[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

God โพสต์ 2024-2-23 00:30:35

Daemon โพสต์ 2024-2-26 01:13:15

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2024-2-26 16:40 
<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel+Decorative:wght@400;700;900&display=swap')
</style>
<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Anuphan:wght@100..700&display=swap')
</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Daemon01 {
border-radius: 30px;
border: 0px double #8e104f;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/VA4lYjH.png");}
</style>

<style>
#Daemon02 {
width: 800px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon03 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
border: 0px double #C0C0C0 ;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C00px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<div id="Daemon01">

 
<div id="Daemon03">
 Camp Half-Blood 
 
</div>
 
<div id="Daemon02">
 

<div align="left">

<dd>

เราใช้เวลากว่าชั่วโมงเศษ ๆ กับการขับรถขึ้นทางด่วนเพื่อออกนอกแมนฮัตตัน ก่อนจะขับชิลด์ ๆ ตามถนนมาลองไอส์แลนด์ ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าค่ายเลือดผสมที่ ๆ ฉันกำลังจะไปจะอยู่ในพื้นที่ชนบทของนิวยอร์ก ก่อนคิงจะจอดรถ           "เราถึงแล้ว นายเดินไปต่ออีกนิดไม่ไกลจะเจอชุ้มโค้งประตูทางเข้า ตรงนั้นสังเกตได้ง่าย เนินที่มีต้นสนคลุมด้วยหนังแกะทองคำสว่างไสว" คิงบอกกล่าว เขาต้องรีบพารถไปคืน            "งืม โอเครครับ ขอบคุณ" เดม่อนตอบรับอีกฝ่าย ก่อนเขาจะลงจากรถเดินไปยังทิศที่คิงแนะนำ          เดม่อนเดินไปพลางเพลิดเพลินกับทัศนีย์ภาพเนินฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ที่นี่อุดมสมบูรณ์และเขียวขจี อากาศก็บริสุทธิ์อีกด้วย เขาไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ในแมนฮัตตันเลย นอกจากตึกสูงมากมายและถนนคอนกรีต มลพิษจากรถ นี่หรือเปล่านะที่พ่ออยากจะพูดกับผมก่อนเขาตาย ผมคิดในใจ</dd><dd><div style="text-indent: 45px;">เดม่อนเดินไปตามถนนดินแดน ก่อนเขาสังเกตเห็นซุ้มโค้งเขียนด้วยภาษากรีกโบราณ 'Camp Half-Blood' </div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;">"ที่นี่สินะที่ ๆ ปลอดภัย" เดม่อนพูดขึ้นอ่านชื่อป้าย "ค่ายฮาล์ฟบลัด... ชื่อตรงตัว"</div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;">เขาพูดก่อนเดินเข้าไป เขาสงสัยจริง ๆ ว่ามนุษย์เห็นพื้นที่ตรงนี้เป็นอะไรกันนะ ในเมื่อมันเปิดโล่งขนาดนี้ แต่มีบ้านพักเรียงกันมากมาย และอาคารหลายหลังข้างล่างเนิน </div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;">เดม่อนยืนมองจากเนินฮาล์ฟบลัด วิวทัศน์มองค่ายจากด้านบนก็นับว่าสวยใช้ได้</div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;"> </div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;"> สำหรับตอนนี้เขาไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลมากนัก เดินไปพร้อมกับเสพบรรยากาศธรรมชาติรอบตัว ระหว่างทางพบเห็นเด็ก ๆ หลายคน บ้างก็เพิ่งอายุ 12 ดูเหมือนพวกเขาจะมาถึงที่นี่ก่อนฉันอีก เขาถามไถ่คนหนึ่งที่ใส่เสื้อยืดสีส้ม เขาบอกให้ฉันไปพบไครอนก่อนถ้ามาครั้งแรก ฉันรู้สึกคุ้นชื่อไครอน พยายามนึกว่าเคยได้ยินเขาที่ไหน</div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;">'ปิงโก' ฉันพอนึกออกแล้ว ที่แท้ไครอนคนนี้คือคนที่ฝึกวีรบุรุษในตำนานกรีกนี่เอง </div></dd><dd><div style="text-indent: 45px;">"ฉันมาแล้วค่ายฮาล์ฟบลัด" เดม่อนพูดเสียงดังก่อนเดินไปยังบ้านใหญ่</div></dd><dd> </dd></div></div>
 

</div></div><style type="text/css" name="editorpostbg">body{background-image:url("static/image/postbg/bg11.png");}</style>

Feria โพสต์ 2024-2-27 13:08:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Feria เมื่อ 2024-2-27 13:10 <div class="btpsta-1" style="outline-color:#CD7F63"><div class="btpsta-1flower"><div class="btpsta-1ic"></div></div><div class="btpsta-1title">Play it coolFeriaHayes time</div><div class="btpsta-1post">ในที่สุดเฟเรียก็เดินทางมาถึงยังค่ายฮาล์ฟบลัดที่อยู่ในประเทศอเมริกาเสียสักที ถึงจะเสียเวลาเดินทางโดยเครื่องบินที่สุดแสนจะยาวนานไปเสียสักหน่อยก็เถอะนะ </div><div class="btpsta-1post">"ที่นี่คือ..."</div><div class="btpsta-1post">"ค่ายฮาล์ฟบลัด สถานที่ที่ร่วมเหล่าลูกครึ่งเทพไว้ด้วยกันน่ะ"</div><div class="btpsta-1post">"ถ้างั้นทุกคนที่นี่ก็เป็นเหมือนเราเหรอคะ ทำไมถึง..."</div><div class="btpsta-1post">ด้วยความกังวลที่ได้ย่างก้าวเข้ามาในสถานที่ที่เธอไม่รู้จัก แถมก็รู้สึกถึงสายตาที่พากันมองเธอมา  บางคนก็จับกลุ่มคุยกัน เลยทำให้เฟเรียถึงกับหยิบเฮคโฟนที่อยู่ที่คอมาสวมไว้ จนพี่มาร์ธ่าขำ </div><div class="btpsta-1post">"ไม่เป็นไรหรอกน่า ทุกคนเขาแค่อยากรู้ว่าเด็กค่ายคนใหม่เป็นคนแบบไหนเท่านั้นเอง"</div><div class="btpsta-1post">"จริงนะ"</div><div class="btpsta-1post">เสียงหัวเราะของพี่มาร์ธ่าทำให้สาวน้อยชาวสเปนคนนี้คลายความกังวลลง และถอดเฮคโฟนมาพาดที่คอเหมือนเดิม ก่อนที่จะมีเด็กชาวค่ายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ</div><div class="btpsta-1post">"ไงเพื่อนใหม่ ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดนะ"</div><div class="btpsta-1post">"อะ เออ...ค่ะ เฟเรีย เฮย์สค่ะ ยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ อะ เออ..."</div><div class="btpsta-1post">"เฟเรียยังตื่นเต้นอยู่น่ะอย่าถือสาเลยนะ"</div><div class="btpsta-1post">"โธ่~ขอโทษด้วยนะคะ"</div><div class="btpsta-1post">"ไม่เป็นไร ๆ พึ่งมาใช่ไหมล่ะ อย่าลืมไปรายงานตัวที่บ้านใหญ่ทางนู่นด้วยล่ะ"</div><div class="btpsta-1post">เด็กคนนั้นชี้ไปทางบ้านหลักใหญ่หลังหนึ่งที่น่าจะเป็นบ้านใหญ่ตามที่อีกฝ่ายบอก นั่นคงเป็นจุดหมายต่อไปของเธอแล้ว</div><div class="btpsta-1post">"ฉันต้องไปทำงานต่อแล้ว อยู่ที่นี่ก็ค่อย ๆ ปรับตัวไปแล้วกันนะเฟเรีย บาย"</div><div class="btpsta-1post">"ค่ะ จะพยายามนะคะ"</div><div class="btpsta-1post">ว่าแล้วเธอก็ตัดสินใจเดินทางไปยังบ้านใหญ่ตามคำของเพื่อนชาวค่ายคนนั้นทันทีอย่างไม่รอช้า</div></div><a href="https://bettyleg.tumblr.com/" class="bta-cr">bettyleg</a>

