อรอการมาถึงของแม่ทัพสาวประจำกองพันที่สิบสองอย่างยาสมินผู้เป็นคนฝึกสอนวิชาเพกาซัส ‘ เป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยมาก.. แต่บ้าเอ๊ย ยังมีพรุ่งนี้อีกสินะ ’ ถ้ากรี๊ดได้ป่านนี้เดนิสต้าคงกรี๊ดไปแล้ว น่าเสียดายที่เธอทำไม่ได้ หัวใจของเธอแตกสลายแหลกลงเป็นเสี่ยง ๆ หลังจากตรวจสอบตารางเรียนของวันพรุ่งนี้

‘ ตารางลำบากยิ่งกว่าวันนี้อีก .. นี่ฉันโยนตัวเองมาเจออะไรกันแน่วะเนี่ย ’ เธอควรจะพ้นช่วงเวลามาไล่เรียนพิเศษแบบนี้ได้ตั้งนานแล้ว เดนิสต้าถอนหายใจ ความรู้สึกสยองขวัญพลันผุดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดได้ว่าคืนนี้เธอจะต้องรับภาระหนักอย่างการเตรียมข้อมูลวิชากลยุทธ์และรวมไปถึงวิชาประวัติศาสตร์โรมัน พร้อมทั้งต้องเข้าเรียนวิชายูนิคอร์น เพกาซัส และ— จบตารางด้วยวิชาเอาชีวิตรอดเหมือนอย่างเคย ชั่วขณะหนึ่งการตัดสินใจยอมรับและปฏิบัติตามตารางเรียนที่บ้าคลั่งนี้เริ่มทำให้เดนิสต้าสงสัย ‘ นี่ฉันรักการเรียนมากเกินไปหรือแค่กลัวว่าตัวเองจะขี้เกียจอีก ’ แน่นอนว่าคำตอบค่อนไปทางอย่างหลัง

เสียงถอนลมหายใจจากธิดาของเทพีวีนัสดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าหนนี้เธอกลับไม่สามารถทำตัวหมดอาลัยตายยากได้อย่างเต็มที่ เพราะผู้ที่นัดหมายการทดสอบภาคปฏิบัติของวิชาม้ามีปีกได้มาถึงที่นัดหมายแล้ว “ คุณนอร์ทาร่า ” เสียงเรียกของยาสมิน อาเดนดังขึ้นมาจากที่ไกล ๆ ผลักให้เดนิสต้าเงยหน้าขึ้นจากมือของตัวเองอย่างช้า ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มแสนสุภาพให้กับอีกฝ่าย

“ สวัสดี คุณอาเดน ”

แม่ทัพหญิงประจำกองพันมาที่ทุ่งสงครามพร้อมจูงเพกาซัสสีขาวตัวหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อนักเรียนที่เธอนัดหมายให้มาพบในวันนี้ ยาสมินพยักหน้าเป็นการตอบรับทักทายจากเดนิสต้า “ ฉันได้ยินว่าสองวันมานี้คุณวิ่งไปมาทั่วค่ายแล้วก็กรุงโรมใหม่ เป็นไงบ้าง? พอปรับตัวได้หรือยัง? ” หญิงสาวผิวสีช็อคโกแลตถามอย่างมีไมตรีพร้อมลูบศีรษะของเพกาซัสหนุ่มที่สะบัดปีกไปมาด้านข้างเพื่อรอฟังคำตอบไปพลาง ๆ

“ ก็ไม่เลว ถึงแม้ว่าฉันจะกำลังทรมาณกับตารางเรียนอยู่ก็ตาม ” เดนิสต้าโคลงศีรษะพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสวนทางกับเนื้อหาของประโยคที่ทำให้คนถามหลุดหัวเราะ ริมฝีปากของยาสมินเหยียดออกเป็นรอยยิ้มเข้าใจ ในแววตาของเธอคนนั้นแฝงประกายชื่นชมเอาไว้บาง ๆ ก่อนที่จะเริ่มต้นเปลี่ยนประเด็นกลับเข้าสู่เนื้อหาที่ทำให้พวกเขาต้องมาเจอกันในวันนี้

“ อย่างที่บอกไปครั้งก่อน คุณมีพรสวรรค์แล้วก็พื้นฐานที่มากกว่าคนอื่น เราเลยจะมาดูกันว่าพื้นฐานนั้นอยู่ที่ระดับไหน ” ยาสมินยื่นอุปกรณ์ป้องกันอย่างสนับมือ สนับศอก สนับเข่ารวมไปถึงหมวกขี่ม้าให้กับเดนิสต้าเพื่อที่จะลดความเสี่ยงของการบาดเจ็บหนักหากเกิดข้อผิดพลาดระหว่างบททดสอบ(การบ้าน) ธิดาเนปจูนปล่อยให้นักเรียนผู้มาทำแบบทดสอบได้เตรียมตัวเตรียมใจ ส่วนตัวเธอเองก็หันไปสั่งการรุ่นพี่จากมหาลัยนิวโรมที่ไว้วานให้มาทำหน้าที่สำคัญ “ รบกวนหน่อยนะคะ ”

นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมจากมหาวิทยาลัยนิวโรมพยักหน้าก่อนจะเริ่มรังสรรบททดสอบสุดพิศดาร พิศดารยังไง? ก็ดูเอาจากเสาโรมันนับสิบที่ลอยอยู่บนฟ้าเป็นรูปวงแหวนคดเคี้ยวนั่นแล้วกัน ชั่วขณะหนึ่งเดนิสต้าไม่แน่ใจว่าเธอควรตกใจกับอะไรก่อนระหว่างอนาคตที่ดูมืดหม่นจากการบ้านเพกาซัส ความสามารถของนักศึกษานิวโรมหรือสีหน้าพออกพอใจของยาสมินรวมไปถึงคำอธิบายเนื้อหาการบ้านของเธอ “ การบ้านแบบปฏิบัติครั้งนี้ไม่ยากเลยคุณนอร์ทาร่า แค่ลองควบคุมเพกาซัสบนอากาศเหมือนเวลาใช้งานจริง ”

ไม่ยากก็บ้าแล้ว

เดนิสต้าคร่ำครวญเบา ๆ กับตัวเองพลางลุกขึ้นยืนหลังจากสวมอุปกรณ์ป้องกันจนครบทุกชิ้น นัยน์ตาคู่สวยของสาวตาน้ำข้าวจับจ้องไปที่เพกาซัสตัวสีขาวรูปร่างปราดเปรียวด้วยแววตาซับซ้อน “ วันนี้ในคอกฉันถามพวกเขาว่ามีใครอยากให้สาวสวยขี่บ้าง และเขาก็เสนอตัว ” ยาสมินพูดพร้อมใช้มือสางแผงคอของเพกาซัสรูปงาม ธิดาแห่งเนปจูนโน้มลงฟังเสียงกระซิบของมันก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“ เปเรซบอกว่าคุณสวย ฉันคิดว่าเขาคงชอบคุณ ”

“ แหม.. เป็นเกียรติจัง ” องค์หญิงน้อยจากครอบครัวนอร์ทาร่าก้าวถอยหลังเพื่อถอนสายบัวอย่างงดงามตามหลักสูตรฉบับโบราณที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปี เธอช้อนสายตาขึ้นมองท่าทางของสิ่งมีชีวิตที่ได้ชื่อว่าหาตัวจับได้ยากอย่างเพกาซัสก่อนจะดึงตัวกลับมายืนตรงโดยมีเสียงลมหายใจผสมกับเสียงร้องฮี้ของ ‘เปเรซ’ ดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ๆ

“ สวัสดี เปเรซ ฉันเดนิสต้า ” มือของเดนิสต้าเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าของเพกาซัสหนุ่มเบา ๆ เพื่อทักทายและทำความรู้จัก ใบหน้าสีขาวโพลนของม้ามีปีกส่ายไปมาเป็นการตอบรับเชิงสำรวจและจบลงด้วยการเคลื่อนคางมาเกยบนไหล่บางของหญิงสาว “ อืม ฉันไม่ปฏิเสธคำที่คุณบอกว่าเขาชอบฉัน ” ธิดาวีนัสกล่าวพลางกลั้วหัวเราะ มือของเธอตบแปะ ๆ ที่แก้มของเปเรซอีกสองสามครั้งก่อนจะผละตัวออกจากเขา

“ ขออนุญาตนะ ” เมื่อพูดจบหญิงสาวก็ดันตัวขึ้นนั่งคร่อมบนหลังเพกาซัสตัวโตอย่างรวดเร็วสร้างความตกใจให้กับม้าหนุ่มมีปีกจนสองขาหน้าของเขาดีดขึ้น ลำบากเดนิสต้าต้องรีบโน้มตัวลงมาลูบแผงคอของเปเรซพร้อมกล่อมเสียงเบา “ ใจเย็น ๆ ใจเย็น.. ”

“ วนบนฟ้า 5 รอบ คุณนอร์ทาร่า หลบสิ่งกีดขวาง ไม่ตกจากหลังเพกาซัสและอย่าทำให้เขาตื่นตระหนก ” ยาสมินที่ยืนมองอยู่ด้านข้างยกมุมปากขึ้น ก่อนที่จะง้างมือตบบั้นท้ายของเปเรซจนม้าหนุ่มผวาดีดทะยานไปด้านหน้าพร้อมกับสะบัดปีกเพื่อขึ้นบินอย่างรุนแรง “ อะไรก็ได้ แต่อย่าตกลงมา !! เข้าใจไหม??! ”

ย า ส มิ น อ า เ ด น !!

สายลมพัดผ่านร่างราวกับโล่ที่กดทับอย่างหนักหน่วงจนตัวแทบลอย เดนิสต้าโน้มตัวลงต่ำ สองมือของเธอกำโคนลำคอของเพกาซัสที่มีนามว่าเปเรซเอาไว้แน่นเพื่อหลีกเลี่ยงจากการเป็นหุ่นไม้มีชีวิตที่ตั้งตรงและถูกลมซัดปลิวไปในท้ายที่สุด ทว่าบททดสอบของเธอไม่ได้มีแค่การประคองตัวเองให้รอดบนหลังม้าที่บินสูงเหนือฟ้าแถมยังเร็วเกือบเท่าการเคลื่อนตัวของรถยนต์ ท่ามกลางสภาวะและสภาพแวดล้อมที่ชวนให้ตื่นตระหนก ความคิดของเดนิสต้ากำลังทำงานอย่างรวดเร็ว สองตาของเธอมองไปยังเสาโรมันกลางฟ้าที่เรียงกันเป็นรูปตัวเอส

ด้วยการกลั้นหายใจ เดนิสต้ากระชับขาของเธอเล็กน้อยเพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองจะไม่ตกลงพื้นระหว่างที่เข้าโค้ง “ เปเรซ ตั้งสติหน่อย ” ด้วยระดับเสียงที่ดังเกือบจะเท่าการตะโกน แมวสาวจอมซนจากกองร้อยที่หนึ่งพบว่ามันแทบจะไม่ได้ยินเลยเมื่อพวกเขากำลังฝ่าสายลมราวกับกระสุนที่ยิงออกจากปากกระบอกปืน ธิดาวีนัสจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด ตัวเธอในตอนนี้ไม่มีแม้แต่วิธีการที่ดีพอในหัวสำหรับรับมือสิ่งที่เกิดขึ้น—- แต่ไม่ใช่กับสัญชาตญาณ

เพียงเสี้ยววิก่อนที่พวกเขาจะชนเข้ากับเสาโรมัน มือขวาของเดนิสต้าดันเพื่อเบี่ยงองศาศีรษะของเปเรซเช่นเดียวกับตัวเธอที่โน้มลงด้านข้างเพื่อเสริมแรงเลี้ยว ร่างของเพกาซัสหนุ่มทะยานไปบนอากาศโดยมีเทพธิดาผู้งามหมดจดควบขี่และบังคับทิศทางเพื่อให้ตัวของมันเอี้ยวและเลี้ยวหลบเสาครั้งแล้วครั้งเล่า จากที่เคยติดขัดจนน่าหวาดเสียวแต่เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พวกเขาก็ได้กลายมาเป็นคู่หูที่สมบูรณ์แบบ

‘ คิดซะว่าเธอกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ เดนิสต้า , มันก็เหมือนกัน ’ หญิงสาวท่องประโยคนี้ซ้ำ ๆ อยู่ในใจทุกครั้งที่เธอค่อย ๆ โน้มตัวเพื่อนำให้เปเรซเปลี่ยนเส้นทาง จากหนึ่งรอบ ไปสู่รอบที่ 2 และค่อย ๆ วนไปมาจนกระทั่งถึงรอบที่ 5 ถือว่าเป็นพรสวรรค์ชนิดหาตัวจับได้ยากเมื่อเธอไม่มีจังหวะกระเด้งกระดอนตกจากหลังม้าหรือเผอิญพุ่งชนเสาจนเจ็บกันทั้งสองฝ่าย

และแน่นอนว่านั่นสร้างความประทับใจให้กับยาสมินมากทีเดียว

“ จากที่ดูวันนี้ฉันมั่นใจว่าคงได้เห็นคุณในคลาสของฉันอีกแค่ไม่กี่ครั้งแล้วล่ะ ” แม่ทัพสาวออกปากชมอ้อม ๆ พร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นเปเรซค่อย ๆ ร่อนลงมาโดยมีเดนิสต้าแหมะซบอยู่บนหลังของเขา “ ทำได้ดีมากคุณนอร์ทาร่า ประสบการณ์โรลเลอร์โคสเตอร์เป็นยังไง สนุกไหม? ”

“ สนุกจนไม่มีทางลืมเลยล่ะ ”