[ลองไอส์แลนด์] Highway 25A

God โพสต์ 2024-10-26 22:39:56

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
border-radius: 30px;
border: 6px double #d3a903;
padding: 3px;
box-shadow: #d3a903 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/pznzcuk.jpeg");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #f4f46c 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/8pa5KUZ.png");}
</style>

<style>
#boxsystem03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 6px double #f4f46c ;
padding: 3px;
box-shadow: #f4f46c0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/4QKoVtc.png");}
</style>

<div id="boxsystem01">


 

<mit style="">
Highway 25A</mit>

 
<center>
<div class="jedi0">
 <style>
 .jedi0 {
 border-radius: 20px;
 background: url("https://i.imgur.com/ROLICAY.png") no-repeat;
 box-shadow: 1px 1px 2px #f4f46c, 0 0 25px #f4f46c, 0 0 5px #f4f46c;
 -moz-border-radius:25px;
 -webkit-border-radius:25px;
 border-radius:25px;

 height: 539px;
 width: 800px;
 image-size:cover;

 background-repeat: no-repeat;
 background-size:cover;
 background-position: center center;

 .tengah {
 position: absolute;
 }
 </style>
</div>

</center>

 

<div id="boxsystem02">



 

ทางหลวงหมายเลข 25 เอ (25A) ทอดตัวคดเคี้ยวไปตามชายฝั่งทางเหนือของลองไอแลนด์ ผ่านหมู่บ้านเล็กๆ และอ่าวเงียบสงบ 
ถนนสายนี้แคบลงเรื่อยๆ เมื่อมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าทึบในเขต North Shore 

สองข้างทางถูกบดบังด้วยต้นโอ๊กและเมเปิลสูงใหญ่ที่กิ่งก้านเกี่ยวพันกันจนแทบปิดท้องฟ้า 

จุดสังเกตสุดท้ายก่อนถึงค่ายคือป้ายบอกทางซีดจางที่ชี้เข้าสู่ถนนดินแคบๆ "Delphi Strawberry Farm" ฟาร์มสตรอว์เบอร์รี่ที่ไม่มีวันมีผู้คนธรรมดามาเยือน 

เลี้ยวผ่านป้ายนี้ไปหนึ่งไมล์ ถนนจะค่อยๆ ลาดชันขึ้น ทอดผ่านทิวสนโบราณที่ปกคลุมด้วยหมอกบางๆ ตลอดแนว
แม้จะเป็นกลางวัน แต่ความมืดใต้เรือนยอดไม้ทำให้รู้สึกราวกับพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน 

เมื่อถนนเริ่มวกกลับลงเนิน จะมองเห็นประกายวับของน้ำในอ่าวลองไอส์แลนด์ไกลลิบๆ 
แต่หากมองไม่เห็นค่าย นั่นไม่ใช่เพราะสายตาที่ไม่ดีพอ 
แต่เป็นเพราะเวทมนตร์ที่ซ่อนมันเอาไว้จากสายตาของมนุษย์ธรรมดา 

 



<img width="520" _height="842" src="https://i.imgur.com/3f2vP65.png" border="0" alt=""> 

</div> 
</div>

Cooper โพสต์ 2024-10-27 05:49:57

บทที่3

แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทอแสงอ่อนๆ ผ่านหมู่เมฆสีเทา รถคันเก่าแล่นไปตามถนนทางหลวงสาย 25A อย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามคืน คูเปอร์จับพวงมาลัยแน่น ความง่วงเริ่มครอบงำ แต่เขาพยายามสลัดมันออกไป สายตากวาดมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง หลังจากเหตุการณ์ที่ปั๊มน้ำมัน เขาเรียนรู้ที่จะไม่ประมาทกับสิ่งใดอีก
เจคหลับพิงกระจกอยู่ข้างๆ หมวกปีกกว้าง ปิดบังเขาแพะ ของเขาไว้ เสียงกรนเบาๆ ดังเป็นจังหวะ คูเปอร์อดยิ้มไม่ได้ – ช่างเป็นผู้พิทักษ์ที่น่าเอ็นดูจริงๆ
แต่แล้วบางอย่างก็ดึงความสนใจของเขา คูเปอร์ขมวดคิ้ว ชะลอรถลง
"เจค" คูเปอร์สะกิดเพื่อน "ตื่นเถอะ มีอะไรแปลกๆ"
เจคสะดุ้งตื่น กระพริบตาถี่ๆ "อะไร? มอนสเตอร์อีกเหรอ?"
"ไม่ใช่ แต่ดูนั่นสิ" คูเปอร์ชี้ไปที่ถนนเบื้องหน้า "สังเกตมั้ย? หมอกกำลังจางลงตามแสงแดด แต่ตรงโค้งนั้น... มันกลับหนาขึ้นเรื่อยๆ"
"มันไม่ใช่หมอกธรรมดา" สีหน้าของเจคเคร่งขึ้มทันที "นั่นคือ ม่านหมอกวิเศษที่ซ่อนค่ายจากสายตามนุษย์ธรรมดา เราใกล้ถึงแล้ว"
คูเปอร์พยักหน้า กำลังจะถามต่อ แต่ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังแว่วมาจากท้องฟ้า ทำเอาขนที่ต้นคอของเขาลุกชัน เขามองขึ้นไปผ่านกระจกหน้ารถ เงาปีกกว้างสามคู่ทาบทับบนพื้นถนน ร่างของสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนผสมระหว่างผู้หญิงและนกอินทรีย์กำลังร่อนวนอยู่เหนือศีรษะ
"ฮาร์ปี้!" เจคร้องลั่น ใบหน้าซีดเผือด "สามตัว! พวกมันคงได้กลิ่นเลือดเทพของนายสักพักแล้ว"
"แต่ทำไมพวกมันถึงรอจนถึงตอนนี้?" คูเปอร์ถามพลางเหยียบคันเร่ง รถพุ่งไปข้างหน้าเร็วขึ้น
"เพราะตรงนี้เป็นจุดที่เหมาะที่สุด" เจคตอบ น้ำเสียงเครียด "ถนนคดเคี้ยว วนขึ้นเขา พื้นที่แคบ... พวกมันฉลาดพอที่จะรอจังหวะ"
ราวกับจะยืนยันคำพูดของเจค ฮาร์ปี้ตัวหนึ่งก็พุ่งดิ่งลงมา กรงเล็บแหลมคมเหยียดออก พร้อมจะฉีกทึ้งทุกอย่างที่ขวางทาง
คูเปอร์หักพวงมาลัยหลบอย่างฉิวเฉียด ล้อรถครูดกับราวกั้น เสียงโลหะเสียดสีดังสนั่น "เจค! ฉันมีแผน แต่นายต้องเชื่อใจฉัน"
"บอกมา!"
"ถนนนี้วนเป็นเกลียวขึ้นไปเรื่อยๆ ใช่มั้ย?" คูเปอร์พูดพลางหลบการโจมตีจากฮาร์ปี้ตัวที่สอง "ถ้าเราทำให้พวกมันบินสวนทางกัน..."
ดวงตาของเจคเบิกกว้าง "นายบ้าไปแล้ว! แต่... แต่มันอาจได้ผล!"
