<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ทดสอบการต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง</div></div>
วันที่ 6 มกรา 68 ช่วงสาย <br>
ราเอลมาที่ลานฝึกนอกบ้านหมาป่าตามคำของแม่ลูปาด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับถือดาบกาดิอุสไม้ที่ใช้ในการฝึกฝนกับลูปัสมาด้วย เพราะว่าวันนี้เขาได้นัดกับแม่ลูปาในร่างหมาป่าที่มาพร้อมกับหมาป่าตัวหนึ่งที่รอเขาอยู่ก่อนแล้ว<br>
<font color="DeepSkyBlue"> “สวัสดีครับแม่ลูปา“</font> <br>
<font color="Yellow"> “ดูเจ้าจะพักผ่อนอย่างเต็มทีแล้วสินะราเอล ความแข็งแกร่งเจ้าก็ดูจะพร้อมแล้วด้วยสิ“</font> <br>
แม่ลูปามองราเอลราวกับเห็นถึงศักยภาพบางอย่างในกายเขาที่พร้อมที่จะตื่นขึ้นมา นางจึงพ่นลมหายใจออกมาก่อนที่ราเอลจะรู้สึกการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในร่างกายของตนพร้อมพลังใหม่ที่ตื่นขึ้นมา <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “แม่ลูปาครับเมื่อกี้นี่คือ…“</font> <br>
<font color="Yellow"> “ข้ามองเห็นศักยภาพอย่างอย่างในกายเจ้าที่พร้อมจะตื่นขึ้นมาน่ะ ข้าจึงทำการปลดพลังสายเลือดให้กับเจ้า พลัง ‘โทสะแห่งสงคราม‘“</font> <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “โทสะแห่งสงครามเหรอครับ เท่จังเลยใช้ได้เลยไหมครับ“</font> <br>
ราเอลตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นในพลังใหม่ที่พึ่งปลดที่อยู่ในกายตน ในอารมณ์แบบอยากรู้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ พลังใหม่จะเจ๋งขนาดไหนนะ
<font color="Yellow"> “ไม่ได้ ข้าอยากให้เจ้าเข้าร่วมการทดสอบก่อน“</font> <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “การทดสอบที่แม่ลูปาบอกตอนผมไปเรียนภาษาละตินน่ะเหรอครับ“</font> <br>
<font color="Yellow"> “ใช่แล้ว การทดสอบครั้งนี้คือข้าจะให้เจ้าฝึกต่อสู้กับหมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดในฝูงข้า“</font> <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ว้าว! ฝึกสู้จริงเหรอครับ น่าสนุกจังเลย“</font> <br>
<font color="Yellow"> “ถึงเจ้าแพ้ก็ไม่เป็นไรนะ มันเป็นแค่การฝึกเท่านั้นเอง“</font> <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ได้ครับแม่ลูปา - ฝากตัวด้วยครับ“</font> <br>
ราเอลพยักหน้ารับคำสั่งของแม่ลูปาก่อนจะหันมาพูดกับหมาป่าคู่ฝึกของเขาอย่างหนักแน่น ก่อนจะตั้งท่าเตรียมเข้าสู่การต่อสู้ <br>
<font color="Yellow"> “ถ้าเจ้าพร้อมแล้ว เตรียมตัว เริ่มได้!“</font> <br>
ทันทีที่สัญญาณเริ่มการโจมตีดังขึ้น ราเอลก็เริ่มถีบตัวเองย่นระยะห่างของตนแล้วจึงเข้าใช้ดาบกาดิอุสไม้ของตนเข้าหมายจะแทงหมาป่าแต่เขากลับโดนมันสวนมาด้วยการตะปปครั้งเดียวจนเขาไถลลู่ไปกับพื้นดีที่เขาเอาใบดาบมารับการโจมตีบางส่วนไว้ได้ เขาจึงรีบตั้งท่าและเริ่มเข้าโจมตีอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ แต่ทว่าด้วยความห่างชั้นกันจนมากเกินไปของเขากลับหมาป่าตัวนี้ทำให้แค่เพียงการโจมครั้งที่ 3 เขาก็หมดสภาพที่จะสู้ต่อซะแล้ว การต่อสู้ครั้งแรกนี้เขาแพ้อย่างราบคาบ <br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ผมแพ้แล้วครับ“</font> <br>
เขายอมรับความพ่ายแพ้ของตนอย่างว่าง่าย แต่ความเจ็บแค้นในใจก็ยังคงอยู่เขารู้สึกถึงความเจ็บใจเป็นครั้งแรกในชีวิต และตั้งเป้าหมายไว้เลยว่าเขาจะเอาชนะหมาป่าตัวนี้ก่อนจะออกไปจากบ้านหมาป่าแห่งนี้ให้ได้เลย <br>
<div align="right">ปลดพลัง โทสะแห่งสงคราม <br>
<font color="White"><a href="https://percyjackson.mooorp.com/dzs_npccomrade-fight?aid=771" target="_blank"><font style="background-color:White">ทดสอบการต่อสู้กับหมาป่าเวล 20</font></a> <br>
ปลดล็อกพลังเทพ: + 35 ความโปรดปรานลูปา<br>
</font>
ขอทดสอบสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง Level 20 (แพ้ก็ได้)
(ได้ตลอดจนกว่าจะออกจากบ้านหมาป่า)(สามวันครั้ง)
หากแพ้แต่ความมุ่งมั่นเต็มร้อย: +10 ความโปรดปรานลูปา
หากชนะ: +35 ความโปรดปรานลูปา
</div>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกกาดิอุสกับลูปัส</div></div>
วันนี้ราเอลตื่นมาพร้อมกับความคับแค้นใจที่ต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งไปเมื่อวันก่อน เขาจึงมีไฟสู้ในการฝึกมากขึ้นเป็นร้อยเท่าเลย พอตื่นมาเขาเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วพาตัวเองมาลานฝึกเพื่อฝึกฝนตัวเองต่อจะได้แข็งแกร่งขึ้นเร็ว ๆ ขึ้นอีก <br>
“ลูปัสครับผมพร้อมแล้วล่ะครับ“ <br>
“โอ้! ดูท่าจะเตรียมพร้อมมาดีเลยสินะราเอล“ <br>
“ครับ อ้อ ลูปัสครับผมจะได้ไปสู้กับหมาป่าอีกไหมครับ“ <br>
“อ้อ! การทดสอบของท่านลูปาสินะ เจ้าสามารถของท่านสู้กับหมาป่าตัวนั้นได้ทุก ๆ สามวันน่ะ เจ้าพึ่งขอสู้ไปเมื่อสองวันก่อนพรุ่งนี้เจ้าก็สู้อีกครั้งได้แล้วน่า แต่เพื่อที่เจ้าจะสู้ให้ได้เจ้าจะต้องฝึกให้หนักกว่านี้ขึ้นอีก มา!“ <br>
ราเอลพยักหน้ารับรู้สิ่งที่ลูปัสบอกก่อนจะเริ่มตั้งท่าเตรียมใช้ดาบกาดิอุสตามที่ลูปัสเคยสอนเขาไว้เพื่อเตรียมพร้อมรับคำสอนต่อไป <br>
“เอาล่ะวันนี้ข้าจะสอนการฟันขวางและฟันเฉียงนะมาเริ่มกันเลย“ <br>
“ครับ“ <br>
“ก่อนอื่นก็ฟันเฉียง ใช้แรงจากไหล่และสะโพกเพิ่มพลังโจมตีแล้วเจ้าก็ฟันเฉียงเป็นแนวทแยงนะ“ <br>
“แบบนี้เหรอครับ“ <br>
ราเอลเริ่มทำตามที่ลูปัสสอนโดยการตั้งท่าเตรียมฟันก่อนที่จะใช้แรงจากไหล่และสะโพกเพิ่มพลังโจมตีแล้วก็ฟันเฉียงจากทิศทางต่าง ๆ อย่างไม่มีการเกร็งเลยสีกนิดแต่ด้วยเขายังเด็กเลยใช้สองมือจับดาบแล้วฟันเฉียงอย่างไม่แกว่นเลย <br>
“ดีมากที่เจ้ารู้แรงตัวเองและใช้สองมือแบบนั่นกับร่างกายที่ยังโตไม่เต็มทีแบบนั้น“ <br>
“ผมอยากลองใช้มือเดียวดูอ่าครับ“ <br>
“ก็ได้แหละ เพราะในอนาคตเจ้ามีโอกาสต้องใช้ดายคู่กับโล่อยู่แล้ว แต่ว่าถ้าเจ้าไม่อยากใช้ดาบจะใช้อาวุธอย่างอื่นก็ได้นะ เช่นมีด มอนิ่งสตาร์ หรือแม้แต่หน้าไม้ เจ้าสามารถเลือกได้เมื่อไปอยู่ที่ค่ายจูปิเตอร์แล้วนะ ในตอนนี้เจ่าก็ฝึกกาดิอุสให้คล่องก่อนเข้าใจไหม คราวนี้ฟันขวางใช้กับศัตรูในระยะใกล้ ฟันคล้ายกับฟันเฉียงแต่ฟันแนวนอนแบบนี้เจ้าจะเข้าใจใช่ไหม“ <br>
“มีอาวุธอย่างอื่นด้วยสินะครับ เข้าใจแล้วครับงั้น“ <br>
เขาเริ่มตั้งท่าใหม่อีกครั้งก่อนจะฟันขวางให้ลูปัสดู แล้วหลังจากตรงนี้เขาก็เริ่มฝึกการโจมตีทั้งสามท่าไปพร้อมกันตามคำสั่งของลูปัสอย่างขยันขันแข็ง <br>
+20 EXP / +5 คะแนน<br>
มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน)
+10 ความโปรดปรานลูปา
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกดาบกาดิอุสกับลูปัส</div></div>
หลังจากการทดสอบภาษาละตินกับแม่ลูปาจบลง ราเอลก็รีบวิ่งมายังลานฝึกหน้าบ้านหมาป่าอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าร่วมการฝึกดาบกาดิอุสกับลูปัสอีกครั้งถึงเขาจะไม่มีดาบกาดิอุสไม้ของตัวเองก็ไม่เคยหวั่นเกรง สักวันหนึ่งเขาต้องมีดาบของตัวเอง และเอาชนะหมาป่าฝูงลูปาตัวนั้นให้ได้<br>
“ดูเจ้ามีความสุขจังเลยนะราเอล“ <br>
“ครับลูปัส ก็ผมพึ่งผ่านการทดสอบภาษาละตินของแม่ลูปามานี่ครับ“ <br>
“เจ้าเลยจะมาฝึกกับข้าต่อในสภาพนี้เลยรึ อ่ะ ๆ ไปเอาดาบกาดิอุสไม้ตรงนั้นมา วันนี้ข้าจะฝึกเจ้าสู้ของจริงกับข้า อ้อ เจ้าเคยสู้จริงกับหมาป่าในฝูงมาก่อนแล้วสินะ ดังนั้นข้าจะสอนวิธีต้องท่าป้องกันด้วยดาบกาดิอุสแบบง่าย ๆ ให้เจ้าด้วย“ <br>
“ฝึกสู้จริงกับฝึกท่าป้องกันเหรอครับ เท่จังเลย“ <br>
ราเอลถึงกับตาเป็นประกายเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาจะได้ฝึกกับลูปัสในวันนี้คือการต่อสู้จริง แถมยังได้เรียนท่าป้องกันอีกแบบนี้เขาก็โจมตีแบบสวนกลับเท่ ๆ ได้แล้วล่ะสิดีจังเลย <br>
“ก่อนอื่น วางเท้าข้างถนัดไปข้างหน้า น้ำหนักถ่ายไปขาหลังเล็กน้อย งอเข่าเล็กน้อยเพื่อเตรียมเคลื่อนที่ จับดาบแน่นพอเหมาะ ให้ปลายดาบชี้เฉียงขึ้นประมาณ 45 องศา ปฎิบัติ“ <br>
“ครับ!“ <br>
ราเอลจัดการจัดท่าตัวเอง วางเท้าข้างขวาไว้ข้างหน้า ถ่ายน้ำหนักไปขาซ้ายเล็กน้อย งอเข่าเล็กน้อยเพื่อเตรียมเคลื่อนที่ จับดาบแน่นพอเหมาะพอประมาท ตามที่ลูปัสสอน ซึ่งลูปัสก็คอยมาเดินรอบตัวเขาที่ทำท่านั้นค้างไว้อยู่พอตรงไหนที่ไม่ถูกต้องก็ใช้หัวตีไปที่ตรงนั้น จนเขาสะดุ้งหน่อยหนึ่งก่อนจะจัดท่าใหม่ให้ถูกต้องการฝึกถึงจะได้ไปข้างหน้าต่อ <br>
“การฝึกป้องกันด้วยดาบเจ้าจะต้องอ่านการเคลื่อนไหวอีกฝ่ายให้ออก เจ้าลองโจมตีใส่ข้าสิ“ <br>
“เอาจริงดิครับลูปัส“ <br>
“ทำเถอะน่า“ <br>
“ก็ได้ครับ“ <br>
ราเอลเริ่มใช้การแทง การฟันเฉียง ฟันขวางตามที่ลูปัสสอนครั้งก่อน ๆ ในการโจมตีใส่ลูปัส แต่ก็โดนลูปัสใช้อุ้มเท้าปัดการโจมตีของเขาไปได้หมดเลย <br>
“แฮ่ก ๆ โจมตีไม่โดนเลยครับ“ <br>
“ก็เพราะวิถีดาบของเจ้ามันซื่อเกินไป ไม่มีการพลิกแพลงเลยอ่านง่ายแบบนี้ไงล่ะ เจ้ายังต้องฝึกอีกเยอะเลยไอ้หนู“ <br>
ลูปัสเลียขนขาตัวเองก่อนจะให้ราเอลฝึกโจมตีแบบพลิกแพลงไปเรื่อย ๆ เพื่อเพิ่มกลยุทธ์ในการเอาชนะให้ได้และค่อย ๆ ปรับให้อ่านการเคลื่อนไหวให้ออกต่อไป <br>
+20 EXP / +5 คะแนน
มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง +10 ความโปรดปรานของลูปา
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ปะทะหมาป่าสุดแกร่ง ภาค 2</div></div>
วันนี้เป็นวันที่ราเอลตื่นเต้นมากถึงมากที่สุดทันทีที่ได้รับการแจ้งจากลูปัสว่าแม่ลูปาจะให้เขาสู้กับหมาป่าสุดแกร่งอีกครั้งแล้วทำเอาเด็กหนุ่มตัวน้อยดีใจจนเนื้อเต้นเลยที่จะได้ต่อสู้จริงกับหมาป่าที่เขามีความแค้นด้วยได้สักที ส่วนจะชนะหรือสู้ได้ไหมเขาไม่รู้เหมือนกันเลยว่าจะสู้ได้ไหม แต่เขาแข็งแกร่งกว่าวันก่อนแล้วยังไงสู้ได้แน่นอน หรือต้องใช้คำว่าได้สู้กันแน่นะ แต่ก็นั่นแหละเขาจะสู้ สู้ไม่ได้ก็ไปฝึกต่อ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะสู้ให้ได้เลย ฝึกมาตั้งขนาดนั่นนี่นา เขาไม่มีทางทีาจะพ่ายแพ้แบบทำอะไรไม่ได้เลยแบบคราวที่แล้วเด็ดขาด ครั้งนี้นี่แหละเขาต้องจัดการให้ได้ เป้าหมายอย่างต่ำที่สุดคือโจมตีให้เกิดบาดแผลให้ได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม<br><br>
<font color="Yellow"> “พร้อมแล้วสินะราเอล“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ครับแม่ลูปา“</font> <br><br>
<font color="Lime"> “เจ้าต้องใจเย็น ๆ และจำสิ่งที่ข้าสอนเจ้าไว้ให้ขึ้นใจนะเจ้าหนู“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ที่บอกว่าการโจมตีของผมมันซื่อเกินไป ให้รู้จักมีการหลอกล่อและโจมตีอย่างมีชั้นเชิงสินะครับ ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไรแต่ผมจะพยายามครับ“</font> <br><br>
ราเอลเอ่ยทบทวนคำสอนของลูปัสออกมาอย่างตั้งใจ แต่ด้วยความซื่อของเขานั่นแหละเลยทำให้ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร แต่ก็ต้องทำอย่างเดียวเท่านั้นแหละนะ แล้วในตอนนั้นเองที่มีหมาป่าตัวหนึ่งเดินออกมาประจันหน้ากับเขาเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาแล้วล่ะ <br><br>
<font color="Yellow"> “นี่คือคู่ต่อสู้ของเจ้าในวันนี้ พยายามสู้ให้ได้มากที่สุดเข้าใจแล้วใช่ไหม“</font> <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ครับ“</font> <br><br>
ราเอลตอบกลับแม่ลูปาอย่างแข็งขันก่อนจะเริ่มการต่อสู้กับหมาป่าตัวนั้นอย่างดุดัน เขาพยายามใช้เล่ห์เหลี่ยมที่ไม่ค่อยเหลี่ยมเพราะมันกลมแบบซื่อ ๆ ในแบบของเขา จนเขาโดนหมาป่าสุดแกร่งตัวนี้เหลี่ยมใส่แทนแบบจุก ๆ แต่เขาก็ไม่ได้โดนเหลี่ยมฝ่ายเดียว ราเอลก็พยายามใช้ดาบปัดป้องการโจมตีของหมาป่าแล้วรวบรวมพลังของตนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วโจมตีใส่หมาป่าสุดแกร่งสุดแรงจนมันพอมีบาดแผลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากพอที่จะเอาชนะมันได้ แต่มันก็ทำให้เห็นพัฒนาการของเขาที่มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เท่ากับว่าการฝึกกับลูปัสที่ผ่าน ๆ นั่นมันไม่สูญเปล่าเลยสักนิด ถึงแม้ผลสุดท้ายก็กลายเป็นว่าเขาแพ้หมดรูปจนกลิ้งไปนอนกับพื้นก็เถอะ <br><br>
<font color="DeepSkyBlue"> “ผมแพ้แล้วครับ“</font> <br><br>
<div align="right"> ขอทดสอบสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง Level 20 (แพ้ก็ได้) <br>
(ได้ตลอดจนกว่าจะออกจากบ้านหมาป่า)(สามวันครั้ง) <br>
หากแพ้แต่ความมุ่งมั่นเต็มร้อย: +10 ความโปรดปรานลูปา <br>
หากชนะ: +35 ความโปรดปรานลูปา <br>
</div>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกดาบกาดิอุสกับลูปัส</div></div>
หลังจากการพักรักษาตัวเองมาเป็นเวลา 1 วันเต็มมาจากการที่เขาซ้อมการต่อสู้จริงกับหมาป่าสุดแกร่งที่เขาได้สู้มาเป็นครั้งที่สองแล้วอต่ก็ยังสู้ไม่ได้อยู่ดี ก็เขายังคงอ่อนแอเกินไปนี่นา แถมเล่ห์เหลี่ยมก็ยังไม่มีมากมายนัก ทำให้โดนกับดักของหมาป่าตัวนั้นเข้าให้ง่าย ๆ และพ่ายแพ้ไปอย่างน่าเจ็บใจ ดังนั้นเป้าหมายของเขาก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแถมยังชัดเจนยิ่งขึ้นทุกทีเลย นั่นก็คือเอาชนะเจ้าหมาป่าสุดแกร่งนั่นให้ได้ก่อนออกไปจากบ้านหมาป่าแห่งนี้ เขาตั้งมั่นก่อนจะมาหาลูปัสพร้อมด้วยกาดิอุสไม้สำหรับฝึกซ้อมในมือ<br><br>
“ดูท่าร่างกายจะพร้อมแล้วสินะ จากการฝึกซ้อมเมื่อวานเจ้าคงได้เห็นจุดอ่อนของตัวเองแล้ว อย่างที่ข้าบอกจุดอ่อนของเจ้าคือซื่อตรงเกินไปจนไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ซึ่งก็นั่นแหละ ก็สมกับเป็นบุตรแห่งมาร์สล่ะนะ แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน เจ้ายังไม่ผ่านการฝึกฝนมากเพียงพอห้ามริอาจใช้โทสะแห่งสงครามเด็ดขาด พลังนั้นมันเปรียบเหมือนดาบสองคม หากไม่ควบคุมให้ดีมันจะทำให้เจ้าเป็นภัยแก่คนรอบข้างได้“ <br><br>
“งั้นเมื่อไรผมจะใช้มันได้ล่ะครับลูปัส“ <br><br>
“เมื่อข้าหรือท่านลูปาเห็นสมควรนั่นแหละ มา ๆ ได้เวลาแล้ววันนี้ข้าจะให้เจ้าฝึกปัดป้องการโจมตีของข้าระวังไว้ให้ดีล่ะ“ <br><br>
“ครับ! เออ…ลูปัสครับผมสงสัยมานานแล้วน่ะ ไหนลูปัสบอกที่นี่มีแต่เด็กผู้หญิงทั้งนั้นเลย แต่ตั้งแต่ที่ผมมาที่นี่ผมไม่เคยเจอคนอื่นเลยนะครับ“ <br><br>
“ข้าก็ไม่รู้ สงสัยพวกนางคงหนาวจนไม่ยอมตื่นกันล่ะมั้ง ช่างมัน ๆ ดีซะอีกเจ้าก็ใช้เวลานี้ฝึกซ้อมให้เก่ง ๆ แล้วนำหน้าพวกนางซะล่ะ“ <br><br>
“ได้เลยครับลูปัส“ <br><br>
เขายิ้มแย้มในคำพูดของลูปัสก่อนจะเริ่มตั้งท่าเตรียมรับการป้องกันจากการโจมตีของลูปัสทันที พอลูปัสให้สัญญาณเขาก็เริ่มเปลี่ยนท่าเป็นตั้งโจมตีและก้าวไปข้างหน้าราวกับจะแทงอีกฝ่าย แต่โดนมองออกแล้วจะโดนตะปปใส่ ดีที่เขารู้ตัวทันจึงปล่อยมือจากดาบให้มันหมุนคมขึ้นแล้วฟาดมันขึ้นปัดอุ้มเท้าของลูปัสให้ออกไป และทำให้อีกฝ่ายเสียการทรงตัว จากนั้นเขาจึงถีบเท้าเข้าย่นระยะทางเข้าฟันอีกฝ่ายจากข้างบนแต่ก็โดนใช้ซอกเล็บขัดไว้ ด้วยแรงเด็กของเขาจริงอยู่ว่าเขาเสียเปรียบแต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ใช้สองมือฟันดาบอีกครั้ง การลุกรับเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงเลยไปนานจนพระอาทิตย์เปลี่ยนทิศทางไปคนละทิศทางแล้วการฝึกก็จบลง <br><br>
+20 EXP / +5 คะแนน <br>
มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน) <br>
+10 ความโปรดปรานลูปา <br>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกดาบกาดิอุสกับลูปัส</div></div>
วันนี้ราเอลก็ยังคงมาฝึกดาบกาดิอุสกับลูปัสอีกครั้งเหมือนเช่นทุกที แต่วันนี้มันแปลก ๆ นิดหน่อยเพราะมีอีธานมายืนข้างเขาด้วยทำเอาเขางงเลย เพราะปกติเขาฝึกกับลูปัสเพียงลำพังแค่สองคน เอ๊ะ! หรือเรียกว่า 1 คนกับอีก 1 ตัวดู<br><br>
“ลูปัสครับ วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอครับ“ <br><br>
“วันนี้ข้าจะให้เจ้าฝึกสู้กับอีธานดูเหมือนกับที่เจ้าฝึกสู้กับหมาป่าสุดแกร่งของฝูงนั่นแหละ แต่ครั้งนี้ข้าจะให้สู้จริงกับอีธานดู เพื่อเตรียมรับมือกับหมาป่าสุดแกร่งที่เป็นบททดสอบที่ท่านลูปาให้เจ้าได่ไงล่ะ“ <br><br>
ราเอลหันมองตาอีธานเชิงมีคำถามในใจว่าข้ามาทำอะไรที่นี่ แต่ว่าเท่าที่เขารู้มาหมาป่าตัวอื่นนอกจากพวกครูฝึกและแม่ลูปาเขาจะพูดภาษามนุษย์ไม่ได้นี่นา <br><br>
“ผมเข้าใจนายนะอีธานงั้นเดี๋ยวฝึกเสร็จแล้ว ผมอาบน้ำแปรงขนให้ เคป่ะ“ <br><br>
เขาย่อตัวลงลูบขนอีธานเบา ๆ เชิงปลอบใจที่ต้องมาฝึกต่อสู้กับเขา เลยคิดว่าควรทำข้อแลกเปลี่ยนกันเสียสักหน่อย คงไม่ได้เรียกว่าใช้เล่ห์เหลี่ยมหรอกใช่ไหมเขาก็ไม่รู้เหมือนกันแค่ทำแบบเดียวกับที่เขาทำเวลาดูแลหมาป่าที่บ้านแค่นั้นเองอ่ะ แต่ดูท่าข้อเสนอจะถูกใจอีธานนะมันเลยกระดิกหางใหญ่เลย เอาเถอะ ๆ งั้นก็เริ่มการประลองได้เลยแล้วกันนะ <br><br>
ราเอลจับดาบกาดิอุสในมือก่อนที่จะเดินไปเว้นระยะห่างกับอีธาน แล้ว.., <br><br>
“ถ้าพวกเจ้าพร้อมแล้ว เริ่มประลองได้!“ <br><br>
ราเอลเตรียมจะถีบเท้าย่นระยะห่างแต่ก็โดนอีธานที่ร่างกายยืดหยุ่นและรวดเร็วยิ่งกว่าสปริงตัวเข้าตะปปเจ้าเข้าต้องกลิ้งตัวหลบไปกับพื้น <br><br>
“เจ้าเด็กบ้าใครเขาให้หลบกัน ใช้ดาบสิแบบตอนฝึกกับข้าน่ะ“ <br><br>
“เอาจริงดิครับ“ <br><br>
ราเอลตอบลูปัสอย่างรวดเร็วและหันมาใช้ดาบป้องกันการโจมตีของอีธานไว้ก่อนเสียงกระทบกันระหว่างดาบกาดิอุสไม้กับกรงเล็บหมาป่าจะดังเป็นจังหวะไปเรื่อย ๆ เป็นสัญญาณการฝึกฝนอันหนักหน่วงของราเอลที่เขาตั้งใจฝึกอย่างหนักเพียงที่จะรับมือกับหมาป่าสุดแกร่งให้จงได้ จนท้ายที่สุดเขากับอีธานก็ฝึกกันจนหมดแรงข้าวต้มนอนแผ่ไปกับพื้นเลย <br><br>
+20 EXP / +5 คะแนน <br>
มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน) <br>
+10 ความโปรดปรานลูปา <br>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกใช้ดาบกับลูปัส</div></div>
หลังจากการพักป่วยจากอาการบาดเจ็บที่เขาต่อสู้กับโทรลล์ในป่าเรดวู้ดไปเมื่อหลายวันก่อน ราเอลก็ได้กลับมาพร้อมร่างกายที่ฟิตเปรี้ยงพร้อมรับการฝึกต่อสักที <br><br>
“พักฟื้นเต็มที่แล้วหรือราเอล“ <br><br>
“ครับลูปัส วันนี้ก็เต็มที่ได้เลยครับ“ <br><br>
ราเอลดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกสลดอะไร เอาจริง ๆ เลยเถอะเขามีแต่มีไฟในการต่อสู้อยู่เสมอถึงจะพักฟื้นไปนานแบบนานมากก็เถอะ แต่ร่างกายเขาก็ไม่เคยลืมการตั้งท่าการใช้ดาบกาดิอุสเตรียมโจมตีหรอกนะ อย่างที่ครอบครัวเขาเคยบอกไว้ เขาไม่ค่อยเก่งการใช้สมอง แต่การจดจำด้วยร่างกายล่ะก็เขาไม่เคยแพ้ใครหรอกนะ และในตอนนี้เขาก็อยู่กับอีธาน หมาป่าเพื่อนร่วมฝึกฝนร่วมกับเขาด้วยอีกแรงหนึ่ง <br><br>
“ดูท่าวันนี้จะมีคนใหม่เข้ามานะ เดี๋ยวอีกไม่นานเจ้าก็คงได้เจอแน่“ <br><br>
“คนใหม่เหรอครับ คราวนี้เป็นคนแบบไหนเหรอครับ“ <br><br>
“ผู้หญิงน่ะ ดีใจด้วยนะ เจ้ายังเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านหมาป่าเหมือนเดิม“ <br><br>
“ครับ ผมซักจะอยากเจอเธอคนนั้นเร็ว ๆ แล้วสิ“<br><br>
“บ้านหมาป่าไม่ได้ใหญ่มากมาย อีกไม่นานเจ้าก็คงจะได้เจอมั้ง ตอนนี้ก็จงฝึกการต่อสู้กับอีธานก่อนเถอะ“<br><br>
“ครับ อ้อ! เรื่องที่เกิดขึ้นที่ป่าเรดวู้ด….ผมจะฝึกให้มากกว่านี้แล้วจะไปสู้กับเจ้าตัวยักษ์นั่นอีกทีนะคะ“<br><br>
“ไม่โกรธข้าหรือ“<br><br>
“แล้วลูปัสผิดไรเหรอครับ“<br><br>
ด้วยความใสซื่อเกินไปของราเอลเลนทำให้เขาไม่รู้ว่าเบื้องหลังเหตุการณ์ตอนนั้นเป็นฝีมือของลูปัสแถมยังดีใจอีกที่ลูปัสช่วยเขาไว้มันเลยเป็นแบบนี้ไป<br><br>
“ให้ตายสิเจ้านี่ มาเริ่มฝึกได้แล้ว เริ่มได้!“<br><br>
ว่าแล้วราเอลก็เริ่มใช้ดาบกาดิอุสของตนเข้าต่อสู้กับอีธานแบบไม่ใช้พลังสายเลือดของตัวเองเลยไปเรื่อย ๆ อย่างหนักหน่วงจากการที่เขาออมแรงไม่ค่อยเป็นนี่แหละเลยลงแรงไปเยอะจนจบทีหอบแฮ่กนอนแผ่กับพื้นเหมือนเดิม<br><br>
+20 EXP / +5 คะแนน <br>
มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน) <br>
+10 ความโปรดปรานลูปา <br>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&st=j4yowucf&dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
<ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
<bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
<cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
</icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style=""><div style="font-size: 13px; text-align: center;"><b style="font-family: Sarabun;"><i>ความตั้งใจไม่อาจพังลงด้วยเศษซากกลาดิอุสไม้สองเล่ม</i></b></div><font face="Sarabun" style=""><br><br>
<d style=""><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ถัดจากออกกำลังกายด้วยการวิ่งข้ามหุบเขาในตอนเช้า...ที่คาร์ล็อตต้ามองว่ามันคือการฆ่าตัวตายด้วยแรงขามากกว่า หลังพักจนพอใจ สาวนางหอบสังขารกายมาสู่ลานฝึก อาณาเขตบ้านหมาป่ากว้างขวางพอสมควร เธอคิดว่าหลังจบการฝึกฝนทั้งหมดคงต้องหาเวลาไปเดินเล่นสำรวจรอบ ๆ ดูสักครั้ง <br><br>
ช่างเรื่องสถานที่ไปก่อน ทันทีที่เหยียบข้ามเขตลานฝึกนอกบ้าน หมาป่าจำนวนหนึ่งเหลียวมองเธอ จากดวงตาของสัตว์ป่าและร่างใหญ๋โตเกินขนาดหมาป่าทั่วไป บอกตามตรงว่าเกร็งไม่น้อย แต่ต้องขอบคุณเวล็อกซ์ที่ทำให้เธอคุ้นชินกับขนาดตัวของพวกเขา แม้จะแทบไม่ได้เหลียวมองเจ้าตัวตนที่วิ่งกวดขันเธอก็ตาม กระนั้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นหมาป่าที่เธอใกล้ชิดด้วยมากที่สุดสำหรับตอนนี้ </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
"มาแล้วรึ" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
มีหนึ่งในนั้นที่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งกว่าใครและดุร้าย เหมือนกับตอนที่เจอเวล็อกซ์แต่นั่นต่างออกไปนิดหน่อย- หากเปรียบเวล็อกซ์เหมือนเจ้าวายุ ทั้งรวดเร็วและปราดเปรียว ราวกับมีสายพระพายปะทะร่างกาย หมาป่าตัวนี้ก็ให้ความรู้สึกอันตรายในแบบของนักรบ </span><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><br>
คาร์ล็อตต้าแช่สายตาไว้ที่สิงคาลเขื่อง เขาก้าวออกนวยนาดหาเธอ ดูจะไม่ได้รีบร้อนเท่าไหร่แต่ก็คงเฝ้ารออยู่นานแล้ว </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><b>
"สวัสดีค่ะ ฉันคาร์ล็อตต้า" </b></span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
เขาพยักหน้าพร้อมเสียงหายใจดังระงมของสัตว์ร้าย</span> <span style="font-size: 13px;">"ธิดาแห่งเบลโลน่า ท่านลูปาเล่าเรื่องราวของเจ้าให้ข้าฟังแล้ว, ข้าคือลูปัส ผู้ที่จะมาฝึกวิชาดาบให้เจ้า" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
เ</span><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">ธอไม่คิดว่าการรู้เรื่องธิดาของใครที่ไหนอย่างไรมันจำเป็นสักเท่าไหร่ แต่ก็ปิดปากเงียบ งดแสดงออกถึงความเห็นที่จะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ในตอนนี้ ลูปัสผินใบหน้าไปทางชั้นวางอาวุธ มันแบ่งเป็นดาบไม้และดาบจริง นอกจากนี้ยังมีทั้งโล่ เกราะ และอาวุธชนิดอื่นนอกเหนือจากดาบ เท่าที่ดูก็พบว่าเป็นของจำเป็นของชาวนักรบโรมัน <br><br>
ลูปัสส่งสายตาให้เธอไปเลือกหยิบมาสักเล่ม </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
"ทั้งหมดนี้คือสิ่งจำเป็นสำหรับการทำศึก แต่นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นครั้งแรกของเจ้า ไปหยิบกลาดิอุสไม้ตรงนั้นมาเสีย" </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"ความจริงเจ้าต้องฝึกมันร่วมกับโล่ ตามแบบกองกำลังโรมันน่ะนะ แต่มันยังไม่ถึงเวลา เรื่องความสำคัญทั้งหลายในสนามรบและการฝึกฝนเพิ่มเติมอีกเดี๋ยวเจ้าคงได้เรียนรู้จากเฟอร์รัสเอง เขารับผิดชอบเรื่องการฝึกระเบียบวินัยทหารโรมัน และข้ามีหน้าที่ในการฝึกฝนทักษะดาบและการต่อสู้ให้กับเจ้า" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ระหว่างการอธิบาย คาร์ล็อตต้าก็ไปหยิบดาบไม้มาเรียบร้อย เธอค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อยที่มันหนักกว่าดาบไม้ทั่วไป หมายถึง ปรกติดาบไม้ที่ใช้ในการฝึกมันไม่หนักเสมือนของจริงขนาดนี้ </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"กลาดิอุสไม้ถูกสร้างขึ้นให้ใกล้เคียงกับน้ำหนักดาบจริงมากที่สุด เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการฝึกฝน รวมไปถึงโล่ไม้ตรงนั้นด้วย มันมีขนาดและน้ำหนักเท่าของจริง หากเจ้าได้ลองใช้อาวุธจริงขึ้นมาคงไม่เห็นความต่างมากนัก" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ดวงเนตรกลมของหมาป่าจับจ้องวิถีดาบที่นงคราญทดลองกวัดแกว่งไป ไม่นานปุจฉาก็เกิดขึ้น </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"เจ้าเคยเรียนวิชาดาบมาก่อนหรือเปล่า" </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><b>
"ไม่ค่ะ"</b></span><span style="font-size: 13px;"> </span><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">ไร้ความลังเลที่จะตอบ</span> <b style="font-size: 13px;"><span style="font-style: normal;">"ฉันเคยเห็นมาก่อนก็จริง แต่ยังไม่มีโอกาสได้ลองเรียนเลย แล้วอีกอย่างคือมันไม่ใช่ดาบโรมันแต่เป็นวิชาดาบจากญี่ปุ่นด้วย" </span><br></b><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ได้ข้อมูลเพียงพอ ลุปัสใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง </span><span style="font-size: 13px;">"งั้นรึ แล้วเจ้ารู้หรือเปล่าว่าวิชาดาบระหว่างญี่ปุ่นกับยุโรปต่างกันยังไง?" </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
อันนี้คงคล้าย ๆ การทำแบบทดสอบก่อนเริ่มเรียน หรือไม่ก็การตอบแบบสอบถามไหมนะ? คาร์ล็อตต้ากลอกตานึก เธอไม่ได้มีความรู้ในวิชาดาบอย่างลึกซึ้ง แต่จากที่เคยประสบผ่านตามา และจากที่อาจารย์เคยใช้ก็- </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><b>
"วิชาดาบที่เคยเห็นของญี่ปุ่นจะเน้นการเข้าปะทะด้านหน้าตรง ๆ น่ะค่ะ"</b> หล่อนทำท่าทางประกอบ </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><b>
"แต่ฉันรู้สึกว่าทางฝั่งยุโรป หรือไม่ก็ดาบของโรมันจะเน้นไปที่การพลิกแพลง หมายถึง..มันดูเป็นการยืมพลังจากคู่ต่อสู้ รอจังหวะพลิกหาโอกาส หรือไม่ก็การฟันซ้ายขวาสลับแบบที่ไม่ค่อยเห็นจากวิชาดาบญี่ปุ่นเท่าไหร่" </b></span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ร่างที่ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลดูไม่ยินดียินร้ายหลังได้ฟังคำตอบ หรือให้พูดกันตามความเป็นจริง เธอไม่อาจอ่านอารมณ์ของเหล่าหมาป่าได้จากสีหน้าอยู่แล้ว หลังเห็นเขาผงกเศียร คาร์ล็อตต้าคิดว่าบางทีเธออาจจะให้คำตอบที่ถูกต้องก็ได้ </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"ไม่มีผิดและถูกสำหรับเรื่องนี้ ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้ามองความแตกต่างระหว่างสองฝั่งยังไงมากกว่า ซึ่งก็ค่อนข้างน่าพอใจทีเดียว" </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
อ้อ ไม่ถูกต้องแต่ถูกใจนี่เอง-.. </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
"แต่ทฤษฎีน่ะ เทียบเท่ากับตอนปฏิบัติจริงไม่ได้, เอาล่ะ มาเริ่มกันได้แล้ว ขอบอกไว้ก่อนว่าการฝึกของข้าหฤโหดกว่าการวิ่งข้ามหุบเขาของเวล็อกซ์เสียอีกนะ เจ้าเตรียมใจพร้อมหรือยัง?" </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
หล่อนหัวเราะ คงไม่ต้องบอกว่าหลังพักจากออกกำลังกาย ความเตรียมใจที่มีก็มากขึ้นทบทวี, หยัดกายขึ้น หลังเหยียดตรง ปลายคางมนเชิดเหนือระดับปรกติ โฉมนางไหวไหล่ หน้าตามั่นใจสุดฤทธิ์ </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
"กลัวที่ไหนล่ะคะ?"</span></d></font></section><section style=""><font face="Sarabun" style=""><d style=""><div style="font-size: 13px; text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">เรื่องความอดทนและการไม่ยอมแพ้นี่ เธอไม่เป็นสองรองใครหรอกนะ</span></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">โดยเฉพาะกับความทะเยอทะยานในกายน่ะ</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div>
<br><span style="font-style: normal;"><span style="font-size: 13px;">
เสียงไม้กระทบหุ่นฝึกดังขึ้นต่อเนื่องและมีโทนแปร่งไปบ้าง จากการฟาดลงบนเนื้อที่แตกต่างกัน บ้างถูกหุ่นไม้โดยตรง บ้างโดนเชือกหนาเตอะที่พันเกี่ยวไว้ คาร์ล็อตต้าคิดว่าตนเองตัดสินใจถูกที่มาฝึกดาบต่อแม้จะเหนื่อยแทบขาดใจกับการวิ่งเมื่อเช้าตรู่ </span><br><br><span style="font-size: 13px;"> หากพักและทิ้งช่วงนาน อาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อสะสมจะย้อนเล่นงานเธอจนไม่มีแรงทำอะไรแน่ ดังนั้นในช่วงเวลาที่ยังกระปรี้ประเปร่า เลือดลมสูบฉีดและกำลังวังชายังดีอยู่อย่างนี้ก็ควรกอบโกยให้ถึงที่สุด </span><br></span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"พละกำลังเจ้าสวนทางกับร่างที่ดูจะปลิวไปตามลมได้เลยนะ" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ลูปัสคงไม่รู้ว่าเธอมีกล้ามขาแน่นเปรี๊ยะด้วยซ้ำ! จากการออกกำลังกายและวิ่ง หรือต่อให้ไม่เคยมาเหยียบที่นี่ คาร์ดิโอและเวทเทรนนิ่งก็กำลังปลุกปั้นเธอให้มีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นอยู่ดี แต่น่าหวาดเสียวว่าจบการฝึกจากบ้านหมาป่าไปเธอจะกลายเป็นสาวกล้ามบึกบึนตัวร้าย แค่คิดก็รู้สึกรับไม่ได้ขึ้นมา เหลือไว้ให้ฉันแค่กล้ามหน้าท้องก็พอ นอกนั้นอย่าเยอะไปกว่านี้เลย...! </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
"ความรุนแรงในทุกการเหวี่ยงดาบน่าพึงพอใจมาก ...แต่ยังขาดท่วงท่าที่ถูกต้องและประสบการณ์ </span><span style="font-size: 13px;">สำหรับพื้นฐานวันนี้มีเท่าที่ข้าสอนให้ อยู่ที่ว่าเจ้าจะเอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดอย่างไร" </span><br><br><span style="font-style: normal;"><span style="font-size: 13px;"> คาร์ล็อตต้าเดาว่าจริง ๆ การฝึกคงไม่ได้มีเท่านี้ ก็นะ, คงไม่ได้คิดจะอัดความรู้ทุกอย่างใส่หัวกันในวันเดียวอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงได้อาเจียนออกมาก่อน </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
แต่พอได้ยินแบบนั้นก็สงสัยขึ้นมา คำกล่าวตอนแรกที่เขาพูดถึงกับตอนนี้ดูต่างกันลิบลับ มันไม่ได้ดูหฤโหดเท่าที่ควรจนเกิดข้อแคลงใจ </span></span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;"><b>
"หมายความว่าวันนี้จะพอแค่นี้หรือคะ?" </b></span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"นั่นก็ขึ้นอยู่กับเจ้า" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
ลูกตาทอประกายแสงของหมาป่ายังคงแช่สายตาไว้กับร่างอรอนงค์วัยยี่สิบต้น ๆ ที่ไม่ยอมหยุดกวัดแกว่งดาบตามที่เขาสอน ดูเหมือนเธอไม่มีทีท่าจะพอด้วยหากเขาไม่บอกให้หยุด </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
"อะไรที่มากไปมันก็ไม่ดีหรอกนะ ร่างกายเจ้าเหนื่อยล้าจากการฝึกก่อนหน้าของเวล็อกซ์ ตอนนี้มันอาจจะไม่-.." </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;"><b>
ครึ่ก-! </b></span><br><br><br><span style="font-style: normal;"><span style="font-size: 13px;">
เสียงปริแตกของบางอย่างดังขึ้น เกิดรอยร้าวลามไปอย่างรวดเร็วบนกลาดิอุสไม้ แต่มันยังไม่หักไปเสียทีเดียว กระทั่งคาร์ล็อตต้าฟาดวิธีดาบสุดท้ายลงบนหุ่นฝึก ดาบไม้-...หักเป็นสองท่อนโดยสมบูรณ์ </span><br><br></span><span style="font-size: 13px;"><span style="font-style: normal;">
ลูปัสเปลี่ยนความหมายเล็กน้อย</span>
"-...ไหวสินะ" <span style="font-style: normal;">เขาทอดถอนใจ</span> "เจ้านี่เป็นพวกบ้าพลังหรืออย่างไร" </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
หล่อนหลุดเสียงขบขันผ่านลำคอ ในใจคือรอยยิ้มที่แห้งแล้ง อดคิดไม่ได้ว่าเธอต้องจ่ายค่าเสียหายอะไรกับดาบนี่หรือเปล่า </span><br><br><span style="font-size: 13px;"><b>
"มีหลายคนบอกเป็นเสียงเดียวกันกับคุณค่ะ" </b></span><br><br><span style="font-size: 13px;">
'อย่าหักโหมเกินไปล่ะ ต่อจากนี้เจ้าต้องไปฝึกระเบียบวินัยทหารโรมันกับเฟอร์รัสด้วย' <span style="font-style: normal;">ลูปัสทิ้งท้ายไว้แค่นั้น และเพราะจบการฝึกสำหรับวันนี้แล้วเขาจึงจากไป ...แต่ยังมีหนึ่งชีวิตที่ยืนอยู่ใจกลางลานฝึก ท่ามกลางหุ่นไม้ ดาบของเธอยังคงฟาดฟันมันลงไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวก็หวนนึกถึงคำสอนของอาจารย์ ท่านเคยพูดไว้ว่าจะสอนวิชาดาบให้กับเธอ คาร์ล็อตต้าจึงอดทนรอและเฝ้าฟังหล่อนพร่ำสอนผ่านทฤษฎีเฉพาะเท่านั้น แต่ก็ไม่มีโอกาสได้เรียนด้วยจนกระทั่งอาจารย์หายไป </span></span><br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1);">'เสี่ยวเยว่ เธอคิดว่าตอนไหนที่จะดึงเอาพละกำลังออกมาใช้ได้มากที่สุด'</span></div><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">'เปล่าเลย ไม่ใช่ตอนที่ร่างกายเตรียมพร้อมอย่างถึงที่สุด แต่เป็นตอนที่เธอคิดถึงภาพของพลังอย่างถึงที่สุดต่างหาก'</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">เหวี่ยงดาบลงมา</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1);">'เธอต้องหาคำตอบว่าจะทำเพื่อปกป้อง หรือทำเพื่อฉีกกระชาก หากเพื่อปกป้อง ในทุกการออกหมัด ในทุกวิถีดาบจะมีความรู้สึกเหล่านี้เสมอ'</span></div><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">'การตระหนักรู้ การขอบคุณ การระลึกถึงความสุข'</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">หนึ่งดาบฟาดลงมา</span></div></span><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1);">'นั่นภาพของการปกป้อง แต่การฉีกกระชากไม่ใช่แบบนั้น ไม่เคยเป็นแบบนั้น'</span></div><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
เสียงปริร้าวของเนื้อไม้ดังขึ้น ฝ่ามือของเธอสั่นจากแรงที่มากเกินไป ผิวหนักบาดเจ็บจากการกุมไว้อย่างแน่นหนาเกินไป และเสียดสีจนมีรอยถลอก </span><br><br><br><span style="font-size: 13px;">
'หนึ่งท่วงท่าคือความเจ็บปวดที่ต้องจากลาผู้เป็นที่รัก หนึ่งการทะลวงคือใจที่หวนนึกถึงความอ่อนแอของตนเอง หนึ่งดาบวาดลง คือหนึ่งเรื่องราวขมขื่น และท่าดาบที่เชื่อมต่อกันจากนั้น คือความทรงจำร้าวราน ที่เธอทำอะไรกับมันไม่ได้เลย' </span><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
กลาดิอุสไม้หักลง -เล่มที่สอง ร่างกายโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ริมฝีปากพรูลมหอบไม่สิ้นสุด และเศษไม้ที่ติดมือก็ถูกทิ้งลงพื้น แขนข้างนั้นอยากยื่นไปหยิบดาบไม้เล่มใหม่ขึ้นมา แต่มันสั่นจนไม่มีแรงจะจับไหว </span><br><br><span style="font-size: 13px;">
'นั่นแหละคือความหมายของการฉีกกระชาก ใช้ความเจ็บปวดของเธอเป็นเชื้อเพลิง ใช้ความโกรธกริ้วเพื่อขับเคลื่อน ต่อให้ผิดหวังหรือแทบขาดใจก็ยังหยุดไม่ได้ เพื่อวันที่เธอต้องการจะมาถึงอย่างแท้จริง เสี่ยวเยว่ จงจำไว้เสมอ ความตั้งใจของเธฮจะไม่มีวันถูกพังทลายหากเธอไม่ยินยอม' </span><br><br><br><span style="font-size: 13px; font-style: normal;">
บนฝ่ามือมีเลือดซิบจากพวกรอยถลอก คาร์ล็อตต้าค่อยกอบกุมมันแน่นขึ้น เป็นกำปั้นที่รวบรวมความรู้สึกไว้มากมาย </span><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1);"><b>'เสี่ยวเยว่ สักวันโลกจะต้องยอมรับฟังเธอ'</b></span></div><br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>"ฉันมาทำอะไรที่นี่กันนะ"</b></span></div><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">เสียงพ่นลมหายใจสุดท้ายหมดลง คำถามเปล่งออกมา</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">พร้อมกับความอนาถาของตนเองที่พวยพุ่งขึ้นมาตอกย้ำ</span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b>"คิดถึงแม่จัง"</b></span></div></span><div style="text-align: center;"><br></div><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">ฉับพลันนั้น, นัยน์ตาเปี่ยมประกายไฟแรงกล้า ลุกโชนขึ้นมาและไม่อาจดับลง</span></div></span><br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>หมายเหตุของรางวัล :</b></span></div><span style="font-style: normal;"><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">+20 EXP / +5 คะแนน</span></div></span><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง (ลานฝึก)(ประจำวัน)</span></div></span><span style="font-size: 13px;"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">+10 ความโปรดปรานลูปา</span></div></span></span><br><br><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 13px; color: var(--IPY-clr1);">บันทึกความในใจคาร์ล็อตต้า (ล้อเลียน): อยากแข็งแกร่งขึ้นเร็ว ๆ โว้ยยยยยย *พ่นไฟ*</span></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&family=Oswald:wght@200..700&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">ฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง ภาค 3</div></div>
วันนี้ก็มาถึงอีกครั้ง วันที่ราเอลได้กลับมาฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งจากเผ่าของแม่ลูปาอีกครั้ง หลังจากที่เขาไปพักฟื้นเสียซะตั้งนาน ตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะสู้อีกครั้งสักที ถึงแม้ในตอนนี้เขาจะยังไม่รู้เลยว่าจะเอาชนะได้รึเปล่า แต่นั่นสินะ ในหัวเขาไม่คิดเรื่องยุ่งยากอย่างวิธีเอาชนะอยู่แล้ว สำหรับเขาแล้วแค่ได้ต่อสู้ให้สนุกก็ดีที่สุดแล้วนั่นเอง <br><br>
“ข้าพามาแล้ว“ <br><br>
แม่ลูปาในร่างหมาป่าสีขาวเดินเข้ามาในลานฝึกนอกบ้านอันเป็นจุดนัดพบเฉนเช่นทุกครั้งที่เขาทำเป็นประจำที่จะสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง และก็ใช่ ที่มาด้วยกันนั่นคือหมาป่าสุดแกร่งที่แกร่งที่สุดในเผ่าของแม่ลูปา คู่แข่งในวันนี้ของเขานั่นเอง <br><br>
“เจ้าจงนำสิ่งที่ข้าสอนมาใช้ให้ดีที่สุดล่ะไอ้หนู“ <br><br>
“ไม่ว่าเจ้าจะแพ้หรือชนะในการต่อสู้ ขอแค่เพียงเจ้ามีความมุ่งมั่นในการต่อสู้ครั้งนี้ ข้าก็พอใจแล้วเข้าใจแล้วใช่ไหม“ <br><br>
“ครับลูปัส ทราบแล้วครับแม่ลูปา“ <br><br>
ราเอลก็ไม่รอช้าที่จะตอบรับคำของทั้งสองคนแบบทันทีทันใดก่อนจะเดินไปหยิบดาบกาดิอุสไม้สำหรับฝึกซ้อมออกมาจากชั้นวางดาบเลือกอันที่เขารู้สึกมันเข้ามือที่สุด ส่วนรู้ได้ไงบอกได้คำเดียวว่าสัญชาตญาณในตัวเขาแบบล้วน ๆ เลย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เขาใช้สมองไม่เก่งด้วยนี่นา แต่สิ่งที่นำทางเขาให้เอาชีวิตรอดมาได้จนถึงปัจจุบันไม่ว่าจะการแยกคน การตัดสินใจต่าง ๆ เขาก็พึ่งสัญชาตญาณมาโดยตลอด เด็กเรียนโฮมสคูลคนอื่นเป็นไหมไม่รู้หรอก แต่เขาถูกเลี้ยงแบบปล่อยอิสระด้วยแหละเลยไม่ชอบคิดอะไรมากให้วุ่นวาย เขาเดินถือกาดิอุสไม้สำหรับฝึกซ้อมมายืนตรงจุดที่กำหนดไว้ก่อนจะตั้งท่าพลางจ้องมองหมาป่าสุดแกร่งตรงหน้าตนอย่างดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้กลับมาสู้อีกครั้ง จนยิ้มโชว์เขี้ยวน้อยออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนการต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้น ซึ่งแน่นอนเขาเสียเปรียบด้วยความแข็งแกร่งที่ไม่ว่ายังไงก็ยังอ่อนแอกว่าอยู่แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อเขาเสียเปรียบสมองน้อย ๆ ของเขาก็นึกอะไรก่อน เขาได้ตัดสินใจเลียนแบบการโจมตีและการป้องกันของอีกฝ่ายเพื่อคอยท่าหาจังหวะดี ๆ แล้วโจมตีแรง ๆ ใส่อีกฝ่ายไป เขาทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เลียนแบบ เรียนรู้ หาจังหวะ แล้วโจมตีใส่อย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่แล้วในท้ายที่สุดผลการต่อสู้ครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับครั้งก่อน ๆ เขาก็แพ้เช่นเดิม แบบทำไรไม่ค่อยได้ด้วยนี่แหละ ถึงจะเยื้องได้นานขึ่นก็เถอะนะ <br><br>
“เจ้ายังต้องฝึกอีกเยอะเลยนะเจ้าหนู“ <br><br>
ขอทดสอบสู้กับหมาป่าสุดแกร่ง Level 20 (แพ้ก็ได้) <br>
(ได้ตลอดจนกว่าจะออกจากบ้านหมาป่า)(สามวันครั้ง) <br>
หากแพ้แต่ความมุ่งมั่นเต็มร้อย: +10 ความโปรดปรานลูปา <br>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>
<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&st=j4yowucf&dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
<ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
<bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
<cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
</icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style="font-size:13px;"><div style="text-align: center;"><b style="font-family: Sarabun;"><i>เหวี่ยงดาบลงไป ยกความตั้งใจมาหนึ่งที</i></b></div><font face="Sarabun"><br><br>
<d><span style="font-style: normal;">
ยังคงเป็นวันแสบดาษดื่น และกิจวัตรธรรมดาทั่วไปที่จำเป็นต้องฝึกฝนทุกวัน คาร์ล็อตต้าเรียนรู้ทักษะการวิ่งและความคล่องตัวมาจากเวล็อกซ์ และเมื่อมาเยือนที่ลานฝึกฝนเมื่อไหร่ เป็นอันรู้กันว่าการเพิ่มพูนประสบการณ์การต่อสู้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น หมาป่าขนสีน้ำตาลคอยกันอยู่แล้ว เขานอนหมอบในท่าทางสงบนิ่ง เห็นแล้วชวนหวนคิดถึงเตียงนอนที่มักส่งเสียงรบกวนทุกครั้งยามพลิกตัว <br><br>...ไม่มีอะไรไปมากกว่าการกล่าวถึงเพราะอยากกลับไปนอนพักผ่อนบ้าง แต่คาร์ล็อตต้ายื้อยุดกับตัวเองในใจเสมอ <br></span><br><br><b>
"หยิบดาบมาเสีย" </b><br><br><br><span style="font-style: normal;">
วันนี้ลูปัสไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากนัก และเธอเองก็ไม่มีเหตุจำเป็นให้ต้องชวนเขาเปิดปากพูดคุยเช่นกัน สำหรับลานฝึกแห่งนี้ สิ่งที่สิ้นเปลืองสำหรับคาร์ล็อตต้ามากที่สุดก็คือถ้อยคำมากความ <br><br>
นัยนาสาดประกายมุ่งมั่น, เหมือนดังเช่นทุกที ย่างก้าวมั่นคงมุ่งตรงสู่ชั้นวางดาบไม้ ข้างกันนั้นมีดาบจริงอยู่ด้วยแต่เธอไม่เคยใช้มันมาก่อน ลูปัสบอกว่ายังไม่ถึงเวลาและคาร์ล็อตต้าก็ไม่คิดแย้งอะไร แม้ดูจะเป็นประเภทดื้อรั้นและหัวแข็งเอาเรื่อง แต่เธอก็เคารพในกฎเกณฑ์มากเช่นกัน <br></span><br><span style="font-style: normal;">
พักนี้คำถามททำนอง </span>'วันนี้จะฝึกอะไร'<span style="font-style: normal;"> ถูกลบไปจากหัว เธอไม่เร่งเร้า แต่ก็ตั้งมั่นที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ในทุกวัน กระนั้นลูปัสก็คงประเมินไว้แล้วว่าอะไรที่เหมาะสมที่สุด ยิ่งเคยเกิดเหตุการณ์หวิดน็อคคาที่ไปหลายวันเพราะหักโหมมากเกินไป มาถึงตอนนี้คาร์ล็อตต้าไม่กล้าล้อเล่นกับความเสี่ยงอะไรในชีวิตอีก มิใช่ขลาดเขลา แต่มีความระมัดระวังมากขึ้น <br><br><br>
สิ่งที่จะเรียนรู้ได้ไวและพัฒนาเร็วที่สุดคือประสบการณ์, เพิ่งเข้าใจคำพูดของอาจารย์ก็ช่วงนี้นั่นล่ะ </span><br><br><br><b>
"เจ้าจำรูปแบบทั้งหมดได้แล้ว?" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
เสียงของลูปัสทำให้เธอลากสายตาออกจากดาบไม้ในมือ คาร์ล็อตต้าผงกศีรษะและเอื้อนคำรับหนึ่งที หลายวันมานี้เธอตั้งฝึกจำรูปแบบพื้นฐานของกลาดิอุส การใช้โล่ร่วมกับดาบ และทักษะจิปาถะยิบย่อยจากลูปัส แม้ไม่ถึงขั้นชำนิชำนาญ แต่ก็สามารถจดจำสิ่งที่เรียนรู้มาได้เกือบหมด เหลือแค่หมั่นเพียรฝึกฝนบ่อย ๆ ก็คงได้รับผลประโยชน์อันน่าพึงพอใจ </span><br><br><b>
"ดี" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
หมาป่าตังเขื่องหมดสิ้นคำพูดแค่นั้น คราวนี้เขาไม่ได้เฝ้ามองเธออีกต่อไป ลูปัสหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เขาเยื้องย่างมากลางสนาม ดูเหมือนว่าคราวนี้คู่ฝึกซ้อมของเธอจะไม่ใช่หุ่นฝึกอีกต่อไป <br><br>
เธอได้ยินเสียงหายใจครืดเหมือนเขากำลังขบขัน ส่วนด้วยเรื่องอะไรนี้ก็มิอาจหยั่งสักนิด สิงคาลน้ำตาลไหม้ขนาดมโหฬารจดจ้องเธอไม่พัก กับเรื่องอ่านสีหน้าหมาป่าคงต้องขอพักไว้ก่อน แต่เรื่องแววตาเรานับว่าไม่เห็นความแตกต่างมากนัก มันตั้งมั่นและลุกโชนไปด้วยประกายเดช <br></span><br><span style="font-style: normal;"><b>
"คุณจะเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหรือคะ?" <br></b></span><br><b>
"เรียกว่ามาดูผลลัพธ์การฝึกฝนของเจ้าดีกว่า กติกาง่ายมาก, มีเวลายี่สิบนาที โจมตีข้าให้โดนสักครั้งในครึ่งแรก และป้องกันการโจมตีของข้าได้โดยไม่ล้มลงไปก่อนในครึ่งหลัง หากทำสำเร็จข้าจะอนุญาตให้เจ้าพักผ่อนได้ตามต้องการสักสองสามวัน" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้าเลิกคิ้วสูง</span> <b>"คุณก็รู้ว่าฉันจะไม่มีทางทำแบบนั้น" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
เรื่องการพักผ่อนลืมไปได้เลย หมายถึง, การพักโดยไม่ทำอะไรทั้งนั้นเป็นวัน ๆ เธอไม่อยากทำตัวเอื่อยเฉื่อยและปล่อยให้ตัวเองสบายใจแบบไร้จุดหมาย สิ่งที่ทำให้สบายใจได้อย่างแท้จริงคือการฝึกฝนที่มากพอจะทำให้มั่นใจได้ว่าเธอจะมีชีวิตรอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คาร์ล็อตต้าตรึงสายตาไว้ที่เขา สอดประสานและไม่ยอมเป็นฝ่ายถอยก่อน เธอไม่พูดอะไรนอกเหนือจากนั้นก็จริงแต่สีหน้าราวจะบอกว่าขอเปลี่ยนของรางวัลเป็นอย่างอื่น คราวนี้นับว่าได้ยินเสียงลูปัสหัวเราะชัดเจน เขาแค่นเสียงเหอะในลำคอ </span><br><br><br><b>
"เจ้าควรจะรู้ว่า มีคนไม่มากที่กล้าต่อรองกับข้าเช่นนี้" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้ายังคงสงบนิ่ง เธอรู้สึกว่าของขวัญชิ้นนี้ได้ไม่คุ้มเสียจริง ๆ </span><br><br><b>
"ก็ได้, งั้นเปลี่ยนจากพักร้อนอะไรนั่นมาเป็น ถ้าทำได้ข้าจะสอนบทเรียนพิเศษให้เจ้า ...เป็นเช่นไร" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
หล่อนผลิยิ้มจนได้ ความเพริศแพร้วปรากฏ ณ มุมปาก นี่สิถึงจะเรียกว่ารางวัล</span> <span style="font-style: normal;"><b>"ตกลง" </b></span><br><br><br><span style="font-style: normal;">
หลังจากทำการต่อมูลค่ารางวัลมาอีกหน่อย ลูปัสปล่อยให้เธอเตรียมตัว กระทั่งถึงเวลา, ทั้งสองฝ่ายประจัญหน้ากัน ในมือเธอถือเพียงดาบไม้กลาดิอุสเล่มหนึ่ง การต่อสู้จะจบลงเมื่อนาฬิกาทรายที่ตั้งไว้หมดเวลาหรือเธอโจมตีถูกลูปัสก่อน สัญญาณจากหมาป่าอีกตัวที่ทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้ามองดังขึ้น คารล็อตต้าย่อตัวลงเล็กน้อย สมาธิจับจ้องเป้าหมายเคลื่อนที่ตรงหน้า ในมือซ้ายกระชับดาบไม้แน่น <br><br>
การฝึกวิ่งกับเวล็อกซ์นับว่าส่งผลเป็นอย่างมาก เมื่อครั้งรวมแรงไว้และออกตัวไป ทั้งร่างพุ่งปราดเหลือเพียงฝุ่นตลบอวลด้านหลัง ดาบไม้เงื้อขึ้นและฟันลง แน่นอนว่ามันไม่มีทางถูกตัวลูปัสได้อย่างง่ายดายต่อให้เขามีขนาดกายที่ใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว สายตาจ้องเขม็งไม่วางตา หนึ่งสิงคาลหลบตัวไปด้านข้าง ดาบที่เหวี่ยงลงยังไม่ถึงครึ่งทางถูกกำจับชะงักและบังคับเปลี่ยนวิถีติดตามลูปัสไป <br><br>
จากการฝึกก่อนหน้า รวมไปถึงคำสอนที่อาจารย์พร่ำบอกเธอมากมาย ถูกอย่างสอดประสานและร่ายบรรเลงต่อเนื่องผ่านตัวดาบ มาตรว่ารวดเร็วแล้วก็ยังไม่มากพอ ท่ารางปัดข้างไป คาร์ล็อตต้าเห็นเขาทิ้งห่างไปไกลจึงสบโอกาสตั้งตัวขึ้นใหม่บ้าง เวลาแข่งขันมีทั้งหมด 20 นาที สำหรับครึ่งแรกเขาจะยังไม่โจมตีเธอกลับ แต่เมื่อ 10 นาทีผ่านไป, คงเดาได้ไม่ยากว่าจะลงเอยเช่นไร </span><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้าหมุนตัวเร็วไว ดาบไม้พุ่งตรงไปด้านหน้า ลูปัสยังไร้รอยขีดข่วน เธอหมุนดาบในมือกลับมาฟันไปเป็นวงกว้าง เขาก็ยังคงหลบได้ เห็นได้ชัดว่าไร้ทางต่อกรต่อให้จะถูกออมมือมากแล้ว พื้นฐานที่เรียนรู้มาและใช้ฟาดฟันหุ่นฝึกถูกถ่ายทอดออกไปจนหมด สิบนาทีนี้วนเวียนอยู่กับการหลบไปมาและฟาดฟันลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั้นวิถีดาบคาร์ล็อตต้ากลับคล้ายว่าชัดเจนขึ้นมาและออกท่าได้ต่อเนื่องมากขึ้น ...แม้ว่าเวลาครึ่งแรกจะหมดลงแล้วก็ตาม </span><br><br><span style="font-style: normal;"><br>
สัญญาณดังขึ้นหนึ่งคำรบ คราวนี้ลูปัสหยุดยิ่งอยู่กับที่ แต่แรงกดดันกลับเพิ่มพูนจนรอบก่อนหน้าคล้ายเทียบไม่ติด </span><br><br><b>
"เอาล่ะ, ถึงตาข้าบ้าง" </b><br><br>
ส่วนนี่ก็เป็นสัญญาณความบรรลัยสินะ.. <br><br><span style="font-style: normal;">
เช่นเคย, ไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ เหมือนครึ่งแรก ลูปัสพุ่งถลาเข้ามา เพียงแต่ความเร็วของเขามีมากกว่า ...และแรงที่มากกว่าด้วย เห็นหมาป่าทะยานเข้าหา คาร์ล็อตต้าตื่นตัวขึ้น ฉับพลันนั้นเขาสะบัดตัวมา คาร์ล็อตต้ายกดาบขึ้นป้องกัน แม้จะลดแรงกระแทกได้เล็กน้อยจนเกือบไม่เห็นผล แต่ก็ยังทำเอาร่างฝ่ายหลังกระเด็นไปไกล ดีว่าก่อนหน้าคว่ำลงพื้นเธอใช้มือยันแลถีบแรงส่งม้วนกลับมาทรงตัวได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงจบลงตั้งแต่ตรงนั้น <br></span><br><b>
"ทรงตัวได้ดี" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
เขาเชยชม แต่ไม่ได้ทำให้เธอพึงพอใจสักนิด เมื่อไม่กี่วินาทีต่อมาอีกฝ่ายแทบจะมายืนต่อหน้า ขาหน้าของลูปัสตะปบลงมา หากเป็นแมวหรือหมาตัวเล็กเธอคงคิดว่านี่มันช่างน่าเอ็นดู, คาร์ล็อตต้าเบี่ยงตัวหลบและถอยร่นเร็วรี่ กระนั้นยังคงไม่เพียงอ ชายเสื้อเธอขาดรุ่ยเป็นรอยข่วนใหญ่ ความกดดันเพิ่มทบทวี กระนั้นก็ยังไม่อาจยกมือยอมแพ้ได้ง่าย ๆ ตราบใดที่ยังไม่ล้มลงไปนับว่าเธอยังคงมีโอกาสได้รางวัลอยู่- กระมัง ? <br><br>
ลูปัสและเธอฟัดเหวี่ยงกันมาราว ๆ 7-8 นาทีได้ ระหว่างนี้เกือบล้มคลุกคลานกับผืนดินอยู่หลายรอบ ฟันคมอ้าปากเตรียมขย้ำ ลูปัสกัดเข้ากับดาบไม้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จริงจังมากนัก ไม่อย่างนั้นมันคงหักเป็นสองท่อนในพริบตา แต่แรงเหวี่ยงต่อมาก็มหาศาลจนทำเธอลอยเคว้ง ก่อนจะถูกโยนออกไปไกล คาร์ล็อตต้าหมุนตัวฉับไวโดยใช้ดาบที่ถูกคาบไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ขึ้นเกาะหลังขนสีน้ำตาลไหม้ได้พอดิบพอดี ...เหลืออีกไม่ถึงสิบวินาที </span><br><br><span style="font-style: normal;">
แต่ยังไม่วายถูกสลัดออกไป ด้วยเหตุนี้จึงเกิดแผนยื้อเวลาจนวินาทีสุดท้ายมาถึงขึ้น </span><br><br>แต่ใครจะรู้ ว่าระหว่างลงจอดกับพื้นอย่างสวยงามแบบที่วาดฝัน เท้าจะไปสะดุดกับขอบสนามลานฝึกด้านหลังล้มลงไป, พ่ายแพ้ตามกติกาไม่พอยังออกนอกสนามเสียด้วย <br><br><span style="font-style: normal;">
สัญญาณหมดเวลามาถึง พร้อมกับใจอันหดหู่และอับอายที่ล่องลอยออกไปตามทางสายตาจรดมองท้องฟ้า </span><br><br><b>
"เหมือนแพ้ซ้ำสองรอบเลย.."</b> และสามด้วยซ้ำหากนับว่าเธอหลุดออกมานอกเขตลานฝึก <br><br><span style="font-style: normal;">
เงาตะคุ่มปรากฏคืบคลานมาใกล้ คาร์ล็อตต้าลากสายตาไปหาเอื่อยเฉื่อย เห็นลูปัสจ้องมองเธออยู่ ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งตามประสาหมาป่าธรรมดา ? ทั่วไป แต่แววตากลับเปี่ยมด้วยความชื่นชม ทว่าคาร์ล็อตต้าในตอนนี้ไม่มีแรงลุกขึ้นมาพูดคุย แรงกายยังเหลือแต่แรงใจเหือดหายไปมากกว่าครึ่ง <br></span><br><b>
"ทำได้ดีมาก เจ้ามีพรสวรรค์อย่างหาได้ยากจริง ๆ, เพียงแค่เพลงดาบนั้นดูจะยังดูในกฎเกณฑ์เกินไปหน่อย ทุกครั้งที่เหวี่ยงดาบเจ้าราวกับท่องสูตรสำเร็จมา มันไร้ที่ติในทางที่เอาทฤษฎีมาปฏิบัติได้แยบยล" </b><br><br><b>
"แต่ข้าคิดว่า ดาบนี้ของเจ้ายังขาดสิ่งสำคัญไป...นั่นคือตัวตนของเจ้า ตอนนี้อาจจะยังเร็วไปที่จะค้นพบ ทว่าความรวดเร็วในการฝึกและพัฒนาการของเจ้า ข้าคิดว่าอีกไม่นานก็คงเจอคำตอบ" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
ลูปัสวางดาบไม้ไว้ข้างกายเธอ มันเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนบ่งบอกสภาพการใช้งานได้ดี และในนั้นยังอาจบ่งบอกถึงความทุ่มเทได้เช่นกัน เขายังคงอยู่ตรงนี้ คิดว่ามีอีกคำพูดที่อยากฝากไว้กระมัง กระทั่งมันถูกถ่ายทอดออกมา คาร์ล็อตต้าถึงได้รู้สึกว่าแรงใจของเธอกำลังถูกเต็มเต็มและฟื้นฟูขึ้นอย่างช้า ๆ ทว่าสม่ำเสมอ <br></span><br><b>
"รักษามันไว้ให้ดี บุตรีแห่งเบลโลนา, ทุกครั้งที่เหวี่ยงดาบลงไป จงยกความตั้งใจขึ้นมาหนึ่งครั้ง แล้วดาบของเจ้าจะต่อเนื่องและยาวนานยิ่งขึ้น ข้าชื่นชอบในความหมั่นเพียรฝึกฝนและความทะเยอทะยานของเจ้ามาก การฝึกวันนี้พอเท่านี้ก่อน...แม้ข้าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าคงรั้นจะฝึกต่อก็ตาม" </b><br><br><b>
"หวังว่าจะค้นพบคำตอบในดาบของตนเอง อย่าได้ย่อท้อ เจ้ามีความเก่งกาจ จนฝึกฝนจนกลายเป็นผู้ไร้เทียมทาน ..ความโชคร้ายเดียวที่เจ้ามีในตอนนี้ก็คือมีข้าเป็นคู่ต่อสู้นั่นล่ะ" </b><br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);">...และอันนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่าพลังบวกเชิงลบ ?</span></div><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b>หมายเหตุรางวัล :</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>+20 EXP / +5 คะแนน</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b style=""><span style="font-style: normal;">+15 ความโปรดปรานลูปา</span> (มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง : ลานฝึก)</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b style="">[ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] <span style="font-style: normal;">ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15</span></b></span></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&family=Oswald:wght@200..700&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">