<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/0atkysns4509rgfbil5gq/52-hlvn.css?rlkey=2bvzrllch1hvu8uuhdrx0unmb&st=j4yowucf&dl=0" rel="stylesheet"><main id="IPY-bg-00" style="width:800px;--IPY-clr1:DarkRed;--IPY-clr2:#aaa;--IPY-bl-w:Tomato;"><div class="IPY-ctn-01"><header><icns>
<ac><i class="fa-solid fa-wheat"></i></ac>
<bc><i class="game-icon game-icon-bleeding-heart"></i></bc>
<cc><i class="fa-solid fa-wheat"></i></cc>
</icns><th2><qu>born with no shackles</qu><tt>CARLOTTA</tt></th2></header><section style="font-size:13px;"><div style="text-align: center;"><b><i><font face="Sarabun">หนังสือไม่ใช่ขุมทรัพย์สำหรับทุกคน</font></i></b></div><font face="Sarabun"><br>
<d><span style="font-style: normal;">
นับตั้งแต่มาอยู่ในบ้านหมาป่า คาร์ล็อตต้าไม่เคยย่างกรายเข้าสู่ห้องสมุดเลยสักครั้ง หรือหากพูดให้ถูกขึ้นมาอีกนิดหน่อย...เธอไม่เคยคิดอยากเดินเฉียดอาณาเขตนี้เลย <br><br>
ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดชังหนังสือ เธอรักในการใฝ่รู้ และสิ่งที่เป็นอยู่ทำให้เธอค่อนข้างเข็ดขยาดพวกมันไปโดยปริยาย, ตั้งแต่เด็กที่นายแพทย์คนหนึ่งบอกว่าเธอเป็นโรคดิสเล็กเซีย ผู้มีข้อบกพร่องในการอ่านกระทั่งเขียน ต่อให้มีพรสวรรค์ด้านอื่นโดดเด่นขนาดไหน แต่กับเรื่องนี้ไม่อาจพัฒนาได้จนสุดทาง ที่แย่กว่าคือคาร์ล็อตต้าเคยถูกล้อเลียนเย้ยหยันในเรื่องดังกล่าว แม้ว่าสุดท้ายจะเอาคืนคนพวกนั้นไปอย่างเจ็บแสบ แต่เธอก็ยังรู้สึกขุ่นมัวในใจอยู่ดีเมื่อหวนนึกถึงข้อเท็จจริงเรื่องนี้ <br><br>
สิ่งที่น่าปวดใจสำหรับคาร์ล็อตต้าไม่ใช่การถูกตราหน้าว่าโง่เขลา แต่เป็นการที่ชั่วชีวิตนี้ไม่อาจพัฒนาบางอย่างได้มากกว่า </span><br><span style="font-style: normal;"><br>
ด้วยเหตุนี้ มันเลยเริ่มต้นจากความพยายาม พยายามกลายมาเป็นดันทุรัง และสุดท้ายก็ล้มเลิกไป ทุกครั้งที่มีโอกาสเธอมักหลีกหนีเรื่องวิชาการเสมอ ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับหนังสือมันช่วยตอกย้ำว่าเธอเป็นคนไร้ความสามารถ <br><br>
แต่เพราะได้ยินมาว่าลูปาเป็นผู้รับหน้าที่สอนภาษาละตินให้ ผนวกกับที่หล่อนมีเรื่องอยากพูดคุย และคาร์ล็อตต้าเองก็มัวแต่ฝึกฝนทักษะการต่อสู้และพัฒนาร่างกาย จนสุดท้ายก็ยังไม่ได้มาที่นี่สักที ด้วยเหตุทั้งหมดทั้งมวลนี้, เอกนงคราญจึงปรากฏกายอยู่หน้าห้องสมุดแห่งนี้ <br></span><br><br><span style="font-style: normal;">
ประตูเปิดออก, หนึ่งคนเดินเข้าไป คาร์ล็อตต้าลากสายตากวาดไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจครู่หนึ่ง จะเรียกว่าสมกับเป็นห้องสมุดก็กระไรอยู่ มันเต็มไปด้วยหนังสือที่อัดแน่นเรียงกันมากมาย ทั้งบนโต๊ะและชั้นหนังสือสูงเสียดเพดาน มีบันไดขนาดเล็กไปจนถึงใหญ่สำหรับปีนขึ้นไป แต่นั่นไม่ได้เรียกความสนใจเธอได้มากเท่าโต๊ะที่เรียงรายกัน และที่แห่งนี้ไร้ใครอื่นนอกจากเธอโดยสิ้นเชิง <br><b><br>
"ลูปา ? คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า" </b></span><br><br><span style="font-style: normal;">
ก่อนหน้านั้นคาร์ล็อตต้าก็ขออนุญาตก่อนเปิดประตูแล้ว แต่ไม่มีเสียงใดตอบรับเป็นเวลานาน สุดท้ายจึงถือวิสาสะเข้ามาแบบนี้ ครั้งนี้เสียงเรียกของเธอก็ยังคงมีเพียงความเงียบที่ตอบรับ คาร์ล็อตต้าหยุดการพยายามส่งเสียงรบกวน ยิ่งเงียบยิ่งได้ยินเสียงตัวเองชัดแม้จะไม่ได้ออกแรงตะเบ็งใด ๆ, อย่างน้อยก็ยังรู้ว่าห้องสมุดไม่ควรเสียงดังแม้ไม่มีใครอยู่ก็ตาม <br><br>
ปลายนิ้วเสลากรีดกรายไปตามสันหนังสือบนโต๊ะ เธอเห็นว่ามีบางเล่มที่เปิดค้างไว้อยู่ เบื้องหน้าคือกระดานสำหรับผู้ฝึกสอน บนนั้นมีร่องรอยการเขียนด้วยช็อกและลบอยู่บ้างประปราย และ.. <br><br><b>
"หืม...?" </b></span><br><br>
มาถึงตอนนี้คาร์ล็อตต้าเพิ่งสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปรกติ <br><br><br><b>
"ae..tās.." <br><br>
"-tā... tis?" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
ยิ่งอ่านไปยิ่งขมวดคิ้ว คาร์ล็อตต้าไม่รู้ความหมายของมันด้วยซ้ำ แต่ที่สำคัญคือเธออ่านมันออก, ตามปรกติแค่จะอ่านคำทั่วไปแบบง่าย ๆ ก็ตาลายจนแทบตา ทั้งอักษรสลับไปมาหรืออ่านผิด ไม่สามารถสะกดได้จนมั่วไปหมด แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ? สายตาเธอจ้องเขม็งไปยังคำบนกระดาษ เหลือบสลับมามองหนังสือ และอื่น ๆ อีก-... </span><br><br><span style="font-style: normal;"><b>
"ฉันอ่านออก ? ได้ไง ?" </b></span><br><br><span style="font-style: normal;">
ถึงจะมั่นใจว่าออกเสียงผิดหรืออ่านผิดไป แต่ที่สำคัญคือมันไม่ได้ดูยากลากไส้เหมือนครั้งคราวก่อนแล้ว คาร์ล็อตต้าห่างหายจากการตั้งใจอ่านหนังสือมาหลายปีเพราะปัญหาอ่านเขียน เธอไม่สามารถเชื่อได้ว่าด้วยระยะเวลาดังกล่าวจะทำให้อยู่ดี ๆ ก็กลับมาอ่านออก มือเปิดหนังสือสลับไปหลายหน้าฉับไว มีทั้งอ่านได้ยากและง่าย ทั้งหมดไม่รู้ความหมายสักนิด แต่นั่นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือมันน่าเหลือเชื่อว่าเธอไม่เห็นคำมันสลับเรียงกันจนชวนปวดหัว หรืออ่านออกมาแล้วเรียงผิดถูก สะกดยากจนแยกแยะไม่ออกอีกต่อไป <br><br><b>
"คำนี้... แล้วอันนี้ก็อ่านว่า.." </b></span><br><br><b><br>
"ดิสเล็กเซีย" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
สุรเสียงนุ่มเย็นสายหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง คาร์ล็อตต้าหยุดการสะกดเล่นไปเรื่อยไว้เพียงเท่านี้ เธอหันขวับมองด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นเทพีลูปาในร่างมนุษย์ ที่เคยปรากฏตัวมาแล้วเมื่อตอนมาถึงบ้านหมาป่าวันแรก </span><br><br><b>
"ภาวะผิดปรกติทางด้านการอ่านและการเรียนรู้ภา่ษา ไม่สามารถสะกดเสียงได้ถูก หรือแยกแยะเสียงที่ได้ยินได้ยาก...มันเป็นคำจำกัดความสิ่งที่เจ้าเป็น แต่รู้หรือเปล่าว่า, นั่นอาจไม่ถูกเรียกว่าโรคเสียทีเดียวเมื่อเจ้าก้าวเข้าสู่โลกของเดมิก็อด" <br></b><br><span style="font-style: normal;">
หล่อนเยื้องย่างมายืนหยัดอยู่เบื้องหน้าเธอ แววตาอ่อนโยนทอดมองมา ...เป็นแบบนี้เสมอ เมื่อสบตากับหล่อนทำให้คาร์ล็อตต้านึกถึงแม่ผู้ล่วงลับ <br></span><br><b>
"สิ่งที่เจ้าเป็น, สายเลือดของเจ้า มันจะถูกกำหนดมาตั้งแต่ที่เจ้าถือกำเนิด สายเลือดมนุษย์กึ่งเทพมักเป็นกันเสมอ สมองของพวกเจ้าตอบสนองต่อภาษาละติน ไม่ใช่อังกฤษ ดังนั้นจึงไม่แปลกหากที่ผ่านมาเจ้าไม่อาจเข้าใจภาษาอื่นได้ดีแม้จะเรียนมาทั้งชีวิต เทียบกับละตินที่สามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดายแม้เห็นเพียงไม่กี่ครั้ง" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้ามีแววตาที่สับสน ราวกับลูปารู้ว่าเธอรู้สึกยังไง หนังสือเรียน ไม่ว่าเขียนหรืออ่านก็ตาม ที่ผ่านมามันเป็นเหมือนนรกสำหรับเธอเสมอ แก้ไขไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้นได้เช่นกัน มีเพียงการฝึกฝนและพัฒนาฝีมือในด้านอื่น ขัดเกลาพรสวรรค์จนสูงสุดเท่านั้น ที่ช่วยบรรเทาความรู้สึกแย่ ๆ กับการที่รู้ว่าตัวเองไม่ดีพอได้ <br><br>
รอยยิ้มของลูปาผลิแย้ม เธอวางหนังสือเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ คาร์ล็อตต้ายังคงไม่รู้ว่าอักษรพวกนี้มีความหมายว่าอย่างไร แต่เธออ่านมันออก </span><br><br><b>
"นี่คือหนังสือละตินขั้นพื้นฐาน เป็นจุดเริ่มต้นที่ข้าแนะนำให้เจ้าอ่านเพื่อต่อยอดภาษาละติน เราจะเริ่มเรียนกันจากสิ่งนี้, ไม่ต้องห่วง ข้าจะช่วยเจ้าอย่างสุดความสามารถ" <br><br>
"ข้าได้ยินเรื่องของเจ้ามาจากพวกเขาแล้ว เวล็อกซ์บอกว่าเจ้าพัฒนาความแข็งแกร่งของร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ทั้งมีความปราดเปรียวและว่องไวมากขึ้น, ลูปัสบอกว่าเจ้ามีพรสวรรค์ในการเป็นนักรบอย่างมาก ทักษะที่เจ้ามีทำให้เขาชื่นชมมากทีเดียว และอีกมากมาย ที่ข้าได้ยินมาจากพวกเขา" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้าลูบหน้าปกหนังสือในมือ ได้ยินชัดทุกถ้อยคำแต่เธอไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง ตื้นตันที่ได้รับคำเชยชม และหัวใจก็กำลังถูกเยียวยาจากการปลอบประโลมของหล่อนเช่นกัน ลูปาระบายยิ้ม หล่อนกล่าวขึ้นคำหนึ่ง </span><br><br><b>
"เอาไว้เรามาคุยเรื่องเหล่านั้นหลังเรียนวันนี้เสร็จแล้วกัน ข้าจะขอเกริ่นและเริ่มจากอะไรง่าย ๆ ...เจ้ารู้หรือเปล่าว่าภาษาละตินเป็นภาษาแม่ของหลายภาษา ?" <br></b><br><b style="font-style: normal;">
"ทราบค่ะ"</b> เธอผงกศีรษะ เริ่มเปิดหนังสือ กวาดสายตามองเพียงครู่หนึ่งและเงยหน้าขึ้น<span style="font-style: normal;"><b>
"ฉันรู้มาว่าหลายภาษามีรากศัพย์มาจากละติน อาทิเช่น ฝรั่งเศส, อิตาเลียน, สเปน ทำนองนั้น" </b></span><br><br><span style="font-style: normal;">
ลูปาโคลงเศียร เพื่อเพิ่มความเข้าใจมากขึ้นจึงอธิบายเสริมจากส่วนนี้<br></span><br><b>
"ต้องเรียกว่า ละตินเป็นภาษาแม่ในกลุ่มภาษาโรแมนซ์ ทั้งภาษาฝรั่งเศส ภาษาสเปน ภาษาอิตาเลียน ภาษาโปรตุกีส และอีกหลาย ๆ ภาษา ดังนั้นเมื่อเจ้าเข้าใจในภาษาละติน ก็ยังสามารถต่อยอดไปยังหมวดหมู่ภาษาที่ข้าว่ามาได้ด้วย เพราะมีหลักการใช้ไวยากรณ์ที่คล้ายกับภาษาละติน, นอกจากจะเป็นภาษาที่ใช้กันมาจนถึงปัจจุบันในแถบตะวันตก คำศัพท์ภาษาละตินมักใช้ในการแพทย์, วิทยาศาสตร์, กฎหมายและชีววิทยา และละตินยังเป็นภาษาที่อาณาจักรโรมันในอดีตใช้กันทุกคนด้วย" </b><br><br><b>
"ถึงตรงนี้เจ้าคงพอปะติดปะต่อได้แล้วกระมัง ว่าทำไมตัวเจ้าถึงมีความเกี่ยวข้องกับภาษาละติน และเข้าใจได้ง่ายกว่าภาษาอื่น" <br></b><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้าใคร่ครวญ เธอคาดเดาคำตอบได้แล้วแต่ยังมีบางส่วนที่ติดใจเรื่องเทพโรมันอยู่ ถึงอย่างนั้นก็ยังคิดว่าไว้ค่อยถามหลังเรียนเสร็จก็ยังไม่สาย ดรุณีขานรับคำถาม </span><br><br><span style="font-style: normal;"><b>
"ฉันเป็นมนุษย์กึ่งเทพ และ..เป็นสายเลือดของเทพีเบลโลนา"</b> มาถึงตรงนี้เธอหลุบตาลง เมื่อพูดถึงเทพีเบลโลนา คาร์ล็อตต้ามักฉายแววลังเลใจอยู่เสมอ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่ทราบว่ารู้สึกอย่างไรกับมารดาที่ไม่เคยเห็นหน้ากระทั่งรู้จักหรือพบพานมาก่อน ลูปาลอบสังเกตอยู่นาน สุดท้ายก็ยังกล่าวต่ออย่างเป็นธรรมชาติ </span><br><br><b>
"เจ้าคงมีหลายสิ่งที่ทั้งสับสนและกังวลใจมาจนถึงตอนนี้ แต่อย่าได้แคลงใจในสายเลือดของตนเองเลย" <br></b><br><b style="font-style: normal;">
"ฉัน-.." </b>คาร์ล็อตต้าถอนหายใจ เธอไม่อยากคิดมากและเอาแต่จมปลักกับสิ่งที่อธิบายไม่ได้จนเสียการเรียน <span style="font-style: normal;"><b>"มาเรียนกันต่อเถอะค่ะ เรื่องนี้เอาไว้ถามคุณทีหลัง ...ฉันอยากเรียนรู้เรื่องภาษาละตินต่อน่ะ" </b></span><br><br><br><span style="font-style: normal;">
ลูปาเพียงจรดมอง นัยนาหล่อนยังคงอ่อนโยนเหมือนเคย สุดท้ายเรื่องนี้ก็ถูกข้ามไปโดยปริยาย, อันที่จริงก็มีอธิบายความเป็นมาอีกนิดหน่อย เทพีหมาป่าสอนให้เธอรู้จักตั้งแต่คำศัพท์ง่าย ๆ อย่างการทักทายกัน บอกลา, บอกอรุณสวัสดิ์ ฝันดี หรืออวยพรก็ตาม คาร์ล็อตต้าไม่ละสายตาจากกระดาน อาจมีสลับมาก้มลงจดสิ่งที่เรียนรู้ลงไปด้วยภาษาละตินบ้าง ส่วนมากเป็นคำศัพท์ง่าย ๆ ที่สามารถนำไปท่องจำได้ เวลาข้างนอกผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่ภายในนี้คล้ายว่าหมุนช้าลง กระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าเบื่อแต่อย่างใด รู้ตัวอีกทีสมุดของเธอก็มีคำศัพท์เต็มสองหน้ากระดาษแล้ว </span><br><br><b>
"และคำสุดท้ายที่ข้าอยากจะสอน" <br><br>
"Gratias แปลว่าขอบคุณ, ก็เหมือนกับคำว่า Thank You แต่มันค่อนข้างลึกซึ้ง ...gratias ในรูปเอกพจน์คือ gratia ที่มีความหมายว่ากตัญญู ความนับถือ และความรับผิดชอบ ดังนั้น เมื่ออยู่ในรูปแบบของพหูพจน์ มันจึงแปลได้ว่าขอบคุณอย่างไม่ต้องสงสัย" </b><br><br><span style="font-style: normal;">
เห็นคาร์ล็อตต้าลองสะกดออกเสียงงึมงัมตามคนเดียว ลูปายกยิ้ม กล่าวต่อว่า</span><b style=""> "และประโยค Gratias ago tibi valde. ก็คือการแสดงความขอบคุณอย่างมาก หรือจะใช้เป็น Gratias maximas (tibi ago). ก็ได้เช่นกัน เอาล่ะ วันนี้เรียนเท่านี้ก่อนแล้วกัน เจ้าค่อยไปทบทวนคำศัพท์จากที่ข้าสอน และนำหนังสือที่ข้าให้ไปศึกษาเพิ่มเติมด้วย" </b><b><br></b><br><b>
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจ้าไปพักผ่อนเถิด หากอยากรู้อะไรจงมาถามข้า เจ้าคงรู้อยู่แล้วว่าจะเจอข้าได้ที่ไหน" </b><br><br>
คงเป็นสถานที่ที่ได้พบกันตอนแรก... <br><br><span style="font-style: normal;"><b>
"เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับทุกอย่าง และสำหรับวันนี้ด้วย" </b></span><br><br><span style="font-style: normal;">
คาร์ล็อตต้าหยุดการกระทำทุกอย่าง เตรียมจะเก็บหนังสือและจัดการทำความสะอาดรวมไปถึงจัดระเบียบโต๊ะก่อนไป แต่เหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยุดชะงักไป มีสีหน้าหลังเลและเขินอายอยู่หน่อยอย่างผิดวิสัย สุดท้ายคล้ายบวกลบคูณหารกับตัวเองในใจ สูดหายใจหนึ่งจังหวะ และ.. <br></span><br><span style="font-style: normal;"><b>
"Gratias ...ago tibi valde." </b></span><br><br>
ก้าวเล็ก ๆ ที่สำเร็จอย่างคาดไม่ถึง วันนี้นับว่าเป็นอีกวันที่ดีมากสำหรับเธอเลยทีเดียว
<br><br><br><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1);"><b>หมายเหตุรางวัล :</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>+15 EXP/ +2 คะแนน</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>+15 ความโปรดปรานลูปา (ตั้งใจเรียนภาษาละตินกับลูปา)</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--IPY-clr1); font-style: normal;"><b>[ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15</b></span></div></d></font></section><footer><dt>• CARLOTTA •</dt><dt>• HAMAL •</dt><dt>• YUECHAN •</dt></footer></div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a></main><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Inconsolata:wght@200..900&family=Open+Sans:ital,wght@0,300..800;1,300..800&family=Oswald:wght@200..700&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://dl.dropbox.com/s/thpzqkqhf1pzqnx/game-icons.css" rel="stylesheet">