[บ้านหมาป่า] ลานฝึกนอกบ้าน

ณ ลานฝึกนอกบ้านหมาป่า

เก้าโมงเช้า— เป็นการออกจากบ้านที่เช้าที่สุดในรอบหกเดือนของยูเฟเมีย ถึงจะอยากงีบต่ออีกหน่อยแต่ลูปัสไม่ยอมให้เธอทำอย่างนั้น เจ้าหมาป่าตัวโตจอมร้ายกาจนั่นพองขนขู่ตั้งแต่เช้าตรู่ ยูเฟเมียแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเต็มที่ และถูกเขาลากลงมาจากเตียงแบบหยาบคายที่สุด! ปกเสื้อบนคอของเธอในตอนนี้ยังเปียกรอยน้ำลายเหนียวๆ ได้อยู่เลย

และนั่นทำให้เธอยอม— ตื่นก็ได้ 😭

ยูเฟเมียนั่งไขว่ห้างบนกองอิฐแดงในชุดนอนหวานๆ [คือการมาของดิฉันมันฉุกละหุก ถือซะว่าฉันจิกชุดลูปามาใส่นะคะ T-T] แขนเรียวค้ำลงที่กองท่อนไม้ เท้าคางพลางช้อนตามองหมาป่ารูปร่างปราดเปรียวที่มัดขาเต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อ ริมฝีปากแดงระเรื่อโดยธรรมชาติเบะออกเล็กน้อย แววตาดื้อรั้นปรากฏความเบื่อหน่ายง่วงงุน

ยูเฟเมียพิงหลังกับกองไม้ เอ่ยเสียงใสแฝงสำเนียงฉอเลาะ

“คุณลูปัส— ร่างกายฉันยังระบมไม่หายเลยนะคะ จะให้ฉันใช้เจ้าดาบไม้นี่แกว่งตั้งแต่ตอนนี้แผลคงจะปริหมด” ดวงตาของเธอเปล่งประกาย อาคมเสน่ห์ฉาบบางๆ “เราเริ่มจากอะไรง่ายๆ อย่าง…ภาคบรรยายดีไหมคะ?”

เสียงขว้างกราดิอุสดังฟิ้ว! มาพร้อมเสียงฉึก!

กราดิอุสไม้ครึ่งด้ามปักคาอยู่ในกองไม้ข้างศีรษะหญิงสาว ยูเฟเมียได้แต่สวด ‘พระบิดา พระบุตร พระจิต’ ในใจที่สั่นไหวประมาณ 7.8 ริกเตอร์

เธอรู้ว่าเขาแค่ขู่ แต่…😭 นายไม่อ่อนโยนเลยอ้ะะะะะะะะะ

ยูเฟเมียเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่— คุณคิดจะฆ่าฉันเหรอ!? ฉันคือธิดาแห่งวีนัสที่อยู่ภายใต้สายตาของเทพมารดานับแต่ย่างเท้าเหยียบลงบนแผ่นดินแรกเริ่มแห่งโรมเชียวนะ!”

หญิงสาวขู่ฟ่อ ถามว่าจำมาจากไหน จำลูปามา😔

“คุณไม่กลัวเทพีวีนัสจะกริ้วจนสาปให้กลายเป็นหมาเฒ่าเดียวดายอัปลักษณ์ไร้รักไร้ฝูงไปจนตายรึไง!?”

เห็นปากเก่งแบบนี้แต่ตัวหดลี้ภัยแล้วนะ

ว่าแต่เมื่อกี้นายเขวี้ยงดาบแบบไหนนะ!? และเนื่องจากสายตาของยูเฟเมียมองตามไม่ทันจะขอบรรยายว่า เมื่อสักครู่ลูปัสใช้หางสะบัดดาบมาน่ะ!

