Central Park

God โพสต์ 2024-2-25 18:22:47

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystems01 {
border-radius: 0px;
border: 5px double #1e712d;
padding: 3px;
box-shadow: #f3ef8b 0px 0px 3em;
background-attachment:fixed;
background-image: url("https://i.imgur.com/pCbF5lT.png");}
</style>

<style>
#boxsystems02 {
width: 700px;
border-radius: 0px;
border: 1px dashed #f3ef8b;
padding: 100px;
box-shadow: #96d4a9 0px 0px 50px;
background-color: #fff;}
</style>


<style>
#boxsystems03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 6px double #11a263;
padding: 3px;
box-shadow: #bbe9ff 0px 0px 3em;
background-image: url(" ");}
</style>

<style>
.shadow {
 text-shadow: 1px 1px 10px #f3ef8b;
}
</style>


<div id="boxsystems01">
 




<div id="boxsystems02">

Central Parkเซ็นทรัลพาร์ค, แมนฮัตตัน, นิวยอร์ก <img src="https://i.imgur.com/sHCGxLf.png" width="520" _height="239" border="0"> สวนสาธารณะระดับเมือง ตั้งอยู่ระหว่างย่านอัปเปอร์เวสต์ไซด์และอัปเปอร์อีสต์ไซด์ ของเขตแมนแฮตตันในนครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา เป็นสวนสาธารณะแห่งแรกในอเมริกาทีไ่ด้รับการออกแบบภูมิทัศน์ มีพื้นที่ประมาณ 2,133 ไร่ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นสวนสาธารณะที่ใหญ่เป็นอันดับ 6 ของนครนิวยอร์ก และเป็นสวนสาธารณะที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในอเมริกา

 ภายในเซ็นทรัลพาร์คเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และแมกไม้นานาพันธุ์ที่ให้ความร่มรื่นตลอดเส้นทาง ทำให้ที่นี่เปรียบเสมือนปอดยักษ์ และแหล่งธรรมชาติที่สำคัญใจกลางเมืองใหญ่ ให้ผู้คนได้ละทิ้งความวุ่นวาย มาชาร์จพลังกับบรรยากาศสุดชิลและภูมิทัศน์อันงดงามของสวนสาธารณะแห่งนี้ <img src="https://i.imgur.com/tZ4KSGE.gif" width="320" _height="36" border="0"> จุดที่น่าสนใจในเซ็นทรัลพาร์ค 🌳 ธรรมชาติและวิวสวย ๆ ➥ The Lake & Bow Bridge – จุดชมวิวสุดโรแมนติก ➥ Bethesda Terrace & Fountain – น้ำพุและศาลาที่เป็นสัญลักษณ์ของสวน ➥ The Ramble – ป่าธรรมชาติเล็ก ๆ ในเมือง ➥ Conservatory Garden – สวนดอกไม้เงียบสงบ เหมาะกับถ่ายรูป ➥ Belvedere Castle – ปราสาทเล็ก ๆ พร้อมวิวจากมุมสูง

 🎭 กิจกรรมและความบันเทิง ➥ Loeb Boathouse – เช่าเรือพายหรือเรือกอนโดลา ➥ Shakespeare in the Park – การแสดงละครฟรี (เฉพาะฤดูร้อน) ➥ นั่งรถม้าชมวิว (Horse-drawn Carriage Ride) ➥ ดนตรีเปิดหมวกที่ Bethesda Fountain ➥ Wollman Rink - ลานสเก็ตน้ำแข็ง (เปิดเฉพาะฤดูหนาวเท่านั้น)

 🦓 สวนสัตว์และจุดสนุก ๆ ➥ Central Park Zoo – สวนสัตว์ขนาดเล็ก ➥ Strawberry Fields – จุดรำลึก John Lennon ➥ Alice in Wonderland Statue – รูปปั้นจากนิทานดัง

 ☕ คาเฟ่และร้านอาหาร ➥ Tavern on the Green – ร้านอาหารสุดคลาสสิก ➥ Le Pain Quotidien – คาเฟ่เบเกอรี่บรรยากาศดี <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/tZ4KSGE.gif" width="320" _height="36" border="0"></div> 📌 Tips: ฤดูใบไม้ผลิ & ใบไม้ร่วงเป็นช่วงที่สวนสวยที่สุดช่วงเดือนเมษายน - พฤษภาคม ดอกซากุระสายพันธุ์ต่าง ๆ
ที่ปลูกกระจายอยู่ในสวนจะผลิบานพร้อมกัน
ยอมสวนสาธารณะแห่งนี้ให้กลายเป็นสีชมพูถ้าอยากปั่นจักรยาน สามารถเช่าได้จากร้านรอบ ๆ สวน <img src="https://i.imgur.com/FEygl1S.png" width="520" _height="240" border="0">








</div> </div></div>

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/pCbF5lT.png"); background-attachment:fixed; }</style>


<style name="captain" type="text/css">
img:hover{
-webkit-transform:scale(1.1);
transform:scale(1.1);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}
</style>


<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 3px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #fff;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #fff; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:7px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#dfe494!important; border-left:3px solid #fff; border-radius:0px; border-right:3px solid #fff; border-radius:0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#dfe494!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#dfe494!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: linear-gradient(#1e712d, #559e44, #dfe494); border-top:2px solid #dfe494; border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56; border-radius:5px;}
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background: linear-gradient(#bc8c24, #559e44, #dfe494); border-top:2px solid #dfe494; border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56; border-radius:5px;}</style>


<style name="captain" type="text/css">
a.navvi{
-webkit-transition: 1.0s;
-moz-transition: 1.0s;
margin:1px;
display:inline-block;
text-align:center;
background: #fff;
color:#7c6652;
width:75px;
padding:2px;
overflow: hidden; }
a.navvi:hover{
color: #fff;
background: #fff;
border-radius: 0px 0px 0px 0px;
-moz-border-radius: 0px 0px 0px 0px;
-webkit-border-radius: 0px 0px 0px 0px;}
#h1{padding:2px;background: #fff;width:380px; position:fixed;}</style>

Daemon โพสต์ 2024-2-25 23:43:28

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2024-2-26 16:41 
<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel+Decorative:wght@400;700;900&display=swap')
</style>
<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Anuphan:wght@100..700&display=swap')
</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Daemon01 {
border-radius: 30px;
border: 0px double #8e104f;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/VA4lYjH.png");}
</style>

<style>
#Daemon02 {
width: 900px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 0px double #C0C0C0 ;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C00px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<div id="Daemon01">

 
<div id="Daemon03">
 The beginning 
 
</div>
 
<div id="Daemon02">
 

<div align="left">

<dd>

เดม่อนกับอาเธอร์เดินทางด้วยกันกว่าสองปี ตลอดสองปีนี้อาเธอร์ดูแลเดม่อนเหมือนน้องชายคนหนึ่ง ผมเองก็เช่นกันรักอาเธอร์เหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ถ้าผมไม่ได้เขาชีวิตผมคงดับสิ้นไปเมื่อสองปีก่อนแล้ว เราทั้งคู่เดินทางมาจนถึงสวนสาธารณะใจกลางแมนฮัตตัน สวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดของนิวยอร์ก          "เดส พี่ว่าเราพักกันบริเวณนี้ก่อนก็ได้ คงไม่มีอสุรกายแถวนี้" อาเธอร์กล่าวขึ้นก่อนเขาเก็บกราดิอุสทองคำของเขา เดม่อนเดินไปนั่งบนม้านั่ง          "งืม ครับพี่ ผมเองก็เหนื่อย ๆ แล้วเหมือนกัน" เดม่อนตอบเขาทันทีที่ก้นหย่อนลงบนม้านั่ง         "พี่ว่าเราจะเจอกลุ่มคนที่พี่บอกว่าเป็นพวกเดียวกับผมไหมครับ นิวยอร๋กกว้างใหญ่แบบนี้...." เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจ "เหมือนเรางมเข็มในมหาสมุทร"         "พี่เชื่อว่าต้องหาเจอ ถ้าช่วยนายเจอพวกของนายไม่ได้ พี่จะไม่ทิ้งนายแน่ นายวางใจ" อาเธอร์พูดปลอบเด็กวัยรุ่น 15 ปี แต่เขาก็แฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง ความไม่ยอมแพ้ของเขาตลอดเวลามา ในภายหน้าเขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างแน่         "ครับ..." เดม่อนตอบด้วยความเชื่อใจอาเธอร์อย่างเต็มเปี่ยม         เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พลางทำให้เขานึกถึงพ่อของเขา "พ่อครับ ผมรอดมาจากคืนนั้น"         แม้เขาจะฝืนยิ้มแต่ภายในใจก็มีเรื่องให้ขบคิดมากมาย และสิ่งสุดท้ายที่พ่อกำลังจะบอกเขาคืออะไรกันแน่ พ่อตั้งใจจะบอกอะไรเขา เรื่องเกี่ยวกับค่ายอะไรสักอย่างที่อาเธอร์พูดถึงแต่เขาจำไม่ได้หรือเปล่า หรือเรื่องของแม่เขา ถ้าอาเธอร์บอกว่าเขาเป็นกึ่งเทพ งั้นแสดงว่าแม่ของเขาคือเทพงั้นเหรอ... เดม่อนครุ่นคิดก็ยังคิดไม่ตก ปริศนาเยอะเกินไปแล้ว  