<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Roboto+Condensed&display=swap" rel="stylesheet">
<style>@font-face {font-family: 'Hugiller'; src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0');src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0') format('truetype'); font-weight: normal;font-style: normal;}.btpsta-1{width: 75%; border:1px solid #ddd; background:#fefefe; border:15px solid #fafafa; margin:10px auto; outline:1px solid #58ADB9; outline-offset:-15px;} .btpsta-1title{margin:0px 20px 20px; text-align:center;}.btpsta-1title b{font-family: 'Hugiller'; font-size:30px; color:#58ADB9; display:block; line-height:18px;}.bta-cr{width:380px; margin:-5px auto 20px; text-align:center; font-size:8px; text-transform:uppercase; text-decoration:none; color:#888; background:#fff; border:1px solid #ddd; height:18px; display:flex; align-items:center; justify-content:center;}.btpsta-1post{margin:10px 30px 40px; font-size:12px; text-align:justify; color:#888; line-height:18px;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;}.btpsta-1title > span{font-size:10px; color:#888;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;} .btpsta-1title > span > i{font-size:6px; padding:0px 5px; color:#58ADB9;}.btpsta-1flower{display:flex; align-items:center; justify-content:center; height:100px; position:relative; padding:30px 0px 10px;} .btpsta-1flower > div {position:absolute; width:70px; height:70px; border-radius:100px; display:flex; align-items:Center; justify-content:center; border:1px solid #ddd; overflow:hidden; background:#fbfbfb} .btpsta-1flower>div>i{position:relative; font-size:20px;animation: btpsta-1flower 8s infinite; color:#58ADB9;} @keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}.btpsta-1flower>div>i{-webkit-animation: btpsta-1flower 8s infinite;-moz-animation:btpsta-1flower 8s infinite; -o-animation:btpsta-1flower 8s infinite;}@-moz-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-webkit-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-o-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}</style>

Denista โพสต์ 2024-2-27 21:33:06

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-2-27 23:06 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/0C7ZnDN.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

 <img width="550" src="https://i.imgur.com/TLUy7eN.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="450" border="0">
 

CAMP GATE 
 
<div align="left">


จากกรุงปารีสลัดฟ้ามาถึงนิวยอร์ก เธอสาบานว่าตัวเองทำหน้าบึ้งตึงตรงข้ามกับเพื่อนร่วมทางที่นั่งใส่หูฟัง ฟังเพลงอย่างสบายใจมาตลอดทั้งทาง —- “ อย่างอแงไปหน่อยเลย ที่นั่นไม่ได้แย่หรอกน่า อายุเธอก็ตั้งเท่านี้แล้ว ออกมาใช้ชีวิตเองมันไม่แย่หรอก ” อาเธอร์ออกปากพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน ซึ่งนั่นทำให้คนฟังถึงกับต้องกรอกตาไปรอบใหญ่
 
“ ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาตั้งแต่ต้นแล้ว อาเธอร์” เนเรซ่าตอบกลับในระหว่างที่ใบหน้างามหันมองนอกกระจกรถที่กำลังเคลื่อนตัวไปตามเส้นถนนชานเมืองเพื่อนำพาเธอไปส่งยังสถานที่ลี้ลับที่ถูกกล่าวถึงในฐานะ ‘ ค่ายฮาร์ฟบลัด ’ สิ่งที่เนเรซ่ารู้จากอาเธอร์ในตอนนี้ถือเป็นข้อมูลโดด ๆ ที่จับใจความได้บ้าง แต่ก็ยังทำใจเชื่อได้ยาก อีกฝ่ายกล่าวอ้างว่าในตัวพวกเขามีสายเลือดของเทพไหลเวียนอยู่ และเมื่อถึงเวลา ทายาทของเทพทุกคนจะต้องเข้าร่วมกับค่ายฮาร์ฟบลัดเพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของการเป็นครึ่งเทพ
 
นานมากแล้วที่เธอไม่ได้มานิวยอร์ก เดิมทีเนเรซ่าเกิดและโตที่อเมริกา ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่ที่บอสตัน สลับวนเวียนอยู่กับนิวยอร์ก และจบลงด้วยการข้ามทวีปไปไกลถึงฝรั่งเศส ไม่แน่ว่าอย่างน้อยการได้กลับมาเยือนถิ่นบ้านเกิดในครั้งนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าที่เธอคาดไว้ แต่ยังไงมันก็คงเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอถูกตาตัวแสบอย่าง ‘ อาเธอร์ ’ อุ้มขึ้นบ่าและลักพาตัวมาอย่างอุกอาจอยู่ดี
 
“ อย่าทำเหมือนอาลัยอาวรนักสิ เขาไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นด้วยซ้ำ ” ครึ่งเทพหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยยามที่พูดถึงบุคคลที่สามอีกครั้ง เขายังนึกเคืองไม่หาย หากต้องพูดถึงเอเดรียน เฮนลาดิสที่หลังจากอีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะพาตัวหญิงสาวข้างกายไปที่ไหน ทางนั้นก็ทำเพียงแค่ส่งสติกเกอร์ตอบกลับภายในช่องแชทแบบที่ไม่รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงเลยแม้แต่นิด “ เขาเป็นพ่อประสาอะไรกัน ”
 
จากที่ร่วมทางด้วยกันมานานอย่างน้อยความเห็นนี้ของอาเธอร์ก็พอจะเข้าหูเธออยู่บ้าง เนเรซ่าคงไม่ได้ทะยานอยากได้รับความรักความสนใจราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวตัวจริง แต่อย่างน้อยมันคงดีกว่านี้ถ้าเอเดรียนให้ความร่วมมือในการเป็นป่ะป๊าที่น่ารักของลูกสาวคนโตในสายตาคนอื่นเขาซะบ้าง “ นายเป็นคนพูดเองว่าเขาคงสบายใจถ้ารู้ว่าฉันจะไปที่ค่าย ทำไมตอนนี้กลับคำซะแล้วล่ะ ”
 
“ ก็ฉันไม่นึกว่าเขาจะสบายใจขนาดนี้ ไม่มีเวลาให้ลากันด้วยซ้ำแต่ก็ยังดูปกติดี ฉันล่ะทึ่งจริง ๆ ” เสียงบ่นกระปอดกระแปดของอาเธอร์ยังคงดังไปเรื่อยตลอดการเดินทางจากถนนหลักแสนยืดยาว ก่อนจะจบลงที่การมาถึง ‘ ประตูค่าย ’ ที่อีกฝ่ายพูดถึงจริง ๆ
 
ประตูหินอ่อนโค้งมนเป็นทรงสวยราวกับว่ากำลังหลุดเข้าไปภายในยุคกรีกโบราณตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหน้า รถคันสวยของอาเธอร์จอดลงก่อนที่จะถึงซุ้มประตูนั้น “ ฉันไม่ลงไปนะ ” การบอกลากระทันหันของอาเธอร์ทำให้เธอหันขวับกลับไปมองทางผู้ที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับพร้อมด้วยการเบิกตาขึ้นเป็นคำถามว่า ‘ นายพูดว่าไงนะ ? ’
 
“ โทษทีคนสวย ฉันไม่มีความจำเป็นให้ต้องอยู่ที่ค่าย แค่มาส่งเธอได้อย่างปลอดภัยนั่นก็เสร็จหน้าที่ฉันแล้ว ” เขาเอนหลังพิงไปกับเบาะนั่งพลางหันหน้ามามองที่ตุ๊กตาหน้ารถแสนสวยที่กำลังจะต้องแยกย้ายจากกัน “ ฉันยังมีสาว ๆ ในเมืองให้ต้องไปหาน่ะ อย่าว่ากันนะ ”
 
โอเค หมอนี่ไร้สาระสุด ๆ
 
กำปั้นเล็ก ๆ ของเนเรซ่าชกเข้าที่ข้างไหล่ของอาเธอร์เบา ๆ แต่ตัวผู้ที่ได้รับหมัดก็กลับแสร้งทำเป็นส่งเสียงโอดโอยจนน่าหมั่นไส้ เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์สว่างทำได้แค่กรอกตาด้วยความรำคาญ ยังไงเธอก็ไม่มีสัมภาระมากมายให้อีกฝ่ายต้องช่วยถือ บางทีการแยกย้ายตั้งแต่ตรงนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่แย่
 
ลูกสาวคนโตของบ้านเฮนลาดิสเปิดประตูลงจากรถ และทันทีที่ตัวเธอยืนพ้นเขตประตู สาบานเลยว่าเนเรซ่าสัมผัสได้ถึงสายตามากมายหลายคู่ที่หันมามองด้วยความสนอกสนใจในตัวเธอ ดังนั้นเมื่อตั้งสติได้ ดวงเนตรสีฟ้าครามสอดส่องรอบบริเวณเท่าที่ตัวเองพอจะเห็น ก่อนที่เธอจะโน้มตัวลงไปพูดกับคนในรถอีกครั้ง
 
“ นายเป็นเพื่อนร่วมทางและผู้นำทางที่แย่มาก อาเธอร์ ”
 
“ แต่ก็ขอบคุณ .. ไว้เจอกัน ”
 
หนุ่มหน้ามนคนครึ่งเทพที่ได้ฟังแบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาระบายยิ้มวางใจเมื่อได้เห็นว่าตัวเองสามารถนำว่าที่เพื่อนร่วมค่ายมาส่งถึงที่ได้อย่างปลอดภัย “ ฉันชอบสาวปากไม่ตรงกับใจนะ ”
 
ปัง !
 
ไม่ทันให้ได้ฝากฝังอะไรเพิ่ม ทันทีที่เนเรซ่าได้ยินประโยคตอบกลับ เธอก็ชักตัวออกมาให้พ้นเขตประตูรถ และฟาดมือปิดประตูเสียงดังแบบที่ไม่ถนอมน้ำใจเจ้าของรถเลยสักนิด เผอิญว่าอาเธอร์ที่ร่วมทางกับเธอมาตลอดทั้งวันก็เป็นพวกจอมยียวนที่พอใจกับอะไรแปลก ๆ เขาเลยได้แต่หัวเราะ ก่อนที่จะบีบแตรเรียกความสนใจจากหญิงสาวให้หันกลับมาที่เขาอีกครั้ง และชะโงกหน้าออกจากหน้าต่างรถเพื่อตะโกนฝากฝังใจความสำคัญ
 
“ เธอต้องไปที่บ้านใหญ่ โอเคไหมเนเรซ่า ! บ้ า น ใ ห ญ่ ไปหาคุณไครอน ที่นั้นเขาจะช่วยตอบคำถามของเธอได้ทุกอย่าง ”
 
“ แล้วก็ไว้เจอกัน คนสวย หนหน้าอย่าลืมมาบอกล่ะว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ฉันจะได้ยกสินสอดไปขอได้ถูกคน !! ”
 
ถ้านี่เป็นนิยายรักประโลมโลก ตอนจบของเรื่องนี้คงไม่พ้นเธอที่หันไปทำหน้าหวานซึ้งและอาลัยในการจากลา แต่น่าเสียดายที่ชีวิตจริงมันไม่ได้ใจดีกับสิ่งมีชีวิตที่ชื่ออาเธอร์ขนาดนั้น
 
เนเรซ่าไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง สิ่งเดียวที่เธอทำนั้นคือการยกมือข้างนึงขึ้นชูนิ้วกลางแบบที่ไม่ได้ชี้เจาะจงไปยังใคร สร้างเสียงหัวเราะให้ระเบิดไปทั่วทั้งบริเวณประตูค่าย พร้อมกับข่าวลือในแวดวงสมาชิกฮาร์ฟบลัดที่แพร่กระจายอย่างว่องไวถึงการปรากฏตัวของว่าที่สาวเฟียสประจำค่ายคนใหม่ที่น่าจดจำไปอีกนาน

</div>
 
 
</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}

</style>

Mazikeen โพสต์ 2024-2-27 23:54:57

               หลังจากเรื่องราวคราวนั้นที่เมซิคินเห็นชายขาแพะและชายตาเดียวปรากฏตัวที่ห้องโถงในบ้านของเธอ เธอจึงได้รู้ความจริงว่าเธอเป็นใคร พวกเขาเป็นใคร และโรคตาฝาดหูแว่วที่เธอกล่อมให้ตัวเองเชื่อแบบนั้นมรตลอดนั้นไม่มีอยู่จริง
               ความจริงแล้วพวกเขาคือสิ่งมีชีวิตในตำนานที่เธอเคยเห็นผ่านตาในตำรามาก่อน และเธอก็เป็นหนึ่งในบุคคลนั้น.. มนุษย์ครึ่งเทพ
                  มนุษย์ครึ่งเทพ ?
               มีชีวิตอยู่มาสิบเก้าปี เธอเพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอเพียงแต่ว่าเธอไม่คิดอยากจะยอมรับมันก็เท่านั้นเอง..
               ชายขาแพะกล่อมแม่กับน้าสาวของเมซิคินให้ปล่อยตัวเธอไปเสียที การอยู่ในโลกภายนอกนานขนาดนี้มีความเสี่ยงสููงมาก เขาใช้เวลาอยู่ในห้อง พยายามพูดกล่องถึงความเป็นไปได้ในการเสียชีวิตของเธออยู่นานสองนาน จนในที่สุดแม่ก็ใจอ่อนยอมปล่อยเธอไป ปล่อยให้เธอไปเผชิญหน้ากับโชคชะตา.. ปล่อยให้เธอไปอยู่ในที่ใหม่ที่เรียกว่า
ค่ายฮาล์ฟบลัด
               มันคือที่ไหนเธอก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันอยูู่ในที่ๆ เธอไม่เคยไปมาก่อน ชั่วชีวิตนี้เธอเคยอยู่แค่ในที่ของเธอเท่านั้น ทว่าชายขาแพะบอกเธอว่าถ้าอยากรักษาชีวิตของตัวเองรวมถึงคนที่เธอรัก เมซิคินจำเป็นต้องเดินทางไปยังค่าย เพราะมันจะช่วยปกป้องตัวเธอและคนรอบข้าง
               ทันทีที่แม่ของเธอพยักหน้าอนุญาตให้เธอไปไกลถึงต่างประเทศ ชายขาแพะไม่รอช้า เขาพาเธอออกเดินทางทันที ไม่มีแม้แต่เวลาทำใจหรือเวลาบอกลา
               หลายชั่วโมงที่เดินทาง เขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าเนินแห่งหนึ่ง เมซิคินไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาหยุดอยู่ในที่ๆ ไม่มีแม้แต่จุดปักหมุดบนแผนที่ ทว่าเมื่อมนต์บังตาคลาย (เขาเรียกมันว่าอย่างนั้น) หญิงสาวก็มองเห็นประตูโค้งขนาดใหญ่ ชายขาแพะชี้ไปทางประตูบานนั้น
               "เข้าไปสิ" เขาเอ่ย
               เมซิคินขมวดคิ้ว "แล้วคุณไม่เข้าไปด้วยเหรอ"
               "ไม่ล่ะ" เขาส่ายหน้า "ฉันจะออกไปตามหาเด็กๆ เลือดผสมคนอื่นต่ออีก"
               หญิสาวเม้มปาก "ก็ได้.. โชคดีนะคะ"
               ชายขาแพะพยักหน้าก่อนที่จะเดินออกไป หญิสาวมองที่ซุ้มประตูบานนั้น สองขาค่อยๆ เดินก้าวผ่านเข้าไป
               ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาเธอประหลาดใจ มองภายนอกจะเห็นแค่เนินดินแปลกๆ แต่พอเดินผ่านประตูเข้ามา ปรากฏสิ่งปลูกสร้างมากมาย ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันเต็มไปหมด หญิงสาวขมวดคิ้ว พยายามจะทำความเข้าใจเหตุการณ์ประหลาดๆ แบบนี้ ในขณะที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหน้าอยู่นั้น พลันมีเด็กคนหนึ่งสวมเสื้อสีส้มสกรีนคำว่า 'Camp Half Blood' วิ่งเข้ามาทักทายเธอ
               "มาใหม่เหรอคะ ?" เด็กหญิงยิ้ม
               "เอ่อ.. คงใช่มั้ง" เมซิคินพยักหน้า
               "ยินดีต้อนรับสู่แคมป์นะคะ !" เด็กหญิงคนนั้นบอก พลางฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร
               ไม่นานเด็กหญิงคนนั้นก็พาเมซิคินเดินไปทั่วค่าย พยายามจะแนะนำสิ่งต่างๆ ให้กับเธอ หญิงสาวรู้สึกขอบคุณเด็กหญิง เพราะถ้าไม่มีเด็กน้อยคนนี้ เธอก็คงจะยังยืนงงอยู่ตรงหน้าทางเข้าก็เป็นได้..

Dean โพสต์ 2024-2-28 22:30:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-3-19 04:27

https://i.imgur.com/OqhhYMr.png003 https://i.imgur.com/OqhhYMr.pngมาถึงถิ่นลัทธิต้มตุ๋น

      กว่าจะถึงวันสุดสัปดาห์ที่นัดพบกันกับดาริน่า ‘ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล’ ก็อยู่ในสภาพสะบักสะบอมเต็มแก่ แผลรอยกัดที่ไหปลาร้าหายไปแล้ว แต่มีพร็อพใหม่เพิ่มขึ้นมา คือ อุปกรณ์พยุงแขนที่ข้างซ้าย และรอยฟกช้ำตามเนื้อตัวนิดหน่อย
      เรื่องมันเกิดขึ้นในวันที่เขานัดเจอกับหญิงสาวครั้งก่อนนี้เอง ระหว่างขี่จักรยานออกจากเซ็นทรัลพาร์คไปบอร์ดเวย์รถบรรทุกที่ไม่น่าจะขับขี่อยู่บนตรอกแคบ ๆ ก็ไล่บี้เขาบนถนน พูดได้เลยว่าเกือบตาย แต่ยังไม่ตายในตอนนี้ ตามคาดรถบรรทุกนั้นกลายร่างเป็นหุ่นยนต์เหล็กที่เรียกตัวเองว่า “ออพติมัส ไพรม์”— ไม่ใช่ล่ะ เป็นสัตว์ประหลาดตัวบิ๊กเบิ้มต่างหาก และแน่นอนว่าไม่มีใครนอกจากดีนที่เห็นมันกลายร่าง ผู้คนบนถนนต่างแตกตื่นแล้วตะโกนกันว่า “รถบรรทุก!”
      ตอนนั้นชายหนุ่มมัวแต่ขี่จักรยานหนีตายอยู่จึงไม่ได้มองรอบ ๆ เขารู้แค่ว่าตัวเองโดนเสยท้ายไปทีจนจักรยานพังยับยู่ยี่แล้วตัวเองกระเด็นสูงขึ้นไปหลายฟุตก่อนที่จะตกลงมากระแทกพื้น— แต่จะพูดว่ากระแทกพื้นทีเดียวก็ไม่ถูก ก่อนร่างกายกระทบคอนกรีตเขารู้สึกถึงสายน้ำรองรับตัวอยู่ หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเพราะว่าสลบเหมือดไป
      ใครเห็นก็ว่าตายแต่เขาแค่ไหล่หลุด โชคดีเป็นบ้าที่ตอนนั้นสลบอยู่เลยไม่ทันได้เจ็บ พอฟื้นขึ้นมาก็ปวดเคล็ดตามร่างกายอยู่บ้างและได้พร็อพเสริมเพิ่มขึ้นมาคือสายคล้องแขนอย่างที่ทุกคนเห็น แม้ไม่เจ็บไหล่เท่าไรแล้วหมอกำชับไว้ว่าต้องใส่สายคล้องช่วยพยุงไว้ประมาณสองถึงสามสัปดาห์
      สรุปก็คือวันนั้นไม่ได้ไปทำงาน แต่จูนที่เป็นผู้จัดการร้านต้องมาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลแทน
      จะว่าไปเธอก็น่ารักเหมือนกันนะ— ไม่ ๆ กลับเข้าเรื่องต่อ
      เขายื่นเรื่องลาออกไปแล้วและตัวเองก็เพิ่งถูกรถบรรทุกชนมา ถึงจะบอกว่าไหวแต่ผู้จัดการบอกว่า “ดีน พักเถอะ” เพราะงั้นหลังจากนี้เขาจึงว่างยาว ๆ อยู่ในห้องอะพาร์ตเมนต์อันแสนน่าเบื่อหน่าย และสังเคราะห์แสงจากวิตามินดีที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเพียงเท่านั้น ช่วงเวลาที่เหลือก่อนวันนัดกับดาริน่าเขาจึงไม่พบกับเรื่องอันตรายอีก
      แต่จะบอกว่าไม่เจออะไรแปลก ๆ ก็ไม่เชิง สองสามวันมานี้เขาเห็นม้าน้ำสีฟ้าลอยตุบป่องอยู่นอกหน้าต่าง แต่พอขยี้ตาก็ไม่เห็นอะไร บางทีอาจจะตาฝาดเห็นนกเป็นม้าน้ำก็ได้ หรือถ้าเป็นสัตว์ประหลาดมันก็ไม่เข้ามาทำร้าย คงเพราะยันต์ดีที่ได้มาจากพระทิเบต— เฮ้! อย่ามองอย่างนั้น เขาไม่ได้งมงาย แค่เอามาแปะกันไว้เล่น ๆ ยังไงซะในหัวใจดวงนี้ก็มีวิทยาศาสตร์อยู่เต็มเปี่ยม
      โอเค จบการเกริ่น...
      เหมือนว่าวันนี้ดีนจะมาถึงจุดนัดพบก่อนหญิงสาว เขานั่งรอดาริน่าที่ป้ายรถบัสตรงนั้นเมื่อพออีกฝ่ายมาถึงจะได้เห็นตัวเขาง่าย ๆ ในใจพลางคิด
      ‘ลัทธิประหลาดตั้งอยู่ในป่างั้นเหรอ เข้าไปจะเจออะไรบ้างวะเนี่ย!’
      @Daryna
      ระหว่างรอดีนส่งข้อความไปหาลุงไมค์ที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ดีนเคยบอกลุงไมค์ไว้แล้วว่าจะไปลองไอแลนด์เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง เขาไม่ได้เล่ารายละเอียดให้ลุงฟังทั้งหมดเพราะลุงไมค์เองก็เป็นหนึ่งในคนที่ไม่เชื่อเรื่องราวเหนือธรรมชาติ แต่ก็เป็นเพียงคนเดียวในครอบครัวที่ไม่กระโตกกระตากและร้อนใจ

