<style>
#container {
margin: 20px auto;
padding: 50px;
max-width: 100%;
background-image: url('https://imgur.com/UMAddBj.png');
background-position: center;
background-size: cover;
background-attachment: fixed;
background-blend-mode: screen;
}
#overlay {
background-color: rgba(0, 0, 0, 0.65);
padding: 100px;
border: 3px solid #ffffff;
font-size: 18px;
font-family: Arial, sans-serif;
color: #ffffff;
text-align: justify;
-webkit-backdrop-filter: blur(10px);
backdrop-filter: blur(10px);
}
#centered-text {
text-align: center;
}
</style>
<div id="container">
<div id="overlay">
<div id="centered-text">
<p>
</p><div align="center"><img width="500" _height="250" src="https://i.imgur.com/nAvmUFA.png" border="0" alt=""></div>
<p></p><font face="TH Niramit AS"><i><b><font size="5">Sebastian "Seb" Langford</font></b></i></font></div><br>
<font face="TH Niramit AS"><font size="5">
เซบาสเตียนนั่งมองท้องฟ้ายามเย็นที่เปลี่ยนสีอย่างเงียบ ๆ จากฟ้าใสเริ่มกลายเป็นสีส้มอมแดงอ่อน ๆ เมื่อดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวต่ำลงใกล้เส้นขอบฟ้า บรรยากาศที่ชายหาดเริ่มเย็นสบาย ลมทะเลพัดโชยมาเบา ๆ นำกลิ่นไอเค็มของทะเลมากระทบใบหน้าของเขา เสียงคลื่นกระทบฝั่งสม่ำเสมอราวกับบทเพลงของธรรมชาติที่ชวนให้ใจสงบ สายตาของเซบาสเตียนทอดไปไกลออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเฉดสีเข้มขึ้นทีละน้อย
<br><br>
เมื่อแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ลับหายไป เซบาสเตียนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความเงียบสงบของช่วงเวลานี้ ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการเดินทางและการปรับตัวกับชีวิตใหม่ในค่ายก็ค่อย ๆ จางหายไปในความมืดมิดที่คืบคลานเข้ามาแทนที่ เขาสูดหายใจลึก รับเอาความเย็นสดชื่นของค่ำคืนที่เริ่มต้นขึ้น
<br><br>
เมื่อท้องฟ้ากลายเป็นสีน้ำเงินเข้มและดาวดวงแรกปรากฏขึ้น เซบาสเตียนก็ตัดสินใจลุกขึ้น เขานึกถึงคำแนะนำของไครอนที่บอกให้เขาไปนั่งเล่นที่โรงอาหารในยามค่ำเพื่อทำความรู้จักกับชาวค่ายคนอื่น ๆ เขามองดูทิวทัศน์ของชายหาดอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามเส้นทางกลับไปยังใจกลางค่าย มุ่งหน้าไปยังโรงอาหารด้วยความรู้สึกสงบและพร้อมที่จะเผชิญกับค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตร
</font></font><br><br>
<div id="centered-text" style="text-align: left;"><font size="5"><font face="TH KoHo"><b><font color="#98fb98">#98fb98</font></b> - </font><font face="TH Niramit AS">เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด</font></font></div><div id="centered-text" style="text-align: left;"><font size="5"><font face="TH KoHo"><b><font color="#ffffff">#...</font></b> - </font><font face="TH Niramit AS">...</font></font></div><hr><div id="centered-text" style="text-align: right;"><font face="TH Niramit AS" color="#ff0000" size="5"><b>หมายเหตุ : -</b></font></div></div></div>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #dadada; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">SEBASTIAN</div><div class="rsub">In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/iLntR9E.png"><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนในรายวิชา อสุรกายศึกษา เซบาสเตียนและเซเลสติโน่ก็ออกเดินจากโรงอาหารไปยังบริเวณชายทะเลตามตารางเรียนที่เซซิลได้ให้ไว้ สถานที่เรียนในวันนี้เป็นริมชายหาดที่ทอดยาว สัมผัสถึงลมทะเลพัดมาอย่างแผ่วเบาให้ความรู้สึกสดชื่น ในขณะที่เซบาสเตียนเดินมาถึง เขารู้สึกถึงความแปลกใหม่ในการได้มาเรียนท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติแบบนี้ ทั้งความกว้างใหญ่ของทะเลและเสียงคลื่นเบา ๆ ที่กระทบฝั่งทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อย
<br><br>
ทันทีที่สายตาของเขาจับไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนรออยู่ที่ชายหาด เซบาสเตียนก็ถึงกับต้องอึ้งไปเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนั้นคือไทสัน รุ่นพี่ที่พาเขาเดินทางมายังค่ายและเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟังเมื่อหลายวันก่อน ตอนแรกเขาคิดว่าไทสันเป็นเพียงรุ่นพี่ที่มีหน้าที่แนะนำเขาเข้าค่าย แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่เขานึกว่ารุ่นพี่คนนี้แท้จริงแล้วคือครูผู้สอนวิชาอสุรกายศึกษานั่นเอง
<br><br>
ไทสันยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นนักเรียนค่อย ๆ เดินมารวมกัน เซบาสเตียนก้าวไปข้างหน้าและโค้งตัวทักทายอย่างมีมารยาท “ <b><font color="#008000">สวัสดีครับ คุณไทสัน ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณจะเป็นครูที่นี่ด้วย</font></b> ”
<br><br>
ไทสันหัวเราะเบา ๆ พลางตอบ “ <b><font color="#808080">ใช่แล้ว เซบาสเตียน ฉันก็เป็นครูสอนวิชานี้ด้วย แต่ไม่ต้องกังวลไปนะ ฉันก็แค่ไทสันคนเดิมที่เคยเจอนั่นแหละ</font></b> ” เขายิ้มให้อย่างอบอุ่น ก่อนจะหันไปทางนักเรียนคนอื่น ๆ และเริ่มต้นพูดเปิดคลาส
<br><br>
“ <b><font color="#808080">วันนี้ฉันจะสอนพื้นฐานเกี่ยวกับ อสุรกาย กันนะ วิชานี้สำคัญมากสำหรับพวกเรา เพราะโลกที่เราอยู่ไม่ได้มีแค่เทพและมนุษย์เท่านั้น ยังมีอสุรกายหลากหลายประเภทที่เราต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจ ไม่ใช่แค่เพื่อป้องกันตัวเอง แต่ยังเป็นการเตรียมพร้อมเผื่อสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด</font></b> ” ไทสันกวาดสายตามองทุกคนอย่างตั้งใจ เขามีบุคลิกที่น่าเกรงขามและดูจริงจัง ทำให้เซบาสเตียนและเพื่อน ๆ ทุกคนตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ
<br><br>
เซบาสเตียนหยิบสมุดบันทึกออกมา ตั้งหน้าตั้งตาจดคำอธิบายของไทสันอย่างตั้งใจ ในขณะที่ครูหนุ่มพูดต่อไป “ <b><font color="#808080">อสุรกายที่เราจะเรียนรู้วันนี้เป็นพวกที่พบเจอได้บ่อยและมีแนวโน้มที่จะเกิดอันตรายสำหรับพวกเรา ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ เซนทอร์แห่งป่า อสุรกายครึ่งคนครึ่งม้าที่มีนิสัยดุร้ายและไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้พื้นที่ของพวกมันได้ง่าย ๆ</font></b> ”
<br><br>
เซบาสเตียนรู้สึกทึ่งกับข้อมูลเหล่านี้ ขณะที่เขาจดบันทึก เสียงของเซเลสติโน่ที่นั่งข้าง ๆ กระซิบเบา ๆ มาว่า “ <b><font color="#000080">อันนี้สำคัญมากนะ จำให้ดีเลย เพราะมีหลายคนที่พลาดและเข้าใจผิดว่าเซนทอร์ทุกตัวจะเป็นมิตร</font></b> ” เซบาสเตียนพยักหน้าและยิ้มให้เพื่อนใหม่ เขาเองก็รับรู้ถึงความสำคัญของข้อมูลนี้และตั้งใจจดรายละเอียดต่อไป
<br><br>
จากนั้น ไทสันอธิบายเพิ่มเติมถึงลักษณะเฉพาะของเซนทอร์แห่งป่า ทั้งสีขน เสียงร้อง และพฤติกรรมในช่วงเวลาต่าง ๆ ของวัน “ <b><font color="#808080">เซนทอร์แห่งป่าจะออกหากินตอนกลางคืนเป็นหลัก หากบังเอิญเจอพวกมัน อย่าไปจ้องตาตรง ๆ และเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้มันรู้ตัว</font></b> ” ไทสันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
<br><br>
เซบาสเตียนจดทุกคำพูดของไทสันลงในสมุดอย่างเคร่งเครียด เขาเริ่มคิดว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยความน่าพิศวงที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นโลกที่เต็มไปด้วยความท้าทายที่เขาต้องเรียนรู้เพื่อเตรียมพร้อม เมื่อไทสันสอนจบในหัวข้อแรก เขาก็เดินมาหยุดที่เซบาสเตียนและเซเลสติโน่ “ <b><font color="#808080">ทั้งสองคนมีคำถามไหม ?</font></b> ”
<br><br>“ <b><font color="#008000">แล้วถ้าเราเจออสุรกายที่ไม่ใช่เซนทอร์ล่ะครับ เราควรทำยังไงดี</font></b> ” </font></font><span style="font-family: "TH Niramit AS"; font-size: x-large;">เซบาสเตียนยิ้มแล้วถามด้วยความสงสัย</span><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br><br>
ไทสันพยักหน้า “ <b><font color="#808080">คำถามดีมาก เซบาสเตียน ในสถานการณ์ฉุกเฉินที่เจออสุรกายอื่น ๆ นายต้องจำไว้ว่าการตั้งสติและไม่แสดงท่าทีคุกคามสำคัญที่สุด ส่วนใหญ่แล้วอสุรกายจะไม่ทำร้ายเราถ้าไม่รู้สึกว่าถูกคุกคาม</font></b> ”
<br><br>
เซบาสเตียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่ไทสันจะยิ้มและตบบ่าเขาเบา ๆ “ <b><font color="#808080">ทำได้ดีนะ เซบาสเตียน ฉันรู้ว่านายจะปรับตัวได้เร็วแน่ ๆ</font></b> ” หลังจากคำชื่นชมของไทสัน เซบาสเตียนก็รู้สึกมีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาอีก เขาตั้งใจว่าจะเรียนรู้อย่างเต็มที่และเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่อาจจะได้เจอในโลกแห่งนี้
</font><br><br>
<font face="TH KoHo" color="#008000"><b>#008000</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH KoHo" color="#808080"><b>#808080</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - NPC " ไทสัน "</font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font>
<font face="TH KoHo" color="#000080"><b>#000080</b></font></font><font face="TH Niramit AS" size="5"> - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "<hr>
<b><div align="right">หมายเหตุ: เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า</div></b>
</font></div></div></div></center>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-11-15 15:55 <br /><br /><div class="amn-body" style="--color:#D49EB6">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.imgur.com/EwZOvSY.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.imgur.com/viEc8Wc.png"></div>
<div class="amn-title">Aphrodite</div><div class="amn-lyric">Lovers of Pleasure</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>
<div class="amn-quote">i am not perfect. i say stupid things. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- <b>DATE: 15112024 / 12:40</b>
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="2"><p style="text-indent: 2.5em;">
ถ้าถามว่าฮาร์ฟบลัดเป็นสถานที่แบบไหน.. ก็เป็นสถานที่ที่สามารถนำไซคลอปส์มาสอนหนังสือได้ยังไงล่ะ เสียงคลื่นกระทบกับชายหาดเป็นบทบรรเลงจากธรรมชาติที่ช่วยเสริมเสียงของผู้บรรยายคาบเรียนนี้ให้ไม่น่าเบื่อ หรือบางทีเหล่านักเรียนอาจจะต้องยกความดีความชอบให้กับ <i><font face="Kanit"><font size="2">‘ไทสัน’</font></font></i> ทายาทโพไซดอนผู้รับผิดชอบการบรรยายและฝึกสอน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ปากกาในมือของเนเรซ่าหมุนไปมาผ่านนิ้วที่เคลื่อนไหวอย่างชำนาญเพื่อประคองไม่ให้ปากกาหลุดจากมือ แต่ก็ไม่ได้ถือนิ่ง นัยน์ตาสีคล้ายมูนสโตนของสาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์คอยสังเกตท่าทางของคนรอบตัว หลายคนหาว หลายคนตั้งใจหรือไม่ก็กำลังสับสน แน่นอนว่าทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นและยอมรับได้ในคาบเชิงทฤษฎี แต่คนที่ดูเบื่อหรือไม่สนุกกับคาบเรียนนี้ก็มีน้อยมาก หลังจากการบรรยายเรื่องเซนทอร์ หัวข้อบรรยายต่อมาก็ดังขึ้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ อัลกูลเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทเนโครฟาจ ซึ่งก็คือประเภทชอบการกลืนกินซากศพ ”</font> อัจฉริยะที่สมควรได้รับการยอมรับแม้ว่าจะไม่มีสายเลือดของมนุษย์ค่อย ๆ ยกมือขึ้น หยดน้ำที่กระเซ็นจากคลื่นเริ่มหลอมรวมกลายเป็นรูปจำลองของอัลกูลที่สร้างจากน้ำ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
มายากลของหนุ่ม ๆ บ้านโพไซดอน ว้าว .. น่าตื่นตาสุด ๆ <i><font face="Kanit"><font size="2">(หน้าตาย)</font></font></i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่กินเราตอนที่ยังเป็น ๆ ”</font> เสียงของไทสันสั้น กระชับ และน่าฟัง ทีละน้อยเขาเริ่มบรรยายความแตกต่างระหว่างอัลกูลและกูลที่ถือว่าอยู่ในสายวงศ์วานเดียวกัน <font color="#878e3f">“ ลักษณะเด่นของพวกมันคือหน้าตาเข้มกว่ากูลทั่วไป ขนาดและความแข็งแกร่งก็มากกว่า แต่ที่ทำให้สะดุดตาคงเป็นสีและความฉลาดที่ยิ่งกว่ากูลตัวอื่น ๆ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ อันที่จริงแล้วในปัจจุบัน อัลกูลยังชอบการจับกลุ่มอยู่กับพวกกูล ”</font> ไทสันยกมือขึ้นเกาแก้มพร้อมกับยิ้มแหย ๆ <font color="#878e3f">“ ดังนั้น.. หากไม่ชำนาญ การเดินเข้าไปปะทะกับฝูงกูลที่อาจจะมีอัลกูลอยู่ในนั้นเป็นเรื่องอันตรายมาก ”</font> ไซคลอปส์หนุ่มในร่างมนุษย์กระแอมสองสามครั้งก่อนจะอธิบายต่อ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ อัลกูลสามารถพบได้หลายที่ ตามสุสาน สนามรบ หรือแม้แต่ห้องใต้ดินเก่า ๆ ที่มีความชื้น พวกมันมีภูมิต้านทานต่อพิษและไม่สามารถทำให้ล้มได้หากต้องปะทะเดี่ยว ๆ เพียงลำพัง ควรมีอย่างน้อยสองคนคอยช่วยเหลือเพื่อพลิกสถานการณ์ ”</font> การอธิบายที่เพิ่มเติมคำแนะนำทำให้เขาไม่เสียเวลาในการต้องวนกลับมาพูดประเด็นเดิมซ้ำ ๆ แต่นั่นก็ลำบากสำหรับผู้เรียนหลายคนที่อยากจะแยกหัวข้อการจดบันทึก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
โชคดีที่เนเรซ่าไม่ใช่หนึ่งในนั้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ปากกาของเธอตวัดไปมาบนสมุดอย่างรวดเร็ว จดบันทึกคำพูดของเขาอย่างละเอียด รวมไปถึงโน๊ตสิ่งที่สงสัยเหนือบรรทัดข้อมูลเอาไว้ด้วยประโยคที่เขียนเล็ก ๆ สำหรับเน้นย้ำตัวเอง ในขณะที่ไทสันก็ยังคงทำหน้าที่ของเขาต่อไปในการสอนและให้ข้อมูล
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ ถึงจะชอบกินซากศพแต่อัลกูลก็ยังมีแนวโน้มจะพยายามหาทางล้มคู่ต่อสู้และกินในตอนที่ยังมีชีวิต ”</font> เมื่อพูดมาถึงส่วนนี้ ไทสันกวาดสายตาสำรวจดูท่าทางหลายคนที่เข้ามาฟังคลาสเรียนของเขา <font color="#878e3f">“ พวกมันอ่อนไหวต่ออาวุธที่สร้างจากเครื่องเงิน สามารถเรียนรู้และพัฒนาจากระดับที่โจมตีไม่เหลือหน้ากลายมาเป็นวางแผนอย่างถี่ถ้วนก่อนได้ เสียงของพวกมันทรงพลังมาก ถ้าได้ยินโดยไม่ทันตั้งใจอาจจะทำให้เสียจังหวะในการต่อสู้ ดังนั้นอัลกูลจึงจัดอยู่ในประเภทศัตรูอันตรายและต้องมีประสบการณ์มากในการรับมือ หากได้ปะทะกับอัลกูลสักครั้ง พวกเธอจะเข้าใจในทันทีว่าพวกมันเป็นประเภทที่ไม่สมควรปล่อยให้รอดหรือหนีไปได้ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ เอาล่ะ ใครมีคำถามอะไรไหม ? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หลายคนที่ฟังบรรยายหันมองหน้ากันท่าทางอึกอักเหมือนลังเลว่าควรเสนอตัวหรือไม่ ไทสันมองภาพนั้นด้วยสายตาเข้าใจ การจะแสดงความเห็นเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความกล้า แต่เมื่อเขากำลังจะอ้าปากพูดขึ้นว่าไม่ต้องกลัว หางตาก็พลันสังเกตเห็นมือที่ยกขึ้นของคน ๆ หนึ่ง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ในเมื่อเดิมทีในเครือของเนโครฟาจมีกูลอยู่แล้ว ทำไมถึงยังมีอัลกูลเกิดขึ้น? มันคือการวิวัฒนาการจากการกินซากศพหรือมีโอกาสไหมที่อัลกูลจะเกิดจากกูลที่กินกูลด้วยกันจนร่างกายแปรสภาพ? ”</font> เสียงหวานไม่รีบไม่ร้อนของสาวสวยผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลดังขึ้น เรียกความสนใจของคนทั้งคลาสให้หันไปมองเธอ สลับกับผู้บรรยายอย่างไทสันเพื่อรอคำตอบ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ เป็นคำถามที่ดี ”</font> ไทสันพยักหน้า เขายกแขนขึ้นกอดอก ใช้เวลาทบทวนความรู้เฉพาะทางของเขา <font color="#878e3f">“ เคยมีนักวิชาการหลายคนวิเคราะห์เรื่องนี้ น่าเสียดายที่เรายังไม่รู้ว่านั่นเป็นไปได้จริงหรือเปล่า แต่เบื้องต้นการกำเนิดของอัลกูลถูกมองว่ามาในรูปแบบเดียวกันของอัลฟ่าในฝูงหมาป่า ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ ไม่เพียงเท่านั้นพฤติกรรมร่วมระหว่างหมาป่าและเหล่ากูลคือชอบอยู่เป็นฝูง ดุร้าย มีอาณาเขตชัดเจน และจากการศึกษาบ่งชี้ว่ามีการแบ่งระดับชนชั้นภายในฝูง ดังนั้นอัลกูลจึงคล้ายกูลที่วิวัฒนาการขึ้นอีกขั้นเพื่อให้เป็นผู้นำมากกว่าที่จะกินกันเอง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไทสันยิ้มบาง ๆ <font color="#878e3f">“ แต่ก็เป็นคำถามที่ดีครับ คุณ..? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ริมฝีปากของเธอขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อเขาถามไถ่ด้วยไมตรี <font color="#8C3864">“ เนเรซ่า, เนเรซ่า เฮนลาดิส ”</font> เจ้าของผมบลอนด์และดวงตาสีฟ้าเป็นประกายราวกับมูนสโตนผงกศีรษะเชิงทักทาย เธอโน้มตัวมาข้างหน้า เท้าศอกลงกับเข่าของเธอเอง <font color="#8C3864">“ อีกหนึ่งคำถาม คุณไทสัน ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ เชิญครับ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไทสันเปลี่ยนท่าทาง สองแขนของเขาไขว่ไปที่ด้านหลัง ยืดอกเปิดไหล่ออกรอรับคำถามที่อาจจะทำให้เขาต้องรื้อค้นความทรงจำเกี่ยวกับความรู้เฉพาะด้าน ส่วนทางเนเรซ่าก็หลุบสายตาลงมองสมุดของตัวเองอีกครั้ง พิจารณาว่าควรเรียบเรียงคำพูดออกมาแบบไหน ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าและถามด้วยเสียงที่ไม่ดังหรือเบาจนเกินไป
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ เนโครฟาจมีหลายหลากสายพันธุ์ย่อย เป็นไปได้ไหมที่เราจะเห็นการรวมกลุ่มของต่างสายพันธุ์ในเครือเนโครฟาจ อย่างเช่น.. อัลกูลกับเดวาลเวอร์ส? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คำถามนี้ทำให้ไทสันเลิกคิ้ว ไม่ใช่ทุกคนที่ให้ความสนใจกับอสูรกายวิทยา โดยเฉพาะสำหรับคนที่เข้าเรียนคาบแรกแต่ก็ยังสนใจความเป็นไปได้ รวมไปถึงอ้างอิงชื่ออสูรกายตัวอื่นได้ <font color="#878e3f">“ น่าเสียดายที่เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้ ”</font> ไทสันส่ายศีรษะ เขาสบตากับผู้สอบถามด้วยความตั้งใจที่จะอธิบาย <font color="#878e3f">“ ถึงจะมีอาหารเป็นจำพวกเดียวกัน อยู่ในวงศ์สายพันธุ์ประเภทเดียวกัน แต่ก็มีลักษณะนิสัยที่แตกต่างและการสื่อสารที่ต่างกัน.. อันที่จริงเดวาลเวอร์สที่คุณยกมาเป็นตัวเลือกที่ดีเลย ค่อนข้างใกล้เคียงกับอัลกูล แต่เดวาลเวอร์สมีพฤติกรรมเฉพาะ พวกเขาออกล่า ต่างจากกูลหรืออัลกูลที่รอเหยื่อเข้ามาในอาณาเขตถึงจะเริ่มล่าหรือโจมตี ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เนเรซ่าพยักหน้า เธอจรดปากกาลงกับสมุดบันทึกสิ่งที่ถามลงไปก่อนจะขมวดคิ้วและพึมพัม <font color="#8C3864">“ ซอมบี้คงไม่..อยู่ในหมวดเนโครฟาจหรอกมั้ง ”</font> ทว่ามันกลับลอยไปเข้าหูไทสันจนเขาหัวเราะออกมา ผู้บรรยายคาบเรียนยกมือปัดไปมาที่ปลายจมูก <font color="#878e3f">“ ไม่ ซอมบี้ไม่ใช่เนโครฟาจ พวกนั้นกินสมอง ไม่ใช่ซากศพ ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#878e3f">“ มีอะไรอีกไหมคุณเฮนลาดิส?”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ไม่มีแล้วค่ะ ”</font> เธอส่ายหน้าปิดสมุดในมือลงด้วยความพึงพอใจ <font color="#8C3864">“ ขอรอฟังคนอื่นถามดีกว่า ”</font> เนเรซ่าโคลงศีรษะไปมา เธอกอดสมุดแนบอกและหัวเราะเบา ๆ หันมองไปทางคนอื่นที่เริ่มจะมีความกล้าในการสอบถามไทสันอย่างกระตือรือร้น ดวงตาของเนเรซ่าหรี่ลง เธอก้มลงมองหน้าแรกของสมุดที่เขียนตารางเรียนเอาไว้ ท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วของผู้คน.. เนเรซ่าผิวปาก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คงต้องคาดหวังกับคาบต่อไปสักหน่อยแล้ว
<br>
<br>
<div align="center">
<img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="300" border="0"><br><br>
เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า<br></div>
</div>
<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Nareza Henladys</em>
<em class="amn-tag">all star</em>
<em class="amn-tag">and</em>