</dd><dd>"เดม่อน" อาเธอร์เรียกอีกฝ่าย</dd><dd>"เดม่อน!!" อาเธอร์ตะโกนอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายไม่ขานรับ</dd><dd>เดม่อนสะดุ้ง ก่อนรีบหันไปตามเสียงเรียก "พี่อาเธอร์มีอะไร--"</dd><dd>เดม่อนที่เห็นอาเธอร์กำลังปะทะกับฝูงก็อบลินห้าตัว เขารีบพุ่งเข้าไปด้วยวิชาเทควันโดช่วยอีกฝ่ายอีกที แม้เขาไร้อาวุธแต่ก็พอช่วยสนับสนุนได้ อีกทั้งได้รับการฝึกจากอาเธอร์มาตลอดสองปี ทำให้เขาไม่เหมือนคืนนั้น</dd><dd> </dd><dd>ทั้งสองร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ อาเธอร์ที่มีอาวุธก็ประสานคอยแทงพวกก็อบลิน แต่ใครจะคิดว่าตำรวจที่ผ่านมาพอดีเห็นเรากำลังทำร้ายคน ฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอสุรกายที่สลายเป็นผงละอองสีทองเช่นนี้จึงทำให้คนธรรมดามองเป็นศพไปได้ ทั้งที่บริเวณนี้ไม่มีร่างศพอะไรสักอย่าง ความคิดพวกเขานี่มัน....</dd><dd>อาเธอร์กับผมรีบวิ่งหนีตำรวจให้ไว...</dd><dd> </dd><dd>เราวิ่งมาจนถึงทิศเหนือของสวนสาธารณะ เรากำลังแอบอยู่ในห้องน้ำตอนเหนือของสวน </dd><dd>"เราคงพ้นแล้วนะพี่" เดม่อนพูดขึ้น ก่อนมองรอบ ๆ</dd><dd>"คิดว่าคงใช่ ฮ่า ๆ เกือบได้ไปนอนกินข้าวแดงแล้ว" อาเธอร์หัวเราะด้วยความสุข ก่อนเขาหันไปตบบ่าเดม่อน "เ่กงมากน้องชาย เราไปกันต่อเถอะ อยู่แถวนี้นานไม่ดีแน่"</dd><dd>"เห็นด้วยเลย" เดม่อนสนับสนุนก่อนทั้งสองจะเดินออกจากที่ซ่อนเพื่อเดินทางกันต่อ </dd><dd>ผมและอาเธอร์เราใกล้จะถึงจุดที่ต้องแยกเส้นทางใครเส้นทางมันกันแล้ว ก่อนเราจะมาเจอกับแซเทอร์ ใช่ปีเตอร์ก็ยืนยันอีกเสียง เขาไม่ใช่คนจากค่ายของพี่อาเธอร์ เพราะพวกเขาแตกต่างกันมาก แซเทอร์พวกพ้องของผมพี่อาเธอร์บอกว่าพวกเขาขยันขันแข็ง แซเทอร์ตนนั้นมองทั้งสอง และสลับไปมองเสื้อยืดสีม่วง 'ค่ายจูปิเตอร์'</dd><dd>"พวกท่านมีอะไรหรือเปล่า" แซเทอร์มองอย่างไม่แน่ใจ</dd><dd>"เปล่าครับ พอดีเด็กคนนี้ ผมคิดว่าเขาคงจะเป็นคนของค่ายฮาล์ฟบลัด เขาเพิ่งย่างก้าวเข้าสู่เบื้องหลังของมนต์บังตาไม่นาน" อาเธอร์อธิบาย ก่อนเขาหันไปยิ้มให้เดม่อน</dd><dd>"เอ่อ... ครับ พอดีพ่อของผมโดนไซคลอปส์ฆ่าตาย พ่อเสียสละเพื่อให้ผมรอด..." เดม่อนพูดน้ำเสียงปนเศร้า ก่อนเขาพยายามเก็บน้ำตานั้นไม่ให้ไหลริน "ผมเดม่อน ส่วนนี่พี่อาเธอร์"</dd><dd>"เรียกผมว่าคิง ดีใจที่ได้เจอทั้งสองนะ ขอให้นายเดินทางสวัสดิภาพอาเธอร์ ขอบคุณที่ดูแลเด็กคนนี้" แซเทอร์คิงกล่าวขึ้น ก่อนเขาหันมาทางผม "หนุ่มน้อย ตามมา เราต้องรีบไปให้ถึงค่ายโดยเร็ว นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว พวกอสุรกายจะหูจมูกดีเป็นพิเศษ</dd><dd>"ครับ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหันไปหาพี่อาเธอร์ "ลาก่อนนะครับพี่ หวังว่าสักวันจะได้เจอพี่อีก" ผมพูดส่งท้ายก่อนรีบวิ่งตามคิงไป</dd><dd>"โชคดีน้องชาย ตั้งใจฝึกล่ะ รอดมาจนวันที่เราไ้ดเจอกันให้ได้" อาเธอร์เอ่ยโต้ตอบเสียงดัง ก่อนเขาก็ไปอีกทางเช่นกัน</dd><dd> </dd><dd>หลังจากตอนนั้น ผมกับแซเทอร์ก็รีบมุ่งหน้าไปยังลองไอส์แลนด์ เราแวะขโมยรถแท็กซี่เพื่อขับไปจะเรียกว่าขโมยก็ไม่เชิง ไม่รู้ทำไมผมขอเขา เขาถึงยอมให้เรายืมมา แต่เอาเป็นว่าหลังเราถึงค่ายอย่างปลอดภัย คิงจะเป็นคนนำรถไปคืนเขาเอง สุดท้ายนี้ผมขอเปิดเพลงนั่งรถไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด สถานที่ ๆ เป็นจุดเริ่มต้นของผม ซึ่งผมมีปณิธานแล้วจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ ไม่ทำให้ใครต้องเสียสละเพื่อผมอีก</dd><dd> </dd></div></div>
 

</div></div>

Daryna โพสต์ 2024-2-28 13:42:34

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daryna เมื่อ 2024-2-28 13:48 <link rel="stylesheet" href="https://www.w3schools.com/w3css/4/w3.css">
 
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #FCEEE2; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">DARYNA</div><div class="rsub">Strategize with my friend</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/axh4NA4.jpeg"><div class="rtxt">ช่วงเวลาใกล้เที่ยง</div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt">     งานไฟนอลที่ดาริน่าตั้งใจทำถูกเก็บรักษาอย่างดีภายใต้ห่อกระดาษที่กำลังถูกโอบอุ้มออกจากรถโดยสารที่มาส่งเจ้าตัวยังเขตมหาวิทยาลัย หญิงสาวเข้าไปพรีเซนต์อีกครู่ใหญ่ถึงกลับออกมาด้วยสีหน้าที่ดูผ่อนคลายลงหลายส่วน รอยยิ้มวาดจางขณะที่เรือนร่างเล็กจะก้าวเดินเอื่อยเตรียมไปยังเขตสวนสาธารณะของเมืองพร้อมกับสมุดวาดภาพขนาดกลางที่ตั้งใจจะเอาไปวาดรูปทิวทัศน์สำหรับวันนี้ด้วย
 
อืม.. เหมือนคุณนีลจะนัด… ใช่ไหมนะ?
 
ระหว่างเส้นทางที่ทอดผ่านสู่สวนสาธารณะเขียวขจี มือเล็กจัดการหยิบโทรศัพท์เครื่องกระทัดรัดออกมาไล่ย้อนดูข้อความเล็กน้อย จนมั่นใจถึงได้ผินเงยขึ้นคล้ายเกือบจะชนเข้ากับรถขายสายไหม ทว่ายังไม่ทันเอ่ยปาก ดวงหน้าคนขายที่ดูติดประหลาดทำให้ริมฝีปากเล็กหุบฉับ และเร่งเบี่ยงตัวออกจากพื้นที่ให้เร็วที่สุดก่อนที่อีกคนจะจับสังเกตกลิ่นของเธอได้
 
กลิ่นที่หญิงสาวลืมชื่อคนนั้นเคยบอกว่าเป็นกลิ่นลูกครึ่งเทพ ..แต่เอาเถอะ ดาริน่าไม่อยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่ มันฟังประหลาดนี่นา เอาเป็นว่า คงเป็นเหมือนกลิ่นของพวกมีเซนส์? อะไรแบบนั้นหรือเปล่านะ
 @Dean 
หลบหลีกมายังพื้นที่โล่งว่างบางตาผู้คนในมุมหนึ่งของสวนสาธารณะที่มักเป็นจุดนัดพบของพวกเธอ ดาริน่าก็เริ่มจัดการมองหาพื้นที่นั่งอย่างทุกหน ดวงหน้าหวานก้มผินหาเนินดินที่พอเรียบเรี่ยถึงค่อยคอยขยับนั่งลงไปพร้อมสองมือที่ขยับจับเรือนผมที่ทิ้งเคลียสองข้างแก้มไว้หลังใบหู กระทั่งจัดท่าทางจนเรียบร้อย สมุดที่ยังถือข้างไว้ยังมือข้างหนึ่งถึงได้ผละวางมันลงยังตักของตน
 
ดินสอถูกหยิบออกมาเตรียมร่างภาพที่อยู่ในหัว ก่อนรถขายสายไหมที่เกือบเดินชนจะเริ่มปรากฏยังผืนกระดาษ เบื้องหลังดูคล้ายเป็กลักษณะคนตัวเล็กใกล้เคียงเด็ก ทว่าเครื่องหน้าเหล่านั้นกลับไม่ใช่ จมูกยาวงุ้มและดวงตาปูดโปน ผิวเขียวคล้ำเหล่านั้นมองทีเดียวก็เหมือนจำได้ขึ้นใจแล้ว กระทั่งเดินผละจากมาระยะหนึ่งและได้มองย้อนกลับไปนั่นแหละ
 
กลายเป็นเด็กเสียอย่างนั้น..
 
เสียงลมหายใจเฝ้าถอนด้วยคิดว่าช่วงนี้ที่เพิ่งพ้นช่วงวัย 19 มาไม่นานก็ดูจะเริ่มเห็นตัวประหลาดหนักข้อ อีกทั้งยังเจอหญิงสาวลืมชื่อตนนั้นมาพูดเรื่องแปลกใส่อยู่ตลอดนั่นอีก กระทั่งเสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้นจะเรียกดวงหน้าที่กำลังเหม่อคิดเงยหายังอีกฝ่าย รอยยิ้มวาดผ่านเสียจุมพิตนางฟ้าสองข้างแก้มจะปรากฏขึ้น
 
“ คุณนีลสวัสดีค่ะ.. นั่งไหมคะ? ” เอ่ยถามเสียงใสพร้อมตบแผ่วยังพื้นที่ดินนุ่มประดับหญ้าขึ้นใหม่ไม่ไกลจากตนนัก
 
คล้ายชะโงกลอบผินสังเกตรอยแผลอีกฝ่ายไปด้วยความเคยชินอย่างทุกครั้ง ก็ไม่รู้ทำไมคุณนีลเหมือนจะคล้ายเธอแต่ดูจะซวยกว่ามาก ดูเป็นโล่รับแรงปะทะ สิ่งแปลก ๆ ที่เห็นถ้าเตรียมเข้ามาทำร้ายเธอแล้วมาเห็นคุณนีลอีกทีก็เปลี่ยนเป้าหมายอย่างรวดเร็ว เลยกลายเป็นได้สนิทกันอย่างไม่รู้ตัวไปแล้ว
 
แต่ไม่ใช่ว่าสนิทเพื่อเอาคุณนีลเป็นโล่นะ โธ่ แค่สนิทเพราะว่าเหมือนกันต่างหาก..
 
“ ฉันโดน.. สาวแปลกหน้าคนนั้นพูดเรื่องให้ไปค่ายอีกแล้วล่ะค่ะ ค่ายเก็บตัวของเด็กอายุ 12 ” ว่าแล้วก็เข้าประเด็นพลางผละมือยกมาขยับสองนิ้วกระดกลงทั้งสองข้างเน้นหายังคำพูดเรื่องค่ายที่เก็บตัวเด็กอายุน้อยที่ว่านั้นไป
 
@Dean
 
ยังไม่ทันได้รับคำตอบอะไรก็เห็นเพื่อนชะโงกหน้ามาดูรูปวาดด้วยเสียก่อนให้ดาริน่าเอียงสมุดวาดรูปให้ดูอย่างไม่คิดปิดบังนัก ก็เจอด้วยกันมาตลอดคงไม่มีอะไรแปลกแล้วล่ะ ครั้นอีกฝ่ายดูเสร็จก็เข้าประเด็นเรื่องที่ตนเริ่มพอดีให้หญิงสาวเผลอเคาะปลายดินสอลงสมุดเบา ๆ ดูครุ่นคิด เจ้าตัวกลอกลูกแก้วสีฮาเซลนั้นไปรอบพื้นที่ ก่อนจะหยุดตรงรอยกัดประหลาดข้างไหปลาร้าของดีน
 
“ ครั้งนี้.. ว่าจะลองแวะไปดูให้ได้น่ะค่ะ เหมือนโดนย้ำเรื่องคุณแม่ขึ้นมาบ่อย ๆ สงสัยว่าอาจจะอยู่ที่นั่นจริงหรือเปล่า ”
 
“ อีกอย่างพวกเราดูจะเจ็บตัวถี่ไปแล้วนะคะ โดยเฉพาะคุณนีล ” ชี้ลงแถวรอยกัดเหล่านั้นผ่านปกเสื้อโค้ดที่บดบังอย่างหมิ่นเหม่
 
ตอบกลับไว้เท่านั้นก็ถูกเรียกความสนใจจากนามบัตรสีส้มยับยู่ที่ยื่นส่ง สถานที่เดียวกันกับที่สาวแปลกหน้าเอ่ยย้ำทำให้ดวงตากลมฉายแววครุ่นคิดไม่คลาย เธอเฝ้าฟังเพื่อนต่างรุ่นเอ่ยยาวเหยียดเกี่ยวกับความคิดเห็นฝั่งนั้นจนเกือบคล้อย ถ้าไม่เพราะย้ำเรื่องจนกับเรื่องที่พ่อแม่อาจเป็นเศรษฐีขึ้นมาเสียจนดาริน่าเผลอหลุดหัวเราะให้ยกสองมือปิดบังริมฝีปากวาดรอยยิ้มนั้นเอาไว้
 
เอาเป็นว่าเธอดันสนใจคำพูดราวกับมุกของเพื่อนมากกว่าเรื่องความอันตรายนั้นจนคลายความกังวลไปบางส่วนไปเสียได้
 
“ งั้นไปพิสูจน์ที่ค่ายกันไหมคะ ..เผื่อเจอคุณพ่อคุณแม่ก็ถามเลยว่ารวยหรือเปล่า ” เอ่ยกลั้วหัวเราะกลับไปเช่นกันก่อนจะเริ่มวาดร่างภาพต่อเพื่อเก็บรายละเอียดของสิ่งที่เจอในวันนี้ราวไดอารี่
 
“ เผื่อต้มตุ๋นจริงพวกเราจะได้มีหลักฐานมาแจ้งตำรวจด้วยน่ะค่ะ ”
 
สำทับเหตุผลไปด้วยเผื่อว่าหลังพบว่าเป็นเรื่องหลอกลวงจะได้ไม่ไหวเอนกับคำพูดหรือการกระทำช่วยเหลือพวกนั้นอีก ถึงดาริน่าจะรู้สึกไว้ใจสาวแปลกหน้าตนนั้นก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นค่ายที่ว่านั่นจริง ๆ นี่นา มือก็เริ่มขีด ๆ เขียน ๆ วาดถึงร่างหนึ่งหญิงหนึ่งชายที่มีบับเบิ้ลความคิดกำลังวางแผนจับค่ายลักพาตัวเด็ก
 
@Dean
 
ดาริน่าฟังที่เพื่อนหนุ่มอธิบายถึงแผนการณ์ก็คล้ายตาวาว ก้มหน้าลงวาดยุกยิกกับสมุดภาพตัวเองถึงคำพูดอีกคนประกอบไปด้วย เป็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายในร่างย่อส่วนกำลังกางชูแขนสุดมือและมีบับเบิ้ลแผนยิ่งใหญ่ในการเปิดโปงค่ายลักพาตัว
 
ตัวอักษรภาษาอังกฤษถูกวาดลงเป็นคำว่าฮีโร่ง่าย ๆ คล้อยตามคำพูดอีกฝ่ายให้หลุดรอยยิ้มเจือความสนุกสนานตามไปด้วย กระทั่งร่างภาพทั้งหมดลงเสร็จสิ้น ก็ผละมือเก็บเอาดินสอลงกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก สลับหยิบเอากล่องใส่สีไม้ราวสิบสองสีสองด้านออกมาระบายจนแว่วเสียงขูดเขียนอยู่แบบนั้นพลางฟังคำถามของคู่สนทนาไปด้วย
 
“ ก็– นิดหน่อยค่ะ สาวแปลกหน้าคนนั้นช่วยทันบ่อย ๆ เหมือนกันค่ะ ”
 
พูดถึงตรงนี้มือเล็กที่กำดินสอสีก็ดูชะงักไป ถ้าอีกคนจะมาหลอกก็ไม่น่าเสี่ยงเพื่อตนบ่อย ๆ ขนาดนั้นนี่นา.. แต่เพราะแบบนั้นดาริน่าพลันยิ่งอยากพิสูจน์ความจริงเข้าใหญ่ ถ้าเป็นเรื่องโกหกก็จะได้ปฏิเสธอีกคนไม่ให้เข้าช่วยเหลืออย่างมั่นใจ ไม่ใจอ่อนอยู่แบบนี้
 
“ ยังไง.. ถ้าจะทำตามแผนของคุณนีล เจอกันสุดสัปดาห์แถวลองไอแลนด์ด้วยกันเลยไหมคะ? ขอเราเตรียมของก่อน.. –ส่วนตำรวจจะแจ้งไว้เลยไหมคะ? หรือรอหลักฐาน? ”
 
@Dean
 
คำพูดของดีนนั้นทำให้ดาริน่าผละสายตาจากสมุดขึ้นมามองสบ อาจจะด้วยอยากช่วยเพื่อนให้รอดพ้นจากตัวประหลาดด้วยเหมือนกันเพราะดูอีกคนจะเจอมาหนักหนากว่าทำให้เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยแนะนำแผนการณ์ต่อมาก็พยักหน้ารับไปเสียหมด
 
ในตอนประโยคท้ายที่เตรียมไปเข้ากะทำงานต่อด้วยแล้วนั้น มือเล็กก็พลันยกโบกลาไปด้วยก่อนจะมองส่งร่างสูงให้จากไปจนลับตาถึงได้กลับมานั่งขีดเขียนระบายสีไปตามเรื่องของตนต่อไปอย่างเรื่อยเอื่อย
 
ดูเริ่มจะมีผู้ปรากฏตัวเพื่อเข้าช่วยเหลือมาคนสองคนแบบนี้ อย่างไรก็ต้องไปพิสูจน์ความจริงกันให้กระจ่างหน่อยแล้วล่ะ

</div></div></div></center>

Dean โพสต์ 2024-2-28 14:13:51

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-3-19 04:22

Daryna ตอบกลับเมื่อ 2024-2-28 13:42
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daryna เมื่อ 2024-2-28 13:43

DARYNAStrategize with...
https://i.imgur.com/OqhhYMr.png002https://i.imgur.com/OqhhYMr.png
นัดเจอ
      ...ขอให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย...
      ไม่ได้อ้างอิงถึงวรรณกรรมชื่อดังที่วางขายอยู่ในท้องตลาด แต่ดีนภาวนาถึงเรื่องราวชีวิตของตนเองต่อจากนี้ขอให้วันนี้เขาไม่ต้องพบพานกับสัตว์ประหลาดด้วยเทอญ
      “ข้าแต่พระบิดา พระบุตร และพระจิต เอเมน…”
      ดีนถึงกับสวดภาวนาก่อนออกจากห้องแม้ว่าตนจะไม่ใช่คนเคร่งศาสนาแต่อย่างน้อยก็พอเป็นที่พึ่งทางใจได้นิดนึง คงเพราะว่าหัวคิดเป็นแบบวิทยาศาสตร์จ๋าล่ะมั้งถึงได้เชื่อเรื่องลี้ลับอะไรพวกนี้ยาก ถึงจะเพิ่งสัมผัสด้วยตัวเองอย่างสด ๆ ร้อน ๆ ก็ตามทีเถอะ
      เรียวขายาวก้าวออกจากแชร์อะพาร์ตเม้นต์ด้วยถือเคล็ด ‘ก้าวขาซ้ายโชคดี’ ถึงจะงี่เง่าไปสักนิดแต่ตอนนี้เขาพึ่งพาความเชื่อทุกแขนงอย่างไม่เป็นตัวเอง เหลือแต่แค่ไปหาแม่หมอร่างทรง.. ให้ตายเถอะ เมื่อไรเรื่องราวแบบนี้จะจบลงไปได้สักทีกันนะ เขาจะได้เลิกทำอะไรงี่เง่า ๆ แบบนี้เสียที
      เมื่อพร้อมแล้ว ดีนและจักรยานเสือภูเขาคู่ใจก็ออกเดินทางไปสู่สวนสาธารณะเซ็นทรัลพาร์ค
      [ดูโรลก่อนหน้าของ Daryna]
      “โอ๊ย เจ็บ ๆๆ”
      ดีนโอดครวญเมื่อเผลอสัมผัสบาดแผลรูปรอยฟันที่บริเวณไหปลาร้า หากมองผ่านสายตาบุคคลภายนอกคงคิดว่าหนุ่มซุกซนคนนี้เพิ่งไปเล่น BDSM ที่ไหนมา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าแผลสดใหม่ที่ได้รับมานี้เป็นของสัตว์อสูรในคราบแมว เผลอใจอ่อนกับความนุ่มนิ่มปุกปุยแค่นิดเดียวมันก็พุ่งขย้ำเข้าที่คอ ยังดีที่เมื่อคืนเขาหลบได้ฉิวเฉียดแล้วมีคนมาช่วยไว้ได้ทัน

      …แต่แมวที่ไหนจะกัดเป็นรอยฟันคน…
      ชายหนุ่มกระชับเสื้อโค้ดขึ้นมาปิดบังรอยแผลไว้เมื่อมีสายตาจ้องมอง ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าคนที่มองมาจะเป็นคนธรรมดาหรือเป็นอสุรกายแปลงตัวมาอีก นับวันยิ่งเจอเรื่องประหลาดหนักข้อขึ้น ตั้งแต่หลังวันเกิดอายุครบ 23 ปี เขาก็เจอเหตุการณ์เช่นนี้ถี่ขึ้นรายวัน
      ดีนเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นให้ไปถึงจุดนัดพบที่สวนสาธารณะในแมนฮัตตัน บางทีอีกฝ่ายอาจมาถึงก่อนแล้วอย่างที่เคยเป็นพร้อมกับสมุดวาดภาพ
      ดวงตาสีน้ำตาลมองหาหญิงสาวที่รู้จัก จนในที่สุดเขาก็ได้พบกับดาริน่าในลุคเดิมนั่นไงคาดไว้ไม่มีผิด ทำไมซื้อล็อตโต้แล้วไม่ถูกแบบนี้นะ! แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้เล่นลอตเตอรี่…
      “โย่! ดารี่”
      หนุ่มในชุดโค้ดสีกากียกมือขึ้นโบกทักหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง
      [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Daryna]
      “นั่ง ๆ”
      ดีนตอบรับคำชวน แต่ถึงไม่ชวนเขาก็จะเข้าไปนั่งข้าง ๆ อยู่ดี แม้ไม่ได้รักษาระยะห่างแต่ก็ไม่ได้อยู่ชิดติดตัวอีกฝ่ายจนเกินพอดี
      “วันนี้วาดรูปอะไร?”
      เขาชะเง้อคอมองสมุดวาดภาพของอีกฝ่ายอย่างสาระแน หัวคิ้วขมวดมุ่นเมื่อเพ่งมองแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรนัก นั่นเป็นแค่นิสัยส่วนตัวเฉย ๆ แล้วก็ผินกลับมามองหน้าอีกฝ่ายเมื่อหญิงสาวชิงเปิดประเด็นก่อนเขาเสียอีก
      “โดนย้ำมาอีกแล้วสินะ แล้วเธอคิดว่าไง?”

      ปากก็พูดมือก็เปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเอานามบัตรสีส้มบู้บี้ส่งให้ดาริน่าดู ในนั้นมีพิกัดบอกทางให้ไปยังเนินเขาในลองไอแลนด์

      “เมื่อวานฉันเจอ ‘ไอ้นั่น’ อีกแล้ว คราวนี้โชคดีมีคนมาช่วยเอาไว้ แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แล้วเขาก็ทิ้งนามบัตรนี่ไว้ให้ฉัน”
      ดีนเพยิดหน้าเชิงยืนยันว่าสิ่งนี้เป็นความจริงอีกที
      “คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ฉันเกือบจะเชื่อแล้ว แต่มาคิดอีกทีมันคือการจัดฉากของลัทธิประหลาดหรือเปล่า? เห็นเดี๋ยวนี้มันก็หลอกกันเนียน แกล้งเรี่ยไรรายชื่อเอาไปหลอกเหยื่อว่าคนในลัทธิมีเยอะบ้างล่ะ แกล้งรักษาโรคปลอม ๆ จนหายได้บ้างล่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้รวยนี่ พวกมันจะมาหลอกฉันทำไม”
      นั่นคือสิ่งที่ดีนไม่เข้าใจมาจนถึงทุกวันนี้ กับตัวเขาเองไม่ใช่ แต่สำหรับชาวต่างชาติที่มีญาติอยู่ฮันทิงตันจะเป็นกลุ่มเป้าหมายก็ไม่แปลก

      “หรือว่าจริง ๆ แล้วพ่อกับแม่จะเป็นมหาเศรษฐีแต่แกล้งปลอมตัวมาเป็นชนชั้นแรงงาน เธอว่าที่ฉันพูดมันพอที่จะเป็นไปได้ไหม?”
      เขาพูดเรื่องไร้สาระออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
      [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Daryna]
      ดูท่าจะปกปิดรอยแผลไว้ไม่มิดดีนจึงได้แต่ยิ้มเผล่

      “ที่เธอพูดก็มีเหตุผล” ดีดนิ้วดังเป๊าะ “ถ้างี้ต้องแอบอัดคลิปไว้ด้วยเผื่อเป็นหลักฐาน หรือบางทีอาจไลฟ์ไปด้วย ถ้าเกิดอะไรผิดปกติจะได้มีคนมาช่วยได้ทัน”
      ถ้าไปพิสูจน์เลยก็ไม่ต้องมาค้างคาใจเรื่องแปลกที่ตนเจอ ถึงกระนั้นคนที่จบวิทยาศาสตรบัณฑิตมาหมาด ๆ อย่างเขาก็จำใจคล้อยตามสิ่งประหลาดเหล่านั้นได้ยากจนต้องหาเหตุผลมาคัดง้างทุกรอบ

      เขาปรายตามองไปยังภาพวาดของหญิงสาวแล้วกลั้วขำ
      “บางทีไปครั้งนี้พวกเราอาจได้กลายเป็นฮีโร่ก็ได้”
      แต่ไม่ทันไรเขาก็เปลี่ยนเรื่องจากลัทธิลักเด็กกลับมาประเด็นเดิมอย่างรวดเร็ว
      “แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้าง? เธอถูกพวกมันทำร้ายบ้างไหม?”
      [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Daryna]
      “ได้ยินแบบนี้ก็แปลว่าชีวิตของเธอยังปลอดภัยกว่าฉันเยอะ”
      เขาหัวเราะ ดูเหมือนไม่จริงจัง แต่ในน้ำเสียงมีความขมขื่นเจือปนอยู่นิด ๆ
      ตอนนี้เหมือนชีวิตอยู่บนเส้นด้ายไม่รู้จะตายวันตายพรุ่งเมื่อไร อย่างเมื่อวานถ้าเขาไม่หลบแมวปีศาจตัวนั้นคงงับเข้าที่คอไปแล้ว ถึงมีคนช่วยแต่ไม่น่าจะรอดอยู่ดี
      แม้จะหวาดกลัวอันตรายแต่ครั้นจะเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องก็ไม่แน่ใจว่าจะปลอดภัยที่สุด อีกอย่างเขาคงอกแตกตายก่อนที่ไม่ได้ออกมารับวิตามินดี แล้วถ้าไม่ทำงานจะเอาเงินจากที่ไหนไปจ่ายค่าแชร์เฮ้าส์กันล่ะ
      “โอเค สุดสัปดาห์นะ ฉันจะพยายามไม่ตายก่อน—”

      “ส่วนตำรวจยังก่อนดีกว่า ไว้ถ้ามีหลักฐานค่อยแจ้งความ ไม่งั้นอาจโดนข้อหาแจ้งความเท็จเอา”
      ดีนกุมคางครุ่นคิดไล่เรียงแผนการในหัวว่าขัดตกบกพร่องอะไรไหม
      “อืม.. งั้นตามนี้แหล่ะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมก็คุยกันในแชทนะ ส่วนฉันใกล้ได้เวลาเข้างานแล้ว”
      ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นยืนจากพื้น ปัดเศษหญ้าออกจากกางเกงยีนส์ตัวเก่งแล้วยกมือบ๊าย ๆ ให้หญิงสาวผู้ร่วมชะตากรรม จากนั้นเขาก็เดินผละออกมาไปยังลานจอดจักรยานเพื่อขี่ไปทำงานร้านฟาสต์ฟู้ดบนถนนบอร์ดเวย์
      วันนี้ต้องทำอะไรอีกบ้างนะ? ทำหน้าที่เหมือนเดิมอย่างขยันขันแข็ง ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ต้องยิ้มให้ลูกค้า แล้วก็บอกจูนเรื่องลาออก มีอะไรอีก..
      ‘อ้อใช่ ขับขี่ปลอดภัย มองซ้ายมองขวา’
      เมื่อไล่เรียงความคิดทั้งหมดได้แล้วก็ได้เวลาออกเดินทางสู่ที่ทำงานเสียที
      [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Daryna]

https://i.imgur.com/zhwqxOE.png

Lilia โพสต์ 2024-3-6 21:30:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Lilia เมื่อ 2024-3-6 21:36

Lilia Nix. McNerel

6 / 3 / 2024 | @ Central Park.

เช้าอันสดใส สุดแสนจะวุ่นวายเป็นปกติในนิวยอร์ก หญิงสาววิ่งเหนื่อยหอบไม่น้อยเหมือนหนีอะไรบางอย่าง เธออยู่ในชุดเสื้อฮูดสีแดง กางเกงยาวสีดำ พร้อมกับแบกกระเป๋าสะพายข้าง และมีหูฟังคล้องคออยู่ เธอวิ่งเข้ามาในสวนสาธารณะคิดว่าน่าจะปลอดภัย

" ทำไมต้องเจอตัวประหลาดไรอีกแล้ววะเนี่ยย ไม่ชินสักที!! "

แม้เธอเองจะเจอเหตุการณ์แบบนี้มามากน้อยเพียงใดก็ไม่เคยจะชินชากับเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง เธอมองหันหลังกลับไปดูแต่ก็ยังเห็นมันอยู่ไกลๆ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแรงๆ

" เจอแต่คนแปลกๆ แม้ว่าจะยังไงก็ไม่ชิน... "

เธอมองไปไกลๆก็ยังเห็นคนดูท่าแปลกๆ มีเขาเล็กๆบ้าง มีขนดูแลกๆบ้าง ไม่รู้ว่าเป็นจากอาการที่ตัวเองเป็นอยู่ไหม เธอพยายามละทิ้งความคิดไป ก่อนที่จะหยิบหูฟังมาสวม และเปิดมือถือขึ้นมา เพื่อเปิดเพลงฟัง แต่มือถือเธอก็เป็นภาษากรีกโบราณจากที่เธอพยายามเขียนโค้ดมาเพื่อให้ตัวเองอ่านออก

ระหว่างนั้นเองที่เธอเดินอยู่ในเซ็นทรัล พาร์ค หูเธอก็ช่างดีดันไปได้ยินคนพูดถึงค่ายบางอย่างที่ดูคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก

" ให้ตายเถอะ ลืมไปเลยต้องกลับไป "

เธอได้แต่ถอนหายใจออกมา ไม่นานนักก็มีรถที่คุ้นเคย มาจอดตรงหน้าตน บริเวณขอบของสวน

แม่เปิดกระจกรถขึ้นเพื่อถามลูกสาวของเธอ โดยมีพ่อเลี้ยงนั่งมาด้วย

" ไงจ๊ะ ลูกแม่ หนีตัวประหลาดอีกแล้วเหรอ.. "

" เราเตรียมของให้ลูกหมดแล้ว ไม่คิดเลยนะจะเจอแบบนี้ในเมืองใหญ่ "

พ่อเลี้ยงหยิบขวดน้ำมาให้เธอที่ดูท่าทีเหนื่อยล้าจากการวิ่งมาแล้วเหมือนจะเพิ่งได้พักเมื่อขึ้นรถ

" หนูได้ยินคนพูดเรื่องค่ายนั่นด้วย มันดังหนาหูขนาดนั้นเลยเหรอ อยู่ที่นั้นก็เหนื่อยยย เห้อออ"

เธอพูดพร้อมกับวางทุกอย่างลง แล้วไหลไปกับเบาะหน้าหลังอย่างเพลียๆไม่น้อย เธอได้แต่คิดว่าจะต้องกลับไปอีกแล้ว เหมือนเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นานเอง

และพวกเขาก็เดินทางสู่ ลองไอส์แลนด์ เพื่อส่งเธอไปที่ค่าย

Daemon โพสต์ 2024-3-28 12:53:21

Johnathan โพสต์ 2024-4-13 22:39:30

Dean โพสต์ 2024-4-15 15:27:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-4-16 12:02

https://lh7-us.googleusercontent.com/-4M2xqtP63faH_EeNLJguXx7LOGE2lcVfSgbt8JwDKSGtSeysmeYQwLJvzJOcr0J8au5Tck-rfS-1ATw9X-x_CjtyuWK3DOgeUwkQajHuGP7ntTX8apPS8sd_EMTR64EAHV7H0TlDixVB3UoE_3aeI0082https://lh7-us.googleusercontent.com/yNrjhsJWyuNjNmqSGebEffB4o6sXjBou152nAL8QnA2xCR-VhxbUXsTCk_CH_TP3UN1m3JZmFBWHNr-SvVFpW6tAL_twDklK7a8Q9WlYlwP-EUshe8y_4l_GdevP7Km-dvF-nioGO4-6NBBfKt0CjG0ซากุระผลิบานที่นิวยอร์กซิตี้
https://i.imgur.com/3QOEGbp.gifhttps://i.imgur.com/OdCrN7A.png

         สีสันแห่งฤดูใบไม้ผลิปกคลุมไปทั่วเซ็นทรัลพาร์ค ไม่ว่าจะเป็นสวนทิวลิปหลากสีที่ชูช่ออวดความสวยงามและให้มวลหมู่ภมรได้ไต่ตอมน้ำหวาน ส่วนที่น่าจะเป็นไฮไลท์มากที่สุดเฉพาะฤดูกาลคงหนีไม่พ้นโยชิโนะซากุระที่เบ่งบานเต็มต้น กลีบดอกสีชมพูอ่อนปลิดปลิวไปทั่วหย่อมหญ้า ย้อมพื้นที่สีเขียวให้เต็มไปด้วยสีอ่อนหวานโดยมีอาคารเอลโดราโดอันทรงคุณค่าเป็นฉากหลังประดับเมือง
         ไม่รู้ว่าระหว่างซากุระกับ รีชา แคมพ์เบลล์ อย่างไหนคือความสดใสของโลกใบนี้ไปมากกว่ากัน ดีนไม่รู้ว่าตลอดการเดินทางน้องสาวที่น่ารักได้งีบหลับไปบ้างหรือไม่ ส่วนเขานั้นหลับไปเต็ม ๆ เกือบสามชั่วโมง ถ้าหากว่าเธอไม่งีบเลยก็ถือว่าเป็นสาวน้อยพลังงานสูงมาก ดีนได้ภาพถ่ายของรีชามาหลายภาพ แม้ว่าคงไม่ได้อัพลงอินสตราแกรมให้เป็นที่ฮือฮาว่าลูกใครหว่า แต่ว่าเขาเพียงแค่อยากถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกแค่นั้นเอง ก็น้องสาวน่ารักขนาดนี้เลยนี่นา
         โชคดีจริง ๆ ที่การทะเลาะกันของเทพเจ้าเมื่อหลายวันก่อนไม่ทำให้ทัศนียภาพอันสวยงามเช่นนี้ถูกทำลายลงไป
         “พี่ดีนคะ ดอกซากุระพวกนี้มาอยู่ที่นิวยอร์กได้ยังไงเหรอ? หนูคิดว่าเป็นดอกไม้ที่มีแต่ที่ประเทศญี่ปุ่นเสียอีก”
         “เอ่อ.. พี่ก็ไม่รู้”
         เขาตอบไปตามตรง น่าเจ็บใจตรงที่ว่าพอสงสัยอะไรแล้วกลับใช้โทรศัพท์มือถือเสิร์จหาคำตอบไม่ได้เนี่ยแหล่ะ พ่อเคยว่าการใช้เครื่องมือสื่อสารโดยไม่ผ่านระบบของเฮอร์มีสจะเป็นการดึงดูดอสุรกายให้เข้ามาทำร้าย ถ้าจะติดต่อสื่อสารให้ใช้ระบบเทพีไอริสแทน แต่เขายังไม่ค่อยเข้าใจการทำงานของโทรศัพท์เทพดังกล่าวจึงไม่เคยคิดจะใช้งาน พอมาดูแล้วเจ้าพวกนั้นมันแอบดักฟังโทรศัพท์เป็นเคจีบี (สายลับโซเวียต) เหรอ? แปลกพิลึก
         แต่เด็กวัยอยากรู้ต้องได้รับคำตอบ
         “อาจจะไม่ใช่สายพันธุ์ของญี่ปุ่นก็ได้มั้ง” เขามั่ว “ซากุระคือต้นเชอร์รี่นี่นา ที่อเมริกาก็หาได้ทั่วไปแหล่ะ” นี่ก็มั่วอีก..
         “จริงเหรอ แต่ว่าหนูไม่ค่อยจะเห็นเลยนะคะ?” รีชาทำหน้าไม่เชื่อ ถ้ามีอยู่ถมไปงั้นที่ค่ายก็น่าจะมีด้วยสิ
         “ไม่งั้นก็.. อาจจะถูกรับมาปลูกตอนเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างญี่ปุ่นกับอเมริกาก็ได้” จะว่าไปตอบแบบนี้ก็ฟังขึ้นมากกว่าแถมไม่ดูมักง่ายด้วย “แต่ว่าพี่ไม่รู้รายละเอียด ถ้ารีชถามเรื่องแบคทีเรียใต้ทะเลน้ำลึกพี่คงตอบได้ดีมากกว่านี้”
         “แบคทีเรียใต้ทะเลน้ำลึก!” เด็กหญิงหันขวับทำตาโต เธอทำหน้ายี้เหมือนเขากำลังพูดถึงสิ่งปฏิกูลในบ่อเกรอะ “ไม่เอาค่ะ หนูไม่เห็นอยากจะรู้เลย”
         “ทำไมล่ะ มันมีประโยชน์ออก ‘ลูกไฟยุ่บยั่บ’ พวกนั้นมันสามารถเป็นเชื้อเพลิงชีวภาพได้ พวกมันตอนที่อยู่บนสไลด์ก็ยุ่บยั่บสุด ๆ ไปเลย เห็นแล้วคันยุ่บ ๆ”
         “ม่ายยย” เด็กหญิงยกมือขึ้นปิดหู ไม่อยากรับรู้เรื่องงานวิจัยของพี่ชาย ปัดโธ่! เขาอุตส่าห์อธิบายด้วยแพชชั่นอันแรงกล้าเลยแท้ ๆ
         เดินกันไปจนถึง ‘เชอร์รี่ฮิล’ ก็ถึงจุดนัดพบที่ดีนนัดไว้กับคุณแม่ แถบนั้นมีครอบครัวเพื่อนฝูงมาปิกนิกกันมากมาย ดีนมองหาคุณนายอัลวาเรซที่น่าจะมารออยู่ก่อนหน้าแล้ว
         “ดีน ลูก ทางนี้!”
         หันมองไปทางต้นเสียงก็เห็นคุณแม่โบกมือเรียกอยู่หวอย ๆ ตรงนั้นมีเสื่อปิกนิกกับตะกร้าสานใบเขื่องวางไว้ข้างกาย ไม่รู้ว่าแม่ไปเอามาจากไหน บางทีอาจเพิ่งซื้อมา เพราะเขามั่นใจว่าแม่ไม่พกตะกร้าสานไปทำงานเรียกร้องสิทธิสตรีแน่ ๆ
         “ไปหาคุณแม่ของพี่กันรีช”
         “ค่ะ”
         เด็กหญิงตอบรับจากนั้นก็ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นจับมือของพี่ชายต่างมารดา แล้วทั้งคู่ก็เดินไปหา นางมาเรียนน่า คามิลล่า อัลวาเรซ ที่รออยู่
         “ฮาย คุณแม่ ผมมีแขกมาด้วยครับ”
         “สวัสดีค่ะ คุณแม่ของพี่ดีน หนูรีชค่ะ” หนูน้อยรีชาจับปลายกระโปรงลายดอกถอนสายบัวอย่างสวยงามต่อหน้าคุณแม่ สร้างความเอ็นดูแก่หญิงวัยกลางคนตั้งแต่แรกเห็น
         “ตายจริง น่ารักเชียวหนูรีชใช่ไหมจ๊ะ หนูก็เป็นลูกของโพไซดอนอย่างนั้นเหรอ?”
         “ใช่ค่ะ คุณแม่ หนูเรียกแบบนี้ได้หรือเปล่าคะ ถ้าคุณแม่เป็นแม่ของพี่ดีนก็น่าจะเป็นแม่ของหนูด้วย”
         สองแม่ลูกแท้ ๆ หันหน้ามองกัน ดีนได้แต่ยิ้มเผล่ใส่ ต้องมาลุ้นกันล่ะว่าคุณแม่ของเขาจะเป็นแม่เลี้ยงใจดีหรือว่าแม่เลี้ยงใจร้ายกันแนะ
         “ได้สิจ๊ะ ถ้ารีชว่าอย่างนั้นล่ะก็ถือว่าแม่เป็นแม่ของหนูอีกคนก็แล้วกันนะจ๊ะ”
         “ขอบคุณค่ะคุณแม่ คุณแม่ของพี่ดีนใจดีเหมือนเทพีแอมฟิไทรต์เลยค่ะ”
         “ใครนะ แอมฟิไทรต์?” จะว่าคุ้นหูก็ใช่ เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อนแต่กลับจำไม่ได้
         “เทพีแอมฟิไทรต์ก็คือพระมเหสีเอกของโพไซดอนน่ะลูก”
         มาเรียนน่ากระแอมเบา ๆ เมื่อกล่าวถึงเทพเจ้าในตำนานที่ไม่เคยพบหน้าค่าตาแต่ถ้ามองในมุมที่ว่ามีสามีคนเดียวกันแล้วเธอคงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจแปลก ๆ แม้ว่าเธอกับโพไซดอนจะจบความสัมพันธ์ลงไปนานแล้วก็ตามที ดีนไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของมารดาได้ทั้งหมดแต่ก็พอจะรู้สึกได้ อย่างถ้าวันหนึ่งเขาได้ลงไปแอตแลนติสจริงแล้วพบกับเทพีแอมฟริไทรต์ตัวจริงคงทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง แล้วเขาจะกลายเป็นซินเดอเรลล่าที่ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายกับลูก ๆ ของนาง (หมายถึงเทพไตรตัน) กลั่นแกล้งหรือไม่
         ไม่น่า.. ลุงหนวดคงไม่แกล้งเอาชุดเขาไปเผาทิ้งหรอก …ว่าไปทำไมถึงจินตนาการภาพเป็นแบบนี้ไปได้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ
         แบบนี้ควรจะกระชับมิตรกับเทพีเสียหน่อยดีไหมนะ? อย่างน้อยก็ให้นางเมตตาเขาบ้างเวลาลงน้ำลงเรือ..
         “หนูขอกอดคุณแม่ได้ไหมคะ?” รีชาถามคุณแม่ตาใส แล้วใครจะปฏิเสธความน่าเอ็นดูนั้นไหวกันล่ะ
         “ได้สิจ๊ะ มาสิจ๊ะรีช” คุณแม่ก็ใจดีอ้าแขนยอมให้กอด
         เด็กหญิงเข้าโผกอดมาเรียนน่าทันทีโดยไม่มีกำแพงใจใด ๆ มากั้นขวาง ความใสซื่อและมองโลกในแง่ดีของเธอรู้ได้เลยว่าได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี รีชาเป็นดั่งนกน้อยในกรงทอง เธอไม่เคยออกเดินทางไปไหนไกล ๆ การเดินทางมาค่ายฮาล์ฟบลัดน่าจะเป็นครั้งแรกที่ต้องออกจากอกแม่ที่แท้จริง แม้ในค่ายจะมีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นเพื่อนแต่ก็ไม่มีใครที่จะมาทดแทนความอบอุ่นจากพ่อแม่ได้หรอก จะบอกว่าคุณไครอนเหรอ.. ไม่รู้ทำไมพอคิดภาพแล้วถึงคันยุบยิบขึ้นมาพอ ๆ กับที่ส่องกล้องดูเจ้าลูกไฟยุ่บยั่บ
         พอเห็นแบบนี้ดีนก็เข้าไปผสมโรงกอดเข้าไปด้วยอีกคนกลายเป็นก้อนกลม ไม่ใช่แค่เด็กอายุสิบสองเท่านั้นหรอกนะที่ต้องการความอบอุ่นของครอบครัว ผู้ใหญ่อายุยี่สิบสามเองก็ด้วย
         “แม่ครับ ผมคิดถึงแม่จัง”
         “โอ้ดีน แม่ก็คิดถึงลูกจ้ะ”

