สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล - นครนิวยอร์ก - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Axel โพสต์ 2025-7-20 00:39:01

<div class="amn-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="amn-title">A. Mikailov</div><div class="amn-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="amn-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p style="text-align: left;">19.07.2025 | 07:30 PM</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">รถแท็กซี่สีเทาไม่ได้จอดเทียบท่าอย่างนุ่มนวล มันแค่หยุด…หยุดอย่างกะทันหันจนแรงเฉื่อยส่งร่างของแอ็กเซลกระแทกไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความนิ่งงันโดยสมบูรณ์</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ประตูเปิดออกเองด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดอีกครั้ง เขาก้าวเท้าลงมายืนบนพื้นหินอ่อนของสถานีแกรนด์เซ็นทรัลอย่างรวดเร็ว และในทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสพื้น, รถแท็กซี่คันนั้นก็หายวับไปราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่, ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่ถูกกลบอย่างรวดเร็วด้วยกลิ่นเพรทเซลและมลภาวะของเมืองใหญ่</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">โลกหมุนคว้างไปชั่วขณะ</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ความเร็วระดับพระกาฬที่เพิ่งผ่านมาทำให้สมองส่วนที่ควบคุมการทรงตัวของเขารวนไปหมด พื้นหินอ่อนใต้เท้าดูเหมือนจะเอนเอียงและโคลงเคลง, เสียงประกาศและเสียงจอแจของผู้คนนับพันกระแทกเข้ามาในโสตประสาทอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาหลับตาลงแน่น, สูดหายใจเข้าลึก, บังคับให้กระเพาะที่กำลังปั่นป่วนให้กลับสู่สภาวะปกติ</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เขาไม่มีเวลามามึนงง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">แอ็กเซลหลับตาลง, บังคับตัวเองให้หายใจเข้าลึกๆ, จัดเรียบเรียงความสมดุลของร่างกายที่ถูกรบกวนขึ้นมาใหม่ด้วยวินัยที่ฝึกฝนมาอย่างดี เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ—มีเวลาไม่ถึงสิบนาทีก่อนที่รถไฟจะออกเดินทาง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ความรู้สึกมึนงงถูกผลักไสให้ไปอยู่หลังฉาก, ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นที่เยือกเย็น เขาวิ่ง...ไม่ใช่การวิ่งอย่างตื่นตระหนก, แต่เป็นการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและมีเป้าหมาย, ลัดเลาะผ่านฝูงชนที่เดินกันขวักไขว่ราวกับเป็นเงา, หลบหลีกกระเป๋าเดินทางและนักท่องเที่ยวที่กำลังงุนงงกับแผนที่ได้อย่างง่ายดาย</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ในที่สุดเขาก็มาถึงชานชาลาหมายเลขเก้า มันดูเหมือนชานชาลารถไฟทั่วไปของมนุษย์—สกปรก, มีคราบน้ำมัน, และเต็มไปด้วยผู้โดยสารที่กำลังรอรถไฟเที่ยวถัดไปอย่างเบื่อหน่าย แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่ขบวนรถที่จอดเทียบอยู่</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">สายตาของเขาสแกนไปตามเสาเหล็กที่เรียงรายอยู่บนชานชาลา, มองหาสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น—รอยสลักที่แตกต่าง, ความไม่สมบูรณ์แบบที่จงใจสร้างขึ้น</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">และเขาก็เจอมัน—ปุ่มทองสัมฤทธิ์ขนาดเล็กที่เรียบสนิทไปกับผิวเสา, ซ่อนตัวอยู่ในเงาอย่างแนบเนียน</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เขาแสร้งทำเป็นยืนพิงเสา, ใช้จังหวะที่ไม่มีใครสังเกต, กดนิ้วหัวแม่มือลงไปบนปุ่มนั้นอย่างแรง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้น, แต่ทัศนียภาพเบื้องหน้าของเขากลับสั่นไหวราวกับภาพสะท้อนบนผิวน้ำ ชานชาลาที่เคยดูธรรมดากลับบิดเบี้ยว, เสียงของผู้คนและเสียงประกาศจางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงฟู่ของไอน้ำและเสียงโลหะบดกันแผ่วเบา พื้นคอนกรีตที่แตกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นแผ่นโลหะทองสัมฤทธิ์ที่สลักลวดลายซับซ้อน, และที่ปลายทางซึ่งเคยเป็นเพียงความมืดของอุโมงค์, บัดนี้กลับมีขบวนรถไฟอสูรกายเหล็กจอดรออยู่</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">มันคือรถจักรไอน้ำสีดำสนิท, ประดับด้วยเฟืองทองสัมฤทธิ์และท่อทองแดงที่สลับซับซ้อน, ไอน้ำร้อนระอุพวยพุ่งออกมาจากปล่องและข้อต่อต่างๆ อย่างไม่ขาดสาย</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ประตูตู้โดยสารบานหนึ่งเปิดออกด้วยเสียงฟู่ของระบบไฮดรอลิก</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">บุตรแห่งไทคีไม่ลังเล เขาก้าวข้ามธรณีประตูที่มองไม่เห็น, ทิ้งโลกมนุษย์ไว้เบื้องหลัง, แล้วเดินขึ้นไปบนรถไฟเฮฟเฟตัส ภายในนั้นกว้างขวางและดูแข็งแรงทนทาน, ทุกอย่างทำจากไม้สีเข้มและโลหะขัดมัน เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างที่ว่างอยู่, วางกระเป๋าเป้ลงบนที่นั่งข้างๆ, แล้วเอนหลังพิงกับเบาะหนังอย่างหมดแรง</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">ทันเวลาพอดี</p><p style="text-align: left;"><br></p><p style="text-align: left;">เมื่อประตูปิดลงพร้อมกับเสียงฟู่ของไอน้ำอีกครั้ง, ร่างของเขาก็ถูกอัดติดกับเบาะนั่งเมื่อรถไฟกระชากตัวออกจากชานชาลาด้วยความเร็วที่เหนือธรรมชาติ, มุ่งหน้าสู่ภารกิจต่อไปที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลก</p><div><br></div><p>
<br>

</p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br><br></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Power</em>
<em class="amn-tag">Money</em>
<em class="amn-tag">Game</em> <em class="amn-tag">Music</em><div class="amn-tt">CABIN19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.amn-body br {
display: none;
}
.amn-texto br {
display: block;
}
.amn-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.amn-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.amn-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}

.amn-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.amn-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.amn-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.amn-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.amn-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.amn-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}

.amn-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.amn-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.amn-tags {
margin: 20px;
}
.amn-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Axel โพสต์ 2025-7-20 23:55:53

Axel โพสต์ 2025-8-1 18:47:27

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-8-1 18:48 <br /><br /><div class="Axel-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="Axel-wrap"><div class="Axel-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="Axel-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="Axel-title">A. Mikailov</div><div class="Axel-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="Axel-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="Axel-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p></p><div style="text-align: left;"><div>30.07.2025 | 05:20 PM</div><div><br></div><div>ความรู้สึกพึงพอใจจากชัยชนะที่ไทม์สแควร์ยังไม่ทันจะจางหายไปดี, พวกเขาก็มาถึงสถานีแกรนด์เซ็นทรัล, สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าและเสียงจอแจของผู้คนนับพันโอบล้อมพวกเขา, เป็นภาพของความปกติที่ดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากโลกของอสูรกายที่พวกเขาเพิ่งจะจากมา</div><div><br></div><div>ทว่า, ความปกติที่ว่านั้นก็ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ ในทันที</div><div><br></div><div>เสียงคำรามที่ดังก้องกังวานและเต็มไปด้วยพลังดิบเถื่อนดังขึ้นจากโถงกลาง, ไม่ใช่เสียงของรถไฟ, แต่เป็นเสียงของนักล่าที่เก่าแก่และน่าสะพรึงกลัว เสียงนั้นทำให้ทุกคนหยุดชะงัก, ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงฝูงชนที่วิ่งหนีอย่างแตกตื่น, <font color="#808000">"สิงโต! สิงโตหลุดมาจากสวนสัตว์!"</font></div><div><br></div><div>ท่ามกลางความโกลาหลนั้น, ราชสีห์เนเมียนก็ปรากฏตัวขึ้น, ร่างของมันใหญ่โตกว่าสิงโตธรรมดาเกือบเท่าตัว, แผงคอสีทองของมันดูหนาทึบและแข็งแกร่งราวกับเกราะ, และดวงตาสีอำพันของมันก็จับจ้องมาที่กลุ่มเดมิก็อด, รับรู้ถึงกลิ่นอายของเหยื่อชั้นดี</div><div><br></div><div><font color="#f5f5f5">"ตรอกนั่น! ล่อมันเข้าไป!"</font> เธอตะโกนสั่ง, ชี้ไปยังตรอกแคบๆ ที่อยู่ไม่ไกล, ที่ซึ่งพวกเขาสามารถจำกัดความเสียหายและหลีกเลี่ยงสายตาของเหล่ามนุษย์ได้</div><div><br></div><div>เมื่อเข้าไปในตรอกแคบๆ ที่มีเพียงถังขยะและไอน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากท่อ, สมรภูมิก็ได้ถูกกำหนดขึ้น พวกเขาต้องจบให้เร็วที่สุด…รถไฟไปกรุงโรมไม่รอใคร</div><div><br></div><div><font color="#b3f4dd">"หนังของมันหนามาก!"</font> เด็กหนุ่มจากบ้านอธีน่าตะโกน, หลังจากที่ปลายหอกของเขาไถลไปบนแผ่นหนังสีทองโดยไม่สร้างบาดแผลใดๆ "ต้องใช้แรงมากกว่านี้!"</div><div><br></div><div>ในขณะที่สองพี่น้องแห่งปัญญาพยายามจะหาจังหวะแทงซ้ำ, เด็กหนุ่มจากบ้านเฮคาทีก็เริ่มร่ายคาถา, มือของเขาวาดลวดลายที่ซับซ้อนในอากาศ ม่านหมอกที่หนาทึบและบิดเบี้ยวเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวราชสีห์, ทำให้มันคำรามอย่างหงุดหงิดและสับสน, มันเริ่มตบอุ้งเท้าไปในอากาศที่ว่างเปล่า, ไล่ตามเงาที่ไม่มีอยู่จริง</div><div><br></div><div>ดาชิไม่ได้ยืนดูอยู่เฉยๆ เขารู้ดีว่าปืนของเขาแทบจะไร้ประโยชน์กับเกราะหนังธรรมชาติชั้นยอดนั่น เขาจึงเปลี่ยนกลยุทธ์</div><div><br></div><div>เขาพุ่งเข้าไปในระยะประชิด, มีดสั้นในมือของเขาวาดผ่านอากาศ, กรีดไปตามสีข้างของอสูรกาย มันไม่ได้สร้างบาดแผล, แต่ก็สร้างความรำคาญใจและดึงความสนใจทั้งหมดมาที่เขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ รองเท้ามีปีกช่วยให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว, เต้นรำไปรอบๆ อุ้งเท้าและเขี้ยวเล็บที่พยายามจะฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้นๆ</div><div><br></div><div>ขณะเดียวกัน, แอนนาเบ็ธที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ปากตรอก, ขมวดคิ้วด้วยความกังวลที่ไม่ได้เกิดจากการต่อสู้เบื้องหน้า มันไม่ปกติ… เธอคิดในใจ ต่อให้กลิ่นของพวกเราจะแรงแค่ไหน…ก็ไม่ควรจะดึงดูดอสูรกายระดับสูงสองตัวมาได้ในวันเดียว มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเรียกพวกมันมา…</div><div><br></div><div>การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด, พี่น้องจากบ้านอธีน่าเริ่มหาจังหวะได้, หอกของพวกเขาเริ่มจะสร้างบาดแผลตื้นๆ บนผิวหนังของราชสีห์ได้บ้างแล้ว, แต่ก็ยังไม่เข้าใกล้จุดตาย</div><div><br></div><div>แล้วโอกาสก็มาถึง</div><div><br></div><div>ม่านหมอกของบุตรแห่งเฮคาทีทำให้ราชสีห์เนเมียนสับสนจนถึงขีดสุด, มันอ้าปากคำรามลั่นด้วยความเกรี้ยวกราด, เผยให้เห็นโพรงปากสีแดงฉานและเขี้ยวที่แหลมคม</div><div><br></div><div>นั่นคือช่องว่างที่บุตรแห่งไทคีรอคอย</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้ใช้พลังแห่งโชคชะตา, แต่ใช้เพียงแค่ความเร็ว, ความแม่นยำ, และสัญชาตญาณที่ขัดเกลามาอย่างดี เขาชักปืนพกออกมา</div><div><br></div><div><b>ปัง!</b></div><div><br></div><div>กระสุนทองสัมฤทธิ์นัดเดียวพุ่งแหวกอากาศเข้าไปในโพรงปากที่เปิดอ้าของมันอย่างแม่นยำ, เจาะทะลุเพดานปากที่อ่อนนุ่ม, ตรงเข้าไปยังสมอง</div><div><br></div><div>ร่างมหึมาของราชสีห์เนเมียนชะงักงัน, เสียงคำรามของมันขาดห้วง, กลายเป็นเสียงสำลักที่น่าสังเวช, ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ, ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นอายของเวทมนตร์โบราณ</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"ไปกันได้แล้ว!"</font> แอนนาเบ็ธตะโกน, เสียงของเธอคมกริบและเต็มไปด้วยความเร่งด่วน, ดึงทุกคนออกจากภวังค์แห่งชัยชนะ <font color="#fcfcfc">"รถไฟเฮเฟตัส! ชานชาลาเก้า!  วิ่ง!"</font></div><div><br></div><div>ไม่มีเวลาให้พักหายใจ, ไม่มีเวลาให้ยินดีกับชัยชนะครั้งที่สองของวัน พวกเขาวิ่งกลับเข้าไปในสถานีแกรนด์เซ็นทรัลอีกครั้ง, ฝ่าฝูงชนที่ยังคงมุงดูเหตุการณ์ 'ถ่ายทำภาพยนตร์' ที่พวกเขาเพิ่งจะก่อขึ้น, เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวสุดท้ายดังก้องกังวานอยู่ในโถงที่โอ่อ่า, เป็นเสียงนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลัง</div><div><br></div><div>เมื่อพวกเขามาถึงชานชาลาที่เก้า, ภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น—รถไฟที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากจินตนาการของจูลส์ เวิร์น, ซึ่งทำจากทองเหลืองและเหล็กกล้าสีดำทมิฬ, กำลังจะออกจากชานชาลา ไอน้ำร้อนระอุพวยพุ่งออกมาจากท่อต่างๆ</div><div><br></div><div><font color="#fcfcfc">"วิ่ง!"</font></div><div><br></div><div>พวกเขาออกตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต, กระโดดขึ้นไปบนบันไดขั้นสุดท้ายในวินาทีที่ประตูกำลังจะเลื่อนปิดลง, ทิ้งเสียงจอแจและความวุ่นวายของมหานครนิวยอร์กไว้เบื้องหลัง</div><div><br></div><div>ภายในรถไฟนั้นเงียบและเย็น, เป็นความเงียบที่เกิดจากกลไกที่ทำงานอย่างสมบูรณ์แบบของเทพแห่งการช่างฝีมือ ทั้งหมดทรุดตัวลงนั่งบนเบาะที่นั่งบุหนังอย่างหมดแรง, ปล่อยให้อะดรีนาลีนที่เคยพลุ่งพล่านค่อยๆ ลดระดับลง</div><div><br></div><div>ทว่า, ความสงบสุขคงอยู่ได้เพียงชั่วครู่</div><div><br></div><div><font color="#f5f5f5">"ใครเปิดมือถือ?" </font>เสียงของแอนนาเบ็ธดังขึ้น, ไม่ได้เป็นการถาม, แต่เป็นการสอบสวนทางยุทธวิธี ดวงตาสีเทาพายุของเธอกวาดมองทุกคนอย่างจริงจัง, สมองของเธอกำลังปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าด้วยกัน</div><div><br></div><div><font color="#add8e6">"ของผมเป็น Hydro X ของเดดาลัส" </font>ดาชิตอบเป็นคนแรก, น้ำเสียงของเขาเรียบและเป็นข้อเท็จจริง <font color="#add8e6">"ไม่มีทางจะเป็นของผม"</font></div><div><br></div><div><font color="#bff896">"</font><font color="#b6befc">ของผมก็เป็นของเดดาลัสเหมือนกัน"</font><font color="#f7f7f7"> </font>เด็กหนุ่มจากบ้านอธีน่าและบ้านเฮคาทีกล่าวเสริม, พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง</div><div><br></div><div>แอนนาเบ็ธพยักหน้ารับ, ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่ลิเลียน่า, ธิดาแห่งอะธีน่าอีกคนหนึ่งที่ยังคงเงียบอยู่ <font color="#f7f7f7">"ลิเลียน่า?"</font></div><div><br></div><div>เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย, เธอรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ของตัวเองเพื่อหยิบอุปกรณ์สื่อสารออกมาให้ดูเป็นหลักฐาน…แต่แล้ว, สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากความมั่นใจเป็นความตกใจสุดขีด</div><div><br></div><div><font color="#fad2fe">"แย่แล้ว!" </font>เธออุทานลั่น, เสียงของเธอสั่นเครือ <font color="#ffd6fe">"ฉัน…ฉันหยิบมาผิดเครื่อง"</font></div><div><br></div><div>บนฝ่ามือของเธอไม่ได้มีสมาร์ทโฟนทองสัมฤทธิ์ที่ทันสมัย, แต่กลับเป็นสมาร์ทโฟนของมนุษย์ธรรมดาในเคสสีชมพูพาสเทลที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์โดยสิ้นเชิง</div><div><br></div><div>ความจริงอันน่าตกตะลึงตกลงมาใส่ทุกคนเหมือนสายฟ้าฟาด—ต้นตอของสัญญาณที่ล่ออสูรกายระดับสูงสองตัวมาหาพวกเขาในวันเดียว…มันคือความผิดพลาดที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น</div><div><br></div><div>แอนนาเบ็ธถอนหายใจยาว, ความผิดหวังเจืออยู่ในแววตา, แต่เธอก็ไม่ได้ตะคอกหรือต่อว่าอย่างรุนแรง<font color="#f2f2f2"> "</font><font color="#ededed">ลิเลียน่า…ปิดเครื่องซะ เดี๋ยวนี้"</font> เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ควบคุมอารมณ์ไว้ได้ <font color="#ebebeb">"แล้วเก็บมันไว้ให้มิดชิดที่สุด อย่าเปิดมันอีก…จนกว่าจะได้รับอนุญาต เข้าใจไหม?"</font></div><div><br></div><div>เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว, รีบปิดเครื่องแล้วยัดมันลงไปในก้นกระเป๋า, ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความรู้สึกผิดและอับอาย</div><div><br></div><div>รถไฟแห่งเฮเฟตัสเคลื่อนตัวต่อไป, พาพวกเขาออกจากนิวยอร์ก, มุ่งหน้าสู่การผจญภัยครั้งใหม่ในกรุงโรม แต่บัดนี้…พวกเขาไม่ได้เดินทางไปเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว แต่กลับมี 'สัญญาณเรียกความตาย' ที่มองไม่เห็นร่วมเดินทางไปด้วย</div><div><br></div></div>
<br>

<p></p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br><div align="center">Train with Annabeth (8/10)</div><div align="center">พูดคุย with Annabeth +5</div><div align="center">น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ</div><div align="center">+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตราชสีห์เนเมียนครั้งแรก <a href="https://percyjackson.mooorp.com/dzs_npccomrade-fight?aid=1068" style="text-align: justify;"><font color="#f5f5f5">Link</font></a></div><div align="center">สินสงคราม: </div><div align="center">หนังราชสีห์นีเมียน (เลขไบต์ทั้งหมดที่เหลือ)</div><div align="center">LUK 100+ เลขไบต์ 0 , 7 , 9 จะมีโอกาสดรอปไข่นีเมียน<br><div align="center">ไปกรุงโรม แอนนาเบ็ธจ่าย</div><div><br></div></div></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="Axel-tags">
<em class="Axel-tag">Power</em>
<em class="Axel-tag">Money</em>
<em class="Axel-tag">Game</em> <em class="Axel-tag">Music</em><div class="Axel-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.Axel-body br {
display: none;
}
.Axel-texto br {
display: block;
}
.Axel-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.Axel-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.Axel-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}

.Axel-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.Axel-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.Axel-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.Axel-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.Axel-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.Axel-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}

.Axel-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.Axel-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.Axel-tags {
margin: 20px;
}
.Axel-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Axel โพสต์ 2025-8-2 06:18:03

Axel โพสต์ 2025-8-3 04:14:54

<div class="Axel-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="Axel-wrap"><div class="Axel-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="Axel-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="Axel-title">A. Mikailov</div><div class="Axel-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="Axel-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="Axel-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p></p><div style="text-align: left;"><div>02.08.2025 | 08:05 AM</div><div><br></div><div>การเดินทางที่ท้าทายกฎฟิสิกส์สิ้นสุดลงอย่างกะทันหันเช่นเคย ร่างสูงเซเล็กน้อยเมื่อก้าวลงจากรถแท็กซี่แห่งความวิบัติ, โลกหมุนคว้างอยู่ชั่วครู่และอาการคลื่นไส้จางๆ ยังคงตกค้างอยู่เป็นของที่ระลึกที่ไม่มีใครต้องการ เขาใช้เวลาเสี้ยววินาทีในการปรับสภาพร่างกาย, บังคับให้ความมึนงงที่น่ารำคาญจางหายไป, แล้วเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับความโอ่อ่าของสถานีแกรนด์เซ็นทรัล</div><div><br></div><div>เป้าหมายของเขาอยู่ข้างในนั้น…แต่แล้ว, สัญชาตญาณของนักล่าที่อยู่ในตัวเขาก็กรีดร้องเตือนภัย</div><div><br></div><div>สายตาของเขาปะทะเข้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากประตูทางเข้าหลัก ทุกอย่างดูปกติ—เครื่องแบบที่สะอาดสะอ้าน, ท่าทางที่ดูผ่อนคลาย—ยกเว้นสิ่งเดียว…ดวงตาของชายคนนั้น</div><div><br></div><div>มันนิ่งสนิท ไร้ซึ่งการกระพริบ และจับจ้องมาที่เขาโดยตรง, เป็นแววตาที่ว่างเปล่าราวกับดวงตาของตุ๊กตาแก้ว, ไม่มีความรู้สึกของมนุษย์อยู่เบื้องหลัง</div><div><br></div><div>ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ</div><div><br></div><div>สมองของดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดประมวลผลอย่างรวดเร็ว—การปะทะในที่โล่งและเต็มไปด้วยผู้คนไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เขาเปลี่ยนทิศทางอย่างแนบเนียน, ทำทีเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังมองหาทางเข้าอื่น, แล้วเดินเลี่ยงไปยังประตูอีกด้านหนึ่งซึ่งมีคนใช้น้อยกว่า</div><div><br></div><div>แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง…มันเสียดแทงอยู่ที่ต้นคอ, ไม่ได้จางหายไปไหน เขาไม่ได้หันกลับไปมอง, แต่เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณ…มันกำลังตามมา</div><div><br></div><div>บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ, ประเมินสภาพแวดล้อมอย่างรวดเร็ว, แล้วเขาก็เห็นมัน—ตรอกแคบๆ ที่อยู่ระหว่างอาคารสองหลัง, มืดและดูเหมือนจะไม่มีคนสัญจรผ่าน</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้วิ่ง…เขาเพียงแค่เลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด, ราวกับว่านั่นคือเส้นทางที่เขาตั้งใจจะมาตั้งแต่แรก, ปล่อยให้เงามืดของมหานครนิวยอร์กโอบล้อมกาย, เปลี่ยนทางเดินธรรมดาให้กลายเป็นสังเวียนที่เขาเป็นผู้เลือก</div><div><br></div><div>เสียงจอแจของเมืองหลวงเงียบหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงสะท้อนจากฝีเท้าของเขาและเสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งที่กำลังตามเข้ามา…</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้รอให้มันเดินเข้ามาจนสุดทาง เงามืดของปากตรอกคือเวทีที่สมบูรณ์แบบที่สุด ทันทีที่ร่างในเครื่องแบบตำรวจก้าวพ้นขอบเขตของแสงสว่างเข้ามา, บุรุษชาวรัสเซียก็เคลื่อนไหว</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้จู่โจมจากด้านหน้า, แต่กลับใช้กำแพงอิฐเป็นจุดส่งแรง, ดีดตัวออกมาจากเงามืด, กระแทกร่างของ ‘เจ้าหน้าที่ตำรวจ’ เข้ากับกำแพงฝั่งตรงข้ามอย่างรุนแรง</div><div><br></div><div>เคร้ง!</div><div><br></div><div>เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของกระดูก, แต่เป็นเสียงของโลหะที่บิดเบี้ยว หนังและเนื้อผ้าสังเคราะห์ที่ใช้ปลอมแปลงเป็นมนุษย์ฉีกขาดออกจากกัน, เผยให้เห็นโครงสร้างโลหะสีดำทะมึนและสายไฟที่ส่องประกายอยู่ข้างใน ดวงตาที่เคยว่างเปล่าบัดนี้กลับลุกโชนด้วยแสงสีแดงฉาน—เดธแมชชีน, จักรกลสังหารที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดียว: ล่าสังหารเหล่ากึ่งเทพ</div><div><br></div><div>บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้ปล่อยให้มันได้ตั้งตัว เขาใช้มีดสั้นที่ชักออกมาในเสี้ยววินาทีแทงทะลวงเข้าไปที่แผงอกของมัน, จุดที่เขาคาดการณ์ว่าเป็นแหล่งพลังงาน, บดขยี้แกนกลางที่กำลังส่องแสงสีฟ้าจางๆ จนแหลกละเอียด</div><div><br></div><div>เดธแมชชีนตัวแรกกระตุกอย่างรุนแรง, แสงในดวงตาของมันกระพริบถี่ๆ, ก่อนจะดับวูบลงและแน่นิ่งไป</div><div><br></div><div>ทว่า, ก่อนที่ร่างของมันจะสิ้นฤทธิ์โดยสมบูรณ์, เสียงกรีดร้องความถี่สูงที่หูของมนุษย์ไม่ได้ยินก็ถูกส่งออกไป—สัญญาณขอความช่วยเหลือ</div><div><br></div><div>เสียงหนักๆ สองเสียงดังขึ้นจากเบื้องบน, ไม่ใช่จากปลายตรอก, แต่จากดาดฟ้าของอาคารที่ขนาบข้างพวกเขาอยู่ เดธแมชชีนอีกสองตัวกระโดดลงมา, ร่างโลหะของพวกมันกระแทกพื้นยางมะตอยจนเกิดเป็นรอยแตก, พวกมันไม่ได้ปลอมตัว, แต่กลับอยู่ในสภาพพร้อมรบเต็มรูปแบบ, ลำกล้องปืนที่แขนทั้งสองข้างเล็งตรงมาที่เขา</div><div><br></div><div>การต่อสู้ครั้งนี้มันตึงมือขึ้นในทันที</div><div><br></div><div>ดาชิพุ่งหลบเข้าที่กำบังหลังถังขยะขนาดใหญ่, กระสุนพลังงานพุ่งผ่านจุดที่เขาเคยยืนอยู่ไปเพียงเสี้ยววินาที เขาคำนวณความเป็นไปได้ทั้งหมดในหัวอย่างรวดเร็ว—การโจมตีที่แหล่งพลังงานโดยตรงคงจะใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว, พวกมันเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวแรก และดูเหมือนจะมีการป้องกันที่ดีกว่า</div><div><br></div><div>แต่ทุกจักรกลย่อมมีจุดอ่อน…และจุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุดก็คือความร้อน</div><div><br></div><div>ระหว่างที่เขาสาดกระสุนเพื่อตรึงพวกมันไว้, สายตาของเขาก็สังเกตเห็นช่องระบายอากาศเล็กๆ ที่อยู่บริเวณแผ่นหลังของพวกมัน, มันจะเปิดออกทุกครั้งที่ทำการยิง, ปล่อยไอร้อนจางๆ ออกมา</div><div><br></div><div>นั่นคือเป้าหมายของเขา</div><div><br></div><div>เขาใช้พลังแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็น, ไม่ได้เพื่อสร้างความโชคร้าย, แต่เพื่อสร้าง ‘โอกาส’</div><div><br></div><div>จู่ๆ, ท่อน้ำเก่าๆ ที่อยู่เหนือหัวของเดธแมชชีนตัวหนึ่งก็เกิดปริแตกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ, น้ำที่สกปรกสาดลงมาใส่มัน, ไม่ได้สร้างความเสียหาย, แต่ก็ทำให้มันชะงักงันและเสียสมาธิไปชั่วขณะ</div><div><br></div><div>ช่องว่างนั้นเพียงพอแล้ว</div><div><br></div><div>บุรุษชาวรัสเซียพุ่งออกจากที่กำบัง, สไลด์ตัวลอดใต้ห่ากระสุน, แล้วยิงกระสุนสองนัดเข้าไปในช่องระบายอากาศที่เปิดอ้าอยู่นั้นอย่างแม่นยำ</div><div><br></div><div>เสียงฟู่ของแก๊สที่รั่วไหลดังขึ้น, ระบบระบายความร้อนของมันพังทลายลงในทันที แสงสีแดงในดวงตาของมันเริ่มกระพริบถี่ขึ้น, แผ่นเกราะโลหะเริ่มร้อนแดงราวกับเหล็กในเตาหลอม, การเคลื่อนไหวของมันเริ่มเชื่องช้าและติดขัด</div><div><br></div><div>เขาทำซ้ำกระบวนการเดิมกับเดธแมชชีนตัวที่สอง, ใช้ไหวพริบและความคล่องแคล่วในการหลบหลีก, รอคอยจังหวะที่เหมาะสม, แล้วทำลายระบบที่เปราะบางที่สุดของมันลง</div><div><br></div><div>จักรกลสังหารทั้งสองตัวไม่ได้ระเบิด, แต่กลับค่อยๆ พังทลายลงจากภายใน, พวกมันยืนตัวแข็งทื่อ, ร่างกายร้อนจัดจนเกิดควันไฟ, ก่อนที่ระบบทั้งหมดจะหยุดทำงานและล้มลงไปกองกับพื้น, กลายเป็นเพียงเศษเหล็กที่ไร้ค่า, ร้อนระอุ, และพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์</div><div><br></div><div>ควันไฟและกลิ่นโลหะไหม้ที่ยังไม่ทันจางหายไปจากความทรงจำ, คือสัญญาณเตือนให้เขาต้องรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ดาชิไม่เสียเวลาไปกับการสำรวจซากจักรกลสังหารที่พ่ายแพ้ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ, สอดแทรกตัวเองกลับเข้าไปในกระแสของผู้คนในมหานครนิวยอร์กที่วุ่นวาย, กลมกลืนไปกับพวกเขา มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ</div><div><br></div><div>เขานึกว่าตัวเองหลุดพ้นจากมันแล้ว, อย่างน้อยก็ในตอนนี้ แต่แล้ว, สัญชาตญาณของเขาก็กรีดร้องเตือนภัยอีกครั้ง</div><div><br></div><div>เมื่อเขาอยู่ห่างจากทางเข้าสถานีแกรนด์เซ็นทรัลไม่ถึงห้าสิบเมตร, พวกมันก็ปรากฏตัวขึ้น</div><div><br></div><div>ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง, แต่เป็นสี่ร่างในคราวเดียว พวกมันไม่ได้ปลอมตัว, แต่กลับอยู่ในสภาพพร้อมรบเต็มรูปแบบ, ก้าวออกมาจากมุมตึกและหลังรถยนต์ที่จอดอยู่ราวกับเป็นเงาที่ก่อตัวขึ้นจากความหวาดระแวงของเขาเอง และที่น่าขนลุกที่สุดคือ…สามในสี่ร่างนั้นคือจักรกลกลุ่มเดิมที่เคยไล่ล่าเขากับเพื่อนที่นิวเฮเว่นและที่ไทม์สแควร์</div><div><br></div><div>พวกมันจำเขาได้ และดูเหมือนว่าครั้งนี้…พวกมันมาเพื่อปิดบัญชี</div><div><br></div><div>ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่รอให้พวกมันได้ทันตั้งตัวหรือล้อมกรอบ เขาหันหลังกลับแล้วออกตัววิ่งในทันที, ไม่ใช่การหนี, แต่เป็นการเลือกสมรภูมิใหม่ รองเท้ามีปีกของเขาทำงานในเสี้ยววินาที, ส่งให้ร่างของเขาทะยานไปตามทางเท้าด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์, ลัดเลาะผ่านฝูงชนที่ยังไม่ทันจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น</div><div><br></div><div>การต่อสู้ครั้งนี้แตกต่างออกไป พวกมันเรียนรู้จากความพ่ายแพ้ครั้งก่อน การโจมตีของพวกมันประสานงานกันอย่างน่าทึ่ง, กระสุนพลังงานถูกยิงดักหน้าดักหลัง, ปิดเส้นทางหลบหนีของเขา, บังคับให้เขาต้องเคลื่อนไหวไปในทิศทางที่พวกมันต้องการ</div><div><br></div><div>เขาใช้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวให้เป็นประโยชน์—พุ่งหลบหลังแผงขายหนังสือพิมพ์, สไลด์ตัวลอดใต้ท้องรถแท็กซี่, ใช้อาคารกระจกในการสะท้อนภาพเพื่อมองหาตำแหน่งของศัตรู มันคือการเต้นรำมรณะท่ามกลางความโกลาหลของเมืองใหญ่</div><div><br></div><div>เขาต้องสร้างโอกาสขึ้นมาเอง</div><div><br></div><div>เมื่อถูกต้อนจนเกือบจะถึงทางตัน, เขาก็ไม่ได้พยายามจะฝ่าออกไปตรงๆ แต่กลับใช้พลังแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็นอีกครั้ง เขาไม่ได้สร้างระเบิด…แต่เขาสร้าง ‘อุบัติเหตุ’ ที่สมบูรณ์แบบ</div><div><br></div><div>สัญญาณไฟจราจรที่สี่แยกข้างหน้าเกิดขัดข้องอย่างไม่มีสาเหตุ, เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวในทันที, ทำให้รถบรรทุกคันหนึ่งที่กำลังจะหยุดต้องพุ่งทะยานออกไป, ตัดผ่านเส้นทางการยิงของเดธแมชชีนสองตัวอย่างพอดิบพอดี, สร้างที่กำบังชั่วคราวที่ใหญ่ที่สุดและได้ผลที่สุดขึ้นมา</div><div><br></div><div>วินาทีแห่งความสับสนอลหม่านนั้นเพียงพอแล้ว</div><div><br></div><div>บุตรแห่งโชคชะตาเข้าหลบมุมแล้วยิงสวนกลับไปอย่างแม่นยำ, กระสุนสองนัดพุ่งเข้าทำลายระบบระบายความร้อนของจักรกลสังหารตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งกำลังเสียสมาธิอยู่</div><div><br></div><div>การต่อสู้ที่เหลือคือการประลองความอดทนและไหวพริบ เขาต้องคอยหลบหลีก, ก่อกวน, แล้วหาจังหวะที่สมบูรณ์แบบที่สุดในการโจมตีจุดอ่อนที่เขาค้นพบ มันเป็นการต่อสู้ที่ยาวนานและน่าเหน็ดเหนื่อย, ที่ซึ่งกระสุนแต่ละนัดต้องถูกใช้อย่างคุ้มค่า, และทุกการเคลื่อนไหวคือการคำนวณความเสี่ยงที่อาจจะถึงแก่ชีวิต</div><div><br></div><div>จนกระทั่งจักรกลสังหารตัวสุดท้าย, ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม, ทรุดลงไปกองกับพื้น, ร่างกายร้อนแดงราวกับเหล็กในเตาหลอม, แสงในดวงตาของมันกระพริบถี่ๆ ก่อนจะดับวูบลงไป, การไล่ล่าในวันนี้ก็ได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ</div><div><br></div><div>เขายืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางซากโลหะ</div><div><br></div><div>ยี่สิบนาที</div><div><br></div><div>นาฬิกาที่มองไม่เห็นในหัวของเขาเริ่มนับถอยหลัง, แต่ละวินาทีที่ผ่านไปคือแรงกดดันที่บีบให้เขาต้องเคลื่อนไหว ร่างสูงไม่ได้เสียเวลาไปกับการดื่มด่ำกับความเหนื่อยล้า, ปอดที่เรียกร้องหาอากาศและกล้ามเนื้อที่เริ่มประท้วงถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิงด้วยวินัยที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า</div><div><br></div><div>ยี่สิบนาที</div><div><br></div><div>นาฬิกาที่มองไม่เห็นในหัวของเขาเริ่มนับถอยหลัง ร่างสูงไม่ได้เสียเวลาไปกับการดื่มด่ำกับความล้า, ปอดที่เรียกร้องหาอากาศและกล้ามเนื้อที่เริ่มประท้วงถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิงด้วยวินัยที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า</div><div><br></div><div>บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เขาหมุนตัว, ทิ้งซากโลหะที่กำลังร้อนระอุไว้เบื้องหลัง, แล้วออกตัววิ่งกลับไปยังสถานีแกรนด์เซ็นทรัล </div><div><br></div><div>เขาแทรกตัวกลับเข้าไปในฝูงชนอีกครั้ง, แต่คราวนี้มันไม่ใช่การล่องหน, แต่เป็นการฝ่าไปข้างหน้าอย่างมีเป้าหมาย, ไหล่ของเขาชนเข้ากับนักท่องเที่ยวสองสามคน, แต่เขาไม่ได้หันกลับไปขอโทษ, ไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาอย่างตำหนิ…เพราะทุกวินาทีที่เสียไปคือความเสี่ยงที่จะพลาดรถไฟ</div><div><br></div><div>ภายในสถานีที่โอ่อ่า, เสียงประกาศและเสียงจอแจของผู้คนดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลออกไป, ราวกับเป็นเพียงเสียงประกอบฉากในโลกที่กำลังจะพังทลายของเขา สายตาของเขากวาดมองไปทั่ว, ไม่ได้มองหาป้ายบอกทางธรรมดา, แต่กำลังมองหาสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่, รหัสลับสำหรับผู้ที่อยู่ในโลกเดียวกัน</div><div><br></div><div>ไม่นานเขาก็ไปถึงจุดหมายเขาซื้อตั๋วไปนิวโรมในซานฟรานซิสโกก่อนรีบขึ้นรถไฟไปใ</div><div><br></div></div>
<br>

<p></p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br><div align="center">+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตเดธแมชชีนครั้งแรก<font color="#c0c0c0"> </font><a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=44"><font color="#c0c0c0">link </font></a><a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=45"><font color="#c0c0c0">link</font></a><a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=46" style="text-align: justify;"><font color="#c0c0c0"> link</font></a></div><div align="center"> LUK 100 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2</div><div align="center">train 5 ดรักม่า</div></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="Axel-tags">
<em class="Axel-tag">Power</em>
<em class="Axel-tag">Money</em>
<em class="Axel-tag">Game</em> <em class="Axel-tag">Music</em><div class="Axel-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.Axel-body br {
display: none;
}
.Axel-texto br {
display: block;
}
.Axel-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.Axel-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.Axel-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}

.Axel-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.Axel-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.Axel-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.Axel-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.Axel-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.Axel-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}

.Axel-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.Axel-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.Axel-tags {
margin: 20px;
}
.Axel-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Axel โพสต์ 2025-8-4 23:27:45

Axel โพสต์ 2025-8-10 07:19:22

Ripley โพสต์ 2025-8-13 19:14:04

Ripley โพสต์ 2025-8-18 20:29:26

หน้า: 1 2 3 [4]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver