[บันทึกการเดินทาง] โรมิโอ & จูเลียต 2024

ภารกิจล่วงเลยเข้าสู่วันที่สองทุกคนยังคงอยู่ ณ ที่พักของวินสตัน สวีพ่อหนุ่มหน้ามนคนอพยพแห่งย่านไชน่าทาวน์บอสตัน เหมือนว่าเดมิก็อดทั้งสามและวินสตันจะเข้ากันได้ดีไม่น้อย เขาได้เล่าเรื่องราวความรักระหว่างเขาและคุณหนูแมคเคย์ล่าให้ฟังหลายเรื่อง ต้องบอกเลยว่าทั้งคู่เป็นคู่รักที่น่าชื่นชมอย่างที่เทพีอะโฟร์ไดท์กล่าวไว้ไม่มีผิด ถึงตอนนี้จะเริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้แล้วแต่วินสตันก็ยังมีความคลางแคลงใจเล็กน้อยเกี่ยวกับการตามหาแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันของทั้งสามเพราะมันก็ดูไม่ชอบมาพากลพอสมควรถ้าพูดกันตามจริง

“ว่าแต่ทำไมพวกคุณถึงได้ออกตามหาแมคเคย์ล่าล่ะ หรือว่า…พ่อเธอก็ส่งพวกคุณมา!”

“ถ้าพ่อแมคเคย์ล่าส่งพวกฉันมาป่านนี้นายได้หมกอยู่ในส้วมแล้วย่ะ” การ์เซียพูดขึ้นเมื่อวินสตันตั้งทฤษฎีสมคบคิดแปลก ๆ มาจับผิดพวกเธอ

“ก็จริง…แล้วทำไมถึงอยากตามหาเธอล่ะ?”

ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาเจอกับคำถามนี้ ถ้าจะบอกว่าเทพีอะโฟร์ไดท์สั่งให้มาช่วย พูดไปใครจะเชื่อ เรื่องเทพกรีกมันหมดยุคสมัยไปพอ ๆ กับตอนศาสนาเผยแพร่นั่นแหละ เอโลอิสใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนจะเอาน้ำตาเทียมมาหยอดตาแล้วเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จที่มาจากความมโนล้วน ๆ

“ชีวิตของฉันน่ะมันช่างรันทดนัก เกิดมาพ่อก็ทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ฉันทนชีวิตบัดซบนี้ไม่ไหวเลยไปหาหมอดู หมอดูบอกว่าห้าร้อยปีก่อนฉันก่อกรรมทำเข็ญไว้มากมายต้องผ่านด่านเคราะห์ให้ครบ โดนอสนีบาตไปแล้วเก้าหน เกิดเป็นเดรัจฉานอีกเจ็ดชาติ เหลือแค่เพียงด่านเคราะห์สุดท้ายคือการทำให้คนรักกันสมหวังเพื่อแก้กรรม ชีวิตฉันก็จะกลับมาดีขึ้นในเร็ววัน ส่วนทำไมต้องแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันนั้น…อะไรดีวะ…อ้อ!...เจ้ากรรมนายเวรมาเข้าฝันบอกว่าต้องคนนี้เท่านั้นชีวิตฉันถึงจะได้รับการปลดปล่อย มิเช่นนั้นจะต้องจมดิ่งกับความทุกข์ตลอดไป…กระซิก…กระซิก…”

“...” การ์เซียถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ฟังสิ่งที่เอโลอิสเล่า

“ดูหนังจีนมากเกินไปหรือเปล่า…ถามจริงมุกปัญญาอ่อนขนาดนี้ใครเขาจะไปเชื่อ ถ้าเชื่อก็คงเป็นคนที่ซื่อบื้อเต็มทน” อีธานลากคอเอโลอิสและการ์เซียมาสุมหัวกระซิบกระซาบพูดคุยให้เข้าใจ สิ่งที่พูดไปน่ะเด็ก สามขวบยังรู้เลยเถอะว่าเรื่องแต่ง

“เป็นแบบนั้นเองสินะ ผมเข้าใจแล้วล่ะ! ชีวิตคุณนี่น่าสงสารจริง ๆ ผมจะช่วยให้คุณได้พบเธอเอง”

เชื่อจริงด้วยเรอะ!!!

สีหน้าของวินสตันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาเชื่อเรื่องที่เอโลอิสแต่งขึ้นมาแบบสนิทใจไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ทั้งสิ้น คนซื่อขนาดนี้คงมีไม่กี่คนบนโลก เหล่าเดมิก็อดเมื่อได้เห็นว่าเขาเชื่อเสียขนาดนั้นก็เลยตามเลยเออออห่อหมกไปกับเอโลอิสด้วย 

“ชะ…ใช่แล้วล่ะ บังเอิญมากเลยที่คนรักของแมคเคย์ล่าคือนาย ฉะนั้นเรื่องความรักของพวกนายพวกเราจะช่วยเองเพื่อ…แก้กรรม…” แม้จะกระดากปากที่จะพูดเพียงใดแต่อีธานก็เลือกที่จะเล่นไปตามน้ำ

“ขอบคุณทุกคนมากเลย ผมซึ้งใจจริง ๆ ผมเองก็จะช่วยให้พวกคุณแก้กรรมให้สำเร็จนะ” น้ำเสียงที่แสนสดใสและสุดจะเชื่อใจของวินสตัทำให้เหล่าเดมิก็อดแอบรู้สึกผิดเล็ก ๆ ที่โกหกเขาแต่ทุกอย่างนั่นก็เพื่อให้ความรักของเขาสมหวังนั่นแหละ

“เชื่อเขาเลย…นายนี่มันคนซื่อจริง ๆ” การ์เซียพูดกับตัวเองเบาพอที่วินสตันจะไม่ได้ยินเธอยังคงประหลาดใจไม่น้อยที่บนโลกนี้มีพวกเชื่อคนง่ายขนาดวินสตัน บอกเลยว่าถ้ามีเขาเพียงลำพังความรักครั้งนี้คงไม่มีทางสมหวังแน่ นั่นเป็นเหตุผลที่ตัวประกอบสี่คนอย่างเอโลอิส การ์เซีย อีธานและเคอร์ติสต้องยื่นมือเข้าช่วย ประหนึ่งทีมเพื่อนพี่มากพระขโนง

“ว่าแต่…ที่นายบอกจะทำให้พวกเราได้พบกับแมคเคย์ล่าน่ะ จะทำยังไงเหรอ ได้ข่าวว่าครอบครัวฝ่ายหญิงไม่ชอบนายแล้วจะเจอกันได้ยังไงล่ะ?” 

“คืนนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแมคเคย์ล่า ผมได้งานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟในแผนกจัดเลี้ยง ฉะนั้นผมจะลองไปขอหัวหน้างานให้พวกคุณไปรับจ็อบที่นั่นเพื่อให้ได้เข้างานแล้วอาศัยจังหวะคนเยอะในงานลักลอบพบเธอ”

“ว้าว…นายวางแผนมาอย่างดีเลยสินะ แถมยังขยันอีกต่างหากทำงานกี่จ็อบเนี่ย” 

“ผมอยากเก็บเงินซื้อแหวนขอเธอแต่งงานก็เลยต้องขยันหน่อย”

“แต่งงานเหรอ นั่นเยี่ยมไปเลย!” 

“แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เอาเป็นว่าพวกคุณเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวผมต้องไปเร็วหน่อยต้องไปช่วยทีมปูโต๊ะ”

“ได้เลย”

…ณ สถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิด…

เดมิก็อดทั้งสามพร้อมด้วยเคอร์ติสที่แอบอยู่ในกระเป๋าเป้ของเอโลอิสเดินทางติดตามวินสตันมาที่สถานที่จัดงานวันเกิดซึ่งเป็นคฤหาสน์หรูหรา เจ้าของงานเป็นเพื่อนของแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน ฉะนั้นเรื่องคนของพ่อแมคเคย์ล่าก็หมดห่วงได้หนึ่งเปลาะ เมื่อมาถึงวินสตันก็ขอปลีกตัวไปคุยกับหัวหน้าของเขาเพื่อให้ทั้งสามคนมีโอกาสได้ลอบเข้างานเลี้ยงอย่างถูกระเบียบและไม่โดนการ์ดรวบ รออยู่พักหนึ่งเขาเดินคอตกกลับมา

“ฉันพยายามคุยกับหัวหน้ามาแล้ว เขาบอกคนเต็มแล้วยังไงก็ไม่รับเพิ่มขอโทษทุกคนด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงฉันมีวิธี หึหึ” เอโลอิหัวเราะในลำคอด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ เธอมีแผนการบางอย่างในหัวแล้วล่ะ!

“หัวหน้าครับ! แย่แล้วพนักงานของเราท้องเสียเข้าห้องน้ำไม่หยุดเลยไม่รู้ไม่กินอะไรผิดสำแดงมา แบบนี้ต้องแย่แน่คนงานขาดไปสามคนแล้วเราจะทำยังไงกันดีครับ?” พนักงานคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผู้รับผิดชอบฝ่ายจัดเลี้ยง

“ว่าไงนะนี่งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว หาคนตอนนี้จะไปทันได้ยังไง ถ้าจำนวนคนไม่ครบตามที่แจ้งเจ้าภาพไปโดนปรับบานแน่” หัวหน้าทีมรับผิดชอบเรื่องการจัดเลี้ยงถึงกับเอามือกุมขมับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตระเตรียมมาเป็นอย่างดีเพื่องานในวันนี้ แต่กลับจะมาล่มเพียงเพราะพนักงานท้องเสียไม่ได้

ขณะที่ผู้รับผิดชอบงานกำลังมืดแปดด้านเหล่าเดมิก็อดทั้งสามก็ทีเหมือนกำลังสนทนากันเนื้อความประมาณว่าเสียดายที่ไม่ได้งานในวันนี้ทั้งที่โปรไฟล์(เก๊)ก็ออกจะเลิศเลอเพอร์เฟ็คแต่ก็ต้องจำใจกลับบ้าน เมื่อได้ยินการสนทนานั้นเขาก็รีบกวักมือเรียกวินสตันไปคุยเพื่อที่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ให้รอดพ้นวิกฤต

“นี่!วินสตัน นายบอกว่านายมีเพื่อนสามคนที่อยากได้งานนี้ใช่ไหม ไปตามพวกเขามาไม่ว่ายังไงก็ต้องตามมาให้ได้ ก่อนที่ฉันจะถูกปรับยับเยิน!”

ท้ายที่สุดเหล่าเดมิก็อดก็ได้รับชุดยูนิฟอร์มเด็กเสิร์ฟมาสวมใส่พร้อมบัตรผ่านพนักงานทำให้สามารถเข้างานได้อย่างง่ายดาย ทุกคนเนียนทำงานเตรียมของ ปูโต๊ะ วางจาน จนถึงช่วงเวลาค่ำของคืนนั้นงานเลี้ยงอันหรูหราโออ่าก็ได้เริ่มขึ้น ธีมงานหลักคืองานเต้นรำหน้ากากแขกเหรื่อจึงสวมใส่ชุดราตรีและสวมหน้ากากจนดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าแผนของเธอจะได้ผล”

“แน่นอนสิฉันอุตส่าห์ให้เคอร์ติสแอบเอายาถ่ายไปใส่ในอาหารเที่ยงของพวกเขา แต่ไม่ต้องห่วงหรอกปริมาณไม่มากไม่นานก็น่าจะหาย”

“มาทำภารกิจรอบนี้พวกเราจะได้บุญหรือได้บาปกันนะ” อีธานได้แต่ส่ายหัวให้กับความพิเรนทร์ของเอโลอิสในแต่ละมื้อแต่ละเดย์ แต่ก็ต้องยอมให้มันเกิดขึ้นเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน

“ทีนี้ก็ได้เวลาตามหาแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันกันแล้ว ปัญหาในตอนนี้คือพวกเราไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง ก็ต้องหวังพึ่งวินสตันแล้วล่ะ”

“นั่นไง! เธอมาแล้ว”

วินสตันชี้ไปทางเข้างานหญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูอ่อนดูสง่างาม ใบหน้าของเธอถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากตามธีมของงาน แม้จะมีหน้ากากสวมอยู่แต่วินสตันก็สามารถจดจำเธอได้อย่างแม่นยำ นี่อาจเป็นเพราะพลังแห่งความรักก็เป็นได้

“โอเคคนนั้นสินะเดี๋ยวฉันไปเอง” เอโลอิสทำการล็อคเป้าหมายแล้วเดินตรงดิ่งถือถาดเครื่องดื่มไปเดินเทียบเคียงข้างหญิงสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นแมคเคย์ล่า

“รับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ?” เธอถามอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะขอบคุณ” หญิงสาวไม่สนใจเอโลอิสเลยด้วยซ้ำ กลับกันเธอกลับชะเง้อมองหาใครสักคนอยู่

“หาวินสตันอยู่เหรอ” เอโลอิสแอบกระซิบถามหญิงสาวที่ข้างหู

“คะ…คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ!”

“แน่นอนสิ ฉันเป็นเพื่อนของเขา(มั้ง)” 

“จริงเหรอคะ! แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“ตามมาเดี๋ยวฉันจะพาไปเจอเขาที่สวนหย่อม”

ขณะที่เอโลอิสกำลังนำทางแมคเคย์ล่าไปที่สวนซึ่ง ณ สถานที่นั้นวินสตันและเดมิก็อดคนอื่นกำลังซุ่มรออยู่ที่แห่งนั้นไร้ผู้คนเหมาะแก่การแอบพบกันเป็นอย่างยิ่ง ทั้งสองคนกำลังจะเดินออกจากตัวคฤหาสน์ได้อยู่แล้วเชียว จู่ ๆ ก็มีแขกในงานคนนึงทักเอโลอิสขึ้นมา

“บ๋อย…ขอแชมเปญแก้วนึง”

“หมด” เอโลอิสตอบแบบส่ง ๆ ก่อนทำท่าจะเดินต่อ

“มันจะหมดได้ยังไงก็ถาดที่เธอถือมีแชมเปญเต็มไปหมด” เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ถาดที่เธอถืออยู่

ได้ยินดังนั้นเอโลอิสก็หยิบแก้วแชมเปญเทรดต้นไม้ประดับในงานจนหมดทุกแก้วก่อนจะหันไปบอกกับแขกในงานว่า

“ตอนนี้แชมเปญหมดแล้วค่ะ ขอตัวไปเติมก่อนนะคะ” 

พูดจบเธอก็จับแขนแมคเคย์ล่าเผ่นออกจากงานในตัวคฤหาสน์อย่างไว ปล่อยให้แขกคนนั้นยืนงงตาปริบ ๆ อยู่คนเดียวเหมือนยังปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างไม่ได้ ทั้งสองพากันวิ่งมายังสวนหย่อมในมุมอับไร้ผู้คน เมื่อเดมิก็อดคนอื่นเห็นเอโลอิสก็รีบโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าพวกเขาอยู่ตรงนั้น

“เอาล่ะวินสตันฉันพาคนมาส่งแล้ว”

“ขอบคุณมากนะเอโลอิส” 

“นี่สรุปแล้วเธอเป็นเพื่อนของวินสตันจริง ๆ สินะ” 

แมคเคย์ล่าเอ่ยก่อนที่จะถอดหน้ากากของเธอออกมา บอกได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้จัดได้ว่าสวยเอาเรื่องเป็นนางเอกหนังได้เลย ตัดไปที่วินสตัน สวีหมอนี่ดูหน้าจืดมากประหนึ่งตัวประกอบในหนังมากกว่าจะเป็นพระเอก อย่างว่าแหละ…ความรักมันไม่เกี่ยวกับรูปลักษณ์หรือหน้าตา

“ใช่แล้ว พวกเขาบอกว่าจะช่วยเราสองคนให้สมหวัง เพื่อแก้กรรมของเขาเอง”

“แก้กรรม?”

“ฉันอยากจะบ้า…ไม่คิดเลยว่าเจ้าวินสตันจะพูดเรื่องแก้กรรมนั่นให้แมคเคย์ล่าฟัง ใครเขาจะไปเชื่อ แบบนี้จบเห่แน่ ๆ” การ์เซียหันไปกระซิบกันเอโลอิสซึ่งเรื่องนี้เอโลอิสเองก็เห็นด้วยว่าเจ้าวินสตันนี่กำลังจะทำให้เสียเรื่อง นอกจากหมอนี่แล้วใครเขาจะมาเชื่อเรื่องพรรค์นี้กัน!

“จริงเหรอ น่าสงสารจังถ้าพวกเขาช่วยเรา พวกเขาจะถูกปลดปล่อยจากบ่วงกรรมใช่ไหม”

แมคเคย์ล่าก็เชื่อเรอะ!!!

เอโลอิสถึงกับเอามือลูบหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนร่วมภารกิจทั้งสองของเธอ สีหน้าของสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างแมคเคย์ล่า อะไรที่วินสตันพูดมาเธอล้วนเชื่อหมด สองคนนี้นี่มันกิ่งทองใบรับรองแพทย์กันชัด ๆ! สาวน้อยผมสีเพลิงยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ว่าคุณหนูที่ได้รับการศึกษาเพียบพร้อมอย่างแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันจะมาเชื่อเรื่องบ้องตื้นเช่นนี้ เลยแอบทดสอบเล็กน้อย

“นี่แมคเคย์ล่า เธอรู้ไหมที่จริงแล้ววินสตันเป็นสไปเดอร์แมน”

“จริงเหรอ วินสตัน!!! เธอเป็นสไปเดอร์แมนจริง ๆ เหรอ!” เธอหันไปถามวินสตันด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“โอเคฉันเชื่อแล้วว่ายัยนี่ซื่อบื้อจริง…” เอโลอิสมองทั้งสองด้วยสีหน้าที่หลากหลายไม่ต่างกับอีธานและการ์เซีย ทั้งสามยืนเป็นตัวประกอบอยู่ห่าง ๆ คู่รักที่กำลังกะหนุงกะหนิงกัน

“พวกเธอสองคนคุยกันตามสบายนะไหน ๆ ก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้วเดี๋ยวพวกฉันจะไปดูต้นทางให้” 

เพื่อตัดปัญหาการ์เซียจึงได้เสนอตัวไปเป็นต้นทาง อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่เป็นก้างขวางคอดูคนพลอดรักกัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้อยากฟังนักหรอกว่าสองคนนี้พูดจาหวานแหววกันเพียงใด เดี๋ยวจะอิจฉาตาร้อนไปเสียเปล่า ๆ เหล่าเดมิก็อดปลีกตัวเดินออกมาจากคู่รักทั้งสองให้ไกลพอที่จะไม่รบกวนเวลาของพวกเขา ระหว่างนั้นก็สอดส่องสายตาคอยตรวจเช็คว่ามีคนผ่านมาแถวนี้ไหม ระหว่างที่กำลังดูต้นทางเอโลอิสก็รู้สึกเหมือนเห็นพุ่มกุหลาบเคลื่อนไหวราวกับว่ามีอะไรแอบซ่อนอยู่ในนั้น เพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ใช่สายสืบที่ครอบครัวของแมคเคย์ล่าส่งมาจึงได้เดินไปดูใกล้ ๆ จึงพบกับสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีหนามแหลม

“มีเม่นอยู่ในสวน!” เธออุทานออกมา

“นั่นไม่ใช่เม่นขอรับนั่นมันคือพัควัดจิ! มันมีธนูพิษต้องระวังนะขอรับ!” เคอร์ติสที่หลบอยู่ในกระเป๋าของเอโลอิสอยู่นานพุ่งพรวดออกมาเพื่อเตือนภัยเธอ

“แย่ล่ะ…”

เมื่อเดมิก็อดทุกคนภพว่ามีอสุรกายแฝงตัวอยู่ในส่วนก็รีบวิ่งไปหยิบอาวุธของตนเองที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะเก็บจานใช้แล้ว ก่อนจะรีบวิ่งกลับมาเพื่อไล่ล่าพัควัดจิตัวนั้น ธนูของเอโลอิสถูกเล็งยิงครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความที่เจ้านี่ตัวเล็กประกอบกับไฟสลัวในงานทำให้ยากต่อการจับการเคลื่อนไหวของมันไม่น้อย นอกจากการที่ต้องวิ่งไล่ล่าไปทั่วสวนแล้ว ยังต้องคอยหลบลูกธนูพิษที่เจ้าตัวร้ายยิงใส่ทุกครั้งที่มีโอกาสเล่นเอาเอโลอิสถึงกับเหนื่อยหอบ 

“อย่าคิดว่าจะหนีรอดนะเจ้าตัวจ้อย” 

ดูเหมือนเอโลอิสจะจับจังหวะการเคลื่อนไหวของมันได้แล้วจึงดึงสายธนูให้ตึงแล้วปล่อยลูกธนูพุ่งไปปักที่จุดตายของพัควัดจิได้สำเร็จ ร่างของมันสลายเป็นละอองเหลือไว้เพียงขวดพิษให้ดูต่างหน้า

“ตายสักที” เธอถอนหายใจด้วยความโล่ง

ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกเมื่อทั้งสามได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากบริเวณที่คู่รักสองคนนั้นกำลังพลอดรักกันอยู่ ทุกคนไม่รอช้าวิ่งกลับไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ได้พบว่ามีชายในชุดทหารอเมริกันสองคนกำลังจะพาตัวแมคเคย์ล่าไป ทีแรกเอโลอิสและเพื่อน ๆ คิดว่าคืนนี้คงได้เจอกับทหารอเมริกันสักฝุ่นแต่ก็โดนแมคเคย์ล่าห้ามไว้

“อย่ามีเรื่องกันเลยเขาเป็นคนของพ่อฉัน แค่ฉันยอมกลับไปกับพวกเขา เขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายพวกเธอ ฉะนั้นฉันจะกลับ”

เอโลอิสหันไปมองวินสตันที่กำลังเข่าทรุดอยู่พื้นเพื่อจะถามความเห็น แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มคนนี้ไม่คิดจะสู้เลยด้วยซ้ำ เขายอมทำตามที่คนรักบอกแต่โดยดี มีแต่พวกเดมิก็อดที่ยืนกำหมัดกันฟันกรอดคันไม้คันมืออยากแจกให้สักหมัดแต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้มองดูคุณหนูตระกูลแอนเดอร์สันถูกพาตัวออกจากงานไปแบบไม่เหลือแม้แต่เงา

“ไม่ต้องห่วงพวกเราจะหาทางช่วยเธอออกมาแน่” อีธานตบไหล่วินสตันเบา ๆ เพื่อปลอบใจ

“เจ้าพวกนี้มานั่งทำดราม่าอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันจ้างพวกเธอมาเสิร์ฟอาหารนะไม่ได้มาเดินเล่นชมสวน!”

เสียงหัวหน้างานดังไล่หลังมา ทำเอาเหล่าเดมิก็อดและวินสตันต้องวิ่งหน้าตั้งกลับไปทำงานให้ไว หลังจากคืนนี้ผ่านพ้นไปคงจะต้องคิดหาวิธีช่วยวินสตันให้มากกว่าเดิม เอโลอิสคิดว่าเธอประเมินสถานการณ์ต่ำเกินไปอุปสรรคความรักของทั้งสองนั้นช่างยากเย็นกว่าที่เธอคิดไว้ อย่างไรเสียก็จะลองหาทางอื่นไม่อย่างนั้นคงจะไม่ได้กลับค่ายสักที มิหนำซ้ำเทพีอะโฟร์ไดท์คงได้พิโรธเป็นแน่

(ครั้งแรก) +2 ตื่นรู้

ปัง ปัง ปัง!

เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นตั้งแต่เช้าตรู่ของวัน เมื่อคืนวินสตันและเดมิก็อดทั้งสามทำงานกันจนดึกดื่นกว่างานเลี้ยงจะจบ แขกบางคนจนงานเลิกแล้วก็ยังเมาไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง หาวไปสองสามรอบก็ยังไม่ไปจึงทำให้สุดท้ายแล้วกว่าจะได้เลิกงานก็ล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็นไปถึงสองชั่วโมงแถมไม่ได้โอทีอีกต่างหาก น่าไปฟ้องกรมแรงงานเสียจริง ได้ข่าวว่ามาทำภารกิจเทพไม่ได้มาเป็นเด็กเสิร์ฟ!

“ใครเนี่ยมาเคาะประตูแต่เช้าเลยคนจะนอน” เอโลอิสพูดเสียงงัวเงียก่อนจะเอาหัวซุกลงไปใต้หมอนเพื่อลดเสียงที่น่ารำคาญนี้

“วินสตันนายไปเปิดประตูสิ” อีธานใช้เท้าเขี่ย ๆ ร่างของวินสตันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ให้ลุกไปดูที่หน้าประตัว อย่างไรเสียเขาก็เป็นเจ้าของห้อง แขกที่มาหาจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากแขกของเขาเอง

“ก็ได้ ๆ”

วินสตันที่งัวเงียไม่แพ้กันผมของเขาชี้เป็นนกกระตั้วเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครกันที่มาเคาะประตูดังลั่นในยามเช้าเช่นนี้ บานประตูค่อย ๆ แง้มออกก่อนที่วินสตันจะตาเบิกโพลงสร่างในทันใดเมื่อพบว่ากลุ่มคนที่มายืนรอที่หน้าบ้านคือท่านนายพลแอนเดอร์สันพ่อของแมคเคย์ล่าพร้อมด้วยลูกสมุนจำนวนหนึ่งที่คาดว่าเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของเขา

“คุณ…” วินสตันยังตกใจกับบุคคลหน้าประตู นายพลผู้นั้นมองดูสภาพของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยามก่อนจะพูดขึ้น

“ขอคุยด้วยหน่อย ไม่ทราบว่าเข้าไปได้ไหม?”

“สะ…สักครู่ครับ”

วินสตันวิ่งกลับเข้าไปในห้องรีบปลุกเดมิก็อดที่นอนเรียงกันบนพื้นให้ตื่นเพราะมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมถึงที่ ทุกคนแตกตื่นกระเด้งตัวออกจากที่นอนอย่างเร่งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะเชิญให้แขกเข้ามาด้านใน 

นายพลแอนเดอร์สันนั่งลงบนโซฟาเก่า ๆ ภายในบ้าน บรรยากาศโดยรอบเงียบงันเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ห่อหุ้มทุกสิ่งไว้ แม้แสงแดดอ่อน ๆ จากหน้าต่างจะสาดส่องเข้ามา แต่ความอึมครึมภายในห้องกลับทำให้ทุกมุมดูมืดมนราวกับมีเงามืดล้อมรอบ ดวงตาอันแข็งกร้าวจ้องมองไปที่วินสตัน ด้านหลังมีทหารในบังคับบัญชาสี่คนยืนเป็นแบ็คกราวน์ เอาแต่จ้องไม่พูดอะไร แต่ท่าทางที่เขาพวกเขายืนอยู่ก็เหมือนจะจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวในห้องนี้อย่างเข้มงวด

“อะ…เอ่อ…มาถึงที่นี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?” วินสตันทำใจดีสู้เสือแท้จริงความเย็นยะเยือกโดยรอบแทรกซึมเข้าสู่กระดูกไปเรียบร้อย เขาพยายามจะรักษาท่าทีที่ดูสุขุมไว้แต่บรรยากาศโดยรอบก็ทำให้รู้สึกหายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นฉันก็จะไม่อ้อมค้อม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเมื่อคืนนี้นายแฝงตัวเข้าไปในงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อแอบพบกับลูกสาวของฉัน” เขาพูดด้วยเสียงราบเรียบ ความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด

“ว้า…ความแตกแล้วแย่จัง—โอ๊ย!” 

เอโลอิสพึมพำออกมาก่อนที่จะโดนศอกของการ์เซียกระทุ้งใส่สีข้าง บรรยากาศในห้องยังตึงเครียด ทหารในบังคับบัญชาของนายพลและเดมิก็อดทั้งสามคนรู้ดีว่าการขัดบทสนทนาในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำสักเท่าไหร่ เพราะอาจโดนกินหัวได้

“นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกสาว และนายเองก็ไม่ใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันต้องการเลยสักนิด” คำพูดที่ท่านนายพลพูดออกมาคือความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้

“ผมรู้ครับ”

วินสตันทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับความจริง ถึงกระนั้นเขาเองก็ไม่อยากที่ยอมแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ความจริงใจของเขาที่มีต่อแมคเคย์ล่ามันเกินกว่าเรื่องฐานะทางสังคม เขาคิดว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเป็นชายที่เหมาะสมกับเธอได้

“นายต้องการเท่าไหร่” 

ท่านนายพลแบมือก่อนที่ลูกน้องคนหนึ่งจะล้วงเอาสมุดเช็คจากในเสื้อสูทออกมาให้เจ้านายพร้อมปากการาคาแพงหูฉี่ด้ามหนึ่ง มือของท่านนายพลยุกยิกเล็กน้อยเหมือนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็วางกระดาษเช็คลงบนโต๊ะในนั้นถูกกรอกรายละเอียดต่าง ๆ และเซ็นเรียบร้อยแล้วมีเพียงจุดเดียวที่ยังไม่เขียนคือจำนวนเงิน

“หมายความว่ายังไงครับ?” วินสตันมองดูเช็คสลับกับมองหน้าท่านนายพลแม้เขาจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่คือการจ่ายเงินเพื่อจ้างเขาให้ออกห่างจากแมคเคย์ล่าแต่ก็ยังอยากถามเพื่อให้แน่ใจ

“นายสามารถใส่จำนวนที่ต้องการได้เลย ฉันรู้ว่านายน่ะร้อนเงิน มันสามารถทำให้นายสบายขึ้นได้เลยนะ…นายน่ะ…ต้องการข้าวกินมากกว่าความรักเชื่อฉันสิ”

“ที่คุณหมายถึงก็คือ?...”

“รับเงินก้อนนี้ไป แล้วหายไปจากชีวิตของลูกสาวฉันซะ!” 

ท่านนายพลพูดเสียงต่ำแฝงไปด้วยความหนักแน่น คำพูดนั้นมันเหมือนกับการตัดสินชะตาชีวิตของวินสตัน แต่ในใจของเขากลับยังคงมีคำถามหนึ่ง…เขาจะยอมรับเงินก้อนนั้นเพื่อแลกกับการสูญเสียคนที่เขารักจริงหรือ?

“นี่การ์เซียไม่คิดเหรอว่าฉากนี้มันคุ้น ๆ ยังกะกำลังดูเรื่อง F4 แหนะ ถ้าตามในเนื้อเรื่องนะฉากต่อไปต้องมีสาดเกลือใส่พ่อแมคเคย์ล่าแล้ว”

เอโลอิสแอบกระซิบข้างหูการ์เซีย บางทีเธอควรจะเดินไปดูในตู้เสียหน่อยว่าเกลือสำหรับทำผักดองยังเหลือไหมจะได้เตรียมไว้เผื่อได้มีเหตุการณ์สาดเกลือเกิดขึ้นจริง ๆ 

“พูดบ้าอะไรน่ะ เธออ่านนี่ติดซีรีส์มากเกินไปแล้วนะ” การ์เซียกระซิบกลับ

ขณะที่ความตึงเครียดกำลังทวีคูณภายในห้อง จู่ ๆ เคอร์ติสก็พุ่งออกมาจากไหนไม่รู้ บินวนไปมาอย่างไม่รู้ทิศทาง มันตรงมาที่โต๊ะตัวนั้นแล้วทำการ ‘อึ’ ลงบนแผ่นเช็คที่นายพลวางไว้ ก่อนที่มันหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างรวดเร็ว แผ่นเช็คที่เต็มไปด้วยรอยอึทำให้ทุกคนในห้องเงียบไปชั่วขณะ

“...”

ท่านนายพลถึงกับพูดไม่ออกเขาขยี้ตาราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบแผ่นเช็คขึ้นมา ดวงตาของเขามองไปที่รอยอึอย่างพินิจพิเคราะห์ ข้อมูลในกระดาษเลือนลางไปหมด

“มะ…เมื่อกี๊มันอะไรกัน นกนั่นมาจากไหนกัน นายเลี้ยงนกงั้นเหรอ?”

“ผมเปล่าครับ” วินสตันปฏิเสธ

ตัดภาพไปที่เอโลอิสที่ยืนกลั้นขำแทบตายกับภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ในใจก็อดที่จะชื่นชมเคอร์ติสไม่ได้ที่โผล่มาได้ถูกที่ถูกเวลา เห็นทีจะต้องให้รางวัลเสียแล้ว ตัวเอโลอิสเองก็ไม่ได้ยอมรับออกไปว่านกกระทาที่โผล่มาเมื่อครู่เป็นนกของเธอ ได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองเพดานไปเรื่อย

“บ้านนี้สกปรกเสียจริง แม้แต่นกพิราบข้างนอกก็เข้ามาเพ่นพ่านได้”

“เอ่อ…ท่านครับเมื่อกี๊นกกระทาครับ” ลูกน้องที่ยืนเป็นแบ็คกราวน์ด้านหลังช่วยแก้ความเข้าใจผิดให้ท่านนายพล

“นกกระทาบ้าอะไรมาโผล่ในเมืองแบบนี้!”

“แถบนี้เป็นไชน่าทาวน์บางทีมันอาจจะหลุดมาจากร้านอาหารจีนสักที่แถวนี้ก็ได้มั้งครับท่าน”

“เฮ้อ…ช่างเถอะ งั้นฉันจะเขียนแผ่นใหม่—” นายพลเริ่มจรดปากกาลงบนเช็คแผ่นใหม่ แต่แล้ว…

แหมะ!

อึอีกก้อนร่วงหล่นลงมาใส่กระดาษเช็ค พอท่านนายผลเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าคราวนี้มันคือนกพิราบจริง ๆ ที่เพิ่งบินเข้ามาจากหน้าต่างของห้องที่เปิดทิ้งไว้อึใส่เช็คไม่พอ ยังแจกให้บนหัวท่านนายพลอีกหนึ่งแหมะ ทำเอาลูกน้องทั้งสี่คนที่ติดตามมาด้วยถึงกับจ้าละหวั่นในการหาผ้ามาเช็ดให้ท่านนายพลไม่เป็นอันทำอย่างอื่น ส่วนเดมิก็อดทั้งสามคนยืนตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่งเพราะนกพิราบที่ทุกคนเห็นนั้นในสายตาของเดมิก็อดรู้แจ้งเห็นจริงว่านี่มันคือฮาร์ปี้ต่างหาก!

“แย่ล่ะ…เอาไงดี” อีธานหันไปถามสองสาว

“คงต้องรีบกำจัดแล้วล่ะ” การ์เซียพูดเสริม เธอเหลือบไปมองทางฝั่งของนายพลที่ยังคงโวยวายและวุ่นอยู่กับการเช็ดอึนก วินสตันเองก็ไปช่วยทางฝั่งนั้นเลยตั้งใจว่าจะอาศัยจังหวะชุลมุนรีบกำจัดฮาร์ปี้โดยเร็วก่อนที่คนพวกนี้จะทันสังเกต

ฮาร์ปี้ส่งเสียงกรีดร้องแหวกอากาศพร้อมกระพือปีกกว้างของมัน เหล่าเดมิก็อดรีบไปคว้าอาวุธของตนที่เก็บไว้ออกมาเพื่อเตรียมตัวที่จะต่อกรกับมัน อีธานหยิบมีดสั้นออกมาพร้อมปะทะ เจ้าฮาร์ปี้คำรามก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เขาด้วยกรงเล็บมี่แหลมคม เขาหลบหลีกการโจมตีครั้งแรกได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนจะกระโจนแทงมีดไปที่ปีกของมัน ฮาร์ปี้คำรามออกมาอย่างเจ็บปวดปีกของมันเริ่มสูญเสียสมดุล ทว่ามันกลับยังไม่ยอมแพ้มัน พุ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมกับปีกที่ขยายออกเต็มที่กระพือพัดอย่างแรงจนกระแสลมตีหน้าทุกคน

การ์เซียกระโดดหลบด้วยความเร็วสูง เธอพยายามฟันดาบไปที่ฮาร์ปี้แต่พลาดไปนิดเดียว เธอพยายามฟันดาบอีกครั้งคราวนี้ไปที่ปีกอีกข้างของมัน ความคมของดาบดตัดผ่านขนของมันจนบางส่วนหลุดลอยไปในอากาศ ตอนนี้เจ้าฮาร์ปี้ไม่สามารถบินได้อีกต่อไปกลายเป็นเป้านิ่งทำให้เอโลอิสที่กำลังยืนเล็งธนูอยู่ทำการปล่อยธนูดอกแรกและดอกสุดท้ายปักเข้ากลางอกปลิดชีพมันได้ในที่สุด

การต่อสู้ของเดมิก็อดและฮาร์ปี้นั้นดุเดือดแต่ท่านนายพล วินสตัน และทหารคนอื่นที่เพิ่งเสร็จจากเรื่องการเช็ดอึนกพิราบกลับหันมาได้จังหวะตอนที่เอโลอิสกำลังสังหารฮาร์ปี้ ภาพตรงหน้าของพวกเขาคือเอโลอิสที่กำลังยิงหนังสติ๊กใส่นกพิราบจนร่วงลงมาตายในที่สุด ก่อนที่ตัวเธอจะรู้ตัวว่าถูกเห็นเข้าให้แล้ว

“ถึงกับต้องใช้หนังสติ๊กยิงนกเลยเหรอ” ท่านนายพลหันไปถามเธอ

“อะ…เอ่อ…ก็…มันอึใส่หัวท่านไงคะ หนูเลยล้างแค้นให้ ฮ่า ๆ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน

“ขอบคุณ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้ลูกสาวของฉันมาคลุกคลีกับพวกเธอหรอกนะ เรามาเข้าเรื่องเดิมของเรากันต่อ” ท่านในพลจัดเองชุดตัวเองให้เรียบร้อยดังเดิมแล้วทำท่าจะหยิบเช็คมาเขียนเป็นใบที่สาม

“ขะ…ขอโทษนะครับ”

เสียงของวินสตันทำให้ปากกาในมือของท่านนายพลหยุดชะงักลง ดวงตาที่แข็งกร้าวจ้องมองไปที่หนุ่มเอเชียหน้าจืดพร้อมหรี่ตา รอฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไรออกมา

“ผมคงไม่อาจรับเงินของท่านไว้ได้ ผมรักแมคเคย์ล่าจากใจจริง เงินพวกนี้ไม่สามารถซื้อผมได้หรอกครับ”

“คางคกอยากกินเนื้อหงส์!!!” ท่านนายพลทุบโต๊ะ ทำเอาทุกคนในห้องถึงกับสะดุ้ง

“เอ่อ…ใจเย็น ๆ นะคะท่านนายพล ท่านไม่คิดเหรอคะว่าลูกสาวท่านโชคดีนะคะที่มีผู้ชายดี ๆ แบบนี้ในชีวิต วินสตันก็เป็นคนดีไม่เลวเลยแถมยังขยันอีกต่างหาก” เอโลอิสพยายามพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้ในใจจะแอบกังวลว่าคำพูดของเธอจะสามารถเปลี่ยนใจท่านในพลได้ไหม…แต่ก็คิดแล้วล่ะว่าคงไม่

“แต่มันจนไง! คนจน ๆ แบบนี้จะเลี้ยงลูกสาวฉันให้สุขสบายได้ยังไง”

“บางทีอนาคตเขาอาจจะ…ถูกหวยก็ได้นะคะ…” ประโยคหลังเอโลอิสพูดเสียงอ่อย

“ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับไอ้เจ๊กนี่เป็นลูกเขยแน่!”

คำพูดของนายพลประโยคนี้ทำเอาลูกของเทพเฮอร์มาโฟร์ไดตัสอย่างการ์เซียถึงกับขึ้น คำพูดที่ดูเหยียดเชื้อชาติเช่นนั้นเธอไม่มีทางรับได้เกือบจะไปต่อยหน้านายพลแล้วถ้าไม่มีเอโลอิสกับอีธานรั้งแขนเอาไว้แล้วบอกให้ใจเย็นลงก่อน

“ในเมื่อแกไม่ยอมรับข้อเสนอของฉันก็เตรียมตัวรับมือกับความฉิบหายที่จะตามมาได้เลย!!!...กลับ!!!” ท่านนายพลลุกขึ้นจากโซฟาเดินขึงขังออกไปจาห้องของวินสตันไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาหัวร้อนแค่ไหน 

“ไม่ส่งนะคะ” เอโลอิสตะโกนไล่หลังไป

ในเมื่อตอนนี้ได้ถูกประกาศสงครามเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันอีกต่อไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรในอนาคตเหล่าเดมิก็อดก็จะต้องหาทางช่วยวินสตันให้รอดพ้นวิกฤตพ่อตาไปให้ได้ ที่แน่ ๆ คงต้องเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ท่านนายพลกำลังจะทำกับชีวิตวินสตันต่อจากนี้ แน่นอนว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย พลังเทพที่มีคงต้องถูกงัดมาใช้ในเร็ววันแน่นอน

วันแรกหลังจากการประกาศสงครามของท่านนายพลเมื่อวานนี้ ทุกคนยังคงสุมหัวเพื่อปรึกษาถึงวิธีการรับมือ อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนนึงถึงแม้จะมีอำนาจมากมายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยกพลรถถังมาถล่มบ้านใครต่อใครได้ง่ายดายขนาดนั้น จึงน่าจะยังพอมีเวลาในการเตรียมตัวป้องกันแผนสกปรกของเขา

“ฉันต้องชื่นชมในความกล้าหาญของนายนะวินสตันหากนายพลนั่นคิดจะเล่นสกปรกอะไรพวกฉันจะคอยอยู่ช่วยนายเองไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณทุกคนมากนะ แต่ผมเกรงใจหากทุกคนต้องมาเดือดร้อนเรื่องของผม”

“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน นายลืมไปแล้วเหรอเรื่องของนายก็คือเรื่องของฉันเหมือนกันเพราะฉันต้อง...แก้กรรม” เอโลอิสยกเรื่องที่เธอโกหกเมื่อวันก่อนมาเป็นข้ออ้างที่จะคอยติดตามวินสตันและคนรักของเขาต่อ อย่างไรเสียตอนนี้จะปล่อยให้วินสตันตัดพวกเธอออกจากสมการไปไม่ได้เพื่อไม่ให้ภารกิจล้มเหลว

“จริงด้วย ผมลืมเรื่องนั้นไปสนิทเลย”

“เวลานี้ฉันว่าแมคเคย์ล่าคงจะกระวนกระวายใจน่าดู เราควรส่งข่าวไปบอกเธอสักหน่อยนะว่าทุกคนยังสบายดีไม่ต้องห่วง” การ์เซียพูดขึ้น เดาได้เลยว่าหลังจากที่แมคเคย์ล่าถูกพาตัวกลับไปที่คฤหาสน์จะต้องถูกกักบริเวณอยู่ที่ใดที่หนึ่งในนั้นแน่นอนถึงได้เงียบหายเช่นนี้ การปล่อยให้เธออยู่เผชิญสถานการณ์นั้นเพียงลำพังคงทำให้เธอร้อนใจไม่หยุดแน่

“ผมเข้าไปในเขตบ้านเธอไม่ได้หรอก คนของท่านนายพลทุกคนล้วนรู้จักผม จะเรียกว่าเป็นบุคคลต้องห้ามของคฤหาสน์เลยก็ได้”

วินสตันถอนหายใจยาว ทุกครั้งที่เขาพยายามแวะเวียนไปหาแมคเคย์ล่า มักจะถูกเหล่าทหารหยุดยั้งราวกับว่าเป็นอาชญากร แม้แต่การเดินเข้าใกล้กำแพงรั้วบ้านก็ทำให้เขาถูกจับตามองราวกับเป็นผู้บุกรุกไปแล้วทั้งที่ยังไม่ก้าวขาเข้าไปเลยด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่าการเฝ้ามองเธอจากที่ไกล ๆ เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้

“ทหารพวกนั้นห้ามนายเข้า แต่ไม่ได้ห้ามพวกเราเข้านี่” น้ำเสียงของเอโลอิสเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่แววตาส่องประกายความซุกซนราวกับเด็กที่เพิ่งคิดแผนการบางอย่างได้

“เธอคิดอะไรพิเรนทร์ได้อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” การ์เซียหรี่ตามองเอโลอิสอย่างไม่ไว้ใจ

“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันก็แค่หาทางส่งสารให้วินสตันเท่านั้นเอง…นี่! นายเขียนจดหมายสักฉบับสิ เดี๋ยวฉันจะหาทางเอาไปส่งให้แมคเคย์ล่าเอง” 

“แน่ใจเหรอว่าจะส่งได้ คฤหาสน์ท่านนายพลมีการคุ้มกันความปลอดภัยอย่างดีไม่ใช่จะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปได้นะ” วินสตันไม่ค่อยแน่ใจในความคิดของเอโลอิสสักเท่าไหร่

“วางใจเถอะฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวัง”

แม้จะยังไม่รู้ว่าเอโลอิสจะเข้าไปที่คฤหาสน์นั่นได้อย่างไรแต่ด้วยความเป็นห่วงแมคเคย์ล่า วินสตันจึงเดินไปหยิบกระดาษกับปากกาเขียนจดหมายเพื่อส่งไปหาหญิงสาวที่เขารัก เมื่อเสร็จก็ยื่นให้กับเอโลอิส

“รับภารกิจ! อีธานนายไปกับฉัน” เอโลอิสรับเอาจดหมายฉบับนั้นมาไว้กับตัวเก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะหันไปพูดกับอีธาน

“แล้วทำไมเป็นฉันล่ะ?” อีธานยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าเหตุใดคนที่ต้องไปคฤหาสน์นายพลต้องเป็นเขา

“ทีมของเราต้องการตีนแมว” 

“หมายความว่า?” 

“ใช่ นายเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีทักษะโจรอย่างหาตัวจับยาก ฉะนั้นนายต้องไปกับฉัน” นี่เป็นหนึ่งเหตุผลเลยที่เอโลอิสเลือกลูกของเทพเฮอร์มีสเข้ามาอยู่ในทีมทำภารกิจของเธอ ในเวลาคับขันเช่นนี้สายเลือดโจรมักใช้ได้เสมอ

“แล้วฉันล่ะ?” การ์เซียชี้ที่ตัวเอง

“เธออยู่กับวินสตัน ฉันไม่ไว้ใจที่จะให้เขาอยู่คนเดียว อย่างน้อยต้องมีใครสักคนคอยคุ้มครองเขา”

“ได้” การ์เซียรับคำ อย่างน้อยมันก็น่าจะสบายกว่าการลักลอบเข้าคฤหาสน์ที่มีความคุ้มกันแน่นหนาเป็นไหน ๆ 

“ตกลงตามนี้ เคอร์ติส! เข้ามาในกระเป๋า”

 เอโลอิสกางกระเป๋าออกให้นกกระทาของเธอเดินเข้าไปด้านใน วินสตันรู้สึกทึ่งในความแสนรู้ของมัน บางทีก็คิดในใจว่าเอโลอิสฝึกนกตัวนี้ได้ยังไงกัน แถมวันก่อนเขารู้สึกเหมือนว่านกตัวนี้พูดได้แต่นั่นก็อาจเป็นความเข้าใจผิดของเขาเอง นกกระทาจะไปพูดได้ได้ยังไง มันไม่ใช่นกแก้วนกขุนทองเสียหน่อย

“พวกคุณดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ ว่าแต่…” เอโลอิสเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“อะไรเหรอ?” วินสตันเลิกคิ้วถาม

“คฤหาสน์นายพลอยู่ที่ไหนเหรอ?”

ทุกคนในห้องถึงกับเหม่อเมื่อเจอคำถามของเอโลอิสเข้าไป การ์เซียถึงกับต้องลากคอเอโลอิสไปเทศนาหนึ่งชุดในความคิดอะไรไม่รอบคอบของยัยเด็กผมแดงคนนี้ แต่สุดท้ายแล้ววินสตันก็ได้ทำการวาดแผนที่ให้ไปหนึ่งแผ่น และเปลี่ยนแผนปฏิบัติการเป็นช่วงกลางคืนแทนเพื่อที่จะลอบเร้นเข้าไปได้ง่ายขึ้น

ความเงียบสงัดของค่ำคืนปกคลุมทั่วทั้งบริเวณคฤหาสน์ท่านนายพล ท้องฟ้าที่ยามนี้ปกคลุมด้วยหมอกบาง ๆ ราวกับเป็นฉากที่คอยปกป้องความลับที่ซ่อนอยู่ในรั้วสูงใหญ่ของคฤหาสน์ การเดินทางครั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับอีธานผู้ที่มีทักษะในการอ่านแผนที่แม้ว่าวินสตันจะวาดมาเสียจนเอโลอิสยังดูไม่เข้าใจ แต่กับลูกเทพเฮอร์มีสเขากลับแกะรายละเอียดของแผนที่ได้อย่างง่ายดายจนทุกคนสามารถเดินทางมาถึงที่นี่ได้สำเร็จ

เอโลอิส อีธานและเคอร์ติสซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดห่างจากคฤหาสน์พอสมควร ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าหลักที่ปิดสนิท เห็นเงาของทหารที่ยืนเฝ้าประตูรอบ ๆ ระยะทางสั้น ๆ ระหว่างพวกเขากับทางเข้าเต็มไปด้วยความเสี่ยงเพราะที่แห่งนี้ได้รับการคุ้มกันแทบทุกจุด

“มีทหารเฝ้าเต็มหน้าบ้านเลยแฮะ” อีธานพูดพลางใช้กล้องส่องทางไกลสังเกตการณ์ประตูหน้า

“มันต้องมีสักช่องทางที่เป็นจุดบอดแหละ” 

ขณะที่กำลังใช้ความคิดสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับรถหรูที่จอดอยู่ข้างในรั้วคฤหาสน์โชคดีที่ประตูรั้วของบ้านไม่ได้ทึบจึงทำให้เธอสามารถมองเห็นรถทุกคันในจอดเรียงรายในนั้นได้อย่างชัดเจน บ้านตระกูลแอนเดอร์สันนี่รวยสมคำร่ำลือ เอโลอิสรวบรวมสมาธิสายตาจับจ้องไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ ๆ รั้ว เธอใช้พลังควบคุมโลหะ กระแสจิตของเธอถูกส่งไปยังรถเพื่อทำให้รถที่จอดอยู่เริ่มขยับ 

ทันใดนั้นรถที่จอดอยู่ก็เริ่มขยับด้วยพลังที่ควบคุมไม่ได้ มันหมุนตัวอย่างรุนแรงก่อนที่จะพุ่งชนรั้วของคฤหาสน์อย่างแรง ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดึงดูดความสนใจของทหารโดยรอบ หน่วยที่อยู่ประจำรั้วแต่ละจุดต่างกรูกันไปบริเวณหน้าประตูเพื่อตรวจสอบเหตุประหลาดนี้ จังหวะนั้นเองที่เดมิก็อดทั้งสองรีบใช้ช่วงชุลมุนลอบไปด้านหลังคฤหาสน์ พวกเขาทำตัวเงียบเชียบเหมือนกับเงาก่อนจะปีนข้ามกำแพงสูงโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยในคฤหาสน์แห่งนี้

“เอาล่ะเข้าเขตคฤหาสน์ได้แล้วที่เหลือก็แค่หาห้องของแมคเคย์ล่าให้เจอ”

“ถามหน่อย ทำไมเธอต้องสวมไฟฉายส่องกบบนหัวด้วยเนี่ย?” อีธานที่อดสงสัยมาได้สักพักแล้วตัดสินใจถามออกไป

“นายไม่เป็นโรคตาบอดกลางคืน นายไม่เข้าใจหรอกว่าสายตาฉันตอนกลางคืนมันแย่” 

“แต่ทำแบบนี้คนก็จะจับได้น่ะสิ” อีธานเริ่มเป็นกังวลในข้อจำกัดทางร่างกายของเอโลอิสที่อาจจะทำให้พวกเขาเสียแผนได้

“ขอแค่เข้าไปด้านในคฤหาสน์ได้แสงก็น่าจะเพียงพอแล้วล่ะ” เอโลอิสตอบเพราะเธอก็ไม่คิดว่าจะเปิดไฟฉายนี่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

เอโลอิสและทีมหลบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้หนาบริเวณสวนหย่อมของคฤหาสน์ หน้าต่างชั้นล่างแง้มเปิดไว้บานหนึ่ง พวกเขายังคงนิ่งเงียบดูสถานการณ์อย่างใจเย็นฟังเสียงทหารลาดตระเวนที่เดินย่ำไปมาอย่างสม่ำเสมอดูเหมือนว่าพวกเขาก็กำลังจะไปบริเวณหน้าประตูใหญ่ที่เอโลอิสได้ก่อเรื่องไว้

“ทางสะดวกแล้วไปกันเถอะ”

พวกเขาคลานต่ำไปที่ขอบหน้าต่างอย่างรวดเร็ว พยายามแง้มบานหน้าต่างให้เปิดกว้างพอที่จะเข้าไปได้และปีนหน้าต่างเข้าไปพยายามที่จะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ ต้องยอมรับว่าฝีเท้าของอีธานเบากว่าเอโลอิสมากเสียจนเธอเองกลัวจะเป็นตัวทำเสียแผนเลยล่ะ ทั้งสองค่อย ๆ ย่องขึ้นไปที่ชั้นสองของคฤหาสน์เพื่อเช็คทีละห้องว่าห้องใดที่เป็นห้องของแมคเคย์ล่า 

เหล่าเดมิก็อดเดินไปตามทางที่ปูด้วยพรมสุดหรู ทางเดินชั้นสองดูเหมือนจะยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด มีประตูไม้ที่สลักลวดลายสวยงามเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งจนตาลายไปหมด ทั้งสองเดินมาหยุดที่ประตูบานแรกเมื่อจับลูกบิดหมุนดูเหมือนจะไม่ได้ถูกล็อกไว้ พวกเขารอบคอบพอที่จะสวมถุงมือและปิดไฟฉายส่องกบบนหัวของเอโลอิส เพื่อให้ผิดสังเกตน้อยที่สุด อีธานโผล่หัวชะเง้อเข้าไปมองด้านในเพราะเขาทำทุกอย่างได้เงียบเชียบกว่าเอโลอิส ภายในห้องแรกกลับเป็นเพียงห้องเก็บของเก่าฝุ่นหนาเตอะ พวกเขาหันไปสบตากันแล้วส่ายหน้า ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือแล้วเคลื่อนไหวต่อไปที่ห้องถัดไป

เมื่อมาถึงประตูถัดไป อีธานก็จัดการเปิดประตูออกเบาราวกับกลัวมันจะบอบช้ำ คราวนี้ด้านในเป็นห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แน่นอนว่าห้องนี้ก็ไม่ใช่อีกทีแรกทั้งสองกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ก็ดันได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังจะเดินเข้ามาด้านในห้องจึงได้พากันเดินไปหลบที่นอกระเบียง ฟังจากเสียงของบุคคลที่เดินคุยโทรศัพท์เข้ามาน่าจะเป็นท่านนายพลคนดีคนเดิม

“พวกแกป้องกันยังไงถึงได้มีคนลอบเข้ามา แล้วหน้าประตูนั่นอีกจัดการให้เรียบร้อย!” ท่านนายพลพูดเสียงเข้มคุยโทรศัพท์ ร่างสูงใหญ่ของเขายืนหันหลังให้กับระเบียงที่เดมิก็อดทั้งสองกำลังหลบอยู่

“ดูท่าน่าจะคุยโทรศัพท์นานเลย เราปีนระเบียงไปห้องข้าง ๆ ดีกว่าไหม?” เอโลอิสหันไปถามความเห็นกับอีธาน

“ก็ดีเหมือนกัน”

ทั้งคู่ตัดสินใจขยับตัวอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ปีนข้ามระเบียงไปยังห้องข้างเคียง เมื่อเท้าของพวกเขาสัมผัสกับพื้นระเบียงของอีกห้อง ก็พบว่ามีเงาตะคุ่มอยู่ตรงมุมมืดสุดของระเบียง พอเดินเข้าไปใกล้จึงพบว่าเป็นชายหนุ่มที่สวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทำเอาเดมิก็อดทั้งสองถึงกับสะดุ้งตกใจ

“เฮ้ย!---” เอโลอิสถึงกับหลุดอุทานแต่โดนมือของอีธานปิดปากไว้เสียก่อน

“ชู่ววววว ~” ชายปริศนาคนนั้นเอานิ้วชี้แตะปากตัวเองเป็นเชิงให้ทั้งสองคนนี้เบาเสียง ก่อนที่เขาจะเงี่ยหูฟังด้านในห้องอย่างระแวดระวังว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

“คุณเป็นใครเนี่ย?” เอโลอิสพยายามถามให้เสียงเบาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ด้านในห้องได้ยิน

“ผมแค่มาหาคุณหญิงของบ้าน”

“คุณหญิง?...หมายถึงเมียท่านนายพลน่ะเหรอ?” เอโลอิสถามเพื่อความแน่ใจ

“กะ…ก็ใช่…แต่ท่านนายพลคุยโทรศัพท์ผ่านห้องนี้มาพอดี คุณหญิงเลยให้ผมมาหลบที่ระเบียงนี้ก่อน”

เอโลอิสและอีธานหันมามองหน้ากัน นี่ไม่ใช่แค่ปฏิบัติการส่งสารให้วินสตันแต่ดูเหมือนทั้งสองได้พบกับความลับที่ไม่ควรรู้เข้าให้แล้ว แต่งกายแบบนี้ หลบที่ระเบียงแบบนี้ และเป็นแขกของคุณหญิงแบบนี้ ตรงตามสูตรเป๊ะ…ชัดเลย…นี่มันชู้ของเมียนายพล!

“สรุปก็คือ…คุณเป็นชู้—-”

“ชู่ววววว~ เบา ๆ สิแม่สาวน้อย…เดี๋ยวคนข้างในก็ได้ยินหรอก ใช่ ฉันยอมรับ แต่พวกเธอก็สถานะไม่ต่างกันไม่ใช่หรือไง แอบลอบเข้าทางระเบียงแบบนี้หัวขโมยใช่ไหมล่ะ?”

ก็…ถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วก็เหมือนจะใช่…

“ยังไงก็ตามตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉะนั้นช่วยเงียบหน่อยจนกว่าท่านนายพลจะไปจากแถวนี้ เราค่อยแยกย้ายไปทางใครทางมัน ถ้าพวกเธอไม่แฉฉัน ฉันก็จะไม่แฉพวกเธอ จะยกเค้าอะไรก็ยกไปห้องแรกของมีค่าเยอะเลยล่ะ” 

ชายชู้ยังคงพูดต่อ ห้องแรกที่ว่านั่นน่าจะหมายถึงห้องที่พวกเอโลอิสเพิ่งเปิดเข้าไปดูเป็นที่แรกนั่นแหละ  งั้นแสดงว่าระเบียงห้องที่ทุกคนกำลังยืนอยู่ตอนนี้ก็น่าจะเป็น…ห้องนอนท่านนายพล! 

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของชายดังขึ้นจากด้านหน้าห้องก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกอย่างแรง เอโลอิสและอีธานยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ชายชู้ที่พวกเขาเพิ่งเจอรีบยกนิ้วแตะริมฝีปากของเขาเองเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบปากให้สนิท 

ท่านนายพลก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ภรรยาที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างของเธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเข้ามาโดยไม่มีการเคาะประตู

“ฉันได้รับรายงานว่าเห็นคนแปลกหน้าแอบลอบเข้ามาในคฤหาสน์ เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

คุณหญิงถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ 

“ฉะ…ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คุณคงระแวงเกินหรือเปล่า” เธอตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

ท่านนายพลเดินตรวจสอบทุกมุมราวกับกำลังค้นหาเงื่อนงำอะไรบางอย่าง เขาเปิดตู้เสื้อผ้าก็ไม่พบอะไรอยู่ด้านใน ตอนนั้นเองที่เขานึกถึงจุดหนึ่งที่ยังไม่ได้ค้นหา สายตาของเขาจับจ้องไปทางประตูกระจกที่เชื่อมกับระเบียง

“มันหลบอยู่ที่ระเบียงใช่ไหม!”

“มะ…ไม่…อย่าเปิดดูตรงนั้น…มะ…มันไม่มีอะไรจริง ๆ” 

เสียงของคุณหญิงสุดจะล่ก…บอกตามตรงว่าสกิลการโกหกของเมียท่านนายพลนี่โคตรจะไม่เนียนเลยสักนิดแถมยังนำพาความซวยมาให้ทุกคนที่กำลังหลบตรงระเบียงนี้อีก เสียงฝีเท้าของท่านนายพลที่เดินเข้ามาใกล้ระเบียงทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด เอโลอิสเห็นท่าจะไม่ดี อีกสักแป๊บนายพลต้องเปิดประตูมาสำรวจระเบียงถึงตอนนั้นมีหวังได้ตายหมู่แน่!

“ขอโทษนะพี่ชาย!” 

โครม!!!

เอโลอิสตัดสินใจทำการบูชายัญถีบชายชู้ไปที่ปากประตูระเบียงเพื่อดึงดูดความสนใจของนายพลแล้วใช้จังหวะนี้เผ่นกระโดดไปที่ระเบียงถัดไป เพียงอีธานงัดแงะไม่กี่ทีประตูห้องตรงระเบียงก็เปิดออก ทั้งสองจึงรับเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า

“นี่มันอะไรกัน! เธอแอบเอาชู้มานอนในของฉันแบบนี้ได้ยังไง!”

เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นดูเหมือนจะเป็นคราวซวยของชายชู้คนนี้เสียแล้ว แม้ว่าตอนนี้เขาจะบอกว่ามีคนลอบเข้ามาเหมือนกับเขาก็ฟังไม่ขึ้นอีกต่อไป ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับสถานการณ์อื้อฉาวที่ห้องของนายพลและด่วนสรุปทันทีว่าคนที่แอบลักลอบเข้ามาในคฤหาสน์และคนที่สร้างเหตุการณ์ประตูรั้วพังทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของชายชู้!

ตัดภาพมาที่ห้องข้าง ๆ ที่เหล่าเดมิก็อดเพิ่งจะงัดเข้ามาได้ปรากฏว่าในห้องสว่างโร่ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อน ๆ และบรรยากาศที่อบอุ่นแตกต่างจากความตึงเครียดภายนอก มิหนำซ้ำยังมีคนอยู่อีกต่างหาก

“นี่พวกเธอ…”

เสียงคุ้น ๆ ทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองและก็พบว่าคือ แมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน คนรักของวินสตันนั่นเอง

“พวกเธอเป็นเพื่อนของวินสตันนี่”

“ชู่ววววว~ อย่าส่งเสียงดังตอนนี้ห้องข้าง ๆ ท่านนายพลกำลังหัวร้อนอยู่”

แมคเคย์ล่าพยักหน้า ก่อนที่เอโลอิสจะรีบล้วงกระเป๋าเป้และหยิบจดหมายฉบับหนึ่งที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยออกมา เคอร์ติสที่หลบอยู่ในนั้นก็ออกมาด้วย

“วินสตันฝากนี่มาให้เธอ”

แมคเคย์ล่ารับจดหมายด้วยมือที่สั่นเทาราวกับมันเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก เธอรีบฉีกซองออกอย่างร้อนรน ก่อนจะกางกระดาษขึ้นอ่าน ใบหน้าของเธอค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปตามข้อความที่เธอได้เห็น น้ำตาไหลรินลงมาเป็นสายแต่กลับมีรอยยิ้มแห่งความหวังปรากฏขึ้น

“เขายังปลอดภัยดีสินะ”

“อย่าห่วงเลยเขายังปลอดภัยดี พวกเราจะช่วยคุ้มครองเขาเอง”

“เพื่อแก้กรรมพวกเธอลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ” แมคเคย์ล่ารู้สึกประทับใจเป็นอย่างยิ่ง

เอโลอิสได้แต่ยิ้มแห้ง ก่อนที่จะรู้สึกถึงเสียงสั่นบริเวณกางเกง มือถือของเธอ! เมื่อดูที่หน้าจอก็พบว่าเป็นเบอร์ของการ์เซียที่เธอได้เมมไว้ก่อนออกเดินทาง เธอไม่แน่ใจว่าเกิดเหตุร้ายอะไรทำไมการ์เซียถึงยอมเสี่ยงใช้มือถือทั้งที่รู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์อาจล่ออสุรกายเข้าหาเดมิก็อด

“ฮัลโหลการ์เซียเกิดอะไรขึ้น?”

[แย่แล้วล่ะเอโลอิส! ท่านนายพลสร้างเรื่องแล้ว วันนี้เจ้าของห้องเช่าไล่วินสตันออกจากห้องยกเลิกสัญญาเช่า แถมยังไล่ที่ไม่ให้เขาขายของที่เดิมอีก ใจร้ายชะมัด!]

“ว่าไงนะ!”

[ตอนนี้ฉันพาวินสตันโตเต๋อยู่แถวสวนสาธารณาคาดว่าเย็นนี้อาจจะลองหาเช่าที่พักสักที่ ตอนนี้ทางนั้นเป็นไงบ้าง?]

“ตอนนี้ฉันเข้ามาในห้องแมคเคย์ล่าแล้ว ทุกคนปลอดภัยดี—”

แกร๊ก ๆ ๆ

เสียงกุกกักตรงบริเวณประตูระเบียงอาจเป็นเพราะทั้งสองปิดประตูไม่แน่น สายตาของเอโลอิสเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าก็อบลินฝูงหนึ่งกำลังพยายามเข้ามาด้านใน พวกมันน่าจะตามสัญญาณมือถือของเธอมา

“ดูเหมือนตอนนี้จะงานเข้าแล้วการ์เซีย สัญญาณโทรศัพท์เรียกอสุรกายมา ถ้าคืนนี้พวกฉันไม่ได้กลับไปฝากดูวินสตันด้วย พวกฉันต้องจัดการทางนี้ก่อน”

[ได้ ดูแลตัวเองด้วย]

เอโลอิสรีบตัดสาย ส่วนอีธานรีบเอาตัวไปขวางประตูระเบียงไว้เพราะไม่รู้ว่าแมคเคย์ล่าจะมองเห็นเจ้าก็อบลินพวกนี้เป็นอะไร บางทีอาจจะเห็นเป็นฝูงหนูท่อน่าเกลียดก็ได้ เพื่อกันสาวน้อยผู้ใสซื่อขวัญเสียเอโลอิสจึงคิดว่าควรให้หล่อนหลบอยู่ที่ไหนสักที่จนกว่าพวกเขาจะควบคุมสถานการณ์ได้จึงต้องออกอุบายหลอกเด็กเพื่อล่อแมคเคย์ล่าคนซื่ออีกครั้ง

“นี่แมคเคย์ล่ารู้ไหมว่าในดูเสื้อผ้าถ้าเธอซ่อนตัวในนั้นได้นานพอมันจะพาเธอไปโลกแห่งนาร์เนียได้”

“จริงเหรอ!” ดวงตาของแมคเคย์ล่าเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นที่แสนไร้เดียวสา

“ใช่! แต่ต้องรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่เวทมนตร์จะหมดนะ อย่าลืมว่าต้องปิดหูไว้ด้วย”

“ได้” แมคเคย์ล่าไม่รอช้า เธอรีบเปิดตู้เสื้อผ้าและมุดเข้าไปข้างใน ก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างเชื่อฟัง

“โอเค ปล่อยให้พวกมันเข้ามาได้เลยอีธาน!” 

อีธานเปิดประตูทันใดนั้นฝูงก็อบลินก็กรูกันเข้ามา ดวงตาของพวกมันส่องประกายอำมหิต ปากอ้ากว้างเผยเขี้ยวแหลมคมส่งเสียงขู่คำราม เอโลอิสรีบคว้าธนูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึงลูกธนูออกมาเสียบสายแล้วยิงออกไปทันที ลูกธนูพุ่งตรงไปยังหัวของก็อบลินตัวแรกทะลุเข้ากลางหน้าผาก มันล้มลงกับพื้นทันทีโดยไม่มีโอกาสได้ร้องสักแอะ ฝั่งอีธานก็ไม่แพ้กันเขารีบกวัดแกว่งมีดสั้นอย่างคล่องแคล่วเสียบเข้าไปที่คอหอยของหนึ่งในนั้น เขาเตะตัดขาก็อบลินอีกตัวจนมันล้มลงก่อนจะปักมีดลงไปที่หัวของมัน เอโลอิสยังคงยิงลูกธนูอย่างต่อเนื่องแม้จะอยู่ในระยะประชิด ลูกธนูพุ่งเสียบคอและอกของพวกมัน ร่างของก็อบลินล้มระเนระนาดบนพื้น ไม่นานก็อบลินทุกตัวก็ถูกสังหารเรียบและสลายหายเป็นฝุ่นละอองสีทอง

“จบสักที เฮ้อ”

“หวังว่าแมคเคย์ล่าจะไม่โกรธพวกเรานะที่หลอกเธอไปนาร์เนีย”

“จริงด้วย เกือบลืมไปเลย”

ทั้งสองรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้าแมคเคย์ล่ายังคงนั่งหลับตาปิดหูอยู่ในตู้เสื้อผ้า เมื่อเอโลอิสสะกิดเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบว่ายังอยู่ที่ห้องนอนเธอเหมือนเดิม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“ทำไมฉันยังอยู่ที่เดิมล่ะ?”

“สงสัยว่าเวทมนตร์จะหมดก่อนเธอจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าได้ทันนะ” เอโลอิสหาข้ออ้างมาเสริมเหตุผลที่แมคเคย์ล่าไปนาร์เนียไม่ได้

“แบบนี้นี่เอง” แมคเคย์ล่ายังคงเชื่อสนิทใจ

“ในเมื่อภารกิจส่งจดหมายเสร็จสิ้นแล้ว ก็คงต้องกลับแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวก่อน” แมคเคย์ล่าพูดแทรกขึ้นมา “อยู่พักที่นี่สักคืนเถอะ วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายในคฤหาสน์ ลูกน้องของพ่อฉันจึงมาเยอะเป็นพิเศษกว่าจะกลับก็น่าจะรุ่งเช้า พอพวกเขาไปแล้วพวกเธอค่อยไปจะปลอดภัยกว่า”

“อีธานเอาไงดี?” เอโลอิสหันไปถามอีธาน

“ยังไงก็ได้”

“ถ้างั้นฉันจะอยู่เฝ้าที่นี่สักคืนเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อของเธอจะไม่ทำโทษเธอ หลังจากนั้นรุ่งเช้าพวกเราจะออกไปจากที่นี่”

เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองและเคอร์ติส (ที่ไม่มีบทในตอนนี้) ก็ตัดสินใจพักที่ห้องนอนของแมคเคย์ล่าเพื่อรอจังหวะออกไปในตอนเช้า แม้จะอยู่ในถ้ำเสือแต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาแล้วก็คงถอยไม่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรภารกิจช่วยให้ความรักของทั้งสองคนนี้สำเร็จลุล่วงก็ยังต้องดำเนินต่อไป….

โบนัสพิชิตฝูง: +10 EXP 

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน x10

ยามเช้าของคฤหาสน์แอนเดอร์สันเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แสงแดดยามรุ่งอรุณส่องลอดผ่านประตูระเบียงบานใหญ่ในของห้องนอนแมคเคย์ล่า เดมิก็อดทั้งสองตื่นจากการพักผ่อนที่ไม่เต็มอิ่มนักเพราะเป็นกังวลเรื่องวินสตันและการ์เซีย ไม่รู้ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนและใช้ชีวิตอย่างไรหลังจากที่ท่านนายพลใช้อำนาจมืดบีบบังคับพวกเขาให้จนตรอก แต่แล้วความเงียบก็ถูกทำลายด้วยเสียงพูดคุยแว่วมาเบา ๆ จากห้องข้าง ๆ ทำให้ทั้งสองคน พ่วงด้วยเคอร์ติสต้องเอาหูแนบกับกำแพงแอบฟังบทสนทนาดูเสียหน่อย

“ใฝ่ต่ำพอกันทั้งแม่ทั้งลูก ฉันไม่แปลกใจเลยว่าแมคเคย์ล่าได้เชื้อของใครมา” เสียงผู้ชายที่ฟังดูทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นฟังดูก็รู้ว่าเสียงท่านนายพล

“คุณเอาเขาไปไว้ที่ไหน?” เสียงคุณหญิงถามด้วยความเป็นกังวล

“ที่ที่เธอจะไม่สามารถพบเขาได้อีกต่อไป”

“คุณทำอะไรน่ะ!”

“เธอควรสำนึกได้แล้ว ฉันไม่จัดการเธอไปด้วยอีกคนก็บุญหัวแล้ว วัน ๆ คนบ้านนี้มีแต่พวกสร้างเรื่องสร้างราวให้ฉัน ไหนจะเมีย ไหนจะลูก ปวดหัว”

“แล้วคุณจะขังแมคเคย์ล่าไปอีกนานเท่าไหร่ ลูกไม่ยอมกินข้าวกินปลาฉันกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเสียก่อน” น้ำเสียงคุณหญิงแฝงไปด้วยความกังวล

เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังขึ้น ตามมาด้วยคำตอบจากท่านนายพล “มันทนอดได้ไม่นานหรอก” ท่านนายพลกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้แววลังเล

ใบหน้าของเอโลอิสที่แอบฟังอยู่ห้องข้าง ๆ เผยความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย พ่อบ้าอะไรไม่สนใจความรู้สึกของลูกสาวเลยสักนิดใจร้ายมาก แม้จะฟังแล้วขัดใจแต่ความอยากเผือกก็ยังคงมีเต็มเปี่ยมเธอจึงยังคงแนบหูกับกำแพงฟังต่อไป

“ไหน ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วฉันก็มีเรื่องนึงที่จะมาบอก…ฉันได้คุยกับตระกูลคาร์ลตันไว้แล้วว่าจะให้แมคเคย์ล่าแต่งกับลูกชายของเขา”

“ตระกูลคาร์ลตัน?” เสียงคุณหญิงถามด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่ถึงกับปฏิเสธเสียทีเดียว

“ใช่ ตระกูลนั้นมีหน้ามีตาทางสังคมและร่ำรวยไม่แพ้ตระกูลของเรา” น้ำเสียงของท่านนายพลเน้นย้ำอย่างภาคภูมิใจ “การเชื่อมสัมพันธ์นี้จะทำให้เรามีอำนาจทั้งในแง่การเงินและสถานะทางสังคม”

อีธานถึงกับขมวดคิ้วดูเหมือนว่าแมคเคย์ล่ากำลังจะถูกลดค่าเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งในเกมของท่านนายพลไปเสียแล้ว

“นี่เขาคิดจะให้แมคเคย์ล่าแต่งงานกับตระกูลอื่นเพื่อผลประโยชน์งั้นเหรอ?” เอโลอิสหันมาคุยกับอีธานและเคอร์ติส

“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างงั้นนะขอรับ” เคอร์ติสเห็นด้วย

“สรุปแล้วบ้านนี้เขาเลี้ยงลูกไว้เป็นเครื่องมือในการต่อรองผลประโยชน์หรือไงเนี่ย?” อีธานเสริม

“พวกเธอคุยอะไรกันเหรอ?”

เสียงของแมคเคย์ล่าดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เหล่าเดมิก็อดถึงกับสะดุ้ง พวกเขาหันกลับไปพร้อมกัน เห็นแมคเคย์ล่ายืนอยู่ไม่ตื่นมาตอนไหน ดวงตาของสาวเจ้าฉายแววสงสัย คาดว่าน่าจะยังไม่ทันได้ยินบทสนาในห้องข้าง ๆ เป็นแน่

“ตะ…ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” เอโลอิสถามขึ้นพลางทำตัวให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เพิ่งตื่นน่ะ แล้วก็เห็นพวกเธอทำอะไรก็ไม่รู้ จ่อหูกับกำแพงแบบนั้นก็เลยสงสัยขึ้นมา”

“อะ…อ๋อ…พอดีว่าเห็นกำแพงมันมีรอยน่ะก็เลยมาช่วยเช็ด แหะ ๆ” เอโลอิสยิ้มแหย ๆ พยายามทำตัวให้ดูไม่ผิดสังเกต

“ใช่ ๆ” อีธานพูดเสริมทันทีพร้อมพยักหน้ารับอย่างเอาเป็นเอาตาย “มันดู...เอ่อ...สกปรกนิดหน่อยน่ะ”

ทั้งสองคนแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ พลางควักผ้าเช็ดหน้ามาทำทีเหมือนช่วยกันเช็ดกำแพง และดูเหมือนแมคเคย์ล่าก็เชื่อเช่นนั้น จึงเดินกลับไปที่เตียงแต่ยังไม่ทันถึง เสียงบทสนทนาจากห้องข้าง ๆ ก็ดังชัดเจนขึ้นในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าไปถึง

“ฉันไม่รับความเห็นต่าง ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะให้แมคเคย์ล่าแต่งกับลูกชายตระกูลคาร์ลตัน!”

แมคเคย์ล่าชะงักกึกราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เธอหันขวับกลับมามองเดมิก็อดทั้งสองที่ยืนอยู่ใกล้กำแพง นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“อะไรนะ?...” เสียงของเธอเบาแต่แฝงด้วยความตกใจอย่างยิ่ง

เอโลอิส อีธานและเคอร์ติสหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก เห็นทีคราวนี้คงปิดแมคเคย์ล่าไม่ได้แล้ว

“จะเย็นก่อนนะแมคเคย์ล่าบางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็ได้” เอโลอิสพยายามพูดให้สถานการณ์ดีขึ้นก่อนเสียงข้างห้องนั่นจะดั่งขึ้นมาอีกรอบ

“...เป็นอย่างที่เธอคิดนั่นแหละ ลูกชายตระกูลคาร์ลตัน ฉันจะรีบเตรียมงานให้เร็วที่สุด” เสียงข้างห้องสวนกลับมาราวกับจังหวะซิทคอม แค่คู่สนทนาของท่านนายพลคือคุณหญิงไม่ใช่พวกของเอโลอิสที่แอบฟังอยู่ข้างกำแพง

“ไม่จริง…ฉันไม่ยอมแต่งงานกับเขาแน่ ริชาร์ด คาร์ลตันเขาเป็นคนน่ารังเกียจที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก”

ลูกชายของตระกูลคาร์ลตันคือ ริชาร์ด คาร์ลตัน ชายหนุ่มผู้มีชื่อเสียงในหมู่สังคมชั้นสูง นิสัยของเขาทั้งหลงตัวเองและหยิ่งยโส ภายนอกเหมือนจะดูสมบูรณ์แบบ ตัวสูง รูปร่างดี มีรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ฐานะร่ำรวย แต่ในความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม ริชาร์ดนั้นเต็มไปด้วยข้อบกพร่องที่ซ่อนอยู่ภายใน เขามักจะใช้เวลาหมดไปกับการดื่มเหล้าจัด เล่นพนันและติดหญิง หากแมคเคย์ล่าแต่งงานกับเขาจะต้องเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นแน่

“ไม่ต้องห่วงทุกอย่างต้องมีทางแก้แน่” 

สถานการณ์ในตอนนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ในตอนแรกที่เอโลอิสยอมรับภารกิจนี้ก็เพราะคิดว่าแค่เป็นแม่สื่อให้คนที่มีใจให้กันอยู่แล้วจะไปยากเย็นอะไรนักหนา พอได้มาเจอเข้าจริงทุกอย่างมันซับซ้อนและยุ่งยากกว่าที่เธอคาดคิดไว้มาก หากปล่อยให้แมคเคย์ล่าเข้าพิธีแต่งงานกับผู้ชายไม่เอาอ่าวแบบนั้น ภารกิจคงได้ล่มพอดี แน่นอนว่าเธอจะไม่มีวันให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

“ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มบีบคั้นแล้ว” น้ำเสียงของเอโลอิสเต็มไปด้วยความกดดัน เธอครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ

“เธอมีแผนอะไรอีกไหม?” อีธานถามขึ้น

เอโลอิสเหลือบมองอีธานและแมคเคย์ล่าสลับกัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แมคเคย์ล่าเก็บกระเป๋า”

“อะไรนะ?” อีธานแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เพื่อนร่วมภารกิจพูด

“เราต้องพาแมคเคย์ล่าหนีออกไปก่อนที่ท่านนายพลจะรู้ตัว” ดวงตาของเอโลอิสในตอนนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“นี่เธอคิดจะท้าทายอำนาจของทั้งสองตระกูลนี้เลยหรือไงกัน?” อีธานยังคงไม่แน่ใจว่าความคิดนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“ฉันเอาด้วย!” 

เสียงของแมคเคย์ล่าดังขึ้นอย่างหนักแน่น ทำให้เดมิก็อดทั้งสองหันขวับไปมองเธอพร้อมกัน ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นแสดงให้เห็นว่าเธอนั้นได้ตัดสินใจแล้ว กระเป๋าเสื้อผ้าถูกหยิบออกมาใส่ของที่จำเป็นและเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดที่เธอพอจะแบกไหว ในจังหวะที่เธอหยิบของอยู่นั้น สายตาก็พลันมองเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ภาพของครอบครัวที่ครั้งหนึ่งเคยดูเหมือนสมบูรณ์แบบ…เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันมาแล้ววางลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

“เก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว”

“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม?” อีธานถามซ้ำอีกที แมคเคย์ล่าไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้า

“ตอนนี้คิดว่าน่าจะใกล้ช่วงสับเปลี่ยนเวรยามแล้วฉันคิดว่าเราควรอาศัยจังหวะตอนนี้รีบหนีออกจากคฤหาสน์”

“ห้องนี้ถูกล็อกจากด้านนอกเราคงหนีออกทางประตูไม่ได้” แมคเคย์ล่ามองไปยังประตูที่ถูกใส่กลอนจากด้านนอกอย่างแน่นหนา

เอโลอิสสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนสายตาของเธอจะหยุดที่ประตูระเบียงด้านหลังที่เคยงัดเข้าห้องนี้มา เธอเดินไปมองออกนอกหน้าต่าง ความสูงจากชั้นบนของคฤหาสน์ทำให้เธอรู้สึกใจหายไม่น้อย

“สูงแฮะ…” 

“โรยตัวลงไปดีไหม” อีธานเสนอ

“แต่เราไม่มีเชือกนี่” ความคิดเรื่องโรยตัวนั่นพอจะมีความเป็นไปได้อยู่ ขาดองค์ประกอบเพียงอย่างเดียวก็คือเชือกนี่ล่ะ

“ถ้าเอาผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มพอจะเป็นไปได้ไหม ห้องฉันมีเยอะเลย” แมคเคย์ล่าพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น และทันทีที่เธอพูดจบก็ชี้ไปที่เตียงของเธอที่ยังคงมีผ้าห่มและผ้าปูที่นอนอยู่เต็มเตียง

“จะใช้ได้ไหมเนี่ย?” อีธานมองไปที่ผ้าปูที่นอนที่อยู่บนเตียงแล้วหันมามองหน้าคนอื่น ๆ

“เอาวะ! ลองดู!” 

ทุกคนรีบวิ่งไปที่เตียง แล้วเริ่มดึงผ้าปูที่นอนออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เริ่มผูกมันเข้าด้วยกันเป็นสายยาว เมื่อเสร็จแล้วก็ลองทดสอบความแข็งแรงด้วยการดึง เมื่อมั่นใจว่ามันแข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักของคนได้ก็ค่อย ๆ แง้มเปิดประตูระเบียงออกสำรวจด้านนอกว่ามีคนหรือไม่ พอทางสะดวกก็จัดการผูกเชือกที่เพิ่งทำเสร็จไว้ที่ซี่ระเบียง เคอร์ติสแม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้พูดต่อหน้ามนุษย์ทั่วไปแต่มันก็คอยดูต้นทางให้ลูกพี่ตัวเองอย่างแข็งขันโชคดีที่แมคเคย์ล่าซื่อพอที่จะไม่จับสังเกตเรื่องนี้ 

อีธานโรยตัวลงไปเป็นคนแรกเพื่อรอรับแมคเคย์ล่าที่โรยตัวเป็นคนที่สอง เธอค่อนข้างเก้กังกว่าคนอื่นเพราะเป็นเพียงคุณหนูที่บอบบางแต่สุดท้ายก็ลงด้านล่างได้อย่างปลอดภัย ปิดท้ายด้วยเอโลอิสที่โรยตัวลงมาเป็นคนสุดท้าย พวกเขารีบหาทางเดินออกไปจากบริเวณคฤหาสน์เพื่อเตรียมจะลัดไปทางส่วนหย่อมแต่ก็ได้ยินฝีเท้าของทหารยาม จึงต้องไปหลบอยู่หลังเสาต้นหนึ่งหารู้ไม่ว่ามีคนหนึ่งกำลังยืนมองท่าทีด้อม ๆ มอง ๆ ของพวกเขาอยู่จากทางด้านหลัง

“พวกเธอคิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่”

โอเลอิสและคนอื่น ๆ หันไปพบกับหญิงวัยกลางคนแต่งกายสวยสง่ายืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ทำท่าทีเคร่งขรึม สายตาเยือกเย็น ใบหน้าไม่พอใจนักที่เห็นว่าลูกสาวแอบหนีออกมาจากห้องของตนเอง

“คุณแม่…” แมคเคย์ล่าอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ

“คะ..คุณหญิงเหรอ?…ที่เมื่อวาน…คนตรงระเบียง…ชู้…” ทุกสิ่งที่อย่างแล่นเข้ามาตีกันในหัวของเอโลอิส เธอพยายามปะติดปะต่อทุกอย่างเข้าด้วยกันจนลิ้นรวนไปหมด แม้จะไม่เคยเห็นหน้าคุณหญิงแต่เธอก็มั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินจากข้างห้องคือเสียงนี้แหละ

“พวกเธอรู้!” คุณหญิงมีท่าทีตกใจในทันทีเมื่อได้รู้ว่าพวกเอโลอิสรู้เรื่องชายชู้ของเธอ

“โลกมันกลมน่ะค่ะ แหะ…” เอโลอิสไม่กล้าพูดด้วยซ้ำว่าคนที่ถีบเขาออกไปเผชิญชะตากรรมนั้นคือเธอเอง