[บ้านหมาป่า] ห้องสมุด

เป็นเดมิก็อดก็ต้องเรียน

ยูเฟเมียในสภาพที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเริ่มเช้าวันใหม่ด้วยการเข้าเรียนภาษาละตินแบบเอ็กซ์คลูซีฟ โดยมี ‘แม่หมาป่า’ เป็นครูผู้ฝึกสอน โอ้—คุณไม่ต้องกลัวว่าเธอจะเห่า ‘โฮ่ง โฮ่ง’ ให้คุณฟัง ลูปาพิเศษกว่านั้น เธอเป็นเทพีหมาป่าแห่งโรม เป็นครูฝึกเหล่าลูกหลานโรมและเดมิก็อดเพื่อรับใช้กองทัพแห่งโรม

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไปเพื่ออะไร ยูเฟเมียก็สุดจะรู้

เอาเป็นว่าที่เธออยู่ที่นี่ก็เพราะลูปาคุ้มครองเธอให้ปลอดภัยจากพวกตัวประหลาดอันตราย แม้สภาพเธอตอนนี้จะบาดเจ็บเล็กน้อย [ตรงไหนนะ?] ทางหมาป่าในบ้านก็พร้อมใจกันโน้มน้าวว่ารักษาตัวอยู่ที่นี่จะปลอดภัยกว่า อันที่ไม่ต้องโน้มน้าวยูเฟเมียก็ตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้ว

จนกว่าจะเอาตัวรอดได้อยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ เป็นความคิดที่ดี

ยูเฟเมียยกรอยยิ้มหวานสะกดใจ ที่ดูจะ ‘ตรึงจิต’ มากกว่าเดิม อาจเพราะวีนัสอ้างสิทธิ์ในตัวเธอพร้อมประทานพร [เสน่ห์อันล้ำเลิศ] ของพระองค์มาให้ ทุกท่วงท่าของยูเฟเมียในเวลานี้จึงยิ่งดูเจิดจรัส งดงามราวกับพร่างพรายด้วยอาคมเสน่ห์ ชวนให้จับจ้องโดยไม่อาจละสายตา

เรือนร่างใต้ผ้าพันแผลแลดูเปราะบางน่าทะนุถนอม

ย้อมบรรยากาศของห้องสมุดให้อ่อนหวานละมุน ราวกับมีดอกไม้ที่หวานจับใจดอกหนึ่งเบ่งบานขึ้นกลางห้อง หลอกล่อให้สิ่งมีชีวิตตกอยู่ในภวังค์—

มันควรจะเป็นแบบนั้น—แต่ดันติดที่ว่าหมาป่าในบ้านพักมีพลังจิตที่แข็งแกร่ง จนมนตร์เสน่ห์ของยูเฟเมียแหลกสลายคาตา แต่…รูปโฉมโดยพื้นฐานของยูเฟเมียก็ได้รับอิทธิพลมาจากความงามอันเลื่องลือของมารดาผู้ให้กำเนิดอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องมีคนแอบเหลียวหลังบ้างแหละ

ไหม…?

ลูปาหมุนตัวกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่เยือกเย็นและเหินห่างเช่นเคย นัยน์ตาอำพันของเธอใกล้เคียงกับคำว่าศักดิ์สิทธิ์ “ธิดาแห่งวีนัสที่อยู่ภายใต้สายตาของผู้เป็นมารดาตั้งแต่ย่างเหยียบลงบนผืนดินเริ่มต้นของวีรบุรุษแห่งโรม ความคาดหวังที่เจ้ามีต่อตนเองควรยิ่งใหญ่ทัดเทียมกัน” เรียกความสนใจของยูเฟเมียและหมาป่าภายในห้องสมุด

“บทเรียนแรกของเจ้าคือภาษาละติน”

หญิงสาวลอบขมวดคิ้วทั้งที่มุมปากยังมีรอยยิ้ม “...จะเรียนภาษาที่ตายแล้วไปทำไมคะ?”

