[บันทึกการเดินทาง] Operation: Save the Golden Boy (Again)

Moneka โพสต์ 7 วันที่แล้ว

Moneka โพสต์ 6 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-12-22 12:12 

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 01 : ประชุมสภา Part 1
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป
 อาคารสภาเซเนท กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

            แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันนั้นสาดส่องผ่านช่องวงกลมบนเพดานโดมของโถงห้องสภาเซเนท เงาทอดลงบนพื้นหินอ่อนขัดเงาที่สลักเสลาเป็นรูปนกอินทรีสัญลักษณ์ของโรม บรรยากาศภายในห้องนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกำยานและมนต์ขลังเก่าแก่ เสียงฝีเท้าของเหล่าสมาชิกสภาเซเนทและแขกผู้มีเกียรตินั้นกระทบกับพื้นหินดังห้องกังวานไปทั่วห้องโถงกว้างขวาง ก่อนที่จะค่อย ๆ เงียบลงเมื่อทุกคนเข้าประจำที่บนม้านั่งหินอ่อนโค้งตามลำดับยศของแต่ละคน            ทว่าหนึ่งในนั้น เจ้าของเรื่อง… เอสต้า หรือก็คือ โมนีก้า เอ็ม บลอสซัม ในสายตาของเธอภาพรวมทั้งหมดดูเหมือนห้องประชุมสภาโบราณเก่ากึ๊กที่ถูกยกมาแปะปลายปี 2025 เพราะอีกแค่ 10 วันก็จะถึงปี 2026 แล้วด้วยซ้ำแบบไม่ถามความสมัครใจสักคน            ท่ามกลางความเงียบสงัดที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังนัยน์ตาหลายคู่ต่างจับจ้องไปยังศูนย์กลางของสภาแห่งนี้ ที่นั้นมีบุคคลสำคัญนั่งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบไม่ว่าจะเป็นลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัส คนทำบัญชีสุดเนียบ ควินตัส แอนเดอร์สัน แฟรงค์ จาง ในวัยสามสิบเอ็ด และเฮเซล เลเวสก์ ที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็น่าจะมีใบหน้าเหมือนเดิม นอกจากนี้ยังมีเหล่าสมาชิกผู้ทรงเกียรติอย่างซาวันนาห์ รุ่นพี่กองร้อยที่สอง อารีเอล เป็นเอมพูซ่า และแอสเทอเรี่ยนจากกองร้อยสำคัญ            รวมถึงเธอ โมนีก้า ไม่สิ… ต้องเรียกว่าเอสต้ามากกว่า ร่างกายที่เธอใช้ตอนนี้เป็นที่โดนคำว่าผู้ถูกตีตราเป็นคนแบกรับภาระแห่งคำพยากรณ์ที่ทุกคนต่างรอคอยจะรับฟัง ทุกคนเหมือนจะรับรู้ได้ถึงกระแสกดดันบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศ คล้ายประกาศกลาย ๆ ว่าพรุ่งนี้อาจจะเป็นวันเริ่มต้นอะไรสักอย่างที่ถอยหลังไม่ได้แม้แต่น้อย             เสียงไม้เท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้นสามครั้ง กึก กึก กึก            มันดังก้องกังวานชัดเจนพอที่จะเสียงฮือฮาเล็ก ๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่ในเงียบลงไปทันที เป็นสัญญาณเริ่มต้นวาระสำคัญการประชุมในครั้งนี้ สมาชิกทุกคนนั้นขยับตั้งตัวยืนตรงเหมือนถูกสั่งให้เข้าแถวเคารพธงชาติตอนเช้าหน้าเสาธง เอสต้ามองภาพรวมเหล่านี้ด้วยสายตาที่แสนเรียบเฉ ยเพราะเธอรู้ว่าในกระดาษนั้นคงเขียนบรรยายว่าเป็นบรรยากาศอันทรงเกียรติ แต่ในหัวของเอสต้าเธอมองว่ามันคือคาบแนะแนวเวอร์ชั่นจริงจังกว่าเดิมมากกว่าเสียอีก ถามว่ามีประโยชน์ไหม เธอยังไม่รู้เลย            ก่อนที่ไม่นาน เฮเซล เลเวสก์จะขยับตัวเล็กน้อย นัยน์ตาของเธอสะท้อนแสงจากโดมด้านบนจนดูเด่นขึ้นไปอีก เฮเซลกวาดสายตามองรอบห้องประชุมสภาเซเรท ประสานสายตากับเหล่าสมาชิกและแขกรับเชิญทั้งหลาย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีที่พร้อมสำหรับการเริ่มต้นพิธีการ เอสต้าที่มองผ่านทุกอย่างนี้อย่างคนที่รับรู้แต่เธอไม่อินอะไรสักนิดเดียว นิ้วมือข้างหนึ่งโดนยกขึ้นมามว้วนปลายผมสีแดงเข้มที่ถูกรวบเป็นโพนี่เทลเล่น ๆ ช้า ๆ ระหว่างรอว่าเมื่อไรใครสักคนจะเปิดปากอ้าออกมาพ่นคำน่ารำคาญในสายตาของเธอเสียที ในชุดโทก้าที่โดนปรับแต่งให้มีช่องระบายอากาศได้ดีขึ้นตามนิสัยคนขี้ร้อนอย่างเอสต้า แต่ไม่ใช่แบบเจ้าของร่างอย่างโมนีก้า เธอเอนตัวสบาย ๆ ได้แม้อยู่กลางสภา ดูไม่เหมือนคนที่กำลังถูกจับจ้องในฐานะผู้รับคำพยากรณ์เท่าไรนักด้วยซ้ำ เหมือนว่าเธอจะเหมือนคนที่กำลังรอฟังใครสักคนเริ่มพูดอะไรสักอย่างที่จะทำให้เธอไม่เบื่อจนหลับไปเสียก่อน            ในหัวของเอสต้ามีคำพุดขึ้นมาแบบไม่ได้จริงจัง โมนีก้าหรือเอสต้ากันแน่วะ? ที่ควรโดนเรียกชื่อบนใบประชุมในครั้งนี้ เหอะ…             แต่เธอก็ไม่ได้ไปต่อท้ายด้วยคำตอบอะไรในหัว แต่ปล่อยให้ความคิดนั้นลอยผ่านไปเหมือนกับการเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเล่นเนคทาร์หรือไอจีแล้วข้ามโพสต์ที่ไม่อยากอ่าน ถามว่าเอสต้าจะฟังไหมงั้นหรอ? ถ้าคนที่พูดหล่อมาก เธออาจจะทำเป็นตั้งใจฟังให้หน่อยก็ได้นะ? แต่แน่นอน… ว่ากระทั่งคนที่หล่อที่สุดในโอลิมปัส เธอยังไม่ฟังเลย นับประสาอะไรกับคนที่พวกนี้ส่วนใหญ่ที่ใส่ชุดโทก้าทำหน้าตาเครียด ๆ บนสภาเหมือนกำลังจะคุยเรื่องงบประมาณของสงครามโลกครั้งที่สองที่เสียไป เวลาคิดแบบนี้แล้วเธอก็หลุดหัวเราะในใจเบา ๆ             ฮ่ะ ๆ แม่ง… ไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเลยจริง ๆ ให้ตายสิ            