การเรียนเป็นสิ่งที่เดนิสต้าไม่ถนัด(?) เธอไม่ถูกโฉลกกับตัวหนังสือ และเผอิญว่าอุปกรณ์สำคัญในการเรียนมักเป็นหนังสือ นั่นเท่ากับว่าการเรียนรู้ของเธอจะยากขึ้นเกือบสิบเท่าเพราะเธอไม่เข้าใจในความหมายของสิ่งที่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว ‘ กลยุทธ์การรบ.. แค่ชื่อก็เหนื่อยแล้ว ’ เดนิสต้าไม่ได้มีปัญหากับวิชาที่ต้องใช้ความคิด ตรงกันข้าม เธอชอบมันมาก ทว่าเมื่อคิดถึงการสรุปหรือโน๊ตหนา ๆ ที่จะต้องจดเพื่อทำความเข้าใจตัววิชา ยังไม่รวมไปถึงการบ้านที่อาจจะทั้งเขียนหรือไม่ก็ค้นคว้าข้อมูล

‘ พระเจ้า นั่นคือวิธีฆ่าฉันทางอ้อมชัด ๆ ’

ถึงจะบ่นในใจไม่ต่ำกว่าสิบประโยคแต่ตอนนี้เดนิสต้ากลับกำลังยืนอยู่เพียงลำพังในลานฝึกของค่ายซึ่งเป็นที่เรียนวิชากลยุทธ์การรบตั้งแต่เช้าก่อนจะถึงเวลาเข้าเรียน เสียงสูดลมหายใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของบริเวณที่ราบกว้างก่อนจะตามมาด้วยการถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อเจ้าของลมหายใจยอมรับในความย้อนแย้งของตัวเอง มือข้างหนึ่งที่เคยกอดสมุดไว้บนอกลดลงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องสวยขึ้นมา ปลายนิ้วของเธอไถไปบนหน้าจอเพื่อปลดรหัสและเข้าไปทำในสิ่งที่พึ่งจะถูกพัฒนาเพิ่มเข้ามาในเครื่องมือสื่อสาร

ทำไมเวลาคนเราตื่นเต้นต้องทำอะไรแปลก ๆ

ฉันมีคาบเรียนในวันนี้และ —- เอ่อ ว่าไงดี มันเป็นวิชาที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะเรียนรู้เรื่อง *อิโมจิขมวดคิ้ว* ดังนั้นฉันเลยไม่ได้คาดหวังอะไรกับวิชานี้นัก แต่ตอนนี้ในเวลา.. ประมาณแปดโมงเช้า ฉันก็มาถึงที่เรียนแล้ว (คลาสเริ่ม 9 โมงเช้า ในกรณีที่พวกคุณอยากรู้) btw มันไม่ใช่โพสต์ที่ต้องการความเห็นอะไรเยอะนักหรอก ช่างมันเถอะ ขอให้มีวันที่ดีนะทุกคน !

COMMENT LIKE SHERE DETAILS

หลังกดโพสต์ เดนิสต้าถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม ‘ รอ .. แล้วก็รอ ’ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไร้จุดหมาย ปล่อยให้เวลาเปลี่ยนจากนาทีเป็นขั่วโมงและในที่สุดอาจารย์ประจำภาควิชาตัวสีเขียวก็ปรากฏกาย เมื่อสองดวงตาสบกัน เขาดูประหลาดใจ เธอเองก็ประหลาดใจ เดนิสต้าไม่ได้คิดไว้ว่าเธอจะมีอาจารย์ประจำวิชากลยุทธ์เป็นเดอะฮัคตัวผอมแห้ง ส่วนเขาก็ไม่ได้คิดว่าจะมีเด็กแปลก ๆ มายืนกอดหนังสือรอเข้าเรียนตั้งแต่เช้า

“ สวัสดี ”

ดวงตาของสิ่งมีชีวิตไร้กายหยาบซึ่งถูกเรียกกันอย่างแพร่หลายว่า ‘ ลาร์เรส ’ จรดลงกับร่างบางของเด็กสาวที่มีรูปลักษณ์ให้บรรยากาศคล้ายคลึงกับแมวขนยาวตัวสีขาวที่มีราคาสูงเกือบเฉียดฟ้า และเมื่ออ้างอิงจากประสบการณ์รวมไปถึงไหวพริบของเขาในการประเมินเพียงแค่ปราดเดียวไคลน์ก็รู้ที่มาทางสายเลือดของอีกฝ่ายแล้ว “ ไม่ได้เห็นสายเลือดวีนัสภายในค่ายมานาน ยินดีต้อนรับ ” แม้จะให้ความรู้สึกขึงขังจริงจังเกินไปบ้าง แต่ลาร์เรสตนนี้ก็ยังมีไมตรีต้อนรับเด็กใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ไคลน์ วูล์ฟกัง นักรบผู้ฝ่าฟันอุปสรรคนับแต่โบราณแม้จะเหลือเพียงเศษเสี้ยววิญญาณแต่ก็ยังจงรักภักดีต่อหน้าที่ขัดเกลาครึ่งเทพหน้าใหม่ให้เติบโตไปเป็นกำลังสำคัญของโลก เขาเป็นชายจริงจังเงียบขรึมดังนั้นทันทีที่เข็มนาฬิกาของลานฝึกซ้อมชี้ไปที่เลข 9 คลาสเรียนวิชากลยุทธ์การรบก็เริ่มต้นขึ้นโดยไม่คิดจะหยุดรอเด็กนักเรียนที่มาสาย “ ข้าจะเริ่มต้นด้วยหลักการพื้นฐานที่ต้องใช้ในการทำความเข้าใจกลยุทธ์ ”

“ รู้หรือไม่ว่า กลยุทธ์ และ การรบ ต่างกันอย่างไร ”

แค่คำถามแรกก็มากพอจะทำให้เดนิสต้าหัวหมุน คิ้วของหญิงสาวขมวดเข้าผูกกันเป็นปมยุ่งเหยิง ‘ ไม่ใช่ว่ากลยุทธ์การรบมันต้องรวมกันหรอกเหรอ?? ’ เสียงความคิดที่ดังขึ้นในหัวทำให้เธออยากหันหลังไปกรี๊ดสักครั้ง เดนิสต้าตระหนักได้ทันทีว่าวิชากลยุทธ์การรบไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับเธอ—- เผลอ ๆ อาจจะไม่เหมาะกับใครเลยด้วยซ้ำ เพื่อแก้สถานการณ์ ธิดาแห่งวีนัสยกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องริมฝีปาก แสร้งทำเป็นกระแอมเพื่อปรับเปลี่ยนการแสดงออกของตัวเอง

“ กลยุทธ์คือวิธีการ ส่วนการรบคือสิ่งที่จะต้องถูกใช้จริง อะไรแบบนี้หรือเปล่าคะ? ”

แม้น้ำเสียงของเธอจะยังสม่ำเสมอมั่นใจ แต่การใช้ถ้อยคำที่แสดงถึงความนอบน้อมผสานมากับการสอบถามก็ทำให้ไคลน์พยักหน้า ดวงตาคมของอาจารย์ไร้กายหยาบประจำภาควิชาหรี่ลงพร้อมการไขว่แขนไปด้านหลัง ที่จริงแล้วคำตอบของเดนิสต้าก็ไม่ได้ผิดเสียทีเดียวเพราะหากให้พูดข้อเท็จจริง เดิมทีคำถามนี้ไม่ได้มีคำตอบที่ตายตัวว่าผิดหรือถูกมาตั้งแต่แรก “ สำหรับคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการรบก็ถือว่าตอบได้ไม่เลว ”

การตอบรับของอาจารย์ประจำวิชากลยุทธ์การรบทำให้รอยยิ้มสุภาพของธิดาวีนัสค้างอยู่บนใบหน้าราวกับถูกแช่ไว้ด้วยน้ำแข็ง ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นอาจารย์ ป่านนี้เเดนิสต้าคงกรอกตาหรือไม่ก็ถอนหายใจ เธอรู้และเข้าใจว่าการเรียนที่ดีต้องควบคู่ไปกับสถานการณ์ที่ทำให้ผู้เรียนได้คิดวิเคราะห์ แต่บางครั้งถ้าให้วิเคราะห์ตั้งแต่วินาทีแรกที่เปิดคลาสเรียนมันก็ออกจะ.. โหดหินเกินไปหน่อย

“ การรบมักถูกเรียนอีกชื่ออย่างเป็นทางการว่า ยุทธวิธี ” ไคลน์เริ่มต้นที่จะทำงานของเขา เสียงของชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบร้อยปีค่อย ๆ ร้อยเรียงความเข้าใจของตัวเองต่อศาสตร์กลยุทธ์ออกมาเป็นเนื้อหาฉบับย่อยเหมาะสำหรับมือใหม่ที่พึ่งจะมาให้ความสนใจในการเรียน “ กลยุทธ์คือภาพรวม เรียกอีกอย่างว่า แผนเพื่อชนะสงคราม แต่ยุทธวิธีต่างจากกลยุทธ์ ยุทธวิธีคือการจัดการเฉพาะหน้าในแต่ละสมรภูมิ ซึ่งทั้งสองอย่างจำเป็นต้องมีหากว่าอยากจะเอาชีวิตรอดในสนามรบ ”

‘ ขอคั่นสักเล็กน้อย.. สรุปแล้วที่นี่เป็นค่ายซัมเมอร์(?)หรืออะไรกันแน่? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันต้องไปเอาชีวิตอยู่ในสนามรบเนี่ย?? ’ ดวงตาคู่สวยของธิดาเทพีแห่งความรักคอยเฝ้ามองผู้บรรยายอย่างตั้งใจเสมอแม้ว่าเธอจะมีสารพัดความคิดกรีดร้องอยู่ในใจ ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตแสดงให้เธอรู้ว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่น เดนิสต้าก็เข้าใจมาเสมอ ชีวิตของคนอื่นอาจจะมีอุปสรรคเป็นแค่ขวากหนามแต่ไม่.. ชีวิตของผู้ต้องคำสาปให้เป็นครึ่งหนึ่งของทวยเทพล้วนจบลงด้วยการเข้าร่วมกับสงครามไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ด้วยการถอนหายใจเบา ๆ ครั้งสุดท้าย เดนิสต้ากระชับปากกาในมือและเขียนข้อความประโยคหนึ่งลงไปบนสมุดโดยมีเสียงการบรรยายของไคลน์คอยขับกล่อม

‘ The show must go on, then let see how far this show.. ’

ถึงจะไม่อยากมา แต่สุดท้ายเธอก็ต้องมา จากหอสมุดภายในมหาวิทยาลัยนิวโรมกลับมาสู่เขตภายในค่ายจูปิเตอร์ที่เต็มไปด้วยเด็กน้อยวัยละอ่อนมากมาย ร่างสูงเพรียวของสาวสวยวัย 20 ปีเดินฝ่าการฝึกซ้อมของเด็ก ๆ เข้าไปในลานฝึกใจกลางเขตกองพันที่สิบสองเพื่อเข้าเรียนวิชากลยุทธ์ซึ่งสั่งการบ้านสุดหินมาหนึ่งชิ้นในแบบที่ไม่ได้ระบุเอาไว้ว่าต้องส่งแบบใด ดังนั้นเดนิสต้าเลยยืมกระดานหมากรุกพกพาของกองร้อยที่หนึ่งมาเป็นอุปกรณ์สาธิตเพื่อให้ง่ายต่อการอธิบายภาพในหัวที่เธอจำเป็นจะต้องร้อยเรียงออกมาในอีกไม่นาน

“ สวัสดีคุณนอร์ทาร่า ” ลาร์เรสตัวเขียว ‘ ไคลน์ วูล์ฟกัง ’ ผู้สอนวิชากลยุทธ์เป็นฝ่ายทักทายทันทีที่เขาเห็นเธอเดินเข้ามาราวกับกลัวว่าลูกศิษย์หญิงที่หาได้ยากเย็นจะหายวับไปกับอากาศหากเขาไม่เรียกเอาไว้

“ สวัสดีค่ะ ”

ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงกว่า ๆ ดวงตาของเดนิสต้าเหลือบขึ้นมองท้องฟ้าที่ไร้เมฆและโปร่งใส แสงอาทิตย์ยังคงทำหน้าที่อย่างไม่ลดละท่ามกลางลมหนาวของช่วงต้นปี “ ฉันไม่ได้มาสายใช่ไหมคะ? ” เธอถามเสียงเบาในระหว่างที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับครูประจำภาควิชา เมื่ออีกฝ่ายเป็นคนผายมือเชิญให้เธอนั่งลงด้วยตนเอง

“ ไม่ คุณนอร์ทาร่า คุณไม่ได้มาสาย ” เขาตอบอย่างสุภาพแต่ก็มีร่องรอยของความห่างเหินแทรกมาในน้ำเสียง เหล่าลาร์เรสมักมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว หากเฟเบียสคือความเข้มงวด ไคลน์ก็คงเป็นความเย็นชา บรรยากาศบาง ๆ ที่คล้ายคลึงแต่ก็ไม่เหมือนกันทั้งหมดทำให้เดนิสต้าเริ่มคิดแล้วว่าพวกเขาอาจจะเป็นญาติหรือไม่ก็พี่น้องกันมาก่อน

“ พร้อมหรือยัง? ” ไคลน์ถามเสียงเรียบราวกับว่าเมตตาให้โอกาสเธอแต่ก็ไม่

“ ฉันมีทางเลือกที่ไหน ” เดนิสต้ายักไหล่ เทพธิดาผู้ครองสายเลือดวีนัสสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด สองมือของเธอขยับจัดวางกระดานหมากรุกพกพารวมไปถึงหยิบตัวเบี้ยต่าง ๆ ออกมาวางประจำตำแหน่งพลางเริ่มต้นอภิปรายเนื้อหาของ ‘การบ้าน’ ที่เธอได้รับ “ คุณบอกให้ฉันสรุปความแตกต่างระหว่างกลยุทธ์ และยุทธวิธี ซึ่งมันง่ายมาก ”

“ กลยุทธ์คือการวางแผนที่มุ่งไปทางเป้าหมายในระยะยาว ยกตัวอย่างเช่นการวางแผนควบคุมพื้นที่สำคัญภายในค่าย ” นิ้วของเดนิสต้าจับอยู่ที่ตัวม้านานกว่าที่จำเป็นทำให้ท่าทางของเธอดูคล้ายคนที่กำลังครุ่นคิดว่าสมควรวางหมากที่ตรงไหนทั้งที่เธอแค่กำลังนำมันขึ้นมาจัดเรียง “ ยุทธวิธีคือการดำเนินการในขณะนั้น ๆ เพื่อให้บรรลุผลที่ต้องการในระยะสั้น เช่นการวางกำลังพลเพื่อโจมตีหรือป้องกันในช่วงระยะเวลาหนึ่งจนกว่าสถานการณ์จะสงบ แต่ในกรณีที่คุณต้องการคำอธิบายง่ายกว่านี้ ”

นัยน์ตาสีน้ำข้าวของเธอเลื่อนขึ้นมองไคลน์ช้า ๆ อย่างระมัดระวังพร้อมมุมปากที่ยกขึ้นอย่างซุกซนตามเอกลักษณ์เฉพาะตัว “ กลยุทธ์คือการคิดว่าจะทำอะไร ในขณะที่ยุทธวิธีคือการคิดว่าต้องทำอย่างไร ” เดนิสต้าเอียงคอเมื่อพูดจบ รอคอยคำตอบของผู้สอนที่จะตัดสินถูกหรือผิด

“ ถูกไหมคะ? ”

“ เจ้าฉลาด ข้ายอมรับ ” ลาร์เรสกายสีเขียวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ดวงตาของเขาหลุบลงมองกระดานหมากรุกที่กางตรงหน้าด้วยแววตาใคร่รู้เมื่อเห็น “ เช่นนั้น.. อีกส่วนของการบ้านที่ข้าสั่งล่ะ เหตุใดเจ้าจึงนำกระดานนี้มา ”

“ เพราะฉันเป็นนักเรียนทุนทรัพย์น้อย.. ทำแบบนี้มีประสิทธิภาพที่สุด ”