<em class="amn-tag">me!</em>
<div class="amn-tt">CABIN10</div></div>
</div><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"/>
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="https://dl.dropbox.com/s/3vono8lj48a6cp8/birds.css?dl=0"/>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #dadada; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">SEBASTIAN</div><div class="rsub">In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/iLntR9E.png"><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">
เซบาสเตียนเดินออกจากโรงอาหารหลังจากเก็บจานเรียบร้อย เขาสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า มองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเที่ยงสี่สิบพอดี ลมทะเลพัดโชยมา กลิ่นเกลือที่อบอวลในอากาศทำให้รู้สึกสดชื่น เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอราวกับบทเพลงธรรมชาติที่ช่วยปลอบประโลมความกังวลในใจ แต่เซบาสเตียนยังรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ
<br><br>
เมื่อมาถึงชายหาด เขาพบกลุ่มนักเรียนคนอื่น ๆ ที่รวมตัวกันใต้ร่มไม้ใกล้ชายฝั่ง หลายคนหยิบสมุดจดและหนังสือเรียนออกมาเตรียมตัว เซบาสเตียนมองหาเซเลสติโน่เพื่อนสนิทของเขา และพบว่าเขานั่งอยู่บนโขดหินริมชายหาด ขาทั้งสองแตะพื้นทรายเล็กน้อย ขณะที่มือกำลังขีดเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดบันทึก
<br><br>
“ <b><font color="#008000">นายมาถึงก่อนอีกแล้ว</font></b> ” เซบาสเตียนพูดขึ้นพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างเซเลสติโน่
<br><br>
“ <b><font color="#000080">ฉันชอบมาถึงก่อน จะได้เตรียมตัวให้พร้อม</font></b> ” เซเลสติโน่ตอบพลางยิ้ม ก่อนจะเก็บสมุดบันทึกลงกระเป๋า
<br><br>
เสียงรองเท้าบูทกระทบพื้นทรายดังขึ้น เป็นไทสัน อาจารย์ผู้สอน เขาเดินมาพร้อมหนังสือเล่มหนาและกระดานเขียนเล็ก ๆ ในมือ “ <b><font color="#808080">มารวมตัวกันได้แล้ว</font></b> ” ไทสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ
<br><br>
บรรยากาศในคลาสเรียนอสุรกายวันนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เด็ก ๆ ต่างนั่งกันเป็นวงกลมบนชายหาด พื้นทรายอุ่น ๆ ใต้เท้าทำให้การนั่งเรียนกลางแจ้งดูผ่อนคลายกว่าปกติ ไทสันยืนอยู่ตรงกลางวงด้วยท่าทางสงบนิ่ง แต่สายตาคมกริบของเขาบ่งบอกถึงความจริงจัง
<br><br>
“ </font></font><font face="TH Niramit AS" size="5" color="#808080"><b>ก่อนเริ่มบทเรียนวันนี้ ฉันต้องการดูการบ้านของพวกเธอเสียก่อน หวังว่าพวกจะตั้งใจทำมา และที่สำคัญต้องออกมานำเสนอด้วย เอาล่ะ</b></font><span style="font-family: "TH Niramit AS"; font-size: x-large;"><b style=""><font color="#808080">เริ่มการนำเสนอได้เลย ใครอยากอาสาขึ้นมาก่อน</font></b><font color="rgba(0, 0, 0, 0)"> </font>” ไทสันเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองรอบวง นักเรียนบางคนหลบสายตาด้วยความประหม่า ขณะที่บางคนก็เหลือบมองกันเองเหมือนกำลังชั่งใจ</span></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br>
“ <b><font color="#008000">ผมเองครับ</font></b> ” เสียงของเซบาสเตียนดังขึ้น เขาลุกขึ้นยืนพร้อมถือสมุดการบ้านไว้ในมือ นัยน์ตาสีฟ้าใสฉายแววมั่นใจ แม้ว่าจะมีความประหม่าเล็กน้อยที่ซ่อนอยู่
<br><br>
“ <b><font color="#808080">ดี งั้นเชิญเลย เซบาสเตียน</font></b> ” ไทสันพยักหน้าให้ เด็กหนุ่มก้าวออกมายืนที่ด้านหน้ากลุ่ม เขากวาดสายตามองเพื่อน ๆ เล็กน้อยก่อนเริ่มต้นพูด
<br><br>
“ <b><font color="#008000">หัวข้อการบ้านของผมคือ ความแตกต่างระหว่างกูลและอัลกูล ทั้งสองเป็นอสุรกายที่คล้ายกันในหลาย ๆ ด้าน แต่ก็มีความแตกต่างที่สำคัญครับ</font></b> ” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยเพื่อเรียกความสนใจ
<br><br>
“ <b><font color="#008000">เริ่มจากกูลก่อน กูลเป็นสิ่งมีชีวิตที่มักอาศัยอยู่ในสุสาน สนามรบ หรือพื้นที่ที่เต็มไปด้วยซากศพ รูปร่างของมันซีดเซียว ดูน่าขยะแขยง มักเคลื่อนไหวในเวลากลางคืน โดยเฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวง อาหารโปรดของมันคือซากศพที่เน่าเปื่อย แต่หากไม่มีซากศพ พวกมันก็จะล่าเหยื่อที่ยังมีชีวิต เช่น ชาวบ้าน หรือสัตว์เลี้ยงอย่างแกะและแพะ</font></b> ”
<br><br>
เซบาสเตียนหยุดพูดเล็กน้อยก่อนจะพลิกหน้าสมุด “ <b><font color="#008000">อย่างไรก็ตาม กูลมีจุดอ่อนสำคัญอยู่ที่แสงสว่าง ทั้งแสงอาทิตย์และแสงไฟ รวมถึงโลหะเงินที่สามารถทำลายพวกมันได้ พวกมันจึงมักหลบซ่อนในที่มืดและเลี่ยงกลุ่มมนุษย์ใหญ่ ๆ</font></b> ”
<br><br>
เขาหายใจเข้าลึกก่อนเริ่มหัวข้อถัดไป “ <b><font color="#008000">ส่วนอัลกูลนั้น…มีความแตกต่างที่ชัดเจน พวกมันตัวใหญ่กว่า แข็งแกร่งกว่า และมีผิวสีเข้มกว่า นอกจากนี้ อัลกูลยังฉลาดมากกว่ากูลทั่วไป มันสามารถวางแผนการล่าเหยื่อได้อย่างแยบยล และมักออกหากินในพื้นที่ที่มีสงครามหรือสถานการณ์เลวร้าย เช่น ความอดอยาก ซึ่งดึงดูดซากศพจำนวนมาก</font></b> ”
<br><br>
เซบาสเตียนชูตัวอย่างจากตำนาน “ <b><font color="#008000">ในตำนานของชาวสแกนดิเนเวีย อัลกูลเกี่ยวข้องกับสงครามแร็กนาร็อก มันแพร่กระจายอย่างรวดเร็วในช่วงสงคราม เพราะสนามรบเต็มไปด้วยซากศพที่เป็นแหล่งอาหารสำคัญของมัน</font></b> ”
<br><br>
เขาสรุปเนื้อหาในตอนท้าย “ <b><font color="#008000">ดังนั้น สรุปได้ว่า กูลเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียบง่ายกว่า ทั้งในด้านรูปร่างและพฤติกรรม ขณะที่อัลกูลมีความซับซ้อน แข็งแกร่ง และอันตรายยิ่งกว่า</font></b> ” หลังจากจบการนำเสนอ เซบาสเตียนมองไปยังไทสันด้วยความคาดหวัง ไทสันยืนกอดอก พลางพยักหน้าด้วยท่าทางพึงพอใจ
<br><br>
“ <b><font color="#808080">ทำได้ดี เซบาสเตียน การอธิบายของนายกระชับและเข้าใจง่าย ฉันชอบที่นายยกตัวอย่างจากตำนานมาสนับสนุนด้วย</font></b> ” ไทสันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันไปมองนักเรียนคนอื่น “ <b><font color="#808080">พวกนายควรจดจำสิ่งที่เขานำเสนอไว้ เพราะมันอาจเป็นประโยชน์มากหากวันหนึ่งพวกนายต้องเผชิญหน้ากับอสุรกายพวกนี้</font></b> ”
<br><br>
เพื่อน ๆ ส่งเสียงปรบมือให้เซบาสเตียนเบา ๆ เด็กหนุ่มกลับมานั่งที่เดิมด้วยสีหน้าที่ดูผ่อนคลายขึ้น เขาหยิบขวดน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนนั่งฟังเพื่อนคนถัดไปนำเสนอเนื้อหาของตัวเอง หลังจากนักเรียนทุกคนได้นำเสนอการบ้านเสร็จสิ้น ไทสันกวาดสายตามองรอบวง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งแต่ทรงพลัง
<br><br>
“ <b><font color="#808080">ดีมาก ทุกคนทำได้ดี การค้นคว้าและการนำเสนอแสดงให้เห็นว่าพวกนายเริ่มมีความเข้าใจเกี่ยวกับอสุรกายที่แตกต่างกัน แต่วันนี้เราจะเจาะลึกเข้าไปอีกในหัวข้อที่สำคัญสำหรับพวกนายในอนาคต หัวข้อในวันนี้คือ ลูมินาเร อสุรกายแห่งแสงและเงา</font></b> ”
<br><br>
เขาเดินไปที่กระดานเขียนเล็ก ๆ ที่นำมาด้วย วาดรูปทรงวงกลมสองวงซ้อนทับกัน วงหนึ่งเป็นสีขาวสว่าง อีกวงเป็นสีดำเข้ม “ <b><font color="#808080">ลูมินาเร เป็นอสุรกายที่เกิดจากการปะทะกันของแสงและเงา บางครั้งมันถูกเรียกว่า อสุรกายสะท้อนจิตใจ เพราะพฤติกรรมของมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับธรรมชาติของตัวมันเอง แต่ขึ้นอยู่กับคนที่เผชิญหน้ากับมัน</font></b> ” นักเรียนหลายคนหยิบสมุดจดขึ้นมาทันที ขณะที่เซบาสเตียนเริ่มตั้งใจฟังอย่างเต็มที่
<br><br>
“ <b><font color="#808080">ลูมินาเรไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เราจะนิยามว่าเป็น ดี หรือ ร้าย โดยตรง มันเป็นผลลัพธ์ของความขัดแย้งในตัวของมนุษย์เอง มันสะท้อนความรู้สึกและเจตจำนงของคนที่เผชิญหน้ากับมัน หากคน ๆ นั้นมีจิตใจที่มืดมนหรือเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ลูมินาเรจะกลายเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดสำหรับเขา แต่ถ้าหัวใจของคน ๆ นั้นสงบและเปี่ยมไปด้วยแสงแห่งความหวัง มันจะเป็นผู้ช่วยเหลือที่ทรงพลังที่สุด</font></b> ”
<br><br>
ไทสันเริ่มเขียนสัญลักษณ์บางอย่างลงบนกระดาน เป็นรูปแปดเหลี่ยมที่มีแสงและเงาสลับกัน “ <b><font color="#808080">ในตำนานโบราณ ลูมินาเรมักถูกพบในพื้นที่ที่มีความขัดแย้งสูง เช่น สนามรบหรือพื้นที่ที่เคยมีการทำพิธีกรรมต้องห้าม อสุรกายตัวนี้มักถูกเรียกออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อแสงและความมืดในสถานที่นั้นมีความสมดุลที่เปราะบาง</font></b> ”
<br><br>
เขาหยุดพูดเพื่อเว้นจังหวะให้นักเรียนจดบันทึก ก่อนจะถามขึ้นว่า “ <b><font color="#808080">พวกเธอคิดว่าลูมินาเรมีประโยชน์ในสถานการณ์แบบไหนบ้าง</font></b> ”
<br><br>
เซบาสเตียนยกมือขึ้นตอบ “ <b><font color="#008000">มันน่าจะมีประโยชน์ในสถานการณ์ที่เราต้องการผู้ช่วยที่มีพลังมหาศาล และถ้าเราสามารถควบคุมความคิดตัวเองได้ดีพอ มันก็จะช่วยเราแทนที่จะทำร้ายเรา</font></b> ”
<br><br>
ไทสันพยักหน้า “ <b><font color="#808080">ถูกต้องบางส่วน การทำให้ลูมินาเรอยู่ฝ่ายเดียวกับนายเป็นเรื่องที่ทำได้ แต่ต้องอาศัยจิตใจที่มั่นคงและการฝึกฝนอย่างหนัก อย่างไรก็ตาม มีความเสี่ยงสูง เพราะหากควบคุมไม่ได้ มันจะกลายเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด</font></b> ”
<br><br>
เขาเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนาจากกระเป๋า และเปิดหน้าที่เต็มไปด้วยภาพวาดลายเส้นที่แสดงรูปร่างของลูมินาเรในรูปแบบต่าง ๆ “ <b><font color="#808080">รูปร่างของลูมินาเรไม่มีความแน่นอน บางครั้งมันเป็นเพียงแสงวูบวาบ หรือเงาดำที่เคลื่อนไหว แต่ในบางครั้ง มันสามารถสร้างรูปร่างเป็นสิ่งที่คนผู้นั้นกลัวที่สุด หรือแม้แต่สิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด</font></b> ” นักเรียนบางคนเริ่มกระซิบกันเบา ๆ ด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ
<br><br>
“ <b><font color="#808080">แต่นี่คือสิ่งสำคัญที่พวกนายต้องจำไว้</font></b> ” ไทสันพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ <b><font color="#808080">ลูมินาเรไม่ได้สร้างภาพหลอนหรือปลอมแปลง มันดึงสิ่งเหล่านั้นมาจากจิตใจของพวกนายเอง ความปรารถนา ความกลัว หรือแม้แต่ความทรงจำที่นายลืมไปแล้ว มันจะแสดงออกมาในรูปแบบที่จับต้องได้</font></b> ”
<br><br>
เขาชี้ไปที่ภาพวาดในหนังสือ ซึ่งเป็นรูปเงาดำที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาด “ <b><font color="#808080">นี่คือลูมินาเรในรูปร่างที่สะท้อนความกลัวของคนที่เผชิญหน้ากับมัน</font></b> ” และถัดไปเป็นภาพแสงสีทองที่มีลักษณะคล้ายทูตสวรรค์ “ <b><font color="#808080">และนี่คือลูมินาเรในรูปร่างของความหวังและแรงบันดาลใจ</font></b> ”
<br><br>
ไทสันปิดหนังสือ แล้วมองนักเรียนทุกคน “ <b><font color="#808080">บทเรียนของวันนี้คือการทำความเข้าใจว่า ความคิดและอารมณ์ของพวกนายมีผลกระทบมากกว่าที่คิด และในโลกของอสุรกาย สิ่งที่อยู่ในใจของพวกนายอาจเป็นอาวุธหรือจุดอ่อนที่สำคัญที่สุด</font></b> ”
<br><br>
เสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งยังคงดังอยู่ไกล ๆ เซบาสเตียนจดบันทึกข้อความทุกอย่างที่ได้ยิน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะได้เรียนรู้สิ่งที่สำคัญต่อการใช้ชีวิตในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างแท้จริง
</font><br><br>
<font face="TH KoHo" color="#008000"><b>#008000</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH KoHo" color="#808080"><b>#808080</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - NPC " ไทสัน "</font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font>
<font face="TH KoHo" color="#000080"><b>#000080</b></font></font><font face="TH Niramit AS" size="5"> - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "<hr>
<b><div align="right">หมายเหตุ: เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า / การบ้าน <a href="https://percyjackson.mooorp.com/blog/50/7">คลิก</a> +15 คะแนนบ้าน และ +15 EXP</div></b>
</font></div></div></div></center>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2024-11-19 15:55 <br /><br /><div class="amn-body" style="--color:#D49EB6">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.imgur.com/EwZOvSY.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.imgur.com/viEc8Wc.png"></div>
<div class="amn-title">Aphrodite</div><div class="amn-lyric">Lovers of Pleasure</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>
<div class="amn-quote">i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="3"><p style="text-indent: 2.5em;">
หลังจากมาราธอนปั่นงานตลอดหลายวัน ในที่สุดก็วนกลับมาถึงคาบเรียนของไทสันอีกครั้ง ครั้งนี้เนเรซ่าพกผ้ามาปูที่พื้นทราย เธอมาพร้อมกับเมเรซที่ดูจะให้ความสนใจการบ้านชิ้นที่เธอได้รับมอบหมายให้ทำ หนุ่มหน้าหวานผมชมพูอ้าปากหาวเขาเอียงคอซ้ายขวาจนได้ยินเสียงกระดูกเบา ๆ ที่แสดงถึงความเมื่อยล้า <font color="#8C3864">“ ไว้ฉันนวดให้เอาไหม? ”</Font> เนเรซ่าพูดโดยไม่หันไปมองเขา ดวงตาของเธอกำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของชิ้นงานในมือ สวนทางกับเมเรซที่ตาปรือจนแทบปิด
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#cb87a5">“ ไม่ต้อง ฉันกลัวตาย ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงยานคางของคุณชายเชอร์วาลทำให้เนเรซ่ากรอกตา เธอรู้ว่าเขาหวงตัว เข้ากับคนยาก และปากไม่ตรงกับใจ แต่บางครั้งเจ้าหมอนี้ก็สมควรถูกยกขึ้นเขย่า ๆ จริง ๆ มือเนียนของสาวสวยจากตระกูลเฮนลาดิสยกขึ้นตะปบกลางหลังเขาก่อนจะเลื่อนไปบีบไหล่กว้างนั้นอย่างแรงจนมีเสียงโอดโอยหลุดออกมา<font color="#cb87a5"> “ ยัยบ้านี่แรงเยอะชะมัด ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ฉันได้ยินนะ ”</Font> คงเป็นเพราะอายุเท่ากัน อันที่จริงเมเรซเกิดก่อนเธอแต่ด้วยระยะห่างที่ไม่มากทำให้พวกเขาไม่นับลำดับว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง เนเรซ่าผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปากเธอยกมือขึ้นเสยผมสีบลอนด์ไปด้านหลังเมื่อมั่นใจแล้วว่าผลงานในมือดูเรียบร้อยดี มันเป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้มีโอกาสให้ต้องทำการบ้านหรืออะไรที่เป็นจริงเป็นจังจำพวกนี้<i><font color="#8C3864"><font face="Kanit"><font size="3">‘ ฉันคงไม่ได้ลืมอะไร.. ต่อให้ลืมไว้ค่อยพูดเสริมในตอนพรีเซนท์ก็ได้ ’</Font></Font></Font></i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หลังจากนั่งเอ้อระเหยอยู่นาน ในที่สุดไทสันก็มาถึง วันนี้ผู้บรรยายของวิชาอสูรกายยังดูสดใสเป็นกันเอง เขาทักทายด้วยประโยคเปิดเหมือนทุกครั้งพร้อมกับเปรยว่าวันนี้จะเรียนเกี่ยวกับลูมินาเรและมิโนทอร์ เนเรซ่าผิวปากเบา ๆ ข้อมูลของมิโนทอร์เป็นสิ่งที่แม้แต่มนุษย์ทั่วไปก็ยังล่วงรู้ ความซับซ้อนของตำนาน เรื่องเล่าขานและความเชื่อ .. คาบเรียนครั้งนี้คงมีหลายคนแย่งกันตอบน่าดู
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ก่อนที่เราจะเริ่ม เนื่องจากครั้งก่อนมีคนที่ได้รับการบ้านไป ”</Font> ไทสันกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง แววตาของเขาเจือประกายตื่นเต้นที่จะได้เห็นคนนำเสนอการบ้าน <font color="#808080">“ หลายคนคงจะจำได้ว่ามีคนที่สนใจความแตกต่างของอัลกูลและกูล ผมจึงมอบหน้าที่ในการค้นคว้าให้กับหลายคน และก็มีตัวผู้ที่ถามเมื่อวานด้วยเช่นกัน ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไทสันหันไปมองเนเรซ่า เขาขยับมือล้วงกระเป๋ากางเกงพยักหน้าเป็นสัญญาณเรียกให้เธอลุกขึ้น <font color="#808080">“ รบกวนด้วยคุณเฮนลาดิส ”</Font> เนเรซ่าสูดหายใจ เธอหันไปมองเมเรซเพื่อจะขอกำลังใจแต่หมอนั่นกลับทำหน้าง่วงเสมือนจะหัวปักลงกับทรายได้ทุกเมื่อ ที่ปรึกษาประจำเคบินสิบหัวเราะหึในลำคอ เธอกระชับการบ้านในมือก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาไทสันท่ามกลางเสียงปรบมือจากเพื่อนร่วมค่ายบางคนที่ดูตั้งตารอ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ นี่ค่ะไทสัน รบกวนด้วย ”</Font> เนเรซ่ายื่นแฟ้มการบ้านให้เขารับไปตรวจสอบ เหล่าตัวอักษรที่ร้อยเรียงมาเป็นอย่างดี ภาพวาดเสมือนจริงที่คัดเลือกมาจนใกล้เคียงกับสภาพการบรรยายมากที่สุด เธอสังเกตเห็นว่าไทสันเลิกคิ้วขึ้น มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามาถามเธอ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ คุณต้องการให้ผมทำอะไร ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สาวผมบลอนด์จากเคบินสิบหัวเราะ <font color="#8C3864">“ ง่ายมากเลยไทสัน ”</Font> เธอถอยหลังสองสามก้าวไปยังบริเวณกลางสายตาของผู้คน <font color="#8C3864">“ โปรเจคเตอร์เหมือนที่คุณทำเพื่อให้หลายคนเห็นภาพรวมเสมอ ”</Font> เมื่อสายเลือดอะโฟรไดท์อยู่ใกล้เคียงกับทะเล ไทสันสังเกตฟองทะเลที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับเปลือกหอยสวย ๆ หลายชิ้นที่ถูกพัดมา ผู้บรรยายคนเก่งประจำวิชาอสูรกายส่ายหัวด้วยความขบขัน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ สวัสดีค่ะทุกคน ”</Font> ธรรมชาติอันลื่นไหลของธิดาอะโฟรไดท์ดึงดูดให้หลายคนให้ความสนใจ เธอยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ หันไปมองเกลียวคลื่นที่เริ่มหลอมรวมกลายมาเป็นรูปทรงลักษณะของกูลและอัลกูล เนเรซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอพยักหน้าให้กับไทสันเชิงว่าเขาทำงานได้ถูกเวลาจนไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ <font color="#8C3864">“ ถึงจะอยู่ในวงศ์เดียวกัน แต่ทั้งสองมีความแตกต่างในระดับที่เล็กน้อยแต่ก็ยังสังเกตได้ทั้งในทางกายภาพและความคิด ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ เมื่อพูดถึงกูล ”</Font> สองมือของเธอช้อนประคองใต้กลุ่มน้ำทะเลที่ดัดเป็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ตัวค่อนข้างเล็กดูปราดเปรียว เนเรซ่ากางมือออกเล็กน้อยเชิงบอกความต้องการของเธอด้วยท่าทาง และไทสันก็ให้ความร่วมมือด้วยการขยายรูปทรงจำลองของกูลให้ใหญ่ขึ้น <font color="#8C3864">“ ลักษณะทางกายภาพของมันค่อนข้างเล็กสำหรับอสูรกาย เนื่องจากกูลตัวใหญ่กว่ามนุษย์ไม่มาก พวกเขามีสองแขน สองมือเหมือนกับเรา แต่ใช้วิธีเคลื่อนตัวด้วยสี่ขาเหมือนสัตว์ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หลายคนที่ฟังอยู่เบ้หน้าเมื่อนึกภาพตาม ทำให้เจ้าของผลงานหัวเราะเบา ๆ <font color="#8C3864">“ อย่าประมาทว่าพวกเขาจะเคลื่อนไหวช้าหรือเทอะทะ ถึงจะใช้วิธีเคลื่อนไหวที่ไม่เอื้ออำนวยต่อสรีระของคน แต่อย่าลืมว่าพวกเขาเป็นสัตว์ประหลาด ความว่องไวมีมากกว่าพวกเราเป็นทุนเดิม ”</Font> เนเรซ่าหันไปหาไทสันเชิงว่าต้องการคำยืนยันข้อมูลจากเขา ซึ่งเจ้าของชั้นเรียนก็พยักหน้าเป็นการเห็นด้วย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“วิธีการดูว่ากูลเป็นกูลคือผิวที่ซีด ซีดในระดับที่ค่อนไปทางน้ำตาลเหลือบเทา ร่างกายหยาบ เต็มไปด้วยเส้นเลือดที่นูนขึ้น ”</Font> ปลายนิ้วของเนเรซ่าจิ้มลงน้ำทะเลที่รวมเป็นรูปร่างตรงหน้า ก่อนจะปัดภาพของกูลไปข้าง ๆ แล้วเอื้อมไปรองน้ำทะเลรูปทรงอัลกูลมาไว้ตรงหน้า <font color="#8C3864">“ เมื่อเทียบกับอัลกูลที่มีขนาดใหญ่กว่าโดยธรรมชาติ สีผิวค่อนข้างเข้มกว่า ช่วงปากและฟันกว้างรวมไปถึงแหลมคมกว่า ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ถึงจะสังเกตได้ยาก แต่ก็ยังสังเกตได้ ”</Font> เธอสูดหายใจเข้า ทบทวนความแตกต่างในใจอีกครั้งก่อนจะกล่าวต่อ <font color="#8C3864">“ สีของอัลกูลไม่ได้ซีดเหมือนกูล สีตัวของพวกเขาเป็นน้ำตาลแดงจนเกือบดำ มีหนามแหลมตามแนวกระดูกสันหลัง อธิบายแบบเข้าใจได้ง่ายตามประสาวัยรุ่น และความคิดส่วนตัว.. ย้ำนะ ความคิดส่วนตัว รูปลักษณ์ของอัลกูลก็เหมือนกูลที่เป็นร็อคสตาร์ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เนเรซ่าขยิบตาอย่างขี้เล่น เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วชั้นเรียน หลังจากความตึงเครียดของเนื้อหา ในที่สุดก็มีอะไรที่ผ่อนคลายลงบ้าง สาวสวยจากเคบินสิบสะบัดมือปัดกลุ่มน้ำทะเลทั้งสองออก เนเรซ่าดัดนิ้วตัวเองช้า ๆ เธอหลุบตาลง<font color="#8C3864">“ และถ้าพูดถึงเรื่องความคิด หนึ่ง คุณต้องเข้าใจก่อนว่ากูลเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีสมองหรือแนวคิด พวกมันเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ และมองที่ผลลัพธ์ ไม่ใช่วิธีการ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นฝูง อันที่จริงใช้คำว่าฝูงไม่ได้ด้วยซ้ำ เดิมทีกูลแค่รวมกันอยู่ในบริเวณที่ง่ายต่อการหาอาหาร ”</Font> เธอยกมือขึ้นเสยเส้นผมของตัวเอง เสียงของเธอยังคงก้องกังวานในระหว่างที่กวาดสายตามองทั่วชั้นเรียนด้วยความมั่นใจ <font color="#8C3864">“ ดังนั้นพวกเขาจึงเกิดการทะเลาะในหมู่พวกเดียวกันเพื่อแย่งอาหาร ไม่เหมือนกับอัลกูล เจ้าพวกนี้ไม่มองแค่เฉพาะผลลัพธ์พวกมันมีวิธีการมีแบบแผน และอันตราย ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ เหมือนกับที่ไทสันบอก เมื่อพบฝูงกูลที่มีอัลกูล เราจำเป็นต้องกำจัดอัลกูลก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อลดความเสี่ยงไม่ให้ฝูงนั้นประสานงานกันได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ ”</Font> เนเรซ่าสูงหายใจอีกครั้ง ครั้งนี้เธอขยับขาซ้ายไปด้านหลัง ย่อลงถอนหายบัวอย่างงดงาม <font color="#8C3864">“ ทั้งหมดเท่านี้ค่ะ รายละเอียดเหนือจากนี้ทุกคนสามารถอ่านได้จากแผ่นพับที่ฉันทำ.. เมเรซ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เธอปรายตามองผู้ช่วย(?) พี่ชายหน้าง่วงที่ปรือตามองด้วยสายตานิ่ง ๆ ชายผมชมพูถอนหายใจหนึ่งครั้งและลุกขึ้นเดินแจกจ่ายแผ่นพับที่เป็นข้อมูลของกูลและอัลกูลให้กับทุกคน เนเรซ่ามองภาพนั้นด้วยความพึงพอใจก่อนจะหันไปหาไทสัน<font color="#8C3864"> “ หวังว่าคะแนนคงไม่แย่นะคะ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ คุณทำได้ดีเลยล่ะ ข้อมูลในกระดาษครบถ้วน แล้วคุณก็ย่อยมาเป็นพรีเซนต์ได้ดี ”</Font> ไทสันพยักหน้าอย่างชื่นชม เขาปิดกระดาษการบ้านฉบับจริงลงอย่างถนอม สายตาของเขามีความชื่นชม ผสมผสานกับแผนการที่คิดจะนำสิ่งในมือไปทำอะไรบางอย่าง <font color="#808080">“ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าต่อจากนี้ผมใช้มันในการเป็นเอกสารประกอบสำหรับสอนเด็กใหม่ ๆ ที่อาจจะยังไม่เคยเรียนเรื่องนี้? ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ตามสบายค่ะ เป็นเกียรติมากที่ช่วยคุณได้ ” </Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไทสันพยักหน้าและถอนหายใจด้วยความโล่งอก <font color="#808080">“ ปกติแล้วคนทำหน้าที่ส่วนนี้มักเป็นเด็ก ๆ บ้านอะธีน่า แต่พวกเขาก็คิดราคาเอาไปใช้งานค่อนข้างแพง ”</Font> ไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ เขาผินหน้ามองสมาชิกในชั้นเรียนที่ให้ความสนใจกับเนื้อหาภายในกระดาษส่งการบ้านที่ถูกคัดลอกไว้เกือบสิบฉบับ <font color="#808080">“ อันที่จริงผมไม่คิดว่าคุณจะทำมาเยอะขนาดนี้ ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ฉันทำใหญ่มากไม่ถนัด เลยทำหลายอันดีกว่า มีคนช่วยด้วยน่ะ ”</Font> สาวผมบลอนด์จากเคบินสิบส่ายหัวเพื่อไม่ให้เขาแสดงท่าทางเกรงใจไปมากกว่านี้ ดวงตาของเธอเรืองขึ้นเล็กน้อยด้วยความภาคภูมิใจ ไม่ปฏิเสธว่าการเป็นคนที่ทำอะไรนอกเหนือความคาดหมายของผู้อื่นค่อนข้างที่จะ.. สนุก ริมฝีปากสีกุหลาบเหยียดออกเป็นรอยยิ้มไม่กว้างไม่แคบแต่ก็มีเสน่ห์เหลือร้าย <font color="#8C3864">“ วันนี้เป็นลูมินาเรกับมิโนทอร์สินะคะ .. ฉันจะรอฟัง ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ คงไม่ใช่ว่าเรื่องนี้คุณก็รู้อยู่แล้วหรอกนะ ? ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คำพูดของไทสันทำให้เนเรซ่าที่กำลังตั้งท่าหมุนจะเดินจากไปชะงัก เธอหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาขบขัน <font color="#8C3864">“ ไม่รู้สิ .. รู้อยู่แล้วหรือเปล่านะ? ”</Font> เธอทิ้งท้ายปริศนาเอาไว้แบบนั้นให้หนุ่มไซคลอปส์ที่ไม่ทันตั้งตัวได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<i><font color="#808080"><font face="Kanit"><font size="3">‘ ให้ตาย ดูเหมือนจะเจอตัวแสบเข้าให้แล้ว.. ’</Font></Font></Font> </i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
…
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เมื่อพ้นช่วงเวลาส่งการบ้าน ในที่สุดการเรียนการสอนของคลาสนี้ก็เริ่มอยากเป็นทางการ หลังจากเรียนเรื่องลูมินาเร ไทสันยังคงใช้น้ำเป็นสื่อกลางช่วยทำให้นักเรียนได้เห็นภาพในสิ่งที่ต้องทำความเข้าใจสำหรับเรื่องของมิโนทอร์ แต่ในครั้งนี้นอกจากลักษณะทางกายภาพหรือนิสัยใจคอ ยังมี fun fact สนุกๆทางตำนานให้ได้ฟังเพื่อเป็นอรรถรสเสริมอีกด้วย <font color="#808080">“ ถ้าจะให้พูดถึงต้นกำเนิดของมิโนทอร์ เราคงต้องย้อนไปตั้งแต่ช่วงที่เกาะครีต และกรุงเอเธนส์ยังคงรุ่งเรือง ในตอนนั้นมีราชาองค์หนึ่งของเกาะครีตนามว่าไมนอสกำลังวิตกกังวลอยู่กับความเสี่ยงที่ญาติพี่น้องของเขาจะมาแย่งชิงราชสมบัติ เขาจึงได้อ้อนวอนขอให้โพไซดอนช่วยประทานโคเผือกให้กับเขา เพื่อที่จะได้เป็นหลักฐานยืนยันว่าราชาไมนอสองค์นี้ได้รับการสนับสนุนจากทวยเทพ ”</Font> เสียงของไทสันยังคงสงบและน่าฟัง โดยเฉพาะเมื่อมีชื่อของพ่อเข้ามามีเอี่ยว ลึก ๆ แล้วเจ้าตัวก็เหมือนจะภูมิใจอยู่ไม่น้อย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ เนื่องจากไมนอสสัญญาว่า เมื่อได้โคเผือกตัวนั้นแล้ว ไมนอสจะทำการเชือดมันเพื่อเป็นการบวงสรวงให้แก่โพไซดอน ในเวลานั้น โพไซดอนเลยได้ตกลงที่จะมอบโคเผือกให้ ทว่าเมื่อได้เห็นโคเผือกที่ถูกประทานมาจากเทพ แทนที่จะทำตามสัญญา ไมนอสกลับเปลี่ยนใจ เนื่องจากความสง่างามที่มีมากของโคตัวนั้นจนนำไปสู่การหลอกลวงทวยเทพด้วยการลักลอบนำโคตัวอื่นมาสังเวยแก่โพไซดอน ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ แน่นอน คุณพ่อของผมไม่ได้โง่ ดังนั้นเทพโพไซดอนจึงโกรธมากที่ไมนอสไม่รักษาสัจจะจึงไปขอให้เทพีอะโฟรไดท์ช่วยเหลือในเรื่องหนึ่ง ”</Font> ไทสันหัวเราะเบา ๆ เขายิ้มก่อนจะหันไปมองสายเลือดอะโฟรไดท์บางคนที่มาเข้าร่วมชั้นเรียน เพื่อไม่ให้การฟังน่าเบื่อหรือเงียบเหงา <font color="#808080">“ มีใครรู้บ้างไหมครับว่าทำไมโพไซดอนถึงต้องไปขอให้อะโฟรไดท์ช่วย?บ้านอื่นก็ตอบได้นะ ลองตอบกันดู ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หลายคนตอบว่าเพื่อบันดาลให้ชีวิตรักของไมนอสพบเจอแต่คำโกหก ไม่ก็บันดาลให้โคเผือกนั้นตกหลุมรักโคตัวอื่นจนหนีหายไป หรืออื่น ๆ อีกมากมายสารพัด แต่มีอยู่คนหนึ่งที่นั่งยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไร จนคนที่อยู่ข้าง ๆ นึกสงสัย <font color="#cb87a5">“ เธอรู้เหรอว่าแม่ทำอะไร ”</Font> เมเรซโน้มตัวมากระซิบถามด้วยความสนใจ ดวงตาสีมูนสโตรของเนเรซ่าละจากไทสัน ชำเลืองมามองเมเรซเล็กน้อย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ โอ้ ที่รัก.. นายไม่อยากรู้หรอก ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นั่นเป็นการบอกอ้อม ๆ ว่าเธอรู้ เมเรซขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะหันกลับไปหาไทสันที่เริ่มปรามทุกคนให้เบาเสียงเพื่อที่เขาจะได้เล่าต่อ <font color="#808080">“ เอาล่ะทุกคน พอก่อน ๆ เป็นความคิดที่ดีมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่โพไซดอนขอให้อะโฟรไดท์ช่วยนั่นก็คือการให้เทพีแห่งความรักดลบันดาลให้ปาซีฟา มเหสีของไมนอสในเวลานั้น หลงใหลในโคเผือก ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#FFFFFF">“ อะไรนะ ?? ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงของเด็ก ๆ ในชั้นเรียนดังระงมจนเนเรซ่าหลุดหัวเราะ ส่วนเมเรซที่ไม่เคยจะสนใจเรื่องตำนานตอนนี้ถึงกับอ้าปากค้าง ในเวลานั้นไทสันกำลังอธิบายต่อว่ามิโนทอร์เกิดมาด้วยสาเหตุนี้ที่พระชายาปาซีฟาหลงใหลในโคเผือกและลักลอบประเวณีผิดธรรมเนียมจนตั้งครรภ์ คำอธิบายคร่าว ๆ นี้ก็ทำหลายคนช็อคจนปิดปากกันไม่สนิท แต่นั่นยังไม่พอสำหรับเด็กสาวบ้านอะโฟรไดท์
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เนเรซ่าโน้มตัวไปประชิดเมเรซ เธอขยับริมฝีปากกระซิบเขาเบา ๆ ด้วยเสียงไม่รีบร้อน ไม่กระโตกกระตาก <font color="#8C3864">“ ฉันจะบอกให้.. ปาซีฟาหลงใหลในโคเผือกตัวนั้นมากจนถึงขั้นปรารถนา ดังนั้นนางจึงสั่งให้ช่างฝีมือแกะสลักรูปนางโคตัวหนึ่งโดยเจาะโพรงไว้ภายใน แล้วเอาหนังโคมาคลุมด้านนอกของรูปสลัก ”</Font> ดวงตาเฉียบคมของจิ้งจอกสาวสังเกตเห็นลูกกระเดือกที่เคลื่อนตัวตามการกลืนน้ำลายของเมเรซ มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นเชิงขบขัน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ จากนั้นในเวลากลางคืน.. ปาซีฟาจะเข้าไปอยู่ในโพรงของรูปสลักนางโคเพื่อให้เจ้าโคเผือกนั้นเสพสม ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#cb87a5">“ ไรนะ !! ” </Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ใบหน้าของหนุ่มผมชมพูแดงซ่าน เจ้าตัวดันตัวลุกขึ้นพูดเสียงดังจนไทสันยังชะงัก <font color="#808080">“ มีอะไรสงสัยเหรอครับเชอร์วาล? ” </Font>ไซคลอปส์รุ่นพี่ยิ้มถามอย่างสุภาพ ผิดกับรุ่นน้องชายที่อับอายจนหน้าแดงก่ำ ส่วนตัวสาเหตุตอนนี้กำลังขำจนตัวงออยู่ที่พื้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#cb87a5">“ ม ไม่มีอะไร เล่าต่อเลย ”</Font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
และคาบเรียนก็ดำเนินต่อไปด้วยตำนานของมิโนทอร์ที่เป็นฝันร้ายของเมเรซ เมื่อข้าง ๆ ยังมีเนเรซ่า เนิร์ดสาวคนสวยสายตำนานปกรณัมที่คอยเล่าตำนานฉบับไม่เซนเซอร์ให้ฟังไปตลอดทั้งคาบ..
<br>
<br>
<div align="center">
<img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="300" border="0"><br><br>
เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า <br>
การบ้าน กุญแจนำทาง<br>
+15 คะแนนบ้านและ +15 EXP<br></div>
</div>
<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Nareza Henladys</em>
<em class="amn-tag">all star</em>
<em class="amn-tag">and</em>
<em class="amn-tag">me!</em>
<div class="amn-tt">CABIN10</div></div>
</div><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"/>
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="https://dl.dropbox.com/s/3vono8lj48a6cp8/birds.css?dl=0"/>
<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Roleplay Box</title>
<style>
html {
background-color: #333; /* สีพื้นหลังเว็บ */
color: #fff; /* สีตัวอักษร */
font-family: Arial, sans-serif;
margin: 0;
height: 100%; /* ให้เต็มความสูงหน้าจอ */
}
.main-content {
display: flex;
justify-content: center;
align-items: center;
min-height: 100vh;
padding: 0 15px;
}
.roleplay-box {
border: 2px solid red;
background-color: black;
padding: 15px;
margin: 10px;
border-radius: 10px;
max-width: 500px;
box-shadow: 0 0 10px rgba(255, 0, 0, 0.7);
}
.character-name {
font-size: 1.2em;
font-weight: bold;
color: #ff6666;
margin-bottom: 8px;
}
.roleplay-content {
font-size: 1em;
color: #fff;
}
</style>
<container>
<!-- แทนที่การจัดการ body ด้วย div -->
<div class="main-content">
<div class="roleplay-box">
<div class="character-name"><br></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/QjBAJqg.jpeg" width="300" _height="500" border="0"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><br></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4">ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit</font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div>
<div class="roleplay-content">
<font face="Kanit" size="4"><br> "บทที่ 3: การเผชิญหน้ากับเงาแห่งความลึกลับ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ริต้าวางลูกธนูดอกสุดท้ายลงในกระบอกก่อนส่งคืนธนูให้คุณไครอนด้วยท่าทางสุภาพ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“ขอบคุณค่ะ คุณไครอน”</b> เธอเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“เธอทำได้ดีมากนะ”</b> คุณไครอนตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล<b> “จำไว้ว่าความนิ่งของจิตใจสำคัญกว่าความแม่นยำ ลองฝึกสมาธิเพิ่มอีกหน่อย ฉันมั่นใจว่าเธอจะเก่งขึ้นแน่”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b> <b>“ค่ะ ฉันจะพยายามค่ะ”</b> ริต้าพยักหน้ารับ ก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากลานฝึก
<br> เธอมุ่งหน้าไปยังชายหาด ที่ซึ่งเป็นสถานที่เรียนวิชา อสุรกายศึกษา กับครูไทสัน ลมทะเลยามบ่ายพัดแผ่วเบา เสียงคลื่นกระทบฝั่งช่วยทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย แม้ว่าใจของเธอจะยังเต้นแรงจากการฝึกยิงธนูเมื่อครู่</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>เมื่อริต้ามาถึงห้องเรียนกลางแจ้ง เพื่อนๆ ของเธอบางคนก็มานั่งประจำที่แล้ว ครูไทสันยืนอยู่หน้ากระดานทรายพร้อมอุปกรณ์การสอน ร่างสูงใหญ่ของเขาทำให้ดูน่าเกรงขาม แต่แววตาเปี่ยมด้วยความเมตตา</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“ริต้า มาทันเวลาพอดี” </b>ครูไทสันกล่าว<b> “วันนี้เราจะเรียนรู้เกี่ยวกับ อสุรกายแห่งเงา สัตว์ร้ายที่สามารถพรางตัวในความมืดได้เกือบสมบูรณ์”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้านั่งลงข้างเพื่อน จัดแจงสมุดจดและปากกา ก่อนเงยหน้าฟังอย่างตั้งใจ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“พวกเธอรู้ไหมว่า อสุรกายแห่งเงามีจุดอ่อนอะไร?”</b> ครูไทสันถามพลางมองไปรอบๆ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ริต้ายกมือขึ้นอย่างกล้าหาญ <b>“มันไม่ชอบแสงสว่าง ใช่ไหมคะ?”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b> <b>“ถูกต้อง!”</b> ครูไทสันตอบด้วยรอยยิ้ม <b>“แต่ไม่ใช่แค่แสงสว่างทั่วไป แสงต้องมีความเข้มข้นสูงพอที่จะทำให้มันเปิดเผยตัว การพกไฟฉายธรรมดาอาจไม่ช่วยเสมอไป พวกเธอต้องใช้แหล่งกำเนิดแสงที่ทรงพลัง หรือสร้างกับดักที่ทำให้มันเสียเปรียบ”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้าจดบันทึกอย่างละเอียด เมื่อครูไทสันแจกอุปกรณ์จำลองให้แต่ละคนเพื่อเริ่มการฝึกปฏิบัติ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“เอาล่ะ” </b>เขากล่าวเสียงดัง <b> “ในสถานการณ์นี้ ฉันจะเป็นอสุรกายแห่งเงา ส่วนพวกเธอต้องหาวิธีรับมือโดยใช้สิ่งที่เรียนรู้และอุปกรณ์ในมือ จำไว้ว่าความนิ่งและการวางแผนสำคัญที่สุด”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้าจับอุปกรณ์ในมือแน่น เธอสูดลมหายใจลึก ขณะที่ครูไทสันเริ่มเดินเข้ามาใกล้ในบทบาทของอสุรกาย เสียงหัวใจเต้นระทึก แต่เธอก็พยายามรวบรวมสมาธิ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“ริต้า ถ้าเธอเผชิญหน้ากับมันในความมืด เธอจะทำยังไง?”</b> ครูไทสันถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“ฉันจะหาที่กำบังและพยายามสร้างแสงที่เพียงพอค่ะ” </b> เธอตอบพร้อมจุดไฟจากอุปกรณ์จำลองในมือ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ครูไทสันพยักหน้า <b> “ดีมาก เธอคิดได้รวดเร็วและมีเหตุผล พยายามต่อไป!”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>การฝึกจบลงในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ริต้าหอบเล็กน้อยแต่รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง เธอเก็บอุปกรณ์กลับที่ด้วยรอยยิ้ม พร้อมคำสอนของครูไทสันที่ยังดังก้องในหัวใจ:</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br> <b>“ความรู้และความกล้าหาญคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในทุกการเผชิญหน้า จงเรียนรู้และปรับตัวเสมอ” </b></font>
</div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b></font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4"><b>หมายเหตุ: เข้าเรียนวิชาอสุรกายศึกษา ครั้งที่ 1/4 เข้าเรียน + 10 EXP และ + 20 ความกล้า</b></font></div>
</div>
</div>
</container>
<center><link href="https://dl.dropbox.com/s/x243kp1jnx2vnoz/woman.css" rel="stylesheet"><div id="rr_woman" style="--width: 800px; --divider-width: 40%; --invert-divider: .3; --bg-color: #dadada; --text-color: #000; --font-style: 13px/180% 'Gentium Book Plus', serif;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtitle">SEBASTIAN</div><div class="rsub">In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.</div><img class="rdivider" src="https://imgur.com/iLntR9E.png"><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">
ชายหาดอันเงียบสงบทอดยาวจนสุดสายตา เสียงคลื่นกระทบฝั่งสลับกับสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านอย่างแผ่วเบา แสงแดดยามสายสะท้อนกับพื้นทรายและผืนน้ำสีฟ้าสดใส เซบาสเตียนและเซเลสติโน่เดินมาด้วยกันอย่างไม่รีบร้อน พื้นทรายอุ่น ๆ ใต้ฝ่าเท้าและกลิ่นอายทะเลช่วยเพิ่มความรู้สึกผ่อนคลายแม้ว่าพวกเขาจะกำลังมุ่งหน้าไปยังคลาสเรียนที่ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด
<br><br>
บริเวณชายหาดด้านหนึ่ง มีกลุ่มนักเรียนรวมตัวกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ เงาของกิ่งไม้พาดลงมาบนพื้นทรายเป็นลวดลายสวยงาม ครูฝึกสอนไทสันยืนอยู่ตรงกลาง เขาสวมชุดคลุมสีเข้มที่ปลิวไสวตามแรงลม และในมือถือตำราเล่มหนา ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมตามแบบฉบับของครูที่คุ้นเคย
<br><br>
" <b><font color="#008000">มาทันเวลาเป๊ะ</font></b> " เซบาสเตียนเอ่ยพลางยิ้มกว้าง " <b><font color="#008000">ฉันบอกแล้วว่าถึงเวลาทานแบบใจเย็นก็ไม่ทำให้สาย</font></b> " เซบาสเตียนพูดติดตลก ทั้งคู่เดินไปยังกลุ่มนักเรียนและหย่อนตัวนั่งลงบนพื้นทรายที่ปูด้วยเสื่อ
<br><br>
" <b><font color="#808080">เงียบได้แล้ว</font></b> " เสียงของไทสันดังขึ้น ชัดเจนพอที่จะตัดเสียงพูดคุยของนักเรียนทุกคนในทันที บรรยากาศเปลี่ยนเป็นจริงจังในพริบตา " <b><font color="#808080">วันนี้เราจะเรียนรู้เกี่ยวกับฟิวรี่และแลมพ์เป</font></b> " ครูไทสันเริ่มต้นการบรรยาย พร้อมกับเปิดตำราเล่มหนาที่บรรจุข้อมูลเกี่ยวกับอสุรกายเหล่านี้ เขาชี้ไปที่ภาพวาดของฟิวรี่ในตำรา ซึ่งถูกวาดขึ้นในลักษณะของหญิงสาวที่มีปีกสีดำขลับและดวงตาแดงฉาน การกรีดร้องของฟิวรี่ถือเป็นอาวุธที่น่ากลัวที่สุดของมัน เพราะเสียงนั้นสามารถเจาะเข้าไปในจิตใจของผู้ที่ได้ยิน ทำให้พวกเขาต้องประสบกับความกลัวและความโศกเศร้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ฟิวรี่จะตามล่าเหยื่อจนกว่าจะได้รับการลงโทษที่สมควร ซึ่งมักเป็นการฆ่าหรือทำให้จิตใจพังทลาย
<br><br>
" <b><font color="#808080">ฟิวรี่ไม่ใช่แค่สิ่งมีชีวิตที่ตามล่าเพียงเพราะความโกรธ</font></b> " ครูไทสันอธิบาย " <b><font color="#808080">มันทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาในโลกใต้ดิน จึงไม่มีการให้อภัยมันจะตามล่าผู้ที่กระทำผิดจนกว่าจะได้ผลของการลงโทษ</font></b> " เขาเสริม " <b><font color="#808080">วิธีหนึ่งที่สามารถใช้ในการป้องกันตัวจากฟิวรี่คือการใช้เหล็กเซเลสเทียลบรอนซ์ หรือการตั้งวงเวทย์ป้องกัน แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือการควบคุมจิตใจตัวเอง เพราะหากคุณตกเป็นเหยื่อของความกลัว คุณจะสูญเสียความสามารถในการคิดและตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">" <b><font color="#008000">ครูครับ ถ้าเราไม่สามารถใช้เหล็กเซเลสเทียลบรอนซ์ได้ เราควรทำยังไงครับ ?</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">" <b><font color="#808080">นั่นคือคำถามที่ดีมาก เซบาสเตียน ถ้าพวกเธอไม่สามารถใช้เหล็กเซเลสเทียลบรอนซ์ได้ เธอต้องใช้เวทมนตร์ในการตั้งวงป้องกัน เพื่อสร้างเกราะที่สามารถลดความเสียหายจากการโจมตีของฟิวรี่ได้ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือการควบคุมความกลัวของตัวเอง หากเธอไม่กลัว ฟิวรี่จะไม่มีอำนาจที่จะทำให้เธอหลงทางหรือเสียสมาธิ</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">" <b><font color="#000080">ครูครับ ฟิวรี่จะสามารถโจมตีได้ยังไงหากเราไม่กลัว</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><div class="rtxt">" <b><font color="#808080">ดีมากที่ถาม ฟิวรี่ใช้เสียงกรีดร้องเป็นอาวุธหลักของมัน หากเธอไม่ตกใจหรือไม่หลงกลัว มันจะไม่สามารถทำให้เธอเสียสมาธิหรือกดดันเธอได้ การฝึกฝนความมั่นคงทางจิตใจคือกุญแจสำคัญในการเอาชนะมัน</font></b> "</div><div class="rtxt"><br></div><div class="rtxt">ครูไทสันจึงหันไปพูดถึงแลมพ์เป ซึ่งเป็นอสุรกายที่มีความสามารถในการหลอกลวงและสร้างภาพลวงตาได้ ลักษณะเด่นของแลมพ์เปคือการใช้เวทมนตร์สร้างภาพลวงตาให้เหยื่อหลงทางจนพวกเขาตกอยู่ในกับดัก ที่เป็นกลยุทธ์ที่เน้นการหลอกลวงมากกว่าการต่อสู้ทางกายภาพ " <b><font color="#808080">แลมพ์เปจะใช้เวทมนตร์ในการหลอกลวงเหยื่อจนพวกเขาหลงไปในเส้นทางที่มันตั้งไว้ ไม่ว่าจะเป็นการทำให้พวกเขาเห็นภาพที่ไม่เป็นจริง หรือสร้างสถานการณ์ที่ทำให้พวกเขาหลงทิศทาง</font></b> " ครูไทสันอธิบาย " <b><font color="#808080">หากเราหลงไปกับภาพลวงตาของมัน เราจะตกอยู่ในอันตราย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการควบคุมจิตใจของเราเอง</font></b> "</div><br>" <b><font color="#008000">ถ้าเราไม่สามารถเห็นภาพลวงตาของแลมพ์เปได้ เราจะไม่ตกหลุมพรางใช่ไหมครับ ?</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">" <b><font color="#808080">ใช่ครับ สิ่งที่สำคัญคือการฝึกฝนการแยกแยะระหว่างสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่ไม่เป็นจริง การตั้งสติและการไม่ตกใจจะช่วยให้เธอไม่หลงไปกับภาพลวงของแลมพ์เปได้ เมื่อเธอรู้ว่าอะไรจริง อะไรปลอม เธอก็จะไม่หลงกล</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS">" <b><font color="#000080">ครูครับ แล้วถ้าเราโดนหลอกลวงจากมัน เราจะมีวิธีรับมือยังไง</font></b> "</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><div class="rtxt">" <b><font color="#808080">วิธีที่ดีที่สุดคือการไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียสมาธิ เธอต้องฝึกฝนจิตใจให้แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานการหลอกลวงเหล่านั้น วิธีนี้จะช่วยให้เธอตัดสินใจได้อย่างถูกต้องเมื่อเผชิญหน้ากับการหลอกลวง หรือสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด</font></b> "</div><div class="rtxt"><br></div><div class="rtxt">" <b><font color="#808080">การต่อสู้กับฟิวรี่และแลมพ์เปไม่ได้หมายถึงแค่การใช้กำลังหรือเวทมนตร์เท่านั้น แต่การฝึกฝนทางจิตใจเป็นสิ่งที่สำคัญมาก หากเธอรู้จักควบคุมความกลัวและไม่ตกหลุมพรางของภาพลวงตา เธอจะสามารถเอาชนะอสุรกายทั้งสองได้</font></b> " ครูไทสันสรุปบทเรียนในวันนี้อย่างมั่นคง</div></font><br>
<font face="TH KoHo" color="#008000"><b>#008000</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด</font></font></div><div class="rtxt"><font size="5"><font face="TH KoHo" color="#808080"><b>#808080</b></font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"> - NPC " ไทสัน "</font></font><font size="5"><font face="TH Niramit AS"><br></font>
<font face="TH KoHo" color="#000080"><b>#000080</b></font></font><font face="TH Niramit AS" size="5"> - NPC " เซเลสติโน่ เซล เรดฟิลด์ "<hr>
<b><div align="right">หมายเหตุ: เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า</div></b>
</font></div></div></div></center>
<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Roleplay Box</title>
<style>
html {
background-color: #333; /* สีพื้นหลังเว็บ */
color: #fff; /* สีตัวอักษร */
font-family: Arial, sans-serif;
margin: 0;
height: 100%; /* ให้เต็มความสูงหน้าจอ */
}
.main-content {
display: flex;
justify-content: center;
align-items: center;
min-height: 100vh;
padding: 0 15px;
}
.roleplay-box {
border: 2px solid red;
background-color: black;
padding: 15px;
margin: 10px;
border-radius: 10px;
max-width: 500px;
box-shadow: 0 0 10px rgba(255, 0, 0, 0.7);
}
.character-name {
font-size: 1.2em;
font-weight: bold;
color: #ff6666;
margin-bottom: 8px;
}
.roleplay-content {
font-size: 1em;
color: #fff;
}
</style>
<container><font face="Kanit" size="4">
<!-- แทนที่การจัดการ body ด้วย div -->
</font><div class="main-content">
<div class="roleplay-box">
<div class="character-name"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/QjBAJqg.jpeg" width="300" _height="500" border="0"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><br></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><font size="4" face="Kanit">ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit</font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><font size="4" face="Kanit"><br></font></div>
<div class="roleplay-content">
<font face="Kanit" size="4"><br> นิยาย: "อสุรกายศึกษา"</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>---</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br> ณ บริเวณบ้านใหญ่ที่เงียบสงัด ริต้าในชุดคลุมสีดำสนิทเดินออกจากประตูใหญ่พร้อมกับบันทึกอสุรกายในมือ เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองบ้านหลังโตเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังชายทะเลที่อยู่ไม่ไกล เสียงคลื่นซัดสาดฟังดูผ่อนคลายแต่แฝงด้วยพลังบางอย่างที่เธอสัมผัสได้</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>เมื่อถึงบริเวณชายทะเลที่ถูกใช้เป็นสถานที่ฝึกฝนวิชาอสุรกายศึกษา ริต้าพบกับไทสัน ครูฝึกหนุ่มผู้มากประสบการณ์ ซึ่งกำลังนั่งรอเธออยู่ใต้เงาไม้ใหญ่
<br> ไทสัน: <b> "มาก็ตรงเวลานี่นา ฉันหวังว่าการบ้านที่เธอเตรียมมาจะไม่ทำให้ผิดหวังนะ ริต้า"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้า: <b>"แน่นอนค่ะ ครูฝึก ฉันใช้เวลาทั้งคืนเพื่อให้มันออกมาดีที่สุด" </b>
<br> เธอยื่นสมุดเล่มหนาที่เต็มไปด้วยข้อความและภาพวาดที่บันทึกอสุรกายต่างๆ ให้ไทสัน เขาพลิกดูด้วยความตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ไทสัน: <b>"ใช้ได้ ภาพวาดแม่นยำดี รายละเอียดเรื่องพฤติกรรมก็ครบ แต่ดูเหมือนเธอยังขาดความเข้าใจในส่วนของโครงสร้างพลังงาน ลองอธิบายให้ฉันฟังสิว่าอสุรกายประเภท เซฟีรัส มีจุดอ่อนอยู่ที่ไหน"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้า: <b>"ตรงส่วนหัวด้านหลังค่ะ หากพลังงานหลักถูกทำลาย พวกมันจะสูญเสียการควบคุมร่างกายและสลายไปเอง"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ไทสัน:<b>"ดีมาก แต่การจำไม่ได้ทำให้เธอพร้อม ฉันอยากเห็นเธอแสดงออกมา เริ่มฝึกได้"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้าพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอเดินไปยังพื้นที่ที่จัดเตรียมไว้สำหรับการฝึกฝน ทรายบริเวณนั้นถูกจัดให้เป็นวงแหวนกว้าง พร้อมกับวัตถุจำลองอสุรกายที่ตั้งเรียงราย
<br> ไทสัน:<b> "จงใช้วิธีที่เธอเรียนรู้ ทำลายจุดอ่อนของพวกมันภายในเวลาที่กำหนด" </b>
<br> ริต้าเริ่มต้นด้วยการตั้งสมาธิ เธอพนมมือเรียกพลังอาคมที่ถูกถ่ายทอดมาจากบทเรียนก่อนหน้า วงแหวนอาคมเรืองแสงปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าเธอ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ริต้า: <b>"มาเถอะ...คราวนี้ฉันจะไม่พลาดเหมือนครั้งก่อนอีก"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ใช้พลังอาคมโจมตีเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ แม้จะมีบางครั้งที่เธอพลาดเป้าไปเล็กน้อย แต่ก็แก้ไขได้อย่างรวดเร็ว ไทสันมองด้วยสายตาเย็นชาแต่แฝงด้วยความพึงพอใจ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>หลังจากฝึกเสร็จ ริต้านั่งหอบอยู่บนพื้นทราย เธอปาดเหงื่อบนหน้าผากพลางหันมามองครูฝึก</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">
<br>ริต้า:<b> "ฉันทำได้ดีขึ้นบ้างไหมคะ?"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ไทสัน: <b> "เธอยังมีจังหวะลังเลในบางครั้ง แต่โดยรวมแล้วไม่เลว เอาล่ะ พอสำหรับวันนี้ อย่าลืมว่าครั้งหน้าฉันจะเพิ่มระดับความยากขึ้นอีก"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>ริต้า:<b> "รับทราบค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ"</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b>หลังจากเก็บของเสร็จ ริต้าลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายต่อไป นั่นคือการส่งบันทึกอสุรกายให้รุ่นพี่โซเฟียที่รอคอยเธออยู่...
</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4">หมายเหตุ: เข้าเรียนวิชาอสุรกายศึกษา ครั้งที่ 2/4 เข้าเรียน + 10 EXP และ + 20 ความกล้า</font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4">ส่งการบ้านคาบเรียนที่แล้ว : </font><a href="https://percyjackson.mooorp.com/thread/384/1/1"><font face="Kanit" size="4">บ้นทึกอสุร</font>กายฮาร์ปี้</a></div>
</div>
</div></container>
<div class="amn-body" style="--color:#D49EB6">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.imgur.com/EwZOvSY.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.imgur.com/viEc8Wc.png"></div>
<div class="amn-title">Aphrodite</div><div class="amn-lyric">Lovers of Pleasure</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>
<div class="amn-quote">i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="3"><p style="text-indent: 2.5em;">
ย้อนหลัง — 22112024 | 12:40 น. (ทำการขออนุญาตแอดมินแล้ว)
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
รัตติกาลสูญหายไปจากท้องฟ้ามาพักใหญ่ ๆ แล้ว เนเรซ่ารู้และในฐานะครึ่งเทพ เธอก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นปัญหานานนัก ในเมื่อบนโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเทพ กลางคืนหายไป— ในรูปแบบที่ไม่ใช่แค่ปรากฏการณ์ชั่วคราวแล้วจะให้มนุษย์หรือครึ่งเทพทำอะไร? ถ้าทวยเทพไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้แล้วจะมีไว้เพื่ออะไร? นั่นคือสิ่งที่เธอคิดไว้ในตอนแรก จนกระทั่งเริ่มตระหนักถึงอันตราย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
จะสิ้นเดือนอยู่แล้วแต่.. ยังไม่มีท่าทีว่ากลางคืนจะกลับมาเลย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เนเรซ่ากอดอกพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้าชายทะเล รอบข้างห้อมล้อมไปด้วยผู้คนที่มาเข้าเรียนคลาสอสูรกายในช่วงบ่าย <i><font color="#8C3864"><font face="Kanit"><font size="3">‘ มันยากจริง ๆ ที่จะบอกว่าตอนนี้กี่โมงแล้วถ้าดูแค่ท้องฟ้า.. ขอบคุณที่อย่างน้อยนาฬิกายังใช้ได้ แต่มันก็ไม่แน่นอนว่าจะเกิดสิ่งที่เรียกว่าการคลาดเคลื่อนทางเวลาหรือเปล่า ’</font></font></font></i> จิ้งจอกสาวจากเคบินสิบถอนหายใจ เธอหันกลับไปมองไทสันที่กำลังบรรยายถึงบุตรแห่งเฟนริลด้วยความตั้งใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ ตามตำนานของนอร์สได้กล่าวถึงทายาทของเฟนริลไว้แค่สองตัวเท่านั้น ”</font> ไซคลอปส์หนุ่มเหมือนจะเหนื่อยล้าขึ้นมากเนเรซ่าหรี่ตาลงพิจารณา เธอจำได้ว่าไทสันไม่ได้อยู่ค่ายตลอดเวลา เขามีเหตุจำเป็นให้ต้องเดินทางระหว่างค่ายและประเทศญี่ปุ่นโดยใช้เวลากลางวันและกลางคืนเป็นตัวกำหนดตารางรวมไปถึงแผนการของเขา แต่ตอนนี้กลางคืนหายไปแล้ว เนเรซ่าสงสัยจริง ๆ ว่าเขาได้พักผ่อนบ้างไหมในช่วงเดือนที่ผ่านมา
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ นั่นก็คือ ฮาติ และ สกอลล์ ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ที่ปรึกษาประจำบ้านอะโฟรไดท์หลุบตาลงมองภาพวาดจำลองของฮาติและสกอลล์ที่ไทสันนำมาแจกจ่ายให้นักเรียนก่อนหน้านี้ เธอควงปากกาในมือไปมา เบี่ยงสายตาไปให้ความสนใจกับภาพวาดของบุตรแห่งเฟนริลที่ถือว่าเป็นหนึ่งในสายทายาทแต่ก็ไม่ใช่ลูกที่บันทึกไว้ตามตำนาน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ฮาติ.. สกอลล์.. ผู้เกลียดชังและคนทรยศ รู้จักตั้งชื่อจริง ”</font> สาวสวยประจำบ้านบ้านอะโฟรไดท์พึมพัมเสียงเบา สมัยเด็กเธอให้ความสนใจกับเทวตำนานในตำราปรัมปราและตามประสาคนเล่นเกม คงจะหนีไม่พ้นการให้ความสนใจกับตำนานของนอร์ส .. อย่างน้อยครั้งหนึ่งเธอก็เคยอยากเลี้ยงเฟนริลหรือไม่ก็เป็นแฟนกับโลกิ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แต่หลัง ๆ มานี้เธอเริ่มอยากเป็นวาลคิรีมากกว่าแล้ว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูอย่างลึกซึ้ง แต่สายสัมพันธุ์ของพ่อลูกก็แน่นแฟ้น ”</font> ไทสันบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสายเลือดนี้อย่างตั้งใจ ฟังดี ๆ บางครั้งมันก็คล้ายสถานการณ์ของพวกเขา เกิดมาโดยมีสายเลือดที่พิเศษกว่าคนอื่น ไม่เคยข้องเกี่ยวกับเจ้าของสายเลือดนั้นแต่สุดท้ายก็ยังต้องทำเพื่อพวกเขา
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ ในตอนที่เฟนริลถูกหลอกให้เข้ามาติดในบ่วงพันธนาการด้วยฝีมือของเอร์ซี โลกิและอังร์โบดาทอดทิ้งเขา มีแค่ลูกชายทั้งสองตัวเท่านั้นที่พยายามช่วยเหลือพ่อ แต่สุดท้ายก็ต้องล้มลงด้วยน้ำมือของเอร์ซีที่เป็นผู้ลวงพ่อของพวกเขา ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
พวกเขาเป็นเด็กดี… เนเรซ่าหลุบตาลง มันคงดีถ้าเธอได้มีโอกาสเลี้ยงหรือไม่ก็สัมผัสถึงตัวตนพวกนั้น บางครั้งการบำบัด(?)ทางจิตใจก็อาจจะสมควรสำหรับพ่อหมาป่าคลั่งหนึ่งตัวและลูกชายที่มี Daddy issues อีกสองตัว <font color="#808080">“ จะเรียกว่าโชคดีก็ได้ พวกเขาไม่ได้ตายหรือถูกขัง เฮติและสกอลล์ถูกสาป ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไทสันยิ้มอย่างขมขื่น น้ำเสียงของเขายังปลอดโปร่งแต่ใบหน้ากลับไม่ใช่อย่างนั้น <font color="#808080">“ โอดินสาปให้พวกเขารับหน้าที่เป็นผู้วิ่งไล่ราชรถแห่งกาลเวลา สกอลล์ถูกสะกดให้ไล่ตามราชรถของเทพธิดาแห่งแสงอาทิตยฺ ซุนนะ ส่วนบุตรชายแห่งโทสะอย่างเฮติก็รับหน้าที่ไล่ตามเทพแห่งดวงจันทร์ มานี ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ นั่นคือตำนานที่เรียนรู้ได้ของสายเลือดแห่งเฟนริล แต่ที่พวกเธอกำลังเจอ คือทายาทอีกสายหนึ่งที่ถัดลงมา เรียกว่าเป็นหลานหรือเหลนก็ได้ แต่ผู้คนเรียกพวกมันว่า บุตรแห่งเฟนริลเพื่อยกยอในความแข็งแกร่ง ”</font> ไซคลอปส์หนุ่มอธิบายคุณสมบัติของหมาป่าเหล่านั้นกระทั่งจบคลาส
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เนเรซ่าเท้าคางและก้มลงดูหนังสือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไทสัน <font color="#8C3864">“ ในตำนานไม่มีระบุไว้ชัดเจนแต่.. คุณว่าสุดท้ายพวกเขาตายหรือเปล่า? ”</font> คำถามของเนเรซ่าทำให้ไทสันที่กำลังส่งรุ่นน้องเดินออกจากคลาสชะงัก หนุ่มไซคลอปส์หันมองธิดาแห่งอะโฟรไดท์ด้วยสายตาอ่อนโยน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#808080">“ เป็นเรื่องที่รู้กันว่าแร็กนาร็อกกว้างล้างทั้งเทพและอสูร.. มีท่อนหนึ่งในบันทึกกว้างไว้ว่า The sun turns black, earth sinks in the sea, The hot stars down from heaven are whirled. Fierce grows the steam and the life-feeding flame, Till fire leaps high about heaven itself.”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ ตะวันหม่นดับ พสุธาจมลึกใต้คลื่นสมุทร ดาราร้อนแรงพลัดพรากจากฟากสวรรค์ เปลวไฟชีวิตแผดเผาและคุโชนรุนแรง จนเปลวเพลิงลุกล้ำแตะต้องสรวงนภา.. ”</font> คำตอบมีอยู่ในตัวของมันเอง ในเมื่อไม่มีการคายทั้งอาทิตย์หรือจันทรากลับมา โลกที่จมลงสู่ใต้ทะเลก็คงไม่พ้นโลกที่ไร้สรรพชีวิต
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#8C3864">“ นั่นสินะ.. ก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ”</font>
<br>
<br>
<div align="center">
<img src="https://i.imgur.com/XZ2xsJp.png" width="300" border="0"><br><br>
เข้าเรียน +10 EXP , +20 ความกล้า<br>
+7 ความสัมพันธ์ร่วมกับไทสันจากสกิลหอมเย้ายวน
</div>
</div>
<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Nareza Henladys</em>
<em class="amn-tag">all star</em>
<em class="amn-tag">and</em>
<em class="amn-tag">me!</em>
<div class="amn-tt">CABIN10</div></div>
</div><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"/>
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="https://dl.dropbox.com/s/3vono8lj48a6cp8/birds.css?dl=0"/>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Rita เมื่อ 2024-11-23 13:50 <br /><br />
<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Roleplay Box</title>
<style>
html {
background-color: #333; /* สีพื้นหลังเว็บ */
color: #fff; /* สีตัวอักษร */
font-family: Arial, sans-serif;
margin: 0;
height: 100%; /* ให้เต็มความสูงหน้าจอ */
}
.main-content {
display: flex;
justify-content: center;
align-items: center;
min-height: 100vh;
padding: 0 15px;
}
.roleplay-box {
border: 2px solid red;
background-color: black;
padding: 15px;
margin: 10px;
border-radius: 10px;
max-width: 500px;
box-shadow: 0 0 10px rgba(255, 0, 0, 0.7);
}
.character-name {
font-size: 1.2em;
font-weight: bold;
color: #ff6666;
margin-bottom: 8px;
}
.roleplay-content {
font-size: 1em;
color: #fff;
}
</style>
<container><font face="Kanit" size="4">
<!-- แทนที่การจัดการ body ด้วย div -->
</font><div class="main-content">
<div class="roleplay-box">
<div class="character-name"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/QjBAJqg.jpeg" width="300" _height="500" border="0"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><br></div><div class="character-name" style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4">ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit</font></div>
<div class="roleplay-content">
<br><font face="Kanit" size="4">ณ ค่ายฮาล์ฟบลัด</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">ดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงลงมาบนสนามฝึกแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด ริต้า สาวน้อยผมสีทองอ่อนในชุดฝึกซ้อมกำลังออกจากบริเวณคอกเพกาซัสหลังจบคาบเรียนการฝึกขี่เพกาซัส</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นข้างหลัง ขณะที่เธอเดินมุ่งหน้าไปยังชายหาด ลมทะเลพัดเบาๆ ทำให้ผมของเธอปลิวไหว ริต้าหยุดพักที่ชายหาดเพียงครู่เดียวเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ก่อนที่เสียงระฆังบอกเวลา 10.20 จะดังขึ้น</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">เมื่อเสียงระฆังเงียบลง ริต้าเดินกลับไปยังสนามฝึกอสุรกายศึกษา ที่นั่น ไทสัน ครูฝึกยักษ์ไซคลอปส์กำลังยืนอยู่หน้าแผ่นกระดานไม้เก่าๆ พร้อมรูปวาดอสุรกายหลากหลายชนิด</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“ยินดีต้อนรับกลับมา!” </b>ไทสันเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงอบอุ่น <b>“ทุกคนพร้อมสำหรับบทเรียนวันนี้หรือยัง?”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">เด็กฝึกหัดที่เหลือพยักหน้าพร้อมเสียงตอบรับประปราย ริต้านั่งลงใกล้ๆ แถวหน้า เปิดสมุดจดที่เธอเตรียมมาอย่างตั้งใจ</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“บทเรียนวันนี้เราจะพูดถึง เฮลฮาวด์ อสุรกายแห่งเงามืด” </b>ไทสันชี้ไปที่รูปวาดของสุนัขยักษ์ที่ดูดุร้ายบนกระดาน</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">ริต้าจดบันทึกอย่างรวดเร็ว พยายามไม่ให้ตกหล่นรายละเอียด</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“จำไว้นะ ถ้าเจอเฮลฮาวด์ในภารกิจ สิ่งสำคัญคือ...” </b>ไทสันหยุดชั่วครู่ แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ<b> “...อย่าตื่นตระหนก พวกมันดมกลิ่นความกลัวได้”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">เด็กฝึกหัดหลายคนพยักหน้า แต่บางคนก็ยังดูวิตก</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“ครูไทสันคะ”</b> ริต้ายกมือถาม<b> “แล้วถ้าเฮลฮาวด์โจมตีในที่มืดล่ะคะ? มีวิธีไหนที่ทำให้เรามองเห็นพวกมันชัดขึ้นมั้ย?”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“คำถามดีมาก!”</b> ไทสันยิ้ม <b>“ในที่มืด ใช้ดาบของเธอสะท้อนแสงหรือพกไฟไว้เสมอ ถ้าไม่มีไฟ ให้ใช้สัญชาตญาณ...แต่ที่สำคัญที่สุดคือการมีสติ”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">หลังจบบทบรรยาย ไทสันจึงพาทุกคนไปยังพื้นที่ฝึกจำลอง ซึ่งมีหุ่นจำลองเฮลฮาวด์ตั้งอยู่</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“ลองฝึกการหลบหลีกและป้องกันตัวจากอสุรกายกันเถอะ” </b>ไทสันพูด ก่อนจะชี้ไปที่ริต้า <b>“ริต้า เริ่มก่อนเลย!”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">ริต้าพยักหน้าและเดินออกไปข้างหน้า เธอจับดาบฝึกในมือแน่น สูดลมหายใจลึก ก่อนจะเริ่มต้นฝึกฝนตามคำชี้แนะของไทสัน</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">หลังจากการฝึกจบลง ริต้าก็ส่งการบ้านคาบที่แล้ว ซึ่งเป็นการวาดภาพและบรรยายจุดอ่อนของอสุรกายที่เธอเลือกศึกษา ไทสันตรวจดูด้วยรอยยิ้ม</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><b>“งานดีมาก ริต้า!” </b>เขาชม<b> “เธอมีแววเป็นนักรบที่ยอดเยี่ยม”</b></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">ริต้ายิ้มรับคำชม แม้ว่าเหงื่อจะเต็มใบหน้า เธอก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก</font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4">นี่คือเพียงอีกก้าวหนึ่งในเส้นทางของเธอที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ซึ่งเต็มไปด้วยความท้าทายและการเติบโตที่รออยู่ข้างหน้า...</font></div><div class="roleplay-content"><br></div><div class="roleplay-content"><br></div><div class="roleplay-content"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4">หมายเหตุ: เข้าเรียนวิชาอสุรกายศึกษา ครั้งที่ 3/4 เข้าเรียน + 10 EXP และ + 20 ความกล้า</font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4"><br></font></div><div class="roleplay-content" style="text-align: right;"><font face="Kanit" size="4">ส่งการบ้านคาบเรียนที่แล้ว : </font><a href="https://percyjackson.mooorp.com/blog/16/12">การบ้านวิชาอสุรกายชิ้นที่ 2</a></div>
</div>
</div></container>