“ยังไม่สิ้นสูญ เด็กน้อย” ลูปาคลี่ยิ้ม อธิบายอย่างใจเย็น “พวกเรา (ทวยเทพ) ใช้มันและในอนาคตมันจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเจ้าเช่นกัน”

หนังสือเล่มหนึ่งถูกวางลงตรงหน้าหญิงสาว เพียงหน้ากระดาษพลิกเปิด ความรู้สึกสับสน วุ่นวาย เข้าใจ และสับสน ก็ไหลหลั่งเข้ามาในสมองของยูเฟเมีย

“เจ้าเคยประสบปัญหาในการเล่าเรียนภาษาหรือไม่?”

ตอนอยู่ที่จีนการเรียนของเธอไม่แย่นัก มีเพียงภาษาอังกฤษที่สับสนวุ่นวายเล็กน้อย ตอนนั้นยังเด็กจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เมื่อย้ายมาที่ลอสแอนเจลิสและต้องเรียนทุกอย่างเป็นภาษาอังกฤษจู่ๆ ยูเฟเมียก็กลายเป็นเด็กมีพัฒนาการช้าและอ่านหนังสือไม่ออก

แต่–นั่นไม่ใช่ทุกครั้ง ส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในคาบวรรณกรรมที่มีภาษาละติน เธออ่านชื่อเฉพาะแทบจะผิดทั้งหมด

“อ๋า– ประวัติศาสตร์ วรรณกรรม…ฉันมักจะมีปัญหากับการเรียนภาษาเก่าๆ อยู่บ่อยๆ ค่ะ”

บางทีเธอก็เรียงไวยากรณ์ภาษาอังกฤษออกมาแปลกชนิดที่…ไม่มีใครเข้าใจ [ชีเรียงไวยากรณ์ภาษาอังกฤษแบบภาษาละตินครับ 5555555555555555555]

“ในโลกของมนุษย์ นั่นอาจเป็นเคราะห์ร้าย ทว่าในสถานที่แห่งนี้มันคือคำอวยพรจากทวยเทพซึ่งยินดีมอบองค์ความรู้อันล้ำเลิศให้แก่สายเลือดของพวกเขา”

“วันนี้เราจะเริ่มกันที่บทเรียนแรก”

“OLD LATIN”

ลูปาชำเลืองนัยน์ตามองหญิงสาว “เจ้าดูเหมือนจะรู้จักมัน เอ่ยถึงสิ่งที่เจ้ารู้ เพื่อที่เราจะได้รู้ว่าบทเรียนแรกควรเริ่มต้นที่ตรงไหน”

ยูเฟเมียเบิกตากว้างไปจังหวะหนึ่ง—

เธอพอจะรู้จากคาบภาษาละตินมาบ้างว่า ภาษาละตินแบ่งออกเป็นสามยุค คือ old latin, classical latin และ medieval latin ซึ่งเมื่อกี้ลูปาเอ่ยถึง Old Latin นั่นฟังดูนานเกินไปสักหน่อยนึงนะ!

เธออธิบายพวกคำสื่อเพศ คำที่ทำหน้าที่ประธาน การแสดงความเป็นเจ้าของ การใช้กรรมรอง กรรมตรง ฯลฯ ที่เรียน พูดไปแล้วรูปแบบไวยากรณ์ของภาษาละตินค่อนข้างคล้ายกับจีนอยู่บ้าง และยูเฟเมียก็บังเอิญมีเซนส์กับภาษานี้สุดๆ ถึงเธอจะแปลภาษาละตินเป็นอังกฤษได้แย่มาก แต่การแปลอังกฤษเป็นละตินเธอทำได้เยี่ยมจนน่าตกใจเชียวนะ

และยูเฟเมียก็ไม่คิดจะเก็บซ่อนพรสวรรค์ของเธอ

ไม่มีคำว่าถ่อมตนซ่อนคมในพจนานุกรมของหญิงสาว ตอนนี้เธอภูมิใจจะชื่นชมตัวเองให้ลูปาฟังมาก

“พื้นฐานของเจ้าค่อนข้างดีทีเดียว เช่นนั้นข้าจะสอนวรรณกรรมกวีสักประโยค”

“ EXPECTO PATRONUM ”

“ EXPECTO แปลว่าอะไร ”

“ To await เอ่อ…EXPECTO ลงท้ายด้วย O จึงหมายถึง ฉัน…ฉันกำลังรอคอย”

ลูปาพยักหน้า “ PATRONUM หมายถึงผู้พิทักษ์”

เธอเรียนภาษาละตินทั้งวัน เนื่องจากร่างกายของยูเฟเมียในตอนนี้บอบช้ำเกินกว่าจะฝึกวิชาทางการทหาร ลูปาจึงใส่เดี่ยวติวภาษาละตินเต็มเหนี่ยวให้เธอเต็มที่ จนถึงการอ่านบทความประโยคสุดท้ายของวันนี้

“กลอรีอา ใน เอกเซลซิส เดโอ (Gloria in Excelsis Deo) พระสิริจงมีแด่พระเจ้าในที่สูงสุด”

“ยอดเยี่ยม— การเล่าเรียนของเจ้าในวันนี้จบลงแล้ว”

“ร่างกายของเจ้าต้องการการพักผ่อน เปลี่ยนสมุนไพรรักษาแล้วจงเข้านอนแต่หัวค่ำ เพื่อที่ข้าจะแน่ใจว่าวันพรุ่งนี้เจ้าจะพร้อมสำหรับการฝึกฝนร่างกาย”

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ กลับบ้านหมาป่ามาโดยสวัสดิภาพ

หลังอาบน้ำชำระเหงื่อไคลและสิ่งสกปรกจากการเผชิญหิมะตกและแสงแดด ยูเฟเมียก็สวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ซึ่งจิ๊ก (ยืม) มาจากหมาป่าตัวอื่นอีกทีคลุมกายเพื่อรักษาความอบอุ่นให้กายเนื้อ แล้วเดินมาที่ห้องสมุดเพื่อเข้าเรียนในคาบภาษาละตินซึ่งสอนโดย ลูปา

ใบหน้าขาวผ่องของยูเฟเมียมีริ้วสีแดงพาดผ่านสองข้างแก้ม

อาจเพราะอากาศที่หนาวเกินไป ทำให้เลือดสูบฉีดที่แก้มมากกว่าปกติ

“ สวัสดีจ้ะ ไลรา ”

“ สวัสดีจ้ะ ยูเฟเมีย วันนี้เธอดูสดใสมาก ” หมาป่าสีเทาเหลือบเงินหรี่นัยน์กลมของเธอลงจนดูคล้ายรอยยิ้ม ไลราค่อนข้างมีบุคลิกของสุภาพชนผู้อ่อนโยน ยูเฟเมียจึงเลือกที่จะทักทายเธอเป็นอันดับแรกในเช้าวันนี้

“ คงจะเพราะออกไปวิ่งตอนเช้าพร้อมคุณเวล็อกซ์ เขาวิ่งนำพวกเราขึ้นไปบนเนินชันๆ ของโซโนมา ฉันนึกว่าจะเป็นลมตายไปแล้วเชียว! ”

“ ฮึฮึฮึ หมาป่าอย่างพวกเราชอบการวิ่ง แต่ดูเหมือนครึ่งเทพอย่างเธอ..จะไม่ชอบนะ ”

“ โอ้— ถ้ามีโอกาสฉันจะพาไปทัวร์ในเมือง เธอจะรู้ว่าพวกเราถูกฝึกให้ใช้เครื่องทุ่นแรงในการเคลื่อนที่ จนขาแทบจะบอกตัวเองว่า ‘ฉันไม่จำเป็นหรอก’ และทำตัวลีบลงลีบลงทุกปี เคยมีการคาดการณ์ด้วยซ้ำว่ามนุษย์ในอนาคตจะเป็นอัมพาตช่วงล่าง แต่นั่นก็ก่อนที่กระแสรักสุขภาพจะโผล่มาละนะ ”

ตราบใดที่พ่อหนุ่มรูปหล่อหุ่นเพอร์เฟคที่มีกล้ามเนื้อส่วนล่างชัดยังเป็นที่นิยม

ยูเฟเมียเชื่อว่าขาจะยังจำเป็น

“ เอาละ เด็กๆ กลับเข้าที่ได้แล้ว ” เสียงของลูปาดังผ่านเข้ามาในห้อง บุคลิกของราชินีหมาป่าดูอบอุ่นอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อเธอออกคำสั่งกลับไร้ท่าทีอิดออดจากผู้ใต้บังคับบัญชา หมาป่ารุ่นเยาว์ซึ่งเรียนร่วมชั้นกับยูเฟเมียกระจายตัวเข้าประจำที่อย่างรวดเร็ว

แม้ยูเฟเมียจะไม่ใช่เด็กที่มีความเพียรพยายามที่สุดในชั้น แต่เธอก็เลือกนั่งที่โต๊ะแถวหน้าสุดเพื่อให้ลูปาจดจำเธอได้ และตัวเธอไม่ฟุบหลับในคาบเรียนเพราะมึนหนังสือชั่วคราว

ดวงตาสีอำพันของลูปามองบนโต๊ะประจำของเธอ และเห็นม้วนกระดาษที่มีชื่อของยูเฟเมียวางอยู่ด้านหนึ่ง เนื่องจากยูเฟเมียค่อนข้างเรียนช้ากว่าใครเพื่อน การตรวจการบ้านในคาบเรียนนี้จึงใช้วิธีให้ทุกคนมีส่วนร่วมแทน ลูปายิ้มบางพลางกวาดสายตามองทั่วชั้นเรียน

และหยุดลงที่ยูเฟเมีย

“ ยูเฟเมีย ลองอ่านการบ้านม้วนนี้ของเธอให้เพื่อนๆ ในชั้นเรียนฟัง เพื่อพวกเขาจะได้ทบทวนบทเรียนเรื่องโรมุลัสและชี้แนะข้อเขียนของเธอ ”

“ ค่ะ– ” ยูเฟเมียลุกขึ้นยืน

เธอรับม้วนกระดาษจากลูปา พลางคลี่ออกและอ่านที่ละข้อ

“ Romulus, a lupa nutritus, fortissimus Romanorum omnium fuit ”

“ โรมุลุสซึ่งได้รับการเลี้ยงดูจากแม่หมาป่าคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่ชาวโรมัน ”

เสียงของยูเฟเมียดังเบาๆ พร้อมอธิบายข้อเขียนของเธอ “ โรมุลุส คือ นาม เป็นชื่อเฉพาะหรือก็คือชื่อคนซึ่งเป็นชาย อาจมีความหมายแฝงว่า ‘เด็กชายตัวน้อยแห่งโรม’ a lupa จงสังเกตว่าลงท้ายด้วย ‘อา’ ที่เป็นคำบ่งชี้เพศหญิงของนาม…. ” (มันยาว เอาเท่านี้แหละ)

หลังอ่านบทความของตนเองจบก็มีเสียงจากหมาป่ารุ่นเยาว์เอ่ยแสดงความเห็น “ โรมุลุสจะเป็นชื่อของเขาจริงหรือไม่ ”

“ ก็อาจใช้ บางทีในยุคสมัยอันไกลโพ้น ‘โรม’ อาจมีความหมายอื่นนอกจาก ‘เมืองโรม’ ”

ทุกสายตาจับจ้องไปทางเทพีแห่งหมาป่า ราวกับรู้ร่วมกันว่าผู้ที่จะชี้แจ้งความหมายที่แท้จริงของคำว่า ‘ ROMA ’ ในชื่อ ‘ Romulus ’ ได้ มีเพียงเธอ

ดวงตาสีอำพันของแม่หมาป่าแฝงความสุขุม “ เมื่อถ้อยคำมีความหมาย เราเรียก ‘ ROMA ’ ในนิรุกติศาสตร์ของความแข็งแกร่ง… ชื่อของเขาจึงมีความหมายว่า ‘เด็กชายผู้ครอบครองความแข็งแกร่ง’ ”

“ และกรุงโรมก็คือ…เมืองของผู้กล้า ”