เดนิสต้าแบ่งหมากสีขาวและสีดำเป็นสองฝั่งโดยมีฝ่ายชัดเจนว่าดำคืออสุรกาย ขาวคือชาวค่าย “ สำหรับสถานการณ์ที่ต้องป้องกันค่ายจากอสูรกาย ฉันเสนอให้แบ่งการป้องกันออกเป็นสามชั้น ” มือนุ่มจัดเรียงตำแหน่งหมากตามคำพูดของเธอเพื่อให้ผู้สอนได้เห็นภาพที่เธอคิดไว้ในหัว “ ชั้นแรกคือการตั้งกับดักที่เขตรอบค่ายโดยเน้นกับดักที่สามารถชะลอการเคลื่อนไหว เช่น หลุมพรางที่ปกคลุมด้วยหญ้าหรือเถาวัลย์รวมถึงการวางหนามแหลม ส่วนมากที่ตอบโจทย์ในการดูแลบริเวณนี้คงต้องเป็นสายเลือดวัลแคนอยู่แล้ว ”

“ ชั้นที่สองจะเป็นแนวป้องกันหลัก ใช้กำแพงไม้และหินที่เสริมความแข็งแกร่งด้วยเวทมนตร์ป้องกัน ตรงนี้เราวางกำลังเป็นสายเลือดมิเนอร์วาแทนวัลแคนได้ ” เธออธิบายต่อ มือชี้แนวช่องว่างตรงหน้าอาณาเขตป้องกันของสายเลือดมิเนอร์วา “ ถัดมาตรงนี้นักรบที่มีทักษะการโจมตีระยะไกล เช่น นักธนูและมือปืน หรือสายเลือดไทรเวียคอยประจำการตรงนี้เพื่อโจมตีอสุรกายที่หลุดรอดจากชั้นแรก ”

ไคลน์เอนแผ่นหลังชิดกับเก้าอี้ที่เขานั่ง ขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ยังไม่พูดอะไร “ สุดท้าย ชั้นที่สามจะเป็นการป้องกันในค่ายโดยตรง ” เธอสบตากับเขา “ ถ้าอสุรกายเข้ามาถึงใจกลางค่าย เราจะแบ่งหน่วยต่อสู้เป็นกลุ่มเล็ก ๆ เพื่อโจมตีเน้นการหลอกล่อและแยกกำลังของมันออกจากกันเนื่องจากถ้าจะให้ต้านเพื่อสวนกลับทันควัน.. คงต้องบอกว่าจำนวนคนในค่ายและขอบเขตความสามารถของเด็กในค่ายยังไม่ได้พร้อมถึงขนาดนั้น ”

เดนิสต้าผ่อนลมหายใจออกจากริมฝีปากเมื่อเธออธิบายหลักการสามขั้นที่คิดมาจนครบ ธิดาของวีนัสที่มีแววพรสวรรค์แฝงเรื่องความฉลาดพยักหน้าเล็กน้อยพลางสรุปผล “ เป้าหมายหลักของแผนที่ฉันเสนอไม่ใช่แค่การป้องกันค่ายแต่คือการลดความเสียหายให้ได้มากที่สุด ในขณะเดียวกัน เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับการเคลื่อนย้ายคนในค่ายไปยังจุดปลอดภัย หากสถานการณ์เลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้ แล้วก็.. ฉันไม่ต้องการให้เรื่องลุกลามมาจนถึงกลางค่าย ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ ก่อนจะมาถึงการป้องกันชั้นที่ 3 ในเวลาจริงก็มีแนวโน้มจะจัดกลุ่มเก็บกวาดคอยประจำการชั้นตั้งต่าง ๆ ตั้งแต่ต้น แล้วถ้าเกิดกำลังจริง ๆ ค่อยถอยมาป้องกันค่ายเต็มกำลังที่การป้องกันชั้นที่ 3 ”

ไคลน์พยักหน้าอีกครั้ง เขาโน้มตัวมาข้างหน้า พิจารณาภาพรวมที่ถูกจัดวางบนกระดานหมากรุก เดนิสต้าเสนอแผนการที่สามารถใช้ได้จริง แน่นอน เขาไม่มีข้อกังขาในเรื่องนั้นและก็ได้ทำการยอมรับในแนวคิดพื้นฐานของนักเรียนตรงหน้าแล้ว ทว่าสิ่งที่สำคัญของทุกวิชาภายในค่ายคือประสบการณ์และการประยุกต์ใช้ “ คำตอบของเจ้าฟังดูสมเหตุสมผล ทว่าการตัดสินใจในสถานการณ์จริงจะยากกว่านี้มาก ”

“ แต่อย่างน้อย ” เขาพูดพร้อมกับยืนขึ้น “ เจ้าก็ทำได้ดี ”