[บ้านพักหมายเลข 11] หน้าบ้าน

คำพูดของชายครึ่งม้าตนนั้นคล้ายยังทำให้ดาริน่ารู้สึกสับสน กระทั่งในช่วงที่โดนเด็กชายตนเดิมที่นำทางก่อนหน้ากำลังพาเจ้าตัวไปยังบ้านหมายเลข 14 ที่ต้องอยู่พักอาศัยก็ยังคงดูเหม่อลอยความคิดไม่อยู่กับตัวนัก หากเป็นค่ายกักกันลักพาตัวทำไมถึงปล่อยให้ติดต่อข้างนอกได้ล่ะ ความสับสนมากมายทำให้มือเล็กเอื้อมคว้าชายเสื้อของเด็กหนุ่มเบื้องหน้าไว้ไม่รู้ตัว

“ แตะ แตะฉันทำไม ไม่ได้เอาของเธอไปนะ– ” นาธานบุตรเฮอร์มีสสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกราวถูกรั้ง ยิ่งเห็นสีหน้าดาริน่าที่ราวกับจะร้องไห้ก็คล้ายยิ่งแตกตื่นเอ่ยลนลานเหมือนอยากแก้ตัวเสียอย่างนั้น ทว่าพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็คล้ายเอ่ยแทรกหาขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหวานที่ฟังร้อนรน

“ ขอเรา.. ติดต่อวลาด หมายถึงติดต่อคุณพ่อได้ไหมคะ? ”
.
.
/ ไม่ร้องนะดาริน่า.. พ่อขอโทษที่ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเท่าไหร่ แต่ดูเขาจะอนุญาตเล่าให้ฟังก็ตอนนี้เท่านั้น /

เสียงอบอุ่นเอ่ยหาผ่านเครื่องมือสื่อสารเครื่องน้อยที่แนบข้างหูของหญิงสาว ร่างเล็กนั่งกอดเข่าซุกหายังมุมหนึ่งของบ้านพักหมายเลข 11 พร้อมมือข้างที่ว่างกำลังปาดหยาดน้ำที่ร่วงผล็อยออกไป พวงแก้มแดงฝาดเหล่านั้นไล่ลามมาจนถึงปลายจมูกรั้นที่กำลังสูดลมหายใจแผ่วผ่าน ดวงตากลมหลุบต่ำมองยังรอยแตกของพื้นไม้ของบ้านพักโดยมีนาธานนั่งมองยังโซฟาในห้องอยู่ไม่ไกลด้วยท่าทีติดเป็นห่วงขึ้นมา ทว่าดาริน่าก็ดูไม่มีสติจะหันไปหาใครเสียเท่าไหร่ เพราะตอนนี้กำลังประมวลผลถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เพิ่งได้รับรู้จากอีกปลายสายอยู่

“ ก็คือ.. เรามีคุณแม่ที่ไม่ใช่คนทั่วไปหรอคะ? ” เสียงหวานพร่าเอ่ยกลับแผ่ว

/ เหมือนไอริส จะเป็นเทพีสายรุ้ง– ถ้าจำไม่ผิดตอนช่วงที่กำลังเลี้ยงลูกแล้วได้รับความทรงจำมาล่ะนะ เธอหวังให้ลูกเติบโตแข็งแรงและเป็นอันตรายน้อยที่สุด เลยฝากให้พ่อดู.. แต่เหมือนสุดท้ายลูกก็ต้องจากพ่อเพื่อฝึกฝนตัวเองด้วยอยู่ดี /

/ พ่อขอโทษที่ปกป้องลูกไม่ได้นะ /

น้ำเสียงวลาดิสลาฟฟังรู้สึกผิดจากใจ คล้ายกับน้อยใจถึงความไร้ความสามารถของตนให้ดาริน่าลอบกำกระโปรงตนแน่นพร้อมส่ายหน้ากลับไปแผ่วเบาอย่างลืมตัวว่าทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันยังเบื้องหน้า ดวงตาที่ยังชุ่มชโลมด้วยหยาดน้ำคล้ายจะแห้งผากลง กลายเป็นร่องรอยความแน่วแน่เหมือนตัดสินใจได้แล้วเพราะความห่วงจากอีกฝั่งที่ไม่คลายหายเหล่านั้น

“ ไม่ค่ะ.. วลาดทำได้ดีมากแล้ว เราขอบคุณมากนะคะ ต่อไปเราก็จะพยายามส่วนของเราเหมือนกัน– ไว้จะฝากบอกความคิดถึงให้คุณแม่ด้วยค่ะ …รักพ่อนะคะ จะติดต่อหาบ่อย ๆ แล้วจะรีบกลับไปหาค่ะ ”

พ่อลูกเอ่ยความคิดถึงส่งหากันอีกครู่หนึ่งพร้อมสีหน้าของดาริน่าที่ผ่อนคลายขึ้นถึงกดวางสายลงพร้อมกับความเงียบที่โรยตัว ร่างของเด็กหนุ่มบุตรเฮอร์มีสดูลังเลก่อนจะค่อยคอยเดินมานั่งดอดเข่าข้างร่างเล็กก่อนจะอ้ำอึ้งไปพีกหนึ่งให้เธอนึกสงสัย ดวงหน้าหวานผินเอียงมองเล็ก ๆ รอเงียบเชียบว่าอีกคนจะกล่าวอะไรให้อีกฝั่งยิ่งอึกอักก่อนจะส่งกำไลมำมือคุ้นตามาทางดาริน่า

“ อ่ะ– คุณเอาไป.. ”

“ ยืม! ฉันแค่ยืม อย่าเข้าใจผิดสิ! มันสวยดีแค่นั้นแหละ ”

เสียงยังไม่แตกหนุ่มดีนั้นดูจะเถียงขาดใจจนดาริน่าหลุดหัวเราะออกมาได้ในที่สุด เจ้าตัวแบมือรับของคืนพร้อมคำขอบคุณแก่อีกฝ่าย นาธานดูยิ่งรู้สึกผิดที่ไปขโมยของก่อนจะตัดสินใจลุกยืนเต็มความสูงนั้นและขี้มือไม้จะพาหญิงสาวทัวร์รอบค่ายก่อนพาเข้าบ้านพักหมายเลข 14 เป็นการไถ่โทษ

“ ที่โรงอาหารน่ะ ถ้าอยากติดต่อแม่เธอก็แค่โยนอาหารลงไปแล้วลองอธิษฐานหา ลองทำดูนะ ”

นาธานเอ่ยทิ้งท้ายยามเมื่อทั้งคู่เกือบจะพ้นยังเขตพื้นที่บ้านพักเฮอร์มีสให้ดาริน่าพลอยยิ้มและส่งเสียงขอบคุณออกไปอีกครา มือข้างหนึ่งกอบกุมกำเกี่ยวยังกำไลทำมือของตนไปด้วย ในหัวก็พยายามนึกหายังเรื่องของผู้คนภายในค่ายแห่งนี้ หากไม่ได้เลวร้ายแบบที่ตนเคยพูดคุยกับดีน ก็ขอให้ตนได้ออกไปหาวลาดได้ไวที่สุด

และอย่างน้อย.. ได้รู้จักกับคุณแม่ของตนมากขึ้นก็ยังดี