แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Juliet เมื่อ 2025-7-24 18:53 <br /><br /><div style="background: url('https://media1.tenor.com/m/KBYaB65yIo4AAAAC/its-snowing-snowing.gif') center/cover fixed no-repeat; padding: 30px; font-family: 'Georgia', serif; color: white;">
<div style="max-width: 800px; margin: auto; background: rgba(0, 0, 0, 0.8); border: 3px solid #0c2a4d; border-radius: 15px; padding: 30px; position: relative; box-shadow: 0 0 20px #1e3a5f;">
<!-- ชื่อเคลื่อนไหว -->
<div style="text-align: center; font-size: 36px; font-weight: bold; margin-bottom: 20px;">
<marquee behavior="alternate" scrollamount="5" style="color: #b0e0ff; font-family: 'Times New Roman', serif; text-shadow: 0 0 10px #b0e0ff;">
Juliet Ophelia
</marquee>
</div><div style="text-align: center; font-size: 36px; font-weight: bold; margin-bottom: 20px;"><marquee behavior="alternate" scrollamount="5" style="color: #b0e0ff; font-family: 'Times New Roman', serif; text-shadow: 0 0 10px #b0e0ff;"><br></marquee></div>
<!-- รูปโปรไฟล์ -->
<div style="text-align: center; margin-bottom: 25px;">
<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064456.md.jpg" style="max-width: 250px; border-radius: 15px; border: 3px solid #1a4d7a; box-shadow: 0 0 15px #89bfff;">
</div><div style="text-align: center; margin-bottom: 25px;"><br></div>
<!-- หัวข้อและข้อมูล -->
<h2 style="text-align: center; font-size: 28px; color: #cceeff;">บทที่ 16 จากลมอันแสนอบอุ่น สู่ลมอันแสนหนาวเย็น</h2><div><br></div>
<p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><font size="3">วันที่: 21 กรกฏาคม 2025</font></p><p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><font size="3"><br></font></p>
<p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><font size="3">สถานที่: ห้องนอนรวม, กระท่อมหมายเลขที่ 11 </font></p><p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><font size="3">เฮอร์มีส</font></p><p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><br></p><p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><br></p><p style="text-align: center; font-style: italic; color: #aaa;"><br></p>
<!-- เนื้อเรื่องหลัก -->
<div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> ในตอนนี้เกิดเสียงบานพับประตูไม้ส่งเสียงแผ่วเบา ดังขึ้นมาตามหลัง เมื่อจูเลียตค่อยๆ เริ่มทำการเปิดประตู ของ ห้องนอนรวมเข้ามา หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเก็บข้าวของเครื่องใช้ ของ ตัวเธอเอง ทำการใส่ลงไป ภายในกระเป๋าสัมภาระใบเล็ก ๆรวมไปถึงเธอยังคงทำการเก็บสมุดบันทึกที่เธอเขียนเก็บเรื่องราวไว้ตลอดช่วงเวลาที่ทำการอยู่อาศัยภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส หลังนี้ใส่ลงไปภายในกระเป๋าสัมภาระด้วย
</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> และหลังจากที่จูเลียตได้ทำการก้าวเดินลงบันไดกลับลงมาจนถึงบริเวณหน้าบ้าน ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส … ภาพแรกที่เธอมองเห็นก็คือ ภาพของคุณไครอนที่กำลังยืนรออยู่ตรงบริเวณหน้าบ้าน หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเงยใบหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอเดินทางกลับลงมาถึงเป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดขึ้นมาในทันทีว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?”</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> น้ำเสียงของเขา ฟังดูเต็มไปด้วยความนุ่มนวลอย่างผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกับการจากลามาเป็นอย่างดี หลังจากนั้นเด็กหญิงสาวจูเลียต ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;">“ค่ะ … ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เสียงตอบกลับของ เด็กหญิงจูเลียตถึงแม้จะฟังดูบางเบา หากแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความแน่วแน่</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> หลังจากนั้นไครอนก็เริ่มค่อยๆ ทำการพยักหน้า ให้ กับ เด็กหญิงอย่างจูเลียตอย่างช้าๆ ก่อนจะทำการหมุนตัวหันหลังกลับ และ เดินนำหญิงสาวตัวน้อยๆ เดินทางออกไป เด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังยืนจ้องมอง ไปยังบริเวณประตูไม้ ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความใจหาย และ ก่อนที่ประตู ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส จะทำการปิดตัวลงไป ก็มีเสียงพูดหนึ่ง ดังขึ้นมาว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;">“เดี๋ยวสิ!” เสียงเรียกสดใสราวกับฟ้าผ่าดังขึ้น จูเลียตค่อยๆ หันไปมองว่าต้นเสียงที่กำลังพูดอยู่ คือใคร พอเห็นว่าเป็นคุณวิคตอเรีย แบร์นาร์ด พี่สาวสุดเท่แห่งบ้านเฮอร์มีส พุ่งตัวออกมาจากมุมห้องอย่างฉับไว</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> แว่นตาเรืองแสงบนหน้าผาก ผมทรงโมฮอว์กสะบัดตามแรงเคลื่อนไหว เสื้อแจ็กเก็ตไซเบอร์พังต์ที่เธอสวมโบกสะบัดพริ้วเมื่อหยุดลงตรงหน้าจูเลียตอย่างช้าๆ พร้อม กับ คำพูดว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “เธอคิดว่าจะหนีจากกันไปแบบเงียบ ๆอย่างงั้นเลยเหรอ? ไม่มีทางหรอกน้องรัก!”</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;">เธอว่า ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการยื่นมือออกไปอย่างเร็ว พร้อม กับ ยัดบางสิ่งบางอย่างใส่ลงไปที่ตรงบริเวณมือของจูเลียต</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> และสิ่งสิ่งนั้นมันก็คือ เข็มกลัดรูปปีกเล็กสีเงิน และทำการ สลักตัวอักษร H11 ไว้ที่ตรงบริเวณด้านหลัง ก่อนที่คุณวิกตอเรียจะเริ่มทำการพูดขึ้นมากับ จูเลียต ว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “นี่เป็นของที่ระลึกจากกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส … พี่ทำเตรียมไว้ให้เธอนานแล้วและก็อย่าลืมพวกเรานะ โดยเฉพาะพี่สาวผู้สดใสสุดเท่ที่หัวเราะได้ดังสุดในค่าย! เข้าใจไหมจูเลียต”</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> หลังจากนั้น คำพูดดังกล่าว ของ พี่วิกตอเรีย ก็ทำให้เด็กหญิงสาวตัวน้อยๆ อย่าง จูเลียต ถึงกับ หลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่พร้อม กับในตอนนี้ ดวงตาของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็เริ่มจะมีน้ำในตาคลอออกมาเล็กน้อย เธอกำมือแน่นแล้วหลังจากนั้น ก็ค่อยๆ ที่จะเริ่มทำการโค้งอำลาให้ กับ พี่สาวที่น่ารักที่สุดคนหนึ่ง ในชีวิต ของ เธอ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และเอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “ขอบคุณนะคะ คุณวิคตอเรีย… หนูจะไม่มีวันลืมทุกคนที่อาศัยอยู่ภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีสเลยแม้แต่คนเดียวค่ะ” หลังจากที่คำพูด ของ จูเลียต ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักหลังจากนั้น คุณวิกตอเรีย ก็เริ่มหัวเราะ ออกมาเสียงดังลั่น ก่อนที่ตัวของเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และเอ่ยคำพูด กับ จูเลียตขึ้นมาในทันทีว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “ เจอกันครั้งหน้า เธอก็อย่าเดินคอตกกลับมาแบบหิมะตกใส่หัว ให้ฉันเห็นละกัน!” เธอหรี่ตาแซว รุ่นน้องเล็กน้อย ก่อนจะทำการโบกมือแรง ๆ พร้อม กับ ตะโกนลั่น ออกมาในทันทีว่า</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"> “โชคดีนะ เจ้าเด็กหญิงน้ำแข็งบิงซู ของ พี่!” พอหลังจากที่คำพูด ของ คุณวิกตอเรีย ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณไครอน ก็เริ่มหันมาทำการส่งยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่ในเวลาต่อมาเขาจะเริ่มค่อยๆ ทำการพยักหน้าให้จูเลียตอีกครั้ง หลังจากนั้นทั้งสองก็ค่อยๆ พากันก้าวเดินออกมาจากตรงบริเวณบ้านหลังที่อบอุ่นนั้น อย่างช้าๆ พร้อม กับปลดปล่อยให้เสียงหัวเราะ และกลิ่นไม้สนในเตาผิงคงอยู่ในความทรงจำ ของ เด็กหญิงจูเลียตตัวน้อยๆ ไปตลอดกาล</div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div><div style="line-height: 1.8; font-size: 16px; text-align: justify; padding: 10px;"><br></div>
<!-- ภาพล่าง -->
<div style="text-align: center; margin-top: 30px;">
<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064208.md.jpg" style="max-width: 300px; border-radius: 15px; border: 2px solid #1a4d7a; box-shadow: 0 0 10px #89bfff;">
</div>
<!-- กลอนเคลื่อนไหว -->
<div style="margin-top: 20px; text-align: center;">
<marquee behavior="scroll" direction="left" scrollamount="3" style="color: #e0f7ff; font-style: italic; font-size: 16px;">
❄ บุตรแห่งบอเรอัส พรายหิมะส่องประกาย ❄ ลมเหนือไม่เคยหลับใหล ❄ จนกว่าโชคชะตาจะนำทาง ❄
</marquee>
</div>
</div>
</div>
<!-- ฟอนต์ Kanit -->
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit&display=swap" rel="stylesheet">
<!-- กล่องหลัก -->
<div style="max-width: 820px; margin: 50px auto; padding: 20px; border: 6px solid #014F86; border-radius: 24px; background-color: #381D0A; font-family: 'Kanit', sans-serif; color: #F3E5AB; box-shadow: 0 0 24px rgba(0,0,0,0.5); position: relative;">
<!-- กล่องด้านใน -->
<div style="padding: 40px; border: 4px solid #5A2D0C; border-radius: 20px; background-color: #2C1302; text-align: center;">
<!-- ชื่อเลื่อนอัตโนมัติ -->
<div style="font-size: 30px; font-weight: bold; margin-bottom: 30px; animation: floatName 5s ease-in-out infinite;">
Jimena Fernández
</div>
<!-- รูปภาพในกรอบทองหรู -->
<div style="display: flex; justify-content: center; margin-bottom: 25px;">
<div style="padding: 10px; border: 6px solid gold; border-radius: 20px; background: linear-gradient(135deg, #FFD700, #FFF5B7); box-shadow: 0 0 18px gold;">
<img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000064599.md.jpg" alt="Jimena Fernández" style="width: 300px; height: auto; border-radius: 12px;">
</div>
</div>
<!-- วันที่ -->
<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"><br></div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;">
📅 <strong>วันที่:</strong> 30 กรกฎาคม พุทธศักราช 2568
</div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"><br></div>
<!-- หัวข้อ -->
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;">
🌓 <strong>หัวข้อ:</strong> ห้องนอนรวม — ยามราตรีแห่งการเริ่มต้นใหม่ </div><div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;"><br></div>
<!-- สถานที่ -->
<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 30px;">
📍 <strong>สถานที่:</strong> ห้องนอนรวม , กระท่อมหมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส</div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 30px;"><br></div>
<!-- เนื้อหาโรลเพลย์ -->
<div style="text-align: justify; font-size: 16px; line-height: 1.9; padding: 0 10px;">
<p> ภายในบริเวณห้องนอนรวม ภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีสเป็นสถานที่ซึ่งเปล่งแสงอบอุ่นจากโคมน้ำมันดวงเล็กที่แขวนเรียงรายอยู่ตรงเหนือบริเวณศีรษะของเธอ อากาศในช่วงตอนเวลา ของ ยามค่ำคืนยังคงเต็มไปด้วยความเย็นสบายและเต็มไปด้วยเสียงกระซิบจากเพื่อนร่วมกระท่อมที่กำลังทยอยพากันขึ้นมานอน หรือ มานั่งกันอยู่บนเตียงนอนอันแสนกว้างและใหญ่มากๆ แต่ทว่าในมุมมุมหนึ่งของห้องนอนรวมแห่งนี้ กลับยังคงมีแสงไฟสลัวของตะเกียงตั้งโต๊ะเล็ก ๆ ที่กำลังส่องลงบนพื้นผ้าห่มลายท้องฟ้ายามราตรีอยู่</p><p><br></p><p><br></p><p> หญิงสาวนามว่า ฮิเมนา เฟร์นันเดช กำทำการคุกเข่าลงตรงบริเวณเบื้องหน้าของเธอมีกระเป๋าผ้าสีเทาใบเก่า และตรงบริเวณด้านข้างของกระเป๋าใบนั้น ก็มีกระเป๋าเป้ใบเล็กอีกใบกำลังพิงอยู่ตรงบริเวณบนขาเตียงนอน ในตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ หรือที่เธอเคยรู้จักในฐานะ "ชีวิต" ที่ทำการถูกบรรจุอยู่ภายในนั้น เสมือนความทรงจำที่ถูกพับเก็บไว้อย่างเงียบงันในรอยพับของผ้าที่งดงาม และประณีตบรรจงที่สุด ในชีวิต ของเธอเลยก็ว่าได้</p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากนั้นเธอก็เริ่มค่อย ๆ เอื้อมมือไปทำการเปิดกระเป๋าออกกว้าง ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการเอื้อมมือข้างหนึ่งไปทำการดึงผ้าพันคอไหมพรมสีขาวหม่นที่พ่อถักให้เมื่อตอนฤดูหนาวปีแรกในมอสโกออกมา กลิ่นหอมของสบู่เก่า ๆ ยังคงติดอยู่บนเส้นด้ายอย่างจาง ๆ เธอยิ้มบาง ก่อนจะค่อยๆ นำมันไปวางลงที่ตรงบริเวณบนปลายเตียงด้วยความระมัดระวังราวกับกำลังวางสิ่งศักดิ์สิทธิ์</p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยกล่องไม้ขนาดเล็กที่ภายในบริเวณด้านใน ของ กล่องไม้กล่องนี้ได้ทำการบรรจุหมากรุกแกะสลักคู่ใจซึ่งเป็นตัว 'ม้า' ที่เธอโปรดปรานและก็ชื่นชอบมากเป็นพิเศษ เธอค่อยๆ นำมันมาวางไว้ในตรงบริเวณมือขข้างขวา หลังจากนั้นสาวน้อยจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มเอานิ้วโป้งลูบเบา ๆ บนสันตัวหมากราวกับจะปลุกเรื่องราวและความทรงจำในช่วงตอนวัยสามขวบให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง</p><p><br></p><p><br></p><p> และที่อยู่ตรงข้าง ๆ บริเวณกล่องไม้ นั่นก็คือสมุดบันทึกที่มีรอยขีดเขียน ของ ดินสออยู่จาง ๆ ร่องรอยนั้นติดอยู่ที่ตรงบนขอบกระดาษทุกแผ่น หัวมุมหน้าปกถูกพับบ้าง ถูกฉีกขาดออกบ้าง แต่ทว่าเนื้อด้านในของทุกข้อความในนั้นเต็มไปด้วยคำถามจากหัวใจดวงเล็ก ๆ ที่เติบโตมาในโลกที่ไม่เคยชัดเจนเลยเสียทีเดียว หลังจากนั้นก็มีเสียง ของ คุณเลย์ลาได้ทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมา เป็นประโยคบทหนึ่งว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “ว้าว...นี่เธอทำการพกหมากรุกมาด้วยเหรอ?” เสียงของคุณเลย์ลาแว่วมาจากอีกฝั่งและด้านหนึ่งของบริเวณเตียงนอนที่อยู่ข้าง ๆ กันกับเตียงนอน ของเธอ ในขณะที่เธอกำลังพับผ้าห่มของตัวเองอยู่ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูด ออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “อื้ม…หนูเล่นกับพ่อบ่อย ๆ เวลาว่างค่ะ” จิน่าตอบด้วยรอยยิ้มบาง “เขาสอนว่า...ทุกตัวหมากคือเรื่องราว ม้าอาจไม่เดินตรงเหมือนเบี้ยหรือเรือ แต่เขาไปไกลได้ในแบบที่คนอื่นไม่มีวันที้จะเข้าใจในตัวเขาได้หรอกนะคะ คุณเลย์ลา”</p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากที่จบคำพูด ของ สาวน้อยจีน่าลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณเลย์ลาก็ค่อยๆ เริ่มทำการส่งรอยยิ้มอย่างบางเบามาให้กับจีน่าได้เห็นเช่นกันก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมาอีกประโยคหนึ่งว่า “ชอบประโยคนั้นของเธอจังเลย... แต่ทว่าหมากรุกม้านี่ก็ดูมีความคล้ายคลึงและก็มีนิสัย เหมือนเธอเลยล่ะจีน่า ดูเหมือนไม่ตรง แต่มีทางของตัวเองอยู่อย่างเสมอ”</p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากที่ได้ฟังคำพูด ของ คุณเลย์ลา จบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยจีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มทำการปลดปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่เธอจะเริ่มทำการจัดวาง และ นำสมุดบันทึกเอาไปวางไว้ที่ตรงบริเวณใต้หมอน และค่อยๆ เอื้อมมือเรียวบางข้างหนึ่ง ของ ตัวเธอเองขึ้นไปทำการหยิบภาพถ่ายครอบครัวที่เก็บไว้อย่างดีในซองกันชื้นและนำออกมา ภาพนั้นคือนิโคไล เฟร์นันเดซในชุดเสื้อไหมพรมขาด ๆ ขณะที่เธอในวัยเจ็ดขวบกำลังกอดเขาแน่นอยู่ใต้ต้นสนหลังบ้านในช่วงของฤดูหนาวที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน</p><p><br></p><p><br></p><p> เธอใช้เวลาจ้องมองภาพนั้นอยู่เป็นระยะเวลาค่อนข้างเนิ่นนานพอสมควร ก่อนที่ในเวลาต่อมาเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการพับมันเก็บไว้ในสมุดบันทึกอีกหนึ่งเล่มอย่างทะนุถนอม หลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เริ่มทำการ ปิดกระเป๋าสัมภาระให้เรียบร้อย และค่อยๆ วางมันลงไว้ที่ตรงบริเวณข้างเตียง</p><p><br></p><p><br></p><p> คุณวิคตอเรียที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงข้าง ๆ เห็นท่าทางนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น พลางยื่นหมอนพิเศษให้ กับ เธอ แล้วทำการเอ่ยคำพูด ออกมาประโยคหนึ่งว่า</p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p> “ถ้าเธอฝันว่ากำลังหนีจากยักษ์เก้าหัว หมอนนี่จะช่วยให้เธอวิ่งเร็วขึ้นเป็นอย่างมากเลยนะในความฝันนะ เชื่อฉันสิ! นี่นะเป็นหมอนที่นำโชคดีของพี่เลยนะ!” หลังจากที่คำพูด ของ รุ่นพี่วิกตอเรีย ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา สาวน้อยจีน่า จะเริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดเป็นประโยคหนึ่ง ออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอว่า</p><p><br></p><p><br></p><p>“จริงเหรอคะ คุณวิกตอเรีย?” หลังจากที่จบคำพูด ของ ตัวเธอเองลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยจีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มทำการส่งเสียงหัวเราะ ออกมา แต่ทว่าเสียงหัวเราะ ของเธอในตอนนี้ และ เวลานี้ กลับเต็มไปด้วยเรื่องราวของความสงสัย และความประหลาดใจปะปนกันอยู่ ก่อนที่คุณวิกตอเรียจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยคว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “จริงจริ๊งนะ! พี่ใช้มันหนีอสุรกายมาแล้วสามรอบ และก็รอดตายจากพวกอสุรกายเหล่านั้นกลับมาได้แทบทุกครั้งเลย!” วิคตอเรียค่อยๆ เริ่มทำกาคยักคิ้วพร้อม กับ ส่งเสียงหัวเราะห้าว ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ ของเธอ ออกมาอย่างเต็มที่ ก่อนที่ในเวลาต่อมา คุณเลย์ลินน์ จะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมา หนึ่งประโยคว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “อย่าไปเชื่อถือวิคตอเรียมากนะ” สาวน้อยเลย์ลินน์ที่กำลังทำการก้าวเรียวขาบาง เดินกลับมาจากห้องน้ำ รีบเดินมาทำการกระซิบลงตรงบริเวณข้างหูของสาวน้อยจีน่าทันที ก่อนจะยังคงพูดต่ออีกหนึ่งประโยคว่า “ครั้งก่อนพี่เธอใช้หมอนฟาดอสุรกาย แล้วก็วิ่งหนีไปไหนไม่รอด เลยต้องไปทำการแอบซ่อนตัวอยู่ใต้บริเวณรถเกวียนกันเลยหล่ะนะ...”</p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากที่คำพูด ของ คุณเลย์ลินน์ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นเสียงหัวเราะกราด กราดๆ ก็เริ่มดังขึ้นมาจากตรงบริเวณรอบ ๆ เตียง ทั้งจากคุณคาสึฮะที่กำลังทำการนั่งอ่านสมุดบัญชีเล่มโต อยู่ในตรงบริเวณมุมห้องก็ยังเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มอ่อน ๆ มาให้ กับ เธอ แล้วค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมา เป็นประโยคหนึ่งว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “อย่าลืมล็อกกระเป๋านะจีน่า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดูมั่นคงแบบพี่ใหญ่ ที่สุด ของ น้องๆ ภายในกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีสเลยก็ว่าได้ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูดต่ออีกหนึ่งประโยคว่า “บางทีพวกเจ้าฝาแฝดอาจจะมาแอบวาดหนวดลงไปบนตุ๊กตาของเธอตอนกลางคืนก็ได้” หลังจากที่จบคำพูด ของ รุ่นพี่คาสึฮะลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สองสาวพี่น้องฝาแฝดก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “รุ่นพี่คาสึฮะ! พวกหนูไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อยหนึ่งนะ!” น้ำเสียง ของ สองสาวฝาแฝดพี่น้องพูดประสานเสียงขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ในตอนนี้เลย์ลาดูจะมีท่าทีเขินอาย ส่วนเลย์ลินน์ก็ค่อยๆ เริ่มทำการยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ยี่หระอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ก่อนที่ทั้งสองสาวฝาแฝด จะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมาหนึ่งประโยค ว่า</p><p><br></p><p><br></p><p>“บางทีก็แค่วาดไปแค่ครึ่งหนวด...เองหล่ะนะ” เธอกระซิบ ข้างใบหู ของ จีน่าอย่างเจ้าเล่ห์</p><p><br></p><p><br></p><p> ในที่สุด หลังจากที่สาวน้อยจีน่าได้ทำการจัดของทุกชิ้นให้วางเข้าที่เข้าทางและเป็นระเบียบเรียบร้อยดีแล้วนั้น ในตอนนี้เสียง ของ การพูดคุยสนทนาก็เริ่มที่จะเบาบางลงไป เหล่าเด็ก ๆ ตัวเล็กตัวน้อย ค่อยๆ เริ่มทำการซุกตัวลงไปอยู่ภายใต้บริเวณผ้าห่มของตนเอง ก่อนที่แสงจากโคมไฟดวงสุดท้ายจะทำการถูกสาวน้อยนามว่า เลย์ลาดับลงไป ในเวลานี้เงาสลัวเข้าครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณห้องนอนรวม หมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีส ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว</p><p><br></p><p><br></p><p> ส่วนสาวน้อยตัวเล็กๆ อย่าง ฮิเมนาก็กำลังเอนตัวลงนอนบนหมอนใหม่ ที่แม้จะยังไม่คุ้นเคยนัก…แต่กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจไม่น้อยเลยทีเดียว</p><p><br></p><p><br></p><p> ก่อนที่ดวงตา ของ เธอจะเริ่มค่อย ๆ ทำการหลับสนิทลง แต่ทว่าภายในจิตใจของเธอก็ยังคงรู้สึกตื่นเต็มที่อยู่นั่นเอง</p><p><br></p><p><br></p><p>นี่ถือเป็นค่ำคืน ของ วันแรกของเธอในกระท่อมหมายเลข 11 แห่งเฮอร์มีส บ้านของเด็กน้อยที่รอการรับรองบุตร และก็ยังเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ มิตรภาพ และความทรงจำที่กำลังจะถูกเขียนขึ้นเป็นตำนานที่สวยและงดงามอีกหนึ่งบทเลยก็ว่าได้</p>
</div>
</div>
</div>
<!-- CSS Animation -->
<style>
@keyframes floatName {
0% { transform: translateX(0); }
50% { transform: translateX(12px); }
100% { transform: translateX(0); }
}
</style>
<!-- ฟอนต์ Kanit -->
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit&display=swap" rel="stylesheet">
<!-- กล่องหลัก -->
<div style="max-width: 820px; margin: 50px auto; padding: 20px; border: 6px solid #014F86; border-radius: 24px; background-color: #381D0A; font-family: 'Kanit', sans-serif; color: #F3E5AB; box-shadow: 0 0 24px rgba(0,0,0,0.5); position: relative;">
<!-- กล่องด้านใน -->
<div style="padding: 40px; border: 4px solid #5A2D0C; border-radius: 20px; background-color: #2C1302; text-align: center;">
<!-- ชื่อเลื่อนอัตโนมัติ -->
<div style="font-size: 30px; font-weight: bold; margin-bottom: 30px; animation: floatName 5s ease-in-out infinite;">
Jimena Fernández
</div>
<!-- รูปภาพในกรอบทองหรู -->
<div style="display: flex; justify-content: center; margin-bottom: 25px;">
<div style="padding: 10px; border: 6px solid gold; border-radius: 20px; background: linear-gradient(135deg, #FFD700, #FFF5B7); box-shadow: 0 0 18px gold;">
<img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000064599.md.jpg" alt="Jimena Fernández" style="width: 300px; height: auto; border-radius: 12px;">
</div>
</div>
<!-- วันที่ -->
<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"><br></div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;">
📅 <strong>วันที่:</strong> 1 สิงหาคม พุทธศักราช 2568
</div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"><br></div>
<!-- หัวข้อ -->
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;">
🌓 <strong>หัวข้อ:</strong> เช้าตรู่ใน ห้องนอน ของ กระท่อมหมายเลขที่ 11 ท่านเทพเฮอร์มีส</div><div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;"><br></div><div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;"><br></div>
<!-- สถานที่ -->
<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 30px;">
📍 <strong>สถานที่:</strong> ห้องนอนรวม , กระท่อมหมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส</div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 30px;"><br></div>
<!-- เนื้อหาโรลเพลย์ -->
<div style="text-align: justify; font-size: 16px; line-height: 1.9; padding: 0 10px;">
<p> ยามช่วงเวลายามเช้าของอรุณแรกของวันทอดแสงสีทองอ่อนผ่านผ้าม่านโปร่งบนหน้าต่างไม้เก่า เสียงของเหล่าเจ้านกตัวน้อยๆ กำลังร้องขับขาลเบา ๆ คลอเคล้าไปกับสายลมในช่วงเวลายามเช้าที่กำลังพัดไหวแผ่ว กลิ่นสนจากป่ารอบค่ายลอยเข้ามาราว กับ กลิ่นของความฝันที่ยังไม่จางสาวน้อยตัวเล็กๆ เธอมีนามว่า ฮิเมนา เฟร์นันเดซ กำลังค่อยๆ เริ่มทำการพลิกตัวอย่างช้า ๆ อยู่ใต้บริเวณผ้าห่มผืนบางๆ ก่อนที่หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนีก เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการลืมตาขึ้น มาอย่างอ้อยอิ่ง ท่ามกลางความเงียบสงบของห้องนอนรวม กระท่อมหมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส</p><p><br></p><p><br></p><p> เตียงสองชั้นเรียงรายเป็นแถวยาว ม่านบางของแต่ละเตียงยังคงถูกปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ส่วนบางเตียงนอนกก็กำลังมีเสียงหายใจสม่ำเสมอดังอยู่ ส่วนบางเตียงนอนก็เริ่มที่จะมีเสียงของการขยับตัว แต่ทว่าโดยรอบยังคงเต็มไปด้วยความเงียบสงบ สาวน้อยฮิเมนาค่อยๆ เริ่มทำการเลื่อนผ้าห่มออกจากตรงบริเวณร่างกายอย่างแผ่วเบา แล้วหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการยืดแขนคลายความเมื่อยสักนิดหน่อย ก่อนที่หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนักสาวน้อยจะค่อยๆ เริ่มทำหันไปทำการยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับรูปถ่ายใบหนึ่งที่เธอนำไปวางไว้ที่ตรงบริเวณบนชั้นวางที่อยู่ ข้าง ๆเตียงนอน ของ เธอเอง ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ว่า</p><p><br></p><p><br></p><p>“เช้าวันใหม่แล้วนะคะ...คุณพ่อ” เธอค่อยๆ เริ่มทำการส่งเสียงกระซิบ กับ รูปภาพใบนั้น ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างฟังดูแผ่วเบาแต่อ่อนโยนเป็นอย่างมาก รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนริมฝีปากบางอย่างสดใส ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะค่อยๆ เริ่มทำการ ลุกขึ้นมาจากตรงบริเวณเตียงนอน ของ ตัวเธอเองอย่างระมัดระวัง</p><p><br></p><p><br></p><p> เสียงฝีเท้า เบา ๆ ของเธอกำลังดังกึกก้องอยู่เบา ๆ ตรงบริเวณบนพื้นไม้ขัดมันยามที่เธอเดินทาง ทำการก้าวเรียวขาบางเข้าไปยังตรงบริเวณ ภายในบริเวณด้านใน ของ ห้องน้ำรวมของกระท่อม หมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีส ละอองไอน้ำค่อยๆ ลอยคลุ้งออกมาจากตรงบริเวณฝักบัวอุ่นๆ กลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ ที่ผสมผสาน กับ กลิ่น ของ ซิตรัสลอยเอื่อยในอากาศ ขณะที่เด็กสาวกำลังยืนอยู่ตรงบริเวณใต้สายน้ำอุ่น ปล่อยให้สายน้ำอุ่นๆ ค่อยๆ เริ่มทำการชะล้างความง่วง ความกังวล และความฝันอันกระจัดกระจายให้ไหลลงท่อไปจนหมด</p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากที่สาวน้อยได้ทำการอาบน้ำเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น หลังจากนั้นเธอก็ทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางกลับมาที่ตรงบริเวณเตียงนอน ของ ตัวเธอเอง ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการเอื้อมมือบางข้างขวาไปทำการหยิบเสื้อของ ค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มอมทองนำขึ้นมา ทำการสวมใส่อย่างเรียบร้อยคู่ไปกับกระโปรงสีครีมพลิ้วบางที่เป็นการมิกซ์แอนแมกซ์กันได้อย่างลงตัวพอดิบพอดี หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการสวมใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดถูกผูกเชือกอย่างเป็นระเบียบ และมือเรียวบาง ของ สาวน้อยตตัวเล็กๆ ก็ค่อย ๆ จัดการกับเส้นผมสีดำขลับที่ยังเปียกอยู่ให้แห้งสนิทดี แล้วจึงเริ่มการถักเปียเดี่ยวที่ไหลลงข้างหนึ่งอย่างคล่องแคล่ว</p><p><br></p><p><br></p><p> ในขณะที่จีน่ากำลังมัดปลายผมด้วยริบบิ้นเส้นเล็ก ก็มีเสียง ของคนคนหนึ่งได้ทำการเอ่ยคำพูด ดังขึ้นมาจากตรงบริเวณเตียงนอนข้าง ๆ เตียงนอน ของ คุณ ดัวยประโยคที่ว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “ตื่นแต่เช้าเลยนะ ยัยสาวน้อยเมืองรัสเซีย” นี่เป็นน้ำเสียงจากคำพูด ของ คุณเลย์ลินน์ เอลฟาวลีย์ ในขณะที่เธอค่อยๆ เริ่มทำการโผล่ศีรษะขึ้นมาจาก ตรงบริเวณเตียงนอนที่อยู่ทางด้านบนพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ หลังจากนั้น เพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างจีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล้งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมา จากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเอง ออกมาหนึ่งประโยคว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “วันนี้ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากลงมือทำนะ...เลยอยากเริ่มทำให้ไวขึ้นกว่าเดิมหน่อย” สาวน้ยฮิเมนาตอบด้วยคำพูด และ น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ภายในแววตา ของ เจ้าตัวแบบเต็มๆ หลังจากที่ จบคำพูด ของ สาวน้อยฮิเมนา หรือว่าจีน่าลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณเลย์ลินน์ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “ดีแล้วล่ะนะ โลกของพวกเราชาวลูกครึ่งเทพมันไม่เคยรอใครนะ”</p><p>หลังจากที่คำพูดดังกล่าว ของ คุณเลย์ลินน์ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณเลย์ลินน์ก็ค่อยๆ เริ่มทำการหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วผลุบหายกลับเข้าไปอยู่ภายในผ้าห่มอย่างเชื่องช้า</p><p><br></p><p><br></p><p> หลังจากนั้นสาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างฮิเมนาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบาง ไปทำการเก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อย นำใส่ลงไปภายในกระเป๋าเป้สำหรับคาดเอวได้ให้เรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็เริ่มค่อยๆ ทำการตรวจสอบความเรียบร้อยทุกอย่าง เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการหันเหลียวหลังกลับไปมอง ยังตรงบริเวณภาพถ่ายของพ่ออีกครั้ง เธอค่อยๆ ทำการยื่นมือไปทำการหยิบรูปภาพนั้นขึ้นมา แล้วนำมันมากดลงไว้ใกล้ ๆ ตรงบริเวณหัวใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า</p><p><br></p><p><br></p><p> “วันนี้...จีน่าจะเข้มแข็งขึ้นให้มากกว่าวันวานอีกนิดนะคะพ่อ ขอแค่ให้คุณพ่อมองเห็นหนู...หนูยืนอยู่ที่ตรงนี้เสมอ” เธอค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงกระซิบคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเบา ๆ แล้วหลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักเธอก็เริ่มค่อยๆ ที่จะทำการวางรูปกลับลงไปที่ตรงบริเวณตำแหน่งเดิมอย่างอ่อนโยน</p><p><br></p><p><br></p><p> จากนั้นเธอจึงค่อยๆ ทำการหันหลัง ก่อนจะทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินผ่าน ตรงบริเวณผ้าม่านผืนบางของห้องนอนรวม หมาย้ลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส เพื่อ ออกไปเผชิญเช้าวันใหม่ของชีวิตภายในค่ายฮาล์ฟบลัด...ต่อไป</p><p><br></p><p><br></p><p> </p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>
</div>
</div>
</div>
<!-- CSS Animation -->
<style>
@keyframes floatName {
0% { transform: translateX(0); }
50% { transform: translateX(12px); }
100% { transform: translateX(0); }
}
</style>
<!-- ฟอนต์ Kanit -->
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">
<div style="margin: 0px; padding: 20px; background: linear-gradient(135deg, rgb(26, 0, 51), rgb(45, 27, 105), rgb(26, 0, 51)); min-height: 100vh;">
<!-- กล่องหลัก -->
<div style="max-width: 850px; margin: 0px auto; padding: 25px; border: 8px solid rgb(75, 56, 50); border-radius: 30px; background: linear-gradient(135deg, rgb(75, 56, 50), rgb(107, 79, 79)); box-shadow: rgba(75, 56, 50, 0.4) 0px 20px 60px, rgba(75, 56, 50, 0.2) 0px 0px 40px; position: relative; backdrop-filter: blur(10px); animation: 3s ease-in-out 0s infinite alternate none running borderGlow;">
<!-- กล่องด้านใน -->
<div style="padding: 45px; border: 5px solid rgb(168, 198, 134); border-radius: 25px; background: linear-gradient(135deg, rgb(221, 234, 193), rgb(168, 198, 134), rgb(221, 234, 193)); text-align: center; position: relative; overflow: hidden;">
<!-- ชื่อ -->
<div style="font-family: Kanit, sans-serif; font-size: 36px; font-weight: 700; margin-bottom: 35px; color: rgb(75, 56, 50); text-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.2) 2px 2px 8px, rgba(75, 56, 50, 0.3) 0px 0px 20px; animation: 4s ease-in-out 0s infinite normal none running float;">
Jimena Fernández
</div>
<!-- รูปภาพ -->
<div style="font-family: Kanit, sans-serif; display: flex; justify-content: center; margin-bottom: 30px;">
<div style="padding: 12px; border: 6px solid #4B3832; border-radius: 25px; background: linear-gradient(135deg, #4B3832, #6B4F4F);
box-shadow: 0 0 30px rgba(75, 56, 50, 0.5), 0 10px 40px rgba(0, 0, 0, 0.35);
animation: glow 3s ease-in-out infinite alternate;">
<img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000065035.md.jpg" alt="Jimena Fernández" style="width: 320px; height: auto; border-radius: 18px; filter: brightness(1.1) contrast(1.05);">
</div><div style="padding: 12px; border: 6px solid #4B3832; border-radius: 25px; background: linear-gradient(135deg, #4B3832, #6B4F4F);
box-shadow: 0 0 30px rgba(75, 56, 50, 0.5), 0 10px 40px rgba(0, 0, 0, 0.35);
animation: glow 3s ease-in-out infinite alternate;"><br></div>
</div>
<!-- รายละเอียด -->
<div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="text-align: center; margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><font face="Kanit" size="5" color="#4b3832">หัวข้อ : เช้าวันใหม่ — บ้านเลขที่ 11 เทพเฮอร์มีส</font></div><div style="text-align: center; margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><font face="Kanit" size="5" color="#4b3832">วันที่ : 12 สิงหาคม พุทธศักราช 2568</font></div><div style="text-align: center; margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><font face="Kanit" size="5" color="#4b3832">สถานที่: ห้องนอนรวม, กระท่อมหมายเลขที่ 11 ท่านเทพเฮอร์มีส</font></div><div style="text-align: center; margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><font face="Kanit" size="5"><br></font></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> แสงแดดแรกของช่วงเวลายามเช้าวันใหม่ค่อยๆ เริ่มทำการลอดผ่านมาตรงบริเวณผ้าม่านผืนบางๆ ตามมาด้วย เสียง ของ ลมในช่วงเวลา ของ ยามเช้ากำลังพัดพาอยู่อย่างแผ่วเบา ๆ ปะปนไปกับเสียงกรอบแกรบของไม้เก่าที่อยู่ ภายในบริเวณ ของ กระท่อมบ้านหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส สาวน้อยตัวเล็กๆ ฮิเมน่า ค่อยๆ เริ่มทำการลืมเปลือกตาขึ้น มาพร้อม กับทำการสูดลมหายใจเข้าออกแบบยาว ๆเธอได้กลิ่น ของ ไม้สนสดชื่นปะปนไป กับ กลิ่นของผ้าห่มอุ่น ๆ ยังคงติดจมูก</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> หลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เริ่มทำการลุกขึ้นมาจากตรงบรืเวณเตียงนอน เธอค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางไปทำการเก็บของใช้ส่วนตัว ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะเดินตรงดิ่งเข้าไปภายในบริเวณที่ห้องน้ำรวม ละอองน้ำเย็นชะล้างความง่วงออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่สาวน้อยทำกาตเช็ดตัวเสร็จ เธอ็ค่อยๆ ทำการสวมใส่เสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มสด คู่กับกระโปรงกางเกงสีน้ำตาล และทำการสวมใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวที่ผูกเชือกอย่างพอดี และใช้หวีไม้ค่อย ๆ จัดทรงผม รวบเป็นหางม้าหลวม ๆ ไว้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> หลังจากที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่าง ฮิเมนา ค่อยๆ ทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาไปทำการเปิดประตูห้องนอนรวมออกมา เธอก็เจอกับ เลย์ลา เอลฟาวลีย์ ยืนอยู่ที่ตรงบริเวณ ริมหน้าต่างไม้ เธอกำลังอ่านกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษรเฮียโรกลิฟิก เลย์ลามีท่าทีเงียบสงบ มือข้างหนึ่งจับกระดาษ อีกข้างกุมสร้อยเล็ก ๆ ที่ห้อยอยู่ตรงคอ ก่อนที่จีน่าจะเริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ ค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูด ออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> ฮิเมน่า: “อรุณสวัสดิ์ยามเช้านะคะ คุณเลย์ลา” พอจบคำพูด ของ สาวน้อยฮิเมนา ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากน้นสาวน้อยเลย์ลา ก็เริ่มมีท่าทีที่จะทำการชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำการหันมาพูดตอบกลับ จีน่า ด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนกับว่าเธอกำลังกลัวที่จะไปรบกวนใครเข้า</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> เลย์ลา: “อรุณสวัสดิ์… วันนี้เธอจะไปเรียนการฝึกใช้มีดสั้นใช่ไหม?” หลังจากที่คำพูด ของ คุณเลย์ลาได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อย ฮิเมน่า ก็เริ่มค่อยๆ ทำการพยักใบหน้าขึ้นมา พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการส่งรอยยิ้มให้ กับ คุณเลย์ลา อย่างช้าๆ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง เป็นประโยคที่ว่า</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> ฮิเมน่า: “ใช่ แล้วเธอล่ะ จะไปไหน?” หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยฮิเมนาได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นคุณเลย์ลาก็ค่อยๆ เริ่มทำการหลบสายตาลงไปเพียงเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังมีความรู้สึกลังเลที่จะทำการพูดออกมาแต่ทว่าในที่สุดเธอก็ยินยอมที่จะทำการเอ่ยประโยคดังกล่าว ออกมาว่า </div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> เลย์ลา: “...ฉันจะเดินทางไปที่บริเวณโถงอาหารประจำค่ายฮาล์ฟบลัดก่อน…”</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> หลังจากที่คำพูดดังกล่าวจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก ก็ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นดังมาจากตรงบริเวณห้องโถงที่อยู่ทางบริเวณด้านล่าง เลย์ลาสะดุ้งตัวขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนหันมากระซิบเร่ง</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;">เลย์ลา: “ไปกันเถอะ”</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"> ฮิเมน่าอมยิ้ม มองเธอที่แม้จะเป็นแฝดพี่ของเลย์ลินน์ แต่กลับดูนุ่มนวลและเกรงใจคนอื่นมากกว่า เธอพยักหน้าและก้าวออกจากบ้านเฮอร์มีสไปพร้อมเลย์ลา เสียงสนพริ้วไหวและแสงแดดเช้าโอบล้อมทั้งสองไว้ราวกับเป็นสัญญาณของวันใหม่</div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: left; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div><div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: center; font-size: 18px; font-weight: 400; color: rgb(75, 56, 50); margin-bottom: 25px; line-height: 1.8;"><br></div>
<!-- ปุ่ม -->
<div style="font-family: Kanit, sans-serif;"><br></div>
</div>
</div>
</div>
<!-- แทรก keyframe -->
<div style="display:none">
<style>
@keyframes float {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-8px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
@keyframes glow {
0% { box-shadow: 0 0 30px rgba(75, 56, 50, 0.5), 0 10px 40px rgba(0, 0, 0, 0.35); }
100% { box-shadow: 0 0 40px rgba(75, 56, 50, 0.7), 0 15px 50px rgba(0, 0, 0, 0.45); }
}
@keyframes borderGlow {
0% { opacity: 0.8; transform: scale(1); }
100% { opacity: 1; transform: scale(1.01); }
}
</style>
</div>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #dadada; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">SEBASTIAN</div><div class="rsub">In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/iLntR9E.png"><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">
ในบ่ายของวัน แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องพักเซบาสเตียนอย่างอบอุ่นและแผ่วเบา ร่างสูงนอนม้วนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา เสียงนาฬิกาปลุกเงียบสนิท ไม่มีเสียงใดมารบกวน แต่การตื่นช้าในวันนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกวิตกกังวลแต่อย่างใด เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาหมกมุ่นอยู่กับการเล่นเกมจนเกือบเช้า ทำให้ร่างกายต้องการเวลาพักผ่อนที่มากขึ้น เซบาสเตียนลืมตาขึ้นช้า ๆ สูดอากาศเข้าลึก ๆ รู้สึกถึงความสดชื่นและความอบอุ่นจากแสงแดดบ่ายที่กระทบกับใบหน้า เขากระพริบตาหลายครั้งก่อนจะนั่งขึ้นจากเตียง เหลือบมองรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัว หนังสือเรียนวางเรียงกันเป็นระเบียบ แต่บางเล่มก็ยังคงเปิดค้างอยู่จากเมื่อคืน
<br><br>
เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือและเช็คเวลาอย่างคร่าว ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้กับตัวเอง “ <b><font color="#008000">ช่างเถอะ…บ่ายแล้วก็ยังมีเวลาเหลือให้ทำอะไรหลายอย่าง</font></b> ” เขาพึมพำเบา ๆ พร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง เดินไปยังหน้าต่างเปิดผ้าม่านรับแสงแดดเต็ม ๆ ความรู้สึกอิสระจากการเลือกเวลาตื่นเองทำให้ใจของเขาโล่งและสดชื่น เซบาสเตียนคิดพลางลูบผมตัวเองและพูดกับตัวเองในใจ
<br><br>
" <b><font color="#008000">โชคดีหน่อยที่ค่ายนี้ไม่ได้เคร่งเรื่องเวลามากนัก ชีวิตเรากำหนดเอง…เลือกเดินเอง…ถ้าอยากพักก็พัก ถ้าอยากทำอะไรก็ทำ</font></b> " เขาก้าวไปยังโต๊ะทำงานและหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา ลองเช็คตารางเรียนของวัน เพื่อเตรียมวางแผนว่าบ่ายนี้จะทำอะไรต่อ แม้จะตื่นสาย แต่เซบาสเตียนก็รู้สึกถึงความอิสระในการบริหารเวลา การเล่นเกมจนดึกไม่ได้กลายเป็นความรู้สึกผิด แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่เขาได้พักผ่อนทางจิตใจและเติมพลังให้ตัวเอง แม้ร่างกายยังขยับช้า ๆ แต่ใจของเขากลับรู้สึกตื่นตัวและพร้อมสำหรับสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในบ่ายวันพุธนี้
</font><br><br>
<font face="TH KoHo" color="#008000"><b>#008000</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด</font><br>
<font face="TH KoHo"><b>#...</b></font></font><font face="TH Niramit AS" size="5"> - ... "<hr>
<b><div align="right">หมายเหตุ: -</div></b>
</font></div></div></div></center>