คูเปอร์เริ่มขับรถซิกแซก สมองประมวลผลทุกองค์ประกอบอย่างรวดเร็ว ความเร็วลม ความกว้างของถนน ระยะห่างระหว่างโค้ง ความเร็วในการบินของฮาร์ปี้ ทุกอย่างผสานเข้าด้วยกันเป็นสมการในหัวของเขา
ฮาร์ปี้ตัวแรกพุ่งลงมาอีกครั้ง คูเปอร์รอจนถึงจังหวะสุดท้ายจึงหักหลบ ทำให้มันต้องบินวนขึ้นไปใหม่ในมุมที่เขาต้องการ
"ตัวที่สอง! ระวัง!" เจคร้อง พลางกระชากร่างต่ำลงหลบกรงเล็บที่ปาดผ่านหลังคารถ
คูเปอร์รอจนฮาร์ปี้ตัวที่สองพุ่งลงมาใกล้ จึงเหยียบเบรกกะทันหัน ยางรถร้องดังเอี๊ยด ควันขาวพวยพุ่ง ฮาร์ปี้ที่ไม่ทันตั้งตัวพลาดเป้า และต้องบินวนขึ้นในทิศทางตรงข้ามกับตัวแรกพอดี
"เหลืออีกตัว..." คูเปอร์พึมพำ เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาตามขมับ
ฮาร์ปี้ตัวสุดท้ายดูจะฉลาดกว่าสองตัวแรก มันบินวนรออยู่สูง คอยจังหวะ แต่นั่นก็คือสิ่งที่คูเปอร์ต้องการ
"จับให้แน่น!" คูเปอร์ตะโกน พลางเหยียบคันเร่งสุดแรง รถพุ่งทะยานขึ้นทางลาดชัน
ฮาร์ปี้ตัวที่สามพุ่งตามลงมาในระดับต่ำ หวังจะตัดหน้ารถ ในขณะที่อีกสองตัวกำลังบินวนกลับมาจากคนละทิศทาง
"ตอนนี้!" คูเปอร์ตะโกน พลางหักพวงมาลัยเข้าโค้งหักศอกอย่างรวดเร็ว
เสียงปะทะกลางอากาศดังสนั่น! ฮาร์ปี้ทั้งสามที่บินมาด้วยความเร็วสูงในระดับความสูงต่างกัน พุ่งชนกันกลางอากาศอย่างจัง ขนนกสีน้ำตาลปลิวว่อน เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นหุบเขา
"เข้าไปในม่านหมอก! เร็ว!" เจคตะโกนสุดเสียง
คูเปอร์ไม่รอช้า เขาเหยียบคันเร่งจนสุด พุ่งเข้าไปในม่านหมอกหนาทึบ ความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง โลกรอบตัวพร่าเลือนราวกับภาพวาดสีน้ำที่ถูกน้ำหยด เสียงกรีดร้องของฮาร์ปี้เริ่มเบาลงๆ จนเงียบหาย
และแล้ว... เมื่อม่านหมอกจางลง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้คูเปอร์ต้องอ้าปากค้าง
หุบเขาเขียวขจีทอดยาวสุดสายตา ทะเลสาบน้ำใสวาววับสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า และเหนือสิ่งอื่นใด... บรรยากาศแห่งพลังอำนาจโบราณที่แผ่ซ่านไปทั่ว ราวกับว่าที่นี่เป็นดินแดนที่เวลาหยุดนิ่ง
"ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด" เจคยิ้มกว้าง
คูเปอร์จอดรถช้าๆ หัวใจเต้นระรัว ความรู้สึกประหลาดๆ แผ่ซ่านในอก
"มาเถอะ" เจคพูดพลางเปิดประตูรถ "มีคนรอพบนายอยู่มากมาย... และฉันว่านายมีเรื่องต้องรู้อีกเยอะเลย"
คูเปอร์พยักหน้า ก้าวลงจากรถอย่างช้าๆ สายลมเย็นพัดผ่านเขาสูดหายใจลึกเต็มปอดเพื่อสูดดมอากาศบริสุทธิ์ หลังไม่ได้ทำมานาน เอาล่ะการเริ่มต้นครั้งใหม่ของคูเปอร์คงใกล้เริ่มขึ้นแล้ว

Xolotl โพสต์ 2025-11-18 05:45:59

<h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Gemini_Generated_Image_dowc57dowc57dowc__1_-removebg-preview-1.md.png" border="0"></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 15 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025</h1><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เวลาเช้า เวลา 08.00 น. ณ ถนน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">◀️┃▶️ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> รถประจำทางสีซีดที่วิ่งมาตามจังหวะของมันเองชะลอเล็กน้อยก่อนค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากป้ายหน้าเขตค่ายฮาล์ฟบลัด ช่วงเช้าของปลายพฤศจิกายนยังทอดตัวด้วยแสงอ่อนจัดที่สะท้อนกับกระจกบานหน้ารถอย่างนิ่งงัน บนเบาะริมหน้าต่าง คีอาร์นั่งหลังตรง ดวงตาสีเทาอมเขียวทอดมองเส้นทางเบื้องหน้าโดยไม่ให้สายตาไหลไปตามผู้โดยสารคนอื่นเลยสักครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโช้คล้อและเสียงกระแทกเบา ๆ ของกรอบกระจก หญิงสาวไม่ใช่คนชินกับการเดินทางแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นรถสาธารณะ รถร่วมสายต่าง ๆ หรือรถที่ต้องเบียดกับผู้อื่น ความจริงแล้วตลอดชีวิตของเธอ แม่ของเธอเคาน์เตสเคียร์สเทน มักจะจัดเตรียมรถส่วนตัวไว้ให้เสมอ มีคนขับรถประจำคฤหาสน์คอยเปิดประตู คอยปรับเบาะ คอยบอกเส้นทางให้ หรูหรา สะดวก และอยู่ในกรอบที่สังคมผู้ดีต้องการ และแน่นอน มันก็แค่กรงขังที่คอยทำให้เธอได้รับรู้ว่า ไม่มีสิทธิ์เลือกเส้นทางด้วยตัวเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่วันนี้ไม่มีอะไรแบบนั้น มีเพียงเบาะผ้าเก่าที่มีกลิ่นคล้ายฝุ่นกับแสงแดด และร่องรอยลมปลายฤดูใบไม้ร่วงที่ลอดเข้ามาตามช่องหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คีอาร์ไม่แสดงสีหน้าอึดอัดออกมา แต่ความจริงภายในกลับส่งเสียงดังอย่างชัดเจน รถที่สั่นเป็นจังหวะ ทำให้ท้องฟ้าหลังต้นไม้ไหลผ่านเหมือนภาพวาดที่ถูกลากด้วยปลายพู่กัน นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในชีวิตเธอมาก่อน แต่เธอก็ปรับตัวด้วยวิธีที่เธอถนัดที่สุด ใช้เหตุผลและการคำนวณเข้าจัดการทุกอย่าง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ปลายนิ้วเธอแตะขอบกระจกเบา ๆ คล้ายวัดอุณหภูมิ ลมเย็นจัดที่ลอดเข้ามาทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกประหลาด “หนึ่งร้อยสิบหกไมล์…” เธอพึมพำขึ้น ไม่ใช่เพื่อปลอบตัวเอง แต่เพื่อทำให้ความวุ่นวายรอบตัวกลายเป็นตัวเลขที่ควบคุมได้ “ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงยี่สิบนาที หากรถไม่ติดมากเกินไป” เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เข็มวินาทีเดินไปอย่างมั่นคง เวลานัดคือสิบเอ็ดโมง เธอจะถึงประมาณสิบโมงยี่สิบ ถ้ารถมีความล่าช้าเล็กน้อยก็ยังอยู่ในช่วงปลอดภัย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ความเป็นระเบียบคือพื้นที่เดียวที่คีอาร์รู้สึกว่าเธอหายใจได้อย่างถูกต้อง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ทิวทัศน์ข้างทางค่อย ๆ เปลี่ยนจากแนวต้นไม้ทึบในลองไอส์แลนด์เป็นพื้นที่ลาดยาวของทางหลวง Highway 25A ยาวไม่รู้จบ ราวกับเส้นด้ายสีเทาอ่อนที่ถูกทอดลงระหว่างเมืองสองเมืองให้เธอข้ามผ่าน รถส่ายเล็กน้อยเมื่อเบนเข้าช่องทางใหม่ เสียงผู้โดยสารบางคนคุยโทรศัพท์เบา ๆ กลิ่นกาแฟของคนด้านหลังลอยมากระทบจมูก คีอาร์หันหน้าออกไปด้านนอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม สายตาไล่ตามวงล้อของโลกภายนอกที่กำลังหมุนเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[ลองไอส์แลนด์] Highway 25A