[บ้านพักหมายเลข 20] ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง

God โพสต์ 2024-4-21 17:48:14

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxhecate01 {
border-radius: 0px;
border: 3px solid #fff;
padding: 3px;
box-shadow: #76757a 0px 0px 2em;
background-color: #000;}
</style>

<style>
#boxhecate02 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 3px;
box-shadow: #000 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/TTnmgLU.gif");}
</style>

<div id="boxhecate01">
 <img src="https://i.imgur.com/9CtMRw5.png" width="300" _height="300" border="0"> 

<h1> </h1><div><img src="https://i.imgur.com/Fd5DpDR.png" border="0"> <img src="https://i.imgur.com/xy6iWTT.png" width="576" _height="720" border="0"></div><div> </div>

<div id="boxhecate02">
<div> <img src="https://i.imgur.com/wrHBSH5.gif" width="391" _height="17" border="0" style="transition-property: all; filter: grayscale(100%);"> </div><div>ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง บ้านพักหมายเลข 20 ❈ เฮคาที</div><div><img src="https://i.imgur.com/wrHBSH5.gif" width="391" _height="17" border="0" style="transition-property: all;"> </div><div> </div><div> ห้องส่วนกลางของเหล่าบุตรและธิดาแห่งเทพีเฮคาที<div>อยู่ส่วนหน้าภายในบ้านพักหมายเลข 20</div><div>ภายในห้องตกแต่งแบบดาร์ควินเทจ</div><div>เป็นที่พบปะพูดคุยและนั่งเล่นของเหล่าเด็ก ๆ</div> <iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/VHwOELtpzGU?autoplay=1&loop=1&playlist=VHwOELtpzGU" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div> </div> </div></div>

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/u8nZom4.jpg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #000;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #000; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:8px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#000!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#000!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#fbdc86!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: #76757a!important; border-top:2px solid #76757a; border-bottom:2px solid #76757a; }
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background:#242424!important; border-top:2px solid #242424;border-radius:5px; border-bottom:2px solid #242424;border-radius:5px; }</style>

<style>
.shadow {
text-shadow: 1px 1px 20px #9b9b9b;
}
</style>

<style name="captain" type="text/css">img{-webkit-transition: all 1s ease;-moz-transition: all 1s ease;-o-transition: all 1s ease;-ms-transition: all 1s ease;transition: all 1s ease;}img:hover {-webkit-filter: grayscale(100%);}</style>

Laura โพสต์ 2024-12-30 22:54:11

Mackenzie โพสต์ 2025-1-11 01:23:22

Dean โพสต์ 10 ชั่วโมงที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-5-14 02:39

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeE_s1lBXHORjzA7JyuDPkUQY6e1Feuy6Tn8LI6mn46r2Oi_56tOdQH-0GWqWHNkIRZ7AXoTk2V0hvZpSvBgKqPUcO3puB6LeJ7lwWfyg-f3jZIvt2eroSBNZBIdkes10MRlGRc?key=x97AyK_kBL_y0uxfCmoLvg324https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdOuK9ILnseqfUQCjM_wCJQqSnOEBkWcSbDhZ2M5m8dJwDLi2QUAdXBoxYLocg3hiz1XZ-udHlRs579h8WaHyUyqlplzqzrbJuuOsIZ3Lmt6-N08mW4gPxC5R0TKko6gYkuEkzxKQ?key=x97AyK_kBL_y0uxfCmoLvgนิมิตแห่งลางร้าย
         (TUE) 13/05/2025 เวลา 9.00 น.
         ‘ไม่มีอีเมลตอบกลับมาเลยแฮะ…’
            บุตรแห่งโพไซดอนนั่งหน้ามุ่ยจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือ ถือในถาดอีเมลที่ยังคงไม่มีจดหหมายฉบับใหม่ส่งมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ตนส่งอีเมลสมัครงานไปยังศูนย์วิจัยและศูนย์สุขภาพหลายแห่งในนิวยอร์ก หลังจากที่รัฐบาลสั่งลดบดบาทรวมทั้งลดขนาดและงบประมาณของยูเอสเอไอดี (สำนักงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศของสหรัฐอเมริกา) ลง บุคลากรทางด้านวิชาการก็ได้รับผลกระทบเต็ม ๆ นักวิทยาศาสตร์รวมทั้งบุคลากรทางการแพทย์หลายคนตกงาน ฉะนั้นอย่าไปคิดถึงคนที่จะสมัครงานเข้าไปใหม่เลย ไม่มีหวัง!
            ‘ให้ตายสิ! อีกนิดสหรัฐฯ ต้องย้อนกลับไปสู่ยุคเรเนซองส์แน่ ๆ !’
            แต่ต่อให้ถอนหายใจอีกพันครั้งและรออีเมลนัดสัมภาษณ์เฉย ๆ โดยเปล่าประโยชน์ก็คงไม่ดีเท่าไร หนุ่มดีนจึงได้เคลื่อนก้นออกมาหาอะไรบางอย่างทำ
            หลังจากกลับมาจากช่วยโพไซดอนหาเสียงที่นีออม (แต่แพ้) บุตรแห่งโพไซดอนผู้ซึ่งควบตำแหน่งที่ปรึกษาบ้านคนปัจจุบันก็พักผ่อนในค่ายฮาล์ฟบลัดยาว ๆ โดยไม่ได้ออกไปไหนนานร่วมเดือน เข้าร่วมสนุกเล่นเกมจากบ้านต่าง ๆ จากแคมเปญ ‘ช่วยเหลือเพื่อการนอน’ (ตั้งชื่อเอง) ที่ผู้อำนวยการอย่างไครอนให้เด็ก ๆ สายเลือดเทพต่าง ๆ เสนอกิจกรรมเพื่อการนอนหลับที่ดีในช่วงของรัตติกาลที่สาปสูญ หรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่า ‘อีเทอนัลซันไชน์’
            นอกนั้นก็ไปรับไปส่งเหล่าน้อง ๆ ที่สนิทสนมไปโรงเรียน พอกลับมาก็เขียนรีซูเม่ ส่งอีเมลหางาน เข้าเว็บไซต์หางานวนไป
         แต่ก็อย่างที่ว่า… ไม่มีงานทำ นอกนั้นก็ไม่ได้มีเหตุการณ์พิเศษใดอื่นให้พูดถึง
            ทว่าช่วงสองสามวันนี้มีเรื่องกวนใจบางอย่างเกิดขึ้นกับดีน เขามักจะฝันถึงเหตุการณ์ประหลาดแว้บไปแว้บมาปะปนอยู่กับฝันเรื่องต่าง ๆ แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือความฝันนั้นกลับเป็นสิ่งเดียวที่ดีนจำได้ชัดเมื่อยามตื่น
            .             .             .
            กรุ๊งกริ๊ง…
            เสียงกระดิ่งที่ผูกไว้กับประตูคาเฟ่ส่งเสียงดังเมื่อบานประตูกระจกถูกผลักเปิดออก
            “ยิน...ดี...ต้อน...รั---..... เหวอ!?!”
            บาริสต้าที่ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์กาแฟจากที่อยู่ในอาการเหม่อลอยผวาเฮือก อีกฝ่ายร้องลั่นออกมาเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปหา ซึ่งภาพนั้นสร้างความฉุนเฉียวแก่ดีนในแบบที่เขาไม่เคยเป็น
            “ตกใจอะไรนักหนา รีบทำงานของแกได้แล้ว!”
            เขาตะคอกใส่พนักงานคนนั้นอย่างก้าวร้าวจนแม้แต่ตัวเองยังประหลาดใจ คนเคยทำงานบริการมาก่อนอย่างดีนเข้าใจหัวอกของคนที่ทำงานหน้าแคชเชียร์ด้วยกัน ดังนั้นแม้จะหงุดหงิดมาจากไหนเขาก็จะไม่มีทางเอาความโกรธไปโยนทุ่มใส่คนอื่นแบบนี้หรอก
            “คะ..ครับ ขอโทษคุณลูกค้า ดะ..ด้วย.. ระ.. รับอะไรดีครับ” บาริสต้าเอ่ยด้วยเสียงสั่น ไม่ใช่แค่เสียงแต่ตอนนี้คนตรงหน้าสั่นไปทั้งตัว
            “ดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์เหมือนเดิม เรื่องแค่นี้ทำไมถึงจำไม่ได้หา!?”
            เขากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาตะโกนใส่หน้าจนน้ำลายกระเด็น แต่ก็จำใจต้องปล่อยอีกฝ่ายให้ไปทำงาน เพราะละแวกนี้น่าจะไม่เหลือชีสเบอร์เกอร์จากไหนให้กินอีก
            แต่มาซื้อชีสเบอร์เกอร์ที่คาเฟ่เนี่ยนะ? ประหลาดชะมัด…
            เมื่อได้ของมาชายหนุ่มก็เดินออกจากร้านคาเฟ่โดยไม่จ่ายเงิน สายตาที่มองตรงไปตามถนนคอนกรีตที่ขนาบข้างสองฝั่งไปด้วยบ้านคน หากเป็นเขาในยามปกติคงโบกมือทักทายเพื่อนบ้าน ทว่าเพื่อนบ้านในตอนนี้ต่างเก็บตัว บ้างก็แอบมองชายหนุ่มจากหน้าต่างที่รูดม่านปิด
            จนกระทั่งเขาเดินผ่านชายอีกคนที่สูงใหญ่ไม่แพ้กัน
            “ไงเควิน ออกมาหาอาหารเหรอ?” เขาเอ่ยทัก
            “ใช่ เสบียงที่ตุนไว้ใกล้จะหมด บางตัวก็ผอมแห้งแทบไม่มีเนื้อให้แทะ วันนี้เลยว่าจะเลือกตัวที่อ้วน ๆ หน่อย” คนที่ชื่อเควินตอบกลับ
            “งั้นลองไปดูที่บ้านหกห้าศูนย์สิ มีตัวนึงที่เนื้อเยอะดี แต่อย่าไปทำอะไรร้านคาเฟ่ล่ะ เดี๋ยวไม่มีคนทำชีสเบอร์เกอร์ให้กิน”
         “ได้ เดี๋ยวลองไปดู”
            ดีนไม่รู้ว่าเขากำลังคุยอะไรกับเจ้าคนที่ชื่อเควิน แต่เมื่อเหลียวหลังกลับไปมองเขาก็เห็นว่าเควินเดินดุ่ม ๆ ไปที่บ้านหมายเลขหกห้าศูนย์แล้ว เขาหันกลับมามองถนนราวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้อีกไม่กี่นาทีคือเรื่องธรรมดา ๆ จากนั้นเสียงกรี๊ดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาจากข้างด้านในบ้าน ก่อนจะหยุดลงราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดขยับเคลื่อนไหวได้อีก
            จนมาถึงบ้านเลขที่ ‘หกห้าเจ็ด ถนนบูเลอวาร์ด’ เขาถึงได้เลี้ยวแล้วเข้าไปข้างใน ภายในบ้านทั้งมืดและรกราวกับเป็นบ้านร้าง กลิ่นเหม็นอันน่าสะอิดสะเอียนลอยคลุ้งไปทั่วแต่ตัวเขาในฝันกลับคิดว่านี่ช่างเป็นกลิ่นของอาหารที่ช่างหอมหวานเสียเหลือเกิน แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับ ‘ขยะ’ ที่เขาเพิ่งไปรีดไถมาจากคาเฟ่หน้าปากซอย
            ประตูลงสู่ชั้นใต้ดินถูกซ่อนด้วยกลไกลับ ใต้นั้นราวกับคุกในเกมสยองขวัญ ความมืด ชื้น อับ และลูกกรงขึ้นสนิม เสียงร้องไห้ด้วยความสั่นกลัวของ ‘อาหาร’ ดังระงมภายในกรงขัง บ้างก็เกิดอาการบ้าคลั่งเอาหัวโขกกับกำแพงโดยหวังว่าความตายจะมอบอิสระภาพให้ แต่ว่าใครสนใจกันล่ะ ในเมื่ออาหารก็ต้องกลายมาเป็นอาหารหลังจากที่พวกมันตายอยู่ดี
            ภายในกรงขังที่อยู่ในสุดของคุกใต้ดิน หญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวที่มอมแมมถูกโซ่ล่ามอย่างแน่นหนาภายในกรงขัง ผิวพรรณของเธอนวลผ่องจนแทบจะเรืองแสงในความมืดได้เมื่อแสงไฟจากคบเพลิงส่องกระทบผิว เรือนผมสองสีแผ่สยายถึงกลางหลัง บริเวณโคนผมขึ้นสีผมธรรมชาติแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ย้อมผมมาเป็นเวลานาน
            “อาหารของเจ้ามาแล้วฮักเนธีส” (ฮักเนธีส = สาวบริสุทธิ์ผู้ถูกเลือกบูชายัญด้วยเพลิง)
            มืออันใหญ่โตจับปลายคางของเธอขึ้นมาเชยหน้า หญิงสาวคนนั้นมีใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตาสีไลท์บลูวาวโรจน์ไปด้วยความรังเกียจ แม้จะไม่ใช่สีเดียวกับที่ดีนเห็นบ่อย ๆ แต่ว่าเขาก็จำได้ว่าเธอคือ ‘ชาร์ล็อต ลิเลี่ยน’ ธิดาแห่งเฮคาที น้องสาวของแมคเคนซีนั่นเอง
         ชาร์ล็อตสะบัดใบหน้าของเธอออกจากการจับกุม
            “เอามือสกปรกของแกออกไปไอ้ไซคลอปส์น่ารังเกียจ!”
            .             .             .
            ซึ่งหากนำเหตุการณ์มาปะติดปะต่อกันก็น่าจะเรียงออกมาได้ประมาณนี้…
            ความฝันก็ควรจะเป็นแค่ความฝันที่สารในสมองสร้างขึ้นจากความทรงจำหรือประสบการณ์ที่ฝังอยู่ในสมองส่วนอะมิกดาลา ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสตร์ทำให้ชายหนุ่มไม่ควรจะใส่ใจ ทว่ากลับมีกรณีตัวอย่างที่ฝันคือลางบอกเหตุและกลายเป็นจริงได้เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวอย่างแมคเคนซี ยิ่งฝันนั้นเกี่ยวข้องกับผู้ใช้มนตราแล้วก็ไม่ควรจะละเลย
            ไหนก่อนหน้านี้ดีนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะฝันถึงชาร์ล็อตหรือไม่ก็หลอนถึงเธอมาหลายหน เพียงแต่ตอนนั้นมันเป็นฝันที่ดูไร้สาระเกินไปหน่อยจึงไม่ได้จดจำ แต่นั่นทำให้เดมิก็อดหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาเลยกลับไปที่กระท่อมหมายเลขยี่สิบแล้วคิดอยากจะทำความสะอาดห้องให้เธอเสียหน่อย
            .             .             .
            “ให้ผมช่วยร่ายเวทให้ไหมฮะ พี่จะได้ไม่เหนื่อย”
            จูลี่เอ่ยถาม ในบรรดาเด็กน้อยบ้านเฮคาทีดูเหมือนว่าหนุ่มน้อยจากออสเตรเลียคนนี้จะช่ำชองด้านเวทมนตร์มากที่สุดเพราะอยู่มาก่อนใครเพื่อน ส่วนหนึ่งเพราะว่าเขาเป็นหอบหืดด้วยจึงไม่ควรปัดกวาดบ้านเองให้ฝุ่นฟุ้ง สู้ร่ายเวทใส่ไม้กวาดแล้วรอมันจัดการจากที่ไกล ๆ จะดีต่อสุขภาพมากกว่า
            “ไม่เป็นไรจูลี่ค่อย ๆ วันนี้นายหยุดเรียนเพราะไม่สบายนี่นา เดี๋ยวฉันค่อย ๆ ทำไปก็ได้ นายไปพักผ่อนเถอะ” ดีนตอบ
            “ได้ฮะ งั้นมีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกนะฮะ” จูลี่พูดด้วยเสียงเหนื่อย ๆ จากนั้นเด็กชายก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
            “งั้นให้ผมช่วยด้วยได้ไหมฮะ? อยากจะลองใช้เวทมนตร์ทำความสะอาดดู ผมยังไม่ค่อยคล่องเท่าไร น่าจะไม่ได้แย่งงานพี่ดีนทำมากนักฮะ” นิโคไลเสนอตัว
         ‘นิโคไล ครอฟต์’ เป็นน้องชายคนใหม่ของแมคเคนซี และอาจจะเป็นลูกเทพคนล่าสุดที่ได้เข้ามาในค่ายฮาล์ฟบลัด
            แรก ๆ เด็กน้อยเกาะติดแฟนหนุ่มของเขาแจและค่อนข้างจะหวาดกลัวคนอื่น ๆ ภายในค่ายโดยเฉพาะพวกแซเทอร์คนงานหรือทหารยามเซนทอร์จากประสบการณ์ถูกลักพาตัวอันเลวร้ายที่ผ่านมา แต่สักพักก็เริ่มชินแล้วก็สนิทกับคนอื่น ๆ ได้ไม่ยากด้วยพื้นฐานที่เคยเป็นนักกีฬาและบ้านเป็นร้านกาแฟมาก่อน
         “งั้นเหรอ.. เอางั้นก็ได้ นายต้องค่อย ๆ ทำความสะอาดนะนิคกี้ ไม่งั้นพี่ทำตามนายไม่ทันแน่ ๆ”
            “ได้เลยฮะ!”
            นิโคไลรับปากอย่างหนักแน่น จากนั้นเขาก็ร่ายคาถา “อินคันทาเร่ อะนิมา วิตา” ใส่ไม้ปัดขนไก่ให้มีชีวิต มันออกเดินได้สามก้าวจากนั้นก็ล้มแปะ ๆ เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่ดูอยู่ได้ไม่ยาก
         “เอ้า สู้เขาเจ้าไม้ขนไก่!”
            ดีนให้กำลังใจเครื่องมือที่เพิ่งล้มไปรอบที่สามพร้อมกับยีหัวนิโคไลที่กำลังฝึกควบคุมเวทด้วยความเอ็นดู จากนั้นเขาก็หยิบไม้กวาดแล้วเริ่มทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูซอกมุมต่าง ๆ ภายในห้องนอนของชาร์ล็อต แม้ว่าภายในห้องของสาวน้อยวัยรุ่นจะตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำไม่ต่างจากห้องของแมคเคนซี แต่ก็ประดับตกแต่งด้วยของน่ารัก ๆ อย่างผ้าม่านสีพาสเทล หรือตุ๊กตายัดนุ่นนุ่มนิ่มกินที่ไปครึ่งเตียง
         ‘เจ้าพวกนี้คงรอเจ้าของกลับมานอนกอดแย่แล้ว…’
            เพล้ง!!
            เสียงของแตกทำเอาคนที่กำลังจมอยู่กับความคิดสะดุ้งเฮือก เมื่อมองกลับไปเขาก็เห็นนิโคไลหน้าเจื่อนทำท่าขอโทษขอโพยให้ยกใหญ่
         “ขะ.. ขอโทษฮะ ผมทำรูปของพี่สาวแตกซะแล้ว”
            กรอบรูปของชาร์ล็อตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งหล่นลงมาแตกโดยมีเจ้าไม้ขนไก่ตัวต้นเหตุนอนตายอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ไหวติง
            “ไม่เป็นไรนิคกี้ นายไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม? ค่อย ๆ เดินออกมานะเดี๋ยวพี่ไปเก็บให้”
            เสียงของแตกนั้นดังมากพอที่จะเรียกให้จูลี่และซิลเวอร์ที่กำลังพักผ่อนออกมาดูพร้อมหน้า มีแค่คนเดียวที่ไม่ออกมาคือแมคเคนซี สงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย…
         “มีอะไรกันเจ้าเด็ก?”
            ซิลเวอร์เอ่ยถาม ยังไม่ทันได้รับคำตอบออกจากปากเรียวคิ้วสีเดียวกับเส้นผมสีเงินก็มุ่นเขาหากัน จากนั้นชายหนุ่มก็พึมพำอะไรบางอย่างพร้อมกับวาดนิ้วเป็นสัญลักษณ์เวทจากนั้นเศษกระจกก็ถูกเก็บกวาดออกจากรูปภาพและกรอบไม้จนหมด
            “รูปแตกเหรอฮะ อย่างกับลางร้ายเลย…” จูลี่พูดเสียงเบาอยู่ข้างหลังพี่ชายตัวโต
         “ลางร้ายเหรอ…?”
            ดีนขมวดคิ้วคิดตาม ทั้งความฝันเอย ทั้งรูปแตกเออ เป็นสัญญาณของลางร้ายที่ทุกคนต่างรู้กันซึ่งแล้วแต่ใครจะเชื่อไม่เชื่อ หากเป็นปกติคนอย่างดีนไม่มีทางคิดว่าเป็นลางอยู่แล้วในเมื่อมีเหตุมีผลชัดเจน นิโคไลควบคุมเวทมนตร์ได้ไม่ดีพอจึงทำกรอบรูปตกลงมาแตก ทุกอย่างล้วนอธิบายได้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ ทว่าสังหรณ์ในช่วงนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
            “อุหวา.. ผะ..ผมขอโทษจริง ๆ ฮะ” นิโคไลพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดยิ่งกว่าเก่า
         “ไม่เป็นไรน่าเจ้าเด็กอย่าไปคิดมาก แรก ๆ ที่ฉันฝึกใช้พลังทำของพังไปตั้งเยอะ” ซิลเวอร์เข้าไปปลอบน้องใหม่ แสดงมุมพี่ชายที่อ่อนโยนกับเขาก็เป็นเหมือนกัน
         “ลูกพี่คิดว่านี่คือลางร้ายไหม?” ดีนเอ่ยถามทำเอาชายหนุ่มร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย
            “ฮื่ม... ถ้าพูดตามตรงก็ใช่ ยัยน้องสาวออกไปทำภารกิจเกือบปียังไม่กลับมาเลย แถมช่วงนี้นายก็ฝันถึงเธอบ่อย ๆ ด้วยใช่ไหม ถ้าถามสายเลือดอย่างพวกเราก็ต้องพูดว่าลางร้ายน่ะมีจริง”
            “โอ๊ย แย่ชะมัดเลย! นอกจากรู้ว่าไปนิวเจอร์ซีย์กันแล้วก็ไม่รู้เลยว่าพวกชาร์ล็อตไปไหนกันต่อ!” ดีนหยุมหัวตัวเอง เขาไม่ชอบความกังวลของตัวเองในตอนนี้เลยให้ตายสิ!
            “พี่เรเชล.. จะช่วยทำนายให้ได้ไหมฮะ?” จู่ ๆ จูลี่ก็เสนอไอเดียขึ้นมา ถ้าพึ่งข่าวสารไม่ได้ก็ต้องพึ่งพาหมอดูล่ะทีนี้
         “ตัวแทนของเทพพยากรณ์ดูดวงแม่นอยู่แล้ว แต่ก็แปลกนะ แทนที่คนในบ้านเราจะฝันถึงชาร์ล็อตแต่กลับเป็นนายที่ฝันถึงเธอซะได้ หรือบางทีนายอาจเกี่ยวข้องกับภารกิจที่เธอกำลังทำอยู่ก็ได้นะเจ้าเด็ก” ซิลเวอร์ออกความคิดเห็น
         “ง่ะ… ภารกิจอีกแล้วเหรอ” บุตรแห่งโพไซดอนเบ้หน้า คำว่าภารกิจช่างเป็นอะไรที่แสลงหูสุด ๆ เขาขอเป็นเดมิก็อดที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่มีเทพองค์ไหนจิ้มงานลงมาได้ไหม?
            แต่เมื่อคิดว่าชีวิตของคน ๆ หนึ่งแล้วยิ่งเป็นน้องสาวคนสำคัญกำลังถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ติดต่อไม่ได้ ชะตากรรมเป็นอย่างไรไม่อาจทราบ ก็ทำให้เขาตัดใจที่จะทิ้งความสุขสบายไว้เบื้องหลัง
         “เอาก็เอาวะ จะเป็นคำพยากรณ์หรืออะไรก็ช่าง มันต้องลองดูกันหน่อย!”
            จากนั้นดีนก็ออกจากกระท่อมหมายเลขยี่สิบตรงไปทางทิศเหนือของค่ายหรือก็คือถ้ำของเทพพยากรณ์ ส่วนงานทำความสะอาดที่เหลือปล่อยให้นางฟ้าแม่ทูนหัวของบ้านอย่างซิลเวอร์จัดการต่อ                         https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeCMovz9Ub__yB1R_ouvaiIXSx0KdPosNigLn5abLCgL2J-dZafJDFtjyJ2oRPUe9erASYzVgU0lMhxS09w8Y2kLaAUyqtqSCxLP0MUKRqB9e3n2sy7qKO9ctGC0VjZjU-MC1UH?key=x97AyK_kBL_y0uxfCmoLvg
ฝันถึงลางบอกเหตุที่เกี่ยวกับชาร์ล็อตครั้งสุดท้าย

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บ้านพักหมายเลข 20] ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง