Wolf House

God โพสต์ 2024-12-4 01:51:24

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
border-radius: 50px;
border: 5px double #690aa9;
padding: 3px;
box-shadow: #690aa9 0px 0px 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/Ol3eYkw.png");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
border: 1px dotted #690aa9;
padding: 3px;
box-shadow: #690aa9 0px 0px 50px;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rde147C.png");}
</style>


<style>
#boxsystem03 {
width: 450px;
border-radius: 20px;
border: 2px dashed #690aa9;
padding: 3px;
box-shadow: #690aa9 0px 0px 0em;
background-color: #690aa9;}
</style>

<style>
.shadow {
 text-shadow: 1px 1px 0px #690aa9;
}
</style>


<div id="boxsystem01">


 WOLF HOUSE หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา 


 
<center>
<div class="jedi0">
 <style>
 .jedi0 {
 border-radius: 20px;
 background: url("https://i.imgur.com/eErFucs.png") no-repeat;
 box-shadow: 1px 1px 2px #690aa9, 0 0 25px #690aa9, 0 0 5px #690aa9;
 -moz-border-radius:25px;
 -webkit-border-radius:25px;
 border-radius:25px;

 height: 512px;
 width: 512px;
 image-size:cover;

 background-repeat: no-repeat;
 background-size:cover;
 background-position: center center;

 .tengah {
 position: absolute;
 }
 </style>
</div>

</center>
<iframe width="400" height="10" src="https://www.youtube.com/embed/MJmW4gsvaVE?autoplay=1&loop=1&playlist=MJmW4gsvaVE" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe> 




<div id="boxsystem02">


 <img src="https://i.imgur.com/r182dyY.png" width="250" _height="250" border="0"> <img src="https://i.imgur.com/5YMG3CH.png" width="239" _height="36" border="0"> บ้านหมาป่า เป็นสถานที่ที่เหล่ามนุษย์ครึ่งเทพ และบรรพบุรุษชาวโรมันเริ่มต้นการเดินทางสู่การเป็นมนุษย์ครึ่งเทพ ที่นั่นลูปาจะเป็นผู้ตัดสินว่ามนุษย์ครึ่งเทพที่อยู่ที่แห่งนั้นจะมีค่าควรและแข็งแกร่งพอที่จะทนต่อการฝึกฝนของเธอหรือไม่ ...หากเป็นเช่นนั้น เธอจะรับพวกเขาเป็นลูกเหมือนอย่างที่เธอทำกับโรมูลุสและเรมัส โดยสอนและฝึกฝนพวกเขา จนกระทั่งเธอตัดสินว่าพวกเขาคู่ควรที่จะเป็นทหารโรมันแล้วจากนั้นเธอจะให้คำแนะนำแก่พวกเขาเพื่อให้เดินทางไปยังค่ายจูปิเตอร์โดยทิ้งบททดสอบสุดท้ายให้พวกเขา ก็คือการปล่อยให้พวกเขาต่อสู้เพื่อไปที่นั่นเพียงลำพังไม่ว่าจะไปอย่างผู้พิชิต ... หรือ ... ตายก็ตาม นั่นคือบทสรุปผลการทดสอบที่ธอได้ฝึกฝ [รายการไอเท็ม *ซื้อได้คนละครั้งสำหรับเด็กใหม่*]กระเป๋าลาก (+40 ความจุ)มูลค่า: 60 ดอลลาร์ (อย่าลืมบวกภาษีโอนเงินทุกครั้ง ยกเว้นคนไม่มีภาษีไม่ต้องบวก) <img src="static/image/hrline/30.png" border="0" alt=""> ประวัติความเป็นมาบ้านหมาป่า ถูกสร้างขึ้นโดย แจ็ค ลอนดอน บุตรแห่งเมอร์คิวรี่ ต่อมาเขาก็ได้พบว่าตัวเองเป็นมนุษย์ครึ่งเทพโรมัน ลอนดอนคิดว่าเขาสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้แต่บ้านกลับถูกไฟไหม้ภายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่เขาและภรรยาจะย้ายเข้าไปอยู่ไม่กี่ปีหลังจากเหตุการณ์นี้ เขาก็เสียชีวิตอย่างเป็นปริศนา และเถ้ากระดูกของเขาถูกฝังไว้ในสถานที่แห่งนั้น หลังเวลาล่วงเลยมาหลายปี จนจบศึกเจ็ดวีรบุรุษกับไกอา ชาวโรมันก็ได้มาช่วยกันบูรณะบ้านหลังขึ้นมาใหม่เพื่อเป็นเกียรติแก่ลูปา และเพื่อช่วยในการฝึกของมนุษย์ครึ่งเทพชาวโรมันที่ลูปาค้นพบหลังจากนี้ได้มีอุปกรณ์การฝึกที่เหมาะสมและสะดวกมากขึ้น จะได้ไม่เป็นอาหารอสุรกายตอนถูกส่งไปค่ายจูปิเตอร์ <img src="https://i.imgur.com/2AWqb9S.png" border="0"> <img src="https://i.imgur.com/TErEqbQ.png" border="0"> <img src="https://i.imgur.com/5YMG3CH.png" width="239" _height="36" border="0"> </div> 

</div>

 

</div>

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/ObcLQcc.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>


<style name="captain" type="text/css">
img:hover{
-webkit-transform:scale(1.1);
transform:scale(1.1);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}
</style>


<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 3px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #5f3711;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #c09552; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:8px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#c09552!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#5f3711!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#808080!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: linear-gradient(#c09552, #333333, #5f3711); border-top:0px solid #494d56;border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56;border-radius:5px;}
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background: linear-gradient(#5f3711, #333333, #c09552); border-top:0px solid #494d56;border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56;border-radius:5px;}</style>


<style name="captain" type="text/css">img:hover {-webkit-transform: rotate(3deg);-moz-transform: rotate(3deg);-o-transform: rotate(3deg) }img {-webkit-transition:5s; -moz-transition:5s;
-o-transition:5s;} </style>



<style type="text/css" name="editorpostbg">body{background-image:url("static/image/postbg/bg11.png");}</style>

Euphemia โพสต์ 2024-12-10 20:19:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Euphemia เมื่อ 2024-12-10 20:25 <style>
#boxEU01 {
border: 3px double;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://i.pinimg.com/564x/db/ac/80/dbac808fca87e62d4321977cf7f16614.jpg");}
</style>

<div id="boxEU01">
 

<style>
.at01, .at01-enc { display: flex; flex-wrap: wrap; align-content: baseline; }
.at01-enc { align-items: center; }
.at01{ width: 700px; padding: 15px 20px; background: var(--color-one); border: 15px solid var(--color-two); outline: 1px solid var(--color-three); margin: 35px auto 0; }
.at01-img { margin-right: 1px; outline: 1px solid var(--color-three); border: 5px solid var(--color-one); background-size: cover; background-position: center; width: 87px; height: 87px; }
.at01-tt { width: 600px; color: var(--color-sb); border-bottom: 1px solid var(--color-three); padding-bottom: 5px; margin-bottom: 10px; letter-spacing: 1px; font: 900 35px 'Playfair Display'; text-transform: uppercase; }
.at01-linea { background-color: var(--color-three); width: 1px; height: auto; margin: 0 45px; }
.at01-desc { font: 15px 'Chakra Petch'; color: var(--color-txt); line-height: 1.3em; width: 570px; margin: 10px; }
a.anitacredits { text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; font: 800 8px 'Roboto'; margin: 5px auto; display: block; text-align: right; width: 470px; }
</style>

<div class="at01"><div class="at01-enc"><div class="at01-img" style="background-image: url('https://i.pinimg.com/736x/63/a3/6f/63a36f1300e16bde0e4b2885f98a4a1b.jpg');"></div>
<div class="at01-tt" style="text-align: right;">𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝</div></div><div class="at01-linea"></div><div class="at01-desc">
- 10.12.24 23:00 -
 
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย
 
 

การเคลื่อนไหวของยูเฟเมียเชื่องช้าเนื่องจากอาการเจ็บปวด บาดแผลบนร่างเปลี่ยนจากความชาเป็นเจ็บแปลบ แต่เธอก็ยังกัดฟันลากขาที่หนักอึ้งเดินตามร่างสูงใหญ่ของหมาป่าร่างยักษ์ตนนั้นไป อารัคเน่ไม่ได้ติดตามมาราวกับมีมนตร์บังตาลักซ่อนเธอไว้
 
 

มันทำลายบิ๊คไบค์ของเธอเสียย่อยยับ แต่…ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ก็พอ
 
 

ก้าวทีละก้าวอย่างยากลำบาก
 
 

จิตวิญญาณแห่งหมาป่าสีขาวเหมือนโผล่มาและหายวับไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็นำทางยูเฟเมียโดยไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาตลอดทาง รอบด้านมืดสนิท เธอและหมาป่าใช้ ‘ความเชื่อใจ’ ในการเดินทาง ระหว่างทั้งสองจึงมีแต่ความเงียบ
 
 

เอาเข้าจริง ยูเฟเมียไม่มีแรงเอ่ยคำพูดและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับ ‘หมาป่าสีขาว’
 
 

“อ๊ะ!” หญิงสาวสะดุดล้มจนหน้าคะม่ำ เลือดจากรอยแตกบนศีรษะที่เริ่มแห้งกรังซึมไหลออกมาอีกรอบ ยูเฟเมียเพิ่งเคย ‘โชคร้าย’ จากการพบหน้า ‘เทพนิยาย’ หนักขนาดนี้เป็นครั้งแรก…
 
 

ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้ว
 
 

สองขอบทางมืดสนิท มีเพียงหมาป่าสีขาวที่เป็นแสงนำทางให้
 
 

หมาป่าสีขาวไม่ค่อยอ่อนโยน มันเพียงยืนนิ่งรอให้ยูเฟเมียคลานจากพื้นและติดตามมันไปเท่านั้น ย่างก้าวที่แสนสาหัสราวกับกระดูกซี่โครงหักไปสองซีกดำเนินมาถึงหนึ่งชั่วโมง กระท่อมที่ประดับด้วยเสาสไตล์โรมันก็ปรากฎแก่สายตา
 
 

หัวหมาด้านหน้ากระท่อมเจิดจรัสราวกับบ้านนายพราน
 
 

คงไม่มีมนุษย์ดีๆ ที่ไหนเอาหัวคนมาแขวนหน้าบ้านแน่ รสนิยมจิตวิญญาณหมาป่าน่าทึ่งจริงๆ
 
 

“ ถึงแล้ว ”
 
 

ยูเฟเมียหันตามเสียง แต่แทนที่จะพบร่างหมาป่าสีขาว เธอกลับพบหญิงสูงสง่า สวมมงกุฎเครือไม้สีเงิน ดวงตามรกตเยือกเย็น ฉลาดเฉลียว…และห่างเหิน เป็นแววตาเช่นเดียวกับหมาป่าเมื่อครู่ไม่ผิดแน่
 
 

“ ขอต้อนรับเจ้าเข้าสู่เคหะสถานแห่งหมาป่า ”
 
 

เสียงของเจ้าหล่อนเย็นยะเยือก— สิ้นคำว่า ‘หมาป่า’ ร่างเงาดำตะคุ่มก็เผยกายจากเงามืด หมาป่าหลายตัวโอบล้อมเข้ามาราวกับจ้องตะครุบเหยื่อ แววตาสะท้อนแสงดูน่ากลัว
 
 

“สวัสดี— สวัสดีค่ะ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์…” เสียงสูดปากดังเบาๆ ดูเหมือนซี่โครงเธอจะร้าวเข้าแล้วจริงๆ เธอหยีตาลงพลางขมวดคิ้ว พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวด “ยินดีที่ได้พบค่ะ”
 
 

หมาป่าทุกตัวพยักหน้าอย่างเชื่องช้า ยกเว้นหมาป่าขาวที่กลายร่างเป็นหญิงสาว เธอเอ่ยเสียงกังวาน “ นามของข้าคือลูปา เทพีหมาป่าแห่งโรม เจ้าได้พิสูจน์ความกล้าหาญ จนมาถึงที่นี่ได้... นั่นก็แสดงว่าเลือดนักรบแห่งโรมภายในตัวเจ้าทรงคุณค่า ข้าภูมิใจที่ได้ต้อนรับเจ้าสู่บ้านหมาป่าแห่งนี้ ณ ที่แห่งนี้... คือจุดเริ่มต้นของวีรบุรุษแห่งโรม ”
 
 

“ แต่ก่อนที่เจ้าจะคู่ควรกับการเป็นทหารแห่งกองทัพที่สิบสอง เจ้าต้องผ่านการฝึกฝนจากข้าเสียก่อน จงเตรียมตัว เตรียมใจ และทุ่มเทให้เต็มที่ ยูเฟเมีย บทเรียนภายใต้หลังคาบ้านหมาป่าคือบททดสอบแรกในเส้นทางนักรบโรมัน เมื่อผ่านการทดสอบของข้า เจ้าจะได้เดินทางสู่ค่ายจูปิเตอร์ ”
 
 

“ ที่ซึ่งคู่ควรกับเกียรติยศในสายเลือดของเจ้า ”
 
 

“ ยูเฟเมีย— บททดสอบจะตัดสินเจ้า จงจำไว้…ข้าช่วยเหลือเจ้าหนึ่งครั้ง ข้ามีสิทธิ์พรากมันจากเจ้าเช่นกัน พิสูจน์ให้ข้าเห็นถึงความมุ่งมั่นของเจ้า พิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าความพยายามของเจ้าดื้อรั้นพอจะตัดสินให้ตนเองรอดชีวิต ”
 
 

“ จงจำไว้ ความอยู่รอดหรือความตาย ขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นและความพยายามของเจ้า ณ ที่แห่งนี้ ”
 
 

น้ำเสียงก็ยากจะคาดเดา ยูเฟเมียเริ่มตระหนักแล้วว่าเธอรอดตายจากอารัคเน่มาได้ แต่คงไม่วายต้องมาสิ้นชื่อที่บ้านหมาป่าแห่งนี้แน่—
 
 

มุมปากของหญิงสาวกระตุกเบาๆ โดยไม่ทันคาดคิดแสงไฟพลันลุกโชติช่วงแผดเผาแขนข้างขวาของยูเฟเมียทั้งแขน เผาไหม้แจ๊คเก็ตเธอจนแขนหลุดไปข้างหนึ่ง
 
 

“ อ๊าย! ” หญิงสาวสะบัดแขนแรงๆ ความปวดแสบปวดร้อนแล่นขึ้นมาอีกระดับ เปลวไฟหดเล็กลงทิ้งรอยตราสีดำทมิฬราวกับเถ้าถ่านไว้จุดหนึ่ง— เป็นรูปนกพิราบคาบใบมะกอก
 
 

สัญลักษณ์แห่งเทพมารดร
 
 

นัยน์ตาคมกริบของลูปาทอดมองอย่างพึงใจ “ เป็นภาพที่น่าประทับใจ ดูเหมือนวีนัสจะตระหนักในตัวของเจ้าแล้ว ”
 
 

เจ้าของสมัญญาเทพีแห่งหมาป่ากรายร่างเข้าใกล้ยูเฟเมีย ฝ่ามือเย็นเฉียบประคองใบหน้าของหญิงสาว ดวงตาคมมองใกล้จนยูเฟเมียมองเห็นใบหน้าของตนเองสะท้อนบนนั้นอย่างชัดเจน
 
 

“ มีศักยภาพที่คาดไม่ถึงซ่อนอยู่ในตัวเจ้า… ” ลูปาเป่าลมหายใจบางเบาอาบย้อมใบหน้าของหญิงสาว ความประหวั่นพรั่นพรึงคืบคลานขึ้นในร่างกายของยูเฟเมีย และแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นเย้ายวนชวนฝัน
 
 

[ ยูเฟเมียปลดล็อกเสน่ห์อันเลิศล้ำ ]
 

[ เสีย 1 แต้มตื่นรู้เพื่อดำเนินการ ]
 
 

ใบหน้าของลูปาเคลื่อนออกห่างอย่างเชื่องช้า “ เป็นการเริ่มต้นที่ดี ” เอ่ยพลางอมยิ้มแนะนำหมาป่าที่อยู่ใต้อาณัติของเธอทีละตัว
 
 

หมาป่าสีน้ำตาล ลูปัส
 

หมาป่าสีเทา เวล็อกซ์
 

หมาป่าสีเทาปนดำเข้ม เฟอร์รัส
 

และอื่นๆ
 
 

ขอพูดตามตรงว่าตอนนี้เธอคิดถึงโรงพยาบาลที่สุด ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากทำตัวเรื่องมากต่อหน้าเพื่อนใหม่ เธอกัดฟัน [ทนความยม] ทักทายทุกตัว
 
 

“ นับแต่นี้เจ้าเปรียบเสมือนเพื่อนพ้องและลูกหลานของเรา พวกเขาจะเป็นครูฝึกแก่เจ้า ”
 
 

“ การฝึกของเจ้าจะเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้ ”
 <div class="quote"><blockquote>+1 ตื่นรู้ จากการได้รับสัญลักษณ์เทพวีนัสบนแขน - 1 ตื่นรู้ แลกสกิล [เสน่ห์อันเลิศล้ำ] (การปลดพลัง Level 1 เดมี่ก็อต) + 35 ความโปรดปรานจากลูปา (ปลดล็อกพลังเทพ)                                 ( ผมขออนุญาตรวมโรลแบบรวดเร็ว💔 )</blockquote></div></div>

<div class="at01-enc"><div class="at01-tt" style="text-align: left;">𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤</div><div class="at01-img" style="background-image: url('https://i.pinimg.com/736x/14/6b/2b/146b2b4a1e07645251a2528ce3aaddbc.jpg');"></div></div></div>
<a href="https://anita-codes.tumblr.com/" class="anitacredits">Anita Codes</a>

<style>.at01{ --color-one: #000000; --color-two: #000000; --color-three: #330000; --color-sb: #CC0000; --color-txt: #bdbdbd; }</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playfair+Display:ital,wght@0,400;0,500;0,600;0,700;0,800;0,900;1,400;1,500;1,600;1,700;1,800;1,900&display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Open+Sans:wght@300;400&display=swap" rel="stylesheet">
 
 
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-25 03:05:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-25 03:43 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #b76e79; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #b76e79; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #b76e79;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #b76e79; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #f5eced; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #b76e79;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #f7f7f7;
 border-left: 6px solid #b76e79;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/lGHC0Ur.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">DENISTA NORTARA</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure From Wolf House</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 ความรู้สึกปวดหนึบที่ขมับผลักให้หญิงสาวที่หมดสติค่อย ๆ กลับมารับรู้ถึงสภาพแวดล้อมรอบกายอีกครั้ง ความรู้สึกคัน ๆ จากปลายหญ้าที่ทิ่มกับผิวแล่นไปทั่วร่าง โดยที่ยังไม่ลืมตาเธอก็รู้ได้โดยทันทีว่าคงจะเผลอหมดสติไปหลังจาก… หลังจากอะไร? เปลือกตาของเธอค่อย ๆ ขึ้น แสงตะวันคือสิ่งแรกที่สาดเข้ามาทักทายอย่างกล้าหาญ สองมือของเธอวางลงกับพื้นหญ้าและเริ่มดันตัวลุกขึ้นนั่ง วิสัยทัศน์ของเธอยังไม่ชัดเจน หัวสมองหนักอึ้งเหมือนอาการที่ผู้คนเรียกกันว่าเมาค้าง
 
เดี๋ยวก่อน .. เธอรู้ได้ยังไงว่ามันเรียกแบบนั้น? ท่ามกลางหมอกของความสับสนก่อนที่เธอจะได้ตั้งคำถามจนแน่ชัด ความเจ็บปวดก็แพร่กระจายไปทั่วขมับจนตัวคนที่ตั้งใจจะลุกขึ้นต้องล้มครืนลงไปอีกรอบ “ บ้าอะไรวะ.. ” หญิงสาวพึมพัมด้วยเสียงแหบพร่า เธอกระแอมไออยู่สองสามครั้ง หวังว่าอาการที่เหมือนกับคนจมน้ำนี้จะหายไปแต่มันกลับแทนที่มาด้วยภาพปริศนาต่าง ๆ นา ๆ ที่ผุดขึ้นมาบอกเล่าตัวตนของเธอผู้หลบซ่อน
 
‘ เดนิสต้า ’ ลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่ออาการประหลาดเริ่มทุเลาลง เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อสัมผัสถึงเรี่ยวแรงที่ฟื้นคืนกลับมา รวมไปถึงการมองเห็นที่กระจ่างแจ่มใส “ อาการผิดปกติแบบนี้ฉันต้องเอาไปบอกลูปาไหมเนี่ย ” เธอกล่าวกับตัวเองด้วยท่าทางสิ้นหวัง แทนที่จะลุกขึ้น ‘ ไม่ ’ เธอเลือกที่จะพลิกตัวนอนแผ่หลังสนามหญ้าบริเวณด้านหลังของบ้านหมาป่าก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
 
“ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน.. ประหลาดจัง ” นัยน์ตาสีฟ้าสดใสจ้องมองไปยังผืนฟ้าที่ปกคลุมไปทั่วอาณาเขตของโลก ปลายเท้าของเธอสั่นไปมาด้วยความสบายใจทั้งที่เมื่อครู่พึ่งจะผ่านเส้นแบ่งความเป็นความตายมาอย่างเฉียบพลัน ‘ หงส์ดำ ’ ประจำบ้านหมาป่าเอนกายอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน นานพอที่จะมีเสียงฝีเท้าเคลื่อนเข้ามาใกล้เสมือนกำลังตามหาตัว
 
‘ เสียงฝีเท้าที่เหมือนซ้อนกันมาแบบนี้ ..ลูปา? ’ เดนิสต้ากะพริบตาปริบ ๆ เธอเงยหัวไปด้านหลังมากขึ้นจนเห็นเค้าโครงร่างของหมาป่าขาวตัวสูงใหญ่ในแบบกลับหัวกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ “ ฉันอยู่นี่ ~ ” สองแขนของเดนิสต้ากางออก รอยยิ้มสบายใจที่ประดับอยู่บนใบหน้าทำให้คนที่เห็นนึกเอ็นดู
 
เทพีหมาป่าย่ำเท้าเข้ามาใกล้ด้วยแววตาพิจารณา นางรับรู้ถึง.. กลิ่นอายของคนนอก แต่ในขณะเดียวกันเมื่อมองบนร่างของคนตรงหน้าอีกครั้ง ประกายสีทองอร่ามก็ปรากฏขึ้นมาราวกับแสดงให้เห็นถึงพรของจูโน่ที่ห้อมล้อมอย่างปกป้อง ‘ .. หรือนี่จะเป็นคนที่ท่านบอกข้า จูโน่ ’ แววตาของเทพีหมาป่าอ่อนลงหลายระดับด้วยความเห็นใจ
 
“ เจ้าพร้อมแล้ว ”
 
“ … ”
 
อะไรนะ?
 
เดนิสต้าลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะหันกลับไปมองลูปาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง นิ้วของเธอชี้เข้าหาตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ เธอรู้ตัวว่าด้วยขีดความสามารถในตอนนี้อาจจะพอเอาตัวรอดได้แต่ก็คงไม่พร้อมในการเข้าไปใช้ชีวิตที่ค่าย “ พร้อม? ฉ ฉันนะเหรอ? เดี๋ยวก่อนสิลูปา ไม่ใช่ว่าต้องฝึกละติน… ” ท้ายเสียงของเดนิสต้าเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน เธอไม่อยากยอมรับความจริงที่แม้จะอยู่มาถึง 3 ปี แต่เธอก็ยังสอบตกวิชาภาษาละตินซ้ำแล้วซ้ำอีกจนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกสาป มันคงเป็นหนึ่งในผลกระทบที่ได้มาจากดวงตาคู่นี้ที่มักจะมองเห็นภาษาเก่าแก่กว่านั้น
 
“ เจ้าแตกต่าง ” เทพีลูปาก้าวเดินเข้ามาโอบล้อมรอบกายของครึ่งเทพที่จะต้องเดินทางไปยังค่าย เป็นหน้าที่ของนางที่จะกล่อมเกลาเด็กสาวผู้ถูกบิดเบือนความทรงจำให้มีแรงใจหันไปเผชิญหน้ากับการทดสอบอันทรหดตามความสามารถที่นางมี แม้อีกใจจะยังอยากให้อยู่ฝึกฝนอีกสักนิดเพื่อความแนบเนียนแต่จูโน่ไม่ได้สั่งการในส่วนนั้น เทพีแห่งหมาป่าจึงไม่กล้าขัดความประสงค์ของราชินีแห่งทวยเทพที่ยอมสละพลังรวมไปถึงเวลาส่วนหนึ่งมาเฝ้าคาดหวังกับเด็กน้อยคนนี้ “ ความแตกต่างนั้นคือสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้า มันมีข้อดี แต่จงใช้งานอย่างระมัดระวัง ไม่ควรมีใครรู้ถึงความแตกต่างมากจนเกินไป มิเช่นนั้นมันจะกลายเป็นพิษที่ทำร้ายเจ้าในสักวัน ”
 
เหมือนจะดีแต่ก็ไม่ได้ช่วยเลยสักนิด..
 
เดนิสต้ายกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงใช้หน้าซบลำตัวของลูปาจนหมาป่าขาวที่มีศักดิ์เป็นเทพีถึงกับสะดุ้ง ‘ ท่องเอาไว้ว่านางถูกดัดแปลงเสียจนนึกว่ามีความใกล้ชิดกับข้ามาก่อน.. ต้องใจเย็น ๆ ’ เทพีลูปาเองก็ลอบถอนหายใจเมื่อพบจังหวะที่ความสนใจของเด็กสาวไม่ได้อยู่ที่ตน ปลายจมูกของหมาป่าขาวจรดลงที่ไหล่บางเชิงปลอบประโลม ‘ จูโน่.. ท่านฝังอะไรลงไปในความทรงจำของนางกัน? ’
 
“ ถ้าอย่างนั้นเราต้องบอกลากันแล้วเหรอคะ? ” 
 
เสียงของเดนิสต้าอู้อี้เมื่อกล่าวผ่านขนของเทพีลูปา นางหมาป่าหัวเราะในลำคอก่อนจะพยักหน้า เป็นคำตอบที่เรียบง่าย.. สำหรับเทพีที่ผ่านการพลัดพรากจากเด็กน้อยมาคนแล้วคนเล่าไม่ว่าจะมีชีวิตรอดหรือไม่รอด นางคุ้นชินแล้วกับการจากลาแต่ไม่ใช่กับเดนิสต้า นอร์ทาร่าที่เหมือนจะเคยชินแต่ก็ไม่ “ ฉันกลับมาที่นี่อีกได้ไหม? ในอนาคต.. ถ้าหาก.. ถ้าหากผ่านการทดสอบ ” เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจซึ่งลูปาก็ไม่แสดงความไม่พอใจ เทพีแห่งหมาป่าเงียบเพื่อพิจารณาพักหนึ่งก่อนจะตอบ
 
“ ได้ ”
 
จูโน่ไม่ได้มีคำสั่งห้ามใด ๆ ลงมาเป็นพิเศษ ดังนั้นปฏิบัติต่อนางเหมือนเด็กคนหนึ่งที่เคยดูแลก็คงไม่ผิดอะไร โชคดีที่คำตอบนี้ถูกใจคนฟัง ดังนั้นแทนที่จะมีการโวยวายหรือดื้อรั้นใด ๆ เดนิสต้ากลับเลือกอยู่นิ่ง ๆ พิงแม่หมาป่าที่อาศัยอยู่ด้วยมาตลอดสามปีราวกับตุ๊กตาที่สามารถล้มได้ทุกเมื่อหากไร้สิ่งค้ำยัน “ แปลกจัง.. ” หญิงสาวพึมพัมอยู่กับตัวเอง แม้จะมีความทรงจำฝังแน่นในหัวแต่เมื่อคิดว่าต้องจากที่นี่ไปจริง ๆ ทุกอย่างกลับไม่ยากขนาดนั้น
 
ช่างเป็น.. แก่นแท้ของมนุษย์ที่น่าสับสน
 
“ ฉันมีของอยู่ไม่เยอะ .. ยังไงก็ขอบคุณสำหรับสามปีที่ผ่านมานะคะลูปา ซูฟลากีจานนี้ที่ฉันลองทำเมื่อเช้าเป็นของคุณ ” มันคือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เดนิสต้าจะสามารถมอบให้อีกฝ่ายได้ สารพัดเนื้อย่างสูตรพิเศษตามฉบับซูฟลากีส่งกลิ่นหอมฉุยจนเรียกเหล่าหมาป่าตัวอื่น ๆ ในค่ายให้โผล่หัวมาชะโงกมอง ‘ น่าเสียดาย อันนี้มีให้แค่ลูปาเท่านั้น ’ เดนิสต้าหัวเราะเบา ๆ ในลำคอกับความคิดของตัวเอง เธอวางซูฟลากีที่ผ่านการถอดไม้เสียบออกจนเรียบร้อยไว้ด้านหน้าของลูปา แทนที่จะลุกไปเตรียมตัว หญิงสาวกลับเลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนั้น เฝ้ามองบรรยากาศของสถานที่ที่ฝึกฝนให้เธอเป็นเธอ
 
.. คงต้องเริ่มเดินทางอีกแล้ว
 </div>

 
 <div class="quotee">
 ยินดีต้อนรับ เดนิสต้า นอร์ทาร่า - ธิดาวีนัส 
 มอบซูฟลากี 1 จานให้กับเทพีลูปา | โบนัสความโปรดปราน +15 จากค่าชื่อเสียง BELIEVER
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 12:23 | 22/12/2024 ]
 </div>
</div>

Euphemia โพสต์ 2024-12-27 12:27:55

OdessaL. โพสต์ 2024-12-28 16:14:25

OdessaL. โพสต์ 2024-12-28 18:37:53

OdessaL. โพสต์ 2024-12-28 20:46:42

OdessaL. โพสต์ 2024-12-29 14:38:33

<div class="flowers-tr001" style="--traccent: #d5730a;--trbck1: #111;--trbck2: #222;--trcolor: #bbb;"><div class="flowers-tr002"><div class="flowers-tr003">Odessa Loid</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เวลาในช่วงบ่ายของสตรีผิวสองสีถูกยกให้กับการอ่านหนังสือที่เป็นภาษาละติน เธอเองก็อยากอ่านหนังสือบ้างหากแต่ก็ต้องการเรียนภาษาละตินไปด้วย ดวงตาสีอ่อนจ้องมองตัวหนังสือที่ถูกพิมพ์ลงไปในเนื้อกระดาษ กลิ่นของหนังสือเล่มเก่าโชยเข้าจมูกแต่ไม่ได้รู้สึกว่าฝุ่นเยอะ เมื่อพลิกหน้ากระดาษแล้วเจอคำใหม่ที่ไม่คุ้นตา ก็ต้องจดเอาไว้แล้วเปิดหนังสือค้นคว้าหาความหมายของคำศัพท์นั้น บนโต๊ะเรียนของเธอ นอกจากหนังสือแล้วก็มีกล่องของขวัญขนาดเล็กวางอยู่ด้วย มันเป็นของขวัญที่เธอซื้อมาเพื่อจะได้เอามาให้แก่ยูปา ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนอกค่ายก่อนหน้านี้ และตอบแทนที่ช่วยสอนภาษาละตินให้แก่เธอด้วย ความสัมพันธ์อันดีเป็นสิ่งที่ควรจะพัฒนาต่อไป ดีกว่าไม่ทำความรู้จักกับใครเลย</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">โอเดสซาเป็นตระกูลที่รักการเรียน และลอยด์เองก็ได้สายเลือดนั้นมาเต็มเปี่ยม เธอชอบการเรียนรู้และชอบคิดวิเคราะห์ ยิ่งเป็นเรื่องใหม่ยิ่งท้าทาย ยากมากเท่าไหร่เธอก็พร้อมเสียเวลาไปกับมันเพื่อให้เข้าใจมันอย่างถ่องแท้ เรียกได้ว่าทั้งชีวิตของเธอพร้อมที่จะเสียสละมันทั้งหมดให้แก่การเรียน มีอีกหลายอย่างที่เธออยากเข้าใจและเรียนรู้ การมาอยู่ในบ้านหมาป่าแห่งนี้มีห้องสมุดที่อัดแน่นไปด้วยเรื่องราวแปลกหูแปลกตา เช่นนั้นเธอจึงไม่คิดจะปล่อยผ่านพวกมันเอาไว้เฉย ๆ อย่างแน่นอน</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ดูท่าเธอจะจมเข้าไปในหนังสือแล้วนะ</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ไม่ใช่เสียงที่ดึงลอยด์ออกมาจากภวังค์ความคิด แต่เป็นฝ่ามืออุ่นที่วางลงบนบ่า กายบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนผินใบหน้าไปมอง ครรลองสายตาปรากฎร่างของสตรีตัวสูง ผมสีขาวและสวมชุดสีเดียวกัน เสน่ห์ของความสูงส่งรวมถึงท่าทางกริยาเรียบร้อยสบายตาทำให้เธอคลี่ยิ้มออกมาบางเบา</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">พอดีเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้มันน่าติดตามมากเลย</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เธอตอบกลับไปเสียงนุ่มสุภาพ แล้วจึงใช้ที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ก่อนปิดหนังสือวางเอาไว้ห่างตัว เธอเอื้อมมือไปหยิบกล่องขนาดเล็กมาถือเอาไว้</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ฉันมีของขวัญจะให้ท่านลูปา แต่ไม่รู้จะถูกใจไหม เพราะไม่รู้ว่าท่านชอบอะไรบ้าง</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ว่าพลางส่งกล่องสีเหลี่ยมขนาดเล็กไปให้ ข้างในมีเครื่องสำอางค์ที่เธอซื้อมาตอนไปวิ่งที่หุบเขา</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ฉันอยากจะตอบแทนความช่วยเหลือของท่านลูปา</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เธอเองก็เคอะเขินอยู่บ้างกับการให้ของขวัญผู้อื่น แต่เมื่อต้องการแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ เธอเองก็พร้อมจะหาของมาตอบแทนให้ อะไรที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ทำให้ได้ทั้งหมดเช่นกัน</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">แล้วเธออยากออกไปหาครอบครัวบ้างหรือไม่</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เสียงของลูปาถามไถ่กลับมา คำถามนี้ล้วนทำให้เธอรู้สึกประหลาดปะปะกันอยู่ในจิตใจ ทั้งรู้สึกผิด คิดถึง โหยหา เศร้า และตื่นเต้น</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ฉันไปได้หรอ? ถ้าออกไปแล้วพวกเขาจะอันตรายขึ้นหรือเปล่า?</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">นั่นเป็นสิ่งที่เธออยากได้ความมั่นใจว่าครอบครัวจะปลอดภัยจริง ๆ หากเธอออกไปหาพวกเขา อีกทั้งเธอเองก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอจะดูแลตัวเองในเวลานี้ด้วยสิ การออกไปข้างนอกไม่ต่างจากพาตัวเองไปตายจริง ๆ</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ไม่ได้มีคนขังเธอไว้ หากเธอน่าจะเข้าใจทุกอย่างดี</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เป็นคำพูดที่ตอกย้ำทุกความคิดของตนเอง ลอยด์เพียงถอนหายใจก่อนจะส่งยิ้มบางไปให้ลูปา</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ฉันจะพยายามแข็งแกร่งขึ้นเพื่อจะกลับไปหาพวกเขา ยังไงก็ต้องกลับไปหาในสักวัน ก่อนวันที่พวกเขาจะไม่อยู่</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เพราะยายของเธอเองก็ไม่ได้อายุน้อย ๆ แล้ว ต้องรีบกลับไป เธอไม่ได้มีเวลาอยู่ที่นานนัก ต้องรีบเก่งให้ไวแล้วกลับไปให้ได้ นั่นคือเป้าหมายหลักของเธอ หลังจากกลับไป คงต้องพูดคุยและปรับความเข้าใจกันอีกมาก ก่อนจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง มาอยู่ในสถานที่ที่เธอเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องระแวดระวังไปทั่ว</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">ขอบคุณท่านลูปามาก</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';">เธอกล่าวขอบคุณนางไป ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือของตัวเองต่อ รีบเรียนและฝึกฝนให้เก่ง หลายอย่างคงจะดีกว่านี้</div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="font-family: 'Bai Jamjuree';"> </div><div class="flowers-tr004" style="text-align: center; font-family: "Bai Jamjuree";">ส่งเครื่องสำอางค์ให้แก่ลูปา</div><div class="flowers-tr005"><div class="flowers-tr006">Roman - ce </div>i</div></div></div><a class="sckbtrol" href="https://bettyleg.tumblr.com/">bettyleg</a>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Fira+Sans:wght@500&family=Prata&family=Source+Sans+Pro&display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet"><link href="https://bettyleg.github.io/SuckerForYou/SFY_tabrol.css" rel="stylesheet">

Rael โพสต์ 2025-1-2 02:03:02

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 420px; --img-size: 50px; --accent: #AE445A; --bg-color: #282828; --title-color: #fff; --text-color: #dadada;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader">
<div class="rtitle">สู่บ้านหมาป่า</div></div>
ราเอลวิ่งไล่ตามหมาป่าสีขาวจากที่ทะเลสาบทาโฮมาจนถึงในป่าแห่งหนึ่งที่อยู่ในหุบเขาลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ราวกับไม่ต้องการให้ใครหาที่นี่เจอเว้นแต่จะต้องมีหมาป่าตัวนี้ช่วยนำทางให้อย่างเดียว แต่สิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่บรรยายกาศที่ลึกลับซับซ้อนของป่าแห่งนี้ หรือแม้แต่ความคิดสงสัยที่ว่าหมาป่าตัวนี้จะพาเขาไปที่ไหน หรือแม้แต่จะมีคนอยู่ในสถานที่แบบนี้จริง ๆ เหรอ ส่วนหนึ่งที่เขารู้สึกว่าสัญชาตญาณที่เขาใช้แยกมิตรหรือศัตรูนั่นได้บอกเขาว่าหมาป่าตรงหน้าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจได้ และเป็นมิตรแบบสุด ๆ เลย เขาจึงไม่ได้มีอาการต่อต้านอย่างไร แต่สนใจป่ารอบ ๆ มากกว่า อยากรู้มากเลยขอโหนได้ไหมนี่ ผมอยากโหนต้นไม้พวกนี้ไปมามากเลย เขาวิ่งตามหมาป่าตัวใหญ่สีขาวตัวนั้นอย่างนึกสนุก พลางถีบตัวเองให้เร่งความเร็วมากขึ้นจนวิ่งไล่ทันหมาป่าสีขาวตัวใหญ่นั่น ในจังหวะที่เขาวิ่งแซงขึ้นมาได้บรรยายกาศเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นบ้านหลังหนึ่งกลางป่าใหญ่ที่ดูคล้ายกับบ้านของเขาที่เขาจากมา แถมที่นี่ยังมีเด็ก ๆ รุ่นราวพอ ๆ กับเขาและหมาป่าที่ดูแล้วมีทั้งลูกหมาป่าและหมาป่าโตเต็มวัยจำนวนมากมาย จนแทบไม่ต่างกับฟาร์มบ้านเขาเลย หรือว่าที่นี่จะเป็นฟาร์มเหมือนกัน แต่ก่อนจะได้ซ่าก็โดนคาบปลายฮู้ตเอาไว้เสียก่อน สรุปคือเขาโดนเบรคนั่นเอง ก่อนที่หมาป่าตัวนั้นจะวางเขาลงแล้วกลายร่างเป็นหญิงสาวผมขาวที่สวยงามราวกับเทพีหรือเทพธิดาในนิทานหรือเทพนิยายเลย 
 “นางฟ้า~” 
 “นางฟ้าหรือ เจ้านี่ก็เข้าใจเรียกนะเด็กน้อย ดูเหมือนเจ้าจะไฟแรงล้นเหลือเหลือเกินนะ” 
 “ก็ได้เข้ามาที่แบบนี้มันน่าสนุกดีนี่ครับ แล้วที่นี่คือ..” 
 “ที่นี่คือบ้านหมาป่า เอาล่ะ จงฟังให้ดี เจ้าเด็กเลือดใหม่ ข้ามีนามว่าลูปา เทพีหมาป่าแห่งโรม! เจ้าได้พิสูจน์ความกล้าหาญ จนมาถึงที่นี่ได้ นั่นแสดงว่ามีสายเลือดนักรบแห่งโรมอยู่ภายในตัว ข้าภูมิใจที่ได้ต้อนรับเจ้าสู่บ้านหมาป่าแห่งนี้ ณ ที่แห่งนี้ คือจุดเริ่มต้นของวีรบุรุษแห่งโรม!“ 
ราเอลฟังอย่างตั้งใจก่อนจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ 
 “จุดเริ่มต้นของวีรบุรุษ หมายความว่าผมจะได้เป็นวีรบุรุษเหรอครับ” 
 “ถ้าเจ้าผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงจากข้าล่ะนะ จงเตรียมตัว เตรียมใจและทุ่มเทให้เต็มที่เถอะ เหล่าลูก ๆ ของข้า เพราะนี่คือบททดสอบแรกในเส้นทางแห่งนักรบโรมัน เจ้าพร้อมไหมเด็กน้อย“ 
 “พร้อมครับ” 
ราเอลตอบลูปาอย่างเสียงขันแข็ง 
 “งั้นแล้วเจ้ามีนามว่าอะไรล่ะหนุ่มน้อย ” 
 “ผมราเอล เบวูฟท์ครับ ชายผู้จะเป็นวีรบุรุษแบบในนิทานผู้กล้าลูคิลลาครับ” 
เขาแนะนำตัวเองพลางเอาหนังสือนิทานเล่มโปรดออกมาโชว์ให้ลูปาดู 
 “ดีมาก ใจสู้แบบนี้สิดี ราเอลจากนี่ไปเจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ในฐานะลูกของข้า รับการฝึกฝนจากข้า และพวกหมาป่าครูฝึกเหล่านี้แม้เจ้าจะยังไม่มีรอยสักสัญลักษณ์ของเทพ แต่ก็ขอให้เจ้าตั้งใจฝึกฝนอยู่ที่นี่จนกว่าที่ข้าจะเห็นว่าเจ้าพร้อม ข้าจะมอบบททดสอบสุดท้ายให้แก่เจ้า เข้าใจไหม” 
 “เข้าใจแล้วครับแม่ลูปา” 
 “งั้นจงไปพักเถอะ พรุ่งนี้การฝึกของเจ้าจะเริ่มต้นขึ้น ที่นอนของเจ้าอยู่ในบ้านหลังนี้แหละ เรื่องอาหาร แต่ละมื้อเจ้าจะต้องทำเอาเองจากวัตถุดิบที่พวกหมาป่าเอามาให้ที่นี่มีพวกเด็กแบบเจ้า และพวกลูกหมาป่าที่จะฝึกเคียงข้างเจ้าด้วย สนิทกันไว้เถอะนะ“ 
 “ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับแม่ลูปา ราตรีสวัสดิ์ครับ” 
เขาเอ่ยปากอำลาแม่ลูปาก่อนจะเดินมาในบ้านหมาป่า พลางทักทายเหล่าหมาป่าในบ้านหลังนี้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาเข้านอนหลับสนิทไปด้วยความที่เขาใส่ไฟจนสุดเลยทำให้หัวถึงหมอนปุ้ปหลับปั้ปไปเลย 
<div align="right"> มาถึงบ้านหมาป่า </div>
<div class="rfooter"><img src="https://i.imgur.com/My4fuDl.png"></div></div></div></div></center>

Rael โพสต์ 2025-1-17 02:42:29

หน้า: [1] 2

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

Wolf House