<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">อดีตของเอซู สู่คฤหาสน์แห่งความรัก</div><div class="rtags">24/12/67 - คฤหาสน์แห่งความรัก </div></div><div class="rtxt">
เมื่อลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เอาหัวจุ่มบ่อความทรงจำแห่งนกฮูกที่ฉันพบในห้องลับภายในหอสมุดร้างนั่น สิ่งที่ฉันเห็นคือวิหารโบราณเฮติหลังหนึ่งจากความทรงจำในบ่อน้ำ ภายในนั้นมีกุญแจดอกหนึ่ง หรือว่า....นั่นคือหนึ่งในกุญแจสามดอกในคำพยากรณ์ของเทพีเฮคาทีรึเปล่า แต่บางอย่างสะกิดใจฉันว่ามันอาจจะไม่ง่าย....... และฉันก็ได้เห็นเทพีเอซูในวัยเยาว์<br><br>
ภาพฉากแรกปรากฎ เทพีเอซูในวัยเยาว์ที่งดงามราวกับดวงตะวัน สวมชุดสีแดงเพลิง ผมสีดำขลับประดับด้วยดอกไม้สด วาดลวดลายร่ายรำอยู่ท่ามกลางหมู่ชน เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ และเสียงร้องเพลงดังกึกก้อง เหล่ามนุษย์ต่างหลงใหลในเสน่ห์ของเทพีแห่งความรัก <br><br>
<b>"ความรักช่างงดงาม"</b><br><br>
ฉันพึมพำกับตัวเอง อารมณ์นี่มันคืออะไรกันะ ทำไมฉันไม่เคยเข้าใจอารมณ์เช่นนั้นมาก่อนเลย ก่อนที่ภาพจะตัดเปลี่ยนไปเป็นฉากใหม่ <br><br>
ภาพความสุขสันต์พลันเลือนหาย เมื่อเทพีวัยเยาว์ได้เห็นความรักด้านมืดของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและส่วนลึกของด้านมืดที่มนุษย์เผยให้เห็น เทพีเอซูยืนอยู่เดียวดาย ท่ามกลางซากปรักหักพัง ดวงตาคู่สวยแดงก่ำด้วยโทสะ ความรักที่เคยงดงามกลับกลายเป็นความเกลียดชัง เทพีเอซูสาปแช่งเหล่ามนุษย์ที่ทรยศต่อความรัก นางได้มอบโรคระบาด ความแห้งแล้ง และหายนะแก่มวลมนุษย์<br><br>
<b> "เทพีแห่งความรัก...กลับกลายเป็นเทพีแห่งความพินาศ"</b><br><br>
ฉันรู้สึกสั่นสะท้าน เรียกได้เลยว่าฉันไม่เคยเห็นด้านมืดของความรักเช่นนี้มาก่อนเลย และแล้วภาพสุดท้ายก็ปรากฎขึ้น เทพีเอซูในชุดสีดำสนิท ร่างกายถูกปกคลุมด้วยเงาแห่งความมืด นางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ท่ามกลางความโกลาหล และแล้วฉันก็สะดุ้งด้วยความตกใจราวกับตื่นจากฝันร้าย หัวของฉันพุดขึ้นมาจากบ่อหน้าพร้อมผมที่เปียกจากการจุ่มน้ำไปเมื่อครู่ ฉันสะบัดหัวให้หยดน้ำที่เกาะอยู่แห้งหมาด พลางหายใจหอบกับภาพอดีตที่ตนพึ่งได้เห็น ถ้านั่นคือภาพในอดีตจริงเทพีเอซูก็น่าสงสารจริง ๆ นั่นแหละ แต่เพราะนางถูกความมืดครอบงำด้วยแหละ ตอนนี้ต้องหยุดแผนร้ายนี้ให้ได้ก่อนแล้วจึงค่อยหาทางช่วยนางอีกที ถ้ายังมีทางช่วยล่ะนะ อย่างน้อยก็ต้องให้รู้ว่าความรักไม่ได้มีเพียงด้านมืดด้านเดียวสักหน่อย บางทีคงต้องให้พี่อลิเซียช่วย แต่ตอนนี้ไปที่นั่นก่อนดีกว่า คฤหาสน์แห่งความรัก <br><br>
<br><br>
ณ คฤหาสน์แห่งความรัก<br><br>
พวกเราเดินทางมาถึงคฤหาสน์แห่งความรัก สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยงดงามด้วยเสาแกะสลักและสวนดอกไม้ แต่บัดนี้กลับถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด ที่นี่เองสินะที่เป็นสถานที่เอซูกักขังเฟเรียกับพี่อลิเซียอยู่น่ะ <br><br>
<b><font color="RoyalBlue"> "ผมรู้สึกได้ถึงแม่ครับ แม่ต้องอยู่ที่นี่แน่เลยครับ"</font></b><br><br>
<b><font color="#dda0dd"> "หนูก็รู้สึกได้ค่ะ"</font></b><br><br>
<b> "แสดงว่าเราใกล้แล้วสินะ ไปกันเถอะ"</b><br><br>
ว่าแล้วพวกเราทั้งสามก็พากันกระซับเสื้อคลุมเพื่อพลางตัว ก่อนเริ่มแทรกซึมเข้าไป<br><br>
สายตาแห่งนกฮูกถูกใช้งานเพื่อสำรวจทางเข้า กลุ่มทหารยามที่มีสัญลักษณ์วูดูเรืองแสงสีม่วงประจำอยู่รอบ ๆคฤหาสน์ เสียงครามต่ำของอสุรกายดังมาจากมุมหนึ่ง ทำให้ฉันตระหนักถึงอันตรายที่ซ่อนอยู๋ ดีที่กาเอลมีก่อกวนแถมเรเลียก็มีความสามารถพลางตัวตามธรรมชาติของอีกัวน่า พวกเราเลยตกลงกันว่าจะช่วยกันเคลื่อนไหวในเงามืด ใช้เถาวัลย์และเงาต้นไม้เพื่ออำพลางตัว และหลบหลีกจากการตรวจตราอย่างรวดเร็วด้วยทักษะที่ฝึกฝนมาจนถึงตอนนี้ ขณะลอบเร้นเข้าไป พวกเราก็เผชิยกับอุปสรรคที่ยากลำบาก เส้นทางที่เราเลือกมีกับดักเวทมตร์ที่ซับซ้อน พื้นบางจุดกลายเป็นหลุมเมื่อฉันเหยียบ หรือเกิดเป็นเข็มพิษพุ่งเข้ามา ดีนะที่ฉันฉลาดใช้สติปัญญาและความอัจริยะของธิดาอะธีน่าถอดรหัสสัญลักษณ์บนกำแพงและค้นหาเส้นทางที่ปลอดภัย จนค้นพบกลไกซ่อนอยู่ในรูปของนกฮูกแกะสลัก เมื่อหมุนมัน ประตูทางลับก็เปิดออก นำพาฉันไปยังชั้นใ้ดินของคฤหาสน์ ที่นั่นฉันได้พบกับห้องผู้คุมซึ่งมีจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ทำให้ฉันได้มองเห็นเฟเรียกับพี่อลิเซียที่ถูกขังอยู่ในห้องขังสภาพของพวกเธอดูกึ่งหลับกึ่งตื่น และดูอ่อนแรงมาก กับพี่อลิเซียฉันไม่แปลกใจ แต่ทำไมเฟเรียถึงไม่ใช้รักษาตัวเองกันล่ะ หรือว่าห้องขังนี้มีอะไรบางอย่างทำให้ใช้พลังสายเลือดเทพรึเปล่านะ <br><br>
"ฉันสัญญา ฉันจะพาพวกเธฮออกมาให้ได้"<br><br>
ฉันกระซิบกับตัวเอง ขณะที่สายตาของฉันจับจ้องไปที่มอนิเตอร์ในห้องผู้คุม ฉันพบบันทึกแผนผังค่ายกล ที่แสดงโครงสร้างภายในสถานที่ ตำแหน่งห้องขัง และจุดอ่อนของการป้องกัน และก็ยังเจอ ขกนกฮูกแห่งปัญญา ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ฉันอาจจะต้องใช้ในการช่วยแก่นคำสาปออกมาจากเอซูสินะ งั้นเก็บไปด้วยแล้วกัน<br><br>
บทสรุป :<br><br>
ความรู้สึกผู้บันทึก : อดีตของเอซูเป็นแบบนี้เองสินะ คงต้องหาทางลบล้างความมืดในจิตใจเทพีเอซูด้วยแล้วสินะ แต่ในตอนนี้ฉันมาถึงที่คฤหาสน์ความรักแล้ว รอก่อนเถอะนะ ฉันต้องหาทางช่วยเธอให้ได้
</div></div></div></center>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/8oi3sln4zrsx8d3jhyado/yours-sincerely.css?rlkey=e4jwi6srycaj0nbu61uk4dqkf&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_yours-sincerely" style="--width: 550px; --img-height: 50px; --img-margin: 10px; --spacing: 50px; --lines: #555555;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer">
<div class="rheader">กุญแจแห่งจิตวิญญาณ</div>
<div class="rimg" style="background-image: url(https://64.media.tumblr.com/2b9a77a3ad507fdcb46c9f5957bb83c8/21138c6a708dc1d7-41/s640x960/9a8c578288e7dd77d67d312d57e7a8edfa8320d3.pnj);"></div><div class="rtxt">
<div align="right">วันที่ 24 ธันวาคม 2567<br>
วิหารโบราณเทพเฮติ(เทพดัมบัลลาห์)<br><br></div>