ไม่นานนักผู้หญิงผิวดำก็ลุกขึ้นยืนกดศีรษะลงเล็กน้อยคล้ายขออนุญาตจากผู้มีเกียรติทุกท่านที่เข้ามารับฟัง “การประชุมครั้งนี้เปิดขึ้นเนื่องในโอกาสที่คุณโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ได้รับคำพยากรณ์ซึ่งมีเนื้อหาเป็นภัยต่อความมั่นคง และสมควรได้รับการสนับสนุนอย่างเหมาะสม” ธิดาพลูโตอย่างเฮเซลเอ่ยขึ้นในห้องโถง เธอพูดเสียงเรียบนิ่งและชัดเจน            เอสต้ายังคงฟังแบบปล่อยอ่าน แต่ก็ยังจับใจความว่า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ได้ทุกครั้งหากถูกเรียกเหมือนมีสัญญาณเตือนในระบบหัวสมองอันน้อยนิดว่าตอนนี้ใครกำลังถูกลากเข้าประเด็นอะไรอยู่            เฮเซลที่เป็นหญิงสาวเอ่ยเปิดการประชุมอย่างฉะฉานส่งหยักรอยยิ้มบาง ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าพลางเปิดแผ่นเอกสารซึ่งคัดลอกคำทำนายที่เคยส่งมาถึงอ่านขึ้นมา เป็นเสียงของคำพยากรณ์ที่หลั่งไกลออกมาทีละบรรทัด  เมื่อรอยแยกแห่งเวลาเปิดกว้าง พลันปรากฏและพลันลับหายโลกถูกบิดเบือน พันธนาการแห่งสมดุลแตกสลาย รอยรั่วโหมกระหน่ำไม่หยุดหย่อน ภัยเงียบจากห้วงบาดาลราชาแห่งบาดาลผู้หลับใหล บัดนี้คืนชีพ จงพึงระวัง! ธิดาแห่งห้วงน้ำลึกผู้สาบสูญ ถูกกลืนในความโกลาหลบุตรแห่งผู้ส่งสาร ติดอยู่ในยุคแห่งสามอาณาจักรและบุตรแห่งคุณไสย ติดกับดักในเพลิงแห่งความหวาดระแวง มุ่งหน้าสู่นครแห่งแรงลม ที่ซึ่งเหล็กกล้าและกระจกเงาสูงเสียดฟ้าเจ้าจักพบบุตรแห่งจ้าวอัสนีกรีกและโรม จักต้องร่วมมือเพื่อปลดปล่อยพันธนาการแห่งกาล คืนสมดุลแก่เวลาก่อนราชาไททันจักกลืนกินแม้ลมหายใจแห่งกาลเวลา จงเดินทางสู่ใจกลางแห่งความรู้โบราณ ณ ที่ซึ่งมนุษย์เริ่มนับกาลที่ซึ่งกลไกแห่งจักรวาลบิดเบี้ยว ณ แหล่งกำเนิดแห่งพลังงานกาลอวกาศ บัดนี้กำลังร้าวรานและเสียหายจงผนึกกำลัง หยุดยั้งภัยที่กำลังยึดครองและเยียวยากลไกแห่งกาลที่แตกหัก ตามสัญชาตญาณแห่งโชคชะตา เจ้าจักพบสิ่งที่ตามหา...            เสียงอ่านลากยาวไปตามเนื้อหา เอสต้ารับรรู้เนื้อหาทั้งหมดอยู่แล้ว แต่สำหรับเธอนั้นมันเหมือนข้อความแจ้งเตือนยาว ๆ ที่ควรโดนย่อเหลือสามบรรทัดเสียมากกว่า เมื่อจบคำเฮเซลก็ลดมือลงจากกระดาษที่เธอถือ แล้วถอนหายใจยาว ๆ ก่อนที่จะปรับสีหน้ากลับมาพูดอย่างจริงจังทั้งที่ตอนแรกแม่งก็จริงจังอยู่แล้ว “คุณโมนีก้า ฉันต้องขอบอกว่าภารกิจนี้ทั้งยุ่งยาก ยาวนาน และคงเต็มไปด้วยอุปสรรค การพัวพันกับไททันหรือยุ่งเกี่ยวกับองค์ความรู้โบราณถือเป็นสิ่งที่เกินการควบคุมของเราไปมาก ในฐานะที่ฉันเคยเป็นส่วนหนึ่งของการป้องกันภัยพิบัติจากไกอา งานนี้ไม่มีคำว่าง่ายแน่นอน” เฮเซลหันมองผู้เข้าร่วมประชุมในฐานะตัวแทนฝ่ายต่าง ๆ อีกครั้ง            “ก่อนอื่น ขอเชิญสมาชิกทุกท่านให้ความเห็นต่อคำทำนายนี้ค่ะ”            เอสต้าพยักหน้าเหมือนคนที่เข้าใจเนื้อหาโดยรวม ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด เธอไม่เคยเห็นเฮเซลตัวจริงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ  ใครกันนะ? ภาพที่เห็นตรงหน้าคือผู้หญิงผิวดำในชุดโทก้าสีเข้ม หน้าตานิ่งแต่ดูมีน้ำหนักมากพอที่ทำให้คนทั้งห้องฟังตามได้ง่ายในสายตาของธอเอง เอสต้ากำลังทำใบหน้านิ่ง เข้ม เหมือนกาแฟอเมริกาโน่ช็อตเข้มจัด แต่ในใจของเอสต้าเองกลับเต็มไปด้วยความงงสุด ๆ ไปเลย ธอหันสายตาไปทางคนอื่น ๆ แล้วเอนหลังนั่งกอดอกด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่ได้ถึงขั้นเคารพ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นหยามเกียรติเลยด้วยซ้ำ แค่อยากรู้เหมือนกันว่าแต่ละคนจะมีความเห็นต่อคำพยากรณ์ยาวเหยียดนี้ยังไงบ้าง            ใช่ เธอไม่เคยจะคิดอะไรเกี่ยวกับคำพยากรณ์นี้เลยสักนิด ในหัวมีเพียงเสียงบ่นของตัวเองที่ดังขึ้นมาอย่างหงุดหงิด นังโมนีก้ามันเขียนว่าอะไรนะ… อยู่ในหนังสือลายมือก็แย่ บ้าบอที่สุด บอกให้พิมพ์ไว้ในแทบเล็ตเดดาลัสไง!            สิ่งที่เขียนในหนังสือลายมือก็แย่ อ่านยากเป็นบ้า บอกแล้วว่าควรพิมพ์เก็บไว้ในแทบเล็ตเดดาลัสจะได้หาง่าย ๆ ดันไม่ทำเอง สุดท้ายก็มาตกที่เธอต้องมานั่งฟังเวอร์ชันทางการในห้องประชุมแทน            สายตาของเอสต้าขยับกรอกไปมาด้วยความเหนื่อยใจ เธอมาหยุดสายตาของตนเองที่ควินตัส แอนเดอร์สัน แม่ทัพที่ทุกคนรู้จักกันดี เธอพอจะรู้ประวัติพื้น ๆ ของเขาว่าเขาเริ่มจากการเป็นเด็กหนุ่มรัฐแท็กซัสที่โตมากับอเมริกันฟุตบอล ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับบัลลังก์หินอ่อนอะไรทั้งนั้น แต่วันนี้ต้องกลับมาใส่ชุดโทก้าสีม่วงระยับโคตรเชยสะบัดนั่งอยู่ตรงแถวสหน้าในฐานะแม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสองฟุลมินาตา แถมยังพึ่งมีข่าวลือหน้าหนูทั้งเรื่องของหายและเคสวิกฤตที่ถาโถมเข้าใส่ค่ายจูปิเตอร์ไม่หยุด เอสต้ามองท่าทางอีกฝ่ายที่ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจัดท่าทางให้ไม่ปวดหลัง แล้วก็เดาเอาง่าย ๆ ว่าคนแบบนี้น่าจะอยากอยู่สนามฝึกมากกว่านั่งฟังคำพยากรณ์ในห้องอุดอู้แสนน่าเบื่ออันนี้            ควินตัสพยักหน้าเล็กน้อยให้เฮเซล แล้วจึงเอ่ยขึ้น เสียงของเขาดังกังวานไปทั่วห้องประชุม น้ำเสียงนิ่งแต่มั่นคงจนเอสต้าต้องยอมรับว่าฟังแล้วไม่หงุดหงิดเท่าที่เธอคิดไว้ในตอนแรก “ขอบคุณครับท่านเลเวสก์ที่ช่วยสรุปใจความสำคัญให้เราได้เห็นภาพชัดขึ้น ผมเห็นด้วยกับท่านเลเวสก์ครับคุณบลอสซั่ม ภารกิจนี้มันดูจะเต็มไปด้วยตัวแปรที่คาดเดาได้ยากเกินไปหน่อย โดยเฉพาะส่วนที่พูดถึงรอยแยกแห่งเวลาและการที่บุตรแห่งผู้ส่งสารเข้าไปติดอยู่ในยุคสมัยอื่น”            “ผมสงสัยว่าคำว่านครแห่งแรงลมที่พยากรณ์กล่าวถึงจะหมายถึงชิคาโกหรือเปล่า เพราะถ้าใช่ การเดินทางข้ามเขตแดนไปถึงที่นั่นในสภาวะที่กาลเวลาบิดเบี้ยวแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ สมาชิกสภาทุกท่านครับ ผมคิดว่าเราควรลองพิจารณาส่วนที่ว่าด้วยการร่วมมือกันระหว่างกรีกและโรมให้ดี เพราะนั่นอาจเป็นกุญแจสำคัญที่คำพยากรณ์พยายามบอกเรา แต่ในฐานะแม่ทัพ ผมยังมีความกังวลเรื่องความปลอดภัยของคนที่จะต้องถูกส่งออกไป คุณบลอสซั่มครับ ในบรรดาบรรทัดที่ยาวเหยียดพวกนี้ มีส่วนไหนที่คุณรู้สึกว่ามันส่องสว่างหรือดูจะสื่อสารกับคุณเป็นพิเศษบ้างไหม ผมหมายถึงในฐานะที่คุณเป็นคนรับมันมาน่ะครับ"            เอสต้าที่ฟังและรับรู้ทุกคำ แต่ความรู้สึคกของเธอกลับกำลังฟังเหมือนรีวิวเควสต์เกมยาว ๆ มากกว่าการถูกถามความเห็นจริงจังเสียอีก ในวินาทีที่สายตาหลายคู่หันกลับมามองเธอ เอสต้าปล่อยให้ความเงียบกินพื้นที่ไปชั่วหนึ่งอึดใจก่อนที่จะโคลงศีรษะเล็กน้อยเหมือนคนพึ่งนึกอะไรออก “อ๊า…” เสียงของเธอนั้นหลุดออกมาจากปากเบา ๆ คล้ายคนที่พยายามจะเริ่มต้นตอบอะไรสักอย่าง เอสต้านั้นขยับตัวคลายท่านั่งก่อนก้มมือล่วงอะไรบางอย่างออกมาจากชายเสื้อโทก้าของตัวเองที่มัดโชว์เอวด้านข้างตามสไตล์คนขี้ร้อนของเธอ            มันคือม้วนกระดาษที่เธอยัดเอาไว้แบบไม่แคร์ระเบียบการแต่งงานของสภาเซเนทด้วยซ้ำ พลางสะบัดข้อมือทีเดียวให้ม้วนกระดาษที่คลี่ออกมานั้นม้วนออกเป็นกระดาษยาวเหยียดดีดตัวลงไปกระทบพื้นหลังสภาอย่างชัดเจนและเสียงดัง            พรึบ!!             สายตาแทบทั้งห้องประชุมหันมามองเธอโดยอัตโนมัติ เอสต้านั้นมอลปลายกระดาษที่ยาวลากพื้นไปแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเงินเทาใสจ้องควินตัสตรง ๆ “ฉันมีความรู้สึกว่า... บรรทัดที่สื่อถึงฉันนั้น....” เธอเงียบไปพักหนึ่ง ปล่อยให้ช่องว่างของเสียงยืดออกไปอย่างจงใจ ก่อนที่จะจบประโยคด้วยน้ำเสียงอันว่างเปล่าและเรียบสนิท สีหน้าที่เธอทำเป็นหน้าซื่อแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวแทบจะทันที เหมือนคนยอมรับตรง ๆ ว่าตัวเองไม่เห็นว่าอะไรในบรรทัดยาว ๆ พวกนี้มันส่องสว่างหรือส่งสัญญาณหาเธอเลยสักนิด ทั้งที่ในฐานะคนที่เป็นคนรับคำพยากรณ์เธอควรจะดูจริงจังกว่านี้แต่เธอไม่เห็นว่าตัวเองจะเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ             “ไม่มีเลยค่ะ”            เฮเซลนิ่งไปชั่วอึดใจหลังจากที่ได้ยินคำตอบที่ตัดจบแบบหน้าตาใสของเอสต้า หรือก็คือโมนีก้าในสายตาของเธอ แววตาของสตรีผิวดำกะพริบช้า ๆ คล้ายต้องใช้เวลาประมวลผลกับม้วนกระดาษที่ยาวลากพื้นกับประโยคที่พึ่งได้ยินเมื่อครู่ ก่อนที่มุมปากของธิดาพลูโตจะยกขึ้นเล็กน้อย เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ พอให้คนแถวหน้าของโต๊ะได้ยิน “คำพยากรณ์เป็นแบบนี้เสมอ เลื่อนลอยราวกับบอกใบ้ แต่ก็ไม่เคยบอกอะไรที่ชัดเจน นั่นเลยเป็นสาเหตุที่การประชุมนี้เปิดขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือให้คุณ.. พอจะนึกภาพออกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น”            เอสต้านั้นฟังประโยคแล้วก็อยากจะหัวเราะซ้ำ ๆ ในหัวแบบกดปุ่มรีเพลย์ออกมา เพราะในมุมมองของเธอแล้วคำว่า ช่วยเหลือ มันฟังดูโอเวอร์กว่าเนื้อหาจริงพอสมควรเลยล่ะ สำหรับเธอแล้วสิ่งที่ค่ายจูปิเตอร์กับสภาเซเนททำให้มีอยู่ไม่กี่อย่างในหัวข้อ ค่าใช้จ่ายที่ไม่ครอบคลุม เงินและอาหารที่ต้องแลกกับการทำงาน ที่ซุกหัวนอน แล้วก็การยัดความรู้เข้าหัวเจ้าของร่าง ความรู้สึกในหัวเลยออกมาเป็นคำสรุปสั้น ๆ ว่า..            ก็คงจะเป็นเงินกับที่ซุกหัวนอนแล้วก็ความรู้ละมั้ง? มั้งนะ?            “อืม... ไม่รู้สิคะ พอดีฉันไม่ได้มีสมองเก่ง ๆ เท่าไรในเรื่องการตีความ หวังว่าพวกคุณจะช่วยเหลือฉันในเรื่องนี้นะคะ หากช่วยแนะนำคนที่ไม่เคยเข้าร่วมการประชุมที่แสนสำคัญอย่างฉันก็จะเป็นพระคุณมากเลยค่ะ” เอสต้าพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะละมุนแบบที่ถ้าดูเผิน ๆ ก็คือรุ่นน้องที่สุภาพและให้เกียรติสภาเต็มที่ ท่าทางเนียนเสียจนแทบไม่มีใครจับได้เลยว่าในหัวสมองของคนที่พูดคิดในใจว่าตัวเองพร้อมถือมีดจ้วงแทงอยู่ด้านหลังอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ            สายตาของควันตัสเลื่อนไปหยุดที่ม้วนกระดาษในมือของเอสต้าอีกครั้งมันยังคังคลี่ตัวทอดยาวลากไปกับพื้นหินอ่อนเหมือนใบเสร็จในร้านขายของชำหรือใบเสร็จเวลาไปซื้อของเข้าบ้านไม่มีผิด แม่ทัพหนุ่มขยับตัวบนเก้าอี้หินที่แข็งจนคนธรรมดาปวดหลังไปแล้ว