“ อ้อออออออออ ” เสียงดังประสานจากนักเรียนทั้งชั้น

ลูปาเอ่ยอีกคำ “ เปิดหนังสือไปที่หน้า 36 เรื่อง ‘ยุคสมัยทั้งห้าของมนุษย์’ ”

ในคาบเรียนนี้ยังคงใช้การอ่านเพื่อเพิ่มพูนคำศัพท์ตามเดิม เสียงออกเสียงตามลูปาดังขึ้นเบาๆ “ Ultima Cumaei venit iam carminis aetas; magnus ab integro saeclorum nascitur ordo: iam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna; iam nova progenies caelo demittitur alto. ”

“ บัดนี้ ยุคสุดท้ายที่ขับร้องโดยซิบิลของคูเมเอ (Cumae's Sibyl : ฤดูหนาว) ได้ผ่านพ้นไปแล้ว และม้วนหนังสืออันสง่างามของศตวรรษที่หมุนเวียนก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง: แอสตราเอ (Astraea : ฤดูใบไม้ผลิ) กลับมา กลับมาสู่รัชสมัยของแซทเทิร์นโบราณ พร้อมกับมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่ถูกส่งลงมาจากสวรรค์ ”

เสียงอ่านอาขยานตามหนังสือดังเรื่อยๆ ทั้งสำเนียงหมาและสำเนียงมนุษย์ เสียงสูงและต่ำบรรเลงคลอกัน ฟังแล้วราวกับเสียงสวดมนต์ใบโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์

และคาบเรียนภาษาละตินก็จบลงหลังลูปามอบการบ้านท้ายคาบ

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ ถือม้วนกระดาษการบ้านสำหรับคาบเรียนที่สองเดินมาที่ห้องสมุดในบ้านหมาป่าหลังจากอาบน้ำเสร็จ ถึงการมาของเธอจะค่อนข้างฉุกละหุกไปสักหน่อย แต่ที่นี่ก็มีการต้อนรับอย่างดี อย่างเช่นชุดนอนสีขาวที่ยูเฟเมียยืมมาสวมตัวนี้ น่าจะมีชีวิตอยู่มาราวๆ สองทศวรษได้

ห้องสมุดเวลานี้ค่อนข้างเงียบสงบ

อาจเพราะเป็นเวลารับประทานอาหารเย็น บรรดาหมาป่าจึงไปรวมตัวกันที่ห้องครัว ยูเฟเมียที่ตื่นเสียเช้าเพื่อออกไปวิ่งในคาบเรียนของคุณเวล็อกซ์ปิดปากหาวเบาๆ แม้ว่านาฬิกาชีวิตจะเริ่มรวนไปตามดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า แต่ความพยายามที่จะนอนให้ครบแปดชั่วโมงยังคงเดิม

การที่โลกนี้จู่ๆ ก็ไร้กลางคืนจะมีผลต่อโกรทฮอร์โมนของเธอไหมนะ?

ยูเฟเมียทวนการบ้านท้ายคาบอีกครั้ง "Non ignara mali, miseris succurrere disco." ฟังเผินๆ ค่อนข้างโรแมนติไซส์ความโชคร้าย— เธอเคยอ่านบทกวีเรื่องอินีอินผ่านๆ เท่านั้นจึงไม่รู้แน่ชัดว่า คิวปิดแผลงศรรักใส่ราชินีแห่งคาร์เธจตอนไหน ก่อนหรือหลังพูดประโยคนั้น

การช่วยเหลือของราชินีแห่งคาร์เธจเป็นเพราะถูกใช้เป็นเครื่องมือหรือไม่?

ผู้หญิงแข็งแกร่งอย่างเธอทอดทิ้งทุกอย่างเพื่อความรักเนี่ยนะ

งี่เง่าชะมัด

พล็อตแบบนี้สมบูรณ์แบบได้เพราะมีเทพจอมป่วนละนะ

หลังตรวจเช็คการบ้านแล้วยูเฟเมียก็นำไปส่งที่โต๊ะของลูปา ก่อนหลังเวลานัดไม่นานราชินีหมาป่าก็โผล่ร่างมนุษย์เข้ามาด้านในห้องสมุด “ สวัสดีตอนเย็น ยูเฟเมีย ”

“ สวัสดีตอนเย็นค่ะ ลูปา ”

“ หนูส่งการบ้านไว้ที่โต๊ะแล้วนะคะ ”

ลูปาหยิบม้วนกระดาษเปิดอ่านช้าๆ “ ‘เมื่อพานพบความโชคร้ายแล้ว ข้าพเจ้าจึงเรียนรู้ที่จะช่วยเหลือผู้ระทมทุกข์’ แปลความได้ไม่เลว ใช้หลักการอิงความหมายจึงเข้าใจได้ง่าย ครั้งนี้เจ้าลองแปลความแบบตรงตัวให้ข้าฟัง ”

เมื่อถูกถามอย่างกะทันยูเฟเมียก็ชะงักเล็กน้อย “ ค่ะ เริ่มจาก ‘ Non ignara mali ’ Non มีความหมายในเชิงปฏิเสธ ignara เป็นคำที่ถูกผันให้อยู่ในรูปของผู้หญิง มีความหมายว่า แปลก, ไม่คุ้นเคย ส่วน mali สื่อถือเรื่องร้าย โชคร้ายหรือเคราะห์ร้าย ”

“ ถ้าถอดคำตามตัวจะแปลได้ว่า มิใช่แปลกหน้าต่อความโชคร้าย ”

“ อืม ” ลูปาพยักหน้า ดวงตาอ่อนโยนทอดมองยูเฟเมีย “ แปลความหมายโดยมีความเข้าใจในตัวภาษาเป็นพื้นฐาน ถือว่าทำได้อย่างยอดเยี่ยม ความสามารถของเจ้าเพียงพอที่จะรับบททดสอบภาษาละติน ”

ลูปาเอ่ยพลางยื่นกระดาษแบบทดสอบชุดหนึ่งให้แก่ยูเฟเมีย

“ ใช้เวลาเท่าที่เจ้าปรารถนา ”

ประมาณ 20 : 00 น. ในวันเดียวกัน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเศษ หน้ากระดาษเปล่าที่มีเพียงคำถามก็เต็มไปด้วยน้ำหมึกคำตอบ อักษรตัวเล็กอ่านง่ายซึ่งเป็นลายมือของยูเฟเมียเรียงต่อกันเป็นพรืด ก่อนจะจบลงด้วยภาษาละตินตัวสุดท้ายในพาร์ทของคำแนะนำตัวแก่เพื่อนร่วมชั้น

เสร็จสักที…

“ ทำดีมาก…ข้าจะแจ้งผลการทดสอบของเจ้าในคาบเรียนของวันรุ่งขึ้น ”

“ ขอบคุณค่ะ ”

รอยยิ้มของลูปาเย็นชืดลง ราวกับดวงอาทิตย์ที่สว่างไสวเปลี่ยนมุมการทอแสง ฉากมุมบนใบหน้าของลูปาจึงเยือกเย็นราวกับราตรี ร่างสูงสง่าของแม่หมาป่าผู้มีเรือนผมสีขาวสว่างไสวประหนึ่งจันทร์เพ็ญผุดลุกขึ้นต่อหน้ายูเฟเมีย

“ พลังแห่งวีนัสขั้นที่สองกำลังผลิบานใบตัวเจ้า ”

ลูปาแตะมือลงบนอกของยูเฟเมีย ฝ่ามือเย็นเฉียบอีกข้างสัมผัสข้างแก้มเธออย่างแผ่วเบา “ ได้เวลาที่จะปลุกมันขึ้นมาแล้ว ”

สิ้นคำ ลมหายใจหมาป่าก็กำจายทั่วใบหน้าของหญิงสาว เย็นเฉียบราวกับลมฤดูหนาว สิ่งสกปรกที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า (อาจจะเป็นขี้ไคลเล็กๆ เซลล์ผิวหนังที่ตายแล้ว ละอองฝุ่น(?)) ปลิดปลิวออกจากร่างแบบบาง คล้ายกับถูกชำระล้างด้วยบางสิ่งที่มองไม่เห็น

และอบกลิ่นรำร่างกายของยูเฟเมียใหม่

กลิ่นหอมสะอาดโชยเบาบางไปทั่วห้องสมุด

[ ยูเฟเมียปลดล็อก หอมเย้ายวน ]

[ เสีย 1 แต้มตื่นรู้เพื่อดำเนินการ ]

“ นิมิตหมายอันดี… ” ลูปาเอ่ยอย่างพอใจแล้ว (ไล่) ยูเฟเมียเข้านอน

ในช่วงกลางดึกที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง

มันไม่ใช่ ‘แสงสว่าง’ ที่เจิดจรัส แต่เป็นแสงสว่างที่พร่ามัวชวนให้อึดอัด ราวกับลางมรณะเดินทางมาถึงโลก แสงสว่างที่วิปริตเกินกว่าขอบเขตที่มันควรกลายเป็น

ความรู้สึกครั่นคร้ามไล่ตามหลัง ยูเฟเมียอาจทนความรู้สึกสะอิดสะเอียนชวนไม่สบายไม่ไหวจึงรูดม่านหนาต่างปิด ทำให้ห้องสมุดกลับคืนสู่ความมืดมิดอึมครึม อย่างที่เวลา ‘กลางคืน’ ควรจะเป็น

“ อ๊ะ— ลูปาคะ สวัสดียามเย็นค่ะ ”

พริบตาที่หันมาก็พบเงาร่างของสุนัขป่าขนสีขาวราวกับแสงจันทร์หยุดอยู่ทางด้านหลัง วันนี้เธอพบลูปาในร่างสุนัขป่าสีขาวบริสุทธิ์ ยูเฟเมียโน้มตัวลงเล็กน้อยพลางปลดผ้าพันคอสีขาวแซมฟ้าที่เพิ่งถักมาพันรอบคอของแม่หมาป่า

“ ถึงจะมีแสงสว่างและความร้อน แต่ก็หน้าหนาวแล้วนะคะ ”

เธอเอ่ยพลางยิ้มเขิน อาจเพราะเพิ่งนึกได้ว่าแม่หมาป่าอยู่มานานแล้ว ความหนาวจะทำอะไรเธอได้

“ ขอบใจ… ” ยูเฟเมียยิ้มหวานรู้สึกขอบคุณที่ลูปายอมรับน้ำใจ พลางฟังสิ่งที่ลูปาเอ่ยต่อ “ ผลการทดสอบของเจ้าเป็นที่น่าพอใจ และพลังของสายเลือดวีนัสในตัวเจ้ากำลังจะตื่นขึ้น มันกำลังส่งเสียงเพรียก ยูเฟเมีย ”

ลูปาพ่นลมหายใจอย่างแผ่วเบา

[ ยูเฟเมียปลดล็อก ตาหลากสี ]

[ เสีย 1 แต้มตื่นรู้เพื่อดำเนินการ ]

ทันใดนั้นดวงตาสีทองของยูเฟเมียเรืองอร่ามราวกับแสงดาวก่อนจะค่อยๆ จางลงและกลายเป็นสีน้ำตาลตามปกติ หญิงสาวลูบคลำร่างกายของตนเองเล็กน้อย ยูเฟเมียได้ยินว่าเมื่อปลดล็อกพลังเทพ ความสามารถของเดมิก็อดจะเข้าสู่ขอบเขตเหนือมนุษย์ด้วยเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอปลดล็อกพลังของทวยเทพถึงสามครั้งแล้ว แต่กลับพบว่าตนเองยังดูเหมือน…มนุษย์ธรรมดา…

อาจจะ…คล้ายกิ้งก่ากับทานูกิขึ้นมานิดหน่อย

ไม่นานลูปาที่มองหญิงสาวตรงหน้าลูบคลำร่างกายก็เอ่ยต่อ “ ใกล้จะถึงเวลาของเจ้าแล้ว ยูเฟเมีย พรุ่งนี้…ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องออกเดินทางไปที่ค่ายจูปิเตอร์ ที่นั่นมีชะตากรรมของเจ้าเฝ้ารอ ขอให้เทพีแห่งโชคดี สถิตแก่เจ้า ”