จากแผนผังค่ายกลและในบันทึกของเอซู ทำให้ฉันได้รู้ว่าสิ่งที่จะช่วยเฟเรียกับพี่อลิเซียออกมาจากเนื้อมือของเอซูได้นั่นก็คือกุญแจทั้งสามตามคำพยากรณ์ที่ฉํนได้รับมาตั้งแต่ตอนที่ฉันหลบหนีมาอยู่ที่ท่อระบายน้ำตอนแรก ๆ เลย ในตอนนี้พวกเราก็มาหยุดอยู่ที่หน้าวิหารเทพดัมบัลลาห์ที่ในตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยมนตร์ดำอันมืดมิด ทำเอารูปสึกสยดสยองยิ่งนักขนาดว่าเคยเจอมาหลายรอบแล้วนะนี่ แต่ก็ไม่ชินกันสักที เสียงลมที่พัดผ่านแผ่วเบากับกลิ่นอับของใบไม้เปียกโชคชะตาทำให้ฉันรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดา ประตูวิหารถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนาที่ดูเหมือนสิ่งมีชีวิต มันขยับเล็กน้อยราวกับตอบสนองต่อพลังงานของฉัน ฉันสูดลมหายใจลึกและรวบรวมความกล้าก่อนจะก้าวเข้าไป ความมืดเข้าครอบงำทันทีที่ฉันข้ามธรณีประตู ราวกับว่าที่นี่ตัดขาดจากโลกภายนอก เสียงกระซิบแผ่วเบาดังก้องในหัวฉัน มันไม่ใช่คำพูดที่ชัดเจน แต่ฉันรู้สึกถึงเจตนาที่เรียกร้องให้พิสูจน์ตัวเอง<br>
<b><font color="Teal">"จงพิสูจน์จิตวิญญาณของเจ้า หากเจ้าฝ่าฟันบททดสอบนี้ได้ เราจะมอบสิ่งที่เจ้าต้องการให้"</font></b><br>
แสงสลัวปรากฏขึ้นรอบตัวฉัน และทันใดนั้นโลกก็พลิกกลับ ฉันพบว่าตัวเองอยู่ชุดเจ้าสาวสีขาวสวยงามราวกับเทพธิดาลงมาโปรดในโบสถ์หรือวิหารที่ประดับตกแต่งด้วยกระจกสีที่วิจิตรงดงาม เบื้องหน้าของฉันคือเดม่อนในชุดเจ้าบ่าวสีขาวสะอาดตาที่ยืนรออยู่หน้าลานพิธีที่ตกแต่งด้วยดอกไม้สีอ่อนชวนให้รู้สึกราวกับอยู่บนสวรรค์อย่างนั้นแหละ ฉันเดินในชุดเจ้าสาวในมือถือช่อดอกไม้ที่ถูกจัดช่อมาอย่างปราณีตบนทางเดินพรมแดงราวกับเป็นตัวเอกในงานและก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะนี่คืองานแต่งของฉันกับเดม่อน เราสองเอ่ยวาจาสารภาพรักให้แก่กันและกัน ภาพต่อจากนั้นคือพวกเราทั้งคู่ยังคงอยู่ในค่ายด้วยกันและออกทำภารกิจร่วมกันทุกภารกิจจนเป็นที่ลือลั่นเกี่ยวกับคู่รักที่ทำให้ทำภารกิจหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า จนกระทั่งเมื่อพวกเราอายุถึงช่วงหนึ่งก็ได้ออกจากค่ายมาสร้างบ้านอยู่กันสองคนพร้อมมีลูกน้อยฝาแฝดชายหญิงสองคนเป็นครอบครัวสุขสันต์ในฝันเลย หัวใจของฉันเต้นแรง ฉันต้องการเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่ลึกลงไป ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ <br>
"นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันต้องรีบกลับไป"<br>
ฉันพยายามตั้งสติพลางต่อสู้กับภาพลวงนี้เพื่อนำพาตัวเองออกไปจากภาพลวงนี้ให้ได้
</div><div class="rimg" style="background-image: url(https://64.media.tumblr.com/2b9a77a3ad507fdcb46c9f5957bb83c8/21138c6a708dc1d7-41/s640x960/9a8c578288e7dd77d67d312d57e7a8edfa8320d3.pnj);"></div><div class="rfooter">ความเห็นผู้บันทึก : ตื่นสิตื่น ๆ</div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">อัญมณีแห่งผืนดิน</div><div class="rtags">25/12/67- เหมืองร้างที่เคยใช้ขุดอัญมณีศักดิ์สิทธิ์</div></div><div class="rtxt">
ในตอนที่ฉันกำลังจะหลุดพ้นจากภาพหลอนอยู่นั่นก็เกิดสิ่งที่ฉันไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันคือภาพหลอนหรืออะไร แต่ภาพเบื้องหน้านั่นเป็นภาพของเทพีแห่งความรักองค์หนึ่งที่ไม่ใช่เอซู นามว่า เอซิลี เฟรดา กำลัง กำลังปั่นหัวชายอีกคนหนึ่งด้วยความเย้าเหย่และสนุกสนานก่อนจะเอ่ยว่า <br><br>
“เจ้าเทพชั้นต่ำ” <br><br>
ก่อนภาพนั้นจะตัดไปที่ชายคนนั้นกำลังท่องคาถาเวทมนต์วูดูต้องห้ามบางอย่าง ตำราต้องห้ามที่มีโซ่พันวางข้างๆในสภาพโซ่แหก เอซิลี เฟรดาที่เดินเข้ามาในห้องก่อนตะโกน <br><br>
เอซู นายทำบ้าอะไรนี่ <br><br>
ฉันตกใจเป็นอย่างมากเมื่อได้พบความจริงที่ว่าเอซูแท้ที่จริงแล้วมิใช่เทพีแห่งความรักอย่างที่เคยเจอในปัจจุบัน แต่เป็นเทพแห่งการหลอกลวง แถมเป็นชายอีก ภาพต่อมาคือเอซูที่ไม่ตอบอะไรนางก่อนลุกขึ้น มนตราสีดำหลอมรวมที่มือ เทพแห่งจอมหลอกลวงผู้นี้จะไม่ทนอีกต่อไป <br><br>
เอชูกระชวกมือทะลุอกเทพีแห่งความรักก่อนเขาดูดแก่นแท้ของเธอหลอมรวมเป็นร่างเดียวกับตนเองกลายเป็นกำเนิดเทพีเอซู เทพีแห่งความรัก <br><br>
"คุณมาอยู่กับผมนะเอซิลี" <br><br>
และแล้วเสียงกระซิบเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ภาพหลอนบิดเบี้ยวและแตกสลาย รอบตัวฉันกลายเป็นความมืดอีกครั้ง ฉันทรุดลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า เสียงของวิญญาณบรรพบุรุษดังขึ้นอีกครั้ง <br><br>
"เจ้าได้พิสูจน์แล้วว่าเจ้าไม่หลงในภาพมายา นี่คือกุญแจแห่งจิตวิญญาณ ใช้มันอย่างชาญฉลาด" <br><br>
“ฉันขอถามหน่อยสิ ในภาพลวงนั้นฉันเห็นภาพของเทพเอซูกับเทพีเอซิลี เฟรดา ก่อนที่จะกลายเป็นเทพีเอซูแบบตอนนี้ นั่นคืออะไรเหรอ” <br><br>
“นั่นคือภาพในอดีตของเทพีเอซู เดิมคือเทพเอซูเป็นเทพชั้นผู้น้อยที่คอยรับใช้เทพวูดูคนอื่น และยังเป็นเทพแห่งกลอุบายและการหลอกลวงอีก ท่านรักท่านเอซิลี เฟรดาที่เป็นเทพีแห่งความรักข้างเดียว จนถึงกับ….” <br><br>
“ใช้วิชามนต์วูดูต้องห้ามฆ่านางแล้วดูดกลืนแก่นแท้นางจนกลายเป็นเทพีเอซูแบบในปัจจุบันสินะ” <br><br>
“ใช่แล้ว นั่นคือความจริง แต่ต่อจากนี้เจ้าจะทำยังไงกับนางก็ต้องขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วนะ นี่กุญแจแห่งจิตวิญญาณ ข้าขอมอบให้เจ้า จงไปยังเหมืองร้างที่เคยใช้ขุดอัญมณีศักดิ์สิทธิ์เถิด กุญแจที่สองซ่อนอยู่ที่นั่น” <br><br>
“ค่ะ ลาก่อนนะคะ” <br><br>
ฉันรับกุญแจมาไว้ในมือก่อนที่จะออกจากวิหารมา มุ่งหน้าสู่เหมืองร้างตามคำของวิญญาณบรรพกาลบอกทันที <br><br>
ณ เหมืองร้างที่เคยใช้ขุดอัญมณีศักดิ์สิทธิ์ (ท่อระบายน้ำเมือง) <br><br>
เมื่อเดินทางเข้าสู่ทางเดินแคบใต้ดิน เราต้องระวังกับดักที่ถูกทิ้งไว้ตั้งแต่สมัยที่เหมืองยังใช้งานอยู่ เสียงน้ำหยดกระทบผนังหินสร้างบรรยากาศที่น่าขนลุก ทันทีที่พวกเราก้าวเข้าไปถ้ำก็ถล่มลงมาปิดทางเข้าไปมิดทำให้รู้ว่าพวกเราไม่มีทางให้ถอยแล้ว ขณะนั้น กาเอลพึมพำเบาๆ พลางชี้ให้เห็นจุดที่พื้นดินทรุดเป็นหลุมดัก ฉันใช้ง่ามหอกทดสอบพื้นดินตรงหน้าก่อนก้าวเดิน ทุกย่างก้าวต้องมั่นใจ<br><br>
"พี่สาว ระวังตรงนั้น!"<br><br>
กาเอลกระซิบบอกพร้อมดึงชายเสื้อฉัน เมื่อสายลวดกับดักหินกลิ้งเผยตัว ฉันยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ ก่อนจะใช้ความเร็วและการทรงตัวหลบหลีก <br><br>
เมื่อเข้ามาถึงจุดลึกของเหมือง เสียงคำรามแผ่วๆ ดังขึ้น สัตว์อสูรร่างใหญ่ที่มีเกราะหินปกคลุมตัวปรากฏตัวขวางทาง ฉันตั้งท่าหอก ใช้เทคนิคการต่อสู้ด้วยหอกที่ฉันชำนาญ แทนที่จะโจมตีตรงๆ ฉันใช้จังหวะและการเคลื่อนไหวหลอกล่อ ให้อสูรพุ่งเข้าหาผนังหินเรื่อยๆ จนเกราะมันเริ่มมีรอยแตกร้าว<br><br>
