[บ้านพักหมายเลข 10] กระโจมต้องประสงค์
<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/w7VQAki.png"); background-attachment:fixed; }</style>
<style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>
<style>
#boxba {
border: 0px outset #d47d3a;
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #817772 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZTaKCqb.png");
}
</style>
<style>
#boxOO {
width: 850px;
border: 0px outset #cbb989;
border-radius: 30px;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/4QKoVtc.png");}
</style>
<div id="boxba">
<div align="center" style="margin: 0px; padding: 0px; word-wrap: break-word; color: #444444; font-size: 14px; list-style-type: none; font-family: Verdana, Helvetica, sans-serif;"><br>
<br><br>
<div id="boxOO">
<br>
<div style="text-align: center;">
<font face="Browallia New" style="font-family: " browallia="" new";="" color:="" rgb(127,="" 57,="" 1);="" font-size:="" 12px;="" text-align:="" start;="" margin:="" 0px;="" padding:="" overflow-wrap:="" break-word;"=""><font size="5" style="margin: 0px; padding: 0px; word-wrap: break-word;"><div style="text-align: center;">
<br>
<img src=" " border="0" alt=""> <br></div></font></font>
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/ykWqh5Z.png" width="350" border="0"> <br><br></div>
<span style="text-shadow: rgb(237, 197, 222) 0px 0px 1px, rgb(237, 197, 222) 0px 0px 5px, rgb(162, 95, 137) 0px 0px 10px, rgb(237, 197, 222) 0px 0px 30px;">
<font face="Browallia New" style="" size="7"><pat style="">
<font color="#ffffff"><cardo>TENT OF<br>REQUIREMENT</cardo></font></pat></font></span></div>
<br>
<div style="font-family: " browallia="" new";="" text-align:="" center;"="">
<font face="Browallia New" ;="" margin:="" 0px;="" padding:="" 0px;"="" <span="" style="text-shadow: #a25f89 0px 0px 0.5em;" color="#ffffff" size="4">
<i style=""><cls style=""><b>[ ด้านข้างเคบิน ]</b></cls></i></font></div>
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/Nn3jDo2.png" width="450" border="0"> <br></div>
<img src="https://i.imgur.com/XltZWZV.png" width="600" border="0">
<br><br><br>
<center>
<center>
<style>
#boxEw {
width: 430px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 50px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/o4rSkiq.png");}
</style>
</center>
<center>
<div id="boxEw">
<div align="center" style="list-style-type: none;">
<font size="6" color="#ffffff">
<img src=" " width="0" border="0">
<span style="text-shadow: rgb(162, 95, 137) 1px 4px 3px;"><pat>【 กระโจมต้องประสงค์ 】</pat></span></font>
<br><font color=" #817772" face="Kanit" size="4"><b>『<i> ตราบเท่าที่ต้องการ ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้</i> 』</b></font></div><br>
<div><div>
<font color="#aaa2a7" face="Kanit" size="4">
สถานที่ลี้ลับของสายเลือดอะโฟรไดท์ซึ่งตั้งตระหง่านข้างเคบินที่สิบอย่างงดงาม กระโจมแห่งความปรารถนาที่สามารถปรับเปลี่ยนภายในตามความต้องการของผู่ใช้งาน ไม่ว่าจะต้องการห้องใด ๆ ล้วนเป็นไปได้ดั่งใจนึก เสมือนพรล้ำค่าที่ถูกบันดาลโดยเทพีแห่งความต้องการ<br><br>
[ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากสายเลือดอะโฟรไดท์ก่อนทุกครั้ง ]
</font><br>
<br>
</div></div></div>
<br><br><br><p></p></center></center></div>
<br><br><br></div>
</div>
<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}
img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}
img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style><p></p>
<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); cls {font-family : 'Kanit';}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Pattaya'); Pat {font-family : 'Pattaya';}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family : 'Cardo';}</style>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-4 01:25 <br /><br /><style>
/* Response Container */
.response-container {
max-width: 800px;
margin: 20px auto;
background: #ffffff;
border-radius: 10px;
box-shadow: 0 4px 8px rgba(0, 0, 0, 0.2);
padding: 20px;
border-left: 5px solid #ec9ecd;
}
/* Character Info Section */
.character-info {
display: flex;
align-items: center;
margin-bottom: 20px;
}
.character-info img {
width: 100px;
height: 100px;
border-radius: 50%;
margin-right: 15px;
border: 3px solid #e1b2c6;
}
.character-info .name {
font-size: 3.5em;
font-style: Cardo;
font-weight: bold;
color: #ec9ecd;
}
.character-info .status {
font-size: 2.9em;
font-style: Kanit;
color: #555;
}
/* Dialogue Box */
.dialogue-box {
background: #f9f9f9;
border-radius: 8px;
padding: 25px;
font-size: 3em;
line-height: 1.6;
border: 1px solid #ddd;
}
.dialogue-box p {
margin: 0;
color: #333;
}
/* Quote Section */
.quote {
margin: 20px 0;
padding: 15px;
font-size: 2.9em;
font-style: Kanit;
color: #e298b6;
background: #efefef;
border-radius: 10px;
border: 1px solid #e9cbdf;
}
/* Footer */
.footer {
text-align: right;
font-size: 1.9em;
color: #aaa;
}
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}</style>
</style>
<div class="response-container">
<!-- Character Info -->
<div class="character-info">
<img src="https://i.imgur.com/Q0I5Kmj.png" alt="Character Avatar">
<div>
<div class="name"><font face="Cardo">VIOLALENOVENCIA</font></div>
<div class="status"><font face="Kanit">กิจกรรมวาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต! | NPC ดูแลกิจกรรม - ข้อมูลอ่านจาก ❃</font></div>
</div>
</div>
<!-- Dialogue -->
<div class="dialogue-box">
<p><font face="Kanit"><p style="text-indent: 2.5em;">หลังจากช่วงเวลายาวนานของการเตรียมตัว ในที่สุดกระโจมต้องประสงค์ก็เปิดรับผู้มาเยือน<br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;">เสียงซุบซิบอันเป็นที่เลื่องลือของเหล่าสายเลือดอะโฟรไดท์หนนี้ถูกกลบด้วยเพลงบรรเลงคลาสสิคแจ๊สที่ดังขึ้นกล่อมเกลาบรรยากาศรอบเคบินสีหวานราวกับลูกกวาดให้ผ่อนคลายและสงบ ที่ด้านหลังโต๊ะลงทะเบียนเข้าร่วมกิจกรรมที่ติดป้ายเขียนไว้ว่า<b><font color="e298b6"> ' วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต! '</font></b> มีสุภาพสตรีร่างบางในชุดซันเดรสสีงาช้างนั่งวางลงประสานกันไว้บนตักอย่างสงบ<br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;">นั่นคือ<b><font color="e298b6"> ' วิโอล่า เลโนเวนเซีย ' </font></b>องค์หญิงน้อย หงส์ขาว หรือ.. จะอะไรก็ตามที่หลายคนอยากเรียก<br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;">เสียงฮัมตามจังหวะเพลงที่เปิดอยู่ลอดมาจากริมฝีปากของสาวสวยแสนสงบเสงี่ยม ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอ่อนโยนผสมผสานกับความตื่นเต้น ถึงจะเป็นหน้าที่ที่ได้รับมาเพราะแพ้พนันภายในการละเล่นส่วนตัวของเคบิน แต่การได้มีโอกาสพบปะผู้คนจากบ้านอื่นก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี<br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;"><font color="e298b6">" ฮึบ .. ตั้งสติหน่อยวิโอน่า เธอทำได้ "</font> สองมือของเธอยกขึ้นตีแก้มตัวเองเบา ๆ เป็นการเรียกขวัญและกำลังใจ <br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;">และในตอนนี้ เธอก็พร้อมแล้วที่จะได้ต้อนรับทุกคนที่สนใจอยากจะเข้ามาร่วมกิจกรรม
</font></p>
</div>
<!-- Optional Quote -->
<div class="quote"><font face="Kanit">
รายละเอียด : กติกาของกิจกรรมอ่านได้จาก ❃ ผู้เล่นสามารถบรรยายว่าอ่านรายละเอียดจากกระดานที่อยู่ข้างโต๊ะหรือฟังวิโอน่าอธิบายโดยตรง ปล.สาวน้อยของเราขี้เขินมาก อย่าแกล้งจนเกินไป</font>
</div>
<!-- Footer -->
<div class="footer">
<p>Timeline at </p>
</div>
</div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daryna เมื่อ 2025-4-10 00:11 <br /><br /><link rel="stylesheet" href="https://www.w3schools.com/w3css/4/w3.css">
<br>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #FCEEE2; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">DARYNA</div><div class="rsub">Luck Fate Destiny 1/3</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/axh4NA4.jpeg"><div class="rtxt">ยามราตรีที่ไม่มาเยือนถึงคล้ายทำเวลาของหลายคนรวนหาไม่มีสิ้นสุด ดาริน่าก็คล้ายได้รับผลกระทบ ทว่าไม่ใช่กับช่วงเวลานอนของเธอ เพราะโดยปกติอิวานอฟสาวมักจะเอาแต่ขลุกตัวในห้องแห่งการรังสรรค์และวาดรูปจนกว่าจะเหนื่อยและพักผ่อน หายง่วงก็ลุกมาวาดรูปต่อ วนเวียนอยู่แบบนั้น ยังดีที่ช่วงนี้เธอออกจากบ้านมาเข้าเรียนและฝึกซ้อมบ้าง แต่ก็ยังใช้เวลาไม่มากพอเสียเท่าไหร่ และอะไรที่ได้ผลกระทบในเมื่อดาริน่าไม่ได้กำหนดเวลานอนที่ชัดเจนให้ตัวเอง แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่หนักหนาและใหญ่หลวงกับเธอมากนัก
<br><br>
นั่นคือการไม่เห็นวิวทิวทัศน์ยามกลางคืนอันเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจให้เธอรังสรรค์รูปวาดออกมาได้ แม้ช่วงกลางวันจะมีเขตส่วนทัศนีย์สวยงามมากมาย แต่ในมุมของช่วงเวลาที่พระอาทิตย์หลบเข้าขอบฟ้าเพื่อพักผ่อน เปลี่ยนผันพาจันทร์กระจ่างสกาวผ่านยังผืนนภาสีกำมะหยี่ พร่างพรายอันดาราน้อยใหญ่ สิ่งเหล่านั้นขับบรรยากาศรอบตัวให้ดูถูกดูดกลืนด้วยสีหยดหมึก เงาบังไล่ลำดับสี สิ่งเหล่านั้นล้วนเติมเต็มแรงบันดาลใจอีกฝั่งหนึ่งของเธอได้เป็นอย่างดี
<br><br>
ครั้นช่วงราตรีหายไป ดาริน่าเลยมีช่วงเวลาเหงาหงอยไม่ต่างกัน
<br><br>
“ <b><font color="#dda0dd">บ้านอื่นมีกิจกรรมให้ทำช่วงนี้ด้วยนี่ยัยหนู ไปลองทำดูสิ หาแรงบันดาลใจไง</font></b> ”<br>
.<br>
.<br>
และเพราะคำพูดของทีน่า พี่สาวเพียงหนึ่งในบ้านพักหมายเลขสิบสี่ ดาริน่าจึงยอมพาตัวเองเดินเตร็ดเตร่ภายในตัวค่าย กระเป๋าสะพายประจำตัวยังถูกหิ้วมาด้วยไม่ขาดผละ สองเท้าที่สวมยังรองเท้าสานรัดส้นย่ำเบายังพื้นถนนที่ปูผ่าน เห็นเศษใบไม้ที่ร่วงปลิวก็ก้าวเหยียบจนแว่วเสียงกรอบแกรบเป็นระยะ ในตอนนั้นยังเบื้องหน้าบ้านพักที่อยู่ไม่ไกล สีชมพูอ่อนฉาบสลับสีขาวมุกของตัวอาคาร ดูสวยงามและชวนให้ความรู้สึกหวานล้ำภายในใจ ไม่รู้เพราะแรงดึงดูดจากอะไร แต่สุดท้ายธิดาแห่งไอริสก็ก้าวเข้ามาเยือนถึงยังกระโจมต้องประสงค์ของบ้านอโฟรไดท์แล้ว
<br><br>
“<b><font color="#f4a460"> ขอโทษนะคะ–</font></b> ” ดาริน่าส่งเสียงทักทายเข้าไปด้านใน มือเล็กจับเข้ากับสายกระเป๋าตัวเองดูติดประหม่า
<br><br>
กระทั่งพานพบดวงหน้างดงามของลูกสาวบ้านโฟรไดท์ที่กำลังนั่งยังเบื้องหลังโต๊ะลงทะเบียน รอยยิ้มประดับจางพร้อมท่วงท่ามือประสานตักที่ได้ดีกับชุดเดรสสีงาช้างดูชวนให้รู้สึกถึงกลิ่นอายสูงศักดิ์อย่างประหลาด ดาริน่ายอมรับว่าเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน การพบพานคนอื่น ๆ ในค่ายจึงแทบจะไม่รู้จักใครเป็นพิเศษ มีเพียงรายชื่อของคนแต่ละบ้านที่คอยผ่านหูไปมาจากพี่สาวทีน่า
<br><br>
ทว่าคนตรงหน้า ที่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องซิสเตอร์ของเคบิน 10 ไม่แคล้วคงเป็นคนนี้แน่
<br><br>
เนินแก้มนุ่มนวลของอิวานอฟสาวคล้ายฝาดสีเล็ก ๆ มือยิ่งกำสายกระเป๋าแน่นขึ้น แต่ดวงตากลมสีฮาเซลกลับเอาแต่จดจ้องอีกคนตาแป๋วอยู่แบบนั้นจนคนโดนจ้องเริ่มจะคลายท่าทางสง่างามเหล่านั้นมาขึ้นสีระเรื่อยังเนินแก้มนวลตาม เธอยกมือกำหลวมมาปิดอังแถวริมฝีปากสีสวยที่ส่งเสียงกระแอมไอแผ่วเบา
<br><br>
“ <b style=""><font color="#ff00ff">ยินดีต้อนรับสู่กระโจมต้องประสงค์ของบ้านพักหมายเลข 10 ค่ะ ..<i style="">วิโอล่า เลโนเวนเซีย</i>ค่ะ เป็นคนคุมกิจกรรมวาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต สนใจเข้าร่วมกิจกรรมกับพวกเราหรือเปล่าคะ?</font></b> ”
<br><br>
เสียงแว่วหวานราวระฆังแก้วกังวานออก เธอเอ่ยต้อนรับอย่างสุภาพ แนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง และชวนดาริน่าร่วมกิจกรรมอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มแต่งแต้มยิ่งขับเน้นดวงหน้าที่ประดับเครื่องสำอางค์บางเบาและเครื่องประดับชวนฝันพวกนั้น ทำเอาธิดาไอริสนึกว่าตนกำลังอยู่แถวโอลิมปัสเสียอีก
<br><br>
ตอนนี้ดาริน่าเข้าใจถึงความงามของเทพีอโฟรไดท์แล้วว่าเหตุใดความงามถึงดึงดูดได้แม้กระทั่งเทพซุส
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">คือ.. ค่ะ กิจกรรมที่ว่า- ต้องทำอะไรบ้างหรอคะ?</font></b> ”
<br><br>
คำตอบเดียวของเธอก็คล้ายทำเด็กสาวตรงหน้าตาประกายขึ้นมาจนอิวานอฟสาวที่มองอยู่แทบตาพร่า เธอเผยรอยยิ้มรับตามไปด้วยจนรอยบุ๋มปรากฏจางยังข้างแก้มของตน เธอก้าวเดินเข้าไปหาที่โต๊ะลงทะเบียนโดยไร้ซึ่งความประหม่าอย่างก่อนหน้า เฝ้ามองยังเครื่องหน้าที่ลงตัวของวิโอล่า รู้สึกคันมือยุบยิบอยากวาดรูปจะแย่แล้ว แต่จะวาดตอนไหนก็ได้เพราะอีกฝ่ายรูปหน้าช่างเป็นเอกลักษณ์จนดาริน่าคิดว่าคงไม่ลืมง่าย ๆ แน่
<br><br>
“ <b><font color="#ff00ff">ตอนนี้ช่วงเวลากลางคืนถูกแทนที่ด้วยช่วงกลางวัน ยากที่คนจะหลับได้ในเวลาปกติ ทำให้เกิดความอ่อนล้าอ่อนเพลียกัน พวกเราเลยคิดกิจกรรมที่จะช่วยให้คนเข้าร่วมได้ช่วยสร้างสรรค์ห้องในฝันให้แก่คนที่เข้ามาขอความช่วเยหลือในการปรับปรุงห้องค่ะ..</font></b> ”
<br><br>
วิโอล่ากล่าวอย่างตั้งใจ อาจเพราะเธอเป็นคนที่พูดน้อยคล้ายกันกับดาริน่าด้วยหรือเปล่า น้ำเสียงยามกล่าวยาว ๆ จึงค่อยคอยเบาลงพร้อมทั้งดวงตาก็คล้ายหลุบหลบการสบหาของธิดาไอริสไปด้วย ทำเอาเธอพลอยกลับมาติดประหม่าและหลุบสายตาหลบด้วยเช่นกัน
<br><br>
ทว่าไม่ใช่ในทางที่ไม่ดี รอยยิ้มแต่งแต้มจางคล้ายจะเอ็นดูรุ่นน้องต่างบ้านคนนี้อยู่ในที
<br><br>
“ <b><font color="#ff00ff">รวมถึงให้ช่วยเขียนไดอารี่ของคนขอความช่วยเหลือ ถึงสิ่งที่จะไล่ทำในแต่ละวันของช่วงนี้เพื่อทดแทนระบบเวลาจากการที่โดนช่วงกลางวันยาวนานไม่สิ้นสุดรบกวนในตอนนี้น่ะค่ะ</font></b> ”
<br>.<br>
“ <b><font color="#ff00ff">ตอนนี้เหมือนจะมีคนขอความช่วยเหลืออยู่ น่าจะมาอีกไม่นาน คุณ.. สนใจลงชื่อไหมคะ?</font></b> ”
<br><br>
กล่าวจบถึงตรงนี้ กระดานลงชื่อก็ถูกเลื่อนยื่นให้กับดาริน่า แน่นอนว่าเธอก็ลงชื่อแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายอธิบายจบ ตามจริงหญิงสาวสนใจตั้งแต่บอกว่าให้ช่วยสร้างสรรค์ห้องในฝันแล้ว ธิดาแห่งเทพีสายรุ้งความคิดสร้างสรรค์เป็นสิ่งที่พวกเธอมักมีเอ่อล้น การได้ระบายออกและช่วยเหลือคนอื่น ๆ ไปด้วยดาริน่าคิดว่าคงทำให้เธอได้แรงบันดาลใจกลับคืนมาได้เยอะเลยทีเดียว
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">ขอบคุณมากนะคะ.. ดาริน่า อิวานอฟ ฝากตัวด้วยนะคะ</font></b> ”
<br><br>
.<br>
.<br>
“ <b><font color="#4169e1">พอดีฉันเป็นนักกีฬาฟุตบอลของสโมสรลีคอังกฤษ ตอนฤดูการแข่งขันก็ไม่ค่อยได้แวะกลับมาที่บ้านพักเท่าไหร่ ตอนนี้ห้องเลยเป็นแบบนี้ไปแล้วน่ะ </font></b>”
<br><br><b><i>
แอร์รอน สตาร์</i></b> รุ่นพี่ร่วมค่ายจากบ้านไนกี้เป็นคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือโดยมีดาริน่าเป็นที่ปรึกษา หลังแนะนำตัวกันเรียบร้อย อีกฝ่ายพลันนั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามกับดาริน่า มีโต๊ะกาแฟวงกลมขนาดไม่ใหญ่นักกั้นระหว่างคนทั้งคู่ ก่อนชายนักกีฬาตรงหน้าจะเปิดสมาร์ทโฟนแล้วเปิดรูปห้องนอนให้ธิดาไอริสได้ดู โทรศัพท์ที่ถูกเลื่อนมากลางโต๊ะคล้ายทำร่างเล็กต้องชะโงกหน้ามองตาม แอร์รอนที่เห็นก็เท้าศอกลงโต๊ะ วางช่วงลงหลังมือเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง
<br><br>
ความเงียบโรยตัวทั้งคู่เพราะดาริน่ากำลังตั้งใจประเมินห้องให้อีกฝ่าย แววตาสีฮาเซลสะท้อนภาพห้องนอนที่แทบไม่ใช้ห้องนอนอยู่แล้ว เรียวคิ้วเรียวมุ่นหากันเล็กน้อย พร้อมริมฝีปากที่ขบเม้มครุ่นคิด
<br><br>
ไม่รู้ท่าทางเหล่านั้นไปสะกิดอะไรเข้า รุ่นพี่บ้านไนกี้ถึงหลุดขำเบา ๆ ออกมาอย่างแทบสังเกตไม่เห็น และคนที่เทสมาธิยังงานตัวเองก็ไม่ทันได้ยิน เลยกลายเป็นทิ้งความเงียบอีกระลอกล้อมทั้งสอง แต่ดูท่าแอร์รอนจะไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรมากนัก
สมุดโน้ตเล่มน้อยของดาริน่าถูกหยิบออกจากกระเป๋าสะพายทั้งงที่ดวงหน้าหวานยังไม่ละจากภาพสมาร์ตโฟนของคนตรงหน้า เธอวางลงโต๊ะข้าง ๆ โทรศัพท์แผ่วเบา เปิดหน้ากระดาษนุ่มนวล เสียงคลิกดังเบาเมื่อปลายปากกาถูกกดก่อนมือของหญิงสาวจะวาดร่างห้องของสตาร์หนุ่มที่ไร้ซึ่งของวางระเกะระกะดูคล่องแคล่วและผลออกมาดูคล้ายห้องจริงของชายหนุ่มอย่างน่าทึ่ง
<br><br>
แอร์รอนที่เห็นเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย เขาผละช่วงแขนที่เท้าศอกมาจับประสานกันบนโต๊ะแทน ก่อนจะเริ่มเลื่อนปลายนิ้วสะกิดเคาะเบาที่หน้าสมุดเล่มน้อยของดาริน่าราวเรียกความสนใจ
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">เด็กบ้านอพอลโล่หรอ?</font></b> ” เสียงทุ้มกล่าว รอยยิ้มวาดดูกึ่งชื่นชมบนดวงหน้าคมคร้าม
<br><br>
ดาริน่าที่เงยหน้าสบเห็นคล้ายกระพริบตามองเบา ๆ เธอส่ายศีรษะปฏิเสธให้เล็กน้อยขณะที่กำปากกาในมือสลับคลายไปด้วย ดูตื่นตระหนกฉาบจางเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเอ่ยชวนคุยนอกเหนือจากเรื่องงาน
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">ไม่ใช่ค่ะ.. ไอริสค่ะ </font></b>”
<br><br>
คำตอบนั้นเรียกระลอกไหวในแววตาสีเดียวกันของหนุ่มบ้านไนกี้ ดาริน่าที่สังเกตเห็นดูประหลาดใจ เธอคลายท่าทีประมาทลงเล็กน้อยราวนึกห่วงคนตรงหน้าขึ้นมา แอร์รอนทิ้งความเงียบไว้ไม่นานก็ระบายยิ้มออกมาอีกหน ครานี้ดูอ่อนโยนลงจนอิวานอฟสาวเผลอหลุบสายตาหลบลงหน้ากระดาษคล้ายกับเป็นปฏิกิริยาของร่างกายอัตโนมัติ
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">ไอริสสินะ.. เข้ามาไม่นานงั้นสิ ฉันเลยไม่คุ้นหน้าเลย</font></b> ” แอร์รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่คล้ายอยากคลายบรรยากาศที่ไม่คุ้นชินของดาริน่า เสียงหัวเราะทุ้มเบาที่เคล้าคลอนั้นฟังดูอบอุ่นอยู่ในที
<br><br>
“<b><font color="#4169e1"> โชคดีแล้วสินะฉัน.. <i>อ-</i> ดาริน่าคิดว่าจะทำห้องฉันเป็นแบบไหนดีล่ะ</font></b> ”
<br><br>
คล้ายจะหลุดเรียกนามสกุลอย่างก่อนหน้า ทว่าไม่รู้ทำไมแอร์รอนกลับเลือกเรียกชื่อต้นของธิดาบ้านไอริสในตอนนี้ ลำตัวค้อมหาชะโงกมองสมุดเล่มน้อยที่มีภาพร่างห้องจากดาริน่า ช่วงมือดึงกลับมาประสานวางลงโต๊ะ แววตาสีมรกตสลับมองยังหญิงสาวไปด้วย คล้ายเห็นร่องรอยคาดหวังในนั้นทำให้คนที่กำลังตามหาแรงบันดาลใจเกิดฮึกเหิมไปด้วย
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">คือ.. คุณสตาร์มีงานอดิเรกอะไรไหมคะ? ชอบสีอะไร.. แล้ว ชอบโทนห้องแบบไหน</font></b> ”
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">แอร์รอน เรียกฉันแอร์รอนก็ได้</font></b> ”
<br><br>
คำแนะนำตัวอีกครั้งที่อยากให้เรียกชื่อดูทำดาริน่าชะงักมือที่กำลังจะร่างภาพลงอีกครั้ง ดวงหน้าหวานอ้ำอึ้งเล็กน้อยยามสบตามองคนตรงหน้า ท่าทางอีกฝ่ายไร้ซึ่งความรุ้สึกที่อยากเข้าหาเธอในแง่อื่น ดูมีเพียงความเป็นมิตรแผ่ล้อม ออกจะสัมผัสได้ถึงความเป็นพี่ชายเจือจาง สุดท้ายหญิงสาวก็พยักหน้ารับกลับไป ส่วนหนึ่งก็เพื่ออยากให้งานในตอนนี้เดินไปด้วย
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">ฉันชอบห้องเรียบ ๆ น่ะ งานอดิเรกก็คงเป็นออกกำลังกาย ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมตลอดน่ะ.. ส่วนสีเธอเลือกได้เลย ไม่ฉูดฉาดมากก็พอ</font></b> ”
<br><br>
หลังได้ท่าทางตอบรับน่าพึงใจแอร์รอนก็กลับมามีท่าทีจริงจังเหมือนตอนแรกอีกครั้ง เขาเลื่อนปลายนิ้วขยับชี้เบายังส่วนของห้องให้ดาริน่าดูไปด้วยว่าอยากเพิ่มเติมอะไรที่ส่วนไหน ในตอนนั้นก็คล้ายค้างวางส่วนท้องนิ้วที่มุมหนึ่งของห้อง
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">แล้วจริง ๆ ฉันชอบดูหนังด้วย อยากได้มุมที่เอาไว้นั่งดูหนังด้วยน่ะ</font></b> ”
<br><br>
“ <font color="#f4a460"><b><i>อืม-</i> เข้าใจแล้วค่ะ </b></font>”
<br><br>
ดาริน่าคล้ายตาประกายเล็กน้อยเมื่อไอเดียเริ่มปรากฏในหัว เธอก้มหน้าก้มตาร่างวาดสิ่งที่คิด พร้อมกับหันไปหยิบเอาบรรดาปากกาสีเพิ่มเติมเพื่อไกกด์สีคร่าว ๆ ให้กับแอร์รอนไปด้วย ท่าทางดูตั้งใจพวกนั้นคล้ายทำให้ชายหนุ่มบ้านไนกี้วางใจ แผ่นหลังกว้างเอนพิงพนักเก้าอี้ ช่วงแขนยกกอดอกมองที่ปรึกษาตรงหน้า ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่รอยยิ้มเอ็นดูเริ่มเจือประดับ
<br><br>
เวลาเคลื่อนคล้อยเกือบ 15 นาที คนรอก็ไม่คิดเร่ง คนทำเลยสามารถเสร็จงานได้อย่างมั่นใจ ยามดวงตากลมสีฮาเซลเงยขึ้นสบกับอีกฝ่ายเลยดูประกายระยับคล้ายอยากอวดผลงานให้แอร์รอนต้องยกมือบดบังรอยิย้มที่เกือบจะหลุดขำของตัวเอง
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1"><i>อ่ะ..</i> พรีเซนต์มาได้เลย</font></b> ”
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">อืม! เพราะคุณส- คุณแอร์รอนชอบสีไม่ฉูดฉาด เราเลยแนะนำเป็นพวกสีน้ำตาลอ่อนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายตาเหมาะกับการพักผ่อนค่ะ ..พื้นปูเป็นกระเบื้องยางสีน้ำตาลที่ทึบขึ้นมาหน่อย เพราะชอบออกกำลังกายการใช้พื้นแบบนี้จะช่วยลดการกักเก็บความชื้นจากเหงื่อได้ค่ะ ไม่ลื่นด้วย ..ถ้าปรับหน้าต่างห้องได้ก็อยากให้ใช้บานใหญ่ ๆ ให้รับแสงได้มากจะกระตุ้นให้คุณแอร์รอนกระปรี้กระเปร่าดีด้วยในฐานะนักกีฬา</font></b> ”
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">ตรงเตียงเราร่างคร่าว ๆ ว่าให้วางไว้มุมหนึ่งของห้องตรงนี้ อีกมุมด้านข้างเป็นชั้นวางให้วางพวกของที่อยากเก็บจะได้เป็นระเบียบขึ้น พื้นที่ใกล้ประตูโล่ง ๆ ตรงนี้เอาไว้ให้คุณแอร์รอนออกกำลังกายค่ะ <i>แล้วก็-</i></font></b> ”
<br><br>
เรียวนิ้วชี้ลงยังพื้นที่ที่มีหมอนนุ่มหลายใบวางเรียงคู่กับหมอนขนาดใหญ่ทรงถั่วสองที่ ท่าทางดูนำเสนออย่างมากขณะเงยสบกับคนที่เฝ้าฟังอย่างตั้งใจอยู่
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">มุมนี้จะเป็นมุมเอาไว้ดูหนังค่ะ เราแนะนำให้หาที่ฉายจอโปรเจคเตอร์จากบ้านเฮอร์มีสก็ได้ มาฉายหนังใส่กำแพงแล้วคุณแอร์รอนก็นั่งหรือนอนดูตรงนี้ได้ค่ะ ..ถ้าหน้าต่างจะสาดแสงมารบกวนก็ใส่ผ้าม่านปิดไปด้วย</font></b> ”
<br><br>
ดาริน่าจบการพรีเซนต์ก็คล้ายกลับมายืดตัวตรง มือเลื่อนสมุดให้คนตรงหน้าได้เอาไปตรวจสอบ รอยยิ้มที่คล้ายวาดออกอย่างชอบในผลงานตัวเองพวกนั้น ทำชายหนุ่มบ้านไนกี้ได้แต่ผินมองและเฝ้านึกในใจว่าจะปฏิเสธห้องในฝันที่อีกคนตั้งใจนำเสนอมาขนาดนี้ได้ยังไง แอร์รอนกวาดมองอยู่ครู่หนึ่ง บรรยากาศที่แผ่ล้อมดูชอบใจไม่ต่างกันให้ดาริน่าใจชื้น กระทั่งอีกคนพยักหน้ารับดาริน่าก็ชูหมัดขึ้นมาคล้ายจะทำท่าไชโย
<br><br>
ทว่าแอร์รอนที่เห็นกลับคิดว่าหญิงสาวอยากชนหมัด จึงส่งกำปั้นชนที่มือของดาริน่าเบา ๆ ให้เธอมองตาปริบไปครู่หนึ่ง
<br><br>
ในตอนนั้นเสียงหัวเราะจากสตาร์หนุ่มจึงดังออกคลอเบา แววตาโค้งหยีเล็ก ๆ นั้นดูปิดบังระลอกความคิดบางอย่าง เจ้าตัวหยิบสมาร์ตโฟนตัวเองกลับคืนโดยไม่ลืมจะถ่ายรูปที่ดาริน่าร่างให้เขาอย่างตั้งใจนั้นเอาไว้ด้วย
