[ย่านควีนส์] ท่าอากาศยานนานาชาติเจเอฟเค (จอห์น เอฟ. เคนเนดี้)

ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี หรือเดิมคือ

ท่าอากาศยานไอเดิลไวล์ด เป็นท่าอากาศยานนานาชาติ

ที่ตั้งอยู่ในเขตชุมชนจาเมกา, ควีนส์ ทางตะวันออกเฉียงใต้ของนครนิวยอร์ก

อยู่ห่างจากตอนใต้ของเกาะแมนแฮตตันประมาณ 19 กิโลเมตร

เจเอฟเค เป็นประตูหลักสำหรับผู้โดยสาร

ที่จะเดินทางมายังสหรัฐ[5] และยังเป็นจุดขนส่งสินค้า

ที่สำคัญของประเทศอีกด้วย

ท่าอากาศยานแห่งนี้บริหารงานโดยการท่าเรือนิวยอร์กและนิวเจอร์ซีย์

ซึ่งเป็นผู้ดูแลท่าอากาศยานแห่ง 3 แห่ง ในเขตเมืองนิวยอร์กและปริมณฑล

ได้แก่ นูอาร์ก ลิเบอร์ตี, ลากวาเดีย และเทเตอร์โบโร

โดยทั้งหมดนี้เจเอฟเคเป็นท่าอากาศยานที่ใหญ่ที่สุด และยังเป็นฐาน

การให้บริการของเจ็ตบลู แอร์เวย์ รวมทั้งเป็นท่าอากาศยานหลักของ

เดลต้า แอร์ไลน์ และอเมริกัน แอร์ไลน์

        หลังจากที่เครื่องบินโดยสารลำสีเงินค่อย ๆ เริ่มทำการร่อนผ่านตรงบริเวณม่านเมฆเหนือมหานครนิวยอร์กที่ซึ่งเต็มไปด้วยแสงสว่างสลัวแห่งรุ่งอรุณ เส้นขอบฟ้าอันสูงชันก็ค่อยๆ ทำการเผยให้เห็นเงาร่างของตึกระฟ้าที่เรียงรายราว กับ หอกอันศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจวนแทงทะลุเมฆา แสงแดดยามเช้าก็ยังคงสาดส่องลงมา กระทบลงไปที่ตรงบริเวณผิว ของ กระจกของตึกเหล่านั้นจนเกิด เป็นประกายระยิบวาววับดั่งเพชรเม็ดใหญ่ที่ประดับประดาอยู่บนมงกุฎของเทพเจ้า แสงสีทองเจือชมพูซึ่งลอดผ่านเมฆหมอกบางเบาแต่งแต้มฟากฟ้าให้ดูเหมือน กับ ผืนผ้าไหมที่กำลังแผ่ขยายและสะบัดพริ้วไหวไปได้อย่างกว้างไกลจนสุดลูกหูลูกตาตา

        ภายในบริเวณเครื่องบินโดยสาร ในเวลานี้ ดวงตาของหญิงสาวตัวน้อยนามว่า ฮิเมนา เฟร์นันเดช กำลังค่อยๆ เริ่มทำการจับจ้อง และ มองไปยังตรงบริเวณภาพเบื้องล่างอย่างไม่วางหู และ วางตา มากเท่าใดนัก ดวงตาสีอำพันอ่อน ๆ คู่นั้น ของ เธอกำลังเริ่มมีอาการสั่นระริกๆ เล็กน้อย ในยามที่มันกำลังต้องแสงสีชมพูทองของยามท้องฟ้ารุ่งอรุณ หลังจากนั้นในเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็เริ่มที่จะทำการนั่งแนบตัวติดกับ ตรงบริเวณหน้าต่าง ราวกับว่าเธอไม่ต้องการให้แม้แต่แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผิวกระจกบานนั้นเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอเลยแม้แต่น้อย และในตอนนี้เสียงหัวใจของเธอก็กำลังเต้นระรัวอยู่เต็มอก  แต่ไม่ใช่เพราะว่าความตื่นกลัว แต่เป็นเพราะว่า ความรู้สึกบางอย่างที่มันยากเกินที่จะทำการอธิบาย หรือ ให้ใครต่อใครช่วยอธิบายได้ ว่าเธอกำลังรู้สึกเช่นไรอยู่ ถ้าจะให้เปรียบเทียบก็คงมีความคล้ายคลึง กับ เสียงของระฆังแห่งโชคชะตาที่กำลังกระหน่ำตีอยู่ในอกของเธอโดยไร้ซึ่งสาเหตุอยู่นั้นเอง

        และแล้วในที่สุด… เมื่อยานเหินฟ้าลำนั้นค่อย ๆ เริ่มที่จะทำการลดระดับความสูงและค่อยๆ ทำการร่อนลงจอดสนิทสู่ตรงบริเวณรันเวย์ที่กำลังทอดยาวดั่งเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ณ ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี้ เสียงล้อ ของ เครื่องบินที่กระทบ กับ พื้นยังคงดังก้องกังวานออกมาอย่างมั่นคงและต่อเนื่อง เงาของปีกเครื่องบินกำลังเคลื่อนผ่านตรงบริเวณพื้นของ สนามบินสีเทาอย่างสง่างาม ราวกับเป็นการตอกตราประทับแรกและเป็นการเริ่มของตำนานบทใหม่ที่กำลังจะถูกจารึกลงบนโลกมนุษย์

        สาวน้อยฮิเมนา  เฟร์นันเดช ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางลงมาจากเครื่องบินพร้อมกับชายหนุ่มผมสีเทาเข้มที่คอยยืนเคียงข้างเธออยู่ไม่ห่าง เบย์ สโตนบรูค ดวงตาสีน้ำแข็งของเขาดูสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดระแวด และ ระมัดระวังเป็นพิเศษ กลิ่นไออากาศของเมืองนิวยอร์กซิตี้ ค่อยๆ เริ่มที่จะปะทะ เข้ามาตรงบริเวณ ผิวแก้มของเธออย่างแผ่วเบา มันคือกลิ่นของโลกที่ไม่เคยหลับใหล และ กลิ่นของควันจากรถยนต์ที่เคลื่อนผ่านถนนทุกสาย เสียงไซเรนกำลังดังสนั่นอยู่ห่างไกล เสียงฝีเท้าคนเดิน และแรงสั่นสะเทือนที่ไม่อาจมองเห็นแต่สัมผัสได้จากหัวใจของมหานคร

        หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่อย ๆ เดินผ่าน และทำตามขั้นตอนต่าง ๆ ของทางสนามบิน ไม่ว่าจะเป็นการตรวจหนังสือเดินทาง การยื่นเอกสารเข้าเมือง การรับสัมภาระจากสายพานที่หมุนวนราวกับวงล้อแห่งเวลา ไปจนถึงขั้นตอนของการผ่านจุดตรวจ และ รักษาความปลอดภัยที่เต็มไปด้วยแววตาระแวดระวังของเจ้าหน้าที่ เบย์จัดการทุกอย่างได้อย่างชำนาญ เขาเลือกใช้คำพูดที่เรียบง่ายแต่หนักแน่น และยื่นเอกสารทุกใบด้วยความมั่นใจ และเดินผ่านจุดที่เสี่ยงต่อการตรวจสอบเวทมนตร์ได้อย่างแนบเนียน

        และในช่วงระหว่างที่กำลังยืนรอสัมภาระอยู่ สาวน้อยฮิเมนาก็กำลังยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เขา ดวงตาดวงน้อยๆ ของ เธอกำลังกวาดมองไปทั่วทุกมุมของอาคารขาเข้าเหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งเดินทางก้าวเข้ามาในโลกที่แสนแปลกและประหลาด แต่ภายในใจ ของ เธอในตอนนี้ และเวลานี้กลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองว่า

        “คนที่นี่...ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้หลับได้นอนกันเลยใช่ไหมคะ” สาวน้อยฮิเมนาเอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังเงยใบหน้าขึ้นไปทำการมองจอแสดงเที่ยวบินที่สว่างไสวอยู่เหนือศีรษะ ของ เธอ หลังจากนั้นคุณแซเทอร์หนุ่มก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูด ตอบกลับ สาวน้อยฮิเมนาออกไปในทันทีว่า

        “นิวยอร์กไม่เคยเป็นเมืองที่หลับใหลหรอก” เบย์ตอบพลางเหลือบตามามองดูเธอเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเริ่มเอ่ยคำพูดต่อขึ้นมาว่า “ที่นี่คือหัวใจหลักของโลกมนุษย์ และเป็นศูนย์รวมของเรื่องจริง เรื่องโกหก และเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้อีกมากมายด้วย…” พอคำพูด ของ คุณแซเทอร์ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยฮิเมนา หรือ ว่าจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอในทันทีว่า

        “แล้วเรื่องของฉันหล่ะ...มันถูกจัดอยู่ในประเภทไหนกันแน่?” เธอถามกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างฟังดูแผ่วแบามากๆ

        แต่ทว่าแซเทอร์เบย์เลือกทีจะไม่ทำการตอบกลับคำถามนี้ ของ สาวน้อยทันที เขาทำได้แค่เพียงมองดูเธอด้วยแววตาที่ค่อนข้างเต็มไปด้วยความลึกซึ้งก่อนที่ในภายหลังเขาจะเริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูด ของเขาออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วมีความนุ่มลึกว่า “ส่วนเรื่องราวของเธอก็คือประเภทที่ยังไม่มีใครเขียน และอาจจะเปลี่ยนตำนานไปทั้งเล่ม… จงอย่าลืมจิน่า ว่าทุกการเริ่มต้นไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะจบลงเช่นไร แต่เธอจะเป็นคนเขียนตำนานบทนั้นด้วยมือของเธอเอง”

        หลังจากที่คำพูดของคุณแซเทอร์จบลง ในตอนนี้การดำเนินการในทุกๆขั้นตอนก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว หลังจากนั้นในเวลาต่อมาพวกเขาและเธอก็เริ่มที่จะค่อย ๆ ทำการก้าวเรียวขาของตัวเอง เดินทางออกมายังบริเวณประตูผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศ ท้องฟ้าในช่วงเวลายามเช้ายังคงส่องแสงเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนเดินสวนกันเป็นสายยาว เสียงแตรรถผสมกับเสียงฝีเท้าทำให้ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวา และในวินาทีนั้นเองเบย์ก็ค่อยๆ เริ่มทีจะทำการเอื้อมมือไปทำการหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็ก ๆ นำออกมาจากตรงบริเวณกระเป๋าด้านในของเสื้อหนังเพื่อที่จะทำการโทรศัพท์เรียกรถยนต์ส่วนตัวที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เดินทางมารับทั้งตัวเขาเอง และ ก็ฮิเมนา หรือว่า จีน่า ได้เลย

        หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาทีต่อมา รถยนต์คันสีดำเงางามก็ค่อยๆ ทำการแล่นเข้ามาจอดอย่างเงียบงัน ประตูทางด้านฝั่ง ของ คนขับถูกเปิดออกจนกว้าง เผยให้ฮิเมนา หรือ ว่าจีน่าได้ทำการเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังสวมใส่แว่นตากันแดดและหมวกเบเรต์ประหนึ่ง ราวกับทหารจากโลกหลังม่าน ของความเป็นจริงที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อนเลยก็ว่าได้

        “ขึ้นรถเลย จิน่า” เบย์กล่าวเบา ๆ พลางค่อยๆ ทำการเดินไปเปิดประตูหลังให้ กับ เธอ

    หลังจากนั้นสาวน้อยฮิเมนาก็ไม่ได้ทำการพูด หรือว่าเอ่ยสิ่งใดออกมาจากริมฝีปากบางของ เธอเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว แต่ทว่าเธอหันกลับไปมองทางบริเวณตรงสนามบินที่อยู่ทางด้านเบื้องหลัง ของ เธออีกครั้งหนึ่ง ความวุ่นวาย ความสับสน และความคิดที่คาดไม่ถึงทุกอย่างเหล่านี้ที่กถูกกล่าว และ พูดถึงมากำลังจะกลายเป็นอดีตไปสำหรับตัวของเธอแล้วสินะ หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเดินขึ้นไปนั่งแยู่ตรงบริเวณบนเบาะหนังสีเข้มภายใน ของ รถยนต์เต็มไปด้วย กลิ่นหอมของไม้ซีดาร์ลอยอวลในอากาศชวนให้รู้สึกได้ถึงความสงบนิ่ง ราวกับเธอได้ก้าวเข้าไปในป่าศักดิ์สิทธิ์ที่เฝ้ารอคอยเธอมานานแสนนานแล้วก็ไม่ปาน

        ทันทีที่ประตู ของ รถยนต์คันสีดำได้ทำการปิดสนิทลง หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียง ของ การกดปุ่มล็อคประตูก็ดังขึ้นมาเบา ๆ และหลังจากนั้นรถยนต์คันนั้นก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการขับเคลื่อนตัวออกจากตรงบริเวณสนามบินไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อยๆ ทำการวิ่งผ่านตรงบริเวณถนนที่เรียงรายไปด้วยตึกสูงซึ่งยืนตระหง่านดั่งกับเหล่าเทพยดากำลังคอยเฝ้ามองดูพวกเขาอยู่จากตรงบริเวณเบื้องบน

        หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักคุณเบย์ ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะหันมามองดูเธอแล้วยิ้มให้บางๆ พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูดว่า “จากตรงนี้ไป…ไม่ไกลนัก” แล้วหลังจากที่คำพูด ของเขาเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนักเขาก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูดต่อ กับ เธออีกสักประโยคหนึ่งว่า

        “ค่ายฮาล์ฟบลัดรอเธออยู่แล้ว จิน่า…บ้านหลังใหม่ของเธอ บ้านที่แท้จริง…”

        หลังจากสิ้นเสียงคำพูดสุดท้ายของแซเทอร์หนุ่มที่กล่าวคำว่า “บ้าน” ออกมาได้เพียงแค่ไม่นานนักคำๆ นั้นก็ดังก้องและสะท้อนอยู่ภายในใจของเธอราวกับเสียงของระฆังในโบสถ์โบราณที่กำลังถูกตีจนดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ทุกสิ่งที่เคยรู้จัก ทุกสิ่งที่เคยเสียไป กำลังจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งแปลกใหม่ และก็ โลกใบใหม่ที่เธอไม่คุ้นเคยกับมันเลยแม้แต่น้อย

        และในขณะที่รถกำลังแล่นผ่านที่ตรงบริเวณแม่น้ำฮัดสัน ตัดผ่านสะพานโบราณและร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ โลกที่กำลังอยู่ตรงบริเวณเบื้องหลัง ของ เธอ ก็เริ่มที่จะค่อย ๆ เลือนลางและก็จางหายไปราว กับ เป็นเสมือนสายหมอกแห่งความหลัง ในขณะที่โลกเบื้องหน้าตรงนี้ก็เริ่มที่จะค่อย ๆ ทำการเปิดเผยตัวตัวตน  โลกแห่งโชคชะตา เวทมนตร์ และตำนานที่ยังมิได้ถูกเขียนขึ้นมาแม้แต่สักหน้ากระดาษเดียว ของ ฮิเมนา หรือว่าจีน่า มันจะเป็นเช่นไรต่อจากนี้ไปนะ