"พี่สาว ให้เราช่วย!" <br><br>
เรเลียบินวนรอบหัวสัตว์อสูร ฉันส่ายหัวปฏิเสธ<br><br>
"ไม่ต้อง เรเลีย ฉันจัดการได้" <br><br>
ฉันตวัดหอกเฉียบคมครั้งสุดท้าย แทงทะลุจุดอ่อนที่คอของมัน สัตว์อสูรล้มลง<br><br>
เมื่อถึงจุดหมายกลางเหมือง ฉันพบแท่นบูชาเก่าแก่ที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์ ต้องใช้แรงและความพยายามในการขุดรื้อ ฉันปลดเถาวัลย์ทีละเส้น ใช้หอกแกะสัญลักษณ์เวทมนตร์โบราณที่ล็อกแท่นไว้<br><br>
"มันซับซ้อนมาก..." <br><br>
ฉันพึมพำขณะศึกษาร่องรอยเวทมนตร์ กาเอลเดินมาใกล้<br><br>
"พี่สาว ลองหมุนหอกตามรอยแกะสิครับ" <br><br>
ฉันทำตามคำแนะนำ และในที่สุด ก็เปิดแท่นบูชาได้สำเร็จ<br><br>
แสงสีเขียวเจิดจ้าปรากฏขึ้น "อัญมณีแห่งผืนดิน" เป็นวัตถุที่มีพลังเวทมนตร์สูง ฉันเก็บมันไว้ในกระเป๋า ระมัดระวังไม่ให้มันดึงดูดสายตาของสิ่งใด เมื่อออกจากท่อระบายน้ำ ฉันรู้สึกได้ถึงความสำเร็จที่เกิดจากความพยายามและการตัดสินใจที่รอบคอบ แม้ว่ากาเอลและเรเลียจะคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง แต่ฉันมั่นใจว่าภารกิจนี้คือบทพิสูจน์ที่ทำให้พวกเขาเชื่อมั่นในตัวฉันมากขึ้น<br><br>
บทสรุป : <br><br>
ได้มาแล้วสองชิ้น ขาดอีกหนึ่งหวังว่าจะไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วใช่ไหม
</div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">สละความทรงจำที่มีค่าที่สุด</div><div class="rtags">25/12/67 - หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่</div></div><div class="rtxt">
จากบันทึกของเอซูทำให้ฉันรู้ว่าจะต้องบุคคลที่มีความทรงจำหรือความรู้เกี่ยวกับวิธีการปลดปล่อยพันธนาการของเอซู และดูเหมือนโชคชะตาเล่นตลก<br><br>
“โชคชะตาเล่นตลกเหรออย่าบอกว่าคิมน่ะ” <br><br>
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากที่อ่านบันทึกอยู่ก็หยุดอยู่หน้าหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ พลางนึกถึงคิม ธิดาแห่งไอริส ที่เป็นคนที่เข้าเงื่อนไขในบันทึกและเป็นพันธมิตรแห่งความทรงจำ ฉันถามหาคิมจากพวกชาวบ้านจนไปเจอเธออยู่ในกระท่อมแห่งหนึ่ง ดูเหมือนแม้ร่างกายจะรอดพ้นจากอันตราย แต่จิตใจของคิมกลับไม่เป็นเช่นนั้น เธอถูกเอซูใช้ฝันร้ายหลอกหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งดูหวาดกลัวมากและดูไม่สู้ดีนัก <br><br>
“อยะ อย่าเข้ามานะ ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น” <br><br>
เธอตะโกนพร้อมกอดเข่าตัวเองแน่น ฉันจึงวางหอกไว้ข้างตัว ย่อตัวลงให้ดูไม่เป็นภัย <br><br>
“พี่คิมคะ หนูเอง จำได้ไหมคะ ลิเลียน่าที่อยู่ในกลุ่มที่มาช่วยเธอจากมิโนทอร์น่ะ เธอจำเฟเรียกับพี่อลิเซียได้ไหม ตอนนี้พวกเขาถูกเอซูจับตัวไป พวกเราต้องความช่วยเหลือของเธอ” <br><br>
คิมสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อเฟเรียกับพี่อลิเซีย แต่ยังคงสั่น ฉันจึงพยายามพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด <br><br>
“คิม เอซูหลอกลวงเธอ เธอรู้ตัวดี เธอมีพลังมากกว่าที่เธอคิดนะ เธอคือกุญแจที่จะช่วยเราทั้งหมดได้” <br><br>
เสียงของฉันไม่เพียงพอจะทำให้เธอสงบลงได้ ในตอนนั้นเองที่เรเลียก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างจึงกระซิบกับฉันว่า <br><br>
“พี่สาวคะ พี่คิมเขาถูกฝันร้ายหลอกหลอนอยู่ค่ะ ทำให้ทั้งความทรงจำและสติตอนนี้เราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เว้นแต่ว่า…” <br><br>
“เรเลีย อย่าบอกนะว่าต้องใช้วิธีนั่นน่ะ” <br><br>
“ใช่ค่ะ พี่สาวต้องเสียสละความทรงจำที่มีค่าที่สุดเพื่อแลกกับความทรงจำและสติของพี่คิมกลับมาค่ะ” <br><br>
เรเลียหงอยลงก่อนที่จะเอ่ยวิธีการที่พอคิดออกออกมา พอฉันได้ยินก็หลับตาลง ถ้าจำเป็นต้องสละบางอย่างเพื่อช่วยให้คิมหลุดพ้น <br><br>
“ความทรงจำที่มีค่าที่สุดเหรอ….” <br><br>
ภาพความทรงจำหนึ่งปรากฎ มันคือภาพของเดม่อน เพื่อนสนิทที่สุดในค่ายฮาล์ฟบลัด เราเคยใช้เวลาหลายชั่วโมงต่อสู้กันในลานฝึก ฉันช่วยเขาพัฒนาทักษะการต่อสู้ตั้งแต่ที่เขามาถึงที่ค่ายใหม่ ๆ จนกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งขึ้น แต่เพราะการบ้าการต่อสู้ของเขาทำให้มีฉายาว่าไม่สมกับลูกแห่งอะโฟร์ไดท์ และพวกเราก็มีความสัมผัสลึกซึ้งกันจนคนในค่ายต่างลือกันว่าเป็นแฟนกัน น้ำตาของฉันไหลริมด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่จะต้องปล่อยความทรงจำนั่นไป แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถแลกได้เพื่อช่วยพี่คิม <br><br>
“ฉันยอมเสียมัน เพื่อช่วยเธอ” <br><br>
ทันใดนั้นความทรงจำของฉันเกี่ยวกับเดม่อนเริ่มเลือนหาย ฉันสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าในหัวใจ แต่ในขณะเดียวกัน คิมเริ่มตื่นขึ้น ดวงตาของเธอกลับมามีแววแสงสว่างส่องประกายออกมาอีกครั้ง <br><br>
“ฉัน…ฉันจำได้แล้ว เอซูใช้ความกลัวควบคุมฉัน แต่ลิเลียน่า เธอช่วยฉันไว้” <br><br>
คิมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า ฉันพยักหน้าแม้จะรู้สึกเหมือนสูญเสียส่วนหนึ่งของตัวเองไปตลอดกาล ยังไงก็แล้วแต่คิมกลับมามีสติสมบูรณ์ และยอมเดินทางไปกับเรา เพราะเธอคือกุญแจแห่งความทรงจำ ที่จะปลดพันธนาแห่งเอซู ในตอนนี้ฉันก็ต้องมานั่งคิดหาหนทางอีกครั้งว่าจะต้องทำอะไรต่อไปดี <br><br>
ใช้ฟีเจอร์พิเศษของลิเลียน่า <br>
บทสรุป :<br>
ความเห็นผู้เขียน : (ไม่พูดอะไร…เพียงน้ำตาไหลจากการสูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญไป)
</div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">รวบรวมพลังแห่งเฮติ (1)</div><div class="rtags">26/12/67 - น้ำตกศักดิ์สิทธิ์</div></div><div class="rtxt">
หลังจากที่พวกเราช่วยคิมมาเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เท่ากับพวกเราได้รับกุญแจทั้งสามครบเป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่คิมกลับบอกฉันว่า<br><br>
<b><font color="YellowGreen"> "แค่พลังของกุญแจสามดอกมันไม่พอหรอกนะ เราจะต้องรวบรวมพลังแห่งเฮติจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สามที่ก่อนนะ"</font></b><br><br>
<b><font color="Magenta">"ทำยังไงเหรอคะพี่คิม"</font></b><br><br>
<b><font color="YellowGreen"> "ใช้กุญแจทั้งสามดอกพวกนี้ ปลุกพลังแห่งเฮติ และทำพิธีกรรมเพื่อปลดปล่อยเพื่อน ๆ ของเธอไงล่ะ ตามมาสิ ฉันรู้ว่าต้องไปที่ไหนบ้าง"</font></b><br><br>