แต่…คำขู่นั้นดูจะไม่ช่วยอะไร เมื่อลูปัสย่างสามขุมตรงมาหายูเฟเมียพร้อมคำรามอวดเขี้ยวขาวยาวเด่นเป็นสง่า 😱

กรงเล็บหมาป่าสีน้ำตาลตวัดตามมาอย่างฉับไว ยูเฟเมียเป็นเด็กที่มีร่างกายยืดหยุ่นและค่อนข้างตอบสนองรวดเร็ว เธอดึงกราดิอุสที่ถูกซัดมาขู่ตั้งรับกรงเล็บยักษ์ของลูปัสได้พอดิบพอดี หน้าเจื่อนจนแทบหัวเราะไม่ออก

ทำไม! ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะจุดเด่นของเธอคือหน้าตายังไงล่ะ!!!

(นอกนั้นก็หาอะไรดีไม่ได้แล้ว Orz)

ถ้าใบหน้าอันล้ำค่านี้มีรอยขีดข่วนขึ้นมาจะทำยังไงกัน

“ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ ห๊ะ!!!?” หญิงสาวตะโกนใส่หน้า(หมาๆ)ของลูปัส “กรี๊ด!” ก็ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะฟังอะไรกันหรอกนะ แต่เหวี่ยงกรงเล็บคมๆ สวนกลับเป็นชุดนี่ก็ออกจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า!?

“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวก่อน หยุดก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 😭😰😱⚔⚔⚔”

โดยไม่ฟังคำกรีดร้องของยูเฟเมียที่ห่วงใยรูปโฉมของตนยิ่งกว่าสิ่งใด ลูปัสยังคงโจมตีอย่างหนักหน่วงประหนึ่งไม่รู้เลย— ไม่รู้มาก่อนเลยว่าแม่สาวตรงหน้าเพิ่งเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจากการตกมอเตอร์ไซค์แล้วไถลตกเขาอีกหนึ่งกรุบเบาๆ T-T

แม้การกระทำของเขาจะหนักหน่วงและรุนแรง

แต่ลูปัสคือครูฝึกของเดมิก็อด ท้ายที่สุดเขาเพียงแต่รีดเค้นศักยภาพขีดสุดของหญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น แรงเหวี่ยงกราดิอุสรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ครึ่งเทพหญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาในเวลานี้มีความผูกพันกับอารมณ์อย่างลึกซึ้ง อาจเป็นความอ่อนไหวที่มาพร้อมกับสายเลือดของวีนัส ยิ่งโกรธ น้อยใจ โมโห ร่างกายยิ่งเคลื่อนไหวสอดประสานไปตามอารมณ์

แวบหนึ่งลูปัสเผลอคิดเสียด้วยซ้ำว่า มีสายเลือดอันบ้าระห่ำของมาร์สแฝงอยู่ลึกลงไปในตัวเธอ

และ…ดูเหมือนศิษย์หญิงตรงหน้าเขาจะลืมความเจ็บปวดของร่างกายไปแล้ว—

การโจมตีสุดท้ายของลูปัสพุ่งทำลายกราดิอุสที่ยูเฟเมียถืออยู่ในมือ ร่างของเธอถูกแรงนั้นกระแทกจนล้มหงายหลัง down to earth ในทันที กลายเป็นนางฟ้าตกสวรรค์วัดดินเฉยๆ ก็กลัวโลกจะไม่จำ เท้าข้างหนึ่งของลูปัสเหยียบคาอยู่บนหน้าของยูเฟเมีย

เสียงหัวเราะเย้ยๆ ดังขึ้นเบาๆ ถ้าลูปัสมีหน้าคน ยูเฟเมียเดาว่าอีกฝ่ายคงยิ้มเย้ยเธออยู่แน่ๆ (ยิ้มแบบ smirk 😏)

“การฝึกวันนี้จบแล้ว”

ลูปัสเอ่ยพลางยกเท้าออกจากหน้ายูเฟเมีย รอยเท้าหมาติดอยู่บนหน้าเธอจางๆ “อ่อนด้อยนัก…แต่ยังพัฒนาได้”

หมาป่าสีน้ำตาลส่งเสียง ‘หึฟ’ ในลำคอ ก่อนจะหมุมตัวแกว่งหางเดินจากไป ทิ้งให้ยูเฟเมียได้แต่กำเศษอะไรไม่รู้เขวี้ยงตามหลัง แต่— ถามว่าโดนไหม ไม่โดนค่ะ ไม่โดนเด็ดขาด กลัวโดนTEENหยุมหน้าอีกรอบ

“ ยกกราดิอุสไม้ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? ”

หมาป่าขนสีน้ำตาลลูปัสหรี่นัยน์ตากระด้างกับผลลัพท์ที่ยากจะเชื่อ

ลูปัสแอบสังเกตการณ์ยูเฟเมียมาจนถึงเมื่อสักครู่และได้เห็นภาพการยกกราดิอุสของหญิงสาว สำหรับมันกราดิอุสไม่หนักมาก แต่ยูเฟเมียกลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะยกปลายดาบให้ค้างเติ่งสักห้าวินาที มันขยับร่างเดินวนรอบหญิงสาว

“ เจ้าทำท่าเหมือนจะฝืนเกินไปหน่อยนะ ครั้งก่อนยังประชันกราดิอุสกับข้าเสียคล่องแคล่ว ”

ยูเฟเมียเบ้ปาก ตัวเซถลาราวกับถูกกราดิอุสเหวี่ยง “ มันหนัก…มาก… ”

“ ยกแขนขึ้นอีกนิด… จับกราดิอุสให้แน่น เอาละ…เอาละ ยูฟี่—” มันพ่นลมหายใจอย่างยียวน “ แขนของเจ้าดูอัปลักษณ์ราวกับลูกนกปีกหัก ใช้ลำตัวในการยกไม่ใช่ใช้ข้อมือของเจ้าเพียงอย่างเดียว ”

“ โอ๊ะ— ”

กราดิอุสร่วงจากมือของยูเฟเมีย บังเอิญซะจริง! มันหล่นลงบนเล็บของลูปัสพอดิบพอดี!

เส้นอารมณ์ของหมาป่าหนุ่มขาดผึง ยูเฟเมียคล้ายได้ยินเสียง ‘ปึ๊ด’ ดังในความเงียบ หมาป่าขนสีน้ำตาลยกเท้าขึ้นก่อนจะเหยียบกราดิอุสไม้ที่ยูเฟเมียทำหล่นจนหักเป็นสองท่อน นัยน์ตาวาวโรจน์ของลูปัสจ้องยูเฟเมียเขม็ง

“ มันหนักเกินไป แค่หลุดมือค่ะ ” ยูเฟเมียยกมือยอมแพ้ แก้ตัวพัลวัน

แกร๊ก—

ดาบไม้เล่มหนึ่งโยนลงต่อหน้ายูเฟเมีย ลูปัสตั้งหางตรงพลางยิ้มเย้ย “ ครั้งก่อนเจ้าถือดาบที่ทำจากไม้ไผ่ได้ ครั้งนี้ก็ใช้ดาบไม้เล่มนี้ไปก่อน ” มันส่งเสียง ‘ หึฟ ’ เบาๆ เสียงห้าวทุ้มหรี่ลง “ เห็นแก่ที่เจ้าได้รับบาดเจ็บเพราะข้าเสียจน… ต้องนอนซมอยู่บนเตียงเสียหลายวัน ร่างกายไม่ค่อยได้ยืดเส้นยืดสาย ”

“ วันนี้ข้าจะเป็นคู่มือให้ ”

สิ้นคำประกาศกร้าว ลูปัสก็ใช้ปลายเท้าเตะดาบไม้ส่งให้ยูเฟเมีย ปฏิกิริยารีเฟลกของเธอเฉียบคม ข้อมือบางคว้าจับดาบเล่มนั้นได้ในทันที แม้ภายในใจจะกรีดร้องว่า ‘ ไม่ยักจะต้องการ! ’ ดังลั่น

ยูเฟเมียข่มความไม่พอใจ

เขาปรามาสเธอเรื่องระยะเวลาที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านหมาป่า ซึ่งผ่ายมาสองอาทิตย์ว่า ‘ นานเกินไป ’ ถ้าจะมายอมแพ้จนต้องถูกหมาบ้าตัวนี้ดูถูกอีกรอบคงเจ็บใจไม่หายแน่ ยูเฟเมียแกว่งดาบไม้ตามท่าป้องกันพื้นฐานที่ลูปัสเคยสอน

“ อุ๊— ว๊าววววววว มีแรงเท่านั้นเองเหรอคะ ”

ริมผีปากสีสดของหญิงสาวเหยียดยิ้ม แต่ใบหน้าที่ตึงเครียดบอกให้รู้ว่าการรับกรงเล็บที่ออมแรงของลูปัสดูจะเป็นเรื่องลำบากมากทีเดียว เธอถ่ายน้ำหนักลงที่ขาทั้งสองข้าง ใช้ร่างกายส่วนร่างต้านแรงของลูปัสไว้

ไ ม่ ไ ห ว

ยูเฟเมียล้มคะมำลงบนพื้น

“ โอ— หว่าว มีแรงเท่านั้นเองเหรอ ” เขาทำท่าเลียนแบบยูเฟเมีย ก่อนปลายเสียงจะเข้มและจริงจังขึ้น

“ ลุกขึ้นมา ”

ยูเฟเมียถีบเท้าดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แววตาของลูปัสฉงนอยู่ในที อย่างที่มันรู้ว่ายูเฟเมียคือครึ่งเทพของวีนัส ทว่าความรวดเร็วปราดเปรียวของหญิงสาวก็ยังทำให้อดทึ้งและชื่นชมไม่ได้ เมื่อคุ้นชินกับการล็อกดาบไม้ให้อยู่ในแนวเดียวกับแขน ร่างกายก็จะใช้แรงยกจากลำตัว และแกว่งไกวจากหัวไหล่ การเคลื่อนไหวที่ถูกต้องของยูเฟเมียทำให้ท่วงท่าตวัดดาบไม้ฉับไวขึ้นหลายเท่าตัว

ยูเฟเมียพลิกดาบ จังหวะที่ลูปัสใช้กรงเล็บโจมตีเธอกลับปล่อยกราดิอุส(ปลอม)ในมือทิ้ง ย่อตัวหลบการจู่โจมพลางกอบเอาหิมะที่ตกทั้งวันทั้งคืนสาดใส่หน้าของลูปัส แล้วเบี่ยวตัวคว้าดาบเหวี่ยงเขาใส่หมาป่าหนุ่ม

เสียงโครมดังขึ้นในจังหวะถัดไป

หญิงสาวล้มก้นกระแทกจมกองหิมะ เธอสั่นศีรษะเบาๆ พลางลูบหน้าเช็ดเศษสกปรกที่เปื้อนแก้ม

“ แย่ชะมัดเลย ”

“ ดี– ” ลูปัสเอ่ยสั่นๆ “ รู้จักใช้สภาพแวดล้อมยึดครองจุดได้เปรียบ แม้จะไร้เกียรติและต่ำช้าก็ตาม ”

“ นั่นเรียกชมใช่ไหมคะ? ” ยูเฟเมียย้ำเพื่อความแน่ใจ

ลูปัสเมินคำถามนั้นของเธอ จมูกของหมาป่าหนุ่มเคลื่อนดมฟุดฟิดตามเรียวแขนเล็กๆ ที่มีตราสัญลักษณ์รูปนกพิราบคาบใบมะกอก ชวนให้รู้สึกจักจี้

“ กล้ามเนื้อแขนอ่อนแรงเกินไป ต้องออกกำลังกายให้มากกว่านี้ ”

“ ข้าจะให้ยืมอุปกรณ์สำหรับออกกำลังกาย ”

และเหตุการณ์วันนั้นก็จบลงเท่านี้

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์นั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวบริเวณใกล้ๆ กับลานฝึกกราดิอุส ละอองหิมะอ่อนเบาที่โปรยปรายในช่วงหน้าหนาวปลิวลงทับถมตามไหล่บางซึ่งคลุมทับด้วยแจ็กเกตสีดำ บางส่วนตกลงบนปอยผม กองหิมะเล็กประปรายราวกับดอกไม้สีขาวที่ผลิบานอยู่รอบตัวยูเฟเมีย

“ เอาละ เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ”

ยูเฟเมียมองดรีมแคชเชอร์ในมือ หลังพิชิตฮาร์ปี้เธอพบขนของมันร่วงอยู่บนพื้นเพราะไม่รู้ว่าขนของสิ่งมีชีวิตชนิดนี้สามารถทำอะไรได้บ้าง หญิงสาวจึงใช้มันเป็นวัตถุดิบสำหรับทำบ่วงดักฝัน

ป่าโซโนมาเต็มไปด้วยต้นไม้มากมายจึงไม่ยากเลยที่จะหากิ่งหลิวสักชิ้น

ยูเฟเมียเคยทำตาข่ายดักฝันบ่อยๆ ในคาบศิลปกรรม ฉะนั้นการผลิตมันออกมาสักชิ้นจึงไม่ยากเท่าไหร่ แค่…อย่าคาดหวังความสวยงามมากนักละนะ

แต่ก็นะ…ไม่มีอะไรสวยเท่าหน้าตาเธออีกแล้ว

“ ลูปัสมาแล้ว! ”

เสียงตะโกนบอกกันและกันของสุนัขป่ารุ่นเยาวน์ดังขึ้น

ยูเฟเมียรีบเหน็บตาข่ายดักฝันไว้บนเข็มขัดที่เอวพลางเดินกึ่งวิ่งเข้าไปรวมกลุ่มกับบรรดาหมาป่าในคาบเรียนวันนี้ และในสายตาลูปัสเธอคงจะโดดเด่นเสมอ หลังเอ่ยทักทายลูกศิษย์ในชั้นและสอนการวาดดาบสลับกับใช้โล่ป้องกัน ลูปัสก็เดินมาทางเธอ

เขาเป็นคู่ฝึกซ้อมของเธอ ด้วยเหตุผลราวๆ เธอเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในชั้นเรียน

และหมาป่ารุ่นเยาว์อาจประเมินพลังของตนไม่เหมาะสม รวมถึงร่างกายที่อ่อนแอบอบบางยิ่งกว่าเปลือกไข่ของยูเฟเมียจะทำให้หมาป่าเด็กต้องออมแรงจนการฝึกไม่สัมฤทธิ์ผล ฉะนั้นครูฝึกที่รู้หนักรู้เบาอย่างลูปัสจะรับหน้าที่อันมีเกียรตินี้เอง

ยูเฟเมียถือโล่ด้วยมือซ้ายและถือกราดิอุสด้วยมือขวา

“ การฟันแม้จะใช้แรงมากแต่ฆ่าอะไรไม่ค่อยได้ ” ลูปัสวิจารณ์ท่าทางต่อสู้ของหญิงสาว “ เจ้าต้องแทงเป็นหลัก การแทงเพียงนิ้วหรือสองนิ้วก็ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัสหรือตายได้แล้ว ”

“ แทง! ”

ยูเฟเมียใช้โล่บังกรงเล็บของลูปัส พลางแทงกราดิอุสสวนเข้าไป

การเคลื่อนไหวที่สะเปะสะปะของเธอค่อยๆ เข้าที่เข้าทาง และเมื่อมันเข้าที่เข้าทางหมาป่าหนุ่มก็จะเพิ่มแรงหรือไม่ก็ความรวดเร็วขึ้นอีก

“ เจ้าจับอาวุธได้มั่นคงแล้ว? ”

“ มัน… เบา… ขึ้น… น่ะ ” ยูเฟเมียพูดพลางหอบ ก่อนจะเสือกปลายกราดิอุสใส่แผงขนหน้าของครูฝึก แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะแทงโดนเขา เ จ็ บ ใ จ นิ ด ห น่ อ ย แ ฮ ะ

พอคิดจะกำทรายปาใส่เขาอีกสักรอบ คำว่า ‘ไร้เกียรติและต่ำช้า’ ก็ยังกระแทกอยู่ในสมอง

“ ทำได้ดีมาก ”

เสียงเอ่ยชมเรียบๆ ดังขึ้นหลังจบคาบเรียน

เมื่อหันตามเสียงก็พบมารดาแห่งหมาป่า ยืนอยู่ริมลานฝึกซ้อม แววตาเรียบเฉยคู่นั้นทอประ กายความภาคภูมิใจอย่างอ่อนโยน บรรดาหมาป่ารุ่นเยาว์รวมถึงยูเฟเมียทำความเคารพลูปาพลางเอ่ยอย่างน้อม “ สวัสดีค่ะ ลูปา ”

ลูปาหันไปทักทายแต่ละคน จนถึงคราวของเธอ “ สวัสดี ยูเฟเมีย ”

พอเห็นหน้าลูปาเธอก็นึกถึงเรื่องการสอบภาษาละตินขึ้นมาได้ “ ลูปาคะ หลังจบคาบเรียนของคุณเฟอร์รัสฉันขอทดสอบภาษาละตินได้ไหมคะ ”

“ ด้วยความสามารถของเจ้า การฝึกภาษาละตินก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ยูเฟเมีย ข้าจะตรวจสอบการบ้านในคาบเรียนล่าสุดของเจ้าก่อนจะประเมินว่าเจ้าพร้อมสำหรับการสอบหรือไม่ หกโมงเย็นเจ้าจงไปที่ห้องสมุด รอข้าที่นั่น ”

“ ขอบคุณค่ะ ” ยูเฟเมียเอ่ยเสียงหวานพลางปลดดรีมแคชเชอร์ออกจากเข็มขัด “ เมื่อเช้าตอนไปวิ่งที่หุบเขาฉันบังเอิญเจออสูรกายฮาร์ปี้ พอจัดการมันได้จู่ๆ ก็มีขนสองเส้นตกอยู่ที่พื้นฉันรู้สึกว่ามันสวยมาก สีเหมาะกับลูปาที่สุด ก็เลยทำเป็นดรีมแคชเชอร์มาให้ค่ะ ”

“ เอาไว้ดักฝันร้าย ” ยูเฟเมียเอ่ยอย่างภูมิใจนำเสมอ

“ ขอบใจมาก เด็กน้อย ” แม่หมาป่าเอ่ยเสียงเรียบพลางรับมันไป

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ประทังชีวิตด้วยอาหารจากร้านสะดวกซื้อของหมู่บ้านบนหุบเขา

เพราะเธอทำอาหารไม่เป็น… และโชคดีที่มีสวนองุ่นอยู่ใกล้บ้านหมาป่า ถึงร้านสะดวกซื้อจะปิดเราก็ไม่หิ้วท้องเปล่าแต่อย่างใด

หลังรับประทานอาหารเสริมเพิ่มพลังร่างกาย ยูเฟเมียก็ออกจากบ้านหมาป่ามาที่ลานบ้านเพื่อฝึกกราดิอุสอีกครั้ง เธอประจำที่ตรงหุ่นฝึกซ้อมหมายเลขสาม พลางคิดถึงเรื่องการประลองกับหมาป่ารุ่นเยาว์ที่ได้ยินมา เธอกะรอจนลูปัสสอนการใช้ทักษะใหม่จนเสร็จ แต่ท่าทางกระตือรือร้นออกนอกหน้าของยูเฟเมียดูจะสร้างความรำคาญใจแก่ลูปัสไม่น้อย

นัยน์ตาคมของหมาป่าขนสีน้ำตาลหรี่ลง “ ยูฟี่— เจ้าดู…กระตือรือร้นผิดสังเกต เพียงสังหารไซคลอปส์ได้ก็คิดจะทำตัวเหลาแหละแล้วหรือ? ”

“ ไม่เลยค่ะ ไม่เลยสักนิด ” ยูเฟเมียโบกมือพัลวัล เธอ…ต้องทำตัวให้ดีเข้าไว้ “ ถ้าไม่ใช่เพราะตั้งใจฝึกซ้อมกราดิอุสฉันจะชนะไซคลอปส์ได้ยังไงกันละคะ ”

“ ฉันรู้มาว่าที่บ้านหมาป่ามีธรรมเนียมประลองกันระหว่างรุ่นเยาว์ด้วยน่ะสิคะ เลยอยากประลองดูสักครั้งค่ะ ”

“ มีสิ ก่อนหน้าก็เพิ่งมีรุกกี้ (หน้าใหม่) ท้าทายไป หากเจ้าอยากลอง—- ” หมาป่าหนุ่มส่งเสียง ‘ หึ้ม… ’  เบาๆ พลางกวาดตามองหมาป่าเด็กใต้สังกัด ประเมินอยู่ครู่ใหญ่ก็คำราม “ เจ้า ”

“ ฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยง หน่วยก้านไม่เลว ”

หมาป่าน้อยถูกเคี่ยวกรำมากับการขย้ำกันเล่น (เลี้ยงด้วยTEEN) มันค่อนข้างร่าเริงและกระตือรือร้นที่ตนถูกเลือกในการประลอง ดวงตาของเจ้าหนูมองสำรวจยูเฟเมียหนึ่งรอบ “ ระดับต่างกันเกินไปไหมครับ คุณลูปัส สายเลือดของเทพีวีนัสไม่ถนัดการต่อสู้ เธอเป็นหน้าใหม่ที่เพิ่งฝึกวิชากราดิอุส แบบนี้จะเป็นการรังแกกันเกินไปหรือเปล่าครับ ”

แม้จะฟังหยามหมิ่นจนยูเฟเมียเริ่มยัวะขึ้นมา แต่ก็สัมผัสได้ว่าคำพูดนั้นเกิดจากความห่วงใย

“ อย่าประมาทนางเกินไป ”

ลูปัสตำหนิอย่างไม่จริงจัง พลางส่งเท้า [ ถีบ ] ผลักเจ้าหนูออกมาในสนาม หมาป่าน้อยหัวเราะ ‘ แหะ แหะ ’ พลันสายตาเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นจริงจัง “ มาเริ่มกันเถอะครับ! ” 

 ฉัวะ!

กราดิอุสไม้ตวัดผ่านอากาศอย่างรุนแรงเพื่อปัดป้องการโจมตี ฉับพลันที่เจ้าหนูน้อยเผยช่องว่าง ยูเฟเมียก็พลิกด้ามจับพลิกเข้าที่ข้างขมับของมัน ดาบไม้ถูกโยนขึ้นฟ้าในจังหวะถัดมา มือข้างซ้ายที่ควรจะถือโล่คว้าจับมันได้อย่างพอดี ก่อนยูเฟเมียจะแทงปลายของมันตรงกล้ามเนื้ออกของเจ้าลูกหมาอย่างพอดิบพอดี

“ โอ๊ย! ”

เจ้าหมาน้อยกลิ้งล้มคะมำคล้ายแว่วเสียง ‘ หงิง ’ ดังออกจากปากเล็กๆ “ ใจร้ายจังเลยครับ! แทงมาแบบนั้นได้ยังไงกันน่ะ น่ากลัวที่สุดเลย ” สังเกตดีๆ จะเห็นน้ำตาหยาดเล็กๆ คลออยู่ที่หางตา

ยูเฟเมียยิ้มแห้ง ในหัวตอนนี้มีคำอธิบายสองอย่าง หนึ่ง ‘ เชิญโทษลูปัสเลยค่ะ เขาสอนฉันมาแบบนี้ ’ กับ สอง “ โอ— ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ เจ็บมากไหม ยืนไหวหรือเปล่า ”

แสดงสปิริตนักกีฬา

ไม่ได้แกล้งมั่วนิ่มนะ! ลูปัสชอบให้เธอใช้กราดิอุสที่มีน้ำหนักมากในการฝึก เธอถึงได้ยกมันไม่ขึ้น แต่คราวให้สู้เข้าจริงๆ กลับมอบดาบไม้ซึ่งเบากว่าให้ พอออกแรงเทียบเท่ากับตอนที่ใช้ดาบหนักมันก็เลยรุนแรงกว่าปกติ

‘ เฮอะ ’ ถึงจะทำตัวน่าหมั่นไส้อยู่เรื่อย แต่ก็ต้องยอมรับฝีมือการฝึกละนะ

“ เลือกทิ้งโล่เพื่อให้เคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัว บ้าบิ่นเกินไปหรือเปล่า…ยูฟี่– ”

“ บ้าบิ่นเหรอ? ” ยูเฟเมียยิ้มย่อง แววตาปรากฏริ้วความเหนือกว่า “ แต่ผลลัพธ์ออกมาดีนะคะ ”

“ ดี…ดี ” ลูปัสครางเบาๆ พลางเตะโล่กระดอนมาตกต่อหน้ายูเฟเมีย “ หยิบกราดิอุสขึ้นมา ดูว่าความภาคภูมิใจนั้นจะพาเจ้าพิชิตข้าได้หรือไม่ ”

ว่า…ไง…นะ

“ ขอแนะนำว่า…จงถือโล่ไว้ให้มั่น บางทีมันอาจเป็นสิ่งเดียวที่ต้านทานกรงเล็บของข้าได้ ” คล้ายลูปัสจะสังเกตเห็นสติยูเฟเมียที่หลุดไป รอยยิ้ม smirk 😏 ปรากฏบนมุมปากข้างหนึ่งของสุนัขหนุ่ม “ เป็นอะไรไป กลัวงั้นหรือ? ”

“ เฮอะ… ก็แค่ตื่นเต้น— ฉันกำลังรอดูอยู่ต่างหากละคะ ” 

ว่าคุณจะมาไม้ไหน

การประลองระหว่างยูเฟเมียและหมาป่าน้อยอาจพอเรียกได้ว่าเป็นการประมือของรุ่นเดียวกัน แต่กับลูปัสที่ฝีมือห่างกันกว่าห้าเท่าไม่ต่างอะไรกับการถูกรุกไล่อยู่ฝ่ายเดียว ริ้วความตึงเครียดพาดผ่านใบหน้าของยูเฟเมีย เธอยกโล่กันกรงเล็บอันแหลมคมซึ่งไม่เปิดช่องว่างให้โจมตีสวนกลับเลยสักนิด

“ ลู - ปั - ส ”

บรรยากาศรอบตัวยูเฟเมียราวกับกำบังด้วยเมฆหมอก เสียงอ่อนหวานฟังดูล่อลองเย้ายวนกว่าความจริง ความรู้สึกซาบซ่านอันไร้ที่มาที่ไปคล้ายจะแผ่ขยายราวกับกลิ่นอายพิสดาร เป็นอาคมเสน่ห์สะกดสายตาของสายเลือดวีนัส

ดวงตายั่วเย้าราวกับทอแสงอร่ามเข้ากันดีกับมุมปากสีสดที่เหยียดกว้าง

ภาพนั้นสะท้อนในดวงตาคมกริบของหมาป่าหนุ่ม

“ หึ— ยั่วยุกันแบบนี้จะให้ข้าตอบโต้ยังไงดีละ จะบอกว่ามีความพยายามหรือฉลาดน้อยกว่าที่ข้าคาดไว้ละนั่น ”

อาคมเสน่ห์ไม่มีผลกับหมาป่าฝูงลูปา

ยูเฟเมียแค่นยิ้มแม้จะยิ้มไม่ออก “ โอเค…โอเคเลย ”

“ กราดิอุสไม่เหมาะกับการฟันหรอกนะยูฟี่— แทงให้แรงกว่านี้และเล็งที่จุดตายเท่านั้น ”

“ โล่ไม่ได้มีไว้ถ่วงน้ำหนัก ยกมันขึ้นมาป้องกันเสีย ”

“ ความพยายามของเจ้ามีแค่นี้เองเหรอ ”

ยูเฟเมียถูกไล่ต้อนจนท้ายที่สุดเธอก็ถูกพิชิต กราดิอุสหลุดจากมือกระเด็นไปไกล หญิงสาวหอบหายใจพลางหลับตาลงเพื่อคุมสติตัวเองให้อยู่ “ ไม่…ไหว…. พอแล้ว… ” ยูเฟเมียยกมือยอมแพ้ หลังฟังลูปัสพล่ามอะไรมากมายให้ฟังระหว่างประลองกัน

( ถ้าเธอถามกันสักนิดว่าฉันจำอะไรได้บ้าง😒 ) 

แววเสียงย่ำหิมะแผ่วเบา เป็นลูปาที่กำลังตรงมาทางด้านนี้ เธอมาชื่นชมการฝึกเหมือนอย่างทุกที เทพีแห่งหมาป่าวาดรอยยิ้มนุ่มลึก เธอมองยูเฟเมียอย่างอ่อนโยน

“ ยูเฟเมีย คืนนี้พบกันที่ห้องสมุด ”