[บ้านใหญ่] ห้องทำงานไครอน

“ บ้านใหญ่ .. บ้านใหญ่ ไปหาไครอน โอเค ตรงนี้หรือเปล่านะ ? ” ผู้มาใหม่คล้ายจะสับสนกับทิศทางเล็กน้อย แต่เคราะห์ยังดีที่มีคนใจดีช่วยชี้บอกทางให้เธออยู่เป็นระยะอย่างเป็นมิตร เนเรซ่าเดินหอบกระเป๋าคู่ใจที่มีข้าวของไม่กี่อย่างของตัวเองตรงเข้ามาในสถานที่ซึ่งคนในค่ายเรียกกันว่าบ้านใหญ่ พร้อมกันนั้นดวงตาที่คมกริบของวิฬาร์อันมากไปด้วยพิษสงอย่างเธอก็เคลื่อนมองไปทั่วเพื่อจดจำบรรยากาศที่คงจะต้องได้เห็นไปอีกนาน

เนเรซ่าสูดหายใจเข้า ตัวเธอในตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าประตูใหม่บานใหญ่ที่จะนำเธอเข้าไปสู่ห้องทำงานของคนที่ชื่อ ‘ ไครอน ’ หญิงสาวจัดชุดของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะรวบเส้นผมสีบลอนด์ให้ปัดมาพาดอยู่ที่ไหล่ขวา เธอปิดเปลือกตาลงครู่หนึ่งเพื่อทำใจ ก่อนที่จะยื่นมือเข้าเคาะประตูเบา ๆ เพื่อขออนุญาตเข้าไปด้านใน

“ เชิญ เชิญเข้ามาได้ ”

เสียงทุ้มที่ลอดจากขอบประตูดังออกมาให้คนที่อยู่ด้านนอกพอจะได้ยินคำอนุญาตจากปากเจ้าของที่อยู่ด้านใน เนเรซ่านับหนึ่ง สอง และสาม อยู่ในใจสั้น ๆ จากนั้นจึงเอื้อมมือเข้าจับลูกบิดและเปิดประตูเข้าไปสู่ด้านในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ รวมไปถึงกลิ่นหนังสือเก่า ๆ ที่คงจะได้รับการดูแลรักษาอย่างดี

“ยินดีต้อนรับ ฉันได้ยินเรื่องของเธอจากอาเธอร์แล้ว ฮาร์ปี้สินะ ฮาร์ปี้ในกรุงปารีสคงเกรี้ยวกราดน่าดู เพราะปกติแล้วไม่ค่อยมีครึ่งเทพตกถึงท้องเจ้าพวกนั้น ”

ความประทับใจแรกที่เนเรซ่ามีต่อเจ้าของชื่อ ‘ ไครอน ’ คงเป็นบรรยากาศปลอดโปร่งชวนให้สบายใจ และประโยคคำทักทายที่แฝงไว้ด้วยความเป็นกันเอง บ่งบอกให้ทราบถึงประสบการณ์ชีวิตและวุฒิภาวะที่มากพอในการจะต้อนรับสมาชิกใหม่ที่ยังไม่เชื่อและวางใจในตัวค่ายเท่าใดนัก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มต้นทักทายเธอด้วยรอยยิ้มและความเป็นกันเอง ถ้าอย่างนั้นเธอก็สมควรจะต้องตอบกลับด้วยการแสดงออกในระดับเดียวกันเพื่อรักษาไว้ซึ่งมารยาทที่ควรมี “ สวัสดีค่ะคุณไครอน หวังว่าฉันคงจะไม่ได้มารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ .. แล้วก็ ไม่ปฏิเสธเลยค่ะว่าฮาร์ปี้ที่กรุงปารีสค่อนข้าง ดุดันทีเดียว ”

เสียงหัวเราะร่วนของไครอนดังขึ้นเป็นสัญญาณตอบรับที่ว่าเขาพอจะชื่นชอบคำตอบของเธออยู่บ้าง เซนทอร์มากประสบการณ์ภายมือไปยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เขาคงต้องการให้ว่าที่สมาชิกค่ายคนใหม่ได้นั่งลงสนทนารายละเอียดก่อนที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายได้เข้าไปผจญภัยใช้ชีวิตภายในค่ายด้วยตัวของเธอเอง

“ อาเธอร์บอกฉันมาว่า เธอค่อนข้างที่จะ โดดเด่น ในตอนแรกฉันยังไม่เข้าใจนักเกี่ยวกับความหมายของคำว่าโดดเด่นที่เขาต้องการจะสื่อ แต่หลังจากได้พบแล้ว ฉันคิดว่าฉันเข้าใกล้กับการเข้าใจถึงคำว่าโดดเด่นนั้นแล้วล่ะ ” ไครอนพูดในระหว่างที่เนเรซ่ากำลังทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่บริเวณอีกฟากหนึ่งของโต๊ะทำงาน ทำให้พวกเขาทั้งสองต่างก็อยู่ในระดับที่สนทนาโดยมองหน้ากันได้แบบที่สะดวกยิ่งขึ้น “ เธอคงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับที่นี้ไม่น้อย เอาล่ะ ลองถามสิ่งที่เธออยากรู้มาสิ ”

“ ฉันพอรู้แล้วว่าค่ายนี้มีไว้เพื่ออะไร แต่ว่า สิ่งที่ฉันสงสัยคือ ทำไมถึงได้มาเจอฉันเอาตอนนี้ ”

เซนทอร์ผู้ครอบครองตำแหน่งรักษาการดูแลค่ายผ่อนลมหายใจออก เขาระบายยิ้มเบาบาง จากนั้นถึงได้เริ่มเอ่ยปากอธิบายถึงเรื่องราวของค่ายนี้ให้เธอได้ฟัง “ อันที่จริงเราคอยตามหาทายาทของเหล่าทวยเทพอยู่เสมอเด็กน้อย แต่มันก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจะพบ ”

“ ภายในค่ายแห่งนี้ ครึ่งเทพที่อายุน้อยที่สุด จะอยู่ที่ราว ๆ 12 ปี ส่วนที่มากกว่านั้นก็มี ” ไครอนเบนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างที่ยังมีชาวค่ายแอบแวะเวียนกันมาดูหน้าตาของว่าที่สมาชิกใหม่พร้อมด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “ เราเรียกมันว่าเป็นโชคชะตาที่ผู้เป็นพ่อหรือแม่มอบให้ บางครั้งพวกเขา หมายถึง เหล่าเทพสักคนที่เป็นผู้ให้กำเนิดเธอก็ ค่อนข้าง.. เข้าใจยาก ”

ฟังดูเหมือนการนินทาทวยเทพอยู่บ้าง แต่ถ้ามันเป็นการที่ผู้ดูแลค่ายกล่าวเอาเองก็คงจะไม่ผิดอะไร “ คุณจะบอกว่า สุดท้ายแล้วเรื่องทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพ่อหรือแม่ที่ไม่เคยโผล่หน้ามาเจอกันนะเหรอคะ ? ”

“ จะเรียกแบบนั้นก็ได้สาวน้อย สุดท้ายแล้วพวกเขามักเป็นคนตัดสินใจ ว่าทายาทของพวกเขาพร้อมที่จะรับรู้เรื่องราวพวกนี้เมื่อไหร่ โอ้ จริงสิ ขอโทษนะ เธอเติบโตมากับ ? ”

“ พ่อค่ะ ฉันใช้ชีวิตมากับพ่อ ”

“ วินาทีแรกที่ฉันพบเธอ ฉันคิดว่ามีรายชื่อพวกเขาไม่กี่คนที่พอจะเป็นต้นกำเนิดให้เธอได้ แต่พอพูดแบบนี้แล้ว ก็ดูเหมือนจะตัดตัวเลือกไปได้เยอะเลยเชียว ” ไครอนขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ พลางหยิบเอาแฟ้มรายชื่อของบ้านต่าง ๆ ขึ้นมาดูว่าเด็กสาวตรงหน้ามีโอกาสมากน้อยแค่ไหนที่จะได้ไปโผล่ในเคบินใด

“ โดยปกติแล้วคุณใช้อะไรวัดว่าใครจะเป็นลูกใคร ยังไงนะคะ ? ”

“ โดยปกติแล้ว พวกเขาจะแสดงสัญลักษณ์ขึ้นมาให้เรารู้เอง ในกรณีที่ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นเด็กบ้านไหนก็แค่ต้องไปอยู่ที่บ้านเฮอร์มีสเพื่อรอการแสดงสัญลักษณ์ ” ไครอนเงยหน้าขึ้นจากกระดาษเอกสารและคลี่ยิ้มเบาบาง “ แต่เธอดูมีความโดดเด่นอย่างที่อาเธอร์ว่า เพียงแต่ฉันยังนึกไม่ออกว่าความโดดเด่นนี้มันค่อนไปทางองค์ใด.. ”

เอาล่ะ ถึงแม้เนเรซ่าจะเคยศึกษาในเรื่องของเทพ และเรื่องลี้ลับตามตำนานมามากมาย แต่เธอไม่ใช่สาววัยใสอายุ 15 ที่ยังคลั่งไคล้กับการมีพลังวิเศษ หรือฝันใฝ่อย่างได้รับพร ไม่ก็การได้เจอคิวปิดตัวเป็น ๆ อีกต่อไป ดังนั้นมันก็คงมีบ้างที่เธอจะหลง ๆ ลืม ๆ รายละเอียดของบรรดาเทพที่ครั้งหนึ่งเปรียบเสมือนไอดอลในดวงใจ “ ขอโทษนะคะคุณไครอน ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีรายละเอียดเกี่ยวกับเทพแต่ละองค์ ไม่ก็ แต่ละบ้านที่คุณว่าให้ฉันอ่านหรือฟังไหม ”

“ มีสิ เดี๋ยวนี้พวกเด็กสมัยใหม่ไม่ค่อยศึกษาเรื่องเก่าเรื่องแก่กันแล้ว ฉันเลยต้องทำใบปลิวข้อมูลเอาไว้ให้พวกเขาอ่านง่าย ๆ เอาล่ะ อยู่ไหนนะ… ”

สิ้นเสียงพึมพัม เซนทอร์ผู้ดูแลก็ก้ม ๆ เงย ๆ เปิดลิ้นชักหาใบปลิวข้อมูลเพื่อที่จะส่งให้เธอได้อ่านฆ่าเวลาไปพลาง ๆ ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาหาอยู่พักหนึ่งแต่ก็เป็นเรื่องดีที่สุดท้ายไครอนก็ได้เจอใบปลิวเหลือเป็นใบสุดท้ายและยื่นให้ว่าที่สมาชิกใหม่ได้อ่านทำความเข้าใจไปพลาง ๆ

เนเรซ่ากะพริบตาปริบ เธอไม่คิดว่ามันจะมีจริง แต่ก็ .. ก็ดี ถ้ามันมี

สาวฝรั่งเศสลอบถอนหายใจอยู่คนเดียวเงียบ ๆ พลางพลิกหน้าใบปลิวเพื่ออ่านรายละเอียดเกี่ยวกับเทพ และบ้านแต่ละหลังภายในค่ายอย่างตั้งใจ ต้องขอบคุณใบปลิวสารพัดประโยชน์ที่ทำให้อย่างน้อยเธอก็เริ่มพอจะนึกภาพรวมของที่นี่ และได้เห็นในสิ่งที่ควรจะรู้ติดสมองไว้ถ้าต้องใช้ชีวิตภายในค่าย

“ เอาตรง ๆ ไหม คุณไครอน ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยว่าตัวเองจะเป็นครึ่งเทพ หรือ ไอ้สิ่งที่เรียกว่าลูกเทพนี่ได้ยังไง ”

“ ไม่สิ ฉันหมายถึง ฉันเข้าใจ ว่าอาการที่ฉันมีมันแปลก แบบว่า การเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น การเจอตัวประหลาดมาตลอดชีวิต หรือ การเข้ามาที่นี่ได้ ทั้งที่ ในใบปลิวบอกว่า ค่ายนี้ใช่ว่าจะเข้ามากันได้ทุกคน แต่ ฉันไม่เข้าใจอยู่ดี ฉันดูไม่เห็นจะเข้าเค้าการเป็นลูกของเทพองค์ไหนเลย แล้ว— ”

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะดูสีหน้าของผู้ดูแลที่คงจะเคยเจอปัญหานี้มานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าครามของเนเรซ่าได้มองตรงไปยังเซนทอร์ที่อยู่อีกฟาก เธอก็ต้องแปลกใจ ที่ชายผิวเข้มผู้นั้นเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร และหัวเราะเบา ๆ ในระหว่างที่มองเลยศีรษะของเธอขึ้นไป

“ รู้อะไรไหมสาวน้อย ”

“ ฉันว่าเธอคู่ควรต่อการเป็นธิดาของเทพีองค์นี้ที่สุดเลยล่ะ ”

“ ยินดีต้อนรับ ธิดาแห่งเทพีอะโฟรไดท์ ”

ไครอนพยักเพยิดเป็นสัญญาณให้เนเรซ่าเงยหน้าขึ้นมองเหนือศีรษะ และแน่นอน สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือเส้นสัญลักษณ์นกพิราบสีขาวเรืองรองที่ปรากฏขึ้นด้วยความยินดี

เนเรซ่าช็อคไปแล้ว เธออ้าปากและนิ่งค้างไปจนเซนทอร์ที่มองอยู่ถึงกับต้องหัวเราะอีกครั้ง และใช้มือทุบกับโต๊ะเบา ๆ เพื่อเรียกให้สติของเด็กสาวกลับมาอยู่กับตัว “ ฉันบอกแล้วว่าเธอโดดเด่น ที่แท้ก็เป็นความโดดเด่นของอะโฟรไดท์ที่แสนงดงามนี่เอง ”

“ รับนี่ไปสิ นี่เป็นเสื้อค่ายที่เธอจะต้องใช้หลักจากนี้ แล้วก็ ตามฉันมาเนเรซ่า ฉันจะพาเธอไปยังบ้านที่มีเหล่าพี่น้องของเธอพักอยู่”