ชิคาโก

God โพสต์ 2024-10-29 05:56:19

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
border-radius: 50px;
border: 5px double #ffe5ae;
padding: 3px;
box-shadow: #ffe5ae 0px 0px 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/6UIX9wl.png");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
border: 1px dotted #fec66f;
padding: 3px;
box-shadow: #141b38 0px 0px 50px;
background-image: url("https://i.imgur.com/XN9HN8L.png");}
</style>


<style>
#boxsystem03 {
width: 450px;
border-radius: 20px;
border: 2px dashed #ebe9ea;
padding: 3px;
box-shadow: #bbe9ff 0px 0px 0em;
background-color: #d0c9c8;}
</style>

<style>
.shadow {
 text-shadow: 1px 1px 0px #848484;
}
</style>


<div id="boxsystem01">


 Chicago, The U.S. state of Illinois ชิคาโก, รัฐอิลลินอยส์ 

<iframe width="800" height="450" src="https://www.youtube.com/embed/IFi45vE6yaY?autoplay=1&loop=1&playlist=IFi45vE6yaY" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe> 




<div id="boxsystem02">


 <img src="https://i.imgur.com/qEGHZCW.png" width="400" _height="400" border="0"><img src="https://i.imgur.com/u639LRe.png" width="800" _height="223" border="0"> ชิคาโก เมืองที่ถูกขนานนามว่าเป็น “นครแห่งสายลม”เนื่องจากชิคาโก ตั้งอยู่บนฝั่งทะเลสาบมิชิแกน รัฐอิลลินอยส์ บริเวณมิดเวสต์ของอเมริกาที่มีสายลมพัดผ่านตลอดทั้งปี ทำให้ที่นี่มีอากาศดีอยู่ตลอดเวลาและชิคาโกถือเป็นเมืองที่ดีที่สุดในสหรัฐ มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 3 ของประเทศมีความหลากหลายทางด้านวัฒนธรรม ทั้งวัฒนธรรมเกี่ยวกับการดนตรี ท่องเที่ยวการฟังเพลง อาหารและการใช้ชีวิต เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจอยู่ตลอดเวลา <img src="https://i.imgur.com/u639LRe.png" width="800" _height="223" border="0"></div> 

</div>

 

</div>

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/LksY22b.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>


<style name="captain" type="text/css">
img:hover{
-webkit-transform:scale(1.1);
transform:scale(1.1);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}
</style>


<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 3px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #33456d;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #161d3a; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:8px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#161d3a!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#33456d!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#808080!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: linear-gradient(#161d3a, #f8e5ab, #33456d); border-top:0px solid #494d56;border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56;border-radius:5px;}
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background: linear-gradient(#33456d, #f8e5ab, #161d3a); border-top:0px solid #494d56;border-radius:5px; border-bottom:0px solid #494d56;border-radius:5px;}</style>


<style name="captain" type="text/css">img:hover {-webkit-transform: rotate(3deg);-moz-transform: rotate(3deg);-o-transform: rotate(3deg) }img {-webkit-transition:5s; -moz-transition:5s;
-o-transition:5s;} </style>

Dean โพสต์ 2024-11-12 11:02:54

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeT7fIHjjad_B9Tb7QyhNDfW_ik6LwXHDFxq4UPtUz3RoiDXutc1_uT64uOSjq1LrOtSKKAjRt12770drtp0vDsM5uVuj_I-xO_PURY5dCO8FJgELK9UPiW2q84ku_8zk3iLm_f?key=SifZnKTHz0caNt6Ke8rLRQh2231https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdDwS64u6HoA0S8fQTnrm1Tk4TCS_Tg3nBi6Z6fafqTBxj6RUXoxZ4i-zKlXa82RXI8Bbq0kQOlabXXoqtL4-zHNSLBSwskcHyqpidKeMWHXgLw6ow3pOMfj39_Aqlerujygl1M?key=SifZnKTHz0caNt6Ke8rLRQh2แวะกินพิซซ่าชิคาโก
            2/11/2024 - 6.00 น.~
            เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างสดใสราวกับเที่ยงวัน จนตอนนี้ไม่รู้เลยว่าควรจะเรียกช่วงเวลาหกนาฬิกาว่า ‘เช้า’ อยู่ได้ไหม?
            มือที่นอนจับกันตั้งแต่เมื่อคืนไม่คลายออก เกือบจะโรแมนติกอยู่แล้วเชียวถ้าไม่มีอีกเสียงหลายชีวิตเคลื่อนไหวภายในตู้ขบวนรถไฟเดียวกันอย่างจ้อกแจ้กจอแจก่อนหน้าพวกเขาจะตื่นกันเสียอีก จากที่บอกว่า ‘จะตื่นขึ้นมามองหน้านาย’ ก็ทำได้เพียงแค่สิบวินาที แล้วก็ได้เวลาเตรียมตัวเตรียมสัมภาระให้พร้อมก่อนที่ขบวนรถไฟจะเทียบชานชาลาที่ยูเนียนสเตชั่นเมืองชิคาโกในเวลาอีกครึ่งชั่วโมง
            “แมคซี่ ได้เวลาตื่นแล้ว รถไฟจะถึงชิคาโกแล้ว”
            สะกิดปลุกคนรักที่ดูเหมือนไม่ชินกับการตื่นเช้า ให้ล้างหน้าแปรงตอนนี้คงไม่ทันการ เอาไว้ค่อยไปจัดการตัวเองที่ห้องน้ำสาธารณะของสถานีรถไฟ
            เมื่อรถไฟเทียบชานชาลาผู้โดยสารต่างทยอยลงรถไฟไปจนหมดเพราะเป็นปลายสถานีสำหรับการต่อรถไฟไปยังสถานที่อื่น ๆ ด้วยความที่ดีนและแมคเคนซีมีสัมภาระเพิ่มเติมคือสัตว์เลี้ยงพวกเขาจึงไม่รีบร้อนปล่อยให้คนอื่น ๆ ลงไปก่อนแล้วจึงค่อยลงมาตาม
            “ฮึบ~ ถึงจะได้นอนดี ๆ แต่ก็อดเมื่อยไม่ได้เลยแฮะ”
            ลงจากรถไฟมาได้ก็บิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายสักหน่อย
            “รอสายเท็กซัสอีเกิลมาตอนสิบโมงล่ะ ตอนนี้พวกเรามีเวลาตั้งสามชั่วโมงกว่า ไปล้างหน้าล้างตากันก่อนแล้วค่อยหาอะไรกินกัน ชิคาโกมีอะไรขึ้นชื่อบ้างนะ”
            พูดแบบนี้หมายความว่าไม่อยากรอจับเจ่าอยู่แค่ในสถานีรถไฟแต่อยากออกไปเซอร์เวย์ละแวกนี้ด้วย เพราะชิคาโกขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่มีอาหารอร่อยที่สุดในอเมริกาเลยนี่นา แว้บนึงที่ดีนคิดขึ้นมาได้
            “รู้แล้ว! พิซซ่าสไตล์ชิคาโกยังไงล่ะ! เดี๋ยวเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วไปหากินกันเถอะ!”
            แววตาสีเปลือกไม้เป็นประกายสดใสราวกับเด็กสิบขวบที่เพิ่งเคยมาทัศนศึกษาต่างเมืองก็ไม่ปาน
            @Mackenzie
            “สปาเหรอ น่าสนใจ มีร้านนวดไทยในตัวเมืองซานอันโตนิโอ ฉันเคยไปนวดมาจากที่นั่นแหล่ะ ถ้างั้นไว้สักวันเราไปกันนะ จดลงไปในลิสต์เพิ่มล่ะหนึ่ง”
            ลากกระเป๋าออกจากชานชาลา ไถ่ถามเจ้าหน้าที่ว่าแถวนี้มีร้านพิซซ่าชิคาโกเด็ด ๆ บ้างไหม ดีนไม่ได้เสิร์จหาข้อมูลเองเพราะว่าไม่อยากเสี่ยงรับมืออสุรกายที่น่าจะเป็นตัวตึงกว่าตัวที่ไทย
            “ร้านพิซซ่ามีที่สถานีค่ะ คุณไปทางนี้…….”
            เจ้าหน้าที่บอกทางอย่างสุภาพ ในที่สุดก็ได้กินพิซซ่าชิคาโกที่ร่ำลือหนักหนาว่าเด็ดเสียทีนึง เอาจริงมีแว้บหนึ่งด้วยซ้ำที่ดีนคิดว่า ‘จะมีร้านพิซซ่าเปิดตอนเจ็ดโมงเช้าด้วยเหรอ?’ ปรากฏว่ามีแฮะ ดูเหมือนเทพแห่งดวงจะเข้าข้างเขาอยู่ ไม่สิ.. บางทีดีนนี่แหล่ะที่เป็นเทพแห่งความโชคดี
            ทั้งสองจึงไปตามทางที่เจ้าหน้าที่บอกจนเห็นร้านดังกล่าวอยู่ในชั้นล่างของสถานี
         “นั่นไงร้านอยู่ตรงนั้น ถ้างั้นเดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำแล้วกินกัน นายตื่นเต็มตาหรือยังแมคซี่”
            หันไปมองใบหน้าคนรักก็หัวเราะน้อย ๆ แม้รอบดวงตาจะดำคล้ำแต่ก็ยังดูหล่ออยู่เสมอ
            @Mackenzie
         “เป็นร้านเดียวกันแหล่ะ จองไว้ก็ดีนะเผื่อร้านติดลูกค้าเยอะ” ดีนกล่าว
            ทว่าการไปย่านนั้นไม่ได้มีความยุ่งยากอะไรเลยเพราะร้านตัดผมของพ่อและลุงก็อยู่ระแวกนั้น ค่อยติดรถไปตอนสาย ๆ ก็ยังได้
         “โอเคเลยที่รัก ไม่ก็.. ต้องรอให้ถึงรถไฟ พวกเรายังต้องรอที่ชานชาลาอีกสามชั่วโมง ระหว่างนั้นนายก็งีบ”
            หรือไม่พอได้ล้างหน้าล้างตาและได้ความเย็นสดชื่นจากยาสีฟันรสมินต์ก็อาจจะทำให้หายง่วงเป็นปลิดทิ้งแล้วก็ได้ ส่วนคนที่ตื่นเต็มที่อย่างดีนพอได้แปรงฟันแล้วก็ยิ่งรู้สึกสดชื่นและสะอาดขึ้นยิ่งกว่าเก่า เมื่อหมดธุระกับการเข้าห้องน้ำพวกเขาก็ตรงดิ่งไปที่ร้านพิซซ่าที่เปิดอยู่ไม่ไกล
            คงเพราะเป็นร้านที่เปิดในสถานีรถไฟใหญ่ของเมืองล่ะมั้งร้านถึงได้เปิดแต่เช้าตรู่ โดยทั่วไปแล้วคงไม่มีใครรับประทานพิซซ่าเป็นมื้อเช้ากัน ร้านอื่น ๆ จึงเปิดให้บริการในช่วงสาย ตัวร้านไม่มีที่นั่งให้บริการมีเพียงแค่เคาน์เตอร์และตู้กระจกใส่พิซซ่าที่เรียงยาวอยู่หน้าร้านเพียงเท่านั้น ซึ่งพิซซ่าที่วางเรียงรายโชว์หราทำเอาชายหนุ่มที่เพิ่งรับประทานแมคแอนด์ชีสชืด ๆ มาเมื่อคืนน้ำลายสอ
            “น่ากินเยอะชะมัด ถ้าสั่งมาหลายอันจะกินหมดไหมเนี่ย”
            ถ้าจะสั่งไปเพื่อเผื่อเป็นมื้อกลางวันบนรถไฟก็ไม่คุ้มกัน เพราะหลังจากนี้พวกเขาจะได้รับประทานอาหารสุดหรูที่คิดราคารวมในแพ็กเกจรถไฟไปแล้วเนี่ยสิ เพราะงั้นต้องตัดใจเลือกอย่างระมัดระวังไม่ให้เกินสองชิ้น แถมยังต้องกินสลัดเพื่อกระตุ้นลำไส้อีกด้วย
            “สลัดไก่หนึ่ง แพนซูพรีมสไลซ์หนึ่ง แล้วก็แพนไส้กรอกเบค่อนอีกหนึ่งครับ ทั้งสองหน้าขอเพิ่มพาเมซานชีสด้วย” หลังจากเลือกได้แล้วก็เงยหน้าสั่งกับแคชเชียร์ สั่งแบบที่คนรักสุขภาพ (แบบใด) เขาสั่งกัน
            @Mackenzie
            “นั่นสิ ฉันกินหมดหรือเปล่า แต่ก็อยากลองหลาย ๆ รสนี่นา”
            จ่ายเงินรอรับอาหารแล้วก็ต้องไปหาที่นั่งกิน ตอนนี้ดีนกำลังคิดว่าจะกลับไปรอแถว ๆ ชานชาลาดีหรือเปล่านะ ที่นั่นพอจะมีที่ว่างอยู่
            “ไปหาที่นั่งที่ไหนดีล่ะแมคซี่ เดินหาแถว ๆ นี้หรือจะกลับไปที่ชานชาลาดีล่ะ?”
            ยังไงก็มีเวลาอีกเยอะแยะ เดินไปเดินมาก็ไม่เสียหาย ติดแค่ว่าพวกเขาสัมภาระเยอะเท่านั้นเอง
            @Mackenzie
            “อืม ใช่ แต่ไม่รู้ขากลับได้มาเปลี่ยนสายที่นี่กี่โมงเนี่ยสิ ถ้ามาตรงกับช่วงที่ปิดร้านก็เซ็งเลย”
            ดีนตอบกลับ จากนั้นเขาก็มองไปที่โซนม้านั่งที่แทบไม่มีใครนอกจากคนไร้บ้านชายหญิงคู่หนึ่งที่จับจองแทนที่นอน ดีนไม่ได้รังเกียจคนไร้บ้าน แต่เขาเคยมีความทรงจำไม่ดีกับพวกขี้ยาที่สถานีรถไฟใต้ดินนิวยอร์กเลยรู้สึกคนกลุ่มนี้นิดหน่อย หากไม่มาสร้างความเดือดร้อนต่อกันก็ถือว่าอยู่ร่วมกันในสังคมได้
            พอได้ที่นั่งก็จัดแจงเปิดห่ออาหารเตรียมรับประทาน ทว่าชายหนุ่มได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาคล้ายสื่อกระแสจิตมากกว่าเสียงทางกายภาพ
            「กลิ่นพวกเดมิก็อด….」
            「หอมเหลือเกิน ฆ่าพวกมันทิ้งแล้วกินเลยได้ไหม」
         “หา?”
            เมื่อเงยหน้าขึ้นมาชายหนุ่มก็เห็นเงาขนาดใหญ่พาดผ่าน ด้านหนึ่งของค้อนเหล็กทุบลงมากลางวงอาหาร ด้วยสัญชาตญาณนักสู้ทำให้ดีนกระโจนหนี และเหมือนว่าแมคเคนซีคนรักของเขาก็จะหลบได้เหมือนกัน แต่สิ่งที่หลบไม่พ้นนั่นก็คือถุงพิซซ่าที่ซื้อมา
            “ตาเถร!!”
            ดีนอุทาน เมื่อเขาหันมองอีกทีก็เห็นว่าไซคลอปส์ตัวใหญ่หยิบชิ้นพิซซ่าของเขา (อันที่จริงก็ระบุไม่ได้ว่าเป็นของดีนหรือว่าแมคเคนซี) ขึ้นมากินหมดในคำเดียว
            「อาหย่อย」
            “หนอยแน่แก นั่นมันพิซซ่าฉ้านนนน!!!”
            อะไรก็ไม่โกรธเท่าโดนแย่งของกิน ดีนม้วนตัวไปที่กระเป๋าเดินทางก่อนจะหยิบเอาหอกสัมฤทธิ์ที่ใส่ปลอกผ้าเอาไว้ดูไม่ใช่วัตถุต้องสงสัยออกมา เมื่อตั้งหลักได้ชายหนุ่มก็กระหน่ำแทงไปที่ไซคลอปส์ตัวนั้นรัว ๆ ด้วยความโมโห เขาจะล้างแค้นแทนแพนพิซซ่าชิ้นนั้นให้สาสมใจไม่ว่าไซคลอปส์โง่นั่นอาจเป็นลูกพ่อเดียวกันกับเขาเองก็ตาม
            การต่อสู้นั้นปลุกเร้าสัญชาตญาณของออมเล็ตมันจึงพยายามตะกุยกระเป๋าใส่สัตว์เลี้ยงออกมา แม้ว่าเขี้ยวและเล็บของราชสีห์นีเมียนจะคมกริบ แต่ก่อนเดินทางดีนใช้ตะใบสัมฤทธิ์ฝนเล็บทั้งสิบแปดนิ้วจนกุดทำให้ไม่สามารถหลุดออกมาจากกระเป๋าใส่สัตว์ได้
            「เอื้อ!」 ไซคลอปส์อีกตัวถูกแมคเคนซีจัดการได้อย่างรวดเร็ว ร่างของมันกลายเป็นฝุ่นผงไปก่อนไซคลอปส์ตัวใหญ่ จนเจ้าตัวที่ต่อสู้อยู่กับดีนร่ำร้องด้วยความเสียใจ (?) 「เมียจ๋าาาา」
         “แล้วแกก็จะได้ตามมันไปอีกตัว!”                            หอกสัมฤทธิ์ที่ใช้สำหรับพิฆาตอสุรกายโดยเฉพาะแทงสวนไปในดวงตาเพียงหนึ่งเดียวของเจ้ายักษ์ มันร้องโหยหวนก่อนที่ร่างกายจะแตกสลายกลายเป็นผง เหลือเพียงแค่ดวงตาไซคลอปส์ติดปลายหอกทิ้งไว้เป็นสินสงคราม
            หลังจากสิ้นสุดการต่อสู้ชายหนุ่มสายเลือดโพไซดอนทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะโอดครวญด้วยน้ำเสียงทรมาณ (?)
            “พิซซ่ากับสลัดตกพื้นหมดเลยอ่า!!!”
            ดีนะที่ไม่มีคนอยู่แถวนี้…
            @Mackenzie
         “ฉันไม่เป็นไร แล้วนายล่ะแมคซี่”
            ฮึบเอาไว้ก่อนจะไปสำรวจคนรัก เหมือนมีแผลถลอกนิดหน่อยไม่จำเป็นต้องใช้อาหารเทพในการเยียวยา แต่ยังไงก็ต้องทำแผล แต่พวกเขาต้องเก็บกวาดตรงนี้ก่อนถึงไปซื้อเซตใหม่มาได้ เสียเงินโดยใช่เหตุจริง จะสู้กันทั้งทีทำไมต้องทำข้าวของเสียหายด้วยฟะ
            สุดท้ายพวกเขาก็ต้องหอบทุกอย่างไปนั่งกินบนชานชาลาที่ผู้คนพลุกพล่านกว่า ทำแผลให้แมคเคนซีจากนั้นก็รับประทานอาหารเช้าสักที
            “อย่างน้อยชิ้นนี้ก็ไส้เยอะกว่าชิ้นที่แล้ว”
            รอบก่อนยังไม่ทันได้เอาพิซซ่าเข้าปากเลยด้วยซ้ำดีนก็แค่พยายามปลอบใจตัวเอง…
            จุดเด่นของพิซซ่าชิคาโก คือ การอบพิซซ่าในกระทะ มันจึงมีชื่อเล่นว่า ‘แพนพิซซ่า’ หรือ ‘พิซซ่ากระทะ’ ไปโดยปริยาย จุดเด่นของพิซซ่าชิคาโกจึงเป็นขอบที่สูงขึ้นกว่าพิซซ่าทั่วไปทำให้จุส่วนที่เป็นหน้าได้เยอะกว่าปกติ เรียกว่า ‘เบิ้ม ๆ คือลือ’ จนแทบจะเป็น ‘คีช’ ไปแล้ว เป็นที่รักของชาวพิซซ่าเลิฟเวอร์โดยแท้ ในสหรัฐอเมริกาชิคาโกพิซซ่าหาซื้อได้ไม่ยากแต่จะดีกว่าไหมหากได้มากินร้านในท้องถิ่น
https://i.imgur.com/F61CKnu.png
            “อร่อยแฮะ!”
            รับประทานด้วยสีหน้ามีความสุข พอท้องอิ่มก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เวลาหลังจากนี้ทั้งสองก็ว่างยาว ๆ อีกหลายชั่วโมงกว่าที่รถไฟสายเท็กซัสอีเกิลจะมา ต่อให้ดีนอยากออกไปซุกซนแค่ไหนแต่เขาตระหนักได้ว่าข้างนอกมีอสุรกายเต็มไปหมด จึงขอรออย่างสงบเสงี่ยมที่ชานชาลาแล้วเล่นกับออมเล็ตไปพลาง แมคเคนซีที่รักจะได้แอบงีบพักตรงนี้ด้วย ว่าแต่เมื่อกี้เหมือนมันเป็นอสุรกายคู่รักกันหรือเปล่านะ ไซคลอปส์มีตัวเมียด้วยเหรอ? หรือว่าจะเป็นคู่เกย์? แต่ก็ช่างมันเถอะ
            @Mackenzie
            .             .             .
            สามชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก
            ในที่สุดรถไฟก็มาเทียบท่าชานชาลาตามเวลาออกเดินทาง ได้เวลาที่ออมเล็ตจะได้กลับเข้าไปอยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงแสนอุดอู้อีกรอบ เจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะยังอยากเล่นอยู่มันจึงดื้อเล็กน้อยพยายามมุดออกมาตอนที่ดีนรูดซิบจนต้องดันหัวมันเข้าไปในกระเป๋าตั้งหลายรอบ แล้วก็ปลุกแมคเคนซีที่นั่งสัปหงกบนม้านั่งด้วยท่าทางที่ดูน่าเมื่อยคอ จากนั้นทั้งสองลากสัมภาระขึ้นรถไฟไป เอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่เก็บที่ชั้นวางสัมภาระ ก่อนจะเดินไปยังห้องโดยสารที่จองเอาไว้
            เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่พบคือซิงก์ล้างมืออยู่ทางผนังด้านขวาถัดไปอีกหน่อยคือที่นั่งยาวติดผนัง ด้านหน้าเป็นกระจกรถไฟ และโต๊ะพับตัวเล็ก ๆ ติดกับผนังเอาไว้สำหรับทำงานก็ได้ หรือจะวางขนมขบเคี้ยวเอาไว้กินระหว่างดูวิว เมื่อหันหลังกลับมาจะเจอกับห้องน้ำเล็ก ๆอ อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับอ่างล้างมือ มีซอยแคบ ๆ ที่สุดห้องที่จะข้ามไปยังส่วนของห้องนอนเตียงสองชั้นขนาดราว ๆ สามฟุตครึ่ง ไม่ได้กว้างขวางแต่ก็ถือว่ากว้างพอสำหรับในยานพาหนะประเภทราง
         “มีที่ให้นายนอนต่อแล้วแมคซี่ แต่ว่าในนี้แคบชะมัด รู้เลยว่าทำไมถึงมีตู้เอาไว้นั่งชมวิว”
            ในส่วนชั้นสองของตู้นอนจะมีที่นั่งให้ชมวิวข้างทาง ตัวที่นั่งมีความแตกต่างจากแบบโค้ชคลาสตอนขามา ซึ่งดูปลอดโปร่งกว่ากันมาก
         “ส่วนแกก็ออกมาได้แล้วไข่เหลือง”
         “อ๊าววว”
            ลูกสิงโตรีบตะกุยกระเป๋าใส่สัตว์เลี้ยงใหญ่ เมื่อซิบถูกรูดเปิดออกมันก็กระโจนออกมาสู่อ้อมแขนดีนพร้อมกับเลียหน้าเขาด้วยลิ้นสาก ๆ
         “ฮะฮะ แกเนี่ยนะ” ชายหนุ่มฟัดเจ้าลูกนีเมียนพุงป่องก่อนจะใส่แพมเพิร์สสัตว์ให้แก่มันจะได้สะดวกเวลาขับถ่าย
            @Mackenzie
            “ไม่เอาอ่ะ ฉันจะนอนกับนาย ส่วนออมเล็ตนอนพื้นได้” ตอบอย่างตรงไปตรงมา “อยู่ตรงนี้ก่อนแหล่ะ เจ้าไข่เหลืองยังไม่อยากกลับไปอยู่ในตะกร้าอีก เอาไว้ใกล้ถึงเวลาอาหารเราค่อยออกไปกันก็ได้”
            ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่เตียงนอนชั้นล่างโดยมีสิงโตน้อยตามติดเหมือนหมา มันกระโดดตามขึ้นมาแล้วอ้อนน้วยเหมือนแมว เป็นแมวในร่างหมา ที่ความจริงแล้วเป็นสิงโตปีศาจอีกที
            พอได้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงที่จัดว่านุ่มและสะอาดทำเอาดีนและออมเล็ตเผลอหลับไปพร้อมกันหลังจากที่เล่นมาจนเหนื่อย
            @Mackenzie
            .             .             .
            ราวกับรู้เวลา เมื่อผ่านไปสองชั่วโมงดีนก็ตื่นขึ้นมาเพื่อรับประทานอาหารกลางวันบนรถไฟ ส่วนออมเล็ตยังคงหลังปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนสมกับธรรมชาติของแมวใหญ่ที่นอนวันละสิบหกถึงยี่สิบชั่วโมง ชายหนุ่มจึงปล่อยมันนอนไปก่อนจึงค่อยไปที่ตู้ดินเนอร์
            มื้อแรกของสลีปเปอร์คลาสหรือตู้นอนดีขึ้นกว่ามื้อเย็นเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด เมนูที่ให้เลือกแม้จะไม่ละลานตาเหมือนในร้านอาหารหรูทว่าน่ารับประทาน ซีซาร์สลัดอกไก่ย่าง แซนวิชเนยแข็งย่าง เบอร์เกอร์เนื้อแองกัส แซนวิชเนื้อย่างชีส เบอร์เกอร์ผัก และเมนูสุดท้ายที่เป็นอาหารพื้นถิ่นเท็กซัสอย่าง ‘ซาโวรี่ชิลลี่โบลว์’ หรือ ‘ชามพริกเผ็ดร้อน’ แน่นอนว่าดีนต้องสั่งเมนูซินเนเจอร์ของสายเท็กซัสอีเกิ้ลอยู่แล้ว เพื่อเปิดต่อมรับรสของบ้านเกิดตั้งแต่เนิ่น ๆ
https://i.imgur.com/dSBUwki.jpeg
            “แมคซี่ นายลองซาโวรี่ชิลลี่โบลว์ไหม อาหารเท็กซัสแท้ ๆ เลยนะ”
            แกล้งชวนถาม รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายกินเผ็ดไม่ค่อยไหว แต่เขาชอบตอนที่ผิวขาว ๆ แบบชาวยุโรปแท้ดั้งเดิมตัดกับสีของริมฝีปากแดงจัดตอนกินของเผ็ดร้อนมากเลยนี่นา
            @Mackenzie
         “ไว้ใจได้สิที่รัก ฉันคิดว่ามันน่าจะ……. เผ็ดน้อยกว่าบัตเตอร์ชิกเก้นแถบบ้านนายอีกนะ”
            ถึงจะเปรียบเทียบกับแกงกะหรี่อินเดียสูตรปรับปรุงใหม่ให้เข้าปากชาวอังกฤษก็ตาม แต่ชิลลี่โบลว์เป็นอาหารที่ทำจากพริกหวานของแท้แน่นอน ไม่เหมือนกับที่บัตเตอร์ชิกเก้นที่เน้นกลิ่นหอมเครื่องเทศส่วนรสเผ็ดมีอย่างเจือจาง
            “ฝึกเอาไว้ก่อนจะได้กินอาหารเม็กซิกันเดือนนึง ฉันคิดว่านายคงไม่ถึงกับพ่นไฟออกจากปาก”
            @Mackenzie
            “เผ็ดขนาดนั้นเลยเหรอ”
            เป็นอย่างคาดเพียงแค่คำเดียวฤทธิ์ของพริกในจานก็ทำให้แมคเคนซีปากขึ้นสีเห่อร้อนขึ้นมาในทันที
            “โอ้ ไม่แน่นอนอยู่แล้ว แค่ส่วนใหญ่มันอาจจะเผ็ดอ่ะนะ”
            ต้องอยู่ที่คุณพ่อแล้วว่าจะปรุงอะไรให้พวกเขาได้รับประทานกันในแต่ละวัน แต่พนันได้เลยว่ามื้อแรกที่ไปถึงบ้านพ่อต้องจัดหนักจัดเต็มไม่แพ้มื้ออาหารคืนวันคริสต์มาสแน่นอน
         “ถ้ากินไม่ได้เดี๋ยวให้กินสลัด”
            ดีนยิ้มกริ่มก่อนที่เขาจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบ
         @Mackenzie
         “ล้อเล่นน่า ใครจะให้นายกินแต่ผักได้ลง”
            ยิ้มขำมองสีหน้าคนรักที่ราวกับอยากจะจดจำรสชาติเนื้อของเบอร์เกอร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไม่ได้ชิมมันเป็นอีกเดือน ๆ อย่างไรอย่างนั้น ไม่แน่ว่าที่แมคเคนซีมาเท็กซัสในครั้งนี้อีกฝ่ายอาจจะกินเผ็ดเก่งขึ้นก็ได้… มั้ง
            ในรถไฟไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่านั่ง ๆ นอน ๆ กินขนมชมวิวที่ตู้ชมวิวหรือจากห้องนอนด้านล่าง ถ้าไม่มีคนที่ไว้ใจพูดจากันถูกคอเดินทางมาด้วยคงน่าเบื่อแย่ จนดีนแอบคิดในใจว่าคนสมัยก่อนเวลาเดินทางก็คงเป็นแบบนี้ ในยุคที่โทรศัพท์ยังเล่นอินเทอร์เน็ตไม่ได้ก็ต้องหาอย่างอื่นทำแทนเช่นอ่านหนังสือ (ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้เพราะสมาธิสั้น) หรือหาเพื่อนใหม่บนขบวนรถไฟ (ซึ่งสำหรับดีนแล้วมันง่ายกว่า) ชายหนุ่มเหลือบมองไปที่คนอื่นที่ส่วนมากจะก้มหน้ามองจอโทรศัพท์มือถือมากกว่าวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่อาจดูมาแล้วหลายชั่วโมงจนเบื่อ
         “น่าจะเอาบอร์ดเกมมาเล่นด้วย” เขาโอดครวญเล็กน้อยเมื่อเวลาผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรนอกจากการนั่งเฉย ๆ
            จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่มื้อเย็นก็ได้เวลากินอีกรอบ ดีนเปลี่ยนความเบื่อเป็นเอ็นจอยกับเมนูมื้อเย็นแทน อาหารถูกเสิร์ฟเป็นคอร์สตามที่เลือกเอาไว้ เรียกว่าเป็นมื้อดินเนอร์หรูหราที่มีวิวดี ๆ มื้อนึงได้เลย หากภาพข้างหน้าต่างเป็นวิวกลางคืนคงจะโรแมนติกไม่เบา แต่พอฟ้าสว่างแบบนี้แล้วก็เห็นอะไรชัดเจนดี ในมื้อเย็นชายหนุ่มสั่งเมนูแอลกอฮอล์มาเพิ่ม ไวน์แดงยี่ห้อดังกินคู่กับสเต็กเนื้อเมนูแนะนำเข้ากันได้เป็นอย่างดี ถือเป็นมื้ออาหารเย็นอันยอดเยี่ยม
            “เฮ้อ นาน ๆ ทีจะได้กินแบบนี้ดีชะมัดเลย สั่งเพิ่มมาเป็นขวดเลยได้ไหมนะ” หมายถึงไวน์นั่นแหล่ะ ดูท่าว่าการเสิร์ฟเป็นแก้วจะไม่เพียงพอกับคนลงแดงเสียแล้ว
            @Mackenzie
         “ก็แค่แก้วเดียวมันไม่พอนี่นา นายก็รู้ว่าฉันน่ะซัดไวน์ได้เป็นแกลลอน”
            จิบไวน์แดงรสชาติดีทีละนิดราวกับกลัวว่าจะหมดแก้วเร็วเกินไป ดีนมองเนื้อไก่ที่ถูกหั่นมาไว้ในจาน บางทีก็คิดว่าแมคเคนซีเลือกคนละเมนูกับเขาเพื่อจะได้แบ่งกันกิน ตนจึงหั่นสเต็กเนื้อส่วนแฟลตไอรอนราดซอสพอร์ตไวน์วางไว้ข้างจานอีกฝ่ายในปริมาณที่ไม่งก ก่อนจะเริ่มชิมเนื้อไก่ส่วนที่อีกฝ่ายส่งมาก่อนหน้า
            “โอ๊ย ไก่อบนี่อร่อยจัง!”
            อาจเพราะกินเนื้อมาก่อนหน้าทำให้อกไก่ที่เพิ่งกินตามไปมีรสสัมผัสที่นุ่มละมุนผิดปกติจากการที่ประสาทสัมผัสหลอกลวง และไม่ปฏิเสธคำชวน เขาลองดื่มไวน์ขาวของแมคเคนซีตามไป
         “อื้อหือ นี่ก็อร่อยสุด ๆ น่าเสียดายที่อาหารพรุ่งนี้ไม่รวมมื้อเย็น ไม่งั้นกะจะลองปลาแซลมอนกับสปาเก็ตตี้วีแกนสักหน่อย”
            คิดแล้วก็น่าเสียดายกว่าจะได้ชิมอาหารรสชาตินี้อีกทีก็ต้องรอขากลับอีกตั้งเป็นเดือน
            @Mackenzie
            “ที่บ้านฉันเขาชินกันแล้วล่ะ ถ้ากินเป็นขวดไม่ได้งั้นขออีกสองแก้วได้ไหม”
            หัวเราะปร๋ออย่างไม่สะทกสะท้าน คิดถึงตัวเองวัยสิบห้าสิบหกที่แอบปีนหน้าต่างห้องนอนออกจากบ้านไปตอนสามทุ่มไปปาร์ตี้บ้านรุ่นพี่ แล้วต้องย่องกลับบ้านแบบเมา ๆ พร้อมทั้งเลี่ยงตำรวจไปด้วย แต่สุดท้ายคุณแม่ก็จับได้ทุกที โทษที่ได้รับคือกักบริเวณหนึ่งเดือน แต่พอหมดเดือนเขาก็แอบหนีเที่ยวใหม่ พ่อ แม่ ลุง ได้แต่ทำใจ หนีเที่ยวนิดหน่อยก็ยังดีกว่าลูกหลานติดยา
         “ช่าย คุณพ่อฉันน่ะทำอาหารอร่อยสุด ๆ แล้วนายจะติดใจ”
            ทานเมนคอร์สหมดของหวานก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ดีนสั่งเป็นไวท์ช็อกโกแลตบลูเบอร์รี่คอบเบิลชีสเค้ก แค่หน้าตาก็ดูน่ารับประทานแล้ว                         “ถึงซานอันโตนิโอพรุ่งนี้เย็นหกโมงครึ่ง ฉันไม่ได้บอกให้ที่บ้านมารับเราอาจต้องนั่งบัสไปกันเอง”
แจ้งที่บ้านแค่วันและเวลาที่จะไปถึง คุณพ่อกับลุงยังไม่ถึงเวลาปิดร้าน ส่วนคุณแม่ก็ไม่แน่ไม่นอนแต่ส่วนมากก็มักจะติดงานตลอด
            @Mackenzie
            “เยี่ยม! งั้นก็”
            กระดกไวน์แดงอย่างไม่เหนียมอีกต่อไป จากนั้นก็ยกมือเรียกบริกรขอไวน์แดงเพิ่มอีกแก้ว
         “ความจริง.. ฉันก็คิดไว้บ้างนะเรื่องออกจากค่าย คือแบบว่า… ฉันก็เรียนจบมาจะปีนึงแล้วยังไม่ได้หางานทำเลย ถึงจะแก๊บเยียร์ได้ไม่น่าเกลียดก็เถอะ แต่คงไม่อยู่ค่ายกับเด็ก ๆ เป็นนีทไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหมล่ะ แต่คงต้องบอกคุณไครอนก่อนว่าจะขอออกจากค่ายอ่ะนะ”
            มือที่ตักชีสเค้กค้างอยู่นานก่อนจะเอาเข้าปาก ดีนคิดว่าแมคเคนซีคงคิดไม่ต่างกัน อีกฝ่ายยังเรียนไม่จบเสียด้วย แต่ว่าถ้าออกจากค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วพวกเขาจะยังไงกันต่อนะ? ถ้าแมคเคนซีกลับไปเรียนที่นิวยอร์ก หนทางที่พบกันง่ายสุดคือดีนต้องไปหางานทำในเมืองใหญ่ด้วย เขาไม่เกี่ยงงานอยู่แล้วถ้าไม่หนักหรือลำบากเกินไป
            รสหวานอมเปรี้ยวของชีสเค้กแสนอร่อยช่วยเปลี่ยนสีหน้าจากเคร่งเครียดเป็นยิ้มแป้นได้ภายในเสี้ยววินาที เขาเลื่อนจานไปนิดหน่อยให้คนรักได้ลองชิม
            “ลองนี่ อร่อย ไม่หวานมาก”
            @Mackenzie
         “กลับไปช่วยงานพ่อเหรอ…”
            ดีนครุ่นคิดเล็กน้อยขณะที่ปลายช้อนยังแตะอยู่ที่ริมฝีปาก แมคเคนซีมีกิจการที่บ้านรออยู่แล้วถ้าไม่กลับไปรับช่วงต่อก็คงต้องขายแล้วไปหาอย่างอื่นทำแทน วิธีการที่ง่ายที่สุดคงเป็นกลับไปอังกฤษเพื่อสืบทอดกิจการ ดูแล้วอีกฝ่ายก็ชอบงานที่บ้านคงไม่อยากหางานอื่น
            “จะได้สัญชาติต้องอยู่ที่อังกฤษกี่ปีนะ? ถ้างั้นอีกไม่กี่ปีฉันต้องทิ้งพาสปอร์ตอเมริกาแล้วสิ.. สงสัยระหว่างนั้นคงต้องเป็นแรงงานเถื่อนฟาร์มนายแล้ว หมายถึง… ถ้าพ่อนายจะไม่ว่าอะไรอ่ะนะ อย่างน้อยฉันก็เรียนไบโอเทคฯ มาน่าจะทำงานฝ่ายอาร์แอนด์ดี (วิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์) ได้อยู่”
            ดีนไม่มีปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัย บ้านของเขาไม่มีอะไรให้ต้องสืบทอด แม้ว่าพ่อกับลุงจะเปิดบาร์เบอร์แต่ก็ใช่ว่าดีนจะชื่นชอบด้านนี้แล้วก็ตัดผมเป็น อีกอย่างทางบ้านไม่เคยเรียกร้องให้เขาต้องสืบทอดกิจการหรือแม้กระทั่งต้องมาใช้ชีวิตที่ซานอันโตนิโอด้วยซ้ำ การจะเทียวไปเทียวมาระหว่างกลอสเตอร์ซานอันโตนิโออาจลำบากนิดหน่อยเพราะขึ้นเครื่องบินไม่ได้ แต่รถไฟที่กำลังนั่งอยู่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนี่นา
            แล้วจานช็อกโกแลตเค้กก็เลื่อนมาตรงหน้า ดีนมองมันก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
            “ชิงบอกก่อนเลยเหรอ กลัวฉันผิดหวังที่มันไม่หวานหรือไง”
            หัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะชิมช็อกโกแลตมูสของอีกฝ่ายบ้าง มันช่างเข้มข้นดีจริง ๆ!
            @Mackenzie
            “โอ้ งั้นคงไม่ยากมั้ง ถ้ามีคนจ้างงานแล้วก็เข้าประเทศอย่างถูกกฎหมาย…”
            แต่เข้าประเทศอย่างไรให้ถูกกฎหมายก่อน เรื่องทำวีซ่าแล้วก็หางานทำที่อังกฤษคงไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองเนี่ยสิ.. ที่รถไฟเฮเฟตัสก็ไม่ได้ประสานงานกับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเสียด้วย ถึงมีวีซ่าแต่ก็คล้ายกับหลบเลี่ยงการตรวจตราอยู่ดี ไม่อย่างนั้นก็ต้องโดยสารทางเรือ
         “เดินทางไปกลับแบบแจ๊คกับโรสงั้นเหรอ...”
            ดีนยักไหล่ก่อนที่เขาจะตักขนมเข้าปากอีกคำ อมยิ้มกรุ่มกริ่มกับคนออกตัวเรื่องของหวาน
            “อือฮึ ก็น่าจะประมาณนั้น เพราะยังไงนายก็คงไม่ยอมจะโยนกิจการพันล้านทิ้งไปใช่ไหมล่ะ? ฉันไปอยู่กับนายน่าจะง่ายกว่าที่นายมาอยู่กับฉันเยอะ”
         @Mackenzie
            “โอ้ แน่สิที่รัก ตอนทำแลปฉันเคยทดสอบเพาะแบคทีเรียในชีสด้วยนะ นายเลี้ยงวัวไปเดี๋ยวฉันเลี้ยงแบคทีเรียให้นายเอง”
            เลี้ยงแบคทีเรียหรือเชื้อราในชีสถือเป็นเรื่องเบสิกสำหรับการเรียนในศาสตร์นี้ก็ว่าได้ อย่างน้อยเขาก็มีความรู้และเคยทำ ส่วนเรื่องรสชาติความอร่อยอาจต้องให้คนจบฟู้ดไซน์มาทำงานแทน
            ดีนฟังที่แมคเคนซีพูดแล้วก็พยักหน้าหงึกหงัก
            “อือฮึ ฉันก็พอจะเดาถูก”
            แค่รู้ว่าลูกเศรษฐีเรียนบริหารธุรกิจก็พอจะรู้แล้วว่าจะนำไปต่อยอดอะไรต่อ จนมาถึงท้ายประโยคที่อีกฝ่ายเว้นช่วงไว้ ศอกถูกยกขึ้นมาบนโต๊ะ มือเกยค้ำคาง ริมฝีปากขยับยิ้มดวงตาหยีลง ไม่ได้สนใจบริกรที่เข้ามารินน้ำให้ สายตามัวแต่มองจดจ่ออยู่ที่คนตรงหน้า
         “นายหมายถึงแต่งงานน่ะเหรอ?”
            @Mackenzie
            ให้ตายสิ นาน ๆ ทีจะได้เห็นหมอนี่เขินอายน่ารักเป็นบ้า!
            ร่างสูงยืดแขนไปตบบ่าคนรักที่นั่งตรงกันข้ามพร้อมกับส่งรอยยิ้มนุ่มนวลไปให้
            “ฉันเข้าใจ นายไม่ต้องรีบหรอก ฉันก็อยากให้นายมั่นใจในตัวฉันมากกว่านี้อีกเหมือนกันแมคซี่”
            แม้ว่าดีนจะเป็นคนมั่นหน้าแต่เขากลับไม่มั่นใจในตัวเองเรื่องความรักเอาเสียเลย แน่นอนที่เขารักอีกฝ่ายมาก แต่ก็คิดอยู่เสมอว่าตัวเองอาจไม่ดีพอจนทำให้คนรักเบื่อได้สักวันนึง การแต่งงานไม่ใช่เรื่องที่ปุ๊บปั๊บจะทำกันได้ จะต้องมั่นใจว่าคนสองคนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ รับในข้อเสียของกันและกัน และยังมีเรื่องจุกจิกอย่างเรื่องเงินทอง แม้มันจะนอกกายแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเงินคือสิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวด
            “นายจริงจังแบบนี้งี้ฉันต้องฉลองให้ตัวเองหน่อยแล้ว”
            กล่าวจบดีนก็ยกแก้วไวน์รสเลิศขึ้นดืมรวดเดียวราวกับน้ำเปล่า จากนั้นก็สั่งน้ำองุ่นหมักบ่มตามมาอีกเป็นแก้วที่สี่และห้า จนต้องพาร่างตัวเองกลับไปที่ห้องด้วยสภาพเกือบเมาแอ๋
         “แมคซี่ คืนนี้นายคงไม่ปล่อยให้ฉันนอนเตียงล่างคนเดียวใช่ไหม?” คนเมาเอาหัวถูไถกับไหล่คนข้างเคียงเป็นไข่เหลืองสอง
            @Mackenzie
            “ไม่นี่ โซฟาเรายังนอนกันมาแล้วเลย เตียงนี่กว้างกว่าโซฟาตั้งเยอะ”
            เหมือนยิ่งออมเล็ตเอาหัวถูไถขาของดีนมากขึ้นเท่าไรดีนก็ยิ่งถูไถแมคเคนซี่ต่อเป็นทอด ๆ ราวกับเล่นเกมอะไรบ้างอย่าง ดวงตาสีเปลือกไม้ปรือขึ้นมองคนรักที่อยู่ข้างเคียงส่งสายตาหยาดเยิ้มให้ ดีนคิดว่าแมคเคนซีคงเข้าใจได้ไม่ยากว่าหมายถึงอะไร ร่างกายทิ้งน้ำหนักซบไหล่ไปที่อีกคนจนต้องถอยไปที่เตียงนอนของตู้รถไฟ
            เจ้านายจะนอนแล้วสิงห์น้อยในคราบสุนัขที่รู้ความก็ผละออกจากขาชายหนุ่มไม่ดื้อไม่ซน ออมเล็ตยืดตัวหาวก่อนที่มันจะกระโดดไปนอนขดอยู่บนเบาะนอนสุนัขที่เตรียมไว้ มันผงกหัวมองร่างทั้งสองก่อนจะฟุบราบกับเบาะนุ่มราวกับเห็นภาพแบบนี้จนชินตา แรงโยกเยกของขบวนรถคล้ายเปลกล่อมสิงโตน้อยในคราบสุนัขให้หลับไหล เหลือแต่เสียงเพอร์ของสัตว์ป่า เสียงพรูของลมหายใจ และเสียงกุกกักของล้อราง
            @Mackenzie
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfW9vwxWng4qqoBY2wM1BbXj4ruCGfC3nG7aKLkgGP5sqKvkPxdY5bfho8IQ1FpgbiPb1N7xbsvFTnuBrP_HaVOuKmSnv_OJ44rOnkl4EKLm--1zqjhiTFYL-2fs3ExtldP9f_h?key=SifZnKTHz0caNt6Ke8rLRQh2https://i.imgur.com/j2smUxd.png

Mackenzie โพสต์ 2024-11-12 15:19:17

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mackenzie เมื่อ 2024-11-12 15:22

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-11-12 11:02
231แวะกินพิซซ่าชิคาโก
2/11/2024 - 6.00 น.~
เช้า ...
43. Go to My Sweetie's Home IIMhttps://i.imgur.com/ZP7G7iY.png
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
กว่าจะหลับลงได้ก็ใช้เวลาอยู่สักพัก พอถูกดีนปลุกในตอนเช้าแมคเคนซีจึงตื่นมาด้วยอาการค่อนข้างงัวเงีย
“อรุณสวัสดิ์ ยังหลับได้ไม่เท่าไหร่เลย จะได้เวลาเปลี่ยนขบวนแล้วเหรอ”
มุ่นคิ้วหน้ายุ่ง ดวงตาปรือด้วยยังไม่ตื่นดีแต่ก็ต้องรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่รถไฟจะเทียบชานชาลาชิคาโก
“ยังดีที่วันนี้เราเปลี่ยนเป็นตู้นอนแล้ว ไม่งั้นได้ไปหาร้านสปาเป็นอันดับแรกตอนถึงบ้านนายแน่”
เมื่อลงจากรถไฟแล้วก็มองสำรวจไปรอบ ๆ ตอนนี้แมคเคนซีเริ่มคิดถึงที่นวดแผนไทยที่ประเทศไทยขึ้นมานิด ๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแม้จะมีระบมไปบ้างแต่ก็สบายตัวขึ้นเยอะ
“ตามนั้น หวังว่าพิซซ่าชิคาโกจะช่วยเยียวยาจิตใจนายจากอาหารเย็นเมื่อวานนะ”
มากับดีนก็ดีไปอย่าง อีกฝ่ายช่างสรรหาของกินใหม่ ๆ มาลิ้มลอง เขาเลยได้มีโอกาสทานอาหารที่ไม่เคยทานไปด้วย
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“งั้นเอาร้านนวดไทยดีกว่า ฉันว่าหายปวดเมื่อยได้เยอะกว่าสปาอีก ต้องจองคิวก่อนไหม”
พอได้ยินว่ามีร้านนวดแผนไทยแมคเคนซีก็สนใจขึ้นมาทันที แม้ว่าการทำสปานวดอโรมาจะผ่อนคลาย แต่การนวดแผนไทยนั้นช่วยคลายความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อได้ดีกว่า ไม่รู้ว่าร้านแบบนี้จะมีลูกค้าเยอะถึงขั้นจองคิวหรือเปล่า
“คิดว่ายัง ถ้าได้นอนต่ออีกสักตื่นน่าจะดี ไว้ตอนขึ้นรถไฟก็แล้วกัน”
หลังจากฟังเจ้าหน้าที่สาวอธิบายเส้นทางการไปร้านพิซซ่าและเดินมาตามคำแนะนำนั้นแล้วพวกเขาก็พบร้านพิซซ่าสไตล์ชิคาโกจริง ๆ พอเห็นอีกฝ่ายหัวเราะก็รู้เลยว่าสีหน้าตอนนี้ของเขาคงดูไม่จืดอยู่แน่ ๆ จึงขยี้ตาที่บวมช้ำราวกับคนอดนอนของตนเองแก้ความประหม่าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแถวนั้นเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟัน หวังว่าความเย็นของสายน้ำจะช่วยชะล้างความง่วงงุนไปได้บ้าง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“สามชั่วโมงเลยงั้นเหรอ สงสัยจะได้งีบไปก่อนอย่างที่นายว่า”
ทานมื้อเช้าก็คงต้องใช้เวลาประมาณนึง ไม่รู้ว่าดีนจะอยากใช้เวลาหลังจากนั้นไปเดินสำรวจรอบ ๆ สถานีอีกไหม ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็ต้องรับหน้าที่เป็นคนพาเจ้าหมาตัวโตเดินเล่น
“แพนไส้กรอกเบคอนหนึ่ง ขนมปังกระเทียมชีสหนึ่ง แล้วก็ซีซาร์สลัดครับ”
หลังจากที่ดีนสั่งอาหารแล้วเขาก็สั่งของตนเองบ้าง เนื่องจากเป็นมื้อเช้าเขาจึงยังไม่สั่งแบบจัดหนักจัดเต็มเท่าที่ควร
“ชิ้นใหญ่อยู่นะ แค่มื้อเช้าฉันว่าชิ้นเดียวก็อิ่มแล้ว”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ขากลับก็ต้องมาเปลี่ยนขบวนที่นี่อีกไม่ใช่เหรอ ไว้ค่อยลองหน้าอื่นอีกก็ได้”
ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่กลิ่นหอมของพิซซ่าที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ ช่างเย้ายวนใจเสียจนอยากจะเปิดกล่องลงมือทานเสียตอนนี้เลย
“แถวนี้ก็ได้ ตรงชานชาลาฉันว่าคนน่าจะเยอะแล้ว ตรงนั้นเป็นไง”
บอกพลางเดินพาอีกฝ่ายไปยังม้านั่งที่ว่างอยู่ อาจเป็นเพราะพวกเขามาถึงช่วงเช้าจึงยังไม่ค่อยมีใครมาตรงนี้มากนัก พอหาที่นั่งเหมาะ ๆ ได้ก็ถึงเวลามื้อเช้าของวันนี้ ขณะที่กำลังจะเปิดฝาชามซีซาร์สลัดแมคเคนซีก็รู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนที่มองพวกเขาอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมองก็เหมือนจะเห็นชายหญิงคู่นึงแต่งตัวซอมซ่อเมือนพวกโฮมเลส พวกเขาคงจะอาศัยอยู่แถวนี้ แมคเคนซีจึงไม่ได้สนใจและเตรียมจะลงมือทานอาหารต่อ
‘กลิ่นพวกเดมิก็อด….’
‘หอมเหลือเกิน ฆ่าพวกมันทิ้งแล้วกินเลยได้ไหม’
“………”
สาบานได้ว่าเขาไม่ได้หูฝาดไป ไม่รู้ว่าดีนได้ยินเหมือนกันหรือเปล่า ยังไม่ทันจะหันไปถามคนรัก เงาทะมึนสองเงาก็พาดผ่านอยู่เหนือร่างพวกเขาแล้ว
‘ตาย !’
“เฮ้ย !!”
สิ้นเสียงอันน่าขนลุกนั้นค้อนขนาดใหญ่ก็ฟาดลงตรงที่พวกเขานั่งอยู่ ดีที่ว่าทั้งแมคเคนซีและดีนต่างก็พุ่งตัวหลบไปทางด้านข้างคนละทิศคนละทางได้อย่างทันท่วงที แมคเคนซีกลิ้งไปกับพื้นสองถึงสามตลบ รู้ตัวได้เลยว่าที่แขนคงมีแผลถลอกปอกเปิกแน่ ๆ แต่เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจแผลเล็ก ๆ แค่นั้นหรอก ฝ่ามือใหญ่ชักดาบออกมาจากปลอกที่เหน็บไว้ตรงเอวแล้วรีบลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับอสุรกายตัวใหญ่ พอได้เห็นมันอย่างเต็มตาแล้วถึงได้รู้ว่าคือ ‘ไซคลอปส์’ ซึ่งพวกเขาเคยเจอมาก่อนที่ปารีส แต่ในตอนนั้นคนที่สู้กับมันมีแค่ดีน และอีกฝ่ายก็ถูกกระแสไฟฟ้าจากค้อนยักษ์ที่เป็นอาวุธของมันเล่นงานเอาด้วย แต่ไซคลอปส์ตนนี้ดูท่าทางจะหิวโซไม่มีอาหารตกถึงท้องมาเป็นเวลานาน มันจึงดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไหร่ แมคเคนซีเพียงแค่ต้องหลบการโจมตีจากค้อนของมันให้ดี และสุดท้ายก็จบลงที่ดาบของเขาแทงละลวงกลางลำตัวจนร่างของไซคลอปส์ตนนั้นสลายเป็นผุยผง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ดีน ! นายเป็นอะไร…ไหม”
หลังจากการต่อสู้ผ่านพ้นไป แมคเคนซีรีบวิ่งมาดูอาการคนรักด้วยความเป็นห่วง แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายโอดครวญกับเรื่องอะไรก็ถึงกับไปไม่เป็น
‘ห่วงอาหารอย่างนั้นเหรอเนี่ย’
“เดี๋ยวเราค่อยไปซื้อกันใหม่ก็ได้”
ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แค่ตบบ่าอีกฝ่ายปุ ๆ ปลอบ จากนั้นก็เก็บกวาดอาหารที่หกเลอะเทอะบริเวณนั้นไปทิ้งให้เรียบร้อยแล้วจึงพาดีนที่ใจสลายกับเศษซากอาหารไปซื้อพิซซ่าชิคาโกและสลัดใหม่ ซึ่งคราวนี้พวกเขาย้ายที่ไปทานกันที่ตรงแถวชานชาลาที่มีผู้คนผ่านไปมามากขึ้นแทน หลังจากที่เมื่อครู่ตัดสินใจผิดพลาดเลือกนั่งตรงที่เงียบ ๆ หากอยู่ที่ผู้คนพลุกพล่านเช่นนี้ ความเสี่ยงที่จะเจออสุรกายอาจจะน้อยกว่าก็เป็นได้
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“นายก็ห่วงแต่เรื่องกิน”
หัวเราะน้อย ๆ แล้วทานพิซซ่าในมือตนเองบ้างก่อนจะเหลือบมองแขนที่มีพลาสเตอร์ติดอยู่ ถึงเขาจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ดีนก็ช่วยทำแผลให้จนได้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด จากที่เมื่อคืนนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงแถมเมื่อครู่ยังไปปะทะกับอสุรกายมาอีกพอท้องอิ่มแล้วก็ง่วงนอนพอดี
“ฉันจะงีบสักหน่อย นายอย่าไปเถลไถลที่ไหนนะ เดี๋ยวไปเจอพวกมอนสเตอร์อีก”
เขารู้ว่าดีนเก่งกว่าแต่ก่อนมาก แต่ถึงอย่างไรการที่อีกฝ่ายออกไปเตร็ดเตร่ที่ไหนคนเดียวก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี แมคเคนซีเอนหลังพิงพนักพิงของม้านั่ง ยกมือขึ้นกอดอกแล้วหลับตาลง ไม่นานนักเขาก็หลับไป รอให้ดีนปลุกเมื่อถึงเวลารถไฟที่มุ่งหน้าไปสู่ซานอันโตนิโอจะมาถึง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
แมคเคนซีจำใจต้องตื่นเมื่อรถไฟขบวนที่พวกเขาจะโดยสารเทียบชานชาลา เมื่อเข้าไปยังตู้นอนที่จองไว้ก็รู้สึกว่าพื้นที่อาจจะคับแคบไปบ้างสำหรับผู้ชายตัวใหญ่สองคนกับลูกสิงโต (ในคราบสุนัขเชาเชา) อีกหนึ่งตัว
“อืม…นายต้องนอนกับออมเล็ตใช่ไหม งั้นฉันนอนข้างบนแล้วกัน”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่แมคเคนซีก็แค่เอากระเป๋าสัมภาระไปเก็บแล้วเดินสำรวจภายในตู้นอนจนทั่วก่อนจะมานั่งตรงเก้าอี้ยาวเพื่อรอเวลารถไฟออก เขายังไม่คิดจะปีนขึ้น ๆ ลง ๆ เตียงในตอนนี้
“แล้วจะยังไงกันต่อ อยู่ที่นี่ก่อนหรือว่าจะไปเดินดูอะไรข้างนอกดี”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“นายกำลังจะบอกว่าเราจะนอนเบียดกันบนเตียงสามฟุตนี่งั้นเหรอ”
มองเตียงขนาดที่น่าจะพอเหมาะสำหรับนอนคนเดียวแล้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ แอบคิดไปว่าหากพวกเขาไม่นอนกอดกันจนตัวกลมก็ต้องมีหนึ่งในใครสักคนแน่ ๆ ที่อาจตกจากเตียงไปนอนบนพื้นเป็นเพื่อนออมเล็ต
“โอเค งั้นระหว่างนี้ก็มาพักผ่อนเอาแรงกันสักหน่อย”
เมื่อดีนบอกแบบนั้นแมคเคนซีก็เห็นดีเห็นงามด้วย หลังจากที่ได้งีบระหว่างรอรถไฟไปตื่นนึงก็ทำให้หายง่วงไปได้นิดหน่อย เขาลุกไปล้างหน้าให้รู้สึกสดชื่นขึ้นแล้วกับมานั่งชมวิว ไม่นานนักเสียงของดีนกับออมเล็ตก็เงียบลง พอหันไปดูก็เห็นว่าหลับกันไปทั้งคู่เสียแล้ว ริมฝีปากอิ่มยิ้มเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู เขาลุกไปห่มผ้าให้ผู้ร่วมเดินทางทั้งคู่แล้วกลับมานั่งดูทิวทัศน์ข้างทางต่อ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
หลังจากให้ดีนได้นอนจนเต็มอิ่ม แม้จะเป็นเวลาเพียงสองชั่วโมงก็ตาม ซึ่งเป็นธรรมดาของอีกฝ่ายที่ไม่ชอบใช้เวลางีบนานเกินไปนัก ก็ได้เวลามื้อกลางวัน อาหารวันนี้เป็นเมนูที่เขาเคยทานมาแล้วก่อนหน้านี้แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเมื่อกลายมาเป็นที่นั่งแบบตู้นอนแล้วแม้เมนูจะเหมือนกันหากแต่หน้าตาอาหารกลับดูอัพเกรดน่าทานกว่า
“ฉันอยากลองนะ แต่ว่ารสชาติมัน…น่าไว้ใจไหม”
แมคเคนซีที่กำลังทานเบอร์เกอร์เนื้อแองกัสสุดชุ่มฉ่ำมองอาหารที่ชื่อว่าซาโวรี่ชิลลี่โบลว์แล้วเลื่อนสายตามามองผู้ชักชวน ไม่รู้ว่ารสชาติน่าไว้ใจไหมแต่สีสันไม่น่าไว้ใจสุด ๆ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
ได้ยินเช่นนั้นแมคเคนซีก็หรี่ตามองก่อนจะหยิบช้อนของตนมาลองักซาโวรี่ชิลลี่โบลว์ชิมคำนึง
“แค่ก ๆ !”
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ รีบหยิบน้ำผลไม้ที่สั่งไว้มาดื่มแทบไม่ทัน
“มันก็ยังเผ็ดอยู่ดี นายคงไม่ให้ฉันกินอาหารเผ็ดทุกมื้อตอนอยู่บ้านนายหรอกใช่ไหม”
ถามแล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก ไม่อยากนึกเลยว่าหากเขาไปอยู่บ้านดีนแล้วได้ทานอาหารเผ็ดทุกมื้อจริง ๆ ปากเขาจะบวมเห่อขนาดไหน หวังว่าคนรักและครอบครัวของอีกฝ่ายจะไม่ใจร้ายกับเขานัก
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“จะได้ผันตัวไปเป็นวีแกนก็ตอนนี้ล่ะมั้ง”
พึมพำหน้ามุ่ยเล็กน้อย เขามองผักและเนื้อแองกัสที่สอดไส้อยู่ในเบอร์เกอร์แล้วกัดกร้วมเข้าไปคำเบ้อเร่อเพื่อเตรียมบอกลาเมนูเนื้อที่จะได้ทานในอีกไม่กี่มื้อก่อนไปถึงบ้านดีนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
หลังจากทานอาหารมื้อกลางวันกันเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็นั่งชมวิวกันในโบกี้ส่วนที่เป็นคาเฟ่กันต่ออีกหน่อย
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“คราวนี้ฉันเห็นด้วยกับนายนะ”
ถึงปกติจะไม่ใช่คนเล่นเกมบ่อยแต่ก็ยอมรับว่าการอยู่เฉย ๆ บนรถไฟหลายชั่วโมงนั้นค่อนข้างน่าเบื่อจริง ๆ หากเป็นเมื่อก่อนคงพกหนังสือสักเล่มมาอ่านด้วย แต่หลังจากมาอยู่ที่ค่าย การไปร้านหนังสือก็ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน เรียกว่าแทบจะไม่ได้ไปเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่ามีหนังสืออะไรออกใหม่บ้าง ที่นี่น่าจะมีบอร์ดเกมหรือห้องเล่นเกมให้เล่นคลายความเบื่อสักหน่อย
หลังจากนั่ง ๆ นอน ๆ คุยเรื่องสัพเพเหระกับดีนไปจนถึงเล่นกับออมเล็ตเพื่อฆ่าเวลาแล้วก็ได้เวลาอาหารเย็น ซึ่งอาหารจานหลักนั้นแมคเคนซีเลือกเนื้ออกไก่ย่างกระทะราดซอสเห็ดมอเรลทานคู่กับไวน์ขาว รสชาตินั้นจัดได้ว่าค่อนข้างดีเทียบเท่าตามร้านอาหารเลยทีเดียว
“ดื่มเป็นขวดก็ได้เมาพอดี แค่นิดหน่อยก็พอน่า”
บอกพลางหั่นเนื้อไก่ชิ้นพอดีคำวางลงในจานสเต็กเนื้อของดีน
“ลองชิมดูสิ จะชิมไวน์ของฉันด้วยก็ได้นะ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ก็จริง แต่นายคงไม่อยากเจอหน้าคนในครอบครัวสภาพเมาค้างตั้งแต่วันแรกที่ถึงบ้านหรอกใช่ไหม”
อันที่จริงคนที่บ้านดีนคงรู้อยู่แล้วว่าลูกชายเป็นคนอย่างไร แต่อย่างน้อยหากได้พบกันในสภาพที่สติยังสมบูรณ์ดีน่าจะเหมาะกว่า อย่างน้อยเขาอาจได้ยินผู้ปกครองของอีกฝ่ายชมว่า ‘ไม่พบกันตั้งนาน ลูกดูโตขึ้นนะ’ อะไรประมาณนี้ก็ได้
“เดี๋ยวไปถึงบ้านนายก็มีของอร่อยรออยู่เยอะแยะแล้ว”
เขากล่าวขอบคุณแล้วลองทานสเต็กที่ดีนหั่นมาให้บ้าง ซึ่งรสชาติก็อร่อยสมกับเป็นเมนูแนะนำจริง ๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะสั่งเมนูนี้ตอนขากลับก็ได้
“เราจะถึงซานอันโตนิโอกันกี่โมงนะ”
พอมองออกไปด้านนอกก็ยังเห็นท้องฟ้าสว่างจ้า หากไม่ได้ดูนาฬิกาก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“อืม…ได้”
แมคเคนซียักไหล่ก่อนจะพยักหน้ารับ เขาก็ไม่ได้คิดจะห้ามจริงจังเท่าไหร่ ไหน ๆ ดีนก็โตแล้ว (ถึงจะยังมีบางนิสัยที่เด็กไปบ้าง) น่าจะรู้ลิมิตตัวเอง
“ถ้าติดใจจนไม่อยากกลับค่ายก็แย่สิ”
บอกยิ้ม ๆ พลางมองของหวานที่ถูกยกมาเสิร์ฟซึ่งเขาคิดว่าตนเองคิดถูกแล้วที่เลือกช็อกโกแลตสพูนเค้กอุ่น ๆ ที่เสิร์ฟพร้อมกับพุดดิ้งช็อกโกแลตกานาช เพราะเมื่อเห็นของหวานของดีนแล้วก็คิดว่ามันน่าจะหวานกว่าของเขาแน่ ๆ
“โอเค ฉันไม่มีปัญหาเรื่องนั่งรถบัสหรอก”
ส่วนตัวคิดว่ากว่าจะถึงก็เกือบค่ำแล้ว แต่ก็เพิ่งนึกขึ้นได้อีกครั้งว่าตอนนี้ท้องฟ้าไม่มีช่วงเวลาที่มืดเลยนี่นะ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
ทั้งที่กำลังอร่อยกับมื้ออาหาร แต่พอดีนพูดถึงเรื่องออกจากค่ายขึ้นมา รสชาติอาหารที่ว่าอร่อยก็เจื่อนลงไปนิดหน่อย
“เรื่องออกจากค่ายฉันก็คิดไว้เหมือนกัน ถ้าออกไปเมื่อไหร่ก็คงไปเรียนต่อให้จบ ฉันยังต้องกลับไปช่วยงานพ่อ…”
ไม่ใช่เพราะรักสบายจนไม่อยากออกจากค่ายฮาร์ฟบลัด แมคเคนซีเองก็รู้ดีว่าตนเองยังมีหน้าที่ที่ต้องไปทำต่อ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ให้พ่อช่วยทำเรื่องดรอปไว้ตั้งแต่เขามาอยู่ที่ค่าย รวมถึงการกลับไปช่วยงานพ่อและรับช่วงต่อกิจการของครอบครัวในภายภาคหน้า แต่ที่เขารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับการออกจากค่ายก็คือเขาต้องแยกจากกับดีนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาต่างหาก การจากลากับสิ่งที่รักเป็นเรื่องที่แมคเคนซีไม่ชอบเอาเสียเลย แค่คิดถึงช่วงเวลานั้นก็เผลอถอนหายใจออกมา
เขามองจานชีสเค้กที่ดีนเลื่อนมาให้ตรงหน้า ใช้ส้อมตัดแบ่งมาชิมเล็กน้อย รสชาติอร่อยดี ติดตรงที่หวานกว่าช็อกโกแลตเค้กของเขาจริง ๆ ด้วย
“แลกกันสิ ชิมของฉันบ้าง แต่อาจจะไม่หวานเท่าของนายนะ”
ว่าแล้วก็เลื่อนจานของหวานของตนให้คนรักบ้าง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ถ้านายทำงานที่นั่นและมีวีซ่าถาวร (ILR) ก็ประมาณห้าปี แต่ถ้าไม่มีก็ต้องอยู่ประมาณสิบปีถึงจะยื่นขอสัญชาติได้ แต่ขั้นตอนมันเยอะกว่านั้น นายต้องผ่านการทดสอบความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในอังกฤษด้วย”
ที่แมคเคนซีอธิบายนั้นเป็นแบบรวบรัดจริง ๆ รายละเอียดอื่น ๆ ยังมีเยอะกว่านี้มาก นอกจากนี้ก็ยังมีอีกหลายเงื่อนไขด้วย
“ใช่ ฉันไม่อยากให้คนกินรสหวานจัดอย่างนายต้องมาบ่นที—-”
ขณะพูดเรื่องของหวานแต่ในหัวก็นึกถึงเรื่องที่ดีนเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แมคเคนซีจึงจ้องดีนที่กำลังทานขนมอย่างเอร็ดอร่อยตาโต
“ด..เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ที่นายพูดหมายความว่าไง นาย…นายจะย้ายไปอยู่กับฉันที่อังกฤษงั้นเหรอ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“อ…เอาจริงเหรอ ที่จริงที่นายบอกก็น่าสนนะ ที่ว่านายจะมาทำตำแหน่งอาร์แอนด์ดีที่บริษัทครอบครัวฉัน ยิ่งถ้าเป็นตำแหน่งที่ต้องใช้ทักษะพิเศษ นายทำงานแค่สองสามปีที่บริษัทฉันก็ออกเอกสารยืนยันขอวีซ่าถาวรให้ได้แล้ว”
หากดีนจะย้ายมาอยู่กับเขาที่อังกฤษจริง ๆ ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดีมากทีเดียว
“ที่นายพูดก็ถูก ฉันทิ้งธุรกิจของครอบครัวไปไม่ได้ ที่ฉันเรียนบริหารก็เพื่อจะไปต่อยอดรับกิจการต่อจากพ่อ แต่ว่า…ถ้านายคิดว่าการขอวีซ่าถาวรมันยุ่งยาก ฉันมีอีกวิธีนะ”
บอกไปแค่นั้นแล้วก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว แล้วเรียกพนักงานมาขอน้ำเปล่าสองแก้ว
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
พอถูกดวงตาสีเปลือกไม้ของดีจ้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แมคเคนซีจึงอมยิ้มเขินไปกันใหญ่
“ก็…อืม…ใช่ ฉันหมายถึงแบบนั้น เอ่อ…แต่ก็ไม่ใช่เร็ว ๆ นี้หรอก กว่าจะขอวีซ่าติดตามคู่สมรสได้เราต้องอยู่ด้วยกันอย่างต่ำสองปีก่อน แล้วก็เอ่อ…เราต้องจดทะเบียนสมรสกัน……ฉัน..ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้นะ แบบว่าให้เราพร้อมกันทั้งคู่ก่อน อา…ให้ตายสิ”
ทั้งที่ไม่ใช่การขอแต่งงานแท้ ๆ แต่ก็ลุกลี้ลุกลนเสียจนไม่เป็นตัวเองจนแมคเคนซีต้องหลบสายตาดีนไปทางอื่นแล้วยกมือขึ้นลูบหน้า
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือเปล่าถึงรู้สึกว่าดวงตาสีเปลือกไม้หวาน ๆ คู่นั้นดูหยาดเยิ้มกว่าเดิมอีก แมคเคนซีมองฝ่ามือใหญ่ที่ตบบ่าตนก่อนจะจับมากุมไว้ด้วยมือทั้งคู่ของตนเอง
“ฉันเลือกแล้ว ก็ต้องมั่นใจสิ ฉันแค่อยากให้ตัวเองมั่นคงกว่านี้ก่อน เมื่อถึงเวลาที่เราสร้างครอบครัวด้วยกัน นายจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบาก”
พอคลายมือออกดีนก็ไปจับแก้วไวน์มาดื่มต่อ แถมยังเติมไปอีกหลายรอบจนน้ำเปล่าที่เขาสั่งมาเผื่อเป็นหมัน แมคเคนซีจึงรับผิดชอบน้ำแก้วนั้นไปแทน จากนั้นก็ช่วยพยุงดีนที่เริ่มเมาเล็กน้อยกลับไปยังตู้นอน
“สภาพนี้ถ้าฉันนอนด้วยนายจะไม่กินที่หรือเบียดฉันตกเตียงใช่ไหม”
เรียวนิ้วสางผมสีเข้มของคนรักที่มาวอแวเขาหลังจากพากันมานั่งที่เตียง พอเหลือบตามองก็เห็นออมเล็ตกำลังเอาหัวถูไถขาดีนอีกทอดนึง ให้ตายสิ เหมือนตอนนี้เขากำลังอยู่ในตู้นอนเดียวกันกับหมาสองตัวไม่มีผิด
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“บ้าเอ๊ย มันคนละแบบกัน”
ขณะที่ตั้งใจจะดันหัวดีนออกแล้วไล่เจ้าตัวให้ไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนกันสักทีก็สบเข้ากับสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา…แบบมีความหมาย แน่นอนว่าแมคเคนซีไม่ได้คิดไปเองเพราะไม่กี่นาทีต่อมาดีนก็โถมแรงใส่เขาจนล้มลงไปนอนบนเตียงด้วยกันทั้งคู่
ดูท่าวันนี้จะได้นอนเตียงเดียวกันแน่นอนแล้วล่ะ
https://i.imgur.com/ZP7G7iY.png
https://imgur.com/dyH15JT.png
ตื่นรู้ +2 จากการพิชิตไซคลอปส์ครั้งแรก
@God

Mackenzie โพสต์ 2024-12-16 15:13:56

49.2. Happy Birthday MackenzieMhttps://i.imgur.com/ZP7G7iY.png
-12.12.24/07:00AM.-
วันนี้แมคเคนซีตื่นเช้ากว่าปกติ เมื่อคืนนี้เขาหลับสนิทและหลับลึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายวันอย่างกับโดนวางยานอนหลับ อาจเป็นได้ว่าเพราะเหนื่อยจากการเดินทางไม่ก็เตียงที่ตู้นอนของรถไฟนั้นนอนสบายเกินไป…ซึ่งเขาว่าไม่ใช่อย่างหลังแน่ หลังจากขยี้ตาไล่ความมึนงงแมคเคนซีก็มองไปยังเตียงที่อยู่ตรงข้ามกัน เตียงของดีนว่างเปล่า…แต่ปกติอีกฝ่ายก็เป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วจึงไม่ได้เอะใจอะไร
“หือ…?”
ครั้นเมื่อลุกขึ้นนั่งกลับต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าคนรักของเขาไปนอนหลับซบเจ้าลูกสิงโตนีเมียนตรงเบาะนอนของสัตว์เลี้ยงเสียได้ หรือว่าเมื่อคืนอีกฝ่ายจะนอนคนเดียวแล้วเกิดเหงาขึ้นมาแต่ไม่อยากรบกวนเขาก็เลยไปนอนกับออมเล็ตแทน กำลังจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าอย่างนั้นแต่ก็ดันเหลือบไปเห็นหอกสัมฤทธิ์วางอยู่ใกล้มือเจ้าของที่กำลังหลับสนิท เพียงแค่นั้นก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที ถึงอย่างนั้นแมคเคนซีก็ยังไม่คิดจะปลุกดีนเพื่อมาถามตอนนี้ เขาหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้ร่างใหญ่ ๆ ของดีนกับออมเล็ต ก่อนจะหันไปมองเชมัสที่ดูจะหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นกัน จากนั้นก็เก็บที่นอนและลุกไปอาบน้ำ
@DEAN
เมื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแมคเคนซีก็เดินออกมา คนที่เขาเฝ้ารอให้ตื่นกลับยังไม่ตื่น มีเพียงแค่เด็กชายตัวน้อยที่มองเขาตาแป๋วด้วยสีหน้าสงสัย
“อรุณสวัสดิ์เชมัส อืม…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พอตื่นมาก็เห็นอย่างที่นายเห็น หมอนั่นอาจจะ…อยากนอนกับออมเล็ตก็ได้มั้ง”
เขายักไหล่เล็กน้อยแล้วไปหยิบผ้าขนหนูมาให้อีกฝ่าย
“นายไปอาบน้ำก่อนเถอะ ดีนตื่นมาจะได้อาบน้ำต่อ”
“โอเคฮะ”
เชมัสรับผ้าขนหนูมาแล้วไปหยิบเสื้อผ้าที่จะใช้ผลัดเปลี่ยนก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กชายเพิ่งมีอายุครบ 12 ปีเมื่อไม่กี่วันก่อน และพวกเขาก็เพิ่งรู้ว่าเชมัสเป็นเดมิก็อดเช่นเดียวกัน ดังนั้นแม้อีกฝ่ายจะเริ่มมองเห็นอสุรกายแต่ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเหล่าเดมิก็อดต้องต่อสู้และเข่นฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นด้วย แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้เชมัสรู้เรื่องราวอันโหดร้ายนั้น…อย่างน้อยก็ในตอนนี้ จนกว่าพวกเขาจะเดินทางถึงค่ายฮาล์ฟบลัด
ส่วนตอนนี้ก็ได้เวลาปลุกคนที่กำลังฝันหวานแล้ว
“เฮ้ ดีน…ตื่น นายควรไปนอนที่เตียงดี ๆ นะ”
แมคเคนซียอบตัวลงตรงหน้าดีน มองใบหน้าคมคายที่บัดนี้เปลือกตาปิดสนิทจนเห็นขนตายาวเรียงกันเป็นแพ ฝ่ามือใหญ่กุมไหล่หนาข้างหนึ่งของคนรักไว้แล้วออกแรงเขย่าเบา ๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมานอนตรงนี้นานเท่าไรแล้ว หากยังไม่อยากตื่นก็ควรไปนอนที่เตียงดี ๆ
“หงิง…อ๊าววววว”
แต่ดันเป็นเจ้าลูกสิงโตนีเมียนที่ตื่นขึ้นมาแทน มันค่อย ๆ ขยับตัวออกมาจากอ้อมกอดของดีนแล้วหาวหวอดใหญ่ด้วยสีหน้างัวเงียก่อนจะสะบัดหัวและสะบัดตัวจนขนฟุ้งกระจายจนแมคเคนซีต้องใช้แขนปิดจมูกไว้
@DEAN
“ฉันควรเป็นฝ่ายถามนายมากกว่า…”
เมื่ออีกฝ่ายรู้สึกตัวแล้วแมคเคนซีก็ผละออกมานั่งที่เตียงกอดอกมองท่าทางเหมือนคนเมาค้างของดีน แต่เขามั่นใจว่าเมื่อคืนอีกฝ่ายคงไม่ได้นึกครึ้มไปนั่งดื่มที่บาร์ของรถไฟคนเดียวแน่ ๆ…หากพูดให้ถูกคืออย่างน้อยก็ไม่สวมแว่นตาว่ายน้ำนี่ไปอวดใครต่อใครแน่นอน
“เอาล่ะ นายควรเล่าให้ฉันฟังก่อนที่เชมัสจะอาบน้ำเสร็จแล้วออกมานะ”
@DEAN
“เมลูซีน…?”
แม้จะไม่รู้จักชื่ออสุรกายส่วนมากที่เคยพบเจอมาก็ตาม แต่เมื่อได้ยินชื่อร้านกาแฟดังแล้ว นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจอย่างแมคเคนซีที่ต้องคอยศึกษาข้อมูลของแบรนด์ต่าง ๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าอสูรกายที่ถูกนำมาเป็นมาสคอตร้านนั้นมีนามว่าอะไร
“ฉัน…ไม่ได้ยินอะไรเลย เมื่อคืนหลับสนิทอย่างกับซ้อมตาย เชมัสก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น”
เมื่อถูกถามก็ยิ่งนึกแปลกใจกว่าเดิม ปกติเขาไม่ใช่คนหลับลึกถึงขนาดที่ว่าได้ยินเสียงอะไรแล้วจะไม่ตื่น หากพูดให้ถูกก็คือเขาค่อนข้างจะหูไวต่อเสียงรอบข้างขณะอยู่ท่ามกลางความเงียบด้วยซ้ำ
“แล้วนายน่ะ กรี๊ดได้แต่ปลุกฉันไม่ได้หรือไง ทำไมต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง”
แล้วก็กลับมาตีหน้าเข้มต่อ แมคเคนซีรู้อยู่แล้วว่าดีนเจนจัดในโลกแห่งทวยเทพมากกว่าเขา แต่นี่ถึงขนาดอออกไปเผชิญอันตรายกับอสุรกายสองตนเพียงลำพัง จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาดูเป็นคนพึ่งพาไม่ได้หรืออีกฝ่ายบ้าดีเดือดเกินไปกันแน่
“งั้นนายจะนอนสักตื่นก่อนไหม พอหายเพลียแล้วค่อยไปกินมื้อเช้า“
@DEAN
ฟังที่ดีนอธิบายแล้วก็พอเข้าใจ เขามองอีกฝ่ายก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอด ลูบหลังเบา ๆ แล้วผละออกมาพาคนสายตาสั้นระดับหนักไปนั่งที่เตียง
“พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันดูเชมัสกับออมเล็ตให้”
ตอนแรกว่าจะหยิบแว่นตาให้แต่ก็ดันไม่สบอารมณ์จนลืมตัว ตอนนี้อีกฝ่ายจะนอนพักต่อคงไม่จำเป็นต้องใช้ หลังจากนั้นสักพักเชมัสก็ออกมาจากห้องน้ำ ดูเหมือนจะโล่งใจที่เห็นดีนไปนอนบนเตียงแล้ว
“หิวหรือยัง จะออกไปกินมื้อเช้ากันก่อนไหม”
เขาหันมาถามเด็กชายที่กำลังเก็บเสื้อที่ใช้แล้วใส่กระเป๋า
“ผมยังไงก็ได้…รอพี่ดีนก่อนก็ได้ฮะ”
เหมือนว่าเชมัสตั้งใจจะพูดประโยคประจำตัว แต่พอเห็นแมคเคนซีจ้องหน้าอยู่เลยเปลี่ยนคำตอบเสียใหม่
“โอเค ถ้าหิวก่อนก็บอก ฉันจะพาไป”
พอบอกเชมัสแล้วก็หันมาห่มผ้าให้ดีนก่อนจะลุกไปหยิบหนังสือเล่มใหม่ที่อ่านค้างไว้มานั่งอ่านตรงม้านั่ง
@DEAN
สุดท้ายจากที่ว่าจะรอดีนตื่นไปทานมื้อเช้าพร้อมกันก็กลายเป็นว่ามีแค่แมคเคนซีกับเชมัสสองคนเท่านั้น และดูท่าว่าอีกฝ่ายคงจะต้องการชาร์จพลังยาว ๆ เขาจึงรับหน้าที่คอยให้อาหารออมเล็ตและพาเด็กชายไปทานมื้อเที่ยงอีกมื้อหนึ่ง กว่าจะได้ทานอาหารกันพร้อมหน้าก็เข้าสู่มื้อเย็นแล้ว วันนี้แมคเคนซีตั้งใจว่าจะไม่นอนจนกว่าจะถึงสถานีชิคาโก ซึ่งกว่าจะถึงก็เป็นเวลาปาเข้าไปเที่ยงคืน
เมื่อลงจากรถไฟพวกเขาก็ไปเปิดห้องโรงแรมระดับสามดาวที่ใกล้ ๆ กับสถานีเพื่อที่ว่าพรุ่งนี้จะได้ประหยัดเวลา ยังไงเสียพรุ่งนี้พวกเขาก็ออกเดินทางกันตอนเช้าอยู่แล้ว แค่นอนให้ผ่านไปคืนนึง สำหรับเขาเพียงแค่สะอาดก็ถือว่าใช้ได้
“นายกับเชมัสนอนที่เตียงแล้วกัน ฉันนอนที่โซฟาเอง”
แมคเคนซีบอกหลังจากเข้ามาภายในห้องของโรงแรม เนื่องจากพวกเขามาถึงกลางดึก จึงมีห้องว่างไม่มากนัก ห้องที่พวกเขานอนในคืนนี้จึงเป็นห้องขนาดไม่กว้างมีพื้นที่พอวางเตียงคิงไซส์ได้เพียงหนึ่งหลัง แต่ยังดีที่ภายในห้องมีโซฟาอีกหนึ่งตัว
@DEAN
“ไม่ได้เอาเปรียบอะไรนี่ นายก็เพลียอยู่ เชมัสก็ยังเด็กควรได้นอนที่เตียงดี ๆ”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่พอเหลือบไปเห็นหน้าเชมัสที่ดูง่วงนอนเต็มทีเลยคิดว่าเกี่ยงกันไปก็เสียเวลานอนเปล่า ๆ สุดท้ายจึงถอนหายใจบาง ๆ
“โอเค งั้นก็เอาตามที่เชมัสบอก นอนดี ๆ ล่ะ อย่าให้รู้ว่ากลิ้งตกโซฟากลางดึกนะ”
บอกพลางจัดแจงยกหมอนกับผ้าห่มชุดนึงมาวางไว้ที่โซฟาให้เด็กชาย เนื่องจากหลังทานมื้อเย็นที่รถไฟเสร็จแมคเคนซีก็อาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ พอตกลงกันเสร็จเขาจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วมานอนที่ฝั่งนึงของเตียง
“ราตรีสวัสดิ์“
@DEAN
ถึงแม้จะปิดไฟในห้อง แต่แสงอาทิตย์จากด้านนอกก็ไม่ได้ทำให้ภายในห้องมืดสนิทเสียทีเดียว ขณะที่กำลังจะหลับตาลงด้วยความง่วงก็รู้สึกได้ถึงร่างของคนข้าง ๆ ที่เบียดเข้ามา อาจเป็นเพราะความเงียบจึงได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของดีนกล่าวสุขสันต์วันเกิดเขาอย่างชัดเจน ริมฝีปากได้รูปของแมคเคนซีระบายรอยยิ้มเล็กน้อย ภาพงานวันเกิดในช่วงปีต่าง ๆ ฉายขึ้นมาในความคิด เขาในปีก่อน ๆ เมื่อวัยเด็กตอนอยู่ที่อังกฤษมักจะฉลองวันเกิดกับคนในครอบครัว บางปีก็จัดงานที่บ้านและชวนเพื่อนที่โรงเรียนมาร่วมงาน พอโตขึ้นมาระดับไฮสคูลกับมหาวิทยาลัยก็ไปปาร์ตี้กับกลุ่มเพื่อนสนิท ที่สำคัญคือปีที่แล้วดีนก็มาร่วมปาร์ตี้งานวันเกิดของเขาด้วยทั้งที่อีกฝ่ายกำลังยุ่งกับการทำธีสิสจนแทบไม่มีเวลานอนแท้ ๆ
“ขอบคุณดีน ฉันก็รักนาย อยู่เป็นของขวัญให้ฉันไปนาน ๆ นะ”
เขาพลิกตัวกลับมาหาคนรัก พูดเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน แม้ว่าวันเกิดปีนี้ของเขาจะไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีการเป่าเค้กหรือร้องเพลงวันเกิดเช่นหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา แต่การได้อยู่กับคนที่รักในวันสำคัญของตนเองก็ถือว่าเป็นความสุขที่แมคเคนซีพึงพอใจ เรียวแขนพาดกอดเอวสอบของอีกฝ่าย ดวงตาสีฮาเซลปิดปรือลงก่อนจะค่อย ๆ หลับไป.
.
.@DEAN
-13.12.24-
พวกเขาเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมในช่วงเช้าแล้วไปขึ้นรถไฟขบวนที่จะไปนิวยอร์ก ตู้นอนวันนี้มีขนาดเล็กลงกว่าขบวนก่อนที่พวกเขาโดยสารจึงต้องจองเป็นสองตู้นอนแทนโดยเขากับดีนนอนตู้เดียวกันและเชมัสนอนแยกอีกตู้นึง
“ผมโอเคฮะ พวกพี่ไม่ต้องห่วงนะ”
พอเสนอว่าให้นอนกับใครสักคนในพวกเขาก็ได้รับคำตอบจากเด็กชายมาแบบนี้ จะว่าไปเชมัสเองก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน เด็กชายก็คงนอนคนเดียวมาโดยตลอด เผลอ ๆ อาจสะดวกใจกว่าที่จะนอนกับคนคุ้นเคยแต่ยังไม่สนิทสนมกันมากนักก็ได้ เมื่อแบ่งห้องนอนกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน มีแค่ช่วงเวลามื้ออาหารเท่านั้นที่จะได้อยู่กันพร้อมหน้า และเมื่อถึงเวลาค่ำก็ได้เวลาแยกย้ายกันเข้าตู้นอนอีกครั้ง
“ถ้าไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมากฉันว่าตื่นสักตีห้าก็น่าจะทัน หรือนายว่าไง”
หันมาถามความเห็นดีนกลับเกี่ยวกับเรื่องการตื่นนอนพรุ่งนี้เช้า จากนั้นก็ตักไอศกรีมทานอีกคำ รสหวานละมุนของวนิลาอวลอยู่ในปาก นาน ๆ ได้ทานของหวานเย็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
@DEAN
“ฉันบอกแล้วว่ามาไม่ไหวก็ไม่เป็นไร”
พออีกฝ่ายรื้อฟื้นขึ้นมาเขาเลยหัวเราะตามไปด้วย เวลาดีนเมาว่าแปลกแล้ว แต่การหลับคาโต๊ะในบาร์ท่ามกลางเสียงดนตรีดังกระหึ่มนั้นแปลกยิ่งกว่า
“ว่าแต่ทำไมตอนนั้นนายถึงมา อยากมาปาร์ตี้แก้เครียด…หรือเกรงใจเพราะฉันชวน”
เกิดสงสัยขึ้นมา หากอยากปาร์ตี้แก้เครียดดีนก็มีกลุ่มเพื่อนเที่ยวอยู่แล้ว ส่วนเรื่องความเกรงใจ…นั่นสิ หรือจะเป็นแบบนั้น พอคิดแล้วก็แอบห่อเหี่ยวขึ้นมา
“อืม…พรุ่งนี้แล้ว ถ้าถึงค่ายฉันก็คงเอาของฝากไปให้น้องที่บ้าน หาข้อมูลเรื่องกริมาลคินเพิ่มเติมอีกหน่อย แล้วก็คงไปอิธากาเลย”
นึกถึงแพลนที่ตัวเองวางไว้คร่าว ๆ หลังจากกลับค่าย จะว่าไปกลับค่ายคราวนี้ก็อยู่แค่ไม่กี่วันก็ต้องออกเดินทางอีกแล้ว
“แล้วนายล่ะ มีแผนจะทำอะไร“
@DEAN
“แน่นอนสิ ใครจะชวนคนที่ไม่อยากเจอให้มางานวันเกิดตัวเองล่ะ”
มองตอบคนข้าง ๆ แล้วยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากกับความหมายที่แฝงอยู่ในประโยค
“นั่นก็ส่วนนึง…อีกอย่างคือฉันอยากเลี้ยงสัตว์ ไม่รู้สิ เห็นนายอยู่กับออมเล็ตแล้วก็นึกถึงหมาที่บ้านขึ้นมา แต่จะให้ไปจับสิงโตนีเมียนฝีมือฉันคงยังไม่ถึงขั้นนั้น ถ้าเป็นกริมาลคินฉันอาจจะทำได้ก็ได้ มีสัตว์เลี้ยงก็เหมือนมีเพื่อนที่ดีคนนึงเลยว่าไหม”
อันที่จริงแมคเคนซียังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากริมาลคินเป็นแมวหน้าตาอย่างไร เขารู้เพียงแค่ว่าตนเองรู้สึกถูกชะตาสัตว์วิเศษชนิดนี้จากลักษณะนิสัยที่แม่มดเฮ็กซาเรียบอกเล่ามาเท่านั้น จะเซิร์ทหาในอินเทอร์เน็ตตอนอยู่นอกค่ายก็จะเป็นการเรียกพวกอสุรกายเหมือนคราวที่พวกเขากลับจากไปเที่ยวสวนสนุก ดังนั้นใช้เท่าที่จำเป็นจะดีกว่า
“ก็คงเดินทางหลายชั่วโมง ยังไม่รู้เลยว่าต้องไปกี่วัน ถ้านานฉันว่าจะกลับมาช่วงคริสต์มาส หวังว่าตอนนั้นนายจะยังอยู่ที่ค่าย…”
แมคเคนซีรู้ว่าพอกลับจากซานอันโตนิโอแล้ว ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันของพวกเขาอาจมีน้อยลง ดีนเองที่ตอนนี้ถือได้ว่าเป็นแนวหน้าของค่ายคงมีภารกิจมากมายรออยู่อีกเยอะแยะ ส่วนเขาก็…นอกจากไปอิธากาแล้วก็ยังไม่รู้อนาคตตัวเองเท่าไหร่
“ช่วงที่ฉันไม่อยู่นายกลับไปนอนบ้านตัวเองก่อนก็ได้ น้อง ๆ คิดถึงนายแย่แล้ว“
@DEAN
“นายว่าสิงโตกับแมวเลี้ยงเหมือนกันไหม”
อาจฟังดูเป็นคำถามโง่ ๆ แต่สัตว์จำพวกสิงโตและเสือนั้นก็ถือว่าเป็นสัตว์สายพันธุ์เดียวกันกับแมว ไม่แน่ว่าอาจมีจุดเชื่อมโยงบางอย่างที่เหมือนกันก็ได้
“ไม่เห็นเป็นไร ถ้าวันเกิดนายไม่อยู่ค่ายแล้วคิดถึงฉันก็ติดต่อมาสิ ถ้าไม่ใช่สถานที่อย่างโอลิมปัสหรือแอตแลนติส ฉันจะไปหา…ถ้านายอยากให้ไปนะ”
อย่างน้อยเขาก็ยังนั่งเครื่องบินได้ น่าจะประหยัดเวลาเดินทางได้เยอะ
“ยังไม่ได้ไปเลยสักหน่อย อย่างน้อยฉันก็ยังอยู่ที่ค่ายอีกสองสามวัน”
พอถูกหอมแก้มก็หัวเราะน้อย ๆ เวลาที่อีกฝ่ายอ้อนนั้นน่ารักเสมอ
“งั้นรีบนอนกันไหม อยากกอดนายแล้ว“
@DEAN
“งั้นฉันก็เลี้ยงด้วยอาหารเม็ดสลับกับบาร์ฟได้น่ะสิ”
ไม่รู้ว่าเคยมีใครเลี้ยงสัตว์วิเศษด้วยอาหารเม็ดไหม แต่มันก็น่าจะสะดวกดี
“ถ้าถึงขั้นผลิตสมาร์ทโฟนได้ ฉันว่าลูกเทพเฮเฟตัสต้องอัจฉริยะสุด ๆ แน่”
โคลงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะปิดปากหาว เขาเอาถ้วยไอศกรีมของทั้งคู่ไปทิ้งแล้วไปแปรงฟันด้วยกันก่อนจะกลับมานอนที่เตียง
“ฉันรู้ว่านายคิดถึงอะไรอยู่ที่รัก อย่าคิดเพลินจนไม่ได้นอนล่ะ”
แกล้งแซวแล้วหลับตาลง พาดแขนกอดดีนไว้เหมือนทุกครั้ง พรุ่งนี้รถไฟจะถึงนิวยอร์กแต่เช้ามืด และพวกเขายังต้องนั่งรถไฟขบวนสุดท้ายต่อไปยังลองไอแลนด์อีก วันนี้รีบนอนเอาแรงไว้ก่อนดีกว่า
https://i.imgur.com/ZP7G7iY.png

Dean โพสต์ 2024-12-16 15:31:20

Mackenzie ตอบกลับเมื่อ 2024-12-16 15:13
49.2. Happy Birthday MackenzieM
-12.12.24/07:00AM.-
วันนี้แมคเคนซีตื่นเช้า ...

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfeHcnZRTeGTP1wmCd2zS_0veSsnee9whM_6zbDnkoeIlbdBAmr7DbTO26H3Y5nQqRTlUX19VIrr_oDNuolE8C4lqMJRVOIlZ6sRsXVAL_bmzHiWt-m7OOSdVOpVst2LRZuuRdXgQ?key=6K6g9kUDY0u4TPhV4QdfqHC4244https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXetYCp7jtKceeMfKkwmDtrHtySqr31HX5rZX2wUyyWsc5dhaIEE8Dukfxlx_xT6MLVKdfrXa42z_0hM8SUMwG2I68HU1dkbme6mQNZImicEfD8lG-BGldnwN8CuG_wl68xHUkyn7w?key=6K6g9kUDY0u4TPhV4QdfqHC4HBD แมคเคนซีที่รัก 💖

            [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            12/12/2024
            คนที่สองที่ตื่นนอนคือเชมัส ปกติแล้วเด็กชายจะตื่นเช้ากว่านี้ ทว่าแปลกที่เมื่อคืนเขาหลับยาวจนตื่นสายกว่าทุกวัน อาจเพราะนั่งรถไฟยาวนานจนเพลีย ส่วนเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้รับรู้อะไรเลย                            เดมิก็อดน้อยได้ยินเสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ แปลว่ามีพี่คนหนึ่งเข้าห้องน้ำอยู่ แต่พอหันไปมองบนพื้นก็เห็นดีนนอนหลับกอดเจ้าออมเล็ตอยู่บนพื้นรถไฟโดยมีผ้าห่มคลุมตัว
            งัวเงียได้ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออก เสียงเล็ก ๆ ยังไม่แตกหนุ่มเอ่ยทักทายพี่ชายชาวอังกฤษ
         “อรุณสวัสดิ์ฮะพี่แมคเคนซี” ก่อนจะหันไปทางพื้นรถไฟ “ทำไมพี่ดีนไปนอนอยู่ตรงนั้นล่ะฮะ?”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            ไม่ถึงกับหายสงสัยในทีเดียว เพราะตอนไปเข้าแคมป์ด้วยกันดีนเคยบอกว่า ‘หมาควรนอนในที่นอนของหมา ตามใจให้มันขึ้นมานอนบนที่นอนไม่ได้เดี๋ยวจะเคยตัว’ แต่กระนั้นเขาก็เคยเห็นคนกล่าวประโยคนี้ผิดคำพูดอยู่บ่อย ๆ ซึ่งครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกันล่ะมั้ง? แต่แทนที่จะลงไปนอนกับพื้น ทำไมถึงไม่เอาออมเล็ตขึ้นมานอนกอดบนเตียงแทนล่ะ?
         ‘ช่างเถอะ ยังไงก็ได้แหล่ะ’
            เด็กชายขี้เกียจสงสัยต่อ เขาจึงชำระล้างร่างกายตามที่แมคเคนซีบอก เพื่อที่ดีนตื่นขึ้นมาแล้วจะได้ใช้ห้องน้ำต่อได้ทันทีไม่ต้องรอคิว
            ส่วนคนที่นอนอยู่บนพื้นรถไฟ… บอกไม่ได้ว่าผืนกระเบื้องยางที่นอนทับอยู่สะอาดแค่ไหน น่าจะมีการทำความสะอาดในระดับหนึ่งอย่างเช่นดูดฝุ่นถูฟื้น แต่คงไม่ถึงกับขั้นขัดซักล้างอย่างละเอียด ชายหนุ่มที่ถูกเขย่าปลุกคล้ายจะรู้สึกตัวแต่ยังไม่อยากลืมตาตื่น เขาครางเสียงอู้อี้ในลำคอ ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่แพขนตาหนาจะขยับเปิด
         “หืม.. ทำไมฉันถึงมานอนอยู่บนพื้นล่ะ?” ดีนเอ่ยถามเสียงพร่า เขารู้สึกปวดขมับเป็นอย่างมากจากสายแว่นตาว่ายน้ำที่สวมใส่ รัดศีรษะจนขึ้นลอยบุ๋มเป็นแนวยาวตลอดทั้งคืน “เวรเอ๊ย.. ปวดหัวชะมัด”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “อา.. เมื่อคืน”
            ดีนยันตัวขึ้นมานั่ง ถอดแว่นตาว่ายน้ำออกคล้องไว้กับคอ คู่กับสร้อยกลีบทิวลิปสีส้ม
         “เมื่อคืน… ฉันรู้สึกตัวว่ารถไฟมันกระตุกเลยตื่นขึ้นมาน่ะ ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว ก็เลยแง้มม่านดูวิว แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือปีศาจเงือกที่มีหางสองอันเหมือนโลโก้สตาร์บัคส์ กำลังทุบหน้าต่างตู้เรา มันพยายามจะเข้ามาน่ะ ฉันก็เลยลงไปปราบมัน แล้วพอดีว่าทั้งฉันแล้วก็ปีศาจสตาร์บัคส์เป็นโปเกม่อนธาตุน้ำทั้งคู่เลยตีกันไม่เข้า ฉันต้องออกแรงเยอะหน่อยเพราะว่ามันมากันตั้งสองตัวน่ะ กลับมาถึงห้องก็เลยวูบหัวทิ่มอยู่ตรงนี้ ถึงตอนนี้ก็ยังเพลียชะมัด…. ว่าแต่นายเถอะ.. ฉันกรี๊ดแทบลั่นห้อง ไม่ได้ยินเลยหรือไง?”
            มองเงาลาง ๆ ที่นั่งไต่สวนเขาบนเตียงพับของรถไฟ
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “เมลูซีน ชื่อนั่นเหรอ? ไม่เห็นจะเคยได้ยิน ถ้าเป็นเมอร์เมด หรือไซเรนยังพอจะเคยได้ยินอยู่บ้าง”
            ดีนไม่ได้ช่ำชองเรื่องตำนานกรีก-โรมันมากนัก แต่ใด ๆ คือเขาจัดประเภทครึ่งคนครึ่งปลาว่านางเงือกหมด ซึ่งถ้าสวยหน่อยก็จะเป็นแบบนั้น แต่ถ้ามาในสภาพน่ากลัวแบบเมื่อคืนก็เป็นปีศาจเงือกไปเถอะ
            พอถูกอีกฝ่ายดุก็ทำหน้าหงุง
         “กระจกจะถูกทุบแตกอยู่แล้วฉันไม่มีเวลาปลุกนายหรอก คิดว่าออกไปสู้คนเดียวน่าจะจัดการได้ไวกว่า..”
            ซึ่งไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิด เพราะถ้าหากแมคเคนซีถูกลากลงไปสู้ในน้ำน่าจะเป็นอะไรที่ยากลำบากกว่าเมื่อคืนแน่ ๆ เพราะเขาก็ยังไม่เก่งพอที่จะช่วยสร้างฟองอากาศให้คนอื่นไปพร้อม ๆ กับใช้พลังควบคุมสายน้ำ แต่ฟังจากน้ำเสียงที่หลงเหลือความหวังดี แมคเคนซีคงไม่ได้โกรธเขาเท่าไร
            ดีนอ้าแขนออกสองข้าง ซึ่งอีกฝ่ายน่าจะรู้ว่าหมายความว่าอะไร
         “อยากนอนต่ออยู่นะ แต่ว่าฉันมองอะไรไม่เห็น นายช่วยพาฉันไปที่เตียงที ไม่อยากใส่แว่นตาว่ายน้ำแล้วอ่ะ มันรัดหัว”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “อื้อ นายไหวใช่ไหมแมคซี่?”
            กอดตอบคนรักแล้วถูกพาเดินมาที่เตียง พอไม่มีแว่นหรือคอนแทกเลนส์แล้วรู้สึกเหมือนเป็นคนตาบอดยังไงก็ไม่รู้ ถึงจะจับความรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธอยู่ แต่อ้อมกอดที่มอบให้ก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม หากว่าได้หลับในอ้อมแขนนี้คงดี แต่น่าเสียดายที่ถูกพามานอนบนเตียงแทนเสียแล้ว
            ผ้าห่มถูกคลุมปิดจากนั้นความง่วงงุนก็เข้าครอบงำอย่างหนัก จนทำให้ชายหนุ่มผลอยหลับไปในไม่ช้า และเนิ่นนานจนเรียกว่าแทบตลอดทั้งวัน จ่ายเงินค่าอาหารไปไม่คุ้มเลย แต่ยังดีที่ดีนยังมีแรงตื่นขึ้นมารับประทานมื้อเย็นสุดหรู มีแรงดีดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็สลบไปอีกหลังจากกลับมาถึงห้องนอน
            แต่รถไฟวิ่งเข้าใกล้ชิคาโกเข้าไปทุกที จึงจำเป็นต้องตื่นนอนจากเสียงนาฬิกาปลุกตอนสี่ทุ่มครึ่งเพื่อให้มีเวลาเตรียมตัวลงจากรถไฟ
            [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            กลายเป็นว่าแมคเคนซีเป็นคนจัดแจงทุกอย่างเสียจนเกรงใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นธุระของเขาเองแท้ ๆ เชียว
            ห้องพักที่แมคเคนซีหามาก็ถือว่าค่อนข้างดีกว่าตอนที่ไปภารกิจเดินทางเยอะ ถึงห้องจะไม่ใหญ่โต แต่ก็ยังดีที่มีเตียงใหญ่บิ๊กเบิ่มที่นอนได้ตั้งสามคน–...
            แต่คนรักดันชิงพูดมาเสียก่อนว่ายกเตียงให้เขากับเชมัส ส่วนตัวเองจะนอนที่โซฟา
         “เฮ้! ได้ไงกันเล่า ฉันไม่เอาเปรียบนายหรอกน่า ถ้าจะนอนเตียงก็มานอนด้วยกันสิ ใช่ไหมเชมัส” หันไปถามเด็กชายที่มาด้วย เพราะคิดว่ายังไงอีกฝ่ายก็น่าจะเข้าข้าง
         “ผมยังไงก็—...” ยังไม่ทันที่น้องน้อยจะพูดจบดีนก็กระแอมใส่จนมือเล็ก ๆ ต้องยกขึ้นมาเกาหัวจนเส้นผมสีดำยุ่งเหยิง “พวกพี่ตัวใหญ่นอนเตียงกันดีกว่าฮะ ผมตัวเล็กเดี๋ยวนอนโซฟาให้ได้”
            เด็กชายยิ้มตาปิด ไม่ใช่อะไร เวลามันเลยมาเที่ยงคืนกว่าแล้ว เด็กอนามัยอย่างเชมัสง่วงเต็มแก่
         “เอ่อ.. เอางั้นเหรอเชมัส?” ดีนถาม ส่วนเด็กชายพยักหน้าหงึก ๆ
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “โอเค ตกลงกันได้แล้วเนอะ”
            ดีนปิดปากหาวอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าจะง่วงอะไรนักหนา พรุ่งนี้จะเพลียอีกวันหรือเปล่านะ… เพลียได้เพลียดีอย่างกับเสียตัววันแรกอย่างไรอย่างนั้น
         ‘หือ.. พรุ่งนี้!?!’
            ดีนตาโต เหมือนจะสร่างง่วงขึ้นมานิดหน่อยเมื่อนึกได้ว่าตั๋วรถไฟที่ลงวันที่จากชิคาโกไปนิวยอร์กคือวันที่เท่าไร เขาหันไปมองแมคเคนซีที่เดินผ่านหน้าเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะทันได้รู้ตัวหรือเปล่า หรือจริง ๆ แล้วรู้มาตลอดกันนะ..
            ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้นอกจากรออีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำ ส่วนดีนนอนมันชุดเดิมนี่แหล่ะ ค่อยอาบน้ำแต่งตัวใหม่ตอนเช้าเพราะว่าวันนี้ไม่ไหว
            “อื้อ ราตรีสวัสดิ์ งั้นฉันปิดไฟแล้วนะ”
            ดีนกล่าวก่อนจะหันไปมองความเรียบร้อยของห้อง เชมัสหลับปุ๋ยไปแล้ว ส่วนออมเล็ตก็ไม่ต่าง มันนอนวันละยี่สิบชั่วโมงตามฉบับแมวใหญ่ (ซึ่งสำหรับวันนี้เขาก็ไม่ได้ต่างอะไรกับมันเลย) ดีนสอดตัวลงไปในผ้าห่ม แล้วพอแมคเคนซีเข้ามานอนข้าง ๆ ก็กระแซะตัวเข้าหาซุกไออุ่น
            “แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะแมคซี่ ฉันรักนายนะ”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            .             .             .
         13/12/2024
            เช้าวันรุ่นขึ้นค่อนข้างสดใส อาจเพราะว่าดีนใช้เวลาของเมื่อวานทั้งวันในการนอนหลับเพื่อฟื้นฟูพลังกาย (รวมถึงได้ชาร์จพลังงานบวกจากคนรักที่ไม่ได้เติมเต็มมาตั้งคืนนึง)
            รถไฟออกตอนเก้าโมงครึ่ง ทั้งสามจึงรีบเช็คอินออกจากโรงแรม แล้วมารอขึ้นรถไฟสายเลคชอร์ไปยังนิวยอร์ก ซึ่งการเดินทางในวันนี้แตกต่างจากขามานิดหน่อย เนื่องจากตู้นอนของพวกเขามีขนาดเล็กลงเพราะจองแบบ ‘ห้องนอน’ ไม่ได้ แต่ได้เป็น ‘ห้องรูมเมท’ ที่นอนได้แค่สองคนแทน เชมัสที่จองตั๋วทีหลังจึงต้องกระเด็นไปนอนคนเดียว
         ‘ขอโทษนะน้องชาย แต่พี่อยากสวีทกับแฟนว่ะ เพราะงั้นคืนนี้นอนคนเดียวไปก่อนนะ’
            การนั่งรถไฟทั้งวันยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม ไม่มีอะไรทำนอกจากฟังเพลง จกพุงออมเล็ต นอนกลิ้ง แล้วก็กินขนม ยังดีที่มื้ออาหารค่ำวันนี้อยู่ในเกรดหรูหราเหมือนกับเมื่อสองคืนก่อน ไม่ใช่อาหารเวฟเหมือนกับตอนขามา แม้มื้ออาหารจะอิ่มท้องแต่หากได้กินไอศกรีมสักหน่อยก็น่าจะดี ดีนจึงซื้อไอศรีมถ้วยจากช็อปขายอาหารเล็ก ๆ บนตู้เสบียงติดตัวเข้ามากินในห้องโดยสารด้วย
https://i.imgur.com/DTbqIEN.gif
            “พรุ่งนี้รถไฟถึงนิวยอร์กตีห้าสี่สิบสองล่ะ นายว่าเราตื่นนอนกันเมื่อไรดี?”
            ดีนเอ่ยถามขณะที่ตักไอศกรีมเข้าปากในท่านั่งอิงแอบกันกับแมคเคนซีบนเตียงนอนชั้นล่าง จู่ ๆ ห้องพักเล็กลงก็แอบไม่ค่อยชินเหมือนกัน แต่ก็อบอุ่นดี
            [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “ตีห้าสินะ โอเค ฉันจะได้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้”
            กิจวัตรไม่น่ามีอะไรมากอยู่แล้วนอกจากตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ของที่เก็บก็มีแต่ของในห้องน้ำ ส่วนเสื้อผ้าก็อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่
            “ว่าไปนึกถึงเมื่อปีที่แล้วเลยนะ มาปาร์ตี้วันเกิดนายแต่ว่าฉันดันฟุบหลับคาโต๊ะซะงั้น” ดีนหัวเราะ มือคนไอศกรีมในถ้วยจนเหลวค่อยตักเข้าปาก
            วันเกิดของแมคเคนซีเป็นช่วงเดียวกับที่ดีนต้องส่งวิทยานิพนธ์พอดี เรียกว่าปั่นธีสีสทั้งวันจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอไปถึงคลับก็เลยตามสภาพ ตอนนั้นพวกเขายังไม่ได้คบกันก็เลยไม่เท่าไร แต่ถ้าขืนเป็นวันเกิดปีนี้ของอีกฝ่ายที่เขามัวแต่หลับทั้งวัน จะถูกงอนเอาไหมนะ?
            จะว่าไปก็เกือบอยู่.. เมื่อวานก็เล่นเอาหลับไปทั้งวันเหมือนกัน แล้วเขาก็รู้สึกถึงรังสีมาคุจากแมคเคนซีได้อีกด้วย
            “พรุ่งนี้ก็ถึงค่ายแล้วสิ… ใช่รึเปล่านะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั่งรถไฟจนหลงวันหลง” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดเรื่องที่จะถามต่อ “นายกะว่ากลับไปแล้วจะทำอะไรบ้าง?”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ฉันมาเพราะอยากมา อีกอย่างเป็นงานวันเกิดทั้งทีนี่นา เจ้าของงานชวนเพราะว่าอยากให้มาใช่ไหมล่ะ”
            ดีนตักไอศกรีมเหลว ๆ เข้าปากสายตาก็จดจ้องไปที่อีกคน
            สำหรับดีนวันเกิดถือเป็นวันสำคัญ ไม่ว่าใครก็ควรได้รับการเฉลิมฉลอง นั่นคือแนวคิดพื้นฐานของชายหนุ่ม แต่ที่พิเศษไปกว่านั้นคือดีนตั้งใจที่ไปหาอีกฝ่ายเพื่อเอ่ยคำอวยพรจากปากเป็นคนแรก แต่แย่ฉิบที่ตอนน้ันเขาหลับคาโต๊ะตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน กว่าจะได้อวยพรให้แมคเคนซีงานก็ใกล้เลิก กลายเป็นคนสุดท้ายของปาร์ตี้ได้มั้งที่พูดแฮปปี้เบิร์ดเดย์
            แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังสวมกำไลถักที่เขามอบให้อีกฝ่ายอยู่
         “นายดูจริงจังเรื่องแมวน่าดูเลยนะ คงไม่ใช่เพราะฉันพูดว่าอยากจกพุงใช่ไหม” ดีนหัวเราะ “ส่วนฉันเหรอ… ฉันน่ะ ไม่อยากจะทำอะไรเลย”
            เขาไม่อยากพูดถึงภารกิจคำพยากรณ์ คิดแล้วว่าการกู้โลกอาจไม่พ้นตัวเอง แต่อยากจะอู้อีกสักหน่อย
         “ฉันอยากนอนกลิ้งอยู่ที่กระท่อมอย่างเดียวแล้วก็น้วยออมเล็ตทั้งวัน แต่อีธากาอยู่ตั้งไกล นายคงไม่เทียวไปเทียวกลับทุกวันใช่ไหม สงสัยว่าฉันต้องกลับไปนอนบ้านโพไซดอนแล้วสิ”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            “นายพูดถูก ฉันก็ไม่ชวนคนที่ไม่อยากเจอให้มางานเหมือนกัน”
            กำปั้นชกแขนคนยอกย้อนเบา ๆ ดีที่ปีนี้พวกเขาอยู่ด้วยกัน แม้จะไม่มีงานฉลองอะไรมากมายไปกว่ากินไอศกรีมกันที่ห้องนอนแคบ ๆ บนรถไฟก็ตามที แต่อย่างน้อยก็ถือว่ามื้อเย็นอร่อยคงทดแทนปาร์ตี้สุดมันได้ในอีกบรรยากาศหนึ่ง เสียดายนิดหน่อยที่พวกเขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์สักกรึ๊บเลยก็ตาม
            ส่วนเรื่องสัตว์เลี้ยงไม่มีข้อกังขา
         “ก็ถูกของนายแหล่ะ ฉันไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน ตอนแรกก็กลัวว่ามันไม่ยอมเล่นด้วยแล้วจะเหงา แต่พอได้เลี้ยงจริง ๆ ก็ไม่แย่อย่างที่คิด”
            ออมเล็ตเป็นตัวอย่างที่ดี แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเจ้าตัวเล็กยังเป็นเด็กน้อยอยู่หรือเปล่าถึงได้ขี้อ้อนน่ารักน่าเอ็นดู หากโตขึ้นเป็นสิงโตตัวเท่าบ้านอาจไม่ทำตัวน่ารักแบบนี้แล้วก็ได้
            ไอศกรีมวนิลาคำสุดท้ายถูกตักเข้าปาก น่าแปลกที่ไอศกรีมสุดแสนธรรมดากลับมีรสชาติดีขึ้นเป็นเท่าทวีเมื่อถูกรับประทานกับคนรู้ใจในชุดนอน
         “แน่นอนว่าฉันต้องอยู่ค่ายวันคริสต์มาสอยู่แล้ว ไม่ยอมพลาดงานเลี้ยงฉลองแน่นอน เฮ้อ.. หวังว่าวันเกิดฉันในปีหน้าจะมีนายอยู่ด้วยนะ ไม่ใช่ว่าฉันต้องออกไปภารกิจข้างนอกอีก”
            ดีนยิ้มแห้ง เขาไม่รู้เลยว่าอีกสองเดือนข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ขอให้เป็นเรื่องดี ๆ แล้วกัน
            “น้องคิดถึงฉันไม่เท่าที่ฉันคิดถึงนายหรอกที่รัก” โน้มหน้าเข้าหาแตะปลายจมูกที่แก้มของคนรักที่มีกลิ่นหอมของสบู่ไม่ต่างกัน “งั้นคืนนี้ฉันจะนอนกอดนายให้คุ้มก่อนออกเดินทาง”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
         “มีบางส่วนน่าจะคล้าย แต่คงต่างเรื่องอาหาร อย่างน้อยแมวก็ไม่ต้องกินเนื้อดิบทุกมื้อ เสริมบาร์ฟเป็นบางมื้อก็พอ”
            ความจริงออมเล็ตไม่ควรกินอาหารสุนัขเพราะสารอาหารไม่เพียงพอสำหรับการเติบโต แต่ในช่วงเวลาการเดินทางแบบนี้เขาก็ไม่รู้จะหาเนื้อดิบจากไหนมาให้มันกิน ตอนอยู่บ้านก็ยังพอแถว่ามันกินบาร์ฟได้อยู่
         “อื้อ เหรียญดรักม่าฉันมีไว้เพื่อโทรเครือข่ายไอริสหานายหมดเลยที่รัก ถ้าเดมิก็อดใช้มือถือได้ก็ดีสิ ไม่มีบุตรเฮเฟตัสที่ไหนคิดจะผลิตสมาร์ทโฟนขึ้นมาบ้างเลยหรือไงนะ”
            ถึงดีนจะบ่นแต่ก็ปนขำ บางทีเขาอาจจะปลงกับเรื่องนี้ได้แล้วล่ะมั้ง
            “อื้ม นอนกัน แต่ว่าเราต้องออกไปแปรงฟันก่อนนอนกันก่อน เตียงนี่แคบพอ ๆ กับโซฟาเลย นอสทัลเจียชะมัด”
         [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Mackenzie]
            หลังจบมื้อดึกก็ได้เวลาเข้านอน น่าเสียดายที่ห้องน้ำในห้องนอนแสนสะดวกสบายไม่มีแล้วจึงต้องไปเข้าห้องน้ำข้างนอกที่หัวท้ายตู้โดยสาร แต่กระนั้นก็ไม่เรียกว่าลำบาก แปรงฟันให้สะอาดแล้วก็ได้เวลาเข้านอน
            เตียงรถไฟห้องแบบรูมเมทไม่ได้ออกแบบมาเพื่อให้นอนได้สองคน ฉะนั้นมันจึงค่อนข้างคับแคบเสียหน่อยเมื่อต้องเบียดเสียด แต่แบบนี้น่ะอุ่นดีชะมัด
         “ถ้ามัวแต่คิดเรื่องนั้นคงไม่ได้นอนทั้งคู่” ดีนหัวเราะแผ่วเบาก่อนจะขยับซบท่อนแขนกำยำต่างหมอน “ฉันไม่คิดอะไรแล้ว นอนดีกว่า ฝันดีแมคซี่”
            เอียงใบหน้าขึ้นจูบปลายคางและสันกรามได้รูป ก่อนจะหลับตาลงแล้วปล่อยให้นิทราเข้าครอบงำ

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXcjEGytu2ThdvkscSEWorXFJE_ctDjSAbPTnm7VVwiOAorv9YUxekktdfjNnPbg2m3welHg1O40YPnaxgdkSlqC1h-ZRP40KG4BNSkWxtEdrNu50ljMpu-4nRkUq9bWqYeaxNFYQQ?key=6K6g9kUDY0u4TPhV4QdfqHC4

Laura โพสต์ 2025-1-12 17:17:30

Laura โพสต์ 2025-1-26 23:28:15

Laura โพสต์ 2025-1-30 22:25:33

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

ชิคาโก