วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) 

เสียงเหล็กเสียดสีกับหินลับและกลิ่นน้ำมันเครื่องลอยอบอวลในอากาศทันทีที่โมนีก้าก้าวเข้าสู่โรงเก็บยุทโธปกรณ์ของค่ายจูปิเตอร์ ภายในกว้างใหญ่ราวกับอาคารเก็บเครื่องบิน แต่แทนที่จะเต็มไปด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่ กลับเรียงรายด้วยเครื่องจักรสงครามโบราณที่เหมือนหลุดออกมาจากตำราประวัติศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องยิงหินขนาดใหญ่ Onager ที่ตั้งเด่นราวสัตว์ประหลาดเหล็ก เครื่องยิงศร Ballista ที่ดูเหมือนธนูยักษ์ และเครื่องยิงไฟที่พร้อมเผาผลาญทุกสิ่ง

โมนีก้าขมวดคิ้วทันทีที่เห็น “โอ้โห…จริง ๆ ก็เหมือนหลุดมาจากพิพิธภัณฑ์นะ แต่ดันใช้ได้จริงด้วยเนี่ย” เธอพึมพำงง ๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นด้านหลังโรงเก็บ ที่นั่น…ใช่เลย รถถังจริง ๆ! เงาเหล็กมหึมาสีดำด้านเรียงรายอยู่ราวกับยืนยันว่าโลกปัจจุบันยังไม่ได้หายไปไหน แต่ในเวลาเดียวกันโรมันก็ยังคงเป็นโรมัน 

“เอ้า! ตกลงจะเอาแนวไหนเนี่ย? จะย้อนยุคก็ย้อนให้สุดสิ ไม่ใช่เอารถถังมาจอดแปะไว้กับเครื่องยิงหิน!” เธอบ่นพึมพำเสียงเบา แต่สายตาก็ยังเต็มไปด้วยความทึ่ง

ในที่สุด โมนีก้าก็ตัดสินใจเลือก Ballista เครื่องยิงศรขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลาง มันทั้งสูงใหญ่และซับซ้อนราวกับเป็นงานศิลป์ชิ้นหนึ่ง เธอหยิบผ้าขี้ริ้วกับถังน้ำมันมาลงมือถู ลบฝุ่นและคราบน้ำมันออกอย่างตั้งใจ ระหว่างเช็ดไปก็บ่นไปเรื่อย 

“โอ๊ย…นี่มันเหมือนเด็กใหม่โดนใช้งานแรงงานฟรีเลยนะ เงินน้อยนิดบอกว่าเป็นการเสริมวินัย แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนทำโอทีในโรงงานเลยก็ไม่รู้” เหงื่อซึมที่ขมับ มือเปื้อนคราบดำจนต้องถอนหายใจหอบ แต่พอถอยออกมามองผลงาน Ballista ที่สะอาดเงาวับ เธอก็ยิ้มบาง ๆ อย่างพอใจ “เอาล่ะ อย่างน้อยก็ทำเสร็จแล้วหนึ่งชิ้น”

โมนีก้าสะบัดมือเช็ดคราบสุดท้ายออกจากฝ่ามือ ก่อนจะพาดผ้าขี้ริ้วไว้บนถังน้ำมันแล้วหันหลังเดินออกจากโรงเก็บยุทโธปกรณ์ ท่ามกลางเสียงโลหะก้องกังวานที่ยังดังก้องอยู่ข้างใน ทิ้งไว้เพียงเงาหลังเล็ก ๆ ของเธอที่กำลังก้าวออกไปสู่ลานกว้างของค่ายอีกครั้งด้วยความเหนื่อยแต่โล่งใจ

รางวัล: +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) 

ภายในโรงเก็บยุทโธปกรณ์ของค่ายจูปิเตอร์ อากาศเย็นชื้นอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล็กและน้ำมันที่ใช้ขัดเงาอาวุธ แสงแดดยามสายลอดผ่านช่องหน้าต่างบานสูงส่องกระทบโลหะจนสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับราวกับดาวนับพันที่แขวนอยู่กลางเพดาน โมนีก้าก้าวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ มือเล็กถือผ้าเช็ดฝุ่นกับแปรงขนาดเล็กมาด้วย ทว่าดวงตาเทาเงินของเธอกลับเบิกกว้างเล็กน้อยทุกครั้งที่ผ่านเครื่องจักรสงครามเหล่านี้

เครื่องหางแมงป่องขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ริมผนัง ตัวโครงไม้โอ๊คแข็งแรงจนดูราวกับยักษ์เฝ้าประตู โมนีก้าเดินเข้าไปใกล้ ลูบมือบนคานไม้เบา ๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “เหมือนของในพิพิธภัณฑ์มากกว่าของจริงอีก…” จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดฝุ่นออกมาปัดเบื้องต้นตามซอกเหล็กและกลไกด้านข้าง ก่อนจะหันไปตรวจสภาพลูกศรขนาดใหญ่ที่เรียงรายอยู่ในลังไม้

เธอเดินต่อไปเจอกับเครื่องยิงลูกศรและเครื่องยิงไฟที่อยู่ในมุมถัดมา พลันก็เงยหน้ามองรถถังโลหะขนาดมหึมาที่ตั้งสงบนิ่งอยู่กลางโรงเก็บ ยิ่งมองก็ยิ่งงง “เอ่อ…ตกลงที่นี่มันค่ายทหารยุคโรมันหรือสนามรบสมัยใหม่กันแน่เนี่ย” เธอบ่นกับตัวเองพลางหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะเดินวนไปรอบ ๆ ตรวจยาง ตรวจปืนกลที่ติดตั้งไว้ด้านบนตามความเข้าใจเพียงผิวเผิน เสียงรองเท้าของเธอดังก้องสะท้อนกับพื้นหินขัดมันวาวทุกก้าวที่เดิน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง โมนีก้าก็ตรวจเช็กและปัดฝุ่นอาวุธเกือบทุกชิ้นเท่าที่มือเล็ก ๆ ของเธอเอื้อมถึง เมื่อมั่นใจว่าอย่างน้อยอาวุธแต่ละชิ้นยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์และไม่ได้ปล่อยให้ฝุ่นจับหนาเกินไป เธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เรียบร้อยพอประมาณแล้วกัน…งานพาร์ทไทม์แบบนี้ก็เอาแค่นี้แหละนะ” เธอพูดกับตัวเองอย่างเหนื่อย ๆ ก่อนจะพับผ้าเช็ดเก็บเข้ากระเป๋าเล็ก ๆ ที่ห้อยข้างเอว เดินออกจากโรงเก็บยุทโธปกรณ์ เสียงประตูไม้หนาหนักปิดลงเบื้องหลัง ราวกับทิ้งบรรยากาศแห่งสงครามไว้ข้างใน ให้หญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินกลับสู่ชีวิตทหารน้องใหม่ของเธอต่อไป

รางวัล: +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์

เรียนวิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI) (พบ ไอแซก อาร์ซิโบล์ด)

ภายในโรงเก็บยุทโธปกรณ์ของค่ายจูปิเตอร์ในเช้าวันนี้บรรยากาศไม่เหมือนทุกครั้งที่โมนีก้าเคยมา ความกว้างใหญ่ของอาคารที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรสงครามอันอลังการอย่างออแนกเกอร์ ที่ตั้งเรียงรายอยู่ เครื่องยิงศรยักษ์บัลลิสต้า ที่ขึงสายเชือกไว้แน่นและหอคอยปิดล้อมจำลองที่สูงตระหง่าน ล้วนถูกจัดเป็นเหมือนห้องเรียนชั่วคราวสำหรับเหล่านักเรียนเดมิก็อดในวันนี้ แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างสูงของอาคารกระทบกับผิวหินอ่อนและโลหะทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึมและทรงพลัง

โมนีก้าก้าวเข้ามาในชุดเรียบร้อยพร้อมสมุดบันทึก เธอมองรอบตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนสายตาจะหยุดที่ร่างโปร่งแสงสีเหลืองอำพันซึ่งกำลังปรากฏขึ้นกลางห้อง ไอแซก อาร์ชิโบล์ด ลาร์เรสผู้รับหน้าที่สอนวิชานี้ เขายืนพิงไม้เท้าอย่างสง่างาม ท่วงท่าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและอารมณ์ขันลึกลับ รอยยิ้มบาง ๆ ของเขาชวนให้รู้สึกทั้งอบอุ่นและน่าระแวงในเวลาเดียวกัน

“สวัสดีเหล่าทหารหนุ่มสาวของโรมันทั้งหลาย” ไอแซกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กังวานและเรียบเนียนราวนักพูดมืออาชีพ “วันนี้เราจะเริ่มต้นจากสิ่งที่ทำให้จักรวรรดิยิ่งใหญ่… ไม่ใช่แค่ความกล้าหาญของทหาร แต่คือสมองและวิศวกรรม”

เขาเดินไปยังแบบจำลองขนาดเล็กของเครื่องยิงหินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยาวด้านหน้า ยกชิ้นไม้ขึ้นโชว์ “นี่คือ Catapult และนี่คือ Onager และ Ballista… เครื่องจักรสงครามที่เปลี่ยนรูปแบบการรบไปตลอดกาล หลักการง่าย ๆ ของมันคือฟิสิกส์ พลังงานศักย์จากการดึงเชือกหรือแรงบิดของแขนคาน ถูกเปลี่ยนเป็นพลังงานจลน์เพื่อส่งก้อนหินหรือหัวศรออกไปทำลายศัตรู” นักเรียนบางคนกระซิบคุยกันอย่างตื่นเต้น 

โมนีก้าขยับสมุดขึ้นมาจดพลางเลิกคิ้ว “โอ้โห ของจริงถ้าได้เห็นคงน่ากลัวน่าดูเลยนะ…”

ไอแซกยกยิ้มตลกร้ายขึ้นเล็กน้อย “ถูกต้อง มันไม่ใช่ของเล่น หากเปรียบเทียบ…เจ้า Onager นั้นคือหมัดตรงของยักษ์โรมัน ขว้างก้อนหินออกไปพังประตูเมือง ส่วน Ballista คือสายธนูของเทพอพอลโล ยิงทะลวงเกราะศัตรูได้แม้ในระยะไกล” เขาหยุดแล้วชี้ไปที่แบบจำลองหอคอยโจมตี “และนี่ Siege Tower…มันคือกำแพงเคลื่อนที่ที่ทำให้ทหารหลายสิบคนบุกข้ามป้อมปราการได้โดยไม่ต้องรอปาฏิหาริย์จากเทพเจ้า”

คาบเรียนดำเนินไปด้วยการอภิปรายถึงกลยุทธ์ ไอแซกยกกรณีศึกษาสมรภูมิการล้อมเมืองโบราณมาเล่า เขาบอกเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนเหล่านักเรียนเห็นภาพราวกับอยู่ท่ามกลางเสียงโห่ร้องและฝุ่นตลบจากสงครามจริง ๆ เขาไม่ลืมแทรกอารมณ์ขันเสียดสี “จำไว้ ทหารผู้กล้าอย่างอย่างพวกเธอจะกลายเป็นฮีโร่ได้ก็ต่อเมื่อเครื่องจักรเหล่านี้ยังทำงาน ถ้ามันพัง…พวกเธอก็เป็นแค่เป้านิ่ง” ทำเอาหลายคนหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำเสียงเขาไม่เปลี่ยนเลย

ท้ายชั่วโมง เขาให้พวกนักเรียนรวมตัวกันรอบโต๊ะแบบจำลอง ให้ลองผลักคานหมุนของเครื่องยิงเล็ก ๆ ที่สร้างขึ้นเพื่อการศึกษา เมื่อก้อนหินดินเผาลูกเล็กถูกดีดออกไปกระแทกกำแพงไม้จนแตกดัง ปัง! นักเรียนต่างปรบมือเสียงดังด้วยความตื่นเต้น โมนีก้าหันไปมองผลลัพธ์ตาเป็นประกาย แม้จะเป็นแบบจำลอง แต่ก็รู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของภูมิปัญญาโรมัน เธอบันทึกลงสมุดว่ามันคือศิลปะแห่งสงคราม ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้ตัวเอง

เมื่อเสียงกลองเล็กดังขึ้นเป็นสัญญาณหมดเวลา ไอแซกก็เก็บไม้เท้าขึ้นมาโค้งเล็กน้อย “วันนี้พอแค่นี้ จำไว้ว่าความรู้คืออาวุธที่ร้ายกาจที่สุด” แล้วแสงสีเหลืองอำพันของเขาก็ค่อย ๆ เลือนหายไป ทิ้งไว้แต่เสียงซุบซิบและความตื่นเต้นของนักเรียนที่เพิ่งได้สัมผัสบทเรียนแรกของวิชาเครื่องจักรสงคราม

จบคลาสโมนีก้าเก็บของลงกระเป๋า ระบายยิ้มเล็ก ๆ พร้อมถอนหายใจโล่งอก “เฮ้อ…อย่างน้อยวันนี้เรียนคาบเดียวก็ยังสนุกนะ” แล้วเธอก็หันหลังเดินออกจากโรงเก็บยุทโธปกรณ์ มุ่งหน้าไปหากิจกรรมถัดไปในตารางชีวิตของเธอ

อื่น ๆ : วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (1 / 4) 

รางวัล : พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

วันที่ 11 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) 

หลังจากเหงื่อชุ่มกายจากการขุดคูเสร็จ โมนีก้าก็ลากสังขารอิดโรยตรงมายังอาคารโรงเก็บยุทโธปกรณ์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักจากลานฝึก ตึกใหญ่สีเทาหินกรานิตตั้งตระหง่าน บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งและความมั่นคงของกองพันที่สิบสอง ประตูบานเหล็กสูงเปิดอ้าออก เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน เธอก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำมันเครื่องผสมกับกลิ่นโลหะและไม้ที่ถูกเจียระไน

ภายในอาคารเต็มไปด้วยอาวุธสงครามหลากหลายชนิด เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เครื่องยิงหิน Onager ขนาดใหญ่ตั้งเด่นอยู่ด้านหนึ่ง ร่างสูงตระหง่านของ Ballista ยักษ์กางแขนราวกับพร้อมจะปลดปล่อยลูกศรขนาดมหึมาออกไปเมื่อใดก็ได้ หอคอยไม้ที่ถอดประกอบไว้สำหรับฝึกการบุกป้อมก็ถูกวางเรียงอยู่อีกด้าน ทุกชิ้นได้รับการดูแลราวกับเป็นเพื่อนร่วมรบที่มีชีวิต

โมนีก้าขยับมือขึ้นรวบผมที่เปียกชื้นจากเหงื่อ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดคราบฝุ่นบนกลไกของ Onager เสียงผิวไม้เสียดสีกับเนื้อผ้าแผ่วเบา ราวกับเธอกำลังปลุกยักษ์ให้ตื่นจากการหลับใหล จากนั้นก็เดินไปเปิดกล่องอุปกรณ์ซ่อมบำรุงที่มีขวดน้ำมันเครื่องอยู่ เธอเทลงบนข้อต่อและฟันเฟืองเหล็กให้ลื่นไหลขึ้น แล้วหมุนลองปรับแกนเพื่อทดสอบการทำงาน เสียงโลหะครืดคราดดังขึ้น แต่เมื่อหยอดน้ำมันซ้ำสองสามครั้ง กลไกก็ลื่นไหลเหมือนใหม่

“โอเค…ไม่ใช่ว่าฉันอยากทำหรอกนะ แต่ถ้ามันพังตอนรบจริง ๆ ฉันคงซวยก่อนใคร” โมนีก้าพึมพำกับตัวเองพลางยักไหล่ ขณะเดินต่อไปยัง Ballista เธอหยิบผ้าเช็ดทำความสะอาดรางไม้และตรวจดูเชือกที่ขึงตึงราวกับเส้นประสาทของอาวุธร้ายแรง “ก็เหมือนการเลี้ยงแมวละมั้ง ต้องหมั่นดูแล ไม่งั้นมันก็ไม่ทำงานให้เรา”

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง โมนีก้าก็ทำความสะอาด ดูแล และหยอดน้ำมันเครื่องจักรทุกชิ้นเท่าที่เธอรู้วิธีจนเรียบร้อย จากนั้นก็ยืนกอดอกมองไปรอบ ๆ โรงเก็บยุทโธปกรณ์อย่างพอใจเล็กน้อย เหนื่อยก็จริง แต่ความคิดที่ว่าอาวุธเหล่านี้จะพร้อมใช้งานทุกเมื่อ ทำให้เธอรู้สึกภูมิใจอยู่ลึก ๆ

“อาวุธก็คือเพื่อนร่วมรบจริง ๆ นั่นแหละ…” เธอพูดเบา ๆ ราวกับจะย้ำเตือนตัวเอง ก่อนจะเก็บอุปกรณ์เข้าที่และก้าวออกจากอาคาร หวังว่าจะได้พักสักนิดก่อนจะถูกสั่งให้ไปทำงานถัดไป

รางวัล: +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}