[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

ในคราวที่ท้องฟ้าสีมืดยังคงประดับไว้ด้วยแสงดาว ณ บริเวณชายหาดที่ควรจะร้างผู้คน กลับปรากฏรอยเท้าเล็ก ๆ ฝังอยู่ตามแนวชายหาดเป็นทางยาว และเมื่อเลื่อนสายตามองตามรอยเท้าเล็กที่แสนมั่นคงนั้นก็จะพบกับร่างสูงเพรียวที่เคลื่อนกายไปทีละน้อย เนเรซ่าคือเจ้าของร่างที่ว่านั้น เธอสวมใส่ชุดนอนสีขาวปลอด ทับด้วยเสื้อยืดสีส้มสะดุดตา ก่อนจะป้องกันลมหนาวโดยอาศัยเพียงแค่ชุดคลุมตัวบางที่พริ้วไหวเพราะสายลมริมทะเล

บุตรสาวอันเป็นที่รักยิ่งแห่งเทพีใช้สองมือกระชับเสื้อคลุมเพื่อป้องกันลมหนาว พลางก้มใบหน้าลงมองปลายเท้าที่เปื้อนทั้งทรายและเปียกชื้นก็เพราะคลื่นเล็ก ๆ ที่ซัดผ่านเธอไป

เวลาที่คิดอะไรไม่ออก เนเรซ่ามักจะชอบไปอยู่ในที่ ๆ มีลมโกรก และเงียบสงบ บ้างก็เพื่อหลบซ่อนตัว บ้างก็เพื่อนรวบรวมเศษเสี้ยวตัวตนที่แตกกระจายให้กลับมาเป็นเหมือนเก่า , ภาระที่เธอรับมาจากมารดานั้นยิบย่อยและชวนให้หัวเสียเกินกว่าที่คิดไว้ ถึงอีกฝ่ายจะไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ แต่เนเรซ่าก็ไม่เคยคิดที่จะชื่นชมเทพแห่งสงครามอย่างแอรีสอยู่แล้ว —- ก็เขาเป็นถึงเทพแห่งความรุนแรง คงไม่แปลกถ้าเราจะเห็นได้ว่าวีรกรรมแต่ละอย่างของเขาจะตรงกับคำจำกัดความที่ว่าชายแท้ยุคก่อนประวัติศาสตร์

แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อเป็นการไว้วานของมารดา ยังไงเธอเองก็คงต้องทำ เพราะถึงเธอจะคิดว่าไม่อยากทำยังไง สุดท้ายสองมือภายใต้เสื้อคลุมก็ยังพกกระดาษและปากกามาเผื่อไว้ในกรณีที่คิดออกด้วยอยู่ดี

“ คุณโพไซดอน.. ในฐานะที่คุณพึ่งจะต่อกรกับแอรีสมา คุณคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีคะ.. ? ”

เสียงนุ่มเกริ่นถามต่อทะเลที่ไร้ซึ่งกฏระเบียบ แม้จะรู้ตัวดีว่ามันคงไร้คำตอบ แต่ก็คงดีกว่าถ้าเธอได้ถามมันออกไป

“ ผมคิดว่าท่านคงบอกให้ทำใจมากกว่าครับ ”

เสียงตอบรับจากอีกทิศทำให้เนเรซ่าหันขวับ ในครรลองสายตาสีฟ้าครามของหญิงสาวคือร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อยืดสีส้มจี๊ดสะดุดตาและกางเกงนอนขายาวทรงกระบอกสีขาวดูเรียบง่ายและคลาสสิค ใบหน้าของเขาภายใต้แสงจันทร์อันเป็นความสว่างเดียวดูโดดเด่นอย่างน่าประหลาด

“ ไม่ใช่เด็กเคบิน 3 งั้นสิ.. ”เสียงพึมพัมของเขาดังขึ้นเป็นลำดับถัดมา

“ ฉันนึกว่าเช้าขนาดนี้จะไม่มีคนซะอีก ? ”เนเรซ่าทักทายประโยคแรกของการพบหน้าด้วยคำถาม ในฐานะสาวปารีเซียงที่ดี อย่างน้อยหญิงสาวก็ยังหันตัวตรงไปทางคู่สนทนาโดยไม่ได้มีท่าทีอย่างจะรีบเร่งวิ่งหนแต่อย่างใด

“ แม้แต่คุณยังมีความคิดแบบนั้นได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ผิดอะไรที่ผมจะมีความคิดแบบนั้นด้วยเช่นกัน ”

ชายปริศนาขยับสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินมาใกล้กับจุดที่หญิงสาวยืนอยู่มากขึ้น เนเรซ่าเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใช้สายตาจับจ้องอย่างโจ่งแจ้ง ดังนั้นเธอที่เป็นคนแปลกหน้าก็จึงเก็บสายตาหันกลับไปมองท้องทะเลเช่นเดิมแทน แต่ดูเหมือนความตั้งใจของเธอจะพังลงทันตา เมื่ออีกฝ่ายกล่าวขึ้นโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง “ คุณจะไม่สบายเอานะ ถ้าปล่อยให้เท้าชื้นอยู่แบบนั้น ”

“ ฉันเชื่อว่าห้องพยาบาลจะสามารถดูแลฉันได้เป็นอย่างดีในกรณีที่ฉันป่วยขึ้นมา ” จะให้ทำยังไงได้ เนเรซ่าไม่ได้หยิบรองเท้ามาเผื่อด้วยซ้ำ เธอเดินเท้าเปล่าออกมานับตั้งแต่ที่เคบิน และก็ไม่ได้ใส่ใจหากว่ามันจะเลอะเทอะหรือเกิดเป็นแผลขึ้นมา ผิดกับคนข้าง ๆ ที่คล้ายว่าจะขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากฟังเธอพูดจบ

“ ถ้างั้นผมก็เชื่อว่าคุณอามินผู้ดูแลห้องพยาบาลจะไม่ชอบใจแน่ถ้าคุณไปปรากฏตัวที่นั่นด้วยสาเหตุที่ป่วยไข้เพราะเดินตากลมตอนกลางคืน ”ชายหนุ่มโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อกล่าวถึงสุภาพสตรีประจำห้องพยาบาลคนเก่งที่มากไปด้วยชื่อเสียงนับตั้งแต่ตอนที่เขายังอยู่ที่นี่เป็นประจำ“ คุณไม่รู้เหรอว่าเธอดุจะตายไป ? ”

“ ไม่.. ฉันคิดว่าเธอก็ไม่ได้.. ดุขนาดนั้น ? ”สาวเคบินที่สิบขมวดคิ้วหลังฟังจบ ประจวบกับจังหวะที่อีกฝ่ายหันมามอง ดังนั้นเธอจึงได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ จากเขา ก่อนที่มันจะจางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

“ ถ้างั้นคุณก็คงต้องอยู่ที่นี่ให้นานขึ้นอีกหน่อย แล้วคุณจะเข้าใจเองว่าผมกำลังพูดถึงอะไร ” เขากล่าวพลางก้มหน้าลงมองลายน้ำที่ซึมหายไปตามทราย ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ ผมไม่ได้แอบฟัง แต่เรื่องราวที่คุณถ่ายทอดลงสู่ทะเล ถ้าไม่ได้ตกไปอยู่ในมือพ่อผม สุดท้ายมันก็จะมาอยู่ในมือลูก ๆ ของเขา และในฐานะที่ผมอยู่ตรงนี้ ในตอนนี้ ถ้าคุณอยากได้ความเห็นแบบที่ไม่ต้องรอ ผมคิดว่าอย่างน้อยผมก็น่าจะช่วยคุณได้ ”

โอ้.. โพไซดอนมาโปรดโดยแท้ หญิงสาวที่ถามไถ่ความช่วยเหลือจากเทพแห่งผืนสมุทร ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะส่งตัวบุตรชายมาให้การช่วยเหลือได้ไวถึงขนาดนี้ ดวงตาอสรพิษสบกับเนตรอินทรีที่แสนคมกริบภายใต้ความเงียบสงบ เธอไล่สายตาสำรวจตามใบหน้าคมคาย จนพบว่าคนปริศนาผู้นี้ครอบครองใบหน้าทรงเหลี่ยมเป็นทรงชัดดูเข้มงวดและขึงขัง ด้านแววตาของเขาแม้จะแฝงไว้ด้วยความเป็นมิตร แต่ก็ยังคงกลิ่นอายนิ่งสงบที่เหมือนจะไม่ถูกโรคกับความวุ่นวาย

ก็ดูใช้การได้.. บางทีคงไม่เป็นปัญหาถ้าเธอจะขอความร่วมมือจากเขา บุตรสาวอะโฟรไดท์ไม่กล่าวสิ่งใดนอกเหนือไปจากนั้น เธอผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปาก ผินกายหันตรงไปโขดหินที่เรียบพอจะเป็นที่นั่งให้พวกเขาได้

อีกฝ่ายไม่ได้กล่าวกำชับให้เขาต้องเดินตามไป แต่การที่ได้เห็นเจ้าหล่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินพร้อมขยับขาขึ้นไขว่ห้างนั้นก็พอจะบอกได้ว่ากำลังรอให้เขาหยิบยื่นความร่วมมือ

“ เอาล่ะ คุณผู้หญิง ขอผมฟังปัญหาของคุณหน่อย ”

เนเรซ่าสูดหายใจ เธอประสานสองมือเข้าหากัน ปิดเปลือกตาลงเพื่อพิจารณาว่าควรจะเริ่มพูดยังไง

“ ในฐานะผู้ชาย คุณคิดว่าจดหมายแบบไหนจะทำให้คุณยอมไปเจอผู้ส่งที่เป็นผู้หญิง ? ”คำถามของเธอคงจะประหลาดและไร้ที่มาที่ไปเกินไปหน่อย สีหน้าของชายข้างกายถึงได้ดูพิลึกพิลั่นอย่างเห็นได้ชัด

“ เอ่อ.. ก่อนคุณตอบฉันขอเพิ่มเหตุผลเสริมอีกหน่อยแล้วกัน แบบว่า ฝ่ายชายมีคนรักอยู่แล้ว .. คิดว่านะ แต่ เขากับคนรักตอนนี้ทะเลาะกันอยู่ เขาเลยไม่อยากเจอหน้าเธอ ดังนั้นฉันจะต้องช่วยเธอเรียกเขาออกมา ”

“ อ๋อ เรื่องของ เ พื่ อ น สินะ ? ”

การเน้นคำลงที่ เพื่อน ทำให้เนเรซ่ารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังหมายถึงเพื่อนแบบไหน ใบหน้าหวานของหญิงสาวฉาบไว้ด้วยคำถามที่ถอดความออกมาเป็นคำว่า ‘ เอาจริงดิ ’

“ คิดอะไรอยู่ก็หยุดเลย มันไม่ใช่แบบนั้น ”

สาวบ้านอะโฟรไดท์หยุดความคิดฟุ้งซ่านของผู้ช่วยชั่วคราวทันที และอีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นยอมแพ้แต่โดยดี เทพธิดาตัวน้อยสูดหายใจเข้า เธอใช้เวลาตลอดครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นในการอธิบายต้นสายปลายเหตุ ( แบบไม่บอกเล่านามต้นเรื่อง ) ก่อนจะจบลงด้วยการอยู่ร่างโครงจดหมายคร่าว ๆ โดยมีมุมมองของหนุ่มน้อยบ้านโพไซดอนช่วยชี้ทาง

และหลังจากนั้น..

“ เอาจนพระอาทิตย์ขึ้นเลยแฮะ ”

เสียงของบุตรโพไซดอนดังขึ้นในระหว่างที่เนเรซ่ายังคงก้มหน้าจับปากกาขีด ๆ เขียน ๆ ลงกับกระดาษ แสงแรกของวันเริ่มต้นขึ้นโดยมีอีกฝ่ายนั่งอยู่โขดหิน ใช้สองมือเท้าไปด้านหลัง ด้านข้าง ๆ กันก็ยังมีร่างเล็กของเทพธิดาแห่งความรักนั่งหน้ายุ่งไม่เลิก

“ อย่าเครียดไปหน่อยเลย เงยหน้ามาดูพระอาทิตย์หน่อย ”ปลายนิ้วสากจิ้มลงที่หว่างคิ้วย่นบนใบหน้าหวาน พลางดันให้เธอเงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษเพื่อซึมซับกับความงดงามของรุ่งสาง แต่ใครจะไปนึกว่าเธอกลับทำเพียงแค่ช้อนตาขึ้นมองเขาและหัวเราะเบา ๆ

“ หนุ่มบ้านโพไซดอนอบอุ่นจังนะ ”

“ ฉันรู้ เดิมทีมันควรเป็นบทของเธอ ถูกไหมสาวบ้านอะโฟรไดท์ ? ”

เป็นเวลาราว ๆ ชั่วโมงครึ่งเห็นจะได้ที่พวกเขาร่วมทำอะไรไร้สาระอย่างการเขียนจดหมายให้ดูเป็นจริงเป็นจัง พวกเขาดูเขากันได้ แต่แน่นอนว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้คิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ถึงขนาดที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่แม้แต่จะบอกกันเลยด้วยซ้ำ

“ ฉันต้องไปแล้ว ”

นั่นคือคำตอบที่เขาได้รับ

ชายหนุ่มไม่ขัดข้องต่อการร่ำลา เขาพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ ในระหว่างที่สองมือเล็กของหญิงสาวกำลังรวบกองกระดาษทั้งหมดเข้าด้วยกัน

“ เจอกันครั้งหน้า ฉันว่าเราควรแนะนำตัวนะ ”

“ ครั้งหน้า ? ”เนเรซ่าสวนกลับขึ้นทันควัน เธอเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี“ จะเจอตัวฉันมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ถ้าอยากเจอบางทีนายคงต้องลองอ้อนวอนมะม๊าของฉันเหมือนที่ฉันขอความช่วยเหลือจากพ่อนายไง ”

“ โชคดี พ่อหนุ่มเคบิน 3 อรุณสวัสดิ์นะ ”