[ห้องเสนอ NPC ค่ายจูปิเตอร์]

PERSONALITY

::อัจฉริยะ::

ความเป็นอัจฉริยะของวินเซนโซฉายแววตั้งแต่วัยเยาว์ เขาสามารถซ่อมจักรยานเก่าที่เก็บได้จากกองขยะมาใช้ใหม่ได้โดยไม่มีใครสอนตั้งแต่ตอนอายุได้เพียง 8 ขวบ จากนั้นก็พัฒนาทักษะด้านงานช่างและเครื่องยนต์กลไกได้เหนือกว่าคนวัยเดียวกัน และเผลอ ๆ อาจเหนือกว่าผู้ใหญ่เสียด้วยซ้ำ ผลงานชิ้นเอกของวินเซนโซคือ "ซีตัส MKI" มันคือยานพาหนะสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก ที่สามารถขับขี่ได้ทั้งพื้นราบและแนวดิ่งทั้งยังขับบนน้ำได้ราวกับเป็นเรือ และมีระบบป้องกันภัยอัตโนมัติอีกด้วย ซึ่งตอนนี้เขาพยายามปรับใช้มันกัย "ซีตัส MKII" ให้มีระบบสำหรับการบินอีกด้วย นอกจากทักษะด้านเครื่องยนต์กลไกแล้ว วินเซนโซยังเป็นคนไหวพริบดีและเฉลียวฉลาด สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็ว (ถ้าเขาคิดจะทำ)

::ขี้เกียจ::

วินเซนโซเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทว่าไร้พรแสวง เขาเป็นคนขี้เกียจมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นวินเซนโซจึงมักผลิตเครื่องทุ่นแรงต่าง ๆ นานามาใช้ทำงานแทนตนเองเพื่อให้ผลลัพธ์ออกมามีประสิทธิภาพและใช้เวลาน้อยลง เขาจะได้เอาเวลานั้นไปใช้เที่ยวเล่นหรือหาความสุขอย่างอื่น อันที่จริง "ซีตัส MKII" อาจสำเร็จไปตั้งแต่ปีที่แล้วก็ได้หากเขาขยันวิจัยมันต่ออย่างจริง ๆ จัง ๆ

::มีวาทะศิลป์::

วินเซนโซเป็นหนุ่มคารมดีและอยู่เป็น เขาสามารถแก้ไขข้อพิพาทด้วยการพูดจาราวกับมีสาลิกาลิ้นทอง ด้วยความคารมดีนี้วินเซนโซจึงคล้ายกับจะเป็นคาสโนว่าตัวพ่อที่สาว ๆ ติดตรึม และเขาสามารถเอาตัวรอดได้จากการเจรจาได้หลายต่อหลายครั้ง

::มือนิ่ง ใจเย็น::

ชายหนุ่มไม่ค่อยมีน้ำโหกับใคร (ความจริงคือเขาไม่ค่อยจะแยแสและปล่อยให้คนหัวร้อนระเบิดตัวตายไปเอง) ด้วยความที่ใจเย็นเป็นน้ำของวินเซนโซทำให้เวลาที่เขาผลิตสิ่งประดิษฐ์แต่ละอย่างมีความแม่นยำสูง แม้ส่วนใหญ่เขาจะใช้เครื่องทุ่นแรงเข้าช่วยเสมอมา ทว่าต่อให้ทำเองเขาก็แม่นยำไม่แพ้จักรกลพวกนั้น

::ติดกาแฟ::

วินเซนโซเป็นชาวอิตาลีแท้ ๆ เขาขาดพิซซ่าได้แต่ขาดกาแฟไม่ได้ ชายหนุ่มแทบจะกินกาแฟแทนน้ำ ถ้าไม่ได้ดื่มเหมือนจะหลับได้ทุกเมื่อเลยเชียว 

BACKGROUND STORY

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต เกิดและเติบโตในเมืองเนเปิลส์ (นาโปลี) แคว้นซิซิลี ประเทศอิตาลี ความทรงจำในวัยเยาว์เกี่ยวกับผู้เป็นมารดาให้กำเนิดตั้งแต่จำความได้ เธอชื่อ "ดีเลตต้า" เป็นหญิงสาวที่ทำงานในคาบาเรต์คลับแห่งหนึ่งของเมือง ซึ่งสันนิษฐานว่าเขาคงเป็นลูกของเธอกับลูกค้าสักคนที่เข้ามาชมการแสดง เด็กชายต้องอาศัยอยู่ในห้องที่เล็กเท่ารูหนูและเต็มไปด้วยเศษขยะจากการขาดความเอาใจใส่ของมารดา พออายุได้ 5 ปี แม่ก็พาเขามาที่บ้านของลุง เธอพูดกับพี่ชายว่า "ขอฝากลูกหน่อยนะพี่ เดี๋ยวตอนเย็นมารับกลับ" แต่จนแล้วจนรอดแม่ก็ไม่มารับเขากลับบ้าน และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่วินเซนโซได้พบกับมารดา

ชีวิตของ "ตัวภาระ" ได้เริ่มต้นขึ้นที่บ้านของสองสามีภรรยาที่แต่งงานกันมานานหลายปีแต่ไม่มีบุตร ลุงแท้ ๆ ของวินเซนโซไปสืบความมาได้ว่าน้องสาวของเขาลาออกจากงานเพื่อหนีหนี้และทิ้งหลานชายให้ดูแล นั่นสร้างความไม่พอใจแก่ลุงเป็นอย่างมากจนอยากจะเอาหลานคนนี้ไปไว้ที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่คนที่คัดค้านคือภรรยาใจดี เป็นเรื่องน่าตลกที่วินเซนโซถูกลุงแท้ ๆ รังเกียจ แต่กลับได้รับความรักความเมตตาจากป้าสะใภ้ที่ดูแลเขาดีกว่าแม่แท้ ๆ ของตัวเองเสียอีก

กระนั้นตัวภาระอย่างวินเซนโซกลับฉายแววอัจฉริยะบางอย่าง เขาซ่อมจักรยานพังยับที่ถูกทิ้งในกองขยะให้กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง รวมถึงซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าหลาย ๆ ในบ้านตอนมันเสียในตอนที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ ป้าสะใภ้ภูมิใจในตัวหลาน ส่วนลุงไม่เคยเห็นความดี อาจเพราะวินเซนโซเป็นเด็กขี้เกียจมากเกินไป ใช้ให้ทำนั่นทำนี่ก็ผลัดไปเรื่อยไม่ยอมทำ

จนกระทั่งถึงปี 2018 ที่หายนะมาเยือนครอบครัว ป้าสะใภ้ได้จากโลกนี้ไปด้วยโรคร้ายที่ตรวจพบช้าเกินไป ประจวบกับที่ลุงของวินเซนโซตกงานและเป็นแอลกอฮอลลิก ลุงหลานทะเลาะกันหลายครั้ง บางครั้งจบด้วยการทำร้ายร่างกาย ฟางเส้นสุดท้ายของวินเซนโซขาดผึง เมื่อลุงนำสิ่งประดิษฐ์ของเขาไปขายเป็นเศษเหล็กได้เงินกลับมาไม่กี่ยูโร วินเซนโซจึงได้ตัดสินในที่จะหนีออกจากบ้าน

แรก ๆ ชายหนุ่มขอไปพักอาศัยอยู่ที่บ้านเพื่อนสนิทแต่ก็อยู่ได้เพียงไม่นานด้วยปัญหาเรื่องเงินทองจึงถูกครอบครัวของเพื่อนอัปเปหิออกมาอีกครั้ง เด็กหนุ่มวัย 14 ปี ไร้จุดหมาย ไม่มีบ้านให้กลับ แต่ระหว่างที่เขากำลังย่ำตรอกอยู่เพียงลำพังนั่นเองเขากลับเห็นสายตาหนึ่งจ้องมอง มันคือหมาป่าตัวใหญ่ที่เห็นครั้งแรกทำเอาชายหนุ่มวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ไม่ว่าจะด้วยลูปาให้โอกาสหรืออะไรก็ตาม นางได้คุยกับวินเซนโซพร้อมกับอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้เขาฟังจนรู้ได้ว่าตัวเองน่าจะไม่ใช่แค่ลูกไม่มีพ่อเสียแล้ว

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินทางไกลไปกับเทพีหมาป่าโดยแอบขึ้นเรือสำราญที่เดินทางจากเนเปิลส์ไปแคลิฟอร์เนีย การเดินทางกินเวลายาวนานร่วมเดือน ในขณะที่แขกเหรื่อด้านบนได้กินดีอยู่ดี ทว่าหนุ่มน้อยที่ลักลอบขึ้นเรือต้องคุ้ยหาเศษอาหารจากขยะในห้องครัว แม้ว่าการเดินทางไกลของเขาจะปราศจากอสุรกายไล่รังควาญ แต่การอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ก็ไม่ง่ายเลยเช่นเดียวกัน

เมื่อมาถึงบ้านหมาป่าลูปาก็สอนวิชาการเอาตัวรอดให้วินเซนโซโดยไม่ปล่อยให้เขาได้หยุดพัก แต่ชายหนุ่มฉลาดเป็นกรด เขาสามารถผลิตเครื่องทุ่นแรงมาใช้ในการต่อสู้ได้ไม่ยากลำบาก จนมองเพียงปราดเดียวลูปาก็รู้ว่าวินเซนโซน่าจะเป็นบุตรของเทพองค์ไหน จนเมื่อจบคอร์สนางหมาป่าจึงมอบอาวุธและแผนที่ให้ชายหนุ่มเดินทางไปยังค่ายจูปิเตอร์เพียงลำพัง ในการเดินทางครั้งนี้ชายหนุ่มแทบไม่ได้ต่อสู้ระยะประชิดด้วยตัวเองแต่ใช้ไหวพริบเอาตัวรอดได้เรื่อยมา เมื่อเขามาถึงค่ายจูปิเตอร์จึงได้การรับรองจากเทพวัลแคนแทบจะในทันที

แม้อายุห่างกันสองปีแต่วินเซนโซก็มาถึงค่ายจูปิเตอร์ในเวลาไล่เลี่ยกันกับแองเจลิก้า สาวผมบลอนด์ในตาสีฟ้าที่ใช้ความสวยได้อย่างสิ้นเปลือง ทว่ามีนิสัยไม่น่าคบหา ทั้งคู่ได้รับเลือกจากแม่ทัพค่ายให้อยู่กองพันที่ 4 เช่นเดียวกัน แรก ๆ วินเซนโซไม่ชอบใจนิสัยของแองเจลิก้าเท่าไร แต่เขาเป็นคนที่อยู่เป็น และมีฝีปากปลาไหลเรียกพ่อ หลอกให้หญิงสาวคิดว่าเป็นเพื่อน เขารู้ว่าควรเข้าหาผู้หญิงคนนี้แบบไหนเธอจึงจะพอใจและได้รับการเปย์ แล้วชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าสนิทกับผู้หญิงคนนี้แล้วจะสบายไปทั้งชาติโดยไม่ต้องทำงาน เขาจึงยอมเป็นที่รองรับอารมณ์ของเธอโดยการทำเป็นหลับหูหลับตา

ครั้งหนึ่งระหว่างทำภารกิจเสี่ยงตายวินเซนโซถูกอสุรกายชั่วร้ายจับตัวไป พอแองเจลิก้าทราบข่าวเธอพยายามเสี่ยงตายไปช่วยเขาอย่างไม่คิดถึงชีวิตของตัวเองจนได้รับบาดเจ็บสาหัส นั่นทำให้วินเซนโซประทับใจในความดีงามของเธอที่คนอื่นมองไม่เห็น ชายหนุ่มจึงได้ขอบาร์บี้เกิร์ลคนนั้นเป็นแฟน แล้วก็ยังคบกันมาอยู่จนถึงทุกวันนี้โดยมีสายตาไม่พอใจของเทพเจ้าสององค์มองลงมาจากเบื้องบนวินเซนโซมีชื่อเสียงในค่ายจูปิเตอร์ในฐานะ เพลย์บอย นักประดิษฐ์ อัจฉริยะ เขาผลิตสรรพาวุธและเครื่องมือที่เป็นประโยชน์ให้ค่ายมากมาย และผลงานสร้างชื่อของชายหนุ่มก็คือ "ซีตัส" ยานพาหนะสุดล้ำที่สามารถขับขี่ได้ทั้งบนพื้นดินและผืนน้ำ