         ดีนกระชับกอดมารดาแน่นกว่าครั้งไหน ๆ แม่คงไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาต้องเจออะไรมาบ้างเพราะว่าดีนไม่มีทางบอก แม่คงคิดว่าเขาเหงาจัดเพราะอดปาร์ตี้กอปรกับความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันเป็นปีถึงได้รับกอดอันแน่นแฟ้นเช่นนี้ แต่ความจริงคงไม่มีถ้อยคำใด ๆ สามารถบรรยายความรู้สึกที่หนักอึ้งนี้ไว้ได้ จนรู้สึกได้ว่าน้องสาวตัวน้อยดิ้นขลุก ๆ อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองดีนจึงปล่อยกอดออก
         “ทั้งสองคนทานอะไรกันมาหรือยังจ๊ะ?”
         “ยังเลยครับ แม่ก็ถามได้จังหวะพอดี”
         กว่าจะนั่งรถเข้ามาถึงตัวเมืองอาหารเช้าฝีมือเจ๊ฮาร์ปี้ก็ถูกย่อยไปจนหมดแล้ว และตอนนี้กระเพาะน้อย ๆ ก็เริ่มจะส่งเสียงร้องโครกคราก ทว่าแม่ก็คือแม่ คิดไว้แล้วว่าลูกเดินทางไกลมาน่าจะหิวก็เลยซื้อแซนด์วิช มันฝรั่งทอดกรอบที่ดีนชอบและน้ำมะนาวเตรียมเอาไว้ให้
         “ถ้างั้นก็กินกันก่อนนะ แล้วค่อยไปทำภารกิจอะไรที่ลูกว่า”
         “โอ้โห น่ากินจัง มีชิปส์ด้วย?” พอเห็นของโปรดในตะกร้าดีนก็จ้วงหยิบเข้าปากทันที
         “พี่ดีนไม่ล้างมือก่อนเหรอคะ?” เสียงเล็ก ๆ ที่ท้วงติงทำเอาชายหนุ่มที่เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบจนแก้มตุ่ยชะงัก ส่วนคุณแม่ก็ได้แต่ขำคิก
         “ตายจริง ใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่เนี่ย สงสัยว่าพี่รีชต้องดูแลน้องดีนดี ๆ เสียแล้วมั้ง”
         “โธ่แม่” ดีนรีบกลืนขนมลงคอพร้อมกับทำหน้ามุ่ย ก็มีแค่ครั้งนี้แหล่ะที่เด็กหญิงดูจะโตกว่า นอกนั้นเหมือนเขาที่ต้องคุมประพฤติเธอเป็นพ่อคนที่สอง
         ใช้เจลล้างมือกันสะอาดเรียบร้อยแล้วก็เริ่มรับประทานมื้อเที่ยงพลางชมดอกซากุระไปพลาง เมื่อทานอิ่มรีชาขออนุญาตไปเดินเล่นชมดอกไม้ในละแวกนี้โดยสัญญาว่าจะไม่ให้คลาดสายตา ดีนไม่อยากจะเข้มงวดกับเธอมากจึงอนุญาตแล้วคอยจับตามองสาวน้อยอีกทีนึง
         “แม่รู้ไหมช่วงนี้พ่อกับลุงไมค์เป็นไงบ้าง? นอกจากแชทแล้วผมไม่ได้โทรไปคุยด้วยเลย” ดีนเปิดประเด็นถามสารทุกข์สุกดิบของคนที่บ้าน แม้ไม่มั่นใจว่าคุณแม่จะรู้เรื่องทั้งหมดแต่อย่างน้อยคงทราบมากกว่าเขา
         “โดนัลด์บอกกับแม่ว่าจะไปเทศกาลสาดน้ำที่ไทยกับไมค์นะ ตอนนี้พวกเขาก็น่าจะกำลังสนุกกันอยู่ ยังไงลูกหาเวลาโทรหาโดนัลด์บ้างก็ดี เขาเป็นห่วงลูกมากกว่าแม่เสียอีกนะ”
         ได้ยินแบบนี้ดีนก็หัวเราะแห้ง ๆ
         “นั่นแหล่ะครับ พ่อชอบเป็นห่วงผมจนเวอร์ แต่เอาไว้จะหาเวลาโทรไปคุยด้วยสักหน่อย”
         ถ้าถามว่าใครเป็นห่วงดีนที่สุดในบ้านคงไม่พ้นโดนัลด์ น่าแปลกใจเสียจริงทั้งที่อีกฝ่ายไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของเขา แต่กลับมอบความรักให้อย่างไม่บกพร่อง เผลอ ๆ มีให้จนล้นเสียอีก อาจเป็นเพราะว่าโดนัลด์เป็นคนแรกที่ได้อุ้มดีนตอนแรกเกิดหากไม่นับรวมหมอก็ได้มั้ง แม้ว่าดีนจะรู้แล้วว่าใครคือพ่อที่แท้จริงแต่เขาก็ไม่ถอดชายที่ชื่อว่าโดนัลด์ออกจากตำแหน่งคุณพ่อง่าย ๆ แน่ ๆ
         “ไปเที่ยวเทศกาลสาดน้ำเหรอ น่าอิจฉาจัง ผมก็อยากไปเทศกาลแบบนั้นสักครั้งบ้างจังแฮะ..”
         “เดี๋ยวก็มีโอกาสนั้นมาถึงเองแหล่ะลูก ถ้าดีนออกมาข้างนอกได้แบบนี้ก็แปลว่าลูกรับมือกับ..สัตว์ประหลาดพวกนั้นได้แล้วหรือเปล่า?” สังเกตได้ว่ามาเรียนน่าทำใจลำบากเมื่อต้องพูดคำว่าสัตว์ประหลาดออกมา
         “ก็คงงั้นครับ จะว่าไปตั้งแต่ออกมานี่ก็ยังไม่เจอพวกนั้นเลยแฮะ แต่ช่วงนี้เพื่อน ๆ ในค่ายออกมาทำภารกิจกันบ่อยด้วยบางทีสัตว์ประหลาดพวกนั้นอาจจะถูกเคลียร์ไปบ้างแล้ว”
         ขอให้เป็นแบบนั้น.. ดีนอยากจบภารกิจครั้งนี้แบบสวยงามผ่านฉลุยโดยไม่มีอะไรตามรังควาน ระหว่างนั้นสายตาของดีนก็เหลือบไปเห็นรอยขีดข่วนที่ข้อมือของแม่พอดี
         “แม่ครับ รอยนั่น…” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน หรือว่าแม่จะถูกทำร้ายตอนอยู่เฮติอย่างนั้นเหรอ?
         “อ๋อ รอยนี่น่ะเหรอ..” มาเรียนน่ายิ้มบาง หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงบอกว่า ‘แม่ซุ่มซ่ามไปเอง’ แต่มันอาจจะเกี่ยวกับภารกิจที่ลูกชายเธอมาในวันนี้ก็ได้ “เมื่อไม่กี่วันก่อนแม่ฝันร้ายน่ะ ฝันว่าถูกสัตว์ประหลาดไล่ล่า พอตื่นมาก็เป็นแผลแบบเดียวกับที่ฝัน แม่พยายามคิดว่าเพราะละเมอมือเลยไปฟาดโดนอะไรเข้าหรือเปล่า แต่นิกกี้กับคนอื่น ๆ ในกลุ่มก็ฝันแบบนี้เหมือนกันแล้วก็ได้แผลมาเหมือนกันด้วย มันจะใช่ภารกิจที่ลูกมาทำหรือเปล่า?”
         “ไม่นะครับ ของผมไม่ใช่อันนี้”
         สิ่งที่คุณแม่และคนอื่น ๆ เจอมันแปลกประหลาดพิศดารเกินจะบอกว่าเป็นเหตุบังเอิญ เขาหวนคิดถึงตอนที่ถูกแม่มดดำทำร้ายในฝันแล้วได้แผลในชีวิตจริง แต่ลำพังเขาคงไม่อาจทราบสาเหตุถึงภัยที่คุณแม่ประสบ บางทีกลับไปค่ายอาจจะมีภารกิจเกี่ยวกับความฝันงอกขึ้นมา
         ดีนเก็บเอาเรื่องราวคาใจพักไว้ก่อน เขาหยิบเอาสมาร์ทโฟนออกมาเปิดรูปถ่ายบอร์ดกระดานหินเทพแล้วอ่านภารกิจของเฮอร์มีส
         “ใครบังอาจมาแหยมใต้จมูกเฮอร์มีสด้วยการลอบเร้นปล้นรถขนส่งพัสดุ เฮอร์มีสเอ็กซ์เพรส ทำให้ขนส่งเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสเสื่อมเสียชื่อเสียงในช่วงสองสามวันนี้ มนุษย์ธรรมดาเริ่มวิพากย์วิจารณ์เกี่ยวกับบริษัทเฮอร์มีสเอ็กช์เพรสอย่างมาก เหมือนมีมืดมืดบางอย่างกำลังท้าทายเฮอร์มีส และตอนนี้ยังมีพัสดุจำนวนมากที่เฮอร์มีสยังหาไม่เจอ นี่ไม่ดูเหมือนฝีมือของมนุษย์ธรรมดาเป็นแน่ หากจะเป็นกึ่งเทพสารเลวคนใดคนหนึ่งที่แทรกแซงเรื่องนี้ เพราะมีเพียงกึ่งเทพที่ทำเรื่องเช่นนี้ได้ พื้นที่น่าจะแถว ๆ นิวยอร์ก จงไปสอดส่องหาดู และระวังอสุรกายด้วยล่ะ เนี่ยครับ ภารกิจของผม”
         พอได้ฟังคุณแม่ก็ยกมือขึ้นทาบอก “เฮอร์มีสเป็นคนเขียนประกาศเหรอ? น้ำเสียงเขาดูโมโหน่าดู แต่ว่าหาพัสดุที่สูญหายในนิวยอร์ก.. โจทย์มันกว้างมากเลยนะเนี่ย”
         “นั่นสิครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไปตามหาที่ไหน แทร็กกิ้งก็ไม่มี แต่เพราะว่ามีโอกาสได้แว้บมาหาแม่เนี่ยแหล่ะผมเลยรับภารกิจนี้”
         “มันก็ดูง่ายกว่าภารกิจสิบสองประการของเฮอคิวลิสอยู่นะ แต่ก็ถือว่ายากอยู่ดี บางทีอาจต้องเริ่มที่จุดกระจายสินค้าของเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสก่อนหรือเปล่านะ”
         คุณแม่ช่วยคิด แต่ดูเหมือนว่าเบาะแสแรกจะมาถึงเร็วกว่าที่คาดเอาไว้เมื่อรีชากลับมาพร้อมกับกล่องพัสดุที่ถูกเปิดแล้วมันประทับตราสัญลักษณ์ปีกของเทพเฮอร์มีสไม่ผิดแน่ เด็กหญิงมีเศษใบไม้และกลีบดอกซากุระติดอยู่เต็มเนื้อตัวและเส้นผมสีจินเจอร์
         “พี่ดีนคะ หนูเจอนี่ จะใช่ภารกิจที่เราต้องตามหาหรือเปล่าคะ?”
         ดีนรับกล่องใบนั้นมาดู ด้านหน้ากล่องระบุว่าพัสดุเป็น ‘โมเดลยานมิลาโน่ของแก๊งผู้พิทักษ์จักรวาล’ ส่วนสิ่งที่น่าสงสัยที่สุดเห็นทีจะเป็นโพสต์อิทสีเขียวสะท้อนแสงที่ระบุพิกัดเอาไว้
         สารท้าดวลชัด ๆ..
         “รีชเจอมันที่ไหน?”
         “ใต้กองกลีบซากุระค่ะ หนูไปคุ้ยเจอมา” เด็กสาวตอบโดยตอนนี้เธอนั่งนิ่ง ๆ ให้แม่มาเรียนน่าปัดเศษใบไม้ออกไป ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงกลับมาในสภาพแบบนี้ ไม่คิดด้วยว่าลูกคุณหนูจะเล่นคุ้ยกองใบไม้…
         “คุณแม่ครับ ดูเหมือนว่าผมต้องไปทำภารกิจแล้ว ไม่งั้นคนที่ทิ้งโน้ตไว้ต้องรอเงกแล้วแน่ ๆ”
         “จ้ะ รักษาตัวดี ๆ นะลูกรัก แม่ขอให้ลูกและรีชาปลอดภัยนะ” มาเรียนน่าจูบแก้มของชายหนุ่มทั้งซ้ายละขวา ส่วนดีนก็แตะแก้มตอบเธอ
         “ครับแม่ เสร็จแล้วผมจะติดต่อกลับไปใหม่ครับ” ดีนผละกอดออกมาจากคุณแม่แล้วหันไปบอกให้น้องสาวเตรียมตัว “เตรียมออกรบนะรีช”
         “ค่ะพี่ดีน!”
         รีชาพยักหน้าหงึกหงักแล้วหยิบชุดเกราะสัมฤทธิ์ในกระเป๋าเป้ออกมาสวมใส่ ดีนก็เช่นเดียวกัน ภาพอาจดูประหลาดไปเสียหน่อยเพราะคนธรรมดาคงเห็นเขาเป็นช่างประปา ส่วนรีชาแต่งตัวเป็นสาวน้อยเวทมนตร์การ์ดแคปเตอร์ หลังจากแต่งองค์พร้อมรบเด็กหญิงก็เอื้อมมือไปจับกับพี่ชายต่างวัยไว้ ทั้งสองบอกลากับคุณแม่มาเรียนน่า แล้วออกเดินทางสู่จุดหมายตามเบาะแสที่ได้รับมา
https://lh7-us.googleusercontent.com/J1hVb66uRM39cWsY4IqHxR_Ip9Ync0H2MfvlmjWDW7YMXBQ-vHnCM0GiaPaH1EZw4vaBSsocYXAhTe0ozCJ9XGaKJ8wdGLKKcIZUeFEOxXQC94g_anLq6HacGq9l19j1mqZN-LE1VKUZUdZgpgoIr-E
รับรู้ข่าวลือ: ชาวนิวยอร์กถูกทำร้ายในฝัน +10 EXP
ได้รับเบาะแสภารกิจ

Nanette โพสต์ 2024-5-17 22:29:10

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nanette เมื่อ 2024-5-17 22:41 <div class="datosmi-b1"><div class="port-dtsmib1">Nanette Leblanc</div><div class="img-dtsmib1" style="border-color:#ddd"><img src="https://i.imgur.com/YTSa3a6.jpeg"></div><div class="content-dtsmib1"><div class="imagenes-mib1"><img src="https://i.imgur.com/ph3yxZw.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/WvvUJWo.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/peGo8kA.jpeg"></div><div class="seccion-mib1" style="color:#DFA9A9;">Central Park (1 PM)</div><div class="texto-mib1"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สวนสาธารณะใจกลางเมืองนิวยอร์กในตอนนี้ไม่ได้มีผู้คนเยอะนัก สาเหตุเพราะนี่ไม่ใช่เวลาเย็นหรือเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ จึงไม่มีคนนิวยอร์กหรือนักท่องเที่ยวมาใช้เวลาพักผ่อน ณ ที่แห่งนี้เสียเท่าไหร่ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะไม่อย่างนั้นชาวเมืองนิวยอร์กคงได้ฟังเด็กสาวจากฝรั่งเศสเอาแต่บ่นไปตลอดทางแน่ ๆ<span style="white-space-collapse: preserve;" สวนสาธารณะใจกลางเมืองนิวยอร์กในตอนนี้ไม่ได้มีผู้คนเยอะนัก="" สาเหตุเพราะนี่ไม่ใช่เวลาเย็นหรือเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์="" จึงไม่มีคนนิวยอร์กหรือนักท่องเที่ยวมาใช้เวลาพักผ่อน="" ณ="" ที่แห่งนี้เสียเท่าไหร่="" ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดี="" เพราะไม่อย่างนั้นชาวเมืองนิวยอร์กคงได้ฟังเด็กสาวจากฝรั่งเศสเอาแต่บ่นไปตลอดทางแน่="" ๆ<="" span=""> แต่ถึงจะไม่มีผู้คนมากมายเดินเฉียดกายให้หงุดหงิดใจ แต่ใบหน้าน่ารักของนาแนตต์ก็มู่ทู่ เหตุเพราะแสงแดดร้อน ๆ ที่ส่องลงกลางศีรษะพอดี ส่งผลให้เส้นผมสีบลอนด์อ่อนที่เจ้าของอุตส่าห์ตั้งใจม้วนลอนอย่างสวยงามต้องลีบแบนและชื้นเล็กน้อยเพราะเหงื่อ มือเล็กโบกไปมาตรงใบหน้าของตน หวังคลายความร้อนขณะเดินตามคุณครูและเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ไปตามทาง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าทุกคนจะเดินไปไหนกัน หากใครสงสัยว่าเหตุใดเด็กสาวจากบลัวส์ถึงได้มาอยู่ใจกลางมหานครแห่งนี้ นาแนตต์จะเฉลยให้ก็ได้ว่าโรงเรียนของเธอนั้นพานักเรียนที่ได้รับคัดเลือกมาทัศนศึกษา วิชาประวัติศาสตร์และตำนานกรีก ถึงจะบอกว่าได้รับคัดเลือก จากผลการเรียนและความประพฤติก่อนหน้านี้ แต่นาแนตต์กลับได้รับคัดเลือกจากเงินของผู้เป็นพ่อที่ยื่นไปใต้โต๊ะคุณครูเสียอย่างนั้น บอกตามตรงว่าตอนนี้เธอชักจะรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้วที่อยากมาด้วย นอนอยู่บ้านสวย ๆ ซะก็ดี “โอ๊ย!” ขณะที่กำลังหงุดหงิดกับบรรยากาศอยู่ ลูกสาวของนักปรุงน้ำหอมชื่อดังจากฝรั่งเศสก็มีเรื่องให้หงุดหงิดใจเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อจู่ ๆ ก็มีใครที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชน นาแนตต์ขมวดคิ้วพลางยกมือลูบแขนที่โผล่พ้นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวของตัวเองจุดที่โดนชนไปมา “ขอโทษที เจ็บตรงไหนมั้ย” นาแนตต์ยกมือขึ้นเท้าเอว พลางจ้องไปที่เด็กคนนั้นเขม็ง คิดว่าตัวเองน่ากลัวที่สุดในชีวิตแต่สายตาที่คนอื่นมองมากลับเหมือนแมวขู่เสียมากกว่า “เจ็บทุกตรงนั่นแหละ ชนกันมาได้ ไม่มีตาหรือไงห๊ะ” เด็กหนุ่มผู้ตกเป็นจำเลยยิ้มแหย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มทั้งยังหลบสายตา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” นาแนตต์ถอนหายใจ จะเอาความไปก็ดูจะไม่มีประโยชน์ ทั้งตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะรั้งท้ายกลุ่มเสียแล้ว “ครั้งนี้ฉันจะฝากเอาไว้ก่อนก็ได้” อีกฝ่ายยิ้มกว้างเมื่อได้ยินดังนั้น นาแนตต์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย กำลังจะก้าวเท้าออกเดินตามขบวนโรงเรียนของตนต่อแต่ก็ชะงักไว้ด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มคนเดิม “ว่าแต่เธอ… นาแนตต์ใช่มั้ย” บอกตามตรงว่าเธอจำไม่ได้หรอกว่าคนตรงหน้าคือเด็กในโรงเรียนเดียวกันที่มาทัศนศึกษาด้วย หรือเป็นแค่วัยรุ่นหลงทิศในเซ็นทรัลพาร์ค แต่พอโดนถามชื่อแบบนั้นก็รู้แล้วว่าเขาต้องเป็นเพื่อนร่วมชั้นแน่ ๆ เด็กสาวมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาใส่เสื้อฮู้ดตัวใหญ่สีทึมทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ร้อนตับจะแตก กางเกงยีนส์สีซีดตัวใหญ่ และถ้าสังเกตดูให้ดี ๆ จะเห็นว่าถ้ายืนของนายคนนี้แปลก ๆ อีกด้วย “ใช่แล้วทำไม ถ้าไม่ใช่แล้วจะทำไม” นาแนตต์กอดออกเชิ่ดหน้าอย่างถือดี “เปล่าหรอก ฉันแค่อยากแนะนำตัว ฉันคีชานะ” นายที่ชื่อคีชายิ้มแห้งก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวพลางยื่นมือออกมาตรงหน้า แต่เด็กสาวทำเพียงมองนิ่งจนเขาต้องดึงมือกลับไป “ยินดีที่ได้รู้จัก” “อือ” นาแนตต์พยักหน้าเพียงเท่านั้น ดวงตากลมมองข้ามไหล่คีชาไปแล้วพบว่าตอนนี้กลุ่มครูและนักเรียนโรงเรียนของพวกเขาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ “คีชานายนี่มัน ตอนนี้พวกเราโดนทิ้งแล้ว!” “นาแนตต์” “อะไร!” นาแนตต์กระแทกเสียง รู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีกทีตัวเองถูกกลุ่มทิ้งทั้งคีชาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจฟังกัน ดูจากท่าทางที่เด็กหนุ่มจดจ้องอะไรบางอย่างด้านหลังเธอด้วยสีหน้าตื่นตะหนกอย่างสังเกตได้ “อย่าหันไปมองด้านหลังนะ” “ทำไม” เสียงใสแหลมสูงเล็กน้อยเอ่ยถามออกมาแต่ไม่ได้รอฟังคำตอบ นาแนตต์หันไปมองด้านหลังของเธอทันทีที่คีชาพูดจบ สายตาของเธอยังโฟกัสอะไรไม่ได้ แต่แล้วเธอก็เห็นเด็กวัยประถมคนหนึ่งจ้องมาที่ทั้งคู่ แล้วค่อย ๆ วิ่งเข้ามาใกล้ “นาแนตต์” คีชาเริ่มเสียงสั่น พลางก้าวถอยหลังช้า ๆ “หน…หนีเร็ว” “ว่าไงนะ” ไม่กี่วินาทีต่อมานาแนตต์ก็เข้าใจสถานการณ์ เมื่อเด็กน้อยคนนั้นเริ่มกลายร่างเป็นกวางมูสวิ่งสองข้างตรงมายังพวกเขา “นั่นมันอะไรกัน” “วิ่ง!” เสียงตะโกนอย่างร้อนรนของคีชาดังขึ้น พร้อมกับร่างของทั้งสองคนที่ออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต นาแนตต์แทบจะกรี๊ดออกมาเพราะเด็กสาวไม่ชอบการต้องออกแรงใด ๆ แต่ถ้าไม่วิ่งเธอก็รู้ว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้วิ่งอีก “ไอ้ตัวนั้นมัน มันคือสัตว์ประหลาดที่ฉันชอบเจอใช่มั้ย” “ใช่ แต่ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ต้องหนีก่อน” พวกเขาหาทางออกจากสวนสาธารณะให้เร็วที่สุด แต่ด้วยความที่พื้นที่นี้กว้างใหญ่ ทำให้ต้องใช้เวลา ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าเจ้ากวางมูสที่พวกเขาเห็น กับคนอื่นที่มาใช้เวลาในสวนสาธารณะนั้นจะยังเห็นเป็นเด็กประถมวิ่งไล่ทั้งสองคนเช่นเดิม “ฉันต้องหารถ” “แล้วรถนายอยู่… ทะ… ที่ไหน” นาแนตต์เริ่มรู้สึกว่าจะหายใจไม่ทัน ดวงหน้าขาวตอนนี้เริ่มแดงระเรื่อด้วยความเหนื่อยและร้อน เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมา และขาก็เริ่มสั่น “ฉะ…ฉันเหมือนจะวิ่งไม่ไหวแล้ว” “อย่าเพิ่ง!” คีชาว่าก่อนจะคว้าข้อมือเด็กสาวเอาไว้แล้วฉุดให้วิ่งตามมาด้วยกัน เด็กหนุ่มร่วมโรงเรียนที่นาแนตต์จะได้รู้ต่อไปว่าคือแซเทอร์ผู้นำทางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาจุดที่ตัวเองจอดรถยนต์ทิ้งเอาไว้ ก่อนจะพบว่ามันอยู่ไม่ไกลจากทางซ้าย “กรี๊ดดดดดดด” เสียงของนาแนตต์ดังขึ้นจนคีชาสะดุ้ง ก่อนที่ถังขยะจะลอยเฉียดพวกเขาไปนิดเดียว คีชาหันไปมองด้านหลังพบว่าเจ้าอสูรกายคล้ายกวางมูสตัวนั้นใช้เขาเกี่ยวถังขยะแล้วโยนมาทางพวกเขา “ทางนี้!” แซเทอร์ตะโกน แล้วเขาก็มาถึงรถจนได้ “ขึ้นมาเร็ว!” นาแนตต์ไม่มีเวลาให้ได้พักหายใจ เธอรีบเปิดประตูรถยนต์เข้าไปนั่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงปลดล็อค ก่อนที่คีชาจะเหยียบคันเร่งให้มันพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ εїз “เธอโอเคมั้ย” หลังจากที่ภายในรถเงียบอยู่นาน เมื่อคีชามั่นใจแล้วว่าพวกเขาไม่โดนตาม แซเทอร์ก็เอ่ยถามมนุษย์ครึ่งเทพที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ ดูเหมือนนาแนตต์จะยังตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เด็กสาวพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติทั้งยกมือขึ้นแนบอกราวกับหวังว่ามันจะช่วยให้หัวใจของเธอเต้นช้าลง “ฉันดูเหมือนคนโอเคเหรอ” ทว่าคำถามกลับไม่ได้รับคำตอบ คีชายักไหล่ เพราะหากนาแนตต์ยังคงต่อปากต่อคำได้แสดงว่าเธอก็สบายดีในระดับหนึ่ง ภายในรถเงียบลงอีกครั้งจนพวกเขาผ่านตึกสูงในนครนิวยอร์กมาหลายหลัง เสียงขอวเด็กสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เอาล่ะ นาย บอกฉันมาให้หมดเลยนะว่าเรื่องเมื่อกี้นี้มันคืออะไร” นาแนตต์ขยับตัวหันมาจ้องใบหน้าด้านข้างของคีชาเขม็งจนแซเทอร์ยังรู้สึกประหม่า เขาลอบกลืนน้ำลายน้อย ๆ ก่อนจะละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมาปลดกางเกงยีนส์ตัวเอง “นะ…นายจะทำอะไร ไอ้บ้า! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” นาแนตต์ร้องขึ้นเสียงดัง พลางยกมือปิดตา รู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนหนีเสือปะจระเข้อย่างไรอย่างนั้น แต่ทว่าคีชายังถอดกางเกงยีนส์ของตัวเองอย่างใจเย็น เผลอให้เห็นส่วนล่างของร่างกายที่เหมือนกับร่างกายของแพะ “หันมาดูสิ” “ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ดูอะไร ฉันไม่ดูหรอกนะ!” ถึงจะปิดตาแต่ก็ยังด่าได้รัว ๆ คีชาถอนหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “ฉันไม่ได้โป๊หรอกนะ ถ้าเธออยากได้คำอธิบายเรื่องต่าง ๆ ก็หันมาดูนี่” นาแนตต์นิ่งไป ก่อนที่เด็กสาวจะค่อย ๆ แง้มนิ้วมือของตัวเอง คราแรกก็มองลอดนิ้วก่อน พอเห็นว่าไม่ใช่ภาพอุจาดตาแบบที่คิดก็เปิดมือของตัวเองออก ก่อนที่เด็กสาวจะอ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าคีชาเป็นครึ่งคนครึ่งแพะ “นาย ทำไมถึง…” “ฉันคือแซเทอร์ เป็นผู้ที่จะพาเด็ก ๆ สายเลือดครึ่งเทพกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด” “ฮาล์ฟอะไรนะ” “ฮาล์ฟบลัด เดาเอาว่าก่อนหน้านี้เธอมักจะเจออะไรแปลก ๆ อย่างสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวไล่ตามใช่มั้ย” คีชาละสายตาจากถนนหันมามองเด็กสาวแว๊บหนึ่งก่อนจะตั้งใจขับรถต่อ “นั่นเป็นเพราะกลิ่นของมนุษย์ครึ่งเทพมันล่อให้พวกอสุรกายมาหา” “เดี๋ยว ๆ ฉันตามไม่ทัน” “มนุษย์ครึ่งเทพ ก็ตามชื่อ เธอเป็นลูกของมนุษย์และก็เทพ” “เทพไหน” “เทพโอลิมปัส เธอน่าจะรู้นะ” “ฉันเนี่ยนะ?” นาแนตต์ถามเสียงสูง “เธอไม่เคยรู้จักแม่ใช่มั้ยล่ะ เพราะแม่ของเธอเป็นเทพีบนโอลิมปัสไงนั่นคือสาเหตุ” ถึงแม้จะยากเกินที่จะเชื่อ แต่เมื่อคิดตามแล้วอะไร ๆ ทุกอย่างมันก็เข้าเค้า ทั้งสัตว์ประหลาด หรือคีชาที่มีร่างกายครึ่งแพะ และปริศนาของแม่ของเธออีก “ละ..แล้วฉันต้องทำไง ฉันไม่อยากโดนตามล่าจากพวกตัวเหม็นหน้าตาน่ากลัวหรอกนะ” “ฉันเลยมาที่นี่เพื่อพาเธอไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดยังไงล่ะ ที่นั่นเราจะฝึกเด็กครึ่งเทพทุกคนจนกว่าจะดูแลตัวเองได้ แล้วพวกเธอจะได้ออกจากค่ายนี้ไป ก็เหมือนค่ายฤดูร้อนนั่นแหละ” “ฉันไม่ชอบค่ายฤดูร้อน” เด็กสาวยกมือกอดอกพลางกระแทกตัวกับเบาะรถหันกลับมานั่งตัวตรงด้ววสีหน้ามู่ทู่ ค่ายฤดูร้อนเนี่ยนะ ไม่ได้น่าอภิรมย์ซักนิด เด็กหลายคนมาอยู่รวมกัน นอนรวมกัน กินข้าวด้วยกัน แค่คิดก็ได้กลิ่นไม่ดีแล้ว คีชายิ้มแห้ง ยังไม่ทันได้พูดอะไรพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย ซึ่งนั่นก็คือที่พักของคณะทัวร์ที่พวกเขาเข้าร่วม “มันอาจจะต้องทำใจหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าโดนไล่ล่าจากอสุรกายไปตลอดชีวิตไม่ใช่หรือไง เธออาจจะตายก็ได้นะ” นาแนตต์เม้มปากแน่น คิดทบทวนเรื่องทุก ๆ อย่างแล้วก็ตัดสินใจได้ว่าเธอยังไม่อยากตาย เมื่อเห็นว่าเด็กสาวมีท่าทีอ่อนลง คีชาก็พูดต่อ “รีบเก็บของเถอะ ก่อนที่จะมีตัวอะไรตามพวกเรามาอีก”</div></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Play&display=swap" rel="stylesheet">
<style>.datosmi-b1{width:800px; padding:0px; background:#fff; border:1px solid #ddd; margin:10px auto; font-family: 'Play', sans-serif;} .port-dtsmib1{height:100px; width:800px; border-bottom:1px solid #ddd;} .img-dtsmib1{width:100px; height:100px; border:1px solid #ddd; background:#fff; padding:6px; border-radius:180px; position:absolute; margin-top:-60px; margin-left:40px;} .content-dtsmib1{padding:70px 20px 20px;} .img-dtsmib1 img{width:100px; height:100px; border-radius:180px;} .port-dtsmib1 b{display:block; position:relative; top:87px; float:right; right:20px; background:#ccc; color:#fff; padding:5px 15px; border-radius:10px; font-size:13px;} .imagenes-mib1{display:flex; align-items:center; justify-content:center; margin:10px 0px 20px;} .imagenes-mib1 img{width:100px; height:100px; margin:0px 4px; border:1px solid #ddd; padding:4px;} .seccion-mib1{ text-align:right; border-top:1px solid #ddd; border-bottom:1px solid #ddd; padding:10px 15px; font-size:12px; text-transform:uppercase; font-weight:800;} .texto-mib1{ padding:35px 40px 30px; text-align:justify; font-size:12px; color:#555; line-height:18px;}.cred{margin:0px auto; margin-top:-5px; width:280px; text-align:center;background:#fff;border:1px solid #eee;} .cred a{text-decoration:none; color:#888; text-transform:uppercase; font-size:8px; font-family:arial; letter-spacing:2px;}</style>

Bright โพสต์ 2024-6-27 18:37:08

หน้า: [1] 2

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

Central Park