วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 22.00 น. ณ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์ (เข้าเวร)

หลังจากอาบน้ำจนร่างกายหอมสะอาดและท้องอิ่มจากอาหารเย็น โมนีก้าก้าวลงจากรถมินิบัสด้วยท่วงท่าที่แอบขี้เกียจเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวันทำให้ดวงตาเทาเงินของเธอหม่นล้ากว่าปกติ ลมพัดกรุ่นกลิ่นหญ้าผสมกลิ่นหินเก่าลอยมากับอากาศ เมื่อเธอเงยหน้ามอง วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ก็ปรากฏตรงหน้าในความโอ่อ่าที่แทบกลืนร่างเล็กของเธอไปทั้งคน

เสาสีขาวสูงตระหง่านเทียบเท่าต้นเรดวูดเรียงรายรอบศาลากลม เพดานโดมสีทองอร่ามสะท้อนแสงจันทร์จนเกิดประกายราวสายน้ำดาว ตรงกลางมีแท่นบูชาหินอ่อนขาวที่ประดิษฐานรูปปั้นเทพจูปิเตอร์ผู้ทรงสายฟ้า ใบหน้าหินของพระองค์เฉียบขาดสง่างามจนทำให้คนมองเผลอสะท้านในใจ โมเสกพื้นหินอ่อนบันทึกตำนานละตินดูราวกับเล่าขานเรื่องราวให้คนรุ่นหลังฟังไม่รู้จบ

โมนีก้าเดินเข้าไปอย่างเงียบงัน เส้นผมสีม่วงครามไหวตามลมที่ลอดเข้ามาจากช่องโดม เธอมองรอบตัวอย่างตื่นตา แต่ความตื่นตานั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าอึน ๆ เมื่อคิดขึ้นได้ว่าหน้าที่ของเธอคืนนี้คือเฝ้าเวรยามสี่ชั่วโมงเต็ม …ไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่าการนั่งดูประตูหินและฟังเสียงลมพัดผ่าน

หญิงสาวลากเก้าอี้หินเล็ก ๆ มาตั้งใกล้เสากลาง โยนสายตาไปรอบโถงกว้างที่เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เธอหยิบหินก้อนเล็กมาเขี่ยบนพื้นเป็นวงกลมเล่นแก้เบื่อ บางครั้งก็เอนหลังพิงเสา แหงนมองโดมทองที่เปิดรับแสงดาวพลางพ่นลมหายใจเบา ๆ “เฝ้ายามนี่…โคตรไม่มีอะไรทำเลย” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเป็นภาษาละตินคำสองคำสลับกับภาษาอังกฤษอย่างขำ ๆ

เวลาค่อย ๆ เคลื่อนผ่าน เสียงฝีเท้าของนักบวชเวรยามอื่นดังแผ่วไกล ๆ เป็นสัญญาณเดียวที่บอกว่าโลกภายนอกยังมีชีวิตอยู่ โมนีก้าปรับท่านั่ง เปลี่ยนจากเขี่ยดินเป็นนับลวดลายบนเสาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไฟคบเพลิงรอบโถงเริ่มมอดลง แสดงว่า สี่ชั่วโมง ผ่านไปเสียที 

หญิงสาวลุกขึ้นยืดแขนไล่ความเมื่อย หันไปมองรูปปั้นเทพจูปิเตอร์อีกครั้งแล้วค้อมศีรษะเบา ๆ เหมือนกล่าวคำลาตามมารยาท จากนั้นจึงก้าวออกจากวิหารสู่ลานกว้างที่ลมกลางคืนพัดเย็นสบาย เตรียมตัวกลับค่ายจูปิเตอร์เพื่อพักผ่อนและรอให้วันอันยาวนานนี้สิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์

ก่อนจะก้าวลงบันไดหินออกจากลานวิหาร โมนีก้าหยุดชะงัก หัวใจเหมือนมีแรงบางอย่างดึงกลับ เธอหันไปมองศาลากลมที่ส่องประกายทองจากโดมสูงอีกครั้ง แสงคบเพลิงที่เหลือเพียงริบหรี่ทำให้วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ดูขรึมขลังยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวกัดริมฝีปากเบา ๆ ก่อนตัดสินใจหมุนตัวกลับ เดินฝ่าลมค่ำที่พัดพาเสียงใบไม้กรอบแกรบกลับเข้าไปด้านใน

ก้าวเท้าผ่านเสาสีขาวสูงตระหง่าน โมเสกพื้นหินอ่อนสะท้อนประกายจากคบเพลิงจนเหมือนพื้นดาวระยิบ เธอสูดลมหายใจลึก รวบผมสีม่วงครามที่ปรกแก้มเล็กน้อยแล้วก้าวไปยังแท่นบูชาหินอ่อนตรงกลาง ดวงตาเทาเงินมองขึ้นสู่รูปปั้นมหาเทพที่ทรงสายฟ้าอย่างสงบ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่หนักแน่นเมื่อเอ่ยออกไป “สวัสดีค่ะ…ชื่อโมนีก้าค่ะ พึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ วันนี้มาไหว้เจ้าที่(?)ค่ะ” เธอค่อย ๆ วางช่อดอกไม้สดที่เตรียมมา กลีบดอกไลแลคผสมกับใบไซเปรัสที่หอมเย็นลงบนแท่นบูชา ลมหายใจอุ่นของหญิงสาวผสมกับกลิ่นดอกไม้และกลิ่นหินเย็น กลายเป็นบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลง

เมื่อถวายเสร็จ เธอถอยหลังหนึ่งก้าว ก้มศีรษะให้รูปปั้นจูปิเตอร์อย่างเคารพ ก่อนจะหันหลังกลับ เส้นผมสีม่วงครามไหวตามลมที่พัดลอดจากโดมสูง เสียงรองเท้าหนังเบา ๆ ก้องสะท้อนในโถงกว้างขณะเธอเดินออกจากวิหาร กลับลมเย็นของเนินเทมเพิล มุ่งหน้ากลับค่ายจูปิเตอร์เพื่อพักผ่อนหลังวันที่ยาวนานอย่างสงบ

รางวัล : +20 EXP / +30 เกียรติยศ และ +20 ความกล้าหาญ / +8 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย ช่อดอกไม้ ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

วันที่ 16 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 19.00 - 23.00 น. ณ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์ (เข้าเวร) (พบ หยาน)

ยามเย็นที่กรุงโรมใหม่ยังคงสว่างไสวเหมือนยามบ่าย แสงทองระยิบระยับจากท้องฟ้าที่ไร้ราตรีสะท้อนลงบนยอดเสาหินอ่อนสูงของวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าสง่างามตัดกับเงาของเนินเทมเพิลที่ทอดยาว เบื้องหน้ามีลานกว้างปูด้วยหินอ่อนสลับลายโมเสกละลานตา กลิ่นกำยานหอมอ่อนลอยแผ่วคลอไปกับเสียงสายลมราวกับเป็นการต้อนรับผู้มาเยือน

โมนีก้าก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบงันตอนนี้เธอสวมชุดเฝ้ายามของเธอสะท้อนประกายแสงดุจเงิน ตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ฉายประกายเยือกเย็นทว่าละมุนละไม เส้นผมสีม่วงครามไหวพลิ้วตามลม เธอถือกล่องเทียนหอมที่มีกลิ่นดอกไม้เปรี้ยวหวานไว้ในมือ เมื่อเข้าถึงแท่นบูชาหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ตั้งอยู่กลางวิหาร หญิงสาวค้อมกายลงเล็กน้อยก่อนวางเทียนหอมลงบนผืนผ้าบูชาอย่างประณีต แสงเทียนสว่างอุ่นเมื่อจุดติด ส่งกลิ่นหอมสดชื่นตัดกับอากาศเย็นภายในวิหาร

“สวัสดีค่ะเทพจูปิเตอร์ วันนี้โมนีก้ามาเฝ้ายามอีกแล้วนะคะ” เธอกล่าวเสียงนุ่ม แฝงด้วยความเคารพ “รอบนี้หนูจะพยายามปกป้องวิหารของท่านให้เต็มกำลังถ้ามีอะไรเกิดขึ้นนะคะ แต่คิดว่าคงไม่มีหรอกค่ะ” เธอไหว้แท่นบูชาอย่างสงบ ดวงตาที่สะท้อนแสงเทียนสั่นระริกเล็กน้อยราวกับรับรู้ถึงพลังของเทพสายฟ้าที่ทอดมองอยู่เหนือฟากฟ้า

เมื่อออกจากภายในวิหารลมเย็นยามค่ำพัดผ่านลานกว้าง โมนีก้าเดินไปยืนประจำจุดเฝ้ายามด้านหน้า เพียงไม่นานเสียงก้าวเท้าหนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา เธอเงยหน้ามองแล้วระบายยิ้มหวานทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเรียบง่าย หยานนั้นเอง คนที่เธอเคยพบหลายครั้งจนคุ้นตา

“พี่หยาน สวัสดีค่ะ” โมนีก้าทักเสียงใส รอยยิ้มของเธออ่อนโยนแต่เจือความขี้เล่นเล็ก ๆ 

“วันนี้มาเฝ้าเวรอีกแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามเธอแบบนั้นก่อนหยานหยุดยืนใกล้ ๆ ดวงตาคมเข้มที่มักดูเงียบสงบเหลือบมองรอบวิหารก่อนจะสบตาเธอ “เฝ้าทุกวันเลยหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่แฝงความอบอุ่นทำให้บรรยากาศรอบตัวดูอ่อนลง

โมนีก้าพยักหน้า “ค่ะ เฝ้าทุกวันเลย” เธอหัวเราะเบา ๆ พลางกอดแขนตัวเอง “แล้วพี่หยานล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่” หยานเหลือบมองเสาโมเสกของวิหารแล้วตอบเรียบ ๆ “ผมเพิ่งไปเคารพเทวสถานของเทพอะพอลโล่มา”

หญิงสาวเลิกคิ้วตาโตขึ้นมาทันที “พี่หยานเป็นบุตรของเทพอะพอลโล่หรอคะ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจและชื่นชม หยานนิ่งไปชั่วครู่ก่อนพยักหน้าช้า ๆ แววตาเรียบสงบ “ใช่ครับ อะพอลโล่คือพ่อของผม”

โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้น แววตาเทาเงินทอประกายสว่างราวกับแสงดาว “ว้าว…สมแล้วค่ะที่ดูใจเย็นและมีพลังแบบนี้แล้วก็ดูหล่อด้วย” เธอหัวเราะเบา ๆ “ไม่นึกเลยว่าจะได้คุยกับบุตรของเทพแห่งดนตรีและการรักษา” หยานเพียงยกมุมปากนิดเดียวเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่หาได้ยาก “ก็แค่ลูกครึ่งคนหนึ่งเท่านั้น” น้ำเสียงเขาฟังดูถ่อมตัว แต่แฝงความหนักแน่นที่ทำให้หัวใจของโมนีก้าสั่นไหวเล็กน้อย 

ความรู้สึกของการได้พบใครสักคนที่ดึงดูดให้หัวใจเต้นแรงโดยไม่ต้องมีเหตุผลค่อนข้างชัดเจน จนสายลมเย็นจากเนินเทมเพิลพัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นดอกไม้จากเทียนหอมในวิหารลอยมาแตะปลายจมูก โมนีก้าเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีเทาเงินใสวาวสะท้อนประกายแสงราตรีที่ยังสว่างราวกับเก็บเศษดาวไว้ได้ทั้งผืนฟ้า เส้นผมสีม่วงครามพลิ้วระริกในยามลมเฉียด เธอยกคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงใสแต่แฝงความท้าทาย 

“พี่หยาน…หนูเองก็เป็นเดมิก็อดเหมือนกันนะคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจน ทำเอาบรรยากาศรอบ ๆ ชะงักไปครู่หนึ่ง “พี่ลองทายดูสิว่าหนูเป็นลูกสาวของเทพองค์ไหน ถ้าพี่ทายถูก…มีรางวัลด้วยนะ” เธอยิ้มบาง ๆ ดวงตาเทาเงินเป็นประกายระยับราวกับมีเสี้ยวพระจันทร์ซ่อนอยู่ในนั้น กลิ่นหอมละมุนของไลแลคและเบอร์รี่หวานลอยคลอรอบกาย ทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับรู้กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์

หยานยืนนิ่งเล็กน้อย แววตาสีเข้มทอดมองเธอราวกับกำลังอ่านปริศนาที่สลักอยู่ในลมหายใจ สายตานั้นเต็มไปด้วยความสุขุมแต่แฝงประกายอยากรู้อยากเห็น “สีตาของเธอ…” เขาเอ่ยเบา ๆ “เทาเงินแบบนี้…เหมือนตำนานของเทพีผู้ครองปัญญา”

เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกเพียงก้าว เสียงรองเท้าสัมผัสกับหินอ่อนก้องกังวานในความเงียบ “กลิ่นไลแลคกับเบอร์รี่หวานแบบนี้ ก็คือความละมุนที่ปิดบังคมดาบของเหตุผล” ริมฝีปากเขาโค้งยิ้มบาง แววตาแพรวพราวเล็กน้อย “ถ้าให้เดา…คงทายว่าเป็นบุตรีแห่ง อาธีน่าเทพีแห่งปัญญาและยุทธศาสตร์ ถ้าเธออยู่ค่ายจูปิเตอร์ก็น่าจะเป็นมิเนอร์ว่า”

ลมยามค่ำยังคงพัดเอื่อยรอบวิหารจูปิเตอร์ เสียงกระทบกันของใบไม้บนยอดเสาสูงดังแผ่วเบา โมนีก้าหลุดหัวเราะคิก รอยยิ้มเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์ “ไม่ใช่ค่ะ” เธอส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากขั้นหินอ่อน เส้นผมสีม่วงครามสะบัดเบา ๆ ตามแรงลม หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เธอก้าวเท้าอย่างมั่นคงก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นสบตากับหยานให้มองเห็นดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ฉายประกายระยับในแสงเทียน 

“โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม…บุตรีเทพีเซเรส และสืบเชื้อสายเทพเจนัสค่ะ” เสียงหวานของเธอชัดเจนราวกับกำลังประกาศเกียรติภูมิแห่งสายเลือดให้ก้องกังวานไปทั่ววิหาร

หยานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ความประหลาดใจฉายชัดในแววตาสีนิลที่ปกติสงบเยือกเย็น “เซเรส…กับเจนัส?” เขาทวนเบา ๆ ริมฝีปากขยับราวกับกำลังประมวลผล “นั่น…คงทำให้เธอมีพลังที่น่าสนใจไม่น้อย” น้ำเสียงของเขาไม่ได้เพียงแค่ชื่นชม แต่ยังแฝงความทึ่งในความซับซ้อนของสายเลือดที่ไม่ค่อยพบเจอ

โมนีก้าหัวเราะในลำคออย่างเบิกบาน เธอขยับมือไปหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าผ้าสีอ่อน ก่อนจะยื่นออกมาตรงหน้าเขา เป็นขวดน้ำใสเย็นฉ่ำสะท้อนแสงไฟเทียน “งั้นน่าจะมีของขวัญปลอบใจสักหน่อย เอาน้ำไหมคะ พอดีหนูพกติดตัวมา” รอยยิ้มของเธออ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ “ไม่รู้ว่าพี่หยานจะชอบหรือเปล่า แต่เป็นน้ำแร่ธรรมชาตินะคะ ดื่มแล้วสดชื่นมาก”

หยานกะพริบตาน้อย ๆ ริมฝีปากคลายออกเป็นรอยยิ้มบางที่แทบไม่ค่อยมีใครได้เห็น “น้ำแร่…” เขาพึมพำเบา ๆ รับขวดจากมือเธออย่างระมัดระวัง “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบน้ำแร่”

“หนูไม่รู้ค่ะ แค่รู้สึกว่าคนเราก็ต้องดื่มน้ำกันอยู่แล้วล่ะค่ะจริงไหม? พี่ก็ต้องดื่มเหมือนกัน” โมนีก้าตอบพร้อมยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ เส้นผมสีม่วงครามสะท้อนประกายแสงเทียนราวกับคริสตัลในรัตติกาล หยานหัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มลึกที่ฟังดูอบอุ่นอย่างประหลาด “เธอ…กวนกว่าที่คิด” เขาเอ่ยพลางบิดฝาขวดน้ำ ดื่มอย่างช้า ๆ แววตาคมยังคงจับจ้องเธอไม่วาง โมนีก้าเพียงยิ้มรับและยืนพิงเสาวิหารอย่างสบาย ๆ ดวงตาเทาเงินทอประกายราวกับจะบอกว่า เธอเองก็ไม่ได้มีแต่ความร่าเริงสดใสหากยังซ่อนความลึกซึ้งที่หยานกำลังค่อย ๆ เปิดอ่านอยู่ทีละหน้า

รางวัล : +20 EXP / +30 เกียรติยศ และ +20 ความกล้าหาญ / +8 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย เทียนหอม ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

มอบ น้ำแร่ สิ่งที่ชอบที่สุดของ TGC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)