OdessaL. โพสต์ 2024-12-30 10:34:41

<div class="flowers-tr001" style="--traccent: #d5730a;--trbck1: #111;--trbck2: #222;--trcolor: #bbb;"><div class="flowers-tr002"><div class="flowers-tr003"><font face="Prata"><span style="font-size: 22px; text-transform: lowercase;"><b>Odessa<br>Loid</b></span></font></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">แน่นอนว่ามาฝึกเพื่อรับกรรม สตรีตัวสูงสวมเสื้อผ้ายืดหยุ่นสำหรับการออกกำลังกาย เธอสวมเสื้อคลุมด้วยเพื่อป้องกันแสงแดดเผาผิวของเธอ ความร้อนทำให้เหงื่อไคลย้อยลงตามกรอบหน้าอย่างรวดเร็วแม้ว่าจะวิ่งได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง และนอกจากจะต้องวิ่งไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้มีจุดหมายสิ้นสุดหญิงสาวก็รู้สึกเหมือนเธอขาของเธอกำลังจะหมดแรงเสียแล้ว การเป็นนักกีฬาก็มีเวลาของการฝึกซ้อมและวิ่งอยู่บ้าง แต่ไม่ได้วิ่งยาวนานขนาดนี้ เพราะต้องเอาเวลาส่วนใหญ่ไปใช้ในการฝึกฝนทักษะของกีฬาแต่ละชนิดแทน</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><br></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เธอวิ่งไปเรื่อย ๆ ก็นึกถึงเรื่องราวตอนอยู่ในวิทยาลัย เพราะมีเรื่องสนุกหลายอย่างให้ได้เข้าร่วม เธอชอบเวลาที่วิทยาลัยมีงานกีฬาและงานเทศกาล เพราะบรรยากาศครึกครื้นมากจริง ๆ แม้ว่าในช่วงเวลานั้นเธอจะเหนื่อยจนแทบน็อกคาสนามก็ตามที เธอถูกรู้จักในวิทยาลัยว่าเป็นผู้ที่เรียนหนักและเข้าร่วมกิจกรรมหนักเช่นกัน อาจารย์หลายคนชอบเธอ หากแต่หลายคนก็ไม่ชอบเช่นกัน แต่เธอไม่ได้สนใจขนาดนั้น การใช้ชีวิตของเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่น เธอชอบแบบไหนเธอก็ทำแบบนั้น</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><br></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ลอยด์หยุดวิ่งแล้วยืนหอบอยู่ครู่หนึ่ง เธอยืนพิงต้นไม้ใหญ่เพื่อจะได้พักจากการวิ่ง แต่เพราะเห็นหมาป่าสีเทาวิ่งแต่ไกล จึงเริ่มออกฝีเท้าวิ่งให้ห่างอีกหน่อย เพราะไม่อยากได้ยินเสียงบ่นหรือแม้กระทั่งเสียงแห่งความเคร่งครัดน่ะสิ</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><br></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><b>ชักช้าขนาดนี้จะฝึกเสร็จเมื่อไหร่กัน?</b></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><br></div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">นั่น คิดปุ๊บมาปั๊บ อันนี้หมาป่าหรือว่าไก่กันแน่ ร่างสมส่วนไม่ได้สนใจ เธอวิ่งต่อไปพยายามทำหูทวนลม เป็นการฝึกที่เต็มไปด้วยการกวนและเสียงแห่งความรำคาญจากเวล็อกซ์</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"><br></div><div class="flowers-tr004" style="text-align: center;"><font face="Bai Jamjuree" size="1" color="#ffff00"><b>รางวัล: +15 EXP&nbsp; / +5 คะแนน</b></font></div><div class="flowers-tr005"><div class="flowers-tr006">Roman - ce<br></div><span>i</span></div></div></div><a class="sckbtrol" href="https://bettyleg.tumblr.com/">bettyleg</a>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Fira+Sans:wght@500&amp;family=Prata&amp;family=Source+Sans+Pro&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://bettyleg.github.io/SuckerForYou/SFY_tabrol.css" rel="stylesheet">

Euphemia โพสต์ 2024-12-30 19:09:50

<style>
#boxEU01 {
border: 3px double;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://i.pinimg.com/564x/db/ac/80/dbac808fca87e62d4321977cf7f16614.jpg");}
</style>

<div id="boxEU01">
<br><br>

<style>
.at01, .at01-enc { display: flex; flex-wrap: wrap; align-content: baseline; }
.at01-enc { align-items: center; }
.at01{ width: 700px; padding: 15px 20px; background: var(--color-one); border: 15px solid var(--color-two); outline: 1px solid var(--color-three); margin: 35px auto 0; }
.at01-img { margin-right: 1px; outline: 1px solid var(--color-three); border: 5px solid var(--color-one); background-size: cover; background-position: center; width: 87px; height: 87px; }
.at01-tt { width: 600px; color: var(--color-sb); border-bottom: 1px solid var(--color-three); padding-bottom: 5px; margin-bottom: 10px; letter-spacing: 1px; font: 900 35px 'Playfair Display'; text-transform: uppercase; }
.at01-linea { background-color: var(--color-three); width: 1px; height: auto; margin: 0 45px; }
.at01-desc { font: 15px 'Chakra Petch'; color: var(--color-txt); line-height: 1.3em; width: 570px; margin: 10px; }
a.anitacredits { text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; font: 800 8px 'Roboto'; margin: 5px auto; display: block; text-align: right; width: 470px; }
</style>

<div class="at01"><div class="at01-enc"><div class="at01-img" style="background-image: url('https://i.pinimg.com/736x/63/a3/6f/63a36f1300e16bde0e4b2885f98a4a1b.jpg');"></div>
<div class="at01-tt" style="text-align: right;">𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝</div></div><div class="at01-linea"></div><div class="at01-desc">
<i>- 30. 12. 24   05:00 -</i>
<br>
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - <i>หัวใจฉันกำลังแตกสลาย</i>
<br>
<br>
<p style="text-indent: 1.5em;">
        </p><center><b><font color="#ffffff">- ออกกำลังกายกับเวล็อกซ์ -</font></b></center>
<br>
<br>
<p style="text-indent: 1.5em;">
        <font color="#ffffff"><b><i>คิวมูลัส</i></b> </font>ลอยคว้างอยู่เหนือน่านฟ้าทางทิศใต้
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        ราวกับปุยก้อนสำลีหล่นกระจายทั่วท้องฟ้าสีความ เปล่งประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีในเดือนสิงหาคม– ท่ามกลางหุบเขาที่มีไร่องุ่นกระจายไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศแบบนี้งดงามเกินจะบรรยาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าสภาพอากาศที่เป็นปกติแบบนี้จะคงอยู่ในตอนตีห้าไปอีกนานเท่าไหร่
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        เธอคิดถึงภาพวิวตอนพระอาทิตย์ขึ้นและตกชะมัด
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        สายลมหนาวพัดผ่านเส้นผมสีดำขณะวิ่งไปตามเส้นทางของหุบเขาโซนามา ความหนาวยะเยือกที่มาพร้อมแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ทำให้อากาศปีนี้ไม่หนาวอย่างที่เคย
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        นี่มันปีวินาศสันตะโรอะไรนะ
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#708090">
        “ คุณเลนน็อกซ์ ยังไวได้มากกว่านี้ ”
</font><br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#ffc0cb">
        “ ค่ะ เวล็อกซ์ ” </font>ยูเฟเมียขานรับพลางเพิ่มความเร็วจากการวิ่งเหยาะให้เร็วขึ้น แม้จะยังไล่ตามหมาป่าในฝูงไม่ทันแต่ความเร็วและความอึดของยูเฟเมียก็เพิ่มจากวันแรกมาก อย่างไรก็ตามยูเฟเมียยังพยายามยืดเหยียดกล้ามเนื้ออย่างสม่ำเสมอและระวังเรื่องการกินสุดชีวิตเพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อขาปูดเป็นลูกกลมๆ ก่อนหน้านี้เธอถึงกับหยุดใส่ส้นสูงเป็นครึ่งปี เพื่อให้ขาเรียวสวยเชียวนะ
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        กลิ่นหอมละมุนของร่างกายชวนให้สดชื่น
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        ปนกับอากาศแบบนี้ทำให้เรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#708090">
        “ รักษาระดับการวิ่งแบบนี้ไว้! ” </font>เวล็อกซ์ตะโกนบอกทุกคน พลางวิ่งนำไปทางด้านหน้า วันนี้เขาพาวิ่งมากกว่าเดิมสองรอบในทิศทางไม่ซ้ำกัน
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        ยูเฟเมียวิ่งผ่านสายทางที่สอง ลัดเลาะไปตามลำน้ำ
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        หินเจ็ดก้อนเรียงกันตามลำธาร หมาป่าแต่ละตัวกระโดดเหยียบมันเพื่อข้ามไปอีกฟาก
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        บางตัวซุ่มซ่ามก็ลื่นไถลตกน้ำไป
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        ยูเฟเมียกระโดดตามไป ขาที่ปวดชาได้รับการบรรเทาลงบ้างเมื่อกระโดดโลดเต้น เธอก้าวขายาวๆ ไปจนถึงอีกฟาก ก่อนจะพบว่าหมาป่าร่วมฝูงที่ออกมาวิ่งในเช้าวันนี้หยุดยืนนิ่ง มองไปทางทิศเหนือ หญิงสาวผ่อนความเร็วเป็นวิ่งเหยาะๆ เดินไปถามเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างไลรา
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#ffc0cb">
        “ มีอะไรเหรอ? ”
</font><br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        เธอ… เพิ่งเคยเห็นหมาป่ามุงเป็นครั้งแรก
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
        “ ตรงนั้นมีไซคลอปส์ระดับล่างเพ่นพ่านอยู่น่ะจ้ะ ครูฝึกบอกให้พวกเราคอย… ”
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#ffc0cb">
“ คอย? ” </font>ยูเฟเมียเลิกคิ้วสูง เธอคาดว่าอีกฝ่ายคงจะเป็นไซคลอปส์รักสงบที่อยู่ร่วมกับหมาป่ามานานละมั้ง ถึงคอยให้พวกเขาเดินผ่านอย่างสงบจะได้ไม่ต้องปะทะ หรือบาดหมางใจกันทีหลัง
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#fffacd">
“ คอยเธอมาถึงจ้ะ ” </font>ไลราเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><b><font color="#ffc0cb">
‘ เอ๊ะ? ’ </font></b>ยูเฟเมียเอียงศีรษะทำมุมสิบองศา ท่าทางแบบนี้ของการันตีอีกทีได้ไหมคะ? “ รอฉันทำไมเหรอ? ”
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#fffacd">
“ เวล็อกซ์รู้ว่าเธอฆ่าฮาร์ปี้ได้ เขาคิดว่าเธอใกล้จะมีทักษะมากพอท้าทายบททดสอบของลูปาแล้ว ฉะนั้นจึงคอยให้เธอมา…มาทดลองต่อสู้กับมัน ”</font> เอ่ยจบก็ขยับเปิดทางให้ยูเฟเมีย พลางเอ่ยกับเวล็อกซ์
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#fffacd">
“ เวล็อกซ์คะ มิสเลนน็อกซ์มาถึงแล้ว ”
</font><br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
เสียงของไลราคล้ายเสียงร้องของหมาป่า (ก็เธอเป็นหมานี่นะ)
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#708090">
“ มิสเลนน็อกซ์ มาทางนี้ ” </font>เวล็อกซ์ย่ำเท้าพลางบุ้ยปากไปทางอสูรกายตาเดียว แวบแรกยูเฟเมียคล้ายเป็นเป็นคนหนุ่มสติเหม่อลอยคล้ายกำลังเมายาอย่างหนัก แต่ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นไซคลอปส์หน้าเอ๋อ มันคล้ายสัมผัสได้ถึงสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ที่ไหลเวียนในร่างกาย จึงชะงักและหันมาทางยูเฟเมีย
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
เวล็อกซ์เป็นหมาที่ดีมาก
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#708090">
“ พวกเราจะอยู่กับเจ้า ไม่ต้องกังวล แสดงทักษะของเจ้าออกมาให้เต็มที่ ”
</font><br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
.
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
.
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
.
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
การโจมตีของไซคลอปส์รุนแรงมากก็จริง แต่ยูเฟเมียกลับรู้สึกว่าความสามารถของเจ้านี่ด้อยกว่าอัลกูล กำปั้นเหวี่ยงกระแทกอย่างน่ากวาดเสียว เพียงแต่ไร้สมอง ไร้สติสัมปชัญญะ ขอเพียงยูเฟเมียไม่ลนลานหวาดกลัวจนขาดสติ การจะหลบให้พ้นก็พอเป็นไปได้บ้าง
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
ทักษะการฝึกกราดิอุสตลอดหลายวันสำแดงฤทธิ์
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
ดาบไม้ที่ไร้คมกลายเป็นยอดอาวุธในชั่วพริบตา ไม่อยากจะเชื่อว่าจู่ๆ มันก็สามารถกรีดผ่านร่างหนา เต็มไปด้วยมัดกล้ามของไซคลอปส์ได้
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
ยูเฟเมียจับกราดิอุสในมือ ก้าวขาไปด้านหน้า ถ่ายน้ำหนักเทลงขาด้านหนึ่ง แล้วแทงกราดิอุสเข้าปักจุดตายของไซคลอปส์
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#a0522d"><i><b>
‘ การแทงเพียงหนึ่งหรือสองนิ้วก็ทำให้อีกฝ่ายตายได้แล้ว ’
</b></i></font><br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
คำนั้นดังวนอยู่ในหัว
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;">
ไม่มีแม้เลือด เศษซากของไซคลอปส์ปลิวกระจาย เหลือเพียงลูกตาของมันที่ถูกทิ้งไว้เป็นของดูต่างหน้า เมื่อหันมองกลับมาก็พบว่าเวล็อกซ์กำลัง (เหมือนจะ) ยิ้มให้เธอ
<br>
<br>
</p><p style="text-indent: 1.5em;"><font color="#708090">
“ ยอดเยี่ยมมาก มิสเลนน็อกซ์ ”
       
       
       
</font></p><p style="text-indent: 1.5em;"><br></p><p style="text-align: center; text-indent: 1.5em;"><img src="https://i.imgur.com/LSJnlT1.png" width="200" _height="826" border="0"></p><p style="text-indent: 1.5em;"><br></p><div class="quote"><blockquote>สินสงคราม: ตาไซคลอปส์<br>+15 EXP/ +5 คะแนน จากการออกกำลังกายกับเวล็อกซ์<br>+10 EXP เมื่อพิชิตอสูรกายปกติ<br>+2 ตื่นรู้เมื่อพิชิตอสูรกายครั้งแรก</blockquote></div><p style="text-indent: 1.5em;"><br></p></div>

<div class="at01-enc"><div class="at01-tt" style="text-align: left;">𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤</div><div class="at01-img" style="background-image: url('https://i.pinimg.com/736x/14/6b/2b/146b2b4a1e07645251a2528ce3aaddbc.jpg');"></div></div></div>
<a href="https://anita-codes.tumblr.com/" class="anitacredits">Anita Codes</a>

<style>.at01{ --color-one: #000000; --color-two: #000000; --color-three: #330000; --color-sb: #CC0000; --color-txt: #bdbdbd; }</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playfair+Display:ital,wght@0,400;0,500;0,600;0,700;0,800;0,900;1,400;1,500;1,600;1,700;1,800;1,900&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Open+Sans:wght@300;400&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<br>
<br>
</div>

OdessaL. โพสต์ 2024-12-31 12:34:15


<div class="hoja-b1"><div class="izq" style="border-color:#e6b17c"><img src="https://i.pinimg.com/736x/56/fc/e0/56fce0cddf52e296ef291e2762ffd599.jpg"><img src="https://i.pinimg.com/736x/9d/6a/7c/9d6a7cdc07e0f0dfd4f596513b79299e.jpg"><img src="https://i.pinimg.com/736x/d4/3b/b4/d43bb489cce18e61df322dafa5feb553.jpg"></div><div class="content-b1"><div class="tit"><div><span class="title"><font color="#e6b17c">Odessa Loid</font></span><br><span class="subtitle">fox off, lying on the floor</span></div></div><div class="texto">

สตรีตัวสูงพักอยู่ที่ลานฝึกสิบนาทีก่อนเธอจะร่ำลากับลูปัสเพื่อมายังหุบเขา เพราะเธอต้องมีวิ่งและอีกอย่างคิดเอาไว้ว่าอยากจะซื้อของมาให้แก่ลูปาด้วยเช่นกัน ดังนั้นยามนี้หญิงสาวจึงแอบออกไปเพื่อซื้อของด้วยเช่นกัน เธอใช้เวลาไม่นานก็กลับมาที่หุบเขาพร้อมด้วยเอาถุงที่ซื้อของฝากมาใส่ไว้ในถุงเสื้อ เพราะเธอไปเจอร้านดี ๆ เข้า ทำให้รู้สึกชื่นใจกับการมีของฝากให้แก่ลูปา หญิงสาวเดินไปยังจุดเริ่มต้น เธอเห็นเวล็อกซ์กำลังดูการวิ่งของคนอื่น ๆ อยู่ จึงเริ่มอ อกตัววิ่งเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน หญิงสาววิ่งออกไปข้างเรื่อย ๆ เธอกำลังนึกจินตนาการว่า หากไม่ได้มาอยู่ที่บ้านหมาป่า หากว่าไม่ได้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เวลานี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ ในช่วงเวลานี้ของปีเธอคงจะได้ไปที่โบสถ์เพื่อคอยช่วยเตรียมข้าวของแจกแก่เด็ก ๆ แล้วออกมาก่อนจะมีการร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า แล้วรอคอยอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเด็กจริง ๆ ร่างสูงเคลื่อนไหวด้วยสองขาที่ความเร็วคงที่ ลมโบกพัดผ่านหน้าหากแต่ไม่ได้เย็นดังเช่นที่ควรเป็น เนื่องด้วยแสงเจิดจ้าของตะวันรุกไล่ใบหน้าของเธอจนต้องก้มหน้าลงแล้ววิ่งต่อไปเรื่อย ๆ หญิงสาวพยายามหาต้นไม้เพื่อจะได้วิ่งผ่านแล้วได้หลบแสงแดดไปด้วย ในหุบเขาแห่งนี้มีหลายอย่างที่เธอชอบ นอกจากอากาศแจ่มใสแล้วยังมีพื้นที่มากมายให้ได้ใช้ เธอกำลังคิดว่าหากเธอมีอุปกรณ์กีฬาสักหน่อยคงเอามาเล่นที่นี่ได้เป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ง่ายดายนัก เพราะลูกบอลของแต่ละประเภทกีฬาล้วนต้องการพื้นเรียบและแข็งเพื่อการเด้งตัวของลูกบอลทั้งสิ้น มีเพียงลูกบอลล่ะมั้งที่สามารถกลิ้งไปตามพื้นหญ้าได้ หากแต่แรงเสียดทานมากขนาดนี้ก็คงไม่สนุกกับการเล่นเช่นกัน<br><b><font color="#ff8c00"><br>ร้อนอะไรขนาดนี้นะ</font></b><br><br>หญิงสาวหยุดวิ่งแล้วยืนพักอยู่ใต้ร่มไม้ เธอเอนหลังพิงกับลำต้นใหญ่ ปล่อยให้เสียงลมพัดผ่านกิ่งไม้และใบจนเกิดเสียงแซกซากรื่นหู มันช่วยทำให้จิตใจเย็นแต่ไม่ใช่ร่างกาย เหงื่อท่วมตัวไปหมด ทั้งยังรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวด้วยเช่นกัน เพราะการฝึกต่อสู้ก่อนหน้า และเธอเกือบจะลืมไปว่ายังมีการฝึกแปรแถวและระเบียบวินัยในกองทำกับเฟอร์รัสอีก ดังนั้นความร้อนพวกนี้เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ แต่ก็คิดเอาไว้ว่า อาจจะเอามันไปทำตอนเย็นแทน แต่ก็กลัวตัวเองจะลืมจนไม่ได้ทำจริง ๆ<br><br>ลอยด์ก้าวเดินออกจากร่มของต้นไม้ใหญ่ เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตะวันที่ทำหน้าที่ดีเกินไป แบบนี้พวกสัตว์กลางคืนจะทำตัวกันยังไงกันนะ พวกมันจะต้องปรับตัวครั้งใหญ่เพื่อจะได้ออกมาหากินหรือเปล่า.. หากแต่ค้างคาวตาบอดในเวลาแสงจ้า พวกมันคงจะเสี่ยงที่อดตายหรือเปล่า คิดไปเรื่อยเปื่อยสองเท้าก็วิ่งออกไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอ เธออยู่ไม่ห่างจากจุดสุดท้ายของการวิ่งแล้ว การวิ่งในวันนี้เพลินมากเนื่องด้วยสมองคิดไปทั่ว คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ได้อยากอยู่วิ่งท่ามกลางแสงสว่างมากเท่าไหร่นัก เธอคงต้องเอาเรื่องของการฝึกกลางแจ้งไปทำตอนเย็นและค่ำแล้วล่ะมั้ง...<br><br>เอ๊ะ.. บ้าจริง คิดไม่หยุดเลยว่าจะมีตอนเย็น! มันจะมีกี่โมงเธอคิดบ้าอะไรอยู่ ไม่ว่าจะทำตอนนี้หรือตอนเที่ยงคืน ตะวันก็อยู่กลางหัวเหมือนเดิม หญิงสาวถอนหายใจออกมา ทำได้เพียงแค่ต้องฝึกต่อไป และภาวนาให้พระจันทร์กลับมาโดยเร็ว หรือมีผู้กล้าสักคนเข้ามาช่วยโลกเหมือนเหล่ามนุษย์ครึ่งเทพที่แสนใจดี<br><br><br><br><div style="text-align: center;"><b><font color="#0000ff">รางวัล: +15 EXP&nbsp; / +5 คะแนน</font></b></div></div></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Lora:wght@500&amp;family=Playfair+Display:ital,wght@0,500;1,600&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<style>
.hoja-b1{width:900px; outline:1px solid #ddd; margin:20px auto; display:flex; align-items:center; justify-content:center; padding:5px; background:#fff;}
.izq{border-left:120px solid #ddd; height:530px; width:80px;}
.izq img{width:130px; height:130px; margin:20px 0px 0px; margin-left:-80px; border:5px solid #fff; outline:1px solid #ddd;}
.content-b1{width:660px; height:520px; padding:5px;}
.texto{width: 650px; height:385px; margin-top:20px; padding:5px; overflow:auto; font-size:12px; font-family: 'Bai Jamjuree'; scrollbar-width: none; text-align:justify; line-height:18px;}
.tit{height:100px; display:flex; align-items:center; justify-content:center; text-align:center; line-height:20px;}
.content-b1 .title{font-family: 'Playfair Display', serif; font-weight:600; font-size:30px; color:#DDCCAA;}
.content-b1 .subtitle{font-size:10px; font-family: 'Lora', serif; text-transform:uppercase; letter-spacing:1px;}
.content-b1 .tit {border:1px solid #eee; border-top:0px; border-left:0px;}
.cred{margin:0px auto; margin-top:-5px; width:280px; text-align:center;background:#fff;border:1px solid #eee;}
.cred a{text-decoration:none; color:#888; text-transform:uppercase; font-size:8px; font-family:arial; letter-spacing:2px;}
</style>

Rael โพสต์ 2025-1-10 17:02:55

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&amp;dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">วิ่งออกกำลังกายครั้งแรก </div></div>
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ราเอลตื่นมาพร้อมสภาพหัวฟูแบบยุ่งเหยินแบบสุด ๆ ส่วนหนึ่งคือเขาไม่อยากหวีผมนั่นแหละปล่อยเซอร์แบบนี้ไปมันดูเท่กว่านี่นา อีกอย่างถ้าไม่ใช่ว่าต้องไปทำอะไรที่เป็นทางการมากเกินไปเขาก็ไม่ค่อยชอบจัดทรงผมเท่าไรหรอกนะ มันรู้สึกค่อยข้างยุ่งยากเกินไปนี่นา แต่วันนี้ราเอลไม่ได้ไปหาลูปัสที่ลานฝึกตามปกติ แต่วันนี้เขามาหาหมาป่าสีเทาตัวหนึ่งนามว่า เวล็อกซ์ แทนเพื่อที่จะมาฝึกวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน <br><br>
“มาแล้วสินะ เจ้าคนใหม่ ข้ามีนามว่าเวล็อกซ์จะมาควบคุมการฝึกวิ่งของเจ้า งั้นเริ่มจากอบอุ่นร่างกายก่อนเลย ทำตามข้านะ“ <br><br>
“เวล็อกซ์สินะครับ ผมราเอลครับ ฝากตัวด้วยนะครับ“ <br><br>
หลังจากการแนะนำตัวเสร็จกันไปราเอลก็มายืดร่างกายเพื่อที่จะเป็นการอบอุ่นร่างกายให้เตรียมพร้อมก่อนออกกำลังกาย เขาก็พอรู้เรื่องนี้อยู่ว่าต้องวอร์นอัพร่างกายก่อนจะได้ไม่เกิดอาการกล้ามเนื้อฉีกขาดระหว่างวิ่ง เขาพอรู้อยู่ว่ามันทรมานขนาดไหนที่ต้องนอนซมบนเตียงในช่วงที่ต้องฟื้นฟูร่างกายจากอาการกล้ามเนื้อฉีกขาดนี่ เขาเลยต้องทำแบบนี้ตามเวล็อกซ์ไปก่อน เวลาผ่านไปสัก 30 นาทีได้มั้ง ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะได้วิ่งกันสักที <br><br>
“ดีล่ะข้าจะดูความเร็วฝีเท้าเจ้าสักหน่อย งั้นวิ่งเต็มแรงขึ้นหุบเขาโซโนมาแล้วไปเจอข้าบนยอดเขาซะ“ <br><br>
“ได้ครับ“ <br><br>
ราเอลก้มตัวตั้งท่าเตรียมออกตัววิ่งแบบปกติทั่วไป ก่อนที่เวล็อกซ์จะส่งสัญญาณ เตรียม ระวัง ไป! แล้วเขาก็ออกวิ่งอย่างสุดฝีเท้าโดยไมาคิดที่จะลดความเร็วลงสักนิด บวกรวมกับระยะทางที่ทั้งชันทั้งสูงเลยทำให้พอขึ้นไปถึงบนยอดเขาก็ถึงกับหอบแฮ่กจนแทบจะยืนไม่ไหว <br><br>
“ไม่ไหว ๆ เจ้ามีพลังกายและพลังใจล้นแค่ไหนแต่เจ้าทั้งซื่อทั้งไม่รู้จักออมแรง ข้าบอกให้วิ่งสุดแรงเจ้าก็สุดแรงจนหมดสภาพ แล้วนี่ข้าไม่แบกกลับด้วยนะ วิ่งมาได้เจ้าก็วิ่งกลับเองล่ะ ข้าจะไปรอที่บ้านหมาป่า“ <br><br>
ว่าแล้วเวล็อกซ์ก็วิ่งนำเขาลงหุบเขาไปแบบไม่เห็นฝุ่น ทำเอาเด็กหนุ่มแก้มป่องอารมณ์เสียที่โดนบ่นซะยาวแล้วทิ้งกันซะงั้น ก่อนจะพยายามยันตัวเองขึ้น หายใจให้เต็มปอดพอหายเหนื่อยเล็กน้อยแล้วจะเริ่มออกวิ่งตามเวล็อกซ์ลงหุบเขาไปที่บ้านหมาป่าอย่างรวดเร็วที่ยังไงก็ยังไม่ทันเวล็อกซ์อยู่ดี <br><br>
รางวัล: +15 EXP/ +5 คะแนน

<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>

Carlotta โพสต์ 2025-2-9 02:16:43

<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&amp;st=j4yowucf&amp;dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
    <ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
    <bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
    <cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
    </icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style=""><div style="text-align: center; font-size: 13px;"><b><i><font face="Sarabun">เขาบอกวิธีค้นหาขีดจำกัดแรงขาด้วยหนึ่งหุบเขา</font></i></b></div><font face="Sarabun"><br><br>

<d style=""><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เมื่อวานหลังมาถึงบ้านหมาป่า พูดถึงกับลูปา สิ่งที่คาร์ล็อตต้าทำต่อมาคือการลากสังขารระโหยโรยแรงไปสู่ห้องอาบน้ำและหลับเป็นตายในห้องพักผ่อน เช้าวันนี้เธอตื่นมาตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ อันที่จริงก่อนทิ้งตัวลงนอนและปล่อยให้ความเหนื่อยล้ากระชากสติจนสิ้น เธอพอจะรู้กิจวัตรประจำวันของที่นี่มาบ้างแล้ว <br><br>

เป็นเหตุให้วันนี้ช่วงเช้ามืด พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นทักทาย แต่ร่างของนงคราญในชุดวอร์มก็มายืนอยู่ที่สถานที่นัดพบแล้ว </span><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

"เจ้าคือมนุษย์กึ่งเทพที่ท่านลูปาพูดถึง?" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เป็นเสียงบุรุษโทนทุ้มต่ำ คาร์ล็อตต้าไม่ทันได้หันไปแต่ก็ได้ยินเสียงครืดคราดจากลมหายใจของเขาออกมาด้วย ...เป็นวิธีการหายใจที่ฟังแล้วคล้ายสัตว์จำพวกหมาแมว แต่ต่างออกไปตรงที่เขาคือหมาป่า กายสิงคาลปรากฏอยู่เบื้องหลัง คาร์ล็อตต้าพลิกตัวมาเผชิญหน้ากัน ใบหน้าปั้นยากในระดับหนึ่ง, ถึงจะเจอหมาป่าที่พูดได้อย่างลูปา และเดินผ่านเหล่าสัตว์สี่ขาหน้าขนทั้งหลายภายในบ้านมา แต่ก็ยังคงความรู้สึกแปลกประหลาดเอาไว้อยู่ในส่วนลึก มันยังไม่ใช่เรื่องที่คาร์ล็อตต้าจะทำใจชินได้ภายในวันสองวัน </span><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"><b>

"..คิดว่าใช่ค่ะ"</b></span> <span style="font-style: normal; font-size: 13px;">เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง </span><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"><b>

"ฉันคาร์ล็อตต้า ฮามาลค่ะ ยินดีที่ได้พบ คุณหมาป่า?" </b></span><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เสียงระหว่างอัสสาสะและปัสสาสะดังระงมจากร่างตรงหน้า คาร์ล็อตต้าพยายามทำใจว่ามันก็เหมือนกับเสียงหมาบ้านแมวบ้านทั่วไป แค่...ตัวใหญ่และทรงอำนาจกว่ามากสักหน่อย อืม เธอจะไม่พูดออกไปเด็ดขาดว่าแอบครั่นคร้ามต่อเขา <br></span><br><br><b style="font-size: 13px;">

"เรียกข้าว่าเวล็อกซ์ดีกว่า เรียกแบบนั้นจะสับสนกับหมาป่าตัวอื่นเอา" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

จุดนี้เธอแอบผงกศีรษะรับในใจ คำว่า 'คุณหมาป่า' ดูซ้ำซากจำเจไปจริง ๆ ถ้าเป็นที่นี่ ก็นะ ใช่ว่ามีหมาป่าตัวเดียวอาศัยอยู่เสียเมื่อไหร่ คาร์ล็อตต้าขานรับ แต่ก็หยุดชะงักมือในถุงเสื้อเช่นกัน เธอลืมไปว่าเขาคือหมาป่า จะใช้เท้าหน้าเช็คแฮนด์กันก็ดูแปลก ๆ, ฝ่ายคนมีความประดักประเดิดประสานมือไว้ด้านหลังแก้เก้อ ลืมเรื่องไม่มีความจำเป็นต้องคิดพวกนั้นทิ้งไป ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้เพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่า </span><br><br><br><b style="font-style: normal; font-size: 13px;">

"จะเริ่มต้นการฝึกเลยไหมคะ" </b><br><br><b style="font-size: 13px;">

"โฮ๋ ช่างใจร้อนเสียจริง เจ้าเตรียมพร้อมแล้วรึ?" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

คาร์ล็อตต้าส่งรอยยิ้มกดลึก กระนั้นไม่อาจลึกลงไปสู่ห้วงหทัยได้ จากช่วงเวลาที่ผ่านมา ระหว่างการเดินทางคาร์ล็อตต้าหวิดลาโลกไปหลายครั้ง มันทำให้เธอตระหนักถึงศักยภาพของตนเอง ที่ต่อให้อาศัยพื้นฐานดีมาโดยตลอดก็จริงแต่ยังไม่เพียงพอ หากจะใช้ชีวิตอยู่ให้รอดปลอดภัยในฐานะใหม่ ด้วยสถานะมนุษย์กึ่งเทพที่เปรียบดั่งอาหารคอร์สหรูของอสุรกาย เธอไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากต้องแข่งแกร่งขึ้นให้เร็วที่สุด สายตาก็นวลอนงค์เบี่ยงเบนไปหลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จะว่ามันจำเป็นต่อการอยู่รอดก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือความกระหายอยากที่จะทำให้ดีมากกว่านี้ ในเมื่อมีความสามารถ และในเมื่อเป็นคนพิเศษ เธออยากจะทุ่มเทมันเพื่อวันข้างหน้า </span><br><br><span style="font-size: 13px;">

ยืนหยัดด้วยตนเองได้ดังที่ผ่านมามันดี แต่ยังไม่มากพอ พื้นฐานดี ในขณะเดียวกันก็ยังพัฒนาได้อีก ผู้ที่ยืนอยู่ในจุดสูงสุดได้ สำหรับคาร์ล็อตต้าไม่ใช่ทั้งผู้ที่มีพรสวรรค์ที่ดี พื้นฐานที่ดี หรือความโชคดี </span><br><br><span style="font-size: 13px;">

แต่เป็นผู้ที่มีความทะเยอทะยานจะไขว่คว้าอะไรก้ตามเพื่อให้ได้มาซึ่งที่ต้องการอย่างถึงที่สุดต่างหาก </span><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"><b>

"จากเรื่องเมื่อวานก็พอจะทำให้ประเมินอะไรหลาย ๆ อย่างได้มากขึ้นค่ะ" </b></span><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เธอยังขาดปัจจัยจำเป็นหลายสิ่งที่จะทำให้มีชีวิตรอดในโลกของมนุษย์กึ่งเทพ <br></span><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"><b>

"ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อให้มีชีวิตรอดนี่คะ"</b></span><span style="font-size: 13px;"> แต่เนื้อในของเรื่องนี้น่ะ </span><b style="font-size: 13px;">"และฉันอยากแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้ค่ะ"</b><span style="font-size: 13px;"> ขับเคลื่อนด้วยเหตุผลอย่างหลังเป็นหลัก </span><br><br><b style="font-size: 13px;">

"ฮ่า ๆ ถูกใจจริง ๆ ..ก็สมกับเป็นสายเลือดของเทพีสงครามดี ว่าแต่เจ้าจะไม่ปรับตัวดีเกินไปหน่อยเรอะ? เมื่อวานยังหนีตายอยู่เลย ข้านึกว่าจะตื่นตกใจไม่หายจนลุกมาไม่ไหวแล้วเสียอีก" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

อย่างที่ว่ามา บางทีคาร์ล็อตต้าก็รู้สึกว่าเธอปรับตัวได้ดีเกินความจำเป็น แต่ทุกเนื้อหาที่รวบรวมความตกใจของเธอนี้ยกให้กับเมื่อวานไปหมดสิ้น มาตอนนี้บอกตามตรงว่าไม่รู้จะตกใจต่อไปอีกทำไมแล้วจริง ๆ กระนั้นเมื่อนึกถึงสถานการณ์เฉียดตายก็ยังมือสั่นไม่หาย <br><br><br><b>

"ไม่ใช่กับทุกเรื่องเสมอไปหรอกค่ะ"</b> แค่ทิ้งคำพูดกำกวมไว้และปล่อยให้เวล็อกซ์หมดความสงสัยไปเอง <br></span><br><b style="font-size: 13px;">

"ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มจากเรื่องพื้นฐานอย่างการฝึกฝนร่างกายกัน เจ้าน่ะ รู้จักขีดจำกัดของตัวเองหรือเปล่า?" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เอียงเศียรเป็นเชิงคำถาม ในขณะเดียวกันก็เป็นคำตอบได้อย่างดีว่าไม่รู้ คาร์ล็อตต้าใคร่ครวญอยู่ครู่ เธอรู้สึกว่าตนเองรู้จักขีดจำกัดร่างกายและเมื่อวาน แต่เอาเข้าจริงก็ยังไม่แน่ใจ ทั้งยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นระยะเวลาเท่าไหร่ก่อนที่จะหมดแรงอย่างสมบูรณ์ <br></span><br><br><b style="font-size: 13px;">

"ไม่รู้สินะ" </b><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

เวล็อกซ์กล่าวเสริม </span><b style="font-size: 13px;">"เช่นนั้นก็มาทดสอบขีดจำกัดร่างกายของเจ้ากัน!" </b><br><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

ราวกับมีประโยคคำถามหลุดออกมาจากสายตาที่จ้องมองหมาป่าตรงหน้า วิธีการทดสอบเรื่องนั้นน่าจะมีอยู่หลายแบบ เขาจะใช้ทางไหนในการประเมินกันล่ะ ? </span><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

"วิ่งซะ" <br><br>

"ด้วยแรงทั้งหมดที่เจ้ามี โดยใช้พื้นที่ทั้งหุบเขานี้ในการทดสอบ"

</b><br><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

นั่นคือจุดเริ่มต้นความบรรลัยของวันนี้</b><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"> หากมีคนสัญจรผ่าน ท่านจะพบว่าระหว่างเนินหุบเขาปรากฏร่างสาวงามที่แม้มองจากที่ไกล ๆ ก็ดูเด่นสะดุดตา กำลังวิ่งหนีจากหมาป่าตัวเขื่องด้านหลัง ...ในความเป็นจริงมันคือการที่เวล็อกซ์ชะลอฝีเท้าวิ่งตามหลังเธออยู่น่ะ </span><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

"เอ้า ๆ เป็นอะไรไป ความตั้งใจที่เจ้าตั้งมั่นในตอนแรกนั่นหายไปไหนแล้ว!" <br></b><br><br><span style="font-size: 13px;">

และที่สำคัญคือยังขยันชวนคุยในเวลาแบบนี้...! </span><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

คาร์ล็อตต้าเคยชินกับการออกกำลังกาย เธอทำมันเป็นประจำในทุกเช้าเย็นของทุกวัน แม้จะไม่ใช่นักวิ่งมาราธอนอันดับต้น ๆ หรือเข้าร่วมการแข่งขันเกี่ยวกับพวกนี้ก็ตาม แต่สาวนางรู้จักวิธีควบคุมลมหายใจเพื่อให้เกิดความเหนื่อยล้าได้ช้าและน้อยที่สุด ทว่าเทคนิคทั้งหมดที่อาจารย์สอนนั้น มาวันนี้มันใช้ไม่ได้เลยสักทางเดียว! เวล็อกซ์วิ่งกวดขันตามมาติด ๆ เขาลดความเร็วตนเองลงอย่างถึงที่สุดแล้ว แต่กระนั้นคาร์ล็อตต้าก็ยังไม่สามารถทิ้งห่างได้ เดิมทีมันเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วกับการแข่งวิ่งพร้อมกับหมาป่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะชนะ <br><br>

แต่ที่ชวนกระชากวิญญาณออกจากร่างคือการที่เธอต้องวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดนับตั้งแต่ขึ้นเขามาและไม่อนุญาตให้ลดฝีเท้าจนกว่าจะถึงจุดหมาย ซึ่งมันไม่มีจุดหมายในการวิ่งครั้งนี้ด้วยซ้ำ <br></span><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

มิหนำซ้ำยังมีสิงคาลตัวเขื่องที่ชอบชวนคุยอยู่เรื่อย ๆ ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีทั้งแรงใจและกายจะตอบเขา คาร์ล็อตต้ารู้สึกว่าสติของเธอถูกดูดออกไปทุกครั้งที่ลงฝีเท้ากระทบผืนดิน ตอนนี้แทบจะใกล้เคียงกับคำว่าปิดกั้นทุกอย่างจากรอบข้างอยู่รอมร่อ และมันไม่ได้มาจากการจดจ่อสมาธิมากเกินไป แต่มาจากพละกำลังที่เทียวเหือดหายลงเรื่อย ๆ <br><br>

กล้ามเนื้อทุกส่วนปวดตึงไปหมดโดยเฉพาะส่วนขา คาร์ล็อตต้ารู้สึกได้เลยว่าตัวเธอไร้ความรู้สึกขึ้นทุกที หวาดเสียวจะชาไปทั่วร่างอย่างไรอย่างนั้น <br></span><br><br><b style="font-size: 13px;">

"เจ้านี่ฝีเท้ารวดเร็วดีจริง ๆ สมกับที่ท่านลูปากล่าวชื่นชมไว้ เดิมทีข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะวิ่งได้นานขนาดนี้นะนี่" <br></b><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

มันผ่านมานานขนาดไหน ตอนนี้คาร์ล็อตต้าไม่อาจรู้ได้ ไม่มีกระทั่งแรงใจที่จะบังคับให้เชิดคางขึ้นมองความเป็นไปบนท้องฟ้าสักหน่อย เธอไม่ได้ปิดปากเงียบสนิท แต่ทุกสิ่งที่เผยออกจากริมฝีปากอื่มชุ่มในตอนนี้มีเพียงเสียงหอบหายใจคลับคล้ายว่าจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ เธอเพิ่งเข้าใจคำว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด หรือวิ่งจนหืดขึ้นคอก็คราวนี้- หมายถึงอย่างจริงจัง และไม่สามารถคิดหาเหตุผลที่ค่าความเหนื่อยล้าพุ่งสูงขนาดนี้เมื่อเทียบกับการหนีอสุรกายเมื่อวานได้ <br></span><br><br><b style="font-size: 13px;">

"พอไม่ได้ถูกตามล่า อะดรีนาลีนจึงไม่ได้พลุ่งพล่านเท่าตอนนั้นหรือเปล่า? เจ้าคิดว่ายังไง เพราะไม่ได้รู้สึกถึงการถูกคุกคามชีวิต ครั้งนี้เลยรู้สึกเหมือนจะตายจากความเหนื่อยล้าของร่างกายให้ได้เป็นพิเศษสินะ" <br></b><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">

สายลมโถมใส่ใบหน้าไม่หยุดหย่อน พร้อมกันนี้เสียงรอบข้างก็เบาลงจากการถูกรบกวนด้วยสายพระพายเหล่านี้ </span><span style="font-size: 13px;">ที่สำคัญคือเธอไม่อยากแบ่งแรงเงี่ยหูฟังสิ่งที่เขาพูด! </span><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

"ฮึ่ม" </b><span style="font-style: normal; font-size: 13px;">เวล็อกซ์ดูเหมือนจะพึงพอใจอย่างถึงที่สุด </span><br><br><br><b style="font-size: 13px;">

"เอาล่ะ วันนี้ทดสอบแค่เท่านี้ก่อนแล้วกัน ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจทีเดียว และแน่นอน ข้าไม่ได้เป็นผู้ตัดสินใจหรอกนะว่านี่คือขีดจำกัดของเจ้าหรือไม่ เป็นตัวเจ้าที่ต้องตัดสินเอง ...จุดสิ้นสุดคือข้างหน้า มีสถานที่นั่งพัก น้ำและผ้าเย็นอยู่หากเจ้าต้องการ ระวังการควบคุมลมหายใจและค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าลงด้วยล่ะ ข้าจะล่วงหน้าไปก่อน" </b><br><br><span style="font-style: normal; font-size: 13px;"><b>

"บ บ้-.. แฮ่ก แฮ่ก อึก บ้า..ชะมัด" </b></span><br><br><br><div style="text-align: center; font-size: 13px;">จบตรงนี้มาดูกันว่าเธอจะระบมไปทั่วร่างอีกกี่วัน</div>

<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px;"><br></span></div><br><br><div style="text-align: center; font-size: 13px;"><b style="font-style: normal;">หมายเหตุ : ฝึกออกกำลังกาย(วิ่ง) +15 EXP/ +5 คะแนน</b></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&amp;family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&amp;family=Oswald:wght@200..700&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">

Rael โพสต์ 2025-2-10 15:31:09

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&amp;dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">วิ่งออกกำลังกาย</div></div>
<b>ย้อนเวลา เป็นยามเช้า</b> <br><br><br>
วันนี้ราเอลตื่นมาในยามเช้าของวัน พร้อมกับแต่งตัวในชุดที่พร้อมสำหรับออกกำลังกายในเช้าวันนี้เป็นอย่างดี <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับเวล็อกซ์“</font> <br><br>
<font color="Orange"> “ไงล่ะเจ้าหนูได้ข่าวโดนอสุรกายอัดมารึไง“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ครับ ไปเจออสุรกายตัวใหญ่เบิ้ม แบบน่าจะสองถึงสามเท่าของผมแล้วก็มีตาเดียว ตรงเอวมีเข็มขัดเหมือนพวกแชมป์นักมวยด้วยล่ะนะครับ“</font> <br><br>
ด้วยความที่ราเอลยังไม่มีคลังข้อมูลความรู้ด้านอสุรกายมากมายนักเขาจึงตัดสินใจเรารูปร่างลักษณะของมันให้เวล็อกซ์ฟังอย่างตื่นเต้น เขาไม่ได้สลดที่แพ้มันนะ แต่ตื่นเต้นที่เห็นตัวพี่เบิ้มแบบนั้นต่างหากล่ะยิ่งพอต้องมาอธิบายรูปร่างของมันก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าอยากสู้กับมันอีกเร็ว ๆ จังเลย เสียซะมากกว่า <br><br>
<font color="Orange"> “เจ้าไปเจอไซคลอปส์มานี่เอง แต่ดูท่าเจอแค่นั่นก็ไม่ถอดใจสินะ“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “เจ้าตัวนั่นคือไซคลอปส์นี่เองเหรอครับ สุดยอด ไม่เลยครับ ไม่ถอดใจเลยกลับกันยิ่งทำให้ผมมีเป้าหมายชีวิตมากกว่าเดิมอีก ผมจะเอาชนะไซคลอปตัวนั้นและก็หมาป่าสุดแกร่งของแม่ลูปาก่อนจะออกจากที่นี่ให้ได้เลย“</font> <br><br>
เขาถึงกับตาเป็นประกายด้วยความมีเป้าหมายใหม่ของชีวิตเป็นที่เรียบร้อยแล้วนี่แหละ <br><br>
<font color="Orange"> “ให้ตายสิเจ้านี่ ไฟแรงจริงเชียว มาไปวิ่งออกกำลังกายกันได้แล้ว“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ครับ“</font> <br><br>
ว่าแล้วพวกเขาก็เริ่มออกวิ่งขึ้นหุบเขาโนโซมาตั้งแต่จากบ้านหมาป่าขึ้นไปถึงบนยอดแล้ววิ่งกลับมาบ้านหมาป่าอีกทีซึ่งคราวนี้ราเอลก็พยายามออมแรงลงสักนิดเดียว นิดเดียวที่เท่ากับสุดแรงเท่าเดิมแล้วหมดสภาพตอนมาถึงบ้านหมาป่าเหมือนเดิม <br><br>
<font color="Orange"> “หมดสภาพอีกแล้ว เอาเถอะ ๆ เจ้าพักก่อนเถอะ จะว่าไปถ้าเจ้าพัฒนาขึ้นมาบ้างแล้วแบบนี้ จะไปขอท่านลูปาสู้อีกป่ะนี่“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ผมก็คิดว่าอย่างนั่นแหละครับ ขอบคุณนะครับเวล็อกซ์“</font> <br><br>
เขานอนแผ่ลงกับพื้นสนามหญ้าอย่างสบายใจ เพื่อให้ได้พักผ่อนสักนิดก่อนที่จะยืดเส้นยืดสายเพื่อให้ร่างกายรู้สึกสบายตัวมากขึ้นพร้อมที่จะเดินทางไปขอแม่ลูปาฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งอีกสักที
<div align="right"> +15 EXP/ +5 คะแนน
</div>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>

Carlotta โพสต์ 2025-2-11 08:54:44

<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&amp;st=j4yowucf&amp;dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
    <ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
    <bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
    <cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
    </icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style="font-size:13px;"><div style="text-align: center;"><b><i><font face="Sarabun">รั้นมาก หัวแข็ง ดัดได้นิดหน่อย แต่ถ้าออกแรงมากคงจะหักเป็นสองท่อน:</font></i></b></div><font face="Sarabun"><b><div style="text-align: center;"><b><i>ที่กล่าวมานี้คือนิสัยของหล่อน</i></b></div></b><br>

<d><span style="font-style: normal;">

การฝืนเกินตัวส่งผลทันใจ เมื่อวานนี้ทั้งวันคาร์ล็อตต้าแทบจะเปลี่ยนจากการเดินไปคลาน หรือว่ากันตามตรงเธอแทบไม่ขยับตัวไปไหนทั้งสิ้น หากไม่ใช่เวลากินและเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าไม่อยากลุกด้วยความเกียจคร้าน, แต่อาการปวดร้าวทั่วร่างเล่นงานเธอตั้งแต่ก่อนหลับตาพักผ่อนในวันก่อนยันตื่นนอนในวันนี้ด้วยซ้ำ <br><br>

เป็นเหตุผลที่คาร์ล็อตต้าไม่ได้มีความคืบหน้าในการฝึกฝนมากนักแม้อยากไปใจจะขาด เธอประเมินว่าหากยังรั้นไปเมื่อวาน สิ่งที่ขาดอาจเป็นเส้นเอ็นไม่ก็กล้ามเนื้อ ไปจนถึงชีวิต <br><br>

ปลงตกกับความรั้นของตนเอง เธอควรจะเชื่อตั้งแต่ตอนคุยกับลูปัส, แต่การฟื้นตัวไม่ได้กินเวลานานนัก แม้จะมีระบมอยู่บ้างทว่าในช่วงเวลาราว ๆ ตีสี่ถึงห้า คาร์ล็อตต้าก็มาออกกำลังกายวอร์มร่างแต่เช้าตรู่รอเวล็อกซ์ จากที่ฟังผ่านคุณเฟอร์รัส หมาป่าผู้รับผิดชอบอาณาเขตสนามหญ้า คาร์ล็อตต้าจำได้ขึ้นใจว่านอกจากวิ่งก็ยังมีฝึกเดินไกลอีกด้วย ดังนั้นในวันนี้เธอต้องเตรียมพร้อมในทุกทาง <br></span><br><br>

"โฮ่ มาแต่เช้าเชียว เจ้าตัวเล็ก" <br><br><span style="font-style: normal;">

ก่อนอื่น คาร์ล็อตต้าไม่คิดว่าเธอตัวเล็ก มิหนำซ้ำยังสูงเกินมาตรฐานมาเล็กน้อย แต่มันก็คงเทียบไม่ได้กับหมาป่าตัวใหญ่ทั้งหลายในบ้านกลางหุบเขาโซโนมาแห่งนี้ พวกเขาตัวใหญ่ยิ่งกว่าหมาป่าทั่วไปด้วยซ้ำ คาร์ล็อตต้าพยายามสรรหาคำอื่นนอกจากคำว่า 'กลายพันธุ์' มอบให้ตัวตนเหล่านี้...คิดอีกทีคำว่า 'พิเศษ' อาจจะเหมาะกว่า <br></span><b><br></b><span style="font-style: normal;"><b>

"ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้น่ะค่ะ"</b> หล่อนเอื้อนโทนสงบ <b>"เมื่อวานฉันเอ้อระเหยมามากพอแล้ว" </b><br></span><br>

"ฮ่า ๆ ใช้คำว่าพักผ่อนน่าจะเหมาะกว่านะ เห็นสภาพเจ้าเมื่อวันก่อน ใช้เวลาฟื้นตัวแค่วันเดียวก็วิเศษมากแล้ว" <br><br><span style="font-style: normal;">

หล่อนไหวไหล่ ไม่นำพาคำพูดสักนิด อาจเพราะคิดว่าการตัดสินใจของตัวเองคือสิ่งที่ถูกต้อง หรือไม่ก็เป็นความดื้อรั้นเฉพาะตัวที่แก้อย่างไรก็ไม่หายเสียที, อันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะปรับแก้มันด้วยซ้ำกระมัง </span><br><br><br>

"วันนี้จะฝึกยังไงคะ" <br><br><br><span style="font-style: normal;">

เวล็อกซ์คงอยากถอนหายใจจนแก่ลงไปอีก 10 ปีกับคนอย่างเธอ ต่อให้อ่านสีหน้าไม่ออกก็จริง แต่คาร์ล็อตต้าก็พอรู้ความนัยจากดวงตาเขาอยู่

<br></span><br><br>

"เจ้านี่.."<span style="font-style: normal;"> เขาดูหมดคำจะพูด ..อย่างแท้จริง</span><br><br>

"ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มวิ่งกันเลย ระยะทางทั้งหุบเขาไปกลับ อ้อ หลังวิ่งก็ฝึกเดินไป-กลับอีกรอบล่ะ ย้ำว่าเดิน อย่าอุตริใจร้อนเชียว" <br><br><span style="font-style: normal;">

โอ แล้วสายตาของเขาตอนนี้ก็เหมือนโยนคำว่า</span> <b><u>'ข้าจับตาดูเจ้าอยู่!'</u></b> <span style="font-style: normal;">สีแดงตัวหนาไซส์ใหญ่ แถมยังขีดเส้นใต้แบบเน้นคำมากระแทกหน้า คาร์ล็อตต้าไม่แน่ใจนักว่าเขาต้องการสื่ออะไร แต่เมื่อได้รับคำสั่งจากเทรนเนอร์อันดับหนึ่ง...? หล่อนย่อมไม่รีรอหรือมากความอะไรเพิ่มเติม </span><br><br><span style="font-style: normal;"> เพราะก่อนหน้าวอร์มร่างกายมาแล้ว กระทั่งคุยก็ยังไม่หยุดออกกำลังกายคลายกล้ามเนื้อ หลังจบประโยคดีคาร์ล็อตต้าก็ออกวิ่งฉิวไป </span><br><br>

แน่นอนว่ามีหมาป่าตามหลังมาอย่างทุกที

<br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>หมายเหตุรางวัล :</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>+15 EXP/ +2 คะแนน</b></span></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&amp;family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&amp;family=Oswald:wght@200..700&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">

Rael โพสต์ 2025-2-13 01:54:34

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&amp;dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">วิ่งออกกำลังกาย และการกำจัดอสุรกายครั้งแรก</div></div>
หลังจากที่พักฟื้นจากการฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งในฝูงแม่ลูปาจนแข็งแรงสมบูรณ์แล้ว ราเอลก็ได้เปลี่ยนที่ฝึกมาวิ่งออกกำลังกายที่หุบเขาโซโนมาบ้าง วันนี้เขาเดินมาหาเวล็อกซ์ด้วยท่าทีที่ไม่สลดเลยสักนิด นี่แหละครับที่เขาเรียกว่าเจ็บไม่เคยจำ แต่นี่คงเป็นแค้นสร้างไฟมากกว่ามั้งนี่ ยิ่งแพ้ ยิ่งมีไฟ ยิ่งอยากเอาชนะมากขึ้นมากเท่านั้น แต่ถ้าไม่ยอมฝึกเลยก็ไม่มีวันชนะได้เขาก็เลยมาเตรียมออกกำลังกายในชุดกีฬาที่ดูกระฉับกระเฉน พอมาถึงเขาก็มายืดเส้นยืดสายวอร์มอัพร่างกายให้พร้อมสำหรับการวิ่งทางไกล ในตอนนั้นเองที่เวล็อกซ์มาหาเขาพอดีเลย <br><br>
“พร้อมแล้วใช่ไหมเจ้าหนู“ <br><br>
“ครับ“ <br><br>
“อ้อ เจ้าเคยแวะไปซื้อมีดไว้อยู่แล้วใช่ไหมเจ้าหนู จากนี้ไปบางครั้งตอนเจ้าวิ่งไปกับข้าจะมีอสุรกายมาจู่โจม ข้าจะลองให้เจ้าสู้ด้วยตัวเอง ถึงแม้จะบอกว่าเป็นอสุรกาย แต่ไม่ต้องห่วงไป แถวนี้ไม่ค่อยแกร่งแบบเจ้าไซคลอปส์ที่เจ้าเคยเจอหรอกพร้อมยัง“<br><br>
“พร้อมแล้วครับ“<br><br>
ว่าแล้วพวกเขาก็พากันวิ่งแข่งกันขึ้นไปยังหุบเขาโซโนมาอย่างแทบฝีเท้าไล่เลี่ยกันอยู่เพราะราเอลเริ่มชินกับความเร็วของเวล็อกซ์แล้วนั่นแหละ และในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบกับอสุรกายครึ่งคนครึ่งนกบินลงมาจะโฉบตัวเขา แต่ไม่ทันเขาหรอก ราเอลกลิ้งหลบการโจมตีของอสุรกายตนนั่นอย่างคล่องแคล่วว่องไว <br><br>
“ฮาร์ปี้สินะ เยี่ยมไปเลย เจ้านี่มันไม่เก่งมากสักเท่าไร ลองสู้ให้ข้าดูสิ“ <br><br>
“ครับ“ <br><br>
สิ้นเสียงการตอบรับ ราเอลก็ซักเอามีดสั้นออกมาแล้วเข้าต่อสู้กับฮาร์ปี้อย่างสนุก แบบลงความแค้นใจก่อนหน้านี้ทั้งหลายที่แพ้มาหลายต่อหลายรอบมาใส่กับฮาร์ปี้ตัวนี้แบบจัดหนักจัดเต็ม จนเอาชนะได้สำเร็จ <br><br>
“ดีมาก อย่าลืมเก็บสินสงครามที่ดรอปล่ะ เราจะไปกันต่อแล้ว“ <br><br>
ราเอลหอบจากการต่อสู้เล็กน้อยก่อน ก่อนจะพยักหน้าให้เวล็อกซ์แล้วจึงเก็บขนฮาร์ปี้ไว้ แล้วจึงวิ่งตามเวล็อกซ์ต่อจนครบรอบแบบทุกที <br><br>
+15 EXP/ +5 คะแนน <br>
ต่อสู้กับฮาร์ปี้ <br>
ชนะฮาร์ปี้ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ <br>

<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>

Carlotta โพสต์ 2025-3-27 18:34:42

<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&amp;st=j4yowucf&amp;dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
    <ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
    <bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
    <cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
    </icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><b><font face="Sarabun">ฉันก็เหมือนนักเรียนเตรียมทหารคนหนึ่ง</font></b></div><font face="Sarabun"><br><br>

<d style=""><span style="font-style: normal;">

พูดกันอย่างตรงไปตรงมา อยู่ในบ้านหมาป่าแห่งนี้คาร์ล็อตต้ารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปช่วงไฮสคูล เธอเคยเห็นเด็กเตรียมทหารกินนอนใช้เวลาเป็นระเบียบ ฝึกฝนร่างกายและเข้าเรียนเป็นกิจวัตร นั่นไม่ต่างจากคนทั่วไปแต่มันค่อนข้างหนักหนาในหลาย ๆ ด้าน เธอเองก็เคยฝึกฝนกับอาจารย์, ตอนนั้นก็ยังรู้สึกอยู่เลยว่าพวกเขาและเธอไม่ต่างกันนัก <br></span><br><br>

พอมาอยู่ที่นี่ ถึงได้รู้ว่านิยาม <b style="">'ค่ายทหารนรก'</b> ที่แท้จริง เธอเพิ่งได้สัมผัสมันต่างหาก <br><br><br><span style="font-style: normal;">

แรงขาไม่ถดถอย ทุกครั้งที่เท้าเหยียบย่ำลงบนพื้นดินของหุบเขา มันยิ่งส่งแรงให้คาร์ล็อตต้าเพิ่มความปราดเปรียวยิ่งขึ้น ปลายผมทรงหางม้าสะบัดไหว เหงื่ออาบกายแต่ทั่วทั้งสรรพางค์สั่งกำชับกันเป็นทอด ๆ ต่อเนื่องไปว่าอย่าได้หยุดเชียว เพราะมีสิ่งชีวิตมโหฬารด้านหลังไล่กวดมาไม่พัก แม้อาจไม่ได้เพิ่มพูนจิตสังหารหรือคาร์ล็อตต้ารู้ดีว่าพวกเขาไม่มีวันทำร้ายเธอก็ตาม แต่นั่นอาจไม่รวมการฝึกเพื่อให้แข็งแกร่งและอยู่รอดได้นานขึ้นพวกนี้ <br></span><br><span style="font-style: normal;">

กลับมาที่เรื่องค่ายทหาร...สรุปแค่ว่าหล่อนเปรียบเปรยตนเองเป็นกบที่เพิ่งออกจากกะลา และตระหนักได้ชัดยิ่งในช่วงนี้ว่าการฝึกฝนพวกนี้โหดหินกว่าสิ่งที่เธอเคยค่อนขอดในอดีตไว้ลิบลับ อีกหนึ่งประการ ทราบว่าพวกเขาทุกตนในบ้านหมาป่าไม่เคยบังคับให้ใครฝึกฝน แต่ด้วยความมุมานะมุ่งมั่นเพื่อเป้าหมายเป็นการส่วนตัวของคาร์ล็อตต้า ทำให้เธอไม่อาจหย่อนยานกับตัวเองได้ <br><br></span><br><b>

"ฝีเท้าตกอีกแล้วนะ!" </b><br><br><br><span style="font-style: normal;">

ปลายสายตาทันเห็นเวล็อกซ์สับสี่ขามาเพื่อขย้ำเธอจากด้านหลังโดยเฉพาะ เผลอเหม่อลอยเพียงนิดทำให้ถูกตีตื้นขึ้นมาได้ อย่างไรก็ดี ต้องขอบคุณการฝึกลากเลือดในทุก ๆ วันพวกนี้ที่กวดขันให้ร่างกายเธอดูจะถึกทนขึ้นมากกว่าสามส่วน ได้แต่ภาวนาว่านี่จะไม่ทำให้เธอกลายเป็นสาวกล้ามโตที่ดูน่าหวาดผวากว่าที่ตั้งใจไว้, ฉันยังอยากมีซิกแพคที่พอจะจะเซ็กซี่ขยี้ใจ ไม่ใช่แหล่งเพาะกล้าม <br><br>

คาร์ล็อตต้าอยากถอนหายใจ แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันจะทำให้จังหวะหายใจเธอติดขัดและเหนื่อยเปล่ามากกว่าเดิม นี่ยังไม่นับรวมกับที่ต้องไปฝึกฝนกับหมาป่าตัวอื่น ๆ อีก </span><br><br><br><b>

"เจ้าไม่ควรเหม่อลอยระหว่างฝึก นี่หากเป็นการไล่ลาจริง ๆ เจ้าคงได้ตายไปตั้งแต่ที่ชะลอฝีเท้าลงเพราะเรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ในหัว เจ้า-" <br></b><br><br><span style="font-style: normal;">

ถ้อยคำหลัง ๆ เธอไม่ได้ยินอีกต่อไป </span><br><br><br><span style="font-style: normal;">

หรือต้องพูดว่าตั้งใจเมินเฉยดีหนอ, คาร์ล็อตต้ารู้สึกว่าเขามักพูดมากขึ้นและชวนเธอคุยอย่างสม่ำเสมอในตอนที่กำลังวิ่ง ซึ่งมันมักทำให้เธอต้องแยกสมาธิที่มีอยู่น้อยนิดมาตอบเขา และการทำแบบนั้นมักทำให้เธอหืดขึ้นคอได้ง่ายกว่าเก่า ภายหลังที่ได้เจอกัน วิธีแก้ทางของเธอจึงกลายเป็นฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเสีย </span><br><br><span style="font-style: normal;">

แต่นั่นก็ในบางกรณีที่หัวข้อสนทนาอย่างไม่รู้เวล่ำเวลามันไร้สาระ อนึ่ง เรื่องดังกล่าวที่เขาเพิ่งจะพูดกับเธอนับว่าสำคัญและเป็นความจริงที่ต้องจำใส่ใจมากกว่านี้ ดังนั้น... </span><br><br><br><b style="font-style: normal;">

"ทราบแล้วค่ะ"</b><br><br>เธอผงกศีรษะทั้งที่วิ่งแบบบ้าระห่ำ<b>ธรรมดา</b>ก็ทำทั้งตัวสั่นคลอนมากพออยู่แล้ว <b style=""><br><br><span style="font-style: normal;">"ฉันจะจำไว้" </span></b><br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">และการวิ่งข้ามหุบเขาแบบไป-กลับ<b><u>ธรรมดา</u></b> ก็ดำเนินต่อไปด้วยประการฉะนี้</span></div><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b>หมายเหตุรางวัล :
+15 EXP/ +5 คะแนน</b></span></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&amp;family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&amp;family=Oswald:wght@200..700&amp;display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">
หน้า: 1 2 [3]
ดูในรูปแบบกติ: [หุบเขาโซโนมา]