[บันทึกการเดินทาง] คำพยากรณ์บทแรก: ตรีศูลที่หายไป - หอบันทึกภารกิจ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Dean โพสต์ 2024-5-23 19:04:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-5-25 22:08 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxdean02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 100px;
box-shadow: #ffffff 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/9GsS8hH.png");}
</style>

<div id="boxdean01">
<span style="font-size: 11pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/tHIVo0RP_UsYezgHhxhqQQt1v6WHqiDl20X56ZvUXn8Jp0FfOYdp5i2c59-xIKOTzJrejD8cwX2TJWuOa5uPUwJxk4zcw67wtrrUzkXHM6__TCfLqRYLSIZO60TCN9hOnuZiXqGHQ8hJD0aeyf2-F2k" width="200" height="35"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">145<span style="font-size: 11pt; font-family: Impact, sans-serif; color: rgb(255, 140, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/t8mCutoNr603jj0Ij7NJQE8k7VMs2rf2i5lqJzsxcAoPTZrwMkk4mNQKkuOY3o3e4kUxNkJaWXeUKQJsJmdVdCa96R4hKnLlFfVknVWOlbSb2exqZFQpEIwRP6yt-mTORP_1zNTQvHfnSiGoqUbM-IU" width="200" height="35">DAY 9: ภัยพิบัติอสุรกายห้วงทะเลลึก Part 2 <div> </div><div id="boxdean02"><div align="right">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล</div><div align="right">ผู้จดบันทึกวันที่ 9</div> <div align="left">             [ 23 พฤษภาคม 2024 ]</div> <div align="left">             สวัสดีบันทึกของวันที่ 9 นี่ก็น่าจะผ่านมาได้ครึ่งทางแล้วสำหรับการเดินทางอันแสนยาวนานของพวกเรา ผมดีน นีล เป็นผู้รับผิดชอบในส่วนของการเดินทางแทน เดม่อน แคนเนลท์ ที่หายตัวไปตั้งแต่วันที่ 21 พฤษภาคม 2024</div> <div align="left">             สำหรับบันทึกอันยาวนานของวันนี้ ผมไม่มีอารมณ์ที่จะเขียนมันเลยแม้แต่น้อย แต่เรื่องราวที่ประสบมาในวันนี้ทุกเรื่องราวล้วนแต่เป็นเหตุการณ์สำคัญ ผมจำเป็นต้องปรับอารมณ์ตัวเองเป็นอย่างมากก่อนเขียนบันทึกเรื่องราว และพยายามบันทึกทั้งหมดลงไปโดยพยายามไม่ให้ขาดตกบกพร่องอะไร หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยล่วงหน้ามา ณ ที่นี้</div><div align="left" style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <div align="left">             5.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             จำเป็นต้องตั้งเวลาให้ตื่นเช้ากว่าปกติเพราะว่าคณะเดินทางจะต้อง “พุ่งชนหมอกยามเช้า” ตามคำทำนาย และวันนี้เราก็มีสมาชิกใหม่ร่วมเดินทางเพิ่มด้วย 2 คน คือ “แม็กนัส เชส บุตรแห่งเฟรย์” และ “ซามิราห์ อัล อับบาส (แซม) ธิดาแห่งโลกิ” (ที่มีภูมิต้านทานเวทมนตร์ทุกอย่างของสายเลือดตนเอง) ทั้งสองเป็น “วัลคิรีจากโรงแรมวัลลาฮา” หรือผมจะขอเรียกว่า “ค่ายนอร์ส” เพื่อความเข้าใจง่าย พวกเขาทั้งคู่มาเพื่อแกะรอยตามสืบเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ “เทพโลกิ” กำลังวางแผนร้ายทำอะไรสักอย่างซึ่งอาจจะเกี่ยวข้องกับภารกิจของเราเหล่าชาวค่ายฮาล์ฟบลัด</div> <div align="left">             เช้านี้ผมลองใช้เครื่องมือสือสารไอริสติดต่อไปยังเดม่อนอีกครั้ง แต่ก็ยังขึ้นเป็นข้อความสีทองเหมือนเดิมว่า “โปรดลองติดต่อใหม่ อีกฝ่ายกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว” บางทีเดม่อนอาจจะกำลังตามมาสมทบกับพวกเราก็เป็นได้ ผมภาวนาให้เป็นอย่างนั้น แล้วได้กลับมาพบกันที่อ่าวซานฟรานซิสโก</div><div align="left"> </div><div align="left" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"></div> <div align="left">             6.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             พวกเราทั้ง 6 คนออกจากโฮสต์เทลมายังอ่าวซานฟรานซิสโกแต่ก็ยังไร้เงาของเดม่อน แต่ภารกิจจำต้องไปต่อ หากไม่ทันหมอกยามเช้าคงต้องรออีกทีพรุ่งนี้เลย เท่ากับเสียเวลาไปหนึ่งวันโดยใช่เหตุ ผมถามแม็กนัสว่า “เรียกเรือมารับเราได้ไหม” พวกเรามีความรู้เกี่ยวกับค่ายนอร์สกันน้อยมา แล้วทางนอร์สขึ้นชื่อเรื่องไวกิ้งผมจึงหวังว่าพวกเขาอาจมีเรือ แต่ถ้าไม่มีอาจจะต้องขี่โลมไปยังเกาะที่ไม่รู้พิกัดเอา และขอให้การขโมยเรือเป็นวิธีการสุดท้ายที่พวกเราจะทำเมื่ออับจนหนทาง</div> <div align="left">             แม็กนัสตอบว่า “บุตรแห่งโพไซดอนสิที่ต้องเรียก”</div> <div align="left">             น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ถึงจะได้มีเรือยอร์ชส่วนตัว (ขออนุญาตอ้างอิงถึงโดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า) แต่ตอนนี้ผมคิดไว้บ้างแล้ว บุตรแห่งโพไซดอนโดยสารเครื่องบินไม่ได้ เรือจึงเป็นยานพาหนะที่ดีที่สุดในการเดินทางไปต่างประเทศ ไม่นับรถไฟด่วนพิเศษของเหล่าเทพจากสถานีหมายเลข 9 (ไม่มีเศษ 3 ส่วน 4)</div> <div align="left">             ผมจึงถามไบร์ทว่าเราควรจะเช่าเรือ แต่ปัญหาก็คือเวลานี้เช้าเกินกว่าที่บริษัทเรือเฟอร์รี่สำหรับท่องเที่ยวจะเปิดให้บริการ</div> <div align="left">             ไบร์ทให้ความคิดเห็นว่า “ติดต่อเช่าเรือน่าจะดีนะ แล้วใครขับเรือ หลังจากได้เรือแล้วพิกัดที่เราจะไปคือที่ไหนนะ ขับสุ่มมั่ว ๆ ไม่น่าไหว เรือจะมีค่าหน่วยองศาที่ต่างออกไป เราต้องรู้องศาลิปดา องศาพิลิปดาและละติจูด ลองจิจูด เหมือนกับค่าหน่วยของเครื่องบิน”</div> <div align="left">             แต่แม็กนัสแทรกขึ้น “คิดว่าไม่น่าใช่ความคิดที่ดี มีโอกาสโดนค่าปรับสูงกว่าค่าเช่า” อีกฝ่ายส่งกระดาษใบหนึ่งมาให้ผม ในนั้นมีข้อควรระวังหลากหลายจะประสบการณ์ของเจ้าตัวเอง “ข้อที่ 10 ไม่แนะนำเช่าอุปกรณ์มนุษย์ เพราะหลายเหตุการณ์คุณจะไม่มีโอกาสได้มาคืน หรือหากมีวาสนาได้มาคืนข้าวของเสียหายโดนค่าปรับ”</div> <div align="left">             นั่นทำเอาผมแทบเหวอเพราะพวกเราเพิ่งเช่ารถบ้านกันมา จริงอยู่ว่าการเดินทางของเดมิก็อดเต็มไปด้วยอันตราย แต่การใช้รถบ้านก็สะดวกสบายมากกว่านั่งรถบัสอยู่มากโข ขอแค่มีใครคนใดคนหนึ่งในทีมที่มีใบขับขี่ให้ประจำเป็นพลขับ และทีมเราก็มีคนที่ขับรถได้ถึงสามคน แม้ผมไม่มั่นใจว่าเอมีเลียจะมีใบขับขี่ของปัจจุบัน แต่เอาเป็นว่าเธอสามารถขับขี่ยานพาหนะได้หลายรูปแบบ จากคำเตือนของแม็กนัสทำเอาผมต้องเอาสัญญาการเช่ารถออกมาเปิดกางดูตอนนั้น โชคดีที่ผมยอมทุ่มเงินซื้อประกันภัยชั้นหนึ่งมาด้วยเพราะคิดอยู่แล้วว่าการเดินทางของพวกเรามันต้องทรหด ตามสัญญาได้ครอบคลุมอุบัติเหตุทุกอย่างตามวงเงินที่กำหนด แต่ถึงกระนั้นอย่าให้เกิดอุบัติเหตุเลยเป็นการดีที่สุด</div> <div align="left">             แม็กนัสยังเสนอต่อ “ถนนลอมบาร์ดน่าจะมีเรือไวกิ้งจิ๋วขายในราคา 5 ทองคำ เราอาจจะต้องซื้อสองลำ เนื่องจากเมื่อเรือจิ๋วถึงเป้าหมายมันจะสลายไป ดรักม่าเหมือนจะหลอมจากทองน่าจะพอใช้แทนกันได้ เจ้าของร้านเป็นคนแคระ”</div> <div align="left">             ผมคิดว่ามันออกจะไม่แฟร์ไปสักหน่อยที่ทางฝ่ายนอร์สจะให้ชาวค่ายฮาล์ฟบลัดไปหลอมดรักม่าเป็นทองคำ ผมจึงเสนอให้ฝั่งกรีกและนอร์สจ่ายค่าเรือกันคนละครึ่ง เพราะวัลคิรีก็มาทำงานสืบหาเบาะแสของเทพโลกิด้วยเหมือนกัน แล้วพอผมเรียกร้องก็ดูเหมือนแม็กนัสจะนึกออกได้พอดีว่าเขามีเรือส่วนตัวที่ผนึกไว้ในรูปแบบของผ้าเช็ดหน้า ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรแต่เพิ่งมาคิดตอนที่กำลังเขียนบันทึกของวันนี้ แม็กนัสอาจจะฮั้วกับคนแคระที่ขายเรือเพื่อหลอกเอาเงินพวกเราอยู่ก็ได้</div> <div align="left">            แม็กนัสโบกผ้าเช็ดหน้าจากนั้นก็มีเรือไวกิ้งลำหนึ่งออกมา “บิ๊กบานาน่า” คือชื่อของเรือ เป็นเรือไวกิ้งหัวเรือสลักรูปมังกรที่ต้องอาศัยแรงพาย ซึ่งดูจากไม้พายที่ประกบข้างเรือมีทั้งหมด 5 แถว จึงเท่ากับจำเป็นต้องใช้แรงงาน 5 คน และผู้คุมหางเสืออีก 1 คน ช่างตรงกับจำนวนของคณะเดินทางอย่างพอเหมาะพอเจาะ ตัวเรือมีสีเหลืองนีออนทั้งลำราวกับว่าจะสะท้อนแสงในความมืดได้ เจ้าของเรือเชิญให้ทุกคนขึ้นไปบนนั้น (อ้างอิงภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ตตามเอกสารแนบ แต่ขอให้จินตนาการไว้ว่า “บิ๊กบานาน่า” เป็นสีเหลืองสะท้อนแสงทั้งลำ)</div> <div align="left">             แม้จะมียานพาหนะแต่เหมือนจะเห็นลางแห่งความสิ้นหวังมาแต่ไกล พิกัดอยู่ที่ไหนยังไม่รู้เลยแล้วต้องพายเรือใหญ่ฝ่าคลื่นลมล่องมหาสมุทรอีก ผมจึงลองผิวปากเรียกโลมาเผื่อจะเป็นแรงงานหลักในการช่วยลากเรือ แต่เมื่อเทียบขนาดกันแล้วโลมาไม่น่าจะช่วยลากได้ไหว แล้วแม็กนัสก็เพิ่งมาเฉลยว่าเพียงแค่บอกพิกัดเรือก็สามารถล่องสมุทรไปเองได้ ผมจึงไม่รบกวนแรงงานโลมาแล้วให้มันกลับสู่ทะเลไปเช่นเดิม ส่วนเรื่องการนำทางไบร์ทได้นำวิญญาณแสงสีขาวที่ได้รับมาจากลูซิเฟอร์มาแทนนาวิเกเตอร์  ไม่อยากจะเชื่อว่าวิญญาณมีจริงและผมมองเห็น ถึงจะเห็นเป็นเพียงก้อนแสงสีขาวก็ตามที</div> <div align="left">             แม็กนัสเสนอความคิดเห็น “ลองบอกมัน (ก้อนวิญญาณแสง) ให้สื่อสารกับเรือลำนี้ดูไหม โดยปกติมีแค่เขาคุยได้ แต่เขาไม่ได้ยินอะไรจากก้อนพลังงานนั้นเลย บางทีจิตวิญญาณกับจิตวิญญาณย่อมคุยกันได้ บางทีบิ๊กบานาน่าอาจจะใช้ระบบขับเคลื่อนตัวเองไปยังเป้าหมายที่ต้องการได้”</div> <div align="left">             ผมบอกให้ไบร์ทลองทำตามที่แม็กนัสแนะนำดู จากนั้นเธอจึงอ้อนวอนวิญญาณแสง “ฉันอยากให้เธอลองสื่อสารเรือของแม็กนัส ได้ไหมเจ้าหญิง”</div> <div align="left">             ในระหว่างที่ไบร์ทส่งวิญญาณแสงไปปรับจูนกับบิ๊กบานาน่าของแม็กนัส ผมก็ลองโยนเหรียญติดต่อเดม่อนอีกที แต่ก็ยังทำไม่ได้ตามเดิม แม้ใจจะว้าวุ่นแต่พวกเราต้องเดินทางต่อ หากอีกฝ่ายมาไม่ทันค่อยกลับมาเจอกันที่ซานฟรานซิสโกแล้วเอาตรีศูลไปคืนพ่อด้วยกันก็ยังไม่สาย ตอนนี้ทีมเรามีตั้ง 6 คน ผมมั่นใจว่ายังไงก็คงไม่แพ้หรอกมั้ง ลูซิเฟอร์กล่าวแล้วว่าให้เชื่อใจในเพื่อนแล้วทุกอย่างจะสำเร็จราบรื่น ผมเชื่อใจในทุกคน ไม่ว่าจะเป็น ไบร์ท เดม่อน เอมีเลีย อารีแอนน์ หรือกระทั่งเพื่อนใหม่อย่างแม็กนัส และแซมก็ตาม</div> <div align="left">             “ขอให้ทุกคนระมัดระวังตัวด้วย ปกติโลกิไม่เคยเชื่อใจลูก ๆ ของพวกเขาเลย เขามักจะลงมาจัดการด้วยตัวเอง แร็กนาร์แค่น้ำจิ้ม แต่โลกิร้ายกาจยิ่งกว่านั้นร้อยเท่าพันเท่า” แม็กนัสกล่าวเตือนก่อนที่พวกเราทุกคนจะออกเดินทาง</div> <div align="left">             แล้วไหนจะลางร้ายอย่างการพบเจอ “เทพีมอยเร” อีกต่างหาก จากที่อารีแอนน์ช่วยอธิบาย พวกเธอเป็นเทพีสามพี่น้องแห่งโชคชะตาที่ปรากฏกายอยู่ในร่างหญิงชราใส่เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด คนหนึ่งปั่นด้าย อีกคนทอด้าย ส่วนคนสุดท้ายตัดเส้นด้าย “ถ้าตัดเส้นด้ายก็เหมือนตัดชีวิต อาจมีคนในนี้ที่ต้องตาย” อารีแอนน์กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นเฉียบเหมือนกำลังเล่าเรื่องสยองขวัญ แต่ผมคิดว่าเธอไม่ได้โกหก หญิงสาวธิดาเฮคาทีคนนี้ดูเป็นคนลึกลับ ไม่ได้หน้านิ่งแต่ขี้กวนประสาทเหมือนกับน้องชายของเธอ (ผมหมายถึงคนที่เกิดปี 2003)</div> <div align="left">             ความสิ้นหวังถึงขีดสุด ผมแทบจะกระโดดลงจากเรือบิ๊กบานาน่าเสียเดี๋ยวนั้น แต่เมื่อหวนคิดแล้วว่า “อาจมีคนในนี้ที่ต้องตาย” ซึ่งคน ๆ นั้นอาจเป็นผมก็ได้ใครจะไปรู้ สมองอดคิดถึงหนังเรื่อง “ไฟนอล เดสติเนชั่น” ไม่ได้ เช่นถ้าผมกระโดดลงเรือไปแต่ร่างกายไม่พ้นจากตัวเรือ โดนมวลที่มากกว่าของเรือดูด หรือด้านล่างอาจจะมีหินโสโครกอยู่พอดี อย่างน้อยถ้าต้องตายขอไม่ตายสยองอย่างโง่ ๆ ถ้าคนชะตาขาดคือผมจริงก็ขอให้เพื่อนเขียนบันทึกแทนว่าผมได้เสียชีวิตตามหน้าที่ ในการต่อกรกับเทพเจ้าโลกิเพื่อทวงคืนตรีศูลให้พ่อคืนมา แต่ก็เท่าที่คุณทราบ ผมยังมีชีวิตรอดจนมาเขียนบันทึกของวันนี้</div> <div align="left">             ระหว่างที่อยู่บนเรือบิ๊กบานาน่าผมรู้สึกพะอึดพะอมเป็นอย่างมากระหว่างที่เรือเคลื่อนไปกลางมหาสมุทรที่พายุโหมกระหน่ำ ทั้งใจไม่ดี พะว้าพะวง คลื่นไส้ สังหรณ์ในใจผมบอกว่าไม่ควรไปที่เกาะแห่งนั้น สถานที่ที่ตรีศูลปักอยู่ตามภาพนิมิตที่เดม่อนเคยกล่าวถึง ตอนนั้นผมคิดว่าคงเพราะกำลังใจไม่ดีจากการเห็นลางบอกเหตุ และอาการเมาเรือประกอบเข้าด้วยกัน และคล้ายจะสงสัยว่าแร็กนาร์ได้ร่ายมนตร์อะไรใส่ผมด้วยหรือเปล่าที่ทำให้ใจไม่อยากมาซานฟรานซิสโกเพื่อนำตรีศูลคืนมา ในใจร่ำร้องเสมอว่า “ผมทำสำเร็จตั้งนานแล้ว ตอนสถานที่ที่ต้องไปคือไมอามี่”</div> <div align="left">             ผมที่ทนอาการมึนหัวของตัวเองไม่ไหวจึงขอไปนั่งพักพิงเสากระโดงเรือแล้วคอยสังเกตการณ์รอบ ๆ ไปด้วย วิญญาณแห่งแสงลอยนำหน้าหัวเรือรูปมังกรไปราวกับมีเชือกผูกจูงทั้งที่พวกเราไม่มีใครออกแรงพายเรือ นับเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจอย่างหนึ่งที่ได้เห็นกับตาตั้งแต่ที่ได้เข้ามาเหยียบอยู่ในโลกแห่งทวยเทพ เรือบิ๊กบานาน่าถูกชักจูงเข้าไปในสายหมอก ตอนนี้คงถูกต้องตามคำทำนายท่อนนั้นแล้ว “พุ่งหาหมอกยามรุ่งอรุณ หยุดยั้งบุตรแห่งเทพโป้ปด”</div><div align="left"> </div><div align="left" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/R42BMzE.png" width="533" _height="400" border="0"> </div> <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div align="left">             7.30 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             หลังจากที่ลำเรือแล่นผ่านเข้ามาในสายหมอก คลื่นลมรุนแรงของทะเลก็กลายเป็นสงบนิ่ง ผมเห็นเกาะ ๆ หนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางเมฆหมอกสีขาว ราวกับว่าเกาะแห่งนั้นไม่ได้ตั้งอยู่กลางน้ำแต่ลอยอยู่ท่ามกลางก้อนเมฆ จนกระทั่งเรือบิ๊กบานาน่าเกยบนฝั่งผมจึงลงจากเรือตามคนอื่น ๆ ที่ลงเรือไปก่อนหน้านี้กันหมดแล้ว</div> <div align="left">             ไบร์ทบอกลาวิญญาณแห่งแสง ดูเหมือนว่าพอหมดหน้าที่ในการนำทางวิญญาณตนนั้นก็ได้รับการปลดปล่อย จากนั้นแม็กนัสก็โบกผ้าเช็ดหน้าทำให้เรือบิ๊กบานาน่ากลับมาอยู่เป็นลวดลายในผ้าเช็ดหน้าดังเดิม</div> <div align="left">             “ที่นี่ดูวังเวงชอบกล สัมผัสถึงอสุรกายไม่ได้สักตัว ตอนบนบก เจอกันรายทางเลยล่ะ” ไบร์ทเล่าให้ชาวนอร์สฟัง</div> <div align="left">             “ฉันคิดว่าแผนการของโลกิจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับที่นี่แหล่ะ ถ้าตามคำพยากรณ์บอกไว้แบบนั้น เกาะนี้ในตำนานพวกนายมีชื่อไหม ดูเหมือนสถาปัตยกรรมเหล่านี้จะเกี่ยวข้องกับพวกนายโดยตรง” แม็กนัสพูดขึ้นมา</div> <div align="left">             เมื่อสังเกตทัศนียภาพบนเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้มีลักษณะเหมือนกับสถาปัตยกรรมกรีกจริง ๆ ด้วย ถึงแม้ผมจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสถาปตยกรรมแต่ก็พูดได้ว่าเสาที่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าทางเข้าเป็นเสากรีก หรือหากไม่ใช่ย่อมเป็นวัฒนธรรมที่ใกล้เคียงกัน เช่น โรมัน หรือทรอย ผมสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าใครสร้างเกาะแห่งนี้ขึ้นมา พ่ออย่างนั้นหรือ แล้วถ้าหากเกาะนี้เป็นส่วนหนึ่งของแอตแลนติสจริงแร็กนาร์จะเอาตรีศูลมาซ่อนไว้ที่นี่เนี่ยนะ ไม่มีความสมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อย ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ แถมสังหรณ์ในตัวผมก็ออกอาการอย่างรุนแรงจนทำให้ผมอาเจียนออกมา</div> <div align="left">             “ออกไปจากที่นี่” ผมได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นเพื่อขับไล่ผม</div> <div align="left">             แรงกดดันมหาศาลที่ไม่รู้ว่าเกิดมาจากอะไรทำให้ผมไม่สามารถเดินต่อไปไหว จนอารีแอนน์ได้หยิบยื่นยาสมุนไพรบางอย่างให้ผมสูดดม แล้วเธอก็ร่ายมนตร์บางอย่างแก่ผมทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงขับไล่อีก อาการคลื่นไส้จึงได้ทุเลาลงตามลำดับ</div> <div align="left">             ไบร์ทเสนอความคิดเห็น “สำรวจเกาะก่อนดีป่ะ พวกเราไม่ควรแยกกัน”</div> <div align="left">             ส่วนแม็กนัสให้ความคิดเห็นว่า “สัญชาตญาณของเขาคิดว่าซากถนนนี้น่าจะนำไปสู่ใจกลางเกาะ สถานที่สำคัญที่โลกิกำลังจะไปขโมยอะไรสักอย่างที่เกี่ยวพันกับการทำลายโลกนี้ เขาคิดว่าเราควรไปหยุดยั้งก่อนที่ของที่ถูกเก็บรักษาที่นี่จะถูกขโมยไป”</div> <div align="left">             “แต่รู้สึก เหมือนมีเสียงในหัวห้ามไม่ให้เข้าไป” ไบร์ทกล่าว ในที่สุดก็มีคนที่รู้สึกแบบเดียวกันกับผมสักที และอาจมีแค่เราที่เป็นสายเลือดโพไซดอนที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง</div> <div align="left">             ทันใดนั้นความเงียบสงบก็ถูกสั่นคลอน ใต้ฝ่าเท้าของพวกเราราวกับเกิดแผ่นดินไหว ผมเห็นลำแสงสีทองสว่างวาบจากจุดหนึ่งของเกาะยิงขึ้นสู่พากฟ้า</div> <div align="left">             “ทุกคนด้านหลัง แผ่นดินกำลังหายไป” แม็กนัสตะโกนเตือน</div> <div align="left">             เมื่อหันกลับไปผมเห็นว่าพื้นที่ส่วนแผ่นดินค่อย ๆ พังทลายและถูกน้ำทะเลกลืนกิน และเหมือนว่าพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุดอยู่ใต้วงแสงในตำแหน่งที่สว่างวาบขึ้นมาราวกับเป็นม่านพลัง แม็กนัสใช้พลังอะไรบางอย่างแก่ผมจนทำให้มีแรงวิ่งไปข้างหน้า ผมก้าวขาเข้ามาในวงแสงได้อย่างฉิวเฉียดก่อนที่แผ่นดินใต้ฝ่าเท้าจะพังทลายลงไป ตอนนี้พวกเราอยู่ใจกลางของซากวิหารหรืออะไรสักอย่างที่ตอนนี้กลายเป็นเพียงแค่ซากปรักหักพังกลางมหาสมุทรแปซิฟิก และใจกลางของม่านพลังนี้อีกทีหนึ่งคือลำเสาแสงที่พุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า</div> <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <div align="left">             8.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             “บางทีอาจมีใครบางคนแตะต้องดาบศักดิ์สิทธิ์ แย่ล่ะสิ ฉันคิดว่าพวกเราไม่ควรจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก” แซมกล่าวเสียงเครียด</div> <div align="left">             แต่ใครจะไปสัมผัสกับดาบล่ะในเมื่อพวกเราวิ่งมาถึงพร้อม ๆ กันทุกคน แต่ที่แคลงใจมากที่สุดก็คือ “ดาบศักดิ์สิทธิ์” เธอกำลังหมายถึงอะไรกันแน่ แต่แซมต้องรู้อะไรแน่ ๆ เธอถึงได้มีสีหน้าถอดสีแบบนั้น ทำเอาผมคิดตามไปว่าตอนนี้เราตกหลุมพลางของเทพโลกิเข้าเต็ม ๆ แม้จะไม่เข้าใจว่าเรื่องอะไรก็ตามที รอบนอกอาณาเขตวงแสงคือทะเลที่กำลังพิโรธไม่หยุด ระหว่างที่พวกเรากำลังคิดว่าควรทำอะไรต่อแสงสว่างที่กลางวงพื้นที่ค่อย ๆ ปรากฏเป็นรูปร่างของ “ตรีศูล” ที่ถูกปักอยู่บนโขดหิน และอีกร่างหนึ่งที่สวมชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์ยื่นตระหง่านเพื่อคุ้มครอง</div> <div align="left">             ในที่สุดก็ได้พบกับตรีศูลของพ่อเสียทีอย่างน้อยก็ถือว่าการมายังเกาะแห่งสายหมอกนี้ไม่ได้เสียเที่ยว และสังหรณ์ของผมผิดพลาด แต่ก่อนจะนำตรีศูลคืนกลับมาคงต้องจัดการกับผู้พิทักษ์ที่อยู่ตรงหน้าเสียก่อน ร่างในชุดเกราะขยับกายชักอาวุธออกมาเมื่อพวกเรายิ่งเข้าใกล้ตรีศูล แต่ผมรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ทำไมสมุนของโลกิถึงมาในรูปแบบของผู้พิทักษ์ไปได้ หรือเทพองค์นั้นต้องการจัดฉากเวทีการต่อสู้ให้ยิ่งใหญ่อลังการกันแน่</div> <div align="left">             ยังไม่ทันได้เข้าปะทะกับอัศวินเกราะขาว แซมก็ถูกพลังบางอย่างซัดตกทะเลไปจนแม็กนัสต้องกระโดดน้ำตามลงไปช่วย ผมอยากจะช่วยทั้งสองคนเหลือเกินแต่จากคำบอกเล่าของแม็กนัสในคืนแรกของการเป็นแชร์เมท ถึงได้รู้ว่าพวกค่ายนอร์สคือเด็กที่เสียชีวิตแล้วกลายเป็นชวัลคิรีตามตำนานนอร์ส กายเนื้อที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขาคือร่างกายที่ “เทพโอดิน” ประทานให้สำหรับการทำภารกิจบนโลกมนุษย์ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจหรือสูญเสียกายเนื้อไปอีกครั้ง (ตาย) วิญญาณของพวกเขาจะกลับสู่โรงแรมวัลฮาลา ดังนั้นทั้งสองจึงน่าจะไม่เป็นอะไร</div> <div align="left">             เมื่อเริ่มการต่อสู้คราวนี้เอมีเลียถูกพลังปริศนาพัดออกจากพื้นที่ไปอีกคน แต่ว่าเธอบินได้ผมจึงได้แต่หวังว่าเธอจะปลอดภัย ในสังเวียนนี้จึงเหลือเพียงแค่ผม ไบร์ท และอารีแอนน์ ผู้พิทักษ์อีกตนปรากฏตัวขึ้นเล่นงานไบร์ทผมจึงต้องต่อสู้ตัวต่อตัวกับผู้พิทักษ์ตนแรกที่เงื้อดาบเข้ามาหา ฝีมือของอัศวินเก่งกาจยิ่งกว่าอสุรกายที่ประสบมาระหว่างการเดินทาง จนทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปมองทางไบร์ทได้ ผมได้ยินเสียงปืนนอัจฉริยะของเธอลั่นไกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นได้ยินเสียงของโลหะกระทบกัน</div> <div align="left">             ชุดเกราะสีขาวของผู้พิทักษ์แข่งแกร่งราวกับโลหะสัมฤทธิ์เวทที่พวกเราเดมิก็อดชาวค่ายฮาล์ฟบลัดสวมใส่กันจึงทำให้หอกของผมฟันแทงไม่เข้า แต่พื้นที่แห่งนี้รายรอบไปด้วยน้ำทะเล ผมที่มีสายเลือดเจ้าสมุทรสามารถควบคุมน้ำเพื่อต่อกรกับผู้พิทักษ์ได้ แต่เรื่องชวนอึ้งยิ่งกว่าก็คือ “ผู้พิทักษ์ตนนั้นก็สามารถใช้พลังควบคุมน้ำได้เช่นกัน” และเหนือกว่านั้นดูเขาจะใช้ทักษะนี้ได้คล่องแคล่วและทรงพลังกว่าผมเสียอีก</div> <div align="left">             การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก ผมถูกแรงดันน้ำมหาศาลโจมตีใส่จนตกทะเล แต่ด้วยสัญชาตญาณการต่อสู้และการฝึกฝนอย่างหนักที่ผ่านมา ผมควบคุมแรงดันน้ำใต้ขาดันร่างตัวเองให้ลอยสูงขึ้นเพื่อกลับมาต่อสู้บนสังเวียนที่เต็มไปด้วยน้ำได้ใหม่ ผู้พิทักษ์เรียกตรีศูลน้อยออกมาควบคุมน้ำจนทะเลรอบด้านปั่นป่วนไปหมดทุกทิศทาง จากนั้นมวลน้ำจำนวนมหาศาลก็ถล่มลงมายังใจกลางพร้อม ๆ กัน</div> <div align="left">             จากท่าไม้ตายของผู้พิทักษ์ทำเอาผมตื่นตะลึงเพราะว่าผมยังไม่มีทักษะที่จะเรียกตรีศูลน้อยออกมาได้เลย เมื่อประมาณ 1-2 เดือนก่อนผมได้พบกับรุ่นพี่สายเลือดโพไซดอนคนหนึ่งในตัวเมืองนิวยอร์ก พวกเราคุยกันหลายอย่างรวมถึงพลังที่พ่อจะประทาน ซึ่ง “ตรีศูลน้อย” ถือเป็นพลังสุดท้ายราวกับท่าไม้ตายของเหล่าบุตรและธิดาของเจ้าสมุทร</div> <div align="left">             ผมควบคุมน้ำส่วนหนึ่งสร้างเป็นกำแพงวารีป้องกันมวลน้ำนั้นเอาไว้ ถ้าเกิดว่ากำแพงนี้ถล่มไปทุกคนต้องไม่รอดแน่ ๆ ไม่สิ ผมกับไบร์ทอาจจะรอดเพราะหายใจใต้น้ำได้ แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากที่จะต้านทานกระแสน้ำที่มากกว่าเอาไว้ ผมอธิษฐานถึงเทพโพไซดอนและเทพีแอมฟิไทรต์ แต่ดูเหมือนว่าเทพแห่งท้องทะเลทั้งสองจะไม่รับฟังทั้งที่อยู่ในนาทีวิกฤตเช่นนี้</div> <div align="left">             “เทพจะไม่ช่วยเหลือเหล่าเดมิก็อดในภารกิจเดินทาง” รุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน เคยกล่าวไว้เช่นนั้น</div> <div align="left">             ช่วยไม่ได้ผมคงต้องขอกำลังใจจากทางอื่น ตอนนี้ผมมีสภาพไม่ต่างจาก “ซง โกฮัง” (จาก ดราก้อนบอล) ที่ร่ายบอลเก็งกิเพื่อพิชิตเซลล์ ผมนึกถึงใบหน้าทุกคนในค่ายฮาล์ฟบลัด คนรู้จักที่นิวยอร์ก ครอบครัว และอีกหลายชีวิตที่ต้องสูญเสียหากว่าภารกิจครั้งนี้ต้องล้มเหลวมาเป็นพลังเพื่อพิชิต ผมซัดพลังน้ำทั้งหมดกลับไปยังผู้พิทักษ์ตรีศูลด้วยพลังใจเหมือนการ์ตูนโชเน็น จากนั้นเทพพิทักษ์ตนนั้นก็สลายหายไปในพริบตาเดียว</div> <div align="left">             ทางด้านไบร์ท ผมรู้มาภายหลังว่าเธอใช้กระบวนดาบพิชิตผู้พิทักษ์ตรีศูลตนที่ 2 ได้สำเร็จ โดยเข้าห้ำหั่นกันกว่า 109 รอบ โดยเน้นทำลายจุดข้อต่อระหว่างชุดเกราะที่มีอยู่อย่างน้อยนิด ผมเพิ่งจะรู้เอาตอนนี้เนี่ยแหล่ะว่าเธอมีวิชาดาบติดตัวด้วย แถมยังมีฝีมือที่ร้ายกาจไม่ธรรมดา ถ้าพ่อจะภูมิใจลูกคนไหนสักคนในฐานะนักรบก็ควรเป็นเธอ</div> <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <div align="left">             9.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             ผมใช้พลังควบคุมน้ำมากเกินไปจนร่างกายทรุดลงไปกับพื้น แต่ภารกิจยังไม่สำเร็จดี ผมต้องลงน้ำไปช่วยแม็กนัสกับแซม แล้วยังเอมิเลียที่ตอนนี้ไม่รู้ชะตากรรม จากนั้นจึงต้องกลับมาดึงตรีศูลออกจากโขดหิน ในเมื่อภารกิจยังไม่สำเร็จจะมามัวนั่งพักไม่ได้เด็ดขาด แต่ไม่ทันจะลงช่วยเพื่อน ๆ แร็กนาร์ก็ปรากฏกายเหนือตรีศูล มันขยับรอยยิ้มน่ารักเกียจพร้อมกับเอื้อมมือไปด้านหน้า ทำท่าจะดึงตรีศูลขึ้นมา</div> <div align="left">             ดีนปล่อยให้แร็กนาร์ขโมยตรีศูลของพ่อไปไม่ได้อีกเด็ดขาด จึงรีบพุ่งตัวไปยังโขดหินให้ทันก่อนแล้วรีบดึงตรีศูลขึ้นมา ฉับพลันตรีศูลของพ่อก็ปกคลุมไปด้วยควันสีเขียวแล้วกลายสภาพเป็นดาบ ทันใดนั้นใต้ฝ่าเท้าก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มากยิ่งกว่าตอนที่ทะเลพิโรธเมื่อครู่นี้</div> <div align="left">             “ขอบคุณที่ปลดผนึกให้” แร็กนาร์กล่าวกับผมด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย</div> <div align="left">             สมองหนักอึ้งคิดอะไรต่อไม่ออก แต่ผมก็ได้รู้ตัวแล้วว่าตอนนี้ตนเองได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ผมหน้าชาไปหมด หูก็อื้ออึง ทั้งโกรธไอ้บ้าตรงหน้าแล้วก็โกรธตัวเอง สัญชาตญาณส่วนตัวบอกผมมาตั้งแต่แรกว่าควรไปไมอามี่ตั้งแต่ที่ได้รับเหรียญรูปตรีศูลมา แล้วไหนจะผู้พิทักษ์ที่ใช้พลังแบบเดียวกันอีก ผู้พิทักษ์ที่พยายามต่อสู้อย่างสุดกำลังเพื่อพิทักษ์ดาบเล่มนี้ที่ผนึกอะไรสักอย่างที่ตอนนี้เขารู้ได้แล้วว่าปลดผนึกที่ว่าคือผนึกของอะไร จนคำตอบที่เป็นส่วนหนึ่งของคำทำนายได้ปรากฏขึ้นมาเสี้ยวหนึ่งในหัว “อสุรกายห้วงทะเลลึก” ยังไงล่ะ</div> <div align="left">             เสียงแว่ว ๆ ของไบร์ทดังขึ้น เธอพยายามเรียกสติผม “แต่มันยังมีคำทำนายอยู่นะ พึงเลือกโชคชะตา โทสะแห่งสมุทรเทพหรืออสุรกายห้วงทะเลลึก บางทีเราอาจจะได้ตรีศูลพ่อคืนจากที่ไหนสักแห่งในเกาะนี้”</div> <div align="left">             “ไม่ ไบร์ท ฉันว่าตรีศูลของพ่อมันอยู่กับฉันมาตลอดตั้งแต่ที่ลาสเวกัสแล้ว” ผมตบที่กระเป๋าอกเสื้อตัวเอง แม้ไม่ได้สัมผัสตรง ๆ ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของท้องทะเล และเมื่อนำเหรียญออกมาจากกระเป๋าเสื้อมันก็กลายเป็นตรีศูลจากผนึกเวทลวงตาคลี่คลายออก</div> <div align="left">             “แต่ในเมื่อพวกแกช่วยข้าขนาดนี้แล้ว จะบอกใบ้อะไรบางอย่างให้ก็ได้ ในนี้ขาดหายใครไปคนนึงนะ บุตรแห่งอะโฟรไดท์หายไปหรือเปล่าเอ่ย แน่นอนว่าทำแต่ไม่ถึงตาย ลองไปตามหาดูแถว ๆ โมฮาวี วัลเลย์แล้วกันนะ ถ้าโชคดีก็คงเจอตัวแหล่ะ แต่ถ้าไม่…” แร็กนาร์พูดยียวนทำมือคล้ายกับตัดเส้นด้าย</div> <div align="left">             ด้วยความเหลืออดผมจึงพุ่งเข้าไปต่อยมันเต็มแรงจนหมวกทรงประหลาดของมันหลุดออกจากศีรษะ เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา ใบหน้าของ “แร็กนาร์ บุตรแห่งโลกิ” ไม่ใช่ “ลุค คาสเทลแลน” ที่มันสวมรอยอยู่ตลอดเวลา</div> <div align="left">             ระหว่างที่ผมกำลังระเบิดโทสะใส่ศัตรูที่น่ารังเกียจ ก็มีเงาหนึ่งปรากฏกายเหนือน่านฟ้า เงาสีเขียวสวมหมวกเขาโง้งยาวน่ากลัว ที่เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเป็นเทพเจ้าระดับสูง ร่างของแร็กนาร์ที่ผมกำลังรัวหมัดใส่หายไปทำให้กำปั้นของผมกระทบพื้นเข้าจัง ๆ ความเจ็บปวดพอจะรั้งสติเอาไว้ได้ ผมมองไปรอบ ๆ เห็นไบร์ทกำลังเถียงกับแม็กนัสเรื่องอะไรสักอย่าง แต่แล้วผมก็เห็นว่าคนจากค่ายนอร์สหันคมดาบใส่อสุรกายตัวใหญ่มหึมาจนคิดว่าไม่น่ามีอะไรที่จะสยองขวัญได้มากกว่านี้อีกแล้ว</div> <div align="left">             อสุรกายใต้ทะเลลึกที่โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ ตัวของมันใหญ่โตมหึมาราวกับภูเขา ใบหน้าคล้ายหมึกยักษ์ ดวงตาแดงก่ำ มีร่างกายครึ่งท่อนบนคล้ายมนุษย์ส่วนท่อนล่างผมไม่ทราบเพราะจมอยู่ใต้น้ำ ความสยองขวัญของมันราวกับฝันร้าย และมันจ้องมองผมกับไบร์ทด้วยสายตาเคียดแค้น ผมเคยเห็นภาพวาดที่คล้ายคลึงกันมาก่อนตอนหาข้อมูลของอสุรกายที่อาจต้องรับมือ มันคือ “คธุลฮู” หรืออาจจะออกเสียงได้อย่างอื่นที่ใกล้เคียงจากนั้น (อ้างอิงรูปภาพจากอินเทอร์เน็ตตามเอกสารแนบ) ในตอนนั้นผมไม่ทราบเลยจริง ๆ ว่าจะเอาอะไรไปสู้กับมันได้</div> <div align="left">             “จงสดับฟังและปลาบปลื้ม ข้าโลกิ เทพเจ้าแห่งการหลอกลวงผู้ยิ่งใหญ่เหนือกว่าเทพแห่งการหลอกลวงใดใดทั้งปวงในพิภพ จงรับเกียรตินี้ไว้เถิดเหล่าเดมิก็อดจากฮาล์ฟบลัดที่พวกเจ้าเต้นไปตามปลายนิ้วมือของข้าและช่วยให้สำเร็จตามแผน น่าเสียดายบุตรแห่งเฟรย์ คธุลฮูตัวนี้ไม่ใช่ของเล่นของเจ้าหรอกเด็กน้อย แผนการของข้ายังมีอีกเยอะ ขอตัวก่อน”</div> <div align="left">             เทพที่มาใหม่แนะนำตัวว่าคือ “โลกิ เทพแห่งการลวงหลอก” ซึ่งตรงตามที่แม็กนัสคาดคะเนไว้เป๊ะว่าเทพโลกิจะต้องออกมา เทพโลกิร่ายมนตร์บางอย่างใส่อสุรกายตัวมหึมาจนทำให้มันสงบลง และดูดมันรวมถึงแร็กนาร์เข้าหลุมดำก่อนที่เทพจอมโป้ปดจะหายไปตัว</div> <div align="left">             “ข้าจะต้องรีบตามโลกิไป พวกเราคงต้องแยกทางกันตรงนี้แล้ว ระวังตัวด้วย ขอให้พวกนายช่วยเพื่อนได้สำเร็จล่ะนะ” แม็กนัสกล่าวก่อนที่เขาจะเรียกเรือบิ๊กบานาน่าแล้วรีบตามร่องรอยเวทมนตร์ของเทพโลกิไป การร่วมมือระหว่างเดมิก็อดทั้ง 2 ค่ายจึงยุติลงเพียงเท่านี้</div> <div align="left">             หลังการต่อสู้สิ้นสุดลง แผ่นดินที่พวกผมยืนเหยียบแตกออกเป็น 2 ซีกน่าจะเป็นช่วงที่แผ่นดินไหวมาก ๆ และอสุรกายโผล่ออกมา ผมมองดูสมาชิกภายในทีม อย่างน้อยตอนนี้พวกเราก็อยู่กันครบ เอมีเลียอาจจะกลับมาได้ด้วยตัวเองระหว่างที่ผมกำลังซัดอยู่กับแร็กนาร์ ส่วนแซมผมไม่มั่นใจในชะตากรรมของเธอ แต่จากคำบอกเล่าจากผู้เห็นเหตุการณ์อย่างอารีแอนน์เธอบอกว่า หญิงสาวคนนั้นถูกสะพานสายรุ้งรับตัวไป</div> <div align="left">             ไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังไร้เรี่ยวแรงได้มากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผมแทบจะไม่มีแรงยืนหยัดขึ้นมาหลังจากทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไป แต่ชีวิตก็ต้องไปต่อ ผมเก็บตรีศูลของพ่อขึ้นมารวมทั้งดาบศักดิ์สิทธิ์แล้วนำมันไปส่งให้ไบร์ท เหตุผลที่ 1 เพราะว่าเธอใช้ดาบในการต่อสู้ และเหตุผลที่ 2 คือ ผมไม่สามารถเก็บความอัปยศไว้กับตนเองได้ไหว</div> <div align="left">             “แล้วจะกลับยังไงล่ะ ขี่โลมากลับไหม” ไบร์ทเสนอ เธอคงอยากออกจากที่นี่เต็มทน ผมก็เช่นกัน</div> <div align="left">             “ทำไมลูซิเฟอร์ถึงพยายามให้เรามาที่นี่ล่ะ เขาไม่ได้หลอกใช้พวกเราเหมือนกันใช่ไหม” ผมถามเพื่อนร่วมค่าย</div> <div align="left">             ตอนนี้รู้สึกไม่ไว้วางใจอดีตเทวทูตตนนั้นขึ้นมา ลูซิเฟอร์มอบตรีศูลให้ และยังมอบวิญญาณแสงที่นำพาให้พวกผมมายังเกาะแห่งนี้ ทั้งช่วยเหลือและหลอกลวงพวกเราไปพร้อม ๆ กันหรือเปล่า ซึ่งดูเหมือนว่าไบร์ทก็จะฉุกใจคิดขึ้นมาได้ ที่อีกฝ่ายบอกให้เชื่อใจเพื่อน ถ้าไม่มาที่นี่แล้วภารกิจจะล้มเหลวเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพ แต่ตอนนี้ช่างเรื่องลูซิเฟอร์ไปก่อนเพราะเรายังต้องไปช่วยเดม่อนที่โมฮาวีวัลเลย์ ถ้าแร็กนาร์ไม่ได้โกหกพวกเราอีก</div><div align="left"> </div><div align="left" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/qz8Zzn2.png" width="500" _height="354" border="0"> </div><div align="left"> </div><div align="left" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <div align="left">             10.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             ผมเรียกโลมามา 4 ตัว เพื่อช่วยนำทางให้พวกเรากลับไปยังอ่าวซานฟรานซิสโกได้โดยปลอดภัย ไบร์ทสอนสาว ๆ เรื่องการขี่โลมา ส่วนผมคอยประกบข้างเพื่อควบคุมฝูงอีกทีนึง</div> <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div align="left">             12.00 น. (เวลาโดยประมาณ)</div> <div align="left">             พวกเราทั้ง 4 มาถึงอ่าวซานฟรานซิสโกได้โดยสวัสดิภาพ ซึ่งตอนนี้ผมเหนื่อยและท้อใจเหลือเกินสำหรับการเดินทางครั้งนี้ จึงขอพักกายและใจก่อนจะเริ่มเดินทางใหม่ในวันพรุ่งนี้ ขอให้เดม่อนยังปลอดภัยและพวกผมไปช่วยเขาได้ทันเวลา</div> <div align="left">             ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก: ผมต้องขอโทษทุกคนในความโง่เขลาของตัวเองที่ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ในอนาคต ผมไม่มีอะไรจะกล่าวมากไปกว่า ผมเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ขอโทษครับ</div><div align="left"> </div> <div align="left"></div><div align="right">จบบันทึกของวันที่ 9</div><div align="right">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล</div></div> </div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01"><img src="https://i.imgur.com/KH6drOM.png" border="0"> </div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01"><table cellspacing="0" cellpadding="0" style="width:98%" class="t_table"><tbody><tr>
<td><div style="text-align: center;"> ผลการต่อสู้ของดีน</div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/UrRCgre.png" width="370" _height="280" border="0"></div></td>
<td style="text-align: center;">  ผลการต่อสู้ของไบร์ท <img src="https://i.imgur.com/7HPQsib.png" width="370" _height="280" border="0"> </td>
</tr>
</tbody></table></div></div> 

<div style="left: 7px; position: fixed; top: 580px;"><div style="text-align: center;"> ▼กดปิดเสียงข้างล่าง▼</div>

<iframe width="150" height="85" src="https://www.youtube.com/embed/1GZpZAwBqHk?autoplay=1&loop=1&playlist=1GZpZAwBqHk" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

</div>

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/F82YGP3.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #214356;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #214356; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:8px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#214356!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#0f1d26!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#fbdc86!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: #194169!important; border-top:2px solid #194169; border-bottom:2px solid #194169; }
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background:#4d6072!important; border-top:2px solid #4d6072;border-radius:5px; border-bottom:2px solid #4d6072;border-radius:5px; }</style>

<style>
h1
{text-shadow: 0px 0px 10px #add8e6;}
</style><style>
h1
{text-shadow: 0px 0px 10px #2fabe0;}
</style>

<style type="text/css"> img{ background:transparent: box-shadow:inset 0 0px 0px none; -webkit-transition: all 0.8s ease-out; -moz-transition: all 0.8s ease-out; transition: all 0.8s ease-out; padding:5px; border:2px none; } img:hover{ box-shadow:inset 100px 0px 1px #ccd8f2,inset -100px 0px 1px #ccd8f2;}</style>

Bright โพสต์ 2024-5-24 19:53:48

Daemon โพสต์ 2024-5-25 15:59:13

Dean โพสต์ 2024-5-26 04:40:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-5-26 04:49 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxdean02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 100px;
box-shadow: #ffffff 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/9GsS8hH.png");}
</style>

<div id="boxdean01">
<span style="font-size: 11pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/tHIVo0RP_UsYezgHhxhqQQt1v6WHqiDl20X56ZvUXn8Jp0FfOYdp5i2c59-xIKOTzJrejD8cwX2TJWuOa5uPUwJxk4zcw67wtrrUzkXHM6__TCfLqRYLSIZO60TCN9hOnuZiXqGHQ8hJD0aeyf2-F2k" width="200" height="35"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">146<span style="font-size: 11pt; font-family: Impact, sans-serif; color: rgb(255, 140, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/t8mCutoNr603jj0Ij7NJQE8k7VMs2rf2i5lqJzsxcAoPTZrwMkk4mNQKkuOY3o3e4kUxNkJaWXeUKQJsJmdVdCa96R4hKnLlFfVknVWOlbSb2exqZFQpEIwRP6yt-mTORP_1zNTQvHfnSiGoqUbM-IU" width="200" height="35"><span style="color: rgb(245, 222, 179); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">DAY 12: Take Me Go Home<div> </div><div id="boxdean02"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้จดบันทึกวันที่ 12 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             [ 26 พฤษภาคม 2024 ] <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สวัสดีบันทึกของวันที่ 12 ตอนนี้สมุดบันทึกกลับมาสู่มือผม ผมดีน นีล อีกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             9.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หลังจากที่จัดการธุระยามเช้ากันเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาประชุมแผนการเดินทางในวันนี้ ผมได้เสนอเส้นทางไปยังไมอามี่แก่สมาชิกภายในทีมจำนวน 2 เส้นทางด้วยกัน ดังนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เส้นทางที่ 1: เดินทางในทิศตะออก ผ่านอามาริลโล แดสลัส ชรีฟพอร์ต แจ็กสัน แฮตติสเบิร์ก โมบีล แทลลาแฮสซี เกนส์วิลล์ ออร์แลนโด และไมอามี่ รวมมระยะทางประมาณ 1,850 ไมล์<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ข้อดี: ใกล้กว่าเส้นทางที่ 2 ประหยัดระยะเวลาการเดินทางไปได้ประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาที<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ข้อเสีย: ช่วงเดือนพฤษภาคมของทุกปีจะมีน้ำท่วมแถวลองวิลล์ที่อยู่ระหว่างแดลลัสและชรัฟพอร์ต ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการเดินทาง แม้มีพลังควบคุมน้ำแต่ไม่มั่นใจว่าจะสามารถจัดการมวลน้ำมหาศาลขนาดนั้นได้ และเผลอ ๆ อาจจะเสียเวลามากกว่าเดิม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เส้นทางที่ 2: เดินทางลงใต้สู่รัฐเท็กซัส ผ่านลับบ็อก ซานอันโตนีโอ แล้วไปต่อทางทิศตะวันออกสู่ ฮิวสตัน โบมอนต์ ลาฟาแยต แบตันรูช โมบีล แทลลาแฮสซี เกนส์วิลล์ ออร์แลนโด และไมอามี่ รวมระยะทางประมาณ 1,970 ไมล์<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ข้อดี: มีแวะจุดพักเติมเสบียงคือบ้านของผมที่ซานอันโตนีโอ พวกเราจะได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ ตุนเสบียงอาหารไว้รับประทานระหว่างการเดินทางได้ฟรี และลดค่าใช้จ่ายสำหรับที่จอดรถหรือโรงแรมได้ 1 คืน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ข้อเสีย: ระยะทางไกลกว่าเส้นทางที่ 1 ประมาณ 100 ไมล์ (ซึ่งอาจใช้เวลาเดินทางน้อยกว่าเพราะไม่ติดน้ำท่วม) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             จากนั้นจึงเปิดโหวตให้แก่สมาชิกในทีมได้ลงความเห็น โดยแต่ละคนมีความเห็นดังนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความคิดเห็นจากเดม่อน “ก็ดีนะ จะได้ประหยัดค่าเดินทาง” จากนั้นก็ชี้แจงเรื่องสภาพร่างกายของตัวเอง “สัก 2-3 วันนี้ผมคงไม่สามารถแปลงกายซัพพอร์ตได้ แต่ก็ยังพอจะสู้ได้อยู่” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความคิดเห็นจากเอมีเลีย “ช้อยส์ที่ 2 น่าสนใจ พวกเราไม่ได้กินอิ่มนอนหลับกันมาดี ๆ ตั้งกี่วันแล้วล่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความคิดเห็นจากอารีแอนน์ “ส่วนข้าแล้วแต่พวกเจ้า ขอแค่สำเร็จภารกิจของพวกเจ้าก็ถือว่าบรรลุจุดหมายของข้าเช่นกัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมลงความเห็นเลือกเส้นทางที่ 2 คือแวะพักที่บ้านตัวเอง ในเมื่อคะแนนเสียงเป็นเอกฉันท์ไบร์ทจึงได้ต้องความเห็นเพิ่มเติม แต่ผมเชื่อว่าเธอก็น่าจะชอบข้อนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ส่วนเรื่องแผนการต่อสู้และขับรถอาจต้องวางใหม่เพราะหน่วยต่อต้านอสุรกายทางอากาศลดไปคนนึง ผมจึงเสนอว่าให้เดม่อนพักไปก่อนจนใช้พลังแปลงร่างได้แบบไม่ฝืน ระหว่างนั้นให้เอมีเลียแสตนบายเป็นหน่วยป้องกันทางอากาศ ส่วนผมกับไบร์ทจะผลัดกันขับรถให้แทน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่มีหน้าที่ใด ๆ อารีแอนน์จึงเสนอบทบาทของตัวเอง “ข้าไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพวกเจ้าเพียงอย่างเดียว ข้าใช้เวทมนตร์ช่วยต่อสู้ได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หลังจากตกลงแผนการเดินทางได้แล้วพวกเราจึงเคลื่อนขบวนกันออกจาก เมืองซานตาโรซา รัฐนิวเม็กซิโก โดยมีไบร์ทเป็นผู้ขับรถในครึ่งแรก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ระหว่างเดินทางเดม่อนได้เสนอความคิดเห็นบางอย่างขึ้นมาซึ่งผมคิดว่าน่าสนใจดีทีเดียว “ว่าแต่นายจะวางตรีศูลนอนไว้บนโซฟานั่นแน่เหรอ จริงสิ บางทีนายหรือไบร์ทอาจจะใช้นี่เพื่อใช้ควบคุมน้ำได้อยู่นะ มันน่าจะเสถียรกว่าปกติ”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เรื่องที่เก็บคงไม่มีที่ไหนเหมาะไปว่าอยู่กลางรถที่มีเดมิก็อดทั้ง 5 นั่งคุ้มกันอยู่แล้ว ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีที่เก็บ พอมันไม่ได้อยู่ในรูปแบบของเหรียญก็คงเก็บรักษาอย่างปลอดภัยที่สุดไว้ได้เพียงเท่านี้ จะว่าไปผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไบร์ทใช้ตรีศูลของพ่อจะสามารถควบคุมน้ำโดยที่ยังไม่ได้รับพลังในการควบคุมน้ำมาได้หรือไม่ แต่พี่สาวของผมเธอปฏิเสธ งี้คงมีแต่ผมแล้วแหล่ะที่จะลองใช้งาน <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             11.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เกิดเหตุการจราจรติดขัดที่หน้าเมืองโคลวิส เมื่อมองไปไกล ๆ ระยะหลายร้อยเมตรผมก็เห็นสัญญาณไฟและป้ายสีส้มสะท้อนแสง “แจ้งเตือนการซ่อมแซมถนน” รถถึงได้ติดกันในบริเวณนี้ แต่ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนผิดปกติมาจากด้านหน้าราวกับเกิดแผ่นดินไหวอ่อน ๆ ซึ่งเพียงแค่การซ่อมถนนไม่น่าเกิดแรงสั่นสะเทือนได้ถึงขนาดนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             จากนั้นเอมีเลียก็กล่าวเตือน “นั่นมันอสุรกายกำลังสู้กันอยู่ไม่ใช่เหรอ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ถ้าไม่ได้เห็นกับตาผมคงไม่เชื่อแน่ ๆ ผมเห็นอะไรบางอย่างสองจุดในระยะไกลกำลังพุ่งโหมใส่กันจนถนนพัง แต่ในสายตามนุษย์กลับมองไม่เห็น เท่าที่มองจากระยะไกลตัวหนึ่งคือ “ราชสีห์นีเมียน” ส่วนอีกตัวคือ “มิโนทอร์” เมื่อรู้สึกตัวไม่ทันไรดีอสุรกาย 2 ตัวที่กำลังฟัดกันอย่างดุเดือดนั้นสมานฉันท์กันชั่วคราว พวกมันหยุดสู้กันเองแล้วเปลี่ยนมาเพ่งเล็งรถบ้านของพวกผมที่กำลังติดอยู่ในถนน สายเลือดของมหาเทพถึง 3 คน และเดมิก็อดธรรมดาอีก 2 คงมีกลิ่นออร่าที่ดึงดูดใจมากกว่าอะไรก็ตามที่ทำให้พวกมันต่อสู้กันเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; text-decoration-line: underline; text-decoration-skip-ink: none; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ความคิดเห็นจากผู้เขียนบันทึก:<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ไม่น่าเชื่อว่าอสุรกายจะต่อสู้กันเองเยี่ยงสัตว์ป่า ผมดูสารคดีสัตว์มาพอสมควร ทั้งสิงโตและกระทิงป่าต่างหวงอาณาเขตของพวกมันเอง บางทีอสุรกายทั้ง 2 ตัวอาจจะทะเลาะกันด้วยเหตุนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมถืออาวุธประจำตัวคือหอกและโล่ที่ทำจากสัมฤทธิ์ ลงไปเตรียมประจันหน้ากับอสุรกายยักษ์ 2 ตัว ผมได้ยินเสียงปืนอัจฉริยะของไบร์ทดังขึ้นจากด้านหลัง เธอช่วยยิงล่อมิโนทอร์ออกมาให้จนเหลือผมที่ต้องเผชิญหน้ากับราชสีห์นีเมียนตัวต่อตัว อสุรกายสิงโตตัวนี้แข็งแกร่งกว่าตัวในป่าต้องห้ามและที่พบในฟิลาเดเฟียอยู่มาก เมื่อผมซัดมันไปทีนึงก็ถูกมันซัดกลับมาอีกสองที เนื้อตัวในจุดที่ไม่ได้สวมเกราะเรียกได้ว่าเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งปวดทั้งแสบจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ผมจำเป็นจะต้องสู้ต่อ (ในระหว่างการต่อสู้เอมีเลียเป็นผู้ควบคุมรถให้ไหลไปตามถนนท่ามกลางสภาพการจราจรที่ติดขัด) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา” ผมได้ยินเสียงบทร่ายมาจากอารีแอนน์ จากนั้นลูกไฟจำนวนหนึ่งก็ถูกยิงช่วยเหลือเป็นการสมทบจากสายเลือดของเทพีเฮคาที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมเห็นได้ว่าอสุรกายกำลังไขว้เขวซึ่งมันคงลังเลว่าจะกินผมหรืออารีแอนน์ก่อนดี แต่ว่ามันกลับกระโจนใส่เดม่อนที่ใช้พลังประจำตัวแผ่กลิ่นหอมดึงดูดใจออกมา ขนาดว่าผมอยู่ห่างจากเขาเกือบสิบหลายังได้กลิ่นหอม ๆ โชยมาถึงตรงนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “อินคันทาเร คาเทน่า” โซ่ตรวนสีดำพุ่งออกมารัดขาทั้งสีข้างของราชสีห์จนมันคะมำหน้าลงกับพื้น ผมเคยเห็นเวทมนตร์บทนี้ที่อารีแอนน์ใช้มาก่อน มันมาจากแม่มดดำที่เคยสู้ที่เฮติ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อได้โอกาสผมจึงซัดหอกเข้าใส่ช่องปากของราชสีห์นีเมียนอย่างรุนแรงจนปลายหอกทะลุออกหลังศีรษะของมัน อสุรกายตัวใหญ่สลายกลายเป็นเถ้าธุลีกลับสู่ทาร์ทารัสอย่างง่ายดายเมื่อพวกเราช่วยกันต่อสู้ไม่ลุยเดียว ผมทรุดลงจากบาดแผลจำนวนมากที่ได้รับ ไหนจะคำที่อารีแอนน์เอ่ยเมื่อมองหน้าผมอีก เธอบอกว่าผมเสียโฉมไปแล้ว ผมจึงรีบเอาอาหารเทพที่พกติดตัวมารับประทานเพื่อรักษาบาดแผล <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก: อาหารเทพที่หน้าตาเหมือนกับช็อกโกแลตแสนอร่อย แต่แท้จริงแล้วรสชาติของมันไม่มีอย่างอื่นนอกจากความขม เป็นความขมที่ยิ่งกว่าอมยาพาราเซตามอลไว้ในปาก ถ้าคุณไม่อยากลิ้มรส ๆ ชาติแบบนี้แนะนำให้ขอเบิกน้ำทิพย์มาชโลมบาดแผลแทนจะดีกว่าการรับประทานอาหารทิพย์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมหันไปมองไบร์ทดูเหมือนว่าเธอจะจัดการกับฝั่งของเธอได้แล้วเหมือนกัน ส่วนเดม่อนเล่าให้ฟังภายหลังว่าพลังหอมเย้ายวนที่แผ่ออกมาเพื่อดึงดูดอสุรกายส่งผลให้ผู้คนระแวกนั้นหลงไหลเขาด้วยเช่นกัน จนต้องเกลี้ยกล่อมให้คนเหล่านั้นใจเย็นลงอยู่พักหนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ขาดวิ่นและเปื้อนไปด้วยคราบเลือดเต็มไปหมด เมื่อกลับมาถึงรถบ้านได้ผมก็รีบเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ทันที  <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             14.30 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              น้ำมันใกล้จะหมดพวกเราจึงเลี้ยวเข้าไปเติมน้ำมันที่ปั๊มน้ำมันชานเมืองสวีทวอเตอร์ ผมเคยสอนเอมีเลียในการเติมน้ำมันในการขับรถวันแรก ๆ แล้วจึงไม่มีปัญหา อย่างน้อยไบร์ทก็อยู่ตรงนั้นด้วยหากเกิดปัญหาอะไรคงพอช่วยเหลือได้ ระหว่างรอเติมน้ำมันผมจึงอาสาไปซื้อเครื่องดื่มมาให้ทุกคน แต่พอกลับมาที่รถบ้านพวกเราต้องต้องเจอเวรกรรมเป็นครั้งที่ 2 ของวัน ผมเห็นไซคลอปส์กำลังทำท่าจะคุกคามเอมีเลียที่กำลังถือหัวจ่ายน้ำมัน (เอมีเลียเล่าในภายหลังว่าไซคลอปส์ตัวนี้เข้ามาในรูปแบบของพนักงานปั๊มน้ำมัน) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ไบร์ทและอารีแอนน์ไม่สามารถต่อสู้ได้เพราะทักษะของพวกเธออาจไปจุดชนวนให้น้ำมันระเบิดผมจึงจำเป็นต้องล่อมันออกมาเพื่อจัดการโดยใช้เครื่องดื่มที่ซื้อมาเป็นกระสุนน้ำยิงใส่เพื่อดึงดูดความสนใจจากมัน (อย่างไรเสียกระสุนน้ำของผมก็มีอานุภาพการทำลายล้างเพียงแค่สะกิดผิวอยู่แล้ว) โดยมีเดม่อนช่วยต่อสู้ลดกำลังของไซคลอปส์จนพวกเราจัดการมันได้ในที่สุด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อขึ้นรถมาได้ผมก็ผลัดเวรขับรถจากเอมีเลีย (ที่รับหน้าที่ต่อจากไบร์ทอีกทีนึง) แล้วขับรถออกจากปั๊มน้ำมันแห่งนี้ไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ดีนรีบชิ่งรถเลย!! ชิ่งเร็ว!” ผมได้ยินเสียงเดม่อนที่ตะโกนมาจากเบาะด้านหลังด้วยน้ำเสียงตระหนกสุดขีด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อมองกระจกหลังผมเห็นน้องหมาชิสุห์น่ารักตัวหนึ่งวิ่งตามมา แต่มันก็ขยายร่างกายใหญ่ยักษ์กลายเป็นอสุรกายบางอย่างที่ผมไม่รู้จัก มันเหมือนกับสิงโตที่มีเขาและมีหางเป็นแมงป่อง ทำเอาผมเกือบจะเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์ น่าประหลาดที่มันไม่ได้ไล่ตามรถของพวกเราต่อ แต่ก็ถือว่าดีแล้วที่มันหยุดอยู่แค่นั้น <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             18.30 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เดินทางต่อกันอีก 4 ชั่วโมงจนมาถึงซานอันโตนิโอถึงได้อุ่นใจ จากถนนสายนี้ผมจำถนนหนทางที่จะกลับมาถึงบ้านได้แล้วจึงไม่จำเป็นต้องดูแผนที่ทางหลวงไปขับรถไปได้เสียที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ก่อนอื่นคงต้องเกริ่นว่า ผมเป็นประเภทที่ว่าเมื่อเจอปัญหาอะไรก็รีบปรึกษาที่บ้านก่อนเป็นอันดับแรก ๆ ทางบ้านของผมอันประกอบด้วย คุณแม่ คุณพ่อ (บุญธรรม) และคุณลุง (ไม่สามารถระบุชื่อของทุกท่านได้ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัยและกฎหมาย PDPA) ทราบพร้อมผมเมื่อประมาณ 2 เดือนก่อนว่า ตัวผมเป็นเดมิก็อด แล้วต้องรับมือกับการที่ตัวเองแตกต่างจากคนปกติอย่างไรบ้าง แน่นอนว่าพวกท่านตกใจ แต่ก็รับได้และเข้าใจในตัวผมในเวลาไม่นาน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ก่อนออกเดินทางผมได้แจ้งทางบ้านแล้วว่าอาจมีแวะไปแต่หาไม่สามารถบอกวันและเวลาได้แน่ชัด ตอนนั้นแจ้งคุณแม่ไว้ว่าจะมีแขกมาด้วย 2 คน คือ ไบร์ท และ เดม่อน แต่มาถึงวันจริงเพิ่มจากสมาชิกจาก 3 เป็น 5 คน หวังว่าทางบ้านจะไม่ตกใจมากนัก เมื่อมาถึงบ้านผมก็ลงไปทักทายและแสดงความรักกับครอบครัวจากนั้นก็แนะนำตัวเพื่อน ๆ ให้ได้รู้จัก การจัดการปัญหาเรื่องจำนวนคนไม่ได้ยากเย็นเท่าไร ให้หญิงสาว 3 คนนอนห้องนอนแขกส่วนผมกับเดม่อนนอนที่ห้องนอนเก่าของผม จากนั้นก็ให้ทุกคนเอาเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักมาใส่ตะกร้าผ้าเพื่อซักและปั่นแห้งไปพร้อม ๆ กัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ในระหว่างนั้นเอง คุณแม่ คุณพ่อ และคุณลุงก็ช่วยกันจัดเตรียมครัวสำหรับอาหารมื้อใหญ่ ตลอดทั้งทริปแทบไม่มีเรื่องดี ๆ ให้เยียวยาจิตใจ เพราะฉะนั้นผมจึงขอลงรูปอาหารแทนความประทับใจไม่กี่อย่างในการเดินทางครั้งนี้ (รูปภาพตามเอกสารแนบ)<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://i.imgur.com/rgVM0RS.png" width="600" _height="400" border="0"> <div style="font-size: medium; text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             20.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมปลีกตัวออกมาจากคนอื่น ๆ เพื่อนั่งเล่นที่สวนหลังบ้านซึมซับบรรยากาศเก่า ๆ สมัยตอนยังเป็นเด็ก วิ่งเล่นไปกับสุนัขตัวโปรดซึ่งตอนนี้มันได้ทอดกายลงใต้ต้นส้มเท็กซัสที่ปลูกไว้ในสวนหลังบ้านชั่วนิรันดร์<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกกับเพื่อน ๆ แต่พวกเขาคงรู้ได้เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ ผมเจอ “ลูกก็อบลิน” ตัวเล็กตัวหนึ่งในสวนหลังบ้านของตัวเอง มันมีท่าทีสั่นกลัวมากเมื่อเห็นหน้าผม แปลกมาก ปกติก็อบลินจะอยากกินเดมิก็อดสายเลือดรุนแรงอย่างผมไม่ใช่เหรอ แต่เจ้าตัวเล็กนี่กลับไม่กระโจนเข้าหา ในเมื่อมันไม่จู่โจมผมก็ปล่อยมันไป ใครจะไปฆ่าสัตว์ประหลาดที่หวาดกลัวได้ลง จากประสบการณ์ก็อบลินพวกนี้ไม่ได้ก่อความรำคาญมากไปกว่าสร้างความสกปรก บางทีที่คุณพ่อพูดว่า “พักนี้หนูเยอะ” อาจจะเป็นเพราะก็อบลินตัวเล็ก ๆ พวกนี้ก็เป็นได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จบบันทึกของวันที่ 12<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล</div> </div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01"><img src="https://i.imgur.com/KH6drOM.png" border="0"> </div><div id="boxdean01">แจกจ่ายเสบียงจากบ้านดีน ดีนใช้อาหารเทพ</div><div id="boxdean01">-------------------------------------------------------------</div><div id="boxdean01">ผลการต่อสู้ของดีน ค่า LUK 100+ เลขไบต์ 0 , 7 , 9 จะมีโอกาสดรอปไข่นีเมียน </div><div id="boxdean01"><img src="https://i.imgur.com/yNkPEvF.png" width="370" _height="280" border="0">     <img src="https://i.imgur.com/nNUblRH.png" width="370" _height="280" border="0"> ผลการต่อสู้ของไบร์ท <img src="https://i.imgur.com/HYs5BYV.png" width="370" _height="280" border="0"></div></div>

Bright โพสต์ 2024-5-27 00:13:25

Daemon โพสต์ 2024-5-27 23:51:28

Dean โพสต์ 2024-5-30 10:54:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-5-30 13:11 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxdean02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 100px;
box-shadow: #ffffff 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/9GsS8hH.png");}
</style>

<style>
#boxdean03 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 100px;
box-shadow: #ffffff 0px 0px 1em;
background-color: #000000;}
</style>

<div id="boxdean01">
<span style="font-size: 11pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/tHIVo0RP_UsYezgHhxhqQQt1v6WHqiDl20X56ZvUXn8Jp0FfOYdp5i2c59-xIKOTzJrejD8cwX2TJWuOa5uPUwJxk4zcw67wtrrUzkXHM6__TCfLqRYLSIZO60TCN9hOnuZiXqGHQ8hJD0aeyf2-F2k" width="200" height="35"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">147<span style="font-size: 11pt; font-family: Impact, sans-serif; color: rgb(255, 140, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-us.googleusercontent.com/t8mCutoNr603jj0Ij7NJQE8k7VMs2rf2i5lqJzsxcAoPTZrwMkk4mNQKkuOY3o3e4kUxNkJaWXeUKQJsJmdVdCa96R4hKnLlFfVknVWOlbSb2exqZFQpEIwRP6yt-mTORP_1zNTQvHfnSiGoqUbM-IU" width="200" height="35">DAY 15-16: แอตแลนติส และ ค่ายฮาล์ฟบลัด <div> </div><div> </div>

<div id="boxdean02"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้จดบันทึกวันที่ 15 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             [ 29 พฤษภาคม 2024 ] <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สวัสดีบันทึกของวันที่ 15 การเดินทางของพวกเราใกล้จบลงแล้ว ผม ดีน นีล ขอเป็นผู้ถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดในบันทึกของวันนี้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เวลา ??? น. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย มันคือห้อง ๆ หนึ่งที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าน้ำทะเลอย่างหรูหราสวยงาม ประดับประดาไปด้วยเปลือกหอยและไข่มุก คล้ายกับพระราชวังในอนิเมชั่นแฟนตาซี เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างผมเห็นทิวทัศน์ของใต้ทะเลลึกที่เกือบจะมืดมิดจนสนิท แต่ยังคงมีบางสิ่งที่เรืองแสงวูบไหวอยู่ด้านนอกหน้าต่าง เมื่อสังเกตดี ๆ จะเห็นว่านั่นคือแพลงตอนเรืองแสง และกะพรุนใต้ทะเลลึกบางสายพันธุ์ (ผมขอไม่ลงรายละเอียดชื่อทางวิทยาศาสตร์ของพวกมัน เพราะไม่ใช่สาระสำคัญของบันทึกฉบับนี้และพวกคุณอาจจะไม่เข้าใจ) ช่างเป็นความสวยงามที่ลึกลับแต่ก็น่าอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้น่าจะเดาได้ไม่ยากว่าที่นี่คือ “พระราชวังแอตแลนติส” น่าเสียดายที่ผมไม่เก่งวิชาวรรณกรรม จึงไม่สามารถบรรยายความงามที่วิจิตรบรรจงถึงความสวยงามภายในห้องที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นมาได้ อีกทั้งผมยังลืมโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้ในกระเป๋าเป้ที่อยู่ด้านหลังของรถบ้าน จึงไม่อาจถ่ายภาพหรือถ่ายคลิปวีดีโอของสถานที่ที่ผมมาเยือนแห่งนี้ได้ แต่ผมจะพยายามบรรยายให้ผู้อ่านเห็นภาพมากที่สุด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาแต่ก็พบว่ามันตายสนิท แม้นาฬิกาจะสามารถกันน้ำลึกได้ 50 เมตร แต่จุดที่ผมอยู่อาจจะอยู่ลึกมากกว่า 8,000 ฟุต เสียด้วยซ้ำ ตัวเรือนนาฬิกาคงไม่อาจรับแรงดันน้ำที่มากมหาศาลได้ (แต่ตัวผมเองที่มีสายเลือดของมหาเทพโพไซดอนสามารถทนต่อแรงดันใต้น้ำได้เป็นอย่างดีจนน่าตกใจ) ดังนั้นผมจึงไม่รู้ว่าเวลาที่ตื่นขึ้นเป็นช่วงเวลากี่โมงกี่ยามแล้ว ด้านนอกที่มืดมิดแท้จริงแล้วเป็นเพราะว่าช่วงเวลานี้เป็นเวลากลางคืน หรืออยู่ภายใต้มหาสมุทรหลายพันฟุตจนแสงสว่างส่องลงมาไม่ถึงกันแน่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             นอกจากเรื่องเวลาแล้วอีกสิ่งที่อยากจดบันทึกไว้เกี่ยวกับพระราชวังแอตแลนติสก็คือ ภายในพระราชวังเป็นพื้นที่แห้ง สามารถหายใจได้ตามปกติ คล้ายกับมีโดมแก้วที่มองไม่เห็นครอบไว้อยู่ ดังนั้นเผ่าพันธุ์ที่อาศัยอยู่บนบกจึงสามารถเดินเล่นในพระราชวังแอตแลนติสได้หากว่าเขามีบัตรผ่านประตูเข้ามา ส่วนร่างกายที่บาดเจ็บหายสนิทเป็นปลิดทิ้ง คงมาจากพลังแห่งน้ำเยียวยาในขณะที่ผมไม่ได้สติอยู่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ระหว่างนี้ผมพยายามทวนความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เมื่อวาน (น่าจะเมื่อวาน) หลังจากที่ขับรถมาถึงไมอามี่ พวกเรากำลังจะไปหาโรงแรมพักแต่ก็ถูก “ไคมีร่า” ก่อกวนเสียก่อนโดยไม่ทันได้เตรียมความพร้อมใด ๆ เลย มันมาพร้อมกับ “อีคิดน่า” มารดาแห่งอสุรกาย ซึ่งเมื่ออสุรกายที่ร้ายกาจเป็นทุนเดิมอยู่ใกล้กับแม่ของมันยิ่งได้รับการเสริมพลังให้แข็งแกร่งจนแทบจะไร้เทียมทาน ด้วยกำลังของเดมิก็อด 5 คนไม่อาจต่อกรกับมันได้เลยแม้แต่น้อย แม้ว่าผมจะใช้ตรีศูลของพ่อในการควบคุมน้ำได้ดีกว่าเดิมแล้วก็ตาม ผมเป็นผู้ที่ถ่วงเวลาได้ดีที่สุดจึงใช้พลังควบคุมน้ำต่อสู้กับมันเพื่อถ่วงเวลาให้เพื่อน ๆ ได้หนี แต่ผลสุดท้ายก็คือผมถูกมันแทงเข็มพิษใส่สองครั้งจนอาการสาหัสปางตาย ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าผมอยู่ที่นี่ ในพระราชวังแอตแลนติสอย่างงง ๆ ในระหว่างที่ผมหมดสติพ่อคงมาช่วยผมเอาไว้ ความรู้สึกน้อยใจพ่อทั้งหมดตลอดการเดินทางแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง เรื่องต่าง ๆ ที่ต้องการระบายใส่เจ้าสมุทรจึงถูกโยนทิ้งไป <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เวลา ??? น. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมต้องตกใจสุดขีดเมื่อมีไซคลอปส์ตนหนึ่งสวมชุดเกราะสีขาวคล้ายกับผู้พิทักษ์ที่เกาะแห่งสายหมอกเข้ามาในห้องนอน ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะไปต่อกรกับมันนอกจากหมอนนุ่ม ๆ บนเตียงใหญ่ แต่ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้นไซคลอปส์ตนนั้นแนะนำตัวว่าเขาชื่อ “ลูอิส” เป็นหนึ่งในทหารองครักษ์ประจำพระราชวังแอตแลนติส และมีสายเลือดของเจ้าสมุทรผสมอยู่จาง ๆ ผมไม่รู้จะอึ้งเรื่องไหนก่อนดีระหว่าง “ไซคลอปส์ที่มีชื่อเป็นภาษาสเปนเหมือนคนธรรมดา” หรือเรื่องที่ “ไซคลอปส์มีสายเลือดเดียวกันซึ่งหมายถึงเป็นญาติของผม” ดี แต่ที่แน่ ๆ ผมใจไม่ดีตรงที่เขาสวมชุดเกราะคล้ายกับผู้พิทักษ์บนเกาะแห่งสายหมอก มันชวนให้คิดว่าผมอาจจะทำเรื่องผิดพลาดร้ายแรงมากกว่าที่คิด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ลูอิสแจ้งผมว่าไบร์ท <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">และ<span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เดม่อน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ได้เดินทางมาถึงแอตแลนติสแล้ว และเขามาปลุกผมเพื่อให้ไปที่ท้องพระโรงเพื่อเข้าเฝ้าพระราชา ผมจึงตามเขาไปที่ท้องพระโรงจนได้เจอกับเพื่อน ๆ ของผม จากนั้นไบร์ทก็เล่าเรื่องราวที่พวกเธอได้เจอหลังจากที่ผมพลัดออกจากกลุ่มไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “หลังเจอไคเมร่า ทั้งฉันทั้งเดม่อนเจอเมลูซีนเล่นงานเข้า เดม่อนเจ็บสาหัสเลย ดีหน่อยที่ฉันกรอกอาหารเทพใส่ปากรักษา เป็นอสุรกายสาวสุดสวย— อารีแอนน์ขอแยกไปนะเหมือนมีธุระไปที่อื่นต่อเสียดายจริง ๆ คิดว่าจะได้พากลับค่ายด้วยกัน เอมีเลีย<span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ค่อนข้างกลัวเทพโพไซดอนเลยไม่ขอตามมาด้วย<span style="color: rgb(65, 105, 225); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เลยพักอยู่ที่โรงแรมเครือแอตแลนติส แต่ดีใจนะที่นายปลอดภัยดีน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             คุยกันได้ไม่เท่าไรปูเสฉวนก็เป่าแตรหอยสังข์ จากนั้นเสียงขานก็ดังขึ้น “ท่านเจ้าสมุทร มหาเทพโพไซดอน ราชาแห่งแอตแลนติส ผู้ปกครองคาบสมุทรทั้งเจ็ดและผืนน้ำกว้างใหญ่ไพศาล เทพแห่งมหาสมุทรและพายุ เทพผู้เขย่าพื้นพิภพ ผู้บันดาลให้เกิดคลื่นยักษ์และแผ่นดินไหว ราชาแห่งเหล่าสัตว์ทะเลและม้า พระเชษฐาของเทพซุส และพระราชินีแอมฟิไทรต์ ราชินีแห่งแอตแลนติสผู้ดูแลท้องทะเล เสด็จ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             นอกจากความอลังการของแอตแลนติสก็คือความยาวการขานชื่อราชา จากนั้นร่างของราชาและราชินีแห่งแอตแลนติสก็เดินผ่านม่านน้ำที่อยู่ด้านหลังเข้ามาประทับบนบัลลังก์ ในมือของเทพโพไซดอนมีตรีศูลอันทรงเกียรติอยู่ในมือแล้วทำให้ผมอุ่นใจว่าตอนนี้ภารกิจได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมหันไปมองไบร์ทเธอดูเกร็งไม่น้อยด้วยอาจจะเกรงกลัวราชินีแอมฟิไทร์ตไม่มากก็น้อย และยิ่งระหว่างทางพวกเราได้รับรู้เรื่องของ “โบล์ท บุตรแห่งเทพซุสที่ถูกสาปเป็นสุนัข” ด้วยแล้ว บางทีเธอคงอาจจะกลัวถูกสาปเป็นสัตว์ทะเลอะไรสักอย่างอยู่ก็เป็นได้ จนได้ยินเสียงพึมพำออกมาจากพี่สาวว่า “ช่วยโลกใบนี้ไว้ เท่านี้ก็จะไม่มีสงครามระหว่างเทพแล้วสินะ” ผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้น แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปให้เธอนอกจากยิ้มปลอบ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แม้จะเป็นการพบหน้ากับบิดาครั้งที่สองแต่ผมก็อดที่จะเกร็งไม่ได้เช่นกัน แม้คุณพ่อและราชินีแอมฟิไทรต์จะปรากฏกายด้วยร่างมนุษย์แต่ก็สวมใส่เครื่องแต่งกายอย่างเทพกรีกทำให้รู้สึกเหินห่างแปลก ๆ ผมควรจะคุกเข่าคุยกับคุณพ่อเหมือนในหนังอัศวินยุคกลาง หรือยืนคุยกันเฉย ๆ อย่างในซีรีย์เดอะคราวน์ก็พอ แล้วผมก็ค่อนข้างจะสับสนกับยศฐาบรรดาศักดิ์ของตัวเองอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นลูกพระราชาแม้จะเป็นบุตรนอกสมรสจะถือว่าทั้งผมและไบร์ทคือเจ้าชายเจ้าหญิงหรือเปล่า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แต่เพื่อไม่ให้เกิดเดดแอร์ผมจึงต้องกล่าวทักทายราชาและราชินีไปตามความสะดวกของตัวเอง “สวัสดีพ่อ สวัสดีครับคุณน้า เอ่อ.. ผมไม่รู้คำราชาศัพท์ มันต้องพูดยังไง” ผมพยายามหันไปมองไบร์ทเผื่ออีกฝ่ายจะรู้วิธีการรับมือ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “สวัสดีท่านพ่อและท่านราชินี” ไบร์ทกล่าว ดูเหมือนว่าเธอเองก็จะไม่รู้เรื่องพิธีรีตอง แถมสีหน้ายังคล้ายกับจะบอกว่า “รู้งี้ไม่มาก็ดี” อยู่กลาย ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เทพโพไซดอนกระแอมก่อนจะตรัส “เจ้าลูกพวกนี้นี่ เช่นนั้นข้าจับพวกเจ้าเข้าคอร์สเรียนวิชามารยาทชาววังตั้งแต่วันนี้แทนเลยดีไหม? ตามสบายเถอะไบร์ท เอลวิน ข้าและราชินีชินกับภาษาที่พวกเจ้าใช้ตอนสนทนากับกองไฟแล้ว ก่อนอื่นข้าต้องขอบคุณเจ้าทั้งสองคนนะลูกรัก รวมถึงเหล่าเพื่อน ๆ ของเจ้าที่ไม่ได้มาเยือนแอตแลนติสด้วย ที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากกันน่าดู”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ถึงคุณพ่อในมาดพระราชาจะดูเคร่งขรึมกว่าปกติจนทำให้ผมไม่ชิน อาจจะด้วยต้องวางมาดให้ดูมีอำนาจยิ่งใหญ่ให้สมกับเป็นผู้ปกครองผืนน้ำทั้งโลกใบนี้ต่อหน้าธารกำนัลก็ตามที นั่นเป็นสิ่งที่ผมเข้าใจได้ แต่ในเมื่อคุณพ่อกล่าวอย่างเป็นกันเองกับผมแล้วก็ทำให้อุ่นใจขึ้นมาได้มาก<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ก็ลำบากนิดหน่อย การตามหาตรีศูลนำมาคืนพ่อ ทำให้พวกเราได้เจอกับอสุรกายมากมายหลายประเภท” ไบร์ทกล่าวกับคุณพ่อน้ำเสียงแฝงไปด้วยความจิกกัด บอกตรง ๆ เลยว่าถ้าไม่ได้พ่อช่วยชีวิตไว้ในนาทีสุดท้ายผมก็คงมีอารมณ์กรุ่น ๆ ไม่ต่างจากไบร์ทด้วยเช่นกัน ผมไม่อยากจะพูดเลยว่าลำบากกันแค่ไหน คิดว่าต้องตายตั้งหลายหนด้วยซ้ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “แต่ว่าพ่อดูอารมณ์ดีแบบนี้แปลว่าจะไม่มีสงครามแล้วใช่ไหมครับ?” ผมถาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ถ้าตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว เป็นเรื่องที่ข้าเข้าใจผิดไปเองว่าสายเลือดแห่งซุสขโมยตรีศูลไป” เทพโพไซดอนตรัส คุณพ่อน่าจะรู้เรื่องราวการต่อสู้ที่เกาะผนึกอสุรกายจากโลมาที่ส่งสัญญาณเสียงออกไปทั่วโลก ซึ่งเป็นเรื่องดีที่ทำให้ผมไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องวันร้าย ๆ ที่เป็นตราบาปในวันนั้นออกมา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “แต่พวกเราก็ดีใจที่จะไม่มีสงครามบังเกิด พ่อรู้แล้วใช่ไหมคธุลฮูถูกปลดผนึกแล้วและดาบเธซีอุสเล่มนี้" ไบร์ทนำดาบล้ำค่าของวีรบุรุษออกมาเป็นเครื่องยืนยันในสิ่งที่พูดว่าเป็นเรื่องจริงทุกประการ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ทหารไซคลอปส์รับดาบจากไบร์ทส่งไปให้ราชาแห่งแอตแลนติส คุณพ่อมีสีหน้าหมองเศร้าเมื่อเห็นดาบเล่มนี้ในชั่ววินาทีหนึ่ง ก่อนที่ท่านจะส่งพลังบางอย่างไปที่ใบดาบจนเกิดแสงเรืองรองเป็นออร่าสีฟ้าชั่วขณะแล้วกลับกลายไปอยู่ในรูปลักษณ์ของแหวน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ดาบเล่มนี้เคยเป็นของเธซีอุส พี่ชายของพวกเจ้าเมื่อหลายร้อยหลายพันปีก่อน เขาต่อสู้แลกชีวิตเพื่อผนึกคธุลฮูเอาไว้ หากว่าเจ้านำดาบเล่มนี้มาก็แสดงว่าอสุรกายยักษ์ตนนั้นได้ตื่นขึ้นจากการหลับใหลแล้ว” โพไซดอนตรัสจบก็ส่งดาบ(แหวน)ให้ทหารไซคลอปส์เพื่อส่งคืนให้ไบร์ทอีกต่อหนึ่ง “ข้าเสริมพลังดาบเล่มนี้ให้เจ้าแล้ว เผื่อว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะได้นำไปใช้ต่อกรกับอสุรกายที่ร้ายแรงยิ่งกว่า” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             พอได้ยินว่าพี่ชายที่ชื่อ “เธซีอุส” สู้ตายเพื่อผนึกคธุลฮูเอาไว้ก็รู้สึกสำนึกผิดอย่างสุดหัวใจ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไซคลอปส์ในพระราชวังถึงแต่งกายคล้ายผู้พิทักษ์บนเกาะแห่งสายหมอก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “พ่อครับผมขอโทษ” ผมขอโทษคุณพ่อด้วยความจริงใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “มันเป็นความผิดของ” ไบร์ทคล้ายจะพูดอะไรออกมาแต่เธอก็หยุดไว้กลางคัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เทพโพไซดอนส่ายหน้าแล้วบอกผมว่าไม่ใช่ความผิดของผมที่ถูกหลอกให้คลายผนึกคธุลฮู “ผู้ที่ต้องชดใช้คือเทพชั่วร้ายของนอร์ส” แต่สีหน้าและแววตาเมื่อพูดถึงเทพชั่วร้ายที่น่าจะหมายถึง “โลกิ” กลับตรงกันข้าม ทำเอารู้สึกหนาวหลังว่าจะมีสงครามที่ยิ่งใหญ่กว่าเทพกรีกห้ำหั่นกันเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “พวกเจ้าหิวกันไหม ทานอะไรกันมาหรือยัง ชาวแอตแลนติสตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ที่เจ้าหญิงและเจ้าชายได้กลับมาเยือนแอตแลนติสอีกครั้งหลังจากที่พวกเขาไม่ได้มาเยี่ยมเยือนเสียนาน” ราชินีแอมฟิไทร์ตตรัสกับลูกนอกสมรสอย่างพวกผมอย่างมีเมตตา สมกับคำกล่าวลือว่าพระนางมีจิตใจอ่อนโยนตรงกันข้ามกับเทพีเฮร่า และจากคำตรัสทำให้ผมพอจะทราบสถานะของตัวเองมากขึ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แม้ผมจะเป็นห่วงเพื่อน ๆ แต่ตอนนี้ท้องก็หิวมาก น่าจะไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยง การทำภารกิจครั้งนี้สุ่มเสี่ยงจะเป็นโรคกระเพาะเสียเหลือเกิน องค์ราชินีตรัสว่าเพื่อนที่อยู่โรงแรมในเครือแอตแลนติสตอนนี้ปลอดภัยดีไม่ต้องเป็นห่วง ผมและไบร์ทจึงได้รับประทานอาหารชาววังกันได้อย่างสบายใจ อาหารที่ถูกจัดสรรมาเป็นอาหารทะเลสูตรชาววังแอตแลนติส ทำเอาผมตกใจนิดหน่อยที่ต้องรับประทานสิ่งมีชีวิตที่สามารถสนทนากับผมได้ด้วยภาษาที่เข้าใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ปลาใหญ่กินปลาเล็ก นั่นคือวัฏจักรของธรรมชาติ อาหารบนจานคือสัตว์ทะเลที่ถึงกำหนดสิ้นอายุขัย ชาวแอตแลนติสไม่เคยล่าเพื่อการเบียดเบียน” พระราชีนีตรัส ทำให้ผมสบายใจขึ้นนิดหน่อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แม้แรก ๆ จะทานไม่ค่อยลงแม้รสชาติของอาหารจะดีแค่ไหน แต่พอมีสุราเข้าปากผมก็เริ่มรับประทานอาหารได้มากขึ้นแล้วก็คุยจ้อกับคุณพ่อและคุณแม่เลี้ยงไม่หยุด ในเรื่องสัพเพเหระต่าง ๆ เกี่ยวกับตัวผม ส่วนไบร์ทแม้จะไม่ได้เข้าร่วมการสนทนามากนักแต่ผมก็เห็นว่าเธอเพลิดเพลินกับอาหารไม่น้อยไปกว่ากัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ถ้ามีเศษซากสัตว์ทะเลก็อยากจะนำกลับไปทำวิจัยได้หรือเปล่า” ไบร์ทกล่าวขึ้นทำเอาผมขำนิดหน่อย นึกว่าเธอจะมีความสุขกับรสชาติ แต่ที่ไหนได้กลับอยากวิจัยสัตว์ทะเลเสียอย่างนั้น แม้พวกเราจะเรียนปริญญามาในสายเดียวกัน แต่เรื่องความเป็นนักวิทยาศาสตร์ของพี่สาวคงมีมากจนผมเทียบไม่ติด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ราชินีกล่าวอนุญาตให้นำซากปลาหรืออาหารกลับไปได้แต่พระองค์ไม่อนุญาตให้จับปลาตัวน้อยในทะเลที่ยังไม่ถึงฆาตกลับไปทำวิจัย ผมจึงขอให้ห่ออาหารส่วนหนึ่งเก็บไปทานระหว่างการเดินทางด้วย เทพีแอมฟิไทร์ตพยักหน้ารับแต่กลับรับสั่งให้คนครัวไปทำอาหารชุดใหม่มาให้พวกผม พระนางใจดีเสียจนผมซึ้งใจ ขณะรับประทานอาหาร เทพโพไซดอนได้ส่งสัญญาณให้ข้ารับใช้นำหีบสมบัติมามอบให้พวกผมและยังมีรางวัลแก่ผู้ที่พักอยู่ที่โรงแรมบนบกเป็นค่าสินน้ำใจหรืออาจเรียกว่าค่าปลอบขวัญก็ได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จก็ได้เวลาลาจาก ราชินีแอมฟิไทร์ตชวนให้พวกผมอยู่เที่ยวต่อสองสามวันแล้วค่อยกลับ ผมก็อยากจะทำอย่างนั้นแต่ว่าผมดันมีเรื่องร้อนใจที่ค่ายฮาล์ฟบลัดที่ต้องกลับไปเคลียร์ จึงต้องปฏิเสธไปก่อน ไว้มีโอกาสหน้าที่ได้มาเยือนใหม่ผมคงไม่พลาดที่จะไปเดินชมสวนดอกไม้ทะเลที่ราชินีเคยตรัสชวน แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าโอกาสในการมาเยือนแอตแลนติสจะมีเป็นครั้งที่สองหรือไม่ก็ตาม ส่วนไบร์ทเธอยังไม่ค่อยสนิทใจกับชาวแอตแลนติสเท่าไร และแทบจะไร้ความผูกพันที่มีต่อคุณพ่อจึงขอปฏิเสธด้วยเช่นเดียวกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีแค่เดม่อนที่ตอบรับคำเชิญนั้นและขออยู่ฝึกพิเศษที่แอตแลนติส <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก่อนลาจากกันกลับเดม่อนไบร์ทได้มอบแหวนดาบเธเซอุสให้กับรุ่นน้องบ้านอะโฟรไดท์ที่น่าจะได้ใช้ประโยชน์จากอาวุธชนิดนี้มากที่สุด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมเข้าไปสวมกอดคุณพ่อโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายมียศฐาบรรดาศักดิ์อะไร ผมคิดแค่ว่าคนตรงหน้าคือบิดาผู้ให้กำเนิดผมขึ้นมา “ขอบคุณครับพ่อ ในที่สุดพ่อก็มาช่วยผม” ผมหวังมาตลอดว่าในการเดินทางครั้งนี้ให้คุณพ่อมาช่วยเหลือพวกผมบ้าง อย่างที่เทพีอะโฟรไดท์มาช่วยลูกชายของนาง และเทพอื่น ๆ ที่แอบยื่นมือเข้ามาไม่ว่าจะด้วยเหตุบังเอิญหรือว่าสงสารในความลำบากของพวกผมก็ตามที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เมื่อกล่าวคำร่ำลากันเรียบร้อยคุณพ่อก็มีรับสั่งให้เรือดำน้ำฮิปโปแคมปัสไปพวกผมถึงท่าน้ำที่โรงแรมในเครือแอตแลนติส เรือดำน้ำเรืองแสงสว่างจากเวทมนตร์ส่องให้เห็นจึงทำให้เห็นทิวทัศน์ใต้ท้องทะเลอันงดงามที่ไบร์ทเคยผ่านตามาแล้ว ทั้งดอกไม้ทะเลที่สวยงามและยังไม่ถูกทำลายไปจากการฟอกขาวครั้งใหญ่ ฝูงปลาที่แหวกว่ายกันไปมาอย่างอิสระภายใต้ผืนน้ำกว้างใหญ่ ผมรู้สึกเสียดายจริง ๆ นะที่ไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือลงมาด้วย <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             7.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เรือดำน้ำฮิปโปแคมปัสขึ้นมาถึงบริเวณท่าเรือของโรงแรมสุดหรู ถ้าไม่ได้มีเส้นสายผมคงไม่มีปัญญามาพักในโรงแรมหรูหราห้าดาวแบบนี้ได้อย่างแน่นอน บางทีเมื่อกลับไปค่ายผมควรจะถามคุณแม่เสียหน่อยว่ารู้ไหมว่าคุณพ่อมีกิจการในโลกมนุษย์ ผมและไบร์ทติดต่อล็อบบี้เพื่อให้พาไปยังห้องแขกวีไอพีที่เอมีลีพักผ่อนอยู่ และหลังจากที่เอมีเลียตื่นขึ้นมาพวกเราก็ปรึกษาแผนในการเดินทางกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมเสนอ “ถึงภารกิจจะจบแล้วแต่พวกเราต้องขับรถกลับไปที่นิวยอร์กกันเอง เอาไงดีเราเดินทางกันแบบมาราธอนดีไหม? ถ้าเช็คเอาต์ออกจากโรงแรมแล้วเดินทางตอน 9 โมง ผลัดกันขับรถ 3 กะ ไปถึงนิวยอร์กคงราว ๆ ตี 4 ของพรุ่งนี้ แล้วก็อาจจะพักงีบกันสักหน่อยค่อยเอารถไปคืนที่ศูนย์นิวยอร์กตอน 8 โมง จากนั้นค่อยขึ้นรถไฟฟ้ากลับไปที่ลองไอแลนด์ กว่าจะถึงค่ายก็ประมาณเที่ยงของวันที่ 30 เหนื่อยกันนิดนึงถ้าไม่อยากเสียเวลาเดินทางกลับเพิ่มเป็น 2 วัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ความคิดเห็นของไบร์ท “เดินทางมาราธอนเหรอ ไหวชิล แล้วกะแรกใครจะขับรถเอมีเลียไหม เธอได้พักผ่อนเต็มที่หรือเปล่าที่โรงแรม ยิ่งถึงเร็ว ยิ่งดีต่อตัวเรา ฉันเหนื่อยกับการทะเลาะกับอสุรกายแล้ว” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ส่วนเอมีเลียเธอไม่มีข้อโต้แย้งกับแผนการ เมื่อคืนเธอได้นอนหลับมาอย่างเต็มอิ่มแล้วชนิดที่ว่าขับรถกันไปตั้งแต่ไมอามี่ถึงนิวยอร์กรวดเดียวก็ยังไหว แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้เธอฝืนตัวเองมากเกินไปพวกเราจึงผลัดกันขับรถตามแผน <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             9.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หลังจากที่เอมีเลียรับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารก็เช็คเอาต์ออกจากโรงแรม แล้วเริ่มออกเดินทางกันโดยทันที มีเอมีเลียเป็นพลขับส่วนผมคอยดูแผนที่บอกทาง และมีไบร์ทที่นอนยาวอยู่บนฟูกนอนด้านหลัง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ออกเดินทางได้เลย นอนในนี้ให้เต็มอิ่มนะไบร์ทตี้ เดี๋ยวถึงนิวยอร์กพวกเราจะไม่ได้นอนในรถคันนี้แล้ว” บอกตรง ๆ ว่าผมอดแซวเธอไม่ได้ ถ้าคุณสังเกตเห็นสรรพนามเรียกชื่อที่เปลี่ยนไปก็เข้าใจถูกแล้ว การเดินทางครั้งนี้ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น ผมเรียกไบร์ทว่า “ไบร์ทตี้” เรียกเอมีเลียว่า “เอลี่” ส่วนผมก็ได้ชื่อเล่นมาว่า “ดีนนี่” มาคิดดูแล้วก็น่าใจหายที่การเดินทางครั้งนี้ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             12.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แวะรับประทานอาหารกลางวันที่จุดพักรถ เมืองเมลเบิร์น รัฐฟลอริด้า อาหารชาววังแอตแลนติสแม้จะเย็นแล้วแต่พอเอาเข้าไมโครเวฟของรถบ้านก็ยังอร่อยสุด ๆ ถือว่ากินฟรีไปอีกหนึ่งมื้อ <div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             15.30 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เปลี่ยนเวรขับรถที่ เมืองบรันวิก รัฐจอร์เจีย โดยผมเป็นคนขับ ส่วนเอมีเลียช่วยดูแผนที่การเดินทางสลับกับไปพักผ่อน การเดินทางราบรื่นดี <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             19.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             แวะเข้าไดร์ฟทรูร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดสำหรับมื้อเย็น จากนั้นก็วิ่งรถต่อไปตามเส้นทางหลวงหมายเลข 95 การเดินทางราบรื่นดี <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             22.30 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เปลี่ยนเวรขับรถที่ชานเมืองเอ็มโพเรีย รัฐเวอร์จิเนีย โดยมีไบร์ทรับหน้าที่เป็นคนขับรถ คู่กับเอมีเลียช่วยดูแผนที่ ผมได้ไปนอนหลับพักผ่อนที่นอนด้านหลัง การเดินทางถือว่าราบรื่นดี แต่เอมีเลียได้แจ้งภายหลังว่าระหว่างทางเกือบมีการปะทะกับมิโนทอร์ตัวหนึ่ง มันดูมีท่าทีลังเลที่จะจู่โจมแต่แล้วมันก็ตัดสินใจที่จะวิ่งหนีรถบ้านของเราหายเข้าป่าไป สันนิษฐานของผมจึงเริ่มชัดเจนขึ้นว่าอสุรกายที่มีระดับไม่สูงมากอาจไม่กล้าต่อกรกับเดมิก็อดที่พลังสูงกว่าถึง 3 คน นับว่ามันตัดสินใจได้ดีพวกเราจึงไม่ต้องเสียเวลา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ดูเหมือนยิ่งเข้าใกล้นิวยอร์กมากขึ้นเท่าไรอสุรกายที่พบเจอก็ยิ่งมีระดับที่ต่ำลงเรื่อย ๆ อาจเป็นเพราะในเมืองใหญ่ที่มีจำนวนประชากรสูงจึงทำให้จำนวนของอสุรกายลดต่ำลง และเป็นเขตการดูแลของเทพโอลิมปัสโดยตรง อสุรกายจึงถูกปราบปรามไปมากจนเหลือเพียงแต่ตัวที่ระดับเลเวลต่ำจนหลุดรอดการจัดการ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ขอจบบันทักของวันที่ 15 ไว้เพียงเท่านี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จบบันทึกของวันที่ 15<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล</div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หมายเหตุ: ข้อความตัวเอียงสีเทาเข้ม คือ "ข้อความอันเป็นเท็จ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">[ หน้ากระดาษลับที่ไม่ได้นำมารวมเล่มกับบันทึก ถูกเก็บไว้ที่ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ] <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             บันทึกของวันที่ 29 พฤษภาคม 2024<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เวลา ??? น. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             เดม่อนไม่ได้ลงมาที่แอตแลนติสกับไบร์ท เมื่อผมเจอเธอที่ท้องพระโรงไบร์ทได้แต่ยิ้มอ่อนแล้วบอกว่า “ทุกคนเทเธอไปหมด” อารีแอนน์ขอแยกตัวเพื่อไปทำภารกิจส่วนตัว เดม่อนถูกเมลูซีนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้จะทานอาหารเทพไปแล้วแต่ร่างกายของเขายังคงไม่ฟื้น เอมีเลียจึงจำเป็นต้องอยู่ดูแลเขาที่โรงแรมในเครือแอตแลนติส <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             7.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             หลังจากที่ผมกับไบร์ทกับขึ้นมาบนบกแล้วผมได้เจอกับเดม่อนมารอที่ล็อบบี้ด้านล่างพร้อมกับสัมภาระประจำตัว ผมดีใจที่เห็นเขาแข็งแรงดีแล้วจึงลืมสนใจสัมภาระเหล่านั้นไปเสียสนิท ไบร์ทคืนดาบเธซีอุสที่ตอนนี้ถูกจัดเก็บอยู่ในรูปลักษ์ของแหวนแก่เดม่อน จากนั้นเดม่อนก็พูดขึ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “กลับไปกันก่อน ผมรู้สึกว่าตัวผมมีเรื่องต้องไปสะสางกับใครบางคน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้ จากการที่อีกฝ่ายแยกตัวออกจากกลุ่มไปบ่อยครั้งทำให้ผมเริ่มจะปลงแล้วก็ได้แต่เคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย แม้จะรู้ว่าโลกภายนอกอันตรายแค่ไหนแต่ผมก็เชื่อใจในตัวของเดม่อนว่าสักวันเขาจะกลับมาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดได้อย่างปลอดภัย สถานที่ที่เดม่อนแจ้งว่าจะขอแยกตัวไปคือ “เมืองดีทรอยต์ รัฐมิชิแกน” ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องไปสะสางคืออะไร และมีอะไรอยู่ที่นั่น ก่อนลาจากกันเดม่อนได้ขอร้องกับผม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             “ถ้าหากลิเลียน่าถาม นายก็ช่วยบอกว่าผมปลอดภัยดี กำลังฝึกพิเศษอยู่ที่แอตแลนติส หากบอกแบบนี้ยัยฉลาดจะได้สบายใจ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมรับปากว่าจะช่วยปกปิดความจริงเรื่องนี้กับลิเลียน่าให้ และด้วยความที่เด็กบ้านอะธีน่าฉลาดเป็นกรดแล้วยังชอบอ่านหนังสือศึกษาบันทึกการเดินทางของเพื่อนร่วมค่าย ฉะนั้นผมจึงจำเป็นต้องเขียนข้อความอันเป็นเท็จลงในบันทึกที่ส่งมอบให้แก่คุณไครอน โดยความลับนี้รับรู้กันเพียงแค่ 3 คน แค่ผม ไบร์ท และเอมีเลีย  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ในอนาคตกระดาษแผ่นนี้อาจได้รับการเย็บเล่มลงไปในบันทึกการเดินทางภายหลัง หรือไม่มันก็อาจจะถูกเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะของผมไปจนกว่าที่เด็กโพไซดอนคนใหม่ที่เข้ามาในค่ายจะได้พบเจอ <span style="font-size: 11pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01">

<div id="boxdean02"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้จดบันทึกวันที่ 16<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(วันสุดท้ายของการเดินทาง)<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             [ 30 พฤษภาคม 2024 ] <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สวัสดีครับ ผม ดีน นีล จะเป็นผู้รับผิดชอบบันทึกของวันที่ 16 และเป็นการปิดการเดินทาง <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             5.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าไบร์ทกำลังขับรถบ้านเข้ามาในนิวยอร์ก ถนนหนทางดูคุ้นตาเสียจนอุ่นใจไปด้วย พวกเราต้องแวะปั๊มน้ำมันเพื่อเติมน้ำมันให้เต็มถังก่อนส่งคืนรถบ้านแก่บริษัทเช่ารถ พวกเราจึงตัดสินใจว่าจะพักกันที่ปั๊มน้ำมันแห่งนี้เลยเมื่อได้เวลาค่อยขับรถไปคืนที่ศูนย์เช่ารถ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่ก่อนหน้านั้นจำเป็นต้องเคลียร์ขยะออกจากรถให้หมดก่อน แล้วก็มาเห็นว่ารถที่ตะลุยมาตั้งแต่ทิศตะวันตกสุดของสหรัฐอเมริกามาจนทิศตะวันออกมีสภาพทรุดโทรมแค่ไหน ทั้งคราบดินโคลนต่าง ๆ ขยะมากมายที่ซุกไว้ในรถ ไหนจะริ้วรอยถลอกที่เกิดขึ้นบางจุดแต่ไม่ถึงขั้นบุบสลาย พวกเราไม่จำเป็นต้องล้างรถเอาไปคืน ส่วนรอยถลอกต่าง ๆ ถือว่าอยู่ในประกันไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเพิ่ม <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             9.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             บอกลารถบ้านที่ถือเป็นหนึ่งผู้ร่วมเดินทางกันมา 9 วัน การเคลียร์กับบริษัทเช่ารถเป็นไปด้วยดีแม้พนักงานรับรถจะดูอึ้ง ๆ เมื่อเห็นร่องรอยของการบุกน้ำลุยไฟมามากก็ตาม จะบอกว่าโชคดีก็ได้ที่ผมไม่ต้องเสียค่าปรับเพิ่มจนวงเงินบัตรเครดิตหมดแล้วต้องใช้ดอลลาร์ในหีบที่คุณพ่อให้มาชดใช้ค่าเสียหาย แต่กว่าจะออกจากศูนย์เช่ารถก็กินเวลาไปตั้งชั่วโมงนึง <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             10.00 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ออกจากศูนย์เช่ารถมาได้ผมก็ลองแกล้งแหย่คณะเดินทางว่า “เพื่อความรวดเร็วเราขึ้นแท็กซี่ของสามพี่น้องสีเทาดีไหม” เอมีเลียถามว่าคืออะไร ผมกับไบร์ทจึงอธิบายเธอไปว่าเป็นแท็กซี่ที่เร็วที่สุดในนิวยอร์ก หญิงสาวสายเลือดซุสบอกว่า “น่าสนใจ เอาสิ” แต่ผมกับไบร์ทแทบจะตะโกนคำว่า “ไม่” ออกมาพร้อม ๆ กัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ไม่เอาความเร็วเน้นความปลอดภัย จึงใช้การโดยสารรถไฟฟ้าจากสถานีนิวยอร์กเพนน์เพื่อกลับไปที่ค่ายฮาล์ฟบลัด เอมีเลียดูจะสนใจเทคโนโลยีทันสมัยบนรถไฟฟ้าเป็นอย่างมาก พวกเราใช้เวลาเดินทางกันประมาณ 2 ชั่วโมง 20 นาที ก็มาถึงริเวอร์เฮดลองไอแลนด์ <img src="https://i.imgur.com/SeUjzkh.png" width="550" _height="50" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             12.30 น. (เวลาโดยประมาณ) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             ถึงค่ายฮาล์ฟบลัดโดยสวัสดิภาพ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">             สุดท้ายที่อยากกล่าวเพื่อปิดท้ายบันทึกการเดินทางอย่างสวยงาม ผมต้องขอขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เจอตลอดการเดินทางไม่ว่าดีหรือร้าย (แม้บางอย่างจะไม่อยากกล่าวขอบคุณเลยก็ตาม) แต่นั่นถือเป็นประสบการณ์ที่สำคัญสำหรับผมและชาวคณะสำหรับบทเรียนสำคัญในการดำเนินชีวิตต่อไปในฐานะเดมิก็อดแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จบบันทึกของวันที่ 16<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล</div></div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01">

<div id="boxdean03">END CREDIT  <iframe width="200" height="140" src="https://www.youtube.com/embed/l8-v7ZnNB_c?autoplay=0&loop=1&playlist=l8-v7ZnNB_c" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" style="font-family: Sarabun; letter-spacing: normal; text-transform: none;"></iframe> [กดปิดเพลงด้านข้างกระทู้แล้วกดเล่น ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส] CAST (เรียงลำดับตามการออก) <img src="https://i.imgur.com/8wKOGOJ.png" border="0"> <img src="https://i.imgur.com/SCAQZ4m.png" width="600" _height="615" border="0"> </div></div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01"> </div></div><div id="boxdean01" style="text-align: center;">T o  B e  C o n t i n u e d ?</div><div id="boxdean01" style="text-align: center;"> </div><div id="boxdean01"> </div><div id="boxdean01" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/KH6drOM.png" border="0"> </div><div id="boxdean01" style="text-align: center;"> </div><div id="boxdean01" style="text-align: center;">สำเร็จภารกิจเดินทาง คำพยากรณ์บทแรก: ตรีศูลที่หายไป</div><div id="boxdean01" style="text-align: center;"> </div><div id="boxdean01" style="text-align: center;">รับรางวัลทีมจากโพไซดอน</div><div id="boxdean01" style="text-align: center;">80 ดรักม่า (/ส่งแยกรายคน/)</div><div id="boxdean01" style="text-align: center;">+แปลนเฮเฟตัส 1 แปลน และ หินตีบวกกับหินอัปเกรดอย่างละ  20 ก้อน </div><div id="boxdean01" style="text-align: center;"> <div align="center" style="outline-style: none;"> </div><div align="center" style="outline-style: none;"><table cellspacing="0" cellpadding="0" style="width:98%" class="t_table"><tbody><tr>
<td style="text-align: center;"> แจ้งรางวัลที่ต้องการรับของ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล +600 พลังใจ  +1 Level up <div align="center" style="outline-style: none;">+30 คะแนนบ้าน</div><div align="center" style="outline-style: none;">+200 เกียรติยศ และ </div><div align="center" style="outline-style: none;">+600 ความกล้าหาญ</div><div align="center" style="outline-style: none;">+1000 ศรัทธา +1 หัวใจ กับเทพโพไซดอน, เทพีแอมฟิไทรต์  HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point
 (สรุป รวมความสนิท +2 หัวใจ และ +25 ความโปรดปราน)</div></td>
<td style="text-align: center;"> แจ้งรางวัลที่ต้องการรับของ เดม่อน แคนเนลท์ +600 พลังใจ  +1 Level up <div align="center" style="outline-style: none;">+30 คะแนนบ้าน</div><div align="center" style="outline-style: none;">+200 เกียรติยศ และ </div><div align="center" style="outline-style: none;">+600 ความกล้าหาญ</div><div align="center" style="outline-style: none;">+1000 ศรัทธา +1 หัวใจ กับเทพโพไซดอน, เทพีแอมฟิไทรต์  HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point
 (สรุป รวมความสนิท +2 หัวใจ และ +25 ความโปรดปราน)</div></td>
<td style="text-align: center;"> แจ้งรางวัลที่ต้องการรับของ ไบร์ท เอมส์ +600 พลังใจ มอบให้สัตว์เลี้ยง +3 Level up <div align="center" style="outline-style: none;">+30 คะแนนบ้าน</div><div align="center" style="outline-style: none;">+200 เกียรติยศ และ </div><div align="center" style="outline-style: none;">+600 ความกล้าหาญ</div><div align="center" style="outline-style: none;">+1000 ศรัทธา +1 หัวใจ กับเทพโพไซดอน, เทพีแอมฟิไทรต์  HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point
 (สรุป รวมความสนิท +2 หัวใจ และ +25 ความโปรดปราน)</div></td>
</tr>
</tbody></table> </div></div><center style="">
</center><style type="text/css"> .box { width: 800px; padding: 10px; background:#000} .box2 { padding:3px; display:block; height:55px; width:800px; background:#000; -webkit-transition-duration:.8s; -moz-transition-duration:.8s; overflow:hidden;} .box2:hover {height: 1000px;} h01{ font-family:consolas; padding-top:1px; font-size:12px; color:#สีตัวหนังสือ; text-align:center; text-transform :uppercase; background:; letter-spacing:5px; height:20px; padding-left:6px; display:block; -moz-transition: 0.5s; -webkit-transition: 0.5s;} </style><style type="text/css"> .box { width: 100px; padding: 10px; background:#000} .box2 { padding:3px; display:block; height:50px; width:100px; background:#000; -webkit-transition-duration:.8s; -moz-transition-duration:.8s; overflow:hidden;} .box2:hover {height: 5000px;} h01{ font-family:consolas; padding-top:1px; font-size:12px; color:#สีตัวหนังสือ; text-align:center; text-transform :uppercase; background:; letter-spacing:5px; height:20px; padding-left:6px; display:block; -moz-transition: 0.5s; -webkit-transition: 0.5s;} </style>

Daemon โพสต์ 2024-5-31 16:36:14

Daemon โพสต์ 2024-6-20 08:21:57

หน้า: 1 [2]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver