[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย - บริเวณรอบค่ายฮาล์ฟบลัด - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Dean โพสต์ 2024-3-25 22:02:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-3-27 06:41 <div class="quote"><blockquote><a href="forum.php?mod=redirect&goto=findpost&pid=1043&ptid=26" target="_blank">Mackenzie ตอบกลับเมื่อ 2024-3-25 20:15</a>
02. Long Island

…เขาโดนบอกให้มาที่ลองไอแลนด์กี่รอบแล้วนะ…
</blockquote></div>
<span style="font-size: medium; font-family: Sarabun; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/igtm-ksweXxpKRELx0UtNXbk_HaXvdrq42JFUQtG0zNpJkV0cZXyWt7gaCkUlAvoZCS_5el_oTOEbtaOcZmvbR6FnB_v6MPCIYFZX3IqPcVK2RM7KZ-JcyMvLS8E9fsqerNUhJmp0uIDioYNwURZ7Jw" width="200" height="35"><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">050<span style="font-size: medium; font-family: Sarabun; color: rgb(255, 165, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/YdGLU9mcD6j6I1FHARgdEcQB5319strBi10_HWTRIVYg7SAnvXS60Q7lyHJIwKsd7BVcULjjU9qxo9BAUzr4QHwVmR5hkf0ZKnD6SikvrgjkVMxopo8GDBEJE4fx9rwQXTd4HrYMH9ZTDXq0gdQh998" width="200" height="35"><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทำไมถึงเป็นนาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่ด้วยการออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าอย่างเช่นหลาย ๆ วัน โดยวงเล็บไว้ว่า (ถ้าไม่ขี้เกียจ) เมื่อวันศุกร์ที่แล้วดีนลองสวมเกราะและพกอาวุธมาเต็มรูปแบบเพื่อให้ชินกับน้ำหนักและฝึกความคล่องตัว พอถึงเวลาจริงที่เจออสุรกายจะได้วิ่งหนีว่องไวปานบุตรของเฮอร์มีส ซึ่งเท่าที่ลองก็เหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะว่าเขาไม่ถูกยัยโซเฟียใจยักษ์ติติงระหว่างการเรียนคลาสหอกและโล่ในครั้งที่สาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เพราะว่าเป็นการวิ่งยามเช้าที่ไม่ค่อยได้พบปะผู้คนมากมาย (แต่ก็มักจะได้เจอกับพวกรุ่นพี่คนใหม่ ๆ ที่มาค่ายในช่วงเช้าแทบทุกที) ดีนจึงแค่ล้างหน้าแปรงฟัน ไม่ถึงขนาดโกนหนวดที่มักจะขึ้นเร็วเป็นตอครึ้มให้เนี้ยบกริบ หรืออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เขาสวมแว่นสายตากรอบหนาแทนที่จะใส่คอนแทนเลนส์ซึ่งมีความยุ่งยากมากกว่า ส่วนรูทการวิ่งก็เดิม ๆ วิ่งออกจากโซนบ้านพักไปทางทิศตะวันออกทวนเข็มนาฬิกา  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             การควบคุมลมหายใจเริ่มดีขึ้นหลังจากที่จ๊อกกิ้งมาได้สักระยะหนึ่ง ช่างน่าประหลาดที่เหมือนว่าร่างกายของเขาจะคุ้นชินกับน้ำหนักเครื่องทรงบนตัวและการออกกำลังกายหนัก ๆ หรือว่านี้จะคือหนึ่งในความสามารถที่ซ่อนเร้นในสายเลือดของบุตรชายสามมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่กันนะ?  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘ถ้าแบบนี้ฉันก็เป็นนักรบมังกรได้น่ะสิ?’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความทะเล้นบังเกิด คนซนเก็บโล่ไว้กลางหลังแล้วควงหอกสัมฤทธิ์ไปมาเหมือนกับคทาดรัมเมเยอร์ ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยจะทำใครเจ็บ เพราะเช้าขนาดนี้ยังไม่ค่อยมีคนตื่นมาอยู่แถวนี้ เป็นห่วงก็แต่จะทำหอกบาดมือตัวเองเถอะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “Everybody was Kung Fu fighting<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             Those cats were fast as lightning~<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             In fact, it was a little bit frightening<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             But they fought with expert timing~” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             โครม!!! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             คนที่กำลังลัลล้าสวมบทบาทโรลเพลย์เป็นเจ้าแพนด้าโป ‘นักรบมังกร’ สะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงอึกทึกคึกโครมที่ด้านนอกประตูค่ายจนเกือบทำหอกที่ควงเล่นอยู่ตกทิ่มเท้า แต่ดีที่เขารับไว้ได้ทัน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <div style="text-align: center;"><iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/ZlouJhFr9f8?si=iFlkg-oZMk-GAjmA&controls=0&autoplay=0" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen=""></iframe></div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><div style="text-align: center;">[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]</div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “อะ..อะไรนะ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เขาชะเง้อคอมองออกไปทางประตูค่ายเหมือนเห็นอะไรบางอย่างไกลลิบ ๆ ท่ามกลางท้องฟ้าสลัวที่ดวงตะวันยังไม่โผล่พ้นแมกไม้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘รุ่นพี่คนใหม่มางั้นเหรอ?’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             พวกรุ่นพี่ที่มาค่ายล้วนเปิดตัวอย่างอลังการกันทั้งนั้น อย่างรุ่นพี่ไพเพอร์คนสวยก็ลงมาจากช๊อปเปอร์ หรือยัยโซเฟียใจยักษ์ก็ซิ่งบิ๊กไบค์เข้ามา แต่คราวนี้… กลิ้งมางั้นเหรอ? <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ดีนขยับแว่นขยี้ตามองอีกครั้ง เขาเห็นจุดสองจุดอยู่ไกลลิบ ๆ จุดหนึ่งดูนิ่งไป ส่วนอีกจุดพยายามจะดึงอีกจุดหนึ่งให้ลุกขึ้นมา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ช่วยด้วย!! คนตรงนั้น!!!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เสียงแตกหนุ่มดังแว่วมาจาก 'จุด' นั้น นั่นคือ 'คน' ที่กำลังโบกไม้โบกมือมาทางนี้ด้วยอาการร้อนรน ดูท่าทางว่าคนที่อยู่นอกประตูค่ายจะเห็นเขานะ แถมยังร้องเรียกขอความช่วยเหลืออีกต่างหาก ถ้ามองเห็นเข้ามาในนี้แปลว่าพวกเขาเป็นคนจากค่ายฮาล์ฟบลัด จนดีนพอจะตั้งสติได้ จึงรีบวิ่งออกไปดูคนที่ขอความช่วยเหลือ โดยไม่ทันได้เห็นบางสิ่งที่ตามมาด้วย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “กำลังไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             บุตรแห่งโพไซดอนตะโกนตอบ แต่พอวิ่งออกมาพ้นประตูค่ายได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องเบรคฝีเท้าดังเอี๊ยด เมื่อเห็นว่ามีอสุรกายหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเหมือน 'หมาซอมบี้' (อัลกูล) ไล่ตามสองคนนั้นมาติด ๆ ทว่าดีนมีเวลาให้หยุดอึ้งไม่ได้นาน เพราะหมาซอมบี้ตัวใหญ่เท่าหมีกระโดดขึ้นมาคร่อมร่างของสองคนนั้นแล้วอ้าปากเตรียมจะงับคนที่นอนสลบอยู่เข้าปาก ไม่ได้การแล้ว สติ! สติต้องมา!! ตอนนี้เลย!!! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ดีนขว้างของที่อยู่ในมือออกไปโดยไม่ทันได้คิดถึงอะไรทั้งสิ้น หอกสัมฤทธิ์ของเขาพุ่งปักโดนไหล่ของหมาซอมบี้เข้าอย่างจัง เจ้าสัตว์ประหลาดกรีดร้องเสียงเล็กแหลมน่าสะพรึงกลัวออกมา จากน้ันสายตาของมันก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางชายหนุ่มเจ้าของหอกในทันที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “โอ๊ะโอ..” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สัมผัสได้ถึงความซวยมาเยือน อสุรกายตัวนั้นกระโดดเพียงสามทีก็ส่งร่างของมันพุ่งถลาเข้ามาหาดีนที่อยู่ไกลถึงยี่สิบหลาได้อย่างง่ายดายภายในเวลาไม่กี่วินาที ชายหนุ่มกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างอย่างฉิวเฉียด ตอนนี้หอกของเขาปักอยู่ที่ตัวของมันจึงไร้อาวุธต่อกร ครั้นจะบอกว่า ‘ขอหอกคืนด้วยค้าบ’ มันก็คงจะส่งคืนให้ดี ๆ หรอกนะ..  เขาจึงรีบเอาโล่ที่สะพายหลังออกมาป้องกันตัวเอง แต่คนที่ไร้ประสบการณ์การต่อสู้มีแต่ประสบการณ์การถูกกระทืบยังไม่เร็วพอที่จะตั้งหลัก เขาถูกเรี่ยวแรงมหาศาลของหมาซอมบี้กระแทกจนตัวลอยแม้จะถือโล่บังหน้าเอาไว้ แต่สิ่งที่กระเด็นไม่ใช่แค่ดีน แต่หมวกเกราะและแว่นตาของเขาก็กระเด็นหลุดไปด้วย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘ฉิบหายแล้ว แว่น!!’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ยังดีที่แว่นตากระเด็นหลุดตกอยู่ไม่ไกลเกินหนึ่งช่วงแขน ชายหนุ่มรีบเสือกตัวไปหยิบแว่นสายตาสั้นมาใส่ก่อนที่ตนจะมีจุดจบแบบมิสเตอร์เบิร์น ในหนังเดอะมัมมี่ภาคแรก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             อสุรกายน่าเกลียดพยายามยื้อยุดโล่สัมฤทธิ์ของดีนเอาไว้ทำให้ตัวของเขาถูกเหวี่ยงไปมา จากสถานการณ์ทำให้ชายหนุ่มต้องกลับตาปี๋อย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงของโซเฟียดังขึ้นมาในหัว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘ห้ามหลับตา! เอาใหม่!’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ด้วยความผวาจากการฝึกจัดจึงทำให้ดีนต้องลืมตา เขาประชันหน้ากับเจ้าตัวน่าเกลียดนั่นโดยตรง ไม่เพียงแต่ร่างกายช้ำเลือดช้ำหนองที่ดูน่ากลัว แต่กลิ่นของมันยังสาปสางเหมือนซากศพชวนจะอ้วก ดีนกัดฟันกรอดต้องทนทั้งแรงทั้งกลิ่น แต่ก็จำต้องลืมตามองคู่ต่อสู้ไม่เช่นนั้นตนจะกลายเป็นเหยื่อ แล้วในที่สุดเขาก็เห็นว่าหอกที่ปักอยู่บนไหล่ของมันไม่ได้ไกลมือเขาเลยนี่นา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ดีนคว้าด้ามหอกสัมฤทธิ์ที่ส่ายไปมาตามแรงทึ้งของอสูรแล้วออกแรงถีบไปข้างหน้าอย่างเต็มแรงจนได้หอกคืนกลับมา สัตว์นรกกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่ควรเป็นเลือดไม่ได้พุ่งออกมาจากบาดแผล แต่กลับระเหยกลายเป็นฝุ่นผงแล้วปลิวไปกับสายลมยามเช้า ไม่รอให้ปีศาจรุกไล่ได้อีกครั้ง คราวนี้ดีนปาหอกออกไปด้านหน้าจนสุดแรง ในระยะหวังผลเช่นนี้หอกสัมฤทธิ์ทะลุผ่านกลางหน้าของหมาซอมบี้ตัวนั้นไป จากนั้นร่างกายอันน่าสยดสยองก็สลายกลายเป็นฝุ่นไปทั้งหมด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ฉึก! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หอกคู่ใจพุ่งลงปักพื้นตามโมเมนตัมที่ควรเป็น ดีนลุกขึ้นยืนด้วยอาการหอบ หัวใจเต้นแรงจากเหตุการณ์ระทึกขวัญที่เพิ่งผ่านพ้น เขาดึงหอกขึ้นมาจากพื้นดินที่ไม่มีคราบเลือดหลงเหลืออยู่เลย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             『 สายเลือดแห่งสามมหาเทพ 』 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สุ้มเสียงหนังดังขึ้นในสมอง ทว่าน่าสยดสยองเสียจนขนลุกซู่ เมื่อดีนหันไปทางต้นเสียงก็เห็นหมาซอมบี้ที่ตัวใหญ่กว่าตัวเมื่อกี้เป็นสองเท่า มันเดินข้ามผ่านคนที่นอนอยู่อย่างไม่สนใจใยดี สายตาหิวโหยมองมาทางเหยื่อรายใหม่ที่กลิ่นออร่ารุนแรงกว่า แล้วเมื่อมันเห็นเศษเสี้ยวสุดท้ายของหมาซอมบี้ตัวแรกมันก็คำรามลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             『 ข้าจะกินแกให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก!!! 』 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เสียงนั้นถูกส่งเข้ามาในหัวอีกครั้งจนรู้สึกปวดหัวจิ๊ดขึ้นมา ตอนนี้ดีนอยากหันหลังกลับไปที่ประตูค่ายแล้ววิ่งหนีสัตว์ปีศาจตัวใหญ่นั่นเหลือเกิน แต่หากเขาทำเช่นนั้นสองคนที่อยู่ตรงนี้ต้องไม่รอดแน่ ๆ แม้ใจไม่อยากปะทะแต่ถ้าไม่สู้คิดจะสู้เลยก็คงไม่มีวันที่จะได้ออกไปจากค่าย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘เอาวะ!’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ชายหนุ่มพรูลมหายใจเข้าออกพยายามข่มจิตไม่ให้เตลิดตามคำสอนของไครอน กอปรกับคำแนะนำจากโซเฟียเรื่องการตั้งรับการต่อสู้ และหวนนึงถึงกลยุทธ์เทสทูดอร์และฟาลังซ์ เพียงแต่ต้องเอามาประยุกต์ใช้ให้เข้ากับสถานการณ์นิดหน่อยในแบบฉบับของคนล่ก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หมาซอมบี้ตัวใหญ่กระโจนใส่ดีนรวดเร็วเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวเล็กที่ใหญ่เท่าหมี ทำเอาชายหนุ่มที่ยกโล่กันขึ้นท่วมหัวเซถลาไปไกล เทียบแรงกำลังแล้วดีนไม่รู้เลยว่าจะใช้กลยุทธ์ใดในการเอาชนะได้ เขาเพิ่งเรียนหอกมาได้แค่สามวันเองต้องมารับมือกับปัญหาที่ยากลำบากขนาดนี้เชียวหรือ แต่ในเวลานี้จะมัวท้อไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่แคล้วกลายเป็นอาหารของเจ้าตัวโต อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าพวกมันตายเป็นล่ะน่า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ‘ถ้าล้มในทีเดียวไม่ได้ก็ค่อย ๆ ตอดเลือดตัดกำลังไปก่อน’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             นี่คือไอเดียที่คิดขึ้นมาได้แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะทำไหวหรือเปล่า เจ้านี้ตัวทั้งใหญ่โตแต่พละกำลังและความเร็วไม่ได้ชักช้าอุ้ยอ้าย เพราะฉะนั้นเขาจะต้องเร็วกว่ามันให้ได้ ในจังหวะที่อสุรกายวิ่งข้ามาดีนก็ตั้งโล่เป็นปราการอีกครั้งตามกระบวนท่าเทสทูดอร์เพื่อรับแรงปะทะ และเมื่อสัตว์ประหลาดตัวนั้นใกล้เข้ามาถึงก็เบี่ยงตัวเล็กน้อยแล้วแทงหอกไปที่ขาของมัน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “กร๊าซซซซ!!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หมาซอมบี้ตัวใหญ่กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มันกางกรงเล็บอีกข้างขึ้นมาตะปบแต่ดีนแทงหอกสวนเข้าไปทะลุกลางอุ้งมือเน่าเฟะได้ทันท่วงที ถือว่าตัดกำลังเจ้าตัวยักษ์ไปได้หลายส่วน เห็นได้ชัดเจนว่ามันเคลื่อนที่ได้ช้าลง แต่ก็เกรี้ยวกราดมากยิ่งขึ้น ในเมื่อวิธีเดิมใช้ได้ผลดีนจึงอยากจะใช้ซ้ำอีก กระนั้นหมาซอมบี้ถึงจะเน่าแต่ก็มีสมอง มันไม่หลงกลให้ดีนแทงขาตัดกำลังง่าย ๆ ต่างฝ่ายต่างลองเชิงกันไปมาโดยไม่มีผู้ที่จู่โจม ไม่รู้คำว่าเปิดก่อนได้เปรียบจะใช้กับสถานการณ์นี้ได้หรือไม่แต่ก็ต้องลองดู <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ไม่คำนึงถึงการตั้งรับอีกต่อไปแล้วใช้โล่ดาหน้าบีบขบวน ดีนยกหอกขึ้นมาในจังหวะที่สัตว์อสูรกางกรงเล็บและต่างฝ่ายก็ต่างออกอาวุธในเวลาเดียวกันจนได้กันไปคนละแผล <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ฮึม!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ร่างสูงกัดฟันกรอดเมื่อถูกกรงเล็บคมชำแรกผ่านเนื้อที่ต้นขาจนเลือดไหลอาบซิบ ๆ ฝ่ายอสุรกายแม้มันถูกแทงเข้าที่ท้องแต่ก็ยังไม่ตาย รอยรั่วของมันค่อย ๆ เปิดกว้างขึ้นเหมือนผงฝุ่นถูกเป่าออกมาจากร่างคล้ายศพ ด้วยความที่เสียจังหวะดีนจึงไม่ทันได้ยกโล่ขึ้นมาป้องกันตอนที่อสุรกายตะปบใส่ แล้วสิ่งกำบังกายก็ถูกงัดกระเด็นออกจากมือ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “!?!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หมาซอมบี้ยักษ์งับเข้าที่ไหล่ของดีน กดร่างเขาจนต้องนอนราบไปกับพื้นพง กรงเล็บแหลมจิกลงที่กลางอกแต่ติดเกราะสัมฤทธิ์ที่หนาจนฟันแทงไม่เข้า กระนั้นความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แขนทำให้ต้องนิ่วหน้า มันพยายามกัดกระชากแขนของเขาให้ออกจากลำตัว การต่อสู้ครั้งแรกก็สาหัสถึงเพียงนี้จนรู้สึกว่าตายแน่ ๆ คราวนี้ตายของจริง ภาพบุคคลที่เคยรู้จักหลั่งไหลเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ตอนนี้ภายในหัวที่หนักอึ้งได้ยินเสียงร้องระงมของเด็กหนุ่มที่ขอความช่วยเหลือในตอนแรก นั่นพอจะทำให้เขาดึงสติกลับมาได้  ใครจะไปยอมตายกันล่ะ! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ฉึก!! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ชายหนุ่มใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มีกระแทกหอกใส่ช่องอกของศพเดินได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ไปตายซะไอ้เวรเอ๊ย!!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ร่างกายของมันกระตุกเฮือกแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยปาก จนดีนต้องกระทุ้งกระแทกเข้าไปอีกหลายทีร่างนั้นถึงได้ค้างกลางอากาศแล้วค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นผง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             การต่อสู้จบลงไปในช่วงเวลาที่แสงตะวันส่องสูงเหนือทิวไม้ เขานอนหอบมองท้องฟ้าสีม่วงอมเหลืองที่เบื้องบน หูที่วิ้งอื้ออึงค่อย ๆ กลับมารับเสียง แล้วเด็กหนุ่มผู้ประสบภัยคนนั้นก็รีบมาดูอาการของดีนอย่างเป็นห่วง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “พี่ชาย พี่เป็นอะไรไหมฮะ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หนุ่มแว่นหรี่ตามองด้วยอาการเหนื่อยล้า คน ๆ นี้ไม่คุ้นหน้าคุ้นตากับคนในค่าย เป็นเด็กลูกครึ่งเทพคนใหม่ที่เดินทางมาค่ายฮาล์ฟบลัดแต่ถูกเล่นงานก่อนงั้นเหรอ?  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ฉันยังดี.. ดีที่ไม่ตายน่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ดีนรวบรวมแรงลุกขึ้นมา ฝ่ามือหนากดลงเหนือบาดแผลที่ไหล่เพื่อห้ามเลือด เท่าที่ดูแผลค่อนข้างเหวอะหวะน่ากลัวถ้าไม่ห้ามเลือดตอนนี้มีหวังอาจตายเพราะเสียเลือดมากเกินไป เขาจึงเลิกชายเสื้อขึ้นมาฉีกมันออกแล้วผูกซับปฐมพยาบาลตัวเองเพื่อห้ามเลือดไปก่อน ถือว่าความกลัวตายได้ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ไหม? ที่ทำให้เขาไม่หน้ามืดเป็นลมจากของเหลวกลิ่นสนิมที่หลั่งออกมาจากร่างกายตนเองไปก่อน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “นายมาคนเดียวเหรอ? เมื่อกี้ฉันเห็นเหมือนว่าจะ..” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เขามองไปรอบ ๆ จนเห็นว่ามีอีกร่างหนึ่งที่นอนสลบอยู่บนพื้นหญ้า คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมก่อนที่จะรีบเข้าไปดูอาการของคนเจ็บอีกคนที่ไม่ได้สติ แบบนี้สิแย่กว่า เพราะถ้าสลบไปแบบนี้สมองอาจได้รับการกระทบกระเทือนก็เป็นได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “พี่เขาสลบไป ผม..ผมไม่รู้ว่าจะทำไงดี” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าวไปก็ส่งเสียงสะอื้น ร่างจริงค่อย ๆ เผย จนเห็นว่าหนุ่มคนนี้มีเขาแพะอยู่บนศีรษะ และขาภายใต้กางเกงที่ถูกซ่อนเอาไว้ก็น่าจะเป็นขาแพะด้วยเช่นกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “นาย.. แซเทอร์?” เพราะอยู่ที่ค่ายมาเป็นเดือนทำให้รู้ได้ทันทีว่าบุคคลลักษณะเช่นนี้คือเผ่าพันธุ์อะไร ดีนรู้ว่าบ้านของเหล่าแซเทอร์อยู่ในถ้ำกลางป่าของค่ายฮาล์ฟบลัดนี่แหล่ะ ถ้าไม่ใช่เด็กใหม่ก็ใช้งานง่ายหน่อย “ถ้างั้นก็รีบไปตามคนมาช่วยที เร็วเข้า!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ครับ!”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             คล้ายว่าเสียงตะคอกอย่างไม่ตั้งใจจะช่วยเรียกสติหนุ่มแซเทอร์ผู้นำทางให้รีบไปตามคนมาช่วย ดีนหันกลับไปมองคนเจ็บอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมแจ็คเก็ตตัวนี้ช่างคุ้นเคย ทั้งทรงผม สีผม และผิวขาว ๆ ที่โผล่พ้นสาบเสื้อ มือแกร่งแตะจุดชีพจรที่ลำคอยังคงเต้นอยู่ แต่จะเคลื่อนย้ายสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าคน ๆ นี้มีส่วนไหนที่บุบสลายไปบ้าง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “เดี๋ยวนะสร้อยคอนี่…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             มือที่เปื้อนเลือดสด ๆ หยิบจี้ห้อยคอขึ้นมาดู ฉับพลันดวงตาก็เบิกกว้างจนแทบจะลืมหลักปฐมพยาบาลคนหมดสติเสียจนหมดสิ้น เขาพลิกตัวอีกฝ่ายให้นอนหงาย เพียงแค่เห็นหน้าของอีกฝ่ายหัวใจก็แทบจะหล่นลงไปถึงตาตุ่ม แน่นอนว่าคน ๆ นี้คือคนที่ดีนรู้จัก แต่ไม่อาจบอกได้ว่าสนิทกันในความสัมพันธ์รูปแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ การเป็นเดมี่ก็อดที่มาค่ายฮาล์ฟบลัดย่อมหมายความว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ฉันเครือญาติไม่มากก็น้อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความทรงจำฉากหนึ่งไหลบ่าเข้ามาในหัว.. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “โอ้ตายล่ะ.. ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สิ้นเสียงพึมพำคล้ายคนไม่ได้สติก็ถูกเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากหน่วยพยาบาลแทรกทับ จากนั้นทั้งสองก็ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างดีก่อนจะถูกพาเข้าไปรักษาตัวที่สถานพยาบาล ณ บ้านใหญ่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/s5NHsXYrJt6dn02xBOPXl5DiZhQea4YrThqvEyt6mfdhA332kFxknoIxdIAh_7peGUXrBO8pbTGvr3qU0p8aDKWJRpRlvVPsHKp0zDsia5SZLZrjINmSXwWZK0GxVzoyvmm0J0-yp__G9NNmh90CE9M" width="583" height="67">พลังตื่นรู้ +2 จากการกำจัด [อัลกูล] ครั้งแรก<img src="https://i.imgur.com/8gqQFiD.png" width="370" _height="298" border="0">     <img src="https://i.imgur.com/qtTtbxk.png" width="370" _height="280" border="0">

Dean โพสต์ 2024-4-12 23:43:47

https://lh7-us.googleusercontent.com/uWM5YoL6XW6v2TGpBlJfsP1DNGDVkb9BiRjD5_3hC74Uf9s3Minj2TFv-r8zw3-bnyWNNtpveNz2BvucXhvgNiEN1DnMwa5DST-YrmmGuvCazOI55zFIlmUH1WAYp9XuEOwzmPjubsbxmVUq8sRsulY081https://lh7-us.googleusercontent.com/B0NSl7lrdcJ70sWrgr9wGNh1Qe9C6TtSrLQOJ3vAIVbmTRfdpS4ortNIuR-6x59S_7wdC8JmmEOIYmpr1-7COW8eYdHz-_p9hhd5PKxTwYwr24GlWVK3TBOizfbnwHML2i9kxhJlqox9DzKCeeB4cU8เริ่มภารกิจ (ตามหาแม่) ครั้งใหม่
         ก่อนออกเดินทางเข้าตัวเมืองนิวยอร์กที่แสนคุ้นเคยดีนได้ไปใช้อินเตอร์เน็ตติดต่อหาคุณนายอัลวาเรซที่พักอาศัยอยู่แถว ๆ โบเวอร์รี่เป็นการชั่วคราว คุณแม่ดูจะตกอกตกใจใหญ่เมื่อรู้ว่าเขาจะมาหา ดีนต้องย้ำอยู่หลายครั้งเลยว่าเขาฝึกมาหนัก (?) จนตอนนี้สามารถออกเดินทางมาที่นอกค่ายได้แล้ว และคุณไครอนเป็นคนรับรองให้เอง โดยที่เขายังงุบงิบไม่บอกเรื่องที่ตัวเองฉายเดี่ยวไปเฮติมา ส่วนสถานที่นัดพบคือสวนสาธารณะสุดโด่งดังเซ็นทรัลพาร์ค ดีนส่งโลเคชั่นไปให้รับรองว่านัดกันคราวนี้ไม่มีคลาดเคลื่อนอย่างแน่นอน จากนี้ก็ต้องปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อความปลอดภัย

         ดีนพารีชานั่งรถประจำทางสายเดียวกับที่พาเขาและดารีน่ามาส่งที่ลองไอแลนด์ ดูเหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่คุณหนูตัวน้อยได้นั่งรถโดยสารสาธารณะ

         “หนูขอนั่งริมหน้าต่างได้ไหมคะ?”
         “จ้า ๆ เชิญเลย”
         ไม่เหนือความคาดหมาย เธอตื่นเต้นใหญ่จนลืมความกังวลไปเสียหมด สิ่งที่ดูจะดึงดูดความสนใจจากสาวน้อยคือหน้าต่างรถบัสบานใหญ่ที่เห็นวิวภายนอกได้เต็ม ๆ ตา คล้ายกับตอนที่เขายังเป็นเด็กแล้วที่บ้านยังไม่มีรถนั่นแหล่ะ ดีนขอคุณพ่อคุณแม่นั่งริมหน้าต่างดูวิวเป็นประจำ
         รถโดยสารออกเดินทางจากป้ายริเวอร์เฮดถึงแมนฮัตตันคาดว่าจะใช้เวลาราว ๆ สามชั่วโมงเห็นจะได้ จากนี้ก็นั่งไปยาว ๆ จนเมื่อยก้น การรอคอยเพื่อไปถึงจุดหมายช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อ แต่คงนั่งนิ่งได้ไม่นานต้องขยับปากตอบเพราะสาวน้อยจำไมอย่าง รีชา แคมพ์เบลล์ เจื้อยแจ้วถามไม่หยุดตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง
         “หอคอยสูง ๆ นั่นคืออะไรเหรอคะ?”
         “นั่นคือประภาคาร เอาไว้ส่องไฟเป็นสัญญาณตอนกลางคืนว่าตรงนี้เป็นบก เรือที่แล่นผ่านมาจะได้ไม่ชนฝั่ง”
         “อ๋อ ประภาคารของจริงเป็นแบบนี้นี่เอง”
         เงียบไปได้ไม่ถึงนาทีก็มีคำถามใหม่
         “บ้านคนเยอะจังเลยนะคะ มองไม่เห็นค่ายเลย” เด็กหญิงพยายามชะเง้อคอมองหาค่ายฮาล์ฟบลัด สงสัยคงหวังว่าจะเห็นคุณไครอนโบกมือส่งที่หน้าประตูค่ายล่ะมั้ง..
         “เอ่อ..” คำถามนี้ดีนต้องขยับเข้าไปกระซิบตอบ “เพราะว่าค่ายฮาล์ฟบลัดต้องใช้มนตร์พลางตาไง ต้นสนธาเลียอะไรนั่นน่ะ ถ้ามองจากตรงนี้เข้าไปก็มองไม่เห็นหรอก”
         ดีนก็ไม่ค่อยเข้าใจหลักการว่าข่ายมนตราคุ้มครองค่ายมันทำงานอย่างไร ที่ตอบไปก็มั่ว ๆ เอาตามที่คิด แต่มันก็ทำให้เด็กหญิงคล้อยตามได้จนไม่ถามคำถามนี้ต่อ
         “แล้วเซ็นทรัลพาร์คอยู่อีกไกลไหมคะ ต้องนับหนึ่งถึงเท่าไรเหรอ?”
         มาแล้วคำถามยอดฮิตของเด็กวัยสิบปี หนุ่มนักวิทย์คำนวนอย่างรวดเร็วในหัว ซึ่งตัวเลขที่เขาจะบอกไปน่าจะทำให้เด็กหญิงตกใจแน่ ๆ
         “หนึ่งหมื่นแปดร้อยน่ะ”
         “หนะ.. หนึ่งหมื่นแปดร้อยเลยเหรอคะ!?” เด็กหญิงทำตาโต “ได้ค่ะ หนูจะลองนับดู หนึ่งสองสามสี่ห้า..”
         “ไม่ ๆ เธอนับเร็วไปแล้ว หนึ่งวินาทีคือหนึ่งเลขสิ แบบนี้น่ะ หนึ่ง… สอง… สาม… สี่… ห้า…”
         “เอ๋ นับแบบที่หนูนับไม่ได้เหรอคะ? มันก็ไปถึงหนึ่งหมื่นแปดร้อยเหมือนกัน”
         “ไม่เหมือนสิ เวลามันไม่เท่ากัน ถ้างั้นรีชต้องนับหนึ่งถึงสามหมื่นสองพันสี่ร้อยแทน”
         ได้ยินแบบนี้เด็กหญิงก็เบะหน้า “ได้ค่ะ นับช้า ๆ ก็ได้ หนึ่ง… สอง… สาม… สี่… ห้า…”
         .          .
         .
         เสียงนับของน้องสาวเป็นยานอนหลับชั้นดี ดีนหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ น่าจะราว ๆ หนึ่งร้อยหกสิบสองล่ะมั้ง.. จากนั้นเขาก็ถูกมือเล็ก ๆ สะกิดปลุกเมื่อเด็กหญิงนับเลขจนถึงหนึ่งหมื่นแปดร้อย
         “พี่ดีนคะ หนูนับครบแล้ว”
         “หืม.. ครบแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มสะลึมสะลือมองออกไปนอกหน้าต่างรถบัส ข้างหน้าคือสวนสาธารณะเซ็นทรัลพาร์ค “มาถึงพอดีเลย บอกแล้วว่าถ้าสปีดนี้ล่ะก็เป๊ะ”
         มือแกร่งยกขึ้นยกหัวสาวน้อยผมสีจินเจอร์ จากนั้นก็เตรียมตัวลงจากรถประจำทางเมื่อมาถึงที่หมาย นับเป็นการเดินทางขาไปที่สงบเรียบร้อยผิดคาด
https://lh7-us.googleusercontent.com/zCThmin77LNujx-cdYiMYAR2iHm2Z-W8IyqymMxhR8G1nxsVktOGAu1BaynsFzcpho78jRzFJeAyS4O8LbnNGI7jpDd9ySLRSpL06Wwmu1nG0cHbBl8xvSpEuIxOSxb6upzGqgFm5usK9CegxKx7xsYเริ่มภารกิจ: ตามหาพัสดุที่หายไปของเฮอร์มีส

Ripley โพสต์ 2024-4-13 23:22:15

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2024-4-13 23:44 

<style>
#wis01 {
width: 750px;
border: 0px;
border-style: solid;
padding: 10px;
box-shadow: #ffffff 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");
}
</style>

<div align="center">
<div id="wis01">

<img width="600" src="https://i.imgur.com/pIE6pSO.png" border="0" alt=""><div align="center">



White Swan in The Ocean

 
<div style="text-align: left; display: block; width: 100%;">
           หลังจากที่แคทเธอรีนผู้เป็นแม่ได้บอกถึงความลับที่เก็บมาตลอดทั้งชีวิตเรียบร้อยแล้วบรรยากาศในรถที่ควรจะครึกครื้นตามสไตล์บ้านสวอนสันตอนนี้กลับปกคลุมด้วยความเงียบและเสียงเครื่องยนต์ที่บ่งบอกว่าตอนนี้แคทเธอรีนขับรถด้วยความเร็วที่เร็วมากเพียงใดถนนหนทางที่ขับเป็นทางเลี่ยงเมือง แม้ว่าจะแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีรถผ่านสักคันแต่ก็ถือเป็นเรื่องโชคดีแล้วในสถานการณ์แบบนี้
            ไม่นานรถคันใหญ่ก็ขับออกจากถนนเข้าสู่เส้นทางดินที่ทอดเข้าไปในป่า ใจของริปลีย์ค่อยเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่ถนนที่ผ่านมาค่อยๆไกลลิบตาไปจนปกคลุมเพียงต้นไม้ ต้นไม้และต้นไม้รถวิ่งไปราวๆเกือบๆยี่สิบนาทีได้ก็พบกับป้ายไม้ “ค่ายฮาล์ฟบลัด”
            “ถึงแล้วล่ะ”แคทเธอรีนกล่าว—
           “ค่าย…ฮาร์ฟบลัด?”
           ริปลีย์อ่านชื่อค่ายตามป้ายไม้ที่ปักไว้และมองสิ่งปลูกสร้างที่ดูธรรมดาไม่ต่างจากหมู่บ้านจนน่าประหลาดใจแต่ว่าพอเธอเดินเข้าไปก็พบว่าสิ่งที่มองจากภายนอกเมื่อครู่นี้ช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหวบ้านใหญ่สวย สนามหญ้าและพื้นที่ร่มรื่นมีผู้คนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
           ทุกคนคือฮาล์ฟบลัด? แบบเรา?
           “ดูแลตัวเองดีๆนะริปลีย์”
           เสียงของแคทเธอรีนได้ทำให้ริปลีย์ละสายตาจากภาพตรงหน้าหันกลับมามองแม่ของตนที่ไม่ก้าวเข้ามาในเขตของค่ายเธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนที่เธอจะเอ่ยถามกับแม่ถึงเหตุผลที่เอ่ยเช่นนี้
           “ทำไมแม่ไม่เข้ามาด้วยล่ะ?”
           ไร้คำตอบกลับ มีเพียงการส่ายหน้าที่แทนทุกคำตอบให้แก่เธอ
           “...หนูสัญญาว่าถ้าออกไปได้จะไปหาแม่ค่ะ” เธอเดินออกไปกอดแม่ของตนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากกัน “แล้วแม่จะคิดถึงหนู เพราะไม่มีใครเต้นสวยเท่าหนูแล้วในคณะของแม่”
           ก่อนจากกันยังไม่วายกล่าวถ้อยคำถือดีแสนน่าเอ็นดูเมื่อคลายกอดก็ถึงเวลาขนกระเป๋าเดินเข้าค่ายไปเพื่อเข้าอาศัยในที่แห่งนี้
           “สวัสดีครับ” มีคนบางคนที่ดูจะเป็นผู้นำ…? เข้ามาทักทายริปลีย์และร็อกซาน่า “ฮาล์ฟบลัดสินะครับผู้มาใหม่จะต้องไปพบกับท่านไครอนที่บ้านใหญ่ เดี๋ยวผมจะนำทางไป”
            ดูเหมือนว่าชีวิตของเธอในสถานที่ใหม่จะเริ่มต้นเสียแล้วสิ

</div><div style="text-align: left; display: block; width: 100%;"> </div><div style="text-align: left; display: block; width: 100%;"> </div>

<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="300" _height="300" border="0"></div><div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"> </div><div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"> </div></div></div>
 
 

 
 </div>

Johnathan โพสต์ 2024-4-14 21:41:20

Feria โพสต์ 2024-4-16 03:05:36

Dean โพสต์ 2024-4-19 00:04:55

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-4-19 17:17

https://lh7-us.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXcJirw4nkSrt8JpU06yaESENwsjvvX3SMQfsdeLSUHKINVBb1H8MsSNH4OjJ5_cDkGH-J-P9-qq2O8g5rFfVmitlx1NDKpMbGIFjrPt26CGbTfIV6mx1Eu-CXWQiAzbzT_lXXe4-yT8BQJfFbWllKMXG6-c?key=vNjdlZfmQHelZAy3UQiC4g085https://lh7-us.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfQbAkIfutdm4IfpAducm8FyFTBYHjtbBIYgLvDEgpvk3Tgw-atR5CNBi-8gadxRN2C8nMrEW-OIHoRWkcyn75uhcX_llIK49h4Qw8bP9BF2ic_PF4Vuhg_XIEJpHIK5VsRswL-EaxjhsJRyod3BrhPvpU?key=vNjdlZfmQHelZAy3UQiC4gถึงค่ายโดยสวัสดิภาพ
         เกือบจะเรียกว่ามาปิกนิกได้ถ้าไม่ต้องต่อสู้กับมิโนทอร์และคนที่อ้างตนว่าเป็น ลุค คาสเทลแลน ก่อนกลับดีนแวะซื้อของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นอย่างหนึ่งเลยก็คือแว่นตาว่ายน้ำสำหรับคนสายตาสั้นลบแปด ไหน ๆ เพิ่งได้เงินมาแล้วก็เลยซื้อตุนเอาไว้สองสามอัน เขาตั้งใจจะใส่มันคล้องคอเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในค่ายหรือออกไปผจญภัยด้านนอก แม้บิดาเทพโพไซดอนจะบอกว่าสกิลน้ำเยียวยาจะไม่ทำให้ตาเขาบอดเมื่อใส่คอนแทกเลนส์แหวกว่ายไปในแหล่งน้ำธรรมชาติ แต่แหล่งน้ำมันมีแต่ตามธรรมชาติเสียที่ไหน ถ้าเขาตกสระว่ายน้ำสกิลนั้นก็จะไม่ทำงาน
         ช็อปปิ้งกันเสร็จก็ตกเข้าช่วงค่ำกันพอดี พวกเราสามศรีพี่น้องจึงแวะรับประทานอาหารค่ำกันก่อนกลับ ไหงรีชากับไรอันถึงพร้อมใจกันบอกว่าอยากกินอาหารเม็กซิกันกันก็ไม่รู้ สงสัยเพราะเห็นหน้าดีนถึงได้พร้อมใจกันอยากกินหรือเปล่า ถ้าพูดถึงอาหารเม็กซิกันที่หาทานได้ง่ายที่สุดก็ต้องนี่เลย… ทาโก้เบลล์ แม้มันจะไม่ใช่ต้นตำหรับจ๋า แต่มันก็ทานง่ายสุด ๆ เหมาะกับทุกเชื้อชาติแล้วล่ะ
https://i.imgur.com/w8FQbqu.png

         รับประทานอาหารค่ำกันเสร็จก็เดินทางกลับไปที่ค่ายด้วยรถกระบะสี่ประตูของไรอัน รีชาหลับปุ๋ยมาตลอดทาง เด็กหญิงตามเขาไปนั่นมานี่คงจะเพลียมาทั้งวัน แล้วพอน้องสาวหลับบทสนทนาแบบผู้ใหญ่ ๆ ก็ถึงได้เกิดขึ้นได้เสียทีนึง (?)
         “พี่เท่มาก ๆ เลยนะครับตอนที่ใช้ตรีศูลแทนลูกธนูเนี่ย นึกว่าจะมีแค่ในการ์ตูนที่ทำได้ซะอีก”
         “ในการต่อสู้ก็ต้องรู้จักพลิกแพลงแหล่ะจริงไหม”
         “ก็ใช่ เสียดายผมเห็นฉากบู๊บนยอดตึกไม่ค่อยชัด”
         “สงสัยว่านายคงต้องไปหากล้องวงจรปิดมาดูซะแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเทคโนโลยีของมนุษย์จะจับภาพการต่อสู้ของโลกแห่งเทพไม่ได้หรือเปล่า” ไรอันตั้งข้อสังเกต
         “ผมก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน”
         เท่าที่เขาเคยอัดวีดีโอตอนมาค่ายก็ไม่เห็นว่าจะมีซุ้มประตูค่ายเรืองแสงเหมือนกับที่ตาเห็นเลย ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสต์เขาอยากรู้ชัดมัดว่ามันคือหลักการอะไร ต่อให้เป็นเวทมนตร์ก็ต้องมีหลักการที่มาใช้อธิบายอยู่ดี อย่างเช่นคลื่นความถี่สูงเกินกว่าจะบันทึกได้ เขาก็แค่คาดคิด..
         “ว่าแต่พี่ฝึกที่ค่ายนานไหมกว่าจะออกไปใช้ชีวิตที่ข้างนอกค่ายได้ ผมคุยกับเจรี่ที่เป็นพี่น้องเราอีกคน หมอนั่นใช้เวลาตั้งหกปีแน่ะ ถ้าผมใช้เวลานานขนาดนั้นตอนนั้นคงเป็นน้าของเด็กหลาย ๆ คนได้เลย”
         ตอนนี้ดีนอายุยี่สิบสาม บวกอีกหกปีก็เป็นยี่สิบเก้า คิดดูว่าต้องมีอายุยี่สิบเก้าปีโดยไม่มีงานทำ ไม่มีเงินเก็บและไม่มีแฟน ชีวิตจะอับเฉาขนาดไหน
         “ฉันเห็นตอนที่นายสู้กับมิโนทอร์นะ เจ้าตัวนั้นไม่ใช่ว่าจะปราบได้ง่าย ๆ ถ้าตั้งใจฝึกอีกหน่อย ฉันว่านายก็ต่อกรกับอสุรกายที่เก่งกว่านี้ได้สบาย”
         ไรอันยิ้มให้คล้ายให้กำลังใจ แต่ไม่ได้ตอบคำถามก่อนหน้าที่ดีนตั้งไว้ ส่วนหนุ่มผิวน้ำผึ้งได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้สงสัย บางทีเขาอาจจะต่อสู้เก่งกว่าเจโรมก็ได้มั้ง เพราะอย่างน้อยก็น่าจะมีทักษะการหนีตายมากกว่า กระนั้นก็ยังไม่เคยเห็นหมอนั่นต่อสู้เสียด้วยสิ
         “พี่พูดแบบนี้ผมค่อยใจชื้นหน่อย จะว่าไปผมเรียนธนูด้วยดีไหมนะ ตอนแรกที่ไม่อยากเรียนเพราะในหนังพวกอาร์เชอร์ชอบลูกธนูหมดกลางทางด้วย แต่ถ้าทำแบบพี่ได้ก็น่าจะไม่มีปัญหา”
         “แล้วแต่นายเลย อาวุธระยะไกลก็เหมาะกับการล่ามากกว่า” ไรอันแนะนำ
         “แต่ปัญหาก็คือ ผมยังควบคุมน้ำแบบพี่ไม่ได้เนี่ยสิเลยไม่มีลูกธนูน้ำแบบอันลิมิเตด..” ดีนหลุบสายตาก้มมองมือของตัวเอง “พ่อเคยบอกว่าจะต้องฝึกเยอะ ๆ จนเลเวลถึงแล้วก็มีค่าตื่นรู้จากการทำภารกิจด้วย เมื่อกี้ผมเพิ่งทำภารกิจของเทพเฮอร์มีสไปไม่รู้ว่าตัวเองตื่นรู้มากขึ้นเท่าไร… คือผมไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีอะไรแตกต่างเลย”
         “....”
         “พี่ไรอัน?” ดีนชะโงกหน้ามาจากเบาะหลังถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป
         “อ้อ ก็อย่างที่ท่านพ่อบอกนั่นแหล่ะ นายจะต้องฝึกเยอะ ๆ จนเลเวลถึง” ชายหนุ่มคิ้วขมวดเมื่อพูดถึงจุดนี้ น้ำเสียงคล้ายมีความไม่แน่ใจในบางอย่าง ไรอันไม่รู้ว่า ‘เลเวล’ ที่ดีนหมายถึงคืออะไร เขาก็แค่เออออตามไปให้บทสนทนาแนบเนียน “กว่าจะควบคุมน้ำได้ก็ค่อนข้างนาน ตอนนี้ฉันต้องพิสูจน์ตัวเองหลายอย่าง”
         “พิสูจน์ตัวเอง ยังมีอะไรที่ต้องพิสูจน์อีกเหรอ?” ดีนได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ อีกฝ่ายหมายถึงภารกิจที่ยากกว่านี้หรือเปล่านะ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาต้องตายก่อนจะควบคุมน้ำได้แหงม ๆ “ช่างเถอะ เอาไว้เดี๋ยวผมค่อยไปทวงถามพ่อทีหลัง.. ถ้าได้เจอกันอีก”
         “ท่านพ่อปรากฏกายมาหาบ่อยเหรอ?” ไรอันเหล่ถามด้วยหางตา
         “ผมได้เจอตัวจริงอยู่สองครั้ง นอกนั้นสื่อสารผ่านรูปปั้นกับเตาไฟบูชาเทพ”
         “....” ไรอันเงียบไปอีกครั้งอย่างใช้ความคิด “แล้วเทพองค์อื่นล่ะ ได้มาที่ค่ายด้วยหรือเปล่า?”
         “มีนะครับ อย่างคุณดีก็อยู่ประจำ เทพีอะธีน่าก็เคยเจอตอนมอบหมายภารกิจ แล้วเมื่อกี้ก็ได้เจอเทพเฮอร์มีสด้วย ส่วนเทพองค์อื่นผมไม่แน่ใจว่ามาปรากฏตัวที่ค่ายบ้างไหม”
         “งั้นเหรอ… ถ้าอย่างนั้นมีภารกิจของเทพีอาร์เทมีสบ้างไหม?” ไรอันถาม
         “อาร์เทมีส… ใครนะ?” คำตอบของดีนทำเอาไรอันหันขวับไม่มองทาง หนุ่มเมดิเตอเรเนียนขมวดคิ้วมุ่น กำลังจะอ้าปากตำหนิแต่น้องชายจำได้ก่อน “อ้อ เทพีแห่งดวงจันทร์ใช่ไหม ไม่นะ ยังไม่มีภารกิจของเธอเลย แถมที่บ้านพักก็เหมือนจะไม่มีคนด้วย”
         “เทพีอาร์เทมีสถือครองพรหมจรรย์ คงไม่มีเด็กจากบ้านนั้นหรอก”
         “ก็คงงั้น แต่ก็น่าคิด ผมฟังพอดแคสต์แล้วเจอมาว่าเทพีอะธีน่าก็ครองพรหมจรรย์เหมือนกันแต่ตอนนี้เหมือนจะมีลูกหลานยั้วเยี้ย” ดีนพยายามนับว่ามีใครบ้าง ที่แน่ ๆ ก็ลิเลียน่าแล้วหนึ่ง แล้วก็ดูเหมือนจะมีลูกชายอีกสามคน คำว่าครองพรหมจรรย์ไม่มีจริง ก็อย่างว่ามีคนรักดีกว่าจะตายไป “สักวันเทพีอาร์เทมีสก็อาจจะ…”
         “หยุด”
         น้ำเสียงเด็ดขาดถูกเปล่งออกมาจากโชเฟอร์ ทำเอาดีนที่กำลังจะพล่ามต้องกลืนคำที่เหลือลงคือ นั่นสร้างความงงงวยให้แก่ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่ว่าเขาไม่กล้าถามต่อจึงเปลี่ยนเรื่อง
         “ไรอัน พี่ทันรุ่นพี่เพอร์ซี่ไหม?”
         “....” ไรอันนิ่งเงียบไปหนึ่งอึดใจก่อนเขาจะตอบกลับมา “ไม่นะ”
         “อ้าว คลาดกันงั้นเหรอ นึกว่าจะอายุพอ ๆ กันซะอีก”
         ยานพาหนะของพวกเขาเคลื่อนตัวเข้าใกล้ริเวอร์เฮดเข้าไปทุกที เป็นสัญญาดีว่าอีกไม่นานก็จะถึงค่ายฮาล์ฟบลัดโดยสวัสดิภาพ
         “วันนี้ก็ดึกแล้วพี่แวะมานอนที่กระท่อมสักคืนนึงค่อยกลับไหม ขับรถกลางคืนมันอันตราย อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้รีบด้วย” ดีนเอ่ยชวน ถ้าเจโรมได้เจอกับญาติพี่น้องอีกคนจะต้องดีใจแน่ ๆ ในส่วนนี้เขาคิดเอาเอง
         “ไม่ล่ะ พอดีว่าฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นเท่าไร แล้วก็ขอร้องนายได้ไหม อย่าเอาเรื่องของฉันไปถามคนในค่าย พอดีมีเรื่องที่จบไม่ค่อยสวยเท่าไร”
         “อ้าวงั้นเหรอครับ ว้า.. แย่จัง เอาเป็นว่าผมสัญญาก็ได้ว่าจะไม่ถามละลาบละล้วงเรื่องของพี่..”
         คำตอบที่ได้รับฟังดูเย็นชาเป็นอย่างมาก แต่ดีนไม่ได้คาดคั้นต่อเพียงแค่ตอบกลับไปเสียงแผ่ว ๆ เขาไม่รู้ว่าตอนที่อยู่ในค่ายพี่ชายคนนี้มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร หรือมีเรื่องผิดใจกับใครหรือไม่ รุ่นพี่หลายคนคิดถึงจนอยากกลับมา แต่กับบางคนอาจไม่คิดเช่นนั้น
         “ขอบคุณ”

         ซึ่งความจริงแล้วไรอันไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้เลยต่างหาก
         .          .          .
         ‘เจ้าเป็นเดมิก็อดสินะ จงบอกทุกเรื่องในยุคสมัยนี้ที่เจ้ารู้มาซะ’
         แววตาวาวโรจน์ของชายหนุ่มจ้องมองเด็กชายตัวสั่นสะเทิ้มด้วยสายตาของนักล่า คันศรสัมฤทธิ์และมีดสั้นถูกรวบเอาไว้จนเหยื่อไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืน
         ‘คะ.. ค่ายฮาล์ฟบลัดที่ลองไอแลนด์ ทางเข้าค่ายอยู่ใกล้กับถนนฟาร์มโรดสามจุดหนึ่งสี่หนึ่ง ถูกปกป้องด้วยเวทมนตร์จากขนแกะทองคำ พะ..พวกเราก็แค่มาทำภารกิจพี่อย่าทำอะไรผมเลย’
         ‘โอ้ไม่ ข้าไม่ทำแน่นอน แต่ซิริอุส.. ก็ไม่แน่นะ’
         .          .          .
         สายตาอันเยือกเย็นมองตรงไปยังถนนที่ทอดยาว เมื่อแสงไฟสะท้อนกับหลักกิโลเมตรที่สามจุดหนึ่งสี่หนึ่ง ความเร็วของตัวรถกระบะก็ค่อย ๆ ชะลอจอดที่ข้างทาง
         “ถึงแล้ว เจ้าหญิงนิทรายังหลับปุ๋ยอยู่เลยนะ” ไรอันยิ้มมองน้องสาวคนเล็กที่เอนเบาะนอนยังที่นั่งข้าง ๆ
         “หลับซะไม่กล้าปลุกเลย สงสัยว่าผมคงต้องอุ้มเธอเข้าไปแล้วล่ะ” ดีนกลั้วหัวเราะเบา ๆ โดยไม่อยากรบกวนรีชา แล้วเด็กวัยนี้บทจะงอแงเพราะว่าง่วงก็เอาเรื่องเสียด้วย “ขอบคุณพี่มากนะครับที่มาส่ง เอาไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก แกด้วยนะซิริอุส”
         ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวของสุนัขพันธุ์ฟาโรห์ฮาวน์แผ่วเบาเป็นการกระชับมิตร เจ้าหมาที่สุขุมก็ใจดีไม่มีท่าทีดุใส่ ดีนเปิดประตูรถลงไปจากนั้นก็ไปอุ้มรีชาที่นอนหลับไม่รู้เรื่องกระเตงพาดบ่า ไม่คิดเลยว่านอกจากทำหน้าที่พี่ชายแล้วยังต้องทำหน้าที่เป็นพ่อด้วย
         “ขับรถกลับดี ๆ นะครับ บายพี่ไรอัน”
         “โชคดีน้องชาย”
         โบกมือลาพี่ชายอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินมุ่งหน้าเข้าป่าไปยังเนินฮาล์ฟบลัด แสงไฟจากรถคอยส่องทางให้ไปตราบจนที่ดีนเดินเข้าประตูค่ายไปแล้วรถกระบะของฟาร์มฮันส์แมนถึงได้เคลื่อนที่ออกไป…
https://lh7-us.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXe75HHIV0UAZx1lSDtdry-NignxqFGNr9-2LrWzbGrgL27BCbXX7nf9x9Ol66CYij4TWpb-09DEmZH6djicJsHImqzvWckGWno_wubLUzhVqeJSj1eHRrj3oR9I8XlW4HURo4LBTfUquiLHQRqaQFucfQg?key=vNjdlZfmQHelZAy3UQiC4g

Bright โพสต์ 2024-4-19 11:58:48

Eloise โพสต์ 2024-4-21 00:13:16

Robin โพสต์ 2024-4-21 23:13:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Robin เมื่อ 2024-5-9 03:00 <link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Sofia">
<style>
/* Outside box and bg*/
#boxProfile {
 border: 1px dashed #fff;
 border-radius: 10px;
 padding: 0px;
 box-shadow: 0px 0px 10px rgba(0, 0, 0, 0);
}
.header {
text-align: center;
 font-family: "Sofia", sans-serif;
 font-size: 60px;
 color: #a1887f;

}
.sub-header {
text-align: center;
font-family: "Cordia New";
font-size: 30px;
color: #C0C0C0;
 margin-top: 5px;
 font-style: italic;
 margin-right: -300px;
}
.center-divider {
 text-align: center;
 color: #CDCDCD; /* Font color */
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
 margin-top: -20px;
}
.text {
 text-align: left;
 color: #808080; /* Font color */
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
}
.w3-container {
padding-bottom: 20px; /* Adjust the value as needed */
}
.button-container {
 text-align: center;
 margin-top: 20px;
}
.button {
 font-family: "Sofia", sans-serif;
 font-size: 10px;
 color: #a1887f;
 border-radius: 5px;
 border: 1px dashed #fff;
 cursor: pointer;
 background-color: #fff;
 text-decoration: none;
 padding: 5px 10px;
 transition: box-shadow 0.3s;
}
.button:hover {
 box-shadow: 0 0 5px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}
.separator {
 color: #CDCDCD;
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
 margin: 10px 0;
}
</style>

<div id="boxProfile" style="background-image: url('https://i.imgur.com/OEBWwYm.jpeg')" ;="">
 
<div align="center">
<div class="w3-container header" style="width:60%">I</div>
 <div class="button-container">
 <a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=196&pid=1117" class="button w3-hover-shadow"><< prev</a>
 |
 <a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=27&pid=1596" class="button w3-hover-shadow">next >></a>
 </div>
 
 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 <div class="w3-container text" style="width:80%"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เครื่องบินพาณิชย์ลอยตัวอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนในวันที่สภาพอากาศเหมือนจะแย่ที่สุดในปีนี้ สายฝนซัดกระหน่ำเข้าที่หน้าต่างห้องโดยสารมาตลอดสามชั่วโมงตั้งแต่เครื่องขึ้นบินได้ไม่นานประกอบกับเสียงกัปตันประกาศผ่านลำโพงเป็นระยะว่าเที่ยวบินนี้คงจะดีเลย์เล็กน้อยจากสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงกระทันหันกระตุ้นความรู้สึกไม่ปลอดภัยลึก ๆ ในใจของผู้โดยสารส่วนใหญ่ได้ดีทีเดียว ก็พยากรณ์อากาศวันนี้บอกว่าแดดจะร้อนจัดทั้งวันนี่นา <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย บางจังหวะที่เราบินผ่านหมู่เมฆก้อนใหญ่ เมื่อประกายไฟฟ้าส่งผ่านจากเมฆก้อนหนึ่งสู่อีกก้อนหนึ่งจนเกิดเป็นแสงสว่าง เธอสังเกตเห็นสีหน้าบึ้งตึงของกลุ่มไอน้ำสีเข้มพวกนั้นจากที่ไกล ๆ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">คงจะตาฝาด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size: 16.5pt; font-family: "Cordia New"; color: rgb(128, 128, 128); background-color: transparent; font-weight: 400; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">ใช่แล้ว<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">คนปกติที่ไหนจะเห็นก้อนเมฆประกอบกันจนกลายเป็นใบหน้าของชายชราเครายาวชัดเจนได้ขนาดนี้ หรือบางครั้งที่เธอเห็นสิ่งมีชีวิตเล็กจิ๋วห่อตัวด้วยไอน้ำบินมากระทบหน้าต่างจนสีหน้าเหยเกแทนที่จะเป็นหยดฝน <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">นี่ก็คงจะตาฝาดอีกเช่นกัน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“พวกเขาต้อนรับเธอได้ถึงใจสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไงเนี่ย” แต่มีบางคนไม่ได้คิดแบบนั้น ซึ่งมันก็เป็นความจริงที่โรบินไม่อยากยอมรับ เธอไม่ได้ตาฝาดแต่แค่กำลังปลอบใจตัวเอง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นายก็นอนบ้างเถอะ แค่เสียงกรนของพ่อฉันก็ปวดใจจะแย่แล้ว” โรบินว่า<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ยูรอสน่ะ เขาเป็นอนีมอยแห่งลมตะวันออก เพราะพวกเรากำลังบินเข้าสู่น่านฟ้าในเขตปกครองของเขาแน่ ๆ อากาศถึงได้ปั่นป่วนขนาดนี้” และโทยาไม่ได้ฟังที่บ่นอีกเช่นเคย<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ภายในห้องโดยสารชั้นหนึ่งที่มีเพียงสามที่นั่งถูกจับจอง มีเสียงของโทยาเพื่อนสนิทที่คอยเล่านิทานจากปกรณัมกรีกให้โรบินฟังเป็นระยะ เขาบอกว่า<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เธอ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">และ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เขา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เป็นส่วนหนึ่งของมันและนี่คือหนึ่งในวิธีการ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เตรียมใจ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">หากไปเจอสถานการณ์จริงเธอจะได้ไม่ตกใจมากนัก <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินปิดหน้าต่าง หยิบหูฟังขึ้นมาสวมและกดสุ่มเล่นหนังบนหน้าจอทีวีหน้าที่นั่ง <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">จริง ๆ แล้วเรื่องราวพวกนี้เคยผ่านหูเธอไปแล้วหลายครั้งจากคุณมิไคเลอร์วิช อิวานพ่อของเธอเป็นนักเล่าเรื่องที่ชอบเชื่อมโยงเรื่องราวรอบตัวเข้ากับเรื่องเล่าในตำนาน เธอจำได้บ้างไม่ได้บ้าง ถึงแม้ครอบครัวของเธอจะทำงานในวงการเทคโนโลยีที่วิทยาศาสตร์อยู่เหนือความเชื่อท้องถิ่นไปมากโข แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอิวานก็มีมุมของคนที่เคร่งศาสนาอยู่เช่นกัน บ้านของเรา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ทุกหลัง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ถึงกับต้องมีเตาไฟหินเล็ก ๆ อยู่กลางบ้านในห้องนั่งเล่น แยกต่างหากกับเตาผิงทำความร้อนในช่วงฤดูหนาว พวกเรามักจะมีกิจกรรมที่ทำด้วยกันนั่นคือในวันเทศกาลหรือวันสำคัญใด ๆ ของคนในครอบครัว เราจะมานั่งล้อมวงกินข้าวในห้องนั่งเล่น แบ่งอาหารส่วนที่อร่อยที่สุดเข้ากองไฟเพื่อขอพรกับเหล่าเทพเจ้าที่พ่อมักจะคอยย้ำอยู่เสมอว่าเขาคอยเฝ้ามองเราอยู่ตั้งแต่รุ่นของคุณตา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">‘เทพองค์ใดก็ตาม ทานให้อร่อยนะคะ’<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> เธอพูดแบบนี้ทุกครั้งที่โยนอาหารเข้าเตาไฟ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">สำหรับโรบิน มันคงสนุกไม่น้อยหากนั่นเป็นเพียงจินตนาการของเด็ก ๆ ว่าธรรมชาติรอบตัวของเราเป็นมากกว่าต้นไม้ใบหญ้าสีเขียว เป็นมากกว่าแม่น้ำ หรือพายุ หรือเปลวไฟ สสารรอบตัวต่างถูกถ่ายทอดออกมาให้มีเรื่องเล่าของมันเอง มีเทพผู้พิทักษ์ มีภูติผี มีแม้กระทั่งเวทมนตร์มหัศจรรย์ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับถูกฉายซ้ำออกมาในมุมมองที่ต่างออกไป<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">การปรากฏตัวพร้อมกันของพ่อและโทยาในคืนที่โรบินถูกโจมตีทั้งที่ปกติทั้งคู่แทบไม่ได้คุยกันไปมากกว่าการทักทายยามเช้าก่อนไปโรงเรียน การรับรู้ว่าอสุรกายหมีคู่นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานกรีก<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">จริง ๆ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> โอเรียสกับแอเกรียสที่เกิดจากแม่ผู้เป็นมนุษย์ถูกสาปจากเทพีองค์หนึ่งให้ไปตกหลุมรักกับหมี สุดท้ายแล้วจุดจบของอสุรกายแฝดคือถูกเทพเจ้าสององค์เปลี่ยนให้กลายเป็นนกเค้าอินทรีและแร้ง การรับรู้ว่าโทยาเพื่อนผู้รอบรู้ของเธอมีขาเป็นแพะ แถมมีความสามารถในการใช้ธนูชนิดหาตัวจับยาก นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับการรับรู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อของเธอไม่ได้เป็นพ่อแท้ ๆ ด้วยซ้ำ แต่เป็น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ลูกพี่ลูกน้อง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> ไม่สิ เรียกว่า<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">น้องชาย<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">น่าจะดีกว่า แม่กลายเป็นน้องสะใภ้ ส่วนน้องชายก็กลายเป็นหลาน <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อิวานเล่าว่าแม่ของโรบินเสียชีวิตไปตั้งแต่ช่วงที่สงครามโลกครั้งที่สองกำลังปะทุ เธอคนนั้นเป็นพี่สาวของพันตรีอเล็กซานเดอร์พ่อของอิวาน แต่พ่อแท้ ๆ ของเธอเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นใคร โทยายืนยันว่าโรบินเป็นลูกที่เกิดจากเทพกรีกแน่นอน เขายังบอกอีกว่าหากเป็นเทพเจ้าองค์เล็ก ๆ สักองค์หนึ่ง หลังจากไปค่ายเพื่อรับการรับรองจากเขาเธอก็สามารถฝึกฝนและเลือกได้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในค่ายแค่ช่วงหน้าร้อนของปีและกลับมาใช้ชีวิตข้างนอกได้ปกติเพราะกลิ่นของเธอจะไม่ได้รุนแรงเท่ามนุษย์กึ่งเทพที่เกิดจากเทพเจ้าองค์อื่น ๆ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ทุกอย่างที่เธอรับรู้หลังหมดสติไปสามวันแทบจะมากเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเด็กอายุสิบสาม มันกลายเป็นหลักฐานยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง แผนการไปค่ายของสมาคมถูกยกเลิกเปลี่ยนไปเป็นค่ายที่ลองไอส์แลนด์แทน เพียงเพื่อไปรับการรับรองจากคนแปลกหน้าผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยแม้แต่จะยื่นมือเข้ามาดูแลและฝึกฝนเอาตัวรอดจากผลพวงของการเกิดมามีสายเลือดอันตรายแบบนี้ เธอไม่รู้ว่ามนุษย์กึ่งเทพคนอื่นคิดเหมือนกันไหม แต่นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">Yondu : ‘He may have been your father, boy, but he wasn’t your daddy.’<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">Yondu : ‘I’m sorry I didn’t do none of it right. I’m damn lucky you’re my boy.’ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ฮ่า..” โรบินหัวเราะอย่างขมขื่น เมื่อหนังเรื่องโปรดที่เธอกำลังดูอยู่บนจอทีวีเล่นมาถึงตรงนี้ ฉากที่กินใจเธอที่สุดกลายเป็นฉากที่เศร้าที่สุดเมื่อตอนนี้มันตรงกับชีวิตของเธอจนน่าเจ็บใจ ความผิดหวังเริ่มก่อตัวเมื่อคิดได้ว่าพ่อแท้ ๆ ของเธอเองก็อาจจะเลวร้ายและคิดถึงแต่ตัวเองไม่ต่างจากพ่อแท้ ๆ ของสตาร์ลอร์ด เขาส่งคนแบบโทยาออกตามหาเธอเพื่อให้ความช่วยเหลือหรือต้องการผลประโยชน์จากเธอกันแน่<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินหยิบแล็ปท็อปขึ้นมากดเปิดหน้าจอเข้าโปรแกรมสำหรับพัฒนาแอพลิเคชัน เลือกโปรเจคล่าสุดขึ้นมาทำต่อเพื่อคลายความกังวลใจ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เวลาผ่านไปจนลูกเรือเข้ามาเตือนให้เก็บอุปกรณ์เข้าที่และปรับที่นั่งเพราะเครื่องจะลงจอดในอีกไม่ช้า น่าแปลกที่อากาศสงบลงทันทีหลังเข้าสู่นิวยอร์ก โรบินปลุกพ่อขี้เซาข้าง ๆ และตะโกนเรียกโทยาที่หลับไปตอนไหนไม่รู้ให้ตื่นขึ้นมา <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">หลังรับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่(เกินตัว)ของโรบินที่จุดรับสัมภาระสำหรับโหลดใต้ท้องเครื่องเรียบร้อยแล้ว อิวานก็เดินนำทั้งคู่ไปจุดรับรถเช่าที่ใช้ในการเดินทางต่อ เขารับกุญแจมาจากชายร่างใหญ่ผู้เป็นเจ้าของรถ พยายามยัดกระเป๋าเดินทางเข้าท้ายรถมินิคูเปอร์จนสำเร็จแล้วหันมายกนิ้วโป้งพร้อมยิ้มสดใสให้เด็กน้อยทั้งสอง <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">รถยนต์โดยสารขนาดกระทัดรัดเคลื่อนตัวออกจากสนามบินนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดีเข้าสู่ย่านดาวน์ทาวน์ของมหานครนิวยอร์ก ถนนยามเช้าตรู่แทบจะร้างผู้คนแต่ความรู้สึกประหลาดคล้ายถูกสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่กลับแผ่ซ่านไปทั่วตั้งแต่ก้าวแรกที่มาเหยียบจนโรบินรู้สึกอึดอัด ส่วนโทยาก็เงียบมาตลอดทางจนผิดสังเกต <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ลูกรัก พ่อรักลูกมากนะโรบิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” หลังผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง อิวานเป็นคนแรกที่ตัดสินใจทำลายบรรยากาศหนักอึ้งภายในรถ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“อื้อ หนูก็รักพ่อ” เธอและพ่อตัดสินใจคงสถานะและสรรพนามเอาไว้ดังเดิมเพื่อไม่ให้รู้สึกประหลาดที่จู่ ๆ เด็กอายุสิบสามจะเปลี่ยนไปเรียกชายอายุย่างเข้าห้าสิบด้วยชื่อห้วน ๆ อีกอย่างคือนี่เป็นความลับที่รู้กันแค่สองคนในบ้านเท่านั้น เพราะเบเรนีซก็ใจกว้างพอตั้งแต่เต็มใจรับโรบินมาเลี้ยงดูในฐานะลูกอีกคนทั้งที่เธอมีอิกอร์น้อยอายุสี่ขวบอยู่แล้ว <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ผู้หญิงแสนดีคนนั้นเข้าใจว่าครอบครัวของโรบินประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทางรถยนต์ เด็กเกิดอาการช็อกจนความจำเสื่อม ถ้าญาติที่อยู่เหลือเพียงคนเดียวไม่ช่วยเอาไว้ เธอก็คิดภาพไม่ออกเช่นกันว่าเด็กน้อยไร้เดียงสาจะต่อสู้กับโลกทุนนิยมที่แสนโหดร้ายนี้คนเดียวได้อย่างไร <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">‘ดีเลย! ถ้าอิกอร์มีพี่สาวก็จะได้ร้องหาแม่น้อย ๆ ลงหน่อย’<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> อิวานเล่าให้ฟังว่านี่เป็นประโยคแรกที่เบเรนีซพูดหลังเขาอุ้มโรบินที่หลับอยู่เข้ามาในบ้านและเล่าเรื่อง(ที่ด้นสดตอนนั้น)ให้ภรรยาฟัง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พอโรบินตื่น สองสามีภรรยาก็ป้อนความทรงจำใหม่เข้ามาทันที<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เธอเติบโตมาอย่างมีความสุขและไม่ได้โหยหาชีวิตเก่าที่ขาดห้วงไป ไม่รู้ทำไมแต่โรบินค่อนข้างแน่ใจว่ากาบรีลา แม่แท้ ๆ ของเธอก็คงอยากให้เธอรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน หลังตกตะกอนสิ่งใหม่ ๆ ที่ได้ฟังมาราว ๆ หนึ่งอาทิตย์ เธอเหมือนได้ปลดล็อคเรื่องหนึ่งที่ค้างอยู่ในใจมาตลอดนั่นคือความรู้สึกหน่วงในอกหลังฟื้นจากอาการวูบทุกครั้ง เดาว่ามันคงเป็นสัญญาณของความรู้สึกผูกพันธ์กับครอบครัวเก่า เธออาจจะเคยมีชีวิตที่อบอุ่นมาก หรืออาจจะเคยมีชีวิตที่เศร้ามากมาก่อน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แต่ใครจะสนล่ะ ตอนนี้ขอให้พ่อของเธอเป็นแค่เทพเจ้าแห่งสุนัขพันธ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ก็พอ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ถ้าพวกเขา.. ถ้าพวกเขาทำไม่ดี <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">..ฟืด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">” โรบินได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเบา ๆ เธอเห็นพ่อสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปเช็ดหยาดน้ำตาใต้กรอบแว่น “ให้หนูรีบหนีออกมา ครอบครัวของเรารออยู่ข้างหลังเสมอนะ ส่วนเรื่องทางกฎหมาย–”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“บะ.. แบ๊! คุณมิไคเลอร์วิช พวกเราไม่ใช่อาชญากรเสียหน่อย” โทยาท้วงเสียงดัง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ตั้งแต่รู้ความจริงว่าเพื่อนคนนี้ของเธอเป็นแพะ อ่า.. ครึ่งคนครึ่งแพะหรือ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แซเทอร์<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อะไรสักอย่าง เสียงร้องเบา ๆ เวลาเขาโอดครวญที่โรบินนึกว่าเป็นคำว่า ‘แง’ มาตลอดก็ชัดเจนว่าเป็นเสียงร้องของสัตว์มีเขาต่างหาก<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ฉันรู้น่าเจ้าเด็กแพะ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“คุณรู้มากแค่ไหนกันครับ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ก็เท่าที่พวกนายอยากให้รู้นั่นแหละ” อิวานตอบอย่างไม่ยี่หระ “สงครามจบไปนานแล้ว เหล่าเทพเจ้าคงไม่มาตามรังควาญไม้ใกล้ฝั่งอย่างฉันหรอก”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“พ่อหมายถึงอะไรคะ” โรบินหันขวับ เธอเข้าใจว่าพ่อแค่ศรัทธาในพวกเขาเฉย ๆ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับโลกอีกฝั่ง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เรื่องนี้ลูกต้องไปหาคำตอบด้วยตัวเอง ลูกรัก เทพีแห่งโชคชะตาคงไม่ยอมให้พ่อถลำลึกไปมากกว่านี้”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“โทยา พ่อหมายถึงอะไร” เมื่อพ่อพยายามบ่ายเบี่ยง โรบินจึงเปลี่ยนเป้าหมาย แต่พอหันกลับไปเจ้าตัวก็แกล้งหลับเสียแล้ว <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ฝากไว้ก่อนเถอะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> เธอคิด <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แสงแรกของวันค่อย ๆ เผยให้เห็นบรรยากาศสองข้างทางที่ปกคลุมด้วยหมอกเบาบาง พวกเธอกำลังวิ่งไปบนถนนแคบ ๆ สายหนึ่ง ตึกรามบ้านช่องลดลงจนเหลือเพียงป่าไม้ ไม่บ่อยนักที่เธอจะเห็นแผงขายผลไม้สดริมทาง แม้รถจะวิ่งผ่านไปด้วยความเร็วแต่เธอสังเกตได้ว่าทุกร้านมีหญิงชราท่าทางใจดีเฝ้าอยู่สามคนเสมอ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ไม่ชอบแบบนี้เลย” โทยาบ่น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นายตื่นแล้วหรอ” โรบินถามโดยไม่หันไปมอง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เธอก็งีบสักหน่อยเถอะ ไม่ได้นอนมาทั้งคืนนี่”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ถูกของเพื่อนนะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว เดี๋ยวพ่อปลุก”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“หนูนอนไม่หลับหรอกค่ะ ใกล้ถึงแล้วมันยิ่งตื่นเต้น”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เถอะน่า/เถอะน่า” ทั้งคู่ว่าพร้อมกัน แล้วก็หลุดขำในความบังเอิญ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แม้จะว่าแบบนั้นแต่โรบินก็รู้สึกตัวอีกทีตอนมีคนเขย่าเบา ๆ ที่แขนขวา เธอปลุกตัวเองให้ตื่นโดยการออกมายืนนอกรถ บิดขี้เกียจเบา ๆ และปรับโฟกัสสายตา ตอนนี้รถจอดอยู่ใต้เนินเขาเตี้ยลูกหนึ่ง บนยอดเนินมีต้นสนต้นใหญ่สะดุดตา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> พ่อช่วยโรบินสะพายกระเป๋าเป้ที่บรรจุแล็ปท็อปเครื่องโปรด และส่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ให้โทยาช่วยถือ พร้อมกำชับอย่างหนักแน่น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ต่อจากนี้ฝากเธอดูแลโรบินจนกว่าจะถึงมือครูใหญ่ ฉันจะรออยู่ตรงนี้ ดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเรามา”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โทยารับกระเป๋าไปถือ “ครับ” <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เดี๋ยวนะคะ พ่อจะไม่เข้าไปส่งหนูด้วยกันหรอ” โรบินใจหายวาบ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แต่พ่อไม่ได้ฟัง เขาทรุดตัวลงต่อหน้าแล้วจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ “ส่วนโรบิน พ่อขอโทษที่ไม่รีบพาหนูมาเร็วกว่านี้ พ่อชะล่าใจที่คิดว่าหนูจะปลอดภัยไปสักระยะหากเราไม่อยู่ที่นึงนานเกินไป แต่ที่นี่คืออเมริกา พวกเขาจะหาหนูเจอได้เร็วกว่าเดิม ความจริง.. ความจริง..” พ่อกัดปากข่มเสียงสะอื้น เธอสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายตัวสั่น “เรากำลังจะย้ายไปที่ใหม่อีกครั้ง คราวนี้พ่อจะพาหนูไปไกลให้กว่าเดิม ไปในที่ที่อารยธรรมนี้จะแผ่ไปไม่ถึง แม้แม่จะค้านหัวชนฝาแต่พ่อก็เตรียมไว้หมดแล้ว แต่มันก็ยังสายเกินไป.. พ่อปล่อยให้มันทำร้ายหนูจนได้”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินนั่งยองลงไปให้ระดับสายตาประสานเข้ากับพ่อ “พ่อพูดอะไรเนี่ย มันไม่ใช่ความผิดของ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พ่อ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ซะหน่อย มันเป็นเพราะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พ่อ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ต่างหาก เขาไม่มาปกป้องหนูด้วยซ้ำ” จากที่โรบินเคยคิดว่าตัวเองเป็นลูกเสือในสายตาพ่อแม่ ตอนนี้ระดับความรุนแรงเหมือนจะกลายเป็นระเบิดขนาดย่อมเลยแฮะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“โรบิน.. ระวังหน่อย” โทยาหมุนมือกับที่จับกระเป๋า สายตาล่อกแล่ก<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ก็มันเป็นความจริงนี่นา”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“จากตรงนี้พ่อไปกับหนูไม่ได้แล้วลูกรัก พ่อข้ามเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ไปไม่ได้ แต่พ่อมั่นใจว่าคนเก่งของพ่อเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” พ่อปัดผมที่ปรกหน้าโรบินออกอย่างอ่อนโยนแล้วจูบเบา ๆ ที่หน้าผากแบบที่ชอบทำเวลาให้กำลังใจคนในครอบครัว “ไปได้แล้วคนเก่ง”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินกอดลาพ่อแล้วเดินไปหาโทยาที่ยืนรออยู่บนเนิน เธอหันไปมองพ่อที่ยังยืนมองตามหลังมา พอเธอโบกมือให้อีกฝ่ายก็โบกมือสองข้างตอบ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เมื่อมาถึงต้นสนที่โทยายืนรออยู่ เธอก็สังเกตเห็นอะไร ๆ ชัดขึ้น <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ภูมิประเทศอีกฝั่งหนึ่งของเนินเขาดูมหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่โรบินเคยเห็นมา จากประตูทางเข้าที่อยู่สุดทางลาดนี้ไปจนถึงช่องแคบลองไอส์แลนด์เหมือนยกประเทศกรีซมาตั้งไว้ แต่สถาปัตยกรรมทุกชิ้นที่ตั้งเรียงรายอยู่เป็นหย่อมกลับดูสะอาดและใหม่กว่า แสงแดดยามเช้ากระทบหินอ่อนสีขาวกับทะเลสาบที่มีเรือแคนูวางเทียบฝั่งส่องประกายระยิบระยับ ฝั่งตะวันตกจากจุดที่เธอยืนอยู่มีบ้านหลังใหญ่ที่สุดตั้งตระหง่านอยู่ใกล้กับไร่สตอเบอร์รี่ ไฟสีเหลืองนวลหน้าบ้านเปิดอยู่ ตอนนี้คงยังเช้าเกินไป<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ฉันไม่เคยเห็นที่นี่ใน YouTube ได้ยังไง” โรบินอุทาน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“มันถูกซ่อนไว้ด้วยมนตร์บังตาน่ะสิ” โทยาตอบราวกับว่ามันสิ่งที่<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">รู้ ๆ กันอยู่<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“มันคืออะไร”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เดี๋ยวเธอก็รู้”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินจิ๊ปาก เธอเพิ่งสังเกตว่าใต้ต้นสนที่มีอยู่ต้นเดียวที่พวกเธอยืนอยู่ มีก้อนปริศนาสีทองขดรอบต้น มันพองตัวและหุบตัวเป็นจังหวะ โรบินเดาว่าเจ้าสิ่งนี้คงกำลังหายใจ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นั่นอะไรน่ะ” เธอถามด้วยความสงสัย<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ให้ทาย” โทยายักยิ้มเจ้าเล่ห์ โรบินไม่ชอบทุกครั้งที่เพื่อนตัวดีทำให้ความสงสัยของเธอเหมือนเป็นเรื่องสนุกแบบนี้<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เหอะ นายจะบอกว่านั่นเป็นมังกรหรือไง”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ก็เป็นมังกรจริง ๆ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ว่าไงนะ?”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“อยากไปดูหน้ามันให้ชัด ๆ ไหมล่ะ มังกรพีลิอุสมันกำลังเฝ้าเขตแดนค่ายกับขนแกะทองคำบนกิ่งนั่น” โรบินมองตามจุดที่โทยาชี้ “ปกติมันจะนอนหลับอยู่แบบนี้แหละจนกว่าจะมีอาหารหรือมีอันตรายเข้ามาใกล้ แต่ถ้าเธออยากให้มันตื่นตอนนี้ฉันไปปลุกให้ได้นะ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินกลอกตา “พอเลย ฉันจะเข้าไปข้างใน”“ฮ่า ๆๆ” <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โทยาเดินนำโรบินลงมาตามทางลาดจนถึงประตูโค้งหินอ่อนสีขาวแบบกรีกที่เธอเห็นเมื่อครู่ โรบินมองขึ้นไปบนซุ้มประตูเห็นเป็นตัวอักษรสีทองร้อยเรียงกันเป็นคำภาษากรีกโบราณ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> โรบินอ่านมันได้ทันทีเพราะโรคดิสเลกเซีย โทยาเคยบอกเธอแบบนั้น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้น รู้แบบนี้เธอน่าจะหยิบทาร์ตผลไม้ที่แม่ทำมาด้วย กลิ่นหอมของมันช่วยให้เธอผ่อนคลายลงได้เสมอ หลังประตูบ้านนี้จะมีอาหารรสชาติแบบที่แม่ทำไหมนะ แล้วถ้า.. แล้วถ้าเธอผ่านฤดูร้อนนี้ไปไม่ได้ พวกเขาจะปล่อยให้เธอกลับมาสู่โลกภายนอกอีกหรือเปล่า <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินอยากหันหลังวิ่งกลับไปหาพ่อที่รออยู่ตรงตีนเขาเสียตอนนี้<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ทำอะไรอยู่น่ะ” โทยาที่เดินเข้าไปแล้วหันกลับมามอง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“โอ้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อาจจะเพราะยังเช้าอยู่ หลังบานประตูเลยมีคนทำกิจกรรมอยู่แค่ประปราย(หรือไม่ก็มีกันแค่นี้อยู่แล้ว โรบินเดา) หลายคนสวมเสื้อยืดสีส้มของค่ายฮาล์ฟบลัด(ก็มันเขียนอยู่) ที่สนามวอลเลย์บอลชายหาดทางทิศตะวันออกของค่ายมีกลุ่มเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับโรบินสามคนจับจอง พอเห็นเธอเดินเข้ามาพวกเขาก็หยุดมองแล้วหันไปกระซิบใส่กันแทน <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินวิ่งเหยาะ ๆ ไปตามถนนปูด้วยหินให้ทันโทยาที่เร่งฝีเท้าไปทางบ้านหลังใหญ่ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เด็กใหม่หรือเปล่าน่ะ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“มากับโทยาด้วย”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เด็กหญิงคู่หนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากไร่สตอเบอร์รี่สวนทางกับโรบินพอดีเธอจึงได้ยินบทสนทนาเข้าเต็ม ๆ <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นี่ มากับนายแล้วทำไมหรอ” โรบินกระซิบถามโทยาที่เดินก้มหน้ามาตลอดทาง<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ไม่มีอะไรหรอก รีบเดินเถอะ ใกล้ถึงบ้านใหญ่แล้ว”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นายมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ไม่มีอะไรหรอกน่า”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นี่ มองทางด้วยสิ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“อ้าว โทยา!”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เสียงหนึ่งทักขึ้น ทั้งคู่หยุดเดิน โทยาเม้มริมฝีปากแน่น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“มีคนเรียกนายแหน่ะ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เมื่อหันไปตามทิศทางของเสียง โรบินก็เจอเข้ากับเด็กชายรูปร่างสูงโปร่งชาวเอเชีย ภายนอกเขาดูโตกว่าโรบินไม่มากแต่คงเพราะเล่นกีฬาบ่อยเลยทำให้ร่างกายกำยำกว่าคนรุ่นเดียวกัน เขาสวมเสื้อเกราะพอดีตัวทับเสื้อยืดค่ายสีส้ม ในมือถือธนูไม้และข้างหลังสะพายกระบอกธนู ไม่ต้องเดาเลยว่าเพิ่งทำอะไรมา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พอเขาเข้ามาใกล้ โรบิน<span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก็คิดได้อีกอย่างว่าหน้าเขาคล้ายกับแมวคาราคัลไม่มีผิด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เจมส์” เขายื่นมือข้างที่ว่างมาตรงหน้าโรบิน แววตาสีทองดูตื่นเต้นจนเก็บไม่อยู่<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“โรบิน เดาว่านายต้องนามสกุล<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">บอนด์<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แน่ ๆ” โรบินยื่นมือไปจับ แม้จะสวมถุงมือหนังสำหรับยิงธนูอยู่แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่ออกมาจากมือของเขา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เจมส์หัวเราะเสียงดัง “เพื่อนนายตลกดีนะโทยา” เขาหันไปพูดกับโทยาพร้อมเขย่ามือข้างที่จับกับโรบินไปด้วยอย่างแรง “งั้นเธอก็นามสกุล<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เกรย์สัน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">สินะ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เดรค<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ต่างหาก”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แล้วทั้งสองก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ปัญญาอ่อนชะมัด” โทยาบ่นเบา ๆ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ว่าแต่กลับมาคราวนี้นายจะอยู่นานแค่ไหนล่ะ” เจมส์ถาม<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“อีกเดี๋ยวก็คงจะไปแล้วล่ะ ฉันจะไปส่งโรบินแล้วทักทายคุณไครอนก่อน”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ได้ไงเนี่ย ฉันเขียนสิ่งที่อยากทำถ้านายกลับมาไว้ประมาณร้อยอย่างแล้วท่องมันก่อนนอนทุกคืนเลยนะเพื่อน” เจมส์บ่นเสียงอ่อย ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยมือเธอเสียที<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“พวกนายสองคนเป็นแฟนกันหรอ?”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ทั้งสองคนหันมามองโรบินเป็นตาเดียวเพราะคำถามที่ยิงไปแบบไม่คิด โทยาอ้าปากค้าง ส่วนเจมส์ระเบิดหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้เหมือนจะเสียงดังกว่าเดิม เธอเริ่มรู้สึกชอบหมอนี่แล้วแฮะ หัวเราะง่ายสุด ๆ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นายจะปลุกคนทั้งค่ายเลยหรือไงเจมส์” โทยากระซิบ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พอตั้งสติได้เจมส์ถึงค่อยตอบ “นี่ ฉันชอบเธอมากนะ แต่ความจริงแล้วฉันแค่เป็นคนแรกที่หมอนี่พามาค่ายน่ะ แล้วเขาก็เป็นครูสอนธนูที่เก่งที่สุดของฉันเลยด้วย เธอต้องเดาไม่ออกแน่ ๆ ว่าจริง ๆ เขาอายุเท่าไหร่”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ได้ยินแบบนั้นโรบินก็ตั้งใจหันไปคาดโทษกับเพื่อนสนิททันที แต่อีกฝ่ายเดินนำลิ่วไปแล้ว “ได้ไงเนี่ยโทยา มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกบ้างเนี่ย” <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“รีบตามมาเถอะน่า บ้านใหญ่ก็อยู่แค่นี้แต่พวกนายจะยื้อไปให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลยหรือไง” <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เฮ้ ๆ ! ฉันไปด้วย ๆ” แล้วเจมส์ก็วิ่งตามทั้งคู่มาติด ๆ</div>
 
 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
</div> 
 
</div>

Marina โพสต์ 2024-4-22 22:47:18

หน้า: 1 2 [3] 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver