จากกรุงปารีสลัดฟ้ามาถึงนิวยอร์ก เธอสาบานว่าตัวเองทำหน้าบึ้งตึงตรงข้ามกับเพื่อนร่วมทางที่นั่งใส่หูฟัง ฟังเพลงอย่างสบายใจมาตลอดทั้งทาง —- “ อย่างอแงไปหน่อยเลย ที่นั่นไม่ได้แย่หรอกน่า อายุเธอก็ตั้งเท่านี้แล้ว ออกมาใช้ชีวิตเองมันไม่แย่หรอก ” อาเธอร์ออกปากพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน ซึ่งนั่นทำให้คนฟังถึงกับต้องกรอกตาไปรอบใหญ่

“ ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาตั้งแต่ต้นแล้ว อาเธอร์ ” เนเรซ่าตอบกลับในระหว่างที่ใบหน้างามหันมองนอกกระจกรถที่กำลังเคลื่อนตัวไปตามเส้นถนนชานเมืองเพื่อนำพาเธอไปส่งยังสถานที่ลี้ลับที่ถูกกล่าวถึงในฐานะ ‘ ค่ายฮาร์ฟบลัด ’ สิ่งที่เนเรซ่ารู้จากอาเธอร์ในตอนนี้ถือเป็นข้อมูลโดด ๆ ที่จับใจความได้บ้าง แต่ก็ยังทำใจเชื่อได้ยาก อีกฝ่ายกล่าวอ้างว่าในตัวพวกเขามีสายเลือดของเทพไหลเวียนอยู่ และเมื่อถึงเวลา ทายาทของเทพทุกคนจะต้องเข้าร่วมกับค่ายฮาร์ฟบลัดเพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของการเป็นครึ่งเทพ

นานมากแล้วที่เธอไม่ได้มานิวยอร์ก เดิมทีเนเรซ่าเกิดและโตที่อเมริกา ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่ที่บอสตัน สลับวนเวียนอยู่กับนิวยอร์ก และจบลงด้วยการข้ามทวีปไปไกลถึงฝรั่งเศส ไม่แน่ว่าอย่างน้อยการได้กลับมาเยือนถิ่นบ้านเกิดในครั้งนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าที่เธอคาดไว้ แต่ยังไงมันก็คงเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอถูกตาตัวแสบอย่าง ‘ อาเธอร์ ’ อุ้มขึ้นบ่าและลักพาตัวมาอย่างอุกอาจอยู่ดี

“ อย่าทำเหมือนอาลัยอาวรนักสิ เขาไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นด้วยซ้ำ ” ครึ่งเทพหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยยามที่พูดถึงบุคคลที่สามอีกครั้ง เขายังนึกเคืองไม่หาย หากต้องพูดถึงเอเดรียน เฮนลาดิสที่หลังจากอีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะพาตัวหญิงสาวข้างกายไปที่ไหน ทางนั้นก็ทำเพียงแค่ส่งสติกเกอร์ตอบกลับภายในช่องแชทแบบที่ไม่รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงเลยแม้แต่นิด “ เขาเป็นพ่อประสาอะไรกัน ”

จากที่ร่วมทางด้วยกันมานานอย่างน้อยความเห็นนี้ของอาเธอร์ก็พอจะเข้าหูเธออยู่บ้าง เนเรซ่าคงไม่ได้ทะยานอยากได้รับความรักความสนใจราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวตัวจริง แต่อย่างน้อยมันคงดีกว่านี้ถ้าเอเดรียนให้ความร่วมมือในการเป็นป่ะป๊าที่น่ารักของลูกสาวคนโตในสายตาคนอื่นเขาซะบ้าง “ นายเป็นคนพูดเองว่าเขาคงสบายใจถ้ารู้ว่าฉันจะไปที่ค่าย ทำไมตอนนี้กลับคำซะแล้วล่ะ ”

“ ก็ฉันไม่นึกว่าเขาจะสบายใจขนาดนี้ ไม่มีเวลาให้ลากันด้วยซ้ำแต่ก็ยังดูปกติดี ฉันล่ะทึ่งจริง ๆ ” เสียงบ่นกระปอดกระแปดของอาเธอร์ยังคงดังไปเรื่อยตลอดการเดินทางจากถนนหลักแสนยืดยาว ก่อนจะจบลงที่การมาถึง ‘ ประตูค่าย ’ ที่อีกฝ่ายพูดถึงจริง ๆ

ประตูหินอ่อนโค้งมนเป็นทรงสวยราวกับว่ากำลังหลุดเข้าไปภายในยุคกรีกโบราณตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหน้า รถคันสวยของอาเธอร์จอดลงก่อนที่จะถึงซุ้มประตูนั้น “ ฉันไม่ลงไปนะ ” การบอกลากระทันหันของอาเธอร์ทำให้เธอหันขวับกลับไปมองทางผู้ที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับพร้อมด้วยการเบิกตาขึ้นเป็นคำถามว่า ‘ นายพูดว่าไงนะ ? ’

“ โทษทีคนสวย ฉันไม่มีความจำเป็นให้ต้องอยู่ที่ค่าย แค่มาส่งเธอได้อย่างปลอดภัยนั่นก็เสร็จหน้าที่ฉันแล้ว ” เขาเอนหลังพิงไปกับเบาะนั่งพลางหันหน้ามามองที่ตุ๊กตาหน้ารถแสนสวยที่กำลังจะต้องแยกย้ายจากกัน “ ฉันยังมีสาว ๆ ในเมืองให้ต้องไปหาน่ะ อย่าว่ากันนะ ”

โอเค หมอนี่ไร้สาระสุด ๆ

กำปั้นเล็ก ๆ ของเนเรซ่าชกเข้าที่ข้างไหล่ของอาเธอร์เบา ๆ แต่ตัวผู้ที่ได้รับหมัดก็กลับแสร้งทำเป็นส่งเสียงโอดโอยจนน่าหมั่นไส้ เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์สว่างทำได้แค่กรอกตาด้วยความรำคาญ ยังไงเธอก็ไม่มีสัมภาระมากมายให้อีกฝ่ายต้องช่วยถือ บางทีการแยกย้ายตั้งแต่ตรงนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่แย่

ลูกสาวคนโตของบ้านเฮนลาดิสเปิดประตูลงจากรถ และทันทีที่ตัวเธอยืนพ้นเขตประตู สาบานเลยว่าเนเรซ่าสัมผัสได้ถึงสายตามากมายหลายคู่ที่หันมามองด้วยความสนอกสนใจในตัวเธอ ดังนั้นเมื่อตั้งสติได้ ดวงเนตรสีฟ้าครามสอดส่องรอบบริเวณเท่าที่ตัวเองพอจะเห็น ก่อนที่เธอจะโน้มตัวลงไปพูดกับคนในรถอีกครั้ง

“ นายเป็นเพื่อนร่วมทางและผู้นำทางที่แย่มาก อาเธอร์ ”

“ แต่ก็ขอบคุณ .. ไว้เจอกัน ”

หนุ่มหน้ามนคนครึ่งเทพที่ได้ฟังแบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาระบายยิ้มวางใจเมื่อได้เห็นว่าตัวเองสามารถนำว่าที่เพื่อนร่วมค่ายมาส่งถึงที่ได้อย่างปลอดภัย “ ฉันชอบสาวปากไม่ตรงกับใจนะ ”

ปัง !

ไม่ทันให้ได้ฝากฝังอะไรเพิ่ม ทันทีที่เนเรซ่าได้ยินประโยคตอบกลับ เธอก็ชักตัวออกมาให้พ้นเขตประตูรถ และฟาดมือปิดประตูเสียงดังแบบที่ไม่ถนอมน้ำใจเจ้าของรถเลยสักนิด เผอิญว่าอาเธอร์ที่ร่วมทางกับเธอมาตลอดทั้งวันก็เป็นพวกจอมยียวนที่พอใจกับอะไรแปลก ๆ เขาเลยได้แต่หัวเราะ ก่อนที่จะบีบแตรเรียกความสนใจจากหญิงสาวให้หันกลับมาที่เขาอีกครั้ง และชะโงกหน้าออกจากหน้าต่างรถเพื่อตะโกนฝากฝังใจความสำคัญ

“ เธอต้องไปที่บ้านใหญ่ โอเคไหมเนเรซ่า ! บ้ า น ใ ห ญ่ ไปหาคุณไครอน ที่นั้นเขาจะช่วยตอบคำถามของเธอได้ทุกอย่าง ”

“ แล้วก็ไว้เจอกัน คนสวย หนหน้าอย่าลืมมาบอกล่ะว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ฉันจะได้ยกสินสอดไปขอได้ถูกคน !! ”

ถ้านี่เป็นนิยายรักประโลมโลก ตอนจบของเรื่องนี้คงไม่พ้นเธอที่หันไปทำหน้าหวานซึ้งและอาลัยในการจากลา แต่น่าเสียดายที่ชีวิตจริงมันไม่ได้ใจดีกับสิ่งมีชีวิตที่ชื่ออาเธอร์ขนาดนั้น

เนเรซ่าไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง สิ่งเดียวที่เธอทำนั้นคือการยกมือข้างนึงขึ้นชูนิ้วกลางแบบที่ไม่ได้ชี้เจาะจงไปยังใคร สร้างเสียงหัวเราะให้ระเบิดไปทั่วทั้งบริเวณประตูค่าย พร้อมกับข่าวลือในแวดวงสมาชิกฮาร์ฟบลัดที่แพร่กระจายอย่างว่องไวถึงการปรากฏตัวของว่าที่สาวเฟียสประจำค่ายคนใหม่ที่น่าจดจำไปอีกนาน