[รอบนอกบ้านหมาป่า] สนามหญ้า

ภาพลักษณ์ของยูเฟเมียอาจดูติดดินในบ้างครั้ง

แต่โดยรวมคือ ยัยเด็กติดหรู คุณหนูติดแกรม ซึ่งเป็นปัญหากับการฝึกวิชาทางการทหารเสมอมา เธอมีพลังงานเหลือเฟือสำหรับเรื่องที่สนใจ แต่กลับไร้ความกระตือรือร้นสำหรับการพัฒนาทักษะที่จำเป็น การที่จู่ๆ หญิงสาวที่มีลักษณะแบบนั้นพลิกผันตัวจากการนอนซมบนเตียงมากระปรี้กระเปร่า และทำตามคำสั่งในคาบเรียนวิชาการฝึกวินัยทหารได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องดูจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดเกินไปหน่อย

ยูเฟเมียพบเจอสายตาประหลาดใจจากเพื่อนรวมคลาสอย่างเสียไม่ได้

“ นางสมองกลับปะ ” เสียงซุบซิบหนึ่งดังขึ้น

“ นางคงจะป่วยจนเพี้ยนไปแล้ว ”

“ ถ้าป่วยแล้วนิสัยดีขึ้นนางก็ควรป่วยตั้งนานแล้วนะ ”

ตามคติที่ว่า ‘ มาเฟียไม่กลัว กลัวมาเยอะ ’ คนสวยมักจะอับโชคเพราะมีคนอิจฉาเดินให้ว่อน ยูเฟเมียไม่มีอารมณ์ต่อยปากใครตอนนี้ (โดยเฉพาะไอ้คนสุดท้าย) ด้วยเหตุผลเดียวเลย ‘ สู้ด้วยกำลังแพ้แน่นอน ’ ดูเหมือนระยะหลังที่แกล้งป่วยกวนประสาทลูปัสและครูฝึก เธอจะสร้างศัตรูโดยไม่ได้ตั้งใจเยอะเกินไปหน่อย

รู้ตัวอีกทีก็เหมือนจะเห็นสายตามุ่งร้ายมองมาพรึบพรับ

ยูเฟเมียแสร้งช้อนตามองกลุ่มหมาป่า (กีกี้ อัญเชิญมาเป็น abcd ) ที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทาเธออยู่ราวกับเพิ่งสังเกตเห็นพวกหล่อน และโปรยรอยยิ้มอ่อนหวานซึ่งเป็นมรดกจากเทพีวีนัสให้แก่พวกเธออย่างเท่าเทียม

“ สวัสดีจ้ะ ” เธอเสนอหน้าเขาไปปักธงอีกฝ่ายทันที บ้านหมาป่าสังคมค่อนข้างแคบ สร้างมิตรไม่ได้ก็ควรมีศัตรูให้น้อยเข้าไว้ “ ขนของเธอสวยดีนะ— พอผูกริบบิ้นแบบนี้น่ารักมากเลย! เข้ากับคาร์แร็กเตอร์ของเธอสุดๆ! ”

ยูเฟเมียยิ้มหวาน— เธอมั่นใจในภาพลักษณ์ของเธอ และมาตรฐานความงามระหว่างหมาป่าและมนุษย์ดูจะใช้บิวตี้สแตนดาร์ดเดียวกันไม่ได้ หญิงสาวจึงเบนไปที่มาตรฐานความงามทาง ‘จิตใจ’ แทน ระหว่างสาวๆ ปากเสียช่างนินทากับยูเฟเมียที่มีจิตใจงดงาม

เธอต้องเป็นฝ่ายได้รับความเห็นใจอยู่แล้วล่ะ

หลังแสดงความเหนือกว่าด้วยคำชมที่มีความนัยแอบแฝง ยูเฟเมียก็เหยียดยิ้มกว้างกลับไปเรียงแถวตั้งใจเรียนในคลาสอย่างเดิม