เขามองภาพรวมด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออกไม่ง่ายนักในสายตาคนอื่น ก่อนที่จะโน้มตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นทางการคมเข้มตามสไตล์ของตัวเขาเอง            “ความสัตย์จริงของคุณเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมมากครับคุณบลอสซัม” เสียงของเขาเอ่ยแบบนิ่ง ๆ ฟังแล้วจับความประชดไม่ได้ชัด ๆ แต่เอสต้าก็แยกออกว่ามันมีส่วนผสมของความเหนื่อยนิด ๆ อยู่ด้วย “อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการตีความนิมิตที่ไม่มีอยู่จริง แต่การที่คำพยากรณ์เมินเฉยต่อเจ้าของม้วนกระดาษแบบนี้ก็ถือเป็นปริศนาที่ชวนปวดหัวเอาเรื่องเลยทีเดียว มีสมาชิกท่านไหนมองเห็นร่องรอยของคำตอบในรายการยาวเหยียดนี่บ้างไหมครับ หรือเราจะปล่อยให้ปริศนาพวกนี้เงียบหายไปพร้อมกับความสว่างที่มันไม่ยอมสำแดงออกมาเสียที”            เอสต้ามองเขานิ่ง ๆ พลางคิดในใจว่าถ้าเปลี่ยนคำว่าคำพยากรณ์เป็นรีเซิร์ชเปเปอร์ที่อ่านมาสามวันยังไม่เข้าใจน่าจะตรงกว่าด้วยซ้ำ แต่เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไปแค่เลิกคิ้วนิด ๆ พร้อมกับเก็บท้วนกระดาษขึ้นจากพื้นช้า ๆ แบบม้วนเข้าตรงนั้นแหละ            ท่ามกลางวงสนทนา ซาวันนาห์ที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันนั้นก็ขยับตัวเล็กน้อย ปลายนิ้วของเธอที่แตะกำไลเทสเซราบนข้อมืออย่างเคยชิน เอสต้ารับรู้การเคลื่อนไหวนั้นจากหางตาของเธอ แถมยังจำได้ลาง ๆ จากความทรงจำของโมนีก้าว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่กองร้อยเดียวกันที่จริงจังกว่าเธอหลายเท่าตัว             “คุณบลอสซัมคะ ดิฉันพิจารณาจากใจความในคำพยากรณ์ที่กล่าวว่า กรีกและโรมจักต้องร่วมมือ แล้ว…” ซาวันนาห์เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงชัดเจน “มันชี้ให้เห็นว่าภารกิจครั้งนี้อาจไม่ใช่เรื่องที่ค่ายจูปิเตอร์จะแบกรับไว้เพียงลำพังได้ รอยแยกของกาลเวลาที่บิดเบี้ยวจนไปถึงยุคสามอาณาจักร รวมถึงภัยคุกคามจากราชาไททัน เป็นเรื่องที่ใหญ่เกินกว่าความชำนาญของพวกเราฝ่ายเดียวจะรับมือไหว” เธอกวาดตามองไปรอบห้องประชุมสั้น ๆ ก่อนจะกลับมาสบตากับเอสต้าอีกครั้ง “จริงอยู่ที่คำพยากรณ์ระบุถึงการร่วมมือกัน แต่ในสถานการณ์เร่งด่วนแบบนี้ หากจะให้ติดต่อประสานงานไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดตอนนี้ก็คงจะไม่ทันการณ์แล้ว ดิฉันเลยอยากทราบว่าคุณมีแผนการยังไงในตอนนี้คะ? คุณวางแผนจะพาใครไปร่วมภารกิจนี้ด้วย?”            เอสต้าที่กำลังเล่นบทเป็นเซนจูเรี่ยนของกองร้อยที่ 2 นั้นต้องชะงักงันไปกับคำถามนั้นของควันตัสเป็นเสียงเอ็คโค่อยู่ไกล ๆ ในหัวของเธออยู่เลย แต่พอซาวันนาห์ถามตรง ๆ แบบนักวางแผนเธอก็จำเป็นที่จะต้องยกมือแตะคางของตัวเองพลางทำท่าทางคิดอย่างเอาจริงเอาจัง ในตอนแรกหากมองยังไงมันเหมือนว่าเธอกำลังพยายามชั่งน้ำหนักทางยุทธศาสตร์ แต่ในความเป็นจริงสมองของเอสต้ามีแค่ประโยคที่ลอยวิ่งวนอยู่ในหัวไม่กี่อัน            หนึ่ง คือ เธอคือเอสต้า ไม่ใช่โมนีก้า           สอง คือ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครหน้าไหนนั่งอยู่ตรงไหนบ้าง           สาม คือ คนถามเป็นรุ่นพี่กองร้อยที่ 2 ของ โมนีก้า ไม่ใช่ของเธอ            “ไม่รู้ค่ะ”            คำตอบของเอสต้านั้นถูกปล่อยออกมาจากปากแบบตาใสสุด ๆ น้ำเสียงเรียบแต่ตรงไปตรงมาจนคนฟังอาจจะรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเบา ๆ ด้วยความจริงที่เอสต้าไม่มีอะไรในหัวสมองเลยสักนิด เอสต้ากะพริบตาช้า ๆ แล้วต่อประโยคโดยที่ไม่เว้นช่องให้ใครแทรก “แต่เอาความจริงตอนแรกฉันอยากจะไปคนเดียวอยู่หรอกค่ะ แต่ถ้าต้องมีใครไปเข้าร่วมภารกิจก็ได้มั้งคะ? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเหมาะสม ฉันไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไรค่ะ เพราะวัน ๆ ฉันก็ทำแต่งาน งาน งาน แล้วก็ งาน แล้วก็ออกไปทำภารกิจ แล้วก็กลับมาทำงาน วน ๆ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ จะเจอคนก็ย๊ากกก ยากค่ะ”            คำว่า งาน งาน งาน แล้วก็ งาน ถูกเน้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหย่ายใจแบบที่คนเคยอยู่เวรดึกติดต่อกันหลายวันคงอินด้วยง่าย ๆ เอสต้าพูดจบก็ยิ้มบาง ๆ ส่งให้คุณซาวันนาห์ ท่าทางเหมือนคนที่ยอมรับสภาพว่าชีวิตตัวเองมีแต่ตารางภารกิจจริง ๆ ส่วนในหัวเธอตอนนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง             คือฉันไม่ได้โกหกว่าไม่รู้จักใครเลยนะ เพราะฉันคือเอสต้า ไม่ใช่โมนีก้า ว๊อย ใครเป็นใครยังไม่รู้ตัวเลย ฮืออ ใครก็ได้ เฮลป์มี! ฉันจำหน้าใครไม่ได้สักกะคน!            ทว่าหากมองด้านนอกเอสต้ายังคงนั่งยิ้มสุภาพเหมือนเดิมในขณะที่ในใจบ่นเป็นพายุ ฝ่ามือที่ถือม้วนกระดาษขยับนิดหน่อยเหมือนกำลังหาวิธีเอาตัวรอดจากการถูกโยนคำถามเรื่องแผนการเดินทางใส่กลางวง ซึ่งสำหรับเอสต้าแล้วมันยังห่างจากคำว่าวางแผนไปไกลมาก            ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัสนั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งหินฝั่งวุฒิสมาชิก มือข้างหนึ่งของเขานั้นวางพาดบนพนักเก้าอี้ อีกข้างแตะขอบโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ แสงจากใต้โดมตกกระทบเสี้ยวหน้าคมทำให้เขาดูเคร่งขรึมกว่าปกติ เอสต้ามองผ่านไปแบบคนที่จำหน้าใครไม่ค่อยได้ มีแต่โน้ตตัวโตในหัวว่าคนนิ่ง ๆ ชุดเนี๊ยบ = ฟูสกัส ฝ่ายการเงิน เท่านั้นเอง ชายคนนั้นเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจนพอจะสะท้อนก้องไปทั่วโถง “ตอนนี้พวกเรากำลังเหมือนคลำทางจากคำพยากรณ์กันอยู่ กรีกและโรมต้องร่วมมือ...นั่นแปลว่าตัวแปรในการทำภารกิจครั้งนี้อาจมีชาวสายเลือดกรีกมาร่วมด้วย ซึ่งนั่นอาจหมายถึงธิดาแห่งห้วงน้ำลึก บุตรแห่งผู้ส่งสาร และบุตรแห่งคุณไสย...” เอสต้ามองปากของเขาขยับไปเรื่อย ๆ พยายามถอดเสียงของเขาเข้าหัวเหมือนกำลังฟังอาจารย์สอนวิชาตัวเองที่ไม่ได้อยากจะลงทะเบียนเรียนด้วยซ้ำในมหาวิทยาลัย             “คุณแอนเดอร์สันให้ความเห็นว่าควรเริ่มต้นจากเมืองชิคาโกใช่ไหม ก็มีความเป็นไปได้....แต่หลังจากนั้นล่ะ ผมกำลังสงสัยว่าเราควรหาตัวสามคนนี้ให้เจอเป็นอันดับแรกเพื่อเป็นกุญแจในการไขไปสู่ขั้นตอนต่อไปหรือเปล่า” เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็หันมาทางเอสต้าเต็มตัว สายตาของเขานิ่งมากจนเอสต้ารู้สึกเหมือนโดนเรียกตอบคำถามหน้าชั้นในวิชาที่แม่งไม่ถนัดเลยสักนิดเดียว “คุณบลอสซัม ในฐานะที่คุณได้รับคำพยากรณ์นี้ คุณได้ลองหาข้อมูลในส่วนนี้เพิ่มเติมมาบ้างหรือเปล่าครับ”            ในหัวของเธอแม่งมีแต่คำว่า ยังจะให้หาข้อมูลอะไรอีกละวะ? ในเมื่อคนที่ควรทำการบ้านเรื่องคำพยากรณ์บ้า ๆ นี้คือโมนีก้าไม่ใช่เอสต้า แต่คนที่โดนลากมานั่งประชุมคือเธอ ที่เป็นเอสต้า หญิงสาวเหมือนอยากจะกัดปลายลิ้นตัวเองนิดหน่อยกันไม่ให้หลุดพูดแบบนั้นออกไปต่อหน้าสภาเซเนท             เสียงเคาะโต๊ะเบา ๆ ด้านหน้าเรียกความสนใจของทุกคนกลับไปยังเฮเซล เลเวสก์ ธิดาพลูโตที่นั่งอยู่ใกล้โพเดียม (ทุ่มแม่งเลยดีไหม?) เฮเซลเอนตัวมาข้างหน้า จนปลายนิ้วเคาะกับผิวหินอ่อนเป็นจังหวะช้า ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น “ฉันพอจะตีความได้บ้าง ไม่ทั้งหมดแต่อย่างน้อยก็จุดเริ่มต้น” เอสต้าหันไปมองผู้หญิงผิวเข้มผมดัดสีน้ำตาลนั้นอย่างดูนิ่งและมั่นคงเหมือนเสาหลักประธานค่ำคอในห้องประชุมแห่งนี้เมื่อเธอพูด “นครแห่งแรงลมเป็นฉายาของชิคาโก จุดเริ่มต้นคงเป็นที่นั่น แต่เมื่อพูดถึงอารยธรรมโบราณของสองฝั่งที่ร่วมรากเดียวกันอย่างกรีกและโรมัน.. อาจต้องวนกลับไปที่ยังพื้นที่เก่าแก่.. อาจเป็นกรีซ? แต่เมื่อคำพยากรณ์ที่กล่าวถึงผู้เคราะห์ร้ายอื่นดูเหมือนจะมีโครงที่เกี่ยวข้องกับเวลา บางทีคุณโมนีก้าอาจถูกรอยแยกพากลับไปยังช่วงเวลานั้น”            สายตาของเฮเซลหันกลับมามองเอสต้าจนเธอรู้สึกเหมือนโดนเรียกไปเขียนโครงการใส่มือโดยที่ยังไม่ได้อ่านแม้แต่หัวข้อเลยด้วยซ้ำ เอสต้าส่งยิ้มสุภาพไปให้อีกฝ่ายสักหนึ่งที ทั้งที่ในใจคิดว่าถ้าจะโยนตัวเองลงหลุมกาลเวลาก็คงต้องมีสักคนต้องเซ็นยินยอมหรือเปล่าวะ? อาจจะต้องมีด้วยสิ? เพราะเลสเตอร์ไม่น่าจะยอม            ไม่นานเสียงขยับเก้าอี้หินก็ดังขึ้นจากชั้นบน แฟรงค์ จาง เขาอยู่ในชุดโทก้าของแม่ทัพนั่งหลังตรง มองลงมาที่กลางโถงประชุม สีหน้าของเขานิ่ง แต่น้ำหนักสายตาทำให้เอสต้ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในห้องสอบมากกว่าสภา เธอเคยเห็นเขาจากระยะไกลในฐานะตำนานของค่าย แต่ไม่เคยมีโอกาสคุยตรง ๆ เลยสักครั้งเดียว เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นตามประสาคนที่เคยเป็นแม่ทัพ             “หากกล่าวถึงธิดาแห่งห้วงน้ำลึก ผมนึกถึงคุณเอลิน่า เลทาเนีย ธิดาแห่งเนปจูน อดีตสมาชิกกองร้อยสอง เพื่อนร่วมกองร้อยของคุณบลอสซัม เธอหายไปกลางมหาสมุทรในภารกิจตามหาทองคำจักรพรรดิเมื่อต้นปี ผมคิดว่าเธอคนนั้นอาจเกี่ยวข้องกับภารกิจนี้ไม่มากก็น้อย” ชื่อที่พูดเอ่ยขึ้นทำให้หลายคนในห้องต้องขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่มีน้ำเสียงอื้ออึงนัก เอสต้ารู้สึกว่าบรรยากาศมันเย็นลงนิด ๆ อย่างที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับระบบเครื่องปรับอากาศเลยแม้แต่น้อย เธอเองกลับมีคำหนึ่งขึ้นมาในหัว            ใครวะ?            แม่งลากยาวอยู่ในความทรงจำของโมนีก้าที่รั่วออกมาไม่ทัน ณ จุดนี้ เอสต้าที่ได้ยินชื่อคนหน้าไม่คุ้นอีกคนก็พยักหน้าเหมือนเขาเรื่องทั้งที่ในหัวกำลังอุทานคำหยาบชุดใหญ่  เธอก้มมองม้วนกระดาษในมือมองลายมือของเจ้าของร้านตัวจริงแล้วอยากจะถามว่านี้เอามือหรือเอาส้นตีนเขียนวะเนี้ย เพราะแต่ถอดทีละตัวอักษรก็เเหมือนกับทำเควสย่อยที่ใช้เวลานานเกินควรแล้ว             ฉันไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์หรือโบราณคดีนะโมนีก้า!!            เอสต้าสูดหายใจ เปิดโพยในมือขึ้นอ่านอีกครั้งแล้วตัดสินใจตอบอย่างใจเย็นกว่าที่เคย “เอ่อ จากที่เห็นฉันก็ไม่แน่ใจว่าสามคนนั้นเป็นคนจากฝั่งกรีกหรือเปล่านะคะ อืม.. ธิดาแห่งห้วงน้ำลึกอาจจะสายเลือดเทพสมุทร แต่ฉันไม่เข้าใจคำว่าถูกกลืนในความโกลาหน” เธอเลื่อนสายตาไล่ตัวหนังสือไปบนกระดาษอย่างตั้งใจมากกว่าที่หัวสมองของตัวเองจะตามทัน แต่ปากก็ยังคงเดินหน้าพูดต่อไป “ส่วนบุตรแห่งผู้ส่งสารก็ค่อนข้างชัดเจน ยุคแห่งสามอาณาจักรนั้นฉันเดาว่าอาจจะเป็นสองอย่าง คือยุคสามก๊กของจีน ช่วง ค.ศ.220-280 หรือยุคสามราชอาณาจักรของเกาหลี ประมาณ 57 ปีก่อนคริสตกาล จนถึง ค.ศ.668 หรืออาจจะเป็นยุคสามอาณาจักรของเวียดนามก็ได้นะคะ เพราะตามประวัติศาสตร์เวียดนามมีช่วงที่แผ่นดินถูกแบ่งแยกออกเป็น 3 อาณาจักรช่วงศตวรรษที่ 16-17 หรือจะเป็นยุคเซ็นโกกุของญี่ปุ่น”            เอสต้ารู้สึกได้ว่าหลายสายตาหันมามองเธอแบบพร้อมเพียงกันนั้นแหละถึงนึกออกว่าตัวเองพูดรัวเหมือนไล่ลิสต์สารคดีทางประวัติศาสตร์อยู่กลางสภาเซเนท แต่ไหน ๆ ก็ออกตัวไปแล้ว เอสต้าก็ทำเป็นว่านี้คือแผนการที่วิเคราะห์ไว้ก่อนซึ่งเตรียมมาอย่างดีจาก คุณ บลอส ซัม            และตอนที่ได้ยินคำว่าเอลิน่าอีรกครั้งเธอก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกชั่ววินาทีชิบหายแล้ว เหมือนความทรงจำของโมนีก้าพยายามจะดันตัวขึ้นมาจากก้นสมอง แต่ติดอะไรบางอย่างที่ล็อกไว้เธอเลยเลือกเล่นตามน้ำด้วยคำตอบตรง ๆ “คุณเอลิน่านั้นฉันไม่ทราบเลยค่ะว่าเป็นใคร เคยเห็นแต่ชื่อในกองร้อยที่สองเก่าค่ะ เธอน่าจะหายไปก่อนที่ฉันจะเข้าค่ายจูปิเตอร์ในช่วงวันที่ 6 กันยายนสินะคะ” พูดจบก็พยายามทำหน้าเครียดให้สมกับบทบาท ทั้งที่ในหัวคือคำว่า             กูไม่รู้จักเลยโว้ยยย            คำนั้นกระแทกซ้ำ ๆ ไปมาเหมือนกับชายแก่ในสภาของประเทศไทย ไม่รู้ ๆ ไม่รู้ ๆ             “ข้อสังเกตของท่านจางเรื่องคุณเลทาเนียมีน้ำหนักมากทีเดียวครับ” เสียงของควินตัสจะดังขึ้นอีกครั้งจากแถวที่นั่งของพวกแม่ทัพ เขาขยับตัวนิดเดียวเพื่อเรียกความสนใจจากคนทั้งห้อง เอสต้าจ้องเขาอย่างระมัดระวังเพราะทุกครั้งที่เขาพูด เหมือนจะมีงานเพิ่มขึ้นในอนาคตอันใกล้เสมอ “หากเธอคือธิดาแห่งห้วงน้ำลึกที่ถูกกลืนในความโกลาหลจริง ภารกิจนี้ก็ไม่ใช่แค่การกู้คืนกาลเวลา แต่มันคือการพามรดกของโรมกลับบ้านด้วย”            เขาหยุดพูดชั่วครู่ก่อนพูดต่อ “ผมเห็นด้วยกับคุณฟูสกัสครับว่าชิคาโกคือจุดเริ่มที่ชัดเจนที่สุด แต่สิ่งที่กวนใจผมคือเรื่องบุตรแห่งผู้ส่งสารที่ติดอยู่ในยุคสามอาณาจักร หากนั่นหมายถึงประวัติศาสตร์แถบเอเชียตะวันออก การส่งคนของกองพันเดินทางข้ามทั้งพรมแดนและกาลเวลาไปถึงที่นั่นคงเป็นเรื่องที่ต้องวางแผนกันอย่างรัดกุมที่สุด ส่วนบุตรแห่งคุณไสยในเพลิงแห่งความหวาดระแวง ผมเกรงว่ามันอาจจะสื่อถึงเหตุการณ์เลวร้ายอย่างการล่าแม่มดในอดีต ซึ่งที่นั่นไม่ใช่ที่ที่ใครจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปได้โดยไม่มีการเตรียมตัว”            เอสต้าที่ได้ยินแบบนั้นก็คิดเงียบ ๆ ว่า ถ้าจะให้เธอไปยุคไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ยุคล่าแม่มดจะเป็นบุญกับชีวิตของเธอโคตร ๆ เพราะแค่พกดาบกับกลิ่นไลแลคไปโผล่ผิดที่ผิดเวลา เธอก็คงโดนลากไปมัดไว้กับเสาแล้วก็เผาไฟเป็นอันดับต้น ๆ อยู่ดีแน่ ๆ เลยล่ะ             ควันตัสละสายตาจากม้วนกระดาษแล้วหันมาสบตากับเอสต้าแบบตรง ๆ “คุณบลอสซัมครับ แม้คุณจะบอกว่าไม่รู้จักใครเลย แต่ในฐานะคนรับคำพยากรณ์ โชคชะตาได้ผูกโยงคุณเข้ากับเรื่องนี้แล้ว ผมเชื่อว่ากองพันของเรามีคนเก่ง ๆ มากมายที่พร้อมจะสนับสนุนคุณ”            “แต่การจะคัดเลือกใครไปเสี่ยงชีวิตในรอยแยกของเวลานั้น สภาเซเนทต้องมั่นใจว่าคนกลุ่มนั้นจะมีศักยภาพพอที่จะประสานรอยร้าวของกาลเวลาได้จริง ท่านจางครับ ผมมีความเห็นว่าเราควรเริ่มจากการตรวจสอบรายชื่อสมาชิกที่มีความเชื่อมโยงกับเทพผู้ส่งสารและเทพแห่งเวทมนตร์ในค่ายเราควบคู่ไปกับการหาเบาะแสที่ชิคาโก คุณเห็นด้วยไหมครับ”            เอสต้ามองหน้าคนที่พูดสลับกับเฮเซลแล้วลากสายตากลับมาที่ม้วนกระดาษของตัวเองอีกครั้ง ความรู้สึกตอนนี้เหมือนถูกโยนเข้าไปกลางห้องคอนเฟอเรนซ์ที่ทุกคนคุยกันเรื่องโปรเจกต์ระดับโลก ในขณะที่เธอยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่แผนกไหนกันแน่ ในหัวของเอสต้าเต็มไปด้วยคำถามที่กองพะเนินเทินทึก             ตกลงเธอต้องพาใครกลับมากันแน่ กี่คนกันวะ? 1 คน? 2 คน? หรือ 3 คน หรือทั้งก๊กเลย? แต่พอคิดไปถึงคำว่าข้ามกาลเวลา ข้ามทวีป ข้ามสมดุลของจักรวานเธอก็แค่รู้สึกว่ามันเยอะเกินไปสำหรับรอยหยักในสมองของตัวเองที่มีอยู่อย่างจำกัดเสียเหลือเธอ เอสต้าอ้าปากเล็กน้อยก่อนสุดท้ายจะเลือกปิดมันลงแล้วปล่อยให้ความเงียบตอนแทนทุกอย่าง            “...”            ที่เลือกที่จะเงียบเพราะเธอแม่ง งงโคตร ๆ เลยล่ะในตอนนี้ เอสต้าทำเพียงนั่งนิ่ง ๆ พยายามใช้หัวสมองอันน้อย ๆ ของตัวเองเก็บรายละเอียดทุกคำที่หล่นอยู่กลางห้องประชุมเหมือนกำลังนั่งจดโน๊ตบทสรุปซีรี่ย์ที่เปิดข้ามไปแล้วสามตอน ขออย่างเดียวในใจตอนนี้คือขอให้การประชุมบ้า ๆ นี้จบลงเร็ว ๆ ที จะได้มีเวลาไปนั่งเปิดโพยอ่านอีกรอบว่าจริง ๆ แล้วคำพยากรณ์ของโมนีก้ากำลังจะลากเธอไปตายมุมไหนของโลกกันแน่ <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : ไม่มีอะไรอื่นนอกจากความสัมพันธ์
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">มีต่อ... รอไป 2 ชั่วโมง</div> Relationship Gains ควินตัส แอนเดอร์สันพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แฟรงค์ จางพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) เฮเซล เลเวสก์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัสพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ซาวันนาห์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) </div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 6 วันที่แล้ว

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 01 : ประชุมสภา Part 2
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป
 อาคารสภาเซเนท กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

              เสียงในห้องประชุมยังคงไหลต่อไปไม่หยุด เอสต้ารู้สึกเหมือนสมองตัวเองเริ่มอืดขึ้นเรื่อย ๆ แบบไม่รู้จบ แต่ก็ยังต้องนั่งตัวตรงแกล้งทำหน้าเป็นเซนจูเรี่ยนผู้รับผิดชอบชะตากรรมของโลกอยู่กลางโถงห้องสภาเซเนท               ซาวันนาห์ที่นั่งไม่ห่างจากเธอนักขยับตัวเล็กน้อย เงาของเธอทาบลงบนพื้นหินอ่อนเป็นเส้นเรียบคม เธอยกมือแตะขอบที่นั่งเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งชัดเจนที่สะท้อนทั่วทั้งโถง “ประเด็นที่คุณฟูสกัสยกขึ้นมาเรื่องตัวแปรที่เป็นสายเลือดกรีก ดิฉันค่อนข้างเห็นด้วยในแง่ของความเป็นไปได้ค่ะ” เอสต้านั้นหันไปมองเสียงนั้น หางคิ้วของเธอกระดกขึ้นเล็กน้อยแบบคนที่เริ่มตามบทสนทนาไม่ทันแล้ว แต่ก็ยังพยายามเก็บทุกคำเข้าหัวของตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้              “แต่ดิฉันมองว่าเรายังไม่สามารถฟันธงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าธิดาแห่งห้วงน้ำลึก บุตรแห่งผู้ส่งสาร หรือบุตรแห่งคุณไสย จะต้องเป็นชาวกรีกเสมอไป เพราะคำพยากรณ์ในลักษณะนี้มักมีความย้อนแย้งในตัวเองสูง พวกเขาอาจจะเป็นคนของฝั่งโรมเราทั้งหมดก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น เงื่อนไขการร่วมมือระหว่างกรีกและโรมที่ระบุไว้ในคำทำนาย ก็อาจจะหมายถึงบุคคลอื่นที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อสามคนนี้ค่ะ” นิ้วเรียวของซาวันนาห์เคาะขอบที่นั่งเบา ๆ เป็นจังหวะที่เอสต้าฟังแล้วรู้สึกเหมือนเสียงนาฬิกานับถอยหลังและความไม่เข้าใจอะไรสักนิด              “อย่างไรก็ตาม การที่เราจะมานั่งเสี่ยงคาดเดากันเองท่ามกลางสถานการณ์ที่เวลาบีบคั้นแบบนี้อาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก ดิฉันคิดว่าเพื่อความปลอดภัยและเป็นการเพลย์เซฟให้ครอบคลุมเงื่อนไขของโชคชะตามากที่สุด เราควรพิจารณาพาสายเลือดกรีกที่มีศักยภาพเข้าร่วมภารกิจไปสักคนตั้งแต่เริ่มแรกเลยจะดีกว่าไหมคะ? วิธีนี้จะช่วยลดความเสี่ยงในกรณีที่บุคคลในคำทำนายกลายเป็นชาวโรมันทั้งหมด ซึ่งจะทำให้เราติดหล่มเพราะขาดตัวแปรฝั่งกรีกตามที่ชะตากำหนดไว้ค่ะ” สายตาของซาวันนาห์กวาดไปทั่วห้องประชุม ก่อนจะมาหยุดที่เอสต้าแบบตรง ๆ ทำให้สาวผมแดงรู้สึกเหมือนอยู่ตรงกลางสปอตไลต์โดยไม่ได้สมัครใจ              หญิงสาวผมแดงที่กำลังทำหน้าอึนตอนนี้เธออึนยิ่งกว่าเดิมไปอีก ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเอสต้าดูว่างเปล่าแบบคนที่หัวสมองกำลังประมวลผลเกินกำลัง โอ้ย…ปวดหัว เธอพ่นในหัวอย่างจริงจัง ยิ่งคำของรุ่นพี่ที่ชื่อเหมือนป่าแถวแอฟริกาเธอยิ่งไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ แต่ช่วงสุดท้ายที่พูดก็พอจะจับได้ว่าหมายถึงอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับการเอาคนกรีกไปด้วยสักคน เอสต้ากะพริบตาแล้วพยักหน้าน้อย ๆ คล้ายพยายามจะจดจำทุกอย่างใส่โฟลเดอร์ในหัว              “โอ้ เอาแบบที่มีสายเลือดกรีกไปเลยสินะคะ เพลย์เซฟ?” เอสต้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนเข้าใจ แต่ความจริงในหัวมีคำเดียวคือ              ไม่              แค่คำว่าเพลย์เซฟยังแทบไม่รู้เลยว่ามันหมายถึงเซฟใคร ระหว่างโลกทั้งใบหรือความหัวร้อนของตัวเองด้วยซ้ำ              เสียงทุ้มห้วนของแฟรงค์ดังขึ้นตัดบรรยากาศชั่วครู่ คล้ายย้อนกลับไปเชื่อมกับคำถามเดิมเรื่องเอลิน่า “ใช่ครับ เธอหายตัวไปก่อนที่คุณจะเข้ามาในค่าย” เมื่อได้ยินคำนั้นเอสต้าก็ก้มหน้ามองม้วนกระดาษในมือชั่วขณะหนึ่งที่ว่าง พยายามไล่ชื่อเอลิน่าในหัวแต่ก็มีแต่ช่องว่างทางความทรงจำที่จำไม่เห็นจะได้ เธอจดโน้ตในใจว่า เอลิน่า เลทาเนีย = ธิดาเนปจูน หายตัวกลางทะเล จำหน้าไม่ได้เลยสักนิด              แฟรงค์พูดต่อ น้ำเสียงของอดีตแม่ทัพหนุ่มไม่ดังจนกร้าว แต่หนักแน่นพอจะทำให้โถงทั้งห้องตั้งใจฟัง “ผมเห็นด้วยกับคุณแอนเดอร์สันและคุณซาวันนาห์ พวกเราไม่รู้ว่าสายเลือดแห่งผู้ส่งสารและคุณไสยคือใคร