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">เอาตามนี้ ไว้ฉันจะลองไปปรับตามที่เธอบอกดูนะ ..แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้ดาริน่า</font></b> ”
<br><br>
เสียงทุ้มกล่าวเจือรอยยิ้ม แอร์รอนลุกจากเก้าอี้ก่อนจะโบกมือลาให้ที่ปรึกษาตัวน้อยเป็นครั้งสุดท้าย ค้อมศีรษะให้แก่เจ้าของซุ้มกิจกรรมและพาตัวเองออกจากกระโจมไป รอยยิ้มที่ยังเผยจางเหล่านั้นถูกโทรศัพท์ยกสลับแตะสลับเคาะปิดบังไปตลอดทาง<br>
</div><div class="rtxt"><br></div><div class="rtxt"><span id="kM0.6090306320039613">@<span id="kM0.4722340550564823">@<span id="kM0.36227318630088357">@<span id="kM0.6122824733174593">@Nereza </span></span></span></span><br></div><div class="rtxt"><br></div><div class="rtxt"><b>รางวัลกิจกรรมขั้นตอนที่ 1 </b>: 5 ดรักม่า และ +20 EXP</div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><br><img src="static/image/hrline/1.gif" border="0" alt=""><br><br></div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><img src="https://i.imgur.com/f6b4Uqh.png" border="0"></div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><a href="https://i.imgur.com/f6b4Uqh.png">ลิงก์รูปภาพ</a></div></div></div></center> แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daryna เมื่อ 2025-4-10 00:36 <br /><br /><link rel="stylesheet" href="https://www.w3schools.com/w3css/4/w3.css">
<br>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #FCEEE2; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">DARYNA</div><div class="rsub">Luck Fate Destiny 2/3</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/axh4NA4.jpeg"><div class="rtxt"><b>ย้อนเวลาช่วงวันพุธที่ 9 เมษายน ช่วงเวลาประมาณ 13.30 น.</b>
<br><br>
เวลาช่วงบ่ายที่แสงแดดเริ่มส่องสาดทั่วบริเวณ ขับอุณหภูมิโดยรอบให้ร้อนขึ้นจนเม็ดเหงื่อผุดจางยังหน้าผากนวล ร่มที่เพิ่งซื้อมาถูกนำมาใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทอดเงาปกป้องผิวกายที่เริ่มขี้นสีระเรื่อของดาริน่าไม่ให้ไหม้ลามไปมากกว่านี้ สองขาก้าวมั่นคงอย่างที่เริ่มคุ้นเส้นทางจนมาถึงบริเวณบ้านพักหมายเลขสิบ ดวงตาสีฮาเซลกวาดมองครู่ใหญ่ ราวพึ่งสังเกตถึงความวิจิตรของตัวโครงสร้างบ้าน สองมือที่กอบกำด้ามร่มคล้ายจับหมุนเบา ๆ อย่างครุ่นคิดไม่รู้ตัว กระแสลมจางพัดผ่านจนเรือนผมนุ่มที่ถูกมัดหางม้าสูงเคลื่อนเคลียข้างบ่าเล็ก เวลาผ่านพ้นไม่รู้ถึงตอนไหน ความร้อนที่เริ่มรายล้อมเริ่มทำหญิงสาวกระสับกระส่ายจากความแสบที่เรี่ยผิว ดาริน่าถึงยอมพาตัวเองเข้าไปยังกระโจมต้องประสงค์ของบ้านอโฟรไดท์ในที่สุด
<br><br>
ด้านในสถานที่คล้ายเย็นกว่าด้านนอก แนวร่มเงาอยู่เขตบริเวณลมโกรกเข้าหาชวนให้รู้สึกสบายตัวมากขึ้นจนสีหน้าที่นิ่วเรียวคิ้วคลายลง ดาริน่าผินสายตามองหายังวิโอล่าที่ยังนั่งประจำยังด้านหลังโต๊ะทะเบียน เธอส่งรอยยิ้มทักทายนุ่มนวล และนั่นเรียกรอยยิ้มจากดาริน่าให้ส่งกลับเช่นกันจนรอยบุ๋มกดจางยังสองข้างแก้ม ร่างเล็กตรงเข้าหาค้อมศีรษะทักทายเพื่อนใหม่จากบ้านอะโฟรไดท์
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">มีคนมาขอคำปรึกษาเพิ่มไหมคะคุณเลโนเวนเซีย</font></b> ”
<br><br>
เอ่ยถามขึ้นติดใคร่รู้ ก่อนที่ธิดาไอริสจะเริ่มหุบร่มเก็บไว้ในกระเป๋าสะพาย แววตากลมกวาดมองของในกระเป๋าขณะที่เงี่ยหูเฝ้าฟังเสียงหวานตอบรับอย่างไม่เร่งร้อน
<br><br>
“ <b><font color="#dda0dd">ก็มีลงชื่อมาบ้างแล้วค่ะ แต่ยังไม่นัดเข้ามาพูดคุยกัน</font></b> ”
<br><br>
ดาริน่าพยักหน้ารับแผ่วเบา เธอถือกล่องใส่เค้กสตอเบอร์รี่น่าทานขึ้นมาจากกระเป๋า ตัวกล่องถูกรักษาและถนอมอย่างดีทำให้ครีมด้านหน้าและสตอเบอร์รี่ลูกโตไม่หกเลอะเทอะภายในกล่องครอบสีใส ภาพของขนมสีหวานเรียกแววตาสีอ่อนของวิโอล่าให้ผินมองตามไปด้วย ท่าทางดูสนใจเหล่านั้นอยู่ในสายตาของดาริน่า คล้ายเรียกรอยยิ้มให้ยิ่งแต้มประดับจนดวงตากลมโค้งรับเบาบาง
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">อันนี้ให้คุณเลโนเวนเซียค่ะ ..สร้างความสุขให้คนอื่นจากกิจกรรมนี้แล้ว ก็ควรได้รับความสุขบ้างเหมือนกันนะคะ</font></b> ”
<br><br>
ธิดาไอริสกล่าวนุ่มนวล น้ำเสียงที่ใช้กล่าวนั้นแผ่วเบาแต่ก็หนักแน่นเห็นถึงความตั้งใจที่อยากจะมอบของขวัญให้แก่อีกฝ่าย วิโอล่ายกมือแตะริมฝีปากที่แย้มรอยยิ้มกว้างเบา ๆ พวงแก้มนวลขึ้นสีระเรื่อจางรับดูน่ารักจนดาริน่าที่เห็นพลอยรู้สึกดีใจไปด้วย อีกฝ่ายรับกล่องขนมไว้พร้อมค้อมศีรษะลงหาคนให้อย่างสุภาพ ก่อนสุ้มเสียงอ่อนหวานจะเอ่ยตอบอย่างยินดี
<br><br>
“ <b><font color="#dda0dd">ขอบคุณคุณอิวานอฟมากเลยนะคะ จะทานให้อร่อยเลยค่ะ</font></b> ”
<br><br>
.<br>
หลังสองสาวต่างแลกเปลี่ยนบทสนทนาอีกเล็กน้อยและบอกลากันและกัน ดาริน่าก็ก้าวตรงมายังมุมหนึ่งของกระโจมที่มีร่างสูงของรุ่นพี่บ้านไนกี้นั่งอยู่ยังโต๊ะตัวเดิมที่พวกเขาได้เฝ้าปรึกษาเรื่องห้องในฝันให้ไปเมื่อวาน แอร์รอนนั่งหลังตรงพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งยกสมุดแพลนเนอร์ของตัวเองเปิดดูเงียบ ๆ เขารอดาริน่าที่พูดคุยกับสาวอะโฟรไดท์อย่างใจเย็น ไม่มีท่าทีรีบร้อน กระทั่งร่างเล็กค้อมศีรษะทักทายและนั่งลงยังเก้าอี้ตรงข้ามตัวเดิม รอยยิ้มก็เผยส่งยังดวงหน้าคม สมุดในมือถูกปิดนำมาวางลงโต๊ะ
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">เมื่อวานฉันไปเคลียร์ของในห้องแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังแพลนเรื่องของลงห้อง คงใช้เวลาสักพัก </font></b>”
<br><br>
แววตาสีฮาเซลคล้ายประกายระยับจางเมื่อได้ยินถึงความกระตือรือร้นของรุ่นพี่ตรงหน้าที่อยากจะเปลี่ยนแปลงห้องของตัวเองให้เป็นตามที่ได้รับการปรึกษาไปเมื่อวาน เธอหันไปหยิบเอาบรรดาปากสีสันของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีที่อยากจะช่วยเหลือแอร์รอนอย่างเต็มที่ในอีกวัน บรรยากาศดูผ่อนคลายรายล้อมรอบทั้งคู่ยามนี้จึงคล้ายอวลจางด้วยความเป็นกันเองขึ้นมาหลายส่วน ดูดาริน่าจะเปิดรับมิตรภาพของรุ่นพี่บ้านไนกี้มากกว่าเมื่อวานเสียอีก
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">งั้นวันนี้.. มาปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องสิ่งที่จะทำแต่ละวันในช่วงนี้ดีไหมคะ เป็น- สิ่งที่อยากทำคร่าว ๆ ในแต่ละวัน แล้วก็ความตั้งใจใหญ่ ๆ ในแต่ละเดือน หรือทุกสองเดือน</font></b> ”
<br><br>
เสียงนุ่มของดาริน่าเอ่ยขึ้นไม่เร่งรีบ เธอขยับมือเลื่อนจับสมุดของแอร์รอนก่อนจะผินดวงตากลมสบกับอีกฝ่ายดูขออนุญาต ซึ่งชายหนุ่มก็ผายมือให้เธออย่างไม่คิดอิดออด
<br><br>
“<b><font color="#4169e1"> อืม แบบที่เธอบอกก็ไม่แย่ เริ่มได้เลย</font></b> ”
<br><br>
ได้ยินแบบนั้นธิดาไอริสก็พยักหน้ารับดูหนักแน่น เธอเลื่อนสมุดของแอร์รอนมาตรวจสอบหน้ากระดาษเหล่านั้น เห็นอีกฝ่ายไล่ลิสต์สิ่งที่ชอบทำมาให้เธอดูเพื่อเป็นไอเดียคร่าว ๆ รอยยิ้มก็คล้ายแต้มเติมยังดวงหน้าที่กำลังก้มมอง ท้องนิ้วไล้เบาตามตัวอักษรพวกนั้น เพราะสภาวะดิสเล็กเซียทำให้เธอต้องไล่เรียงชี้ตามตัวอักษรช้า ๆ เพื่อเฝ้าอ่านให้เข้าใจ เพราะแบบนั้นการอ่านหนังสือของดาริน่าจึงเชื่องช้ากว่าปกติ และก็เป็นอีกครั้งที่แอร์รอนดูจะไม่ได้เร่งเร้าอะไรเธอ
<br><br>
ราวกับเข้าใจ และเฝ้ามองอย่างใจเย็น
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">เรื่องออกกำลังกาย เพราะเป็นอาชีพของคุณแอร์รอน เราคิดว่าเอาไว้เป็นกิจวัตรประจำวันอันดับแรกก็ดีเหมือนกันค่ะ </font></b>”
<br><br>
ครั้งเวลาล่วงเลยไม่นานจนเกินไป ปากกาสีน้ำเงินก็ถูกนำมาแต่งเติมเขียนคำว่าออกกำลังกายสั้น ๆ ลงสมุดโน้ตในทุกวันของทุกเดือนให้กับรุ่นพี่ต่างบ้าน ถึงอย่างนั้นออกกำลังกายทุกวันก็ไม่ดี เธอจึงมีเว้นวันเบรกราวหนึ่งถึงสองวันไว้ให้ เป็นช่องว่างที่หญิงสาวกำปากกาดูครุ่นคิด ผินสายตาขึ้นมองยังร่างที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยสอบถามดูใคร่รู้อยู่ในที
<br><br>
“<b><font color="#f4a460"> ส่วนวันว่าง.. ถ้าก็สะดวกก็ดูหนัง หรือแวะไปโรงหนัง คิดว่ายังไงคะ?</font></b> ”
<br><br>
ช่วงศอกเท้าลงโต๊ะ วางช่วงคางลงฝ่ามือที่รองรับ ดวงหน้าคมของแอร์รอนโน้มใกล้ขึ้น รอยยิ้มเผยรับบนใบหน้าคมคายที่กำลังพยักรับให้กับหญิงสาว ดาริน่าที่เห็นแบบนั้นก็เผยรอยยิ้มตอบกลับ แต้มหายังจุมพิตนางฟ้าสองข้างแก้มก่อนจะก้มหน้าวาดรูปม้วนฟิล์มหนังให้ในช่องวันว่างเป็นสัญญะ
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">เราคิดว่ามีอะไรที่เคยทำอยู่แล้วอาจจะเบื่อได้ คิดว่าในแต่ละวันช่วงนี้ก็ลองเพิ่มกิจกรรมอื่นที่ไม่เคยทำ หรือไม่ค่อยได้ทำดูเป็นไงคะ? อย่าง.. ทำความสะอาดโรงอาหาร แวะไปเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ของร้านภายในค่าย <i>หรือ-</i></font></b> ”
<br><br>
ปากกาด้ามน้อยถูกโบกคิดไปมาน้อย ๆ กระทั่งลากเสียงในตอนท้ายส่วนปลายก็จิ้มเบาข้างขมับบางที่เอียงหา แววตาสีฮาเซลหลุบมองสมุดดูครุ่นคิดจนแพขนตายาวเคลียระเนินแก้มดูนุ่มนวล ทัศนีย์เบื้องหน้าตอนนี้ทำคนที่เฝ้าฟังอยู่ดูจะเงียบลงไป
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">หรือจะนอนพักเฉย ๆ ไม่ต้องซ้อม ไม่ต้องทำอะไร ..หามุมโปรดแล้วทิ้งตัวมองเพดานมองท้องฟ้านับมวลเมฆ ..เราว่าก็น่าจะผ่อนคลายดีนะคะ</font></b> ”
<br><br>
แอร์รอนมองยังดวงตากลมที่เงยมาสบสะท้อนภาพเขาอย่างชัดเจน ชายหนุ่มคล้ายเลื่อนเรียวนิ้วที่กำลังถูกคางวางทับปกปิดริมฝีปากที่อยากจะหลุดเสียงหัวเราะแผ่ว แววตาสีมรกตดูประกายระยับตอบให้ดาริน่าเข้าใจว่าอีกคนดูจะชอบแพลนที่เธอเสนอไม่น้อยจนใจชื้นขึ้นมา
<br><br>
“<b><font color="#f4a460"> ส่วนกิจกรรมที่ต้องทำหลัก ๆ ในแต่ละเดือน คุณแอร์รอนก็คิดไว้ได้นะคะ หรืออยากให้เราเสนออีกไหมคะ?.. </font></b>”
<br><br>
ชายหนุ่มบ้านไนกี้ผละแขนที่เท้าโต๊ะลงมาประสานมือช่วงตัก เขาเอนแผ่นหลังทิ้งลงพนักทว่ากลับไม่ละคลายแววตาที่จดจ้องยังดาริน่า เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1"><i>ถ่ายภาพยนตร์สั้น</i>.. ในสักเดือนหลังจากนี้</font></b> ”
<br><br>
ดาริน่าแทบหลุดสีหน้าตกใจอย่างปิดไม่มิด แต่เพียงครู่เดียวก็คล้ายตาวาวระยับ ก้มมองยังแพลนเนอร์บนโต๊ะด้วยความสนใจ มือเล็กดูขยับยุกยิกไปมาเลือกสีปากกาไม่ถูกว่าควรจะลงสีอะไรดี ริมฝีปากเล็กขยับเหมือนจะพึมพำบางอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว เธอตีตารางในกระดาษหน้าใหม่ เขียนหัวข้อสีสดใสว่าภาพยนตร์สั้นเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามามองแอร์รอนราวกับอยากฟังต่อ คนที่เพียงเกริ่นขึ้นมาราวกับทั้งกึ่งหยอกล้อแต่ก็มีร่องรอยความปรารถนาจริงลึก ๆ ในใจ ยามนี้เมื่อเห็นคนฟังดูใส่ใจและมองว่าสิ่งนั้นดูสำคัญ บุตรเทพีไนกี้ก็พลอยรู้สึกอุ่นวาบในใจแล้ว
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">สนใจหรอ? </font></b>” แอร์รอนหมายถึงการสนใจมาถ่ายทำด้วยกัน
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">น่าสนใจมากค่ะ </font></b>” แต่ดาริน่าหมายถึงเรื่องที่อีกคนอยากจะทำนั้นดูยิ่งใหญ่จนน่าสนใจ
<br><br>
คล้ายความหมายของทั้งคู่ไม่ตรงกัน แต่คนที่คิดอยากปัดให้เป็นเหตุผลของตัวเองนั้นดูจะเป็นหนุ่มบ้านไนกี้อย่างไม่ต้องสงสัย ร่างสูงโน้มลำตัวกลับเข้าหาโต๊ะอีกครา ประสานมือวางลงโต๊ะพร้อมจ้องตาสีฮาเซลกลมโตคู่นั้นอย่างกึ่งเอ็นดู ความเงียบโรยตัวโดยมีดาริน่านิ่งรออย่างตั้งใจบ้าง และเพราะแบบนั้นสตาร์หนุ่มจึงตัดสินใจเริ่มเล่าเรื่องบางอย่าง
<br><br><div class="quote"><blockquote>เรื่องของเด็กหนุ่มผู้มีความฝัน ความฝันที่อยากจะสร้างวงดนตรีกับเพื่อนของเขา พวกเขาต่างพูดคุยและวางแผนกันอย่างเป็นมั่นเหมาะ ทว่ากาลเวลาได้พรากความเยาว์วัยและความฝัน เพื่อนเขาทีละคนต่างทยอยเลือนผละ บ้างถูกครอบครัวห้ามปราม บ้างมีเส้นทางใหม่ของตัวเองไม่อาจเดินทางร่วม
<br><br>
แม้กระทั่งเด็กหนุ่มเองก็ต้องดำเนินเส้นทางอื่นอย่างน่าใจหาย กีต้าร์ถูกทิ้งร้างก่อนถูกส่งขายไปด้วยใจที่ขมปร่า นิ้วที่ด้านหนาจากการฝึกหนักไม่ได้ถูกใช้จรดสายเล่นทำนองเพลงอีก
<br><br>
กระทั่งคืนวันหนึ่งที่ชะตาเล่นตลก หนึ่งในน้องของเพื่อนกลุ่มนั้นของเขาคนหนึ่งกลับปรากฏบนนั้น บนเวทีการแสดงในบาร์เล็ก ๆ ที่เขามักเทียวมาบ่อยหน อีกฝ่ายโอบถือกีต้าร์ของเขาเอาไว้ เขาไม่รู้เลย.. ไม่รู้ว่าเหตุผลที่เธอขึ้นไปยืนบนนั้นพร้อมประคองจับกีต้าร์เขา เพราะถือให้ใครบางคน หรือตั้งใจจะเล่นอะไรหรือเปล่า ทว่าเธอตัวคนเดียว บนนั้น ทว่ากลับยืนอยู่เลือนลางให้เห็น สองขาชะงักงันแข็งทื่อ ในใจเรียกร้องให้เขาพุ่งขึ้นเวที ร่วมเล่นบทเพลงกับเธอที่ยืนจุดประกายความฝันดีไหม
<br><br>
เพราะหากเป็นแค่การคิดไปเองเขาจะทำอย่างไร?</blockquote></div><br>
.<br>
.<br>
“ <b><font color="#f4a460">ก็.. ขึ้นไปถามเลยสิคะ</font></b> ”
<br><br>
ดาริน่าที่นั่งนิ่งจ้องสบคนเล่าตาแป๋ว ออกความเห็นเสียงหวานฟังเรียบเรื่อย แววตากลมสะท้อนภาพของคนตรงหน้าชัดแจ้ง แอร์รอนคล้ายถูกดึงดูดเข้าไปในนั้น เฝ้ารอเงียบ ๆ ถึงประโยคถัดไปที่เธอคล้ายอยากจะเอื้อนเอ่ย
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">ไม่ถามก็คงไม่รู้ ..หากไม่ใช่ก็แค่เป็นฝ่ายเริ่มต้นชวนใหม่ ความฝัน.. จะทำเมื่อไหร่ก็ได้นี่คะ ถ้าเด็กคนนั้นยังมีใจรักในดนตรีอยู่</font></b> ”
<br><br>
ความเงียบเคลื่อนคล้อยผ่าน สายลมเบาพัดเคลียหา บรรยากาศโดยรอบที่หนักอึ้งคล้ายผ่อนคลายลงทุกชั่วขณะที่เข็มนาฬิกาส่งเสียงวินาที แอร์รอนเป็นฝ่ายหลุบสายตาลงเสียก่อน รอยยิ้มของเขาดูฉายประกายบางอย่าง ดวงหน้าคมพยักหน้ารับท่าทีดูอ่อนโยนลงหลายส่วน
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">เรื่องที่เล่า.. เป็นเรื่องที่ดีนะคะ</font></b> ”
<br><br>
คำชมนั้นเฝ้าฟังจริงใจ จนชายหนุ่มไนกี้คิดว่าเขาคงไม่อาจอยู่ต่อหน้าเด็กสาวที่คววามคิดซื่อตรงแบบนี้ได้อีก เขาพยักหน้ารับอีกหน เลื่อนมือรวบรวมสมุดโน้ตของตัวเองทีอ่ีกฝ่ายตั้งใจเขียนสิ่งที่อยากทำเอามาแนบตัว และนั่นทำให้ดาริน่ารับรู้สัญญาณว่าเวลาของการปรึกษาในวันนี้คงจบลงเท่านี้ ธิดาแห่งไอริสไม่ได้เอ่ยรั้ง เธอเพียงผินสายตากลับลงกระเป๋าเพื่อมองหาบางสิ่ง
<br><br>
“ <b><font color="#4169e1">วันนี้ขอบใจมากนะดาริน่า พรุ่งนี้ก็เหลือถ่ายรูปด้วยกันใช่ไหม <i>ไว้เจอ…</i> </font></b>”
<br><br>
แอร์รอนค่อย ๆ เบาเสียงลงในตอนท้ายยามเมื่อเห็นนิตยสารกีฬาที่ดาริน่ายื่นส่ง หญิงสาวเงยสบตาประกาย เรียวนิ้วแตะลงรูปของอีกฝ่ายที่อยู่ในมุมหนึ่งของหน้าปก รอยยิ้มประดับผ่าน รอยกดบางเบาแต้มยังสองข้างแก้ม นุ่มนวล
<br><br>
“ <b><font color="#f4a460">เห็นมีรูปคุณแอร์รอนเลยซื้อมาฝากค่ะ.. ถือว่าให้เป็นของขวัญให้กำลังใจเรื่องทำภาพยนตร์สั้นด้วยแล้วกันนะคะ</font></b> ”
<br><br>
บุตรแห่งไนกี้รับของมาไว้กับตัว กวาดสายตามองครู่หนึ่ง เสียงลมหายใจคล้ายแว่วผ่านลง เจ้าตัวสบตารุ่นน้องต่างบ้าน เรียวคิ้วดูคล้ายมุ่นหาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มตามรอยยิ้มของอีกฝ่าย
<br><br>
คล้ายการบอกลาที่เป็นประโยคดูจะเงียบลง</div><div class="rtxt"><br></div><div class="rtxt">ทั้งคู่เพียงผงกศีรษะให้กันและเป็นร่างของสตาร์หนุ่มที่ผละเดินจากไปก่อน
<br><br><span id="kM0.9453146003211628">@<span id="kM0.2473835994035508">@<span id="kM0.7018870706562228">@<span id="kM0.5450030600172987">@<span id="kM0.11559452383524549">@<span id="kM0.9979235424642183">@Nereza </span></span></span></span></span></span><br><br><b>
รางวัลกิจกรรมขั้นตอนที่ 2</b> : 20 ดอลลาร์ และ +20 EXP
<br><br>★ มอบ <b>เค้กสตรอว์เบอร์รี่</b> ให้กับ <b>วิโอล่า เลโนเวนเซีย</b><br>
★ มอบ <b>นิตยสารกีฬาฟุตบอล</b> ให้กับ <b> แอร์รอน สตาร์
</b><br>
</div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><br><img src="static/image/hrline/1.gif" border="0" alt=""><br><br></div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><img src="https://i.imgur.com/xSK6FS6.png" border="0"></div><div class="rtxt" style="text-align: center; "><a href="https://i.imgur.com/xSK6FS6.png ">ลิงก์รูปภาพ</a></div><div class="rtxt"><br></div></div></div></center>
<br>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-5-3 06:57
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXerxgFcMJM6yDq8EGmiuCWlHba7XHJvEuTmolPDt9fiym_Y70wqM0s75zh8QtCCeZwDi5HhykFoGo-SvIL-FDMh2xyUk1Ci6KChug4Yo3-F2J3BiddAI821IHuHnySnxMpPw-fbRA?key=urbWvLyqj2Cm_5l5MJjkFO9C320https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfRbbh4sJ8cDPKJUcTnZ0rrlemu_04j184oDX75v00u7i3QzykdK7q-f5hzOzufSF6YnfokiPX_MTluzmVWi6B6Y8gRUt2kcIQuQ45AuTXrz0oTZF0EN0ldaCWS8RCEGgU1lWYilA?key=urbWvLyqj2Cm_5l5MJjkFO9CDAY 1: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
(THU) 03/04/2025 เวลา 10.30 น.
รีบไปที่กระท่อมหมายเลขสิบตามนัดหมาย ปกติชายหนุ่มเดินตัดผ่านกองไฟเฮสเทียจากกระท่อมโพไซดอนไปกระท่อมเฮคาทีเป็นแนวทะแยงมุมกันพอดีเป๊ะเลยไม่เคยเฉียดผ่านไปที่กระท่อมอะโฟร์ไดท์
ความรื่นรมย์และสุนทรียภาพทางความงาม การจัดสวนและตำแหน่งของส่วนเสริมของกระท่อมหมายเลขสิบถูกตกแต่งได้อย่างไร้ที่ติสมกับเป็นที่อยู่อาศัยของชาวบ้านแห่งความรักและความงามจริง ๆ
‘ที่ปรึกษาบ้านนี้น่าจะเจ้าระเบียบน่าดู’
พอมาคิดเทียบกับกระท่อมโพไซดอนที่เขาเป็นที่ปรึกษาแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ขนาดว่ากระท่อมทั้งหลังถูกเสกสรรค์โดยมหาเทพเจ้าสมุทรแล้วยังดูไม่ครบสรรพเท่า มีที่โม้ได้มากกว่าหน่อยก็คือ ‘บ้านพี่มีสระว่ายน้ำนะน้อง’ เห็นทีว่าเขาต้องดูงานจะกระท่อมหลังงานนี้ไปจัดระเบียบที่บ้านพักของตัวเอง
‘ว่าแต่ที่ปรึกษาบ้านอะโฟร์ไดท์นี่คือใครกันนะ?’
ดีนเคยได้ยินมาว่าที่ปรึกษาของเหล่าสายเลือดแห่งความงามเป็นสาวสวยที่ออกเดินทางไปทำภารกิจรอบโลกในสถานที่ที่ติดต่อได้ยาก บ้างก็บอกว่าหายสาปสูญเพราะไม่มีใครได้เจอเธอมาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่เขาก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าใครเป็นคนบอกเรื่องนี้มา ช่างมันเถอะ... คนเราถึงจะขี้เผือกแค่ไหนแต่ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ไปหมดทุกเรื่องหรอก
“ดีน ทางนี้~~~”
เสียงเจื้อยแจ้วเรียกทักชายหนุ่มมาทางกระโจมต้องประสงค์ พี่สาวสายเลือดเทพแห่งดวงอาทิตย์โบกมือหวอย ๆ เรียกทักเขามาจากทางนั้น สาวบ้านพระอาทิตย์แย้มยิ้มสดใสเหมือนกับเด็ก ช่างเป็นคนที่ใช้ความว่าน่ารักได้อย่างสิ้นเปลือง หากไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าสาวตรงหน้าเป็นรุ่นพี่อายุเฉียดสามสิบ
ไม่รู้ว่าตอนที่ส่งข้อความไป ‘เคธี่ เฟย์’ หรือที่เรียกกันว่า ‘แคท’ อยู่ที่ส่วนไหนของค่าย แต่เธอมาถึงเร็วราวกับเทพอะพอลโล่ลากราชรถติดเจ็ทมาถึงก่อนโดยไม่ทำให้เพื่อนต้องรอ
“ไฮฮาย คุณแคท”
ดีนยิ้มแป้นโบกมือกลับ จากนั้นก็เดินไปทางกระโจมสีขาวที่ตั้งอยู่กลางสวนแมกไม้สีชมพูและม่วง แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านกลีบดอกไม้สะท้อนลงบนผืนผ้าบางเบา จนสีขาวบริสุทธิ์ของกระโจมแปรเปลี่ยนเป็นสีละมุนของดอกไม้เหล่านั้น
ราวกับอยู่ในความฝัน…
“มารอนานแล้วหรือยังครับ?” ดีนถาม
“ไม่นาน แต่โร้ดรันเนอร์ยังวิ่งมาเร็วไม่พอนะ”
‘คุณมาเร็วไปต่างหาก’
อยากตอบกลับไปแบบนั้นทว่าชายหนุ่มเพียงแค่อมยิ้มเบา ๆ แล้วเล่นมุกกลับ
“เอาน่า ผมวิ่งไม่เร็วเพราะมัวแต่วิ่งชนบิลบอร์ด”
“ไม่ใช่โร้ดรันเนอร์แล้ว นั่นมัน ไวลด์ อี. โคโยตี้แล้ว!” เคธี่หัวเราะได้ใจ
“อ้าวเหรอ ผมจำผิดสิเนี่ย” ดีนแสร้งทำเป็นไม่รู้ จะจำผิดได้ยังไง ก็เขาน่ะนอกจากเป็นแฟนพันธุ์แท้ดิสนีย์แล้วยังเป็นแฟนของลูนีย์ตูนส์ตัวยง แต่ก็ทำเป็นไม่รู้แล้วเปลี่ยนเรื่อง “จากภารกิจที่ไปมา ผมซื้อของฝากมาให้ด้วย ไซส์นี้รุ่นพี่น่าจะใส่ได้นะครับ”
บุตรแห่งโพไซดอนนำของฝากออกมาจากกระเป๋า คือ เสื้อฮาวายของผู้หญิง ที่มีสีสันและลวดลายสดใสเป็นภาพของทะเลและพระอาทิตย์อัสดง จากฝีมือการเพ้นท์ของช่างท้องถิ่นไล่เฉดสีที่สวยทีเดียว
“โอ๊ะ ใส่ได้ ๆ” เคธี่รับเสื้อฮาวายมาแล้วทาบกับตัวเอง ซึ่งเธอน่าจะใส่ได้แบบพอดีเป๊ะ “ขอบคุณนะดีน ไม่คิดว่าจะมีของฝากมาให้ด้วย” เธอยิ้มหวานขอบคุณ
“ผมซื้อของฝากชาวค่ายเป็นเรื่องปกติครับ ไม่รู้เป็นอะไร ถ้าไปที่ไกล ๆ แล้วไม่ได้ช็อปปิ้งของมาเป็นโหลแล้วมันนอนไม่หลับ” ดีนหัวเราะ “แต่เรื่องภารกิจค่อยเล่า มาพูดถึงธุระของเราตอนนี้กันดีกว่า”
“ได้เลย” เคธี่พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนหันไปกวักมือเรียกใครบางคน “น้องวิโอล่า พวกเรามากันพร้อมแล้วล่ะ เธออธิบายกติกาได้เลย”
‘วิโอล่า เลโนเวนเซีย’ น้องสาวคนสวยจากบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ยืนหลบมุมอยู่จนลืมสังเกตเห็น แต่พอเธอเดินเข้าฉาก ออร่าแบบเจ้าหญิงน้อยก็เปล่งประกายออกมาจนต้องตะโกนว่า ‘ราชนิกุล!’ ในใจ
“คะ..ค่ะ พี่แคท พี่ดีน” วิโอล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหม่า เธอสูดหายใจแรงเรียกความมั่นใจให้ตัวเองจนได้ยินเสียชัด ทำเอาคนรอฟังกติกาถึงกับคอยลุ้นให้กำลังใจไปด้วย “วิโอล่า เลโนเวนเซียค่ะ ขอนำเสนอวิธีการเล่นเลยนะคะ เอ่อ.. คือ.. อ่า…”
“ใจเย็น ๆ วิโอล่า ฮึบ!” เคธี่กำหมัดให้กำลังใจสาวน้อย
“ทำแบบนี้เดี๋ยวเธอก็ยิ่งเขินใหญ่หรอกคุณแคท” ดีนเท้าคางแซว
“อ๊ะ จริงเหรอ? งั้น.. ฉันจะให้กำลังใจเงียบ ๆ” พูดจบรุ่นพี่สาวบ้านอะพอลโล่ก็เม้มปากก่อนจะนั่งตัวตรงแหน่ว
“คิก.. ขอบคุณนะคะ” วิโอล่าหัวเราะเบา ๆ ดูเหมือนว่ากำลังใจจากรุ่นพี่ที่แสนดีจะทำให้เธอมีพลังขึ้นมาบ้างแล้ว “ที่กระโจมต้องประสงค์แห่งนี้มีพลังที่จะเนรมิตห้องภายในบ้านพักให้เป็นจริงได้ค่ะ ขอแค่เจ้าของห้องแสดงความปรารถนาที่จะให้เกิดขึ้นจริง ๆ…”
“เห กระท่อมอะโฟร์ไดท์มีพลังแบบนั้นด้วยเหรอ สะดวกดีจังเลย” เคธี่ทำตาโต “ที่กระท่อมพี่นะต้องเผาศรัทธาเรียกท่านพ่อมาเสกห้องให้ล่ะ จะเปลี่ยนนั่นนี่บ่อย ๆ ก็เลยเกรงใจ”
“นั่นสิ ผมก็เลยสร้างห้องเองซะเลยสะดวกกว่าเรียกพ่อมาเสกให้อีก” ดีนเองก็ให้ความเห็น
“บ้านที่มีแต่หนุ่ม ๆ วัยฉกรรจ์นี่ดีจังเลยนา ไม่ขาดแคลนแรงงานเลยสิ”
“จะว่างั้นก็ใช่ แต่ตอนนี้ตี้แตกอยู่ครับ ไปอยู่นิวโรมกันหมด” ชายหนุ่มหัวเราะ “แล้วรุ่นพี่อยากได้ห้องแบบไหนล่ะครับ? เขาว่าเสกได้ทุกอย่างเลยนี่ ทำห้องหรูหราหมาเห่าแบบเพนเฮาส์หรูน่าจะได้”
“หูย.. ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก” เคธี่รับยกมือขึ้นมาโบกปัดก่อนที่จะเปลี่ยนโหมดไปนึกคิด “อืม… จริงอยู่ที่พ่อเราเป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ แต่ตอนนี้แสงสว่างกำลังทำร้ายฉัน ฉันนอนไม่ได้เลยในห้องก็ร้อนไปหมด บางทีการเอาหน้าต่างออกอาจจะช่วยได้ แต่ฉันว่าฉันต้องการผู้ช่วยสักคน สงสัยต้องให้นายช่วยออกแบบแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวนะ เอาหน้าต่างออกไปเลยก็ไม่มีช่องรับแสงสิครับ อย่างน้อยควรจะมีแสงสว่างในห้องสักสิบเปอร์เซ็น อย่างน้อยก็ตามหลักกฎหมายการออกแบบอาคาร”
“เป็นการเป็นงานชะมัด นายเรียนจบสถาปัตย์ฯ มาเหรอ?” เคธี่ทำหน้าทึ่ง
“เปล่าหรอกครับ ผมจบเทคโนโลยีชีวภาพมาน่ะ ส่วนเรื่องออกแบบห้องนายช่างใหญ่ไทสันบอกมาตอนที่ผมสร้างห้องสัตว์เลี้ยง” ดีนตอบ
“พี่ไทสันน่ะเหรอ สุดยอดไปเลย! ฉันนึกว่าเขาเก่งแค่งานคราฟอาวุธเสียอีก คิดไม่ถึงว่าสร้างบ้านได้ด้วย” คำตอบของดีนทำเอาเธอตกใจยิ่งกว่าเดิม “คงหลีกเลี่ยงหน้าต่างไม่ได้สินะ ถ้างั้นควรทำยังไงดี…”
วิโอล่าสลับมองทั้งสองคุยกันจึงได้แต่อมยิ้ม
‘ทั้งคู่สนิทกันดีจัง ดีจังเลยนา…’
บางทีเธอก็อยากสนิทกับคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้บ้าง ติดแค่ขี้อายเกินไปจึงได้แต่มุดหน้าหนี
“พวกพี่ ๆ ใช้ดินสอ สี แล้วก็กระดาษบนโต๊ะในการออกแบบงานได้นะคะ ถะ…ถ้า ได้แบบที่เป็นรูปธรรม.. กระโจมก็จะรังสรรค์ห้องให้ตรงแบบได้มากกว่า..”
“ขอบคุณนะวิโอล่า แต่ถ้าบอกว่าห้องจะออกมาเหมือนแบบที่วาด รุ่นพี่แคทก็ซวยแล้วเพราะฝีมือการวาดภาพของฉันเท่ากับเด็กเกรดสาม” แซวตัวเองก็หัวเราะ
“มะ.. ไม่หรอกค่ะ ถึงจะวาดรูปไม่เก่งก็ไม่เป็นไร…” วิโอล่ากล่าวเสียงแผ่ว แต่ที่เธอบอกน่ะเป็นเรื่องจริงนะ!
“ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะได้ห้องเบี้ยว ๆ มาแล้ว” เคธี่หัวเราะขำ แต่เธอว่ามันก็น่าสนใจดีนะถ้าได้ห้องเบี้ยว ๆ ใช้หลับนอน คงเป็นอะไรที่ไม่น่าเบื่อ ขอแค่ไม่มีอะไรล้มทับก็พอ “เอ.. ว่าแต่… วันนี้วันพฤหัส น้องวิโอล่าโดดเรียนเหรอจ๊ะ?”
“อ๊ะ! ปะ..เปล่านะคะ” ถูกทักแบบนี้สาวอะโฟร์ไดท์ยิ่งเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ เธอแก้ตัวจนลิ้นแทบจะพันกัน “วะ.. วันนี้มีหยุดอ่านหนังสือสอบน่ะค่ะ”
“อ้าว วันนี้หยุดอ่านหนังสือเหรอ รบกวนเธอหรือเปล่า ต้องรีบไปอ่านหนังสือแล้วสิเนี่ย จะว่าไปก็น่าคิดแฮะ… ใช้กระโจมต้องประสงค์เสกคำตอบถูกทุกข้อให้ข้อสอบได้หรือเปล่าหว่า?” ด้วยนิสัยนักวิทยาศาสตร์ของดีนทำให้เขาเริ่มตั้งสมมติฐานไปเรื่อย
“โธ่ พี่คะ.. กระโจมต้องประสงค์ใช้ทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”
“ว้า น่าเสียดาย นี่ถ้าเสกได้มากกว่าห้องนะแหล่มเลย” ดีนพูดแล้วก็ยกนิ้วโป้งประกอบ
“ก็พูดไป~~ ถ้าไม่ได้จากความสามารถตัวเองก็วัดผลไม่ได้น่ะสิ” เคธี่หัวเราะ “น้องวิโอล่าไปอ่านหนังสือก่อนก็ได้นะ ตรงนี้น่าจะคุยกันยาว”
“ค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวนะคะ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะคะ” วิโอล่าตอบ
“ไว้ถ้าพวกเราออกแบบห้องเสร็จแล้วจะเรียกอีกทีนะ”
สาวเจ้าบ้านค้อมศีรษะให้รุ่นพี่ทั้งสองก่อนจะไปนั่งอ่านหนังสือติวสอบที่อีกมุมหนึ่งของสวนดอกไม้
“เอาล่ะ มาเริ่มลงมือกันเลยดีกว่า.. รุ่นพี่บอกว่าไม่อยากได้หน้าต่างสินะ แต่ก็จำเป็นต้องมีช่องรับแสงไม่งั้นอยู่แล้วจะอึดอัดเกินไป.. ถ้างั้นเอางี้ไหมครับ เปลี่ยนสเตนกลาสที่เคยติดกันคราวก่อนเป็นตู้ปลา ถ้าได้นอนห้องใต้ทะเลน่าจะน่าสนใจ”
ดีนเริ่มร่างภาพห้องของเคธี่ลงกระดาษคร่าว ๆ โดยวางตำแหน่งของตู้ปลาที่จะเอามาแทนที่กระจกเท่าที่จำความได้
“ออกแบบได้สมกับเป็นบุตรแห่งโพไซดอนดีแฮะ” เคธี่ท้าวคางมองรูปร่างในกระดาษ
“จะว่างั้นก็ได้ ผมได้แรงบันดาลใจบางส่วนมาจากแอตแลนติส เอาจริงแรก ๆ อาจจะไม่ค่อยชินกับปลาที่ว่ายไปมาเท่าไร แต่อยู่ไปอยู่มาก็จะชินไปเองครับ”
“เงาปลาว่ายไปมาอาจจะดีกว่าแสงแดดก็ได้ พูดตามตรงนะ ขนาดว่าตอนนี้ติดหน้าต่างเป็นเสตนกลาสยังเอาไม่อยู่เลย แสงสีมากไปจนตาลายเลย”
“อ่า.. กระจกสีอาจจะไม่ค่อยเหมาะกับห้องนอนเท่าไรสินะ…”
ตอนติดตั้งก็สวยดี แต่ใช้งานจริงกลับไม่โอเคก็ไม่ได้สินะ...
“ต่อไปเตียง.. รุ่นพี่อยากได้เตียงไข่มุกของเงือกน้อยไหมครับ?” ดีนถาม
“อูย เตียงเงือกน้อยเลยเหรอ มันจะไม่หวานแหว๋วไปหน่อยเหรอดีน มันน่ารักไปไม่เหมาะกับฉันซะล่ะมั้ง” เคธี่หัวเราะ ทำเอาคนที่กำลังวาดรูปอยู่ต้องเงยหน้ามอง
‘อย่างคุณเนี่ยนะไม่น่ารัก?’
แต่เอาเถอะ แม้ว่าหญิงสาวจะร่าเริงและน่ารักเหมือนเด็ก แต่ไลฟ์สไตล์ของเคธี่ไม่ใช่คนนุ่มนิ่ม ออกจะเป็นสาวโฉบเฉี่ยวทะมัดทะแมงแล้วก็รักการผจญภัยเสียด้วยซ้ำ
“ถ้างั้น.. เป็นเตียงไม้ไผ่สานที่มีเถาวัลย์ห้อยลงมาเหมือนกำลังผจญภัยในป่าใหญ่…”
อืม.. โคตรไม่เข้า
“ไม่ได้เข้ากันเล้ย~~” เคธี่หัวเราะตอกย้ำความคิดในหัวดีนพอดีเป๊ะ “แต่เอาสิ ฉันชอบ มีทั้งทะเลและป่าในห้อง มันต้องยอดเยี่ยมแน่ ๆ”
“เอาจริง?” ดีนเลิกคิ้วถาม
“เอาจริงสิ วาดมาเลย” หญิงสาวจิ้มนิ้วจึก ๆ ลงในกระดาษ ดีนถึงได้วาดเตียงเถาไม้บูด ๆ เบี้ยว ๆ ลงไป
“ถ้างั้นผมเพิ่มโต๊ะดอกทานตะวันให้ด้วยเลย เข้ากับคุณสุด ๆ” ถือวิสาสะวาดโต๊ะดอกทานตะวันลงไปด้วยเลย ซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ห้องดูโล่ง ๆ นะ เพิ่มเฟอร์นิเจอร์ลงไปอีกสักอย่างสองอย่างดีไหม?” เคธี่เสนอเพิ่ม
“ถ้างั้น.. ต่อไปก็ตู้หนังสือ เอาสีแดงไปเลย ตัดกับสีห้องดี”
“ให้ตายสิ!” ธิดาอะพอลโล่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับการแกล้ง กระนั้นเธอก็ไม่ได้ท้วง ออกจะดูสนุกสนานที่ได้ลุ้นว่าห้องจะออกมาเป็นอย่างไร
“แล้วก็.. ผมเพิ่มให้อีกอย่าง ของหวานอันใหญ่เบิ้ม!”
ไม่รู้ทำไมดีนถึงวาดออกมาเป็นขนมของญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นเค้ก สงสัยว่าเทพอะพอลโล่จะดลใจ จากนั้นเขาก็สาดสีสันลงไปจนภาพห้องของ เคธี่ เฟย์ เสร็จสมบูรณ์https://i.imgur.com/CcxYMpv.png “เรียบร้อย!”
“ว้าว ถึงไม่เข้ากันแต่ก็น่ารักชะมัด! ฉันชอบนะ ต่อไปต้องทำยังไงนะ? ตั้งจิตอธิษฐานให้ห้องออกมาเหมือนรูปนี้เหรอ?”
“เอ่อ.. ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ แต่ถ้าฟังจากที่วิโอล่าอธิบายก็คง—...”
พูดยังไม่ทันจบประโยคดีนก็เห็นรุ่นพี่สาวประสานมือกลางอกหลับตาพริ้มตั้งจิตให้เนรมิตห้องตัวเองไปแล้ว
เอาล่ะ.. เดี๋ยวก็คงรู้กัน
. . .
ดีนละเคธี่ใช้เวลาอยู่ที่กระโจมต้องประสงค์ในการเม้ามอยภารกิจอยู่ครู่ใหญ่ (แน่นอนว่าเขาเล่าไม่หมด) จนถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย แจ้งสาวน้อยวิโอล่า บอกลากันแล้วนัดเจอกันใหม่วันเสาร์และวันอาทิตย์ที่เคธี่ว่างไม่มีการสอน
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdtIdgiCvdpsN2f-z8Q0ZHqrJ2lEpPiq8zhRF80RrtOFquNCc1I5n1OF00MZ4I_0rxYmZsnqm4FV_VsjTjn9gBN3nNXr99g380Suht_SdARrgRNmS50D2yvb7kU0Cj32E5iBLQOOQ?key=urbWvLyqj2Cm_5l5MJjkFO9Cร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 1: 5 ดรักม่า และ +20 EXP
static/image/hrline/line3.png
มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [เคธี่ เฟย์ (แคท)]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex@Nereza
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-5-8 00:11
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeNbX9pG7LwMIIv-GU7uGHSYXWGERuqp9QsEecvs6qOOYefJG_-t-5bbJ726Jz99UCdOZr88EVmQ6-fzLL9QLgznAe3rARSQV8S65Q92D9WaWREExDnFfNUPTmJbOy8-8o_psXVLQ?key=dmf8UZpjOPvrvwWsPShRlxbE322https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXec8rSQKmv9feXRlTC8g1idoCdH8L3MR0kdgZUXTsswpXBjOkw7uWXkMz7WgKysBvDgVKTNPoncG9gJwkp6VEtv2alejUZOXdZPCFokLHXbcsHcQ5cwQWRpqjyWwKBDjDVc3Rp31A?key=dmf8UZpjOPvrvwWsPShRlxbEDAY 2: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
(SAT) 05/04/2025 เวลา 10.30 น.
เว้นว่างจากกิจกรรมดูแลคนในค่ายหนึ่งวันเพราะคู่หูที่ดีนต้องดูแลมีสอนในวันศุกร์ ในช่วงสายของวันหลังจากที่ทำกิจวัตรเสร็จชายหนุ่มสายเลือดโพไซดอนก็มาที่กระโจมต้องประสงค์อีกครั้งในเวลาเดิม แล้วดีนก็เห็นว่ารุ่นพี่เคธี่ได้มารออยู่ก่อนแล้ว ช่างทำอะไรว่องไวสมกับเป็นเธอเลยจริง ๆ
“ไฮฮายคุณเคธี่ วันนี้ก็มาก่อนอีกแล้ว วันนี้ผมเอาขนมกับน้ำชามาฝากด้วยล่ะ”
บุตรแห่งเจ้าสมุทรกล่าวทักทายด้วยความร่าเริ่งราวกับสนิทกับธิดาแห่งบ้านอะพอลโล่เต็มแก่ ซึ่งความจริงนั้นไม่เลย เขาได้เจอกับเธอเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ได้คุยกันก็ตามที่เห็น แต่ด้วยความเป็นคนอะเลิร์ทและน่าจะมีบุคลิกภาพคล้ายคลึงกันจึงกลายเป็นเข้าขากันได้ดีจนดูเหมือนสนิทสนมกันมานาน
“โอ้ วันนี้ก็มีของฝากงั้นเหรอ เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะ!” เคธี่ยกนิ้วโป้งของทั้งสองมือชูให้
“เมื่อวานเราจัดห้องกับคุยกันตั้งแต่ชั่วโมงใช่ไหมล่ะครับ ผมเลยคิดว่าเอาของว่างมานั่งกินด้วยก็ดี คอจะได้ไม่แห้ง”
แม่อยากรบกวนน้องสาวบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบด้วยสิ ซึ่งการหาของกินมาเองก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรเลย
“นายนี่ก็ช่างใส่ใจดีเหมือนกันนา~” เคธี่กล่าวลอย ๆ จากนั้นเธอก็ผายมือให้ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
บนโต๊ะกลมที่ขั้นกลางเต็มไปด้วยเครื่องเขียนสีสันสดใสและอุปกรณ์ตกแต่งอย่างวาชิเทป ให้เดาคิดว่าน่าจะต้องทำงานประดิษฐ์อะไรบางอย่าง
“ฉันถามน้องวิโอล่ามาแล้วล่ะ เธอบอกว่าของวันนี้ต้องทำทูดูลิสต์หรือไม่ก็ไดอะรี่ ฉันก็ไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้ซะด้วยสิ ปกติปล่อยไหลไปตามสถานการณ์อย่างเดียวเลย”
รุ่นพี่สาวหัวเราะแห้ง ใครจะเชื่อเล่าว่าโตมาจนปูนนี้แต่แทบไม่เคยต้องจดบันทึกทำแพลนเนอร์หรือทูดูลิสต์ จะบอกว่าใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณก็เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ป่าแปลก ๆ หรืออาจต้องโทษความจำของตัวเองดีที่ดันออกมาดีจนไม่จำเป็นต้องทำลิสต์กันลืม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยลืมอะไรหรอกนะ…
“ทำทูดูลิสต์หรือไดอะรี่งั้นเหรอ?” คิ้วหนา ๆ ของดีนยกขึ้น “แย่ล่ะสิ ผมก็เป็นคนไม่ค่อยวางแผนงานเหมือนกัน”
“อ๋า.. แบบนี้ก็ตายล่ะสิ จะรอดไหมนะตี้ของพวกเรา” เคธี่เม้มปาก เธอเริ่มออกอาการอยู่ไม่สุขสั่นขาใต้โต๊ะไปมา ซึ่งเป็นอาการของคนสมาธิสั้น
“ต้องรอดสิครับ มาถึงขนาดนี้แล้ว ทูดูลิสต์มันก็แค่เขียนสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ? ไม่จำเป็นต้องรูทีนก็ได้ แค่เป็นสิ่งที่อยากทำ ความจริงเหมือนผมเคยทำตอนเรียนมหา’ลัยอยู่นะ แต่ทำยังไงขอทวนความจำแป๊บ”
ดีนนั่งหลับตากอดอกแล้วนึกถึงความทรงจำเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว ในวันที่เขาต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำวิจัย แล้วต้องคอยจดบันทึกกำหนดการมากมายที่ตัวเองไม่ถนัด เคล็ดลับนึงที่ดีนเรียนรู้มาจากเพื่อนสาว การทำสมุดจดบันทึกให้สวยงามน่าดูก็ทำให้เราอยากจะทำแพลนเนอร์แล้วเปิดมันดูบ่อย ๆ เหมือนกัน
“พอจะจำได้แล้ว ก่อนอื่นคือต้องมาลิสต์ก่อนว่ามีอะไรที่ต้องทำ หรือว่าอยากทำบ้าง จากนั้นก็เขียนลงไปในสมุด วาดรูปตกแต่งใช้สีที่สดใส ใช้ปากกาสีไฮไลท์ข้อความเพื่อแบ่งแยกหัวข้องานต่าง ๆ จะทำให้อ่านง่ายขึ้นด้วยครับ”
แล้วชายหนุ่มก็ใช้สมาร์ทโฟนลูกเทพเข้าเว็บไซต์เสิร์ชหาตัวอย่างของทูดูลิสต์สวย ๆ เป็นตัวอย่างให้เคธี่ดู
“โอ้โห พอสวยแล้วดูน่าอ่านขึ้นด้วยจริงแฮะ” ท่าทางของหญิงสาวดูจะตื่นเต้นไม่น้อย มือก็รูดดูตัวอย่างไม่หยุด
“ใช่มะ แต่ที่ผมเคยทำก็ไม่ได้ทำสวย ๆ แบบนี้หรอก” ดีนหัวเราะ อย่างหรูสุดก็คือใช้ปากกาไฮไลท์ทำกรอบข้อความ “แล้วคุณแคทว่าจะทำเป็นธีมแบบไหนดีล่ะครับ?”
“ยังนึกไม่ออกเลย ฉันอยากได้แบบที่ไม่น่ารักเกินไปนะ เอาให้อ่านง่ายแล้วก็ ชอบโทนสีสว่าง ส้ม เหลือง เขียว เหมือนพระอาทิตย์ในสวนอะไรทำนองนี้”
“ว้าว คุณชอบสีคล้าย ๆ ผมเลยสิ ผมชอบสีส้มนะ งั้นพอจะช่วยออกแบบด้วย”
“ดีจัง รบกวนด้วยนะดีน” เคธี่ทำตาวิบวับใส่เขา เหมือนกับอีโมจิตัวหนึ่งที่ดีนชอบส่งไปอ้อนแมคเคนซี่
“งั้นเรามาเริ่มลงมือกัน คุณก็เขียนลิสต์ที่อยากทำไว้ล่ะครับ”
“โอเค!”
จากนั้นทั้งสองก็ลงมือช่วยกันทำทูดูลิสต์ของ เคธี่ เฟย์ หญิงสาวเขียนสิ่งที่อยากทำลงไปซึ่งอ่านแล้วก็ได้แต่หัวเราะเพราะไม่ค่อยต่างจากดีนเท่าไร ลิสต์รายชื่อร้านอาหารที่อยากไปลองดูให้ได้สักครั้งในปีนี้ ของที่อยากซื้อ เพลงที่อยากฟัง หนังที่อยากดู ดีนก็เลยแนะนำหนังโปรดของเขาใส่ลงไปในลิสต์ของพี่สาวบ้านอะพอลโล่ลงไปด้วย จนเมื่อได้ลิสต์รายการแล้วก็ถึงเวลาละเลงสี
ดีนลองใช้วาชิเทปเป็นครั้งแรก ซึ่งแรก ๆ ก็ออกมาเละบ้าง บูดเบี้ยวบ้างตามทักษะศิลปะที่มีน้อย แต่พอเริ่มมีฝีมือก็เริ่มจะมองเห็นว่าต้องจัดวางส่วนต่าง ๆ ของบันทึกอย่างไร พวกเขาใช้เวลาตรงนี้กันหลายชั่วโมง จนขนมที่แค่คิดว่าซื้อมากินเล่นจนกลายเป็นกินจริงจัง ทั้งขนมและน้ำชาจึงหมดเกลี้ยง
https://i.imgur.com/PfoSG5E.png
“เสร็จแล้วสวยเหมือนกันนะเนี่ย!”
เคธี่ยิ้มหน้าบานด้วยความภาคภูมิใจ ไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้สำเร็จด้วย เธอยกสมุดบันทึกของเธอกางหน้าแล้วชูไปมา มองมันที่อยู่สูงด้วยท่าทางเหมือนกับเด็ก
“ทำทูดูลิสต์เสร็จแล้วก็อย่าลืมทำสิ่งที่อยู่ในนั้นให้สำเร็จด้วยล่ะครับ” ดีนยิ้มล้อซึ่งความจริงก็แอบเอ็นดู
“แน่นอน! พรุ่งนี้เป็นวันหยุด หลังจากที่ทำกิจกรรมวันสุดท้ายแล้วเรามาดูอันนี้กันต่อเถอะ!”
ปลายนิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปที่ลิสต์หนังที่ต้องดู ‘เดอะ มาร์เชียน กู้ตาย 140 ล้านไมล์’ ภาพยนตร์แนววิทยาศาสตร์อวกาศ ที่ตัวเอกเป็นหนึ่งในทีมนักบินอวกาศที่ถูกทิ้งไว้บนดาวอังคาร เขาต้องหาทางเอาตัวรอดจากสภาวะที่ไม่คุ้นเคย รอคอยวันเวลาที่พรรคพวกกลับมาช่วยเหลือ ซึ่งมันตรงกับภาพยนตร์ที่ดีนเสนอพอดี
“โอ้ จะดูพรุ่งนี้เลยเหรอครับ ได้อยู่แล้ว! ว่าแต่ที่ค่ายมีห้องดูหนังดี ๆ บ้างนะ?”
เพื่อการดูหนังให้ได้อรรถรสภาพควรจะใหญ่เต็มจอ เครื่องเสียงดังกระหึ่ม ดูในห้องที่ปิดไฟไร้แสงรบกวน บ้านไหนจะมีของแบบนั้นบ้างนะ?
“ฉันพอจะรู้จักคนบ้าหนังอยู่คนนึง น่าจะพอขอยืมห้องเขามาดูหนังได้ ฉันหมายถึง แอร์รอน สตาร์ บุตรแห่งไนกี้น่ะ”
“แล้วเขาจะยอมเหรอครับ?” พูดตรง ๆ เด็กไนกี้คนนั้นเป็นใครยังไม่รู้เลย หรือว่าบางทีอาจจะเป็นรุ่นพี่?
“อาจจะนะ ถ้าไม่ยอมก็ตื๊อเอา” พอถึงตรงนี้เคธี่ก็ยิ้มกว้างยิงฟัน บอกได้เลยถ้าเธอยิ้มแบบนี้ใส่ไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ลงหรอก
“โอเค ๆ ถ้ารุ่นพี่ว่างั้นผมก็เอาตามนั้น งั้นพรุ่งนี้เรามาเจอกันที่นี่เวลาเดิมนะครับ”
เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองก็ช่วยเคลียร์สถานที่เก็บโต๊ะในกระโจมต้องประสงค์ให้สะอาดเรียบร้อย เจ้าบ้านจะได้ไม่ตกใจตอนมาเจอเศษขยะและกล่องขนมที่กินทิ้งไว้
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfUxG8bKjgJAGOU2hCM5FNb8ifX9T0HAbe8UmINWyuw7VIzINvPQv4kOxTopiDK7w9P8OvhBCy0jfotGjHCf-66wC9L6hgT9rbh3txgs45N_xFoBzhv5jIx7hOlAOK9kC7fz08eXA?key=dmf8UZpjOPvrvwWsPShRlxbEร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 2: 20 ดอลลาร์ และ +20 EXP
https://percyjackson.mooorp.com/static/image/hrline/line3.png
มอบ [ชา] และ [โดนัท] ให้ [เคธี่ เฟย์ (แคท)]
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex
@Nereza
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-5-11 01:28
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdchXPgto6afoNKUDPdW9OKIHlqJNPsrDw-4Hj88lT8TiVUzQpCMhFfifxg3YgeuBgejlICyBWrp_VSIvT4HsCsdStdH5DXE-zgMTXDuxB5HCVdqXRBOXrVec9mrQWnbv4X1ZBI?key=TGZHz073xiNVlfFsptHvyw323https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXcpgIm7b9TndaJHHg7mlGbZ5GEvmgFPu4Qn1ocXKvEyJVJ_BOgAm-ghG9q-N2SQB_0m_0xX-16ZA_l0YmqngxBLHvVSFXM4QdHh1aHX01SKOObQMBYi2xO75235lFAdWA_Xs5ujiA?key=TGZHz073xiNVlfFsptHvywDAY 3: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
(SUN) 06/04/2025 เวลา 10.30 น.
“จ๊ะเอ๋ คุณแคท! ชะอ้าว…?”
ที่เก่าเวลาเดิม แต่คนนั่งรอคนเดิมยังไม่มา.. ตอนนี้ภายในกระโจมต้องประสงค์ว่างเปล่า กลายเป็นว่าวันนี้ดีนมาถึงก่อนทำให้รู้ว่าพี่สาวบ้านอะพอลโล่ก็มาสายเป็น
ดีนจึงใช้เวลาที่รอในการเช็คสมาร์ทโฟนเดดาลัส จนเห็นว่ามีข้อความหนึ่งที่ส่งมาตั้งแต่เช้าตรู่เป็นของ ‘ไซม่อน ดีมีเทียส’ ริมฝีปากได้รูบขยับอ่านตามตัวอักษรโดยอัตโนมัติ
“สวัสดีท่านชายเอลวิน ไม่ทราบว่าท่านถึงที่หมายโดยปลอดภัยหรือไม่ขอรับ…”
ไม่รู้ว่านี่คือความห่วงใยที่ออกมาจากใจของคนรู้จัก หรือแค่อีกฝ่ายทวงงานเพราะตั้งแต่กลับมาอยู่ค่ายดีนก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาไซม่อนอีกเลย
ก็ลืมน่ะ.. มัวแต่ถูกขังอยู่ในห้องตั้งสองรอบ…
ชายหนุ่มจึงพิมพ์ต๊อกแต๊กตอบกลับคุณชายพูดน้อยแห่งแอตแลนติสคนนั้นไปโดยบอกว่าถึงแล้ว ส่วนเรื่องการหาช่องทางเข้าถึงตัวนักร้องสาวที่ชื่อ ‘เคธี่ สก็อต’ คนนั้นยังไม่มีความคืบหน้า แต่ว่าเขาได้ไหว้วานเพื่อนที่อยู่ในวงการ (ที่ไม่ใช่วงการนักร้อง) ช่วยหาทางสร้างคอนแทกให้แล้ว
แล้วพอเขาพิมพ์จบรุ่นพี่ ‘เคธี่ เฟย์’ ก็ปรากฏตัวด้วยชุดที่ดูสวยกว่าทุกวัน แต่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของสาวเท่ที่ดูสดใสร่าเริงไว้ได้คราวเดียวกันอย่างลงตัว
จะว่าไปคนนี้ก็ชื่อเคธี่นะ แต่คงเอาคอนแทกของรุ่นพี่ไปให้คุณชายไซม่อนไม่ได้
“โทษที ๆ ฉันมาสายไปหน่อย มัวแต่เจรจาเรื่องห้องดูหนังกับนายแอร์รอนนานไปหน่อยน่ะ แต่ในที่สุดก็ได้มาแล้ว” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับชูกุญแจห้องของหนุ่มบ้านไนกี้ให้ดู
“โอ้โห เขายอมให้กุญแจห้องมาเลยเหรอครับ?!”
เล่นเอาอึ้งจนทำตาโต ก็น่าตกใจอยู่นะที่ธิดาแห่งอะพอลโล่โน้มน้าวให้อีกฝ่ายถึงกับยอมส่งกุญแจห้องมาได้เนี่ย สงสัยตอนเด็ก ๆ ทั้งสองน่าจะเป็นเพื่อนซี้ที่สนิทกันแน่ ๆ
…แต่กระนั้นดีนก็มีเรื่องที่ต้องแจ้งให้เธอทราบด้วยเช่นกัน ซึ่งน่าจะลดดีกรีความคึกในใจไปได้บ้าง
“เอ่อ เรื่องดูหนังด้วยกันวันนี้น่ะครับ ผมน่าจะไปกับรุ่นพี่ไม่ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ?” เคธี่อุทานออกมาเสียงหลง คงไม่คิดว่าจะมีคนปฏิเสธเธอได้ล่ะมั้ง
“เมื่อคืนผมไปคุยเรื่องนี้กับแฟน หมอนั่นบอกว่า ‘เอาสิ นายไปดูหนังกับเขาก็ได้’ จากนั้นก็นอนตะแคงหันข้างแล้วทำหน้าหงุงเหมือนหมาหงอย”
“อ๋า.. เข้าใจล่ะ ได้ที่แปลว่าไม่ได้สินะ ฉันเคยได้ยินเพื่อนที่มีแฟนเคยคุยอะไรประมาณนี้เหมือนกัน”
“ประมาณนั้นล่ะครับ ใช่เลย ผมก็เลยต้องขอโทษด้วย” ดีนได้แต่ยิ้มแหย แต่ความจริงเขาดีใจนะที่แมคเคนซีมีความหึงหวงเขาอยู่บ้าง จนรู้สึกลำพองใจยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็จำเป็นต้องสะกดความลิงโลดเอาไว้
“ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจมีแฟนหล่อก็ต้องหึงเป็นธรรมดาแหล่ะ” เคธี่ยื่นมือมาตบบ่าเขาปุ ๆ “เดี๋ยวกลับไปชวนทิฟฟี่ คาเลป แล้วก็หมอกาบิที่บ้านก็ได้ ถึงสามคนนั้นจะชอบดนตรีมากกว่า แต่คงไม่ปฏิเสธหนังแนววิทยาศาสตร์หรอกเนอะ โดยเฉพาะคนเป็นหมอน่ะ”
หนังวิทยาศาสตร์ที่ตรรกะใกล้เคียงความจริงแต่ไม่ได้เนิร์ดจ๋า ก็หวังว่าจะชอบกันนะ…
“ถ้างั้นมาเริ่มกิจกรรมของวันนี้กันเลยไม?” เคธี่ชะโงกหน้าออกไปจากกระโจม จากนั้นโบกมือหวอย ๆ ให้ใครบางคนที่หยุดยืนอยู่ด้านนอกแบบหาโอกาสเข้าแทรกไม่ได้สักที “สวัสดีน้องวิโอล่า วันนี้กติกาคือการถ่ายเซลฟี่ด้วยกันใช่ไหม?”
“ชะ…ใช่ค่ะ” ธิดาแห่งอะโฟรไดท์สะดุ้งตัวน้อย ๆ ก่อนจะค้อมศีรษะลงเล็กน้อยทักทายรุ่นพี่ทั้งสอง แล้วเดินเข้ามาหาเมื่อถึงบทบาทของตัวเอง “วันนี้คู่หูที่ปรึกษาต้องถ่ายเซลฟี่ร่วมกัน แล้วจะได้รับรางวัลเป็นตุ๊กตาหมีลิมิเตดไปค่ะ เอ่อ.. ถ้าจะให้ช่วยถ่ายรูปให้ก็บอกได้นะคะ”
“แค่ถ่ายรูปสินะ” ดีนหันกลับไปมองเคธี่ก่อนจะผิวปากแซว “วิ้ว~ ถึงว่าล่ะ วันนี้คุณแคทถึงได้แต่งตัวสวยผิดปกติ แถมยังติดขนตามาด้วยใช่ไหมครับเนี่ย”
“แหมเธอ อย่าแซวสิ!” เคธี่ตีแขนดีนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว “ก็แต่งมานิดหน่อยแหล่ะ ต้องถ่ายรูปกันนี่นา พวกผู้ชายไม่ชอบถ่ายรูปโดยใช้ฟิลเตอร์กันใช้ไหมล่ะ?”
“คุณนี่เข้าใจผู้ชายดีนะ… แต่ผมไม่ซีเรียสหรอก ที่ผ่านมาผมใช้ฟิลเตอร์ถ่ายรูปตั้งเยอะแยะ แถมบางครั้งใช้เป็นหน้าตัวการ์ตูนตลก ๆ ด้วย” ดีนตอบ
“ถ้านายไม่แคร์งั้นก็ลองใช้ฟิลเตอร์ตลก ๆ กันไหม? สวนของกระท่อมอะโฟร์ไดท์สวยมากด้วยสิ เราจะเริ่มถ่ายรูปกันจากมุมไหนก่อนดีนา~~”
บอกได้เลยว่าหลังจากนี้สวนหน้ากระท่อมหมายเลขสิบถูกใช้เป็นฉากถ่ายรูปของสองหน่อนี้อย่างคุ้มค่าทุกตารางนิ้ว มีทั้งภาพที่ดูดีสวยหล่อกันทั้งคู่ แล้วก็มีภาพที่ใช้หน้าตัวการ์ตูนตลกโปกฮากันด้วย ทั้งถ่ายอันเอง ทั้งให้สาวอะโฟร์ไดท์ช่วยถ่ายให้ เขาเห็นสาวน้อยกลั้นขำตั้งหลายยกกว่าจะกดชัตเตอร์ได้สักที
“ไหน ๆ แล้วมาถ่ายรูปหมู่ด้วยกันสิวิโอล่า”
ดีนกวักมือเรียกน้องสาวคนงามจากบ้านความรักให้มาร่วมเฟรมด้วยกัน ทำเอาเธอที่กำลังถือกล้องสมาร์ทโฟนออกอาการเลิ่กลั่ก ไม่รู้ด้วยอาการเกรงใจหรือหวั่นวิตกที่ต้องใช้ฟิลเตอร์ตัวประหลาดกันแน่
“นะ.. หนูด้วยเหรอคะ?”
“ใช่แล้ว ไหน ๆ เธอก็เป็นสต๊าฟที่ดูแลพวกเรามาตั้งหลายวัน ก็ต้องมีรูปหน่อยล่ะจริงไหม” เคธี่เป็นอีกคนที่เห็นด้วยกันกับความคิดนี้
“กะ..ก็ได้ค่ะ”
วิโลล่ายิ้มเขิน ๆ ด้วยไม่อาจปฏิเสธคำขอของรุ่นพี่ เธอเดินไปหาทั้งสองก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนกลับใส่มือบุตรแห่งโพไซดอนที่น่าจะมีช่วงแขนยาวที่สุดในหมู่คนทั้งสาม
“เอาแบบธรรมดา ๆ ก่อนก็แล้วกัน”
แล้วทั้งสามก็เซลฟี่ร่วมเฟรมเดียวกัน ดีนและเคธี่ยังคงยิ้มแย้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ ตรงกันข้ามกับวิโอล่าที่ยืนตัวแข็งไม่รู้จะโพสต์ท่าทางหรือยกมือไม้อย่างไร แต่เมื่อถ่ายไปหลายภาพเข้ากำแพงน้ำแข็งก็เริ่มละลาย หญิงสาวเริ่มจะรู้ท่าโพสต์ ชูมือสองนิ้วบ้าง จิ้มแก้มบ้าง แบบที่รุ่นพี่เขาทำกัน
ในเมื่อถ่ายดี ๆ แล้วรูปตลกก็ต้องมา อย่างน้อยดูเหมือนว่ารุ่นพี่ทั้งสองจะใจดีกับน้องน้อยอยู่บ้างจึงเลือกฟิลเตอร์ตัวการ์ตูนน่ารักตะมุตะมิ ไม่ขำแบบฮาร์ดคอร์จนเกินไป
“ไหน ขอดูรูปหน่อยสิ..”
เคธี่ขอดูรูปจากโทรศัพท์มือถือของดีน พอเห็นภาพต่าง ๆ ที่ถ่ายได้หญิงสาวก็ระเบิดหัวเราะลั่น
https://i.imgur.com/yM8tz6x.pnghttps://i.imgur.com/kLbSQJT.png
“โอ๊ย! นี่ฉันแต่งหน้าสวย ๆ มาทำไมกันเนี่ยถ้าจะถ่ายออกมาเป็นแบบนี้!!”
“คุณดูชอบจะตาย ท่าทางสนุกกว่าถ่ายรูปดี ๆ ซะอีก” ดีนขำไปก็แซวไป ส่วนวิโอล่าได้แต่ขำแบบไร้เสียง
“ยังไงก็ช่าง ส่งรูปทั้งหมดมาให้ฉันด้วยนะ!”
“รับทราบ!”
ระหว่างที่ดีนและเคธี่กำลังส่งรูปผ่านสมาร์ทโฟนเดดาลัสให้กัน วิโอล่าก็ถอยออกมาแล้วไปหยิบตุ๊กตาหมีของที่ระลึกที่มีเพียงตัวเดียวในโลกมาให้ทั้งสอง โดยรอให้เขาคุยกันเสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาอย่างมีมารยาท
“พี่ ๆ คะ ขอบคุณที่มาร่วมกิจกรรมค่ะ นี่ตุ๊กตาหมีที่ระลึก ถ้าอยากมาร่วมกิจกรรมกันอีกครั้งก็มากันได้นะคะ” สาวน้อยวิโอล่าขยับยิ้มหวาน ดูเหมือนว่าวันนี้เธอเองก็จะสนุกไม่น้อยเลยเช่นกัน
“ขอบคุณนะวิโอล่า เจ้านี่มันนุ่มนิ่มน่ารักชะมัดเลย!” ดีนรับตุ๊กตาหมีที่ระลึกมาอุ้มไว้หลวม ๆ พอเห็นตุ๊กตาหมีทีไรก็อดที่จะคิดถึงใครบางคนไม่ได้สักที “เอาไว้ถ้ามีโอกาสไว้จะมาใหม่นะ หวังว่าชีวิตอันสงบสุขของฉันต่อจากนี้จะไม่มีเทพที่ไหนส่งภารกิจกู้โลกแบบตู้ม ๆ ลงมาอีก”
“ขอบคุณเหมือนกันนะวิโอล่า เพราะว่ากิจกรรมของบ้านอะโฟร์ไดท์แท้เลยที่ทำให้ฉันได้ห้องนอนใหม่ที่สวยมาก แล้วก็ไม่เบี้ยวด้วย” แว้บนึงที่รุ่นพี่เหล่สายตามาแซวดีน “ส่วนภารกิจเทพน่ะ ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งมาหานะ ฉันผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว”
ได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ทำเอาดีนเป่าปากตัวเองจนริมฝีปากกระพือ
“เอ้อจะว่าไป ที่ปรึกษาบ้านเธอคือใครนะวิโอล่า แบบว่าฉันเห็นว่าบ้านนี้ตกแต่งสวยดีน่ะ ที่ปรึกษาน่าจะเอาใจใส่น่าดูเลย แต่ได้ยินมาว่าเขาไม่อยู่ใช่ไหม?”
คำถามของดีนทำเอาธิดาของอะโฟร์ไดท์ชะงักไป รอยยิ้มหวานค่อย ๆ เจื่อนลงช้า ๆ พร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเป็นปมน้อย ๆ ทั้งที่ควรจะเป็นเรื่องที่ตอบออกมาง่าย ๆ แท้ ๆ แต่ทำไมเธอกลับนึกทั้งชื่อและใบหน้าของพี่สาวร่วมสายเลือดไม่ออกกันแน่นะ แต่เมื่อสบสายตามองกลับไปที่หนุ่มโพไซดอนตัวสูงตรงหน้าแล้วเธอก็จำเป็นต้องตอบอะไรสักอย่าง
“ขอโทษนะคะ หนู..หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…” วิโอล่าตอบเสียงแผ่ว
เมื่อได้ยินคำตอบทั้งบุตรและธิดาแห่งโพไซดอนและอะพอลโล่ต่างเลิกคิ้วขึ้น แต่เห็นสีหน้าของเจ้าบ้านดูไม่ดีจึงไม่คาดคั้นเอาคำตอบดีกว่า
“ไม่เป็นไร ไม่ได้จะคุยเรื่องธุระสำคัญอะไรหรอก แต่ยังไงถ้าที่ปรึกษาบ้านเธอกลับมาก็คงรู้กันเองล่ะเนอะ ถ้างั้นวันนี้ไม่มีอะไรรบกวนแล้วล่ะ ขอบคุณนะวิโอล่า รุ่นพี่แคทก็ด้วย จากนี้ก็ดูหนังให้สนุกนะครับ”
“อื้อ! จะดูรวดเดียวให้หมดทั้งลิสต์เลย” เคธี่หัวเราะคิกคัก แต่ใครจะรู้ว่าสาวบ้านพระอาทิตย์พูดจริงหรือพูดเล่น “เอาไว้ถ้ามีโอกาสเจอกันใหม่ เดินผ่านกันก็อย่าลืมทักทายฉันด้วยนา”
ดีนมองเคธี่ เฟย์เดินจากไปพร้อมกับตุ๊กตาหมีในอ้อมแขน ส่วนตัวเขาเองก็ต้องกลับไปจัดการธุระอื่นที่บ้านแล้วด้วยเหมือนกัน
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfeSD4UYyp82T2PoaHYO9xA9sAjK1-PVxPcMvctTo2Rx2fpgEy1QJ2_EfdoX6ngA73zL56ApTO74oWjH4Wtksh3MMKp-qZ4s0U4OMBzLXWlKxvEZMMGptm3BqwC_ZsfEqlDs7-Mzw?key=TGZHz073xiNVlfFsptHvywร่วมกิจกรรม: วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต!
ขั้นที่ 3: 50 ดอลลาร์ + 25 ความสัมพันธ์ [เคธี่ เฟย์]
+10 EXP และ +10 คะแนนบ้าน
ตุ๊กตาหมีที่ระลึก: มีเพียง 1 ตัวบนโลก
https://percyjackson.mooorp.com/static/image/hrline/line3.png
+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ
+5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง
+5 โบนัสความสนิท จาก น้ำหอม Unisex
@Nereza
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-7-21 23:38 <br /><br /><div class="amn-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="amn-title">A. Mikailov</div><div class="amn-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>
<div class="amn-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p>17.07.2025 | 01:00 PM</p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เหตุผลที่แอ็กเซล มิคาอิลอฟลงเอยด้วยการเป็นอาสาสมัครใน "โครงการฟื้นฟูจิตใจชาวค่ายยุคไร้ราตรี" นั้นยังคงเป็นปริศนาสำหรับคนส่วนใหญ่ บางทีอาจเป็นคำสั่งที่แฝงมาในรูปแบบของ "คำแนะนำ" จากไครอน, หรืออาจเป็นกลยุทธ์ของตัวเขาเองที่ต้องการใช้โอกาสนี้ในการเก็บข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับสภาพจิตใจและจุดอ่อนของประชากรในค่าย ไม่ว่าเหตุผลที่แท้จริงจะเป็นอะไร, ตอนนี้เขาก็ได้มายืนอยู่ในกระโจมต้องประสงค์ของเคบิน อะโฟรไดท์ ที่จำลองห้องนอนของลูกค้า เนื่องจากทางนั้นเป็นคนรับผิดชอบจัดกิจกรรมนี้ขึ้นมา...</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ลูกค้าคนแรกของเขาคือ ลีโอ วัลเดซ, บุตรแห่งเฮเฟตัสร่างกำยำที่ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากตำนานช่างตีเหล็กโบราณ มือของเขาหยาบกร้านและมีคราบน้ำมันติดอยู่, แต่แววตาของเขากลับฉายแววของความอึดอัดและไม่สบายใจ</p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"ฉันก็บอกพวกเขาไปแล้ว</font>" ลีโอเริ่มต้นอธิบายปัญหา, น้ำเสียงของเขาห้วนแต่แฝงความเหนื่อยหน่าย <font color="#ff8c00">"ปกติฉันอยู่แต่ที่โรงหลอมกับเวิร์คช็อป นั่นคือที่ของฉัน พอต้องกลับมาที่ห้องตัวเอง...มันรู้สึกแปลกๆอ่ะ จะจัดห้องให้เหมือนที่ทำงาน, คนในบ้านก็เป็นห่วงอีกผับผ่าสิ"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">แอ็กเซลพยักหน้ารับฟังอย่างใจเย็น เขาไม่มีความรู้เรื่องการออกแบบภายใน และเขาก็ไม่ได้พยายามจะทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญ เขาไม่รู้ว่าจะจัดห้องอย่างไรให้ตรงกับใจ ตามที่อีกฝ่ายต้องการ เพราะนั่นคือการแก้ปัญหาทางอารมณ์ แต่เขารู้วิธีการแก้ปัญหาเชิงระบบ</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"ปัญหาของคุณไม่ใช่ว่าห้องนอนไม่เหมือนที่ทำงาน"</font> แอ็กเซลกล่าวขึ้น, น้ำเสียงของเขาราบเรียบและเยือกเย็นราวกับกำลังนำเสนอแผนธุรกิจ <font color="#add8e6">"ปัญหาคือ...ห้องมันไม่ได้ทำหน้าที่พื้นฐานที่สุดของมันด้วยซ้ำ นั่นคือการเป็นที่สำหรับการพักผ่อน"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เขาไม่ได้รอให้อีกฝ่ายตอบรับ แต่เริ่มนำเสนอแผนการของเขาทันที</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"เราจะสร้าง 'กลางคืน' ขึ้นมาใหม่"</font> เขากล่าว, ชี้ไปที่หน้าต่างที่แสงแดดนิรันดร์สาดส่องเข้ามา <font color="#add8e6">"เริ่มต้นด้วยการติดตั้งม่าน Blackout ที่หนาและมีคุณภาพดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ เราจะปิดกั้นแสงจากภายนอกโดยสมบูรณ์ เพื่อคุณภาพการนอนหลับ"</font> สิ้นเสียงม่านกันแสงก็ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"สอง: สี"</font> เขาชี้ไปที่ผนัง<font color="#add8e6"> "เราจะทาสีห้องใหม่ด้วยโทนสีที่มืดและสงบ—เทาชาร์โคล, หรือน้ำเงินเข้ม สีพวกนี้จะช่วยดูดซับแสงและลดการรบกวนทางสายตา มันไม่ได้มีไว้เพื่อความสวยงาม, แต่มันมีไว้เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับการปิดระบบประสาทสัมผัส"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"สาม: เตียง" </font>เขามองไปยังเตียงนอนที่ดูไม่ค่อยสบายนัก <font color="#add8e6">"เราจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด เลือกฟูกที่รองรับสรีระ หมอนที่เหมาะกับท่านอนของคุณที่สุด พื้นที่ตรงนี้จะต้องเป็น 'เขตศักดิ์สิทธิ์แห่งการนอน' เท่านั้น" </font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"และสุดท้าย" </font>เขาชี้ไปยังพื้นที่ว่างข้างเตียง<font color="#add8e6"> "เราจะวางพรมเช็ดเท้าผืนเล็กๆ ไว้ตรงนี้ มันไม่ใช่ของตกแต่ง แต่มันคือเส้นแบ่งเขตแดน ก่อนที่คุณจะขึ้นเตียง คุณจะต้องเช็ดเท้าที่พรมผืนนี้ก่อน เป็นการทำพิธีกรรมเล็กๆ เพื่อทิ้งความวุ่นวายจากโลกภายนอกเอาไว้เบื้องหลัง และก้าวเข้าสู่พื้นที่สำหรับการพักผ่อนอย่างแท้จริง"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เขาสรุปแผนการทั้งหมดด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากอารมณ์ใดๆ ไม่ได้เสนอทางเลือก, แต่เสนอทางออกที่มีประสิทธิภาพที่สุดตามตรรกะ</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ลีโอยืนนิ่ง, ขมวดคิ้ว, ประมวลผลสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เขาอาจจะคาดหวังคำแนะนำเรื่องการจัดวางเฟอร์นิเจอร์หรือของตกแต่ง, แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับเป็นแผนการสร้าง 'ห้องหลบภัย' ที่สมบูรณ์แบบ, เป็นพิมพ์เขียวสำหรับการสร้างฟังก์ชันการทำงานที่ขาดหายไป</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ในฐานะช่างฝีมือผู้เข้าใจในระบบและกลไก...เขาก็เริ่มจะมองเห็นภาพแล้ว</p><p style="text-align: left;"><br></p><p></p><p></p><p></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"เอากลับไปลองคิดดูนะครับคุณลีโอ ชอบไม่ชอบยังไงไว้เรากลับมาคุยกัน"</font></p><p><br></p><div><br></div><div style="text-align: center;"></div><p>
<br>
</p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br><br>
5 ดรักม่า และ +20 EXP<br></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">
<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Power</em>
<em class="amn-tag">Money</em>
<em class="amn-tag">Game</em> <em class="amn-tag">Music</em><div class="amn-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">
<style>
.amn-body br {
display: none;
}
.amn-texto br {
display: block;
}
.amn-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.amn-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.amn-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}
.amn-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.amn-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.amn-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.amn-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.amn-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.amn-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}
.amn-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.amn-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.amn-tags {
margin: 20px;
}
.amn-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>
</font></font>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-7-21 23:38 <br /><br /><div class="amn-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="amn-title">A. Mikailov</div><div class="amn-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>
<div class="amn-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p style="text-align: left;">18.07.2025 | 01:00 PM</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">โครงการฟื้นฟูจิตใจชาวค่ายยุคไร้ราตรีไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อความเห็นอกเห็นใจ, สำหรับแอ็กเซล, มันคือกรณีศึกษา, คือการทดลองภาคสนามว่าด้วยการจัดการทรัพยากรมนุษย์ภายใต้สภาวะกดดัน และลีโอ วัลเดซ, บุตรแห่งเฮเฟตัส, ก็คือตัวอย่างทดลองที่น่าสนใจที่สุด—เครื่องจักรที่ทำงานหนักเกินไปจนใกล้จะพัง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">วันนี้, กระโจมต้องประสงค์ได้เนรมิตตัวเองขึ้นมาเป็นห้องให้คำปรึกษาที่ผสมผสานความเรียบง่ายกับประสิทธิภาพเข้าไว้ด้วยกัน—มีเพียงเก้าอี้เท้าแขนบุนวมนุ่มสบายสองตัวที่หันหน้าเข้าหากัน, โต๊ะข้างตัวเล็กๆ, และแสงไฟสีนวลที่ขับไล่แสงสีทองอันเย็นชาของโลกภายนอกออกไปจนหมดสิ้น กลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์และคาโมมายล์ลอยอวลอยู่ในอากาศ, สร้างบรรยากาศที่สงบจนแทบจะผิดธรรมชาติ</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">บุตรแห่งโชคชะตานั่งรออยู่ก่อนแล้ว, ขาไขว่ห้างอย่างสบายๆ, ในมือถือสมุดบันทึกเล่มเล็กและปากกา เขาไม่ได้มาที่นี่ในฐานะเพื่อน, แต่ในฐานะที่ปรึกษาผู้มีเป้าหมายชัดเจน</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ไม่นานนัก, ประตูที่มองไม่เห็นก็เปิดออกพร้อมกับร่างที่คุ้นเคยของลีโอ วัลเดซ เขายังคงดูเหมือนเดิม—ผมหยิกฟู, เสื้อผ้ามีคราบน้ำมันเครื่องเป็นหย่อมๆ, และดวงตาที่ฉายแววของความอ่อนล้าซ่อนอยู่หลังประกายแห่งความขี้เล่น</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"โย่! ที่ปรึกษาส่วนตัวของฉัน!" </font>ลีโอทักทาย, ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างแรงจนมันยุบตัวลง "<font color="#ff8c00">ว่าไง วันนี้มีแผนอะไรมาช่วยชีวิตช่างตีเหล็กผู้ต่ำต้อยคนนี้อีก?"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">แอ็กเซลไม่ได้ตอบคำทักทายนั้นด้วยมุกตลก แต่ยิ้มรับบางๆ แล้วเข้าประเด็นทันที "<font color="#add8e6">ผลลัพธ์จากการนัดครั้งแรกเป็นยังไงบ้างครับ, คุณวัลเดซ?" </font>เขาถาม, น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความสนใจ <font color="#add8e6">"ห้องนอนที่ออกแบบไป...มันช่วยเรื่องการนอนหลับได้ดีขึ้นไหม?"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"ดีขึ้น?"</font> บุตรแห่งเฮเฟตัสหัวเราะลั่น <font color="#ff8c00">"เพื่อน, มันไม่ใช่แค่ดีขึ้น มันคือการปฏิวัติ! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความมืดสนิทมันจะรู้สึกดีขนาดนี้ เหมือนได้นอนหลับอยู่ในกระเป๋าเสื้อของจักรวาลเลยเว้ย! ม่านกันแสงนั่นคือสิ่งประดิษฐ์ที่ดีที่สุดรองจากไฟกรีกเลยล่ะ!"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"ดีใจที่มันได้ผลครับ"</font> ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดกล่าวรับ, จดบันทึกอะไรบางอย่างลงในสมุดของเขา<font color="#add8e6"> "แต่การนอนหลับที่มีประสิทธิภาพเป็นเพียงส่วนหนึ่งของสมการเท่านั้น" </font>เขาวางปากกาลง, สบตากับอีกฝ่ายโดยตรง "<font color="#add8e6">ร่างกายของคุณ...ดูเหมือนยังคงทำงานหนักเกินไป"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"ก็แหงล่ะ" </font>ลีโอยักไหล่<font color="#ff8c00"> "โรงตีเหล็กมันไม่เคยหยุดพักนี่"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">"<font color="#add8e6">นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึง" </font>บุตรแห่งไทคีกล่าวต่ออย่างลื่นไหล <font color="#add8e6">"สำหรับคนที่ต้องเหวี่ยงค้อนและอยู่หน้าเตาหลอมทั้งวัน, การออกกำลังกายเพิ่มเติมเพื่อสร้างกล้ามเนื้อคงไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น แต่สิ่งที่จำเป็นจริงๆ คือการฟื้นฟูและผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานอย่างหนักต่างหาก"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เขาเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย, นำเสนอแนวคิดของเขาเหมือนกำลังขายสินค้าชั้นเลิศ "<font color="#add8e6">คุณเคยได้ยินเรื่อง 'Work-Life Balance' ไหมครับ? เราจะมาปรับใช้เป็น 'Forge-Life Balance' สำหรับคุณโดยเฉพาะ—ไม่ใช่การเพิ่มภาระ, แต่คือการบำรุงรักษาระบบให้ทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพในระยะยาว"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"ฟังดู...ซับซ้อนดีนะ" </font>ลีโอขมวดคิ้ว <font color="#ff8c00">"แล้วมันต้องทำยังไง?"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"ง่ายกว่าที่คิดครับ"</font> แอ็กเซลตอบ, รอยยิ้มของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า <font color="#add8e6">"ลองจินตนาการถึงกิจกรรมที่ช่วยคลายความตึงเครียดของกล้ามเนื้อโดยตรง...เช่น การนวดด้วยน้ำมันหอมระเหย, การเข้าซาวน่าเพื่อขับของเสียและคลายเส้น, หรือแม้แต่การแช่น้ำร้อนในบ่อออนเซ็น"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#ff8c00">"ออนเซ็น?"</font> บุตรแห่งเฮเฟตัสเลิกคิ้ว<font color="#ff8c00"> "ฟังดูหรูหราไปหน่อยนะสำหรับช่างตีเหล็กมอมๆ อย่างฉัน"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"เครื่องจักรที่ทำงานหนักที่สุด...ก็สมควรได้รับการบำรุงรักษาที่ดีที่สุดเช่นกันครับ"</font> ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟสวนกลับด้วยตรรกะที่อีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธได้ <font color="#add8e6">"ร่างกายของคุณก็ไม่ต่างจากเครื่องจักรที่ซับซ้อนที่สุดในโรงตีเหล็ก ถ้าคุณไม่ดูแลมันให้ดี...ไม่ช้าก็เร็ว, มันก็จะพังลงมา"</font></p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;"><font color="#add8e6">"เอาแบบนี้ละกัน คุณไปลองดูซักวันสองวันแล้วเรานัดกันเพื่อประเมินผลอีกที โอเคไหมคุณวัลเดซ?"</font></p><div><br></div><div style="text-align: center;"><img src="https://cdn.picrew.me/shareImg/org/202507/2554107_0uyNBsUw.png" width="300" _height="300" border="0"></div><p>
<br>
</p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br>
20 ดอลลาร์ และ +20 EXP<br></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">
<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Power</em>
<em class="amn-tag">Money</em>
<em class="amn-tag">Game</em> <em class="amn-tag">Music</em><div class="amn-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">
<style>
.amn-body br {
display: none;
}
.amn-texto br {
display: block;
}
.amn-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.amn-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.amn-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}
.amn-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.amn-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.amn-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.amn-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.amn-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.amn-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}
.amn-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.amn-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.amn-tags {
margin: 20px;
}
.amn-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>
</font></font>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-7-21 23:39
21.07.2025 | 01:00 PM
กระโจมต้องประสงค์ของเคบินอะโฟรไดท์คือโอเอซิสแห่งความงามและความสบายใจที่ดูจะขัดกับสภาพของค่ายโดยสิ้นเชิง เมื่อบุตรแห่งไทคีก้าวเข้าไป, กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้และวานิลลาก็ต้อนรับเขา, อากาศภายในเย็นสบายและถูกกรองจนบริสุทธิ์ ผืนผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่ขึงเป็นหลังคาทำให้แสงแดดที่ส่องลงมาดูนุ่มนวล, หมอนอิงนุ่มๆ และพรมหนาๆ เชื้อเชิญให้ทิ้งตัวลงพักผ่อน
แต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อน
ลีโอ วัลเดซ นั่งรออยู่บนเก้าอี้บีนแบ็กตัวใหญ่, กำลังง่วนอยู่กับการใช้ไขควงเล็กๆ ปรับแต่งออโตมาตอนแมงมุมทองสัมฤทธิ์ตัวจิ๋ว บุตรแห่งเฮเฟตัสดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด—ขอบตาที่เคยคล้ำของเขาจางลง, สีหน้าดูสดใสขึ้น, และพลังงานที่เคยกระจัดกระจายของเขาบัดนี้ดูจะจดจ่อและมีทิศทางมากขึ้น
"ว่าไง แอ็กเซล!" ลีโอเงยหน้าขึ้นทักทาย, รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำมันจางๆ "มาตรงเวลาเป๊ะเลยนะ"
"ตรงต่อเวลาคือพื้นฐานของความน่าเชื่อถือ" บุรุษชาวรัสเซียตอบกลับด้วยรอยยิ้มทางธุรกิจ, ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...รายงานผลการดำเนินงานของ 'แผนสมดุลชีวิตและโรงหลอม' ด้วยครับ"
ลีโอหัวเราะร่า, วางไขควงและแมงมุมกลของเขาลง "โอ้โห, ได้ผลดีเกินคาด! ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องซาวน่ากับออนเซ็นเท่าไหร่หรอกนะ นึกว่ามีแต่พวกบ้านแอโฟรไดท์เขาทำกัน" เขายืดแขนบิดขี้เกียจ "แต่พอได้ลองแล้ว...มันเหมือนได้หยอดน้ำมันหล่อลื่นให้ข้อต่อที่ขึ้นสนิมเลยว่ะเพื่อน กล้ามเนื้อที่เคยตึงเปรี๊ยะมันผ่อนคลายลงเยอะมาก...แล้วพอร่างกายมันเบา, หัวมันก็โล่งไปด้วย ไอเดียใหม่ๆ วิ่งเข้ามาไม่หยุดเลย"
"นั่นเป็นข่าวดีครับ" แอ็กเซลพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ "การบำรุงรักษาเครื่องจักรที่ดีที่สุด...ย่อมนำมาซึ่งผลผลิตที่ดีที่สุดเสมอ"
ภารกิจนี้ประสบความสำเร็จแล้วในทางปฏิบัติ
ในจังหวะนั้นเอง, เด็กสาวคนหนึ่งจากเคบินแอโฟรไดท์ก็เดินเข้ามายิ้มหวานให้พร้อมกับกล้องโพลารอยด์ในมือ "ถึงเวลาถ่ายรูปที่ระลึกแล้วค่ะ!"
ลีโอกระโดดยืนข้างๆ แอ็กเซลทันที, โพสท่าชูสองนิ้วพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างที่สุดในโลก ในขณะที่บุตรแห่งไทคียังคงนั่งนิ่งมีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยในรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น
แชะ!
แสงแฟลชสว่างวาบขึ้น, บันทึกภาพของคู่ที่แตกต่างกันสุดขั้วแต่กลับประสบความสำเร็จในการทำงานร่วมกันไว้บนแผ่นฟิล์ม
โครงการนี้…ปิดแฟ้มได้
https://i.imgur.com/ABsWvA9.png
50 ดอลลาร์ + 25 ความสัมพันธ์ ลีโอ
+10 EXP และ +10 คะแนนบ้าน
ตุ๊กตาหมีที่ระลึก: มีเพียง 1 ตัวบนโลก โดยรายละเอียดไอเทมแตกต่างกันตาม NPC
หน้า:
[1]
2