ในสถานการณ์แบบนี้ขอเกาะขาหนาๆ ที่มีขนนุ่มฟูของครูฝึกไว้ให้แน่นจะน่าอุ่นใจกว่า

การฝึกในคาบนี้เน้นที่การเคลื่อนไหวตามคำสั่ง เฟอร์รัสอธิบายให้เห็นว่า ‘ การเคลื่อนไหวเพื่อทำงานร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพ ’ คือลักษณะเด่นของนักรบโรมัน และเป็นแก่นหลักในคาบเรียนนี้

“ การจัดระเบียนกองทัพนับเป็นกุญแจสำคัญในการคว้าชัย ”

“ ในคาบเรียนนี้ พวกเราจะเรียนรู้ยุทธวิธีรบที่เรียกว่า ‘แนวรบสามชั้น’ (Triplex Acies) ซึ่งถือเป็นการเดินทัพที่เน้นความยืดหยุ่นของชาวโรมันดั้งเดิม โดยจะแบ่งกองตามอาวุธที่ถือ ในการเคลื่อนที่นั้น… ”

เสียงของเฟอร์รัสดังต่อเนื่องไปพร้อมการจัดกระบวนทัพของบรรดานักเรียน

เฟอร์รัสกวาดสายตามองนักเรียนหมาป่า ครึ่งเทพ และลูกหลานแห่งโรมด้วยสายตาภาคภูมิใจ เสียงห้าวก้องสะท้อนไปทั่วสนามหญ้าหลังจบการฝึก “ ดี! ”

“ เอเดรียน ยูเฟเมีย ทำได้ดีมาก ”

สายตาของเฟอร์รัสตวัดมองนักเรียนตัวอย่างประจำคลาสในวันนี้ทั้งสองคน

ดวงตาของยูเฟเมียเป็นประกายสดใส เธอยืนขึ้นพร้อมเอเดรียนโค้งให้แก่ครูฝึกและเพื่อนร่วมชั้นเรียน ยูเฟเมียชำเลืองมองหมาป่าหนุ่มน้อยนามเอเดรียน เขาคือนักเรียนตัวอย่างที่ได้รับการยอมรับในหมู่ครึ่งเทพและลูกหลานแห่งโรม ในสายตาของเฟอร์รัสราวกับว่า ‘เอเดรียน’ คือนักเรียนดีเด่นที่พร้อมจะได้ 100 คะแนนเต็มในทุกการทดสอบ

ยูเฟเมียเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้รับการขานชื่อร่วมกันกับเขา

ถ้าหากเฟอร์รัสเอ่ยชื่อเธอเพียงลำพัง ทุกคนในชั้นก็คงจะคิดว่าเป็นเพราะลักษณะนิสัยของยูเฟเมียเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เฟอร์รัสถึงเอ่ยคำชมเป็นกำลังใจ แต่ว่า— การถูกขานชื่อร่วมกับเอเดรียนนั้นต่างออกไป

นั่นแสดงให้เห็นว่าความสามารถในวันนี้ของยูเฟเมียเทียบเท่ากับหมาป่าหนุ่ม

เทียบเท่ากับท็อปคลาส

เธอเชิดหน้าสูง ลึกลงในใจรู้สึกชื่นมื่นและเสพติดการเป็นดาวขึ้นมานิดๆ

หลังจบคาบเรียนวิชาภาษาละติน ยูเฟเมียก็ได้ยินจากเพื่อนที่เข้าเรียนพร้อมกันว่า “ หากเจ้าคิดว่าตัวเองพร้อมจะทดสอบภาษาละตินแล้ว เธอสามารถไปขอเข้ารับการทดสอบกับลูปาได้นะ หากสอบผ่านจะไม่เข้าเรียนอีกก็ได้ ”

โอเค— เธออาจสอบตกในครั้งนี้ แต่ลองดูก็ไม่เสียหาย

เพราะงั้นหลังจบวิชาระเบียบวินัยกองทัพ (และทำการบ้านเสร็จ) เธอจะลองขอรับการทดสอบดู

เฟอร์รัส - สุนัขป่าเจ้าของเส้นขนสีเทาปนดำมาตรงเวลาในทุกครั้ง ท่าทางของเขาอาจไม่ได้ดุร้ายเท่ากับลูปัสแต่กลับตึงมือยิ่งกว่า ในบรรดาครูฝึกหมาป่าในวิชากลางแจ้งทั้งสาม ยูเฟเมียยกให้เฟอร์รัสดูรับมือยากที่สุด

การลงโทษในแบบโรมันมีหลายแบบ เฟอร์รัสไม่ได้ลงโทษรุนแรงอย่างการทุบตีร่างกายนักเรียน แต่มอบบททดสอบให้แก่นักเรียนที่ผิดกฎ อย่าง การวิ่งรอบสนาม ทำหน้าที่อื่นๆ / งานอาสาเพิ่มเติ่ม เช่น ขัดส้วม พรวนดินในแปลงดอกไม้ หรือทำความสะอาดบ้านหมาป่า

“ จัดระเบียบแถวแล้วฟัง ”

หมาป่าหนุ่มกวาดสายตามองนักเรียนให้ชั้นเรียน เสียงขานรับ “ครับ/ค่ะ” ดังอย่างพร้อมเพรียง เขาพยักหน้าหนักๆ พลางเอ่ยต่อ “ ในชั้นเรียนวันนี้พวกเราจะเรียน 3 วิธีจัดขบวนทัพของกองทัพโรมัน ”

“ การจัดกระบวนทัพแบบโรมันนับเป็นศิลปะยุทธวิถีการรบที่มีประสิทธิภาพซึ่งตกทอดเป็นมรดกจนถึงปัจจุบัน ในวันนี้ข้าจะยก 3 กระบวนทัพที่มีประโยชน์ในการสู้รบและประยุทต์ใช้ได้ง่ายมาฝึกซ้อม เพื่อเป็นพื้นฐานแก่พวกเจ้าในกาลข้างหน้า ”

“ กระบวนทัพที่หนึ่ง คือการจัดทัพรูปกระดองเต่า (Testudo Formation) ”

  

“ ทัพรูปกระดองเต่าจะใช้บ่อยครั้งในการสู้รบโดยเฉพาะในระหว่างการถูกปิดล้อม ตั้งทัพโดยการใช้โล่ขนาดใหญ่สไตล์โรมันสร้างเป็นกำแพงรอบทิศทาง จัดการบวนทัพโดย ทหารแนวหน้า จะคุกเข่าอยู่ด้านหลังโล่ที่เรียงชิดติดกัน จากนั้น ทหารแนวที่สอง จะถือโล่ไว้เหนือศีรษะของทหารแนวหน้า และล็อกโล่เข้าไว้ด้วยกัน ”

“ เมื่อจะโจมตีจะเตรียมอาวุธที่แหลมคมแทงออกมาจากช่องว่างของโล่ ”

“ แม้การจัดกระบวนทัพนี้จะมีข้อดีที่สามารถป้องกันการโจมตีรอบด้านได้ แต่การเคลื่อนที่ก็ช้าเหมือนกับชื่อของมัน ”

เฟอร์รัสกวาดสายตามองสายเลือดแห่งโรมสลับกับหมาป่า “ กระบวนทัพนี้เราจะเรียนกันเฉพาะทฤษฎีเท่านั้น ส่วนการปฏิบัติจริงจะได้เรียนรู้ในค่ายจูปิเตอร์ ”

“ เอาล่ะ เรามาที่ขบวนทัพแบบที่สอง ”

ยูเฟเมียนั่งฟังเฟอร์รัสบรรยายให้ฟังพลางถามคนที่นั่งข้างๆ “ ค่ายจูปิเตอร์คือค่ายที่พวกครึ่งเทพจะได้ไปหลังจากได้รับการยอมรับจากหมาป่า (ผ่านการทดสอบ) เหรอ? แล้วพวกนายล่ะ? ได้รับการยอมรับแล้วยังไงต่อ ”

โชคร้ายที่พ่อหนุ่ม (หมาป่า) ข้างๆ เธอคือเอเดรียนซึ่งเป็นนักเรียนดีเด่นตลอดมา

นอกจากจะไม่ตอบยังมองกันตาเขียวปั๊ด

ยูเฟเมียเลยหันไปถามหมาป่าด้านขวาแทน “ ใช่— หลังจากผ่านการทดสอบมนุษย์อย่างพวกเจ้าจะไปที่ค่ายจูปิเตอร์ ส่วนพวกเราก็อยู่ที่ฝูงต่อไป ”

“ การจัดกระบวนทัพแบบสามแถว เป็นการจัดลำดับการยืนโดยใช้ความอาวุโสเป็นเกณฑ์ค่ะ ดังนั้นระบบอาวุโสจะสำคัญมาก แบ่งเป็น ทหารราบที่มีประสบการณ์น้อย (Hastati : ฮาสตาติ) ที่จะยืนในแนวหน้า ครูฝึกหรืออาจารย์ทหาร (ไดอารี่) จะยืนในแนวถัดมา ส่วนแถวสุดท้ายคือ ทหารชั้นผู้ใหญ่ (Triarii : ทริอารี่) หรือทหารที่ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ”

“ ดีมาก ”

เกือบไม่รอดแต่ยังไม่ตาย

“ และการจัดทัพรูปแบบสุดท้ายคือ การจัดขบวนทัพเป็นรูปลิ่ม (Wedge Formation) ”

“ คือการโจมตีโดยจัดทัพโดยใช้ทหารกลุ่มที่มีฝีมือดีที่สุดในทัพหน้าโดยพุ่งเข้าหาศัตรูในลักษณะลิ่มแหลมที่พุ่งลึกเข้าไปในกระบวนทัพของศัตรู ในขณะที่กองหลังซึ่งเป็นส่วนที่หนากว่าจะขยายตัวออก โอบโจมตีขนาบศัตรู” 

“ นี่คือรูปแบบการจัดทัพทั้งสามของโรมัน ”

“ มีใครรู้บ้างว่ากุญแจสำคัญที่ทำให้กองทัพโรมันเกรียงไกรคืออะไร ”

คำตอบของคำถามนี้เอเดรียนเป็นคนตอบ “ มาตรฐานของอาวุธ การเรียนรู้คำสั่งแบบสั้นๆ การฝึกอบรมครับ ”

“ ตอบได้ดี ”

“ โครงสร้างกองทัพทหารโรมันใช้ความจงรักภักดีสูงมาก การปฏิบัติตามคำสั่งโดยไร้ข้อโต้แย้งนั้นสำคัญที่สุด ”

“ และนั่นเป็นสิ่งที่นายทหารควรมี ” เฟอร์รัสมองนักเรียนทั่วชั้นเรียนอีกครั้ง ก่อนจะออกคำสั่ง “ วันนี้เราจะเรียนการแปรแถวอย่างง่าย ฟังคำสั่งและเริ่มกระบวนทัพ! ”

การฝึกซ้อมกระบวนทัพกินเวลาทั้งช่วงบ่าย กว่าจะจบทุกคนก็พร้อมสลบเหมือดกันแล้ว

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ ยังคงขะมักเขม้นผิดธรรมชาติ

ใครจะรู้ว่าแรงฮึดตลอดสองสามวันที่ผ่านมาเกิดขึ้นเพียงเพราะคำท้าทายของลูปัส ยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อที่คนอย่างแม่สาวเลนน็อกซ์หวั่นไหวกับคำท้าทายเสมอ การถูกดูแคลนมักจะทิ้งร่องรอยจางๆ ไว้ภายในหัวใจเสมอ เหมือนกับตอนที่เจ้าของดวงตาสีครามแดงราวกับอาทิตย์อัสดงตีสีหน้านิ่งเรียบ

‘ พอใจแล้วใช่ไหมครับ ’

เขาเอ่ยราวกับนั่นเป็นเพียงการเดินสวนทางบนถนน กลิ่นหอมของมักส์คล้ายค้างเติ่งที่ปลายจมูก ที่หวนนึกถึงกี่ครั้งก็แทบจะหายใจไม่ออก แม้ภาพลักษณ์ ‘ ตัวจริง ’ ของดาราหนุ่มที่เธอปลื้มใจจะแตกต่างจากหน้าจอ จะเยือกเย็นจนน่าอึดอัด

แต่ยูเฟเมียกลับหัวใจเต้นระรัวทุกครั้งที่นึกถึงเขา

‘ ชอบคุณ ’

‘ ฉันชอบคุณ ’

ถ้อยคำโง่เงาดังก้องอยู่ตรงนั้น— แต่ดวงตาเขากลับว่างเปล่าจนราวกับมืดมิด ไม่มีทั้งความรักและความเกลียดชัง ราวกับเธอเป็นเพียงธาตุอากาศ

ยูเฟเมียเข้าใจ…

ชีวิตของศิลปินอย่างเขาเต็มไปด้วยคนลุ่มหลง คำฝากรักมากมายก็คงจะได้ยินมาจนชินแล้ว… คำว่า ‘รัก’ ของเธอก็แค่ลมพัดผ่าน ไม่มีน้ำหนักใดในหัวใจเขาเสียด้วยซ้ำ โลกทั้งใบของเธอมันก็แค่…เศษเสี้ยวหนึ่งสำหรับเขา

แย่จริงๆ ทั้งที่พอมองดวงตาคู่นั้นก็พอจะเข้าใจแล้วยอมรับได้แล้วแท้ๆ

‘ ก็อยากจะรู้นะ ว่าคุณจะ ‘รักผม’ ต่อไปได้นานเท่าไหร่ ’

เขาโน้มตัวลงจนปลายขนตาคล้ายลูบผ่านผิว สีครามสดสวยในดวงตาคู่นั้นมีใบหน้าของเธอสะท้อนอยู่จางๆ ความสงสัยและหยามเหยียดในความรู้สึกสะท้อนผ่านแววตาเขาชัดเจน เขาที่บอกรักแฟนคลับทั่วโลกอยู่บนจอด้วยท่าทางอบอุ่นคนนั้น ที่จริงแล้ว ‘ไม่เชื่อ’ คำว่ารักของเธอเลยสักนิด

ทั้งที่เป็นแบบนั้นยูเฟเมียก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโอบกอดเขาแน่นกว่าเดิม

‘ ท็อกซิกชะมัด ’

ยูเฟเมียกลอกตามองฟ้า มันเป็นการอกหักครั้งเดียวที่บาดลึกอยู่ข้างในใจ เธอในตอนนี้ก็กำลังเฝ้ารอเหมือนกัน รอว่าเธอจะเฝ้ามองเขาต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่ โดยปราศจากการรับรู้จากเขา การจะแสดงตัวต่อหน้าเขาท่ามกลางแฟนคลับหลายสิบล้านคน ช่างยากเย็นจริงๆ

และนี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่เธอติดแหง็กอยู่ในนี้โดยไร้มือถือ

มันแย่ชะมัด

หวังว่าเขาจะยังพอมีพื้นที่ในสมองเหลือให้เธอนะ

---------------  

คาบเรียนของเฟอร์รัสในวันนี้ก็เป็นการฝึกระเบียบในกองทัพอย่างทุกครั้ง

ดวงตาคู่คมหรี่ลงอย่างขัดเคือง ยูเฟเมียฟังการบรรยายเรื่อง “ การปฏิบัติตามคำสั่ง ” ของกองทัพโรมันด้วยความหน่ายใจเล็กน้อย ในยุคสมัยที่เต็มไปด้วยการให้ค่าสิทธิเสรีภาพที่ทุกคนลุกฮือต่อสิ่งที่ตนเห็นว่าไม่ควรได้ทุกเมื่อ การฝึกทำตามคำสั่งโดยไม่คิดอะไรฟังดู…ยากนิดหน่อย

ก็…จะแน่ใจได้ยังไงล่ะ ว่าในสถานการณ์จริง เขาจะไม่สั่งให้เราไปตาย

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ขนาดนั้นละนะ

“ เริ่มการจัดการบวนทัพ ทดลองตอบสนองคำสั่งเคลื่อนที่! ”

หมาป่าเฟอร์รัสจะเอ่ย ‘คีย์เวิร์ด’ กระบวนทัพแต่ละแบบสั้นๆ และให้หมาป่า เดมิก็อด ลูกหลานโรม เคลื่อนที่ตามรูปขบวนคีย์เวิร์ดต่างๆ ในตอนแรกก็จำไม่ค่อยได้ แต่เห็นลักษณะการแปรแถวของทุกคนก็เริ่มคุ้นชินขึ้นเรื่อยๆ

จากที่ตอนแรกทุกคนวิ่งพล่านหาจุดประจำอย่าสับสนวุ่นวายเหมือนไส้เดือนหนีฝน ซ้อมคีย์เวิร์ดเดิมๆ สลับกันราวสองชั่วโมงร่างกายของแต่ละคนก็เริ่มขยับไปตามเสียงสั่งการของเฟอร์รัส

ยูเฟเมียขยับออกจากแถวตอนหนึ่ง หลังต้องรับบทเป็นทหารแนวหน้าที่แทงหอกใส่ศัตรูในอากาศ เธอออกวิ่งวนไปทางด้านข้างแล้วแทรกตัวในแถวชั้นที่สอง

“ จงรู้ไว้เสมอว่าในกระบวนทัพสามชั้น การที่ศัตรูฝ่าแนวกำแพงจู่โจมมาถึงชั้นที่สามได้ คือความพ่ายแพ้! ”

“ ต่อไปจะเป็นการแปรทัพโดยเน้นความเร็ว ประจำที่! ”

“ครับ/ค่ะ!”

เสียงสั่งการของเฟอร์รัสดังอย่างต่อเนื่อง การถูกนับถอยหลังระหว่าหาที่ทางของตัวเองในแถวค่อนข้างกดดัน ระหว่างที่นักเรียนในชั้นกำลังวิ่งพล่ายอย่างเป็นระเบียบ เฟอร์รัสก็ชี้แจง

“ ความรวดเร็วในสนามรบเป็นสิ่งสำคัญ เวลาทุกนาทีคือชีวิต ความล่าช้าคือการเสียเปรียบ ”

ยูเฟเมียลอบกลอกตา เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเธอมาสมัครเป็นรั้วของชาติหรือไงกัน ถึงต้องทำเรื่องพวกนี้ หรือ…โอเค ด้วยชีวิตที่ค่อนข้างเป็นมิจที่ผ่านมา

เ ธ อ ต้ อ ง เ ป็ น ท ห า ร ข อ ง โ ร ม เ ห ร อ

แล้วพวกเขาฝึกทหารไว้เพื่ออะไร…ออกรบกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นรึไง

แบบนี้ไม่ได้แปลว่าชีวิตของเธอ อันตรายกว่าเดิมหรอกเหรอ

“ เตรียมพร้อม! XXXX ” เสียงสั่งการขบวนทัพถัดไปเริ่มขึ้นพร้อมเสียงตบเท้าที่พร้อมเพรียงกัน เฟอร์รัสเริ่มวิจารณ์ “ จัดแถวให้สมดุลมากกว่านี้ ”

“ ในการรบ ศัตรูไม่ได้รบกับเราในขณะที่สภาพจิตใจเราพร้อมสู้และร่างกายสมบูรณ์ ในตอนที่พวกเจ้าอ่อนแอ คือโอกาสทองสำหรับศัตรู ฉะนั้นจงหมั่นท้าทายขีดจำกัดของตนเองอย่างสม่ำเสมอ ”

“ วันนี้การฝึกของพวกเจ้าจบลงแล้ว แยกย้ายได้! ”

ยูเฟเมียอยากจะส่งเสียง ‘ เฮ้ ’ แต่ร่างกายกลับปวดหนึบจนคำพูดผ่านลำคอออกมาไม่ได้ เธอเดินกลับเข้าบ้านหมาป่าเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย…เตรียมพร้อมสำหรับการทดสอบภาษาละติน

“ พอไซคลอปส์ตายก็มีลูกตาของมันตกอยู่ที่พื้นด้วยล่ะ ”

ยูเฟเมียกระซิบเพื่อนหมาป่า “ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันมีสมองเท่าเม็ดถั่วน่ะ ตัวใหญ่เทอะทะ แต่แกว่งแขนที่อย่างกับตบแมลงหวี่แมลงวัน แย่ชะมัดเลย ”

“ แต่ไม่รู้ว่าทำไม— ฉันถึงรู้สึกว่าเจ้าอัลกูลนั่นแข็งแกร่งกว่า ”

“ อัลกูลเป็นพวกตัวป่วน แต่ก็ใช่พวกมันรับมือได้ยากกว่าไซคลอปส์ แม้จะเป็นเจ้าอัลกูลตัวจิ๋วก็ตาม แต่ถ้ารับมือกับมันได้ก็ไม่มีอะไรน่ากังวลแล้วล่ะ ” หมาป่าน้อยพูดชี้แจงด้วยเสียงร่าเริง “ จะว่าไป…นอกจากปราบสัตว์ประหลาดหรืออสูรกายแล้ว ยังมีการประลองระหว่างหมาป่าด้วยนะ ไม่ว่าจะได้สู้กับใคร รับประกันได้ว่าพวกเราไม่พาเธอไปคุยกับรากมะม่วงแน่นอน ”

“ ถ้าผ่านการทดสอบนี้ไปได้ล่ะก็ การทดสอบก่อนออกจากบ้านหมาป่าก็ผ่านฉลุย! ”

“ โอ๊ะ— ” ยูเฟเมียปิดปากที่อ้าหวอด้วยความเซอร์ไพรส์ปนดีใจ มีสนามทดลองข้อสอบอยู่ตรงหน้าก็คงจะปล่อยไปไม่ได้ละนะ “ ฟังดูน่าสนใจนะ แล้วฉันจะขอรับการทดสอบนั้นได้ยังไงเหรอ ”

“ เหมือนเธอจะสนิทกับลูปัสใช่ไหม? พอถึงคาบกราดิอุสก็บอกเขาดูสิ ครูฝึกของพวกเราชอบเวลาเห็นนักเรียนในคลาสประลองกันนะ มันตื่นเต้นดี! ”

“ ก็นะ… ” ยูเฟเมียขัดเคืองเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องที่ว่าเธอสนิทกับลูปัส มัน…ดูเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันคะ? 

“ ถ้างั้นคาบต่อไปฉันจะลองดู ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าให้พนันข้างฉัน เพราะฉันจะชนะแน่นอน! ”

ยูเฟเมียยกรอยยิ้ม หมาป่าน้อยกระเซ้า

“ พวกเราหมาป่าในฝูงของลูปาก็แข็งแกร่งมากเหมือนกัน เธออย่าเผลอประมาทเชียวล่ะ ”

“ อ๊ะ! นั่น คุณเฟอร์รัสมากแล้ว ” หมาป่าอีกตัวกระซิบบอก พลางยักคิ้วหลิ่วตาเรียกพวกเธอไปที่สนามหญ้าก่อนขายาวๆ ของเฟอร์รัสจะมาถึง

นักเรียนที่นอนบ้าง นั่งบ้าง วิ่งเล่นหยอกล้อกันตามประสาสุนัขบ้าง พอได้กลิ่นเฟอร์รัสเหยียบเข้ามาก็ชะงักจากกิจกรรม วิ่งตรงมาที่สนามแล้วกระจายตัวประจำตำแหน่งของตนเองอย่างรวดเร็ว ยูเฟเมียแทรกตัวอยู่ในแถวหน้ากระดานที่สอง

แต่เพราะเธอเป็นเด็กมนุษย์เพียงคนเดียวในช่วงเวลานี้ของเซคชั่น ร่างจึงสูงโดดขึ้นมาและไม่เข้าพวกอย่างน่าประหลาดเหมือนทุกครั้ง

“ สวัสดี— ก่อนหน้านี้พวกเราเรียนเรื่องการแปรขบวนทัพและเริ่มฝึกซ้อมการแปรทัพตามเสียงสัญญาณไปบ้างแล้ว ในสนามรบการทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัดและรวดเร็วที่สุดถือเป็นสิ่งสำคัญ และไม่มีวิธีใดบับอัดมันให้ฝังแน่นในสมองของพวกเราได้ดีไปกว่า การฝึกซ้ำๆ ฉะนั้นในคาบเรียนวันนี้เราจะฝึกการแปรทัพตามเสียงสัญญาณอีกครั้ง ”

“ กติกาเหมือนเดิม ข้าจะส่งเสียงสัญญาณ ”

“ ส่วนพวกเจ้าแปรแถวให้เร็วที่สุด เกณฑ์สำหรับวันนี้คือเร็วกว่าเมื่อวาน เอ๊า! เริ่มได้! ”

‘ คีย์เวิร์ด ’ ที่เป็นคำสั่งของวันนี้เหมือนเดิมทุกประการ

อาจเพราะในความเป็นจริงคำสั่งทางการทหารไม่เน้นความซับซ้อน และอาศัยความชัดเจนเข้าว่าจึงมีคำสั่งไม่กี่คำ เพียงแต่การเปลี่ยนคำสั่งหรือสับคำสั่งแปรแถวเพียงไม่กี่คำก็ทำให้รูปแบบการจัดทัพไม่เหมือนเดิมแล้ว

ยูเฟเมียกำลังขยับร่างกายทำตามคำสั่งที่บอกให้เธอวิ่งไปที่แถวหน้าสุดในฐานะพลทหารราบ และทำการโจมตี เสียง “ ย๊าก! ” ดังพร้อมเพรียงในจังหวะที่สมาชิกในแถวแรกจู่โจม ก่อนจะรีบทำตามคำสั่งโดยวิ่งไปประจำในแถวที่สอง

“ ทำดีมาก! เร่งเวลาให้เร็วขึ้นอีก อย่าลังเล เจ้าทำได้ไวกว่านั้น ”

“ กระจายตัวจากตรงกลาง มองภาพรวมให้ชัด ”

“ ดี! ”

เสียงชมปนตวาดวิจารณ์ของเฟอร์รัสดังต่อเนื่องไปกว่าสามชั่วโมง และเวลารับประทานอาหารเที่ยงก็มาถึงในที่สุด ยูเฟเมียแทบจะขาแหลกสลายไปพร้อมกับคำว่า “ วันนี้พอแค่นี้ ” ของเฟอร์รัส แต่เธอจะนอนแผ่หลากลางสนามหญ้าในตอนนี้ไม่ได้

เฟอร์รัสเคยลงโทษทั้งคลาสเพราะเข้าแถวเลิกคลาสช้าไปยี่สิบสองวินาที

นักเรียนทุกคนสลายตัวจากการแปรแถวแล้วเข้าแถวตามเดิม เพิ่มเติมคือหมาหอบแฮ่ก และคนเหงื่อโทรมกาย หลังจากเฟอร์รัสให้สัญญาณแยกยากที่แปลว่าเขาออกเดินไปแล้ว นักเรียนถึงพากันแยกย้าย ยูเฟเมียหลับตาลงร่ายมนตร์แห่งวีนัสเพื่อร้องขอให้ร่างกายกลับมาสดชื่น

และสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นแทบจะทันที

เหงื่อไคลและคราบสกปรกหายไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