ท่าอากาศยานนานาชาติเจเอฟเค (จอห์น เอฟ. เคนเนดี้)

God โพสต์ 2024-3-19 23:29:05

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
border-radius: 30px;
border: 6px double #0930ce;
padding: 3px;
box-shadow: #0930ce 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/eSxrf3H.png");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #0930ce 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/y75w1Of.png");}
</style>

<style>
#boxsystem03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 6px double #11a263;
padding: 3px;
box-shadow: #11a263 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");}
</style>

<div id="boxsystem01">


 

<mit style="">
ท่าอากาศยานนานาชาติเจเอฟเค (จอห์น เอฟ. เคนเนดี้)</mit>

 
<center>
<div class="jedi0">
 <style>
 .jedi0 {
 border-radius: 20px;
 background: url("https://i.imgur.com/CjT7U65.png") no-repeat;
 box-shadow: 1px 1px 2px #0930ce, 0 0 25px #0930ce, 0 0 5px #0930ce;
 -moz-border-radius:25px;
 -webkit-border-radius:25px;
 border-radius:25px;

 height: 720px;
 width: 80%;
 image-size:cover;

 background-repeat: no-repeat;
 background-size:cover;
 background-position: center center;

 .tengah {
 position: absolute;
 }
 </style>
</div>

</center>

 

<div id="boxsystem02">



 ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี หรือเดิมคือท่าอากาศยานไอเดิลไวล์ด เป็นท่าอากาศยานนานาชาติที่ตั้งอยู่ในเขตชุมชนจาเมกา, ควีนส์ ทางตะวันออกเฉียงใต้ของนครนิวยอร์ก อยู่ห่างจากตอนใต้ของเกาะแมนแฮตตันประมาณ 19 กิโลเมตร เจเอฟเค เป็นประตูหลักสำหรับผู้โดยสารที่จะเดินทางมายังสหรัฐ และยังเป็นจุดขนส่งสินค้าที่สำคัญของประเทศอีกด้วย ท่าอากาศยานแห่งนี้บริหารงานโดยการท่าเรือนิวยอร์กและนิวเจอร์ซีย์ ซึ่งเป็นผู้ดูแลท่าอากาศยานแห่ง 3 แห่ง ในเขตเมืองนิวยอร์กและปริมณฑล ได้แก่ นูอาร์ก ลิเบอร์ตี, ลากวาเดีย และเทเตอร์โบโร โดยทั้งหมดนี้เจเอฟเคเป็นท่าอากาศยานที่ใหญ่ที่สุด และยังเป็นฐานการให้บริการของเจ็ตบลู แอร์เวย์ รวมทั้งเป็นท่าอากาศยานหลักของเดลต้า แอร์ไลน์ และอเมริกัน แอร์ไลน์ 





</div>

 

</div>

 

</div>

Daemon โพสต์ 2024-3-21 11:20:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2024-3-21 11:23 <style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel+Decorative:wght@400;700;900&display=swap')
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Noto+Sans+Thai+Looped:wght@100;200;300;400;500;600;700;800;900&display=swap')
</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Daemon01 {
border-radius: 30px;
border: 0px double #8e104f;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/VA4lYjH.png");}
</style>

<style>
#Daemon02 {
width: 800px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon03 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
border: 0px double #C0C0C0 ;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C00px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon04 {
width: 400px;
border-radius: 20px;
border: 5px double #f5db75;
padding: 3px;
box-shadow: #f5db75 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gtsf8cb.png");}
</style>

<div id="Daemon01">

 
<div id="Daemon03">
 Hello America 
 
</div>
 
<div id="Daemon02"> <div style="text-align: left;">เดม่อนเลือกมุมท้ายแถวของที่นั่งบนเครื่อง เขางีบหลับตลอดเส้นทาง ด้วยคิดว่าบนอากาศแล้วคงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ซุสคงจะช่วยปกป้องได้ถ้าซุสไม่เล่นงานเขาซะเอง จนเสียงประกาศแจ้งจุดหมายปลายทางใกล้ถึง ก็ทำให้เดม่อนตื่นขึ้น ก่อนมองลอดหน้าต่างบนเครื่องมองจากที่สูงเสียดฟ้าดูนิวยอร์กเบื้องล่าง 'ลิเลียน่า ตอนนี้เธอจะเป็นไงบ้างนะ' เดม่อนมองแผ่นฟ้าพลางหวนนึกถึงลิเลียน่า ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงนึกถึงลิเลียน่าได้ หากจะเพราะเธอเป็นเพื่อนที่เขาสนิทมากที่สุดในค่ายและเปรียบเสมือนอาจารย์ของเขาอีกก็ได้  เมื่อเครื่องลงจอด เดม่อนเดินตามพลเรือนลงจากเครื่อง เขาเดินเข้าสู่ภายในอาคารผู้โดยสารขาออก ก่อนชะงักเมื่อมีบางอย่างมาต้อนรับเขาถึงที่ ซึ่งเขาแน่ใจเลยว่าอสุรกายตัวนั้นมารอเขาชัด ๆ มันมองเขาตาเป็นมัน น้ำลายไหลยืดราวกับกระหายอย่างมาก และเขาตาไม่ฝาดใช่ไหม ทำไมเขาเห็นนกฮูกเกาะคานไม้ใกล้ ๆ มองดูพวกเขา  นกฮูก ... เทพีอะธีน่างั้นเหรอ นางจะมาจ้องมองอะไรเขาเนี่ย....  "ถ้าเป็นท่านจริง ทำอะไรสักอย่างตรงหน้าสิ" ดูเหมือนมันฟังผมรู้เรื่อง แต่มันทำหน้าเชิดหยิ่งไม่สนที่ผมพูดและมองต่อไป ราวกับกำลังรอชมละครสนุก ๆ ว่าผมจะถูกกินหรืออีกฝ่ายจะถูกจัดการลง อสุรกายกินซากศพ และเจ้าตัวนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าตัวที่เขาเจอที่ตลาดนัดอีกมาก ก็แหงสิดูขนาดตัวมันใหญ่กว่ามาก และยังกรงเล็บยาวกริบนั่นอีกที่ครูดไปกับพื้นชวนเสียวฟัน เดม่อนหยิบโล่และดาบออกมาถือไว้ ตั้งท่ารับมือ เขายกดาบตีกระทบโล่เรียกอีกฝ่ายเข้ามา  อัลกูลดูเหมือนมันฉลาดขึ้นแปลก ๆ ซึ่งมันทำหน้าเอียงมอง ราวกับจะบอกผมว่า กูไม่โง่เปิดก่อน ก่อนมันเดินชิลด์ ๆ ไปมา สายตาผมไปเห็นแผ่นหลังตอนมันเดืนหันไปทางซ้าย เหมือนอักขระรูปนกฮูกสลักบนผิวมันเรืองแสง ผมหันไปมองนกฮูกตัวนั้น มันทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้ ผมไม่รอช้าวิ่งพุ่งไปหามัน ก่อนวิ่งได้ครึ่งทางก็ปาโล่กระแทกหน้ามัน ก่อนจะคว้าโล่ที่กระเด้งกลับมา และกระโดดฟาดฟัน อัลกูลที่เพิ่งโดนโล่กระแทกหน้า มันเงยหน้าขึ้นมามองก่อนกระโดดถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว อัลกูลมันใช้จังหวะที่ผมฟาดกำลังจะดึงดาบ ตะครุปข่วนผมจนแขนทั้งสองข้างเกิดรอยแผลเลือดไหล ก่อนผมตวัดดาบขึ้นมาและฟาดมันสวนคืน เดม่อนพุ่งโจมตีมันอีกครั้ง คราวนี้เขาวิ่งใกล้ถึงตัวก่อนสไลด์ตัวเอง และตวัดดาบฟาดลำตัวมัน  ก่อนปาโล่กระแทกมันกระเด็นไป โล่กระเด็นกลับมาเขากระโดดมือขวายื่นออกไปจับโล่ แะใช้โล่ทุบเข้าเต็ม ๆ หัวมัน ก่อนแทงมันซ้ำอย่างกระหน่ำ จนร่างกายอัลกูลค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทอง เดม่อนแทงสะปั้นครั้งสุดท้ายก่อนร่างอัลกูลค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทอง เขาเก็บสินสงครามและออกวิ่งออกจากสนามบิน เพราะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจเป่านกหวีดเรียกเขา ตะโกนบอก คนร้ายฆ่าเด็กทารก ก็โกยสิครับ เจอแบบนี้ ไม่งั้นเขาคงได้ไปนอนกินข้าวแดงในคุกนิวยอร์กแน่ </div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/V4JsX5l.png" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img width="800" _height="695" src="https://i.imgur.com/4Cx6Ybx.pngๆ" border="0" alt=""> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">รางวัลจากพลเรือนที่ช่วยชีวิต: 100 ดอลลาร์ </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/V4JsX5l.png" border="0"> 

</div><div style="text-align: center;"><div style=""> </div></div>
 
</div> </div>
 

</div>

Daemon โพสต์ 2025-1-5 20:06:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-1-5 20:08 <div align="center"> 
<div class="waves">
<div class="wvtop">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,85.3C640,75,800,53,960,64C1120,75,1280,117,1360,138.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,58.7C640,43,800,53,960,48C1120,43,1280,21,1360,10.7L1440,0L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,288L80,277.3C160,267,320,245,480,250.7C640,256,800,288,960,277.3C1120,267,1280,213,1360,186.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,128L80,144C160,160,320,192,480,192C640,192,800,160,960,149.3C1120,139,1280,149,1360,154.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path></svg>
</div>
<div class="wvicon"><img src="https://i.imgur.com/Uyj2Bee.gif/100"></div>
<div class="wvhead">
 
 
</div>
<div class="wvtext"><div class="wvtext"><div style="text-align: center;">Daemon  Kannel</div><div style="text-align: center;"> 5 · มกราคม · 2025 · 18.00 น.</div></div><div class="wvtext"><div class="wvtext"><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);">             เดม่อนแพ็คกระเป๋าเป้ เขาไม่มีอะไรมากนอกจากของใช้ส่วนตัวเท่านั้น และอาวุธรวมถึงแหวนเธซีอุส เขาถอดมันเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ เมืองปิซาเป็นที่ ๆ สุดท้ายที่พ่อพาเขาไปเที่ยวและมีความทรงจำครั้งสุดท้ายที่มีความสุขกับพ่อ...</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);">            เดม่อนแปลงกายเป็นนกพิราบเพื่อบินเข้ามาในนิวยอร์ก ตอนนี้สภาพเขาดูเหมือนพิราบแบกเป้ใบจิ๋วกำลังมุ่งหน้าไปยังสนามบิน หวังว่าคืนนี้จะมีตั๋วบินไปปิซาสักเที่ยว...</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);">             คุณคงสงสัยสินะว่าทำไมเดม่อนต้องเลือกเดินทางไกลแถมยังไปถิ่นยุโรปที่อันตรายสำหรับเขา อีกนัยหนึ่งเขาคงอยากจะไปหาอะไรระบายกับความรู้สึกภายในใจที่รู้สึกปวดตุบ ๆ อย่างอธิบายไม่ถูก ทั้งที่เขาเลือกยอมรับและเข้าใจการตัดสินใจลิเลียน่า บางทีเพราะข่าวลือในค่ายทำให้เธอกับเขาถูกมองเป็นคู่รักทั้งที่เราเป็นเพื่อนสนิท เธออาจจะขอเลือกเว้นระยะห่างกับผมเพื่อไม่ให้ข่าวลือหนักข้อขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจของผมถึงโหวง ๆ ยังไงไม่รู้ ความรู้สึกที่ผมเองก็ยากจะอธิบายให้คุณผู้อ่านได้เข้าใจ</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);">            เดม่อนหยุดหน้าเคาน์เตอร์สนามบิน เขากำลังมองเที่ยวบินที่จะไปยังปิซา ก่อนจะเดินไปหาพนักงานเพื่อซื้อตั๋ว โชคดีที่ราคาตั๋วไม่แพงเกินไปในเวลานี้ เขายังพอจะจ่ายได้จากเงินเก็บจากงานที่ทำสะสมมาเล็กน้อย</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           "สวัสดีครับ ผมอยากจะจองเที่ยวบินไปเมืองปิซา" เขายิ้มทักทายพนักงานสาว โดยไม่รู้ตัวว่า เสน่ห์ของบุตรแห่งอะโฟรไดท์กำลังแผ่รัศมีออกไป</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">            "532 USD ค่ะ"  เธอบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวาน "แต่ถ้าน้องอยากได้ส่วนลดพิเศษ พี่  ขอเบอร์โทรหน่อยได้มั้ยคะ?"</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           เดม่อนหัวเราะแห้ง "เอ่อ... คือผมไม่มีมือถือน่ะครับ" ก่อนเขาจะควักธนบัตรและเหรียญออกมานับอย่างทุลักทุเล</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           "นี่ครับ 532 USD"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           พนักงานสาวยิ้มอย่างเสียดาย "งั้นก็ไม่ได้ส่วนลดสิคะ เสียดายจัง"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           เดม่อนรับตั๋วเครื่องบินมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่ถนัดที่จะปฏิเสธคนอื่นเอาซะเลย</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           เขาเดินไปยังจุดรอเครื่องขึ้น พลางแปลงกายเป็นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาที่พบเห็นได้ทั่วไป เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของอสุรกาย</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">           ในระหว่างที่รอเครื่อง เดม่อนนั่งเหม่อลอย ใบหน้าเศร้าหมอง ความทรงจำเมื่อไม่นานมานี้ผุดขึ้นมาในหัว</div><div align="left" style="outline-style: none; color: rgb(0, 0, 0);"> </div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="left" style="outline-style: none;">             เดม่อนตื่นขึ้นในห้องพยาบาล หลังจากพิธีไว้อาลัยเอลลิสผ่านไป เขาเดินค้ำไม้เท้า ไปยังกองไฟเฮสเทีย เพื่อวางช่อดอกไม้</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             เขาเหลือบไปเห็นลิเลียน่าที่เพิ่งกลับมาจากภารกิจ</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             "ยัยฉลาด!" เดม่อนร้องเรียก</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             ลิเลียน่าหันมามอง แต่แววตาของเธอกลับว่างเปล่า</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             "บาดเจ็บขนาดนี้นอนพักที่ห้องพยาบาลไม่ดีเหรอ?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             เดม่อนชะงักไป "แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก" เขาพยายามยิ้ม "จริงสิ ภารกิจที่เฮติเป็นยังไงบ้าง?"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             ลิเลียน่าขมวดคิ้ว "ภารกิจที่เฮติ? นายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             เดม่อนตกใจ "เธอ... จำผมไม่ได้เหรอ?"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             ลิเลียน่าส่ายหน้า "ฉันไม่รู้จักนาย"</div><div align="left" style="outline-style: none;"> </div><div align="left" style="outline-style: none;">             ในตอนนี้เดม่อนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้าต่อตา เขามักจะเห็นภาพฉากนี้วนเวียนไปแบบรวบรัดและเน้นย้ำอยู่ตลอด และความรู้สึกบางอย่างที่ปะทุในใจเขาทำให้เขาแปลกประหลาดมากขึ้น</div> </div>           เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้น ปลุกให้เดม่อนตื่นจากภวังค์แห่งความทรงจำ  เขาลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เดินไปขึ้นเครื่องเหมือนคนไร้วิญญาณ            บนเครื่องบิน เดม่อนเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง เขาทอดสายตามองท้องฟ้ากว้างเบื้องล่าง เมฆสีขาวลอยละล่องราวกับปุยฝ้าย ตัดกับสีฟ้าเข้มของท้องฟ้า อาณาจักรแห่งซุส... เขาได้แต่สวดภาวนาถึงซุส  เสียงเครื่องยนต์ดังครางเบา ๆ ชวนขับกล่อมให้รู้สึกผ่อนคลาย  แต่ทิวทัศน์อันงดงามเหล่านั้น ก็ไม่อาจจะเยียวยาหัวใจที่แหลกสลายของเขาได้            "ทำไม..."  เขาครุ่นคิดในใจ  "ทำไมเธอถึงลืมผมกันนะ? หรือว่าเธอโกรธที่ผมโกหก เรื่องที่ดีทรอยต์?  หรือว่า..."            ท่ามกลางความเงียบ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น            "หนุ่มน้อย ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องไม่สบายใจนะ"            เดม่อนหันไปมองผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา  เธอมีผมสีเงินสั้น  ดวงตาสีฟ้าอ่อนโยน และรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงตะวัน เธอสวมชุดสีขาวเรียบง่าย ดู  สง่าและลึกลับ            "ป้ารู้ได้ยังไงครับ?" เดม่อนหันไปถามด้วยความสงสัย            "ป้าผ่านโลกมามากแล้วนะ หนุ่มน้อย"  ผู้หญิงคนนั้นยิ้ม  "เล่าให้ป้าฟังหน่อยสิ เผื่อ  ป้าจะช่วยได้"            เดม่อนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าควรจะไว้ใจป้าคนนี้หรือไม่ แต่แววตาที่เปี่ยม  ไปด้วยความเข้าใจของเธอ ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย            'บางที...  การระบายให้ใครสักคนฟัง ก็อาจจะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้'  เดม่อนคิดในใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจที่จะระบายความในใจให้ป้าคนนั้นฟัง            "ป้าครับ..." เดม่อนเอ่ยขึ้น เสียงของเขาสั่นเครือ "ผม... ผมกำลังสับสนและเสียใจมาก... มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ..."            หญิงวัยกลางคนผู้นั้นพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ "เล่าให้ป้าฟังสิ หนุ่มน้อย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน            เดม่อนสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขา ตั้งแต่การเดินทางไปดีทรอยต์ การต่อสู้กับเหล่าสาวกของจักรพรรดิโรมัน การพบกับพัควัดจิ และที่สำคัญที่สุด... การสูญเสียความทรงจำของลิเลียน่า            จนเดม่อนค่อนข้างคิดว่าป้าคงหาว่าเขาบ้าหรือเสียสติไปแล้วแน่ แต่เขาก็เริ่มจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย หลังจากได้ระบายเรื่องภายในใจออกมาจนหมด            ระหว่างที่เดม่อนเล่า หญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็นั่งฟังอย่างตั้งใจโดยไม่ขัดจังหวะ เธอพยักหน้าเป็นระยะและส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจมาให้เดม่อน            เมื่อเดม่อนเล่าจบ หญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็เอ่ยขึ้น "หนุ่มน้อย ป้าเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ การสูญเสียคนที่เรารักเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก"            เดม่อนพยักหน้า น้ำตาเริ่มคลอหน่วยก่อนจะตกใจบางคำในประโยคป้าที่เขาเพิ่งนึกออก             "เดี๋---"             เดม่อนจะรีบปฏิเสธว่าเขากับลิเลียน่าไม่ใช่คนรักกัน แต่ป้าชิงพูดก่อน            "แต่เธอต้องเข้มแข็งนะ" หญิงวัยกลางคนผู้นั้นพูดต่อ "เธอต้องยอมรับความจริงและก้าวต่อไป"            "เฮ้อ---" ดูเหมือนพูดไปป้าก็คงจะไม่ฟัง แต่ดูเหมือนป้าจะไม่ได้มองผมเป็นคนเสียสติ นี่แปลกชะมัด ก่อนจะพูดขึ้นต่อ             "แล้วผมควรทำยังไงต่อไปดีเหรอครับ?" เดม่อนถามเสียงสั่นเครือ            "เธอต้องเชื่อมั่นในตัวเอง และในความรักของเธอ" หญิงวัยกลางคนผู้นั้นตอบ "ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามและทรงพลัง มันสามารถเยียวยาทุกสิ่งได้"            เดม่อนมองหน้าหญิงวัยกลางคนผู้นั้นด้วยความหวัง "ขอบคุณครับ ป้า" เดม่อนพูดพลางคิด แม้เขากับลิเลียน่าจะไมไ่ด้เป็นคนรักกัน แต่ความรักฉันท์เพื่อนร่วมรบและมิตรสหายที่สนิทคนหนึ่งเขาสก็ไม่อยากจะสูญเสียเธอไป เขายังเชื่อว่าต้องมีสักวันที่เขากับลิเลียน่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีกครั้ง บางทีอาจจะหลังจากเธอใจเย็นลงและหายโกรธเขา(?)            "ไม่เป็นไรจ๊ะ หนุ่มน้อย" หญิงวัยกลางคนผู้นั้นยิ้มก่อนจะลุกขึ้นและหันมาทางเขา "ป้าชื่อเฮสเทียนะ"            เดม่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ            "เทพีเฮสเทีย?" เขาถามเสียงสั่น แต่เธอก็หายไปแล้ว และนั่นค่อนข้างอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าทำไมเธอถึงไม่ว่าเขาเสียสติหรือบ้าไปแล้วที่พูดเรื่องพวกนี้ ขออนุญาตยืมเทพีเฮสเทียประกอบโรลเท่านั้นไม่ใช้สิทธิ์ให้ของ และ ไม่ใช้เอฟเฟกต์เพิ่มความโปรดปราน @God  โอนเงิน 532 USD แล้ว <img src="https://i.imgur.com/RAQVOYH.png"></div></div></div><div class="wvtext"> </div><div class="wvtext"> </div>
<div class="wvbot">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,122.7C640,149,800,203,960,202.7C1120,203,1280,149,1360,122.7L1440,96L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,128C160,160,320,224,480,245.3C640,267,800,245,960,202.7C1120,160,1280,96,1360,64L1440,32L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,32L80,53.3C160,75,320,117,480,133.3C640,149,800,139,960,149.3C1120,160,1280,192,1360,208L1440,224L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,85.3C640,96,800,160,960,197.3C1120,235,1280,245,1360,250.7L1440,256L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path></svg>
</div>
</div>
<a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit"></a><a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit" style="display: inline !important;">NC</a>

<style>.waves { --accent: #b7011f; --accent1-25: #b7011f; --accent2-25: #fdc4e2; --accent3-25: #b7011f; --accent4-25: #b7011f; --text:#666; --bckg:#fff; }</style><link rel="stylesheet" href="https://dl.dropboxusercontent.com/scl/fi/50ognhvddbgrdql71m9ys/waves.css?rlkey=zzfy7ubvad00156x4dydsxjv6&st=r13bibt5&dl=0"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Open+Sans:ital,wght@0,400;0,700;1,400;1,700&family=Poppins:ital,wght@1,900&display=swap" rel="stylesheet">

</div>

Ertah โพสต์ 2025-2-9 17:33:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ertah เมื่อ 2025-2-9 18:32 <center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 900px;--img-size: 100px;--accent: #d7c56e;--bg-color: #212121;--title-color: #000000;--text-color: #dedede;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader"><div class="rtitle">ERTAH BROWN</div></div>
<div>Marriott New York, JFK Airport</div>

<div> </div><div>Feb, 9, 2025 | 9.00AM</div> 

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่รับรู้ว่าจะต้องย้ายออกจากที่นี่ไป ด้วยความจำยอม

หญิงสาวร่างโปร่งคนหนึ่งยังคงใช้ชีวิตในช่วงกลางวันอยู่บนเตียงนอน
โดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหน มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคนนั้นทำเป็นเรื่องปกติ
เธอมักเป็นคนที่ตื่นและลุกมารับแสงแดดยามเช้าซึ่งเป็นสิ่งที่เธอชอบใจ แต่หากในวันนี้
ไม่สิ ในช่วงนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย ราวกับว่าอารมณ์ของเธอในช่วงนี้มันไม่ได้เป็นปกติเสียเท่าไหร่
แล้วยิ่งสถานที่ที่อยู่ในตอนนี้มันไม่ใช่บ้านของเธอเองด้วยแล้ว
ยิ่งไม่อยากทำอะไรเข้าไปใหญ่ ที่นี่เป็นโรงแรมที่อยู่ใกล้กับท่าอากาศยาน และคิดว่ามีความปลอดภัยมากกว่าที่บ้านของเธอที่อยู่กลางเมืองนิวยอร์คมากเลยทีเดียว
เพราะจากที่เซเทอร์ตนนนั้นได้ว่ามา การย้ายออกมาจากบ้านคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในในเวลานี้
ไม่อย่างนั้นเธอคงจะมีอันตรายมากกว่าแค่บาดเจ็บอย่างที่เคยเป็นมาแน่ ๆ 

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ๆ จนเริ่มจะตามอะไรไม่ทัน

 ก๊อก
ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอสามครั้ง
และเว้นระยะไปครู่หนึ่งราวกับรออะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีอะไรที่ตอบรับเสียงนั่นกลับมาเลย
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่รับรู้ได้

 ก๊อก
ๆ ๆ

ยังคงไร้เสียงตอบกลับจากคนที่อยู่ภายในห้องนี้
ทำให้คนที่ยืนเคาะประตูอยู่นานนั้นถึงกับถอนหายใจออกมา เพราะนี่ไม่ใช่การกระทำที่เพิ่งเกิดขึ้น
แต่อยู่ในสภาพนี้มาประมาณสามวันได้แล้ว จะปล่อยไปก็ทำไม่ได้ จึงทำได้เพียงดูแลไปทั้งแบบนี้เท่านั้นเอง

 “ เออต้า
ตื่นหรือยังลูก ” 

เสียงเอื้อนเอ่ยของหญิงสาววัยกลางคนซึ่งเป็นเจ้าของเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
ความห่วงใยและกังวลแฝงอยู่ในน้ำเสียงอย่างชัดเจน
ในใจของหล่อนหวังว่าจะได้รับเสียงตอบกลับมาให้คลายกงัวลบ้าง
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ได้รับกลับมายังคงเป็นความเงียบเช่นเดิม

          “
ตื่นแล้วก็ออกมากินอาหารนะ น้าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว เฮ่อ...”

หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูระอาพร้อมทั้งเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นมาเมื่อสิ้นเสียง
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหล่อนนั้นคงเหนื่อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมาก ในฐานะแม่นมของหญิงสาวที่อยู่ในห้องนอน
เธอคงจะปล่อยให้คนที่เธอรักราวกับลูกของเธอเองเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ อีกใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารจับใจที่เด็กน้อยของเธอจะต้องมาเจอโชคชะตาแบบนี้
อยากดูแลและปกป้องด้วยตนเองอย่างที่ทำมาตลอดหลายปี หากไม่ใช่ว่าสิ่งที่กำลังหวังทำร้ายอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถต่อกรได้เลย
เธอจึงจำเป็นที่จะต้องเห็นด้วย เพื่อความปลอดภัยของคนที่เธอรัก

แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น
นั่นเลยทำให้ลูซี่จะต้องมาเหนื่อยใจและกายอยู่อย่างนี้ 

ลูซี่เลือกที่จะไม่รบเร้าต่อไป
และเดินจากหน้าประตูบานนั้นที่เธอยืนอยู่นานสองไป
ให้โอกาสเด็กสาวตัวน้อยที่อยู่ภายในห้องได้ปล่อยความรู้สึกที่ตกค้างอยู่มากมายจนกว่าจะดีขึ้น

<div><div>.</div>
<div>.</div>
<div>.</div></div>

<div style="text-indent:3em;">“ เฮ่อ... ”</div>

เนิ่นนานกว่าที่ร่างโปร่งของหญิงสาวภายในห้องนอนจะมีเสียงหลุดลอดออกมา
เสียงถอนหายใจเล็ก ๆ ของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจและเลื่อนลอย ไม่มีน้ำหนักในน้ำเสียงอย่างที่คนที่เรียนร้องเพลงมาตั้งแต่เล็กควรจะเป็นเลยจริง
ๆ มันคงเป็นการแสดงออกมาได้เป็นอย่างดีเลยว่า เจ้าของเสียงเป็นเช่นไรในเวลานี้

        “
ค่ายหรอ... ให้ตายเถอะ ”

ในสมองของเออต้า
ยังคงมีแต่เรื่องของค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่เต็มไปหมด
มันเป้นสถานที่ที่เธอไม่ได้รู้จักหรือเคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำ
ได้ยินคราวแรกก็ตื่นเต้นได้อยู่หรอก เพราะเธอชอบที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ
แต่หากด้วยเหตุผลที่จำเป้นจะต้องไป และไหนจะเป็นความลับที่เธอไม่เคยได้รับรู้มาก่อนหน้านี้อีก
ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นไม่ลงไปเลยจริง

มือเรียวสวยถูกยกขึ้นมาสุดความยาวแขน
ฝ่ามือกางแบออกแล้วค่อยบีบกำเป็นจังหวะ ดวงตากลมโตสีเปลือกไม้จับจ้องที่มือของเธอเองด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
เธอไม่รู้ว่าในขณะนี้จะต้องรู้สึกอย่างไรดี จะต้องออกไปเจอหน้าของคุณแม่ คุณน้า
และเซเทอร์ตนนั้นอย่างไรดี เธอจำเป็นจะต้องยอมรับทุกอย่างให้ได้ก็จริง และนั่นคือสิ่งที่เธอจะต้องทำ
แต่ความรู้สึกภายใน มุมเล็ก ๆ ของเด็กสาวที่ยังคงอยากจะอยู่กับคนที่รักที่นี่
มันกำลังดื้อดึงให้ความคิดเชิงเหตุผลของเธอไม่อยากทำงาน

แต่สุดท้าย เหตุผลพวกนั้นก็มาเหนืออารมณ์ของเธอจนได้
เพื่อความปลอดภัยของเธอผู้เป็นที่รักของครอบครัว เธอจึงจำเป็นต้องทำ ถึงจะมีความคิดถึงอยู่บ้าง
แต่ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้พบหน้ากันเองเพราะความตายพรากจาก

         “
เริ่มจากเก็บของสินะ... ”

ร่างโปร่งของเออต้าค่อย
ๆ ดันตัวเองให้ลุกจากเตียงด้วยท่าทางที่ดูไม่ได้กระตือรือร้นเท่าไหร่นัก
แล้วจึงพาตัวเองไปจัดการร่างกายให้พร้อมก่อนเป็นอย่างแรก 

มือเรียวสวยของเออต้าเปิดประตูห้องนอนของเธอออกไปเมื่ออยู่ในชุดลำลอง
ขายาวตรงไปยังโต๊ะอาหารที่มีอาหารเช้าเมนูโปรดของเธออยู่เต็มไปหมด เธอลงมือกินทันทีโดยที่ไม่ได้เอ่ยบอกอะไรกับคุณน้าสาวที่กำลังจัดการข้าวของอยู่ในครัว
แน่นอนว่าคุณน้าของเธอสังเกตเห็นแน่นอน แต่เธอคนนั้นเลือกที่จะไม่พูดอะไรและปล่อยให้เด็กน้อยสุดที่รักของเธอจัดการตัวเองไปอย่างที่ต้องการ
หากมีอะไรให้ช่วย คงจะเอ่ยปากเองอย่างทุกครั้ง

ใช้เวลาไม่นาน เออต้าก็จัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าเสร็จแล้ว
เธอยกจานอาหารไปเก็บในครัวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เสียงทุ้มหวานจะเอ่ยบางอย่างกับคุณน้าที่อยู่ใกล้เธอ

         “
คุณน้า ฉันจะเก็บกระเป๋าเตรียมไปค่าย ”

ไม่ใช่คำเอ่ยที่พิเศษอะไร
แต่มันแสดงออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าในตอนนี้เออต้ากำลังต้องการความช่วยเหลือจากคุณน้าของเธอแล้ว
ใบหน้าของเออต้ายังไม่ได้ประดับรอยยิ้มน่ารักดั่งดวงอาทิตย์เช่นทุกครั้ง แต่เพียงเท่านี้
ก็คงจะดีมากแล้วสำหรับคุณน้าลูซี่

<div> </div>
 
<div>Feb, 9, 2025 | 5.00PM</div> 

ใช้เวลาเตรียมสัมภาระไม่ได้นานเท่าไหร่
เพราะของใช้และเสื้อผ้าที่เออต้าต้องการนำติดตัวไปนั้นไม่เยอะอะไร แต่สิ่งที่เยอะน่าจะเป็นอุปกรณ์ที่เกี่ยวกับดนตรีของเธอเสียมากกว่า
กีต้าร์โปร่งตัวโปรดจำเป็นจะต้องติดตัวไปด้วย เฮดโฟนที่เป็นอุปกรณ์ทำมาหากินซึ่งเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะสามารถใช้ได้หรือเปล่า
แต่อย่างไรก็ตาม การมีติดตัวเอาไว้ถือเป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

         “
น้าจะยกกระเป๋าไปข้างนอกห้องให้นะ ป่านนี้คุณแม่กับคุณเซเทอร์คนนั้นคงจะรอแย่แล้ว ”

คุณน้าลูซี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มพร้อมกับมือบางของหล่อนที่ยกกระเป๋าเป้สัมภาระของเออต้าลงไปให้
เออต้าเพียงพยักหน้ารับคำแล้วสะพายกระเป๋ากีต้าร์โปร่งของเธอเอาไว้
ใบหน้าน่ารักของเออต้าผินมองกลับมาภายในห้องนอนอีกครั้ง
ที่นี่ไม่ได้มีความทรงจำอะไรของเธอเท่าไหร่
มันเป็นเพียงที่พักพิงและให้ความปลอดภัย ไม่ได้เหมือนกันที่บ้าน
แต่ก็อดที่จะรู้สึกขอบคุณไม่ได้

เออต้าถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ใบหน้าน่ารักหันกลับไปมองที่ประตูห้องนอน
มือเรียวเปิดประตูออกก่อนที่ขายาวของเธอจะก้าวเดินออกไปนอกห้องนอน

          “
จะไปกันหรือยังคะ? ”

เสียงหวานของเออต้าเอ่ยขึ้นเมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่างแล้ว
ใบหน้าน่ารักของเธอยังคงไม่มีรอยยิ้มพระอาทิตย์ประดับอยู่
แต่ก็ไม่ได้บึ้งตึงอย่างวันก่อนที่รู้เรื่องราวแล้ว ดวงตากลมโตไล่มองบุคคลที่อยู่ในที่นี้
เหมือนว่า... จะไม่ได้มีคุณแม่ของเธออยู่?

          “
คุณแม่? ”

          “
ตอนนี้ที่มิดทาวน์ ที่บ้านของเธอสถานการณ์ไม่ดีนักหรอก เราจะต้องไปกันเดี๋ยวนี้เลย
ฉันจะเป็นคนไปส่งเธอเอง ”

ยังไม่ทันที่จะได้รู้เลยว่าเพราะอะไรคุณแม่ของเธอถึงไม่มาอยู่ที่นี่ทั้งที่นัดหมายกันเอาไว้ว่าจะไปส่งเธอด้วยตัวเอง
แต่ดูจากความรีบร้อนของเซเทอร์คนนี้แล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องไม่ดีจริง ๆ ก็ได้
ใบหน้าน่ารักของเออต้าจึงได้แต่ขมวดคิ้ว
มือเรียวกำสายกระเป๋ากีต้าร์ของตัวเองเอาไว้แน่นราวกับกำลังเก็บอารมณ์ในตอนนี้
ไม่ให้มันระเบิดออกมา ในเวลาแบบนี้คงจะมัวมาทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ 

          “
พวกท่านจะปลอดภัยใช่มั้ย? ”

เป็นคำถามสุดท้ายที่เธอเอ่ยถามไปด้วยใบหน้าจริงจัง
ปฏิเสธไม่ได้ว่าถึงเธอจะยังโกรธคุณแม่อยู่
แต่เพราะความรักที่มีต่อครอบครัวนั่นก็มีมากมายกว่านั้นหลายเท่า เธอยังคงอยากรู้...

และคำตอบที่ได้รับจากเซเทอร์เป็นเพียงการพยักหน้าเท่านั้น
ไม่ได้มีคำเอ่ยอะไรที่มากกว่านั้น แต่นั่นก็เป็นคำตอบของคำถามที่เธอถามไปได้แล้ว
ตอนนี้สิ่งที่เธอควรจะทำมากที่สุดคือทำให้ตัวเองปลอดภัยอยากที่พวกเขาต้องการ

          “
แล้วต้องไปที่ไหนต่อ พาไปได้เลยค่ะ ”

มือเรียวของเออต้าคว้ากระเป้สัมภาระมาจากคุณน้าด้วยรอยยิ้มบางที่ส่งไปให้เธอ
คงอีกนานกว่าที่จะได้กลับมาพบกันอีก

          “
คุณน้าดูแลตัวเองด้วยนะ ฝากคุณแม่ของหนูด้วย ”

สิ้นเสียงหวานของเออต้า
เธอก็หันหลังกลับไปพาตัวเองเดินออกจากห้องพักในโรงแรมแห่งนี้ไปตามเซเทอร์ตนนั้น คุณน้าลูซี่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็เพียงพยักหน้าและโบกมือเด็กน้อยสุดที่รักของเธอไปจนกว่าจะออกจากห้องพักและลับสายตาไปเท่านั้น 

ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะมีอะไรหรือเปล่า
แต่คิดว่า มันก็คงจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี่ เชื่อตามที่คุณแม่ของเธอตัดสินใจไว้ก็พอแล้ว

</div><div class="rtxt"><div class="rfooter"><img src="https://i.pinimg.com/736x/40/00/d2/4000d2b4151d200cb1ab4e4b70d8f59d.jpg"></div></div></div></div></center>

Mackenzie โพสต์ 2025-5-10 12:58:03

Axel โพสต์ 2025-7-11 03:48:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-7-11 23:27 <center>
<link href="https://dl.dropbox.com/s/0wgl9d2fkpbis0f/you%20think%20i%27m%20such%20a%20flower.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_you-think-im-such-a-flower" style="--width: 430px; --img-height: 200px; --accent: #c5c5c5; --title-color: #000; --subtitle-color: #dadada; --main-font: 'Karla', sans-serif; --main-font-size: 12px; --main-font-line-space: 140%;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a>
<div class="rcontainer">
<div class="rheader" style="background-image: url('https://img.freepik.com/premium-photo/dark-airport_808092-1718.jpg');"></div>
<div class="rtitle">The bowl shatteredand suddenly, the ocean wasn't a myth anymore</div>
<div class="rtxt" style="text-align: left;">แสงแดดอ่อนสีทองลอดผ่านกระจกสูงโปร่งของสนามบิน JFK เสียงล้อกระเป๋าลากคลอเสียงฝีเท้าเป็นจังหวะเบา ๆ ผู้คนหลากเชื้อชาติเดินสวนกันไปมา

ดาชิเดินนำอยู่ครึ่งก้าว ไหล่ผึ่ง เขาสวมแว่นกันแดดทรงนักบิน Prada สีชาเข้ม กระเป๋าเป้ Hermès หนังแท้ทอมือ ตะเข็บทอง ราคาเท่าค่าเช่าคอนโดหรูในแมนฮัตตันแปะอยู่บนแผ่นหลังเขาอย่างตั้งใจ ราวกับเป็นการประกาศว่าแม้ต้องลี้ภัย เขาก็จะไม่ทิ้งความเป็นตัวเอง — โดยเฉพาะถ้ามันสามารถทำให้คน ไม่สิ แซเทอร์ข้าง ๆ หงุดหงิดได้

โนอาห์เดินตามมาเงียบ ๆ พร้อมเป้ใบซีดที่ดูเหมือนของนักเรียนแถวชานเมืองมากกว่าผู้คุ้มกันจากสถาบันฝึกสอนมนุษย์กึ่งเทพในตำนาน </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“นายตั้งใจเลือกกระเป๋าใบนั้นมาใช่มั้ย” โนอาห์ถามเสียงเรียบ

ดาชิเหลือบมองเขาในเงาแว่น </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “แน่นอน จะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ควรใช้ของดีล่ะ?” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">

 “...เราควรทำตัวโลว์โปรไฟล์และให้คล่องตัวที่สุดเท่าที่ทำได้” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “มันก็คล่องนะ—เบา ใช้ง่าย สะพายสบาย...แถมยังดูดีพอจะไม่ให้โดนสุ่มตรวจสัมภาระในสนามบินด้วย ลองคิดดู ถ้าฉันสะพายเป้ไนล่อนขาดๆ แบบนาย เราคงโดน TSA จับลากไปถามครึ่งวันแล้วล่ะ คล่องตัวกับยาจกมันสะกดต่างกัน แซเทอร์” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “ถ้านายใช้ตรรกะแบบนี้ตอนสู้กับอสูรกาย เราคงตายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” โนอาห์ถอนหายใจ </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “แต่เราก็ยังไม่ตายนี่” ดาชิพูด พลางยักไหล่เล็กน้อย แล้วเดินต่อไป... ทุกก้าวที่พวกเขาเดิน… คือการเข้าสู่โลกที่ไม่อาจย้อนกลับไปอีก </div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt">------------------------Flashback-----------------------</div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">ย้อนกลับไป หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ เช้าวันถัดมาหลังจากหนีตาย บนระเบียงดาดฟ้าที่เพนท์เฮ้าส์ของเขา</div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> "เอาล่ะ นายควรเล่ามาได้แล้ว ไม่เอาปริศนา ไม่เอาสายตาแปลกๆ" ร่างสูงเอนหลังพิงขอบระเบียงมองวิวเมืองด้านล่าง </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">โนอาห์เงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาว “นายต้องสัญญาก่อน ว่าจะไม่คิดว่าฉันบ้า” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “ฉันโดนม้าติดไฟไล่ขยี้เมื่อคืนนี้...ขอบอกเลยว่า เส้นแบ่งระหว่าง ‘เรื่องบ้า’ กับ ‘จริง’ ในหัวฉันตอนนี้บางยิ่งกว่ากระดาษทิชชู่” ดาชิกรอกตา มาถึงจุดนี้แล้วแท้ๆ..</div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“โอเค... โลกที่เรารู้จักไม่ใช่ทุกอย่าง ยังมีอีกด้านที่ซ่อนอยู่ — โลกของเทพเจ้า และอสูรกาย เทพเจ้ากรีกมีอยู่จริง และบางครั้งพวกเขามีลูกกับมนุษย์” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“แล้วฉันคือ...ลูกเทพที่ว่า ถ้างั้นนายคงรู้ว่าแม่ฉันเป็นใคร” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> "มันไม่ง่ายขนาดนั้น" โนอาห์ส่ายหน้าทำเอาดาชิถอนหายใจ </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“เยี่ยมเลย ..แล้วนาย?” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“ฉันเป็น แซเทอร์ ครึ่งมนุษย์ครึ่งแพะ หน้าที่คือคอยดูแล คุ้มกัน และ...ติดตามเดมิก็อดตั้งเพื่อเตรียมพาไปค่ายถ้ามีภัยคุกคาม” โนอาห์ตอบอย่างหนักแน่น</div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “นายสะกด ‘ติดตาม’ ว่า ‘สะกดรอย’ หรือเปล่า” ดวงตาสีน้ำแข็งหรี่ลงอย่างจับผิด </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “...ฉันพยายามจะไม่ทำให้ดูน่าขนลุกนะ” ความกระอักกระอ่วนฉายชัดในน้ำเสียงของแซเทอร์ </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “ล้มเหลวอย่างยิ่ง” เดมิก็อดหนุ่มกรอกตามองบนก่อนถามต่อ "แล้วม้าผีเมื่อคืน?" </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">

“มันคืออสูรจากนรกชั้นลึก หนึ่งในหลายตัวที่เรารับมือยาก” โนอาห์กล่าวเสียงเบาลง “มันไม่ใช่แค่อันตรายทางกายภาพ แต่ยังสามารถ ‘เข้าฝัน’ ได้ด้วย... ใช้ฝันร้ายทำให้เหยื่ออ่อนแอ ก่อนจะฉีกกระชากร่างในโลกจริง และบอกเลยว่าอสูรกายพวกนี้จะตามล่านาย” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“แล้วเราจะทำยังไง” ดาชิถามตรงๆ

โนอาห์หันมาสบตาเขา ดวงตาคมขึ้นกว่าที่เคยเห็นในห้องเรียน หรือใต้เงาเสาไฟถนน </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “นายต้องไปค่าย” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “ค่าย?” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> “ค่าย Half-Blood — สถานที่เดียวที่ปลอดภัยสำหรับคนอย่างนาย พวกเขาจะช่วยปกป้อง... สอนวิธีใช้พลัง และ...บอกนายได้ว่าใครคือเทพเจ้าผู้ให้กำเนิดนาย” </div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt">--------------------End of flashback------------------</div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">ตัดกลับมายังปัจจุบันที่โนอาห์กางแผนที่ออกมาหน้าสนามบิน</div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;">“จากนี้เราต้องเดินทางไปทางเหนือ...ค่ายอยู่แถวลองไอส์แลนด์ มีม่านมนต์บังตาปิดไว้ ปกติคนทั่วไปมองไม่เห็น” </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> </div><div class="rtxt" style="text-align: left;"> "ฟังดูสะดวกแปลกๆเนอะ" ดวงตาสีซีดหรี่ลงจ้องแผนที่ผ่านแว่นตากันแดดสีชาด้วยความประหลาดใจที่ยังเห็นคนใช้แผนที่ในปี 2025หากแต่หนทางยังอีกไกล</div><div class="rtxt"> </div><div class="rtxt"> </div>
</div>
</div>
</center>

Juliet โพสต์ 2025-7-19 13:43:46

<div style="background: url('https://media3.giphy.com/media/v1.Y2lkPTc5MGI3NjExZ3JpeGMwZmw3NHJ5N3ZzOXRocjZicG1wbTh2ZzRwZ3R4azV5MjI1YiZlcD12MV9pbnRlcm5hbF9naWZfYnlfaWQmY3Q9Zw/Quyiqd41UdRSiaRe55/giphy.gif') no-repeat center center fixed; background-size: cover; padding: 40px; font-family: 'Georgia', serif;">

<div style="max-width: 900px; margin: auto; background-color: rgba(10,20,60,0.85); border: 2px solid #1a2a5e; border-radius: 20px; padding: 40px; color: #ffffff; box-shadow: 0 0 20px rgba(0,0,0,0.5); text-align: center;">


<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064237.jpg" style="width: 180px; height: 180px; object-fit: cover; border-radius: 50%; border: 4px solid #ffffff; margin-bottom: 20px; box-shadow: 0 0 20px rgba(255,255,255,0.3);" alt="profile"></div><div style="max-width: 900px; margin: auto; background-color: rgba(10, 20, 60, 0.85); border: 2px solid rgb(26, 42, 94); border-radius: 20px; padding: 40px; box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.5) 0px 0px 20px; text-align: center;">


<h2 style="color: rgb(224, 232, 255); font-size: 30px; margin-bottom: 10px; text-shadow: rgb(0, 0, 0) 1px 1px 2px;">บทที่ 2: เหนือฟ้าแห่งโชคชะตา</h2><div style="color: rgb(255, 255, 255);"> </div>
วันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2025 บนเที่ยวบินข้าวทวีป สู่นครนิวยอร์ก      เสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินดังขึ้นมาเบา ๆ อย่างสม่ำเสมอราวกับจังหวะของหัวใจที่มั่นคง เครื่องบินลำใหญ่ทะยานสูงเหนือกลุ่มเมฆที่ทอดตัวกว้างไกลเกินกว่าจะหยั่งถึง เบาะที่นั่งชั้นโดยสารเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของผู้โดยสารประปรายในยามค่ำคืนที่ลอยล่องอยู่เหนือมหาสมุทรแอตแลนติก      จูเลียต โอฟีเลีย นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาสีฟ้าอมเทาแนบแน่นไปกับภาพท้องฟ้าภายนอก ราวกับเธอกำลังวาดเส้นทางของโชคชะตาด้วยปลายนิ้วในจินตนาการ ความเย็นสงบและสุขุมยังคงเปล่งประกายในแววตาของเธอ แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ถูกเฉลย       อัลเฟรด โจนส์ นั่งข้างเธอ มือวางบนตักอย่างสงบ แม้จะปลอมตัวจนแลดูไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไป แต่ในแววตายังคงมีประกายแห่งสัญชาตญาณแซเทอร์ที่เฝ้าระวังและคอยปกป้อง “เราจะถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง” เขากระซิบเบา ๆ โดยไม่ละสายตาจากหน้าจอเล็กตรงเบาะหน้า “อเมริกา… ไม่ใช่จุดหมายปลายทาง แต่คือประตูแห่งความจริง ใช่ไหมคะ” จูเลียตเอ่ยช้า ๆ ราวกับพูดกับลม     อัลเฟรดยิ้มบาง “ใช่… และหลังประตูนั่น เธอจะได้รู้ว่าเลือดในตัวเธอมีความหมายมากเพียงใด” ห้วงเวลาบนฟ้า      ยามกลางดึก แสงจันทร์สาดส่องทะลุหน้าต่างเครื่องบิน เส้นขอบฟ้ากลายเป็นเพียงม่านแห่งความฝัน จูเลียตหยิบสมุดบันทึกเล่มบางออกมาเปิดอ่าน หน้าในเต็มไปด้วยลายมือประณีต ร้อยเรียงเรื่องราวตั้งแต่วัยเด็ก บทกวีเกี่ยวกับดวงจันทร์ ความเงียบ และเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน “ทุกสิ่งที่ฉันเป็น มาจากสิ่งที่โลกไม่อาจอธิบาย” เธอเขียนลงไปเงียบ ๆ ด้วยปากกาหมึกซึม หัวใจค่อย ๆ ปล่อยวางสิ่งที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่ไม่เคยลืม สนามบิน JFK ปฐมบทแห่งการเปลี่ยนผ่านเวลา 22:45 น. (ตามเวลาท้องถิ่น)ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี้         ทันทีที่ล้อ ของ เครื่องบินแตะลงที่ตรงบริเวณพื้นอย่างนุ่มนวล แสงไฟวิบวับของรันเวย์ขีดเส้นต้อนรับผู้มาเยือนจากอีกซีกโลกอย่างเงียบขรึม เสียงของกัปตันประกาศผ่านลำโพงภายในเครื่อง "ขอต้อนรับสู่มหานครนิวยอร์ก อุณหภูมิปัจจุบัน 23 องศาเซลเซียส ขอให้ท่านมีค่ำคืนที่ปลอดภัย"      จูเลียตก็ค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางออกจากตรงบริเวณเครื่องบินอย่างมั่นคง กระเป๋าเดินทางใบเล็กอยู่ข้างกาย อัลเฟรดเดินประชิดหลังคอยดูแลอย่างใกล้ชิด แม้ในสายตาผู้คนทั่วไปพวกเขาคือเพียงนักเดินทางสองคน แต่ในสายตาของโชคชะตา นี่คือการก้าวแรกของสงครามเงียบที่กำลังจะเริ่มขึ้น อัลเฟรด : “จากจุดนี้ เราไม่มีเวลาผิดพลาดอีกแล้ว จูเลียต” จูเลียต : “ฉันไม่เคยมีเวลาให้ความลังเลตั้งแต่เกิดมาอยู่แล้วค่ะ” ลมหายใจแห่งการเดินทางถูกกลืนหายไปกับเสียง ของ ฝีเท้าท่ามกลางฝูงชน ณ ดินแดนใหม่ ความลับเบื้องหลังสายเลือดของจูเลียตกำลังจะถูกเปิดเผย และคำตอบทั้งหมด รออยู่เบื้องหน้าประตูที่กำลังจะเปิดออก... ที่ "ค่าย" แห่งตำนาน. <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064208.md.jpg" alt="bottom-image" style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: 12px; margin-top: 40px; max-width: 100%; border-radius: 10px; box-shadow: rgba(255, 255, 255, 0.2) 0px 0px 15px;"></div>
</div>

Jemena โพสต์ 2025-7-30 13:24:25

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Jemena เมื่อ 2025-7-30 13:28 
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit&display=swap" rel="stylesheet">


<div style="max-width: 820px; margin: 50px auto; padding: 20px; border: 6px solid #014F86; border-radius: 24px; background-color: #381D0A; font-family: 'Kanit', sans-serif; color: #F3E5AB; box-shadow: 0 0 24px rgba(0,0,0,0.5); position: relative;">


<div style="padding: 40px; border: 4px solid #5A2D0C; border-radius: 20px; background-color: #2C1302; text-align: center;">


<div style="font-size: 30px; font-weight: bold; margin-bottom: 30px; animation: floatName 5s ease-in-out infinite;">
 Jimena Fernández
</div>


<div style="display: flex; justify-content: center; margin-bottom: 25px;">
 <div style="padding: 10px; border: 6px solid gold; border-radius: 20px; background: linear-gradient(135deg, #FFD700, #FFF5B7); box-shadow: 0 0 18px gold;">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000064599.md.jpg" alt="Jimena Fernández" style="width: 300px; height: auto; border-radius: 12px;">
 </div>
</div>


<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"> </div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;">
 📅 วันที่: 29 กรกฎาคม พุทธศักราช 2568
</div><div style="font-size: 16px; margin-bottom: 10px;"> </div>


<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;">
 🌓 หัวข้อ: “ใต้แสงรุ่งอรุณแห่งนิวยอร์ก — ประตูสู่ตำนาน”</div><div style="font-size: 18px; margin-bottom: 10px;"> </div>


<div style="font-size: 16px; margin-bottom: 30px;">
 📍 สถานที่: ท่าอากาศยานนานาชาติเจเอฟเค (จอห์น เอฟ. เคนเนดี้)</div>


<div style="text-align: justify; font-size: 16px; line-height: 1.9; padding: 0 10px;">
         หลังจากที่เครื่องบินโดยสารลำสีเงินค่อย ๆ เริ่มทำการร่อนผ่านตรงบริเวณม่านเมฆเหนือมหานครนิวยอร์กที่ซึ่งเต็มไปด้วยแสงสว่างสลัวแห่งรุ่งอรุณ เส้นขอบฟ้าอันสูงชันก็ค่อยๆ ทำการเผยให้เห็นเงาร่างของตึกระฟ้าที่เรียงรายราว กับ หอกอันศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจวนแทงทะลุเมฆา แสงแดดยามเช้าก็ยังคงสาดส่องลงมา กระทบลงไปที่ตรงบริเวณผิว ของ กระจกของตึกเหล่านั้นจนเกิด เป็นประกายระยิบวาววับดั่งเพชรเม็ดใหญ่ที่ประดับประดาอยู่บนมงกุฎของเทพเจ้า แสงสีทองเจือชมพูซึ่งลอดผ่านเมฆหมอกบางเบาแต่งแต้มฟากฟ้าให้ดูเหมือน กับ ผืนผ้าไหมที่กำลังแผ่ขยายและสะบัดพริ้วไหวไปได้อย่างกว้างไกลจนสุดลูกหูลูกตาตา         ภายในบริเวณเครื่องบินโดยสาร ในเวลานี้ ดวงตาของหญิงสาวตัวน้อยนามว่า ฮิเมนา เฟร์นันเดช กำลังค่อยๆ เริ่มทำการจับจ้อง และ มองไปยังตรงบริเวณภาพเบื้องล่างอย่างไม่วางหู และ วางตา มากเท่าใดนัก ดวงตาสีอำพันอ่อน ๆ คู่นั้น ของ เธอกำลังเริ่มมีอาการสั่นระริกๆ เล็กน้อย ในยามที่มันกำลังต้องแสงสีชมพูทองของยามท้องฟ้ารุ่งอรุณ หลังจากนั้นในเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็เริ่มที่จะทำการนั่งแนบตัวติดกับ ตรงบริเวณหน้าต่าง ราวกับว่าเธอไม่ต้องการให้แม้แต่แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผิวกระจกบานนั้นเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอเลยแม้แต่น้อย และในตอนนี้เสียงหัวใจของเธอก็กำลังเต้นระรัวอยู่เต็มอก  แต่ไม่ใช่เพราะว่าความตื่นกลัว แต่เป็นเพราะว่า ความรู้สึกบางอย่างที่มันยากเกินที่จะทำการอธิบาย หรือ ให้ใครต่อใครช่วยอธิบายได้ ว่าเธอกำลังรู้สึกเช่นไรอยู่ ถ้าจะให้เปรียบเทียบก็คงมีความคล้ายคลึง กับ เสียงของระฆังแห่งโชคชะตาที่กำลังกระหน่ำตีอยู่ในอกของเธอโดยไร้ซึ่งสาเหตุอยู่นั้นเอง         และแล้วในที่สุด… เมื่อยานเหินฟ้าลำนั้นค่อย ๆ เริ่มที่จะทำการลดระดับความสูงและค่อยๆ ทำการร่อนลงจอดสนิทสู่ตรงบริเวณรันเวย์ที่กำลังทอดยาวดั่งเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ณ ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี้ เสียงล้อ ของ เครื่องบินที่กระทบ กับ พื้นยังคงดังก้องกังวานออกมาอย่างมั่นคงและต่อเนื่อง เงาของปีกเครื่องบินกำลังเคลื่อนผ่านตรงบริเวณพื้นของ สนามบินสีเทาอย่างสง่างาม ราวกับเป็นการตอกตราประทับแรกและเป็นการเริ่มของตำนานบทใหม่ที่กำลังจะถูกจารึกลงบนโลกมนุษย์         สาวน้อยฮิเมนา  เฟร์นันเดช ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางลงมาจากเครื่องบินพร้อมกับชายหนุ่มผมสีเทาเข้มที่คอยยืนเคียงข้างเธออยู่ไม่ห่าง เบย์ สโตนบรูค ดวงตาสีน้ำแข็งของเขาดูสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดระแวด และ ระมัดระวังเป็นพิเศษ กลิ่นไออากาศของเมืองนิวยอร์กซิตี้ ค่อยๆ เริ่มที่จะปะทะ เข้ามาตรงบริเวณ ผิวแก้มของเธออย่างแผ่วเบา มันคือกลิ่นของโลกที่ไม่เคยหลับใหล และ กลิ่นของควันจากรถยนต์ที่เคลื่อนผ่านถนนทุกสาย เสียงไซเรนกำลังดังสนั่นอยู่ห่างไกล เสียงฝีเท้าคนเดิน และแรงสั่นสะเทือนที่ไม่อาจมองเห็นแต่สัมผัสได้จากหัวใจของมหานคร         หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่อย ๆ เดินผ่าน และทำตามขั้นตอนต่าง ๆ ของทางสนามบิน ไม่ว่าจะเป็นการตรวจหนังสือเดินทาง การยื่นเอกสารเข้าเมือง การรับสัมภาระจากสายพานที่หมุนวนราวกับวงล้อแห่งเวลา ไปจนถึงขั้นตอนของการผ่านจุดตรวจ และ รักษาความปลอดภัยที่เต็มไปด้วยแววตาระแวดระวังของเจ้าหน้าที่ เบย์จัดการทุกอย่างได้อย่างชำนาญ เขาเลือกใช้คำพูดที่เรียบง่ายแต่หนักแน่น และยื่นเอกสารทุกใบด้วยความมั่นใจ และเดินผ่านจุดที่เสี่ยงต่อการตรวจสอบเวทมนตร์ได้อย่างแนบเนียน         และในช่วงระหว่างที่กำลังยืนรอสัมภาระอยู่ สาวน้อยฮิเมนาก็กำลังยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เขา ดวงตาดวงน้อยๆ ของ เธอกำลังกวาดมองไปทั่วทุกมุมของอาคารขาเข้าเหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งเดินทางก้าวเข้ามาในโลกที่แสนแปลกและประหลาด แต่ภายในใจ ของ เธอในตอนนี้ และเวลานี้กลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองว่า         “คนที่นี่...ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้หลับได้นอนกันเลยใช่ไหมคะ” สาวน้อยฮิเมนาเอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังเงยใบหน้าขึ้นไปทำการมองจอแสดงเที่ยวบินที่สว่างไสวอยู่เหนือศีรษะ ของ เธอ หลังจากนั้นคุณแซเทอร์หนุ่มก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูด ตอบกลับ สาวน้อยฮิเมนาออกไปในทันทีว่า         “นิวยอร์กไม่เคยเป็นเมืองที่หลับใหลหรอก” เบย์ตอบพลางเหลือบตามามองดูเธอเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเริ่มเอ่ยคำพูดต่อขึ้นมาว่า “ที่นี่คือหัวใจหลักของโลกมนุษย์ และเป็นศูนย์รวมของเรื่องจริง เรื่องโกหก และเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้อีกมากมายด้วย…” พอคำพูด ของ คุณแซเทอร์ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยฮิเมนา หรือ ว่าจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอในทันทีว่า         “แล้วเรื่องของฉันหล่ะ...มันถูกจัดอยู่ในประเภทไหนกันแน่?” เธอถามกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างฟังดูแผ่วแบามากๆ         แต่ทว่าแซเทอร์เบย์เลือกทีจะไม่ทำการตอบกลับคำถามนี้ ของ สาวน้อยทันที เขาทำได้แค่เพียงมองดูเธอด้วยแววตาที่ค่อนข้างเต็มไปด้วยความลึกซึ้งก่อนที่ในภายหลังเขาจะเริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูด ของเขาออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วมีความนุ่มลึกว่า “ส่วนเรื่องราวของเธอก็คือประเภทที่ยังไม่มีใครเขียน และอาจจะเปลี่ยนตำนานไปทั้งเล่ม… จงอย่าลืมจิน่า ว่าทุกการเริ่มต้นไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะจบลงเช่นไร แต่เธอจะเป็นคนเขียนตำนานบทนั้นด้วยมือของเธอเอง”         หลังจากที่คำพูดของคุณแซเทอร์จบลง ในตอนนี้การดำเนินการในทุกๆขั้นตอนก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว หลังจากนั้นในเวลาต่อมาพวกเขาและเธอก็เริ่มที่จะค่อย ๆ ทำการก้าวเรียวขาของตัวเอง เดินทางออกมายังบริเวณประตูผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศ ท้องฟ้าในช่วงเวลายามเช้ายังคงส่องแสงเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนเดินสวนกันเป็นสายยาว เสียงแตรรถผสมกับเสียงฝีเท้าทำให้ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวา และในวินาทีนั้นเองเบย์ก็ค่อยๆ เริ่มทีจะทำการเอื้อมมือไปทำการหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็ก ๆ นำออกมาจากตรงบริเวณกระเป๋าด้านในของเสื้อหนังเพื่อที่จะทำการโทรศัพท์เรียกรถยนต์ส่วนตัวที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เดินทางมารับทั้งตัวเขาเอง และ ก็ฮิเมนา หรือว่า จีน่า ได้เลย         หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาทีต่อมา รถยนต์คันสีดำเงางามก็ค่อยๆ ทำการแล่นเข้ามาจอดอย่างเงียบงัน ประตูทางด้านฝั่ง ของ คนขับถูกเปิดออกจนกว้าง เผยให้ฮิเมนา หรือ ว่าจีน่าได้ทำการเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังสวมใส่แว่นตากันแดดและหมวกเบเรต์ประหนึ่ง ราวกับทหารจากโลกหลังม่าน ของความเป็นจริงที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อนเลยก็ว่าได้         “ขึ้นรถเลย จิน่า” เบย์กล่าวเบา ๆ พลางค่อยๆ ทำการเดินไปเปิดประตูหลังให้ กับ เธอ     หลังจากนั้นสาวน้อยฮิเมนาก็ไม่ได้ทำการพูด หรือว่าเอ่ยสิ่งใดออกมาจากริมฝีปากบางของ เธอเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว แต่ทว่าเธอหันกลับไปมองทางบริเวณตรงสนามบินที่อยู่ทางด้านเบื้องหลัง ของ เธออีกครั้งหนึ่ง ความวุ่นวาย ความสับสน และความคิดที่คาดไม่ถึงทุกอย่างเหล่านี้ที่กถูกกล่าว และ พูดถึงมากำลังจะกลายเป็นอดีตไปสำหรับตัวของเธอแล้วสินะ หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเดินขึ้นไปนั่งแยู่ตรงบริเวณบนเบาะหนังสีเข้มภายใน ของ รถยนต์เต็มไปด้วย กลิ่นหอมของไม้ซีดาร์ลอยอวลในอากาศชวนให้รู้สึกได้ถึงความสงบนิ่ง ราวกับเธอได้ก้าวเข้าไปในป่าศักดิ์สิทธิ์ที่เฝ้ารอคอยเธอมานานแสนนานแล้วก็ไม่ปาน         ทันทีที่ประตู ของ รถยนต์คันสีดำได้ทำการปิดสนิทลง หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียง ของ การกดปุ่มล็อคประตูก็ดังขึ้นมาเบา ๆ และหลังจากนั้นรถยนต์คันนั้นก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการขับเคลื่อนตัวออกจากตรงบริเวณสนามบินไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อยๆ ทำการวิ่งผ่านตรงบริเวณถนนที่เรียงรายไปด้วยตึกสูงซึ่งยืนตระหง่านดั่งกับเหล่าเทพยดากำลังคอยเฝ้ามองดูพวกเขาอยู่จากตรงบริเวณเบื้องบน         หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักคุณเบย์ ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะหันมามองดูเธอแล้วยิ้มให้บางๆ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูดว่า “จากตรงนี้ไป…ไม่ไกลนัก” แล้วหลังจากที่คำพูด ของเขาเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนักเขาก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูดต่อ กับ เธออีกสักประโยคหนึ่งว่า         “ค่ายฮาล์ฟบลัดรอเธออยู่แล้ว จิน่า…บ้านหลังใหม่ของเธอ บ้านที่แท้จริง…”         หลังจากสิ้นเสียงคำพูดสุดท้ายของแซเทอร์หนุ่มที่กล่าวคำว่า “บ้าน” ออกมาได้เพียงแค่ไม่นานนักคำๆ นั้นก็ดังก้องและสะท้อนอยู่ภายในใจของเธอราวกับเสียงของระฆังในโบสถ์โบราณที่กำลังถูกตีจนดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ทุกสิ่งที่เคยรู้จัก ทุกสิ่งที่เคยเสียไป กำลังจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งแปลกใหม่ และก็ โลกใบใหม่ที่เธอไม่คุ้นเคยกับมันเลยแม้แต่น้อย         และในขณะที่รถกำลังแล่นผ่านที่ตรงบริเวณแม่น้ำฮัดสัน ตัดผ่านสะพานโบราณและร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ โลกที่กำลังอยู่ตรงบริเวณเบื้องหลัง ของ เธอ ก็เริ่มที่จะค่อย ๆ เลือนลางและก็จางหายไปราว กับ เป็นเสมือนสายหมอกแห่งความหลัง ในขณะที่โลกเบื้องหน้าตรงนี้ก็เริ่มที่จะค่อย ๆ ทำการเปิดเผยตัวตัวตน  โลกแห่งโชคชะตา เวทมนตร์ และตำนานที่ยังมิได้ถูกเขียนขึ้นมาแม้แต่สักหน้ากระดาษเดียว ของ ฮิเมนา หรือว่าจีน่า มันจะเป็นเช่นไรต่อจากนี้ไปนะ 
</div>

</div>
</div>


<style>
@keyframes floatName {
0% { transform: translateX(0); }
50% { transform: translateX(12px); }
100% { transform: translateX(0); }
}
</style>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

ท่าอากาศยานนานาชาติเจเอฟเค (จอห์น เอฟ. เคนเนดี้)