      “ผม มา ถึง ที่หมาย แล้ว กำลัง รอ เพื่อน ถ้า ผม ไม่ ติดต่อ กลับมา ภายใน สามวัน ลุง แจ้งตำรวจ ได้เลย”
      ริมฝีปากอ่านออกเสียงแผ่วตามตัวอักษรที่พิมพ์ส่งไป
      รออีกไม่นานรุ่นน้องสาวก็มาถึง
      “โย่ ดารี่!”
      ดีนยกมือขวาขึ้นทักทายดาริน่าอย่างที่เคยทำ แต่ก็เจ้าตัวดันรีบจ้ำมาจิ้มที่แขนซ้ายแทน แหงมล่ะ หลักฐานเด่นสะดุดตาเสียขนาดนี้ แต่ดีนก็ยักไหล่
      “ไหวสิ ฉันพูดคำไหนคำนั้นนะ ที่บอกว่ายังไม่ตายก่อน”
      เขาหัวเราะทำเป็นขำเพราะไม่อยากให้รุ่นน้องเป็นกังวลใจ ในนาทีที่ยังหัวเราะได้ก็ยิ้มให้มากหัวเราะเข้าไว้ไปก่อน เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ยิ้มออกก็เป็นได้
      ‘ปลงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรหว่าเรา’
      “ถ้างั้นเข้าไปกันเลยไหม? แต่ในนามบัตรบอกทางไว้ถึงแค่นี้ ที่เหลือเราคงต้องหาทางไปต่อกันเอง”
      แต่เมื่อลุกขึ้นแล้วหันกลับไปมองตำแหน่งที่ตั้งตามนามบัตรมีแต่ป่าเขียวชะอุ่ม เท่าที่ส่องดูพอจะเห็นว่ามีทางเล็ก ๆ ที่เดินได้เข้าไปในป่านั้นได้ จากที่เสิร์จดูในอินเตอร์เน็ตเส้นทางนี้เป็นทางที่นักเดินเขาชอบใช้กันถึงได้มีป้ายรถบัสและจุดพักรถตั้งอยู่ไม่ไกล
      “ฟู้ว~ ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ เริ่มถ่ายไลฟ์จากตรงนี้เลยแล้วกัน”
      ดีนเป่าปาก อาการอยู่ไม่สุขแสดงออกมาอย่างชัดเจนจากการกระโดดเหยาะ ๆ อยู่กับที่ อสุรกายนั้นน่ากลัว แต่ภัยจากนักต้มตุ๋นจอมชั่วร้ายก็อันตรายไม่แพ้กัน
      เข้าตั้งสติแล้วเปิดโทรศัพท์มือถือตั้งค่าถ่ายทอดสด เหลือแค่กดปุ่มสตาร์ททุกอย่างก็จะเริ่มต้น ทว่าต้องถามความสมัครใจของอีกฝ่ายก่อน

      “ฉันถ่ายหน้าเธอติดลงไปได้ไหม?”

      @Daryna
      “ไม่เป็นไรสบายมาก แขนนี่ไม่ได้เจ็บเท่าไรแล้ว หมอแค่ให้ใส่ประคองไว้เฉย ๆ”
      เขาไม่ได้พูดโกหก ความจริงอยากจะเหวี่ยงสายคล้องแขนทิ้งไปด้วยซ้ำ ดังนั้นแม้จะดูเทอะทะแต่การใช้ชีวิตของดีนก็ไม่ได้ยากลำบากขนาดนั้น
      เพราะที่ผ่าน ๆ มามันลำบากกว่านี้เยอะ
      “โอเค งั้นจะเริ่มถ่ายแล้วนะ”
      ปลายนิ้วกดแตะปุ่มไลฟ์สตรีม รอไม่ทันจะถึงนาทีคนเพื่อนเยอะอย่างเขาก็กดเข้ามาดูไลฟ์ราว ๆ สิบคน และมีทีท่าว่าจะเพิ่มขึ้นอีกเรื่อย ๆ

      “ไฮฮาย สวัสดีพรรคพวก ตอนนี้ฉันอยู่ที่ป้ายรถบัสแห่งหนึ่งในลองไอแลนด์ วันนี้อากาศดีเลยว่าจะมาไฮกิ้งสักหน่อย”
      ชายหนุ่มพูดเปิดไลฟ์ไปพร้อมกับหันกล้องถ่ายสถานที่โดยรอบอย่างถ้วนทั่ว เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นตำรวจจะได้ตามหาข้อมูลในคลาวด์แล้วพาเขากับดาริน่ากลับบ้าน ประจวบเหมาะกับตอนที่รุ่นน้องสาวอาสาเป็นคนนำทางพอดี เขาเพียงพยักหน้าให้เธอแล้วกลับมาพูดกับกล้องต่อ

      “แล้ววันนี้เรามีไกด์สาวคนสวย ดารี่นั่นเอง เฮ้! ทิมมี่หุบปากไปเลย ไม่ได้มาเดทกันเว้ย!”
      เขาโวยใส่แชทที่พิมพ์แซว ไม่รู้ว่าหญิงสาวที่เดินนำหน้าจะได้ยินที่เขาพูดหรือเปล่า
      ถูกส่วนหนึ่งที่จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์นี้เขาแค่อยากจะจีบรุ่นยูเครนคนสวยเลยเข้าไปขอเบอร์ติดต่อ แต่พอคุยกันไปกันมาแล้วได้ประสบภัยหนีตายด้วยกันครั้งนึง จึงรู้ว่าดาริน่าเป็นคนประเภทเดียวกันกับเขา เรียกว่าไงดีล่ะ ผู้ที่มีสัมผัสพิเศษเหรอ? หรือมนุษย์ที่มีคลื่นสมองพิเศษ? ฟังดูแล้วเขาชอบอย่างหลังมากกว่า
      ในเมื่อมีเรื่องสำคัญต่อชีวิตให้คุยกันมากกว่า ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่มีเรื่องชู้สาวเข้ามาปะปน

      “เอาล่ะ ในเมื่อเธออาสานำทางก็ ลุย!”
      ดีนเดินตามดาริน่าเข้าไปในป่า เพราะเส้นทางถูกกรุยไว้อยู่แล้วคนที่มีแขนเดียวถือสมาร์ทโฟนอย่างเขาจึงเดินเข้าไปได้สบาย จนได้มาเห็นซุ่มประตูที่ถูกสลักชื่อไว้ว่า ‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’ ราวกับมีพลังบางอย่างไหลเวียนอยู่รอบซุ้มประตู มันเป็นพลังงานขั้วตรงข้ามกับสัตว์อสูรที่เขาเคยพบเจอ ด้วยความพิเศษนั้นทำเอาชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง

      “เฮ้! พวกนายเห็นนั่นไหม? ซุ่มประตูที่เหมือนจะมีแสงออกมา”
      พูดไปสายตาก็ไล่อ่านแชท แต่ทุกคนในไลฟ์ต่างพร้อมใจกันพิมพ์ ‘ไหน?’ ‘ซุ้มประตูอะไร’ ‘ไม่เห็นจะมีอะไรเลย’ ‘ดีนนายหลอนหรือเปล่าวะพวก’
      “มีสิ มันมีจริง ๆ พวกนายพร้อมใจอำฉันกันรึเปล่าเนี่ย”
      ขณะต่อล้อต่อเถียงกับแชทอยู่นั้นเองชายหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงสะกิดแผ่วเบา แต่มันเบาเสียจนเขาไม่ทันได้สนใจ

      “เอางี้เดี๋ยวฉันแตะให้ดู นายจะได้รู้ว่าฉันแตะอากาศหรือว่าประตู”
      แล้วพอจะไปพิสูจน์ความจริงเขาถึงรู้สึกแรงสะกิดที่เพิ่มมากขึ้นจนต้องหันไปหาเพื่อนร่วมทาง

      “หืม มีอะไรเหรอดารี่?”

      @Daryna
      “ตัวประหลาด ฮะ!?”

      ขายังไม่ทันขยับก็ถูกหญิงสาวถูลู่ถูกังพาวิ่งเข้ามาในอาณาเขตซุ้มประตูโดยที่ดีนยังไม่ทันจะเห็นสัตว์ประหลาดที่ดาริน่ากล่าวถึงเลยแม้แต่น้อย
      แต่วันนี้ดาวซวยน่าจะโคจรรอบดาริน่ามากกว่าดีน จู่ ๆ เธอก็สะดุดล้ม เขาพยายามจะช่วยประคองหล่อนขึ้นมาแต่แขนที่ว่างดันอยู่ในสายพยุงแขน
      “เฮ้ย! ระวัง!!”
      แต่แล้วร่างของหญิงสาวก็ถูกฉุดไปอีกทาง ปีศาจร้ายตนนั้นมันมาถึงตัวแล้วเหรอ!?
      ทว่าภาพที่เห็นกลายเป็นว่ารุ่นน้องของเขากำลังล้มทับอยู่บนตัวของเด็กเสื้อส้มคนหนึ่ง ด้วยความที่เจออะไรมาเยอะดีนไม่วางใจว่าเด็กที่เห็นเป็นมนุษย์อย่างพวกเขา ขนาดว่าแมวน้อยน่ารักมันยังแฝงตัวเป็นมาแล้วเพราะงั้นมันอาจจะปลอมเป็นเด็กที่ดูไร้เดียงสาคนนี้ก็ได้
      ยังไม่ทันได้อ้าปากอะไรดีนก็ถูกเด็กผู้ชายคนนั้นแย่งพูดไปเสียหมด
      ‘พวกครึ่งเทพเริ่มทยอยกันมา.. ไปรายงานตัวกับคุณไครอน..’
      ดีนได้แต่ทำหน้าเหรอหรากะพริบตาปริบ ๆ หากจำไม่ผิดเขาเคยฟังเรื่องอ้างสิทธิ์ของการเป็นลูกเทพมาจากจิตแพทย์เพี้ยน จะว่าไปเมื่อสังเกตดี ๆ เสื้อยืดสีส้มที่เด็กคนนั้นใส่มีโลโก้เดียวกับนามบัตรของลัทธิเปี๊ยบ
      ‘พวกต้มตุ๋นถึงกับใช้แรงงานเด็กเลยเหรอ..’
      เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารเด็กหนุ่มคนนั้นจับใจ ถ้าต้องโตมาด้วยเรื่องไร้สาระพวกนี้ตั้งแต่เล็กแต่น้อยป่านนี้จะมีอะไรฝังหัวอยู่บ้างก็ไม่รู้ แบบนี้ต้องตามไปถ่ายคลิปเพื่อแฉ!!

      ทว่าเมื่อหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูก็เห็นว่าไลฟ์ที่ถ่ายทอดสดอยู่ถูกตัดไปแล้วและที่นี่ไร้ซึ่งสัญญาณโทรศัพท์ ไม่ผิดคาดนักเพราะที่นี่อยู่ในป่า เอาเป็นว่าเดินตามสองคนข้างหน้าไปอย่างระวังตัวแล้วจากนี้ค่อยว่ากัน

https://i.imgur.com/zhwqxOE.png

Daryna โพสต์ 2024-2-28 22:42:36

Laurencius โพสต์ 2024-2-28 22:47:44

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Laurencius เมื่อ 2024-2-28 23:08 <center><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit&display=swap" rel="stylesheet">

<center>
<div style="padding: 20px;font-family: Kanit, sans-serif; font-size:25px;color: #CD5C5C; text-transform: uppercase">Half-Blood Camp</div><div style="width: 490px; margin-top:-15px; font-size:10px; border-top: 2px solid #006400;font-family: Kanit, sans-serif;color: #006400; padding: 5px; letter-spacing: 2px; text-transform:uppercase;">ค่ายฮาร์ฟบรัด</div><div style="width: 800px; height: auto;font-family: Kanit, sans-serif; color: gray; font-size: 15px; padding: 20px; text-align:justify;border: 4px double #006400">

<div style="font-family: Kanit, sans-serif; text-align: center; font-size: 30px; color: #000000">ประตูค่าย</div>
 
 

เมื่อล้อเครื่องบินเเตะรันเวย์ที่สนามบินของอเมริกา พวกเราต้องทำเวลาเพราะพี่อิราฟบอกว่าหากขืนช้า กลิ่นที่ปกปิดไว้จะค่อยๆจางลงเเละนั้นอาจหมายถึงการได้รับรู้ของสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายที่หมายจะฆ่าพวกลูกครึ่งเทพเเบบผม

 " รถที่เช่ามาเเล้ว รีบออกเดินทางไปค่ายเถอะน้องชาย "

เซอร์เทอร์ตัวเดิมเเจ้งให้ผมทราบเมื่อเห็นว่าผมกำลังตื่นตาตื่นใจอยู่กับความเจริญเเละสิ่งเเปลกใหม่ของอเมริกาที่เเตกต่างจากเเหล่งที่เราจากมา ผมได้สติก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าสัมภาระที่โหลดไว้ใต้ท้องเครื่องมาไว้กับตัวเเละพร้อมที่จะขนขึ้นรถที่เช่าไว้ไปยังค่าย

 "พ่อครับ จะไม่ไปส่งผมจริงหรอ งั้นผมต้องคิดถึงอาหารฝีมือพ่อเเน่เลย "

ผมหันไปถามชายร่างสูงด้านหลังด้วยน้ำเสียงโทนเศร้าเล็กน้อย ก่อนเข้าไปจับข้อมือก่อนจะโน้มตัวไปกอดเมื่อต้องรู้ว่าเราต้องห่างกันเเล้ว เเต่เอาเข้าจริงผมว่าก็เหมือนไปเรียนที่บาเซโลน่า เเต่ทำไมมันเเตกต่างจากตอนนั้น เพราะตอนนั้นผมเเอบดีใจด้วยซ้ำที่รู้ว่าจะได้เที่ยวเเละสนุกพบเจออะไรเเปลกใหม่ๆ เมื่อเราทั้งสองร่ำลากันเสร็จเรียบร้อย ผมเเละพี่อิราฟก็รีบขึ้นรถที่เช่าไว้เเละออกเดินทางจากสนามบินมุ่งตรงมายังทางเข้าค่ายในทันที่
หลายชั่วโมงผ่านไป พวกเราหลับบ้างตื่นบ้างเเวะปั้มกลางทะเลทรายเข้าห้องน้ำบ้างเพื่อทำเวลาไม่ให้ค่ำไปกว่านี้เพราะยิ่งค่ำยิ่งอันตราย

ไม่นานนักเราทั้งสองก็มาถึงจุดหมายปลายทางตามเเผ่นที่ที่ให้ไว้มันดูเเปลกตาสำหรับผู้มาเยือนใหม่อย่าง ลอเรนซิอุส เป็นอย่างมากก่อนรถจะจอดให้ลง ทั้งสองรีบหอบสัมภาระไว้เเละเดินไปตามทาง
 " ต้องรีบเเล้วครับนายน้อย จะมืดเเล้วรีบตามผมมาทางนั้น "

ผมตกใจในคำพูดของพี่อราฟที่อยู่ๆก็เปลี่ยนสรรพนามเป็นอะไรที่ผมไม่คุ้นหูเป็นอย่างมาก เเต่ไม่ทันตกใจนานเสียงพี่อิราฟก็ตะโกนออกมาให้เร่งฝีเท้าตามมาโดยไว ก่อนผมจะรีบวิ่งตามไปติดๆ มันเป็นอะไรที่เหมือนในนิยายที่เคยดูมา มีคบเพลง มีป้ายหินสลักชื่อค่ายเป็นภาษากรีกโบราณ มีประกายเเสงโปล่งใสที่มองไปด้านในเห็นคนกำลังทำกิจกรรมกันอยู่มากมาย อีกทั้งสิ่งปลูกสร้างตระการตา ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีสถานที่เเบบนี้ในโลกใบนี้ด้วย
 " ถึงเเล้วครับ รีบเข้าไปเถอะเดี่ยวจะมีคนมาต้อนรับเอง "

ผมพยักหน้าให้พี่อิราฟเซเทอร์ที่ทำหน้าที่สุดความสามารถพาผมมาส่งถึงค่าย ก่อนพี่เขาจะเดินหายไปหลังพุ่มไม้ ผมยังคงตื่นตากับต้นสนเเละปราการที่ท้อเเสงโปร่งใสปกป้องพวกเด็กๆข้างในหลายสิบรายอยู่ ก่อนจะสูดลมหายใจเเละก้าวเท้าเข้าไปหลังป้ายหินโบราณ
ผมเดินผ่านกลุ่มคนเเปลกหน้าหลายคนที่กำลังมองผมอยู่บ้างก็ซุบซิบ บางก็มองเเบบไม่วางตา ก่อนจะมีชายร่างสูงผมหยิกเดินเขามาทักทาย
 " ไฮ!! สวัสดีเด็กใหม่ ผม ชาร์ล ยินดีที่ได้รู้จักไม่ต้องตกใจ นายรีบไปรายงานตัวก่อนที่บ้านใหญ่ที่นั้นจะมีคนบอกนายว่าต้องทำไงต่อ"

ผมขอบคุณชาร์ลก่อนเดินหอบสัมภาระไปยังบ้านใหญ่ อาคารที่อยู่ไม่ไกลตามที่รุ่นพี่คนนั้นชี้ให้เห็น สายตาหลายคู่ก็ยังคงจับตาไม่ขาดหรือเป็นเพราะความหล่อของผม ไม่หรอกคงเป็นเพราะว่าเราเป็นคนเเปลกหน้าหรือเปล่า ไม่คิดเเล้วรีบเดินต่อไปรายงานตัวที่บ้านใหญ่ดีกว่า

</div><center></center></center>

Johnathan โพสต์ 2024-2-29 01:53:57

Nymeria โพสต์ 2024-3-3 03:37:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nymeria เมื่อ 2024-3-3 03:43 <style>

#boxProfilebg {
border: 0px solid #152cd5;
border-radius: 30px;
padding: 15px;
box-shadow: #3E1666 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/GeR2iCZ.gif");
}
</style>

<style>
#boxMore {
width: 700px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 20px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/uApiKhn.png");}
</style>

<div id="boxProfilebg">
<div align="center">

 

<div id="boxMore">

 <img width="550" src="https://i.imgur.com/gVOvfeO.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/pDmajn2.png" width="450" border="0"> 
 
<div align="left">


-1- <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ ฮาร์ฟบลัด ไม่ใช่.. หาบกัด “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ ฉันไม่ชินสำเนียงอเมริกันเท่าไร ตัวเองเข้าใจก็พอแล้วเรื่องนี้ต้องแคร์ด้วยหรอ “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ เธอจำเป็นต้องใส่ใจเรื่องวิธีสื่อสารให้มากกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพื่อพวกพ้องอย่างน้อยก็เพื่อตัวเธอเองในอนาคต “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ตลอดเส้นทางหลายพันไมล์จากปารีสจนถึงนิวยอร์กกับเพื่อร่วมทางแปลกหน้าที่เธอมองเขาเป็น ‘พ่อมดยุคใหม่’ ดูเหมือนไนมีเรียจะค่อนข้างสนุกสนานกับการทดสอบความอดทนอีกฝ่ายอยู่เนื่องๆ สาบานได้ว่าสตรีนัยน์ตาเหยี่ยวไม่มีทางปล่อยตัวสบายๆ ขนาดนี้ เคราะห์ดีว่าพี่สาวต่างสายเลือดติดต่อทางบ้านมาบอกเรื่องที่ตนยังสบายดี <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              หายตัวไปปุบปับนั้นเข้าใจได้ แต่เล่นหายโดยไม่ชวนเธอไปเที่ยวเล่นด้วย เจอกันหนหน้าจะแกล้งๆ น้อยใจเสียดีไหมนะ ?  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ไนมีเรียลดกระจกรถคาดิลแลคสีดำลงสัมผัสกับไอสดชื่นของพื้นที่ติดทะเล ดูเหมือนว่าพวกเขาใกล้ถึงเกาะลองไอส์แลนด์เข้าไปทุกที ตลอดการเดินทาง ‘ออสวาร์ แรคเคนนอน’ ชายแปลกหน้าวัย 25 ผู้ที่โผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและช่วยเหลือเธอจากมิโนธอร์คนนี้คอยอธิบายเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ ‘พวกเรา’ ล้วนพบเจจอเมื่อมีสายเลือดพิเศษไหลเวียนอยู่ในตัว บางส่วนคือคำตอบปริศนาที่เด็กสาวเคยสงสัย บางเรื่องกลับยิ่งฟังยิ่งสับสน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “นายกำลังจะบอกว่า ‘พวกเรา’ ไม่สิ.. ฉันไม่ชอบคำนี้เลย ‘พวกนาย’ ต่างก็เป็นมนุษย์กึ่งเเทพ ทำให้มีกลิ่นพิเศษคอยดึงดูดอสุรกายให้มาป้วนเปี้ยนก่อกวนรอบกาย? กลิ่นเหมือนอะไรนะ สเต็กราดซอสเกรวี่ ? “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “จะคิดแบบนั้นก็ไม่ผิด ใช้คำว่าพวกเราเพราะหมายรวมถึงเธอและฉันด้วย“   ออสวาร์รับหน้าที่เป้นทั้งสารถีและไกด์นำทาง เขาตอบหน้านิ่ง “ สับสนสินะ? ไม่ต่างจากผมในตอนแรกนัก เธอยังถือว่าโชคดี เอเดรียนก็ช่างคิดคอยใช้ของพวกนั้นปกป้องเธอ อาถรรพ์ของเครื่องรางช่วยกลบร่องรอยทำให้พวกอสูรไขว้เขว “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ จะบอกว่าเขาไม่ได้ให้สิ่งนี้กับฉัน แค่เพราะว่าเกิดถูกใจขึ้นมาสินะ ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ ความบังเอิญครั้งเดียวเรียกว่าโชคชะตา มากกว่านั้น คงมีคนจงใจให้มันเกิดขึ้น ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              นิกซ์เผลอยกปลายนิ้วลูบไปที่สร้อยคอสีหมึกตามปลายสายตาเขา มันส่องสะท้อนกับแสงจันทร์ด้านนอกจนเกิดประกายวาววับ จริงอยู่ว่ามูลค่าของสร้อยเส้นนี้มีคุณค่าทางจิตวิญญาณสูงลิ่ว ก็ไม่นึกว่าของที่ทำให้เธอได้พบเพื่อนผีตนแรกจะถูกใช้เป็นเครื่องราง คอยปกป้องสายเลือดอีกครึ่งหนึ่งในตัวของหญิงสาว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ข้อมูลจำนวนมหาศาลไหลบ่าจากริมฝีปากของชายหนุ่มวัย 25 ตั้งแต่เรื่องเหตุผลที่มารดาทอดทิ้งเธอแต่ยังเป้นทารก ด้วยข้อตกลงบ้าๆ ของเหล่าทวยเทพ ยังมีเรื่องที่ผู้เป็นพ่อแอบทำลับหลังตนเพื่อเก็บงำชาติกำเนิดที่แท้จริงราวกับบทละครน้ำเน่า ไหนจะความจริงที่ว่าป้าข้างบ้านเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์ที่ถูกส่งมาคอยคุ้มกันเธออยุ่ห่างๆ ไนมีเรียยิ่งฟังก็ยิ่งหยักรอยยิ้มมุมปาก ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ เธอดูสับสนนะ ไม่ต้องห่วงที่แค้มป์จะมีพี่น้องรุ่นราวคราวเดียวกันอีกมาก ทุกคนเริ่มจากการเป็นเด็กหลงทางจนกว่าจะค้นพบสถานที่ๆ เหมาะกับตัวเอง อย่าคิดมากล่ะ ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              เจ้าของรอยเฮนน่าที่มือขวาไม่ตอบอะไรต่อ เธอต้องใช้เวลาสักพักเพื่อจัดระเบียบและครอบครองจุดที่ตนสามารถใช้ประโยชนืจากเรื่องนี้ได้ ความเงียบงันกินเวลาไปจนถึงแนวป่าลึกล้อมรอบด้วยต้นสนสูงใหญ่และได้พบเข้ากับซู้มประตูหินสลัก ด้นบนเมื่อมองตามจะมีป้ายอักษรถูกอ่านอย่างสลับคำเป็นภาษากรีกว่า ‘ Haft-blood Camp’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ชายหนุ่มมือเพลิงพารุ่นน้องมาจนถึงด้านหน้าบ้านหลังที่สอง หน้าซุ้มหินอ่อนแกะสลักสถานที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำของเหล่าพวกพ้องยังคงเดิมไม่เปลี่ยน เขาภาคภูมิใจทุกครั้งที่กลับมาและคาดหวังเล็กๆ ว่าหญิงสาวที่เบาะด้านข้างคนขับเองก็จะมีสักวันที่คิดแบบเดียวกัน สัมภาระของไนมีเรียมีไม่มาก เจ้าตัวยังคงเชื่อว่านี่คือการมาเที่ยวชั่วคราว–ไม่ใช่การอยู่ยาว  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ หลังเข้าไปด้านในอย่างแรกเธอควรไปที่บ้านใหญ่.. เรื่องราวที่เคยตั้งคำถาม ไครอน จะเป็นผู้ให้คำตอบพาร์ทสุดท้ายเอง “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ออสวาร์ส่งเธอถึงแค่ด้านหน้าซุ้ม กำชับข้อมูลเท่าที่สำคัญไปแล้วบนรถ เขาเองก็ไม่อยากพูดทวนซ้ำอีกหน เชื่อว่าคนอย่างลูกสาวศจ.เอเดรียนมีไหวพริบมากพอจะปรับตัว อีกอย่างถ้าพูดมากไปอีกฝ่ายที่ขี้รำคาญคงไม่พ้นเกลียดขี้หน้าเขาเป็นแน่  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              ระหว่างทั้งสองเดินเข้าไปในด้านในบรรยากาศโดยรอบเต้มไปด้วยสมาชิกภายในค่ายต่างหันมาทางตี้กันเป้นตาเดียว นิกซ์ไม่ใช่สาวน้อยตื่นคน ตรงกันข้ามเธอหยักรอยยิ้มมารยาทให้ทุกคนที่หันสบตา บรรยากาศรอบตัวหญิงสาวดูลึกลับด้วยโค้ทสีดำตัวยาวสวมทับเสื้อครอปกับกางเกงขาสั้นเอวสูง รองเท้าบู้ทสไตล์คอมแบตทั้งหนาและผูกเชือกเกือบถึงเข่าทำให้เทียบเคียงแฟชั่นไอคอนแถวหน้าได้สบายๆ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ อ้อ.. จริงสิ สำหรับเพื่อนที่มองไม่เห็นของเธอ จะสามารถเชิญพวกเขาตามไปทีหลังได้ไม่ต้องกังวล หลังจากได้รับการยอมรับโดยพ่อรึแม่แท้ๆ เรียบร้อยแล้ว “ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              การบอกลาเกิดขึ้นเมื่อมาถึงทางแยก ใจจริงอยากรั้งตัวเขาไว้สอบถามเรื่องปืนกลกระสุนไฟต่อสักหน่อย น่าเสียดายที่อีกฝ่ายบอกว่าททันทีที่เธอปลอดภัย นั่นก็หมดหน้าที่ของเขาแล้ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              “ นายพูดราวกับว่าเคยผ่านมันมาแล้ว ช่างเถอะ.. ขอบใจที่มาส่ง ออสวาร์ “<div><span style="font-size: 11pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">

 </div></div></div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo'); Cardo {font-family: 'Cardo';}

</style>

หน้า: [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย