[ประเทศญี่ปุ่น] กรุงโตเกียว - ทวีปเอเชีย - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Arty โพสต์ 2024-6-2 17:52:39

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Arty เมื่อ 2024-6-2 17:53 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Arty_1 {
border: 5px double #FF2079;
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #FF2079 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/S9vLfmS.gif");}
</style>

<div id="Arty_1">


 

<mit style="">
Arty Diary Queen Bee </mit>

 

<style>
#Arty {
width: 800px;
border: 4px double #FF2079;
padding: 15px;
box-shadow: #FF2079 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/GYrJz3Y.gif");}
</style>

<div id="Arty">
 <div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; color: rgb(255, 0, 255); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"หล่อนไปทำให้คิตสึเนะเจ็บแค้นเคืองโกรธ โดนหางเลขเหมารวมไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ"<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; color: rgb(53, 28, 117); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ผมวีนฉ่ำเหนื่อยหอบหลังต่อสู้อสุรกาย ภูติจิ้งจอกมันมีใบหน้าที่ดูน่ารักและน่าเอ็นดู ผมที่ชื่นชอบสารพัดของกุ๊กกิ๊กจำใจฆ่า <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เพราะลูกหลง ผมไม่ผิด <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          "ใครจะไปรู้ล่ะเป็นปีศาจจิ้งจอก ฉันก็คิดว่าเป็นแค่จิ้งจอกตัวน้อย ๆ กำลังจะถ่ายรูปอยู่เลย เดินเข้าไปใกล้ ๆ ตัวมันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น ฉันร้องกรี๊ด กลัวอ่า" <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          "หล่อนกลัวทีหลังอย่าถ่ายรูปอะไรมั่วซั่วอีกจ่ะ" <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ลูพิต้าเช็ดด้ามหอก "พี่อาร์ตี้ได้สาเกแล้ว กลับค่ายกัน อยู่ข้างนอกนาน ๆ ไม่ชิน สายตาพวกผู้ชายที่มองมามันก็…ไม่ชอบ" <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เธอเป็นสาวน้อยเลสเบี้ยนฝังใจกับชายแท้ ผมพินิจเขย่าขวดเหล้าสาเกเสียงน้ำเมาดังกระทบขวด บาเกะดานูกิดรอปสินสงครามที่คุณดีอยากได้ เทพเจ้าแห่งเมรัยดลบันดาลเสกสาเกของญี่ปุ่นไม่ได้ ถึงแม้เป็นเทพเจ้าแต่ก็ไม่ได้สามารถจะทำทุกอย่างได้นี่เป็นสิ่งที่ผมเข้าใจ   <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          "อาร์ตี้ ฉันมีม้วนเทปเฮอร์มีส เพียงแพ็คกล่องพัสดุด้วยเทปกาวนี้ พัสดุจะหายวับไปเพื่อส่งมายังเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส ก่อนเทพเฮอร์มีสจะคัดแยกและนำส่งปลายทางต่อไป อย่างเช่นเธอส่งสาเกไปให้คุณดีได้โดยตรง" การ์เซียยื่นกล่องม้วนเทปสีส้มที่มีตราเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส  <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"ชิชะ ถือซะว่าเป็นค่าเสียขวัญที่ทำให้เดี๊ยนต้องฆ่าคิตสึเนะขนหางฟู่ฟ่องน่าฟัดน่ากอด" <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ผมซื้อกล่องขนาดเล็ก ห่อหุ้มเหล้าสาเกให้มีความแน่นหนาด้วยพลาสติกกันกระแทก ใช้ม้วนเทปปิดท้ายและเขียนรายละเอียดหน้ากล่อง –💌 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000007382.gif" width="566" _height="120" border="0"> พวกเขากลับจากสถานีอาซากุสะมายังสถานีโตเกียว การ์เซียจำเส้นทางเดิมได้ ร่างเล็กตาลายปวดเมื่อยรองเท้าส้นสูงสีแดงเดินตลอดทั้งวัน ถึงอย่างนั้นพวกเธอเที่ยวฉ่ำสะใจ แวะร้านเนื้อย่างแนวหน้าของญี่ปุ่น <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          "เนื้อเซอร์ลอยน์อร่อยง่ะ ง่ำ ๆ" <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ลูพิต้าพยายามใช้ตะเกียบอย่างยากลำบาก วัฒนธรรมเอเชียที่เธอรู้สึกการกินเนื้อเป็นเรื่องยาก ไร้ซึ่งส้อม "ลิ้นวัวก็อร่อยดีค่ะ ตะเกียบใช้ยาก" <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ค่าเสียหายรวมทั้งสามคน 40,000 เยน เป็นถึงระดับร้านราชาเนื้อย่าง เนื้อสายพันธุ์ดี เกรดเนื้อต้องพิเศษเท่านั้น เพื่อของอร่อยไม่มีคำว่าแพงในสารบบนักร้องดาวรุ่ง <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ส่งภารกิจสาเกของดีที่ยากเลียนแบบ<span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ม้วนเทปเฮอร์มีส <span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">&<span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เหล้าสาเก<span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+50 พลังใจ , +40 EXP , +8 ดรักม่า, และ +5 คะแนนบ้าน<span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+30 กล้าหาญ และ 100 ศรัทธา<span style="color: rgb(53, 28, 117); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ความโปรดปรานจากไดโอนีซุส <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+35 แต้ม<span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) </div></div>
 
</div></div>

Denista โพสต์ 2024-12-4 15:20:06

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-8 02:12 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #e9e9e9; /* Light pastel pink */
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 ถ้าหากว่าคุณเกิดในช่วงยุค 2000 แต่กลับบอกว่าตัวเองไม่รู้จักประเทศญี่ปุ่น นั่นก็คงจะเป็นการโกหก เพราะไม่มีทางที่คุณจะไม่รู้จักประเทศเล็ก ๆ ที่ครองทั้งเกาะในเขตมหาสมุทรแปซิฟิกจากทางฝั่งตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ซึ่งเคยแผ่ขยายอำนาจไปไกล ถึงขนาดที่สุดท้ายแม้จะจบช่วงยุคสงคราม แต่วัฒนธรรมรวมไปถึงศักยาภาพของประเทศนี้ก็ยังไม่หมดไป เมื่อสิ่งที่เรียกว่าผลงานและเอกลักษณ์ประจำชาติเริ่มแพร่หลายในยุคที่นานาประเทศเริ่มติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น
 
ปัจจุบันญี่ปุ่นถือเป็นซอร์ฟพาวเวอร์ที่กลืนกิจวัตรของผู้เกือบทั่วทั้งโลกในหลากหลายวงการ ไม่ว่าจะเกม อนิเมะ มังงะ รถ การแพทย์ หรือแม้แต่อาหาร ดังนั้นสาวทันสมัยอย่างเนเรซ่าย่อมรู้จักประเทศนี้ดีและจำเป็นต้องรู้จักอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากการหลับตาพักตลอดทั้งเส้นทางทันทีที่รถไฟเฮเฟตัสเข้าเขตประเทศญี่ปุ่น ดวงตาคู่สวยของจิ้งจอกสาวก็เปิดปรือขึ้นมองทิวทัศน์ธรรมชาติที่น่าประทับใจ บรรยากาศของญี่ปุ่นแตกต่างจากมหานครนิวยอร์กหรือเมืองในแถบยุโรป มันดู.. เป็นเมืองที่ผสานระหว่างความก้าวหน้าและวุ่นวาย
 
‘ เอาล่ะ มาทำงานของเรากันดีกว่า ’ ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะเดินลงจากรถไฟโดยใช้ประตูคนละทิศกับไทสันที่รีบร้อนลงไปตั้งแต่รถไฟยังไม่ทันได้จอดนิ่งสนิท เมื่อเท้าของเธอหย่อนลงแตะกับพื้นของสถานีรถไฟเฮเฟตัสในกรุงโตเกียว ความสงบสุขตลอดทั้งทางก็เลือนหาย ปรากฏแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายด้วยภาษาตามเขตพื้นที่ที่เธอไม่เข้าใจ
 
เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองขึ้นไปแถวบันไดขึ้นสถานีรถไฟแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมวลน้ำซัดไปมากระทบกับบาเรียป้องกันของเฮเฟตัสที่ร่ายไว้สำหรับสถานนีรถไฟเป็นระลอก ๆ “ .. หนักเอาเรื่องเลยนะเนี่ย ” สาวสวยจากฝรั่งเศสบ่นพึมพัมด้วยภาษาบ้านเกิด เธอถอนหายใจก่อนจะเดินตามฝูงชนบางพวกไปยังบริเวณที่มีเสียงตะโกนในภาษาที่เธอสื่อสารได้
 
“ เอาของไว้ตรงนี้ เดี๋ยวเราจะขึ้นไปด้านบน เฮ้ ๆ ถ้าไม่ไหวพวกนายไปช่วยจัดการตรงกองเสบียงได้น่า อย่าฝืน ” เสียงของชายที่คุ้นเคยดังก้องไปทั่วอุโมงค์ใต้ดินของสถานีรถไฟเพื่อสั่งการและคอยช่วยเหลือเป็นกำลังหลักให้กับเหล่ากู้ภัยที่สวมเสื้อยืดบอกว่าตัวเองมาจาก USA
 
เนเรซ่ายืนกอดอกพิงเสาอยู่ไม่ไกลในขณะที่เห็นว่าไทสันกำลังดูลังเลว่าควรหาคนมาเพิ่มหรือจะฝ่าน้ำออกจากสถานีด้วยจำนวนคนที่น้อยลงไม่ต่ำกว่าสาม ‘ เดาว่าเรื่องน้ำคงไม่ใช่ปัญหาของลูกโพไซดอน แต่ที่ยากคงจะเป็นการแบกของ ’ สาวสวยจากเคบินที่สิบพิจารณาจำนวนและสิ่งที่เธออาจจะพอช่วยได้คร่าว ๆ จากนั้นก็ผลักตัวเองออกจากผนังและเดินไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่ไม่ดังและไม่เบา
 
“ ขาดคนเหรอ ให้ฉันช่วยไหม? ”
 
ไทสันเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่พูดภาษาอังกฤษได้คล่องปร๋อแถมยังมาพร้อมกลิ่นหวาน ๆ แต่กลับลึกลับของกุหลาบที่ชวนให้เขานึกถึงบางคน และ— แจ็กพอร์ต ! คนที่เขานึกถึงก็มายืนอยู่ตรงหน้าพอดี
 
“ เนเรซ่า? คุณมาได้ยังไง? ”
 
“ ตามคุณมา ” เนเรซ่าหันมองกองอาหารฉุกเฉินที่วางเตรียมเอาไว้สำหรับนำขึ้นไปแจกจ่าย เธอลองก้มไปหยิบขึ้นมาหนึ่งถุง จับพลิกไปมาเพื่อทดลองรับน้ำหนัก “ ไม่ใช่ตามคุณแบบ.. สะกดรอยตามหรือพิศวาสอะไรหรอก ก็แค่มาช่วยตามงานที่ประกาศในป้ายของค่าย ”
 
ไทสันกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ เขายังคงสับสนที่ลูก ๆ ของอะโฟรไดท์เลือกมาตกระกำลำบาก แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ “ ขอบคุณที่มานะครับ ช่วยได้เยอะเลย ” ไซคลอปส์หนุ่มเหมือนจะมีความหวังเพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง.. นิดหน่อย
 
‘ ช่วยได้เยอะเหรอ.. ไม่หรอก อาจช่วยอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ’ เนเรซ่าหรี่ตาลงเมื่อเธอพบว่าความคิดของตัวเองสวนทางกับเขาโดยสิ้นเชิง เธออาจจะฉลาด พอใช้มีดเป็นนิดหน่อย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาช่วยเหลืออะไรวิกฤตที่วุ่นวายและส่งผลกระทบพวกนี้ได้ เนเรซ่าถอนหายใจเบา ๆ เธอยักไหล่ราวกับไม่คิดอะไรทั้งที่มันกำลังสวนทางกับสิ่งที่อยู่ในหัว “ ช่วยไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีคนมาสักครั้งคุณคงเหงาแย่ ” 
 
“ ถ้างั้นคุณเอาเสื้อตัวนี้ไปสวมก่อน ” 
 
ไทสันส่งเสื้อยืดที่สกรีนลายเป็นคำว่า กู้ภัย USA มาให้เธอ มันเป็นเสื้อยืดพื้นสีขาวที่คงจะถูกออกแบบมาให้ดูโดดเด่นในช่วงเวลาที่ฟ้ามืดครึ้ม แต่ตามประสาสาวแฟชั่นก็คงต้องบอกว่ามันเป็นเสื้อที่ไร้รสนิยมมาก.. แต่ช่างเถอะ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างแฟชั่นโชว์สักหน่อย เนเรซ่ายื่นมือไปรับเสื้อมาสวมทับชุดเดิมของเธอ “ เอาล่ะ แผนของคุณเป็นยังไง ”
 
“ ผมกับคุณแล้วก็เพื่อน ๆ อีกสองคนจะแบกอาหารฉุกเฉินพวกนี้ขึ้นไป เราจะตั้งหลักที่หน้าทางเข้าสถานีก่อนเพื่อแจกจ่ายส่วนแรก พอของน้อยเราจะเริ่มเคลื่อนตัวไปลึกขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวเมืองต้องฝืนเสี่ยงออกมาไกล ถ้าคุณไม่ไหวจะอยู่แค่ตอนแจกหน้าสถานีก็ได้ ” ไทสันพยักหน้าประกอบการอธิบายดูหนักแน่นและมั่นใจ เขาใช้วิธีแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่เข้ามาประจำพื้นที่เพื่อให้การช่วยเหลือ
 
“ แล้วปกติพวกคุณแบกของกันไปยังไง ” เนเรซ่าเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่ากองอาหารฉุกเฉินยังคงวางนอนเรียงรายกันบนพื้นในแบบที่ต้องพึ่งพละกำลังกันล้วน ๆ ถึงจะแบกกันไปได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นการมีเธอมาก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรอยู่ดี
 
“ ปกติพวกเขาลำเลียงแบบคนน่ะ ให้คนประจำตามขั้นบันไดแล้วค่อย ๆ ส่งกันมา ” ไซคลอปส์หนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพร้อมกับยิ้มเขิน ๆ “ แต่ครั้งนี้หลายคนขอพัก เลยกำลังคิดอยู่น่ะว่าทำยังไงดี ”
 
.. เก่งจริง ๆ พวกคนมีกล้ามเนื้อ
 
“ เรือล่ะ? ”
 
“ พวกหน่วยลาดตระเวนเอาไปใช้น่ะ ”
 
เยี่ยมเลย ของสำคัญโดนจิ๊กไปแล้ว เนเรซ่ายกมือขึ้นนวดขมับของตัวเองช้า ๆ ความคิดของเธอพยายามหาเส้นทางที่เป็นไปได้อื่น ๆ สำหรับช่วยลดความวุ่นวาย ดวงตาคู่คมของจิ้งจอกสาวกวาดมองไปรอบกายอย่างพิจารณาก่อนจะสะดุดที่กองเสื้อชูชีพที่วางไว้ใกล้ทางออก “ เรามีเสื้อชูชีพเท่านั้นใช่ไหม? ”
 
“ ใช่ครับ ยังไม่ได้ใช้เพราะระดับน้ำยังไม่รุนแรงมาก ”
 
“ แล้วเรามีพวกพาเลทไม้หรือเปล่า หลาย ๆ อัน? ”
 
“ มีอยู่นะ มีอยู่ ๆ ” 
 
คราวนี้คนที่ตอบเธอเริ่มไม่ใช่ไทสันแต่เป็นสมาชิกหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ ที่เหมือนจะมีความกระตือรือร้นเพิ่มขึ้นกันมานิดหน่อย เนเรซ่าพยักหน้า เริ่มร่างภาพที่คิดไว้ในหัวก่อนจะยกมือรวบเส้นผมสีบลอนด์มัดขึ้นเป็นมวยหางม้า “ ถ้างั้นไปเอามาหน่อย ขอเชือกยาว ๆ ด้วย ฉันจะทำที่รองสัมภาระที่น่าจะง่ายสำหรับ.. ใช้ความสามารถของคุณ ” เนเรซ่าปรายตามองไทสันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินไปยังบริเวณที่โล่งเพื่อลงมือทำตามสิ่งที่เธอคิดโดยมีความช่วยเหลือของหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ
 
จนได้มาเป็น แพไม้ที่ถูกรองก้นด้วยเสื้อชูชีพ ด้านบนแพมีถุงอาหารวางซ้อนกันเป็นจำนวนมากเพื่อความง่ายต่อการขนย้าย และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการพลิกล้ม (ทั้ง ๆ ที่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะเนเรซ่าแอบกำชับให้ไทสันใช้พลังของเขาประคองใต้แพเอาไว้) หน่วยกู้ชีพคนอื่น ๆ จึงคอยประจำการทั้งสี่มุมของแพ ปล่อยให้เนเรซ่าเดินตัวปลิวอยู่ข้างไทสันในฐานะคนออกไอเดีย
 
“ ขอบคุณนะครับ แบบนี้สะดวกขึ้นเยอะ เราคงใช้กันได้ยาว ๆ ” ไทสันกล่าวขณะที่เขาดึงเชือกที่เชื่อมกับตัวแพเดินฝ่าระดับน้ำที่เริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพ้นจากเสาของสถานีเฮเฟตัส ระดับน้ำเริ่มจากข้อเท้า สักพักลามมาหน้าแข้งก่อนจะมาอยู่ที่เหนือเข่าเล็กน้อยในปัจจุบัน แต่ก็ยังไม่แน่ชัดว่ายิ่งออกไปไกลจะมีจุดที่ระดับน้ำลึกกว่านี้หรือไม่
 
“ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้ ” เนเรซ่าก้มลงมองระดับน้ำที่สูงเลยเข่าเธอขึ้นมาด้วยสายตาอธิบายยาก สาวสวยจากฝรั่งเศสขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจ ในภูมิประเทศที่เป็นเกาะการมีน้ำท่วมสูงระดับนี้เข้ามาจนถึงเมืองหลวงเป็นเรื่องใหญ่ที่อาจจะทิ้งผลกระทบร้ายแรงเอาไว้ได้ “ นี่มันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีก ” การทะเลาะแล้วต่อยกันสักสองสามครั้งให้มันจบนี่มันยากสำหรับพวกเทพกันหรือหรือยังไง ทำไมต้องคอยสร้างเรื่องเดือดร้อนลำบากชาวบ้านเขา
 
ดูเหมือนไทสันจะรับรู้ถึงความคิดเชิงลบของเธอที่มีต่อพ่อของเขา ไซคลอปส์หนุ่มยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะวางมือตบลงบนบ่าของเนเรซ่าเบา ๆ “ พวกเขาคือเทพแห่งทะเล ขนาดเกลียวคลื่นยังไม่สามารถคาดการณ์ได้ นิสัยและความคิดของพวกเขาก็เหมือนกัน ” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความยอมรับในโชคชะตาที่น่าหน่ายใจยิ่งกว่าความเหนื่อยล้าจากการต้องลากแพ เอาซะเนเรซ่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนาจนต้องพูดเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ
 
“ เหนื่อยหน่อยนะ ”

 </div>

 
 <div class="quotee">
 +7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 17:45 | 04/12/2024 ]
 </div>
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-4 17:21:27

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-8 02:12 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #e9e9e9; /* Light pastel pink */
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 “ เนเรซ่า คุณใส่หมวกสักหน่อยดีไหม? ” 
 
ไทสันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเส้นผมของสาวผมบลอนด์ข้างกายเขาเปียกลู่ มีหยดน้ำจำนวนไม่น้อยเกาะตามใบหน้า ยากจะระบุว่าทั้งหมดนั้นเป็นเหงื่อหรือละอองความชื้นในอากาศ เขาไม่มีทางป่วยเมื่ออยู่กลางน้ำหรืออากาศที่ชื้นจัดแต่ไม่ใช่กับบุตรสาวของเทพีอะโฟรไดท์ที่ไม่ได้มีภูมิคุ้มกันทางสายเลือดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงอีกฝ่ายก็สละเวลามาช่วยอย่างตั้งใจ ถ้าเธอป่วยหนักเมื่อกลับไปถึงค่ายเขาคงรู้สึกผิดไม่น้อย
 
“ ไม่ ไม่เป็นไร ” เนเรซ่าตอบกลับในตอนที่เธอเดินหลบหลังเขาเพื่อเลี่ยงเศษขยะที่ลอยมากับน้ำ ที่เธอปฏิเสธไม่ใช่เพราะดื้อหรือมั่นใจในตัวเองมาก แต่เป็นเพราะสิ่งหนึ่งที่ฝังอยู่ในใจ และคิดว่ามันคงเป็นแนวทางที่ดีถ้าเธอจะแบ่งปันมันกับชายที่ยังต้องคอยแวะกลับมาช่วยเหลือสถานการณ์ที่น่าเป็นห่วงนี้ในทุกวัน “ ถ้าคุณเคยอ่านบันทึกประวัติศาสตร์โลก จะมีเหตุการณ์หนึ่งในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง คือ The London Blitz ที่ตอนนั้นลอนดอนได้รับผลกระทบจากการทิ้งระเบิดอย่างหนัก ”
 
ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงเลือกพูดถึงเรื่องราวในตอนนั้นขึ้นมาตอนนี้แต่เพื่อเป็นการถนอมน้ำใจ ไทสันจึงไม่คิดจะเอ่ยอะไรเขาผันตัวมาเป็นผู้ฟังที่ดีเยี่ยมในขณะที่ยังเดินลากแพไปตามถนนที่ปกคลุมด้วยน้ำ “ ครั้งนั้นราชวงศ์อังกฤษออกมาให้ความช่วยเหลือประชาชนด้วยเหมือนกัน ฉันจำไม่ได้ว่าอ่านจากบันทึกไหน แต่มีคีเวิร์ดหนึ่งของบันทึกที่กินใจฉันมาก ”
 
“ ในนั้นบอกว่าเจ้าหญิงเอลิซาเบธแต่งตัวอย่างพิถีพิถันทุกครั้งที่ปรากฏตัว เพื่อเป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่วยปลอบประโลมใจประชาชน ” เนเรซ่าชำเลืองตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ เข้าใจใช่ไหม? ถึงเรี่ยวแรงจะเป็นสิ่งที่ต้องมี แต่กำลังใจก็เป็นเรื่องสำคัญในการเอาตัวรอดช่วงวิกฤตเหมือนกัน ” 
 
ทุกอย่างคงจะลึกซึ้ง สมบูรณ์แบบและน่าคล้อยตามแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าสุดท้ายเนเรซ่าก็ยังพูดอย่างไม่แยแส
 
“ ฉันมีดีที่สุดก็เรื่องหน้าตานี่ล่ะ ดังนั้นต้องใช้ให้คุ้มหน่อย ”
 
ทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ดีว่านั่นไม่จริง เนเรซ่ามีดีมากกว่าที่จะเป็นคนสวยไร้สมอง ทว่าหากเจ้าตัวต้องการที่จะพูดแบบนั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามที่เธอต้องการดีกว่า ไทสันหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเข้าใจและเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกุหลาบที่แพร่กระจายในอากาศรอบตัวเนเรซ่าก็ทำให้เขานึกถึงอีกหนึ่งราชินีที่คงนำมาใช้เพื่อหยอกล้อเธอได้ “ หวังว่ามันคงไม่ได้เปลี่ยนจากควีนเอลิซาเบธไปเป็นควีนมารี อองตัวเน็ตนะ ”
 
“ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ” เนเรซ่าพึมพัมเบา ๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดกับตัวเองว่าเธอเกลียดสถานการณ์น้ำท่วมมากแค่ไหน มันไม่ใช่ว่าเธอกลัวหรือเกลียดน้ำ แต่สิ่งที่มาพร้อมกับน้ำบางครั้งมันก็เป็นอะไรที่ควบคุมไม่ได้ เช่นสิ่งสกปรกหรือสัตว์ที่เราไม่ได้คาดคิด ถึงญี่ปุ่นจะมีระบบการจัดการขยะที่ดีเลิศเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก แต่ตามตรอกซอกซอยก็ยังมีอันธพาลที่สร้างความเละเทะและวุ่นวาย
 
ต่อให้มีระบบการดูแลและปกป้องสวนสัตว์ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรยืนยันว่าจะไม่มีสัตว์น้ำหลุดออกมา ดังนั้นตลอดทางที่เดินร่วมกับทีมกู้ชีพ เนเรซ่าจึงทำหน้าบูดบึ้งกับขยะและถอยไปหลบหลังไทสันเสมอเพื่อให้ไซคลอปส์สายเลือดโพไซดอนช่วยปัดขยะหรือรับหน้าแทนที่เธอ ซึ่งทุกครั้งไทสันก็มักจะหัวเราะเบา ๆ และให้ความช่วยเหลืออย่างใจดีโดยไม่อิดออด
 
ทุกอย่างสมควรจะราบรื่นแล้วถ้าไม่ใช่ว่าเธอสังเกตเห็นผิวน้ำที่กระเพื่อมเป็นวงแคบก่อนจะค่อย ๆ ขยายจากปลายหางตา เนเรซ่าหันไปมองด้วยความสงสัย เธอเกือบจะขยับกลับไปหลบหลังไทสันอีกครั้งแล้วถ้าไม่ใช่ว่ามีบางสิ่งที่ทำให้เธอตระหนก วินาทีแรกเธอยังไม่สามารถระบุต้นต่อของความประหลาดนี้ ทว่าเมื่อมองดี ๆ เธอกลับเห็นมือเล็ก ๆ โผล่ขึ้นปัดมาเหนือผิวน้ำราวกับกำลังดิ้นรน
 
“ เวรเอ๊ย.. ”
 
เสียงสบถของเนเรซ่าทำให้ไทสันหันไปมอง แต่ก็ช้าไปแล้ว หนึ่งในธิดาของเทพีอะโฟรไดท์ประจำค่ายฮาร์ฟบลัดดึงเสื้อชูชีพออกจากใต้แพสองตัวจนแพโคลงเคลงทำให้ไทสันต้องรีบหันไปประคองแพ ขณะที่สายตาของเขายังมองตามแผ่นหลังของเนเรซ่าที่เริ่มห่างออกไป “ เนเรซ่า คุณจะไปไหน อย่าแยกกันมั— ”
 
“ มีคนจมน้ำ ! เดี๋ยวฉันกลับไป !! ” 
 
เสียงตะโกนของไทสันถูกกลบด้วยเสียงน้ำสาดกระเซ็นและเสียงตะโกนกลับของเนเรซ่าในยามที่เธอเดินมุ่งหน้าแยกตัวออกจากทีม ‘ นี่เป็นความคิดที่โง่มาก โง่สุด ๆ ’ จิ้งจอกสาวรับรู้ได้ถึงสารพัดคำก่นด่าในใจที่มีไว้เพื่อตัวเอง เธอกัดฟันและรีบสวมเสื้อชูชีพตัวหนึ่งทั้ง ๆ ที่ยังเดิน.. ไม่สิ วิ่งไปข้างหน้า มือเรียวที่ผ่านการถนอมและดูแลอย่างดีขยับติดตัวล็อคเสื้อชูชีพอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังผิวน้ำที่กระเพื่อมช้าลงเรื่อย ๆ ซึ่งนับว่าเป็นสัญญาณอันตราย
 
“ อย่าพึ่งหมดสตินะ ฉันมาแล้ว ” เธอพยายามพูดโดยหวังว่าเสียงของตัวเองจะลอยเข้าหูใครก็ตามที่กำลังถูกน้ำกลืนตัวลงไป จากระดับน้ำที่สูงแค่เหนือเข่า ตอนนี้เนเรซ่าเริ่มลงมาถึงจุดที่น้ำเพิ่มระดับขึ้นมาสูงเหนือเอวเธอ และด้วยความที่ไม่สามารถมองได้เลยว่าข้างใต้มีอะไรบ้างเธอจึงเผลอเดินเตะเสาดับเพลิงจนความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง
 
‘ ถ้าฉันให้ไทสันมาช่วยก็จบแล้วทำไมฉันถึง— ’ เนเรซ่าอยากจะกรี๊ดดัง ๆ สักหนึ่งทีให้กับความหุนหันที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว เธอจะโทษว่านี่เป็นความผิดของน้ำท่วม เป็นความผิดของสถานการณ์ที่เลวร้าย เป็นความผิดของช่วงกลางคืนที่หายไปจนทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และเริ่มโง่ลงเรื่อย ๆ
 
เมื่อมาถึงบริเวณที่พอจะเอื้อมถึงเขาได้ เนเรซ่ายื่นมือออกไป เธอแทบจะเอื้อมสุดตัว “ จับมือฉัน เร็วเข้า อย่าพึ่งหมดแรง อีกนิดเดียว ” ปลายนิ้วของพวกเขาเฉียดกันอย่างน่าหวาดเสียว จิ้งจอกสาวเม้มปากแน่น เธอขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามควานหาตัวคนที่จมน้ำด้วยสิ่งที่เธอมีอย่างเสื้อชูชีพอีกตัวในมือโดยไม่ลืมที่จะคิดอย่างหมดหวังว่า ‘ ฉันเกลียดน้ำท่วม ’

 </div>

 
 <div class="quotee">
 อีเว้นท์ทางเลือก : (1) ช่วยเหลือคนที่จมน้ำ +7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 17:59 | 04/12/2024 ]
 </div>
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-5 14:35:52

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-8 02:11 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #e9e9e9; /* Light pastel pink */
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 ในวินาทีที่เธอเอื้อมมือไป สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับจากหนึ่งชีวิตที่คล้ายจะต้องการความช่วยเหลือก็ตอบกลับความหวังดีที่โง่เขลานั้นด้วยดาบ คมดาบบาดอุ้งมือของเนเรซ่าเป็นแผลยาวจนเธอหน้าซีดและชักมือกลับอย่างว่องไว เสียงหัวเราะแหลมสูงและกลิ่นไม่น่าอภิรมย์คลุ้งไปทั่วบริเวณ เด็กที่เธอเห็นว่าจมน้ำคนนั้นตอนนี้กำลังกระโดดขึ้นจากน้ำที่สูงเกินกว่าหัวของมันขึ้นไปยังหลังคาของร้านค้าแถวนั้น
 
“ เหอะ.. ” เนเรซ่าเค้นหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาคมกริบประหนึ่งจิ้งจอกเคลื่อนมองตามร่างเล็ก ๆ นั้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างคอยกำปิดปากแผลที่โดนดาบบาดเอาไว้แน่น ในสายตาของเธอที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์วัยเยาว์แต่กลับเป็นก็อบลินตัวเขียวที่แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ทำให้บาดแผลที่เธอได้รับเหมือนจะยิ่งทวีคูณความเจ็บปวด “ ดูท่าฉันคงใจดีเกินไป ” 
 
“ พวกลูกครึ่ง.. อา.. กลิ่นแห่งความรักที่น่าสมเพช ” ดวงตาของก็อบลินน่าชังนั้นเป็นประกายราวกับเฝ้าตามหามานาน มันยกดาบขึ้นใกล้ริมฝีปาก ก่อนจะแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่ตกค้างบนดาบด้วยท่าทางสนุกสนาน “ สายเลือดของนังนั่น แกเป็นสายเลือดของนังตัวแสบนั่น ! ”
 
แบบนี้ต่างหากที่เรียกลบหลู่ แม่ไม่เห็นใส่ใจเลยแฮะ
 
เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอไม่ใช่คนคลั่งรักแม่หรือเทิดทูนถวายหัวก็จริงแต่การต้องมานั่งฟังคำถากถางเกี่ยวกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทนฟังได้ “ เมื่อกี้ฉันแค่ประมาท เอาเถอะไอเ*ร ครั้งนี้แกตายแน่ ” ( < สาบานว่าเธอเป็นลูกอะโฟรไดท์? ) ธิดาแห่งเทพีแห่งความงามดึงผ้าผูกผมที่เธอพกติดตัวมาเป็นเครื่องประดับออกจากมวยผมแล้วนำมาใช้พันรอบแผลที่มือและสูดหายใจเข้า เธอดึงมีดสั้นออกมาจากฝักที่ห้อยตรงเอวเป็นการเตรียมพร้อม
 
“ มีดีแค่ออเซาะคนอื่นแท้ ๆ ยังมีหน้ามามั่นใจอีก ” ก็อบลินตนนั้นเลียริมฝีปากของมันเองก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง มันเริ่มระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับตั้งดาบตามประสานักรบที่ขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณ “ ครึ่งเทพไร้ประโยชน์อย่างเจ้าก็เป็นได้แค่อาหารอันโอชะของพวกข้า ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งในฐานะที่ตัวเองควรยอมรับ ! ”
 
ก่อนหน้านี้เนเรซ่าแบ่งเชือกเดินป่าบางส่วนมาพันมัดด้ามมีดด้วยความที่กลัวว่ามันสูยหายขณะฝ่าน้ำโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะได้นำมันมาใช้ให้มีประโยชน์ในแบบอื่น มีดสั้นสัมฤทธิ์ถูกปาออกจากมือเนียน มันพุ่งทะยานแหวกอากาศเข้าหาก็อบลินหน้าเหม็นตัวนั้นอย่างว่องไวแต่ก็ยังถูกป้องกันไว้ได้เมื่อก็อบลินที่อยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าจะไก่กา ถึงกับออกมาใช้ชีวิตนอกฝูงแบบนี้ได้ก็ต้องถือว่ามีความสามารถ
 
ในเมื่อมีคนเริ่มเปิดการโจมตีแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็ไม่จำเป็นต้องคุมท่าลองเชิงอีกต่อไป ก็อบลินเขียวหัวเราะเสียงดัง เผยฟันอันแหลมคมในขณะที่มันกระโดดลงจากหลังคาและใช้ดาบในมือโจมตีโรมรันจนคนตั้งรับ ในขณะที่เธอดึงเชือกที่ผูกกับมีดสั้นกลับมาทำให้ทั้งสองมือต่างก็มีอาวุธครบคัน แต่สิ่งที่เป็นปัญหาในตอนนี้กลับเป็นสภาพแวดล้อม เนเรซ่าใช้หอกคอยปัดการโจมตีของมันเพื่อรักษาระยะไม่ให้ก็อบลินเข้าถึงตัว เธอหลุบตาลงมองผิวน้ำระดับสูงเท่าเอวที่ทำให้เสียเปรียบในเรื่องการเคลื่อนไหว ตรงกันข้ามกับก็อบลินที่สูงเลยเข่าเธอมาเล็กน้อยแต่มันกลับกระโดดไปมาเหยียบบนส่วนโลหะที่พ้นผิวน้ำเพื่อโจมตีเธอได้อย่างอิสระ
 
‘ใจเย็น ๆ เนเรซ่า เธอเรียนเรื่องพวกมันมาแล้ว คิดสิ ประเมิน เจ้าตัวเหม็นตรงนี้เป็นเผ่าไหน ค่อย ๆ คิด’ 
 
ธิดาอะโฟรไดท์สูดหายใจเข้า เธอใช้ด้ามหอกฟาดเข้าที่กลางท้องของก็อบลินจนมันส่งเสียงโอดโอยและกระเด็นออกไปไกล ดวงตาคมพยายามประเมินรูปลักษณ์ทางกายภาพของมัน แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่สายเลือดอะธีน่าที่แม่นยำหรือมีเนตรวิเคราะห์ เนเรซ่าสบถเบา ๆ ดูเหมือนการระบุประเภทของก็อบลินจะยากเกินไป ไม่เหมือนกูลหรืออัลกูลที่มีความแตกต่างชัดเจน ‘ ก็อบลินมีส่วนที่เหมือนกันคืออารมณ์ร้อน ประมาท และหัวเสียง่าย ’ เสียงในหัวของเธอกำลังพยายามบอกให้เธอเบี่ยงเบนความสนใจของมัน แต่อะไรล่ะ? อะไรคือสิ่งที่จะเหมาะสมในสถานการณ์นี้
 
“ แกเข้าถึงตัวฉันยังไม่ได้ด้วยซ้ำแต่กลับมาบอกว่าจะทำให้รู้ฐานะ? ฮึ ตลกสิ้นดี ” เสียงของเนเรซ่าเรียบและเย่อหยิ่ง แววตาของเธอมีกระแสความเหยียดหยามที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างดีจนคนมองร้อนไปทั่วศีรษะเสมือนถูกเผาไหม้ “ เอาเวลาไปทบทวนที่ ๆ แกควรอยู่ดีกว่า ไอตัวประหลาด ”
 
และมันก็ได้ผล ได้ผลแบบงง ๆ เจ้าก็อบลินนั้นคำรามลั่น เสียงด่าทอเสียดหูไม่ได้ทำให้เนเรซ่าสะทกสะท้าน กลับกันด้วยซ้ำ สาวสวยจากเคบินสิบเริ่มจับทางที่ตัวเองต้องการได้แล้ว ทุกช่องโหว่ ทุกความประมาท แม้เธอจะยังไม่มีความสามารถพอในการเผด็จศึกมันแต่ก็เริ่มที่จะโจมตีกลับจนสร้างบาดแผลได้แล้ว
 
เสียงอาวุธปะทะอาวุธ โลหะปะทะโลหะแทรกกลางระหว่างถ้อยคำหยาบคายจากสิ่งมีชีวิตตัวเตี้ย เนเรซ่าขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอใช้หอกในการฟาดเพื่อบังคับทิศทางตัวของก็อบลินให้กระเด็นหรือเซถลาไปในทิศที่เธอต้องการ และใช้มีดสั้นโจมตีในจุดบอดของพวกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายของมันเต็มไปด้วยแผลไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
 
“ แก .. แก !!! ” 
 
มันไม่มีความคิดที่จะหนี ก็อบลินหยิ่งทะนงในตนเองเกินกว่าจะหันหลังกลางทาง มันรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีกระโดดเข้ามาพร้อมง้างดาบขึ้นสูง ประจวบเหมาะกับจังหวะที่เนเรซ่าหมุนมีด เธอดันมือที่จับอาวุธ แทงสวนขึ้นไปกลางอกที่เปิดโล่งของมัน แลกกับการที่ดาบของมันถากเบา ๆ ที่เบาของเธอจนเกิดเป็นรอยสะกิด
 
เจ้าตัวเขียวเบิกตากว้าง ของเหลวสีเข้มทะลักออกจากริมฝีปากของมันพร้อมกลิ่นสนิมที่เหม็นหึ่งความกลิ่นเลือดของคนทั่วไป เนเรซ่าเบ้หน้า เธอจะปล่อยให้ศพของไอเ*รนี้ลงน้ำไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นถึงจะแขยง(ไม่)นิดหน่อย เธอปักมีดให้ลึกขึ้นกลางอกของมันเพื่อเป็นการยืนยันว่าจะไม่มีสัญญาณชีพใด ๆ อีก และเมื่อมั่นใจ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ก็พาดหอกเก็บไปที่ด้านหลัง เธอใช้มือข้างที่ว่างจับคอของมัน ดึงมีดออกจากอกและเดินหิ้วคอศพก็อบลินเหมือนแมวไปที่ถังขยะซึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะสูงทำให้พ้นจากน้ำ
 
ถึงจะทุลักทุเลจนไม่น่ามองไปหน่อยแต่เนเรซ่าก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะได้สำเร็จด้วยตัวที่เปียกโชก เธอเปิดฝาทั้งขยะ แทบจะปาร่างเขียว ๆ นั้นอัดมุมถังก่อนจะปิดฝาลงโดยหวังว่าจะไม่มีคนบ้าที่ไหนมารื้อค้น “ ชีวิตห่วย ๆ กับอสูรกายเฮงซวย ” เนเรซ่าบ่นกับตัวเองด้วยความสิ้นหวังในโชคชะตา เธอกระโดดกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง ค่อย ๆ บรรจงถูมือเพื่อล้างคราบเลือดพร้อมกับเดินไปข้างหน้า
 
“ คราวหลังฉันจะบอกให้ไทสันช่วย ไทสัน ไทสันเท่านั้น ”

 </div>

 
 <div class="quotee">
 ประลองก็อบลิน Level 17 ผล - ชนะ 
 สินสงคราม : หมวกก็อบลิน | ตื่นรู้ที่ได้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้ 
 <div align="center"><img src="https://i.imgur.com/vEhUMGa.png" width="350" border="0">< </div>

 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 18:19 | 04/12/2024 ]
 </div>
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-5 16:36:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-8 02:11 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #e9e9e9; /* Light pastel pink */
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 หลังจากการต่อสู้ หางตาของเนเรซ่าสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของคนแปลก ๆ อีกสองคนที่อยู่ ๆ ก็ถอยออกจากแถวรับเสบียงอาหาร เธอขมวดคิ้วพร้อมขยับมือกระชับมีดสั้นที่คนภายนอกเห็นเป็นรองเท้าและด้านหลังสะพายหอกที่คนเห็นว่าเป็นท่อแป๊ป ‘ มีบางอย่างแปลก ๆ ’ แน่นอนว่าความแปลกต้องมีเธอเป็นสวนประกอบ แต่ประชาชนที่วิ่งหนีจากการรับเสบียงทันทีที่เธอสังหารก็อบลินไปหนึ่งตัวไม่น่าใช่เรื่องปกติ
 
จะตามไปด้วยสภาพนี้ก็คงไร้ประโยชน์แค่สู้กับก็อบลินตัวเดียวเธอยังได้แผลที่มือบวกกับรอยดาบถากไหล่พอให้เป็นแผลบาง ๆ รอการตกสะเก็ด ถ้าเจ้าพวกนั้นคือฝูงที่เหลือของก็อบลินที่เธอกำจัดไป เนเรซ่าก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะรับมือได้มากน้อยแค่ไหน
 
เนเรซ่าชำเลืองตาไปมองถังขยะที่รองรับร่างของก็อบลินตัวเมื่อครู่ ละอองแสงสีทองอ่อน ๆ โบกสะบัดเหนือมันเป็นการบอกกล่าวว่าร่างที่มีอยู่ได้สลายไปแล้ว ดีที่เจ้าพวกนั้นไม่ใช่สายเล่นพิษ ไม่งั้นเธอคงได้วูบลงและนอนซมจมใต้น้ำที่สูงแค่เท่าเอว บุตรสาวแห่งความรักถอนหายใจเฮือก เธอยกมือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บขึ้นบีบไหล่ตัวเองเบา ๆ “ต้องกลับไปหาไทสันแล้ว.. ต้องไปทำงานให้เสร็จ ” เธอย้ำเตือนตัวเองถึงจุดประสงค์ที่รับภารกิจครั้งนี้ในระหว่างที่เดินฝ่าน้ำกลับไปหาทีมกู้ภัย USA ที่นำโดยไทสัน
 
แทบจะทันทีที่เธอเดินกลับเข้าไปในเขตการมองเห็นของไทสัน ไซคลอปส์หนุ่มเบิกตาและรีบร้องเรียก “เนเรซ่า คุณไปไหนมา ไหนเด็กล่ะ? หรือว่—” เขาถามอย่างร้อนรน แสดงถึงความเป็นห่วงรุ่นน้องที่พ่วงตำแหน่งนักเรียนที่ส่งการบ้านได้อย่างถูกต้องและสม่ำเสมอ แต่แล้วคำพูดของเขาก็ชะงักเมื่อเห็นหอกและมีดที่อยู่ในสภาพง่ายต่อการหยิบออกมาใช้
 
เนเรซ่าเป็นคนห่วงภาพลักษณ์ เขาประเมินเอาจากนิสัยบางส่วนพร้อมกับความเคยชินที่เหล่าธิดาอะโฟรไดท์จะมี คนเหล่านี้ไม่คิดจะพกอาวุธเปิดเผยเพราะนอกจากมันจะผิดต่อนิสัยของพวกเขา บางครั้งมนต์บังตาก็มักพลางอาวุธเหล่านั้นให้กลายเป็นบางอย่างที่น่าขบขันจนสายเลือดอะโฟรไดท์ไม่ชอบที่จะเปิดเผย
 
ไทสันหรี่ตาลง เขามองรอยฉีกที่ไหล่ขวาของเธอ และมองมือซ้ายที่มีผ้าผูกผมพันรอบบาดแผล “เนเรซ่า..” เสียงของเขาอ่อนลงหลายระดับราวกับรู้ว่าเธอพึ่งเผชิญหน้ากับอะไร ลมหายใจของสาวสวยประหนึ่งจิ้งจอกสะดุดอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เคยชินกับเสียงอ่อนโยนหรือการแสดงความเป็นห่วง
 
“อย่า” เธอสวนกลับห้วนเกินไป ไวเกินไปและ..ไม่เหมาะสมเกินไป เธอเดาะลิ้น พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยท่าทางไม่พอใจก่อนจะเดินฉับ ๆ กลับมายืนข้างเขา “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันโอเค ฉันไม่เป็นไร”
 
โกหกทั้งหมด
 
มือของเนเรซ่ายังสั่นเล็กน้อย ทุกครั้งที่ก้มลงมองเธอยังเห็นคราบสีแดงติดที่ปลายนิ้วทั้งที่มั่นใจว่าล้างอย่างสะอาดแล้ว ความปวดแสบปวดร้อนจากแผลที่มือกำลังบอกให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝัน เนเรซ่าทำทุกอย่างได้ดีเสมอ ตั้งแต่การวางแผน คาดการณ์ ปฏิบัติ แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเธอคือหลักจากนั้นต่างหาก จะต้องเตรียมใจยอมรับยังไงในเมื่อท้ายที่สุดแล้วเธอก็พึ่งฆ่าสิ่งมีชีวิตหนึ่งตัวทันทีที่ออกมาจากค่ายทั้งที่ยังไม่ได้ผ่านการสอบหรือรับรองใด ๆ ด้วยซ้ำ
 
โดยไม่ลังเลสักนิด
 
เนเรซ่าเกลียดการเปลี่ยนแปลงนี้ การเปลี่ยนแปลงที่เธอกลายมาเป็นคนด้านชาในบางเรื่อง แบ่งแยกอสูรกายกับคนชัดเจนทั้งที่พวกมันก็มีจิตใจ มีรูปแบบความคิดและแนวทางของพวกมัน เธอไม่ใช่นางฟ้าที่ต่อให้ถูกทำร้ายแล้วจะยอมทุกข์ทนไปแบบนั้นก็จริง แต่ต้องไม่ใช่กับการที่เธอรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจลงมือ ‘ง่าย’ เกินไป
 
ฉันไม่เหมาะจะเป็นลูกอะโฟรไดท์จริง ๆ ความคิดนี้วนเวียนในหัวของเธอ สาวสวยหลับตาลง สูดหายใจในขณะที่ฟังเสียงทีมกู้ชีพแจกจ่ายเสบียงพร้อมกับเสียงขอบคุณที่ดังระงมอย่างซาบซึ้งใจ ชั่วขณะหนึ่งฟังดูเหมือนกำลังขอบคุณเธอแต่ไม่— ‘ฉันไม่ใช่ฮีโร่ พวกเขาไม่ได้ขอบคุณฉันด้วยเรื่องอะไรก็ตามที่พวกเขาไม่รู้ ฉันทำเพื่อตัวเอง อย่าโง่ไปหน่อยเลยเนเรซ่า’
 
เธอยกมือข้างที่ไม่ได้เจ็บขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองจนฟูฟ่อง ท่ามกลางแสงอาทิตย์และฟ้ามืดครึ้ม ความชื้นในอากาศที่ชวนให้คนเศร้าซึม เนเรซ่าฝืนยิ้มโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในรอบยิ้มนั้น งดงาม สูงส่ง สมบูรณ์แบบ เหมือนทุกครั้ง ที่ผ่านมา ตลอดไปและตลอดกาล
 
ในครั้งนี้สิ่งที่เธอนำมาช่วยแจกคืออาหารฉุกเฉิน ตามฉบับการสมทบทุน เนเรซ่ายืนอยู่ข้างไทสัน คอยช่วยเขาหยิบถุงเสบียงสลับกับเป็นเธอเองที่ยื่นมันให้กับประชาชนที่เข้ามารอรับ ช่วงเวลาของการแบ่งปันที่ผ่านไป เนเรซ่าพบทั้งคนชรา วัยกลางคน หรือแม้แต่เด็ก .. พวกเขามีแววตาซาบซึ้ง รอยยิ้มเปื้อนหน้าและคำพูดพื้นฐานในภาษาท้องถิ่นที่เธอพอรู้ว่าคือการขอบคุณ
 
เด็กหญิงคนหนึ่งที่สูงเท่าอกเธอแบกน้องชายมาบนหลังเพื่อรับเสบียงอาหารสองถุง พวกเขาจ้องเธออย่างเหม่อลอยเสมือนเจอนางฟ้าจนเนเรซ่าต้องเอียงคอให้พวกเขารู้สึกตัว เสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวพูดออกมาเป็นประโยคพึมพัมกับน้องชายที่เธอไม่เข้าใจ แต่มุมปากของไทสันกลับยกขึ้นเมื่อเขาได้ยิน “พวกเขาบอกว่าเธอสวย” ทายาทของโพไซดอนช่วยแปลสานส์ให้เธอฟังด้วยความใจกว้าง
 
เนเรซ่าสูดหายใจเข้า เธอยิ้มอ่อนก่อนจะวางมือลงบนศีรษะของพวกเขา ลูบเบา ๆ เพื่อไม่ให้ผมของพวกเขายุ่ง “ありがとう (ขอบคุณ)” ดวงตาของเด็ก ๆ เหล่านั้นเป็นประกายเมื่อได้ยินเธอตอบ พวกเขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะรีบกอดเสบียงและวิ่งจากไปตามเส้นทางที่ระดับน้ำต่ำ
 
“เธอดูเข้ากับเด็กได้ดีนะ ลองพิจารณางานพาร์ทไทม์ที่ร้านฮีบี้หรือยัง?” ไทสันถามทั้งที่ไม่ได้หันมอง เขาทำหน้าที่ของตัวเองในการแจกเสบียงอย่างขมักเขม้นเช่นเดียวกับเนเรซ่าที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ชะลอการเคลื่อนไหวเพื่อส่งต่อเสบียง
 
“ฉันเข้ากับเด็กได้ดีแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเข้ากับเด็กได้ทุกคน”เธอตอบด้วยเสียงเนิบนาบเหมือนว่าผ่อนคลายแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังแถวผู้ประสบภัยที่ยืดยาว “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ทำงานของพวกเรากันดีกว่า”

 </div>

 
 <div class="quotee">
 บริจาคเพื่อภารกิจโพไซดอน vs ซูซาโนโอะ : MRE อาหารฉุกเฉิน จำนวน 31 ชุด และ ช็อคโกแลต 69 ชิ้น - ส่งแล้ว 
 +7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 18:49 | 04/12/2024 ]
 </div>
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-6 03:46:35

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-6 04:13 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #f7f7f7; /* Light pastel pink */
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 มันไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่.. ก็กินแรงและเหนื่อยมากจริง ๆ
 
เนเรซ่านั่งอยู่บนม้านั่งในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ในมือของเธอมีแก้วเครื่องดื่มที่ประชาชนใจดีทำมาแจก ด้านข้างมีไทสันนั่งก้มหน้าก้มตาหมดสภาพไม่ต่างไปจากเธอ กาลเวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนแล้วแต่ท้องฟ้ากลับยังสว่าง เนเรซ่ารับรู้ได้ถึงแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านประตูทางเข้าสถานีรถไฟ สวนทางกับเวลาที่ปรากฏบนนาฬิกาบนผนัง “ เมื่อไหร่สกอลล์จะงับพระอาทิตย์ได้ ” การบ่นที่นำตำนานพื้นบ้านของนอร์สมามีเอี่ยวทำให้ไทสันที่หายใจแรงอยู่ข้าง ๆ หลุดหัวเราะ
 
“ ช่วงนี้เฮติคงหายตัวไป สกอลล์ถึงต้องรับศึกหนัก ” ในฐานะคนสอนประจำคลาสอสูรกายศึกษาที่เคยเล่าเทวตำนานเกี่ยวกับเฮติและสกอลล์ให้นักเรียนในคลาสฟังมาก่อน เขาค่อนข้างชอบที่มีโอกาสได้สนทนาโดยผสมผสานสิ่งที่สอน “ ถ้าคุณจะกลับแล้วเรียกผมนะ เราจะได้กลับด้วยกัน ”
 
นั่นเป็นการเชิญชวนที่มาจากความห่วงใยในฐานะรุ่นพี่ เนเรซ่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ขอบคุณค่ะ..” เสียงของเธอเบากว่าที่คิดเอาไว้ สาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์อ้าปากราวกับกำลังจะชวนให้กลับกันตั้งแต่ตอนนี้ทว่าเสียงบางอย่างกลับยิงเข้ามาในหัวของเธอ
 
‘ โอซาก้า… มาที่โอซาก้า ’
 
เนเรซ่ายกมือขึ้นประคองขมับข้างหนึ่ง ดวงตาของเธอปิดลงช้า ๆ “ ไทสัน ฉันขอถามอะไรหน่อย ” เธอผ่อนลมหายใจออกผ่านจมูก ทั้งที่ไม่ได้มีอาการปวดหัวแต่กลับเหนื่อยใจอย่างประหลาด “ ถ้ามีเสียงกระซิบบอกให้เราไปสักที สำหรับพวกเรานั่นถือว่าดีหรือแย่ ”
 
“ ก็ไม่ได้ทั้งดีหรือแย่ แล้วแต่ดวง— เดี๋ยว.. ไม่ใช่หรอกใช่ไหม..? ” ไทสันไม่ใช่คนโง่ เขาอายุ 30 ปี และผ่านการเดินทางร่วมกับวีรบุรุษมามากมายตั้งแต่ตอนที่ยังไร้เดียงสาจนถึงตอนนี้ สีหน้าของเขาย่ำแย่ไปครู่หนึ่ง ลังเลว่าควรทักท้วงหรือปล่อยให้นี่เป็นเรื่องของประสบการณ์ที่เดมิก็อดทุกคนต้องเจอ “ ที่ไหน? ”
 
“ โอซาก้า ” เนเรซ่างึมงัมตอบเสียงเบา
 
ความคิดของไทสันพุ่งทะยานราวกับจรวด เขาพยายามทบทวนว่าสถานการณ์ของโอซาก้าเป็นยังไงในช่วงนี้ แต่ข่าวของที่นั้นก็ไม่ได้มีวี่แววความผิดปกติ คิ้วของไซคลอปส์หนุ่มขมวดเข้าหากันหลังจากใช้ความคิดมาระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากให้คำแนะนำ “ ลองไปดูสิ ”
 
“ ถ้าเป็นช่วงนี้น่าจะยังปลอดภัย ” เขาพยักหน้าเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง เสียงของไทสันมาพร้อมลมหายใจที่พรั่งพรูออกจากริมฝีปาก “ผมยังกลับมาที่นี่ทุกวัน ถ้าเกิดคุณหายตัวนานเกินไป หรือผมได้ข่าวคราวของทางโอซาก้า อย่างน้อยผมก็ยังไปสมทบได้ ”
 
เนเรซ่าเงยหน้ามองเขา ดวงตาของเธอร่องรอยของความสับสน ถึงเธอจะเชื่อในความฉลาดและความสามารถของไทสัน แต่เธอไม่เชื่อในความสามารถของตัวเธอเอง การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้มาก่อนเป็นเรื่องยาก เนเรซ่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ในโอซาก้าเลย แถมเธอยังไม่มั่นใจด้วยว่าที่มาของเสียงนั้นดีหรือร้าย
 
เนเรซ่าขมวดคิ้ว เธอหลุบตาลงพร้อมกำมือแน่น “ ชีวิตแบบนี้มันเป็นคำสาปชัด ๆ ” ไม่มีคำไหนบรรยายชีวิตของครึ่งเทพได้เท่ากับคำว่าชีวิตต้องสาป เรื่องราวของโสกนาฏกรรม การหลบซ่อน การต่อสู้ทั้งที่อาจจะไม่ต้องการ
 
ไม่เคยมีใครร้องขอสิ่งนี้ — แต่พวกเขาก็ยังได้รับ
 
ไทสันยิ้มแห้ง .. เขาวางมือลงบนไหล่ของเธอ บีบไหล่นั้นเบา ๆ พร้อมกับพยายามให้กำลังใจทั้งที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ “ คุณจะได้ประสบการณ์ อย่างน้อยนั่นก็เป็นเรื่องดี ” ดวงตาของไทสันเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจ เขาสูดหายใจเข้า “ คุณไปได้ทุกเวลาที่คุณพร้อม ผมจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเอง ”
 
เนเรซ่าต้องยอมรับจริง ๆ ว่าไทสันเป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก เธอเปิดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย สูดหายใจเข้าสลับกับหายใจออก กาลเวลาไหลผ่านจากนาทีเป็บสิบนาที จากสิบนาทีเป็นครึ่งชั่วโมงและจากครึ่งชั่วโมงเป็นชั่วโมง ในที่สุดสาวสวยจากเคบินสิบก็ตัดสินใจได้ “ ถ้าฉันไม่ได้กลับไปก็อย่ารีบหานักเรียนคนโปรดใหม่ไวเกินไปนะคะ ” เธอกล่าวทิ้งท้ายไว้เท่านี้ก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่ง ที่ปรึกษาจากบ้านอะโฟรไดท์บิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกรอบแกรบของกระดูกที่มาจากการดัดตัว
 
ไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขัน เขาระบายยิ้มเบาบางอย่างใจดีเหมือนทุกครั้ง “ คุณจะได้กลับมาแน่นอน ” บุตรโพไซดอนพยักหน้างึกงักมองตามการเคลื่อนไหวของรุ่นน้องคนสวยที่เริ่มขยับตัวเดินจากไปช้า ๆ “ โชคดีนะเนเรซ่า ”

 </div>

 
 <div class="quotee">
 ตอบรับเสียงเพรียกหาจากโอซาก้า 
 +7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ 22:49 | 04/12/2024 ]
 </div>
</div>

Denista โพสต์ 2024-12-8 02:07:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-12-8 02:14 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 900px;
 margin: 30px auto;
 background: #fff;
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 6px 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 padding: 30px;
 border-left: 8px solid #e4bfd7; /* Soft pastel pink */
 border-top: 4px solid #e4bfd7; /* Soft pastel blue */
 }

 /* Character Info Section */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 120px;
 height: 120px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 20px;
 border: 4px solid #e4bfd7;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 4em;
 font-weight: bold;
 color: #e4bfd7; /* Pastel pink */
 }

 .character-info .status {
 font-size: 3em;
 color: #777;
 font-style: Kanit;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #efe6ec; /* Very light pastel blue */
 border-radius: 12px;
 padding: 80px;
 font-size: 3.2em;
 line-height: 1.7;
 border: 1px solid #e4bfd7;
 box-shadow: inset 0 2px 5px rgba(0, 0, 0, 0.05);
 }

 .dialogue-box p {
 margin: 0;
 color: #555;
 }

 /* Quote Section */
 .quotee {
 margin: 25px 0;
 padding: 20px;
 font-style: italic;
 color: #a09f9f;
 background: #f7f7f7;
 border-left: 6px solid #e4bfd7;
 border-radius: 8px;
 }

 /* Footer */
 .footer {
 text-align: right;
 font-size: 3em;
 color: #888;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f9f9f9;
 }
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/9qQudvq.png" alt="Character Avatar">
 <div>
 <div class="name">NEREZA HENLADYS</div>
 <div class="status">Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 จากโอซาก้าหวนคืนสู่โตเกียว..
 
สามชั่วโมงบนรถไฟความเร็วสูงพร้อมกับการนั่งจ้องป้ายภาพเหมือนที่ไม่เหมือนของซูซาโนโอะ เนเรซ่าพลิกเครื่องรางในมือไปมา ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะให้แค่ภาพธรรมดา ๆ แต่ดูยังไงนี่มันก็เป็นเครื่องรางสำคัญที่ชาวญี่ปุ่นต่อแถวแทบตายเพื่อให้ได้มา ‘ น่าขำก็ตรงที่เขาพกติดตัว.. หรือบางทีอาจจะเสกขึ้นมา? ไม่รู้สิ.. เรื่องนั้นไม่สำคัญนี่นา ’ ธิดาอะโฟรไดท์ลดมือลง ผูกป้ายเครื่องรางเอาไว้กับเข็มขัดเมื่อได้ยินเสียงประกาศบอกสถานีโตเกียว
 
เนเรซ่ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ กลับไปบอกไทสันว่าเธอปลอดภัยดี เดินทางกลับค่าย รับรางวัล รอกำหนดนัดวันสอบ หรือไม่ก็หาเรื่องออกไปเที่ยวเล่นอีกสักพัก.. สาวสวยลูกครึ่งฝรั่งเศสและเอเชียดันตัวเองขึ้นจากที่นั่ง เธอก้าวเดินอย่างมั่นใจออกจากตัวรถและ โครม !!
 
ถังขยะปลิวเฉียดปลายจมูกเธอไปจนบุตรสาวอะโฟรไดท์เบิกตากว้าง เนเรซ่าหันมองต้นต่อของเรื่องนี้จนไปพบกับหญิงสาวที่แผ่ออร่ารุนแรงออกมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุกเข่าตัวสั่นงก ๆ อยู่กับพื้น “ บ เบบี้ เค้า เค้าขอโทษ ” ชายที่นั่งกับพื้นอ้อนวอนเสียงอ่อน ใบหน้าขาวซีดพร้อมกับขอบตาแดงก่ำ ดูจากเสื้อผ้าที่สวมคงเป็นวัยทำงาน ไม่น่าเชื่อว่าจะยังต้อง.. คุกเข่าให้แฟนสาวที่ระเบิดอารมณ์จนผมเริ่มสยายขึ้นกลางอากา—- เดี๋ยวนะ
 
มันไม่ใช่แค่ภาพที่คิดไปเองจากบรรยากาศ แต่ผมของผู้หญิงคนนั้นกำลังฟูขึ้นพร้อมกับหางที่ปัดป่ายไปด้านหลัง
 
‘ คิตสึเนะ ’
 
ไม่เหมือนกับเจ้าหนูสามตัวบนรถไฟก่อนหน้านี้ที่เธอเคยปราบทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จัก ใบหน้าของเนเรซ่าซีดลงทันตาเมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชายคนนั้นเป็นถึงอสูรกายระดับกลางค่อนไปทางสูง พวกมันคือจิ้งจอกที่ผ่านการบำเพ็ญจนมีฤทธิ์เดช และพ่อหนุ่มที่น่าสงสารนั่นก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอทำให้สาวเจ้าอารมณ์โมโหเข้าขั้นที่สามารถเขมือบคนได้ ไวกว่าที่เธอจะคิดวิธีดี ๆ ออก เนเรซ่าก้าวไปขวางกลางระหว่างพวกเขา ธิดาแห่งความรักสัมผัสได้ถึงแววตาเฉียบคมยิ่งกว่ามีดใด ๆ เฉือนผ่านร่างของเธอไป
 
“ อย่า… มา.. ยุ่ง !! ”คิตสึเนะสาวในร่างจำแลงแผดเสียงดังลั่น
 
ซวยล่ะ เนเรซ่าไม่แน่ใจว่าจะสื่อสารกับพวกเขายังไง เธอเลื่อนมือควานหาสิ่งที่สามารถพอใช้ได้ก่อนจะนึกไปถึงโทรศัพท์ที่ถูกปิดเครื่องเอาไว้ จริงอยู่ที่เธอเลิกใช้โทรศัพท์มานานเพราะเหตุผลทางสายเลือดแต่ถ้าใช้เพื่อเปิดทรานสเลทสักแปปคงไม่เป็นไร สาวสวยผมสีบลอนด์แบมือและยกขึ้นห้ามจนคิตสึเนะสาวกะพริบตาปริบ ๆ
 
มืออีกข้างของเนเรซ่าหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ จิ้ม ๆ ตามลำดับการใช้งาน และในที่สุดบนหน้าจอก็แสดงผลทรานสเลท “ อย่าทะเลาะกันในที่สาธารณะ ” เนเรซ่าพูดจ่อกับก้นโทรศัพท์ รอให้ระบบประมวลผลจากนั้นจึงยื่นไปให้คิตสึเนะสาวได้กวาดตาอ่านบนหน้าจอ ถึงจะดูไม่พอใจ แต่ปีศาจสาวก็ยังให้ความร่วมมือ นิ้วที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างดีจิ้มลงบนหน้าจอ สลับภาษาและเริ่มพูดบ้าง “ เขาเผลอวางกระเป๋าฮาเมสของฉันทิ้งไว้บนรถไฟ ”
 
“ โอ้ งั้นเอาเลย ” ทันทีที่ทราบเหตุผลของการทะเลาะวิวาท เนเรซ่าเก็บโทรศัพท์พร้อมกับถอยออกมาหนึ่งก้าวอย่างว่าง่าย ‘ แหม.. กระเป๋านั้นราคาไม่ใช่น้อย ๆ ให้พ่อหนุ่มนั่นโดนทุบสักทีสองทีคงไม่เป็นไร ’ เดิมทีเธอสามารถเดินหลบไปได้เลยถ้าไม่ใช่ว่าหางตาเผอิญสังเกตเห็นถึงเล็บที่ค่อย ๆ งอกออกมาของคิตสึเนะตัวนั้น
 
‘ เดี๋ยว.. นี่หล่อน? ’
 
“ ฉันรำคาญแกมานานแล้ว .. อุตส่าห์เลี้ยงไว้เพราะนึกว่าพอใช้การได้ สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง ! ”
 
บนหน้าจอแสดงประโยคยาวเหยียดที่เต็มไปด้วยความรุนแรง เนเรซ่าก้มลงมองตัวอักษรเหล่านั้นด้วยใบหน้าเหม่อลอย ใบหน้างามเงยขึ้นมองท้องฟ้า เธอถอนหายใจเสียงยาวเหยียดก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า สะบัดหอกกรีก(ร่ม)ในมือชี้จ่อไปที่ลำคอด้านหลังของคิตสึเนะ “ ให้มันน้อย ๆ หน่อย ”
 
แน่นอนว่าอสูรกายระดับนี้ต้องรู้ตัว มันหันกลับมามองด้วยดวงตาแดงก่ำและอาฆาต “ ฉันบอกหล่อนแล้วว่าอย่ามายุ่ง ” 
 
เนเรซ่าอาจจะไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้คนหนึ่งคนต้องมาบาดเจ็บหนักด้วยโทสะของอสูรกายที่สูญเสียกระเป๋าแบรนด์เนมแน่นอน .. การสู้กับคิตสึเนะด้วยความสามารถของเธอในตอนนี้เป็นเรื่องที่เกินตัว เนเรซ่ารู้ดี ดังนั้นเธอจึงหรี่ตาลงก่อนจะโน้มไปส่งสัญญาณให้ชายวัยทำงานที่อยู่ด้านหลังของคิตสึเนะ “ วิ่ง ” และทันใดนั้นสถานการณ์ก็กลายมาเป็นการวิ่งไล่จับ น่าเสียดายที่เนเรซ่าคลาดกับพวกเขาไวเกินไป
 
ธิดาอะโฟรไดท์หยุดวิ่งเมื่อสังเกตว่าตัวเองออกมาไกลจนเริ่มเข้าใกล้เขตสถานีเฮเฟตัสแล้ว ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นจะรอดหรือเปล่า แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าเธอช่วยให้เขามีโอกาสได้ดิ้นรนไม่ใช่ตายเพราะคุกเข่าอ้อนวอนสาวสวยให้เมตตา ทว่าความแค้นของจิ้งจอกเป็นสิ่งที่รุนแรง เพราะถ้ามันไม่รุนแรงจริง
 
ยัยคิตสึเนะตัวนั้นคงไม่มายืนจังก้าขวางหน้าเธอแบบนี้หรอก
 
“ ทำไปแล้วเหรอ ”
 
มือของจิ้งจอกตนนั้นมีคราบเลือดเช่นเดียวกับที่ริมฝีปาก เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ ‘ ดูเหมือนไม่ใช่จิ้งจอกทุกตัวที่เป็นมิตร ’ หอกในมือของเธอหมุนไปมา ต่างฝ่ายต่างก็มองกันและกันคล้ายประเมิน “ ไม่คิดจะปล่อยฉันไปด้วย ถูกไหม? ”
 
ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าใช่
 
เนเรซ่าถอนหายใจ “ ได้ ” เธอย่อตัวในท่าพร้อมต่อสู้ “ ออมมือให้ด้วย ” เมื่อพูดจบ ร่างของธิดาอะโฟรไดท์ก็เคลื่อนเข้าประชิดปีศาจจิ้งจอกในทันที เสียงหอกกรีกปะทะกับกรงเล็บดังกึกก้องอย่างน่าหวาดเสียว เนเรซ่าเริ่มต้นได้ดีในฐานะคนที่ใช้อาวุธรักษาระยะและเปิดเกมอย่างชาญฉลาด เธอใช้สองมือจับหอกสะบัดเป็นวงกลมแนวตั้งสลับไปมาสองข้างจากนั้นจึงค่อยหาจังหวะตวัดออกเพื่อเพิ่มระยะห่าง
 
ทั้งที่ยังสู้ได้ไม่นาน แต่เนเรซ่ากลับสัมผัสได้ทันทีว่าเธอเป็นรองกว่าอีกฝ่ายมาก มากจริง ๆ เธอโจมตีคิตสึเนะได้หลายครั้ง รอยแผลถาก ๆ บนตัวสาวสวยที่เริ่มแปรสภาพเป็นครึ่งจิ้งจอกบ่งบอกได้เป็นอย่างดี แต่ทุกครั้งที่เธอได้รับการโจมตีสวนกลับมา เนเรซ่าจะต้องถลาถอยหรือไม่ก็เซอย่างรุนแรงจนเสียจังหวะ ‘ ไม่ไหว.. ฉันต้านได้ไม่นานแน่ ’ ดังนั้นแทนที่จะตั้งรับแล้วพลิกโจมตีกลับเหมือนทุกครั้ง ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบตัดสินใจเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ เธอเน้นไปที่การหลบหลีกแล้วมองหาจังหวะที่แน่นอนในการโจมตีกลับแม้ว่าจังหวะนั้นจะวนกลับมาได้ยากมากก็ตาม
 
เวลาผ่านไป..
 
เนเรซ่าไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว เข่าข้างหนึ่งของเธอทรุดลงกับพื้นสองมือสั่นเล็กน้อย โชคดีที่ยังมีหอกช่วยยันไม่ให้เธอล้ม บนร่างกายที่แสนสง่างามของธิดาอะโฟรไดท์มีรอยแผลฟกช้ำและรอยกรงเล็บไม่ต่ำกว่าสิบ ทั้งที่ลึกและตื้น เนเรซ่าจิ๊ปากเบา ๆ เธอสูดหายใจกัดฟันกลั้นความปวดร้าวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคู่ต่อสู้ — อันที่จริงคิตสึเนะนั่นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอ
 
บนตัวของมันมีรอยแผลหลายจุด ต่างกันก็แค่.. มันไม่ได้ดูเหนื่อยล้าเท่าเธอ
 
ทั้งสองผ่านจุดที่ฟาดมาฟาดกลับมานานมากแล้ว ตอนนี้เนเรซ่าตกอยู่ในมนต์บางอย่างที่เธอถอนตัวออกมาไม่ได้ มนต์นั้นเอาแต่ทำให้เธอโจมตีพลาด เฉียดผ่านคิตสึเนะครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับถูกชักใย ความรู้สึกน่ารำคาญในเวลาที่ไม่อาจต้านทานการยั่วยุ.. ที่ผ่านมาเธอใช้มันกับคนอื่น ไม่นึกเลยว่าพอโดนกับตัวแล้วจะยุ่งยากได้ขนาดนี้ ดวงตาคมของเนเรซ่าเลื่อนไปมองประตูทางเข้าสถานีรถไฟเฮเฟตัสสาขาประจำโตเกียว เธอกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มประเมินสถานการณ์ว่าต้องทำแบบไหนและยังไงถึงจะสามารถหนีไปถึงจุดนั้นได้ ‘ ต้องเบนความสนใจ ’ เนเรซ่าตัดสินใจแล้ว เธอฝืนสู้ต่อไปไม่ได้ ถ้าทำต่อก็เท่ากับปล่อยให้ตัวเองตาย
 
ทายาทแห่งอะโฟรไดท์รวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย เธอทำท่าราวกับจะขว้างหอกออกไปจนคิตสึเนะตัวนั้นเสียจังหวะแต่เปล่าเลย มือของเธอกำปลายหอกไว้แน่นก่อนจะสะบัดเป็นวงกว้าง ทันทีที่คิตสึเนะตัวนั้นผงะถอยไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ เนเรซ่าก็รีบดันตัวเองให้วิ่งไปตามเส้นทางเพื่อเข้าสู่เขตสถานีโดยมีฝีเท้าที่ว่องไวของจิ้งจอกตามมาด้านหลัง
 
‘ นิดเดียว.. อีกนิดเดียว.. ’
 
ทุกก้าวของเธอหนักอึ้งและปวดร้าว ความแสบของบาดแผลที่กระทบกับน้ำ รวมไปถึงความรู้สึกปวดที่มาจากรอยฟกช้ำกำลังรั้งให้เธอช้าลงเรื่อย ๆ แต่ทั้งหมดนั้นก็ยังสู้กับความต้องการที่จะรอดชีวิตไม่ได้ ในเสี้ยววินาทีก่อนที่กรงเล็บจิ้งจอกจะเข้าถึงตัว เนเรซ่าเลือกทำสิ่งที่โง่ที่สุดด้วยการปล่อยให้ตัวเองกระโจนเข้าไปในเขตสถานีเฮเฟตัส ลำตัวของเธอถลาเข้าไปด้านใน พ้นจากกรงเล็บสัตว์ร้ายที่ถูกกั้นไว้ด้วยบาเรีย เสียงร้องคำรามของมันยังดังอยู่จากด้านหลัง ทว่าเนเรซ่ากลับไม่ใส่ใจกับมันแล้ว
 
ดวงตาของเธอจ้องมองพื้นที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามแรงโน้มถ่วงของการทิ้งตัว ‘ ต้องเจ็บแน่ .. ฉันต้องพลิกตัว .. ’ แต่เธอทำไม่ได้ เปลือกตาของเนเรซ่าค่อย ๆ ปิดลง เธอยอมรับกับอนาคตที่จะต้องหน้าฟาดพื้นหรือแข้งขาหัก แต่ก่อนที่มันจะถูกปล่อยให้เป็นแบบนั้น ความรู้สึกเย็นเฉียบของกระแสน้ำก็พุ่งเข้ารัดเอวและรองไหล่ของเธอเอาไว้
 
“ เนเรซ่า ??! ”
 
เป็นเสียงที่คุ้นเคย ดวงตาของธิดาอะโฟรไดท์เปิดปรือขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเธอยกขึ้นเมื่อมีชื่อหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แทนที่สัมผัสจากกระแสน้ำ ท่อนแขนของคน ๆ หนึ่งขยับเข้ามาประคองให้เธอลุกขึ้น “ นี่คุณไปทำอะไรที่โอซาก้ามากันแน่? ”
 
“ ไม่.. ไม่ใช่โอซาก้า ” เนเรซ่าปฏิเสธเสียงแข็ง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะด้วยความขบขัน “ จากยัยตัวแสบข้างบนนั่นต่างหาก ”
 
ไทสันเงยหน้าขึ้นไปมองตามคำของเนเรซ่า เขาเห็นหางของสิ่งมีชีวิตบางประเภทเคลื่อนผ่านไปไว ๆ .. “ เฮ้อ จริง ๆ เลยเนเรซ่า งานวันนี้ผมเสร็จพอดี.. กลับกันเถอะ ผมจะกลับค่ายพอดี ” ครูพี่เลี้ยงประจำคลาสอสูรกายจัดแจงลาก(?)หนึ่งในกลุ่มนักเรียนดีเด่นไปขึ้นรถไฟอย่างระมัดระวัง
 
ดูท่าอีกหน่อยเขาคงต้องไปปรับทัศนคติความมั่นใจของเธอสักหน่อยแล้ว

 </div>

 
 <div class="quotee">
 ผลการประลอง : แพ้ - ตรวจสอบ 
 +7 ความสัมพันธ์ไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน
 </div>

 
 <div class="footer">
 Timeline at [ [ 17:25 | 05/12/2024 ] ]
 </div>
</div>

Nymeria โพสต์ 2024-12-9 20:34:31

Nymeria โพสต์ 2024-12-9 22:00:56

Nymeria โพสต์ 2024-12-9 23:05:36

หน้า: 1 [2] 3

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver