AQUILA LANGCASTOR [อควิลล่า แลงก์แคสเตอร์]

Aquila โพสต์ 2024-12-16 15:15:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Aquila เมื่อ 2024-12-16 15:24 <link rel="stylesheet" href="https://www.w3schools.com/w3css/4/w3.css">

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/z5UqxBT.jpeg; background-attachment:fixed; %7D</style><style type="text/css">.head1 {background-color:#51351e;}.head2 {background-color:#51351e;}</style>

<div class="t_fsz"><style type="text/css">#post_120{background-image:url("https://i.imgur.com/u1XGrJQ.jpeg");}</style><table cellspacing="0" cellpadding="0"><tbody><tr><td class="t_f" id="postmessage_456"></td></tr></tbody>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<div style="Right: -10px; position: fixed; top: 5px; 10px">
<img width="300" src="https://i.imgur.com/rxpaeGI.png" border="0" alt=""></div>

<div style="left: -10px; position: fixed; top: 5px; 10px">
<img width="300" src="https://i.imgur.com/lhBz1eS.png" border="0" alt=""></div>

<style>
#boxProfilebg {
border: 0px solid #152cd5;
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #FFFFFF 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.pinimg.com/originals/d5/b8/df/d5b8df6ec3b68035e2c17ecf846791d9.gif");
}
</style>

<style>
#boxMore {
width: 950px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 20px;
box-shadow: #FFFFFF 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/8PMDRgB.png");}
</style>

<div id="boxProfilebg">
<div align="center">

<style>
.border {
 border: 5px double #FFFFFF;
}
</style>

 
<div class="w3-card-4 w3-black" style="width:50%">

 <div class="w3- w3-hover-shadow w3-center"> 
AQUILA LANGCASTOR 
</div> 

<div class="w3-container w3-center">
 <img src="https://i.imgur.com/K3YzdhW.jpeg" alt="Avatar" style="width:90%" class="border"> 

 ABOUT HER.. 

 
 ชื่อ : Aquila Langcastor | อควิลล่า แลงก์แคสเตอร์ 
 วันเกิด : 15 เมษายน 2005 
 สถานที่เกิด : Somewhere in England 
 สิ่งที่ชอบ : เงิน ดวงจันทร์ แมว สุนัข ของแวววาวระยิบระยับ สิ่งนุ่มนิ่ม สีโทนเข้ม ไฟ เลือด 
 สิ่งที่ไม่ชอบ : ที่คนเยอะวุ่นวาย คนที่พูดไม่รู้เรื่อง สิ่งที่น่ารำคาญ 
 ครอบครัว : 
 พ่อ : - 
 แม่ : ริต้า จาง 
 พ่อบุญธรรม :คัลเลน แลงก์แคสเตอร์ 
 แม่บุญธรรม :ลิเลียน่า แลงก์แคสเตอร์ 
 พี่น้อง : - 
 อื่น ๆ : - 
 สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: เงิน 
 ความกลัว : กลัวการถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง การถูกทอดทิ้ง 
 ข้อบกพร่องร้ายแรง: - 
 โรคประจำตัวเดมี่ก็อต: โรคสมาธิสั้น 
 โรคดิสเล็กเซีย ( เพียงเล็กน้อย ) 
  
</div>

</div> 

<div style="display : block; float: center; width: 100%;">

<div style="display : block; float: left; width: 50%;">

<div class="w3-card-4 w3-black" style="width:65%">
 <div class="w3- w3-hover-shadow w3-center"> 
INTRODUCE 
</div>
“ ไฮ! ฉันแลงก์แคสเตอร์ อควิลล่าแลงก์แคสเตอร์ ” 
“ มองอะไร? ไม่เคยเห็นคนสวยหรอ? ” 

 
</div></div>

<div style="display : block; float: right; width: 50%;">
<div class="w3-card-4 w3-black" style="width:65%">

 <div class="w3- w3-hover-shadow w3-center"> 
PERSONALITY 
</div>

บุตรสาวผู้แสนเอาแต่ใจของบ้านแลงก์แคสเตอร์ ภายนอกดูเป็นคนเหวี่ยงๆ ใบหน้าเย่อหยิ่ง แต่เมื่อเธอยิ้มโลกกลับสดใสอย่างน่าประหลาด เป็นคนมุทะลุ ทำทุกอย่างที่คิด ไม่ค่อยสนหน้าใคร แข็งนอกอ่อนใน สนใจแค่คนที่เธอแคร์ สวมหน้ากากเข้าหาคนอื่นอยู่บ่อยครั้ง รักษาทุกอย่างตามมารยาทที่คุณหนูบ้านหนึ่งควรจะมี

 
</div>

</div>

</div></div> 



<div class="w3-card-4 w3-black" style="width:950px">

 <div class="w3- w3-hover-shadow w3-center"> 

<img src="https://i.imgur.com/2xHsn2w.png" width="450" border="0">
 <img src="https://i.imgur.com/mmHvXaa.png" width="450" border="0">

 

PERSONALITY
 
จิ้งจอกสาวที่ทำทุกอย่างที่ตัวเองจะทำ ใบหน้าที่ไม่ค่อยประดับรอยยิ้มกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขึ้นมาเมื่อเจอสิ่งที่ตัวเองชอบ 
ร่ำเรียนทุกอย่างตามประสาคุณหนูตระกูลผู้ดี หน้ากากถูกสวมเพื่อเข้าสังคมอยู่บ่อยครั้ง และเมื่อถอดหน้ากากบางคราก็ขี้เหวี่ยงขี้วีน 
"ไม่เคยเห็นคนสวยหรอ?" 
นั่นมักเป็นคำที่เธอมักจะพูดกับคนที่มองเธอจนแทบจะทะลุ 
ไม่ว่าจะตั้งใจกวนบาทาหรือโมโหจริงๆ ปากล่างที่ยกขึ้นสูง ใบหน้าที่เชิดขึ้นเล็กๆพร้อมกับไหล่ที่ยกขึ้น 
นั่นแทบจะเป็นท่าทางที่หนุ่มไฮสคูลมักจะเห็นสาวสวยคนนี้ทำอยู่เป็นประจำ ดังนั้นคนที่เกลียดหน้าจึงมีมากกว่าคนที่ชอบ 
แต่ใช่ว่าคนอยากเล่นของสูงใช่ว่าจะไม่มี มีคนเข้ามาขอคบกับเธอมากมายแต่อควิลล่านั้นเลือกที่จะไม่คบเพราะมีคนที่ชอบอยู่ในใจ 
ความเอาแต่ใจของเธอไม่ได้มีเพียงเท่านั้น มันรวมไปถึงอาการสมาธิสั้นในบางทีของเธอด้วยจนต้องหาอะไรหลายๆอย่างเจ้าตัวจึงมีความสามารถสูงในสิ่งที่สนใจ 
ไม่ว่าจะเป็นคาราเต้ ยูโด ว่ายน้ำ ฟรีรันนิ่ง ขี่ม้า บัลเล่ต์ ดนตรี วาดภาพ เรียกว่ามีความสามารถหลากหลายที่หลายอย่างแทบจะไม่มีประโยชน์ 
 
<img src="https://i.imgur.com/QeOA7TA.png" width="650" border="0" class="border"> 

APPEARANCE 

อควิลล่า สาวน้อยใบหน้าจิ้งจอกที่แสนเย่อหยิ่ง คิ้วเรียวโก่ง 
กรอบหน้าเรียว ปลายหางตาชี้ขึ้น จมูกเป็นสันสวย 
ริมฝีปากอิ่ม ฟันเรียงกันดี 
เส้นผมสีดำสนิทหนาตรงยาวถึงสะโพก 

 
<img src="https://i.imgur.com/dcaoKIS.png" width="650" border="0" class="border"> 
OTHER
 IMAGE : Sun Zhenni 

 

</div></div> 

</div>




<div style="left: 10px; position: fixed; top: 415px;">
<marquee behavior="alternate" direction="up" scrollamount="1" scrolldelay="20" height="300" style="word-wrap: break-word;">
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/Z6Za25a.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="20"></img>

<center>
<iframe width="150" height="80" src="https://www.youtube.com/embed/B6_iQvaIjXw?autoplay=1&loop=1&playlist=B6_iQvaIjXw" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe><div style="text-align: center;">

<img src="https://i.imgur.com/Z6Za25a.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="20"></img>
</center>
</div></marquee></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=KoHo'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Itim'); Itim {font-family: 'Itim';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

Aquila โพสต์ 2024-12-16 15:15:52

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Aquila เมื่อ 2024-12-16 15:49 

<style>

#boxALL {

border: 0px solid #152cd5;

border-radius: 30px;

padding: 10px;

box-shadow: #FFFFFF 0px 0px 1em;

background-image: url("https://i.pinimg.com/originals/d5/b8/df/d5b8df6ec3b68035e2c17ecf846791d9.gif");

}

</style>

<style>

#boxText {

width: 700px;

border: 0px solid #cbb989;

padding: 20px;

box-shadow: #FFFFFF 0px 0px 1em;

background-image: url("https://i.imgur.com/8PMDRgB.png");}

</style>

<div id="boxALL">

<div align="center">

 

<div id="boxText">

 <img width="550" src="https://i.imgur.com/pec5aD9.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/mmHvXaa.png" width="450" border="0">
 
BACKGROUND STORY 
 
<div align="left">


"ไอ้เxี้ย!" เสียงตะโกนดังออกมาจากปากของสาวใบหน้าเย่อหยิ่งอย่างไม่รักษากริยา อควิลล่า แลงก์แคสเตอร์ บุตรสาวตระกูลแลงก์แคสเตอร์ที่กำลังวิ่งหนีผู้ที่เคยเป็นดั่งญาติตัวเองที่ไว้ใจจนหน้าตั้ง ฟรีรันนิ่ง คาราเต้ ยูโด ทุกอย่างที่เคยเรียนมาถูกงัดออกมาใช้จนหมดแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้หนีอสูรกายตัวโตอย่างคิเมร่าที่วิ่งสี่ขาได้ในตอนนี้มันวิ่งราวกับลมกรด ไล่ตามอควิลล่าหน้าตั้งราวกับเห็นเนื้อชิ้นโปรด
 
หากจะให้ย้อนเรื่องราว คงต้องย้อนไปตั้งแต่สิบเก้าปีก่อน....
 
"แฮ่ก แฮก!" เสียงหอบหายใจจากหญิงสาวร่างบางที่อุ้มเด็กทารกน้อยหนีสายลมราวกับพายุขนาดย่อมอย่างไม่สนชีวิต เป้าหมายคือหมู่บ้านที่มีทหารคุ้มกันไม่ไกลจากป่ากลางเมืองเล็กๆนี่นัก แต่การวิ่งหนีโดยไม่สนอะไรกระทั่งรถยนต์ที่วิ่งผ่านไม่ได้อยู่เป็นหนึ่งในตัวเลือกของหญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยสดงดงามแม้กระทั่งมีเศษดินเปื้อนหน้าเช่นนี้
 
ตู้ม!
 
เสียงรถหรูอย่างโรสลอยด์ชนเข้ากับมนุษย์จนร่างที่อยู่หน้ารถปลิว พร้อมกับพายุขนาดย่อมนั้นหายไปต่อหน้าต่อตา ช่วงจังหวะที่ ลิเลียน่า แลงก์แคสเตอร์ กระพริบตาลง ภาพที่แสงไฟหน้ารถโรสลอยด์สะท้อนเข้าดวงตาคือสตรีรูปงามผู้หนึ่งที่กำลังอุ้มทารกน้อยพร้อมกับดาบเล่มยาวในมือในขณะที่รถยนต์คันหรูกำลังสะเทือน คัลเลน แลงก์แคสเตอร์ กอดภรรยาแน่นหวังไม่ให้อีกฝ่ายเกิดอุบัติเหตุ
 
แต่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นมันเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นก่อนที่โรสลอยคันหรูที่ขึ้นชื่อว่าปลอดภัยที่สุดในโลกจะกลับมาตั้งตรงดังเดิมราวกับรถคันนั้นไม่ได้ชนสิ่งใด ไร้รอยบุบ ไร้รอยข่วน พร้อมกับเสียงทารกร้องไห้ดังขึ้นที่หน้ารถเพราะตกใจเรียกให้ผู้ที่หัดขับรถอย่างเพลิดเพลินก่อนหน้านี้อย่างลิเลียน่าถึงขั้นต้องเปิดประตูลงกับรถพร้อมกับผู้เป็นสามี
 
ภาพทารกน้อยในผ้าอ้อมที่อยู่หน้าล้อรถเพียงหนึ่งคืบทำเอาสัญชาตญาณความเป็นแม่ของลิเลียน่าต้องรีบไปอุ้มเข้าสู่อ้อมอก ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆอย่างวิตก กระทั่งภาพหญิงสาวคนหนึ่งในสภาพบิดเบี้ยวจะปรากฏอยู่ไม่ไกลจนคัลเลนต้องวิ่งมาปิดตาภรรยาเพื่อไม่ให้เธอตกใจไปมากกว่านี้
 
ทั้งสองตัดสินใจที่จะรับผิดชอบเด็กน้อยในอ้อมแขนของลิเลียน่าตั้งแต่ทั้งสองพึ่งจะแต่งงานกันได้เพียงสองเดือน ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าข่าวดีหรือร้ายกันแน่เพราะมันเป็นการตัดสินใจแต่งงานหลังความเศร้าของคัลเลนที่พบว่าตัวเองนั้นไม่สามารถมีลูกได้ และทั้งสองตัดสินใจแต่งงานกันเพราะความรัก แผนที่จะมีบุตรยังไม่ทันได้เอ่ยกล่าวก็ดันได้เลี้ยงเด็กของผู้อื่นเสียแล้ว
 
แต่ถึงกระนั้น ครอบครัวแลงก์แคสเตอร์ก็ไม่ได้ขาดแคลนในการเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง อควิลล่า แลงก์แคสเตอร์ โตมาอย่างไม่ขาดแคลน แต่ก็ยังกังวลว่าตัวเองนั้นอาจจะไม่ใช่ลูกที่ครอบครัวต้องการเสมอ ดังนั้น นิสัยเอาแต่ใจและการเรียกร้องความสนใจก็ยังมีโผล่มาในบางที เธอมักจะไปบ่นกับหลุมศพของมารดาที่แท้จริงอยู่เสมอ
 
ริต้า จาง มารดาที่แท้จริงของอควิลล่าที่สุดท้ายก็ถูกตัดสินว่าเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ อีกฝ่ายไร้ซึ่ง ครอบครัว ญาติ มิตรสหาย สุดท้ายครอบครัวแลงก์แคสเตอร์จึงตัดสินใจรับผิดชอบงานศพของอีกฝ่ายโดยปิดข่าวเงียบเพราะกลัวเรื่องราวกระทบกับชื่อเสียงของตระกูลโดยการตัดสินใจนี้เป็นของคุณย่าแลงก์แคสเตอร์ผู้สูงศักดิ์
 
อควิลล่าในวัยหกขวบ คือครั้งแรกที่เธอเริ่มเห็นอะไรแปลกๆ ความน่ากลัวมันเริ่มมาจากวิชาศิลปะที่เธอเริ่มวาดอะไรประหลาดๆลงในสมุดวาดภาพ แต่มันเป็นอะไรประหลาดๆอย่างอสูรกาย หรือสัตว์วิเศษในจินตนาการ สามีภรรยาแงก์แคสเตอร์หลงคิดว่าลูกสาวของตนนั้นเป็นอัจฉริยะที่ช่างจินตนาการ อ่านหนังสือภาษากรีกคล่องตั้งแต่อายุน้อย
 
แต่มันเริ่มแปลกๆไปเรื่อยๆเมื่อบุตรสาวตัวน้อยเริ่มสมาธิสั้นลงตอนอายุแปดขวบ และเห็นตัวหนังสือเป็นภาษากรีกในบางครา ทั้งครอบครัวกังวลจนต้องพาเธอไปพบจิตแพทย์และมันสร้างความกังวลให้กับเด็กน้อยที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเขาอย่างอควิลล่ายิ่งนัก ดังนั้นแล้วเมื่อเธอไปพบจิตแพทย์เพียงไม่กี่ครั้งจึงแสร้งว่าตนนั้นหายดีแล้ว และเก็บความลับเรื่องประหลาดของตนไปตลอดกาล
 
แต่เรื่องราวมันยังไม่ผ่านพ้นไปง่ายๆ เมื่อครั้นวัยสิบสองสองอควิลล่าที่ไปเยี่ยมหลุมศพของริต้า กลับเลือกทำในสิ่งที่ตนไม่เคยทำมาก่อน อย่างการทำความสะอาดหลุมศพผู้เป็นมารดาเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจากครอบครัวแลงก์แคสเตอร์ที่ค่อยๆห่างเหินในความคิดของเธอ
 
"อควิล อยู่ไหนลูก..." เสียงจากปลายสายที่เป็นของลิเลียน่าโทรหาบุตรสาวด้วยความเป็นห่วงผ่านสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ล่าสุดของอควิลล่า
 
"อยู่สุสานค่ะ มาหาริต้า" ขออ้างนี้ถูกยกมาตลอดทุกครั้งที่เธอน้อยใจอะไรบางอย่างและกำลังจะเอาแต่ใจบางสิ่ง ลิเลียน่าเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยกล่าว
 
"ทำไมหนูทำแบบนี้ตลอดเลยล่ะ ไม่พอใจอะไรก็บอกแม่สิ!" ลิเลียน่ากุมขมับอยู่ที่ปลายสาย เท้าเอวคุยกับลูกสาวที่เริ่มเข้าสู่วัยต่อต้าน อควิลล่ากำมือเล็กๆก่อนจะเอ่ยกล่าว
 
"หนูพูดได้ด้วยหรอคะ?! ยังไงหนูก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่อยู่แล้วนิ!" เด็กน้อยตะคอกเสียงดังก่อนจะกดวางสาย มือคิดจะปามือถือทิ้งก่อนที่จะคิดได้ว่า ถ้าถูกไล่ออกจากบ้านจริงอย่างน้อยมือถือเครื่องนี้ก็เอาไปขายและไปใช้ชีวิตต่อได้ เป็นเพียงความคิดตื้นๆของเด็กตัวน้อยที่กำลังชันเข่าร้องไห้อยู่ที่หน้าหลุมศพของริต้า จาง
 
"แม่คะ...ทำไมแม่ไม่อยู่กับหนูให้นานกว่านี้" เธอรู้ว่ามันเป็นแค่การกล่าวเอาแต่ใจ ศรีษะน้อยๆพิงกับป้ายหลุมศพ ในใจพ้นความคิดน้อยใจออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน หวังให้คนตายฟื้นคืนชีพ หวังให้อีกฝ่ายไม่ตาย แต่อีกใจเด็กน้อยก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
 
น้ำตาหยดแรกไหลลง ตามด้วยสอง และสาม
 
ก่อนที่มันจะถูกมือน้อยๆปาดทิ้งพร้อมกับเจ้าของมือนั้นได้วิ่งไปที่แม่น้ำ แม่น้ำที่สะท้อนภาพเด็กน้อยที่ใบหน้าเปราะเปื้อนด้วยน้ำตา ก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนเป็นภาพของม้าตัวหนึ่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อควิลล่ารีบถอยตัวเองออกจากน้ำทันทีกระทั่งม้าตัวนั้นโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
 
ม้าที่ครอบครองขนสีเงินอมฟ้าสง่า มีสี่ขา แต่หางของมันกลับเป็นหางปลา ดวงตาสีชมพูสดใสของมันจ้องมองมาที่เธอก่อนจะเข้ามาดอมดมและคลอเคลีย อควิลล่าราวกับต้องมนต์ เธอจับใบหน้าที่มีผิวมันลื่นของมันและถูไถศรีษะกลับ ความไว้วางใจอย่างน่าประหลาดก่อตัวขึ้นในใจเธอ
 
"มาปลอบใจกันหรอ? ขอบคุณนะ" เธอคิดว่ามันคือแฟรี่ในป่าหรือเปกาซัสแนวๆนั้นกระมังจึงไว้วางใจมันเช่นนั้น
 
เจ้าม้านั่นคลอเคลียเธออยู่พักใหญ่ก่อนจะวิ่งบนน้ำไปมา กระโดดดึ้งดั้งหันหลังให้เธอราวกับอยากให้เธอขี่มันนักหนา
 
"จะพาไปไหนหรอ?...." อควิลล่าเอ่ยถาม ใจหนึ่งก็อยากปฏิเสธเพราะต้องกลับบ้าน ก่อนที่ความน้อยใจจะกลับมาอีกครั้ง บ้านไหนล่ะ?... เธอมีบ้านให้กลับด้วยหรือ?... "เอาสิ...ไปกัน"
 
อควิลล่าปืนขึ้นหลังของมันก่อนที่มันจะเริ่มวิ่งวนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ เสียงหัวเราะสนุกสนานเข้ามาแทนที่ความเศร้าโศก น้ำตาบนหน้าเหือดหาย แขนทั้งสองยกกางต้านลมอย่างสบายใจ ก่อนที่ภาพตรงหน้าที่ควรจะอยู่เหนือน้ำได้เปลี่ยนไป อควิล่าเริ่มหายใจไม่ออก เธอหลุดจากหลังม้าโกยอากาศทุกอย่างเข้าปอดด้วยความสามารถในการว่ายน้ำที่เรียนมาเท่าที่จะทำได้
 
และเมื่อเธอลืมตาดวงตาสีชมพูสดใสของเจ้าม้าตรงหน้าก็กลายเป็นสีแดง มันอ้าปากเห็นฟันที่แหลมคมคล้ายจะเข้ามากินเธอ อควิลล่าตีขาว่ายน้ำหนีทันที แต่ขาสั้นๆของเด็กอายุสิบสองหรือจะทันม้าที่มีหางเป็นปลา มันกัดเข้าที่ส้นรองเท้าบู๊ทของอควิลล่าทันที ทำให้รองเท้าชาเนลราคาแพงได้หลุดออก เข้าปากมันทันใด
 
เธอตกใจเหลือแสนใช้ส้นรองเท้าอีกข้างเตะเข้าที่ดวงตาของมันก่อนจะรีบว่ายน้ำหนี อีกนิดเดียว ทางขึ้นบกอยู่ข้างหน้าอีกนิดเดียว...
 
แต่มันก็ไม่ทันการ น่องของเธอโดนกัดเข้าจนเลือดออก อากาศที่เธอสูดเข้าปากไว้หลุดหายไปทันที อควิลล่ารู้สึกเหมือนจะจมน้ำเข้าทุกทีๆ เธอเหมือนกำลังจะตาย แต่ในขณะที่ภาพตรงหน้าจะดับลงเธอโดนฉุดกระฉากขึ้นมาจากน้ำ หญิงสาวใบหน้าคมคายผู้หนึ่งมาช่วยเหลือเธอไว้พร้อมกับดาบในมือก่อนที่เธอจะหลับตาและไม่ได้สติอีกเลย
 
และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอควิลล่าก็อยู่โรงพยาบาลเสียแล้ว แม่ของเธอเล่าว่าเธอนอนสลบอยู่ริมน้ำของสุสานพร้อมกับแผลที่เหมือนโดนสุนัขตัวใหญ่กัดเข้าที่ขาและในมุมนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดตัวไหนมองเห็นลิเลียน่าโผ่กอดเธอราวกับกลัวลูกสาวเพียงคนเดียวหายไป ส่วนคัลเลนนั่นก็ดุเธอยกใหญ่ เป็นครั้งแรกที่อควิลล่ารู้สึกว่าตนนั้นสำคัญถึงเพียงนี้...แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กัดเธอนั้นไม่ใช่สุนัขก็ตาม แต่ความจริงที่เกิดขึ้นก็ใช่ว่าเธอจะบอกได้เสียหมด...
 
เรื่องราวนี้ไม่ได้ถูกลืมไปแต่มันเป็นเพียงความทรงจำอันเลวร้ายเล็กๆก่อนที่เธอจะขึ้นไฮสคูล
 
อควิลล่าในวัยสิบหกได้ออกจากบ้านมาอยู่ตัวคนเดียวด้วยความเป็นห่วงของบ้านแลงก์แคสเตอร์ แต่เธอก็ยังยืนยันด้วยความเอาแต่ใจว่าอย่างไรเธอก็อยากแยกตัวออกมาจากบ้านใหญ่ ให้สามีภรรยาแลงก์แคสเตอร์ได้มีเวลาด้วยกันบ้าง เพราะทั้งคู่ก็อายุเริ่มจะใกล้เข้าเลขสี่เข้าไปเต็มที เผื่อฟ้าจะประทานลูกให้พวกเขาในวัยปลายฝั่งเช่นนี้
 
และแม้เธอจะโดนคัลเลนด่าแทบตายในการพูดแบบนั้นออกมาแต่สุดท้ายอควิลล่าก็ยังคงเป็นลูกสาวที่พวกเขาเอ็นดู คอนโดห้องกว้างได้ถูกเธอยึดพร้อมกับการเข้ามาในชีวิตของบุรุษผู้หนึ่งที่บอกว่าตนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของสามีภรรยาแลงก์แคสเตอร์ เธเฟตัส เจนคินส์ เพื่อนของคัลเลน แลงก์แคสเตอร์ที่บอกว่าจะคอยดูแลเธอให้เพราะเขาอยู่คอนโดห้องใกล้ๆ และบอกให้อควิลล่าเรียกอีกฝ่ายว่าอาเธเฟตัสได้ แม้เขาจะอายุเพียงแค่ยี่สิบเก้าก็ตาม
 
ชีวิตไฮสคูลของอควิลล่าผ่านไปอย่างเรียบง่ายพร้อมกับอาเธเฟตัสที่คอยดูแลอยู่ข้างๆ แม้บางครั้งเธอจะรู้สึกเหมือนโดนเขาคุกคามด้วยสายตาหลายครา แต่ในเมื่อเขาเป็นเพื่อนพ่อเธอก็ทำอะไรมากไม่ได้ และเธอค่อนข้างมั่นใจฝีมือในคาราเต้ และยูโดของตัวเองที่เรียนตอนอายุสิบสามค่อนข้างมาก ทั้งยังในตอนนี้เธอก็เริ่มฟรีรันนิ่งเป็นตามเพื่อนไฮสคูลแล้วด้วย หากเกิดอะไรขึ้นก็คงหนีได้ไม่ยาก
 
เธอคิดเช่นนั้นจนกระทั่งวันหนึ่งของเธอตอนอายุสิบเก้า...
 
ติ๊ง
 
เสียงระฆังประตูดิจิตอลได้ดังขึ้นพร้อมกับอาเธเฟตัสที่อยู่หน้าประตูพร้อมกับมื้อเย็นอย่างสปาเก็ตตี้ที่เขาชอบทำให้เธอประจำ เมื่อเห็นมันผ่านหน้าจอส่องแมวดิจิตอลรอยยิ้มได้ปรากฏบนใบหน้าที่เคยเย่อหยิ่งของอควิลล่าจนแจ่มใส ความไว้ใจต่อบุรุษตรงหน้าประตูมีท่วมท้น เธอเปิดประตูให้เข้าอย่างง่ายดาย
 
"สวัสดียามเย็นค่ะอาเธเฟตัส" รอยยิ้มหวานปรากฏพร้อมกับผู้ที่เปิดประตูห้องตัวเองเชื้อเชิญคนตรงหน้าเข้ามา บุรุษเกศาสีทองดวงตาสีฟ้าเผยยิ้มเช่นกันก่อนจะก้าวเท้าที่สวมรองเท้าหนังขัดเงาเข้ามาในห้องของหญิงสาววัยสิบเก้า "วันนี้มีข้ออ้างอะไรมาหาอีกล่ะคะ? วันเกิด? ฉลองเรียนจบ? หรือคิดถึง?"
 
เธอกล่าวแซวเขาอย่างเคยชินอย่างไม่สนกริยาที่ได้ร่ำเรียนมาหนุ่มบ้านเจนคินส์หัวเราะเบาๆก่อนจะปิดประตูห้องให้ผู้ที่เปรียบดังหลานสาวที่ชอบกล่าวแซวราวกับเขานั้นเป็นแฟนคนหนึ่งของเธอ
 
"ทั้งสามข้อเลยไม่ได้หรอ? ยินดีที่เรียนจบนะครับคนสวย" เธอชอบที่เขากล่าวแซวเธอตอบเช่นนี้ อาเธเฟตัสจะเรียกว่าเป็นรักแรกที่เอื้อมไม่ถึงของเธอจะว่าเช่นนั้นก็ได้ แม้เขาจะน่ากลัวไปในบางทีบ้างก็ตาม ไม่รู้ว่าทำไมสายตาคุกคามของเขาที่มองมากลายเป็นสายตาที่เธอต้องจดจ้องกลับไปทุกครา
 
"ของแบบนี้จะฉลองด้วยสปาเก็ตตี้อย่างเดียวหรอคะ?" นิ้วของเธอม้วนเล่นเข้าไปที่เนคไทของเขาก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้
 
"โว้วๆ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ" เขาก็ยังสวมบทเป็นคุณอาผู้แสนดีอยู่เสมอ จนอควิลล่าต้องกรอกตาท้อแท้กับความพยายามครั้งที่สิบของตัวเองตั้งแต่อายุสิบแปดมานี้ เธออ่อยเขาแทบจะบ่อยครั้งได้ แต่อีกฝ่ายไม่ตกหลุมเลย มือหนาที่ไม่ได้ถือจานสปาเก็ตตี้ถูกยกมาลูบหัวเล็กของอควิลล่า "อย่าทำอะไรแบบนี้สิครับ"
 
"ทำอะไรนี่ทำแบบไหนหรอคะ?" คำกล่าวหยอกเย้ายังคงถูกเอ่ยหลังจากรับจานมาวางไว้ที่โต๊ะ กระโปรงทรงเอสั้นถูกเลิกขึ้นอย่างตั้งใจหลังจากที่เจ้าตัวยืดตัวไปวางจานบนโต๊ะกินข้าวสีขาวสะอาด เธเฟตัสกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ก่อนจะเดินอย่างเชื่องช้ามาหาเธอ
 
"ทำให้ผมหมดความอดทน..." มือหนาวางไปที่ต้นขาขาวๆที่โผล่พ้นออกมาจากกระโปรงทรงเอตัวสวย และเป็นอีกครั้งที่เนคไทของเขาโดนสาวน้อยดึงจนจมูกของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงสองนิ้ว
 
"แล้วทำไมต้องทน..." ครานี้ผู้ที่กลืนน้ำลายลงคอกลับเป็นอควิลล่าแทน ความมุทะลุพุ่งชนจนเธอคิดจะทำอะไรสิ้นคิดอย่างดึงเพื่อนพ่อของตัวเองมาจรดริมฝีปากลงไป
 
ลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันอควิลล่าถูกยกขึ้นโต๊ะเนื้อขาวก่อนจะนอนลงไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม เนคไทของอีกฝ่ายโดนเธอถอดอย่างง่ายๆจากคนที่ผูกเนคไทเป็นอย่างเธอ ตามด้วยกระดุมเสื้อเชิ้ต ตาของอควิลล่าปิดลงพร้อมกับปากของเขาที่ถูกถอนออกไปซุกไซร้ซอกคอของเธอ
 
แต่ความเสียวซ่านกลับไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่ามือที่กดเธอเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นุ่มนิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงฉีกเสื้อผ้าดังขึ้นจนอควิลล่าต้องลืมตา
 
ภาพตรงหน้าคือสิงโตตัวใหญ่พร้อมกับหางที่เริ่มกลายเป็นงู.....คิเมร่า!
 

</div></div></div> </div> 

<style name="captain" type="text/css">

img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">

img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha

(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);

opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;

-o-transition:0.7s;}

img:hover{

-webkit-transform:scale(0.9);

transform:scale(0.9);

}

img:hover{

overflow:hidden;

}

img{

-webkit-transform:scale(1.0);

transform:scale(1.0);

-webkit-transition: all 1.0s ease;

transition: all 1.0s ease;

}</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}

</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Noto Sans Thai'); Noto Sans Thai {font-family: 'Noto Sans Thai';}
</style>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

AQUILA LANGCASTOR [อควิลล่า แลงก์แคสเตอร์]