Enter Camp › ทวีปอเมริกา › [San Jose] Mikhailovich's House

God โพสต์ 2024-3-27 09:13:57

[San Jose] Mikhailovich's House

<link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Sofia">
<style>
/* Outside box and bg*/
#boxProfilebg {
      border: 1px dashed #bbb;
      border-radius: 10px;
      padding: 0px;
}
.header {
      padding-top: 40px;
      text-align: center;
      font-family: "Sofia", sans-serif;
      font-size: 60px;
      color: #a1887f;
         
}
.sub-header {
      text-align: center;
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 30px;
      color: #C0C0C0;
      margin-top: 5px;
      font-style: italic;
      margin-right: -300px;
}
.center-divider {
      text-align: center;
      color: #CDCDCD; /* Font color */
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 22px;
      margin-top: -20px;
}
.text {
      text-align: left;
      color: #808080; /* Font color */
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 22px;
      padding-top: 20px;
}
.w3-container {
padding-bottom: 20px;
}
   
</style>

<div id="boxProfilebg">
      
    <div align="center">
      <div class="w3-container header" style="width:60%">Mikhailovich's House
      <p class="sub-header"><img src="https://i.pinimg.com/originals/2f/c4/16/2fc416822216737270f1566324e5c1b3.gif" width="5%"> San Jose, California, USA</p>
      </div> <!-- End of Head -->
      <p class="center-divider">---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</p>
      <img src="https://i.imgur.com/CfMA6i3.jpg" width="auto" height="500">
         
      <div class="w3-container text" style="width:40%">   บ้านทาวน์โฮมทางตอนใต้ของเมืองซานโฮเซ ปัจจุบันอยู่ภายใต้การครอบครองของครอบครัวมิไคเลอร์วิช สวนหน้าบ้านทอดยาวขนาบทางเดินสองข้างด้วยสนามหญ้าเขียวขจีที่ได้รับการตัดแต่งเป็นอย่างดี ตัวบ้านสไตล์คันทรีสองชั้นสีครีมตั้งตระหง่านอยู่ท้ายสวน พ้นเขตรั้วไม้สีขาวหลังบ้านไปเป็นทุ่งหญ้าลาดเอียงไต่ระดับจนกลายเป็นเนินสูงคั่นระหว่างเขตที่อยู่อาศัยกับเขตอนุรักษ์ธรรมชาติเซียร์รา อาซูล
      </div>
         <!-- End of Text -->
    </div> <!-- End of Center -->
</div> <!-- End of Outside box and bg -->

Robin โพสต์ 2024-4-1 22:51:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Robin เมื่อ 2024-12-2 02:06 <br /><br /><link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Sofia">
<style>
/* Outside box and bg*/
#boxProfilebg {
      border: 1px dashed #fff;
      border-radius: 10px;
      padding: 0px;
      box-shadow: 0px 0px 10px rgba(0, 0, 0, 0);
}
.header {
                text-align: center;
      font-family: "Sofia", sans-serif;
              font-size: 60px;
      color: #a1887f;
      
}
.sub-header {
            text-align: center;
            font-family: "Cordia New";
            font-size: 30px;
            color: #C0C0C0;
      margin-top: 5px;
      font-style: italic;
      margin-right: -300px;
}
.center-divider {
          text-align: center;
      color: #CDCDCD; /* Font color */
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 22px;
      margin-top: -20px;
}
.text {
          text-align: left;
      color: #808080; /* Font color */
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 22px;
}
.w3-container {
padding-bottom: 20px; /* Adjust the value as needed */
}
    .button-container {
      text-align: center;
      margin-top: 20px;
    }
    .button {
      font-family: "Sofia", sans-serif;
      font-size: 10px;
      color: #a1887f;
      border-radius: 5px;
      border: 1px dashed #fff;
      cursor: pointer;
      background-color: #fff;
      text-decoration: none;
      padding: 5px 10px;
      transition: box-shadow 0.3s;
    }
    .button:hover {
      box-shadow: 0 0 5px rgba(0, 0, 0, 0.3);
    }
    .separator {
      color: #CDCDCD;
      font-family: "Cordia New";
      font-size: 22px;
      margin: 10px 0;
    }
</style>

<div id="boxProfilebg" style="background-image: url('https://i.imgur.com/OEBWwYm.jpeg')" ;="">
    <br>
    <div align="center">
            <div class="w3-container header" style="width:60%">Prologue</div>
       <div class="button-container">
            <a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&amp;goto=findpost&amp;ptid=177&amp;pid=973" class="button w3-hover-shadow">&lt;&lt; prev</a>
            <span class="separator">|</span>
            <a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&amp;goto=findpost&amp;ptid=26&amp;pid=1284" class="button w3-hover-shadow">next &gt;&gt;</a>
      </div>
      <br>
      <p class="center-divider">---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</p>
      <div class="w3-container text" style="width:80%"><br><span id="docs-internal-guid-bf2e8a53-7fff-06c1-9d57-b928931c8626"><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงลูกบอลพลาสติกสีส้มดังกระทบพื้นเป็นจังหวะไปทั่วสนามบาสเกตบอลในตอนพลบค่ำ อากาศอุ่นร้อนของช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิผสมกับความเหนื่อยล้าจากการย่ำฝีเท้าถี่ ๆ แบบไม่พักมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงทำให้ทั่วร่างกายของมนุษย์ที่เหลืออยู่เพียงแค่สามคน ณ​ ที่แห่งนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“พวกพี่สองคนเล่นกันเลยนะ ผมให้โอกาส”&nbsp; อิกอร์พูดขึ้น เขากลับมายืนในท่าทางปกติเพื่อเตรียมตัวเดินออกจากสนามหลังจากตัดสินใจบางอย่างได้ แต่ไม่วายต้องทิ้งท้ายให้คนที่อยู่ต่อได้คว้าโอกาสจากผลของการเสียสละครั้งนี้ไว้ แม้ตัวเขาเองจะยังไม่มีแต้มเลยก็ตาม</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อืม” อีกสองคนขานรับพร้อมกันโดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อิกอร์ถอนหายใจ เขาอยากให้เกมไร้สาระนี้จบลงเร็ว ๆ เขาทั้งร้อนและเหนื่อย นาฬิกาข้อมือบอกเขาว่านี่ก็ใกล้เวลาเคอร์ฟิวที่พ่อกับแม่กำหนดเอาไว้แล้วด้วย แต่โรบินพี่สาวของเขาและโทยาเพื่อนสนิทของเธอดันตกลงกันเรื่องเส้นทางชีวิตช่วงปิดเทอมหน้าร้อนไม่ได้สักที จนต้องมาตัดสินกันด้วยแต้มจากการแข่งขันบาสเกตบอลที่กำหนดผู้ชนะเอาไว้แล้ว</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ใคร ๆ ก็รู้ว่าโรบินเล่นกีฬาเก่งแค่ไหน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เธอ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จำเป็นต้อง</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไปจริง ๆ นะ ฉันขอร้องล่ะโรบิน” โทยาอ้อนวอน เขาแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“นายเหม่อแล้วโทยา นี่แหน่ะ” โรบินอาศัยจังหวะที่โทยาลดการป้องกันลง ก้าวยาว ๆ เข้าประชิดตัวแล้วต่อยเบา ๆ ที่หน้าท้องของเขา เมื่ออีกฝ่ายงอตัวด้วยความตกใจเธอจึงตบลูกบาสเกตบอลในมือเขาให้กระเด็นลงพื้นก่อนจะคว้ามันโยนลงห่วงตาข่าย</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ขี้โกงเกินไปแล้ว” โทยาบ่นอุบ แววตาสีเขียวใสปริ่มน้ำตาเมื่อครู่เปลี่ยนไปแข็งกร้าวอย่างฉับพลัน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“สิบห้าต่อศูนย์!” เสียงเล็กแหลมของอิกอร์ตะโกนมาจากที่ไกล ๆ ในที่สุดเขาก็ได้กลับบ้านเสียที “พี่ชนะอีกแล้ว เซ็งชะมัด..”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ฉันได้ยินนะ!” โรบินตวาดกลับไประหว่างเดินออกจากสนาม โทยาวิ่งมาขนาบข้างพร้อมกับอุ้มลูกบาสเกตบอลที่เพิ่งไปเก็บมาไว้แนบอก&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เมื่อมาถึง ทั้งสองก็คว้าขวดน้ำที่อิกอร์ยื่นมาให้กระดกขึ้นดื่มด้วยความกระหาย</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“แล้วก็โทยา ปีนี้ฉันมีไปค่ายกับสมาคมแล้วล่ะ พ่อกับแม่น่าจะจัดกระเป๋าไว้ให้เรียบร้อยแล้วด้วย ตอนนี้ก็เหลือแค่ภาวนาให้พวกท่านไม่ลืมว่าฉันกับหมอนี่ต้องนอนแยกห้องกันเนี่ยแหละ” เธอบุ้ยปากไปยังเด็กชายตัวเล็กข้าง ๆ ที่กำลังกระชับกระเป๋าเป้บนหลัง แค่คิดภาพว่าเธอต้องไปเคาะห้องพักเด็กผู้ชายกลางดึกเพื่อขอ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ของใช้ส่วนตัว</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่คุณและคุณนายมิไคเลอร์วิชใส่ผิดไว้ในกระเป๋าของน้องชายเหมือนปีที่แล้วก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าว&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่โทยาไม่ได้สนใจ เขาวุ่นวายกับการเก็บบอลใส่ตาข่ายแล้วยื่นมันให้อิกอร์ เด็กชายรับมันมาถือด้วยความอารมณ์ดี</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ฉันจะไปคุยกับพ่อแม่ของเธอ” โทยาพูด “วันนี้พวกท่านจะกลับมาตอนไหนล่ะ”&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินหยุดทุกการกระทำ เธอหันไปสบตาอีกฝ่ายอย่างหมดความอดทน วันนี้ทั้งวันโทยาทำตัวประหลาดเกินไป เขามาหาเธอกับอิกอร์ตั้งแต่เช้าตรู่ของวันอาทิตย์เพื่อชวนกันไปปั่นจักรยานรอบเมือง แวะพิพิธภัณฑ์เมืองจำลอง และจบที่สวนสาธารณะใจกลางเมือง ทั้งหมดเพียงแค่ต้องการให้เธอไปเจอกับ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ครอบครัว</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ของเขาและ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กำลังจะเป็น</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ครอบครัวของโรบินในอนาคตด้วย(เขาว่าแบบนั้น)ที่ลองไอส์แลน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“นี่ ฉันฟังนายมาทั้งวันแบบไม่แสดงความคิดเห็นอะไรเลย ตอนนี้นายก็ควรฟังฉันบ้างหรือเปล่า?” โรบินพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย “เกมนี้ฉันชนะ หรือถ้านายจะแข่งอีกรอบฉันให้นายเลือกได้เลย เอาเป็นปีนผาจำลองเป็นไง? ฉันเห็นนายทำมันได้ดีในวิชาของคุณโจนาธานนี่”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โทยาประสานมือไว้กลางหน้าอก เขาถูนิ้วโป้งไปมาด้วยความประหม่า ส่วนอิกอร์นั่งลงกับม้านั่งอีกครั้งและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด ดูท่าว่าบทสนทนานี้จะยังไม่จบลงง่าย ๆ แต่การกระทำนี้ก็ดูท่าจะยิ่งทำให้โทย่าระแวงหนักกว่าเดิม เขาเริ่มหันซ้ายหันขวาอย่างร้อนรน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ฟังนะโทยา–”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ไม่ๆๆ ตอนนี้เธอสิต้องฟังฉัน ช่วยอย่าให้น้องชายของเธอเปิดอินเตอร์เน็ตตอนนี้ได้ไหม?”&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เพ้อเจ้ออะไร? เอางี้ ถึงฉันจะแอบคิดว่าไอ้ค่ายเลือดผสมอะไรนั่นของนายมันน่าสนใจก็เถอะ แต่เราเพิ่งจะเล่นละครเวทีด้วยกันไปเมื่อต้นเทอมไม่ใช่หรือไง ฉันไม่อยากทำมันอีกรอบตลอดช่วงปิดเทอมหน้าร้อนหรอกนะ”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“มันไม่ใช่การเล่นสวมบทบาทนะโรบิน เธอน่ะใจร้อน.. เฮ้ !&nbsp; อิกอร์ อย่าเพิ่งเล่นโทรศัพท์มือถือ !” แล้วโทยาก็หันไปยื้อแย่งเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมกับอิกอร์ เด็กนั่นชูโทรศัพท์ไว้เหนือแขนแล้วเอนตัวซ้ายทีขวาทีด้วยความสนุกสนาน&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">&nbsp;&nbsp;โรบินพยายามอธิบายอีกครั้ง แม้เธอจะไม่มั่นใจว่าเขากำลังฟังอยู่หรือเปล่า “ขอฉันพูดอะไรอีกอย่างได้ไหม? ฉันว่าพ่อกับแม่ฉันก็คงจะคิดไม่ออกเหมือนกันนะว่า</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่นั่น</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มันจะช่วยให้ฉันหายจากอาการวูบบ้า ๆ นี่ได้ยังไง” เธอว่า มือสองข้างภายออกพร้อมเอียงคออย่างไม่เข้าใจ “มันไม่ใช่โรงพยาบาลเสียหน่อย คือถ้านายคิดถึงฉันมากจนทนอยู่ห่างกันไม่ไหวเลยต้องใช้ข้ออ้างแบบนี้ล่ะก็ ฉันไปขอโธมัสให้เพิ่มชื่อนายเข้าไปได้นะ เราสามคนจะได้อยู่ด้วยกันทั้งฤดูร้อนไปเลย”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โทยาหยุดกึก โรบินสังเกตว่าผิวสีมะกอกบนใบหน้าของเขาเริ่มมีเลือดฝาด “ไม่…”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ฉันล้อเล่น” โรบินกระตุกยิ้ม “เอาเป็นว่าไม่ไป เจอกันพรุ่งนี้” เธอคว้าแขนอิกอร์มายืนข้าง ๆ โบกมือลาพอเป็นพิธีแล้วดันแผ่นหลังน้องชายให้เดินออกจากสนามบาสเกตบอล ปล่อยให้โทยายืนโดดเดี่ยวโดยมีความรู้สึกล้มเหลวอยู่เป็นเพื่อน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินรู้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็จะกลับมาใหม่ ตั้งแต่รู้จักกันเธอค่อนข้างแน่ใจว่าโทยาไม่ใช่คนที่จะยอมล้มเลิกอะไรง่าย ๆ วันนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ยืนยันได้จากการที่เขาย้ายตามมาถึงอเมริกาหลังจากที่ทั้งสองเจอกันที่อินเดียเมื่อประมาณสี่ปีก่อนและแทบไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เธอไม่แน่ใจนักว่ามีเหตุผลอะไรให้เขายึดติดกับเธอขนาดนี้ แต่การที่โรบิน</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยังอยู่</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่นี่และ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยังเป็น</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แบบนี้ก็ไม่ใช่ข่าวดีสำหรับเขาเช่นกัน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><br></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ระยะทางระหว่างสนามกีฬากับเขตชุมชนไม่ได้ไกลนัก โรบินแยกกับอิกอร์ตรงจัตุรัสหน้าหมู่บ้าน เธอรอจนมั่นใจว่าน้องชายเดินขึ้นไปจนสุดเนินถนนฝั่งขวาแล้วถึงค่อยเดินไปในทิศตรงกันข้ามที่เป็นสนามเด็กเล่นและในเวลานี้ร้างผู้คน หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความเสียงสั้น ๆ ถึงพ่อแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกง อีกไม่นานคงจะมีสายโทรเข้ามาไม่หยุด อิวานร้อนรนทุกครั้งที่โรบินไม่อยู่ในสายตาเกินสิบห้านาทีหลังเวลาเคอร์ฟิว แล้วหากนานกว่านั้นก็เป็นไปได้ที่เขาจะแจ้งตำรวจหรือระดมคนในหมู่บ้านออกตามหาเธอ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่โรบินยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เธอนั่งลงที่ชิงช้าตัวหนึ่ง ถอดรองเท้าออกทั้งสองข้าง ให้เท้าเปล่าได้สัมผัสกับทรายหยาบ ๆ ในสนาม เธอชอบทำแบบนี้ในเวลาที่รู้สึกหงุดหงิดหรือฟุ้งซ่าน ยอมรับว่าคำพูดของโทยาในวันนี้มีอิทธิพลกับความคิดของเธอมากทีเดียว แถมเมื่อกลางวันเขายังพยายามทดสอบเธอโดยการให้อ่านใบปลิวที่เขียนด้วยสัญลักษณ์แปลก ๆ ทั้งแผ่นและมีรูปของสิ่งมีชีวิตที่ดูเข้าใจยากประกอบอยู่ พอเธออ่านให้ฟังแบบขอไปที เขาก็พูดเหมือนกับว่าเธอตั้งใจทำแบบนี้เพื่อให้เขาผิดหวัง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เป็นบ้าอะไรนะ?</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินพอจะนึกอะไรออก เธอล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงข้างซ้าย คลำหาเหรียญทองแดงเก่า ๆ ที่</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ตั้งใจ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หยิบมาจากกระเป๋ากางเกงของโทยาในจังหวะที่เขาไม่รู้ตัว เธอจำได้ว่าโทยาใช้สิ่งนี้เพื่อทำอะไรบางอย่างเวลาที่เจ้าตัวมั่นใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็น เธอไม่รู้ว่ามันมีกลไกการทำงานยังไง แต่โทยาเริ่มพูดคนเดียวหลังจากใช้เจ้าสิ่งนี้</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โคมไฟในสนามเด็กเล่นเรืองแสงสลัวแต่ก็ยังมองออกว่ามันเป็นเหรียญทองแดงสองด้านทั่วไป ด้านหนึ่งเป็นใบหน้าด้านข้างของผู้ชายและมีใบหน้าด้านข้างของผู้หญิงอีกคนซ้อนอยู่ด้านหลัง อีกด้านของเหรียญเป็นรูปวัวทั้งตัวอยู่ตรงกลางโดยมีช่อมาลัยลอเรลล้อมเป็นกรอบ คงจะเป็นเงินของสักประเทศหนึ่งในโลกที่โทยาเคยไปมา เขาเคยเล่าว่าครอบครัวตัวเองก็เป็นนักเดินทางเช่นเดียวกับเธอ แต่ส่วนใหญ่จะย้ายไปมาระหว่างรัฐในอินเดียเสียมากกว่า</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะถ่ายรูปหาคำตอบสิ่งน่าสงสัยนี้ใน Google</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่ความคิดนี้ถูกขัดจังหวะด้วยเสียง</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฟึ่บ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ตามด้วยเสียงต้นไม้ล้มดัง</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ครืน</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มาจากริมสนามพ้นเขตบ่อทรายไปประมาณหกเมตร ก่อนหน้านี้มันเคยเป็นรั้วไม้พุ่มทรงสูงแซมกับต้นสนเป็นแนวยาว แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าและแทนที่ด้วยชายร่างยักษ์สองคน ร่างกายช่วงบนของทั้งคู่ถูกบดบังด้วยความมืดเพราะไฟถนนส่องไปไม่ถึง ในมือของพวกเขามีกระบองยาวปลายแหลมกระพริบวูบวาบด้วยประกายไฟสีน้ำเงิน </span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หอกไฟฟ้า </span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินเย็นวาบไปทั่วไขสันหลัง สัญชาตญาณเตือนไม่ให้เธออยากรู้ว่าพวกเขาใช้สิ่งนั้นกวาดเอารั้วให้หายไปได้อย่างไร&nbsp;&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เธอลุกขึ้นยืน เก็บเหรียญเข้ากระเป๋าแล้วก้าวหลบไปด้านหลังช้า ๆ แม้จะมองไม่เห็นหน้าแต่ก็มั่นใจว่า</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พวกมัน</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอแน่ ๆ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ฮี่ๆๆ! กลิ่น</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มนุษย์กึ่งเทพ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">น่าอร่อย!” เสียงหัวเราะแหบพร่าดังมาจากเจ้าตัวด้านซ้าย แม้จะอยู่ไกลแต่เธอได้ยินมันชัดเจน เพราะรอบข้างในเวลานี้เงียบสงัดจนขนาดแมลงสักตัวยังไม่กล้าส่งเสียง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เงียบซะเจ้าปัญญาอ่อน!” เจ้าตัวด้านขวาคำรามด้วยเสียงที่น่าขนลุกยิ่งกว่า “สุภาพกับอาหารเสียบ้าง ท่านหญิงจะได้อนุญาตให้เราร่วมโต๊ะด้วย ข้าไม่อยากเสียการเสียงานเพราะเจ้าอีกแล้ว”&nbsp;&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อาหารของท่านหญิง!”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“กรอดด..”