พวกเราเดินทางตามการนำทางของคิมมาจนถึงน้ำตกศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกกล่าวขานกันว่า "บ่อน้ำตาแห่งบรรพชน" น้ำตกแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่เชื่อมโยงกับบรรพชนชาวเฮติ <br><br>
<b><font color="YellowGreen">"ที่นี่แหละ เราจะต้องทำพิธีโดยใช้กุญแจแห่งจิตวิญญาณปลุกพลังที่นี่ แต่ระวังด้วยนะมันอันตราย"</font></b>
คิมอธิบายให้พวกเราฟังก่อนจะพากันเดินเข้าไปข้างในก็พบว่ามีโกเลมตัวหนึ่งที่ถูกปกคลุมด้วยมนต์ดำดังเช่นกับน้ำตกที่ถูกปกคลุมด้วยมนตร์ดำด้วยเหมือนกัน โกเลมหินโจมตีพวกเราอย่างหนักหน่วง พวกเราก็กระโดดหลบการโจมตีของมันอย่างชำนาญดีที่กาเอลกับเรเลียช่วยหล่อกล่อให้ ทำให้ฉันพอพาพี่คิมไปหลบที่ปลอดภัย แล้วจึงมาร่วมสู้ร่วมกับกาเอลกับเรเลีย จนเธอได้โอกาสก็หาทางโจมตีแผ่นอักขระเพื่อทำลายอักษร EMETH ให้เหลือแค่ METH จนโกเลมกลายเป็นกองซากหินมหึมาตรงนั้นถาวรไป ฉันรีบวิ่งกึ่งกระโดดไปยังโขดหินใต้น้ำตก ก่อนจะใช้พลังของกุญแจแห่งจิตวิญญาณในการทำพิธีกรรมตรงจุดนี้ โดยหาทางยืนนิ่งในกระแสน้ำเชียว ในระหว่างพิธีฉันได้ยินเสียงวิญญาณบรรพชนที่ช่วยชี้แนะให้ฉันรู้จักพลังแห่งความมุ่งมั่นที่เป็นที่มาของกุยแจแห่งจิตวิญญาณดอกนี้ แต่ทว่าในตอนที่ทำพิธ๊นั่นกุญแจก็พลังจากกายฉันไปเป็นจำนวนมากจนยากที่จะคงสติไว้ พลังในกายฉันก็เกิดอาการแปรปรวนจะระเบิดออกมาเป็นระลอกเข้าให้พวกกาเอลที่รออยู่ข้าง ๆ ดีที่กาเอลกับเรเลียเห็นท่าไม่ดีเลยพาคิมหลบหลังก้อนหินได้ทันเวลาแต่สิ่งนี้ก็เกิดอยู่ชั่วขณะหนึ่งจนกระทั่งพิธีนี้จบลง น้ำตกศักดิ์สิทธิ์กลับมาบริสุทธิ์ และกุญแจก็เรืองแสงส่องประกาย ก็ทำเอาฉันเหนื่อยล้าอย่างหนัก ร่างกายของฉันอ่อนเพลีย จนคิมต้องมาประครองฉํนเอาไว้แล้วพามาพักที่โขดหินใกล้ ๆ แถวนั้น เพื่อฟื้นฟูร่างกายให้พร้อมเดินทางต่อ ในตอนนี้ฉันก็ได้พลังแห่งเฮติอันแรกมาแล้วเยี่ยม<br><br>
<b><div align="center">บทสรุป<br>
ความเห็นผู้บันทึก : เหนื่อยจังเลย ล้าทั้งตัวและจิตใจเลย ฉันจะไหวแน่ใช่ไหมนี่ <br></div></b></div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">รวบรวมพลังแห่งเฮติ (2)</div><div class="rtags">27/12/67 - ภูเขาวิญญาณ</div></div><div class="rtxt">
ภายหลังจากที่ฉันพักฟื้นพลังกายพลังใจภายใต้การดูแลของกาเอล เรเลียและคิมจนพลังฟื้นฟูกลับมาเต็มร้อยแล้วนั่น พวกเราก็เริ่มออกเดินทางสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งที่สองกันในบัดดล ด้วยการเดินเท้าหลายกิโลเมตรก็นำพวกเรามาถึงยังหุบเขาวิญญาณ และก็ตามชื่อเลย หุบเขาแห่งนี้มันเต็มไปด้วยวิญญาณโหยหวน วิญญาณติดค้าง แถมยังมีพวกหนึ่งที่น่าจะไม่ใช่เจ้าถิ่นอยู่ที่นี่ด้วย ใช่แล้วล่ะ พวกวิญญาณมนตร์ดำที่รู้ได้ทันทีเลยว่าใครส่งมา เอซูไงล่ะ คงพยายามจะขัดขวางทุกวิธีทางที่จะไม่ให้พวกเราทำสำเร็จได้ล่ะ แต่ขอโทษทีนะ พลังแห่งหุบเขาแห่งนี้น่ะขอพวกเราล่ะนะ <br><br>
“แน่ใจใช่ไหมว่าไหวน่ะ ลิเลียน่า ตรงนี้ให้ฉันทำก็ได้นะ” <br><br>
“ฉันยังไหวค่ะ พักมาเยอะขนาดนี้แล้วด้วย แค่ทำพิธีชำระล้างที่นี่ด้วยกุญแจก็จบแล้ว” <br><br>
ฉันยืนยันเสียงแข็งว่าจะทำพิธีชำระล้างที่แห่งนี้ด้วยตัวเอง ก่อนจะเอาอัญมณีแห่งผืนดินออกมา และเริ่มหลับตาทำพิธีตามที่คิมสอนฉันมาอย่างใจเย็น ในตอนนั้นฉันรู้สึกได้เลยว่าวิญญาณที่นี่พยายามก่อกวนฉันอยู่ ราวกับพยายามทำให้พิธีนี้ล่มไม่เป็นท่า พวกมันทำแม้กระทั่งสิงสู่ร่างฉัน เข้าใช้หอกทำร้ายพวกพี่คิม ในตอนนั้นฉันยังรู้สึกได้เป็นอย่างดี ว่าวิญญาณพวกนี้มันพยายามเน้นโจมตีไปที่คิม คงอยากจะกำจัดกุญแจดอกที่สามล่ะสิ แต่โชคยังดีที่กาเอลที่ถูกฝึกมาให้ชำนาญการต่อสู้ด้วยดาบเป็นคนมาป้องกันพี่คิมไว้ให้แถมมีเรเลียช่วยสนับสนุนอีกแรง ฉันไม่รู้อะไรมาก แต่ที่รู้ ๆ คือกาเอลร่วมมือกับเรเลียใช้เชือกมัดฉันไว้กับต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้พุพังแถวนั้นแน่น แม้ว่าฉันจะดิ้นอย่างบ้าคลั่งมากเท่าไรก็ไม่เป็นผล จิตของฉันที่อยู่ภายในก็พยายามคงสติให้ได้มากที่สุด แล้วทำพิธีนี้จนสำเร็จ วิญญาณออกจากร่างฉันไป ฉันได้การควบคุมร่างกายคืนมาก่อนจะได้รับเสียงสะท้อนแห่งอดีตเข้ามาเป็นหนึ่งในกุญแจสำคัญที่จะปลดปล่อยเฟเรียและพี่อลิเซียได้ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น รอฉันก่อนนะ ฉันคิดก่อนที่คิมจะมาประครองร่างฉันที่เหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่ก็แลกกับพลังในสถานที่แห่งนี้ได้ตื่นขึ้น กลับสู่การเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันสวยงามอีกครั่ง ทำเอาฉันอมยิ้มอย่างสุขใจ อีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นรอก่อนนะเฟเรียพี่อลิเซีย ฉันจะไปช่วยพวกเธอให้ได้ <br><br>
บทสรุป : <br>
ความรู้สึกผู้บันทึก : ยังมึนหัวอยู่นิด ๆ นะนี่ ทำพิธีไปด้วย โดนสิงไปด้วยนี่ //มีลายมือไก่เขี่ยเขียนข้าง ๆ // อ๊าคคคร พี่สาวสู้เก่งซะมัด เกือบสู้ไม่ได้เลย (ปล.กาเอลแอบเอามาเขียนเสริม)<br>
</div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">ปลุกพลังแห่งเฮติ (3)</div><div class="rtags">27 / 12 / 67 -วิหารรกร้าง</div></div><div class="rtxt">
ที่สุดท้ายที่พวกเราต้องมาใช้กุญแจสามดอกที่ได้มาจากการทดสอบต่าง ๆ ที่ฉันไปผ่านพ้นมันมาอย่างยากลำบากและจะต้องเสียสละบางอย่างไปที่ฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าสละอะไรไป แต่ว่าจำไม่ได้สงสัยก็คงเป็นสิ่งไม่สำคัญมั้งนะ ก็นั่นแหละ ฉันต้องใช้กุญแจสามดอกพวกนี้ มาปลุกพลังของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งเฮติพวกนี้เพื่อเพิ่มพลังให้สามารถต่อกรกับเอซูได้ แถมการปลุกพลังและรวบรวมพลังพวกนี้ก็เป็นกุญแจสำคัญในการขัดขวางแผนการของเอซูด้วย เจ้าค่ายกลนั้นรอดูเถอะฉันจะขยี้ยูให้แหลกเลย จะไม่ไว้หน้าคนแบบนี้โดยเด็ดขาดเลย เบื้องหน้าของพวกเราในตอนนี้คือวิหารร้างที่น่าจะเคยเป็นที่บูชาเทพเฮติสักองค์ที่เคยมีชีวิตอยู่เมื่อกาลนานมาแล้วแต่ก็ไม่สามารถดูออกได้เลยว่าใครกันที่เคยเป็นที่บูชาในวิหารแห่งนี้ เพราะอักษรแกะสลักที่นี่เป็นภาษาวูดูที่เลืองลางจนไม่สามารถอ่านได้ รูปปั้นที่ถูกมนตร์ดำกัดกร่อนบดบังเต็มไปหมด ความมืดที่อยู่ภายนอกก็ยิ่งทำให้บรรยายกาศที่นี่ดูน่ากลัวขึ้นไปใหญ่ คราวนี้เอซูก็ส่งงูยักษ์มาขัดขวางพวกเราอีก ฉันเลยต้องใช้หอกของตัวเองเข้าต่อสู้กับงูยักษ์ตัวนั้นอย่างห้าวหาญ จนเอาชนะมันได้สำเร็จ ก็ถึงเวลาทำพิธีปลดปล่อยพลังแห่งเฮติในที่แห่งนี้สักที ฉันกุมมือคิม ผู้ซึ่งเป็นกุญแจแห่งความทรงจำเอาไว้ก่อนจะพวกเราทั้งสองคนจะเริ่มทำพิธีด้วยกันอย่างพยายามตั้งสติให้ได้ตลอดทาง แต่ก็ไม่วายในตอนทำพิธีอยู่ใน ความทรงจำในสมองของฉันก็ตีกันมั่วกันไปหมด<br><br>
“อึก!ปะ ปวดหัว” <br><br>
“อดทนไว้นะลิเลียน่าอีกนิดเดียวเท่านั้น” <br><br>
“ค่ะ” <br><br>
ฉันตอบรับก่อนจะตั้งสติอีกครั้ง ความทรงจำในสมองของฉันก็เริ่มตีกันอีกครั้ง มีทั้งความทรงจำที่เป็นของฉันแบะความทรงจำประหลาดที่ผุดเข้ามาในหัวชั่วขณะจนทำให้ฉันเกิดอาการปวดหัวอย่างหนักแต่ก็พยายามไม่ให้เสียสมาธิ ดีที่กาเอลกับเรเลียคอยคุ้มกันให้อยู่ ไม่งั้นคงแย่กว่านี้ และในที่สุดภารกิจนี้ก็สำเร็จ พิธีกรรมนี้สำเร็จลงอย่างสมบูรณ์ พี่คิมได้รับพลังของเฮติพลังสุดท้าย พร้อมกับฉันที่ได้รับทั้งเสียงสะท้อนแห่งอดีตและพลังแห่งบรรพชนครบทั้งสองอย่างแล้ว ในตอนนี้องค์ประกอบสำหรับประกอบพิธีปลดปล่อยเพื่อน ๆ ทั้งสองของฉันก็ครบสักที <br><br>
บทสรุป : <br>
ความเห็นผู้บันทึก : เย้ องค์ประกอบทำพิธีครบแล้วได้เวลาปลดปล่อยกันสักที<br>
</div></div></div></center>
<center><link href="https://file.garden/ZktnSQztXHjndGO1/CSS/why%20would%20you%20be%20loved.css" rel="stylesheet"><div id="rr_why-would-u-be-loved" style="--width: 600px; --accent: #697bb8; --accent-text: #8797cc;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rheader"><div class="rtitle">ปลดปล่อยพวกพ้อง</div><div class="rtags">27 / 12 / 67 - ห้องคุมขังเฟเรียและอลิเซียที่คฤหาสน์แห่งความรัก</div></div><div class="rtxt">
ขอฉันย้อนความตอนที่กำลังทำพิธีกรรมปลดปล่อยพลังแห่งเฮติที่วิหารรกร้างอยู่นั่น ที่ฉันบอกว่าความทรงจำของฉันตีกันมั่วกับความทรงจำประหลาดบางอย่าง รู้ไหมว่าภาพความทรงจำนั่นมันคืออะไร มันคือความทรงจำของเทพเอซูนั่นเอง ภาพเหตุการณ์ที่เอซูกำลังโดนเทพเฮติมากมายเรียกใช้กันจนหัวหมุน แต่ละคนเรียกเอซูกันไม่ขาดปาก เทพบางองค์ถึงกับเตะเอซูที่ขัดรองเท้าไม่ดีด้วยเพียงเพราะว่าเขาเป็นเพียงเทพชั้นต่ำเอาจริง ๆ ฉันรู้สึกเทพเอซูนี่เหมือนชาติก่อนตัวร้ายในวรรณคดีสักเรื่อง เรื่องไรนะที่มันดัง ๆ ยิ่งใหญ่ ๆ น่ะ เอออ…นนทกมั้งนะ แต่ภาพมันยังไม่หมดแค่นั่นนะ ภาพความทรงจำนั่นบอกไว้ว่ามีเพียงเทพีแห่งความรักที่ดีกับเขา นั่นจึงเป็นก้าวเล็ก ๆ ที่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกประทับใจ แต่จริง ๆ นางแค่สงสารแต่ก็ไม่เคยรักผู้ต่ำต้อยผู้นี้ ฉันที่เห็นภาพนั้นก็เรียกได้ว่าสงสารบวกสมเพช ก็ได้มั้งนะ เอ๊ะหรือว่าเอซูเป็นหนุ่มยันเดเระกันนะ สาวเจ้าไม่รักเลยฆ่าเพื่อจะได้เป็นของตนตลอดไปมันใช่ชัด ๆ เลยนี่หว่า นี่มันยันของแท้เลยนี่นา แล้วตอนนี้คงไม่ต้องเดาเลย ที่กะจะชุบเทพเฮติขึ้นมาคงไม่ได้ชุบมาเฉย ๆ หรอก ใครที่ไหนจะชุบคนที่รังแกตัวเองแบบไม่มีเหตุผลหรอกนะ ยิ่งเทพเอซูดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนใจดีแบบนั้น คงชุบมาเพื่อให้มาอยู่ใต้เท้าตัวเองมากกว่าละมั้งนะ แต่ตอนนี้ฉันได้กุญแจทั้งสามมาครบแล้ว พลังแห่งเฮติก็ครบแล้ว ถึงเวลาไปปลดปล่อยเฟเรียกับพี่อลิเซียสักที พวกเราก็รีบมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์แห่งความรักที่เป็นที่ตั้งของห้องที่ใช้คุมขังเฟเรียกับพี่อลิเซียในทันที แต่ก็คิดไว้แล้วว่าไม่ใช่ว่าจะเข้าไปได้ง่าย ๆ เพราะถึงภายนอกจะเป็นคฤหาสน์แห่งความรักนะ แต่ว่า….<br><br>
“พี่คิมค่ะ คราวที่แล้วที่ฉันมาที่นี่ ไม่ว่าจะค้นยังไงก็เจอแต่จอมอนิเตอร์ที่ฉายห้องขัง แต่ไม่เจอห้องขังเลยนะคะ”<br><br>
“ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะ ก็ที่นี่มันมีเขตแดนผนึกประตูนี้ไว้ไม่ให้มีคนบุกรุกเข้าไปได้ แถมยังแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยพลังของแก่นคำสาปเฮคาทีอีก”<br><br>
พี่คิมเอ่นเสียงเรียบ แต่ในแววตาเจือด้วยความระแวงระวัง เธอจ้องไปที่ประตูคล้ายจะวิเคราะห์โครงสร้างซับซ้อน ฉันพยักหน้าพลางช่วยพี่คิมวิเคราะห์เขตแดนนี้อีกแรง จนรู้วิธีปลดเขตแดนนี้เสียสักที<br><br>
“เราจะต้องทำพิธีกรรมปลดปล่อยทีละขั้นนะ พิธีนี้มีความซับซ้อนมาก ต้องตั้งใจดี ๆ นะ เริ่มจากกุญแจแห่งจิตวิญญาณ”<br><br>
ฉันสูดหายใจเข้าลึก ก่อนหยิบกุญแจแห่งจิตวิญญาณออกมา มันเปร่งประกายราวกับจับต้องไม่ได้<br><br>
“เอาล่ะ ทุกคน ระวังตัวไว้ให้ดี นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ยากที่สุด”<br><br>
การใช้กุญแจแห่งจิตวิญญาณเป็นขั้นตอนแรก ฉันวางกุญแจลงในช่องสลักกลางประตู พลังอันแรงกล้าปะทุขึ้นทันที ฉันรู้สึกราวกับร่างกายจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แรงกระแทกทำให้ฉันเซไปด้านหลัง<br><br>
“ระวัง!”<br><br>
พี่คิมเข้ามาพยุงฉัน ขณะเดียวกัน กาเอลรีบซักดาบออกมาป้องกันบริเวณรอบ ๆ ราวกับตื่นตัวกับอันตรายที่เกิดขึ้นมา<br><br>
“ผมว่าเราจะไม่ปลอดภัยแน่เลยครับ อย่าบอกนะครับว่านี่คือ…”<br><br>
“ใช่แล้ว นี่คือพลังป้องกันของค่ายกลคำสาปไงล่ะ”<br><br>
สิ้นเสียงก็มีเงามืดจากวิญญาณเฮติพวยพุ่งออกมาจากพื้น<br><br>
“ทุกคนระวัง”<br><br>
ฉันเตือนพลางตั้งหอกในมือ เตรียมรับมือสิ่งที่กำลังมา การต่อสู้กับวิญญาณพวกนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้หอกในมือฉันจะทะลวงผ่านเงาดำเหล่านั้น แต่พวกมันกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้สิ่งเดียวที่พวกเราทำได้ก็คือซิ่งสิคะชาวเฮา พวกเราสับขาหนี ในตอนนั้นเองกาเอลก็ใช้ก่อกวน พุ่งเข้าโจมตีด้วยดาบ เพลงดาบของเขาที่ไม่เหมือนใคร มันรวดเร็วและแม่นยำจนพวกเงาดำเริ่มสับสน เปิดโอกาสให้ฉันก็ใช้โอกาสนี้หยิบ อัญมณีแห่งพื้นดิน วางลงบนช่องสลักที่สอง พื้นดินสั่นสะเทือน รากไม้โบราณพุ่งขึ้นมาราวกับมีชีวิต<br><br>
“พลังจากอัญมณีแห่งผืนดินกำลังปลุกพลังที่หลับใหลในตัวมันอยู่น่ะ”<br><br>
พี่คิมอธิบายให้ฟัง ฉันก็กัดฟันแน่นขณะเผชิญหน้ากับแรงต่อต้าน<br><br>
ในที่สุดก็ถึงขั้นตอนสุดท้าย ฉันหันไปหาคิมที่ยืนทำใจอยู่ เพราะกุญแจสุดท้ายก็คือพี้คิมนี่นา <br><br>
“พี่คิมคะ พร้อมไหม”<br><br>
“อือ! ถึงไม่รู้จะทำได้ไหม แต่ถ้าฉันไม่ทำ ทุกคนก็จะไปต่อไม่ได้”<br><br>
“ถ้าพี่ไม่มั่นใจงั้นให้กุมมือไหมคะ”<br><br>
ฉันกุมมือพี่คิมไว้ ก่อนที่พี่คิมจะเอามือแตะประตู พลังงานมหาศาลปะทุออกมา ก่อนที่แสงสว่างก็ค่อย ๆ เบาบางลง ประตูมหึมาเปิดออก เผยให้เห็นห้องลับที่มีพลังมหาศาลซ่อนอยู่ ฉันประครองพี่คิมที่ทรุดร่างลงกับพื้นก่อนที่เขตแดนจะพังทลาย เปิดเผยให้เห็นเฟเรียกับพี่อลิเซียถูกพันธนาการไว้กับโซ่ตรวน ในจังหวะที่เขตแดนพังทลายเป็นลูกคลื่นจนไปถึงที่โซ่ตรวนแขนทั้งสองคนไว้ พวกมันพังทลายลง ร่างของทั้งคู่จะร่วงลงพื้น แต่โชคดีที่ฉันกับพี่คิมเข้าไปช่วยประครองทั้งคู่ไว้<br><br>
“เฟเรีย พี่อลิเซีย”<br><br>
ฉันเรียกชื่อทั้งคู่เพื่อปลุกทั้งคู่ให้ตื่น ในตอนนั้นเองพี่อลิเซียก็ตื่นขึ้น ส่วนเฟเรียนั่นก็ตื่นมาพร้อมบาดแผลที่หายไป เท่ากับว่าพลังของสายเลือดฮิปนอสทำงานได้ตามปกติ ก่อนจะตื่นขึ้นมา<br><br>
“ลิเลียน่า”<br><br>
เฟเรียเอ่ยชื่อฉันออกมาทำให้ฉันรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายได้สติได้แล้ว และพี่อลิเซียก็เช่นกัน ด้วยความตื้อตันใจฉันก็เข้ากอดทั้งสองคนร้องไห้ออกมา<br><br>
“พยายามได้ดีมากเลยนะลิเลียน่า”<br><br>
“ขอบคุณที่มาช่วยนะลิเลียน่า”<br><br>
พวกเราสามคนกอดกันอย่างมีความสุขก่อนที่จะพากันออกมาจากคฤหาสน์แห่งนี้ด้วยกัน จนมาเจอกับพี่คิม<br><br>
“ยินดีต้อนรับกลับมานะทั้งคู่”<br><br>
“ขอบคุณที่มาช่วยด้วยนะคะพี่คิม”<br><br>
“ก็ถือว่าตอบแทนที่พวกเธอมาช่วยพี่ด้วยนั่นแหละน่ะ”<br><br>
“แต่เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ พวกเรายังต้องไปจัดการเอซูอีกนะ แล้วก็อีกอย่างนะ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วยเกี่ยวกับเอซูน่ะ”<br><br>
ฉันเล่าเรื่องของเอซูให้ทั้งคู่ฟังทั้งหมด ก่อนที่พี่คิมจะพูดขึ้นมาเป็นการตัดบทว่า<br><br>
“ขอโทษที่ตัดบทนะ แต่การที่จะไปต่อสู้กับเอซูนั่นน่ะ หนึ่งในพวกเธอสามคนต้องเป็นภาชนะแห่งแก่นแท้ เพื่อที่จะกักเก็บแก่นคำสาปเฮคาทีชั่วคราวนะ”<br><br>
พวกเราซ็อคก่อนจะมองหน้ากันว่าจะทำยังไงกันดี<br><br>
“ออนองออกกันไหมคะ”<br><br>
“จัดไป”<br><br>
แล้วเราสามคนก็ออนองออกกันก่อนที่ผลออกมาคือ ฉันออกต่างคนเดียวเลย สรุปคือฉันต้องเป็นภาชนะนั่นเอง นั่นก็ทำให้ฉันกรีดร้องในใจ<br><br>
บทสรุป :<br>
ปลดปล่อยเฟเรียกับอลิเซีย<br>
เลือกลิเลียน่าเป็นภาชนะแห่งแก่นแท้<br>
จบบทของลิเลียน่า ส่งต่อบทกลับให้เฟเรีย<br>
ความรู้สึกผู้บันทึก : ทำไมอะไรอะไรก็ฉันนะ!!!! (กรีดร้อง)
</div></div></div></center>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Feria เมื่อ 2024-12-28 05:28 <br /><br /><link href="https://Crescendvm.github.io/mooncake/mooncakefonts.css" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://Crescendvm.github.io/rpcodes/stars_pink.css" rel="stylesheet">
<div class="munchi_00 munchi_ch01"> <div class="munchi_01"> <div class="munchi_01a" style="background: pink"> <mui class="muic fa-solid fa-sparkles" style="color: #000"></mui> </div> <div class="munchi_01b" style="color: #fff"> ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ </div> </div> <div class="munchi_02" style="background: pink;color: #000">Feria Hayes</div> <div class="munchi_03">
<div align="center"><b>ศึกสุดท้าย ปะทะเอซู</b><br>
<b>28 / 12 / 67 <br>
ณ มิติพิเศษของเอซู</b>
</div>
ในที่สุดฉันนั้นก็ได้รับการปลดปล่อยจากเทพีเอซู อ่ะ ไม่ใช่สินะ ไม่ใช่เทพีเอซู แต่เป็นเทพเอซู เอาจริง ๆ เถอะนะหลังจากที่ฉันฟังเรื่องราวอดีตของเอซูไป ก้ไม่รู้เลยว่าควรตกใจอะไรก่อนดี แรก ๆ ก็น่าสงสารอยู่หรอกนะคะ แต่ไป ๆ มา ๆ มันน่าหมั่นไส้แทนนะนี่ เขาแค่สงสารนะคะ ไม่ได้คิดอะไรกับท่านเลย <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> "ให้ตายสิ เท่าที่ฟังดูนี่ เทพีเอซู ไม่สิ เทพเอซูนี่อย่างกับนนทกวูดูเลยนะคะ แถมมีโอกาสเป็นหนุ่มยันด้วยนะคะนี่ ดีไม่ดีคงเจ้าคิดเจ้าแค้นมากด้วย แต่ก็นับถืออย่างหนึ่งเลยนะคะว่าเป็นเทพที่ใจเย็นมากวางแผนมาเป็นอย่างดีเลย ถ้าให้เราสรุปความก็คือเขาพยายามจะทำพิธีกรรมสังเวยผู้คนที่ถูกควบคุมเพื่อฟื้นคืนชีพเทพเฮติองค์อื่น ๆ มาสินะคะ เอาจริง ๆ แค่ทำพิธีไปก็ไม่มีอะไร แต่นี้กลับจับพวกเราไว้ด้วยก็เท่ากับว่าคงคิดว่าพวกเราจะเป็นตัวการที่จะขัดขวางแผนการของตนสินะคะ เทพเอซู" </font></b><br><br>
ฉันคิดวิเคราะห์พลางเอ่ยสิ่งที่คิดออกมาตรง ๆ ในตอนท้ายประโยคฉันก็รู้้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ ๆ จึงกรอกตาไปทางข้างหลังและก็เป็นอย่างคิดพวกเราสี่คนรวมพี่คิมถูกวาร์ปมาที่แห่งหนึ่งที่เบื้องหน้าของพวกเราคือเอซูที่อยู่บนบังลังค์ในในร่างของเทพีเอซูแบบเดียวกับที่พวกเราได้เจอกันตอนแรกนั่งไขว้ห้างราวกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือผู้ใด แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย<br><br>
"หึ ๆ ยินดีต้อนรับสู่มิติพิเศษของข้า เจ้าพวกเดมิก็อตตัวจ้อย"<br><br>
"ทีงี้ท่านล่ะเป็นตัวร้ายเต็มตัวเลยนะคะเทพีเอซู ไม่สิ เทพีแห่งการหลอกลวง เทพเอซู"<br><br>
"เจ้า! ว่าแล้วเชียวข้าควรกำจัดพวกเจ้าทั้งสามคนจริง ๆ สินะ"<br><br>
"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูสิคะ"<br><br>
"บังอาจคิดจะต่อกรกับข้าที่มีพลังคำสาปแห่งเฮคาทีอยู่ได้รึไง ฝันไปเถอะ!"<br><br>
เทพีเอซูใช้เวทมนตร์วูดูใส่พวกเราด้วยความโกรธเกรี้ยว เวทมนตร์มากมายเข้าโจมตีพวกเราจากรอบทุกทิศทุกทางแต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรพวกเราได้ เราทั้งสามต่างช่วยกันใช้อาวุธของพวกตนเข้าต่อสู้กับเอซู ในตอนนี้นางแข็งแกร่งถ้าเทียบกันแล้วนางมีทั้งเวทมนตร์แบบเทพีเฮคาที ทั้งพวกพลังแบบสายเลือดอะโฟร์ไดท์ที่น่าจะมาจากการดูดกลืนแก่นแท้ของเทพีเฟรดาเข้าไปแน่นอนเลย จึงทำให้เป็นแบบนี้ได้เรียกได้ว่านางแข็งแกร่งจริง ๆ ฉันพยายามต่อสู้กับนางด้วยทักษะหอกของตัวเองเป็นหลัก โดยมีพี่อลิเซียที่ใช้มีดและพลังแห่งสายเลือดอะโฟรไดท์ช่วยสนับสนุนและต่อต้านพลังของเทพีเอซูให้ และลิเลียน่าก็ใช้หอกมาสู้เคียงฉันอย่างเข้าขากันเป็นอย่างดี จนพอพิชิตได้ ลิเลียน่าก็ใช้พลังจากกุญแจทั้งสามที่เธอถือครองอยู่ใน เพื่อพยายามเรียกแก่นคำสาปเข้ามาสิงสู่ในร่าง เมื่อแก่นคำสาปเข้าภาชนะนั่นก็คือลิเลียน่านั่นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นคือเสียงของเทพีเฮคาที<br><br>
"เกิดอะไรขึ้นในเฮติ ทำไมข้าสูญเสียการควบคุมคำสาปไปชั่วขณะ"<br><br>
"เทพีเฮคาทีคะ คือว่า...."<br><br>
ฉันเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้เทพีเฮคาทีฟังเกี่ยวกับการกระทำและแผนการทั้งหมดของเทพเอซูที่ตอนนี้พอเขาขาดพลังจากแก่นคำสาปแล้ว ในตอนนี้ก็กลับคืนร่างเดิมเป็นเทพเอซูดังเดิมเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เทพีเฮคาทีจะปรากฎกายข้าง ๆ พวกเราอย่างรวดเร็ว และดึงแก่นคำสาปของนางหลอมรวมกับตัวเอง <br><br>
"เจ้านี่เองสินะเอซู ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดครั้งนี้ ข้าจะให้เจ้าชดใช้"<br><br>
เทพีเฮคาทีประกาศเสียงกร้าวก่อนจะร่วมมือกับพวกเราต่อสู้กับเทพเอซูที่ในตอนนี้ไร้ซึ่งแก่นคำสาปเป็นที่เรียบร้อยแล้วทำให้เมื่อเทพและกึ่งเทพร่วมมือกันก็ทำให้พวกเราเอาชนะเทพเอซูได้จนสำเร็จอย่างสวยงาม<br><br>
บทสรุป :<br>
เอาชนะเอซูสำเร็จ<br>
นำแก่นคำสาปคืนสู่ต้นกำเนิด<br>
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
</div><div class="munchi_04"></div></div> <div class="cr-crescendum"><a href="https://crescendumcodes.tumblr.com/" title="Crescendum Codes"><span class="lun lun-elune"></span></a></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Feria เมื่อ 2024-12-29 04:07 <br /><br /><link href="https://Crescendvm.github.io/mooncake/mooncakefonts.css" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css"><link href="https://Crescendvm.github.io/rpcodes/stars_pink.css" rel="stylesheet">
<div class="munchi_00 munchi_ch01"> <div class="munchi_01"> <div class="munchi_01a" style="background: pink"> <mui class="muic fa-solid fa-sparkles" style="color: #000"></mui> </div> <div class="munchi_01b" style="color: #fff"> ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ </div> </div> <div class="munchi_02" style="background: pink;color: #000">Feria Hayes</div> <div class="munchi_03">
<div align="center"><b>ชื่อตอน : พรจากเทพ - การอำลาของเอลลิส<br>
สถานที่ : หน้าคฤหาสน์แห่งความรัก<br>
วันที่ : 27 ธันวา 67 เวลา 22:20 น.<br><br>
</b></div>
การต่อสู้กับเอซูจบลง ความมืดที่ปกคลุมทั่วเมืองเฮติเริ่มหายไปเผยให้เห็นท้องฟ้าที่พระอาทิตย์ฉายแสงสาดส่องอ่อนโยนราวกับเป็นการประกาศชัยชนะของพวกเธอ ถึงแม้จะเป็นอย่างนั่นแต่ทว่า พิธีกรรมชุบเทพเฮตินั่นมันถึงจะถูกขัดขวางแต่ก็สำเร็จไปแล้วส่วนหนึ่ง ทำให้เทพเฮติสามองค์ถือกำเนิดกลับคืนมา คือเฟรดา เทพีแห่งความรัก / ดัมบัลลาห์ งู, ท้องฟ้า, การสร้าง, ปัญญา, ความสงบ และ โอกู เทพแห่ง: สงคราม, ไฟ, เหล็ก, การเมือง, การรักษา และใช่การกำเนิดขึ้นมาแบบนี้ถึงจะไม่เยอะมากแต่ก็มีชาวเฮติที่เสียไปจากในฐานะเครื่องสังเวยของพิธีกรรม เหตุการณ์นี้เช่นกัน ถึงจะน้อยกว่าที่ควรก็เถอะนะ แต่ก็นั่นแหละนะ มันก็รู้สึกเศร้าอยู่ดีนั่นแหละ ฉันรู้สึกสับสนอยู่ในใจก่อนที่เทพเฮติทั้งสามพากันมาหยุดอยู่ตรงหน้าเทพีเฮคาทีและพวกเรา<br><br>
<b><font color="Indigo"> “พวกเราในฐานะเทพแห่งเฮติต้องขออภัยท่านด้วยเทพีเฮคาที กับการกระทำของเอซูในครั้งนี้ ขอโทษพวกเจ้าด้วยนะเหล่าเดมิก็อตน้อยทั้งสาม พวกเจ้าไม่ควรต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkRed"> “ข้าก็นึกว่าพวกมนุษย์ชาวเฮติบังอาจลบลู่ข้า ยังไงข้าก็สาปเมืองนี้จนเกือบล้มสลายไปก็ถือว่าหายกันแล้วกัน”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “พวกหนูถึงจะโดนเทพเอซูหลอก แต่ก็เต็มใจมาที่นี่ด้วยตัวเองด้วย อีกอย่างพวกท่านไม่ผิดสักหน่อยนะคะ ที่ผิดคือเทพเอซูที่ทำเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ต่างหากล่ะคะจริงไหมพวกเรา”</font></b> <br><br>
ฉันหันมองพี่อลิเซียกับลิเลียน่าเชิงถามความเห็น คำตอบที่ส่งกลับมาก็คือการพยักหน้าเห็นด้วยคำพูดของฉันทั้งคู่เลย <br><br>
<b><font color="Indigo"> “ยังไงครั้งนี้พวกเราเป็นฝ่ายผิด พวกเราสัญญาว่าจะจองจำเทพผู้นี้ให้สาสมกับความผิดชั่วนิรันดร์“</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkRed"> “ทำให้ได้แล้วกันเถอะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “เออ…เทพีเฮคาทีคะ นี่กุหลาบสีทองค่ะ แทนคำขอโทษที่มายุ่งเกี่ยวกับคำสาปของท่าน พวกเราเพียงแค่ได้รับภารกิจให้มาช่วยพี่คิมและช่วยปลุกใจชาวเฮติเพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าจะโดนหักหลังจนเป็นเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ ต้องขออภัยด้วยค่ะ”</font></b> <br><br>
ฉันหยิบกุหลาบสีทองจากในกระเป๋ามายื่นให้กับเทพีเฮคาทีเป็นการขอโทษกับการกระทำด้วยความเข้าใจผิดของฉันเอง สิ่งที่พอมอบให้อีกฝ่ายได้ก็คงมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นนั่นแหละ และก็ยังดีที่เทพีเฮคาทีรับกุหลาบไปด้วยความพอใจ ก่อนที่เทพีเฟรดากับเทพเฮติอีกสององค์จะเข้ามาหาพวกเรา <br><br>
<b><font color="Indigo"> “เพื่อเป็นการตอบแทนวีรกรรมการกอบกู้เฮติแห่งนี้ของพวกเจ้า เราทั้งสามของมอบพรให้แก่พวกเจ้านะ”</font></b> <br><br>
เทพีเฟรดาเดินมาหาพี่อลิเซียคนแรกก่อนจะเริ่มมอบพรแรก <br><br>
<b><font color="Indigo"> “อลิเซีย ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ ข้าเฟรดา เทพีแห่งความรักของเฮติขอมอบ "บุปผาแห่งการปกป้อง"แก่เจ้า พลังนี้จะทำให้เจ้าสร้างเกราะป้องกันที่งดงามและแข็งแกร่งจากดอกไม้ เพื่อปกป้องตนเองหรือผู้อื่นได้นะ“ </font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “ขอบคุณค่ะ”</font></b> <br><br>
แล้วเทพีเฟรดาก็เคลื่อนไปหาลิเลียน่า พลางดูเหมือนท่านจะเห็นเหตุการณ์อะไรบางอย่างในอดีตของลิเลียน่า จึงได้มอบพรอย่างหนึ่งกับลิเลียน่าไปนั่นก็คือ <br><br>
<b><font color="Indigo"> “ลิเลียน่า ธิดาแห่งอะธีน่า ข้าได้เห็นอดีตของเจ้าแล้ว ถึงจะนำความทรงจำที่หายไปคืนมาไม่ได้แต่ว่าข้าสามารถให้พรนี้แก่เจ้าได้ รักแท้สู่ปัญญา หากเธอได้พิสูจน์รักแท้และพบเจอคนที่เขารักเจ้าจากหัวใจอย่างสุดซึ้ง จะเผยปัญญาชี้นำ “</font></b> <br><br>
เทพีพูดเป็นนัยยะแต่ฉันก็พอเข้าใจว่าหากมีรักแท้ความทรงจำจะกลับคืนมาสินะ จะว่าไปลิเลียน่าเสียความทรงจำเกี่ยวกับอะไรไปกันนะ ในตอนนั้นเองจิตวิญญาณนักรบแห่งโอกูก็เข้ามาให้พรกับฉันรวมถึงมอบขลุ่ยอันนั้นให้กับฉัน <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “ขลุ่ยเหรอคะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="Sienna"> “ขลุ่ยจันทรา ข้าคิดว่ามันเหมาะกับเจ้า เฟเรีย ธิดาแห่งฮิปนอส”</font></b> <br><br>
ฉันรับขลุ่นจันทรามาไว้กับตัว พลางคิดในใจว่าเอาแล้วไงล่ะ เป่าขลุ่ยไม่เป็นด้วยสิ คงต้องไปหาคนสอน ถ้าเป็นสายเลือดอะพอลโล่จะช่วยได้ไหมนะ หรือจะใช้ได้เลยออโต้ เอาเถอะนะ เดี๋ยวค่อยคิดทีหลังแล้วกัน ในตอนนั้นเองที่มีร่างหนึ่งปรากฎต่อหน้าพวกเรา เป็นร่างที่พี่อลิเซียรู้จักเป็นอย่างดีว่าเขาคือ <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “เอลลิส ทำไมกัน หมายถึง นายมาที่นี่ได้ไงกัน แบบได้ไงกัน นี่ฉันไม่ได้เห็นภาพหลอนอีกแล้วใช่ไหม”</font></b> <br><br>
พี่อลิเซียรีบวิ่งไปหาพี่เอลลิสด้วยความดีใจพลางแปลกใจว่าอีกฝ่ายมาได้ยังไงกัน ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขาควรอยู่ค่ายไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกัน… <br><br>
<b><font color="Red"> “อลิเซีย ผมมาที่นี่เพื่อบอกลาน่ะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “ลา ลาไปไหนเหรอ แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม”</font></b> <br><br>
พี่เอลลิสไม่ตอบ เขาแค่เพียงหลับตาลงส่ายหน้าอย่างเศร้าสร้อย ในตอนนั้นเองที่สัญญาณมือถือของพี่อลิเซียใช้งานได้อีกครั้ง มันแจ้งเตือนขึ้นมาเป็นข่าวข่าวหนึ่งที่สร้างความซ็อตให้แก่พี่อลิเซียเป็นอย่างมาก นั่นก็คือข่าวการเสียชีวิตของพี่เอลลิสเมื่อวันเหมายันที่ผ่านมา และสาเหตุการเสียชีวิตคือการสู้กับโลกิที่ส่งพวกอสุรกายบุกเข้ามาในค่ายฮาล์ฟบลัด และเขาก็…ถูกโลกิฆ่าตาย พวกเราทั้งสามคนที่อ่านข่าวจากเครื่องของพี่อลิเซียซ็อตไปพร้อมกัน พร้อมกันหันขวับไปที่พี่เอลลิสที่ยืนอยู่ตรงนั้น <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “เอลลิส เรื่องนี้มันเรื่องโกหกใช่ไหม กะ ก็นาย…นายยังอยู่ตรงนี้เลยนี่นะ”</font></b> <br><br>
พี่อลิเซียเอ่ยเสียงสั่นราวกับพยายามหลบหนีจากความจริงที่ข่าวเขียนไว้ ราวกับขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก <br><br>
<b><font color="Red"> “มันเป็นความจริง”</font></b> <br><br>
พี่เอลลิสตอบมาเพียงสั้น ๆ แต่มันทำเอาพี่อลิเซียทรุดร่างลงกับพื้นน้ำตาไหลอาบแก้มงามของหญิงผู้พึ่งรู้ถึงการจากไปของชายผู้เป็นที่รัก หน้าเธอซืดเชียว มือบางกำสร้อยข้อมือเงินที่เอลลิสมอบให้เธอแน่น เสียงของเธอสั่นราวกับพยายามจะปฎเสธความจริงตรงหน้า <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “ ละ แล้วทำไม…”</font></b> <br><br>
<b><font color="Red"> “เพราะผมอยากเจอเธอเป็นครั้งสุดท้าย จึงขอให้ท่านพ่อมอบร่างชั่วคราวนี้ให้”</font></b> <br><br>
พี่อลิเซียเงยหน้ามาหาพี่เอลลิสพลางร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าโศกก่อนที่พี่เอลลิสจะกอดอีกฝ่ายไว้ด้วยความอบอุ่น <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “ฉันขอโทษ….ฉันขอโทษด้วยนะเอลลิส ที่ไม่ได้อยู่ข้างนายจนวินาทีสุดท้าย ฉันเสียใจที่ไม่ได้บอกลานาย”</font></b> <br><br>
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ที่ความเศร้าครอบงำ ก่อนที่เวลาของพี่เอลลิสจะหมดลง ร่างของพี่เอลลิสค่อย ๆ สลายไปอย่างเงียบงัน ก่อนที่ข่าวค่ายในมือถือพี่อลิเซียจะขึ้นกำหนดการวันไว้อาลัยของพี่เอลลิสในวันที่ 29 แต่วันนี้วันที่ 27 แล้วจะทันได้ยังไง <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “เร็วเข้าเราต้องกลับไปให้เร็วที่สุด”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “แต่ว่าถ้ากลับยังไงให้ทันภายในวันเดียวล่ะคะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “มีทางอยู่”</font></b> <br><br>
ด้วยความร้อนใจทำให้พี่อลิเซียรีบมุ่งหน้าไปที่ที่หลบภัยที่พี่เคย์ล่าอยู่ทันที <br><br>
<b><font color="DarkOrchid"> “คุณเคย์ล่าคะ ช่วยใช้ฮ.ไปส่งพวกเราที่นิวยอร์กทีได้ไหมคะ แบบด่วนที่สุดเลย”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkGreen"> “โอ้ ๆ เดี๋ยว ๆ เกิดอะไรขึ้นกันนี่ทำไมถึงดูรีบร้อนแบบนี้ล่ะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="Magenta"> “คือว่าคนรักพี่อลิเซียเสียค่ะ งานศพเขาจะจัดในวันที่ 29 ตอนเย็นพวกเราเลยต้องกลับไปให้เร็วที่สุดค่ะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkGreen"> “พอดีเลย ที่นี่มาเฟียก็ลดลงมากแล้วพี่กำลังจะกลับวอชิงตันพอดี เดี๋ยวแวะไปส่งนะ ขึ้นมาสิ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “ขอบคุณนะคะพี่เคย์ล่า อ้อ พี่คิมคะ จะไปด้วยกันไหมคะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="Olive"> “ขอโทษทีนะ แต่ฉันต้องอยู่ที่นี่ช่วยเหล่าเทพที่นี่ฟื้นฟูเฮติต่อไปน่ะ”</font></b> <br><br>
<b><font color="DarkOrange"> “เข้าใจแล้วค่ะ”</font></b> <br><br>
พอหันมาอีกทีพี่อลิเซียก็เข้าไปในฮ.เรียบร้อยแล้ว ตามด้วยลิเลียน่า ส่วนในตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นฮ.อยู่นั่น <br><br>
<b><font color="Indigo"> “เฟเรีย มาพบข้าหน่อยนะ”</font></b> <br><br>
เทพีเฟรดามาพบกับฉันเป็นการส่วนตัวแบะยื่นกุญแจแห่งปัญญาให้ฉัน <br><br>
<b><font color="Indigo"> “นี่คือกุญแจแห่งปัญญา เมื่อถึงเวลานั้น มีคนที่ยอมตายแทนลิเลียน่าได้และเจ็บทรมานสาหัสเพื่อเธอ เสี้ยววินาทีนั่นจะเกิดแสงสว่างและที่ต้นคอลิเลียน่าจะมีรูกุญแจปรากฎ เจ้าจงใช้กุญแจดอกนี้ไขมัน มันจะคืนความทรงจำที่เคยยึดมาจากเธอกลับคืน”</font></b> <br><br>
ฉันรับกุญแจนั่นมาก่อนที่จะเก็บมันไว้เป็นอย่างดี แล้วจึงโค้งขอบคุณเทพีเฟรดา เทพดัมบัมลาห์และโอกูอย่างสุภาพ แล้วจึงพากาเอลกับเรเลียขึ้นฮ.ไปแล้สพวกเราก็ออกเดินทางสู่นิวยอร์กด้วยความเร็วสูง <br><br>
<div align="center"><b>บทสรุป : <br>
มอบ กุหลาบสีทองให้ เฮคาที <br>
เลือกพร บุปผาแห่งการปกป้อง ให้อลิเซีย <br>
เลือก ขลุ่ยจันทรา ให้ตัวเอง<br>
อลิเซียอำลากับเอลลิส <br>
รับกุญแจแห่งปัญญาจากเทพีเฟรดา <br>
ขึ้นฮ.พี่เคย์ล่ากลับนิวยอร์ก 10 ชั่วโมง<br> <br>
[รางวัลได้ทุกคนที่ร่วมทำภารกิจ]<br><br>
+600 พลังใจ , 100 เกียรติยศ , ความกล้าหาญ และ ความศรัทธา<br>
+15 คะแนนบ้าน , +2 Level up , +5 Point <br>
+90 ดรักม่า (หรือขอเทพีไอริสเปลี่ยนเป็นดอลลาร์ได้ +8,000 ดอลลาร์)<br>
ได้รับ: - เกราะสายรุ้ง(คลาสม่วง) 1 ชุด (ได้รับหลังจากกลับถึงค่าย พบเจอเทพีไอริส)<br>
- หินตีบวกกับหินอัปเกรดอย่างละ20 ก้อน<br>
(เจ้าของภารกิจสามารถมอบให้คนอื่นได้)<br>
รางวัลเพิ่มเติมพิเศษ (เลือกได้ 1 ใน 2 ชิ้น จะปรากฎในบันทึกหน้าสุดท้าย)<br>
และโบนัสความโปรดปรานเฮคาทีหัวใจ 2 ดวง <br>
และความเกลียดชังจากเอชู -5 ดวง<br><br>
"HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25 <br>
- หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point" <br>
จบเควส
</b></div>
</div><div class="munchi_04"></div></div> <div class="cr-crescendum"><a href="https://crescendumcodes.tumblr.com/" title="Crescendum Codes"><span class="lun lun-elune"></span></a></div>