[หุบเขาโซโนมา]

“ วิ่งต่อไป! ”

เสียงเข้มงวดดังจากด้านหน้าขบวน ร่างสีเทาขมุกขมัวของหมาป่านาม ‘เวล็อกซ์’ ควบทะยานนำฝูงสายเลือดแห่งโรมหลายสิบชีวิตมุ่งหน้าขึ้นสู่เส้นทางที่ชันที่สุดบนหุบเขาโซโนมา

ยูเฟเมียอยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด!

“ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อย่าเพิ่งถอดใจยอมแพ้! อย่าพอใจกับความทะเยอทะยานเพียงเล็กน้อย ก้าวขาออกมาแล้ววิ่งขึ้นเนินไปเลย! ”

ยูเฟเมียหอบหายใจ เธอวิ่งรั้งท้ายฝูงด้วยเหตุผลง่ายๆ

ต่อให้เป็นครึ่งเทพ เธอก็ยังเป็นมนุษย์ และมนุษย์ปกติจะวิ่งเร็วกว่าหมาไปได้ยังไง

“ โธ่เอ๊ย… ” ฝีเท้าของยูเฟเมียเปลี่ยนจากวิ่งเหยาะเป็นเดินตามฝูง อาจเพราะหมาป่าเร่าร้อนมากและมีฝีเท้าว่องไวเกินไป ตัวของยูเฟเมียจากที่รั้งท้ายก็กลายเป็นคลาดกับฝูงไปโดยปริยาย

เวล็อกซ์ที่สังเกตเห็นเบนฝีเท้ากลับมาหายูเฟเมีย

“ เจ้าทำได้ดีกว่านี้ มิสเลนน็อกซ์ ” มันเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ วิ่ง! ”

ยูเฟเมียถอนหายใจก่อนจะออกวิ่งอีกรอบ “ มันชันเกินไปนะคะ ” เธอวิจารณ์การเลือกสถานที่ของเขา

เวล็อกซ์เชิดหน้าสูง ดูพอใจที่หญิงสาวออกวิ่งอย่างขยันขันแข็งแม้แรงจะตกไปบ้าง “ มันคือการท้าทายที่ไม่สูญเปล่า ครึ่งเทพไม่ค่อยจะได้วิ่งหนีอสูรกายในพื้นที่ราบ บางทีข้าอยากให้พวกเจ้าฝึกการวิ่งบนหน้าผาสูงหมื่นฟุตเสียด้วยซ้ำ ที่นั่นดูเหมาะกับสถานการณ์จริงมากกว่า ”

“ และใช่ อย่าหยุดมิสเลนน็อกซ์ ”

“ เอาวิ่ง! วิ่งต่อไป! ”

ขอสารภาพเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ยูเฟเมียตื่นเช้าขึ้นมาวิ่ง แต่มองจากสภาพการฝึกแล้ว เธอไม่แน่ใจเลยว่าจะมีครั้งที่สอง ยูเฟเมียได้แต่ออกวิ่งไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกประมาณว่า ‘ บ้านหมาป่าที่เป็นเส้นชัย โผล่มาสักทีเถอะ! ’

สิ่งที่ยากที่สุดในการดำรงชีวิตในบ้านหมาป่าไม่ใช่การฝึกวิชาทหาร

แต่เป็นการดัดขนตาให้งอนเด้งเหมือนเพิ่งออกจากร้านต่อขนตาหมาดๆ ต่างหาก หลังอดตาหลับขับตานอนทำการบ้านของลูปาในคาบที่แล้วจนดึกดื่น ยูเฟเมียยังอุตส่าห์ตื่นก่อนเวลามาจัดแต่งขนตาและขนคิ้วให้เข้าที่เข้าทาง

ก็อย่างสุภาษิตที่ว่า ไม่มีผู้หญิงที่ขี้เหร่ มีแต่ผู้หญิงที่ขี้เกียจ

ขนนกที่ดีทำให้นกดูสวย

เพิ่มเติมคือรอยคล้ำใต้ตาที่ดูจะเพิ่มขึ้นอีกหน่อย

ยูเฟเมียเก็บแท่งไม้เล็กๆ ที่ได้รับไอร้อนจากการรนไฟเข้าที่ นี่เป็นเทคนิคเล็กๆ สำหรับการดัดขนตาในวันที่อุปกรณ์แต่งหน้ากว่าครึ่งไถลตัวออกจากกระเป๋าไปหมดและเรายังไม่มีโอกาสไปซื้อใหม่ อุปกรณ์แต่งหน้ารอซื้อใหม่ได้ แต่ความสวยรอไม่ได้

สภาพเธอทุกวันนี้เลยอนาถานิดหน่อย

ก็ยังดีที่พื้นฐานหน้าจัดว่า SSR แม่สุ่มกาชาได้เยี่ยม

ยูเฟเมียปรากฏตัวภาพลักษณ์อ่อนหวานสมบูรณ์แบบอย่างทุกวัน ก่อนจะรวมตัวกับบรรดาหมาป่ารุ่นเยาว์ของลูปาที่หน้าบ้านพัก เธอเหยียดเส้นเหยียดสายตามคำสั่งของเวล็อกซ์ จากนั้นก็เริ่มออกวิ่งผ่านเนินต่างๆ มุ่งหน้าลงสู่หุบเขาอย่างเมื่อวาน

และเวล็อกซ์เป็นต้องเลือกเส้นทางที่ขรุขระที่สุด

โชคดีที่บ้านของลูปามีอุปกรณ์เครื่องแต่งกายของมนุษย์มากมายให้ยืมใช้ ยูเฟเมียถึงได้รองเท้าเซฟตี้รุ่นทนทานชะมัดมาสวมที่เท้า ขอบคุณรองเท้าคู่นี้ที่ช่วยให้ยูเฟเมียไม่ลื่นหินที่เปียกหิมะละลายล้มหน้าทิ่มในทุกเช้า

“ เร็วเข้า! เร่งฝีเท้าขึ้นอีก ”

ยูเฟเมียแทบจะถลึงตามอง เธอยังรู้สึกว่ามันเหนือบ่ากว่าแรงทุกครั้งที่ต้องวิ่งให้ทันบรรดาหมาป่า แถมขาที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแบบนี้ก็เริ่มจะได้รับผลข้างเคียงขึ้นมาแล้ว ที่น่องปวดตุบๆ เหมือนกล้ามเนื้อกำลังฉีกตลอดเวลาเลย

เวลาผ่านไปสักพัก ยูเฟเมียก็เลิกแล้วต่อการวิ่ง

เธอบอกกับเวล็อกซ์ที่เคี่ยวเข็ญให้วิ่งต่ออย่างไม่ยอมลง “ หนู เป็น มนุษย์ ”

“ ถึงจะเป็นครึ่งเทพแต่หนูไม่ได้มีปอดสี่ข้าง ไม่ได้มีขาแปดคู่ ไม่ได้วิ่งมาก่อน ม นุ ษ ย์ ต้ อ ง ก า ร เ ว ล า พั ก เ พื่ อ ป รั บ ตั ว ”

“ ร่างกายหนูบอกให้หนูพักก่อน ”

“ คุณพาฝูงวิ่งต่อได้เลยค่ะ บ้านอยู่ใกล้ๆ ” ใกล้ที่แปลว่าขึ้นเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้วอะนะ “ เดี๋ยวหนูตามไปทีหลัง ”

“ มิสเลนน็อกซ์ ครึ่งเทพที่เปราะบางอย่างเจ้าอาจถูกอสูรกายคาบไปกินหากอยู่เพียงลำพัง ”

ยูเฟเมียยกรอยยิ้ม คิ้วขมวดบางๆ “ อย่าล้อกันเล่นเลยค่ะ ไม่มีหรอกน่า ” เมื่อเห็นสายตาไม่ยอมลงของเวล็อกซ์เธอก็หันไปทางหนึ่ง เหมือนว่าวันนี้ไลราที่แสนดีเองก็วิ่งมาด้วยกัน “ ไลรา อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหมจ๊ะ? ”

ไลราไม่มีปัญหาจึงตอบ “ ตกลง ” พลางก้าวออกจากฝูงมาหายูเฟเมีย

เธอเป็นหนึ่งในยุวชนหมาป่าที่มีความสามารถเป็นที่ยอมรับ ดังนั้นทุกคนจึงไม่เป็นห่วงอะไร และออกวิ่งกันต่อ การออกกำลังกายแบบนี้คงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้หุ่นของหมาป่าในฝูงของลูปาดูดีกว่าหมาป่าปกติ เหมือนจะ…กินถึง ออกแรงบ่อย กล้ามเนื้อขาชัดมาก อกผ่าย ไหล่ผึ่ง ก้นกลมทันทุกตัว

และสุดท้าย บั้นท้ายแห่งชาติเหล่านั้นก็ลับสายตาไป

“ ที่จริงแถวนี้มีฮาร์ปี้อยู่ด้วยน่ะจ้ะ ”

“ ฮาร์ปี้!? ” ยูเฟเมียเบิกตากว้าง เธอเคยอ่านก่อนหน้านี้ “ สุนัขล่าเนื้อของซุสน่ะเหรอ? ”

“ ของจูปิเตอร์จ้ะ ” ไลราช่วยแก้คำให้ “ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ตัวที่อยู่แถวนี้อาจเป็นอสูรกาย อย่างที่เจ้ารู้ว่าว่าหากอยู่ใต้อาณัติของทวยเทพพวกเขาจะไม่โจมตีโดยไร้คำสั่ง ”

“ แต่หากอยู่ในอาณัติของทวยเทพ พวกเขาจะบอกไหมว่า ได้รับคำสั่งให้มาโจมตี ”

“ …. ” ไลราไม่ได้ตอบคำถามของยูเฟเมีย

และไม่นานนักเสียงกระพือปีกก็ดังผ่านน่านฟ้า ไลราคงท่าทางสุขุมดังเดิม เธอมองฮาร์ปี้ตนนั้นอย่างเยือกเย็น “ เจ้าสามารถต่อกรกับมันได้… เพียงเจ้ามีความกล้ามากพอ ”

“ ฉันเชื่อการประเมินของเธอได้จริงๆ นะ ” ยูเฟเมียหัวเราะเบาๆ

เธอค่อนข้างเข็ดหลังจากตบตีกับอัลกูลพวกนั้น

“ อย่างน้อยข้าก็อยู่ข้างกายใจ เจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน เพราะเจ้าเลือกข้า ”

ยูเฟเมียหัวเราะคิกคัก “ ฮึฮึ นั่นสินะ ถ้าอย่างนั้นลองดูก็น่าสนุกดีนะ ”

เธอเอ่ยพลางเงยหน้ามองฟ้า ฮาร์ปี้ตัวนั้นคล้ายเห็นมนุษย์กึ่งเทพเป็นบางสิ่งที่พวกมันล่าได้ ในแววตาคู่นั้นเห็นยูเฟเมียเป็น ‘ เหยื่อ ’ หรือเปล่านะ ความเป็น gangster ของยูเฟเมียความจริงแล้วก็ไม่ได้อยู่ลึกเท่าไหร่ หญิงสาวก้มลงบนพื้นพลางหยิบก้อนหินปาใส่ฮาร์ปี้ที่โผบินบนท้องฟ้า

เสียงกรีดร้องของมันแผดดังลั่น

พลางพุ่งลงมาโจมตียูเฟเมีย

.

.

.

ฮาร์ปี้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร ยูเฟเมียวิ่งวนรอบมันจากบนพื้นดินอย่างสนุกสนาน จะงอยปากของฮาร์ปี้จิกค่อนข้างเจ็บ บางครั้งเธอปล่อยให้เจ้านกจิกกัดเธอเล่นเสียด้วยซ้ำ

“ ยูเฟเมีย เจ้าควรรีบกำจัดมันนะ ”

เป็นไลราที่ดูมานานแล้ว และถูกห้ามทุกครั้งที่คิดจะเข้ามาช่วยจนเป็นกังวล

“ ไม่เป็นไร… แผลแค่นิดเดียว… ” ยูเฟเมียพูดพลางหอบ น่าแปลกที่เธอยังหัวเราะได้อยู่

ไลรามองหญิงสาวอย่างกังวลใจ “ เจ้าดูเหมือนเบอร์เซอร์เกอร์ ”

“ แต่มันก็โอเค! ” ยูเฟเมียยิ้มร่า เธอพิชิตเจ้าฮาร์ปี้ที่ว่าได้แล้ว

คิวมูลัส ลอยคว้างอยู่เหนือน่านฟ้าทางทิศใต้

ราวกับปุยก้อนสำลีหล่นกระจายทั่วท้องฟ้าสีความ เปล่งประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีในเดือนสิงหาคม– ท่ามกลางหุบเขาที่มีไร่องุ่นกระจายไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศแบบนี้งดงามเกินจะบรรยาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าสภาพอากาศที่เป็นปกติแบบนี้จะคงอยู่ในตอนตีห้าไปอีกนานเท่าไหร่

เธอคิดถึงภาพวิวตอนพระอาทิตย์ขึ้นและตกชะมัด

สายลมหนาวพัดผ่านเส้นผมสีดำขณะวิ่งไปตามเส้นทางของหุบเขาโซนามา ความหนาวยะเยือกที่มาพร้อมแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ทำให้อากาศปีนี้ไม่หนาวอย่างที่เคย

นี่มันปีวินาศสันตะโรอะไรนะ

“ คุณเลนน็อกซ์ ยังไวได้มากกว่านี้ ”

“ ค่ะ เวล็อกซ์ ” ยูเฟเมียขานรับพลางเพิ่มความเร็วจากการวิ่งเหยาะให้เร็วขึ้น แม้จะยังไล่ตามหมาป่าในฝูงไม่ทันแต่ความเร็วและความอึดของยูเฟเมียก็เพิ่มจากวันแรกมาก อย่างไรก็ตามยูเฟเมียยังพยายามยืดเหยียดกล้ามเนื้ออย่างสม่ำเสมอและระวังเรื่องการกินสุดชีวิตเพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อขาปูดเป็นลูกกลมๆ ก่อนหน้านี้เธอถึงกับหยุดใส่ส้นสูงเป็นครึ่งปี เพื่อให้ขาเรียวสวยเชียวนะ

กลิ่นหอมละมุนของร่างกายชวนให้สดชื่น

ปนกับอากาศแบบนี้ทำให้เรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ รักษาระดับการวิ่งแบบนี้ไว้! ” เวล็อกซ์ตะโกนบอกทุกคน พลางวิ่งนำไปทางด้านหน้า วันนี้เขาพาวิ่งมากกว่าเดิมสองรอบในทิศทางไม่ซ้ำกัน

ยูเฟเมียวิ่งผ่านสายทางที่สอง ลัดเลาะไปตามลำน้ำ

หินเจ็ดก้อนเรียงกันตามลำธาร หมาป่าแต่ละตัวกระโดดเหยียบมันเพื่อข้ามไปอีกฟาก

บางตัวซุ่มซ่ามก็ลื่นไถลตกน้ำไป

ยูเฟเมียกระโดดตามไป ขาที่ปวดชาได้รับการบรรเทาลงบ้างเมื่อกระโดดโลดเต้น เธอก้าวขายาวๆ ไปจนถึงอีกฟาก ก่อนจะพบว่าหมาป่าร่วมฝูงที่ออกมาวิ่งในเช้าวันนี้หยุดยืนนิ่ง มองไปทางทิศเหนือ หญิงสาวผ่อนความเร็วเป็นวิ่งเหยาะๆ เดินไปถามเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างไลรา

“ มีอะไรเหรอ? ”

เธอ… เพิ่งเคยเห็นหมาป่ามุงเป็นครั้งแรก

“ ตรงนั้นมีไซคลอปส์ระดับล่างเพ่นพ่านอยู่น่ะจ้ะ ครูฝึกบอกให้พวกเราคอย… ”

“ คอย? ” ยูเฟเมียเลิกคิ้วสูง เธอคาดว่าอีกฝ่ายคงจะเป็นไซคลอปส์รักสงบที่อยู่ร่วมกับหมาป่ามานานละมั้ง ถึงคอยให้พวกเขาเดินผ่านอย่างสงบจะได้ไม่ต้องปะทะ หรือบาดหมางใจกันทีหลัง

“ คอยเธอมาถึงจ้ะ ” ไลราเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล

‘ เอ๊ะ? ’ ยูเฟเมียเอียงศีรษะทำมุมสิบองศา ท่าทางแบบนี้ของการันตีอีกทีได้ไหมคะ? “ รอฉันทำไมเหรอ? ”

“ เวล็อกซ์รู้ว่าเธอฆ่าฮาร์ปี้ได้ เขาคิดว่าเธอใกล้จะมีทักษะมากพอท้าทายบททดสอบของลูปาแล้ว ฉะนั้นจึงคอยให้เธอมา…มาทดลองต่อสู้กับมัน ” เอ่ยจบก็ขยับเปิดทางให้ยูเฟเมีย พลางเอ่ยกับเวล็อกซ์

“ เวล็อกซ์คะ มิสเลนน็อกซ์มาถึงแล้ว ”

เสียงของไลราคล้ายเสียงร้องของหมาป่า (ก็เธอเป็นหมานี่นะ)

“ มิสเลนน็อกซ์ มาทางนี้ ” เวล็อกซ์ย่ำเท้าพลางบุ้ยปากไปทางอสูรกายตาเดียว แวบแรกยูเฟเมียคล้ายเป็นเป็นคนหนุ่มสติเหม่อลอยคล้ายกำลังเมายาอย่างหนัก แต่ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นไซคลอปส์หน้าเอ๋อ มันคล้ายสัมผัสได้ถึงสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ที่ไหลเวียนในร่างกาย จึงชะงักและหันมาทางยูเฟเมีย

เวล็อกซ์เป็นหมาที่ดีมาก

“ พวกเราจะอยู่กับเจ้า ไม่ต้องกังวล แสดงทักษะของเจ้าออกมาให้เต็มที่ ”

.

.

.

การโจมตีของไซคลอปส์รุนแรงมากก็จริง แต่ยูเฟเมียกลับรู้สึกว่าความสามารถของเจ้านี่ด้อยกว่าอัลกูล กำปั้นเหวี่ยงกระแทกอย่างน่ากวาดเสียว เพียงแต่ไร้สมอง ไร้สติสัมปชัญญะ ขอเพียงยูเฟเมียไม่ลนลานหวาดกลัวจนขาดสติ การจะหลบให้พ้นก็พอเป็นไปได้บ้าง

ทักษะการฝึกกราดิอุสตลอดหลายวันสำแดงฤทธิ์

ดาบไม้ที่ไร้คมกลายเป็นยอดอาวุธในชั่วพริบตา ไม่อยากจะเชื่อว่าจู่ๆ มันก็สามารถกรีดผ่านร่างหนา เต็มไปด้วยมัดกล้ามของไซคลอปส์ได้

ยูเฟเมียจับกราดิอุสในมือ ก้าวขาไปด้านหน้า ถ่ายน้ำหนักเทลงขาด้านหนึ่ง แล้วแทงกราดิอุสเข้าปักจุดตายของไซคลอปส์

‘ การแทงเพียงหนึ่งหรือสองนิ้วก็ทำให้อีกฝ่ายตายได้แล้ว ’

คำนั้นดังวนอยู่ในหัว

ไม่มีแม้เลือด เศษซากของไซคลอปส์ปลิวกระจาย เหลือเพียงลูกตาของมันที่ถูกทิ้งไว้เป็นของดูต่างหน้า เมื่อหันมองกลับมาก็พบว่าเวล็อกซ์กำลัง (เหมือนจะ) ยิ้มให้เธอ

“ ยอดเยี่ยมมาก มิสเลนน็อกซ์ ”