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เรื่องไม่ปกติคือตอนนี้โรบินกำลังยืนฟังเพื่อนใหม่ถกเถียงกันเรื่องมื้ออาหารโดยมีวัตถุดิบหลักเป็นเนื้อของตัวเอง เธอรู้เพราะโทยาก็เคยเรียกเธอแบบนั้น </span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มนุษย์กึ่งเทพ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จะอะไรก็ช่าง แต่พอพวกมันก้าวเข้ามาสู่แสงสว่าง โรบินก็อยากกรีดร้อง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก่อนหน้านี้ความมืดช่วยปิดบังร่างกายท่อนบนของ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สิ่งนั้น</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไว้ พอได้เห็นชัดๆเธอก็ไม่รู้จะอธิบายสิ่งมีชีวิตตรงหน้าอย่างไรดี ทั้งคู่สูงราวสามเมตร เหมือนจะเป็นมนุษย์แต่ก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะนอกจากท่อนล่างที่สวมกางเกงยีนสีน้ำเงินกับรองเท้าบูทยาง แต่ตั้งแต่เอวขึ้นไปจนถึงหน้าอกใหญ่โตกลับปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาลดกหนา มือสองข้างที่ถือหอกไฟฟ้ากลายเป็นกรงเล็บ ส่วนหัวมีลักษณะแบบเดียวกับสัตว์บนธงประจำรัฐแคลิฟอร์เนีย</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่คือหมีกริซลีย์ที่ยืนเต็มความสูง แถมพูดได้ด้วย&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินอยากวิ่งแต่เธอก้าวขาไม่ออก</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“สวัสดี..” โรบินไม่แน่ใจว่าเสียงที่พูดออกไปใช่เสียงตัวเองไหม มันทั้งแหลมสูงและสั่นราวกับจะร้องไห้เต็มแก่ “ลุงเฟอร์ดินานหรือเปล่าคะ?” เธอรู้ว่าคนข้างหน้าไม่ใช่ลุงเฟอร์ดินานที่อาศัยอยู่บ้านตรงข้าม ลุงไม่มีกลิ่นเหมือนซากสัตว์เหม็นหืนแบบนี้ แต่ความกลัวทำให้สติแตก</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“สวัสดีคุณหนู!” มนุษย์หมีตัวที่นิสัยเป็นมิตรทักทายตอบ “เราไม่ใช่ลุงเฟอร์ดินาน แต่เราอยากกิน</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นาน ๆ</span><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ต่างหากล่ะ!” มันยิ้มกว้างให้ คงจะดีกว่านี้ถ้าฟันทั้งหมดในปากไม่ได้ยาวแหลมจนน่าสยดสยอง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เจ้าโอเรียสปัญญาอ่อน!” มนุษย์หมีตัวที่นิสัยโมโหร้ายใช้ด้ามหอกกระแทกอกของเจ้าตัวที่ชื่อโอเรียสจนเซไปด้านหลัง แล้วใช้ปลายหอกที่มีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนอยู่พุ่งฝ่าอากาศมาข้างหน้า หมายจะปลิดชีวิตของโรบินในคราเดียว</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เธอหลบทันอย่างหวุดหวิด แต่ก็ล้มจนหงายหลัง หอกไฟฟ้าเฉียดศรีษะไปแค่นิดเดียว เธอได้กลิ่นไหม้จากเส้นผมที่ถูกเผาไปบางส่วนด้วย</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ตอนนี้โรบินอยู่ในสภาพกึ่งเดินกึ่งคลาน แฝดหมีคู่นั้นอยู่ห่างไปไม่ถึงสามเมตรแล้ว พวกมันก้าวเข้ามาข้างหน้าอย่างใจเย็นเหมือนต้องการข่มขู่ สถานการณ์ตอนนี้เหมือนในหนังสยองขวัญที่เธอชอบดูกับพ่อ ตอนนั้นพวกตัวละครดูน่าสมเพชในสายตาของเธอเพราะมักจะลงมือทำอะไรที่ประหลาดจนตัวเองต้องตาย แต่ตอนนี้เธอเข้าใจทุกความรู้สึก ในหัวกำลังคิดว่าปกติแล้วพวกเขาเอาตัวรอดยังไงกันบ้าง ถ้าเธอลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งกลับบ้านไป พวกมันจะตามไปทำร้ายครอบครัวของเธอด้วยหรือเปล่า แล้วถ้าเธอสู้กลับ มีโอกาสกี่เปอร์เซ็นที่จะมีชีวิตรอดกลับไปโดยไม่มีอวัยวะใดเสียหาย</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากที่ไกล ๆ แต่โรบินจำไม่ได้ว่ามันหล่นอยู่ตรงไหน คงจะเป็นพ่อที่โทรมา หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กร๊อบ!</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แล้วเสียงโทรศัพท์ก็เงียบไป เหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามกรอบหน้า ความหวังสุดท้ายหายไปแล้ว</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“แอเกรียส พี่กำลังทำให้คุณหนูกลัวนะ!” โอเรียสว่า แต่เจ้าตัวที่ชื่อแอเกรียสไม่ตอบ มันสะบัดรองเท้าบูทยางออกเผยให้เห็นอุ้งเท้าแบบหมี พร้อมตั้งท่ากระโจน</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินตัดสินใจทำสิ่งที่โง่ที่สุดในชีวิต เธอดีดตัวไปข้าง ๆ แล้วหยิบหอกไฟฟ้าของแอเกรียสที่ปักอยู่ในเนินทรายมากอดไว้ในจังหวะที่เจ้าของของมันใช้ขาหลังพุ่งเข้ามาในจุดที่เคยยืนพอดี โรบินกลิ้งหลุน ๆ ไปตามพื้นปูนซีเมนต์จนไปกระแทกเข้ากับฐานม้าหมุน เธอรีบยันตัวขึ้นแม้จะรู้สึกเหมือนกระดูกซี่โครงหักเพราะโอเรียสกำลังวิ่งเข้ามาพร้อมหอกแบบเดียวกันที่ง้างไว้เหนือหัว</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปกติแล้วการต่อสู้กับอสุรกายไม่ได้เป็นหนึ่งใน ‘สิ่งที่ต้องทำก่อนตาย’ ของคนทั่วไปด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นแม้น้ำหนักของอาวุธจะเบากว่าที่เห็นแต่โรบินก็ไม่รู้วิธีใช้อยู่ดี เธอวิ่งซ้ายทีขวาที มุดผ่านอุโมงค์ถังลอด ผ่านเสาปีนป่าย กระโดดข้ามคานกระดก เธอได้ยินเสียงโครมครามกับเหล็กที่ถูกบดขยี้ตามหลังไม่หยุด พวกมันทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าด้วยกรงเล็บสัตว์ป่า</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อย่าดื้อไปหน่อยเลยสาวน้อย” แอเกรียสว่า กรงเล็บของมันข่วนเข้าที่หลังเสื้อจนขาดวิ่น โรบินรู้สึกแสบร้อนที่แผ่นหลัง พอ ๆ กับปอดที่กำลังจะระเบิด แต่เธอหยุดวิ่งไม่ได้&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โรบินวิ่งข้ามถนนมาจนถึงสนามหญ้า เธอหักเลี้ยวซ้ายกระทันหัน ย่อตัวแล้วขว้างหอกไปข้างหน้า พระเจ้าเข้าข้างเธอเพราะหอกปักเข้าที่กลางลำตัวของโอเรียสพอดี แฝดหมีชะงักไปครู่หนึ่ง พวกมันหยุดวิ่ง</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้น โอเรียสดึงหอกออก การโจมตีเมื่อครู่ทำให้มันโกรธ</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ใจกล้าดีนี่คุณหนู” โอเรียสว่า มันยื่นหอกไปให้แอเกรียส ตอนนี้พวกมันพร้อมสู้อีกครั้ง แต่โรบินไม่เหลืออะไรในมือแล้ว การเสียเลือดยิ่งทำให้สมองของเธอประมวลผลช้าลง ภาพข้างหน้าซ้อนทับกันจนกลายเป็นภาพเบลอ เงาของแฝดหมีใหญ่ขึ้นจนบดบังแสงจันทร์บนท้องฟ้า</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฟึ่บ!</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงอะไรบางอย่างพุ่งมาทางนี้&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อ๊ากกก!” ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของอสุรกายดังทะลุโสตประสาท โรบินไม่มีแม้แต่แรงจะยกมือขึ้นมาปิดหู ร่างของเธอล้มลงตามแรงโน้มถ่วงเพราะประคองเอาไว้ไม่ไหว ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป เธอเห็นร่างของโอเรียส หรือแอเกรียส? ค่อย ๆ เจือจางลงจนหายไปต่อหน้าต่อตา</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“โรบิน!”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ลูกพ่อ!”</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โทยา..? พ่อหรอ..?</span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; text-indent: 36pt; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-size: 16.5pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อ่า.. เจ้า<i>แซเทอร์</i>น่ารำคาญ..”</span></p></span></div>
      <br> <!-- End of Text -->
      <p class="center-divider">---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</p>
    </div> <!-- End of Center -->
    <br>
</div> <!-- End of Outside box and bg -->

ดูในรูปแบบกติ: [San Jose] Mikhailovich's House