แม้แต่สมมติฐานของผมเรื่องคุณเลทาเนียก็อาจผิดพลาดได้ ทั้งหมดอาจเป็นไปได้ทั้งจูปิเตอร์และฮาล์ฟบลัด บางทีเราควรสำรวจว่ามีชาวกรีกคนไหนบ้างที่อยู่ในนิวโรมและเหมาะสมกับเข้าร่วมภารกิจนี้เพื่อเติมเต็มคำพยากรณ์ให้สมบูรณ์”              เอสต้าขยับตัวเล็กน้อยตามสายตาของแฟรงค์ที่เปลี่ยนทิศไป เธอมองตามอย่างงง ๆ เมื่อเห็นแฟรงค์หันไปทางครึ่งอสุรกายสองคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ทันใดสายตาของบุตรแห่งมาร์สก็สบไปยังครึ่งอสุรกายทั้งสองที่อยู่ในห้องประชุม เขายิ้มน้อย ๆ ให้แก่ แอสเทอเรี่ยน อดีตมิโนทอร์ และ อารีเอล ซึ่งเป็นเอมปูซา มีความเกี่ยวข้องกับเทพีเฮคาทีแห่งกรีก “ไม่ทราบว่าหนึ่งในพวกคุณจะให้เกียรติเป็นอาสาเข้าร่วมภารกิจในครั้งนี้ได้หรือไม่ครับ คุณแอสเทอเรี่ยน คุณอาริเอล”               หน้าของเอสต้าเหมือนทำหน้าเอ๋อวนไปอีกทันที หัวสมองเหมือนหยุดโหลดชั่วครู่ หืม? ลูกครึ่งอสุรกายมีสายเลือดของกรีกหรอ? ที่ชื่อแอสเทอเรี่ยนเป็นอดีตมิโนทอร์นั่นเธอไม่รู้จักเลยสักนิด แต่พี่อาริเอลเนี่ย เธอรู้จักแน่นอน เพราะเคยอยู่กองร้อยเดียวกันก่อนที่พี่สาวแกจะไปอยู่กองร้อยสำรอง เธอหันไปมองเอมปูซ่าผมบลอนด์ตาแดงที่นั่งอยู่ไม่ไกล ทำตาเลิ่กลั่กใส่แบบตั้งใจเกินเหตุ สายตาล็อกแลกล่องลายชัดเจนว่า               คุณพี่เสนอไหมมม หนูปวดหัวแล้ววว พี่สาวมากับป๋มทีย์! เรียกว่าส่งตรงไปหาอาริเอลโดยไม่ผ่านล่ามเลยสักนิด              ในหัวเอสต้านั้นบ่นยาวเป็นเรียงความเต็มสามหน้ากระดาษ ทำไมน่ะหรอ เพราะว่าคุณแอสเทอเรี่ยนตรงนั้น ดูยังไงก็เด็กเกินสำหรับภาพในหัวเอสต้า เธอไม่อยากต้องมานั่งคุมเควสที่ฟีลเหมือนอุ้มลูกไปผจญภัยตั้งแต่นังโมนีก้ามันอายุแค่สิบห้า นี่มันไม่ใช่ยุคโบราณสักหน่อยที่ใคร ๆ ก็แต่งงานมีลูกตั้งแต่วัยรุ่น              อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค              เอสต้าแผดเสียงโวยวายอยู่ในหัวแบบไร้เสียงจริงจัง แต่ใบหน้ากลับนิ่งสนิท ริมฝีปากเพียงคลี่ยิ้มสุภาพแบบเซนจูเรียนตัวอย่าง ทั้งที่ข้างในคือพายุคำด่ากับความวุ่นวายที่ไม่มีใครในห้องประชุมได้ยินเลยสักคน              ในขณะเดียวกัน เสียงฮือเบา ๆ ในโถงประชุมก็เริ่มบางลงอีกครั้งเมื่อความสนใจของทุกคนหันกลับไปที่แถวหน้าของบัลลังก์หินอ่อน เอสต้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนจ้องจากหลายทิศทางอย่างไม่ทันตั้งตัว ทั้งจากสายตาของเซเนเตอร์ที่นั่งอยู่สูงขึ้นไปและจากคนในกองร้อยเดียวกันเอง เธอพยายามที่จะหายใจเข้าลึก ๆ พยายามไม่ทำหน้าเบลอเกินไป แม้ในหัวจะรู้สึกเหมือนคอมกำลังขึ้นจอฟ้า Blue Screen of The Death              ควินตัสที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักขยับตัวเล็กน้อย เอสต้ามองผ่านหางตา เห็นอีกฝ่ายสบมองม้วนกระดาษคำพยากรณ์กับสีหน้าแบบคนที่กำลังจะเริ่มปวดหัวระยะยาว ก่อนที่เขาจะเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงชัดไปทั่วห้อง “ผมเห็นด้วยกับท่านจางครับ การที่คุณอารีเอลหรือคุณแอสเทอเรี่ยนจะร่วมเดินทางไปด้วยอาจเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้คำพยากรณ์สมบูรณ์”              คำนั้นของควินตัสทำให้เอสต้าลอบกะพริบตาปริบ ๆ เขาเรียกชื่ออารีเอลกับแอสเทอเรี่ยนอีกแล้ว ชัดเจนว่าในหัวคนบนบัลลังก์เริ่มล็อกรายชื่อทีมผจญภัยมากกว่าที่เธอเข้าใจเสียอีก               “แต่ถ้าเราจะมุ่งหน้าสู่ยุคล่าแม่มดจริง ๆ เราคงต้องคิดเผื่อเรื่องการเตรียมเครื่องแต่งกายและยุทโธปกรณ์ที่แนบเนียนด้วยครับ เพราะขอบเขตของมันกว้างและอันตรายเกินกว่าจะสวมเสื้อค่ายเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในกลุ่มฝูงชนที่กำลังคลั่งศรัทธาได้ คุณอารีเอลครับ คุณพอจะมีความเห็นในเรื่องนี้ไหมในฐานะที่คุณอาจต้องรับศึกหนักหากต้องเผชิญกับความหวาดระแวงในยุคสมัยนั้น รวมถึงพวกเราต้องคำนึงถึงคนอื่น ๆ ในคำพยากรณ์ที่อาจจะกำลังรอความช่วยเหลืออยู่ด้วย”              ในตอนนี้เอสต้ารู้สึกได้ว่าทั้งห้องกำลังรอฟังคำตอบจากคนที่ถูกเรียกชื่อ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อร่างสูงโปร่งของเอมปูซ่าผมสีเปลวไฟก้าวออกมาจากมุมที่เธอนั่งอยู่              “เช่นนั้นขออนุญาตนะคะ”              อาริเอลเดินออกมาข้างหน้า แสงจากช่องโดมด้านบนสะท้อนลงบนผมสีทองแดงที่ดูเหมือนเปลวไฟจริง ๆ ดวงตาสีแดงของเธอหันมามองทางเอสต้าเพียงแวบเดียว และเอสต้าก็อ่านได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายคงเห็นสายตาล็อกแล็กของเธอมานานแล้ว “ฉันอาริเอล เป็นเอมพูชาสังกัดกองร้อยสำรองค่ะ ในฐานะที่เป็นเผ่าเอมพูชาผู้เกี่ยวข้องกับเทพีเฮคาที ซึ่งเป็นเทพีของฝั่งกรีกแล้ว เราก็พร้อมอาสาร่วมภารกิจนี้ด้วยค่ะ“              เอสต้าหายใจออกเบา ๆ ในหัวดังคำว่า ดีมากค่ะพี่สาว ช่วยเซนจูเรี่ยนเบลอ ๆ คนนี้ที              เสียงหายใจหนัก ๆ ด้านข้างดังกดบรรยากาศให้แน่นขึ้นจนเอสต้าต้องเหลียวไปมอง ร่างใหญ่ของแอสเทอเรี่ยนยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวที่ดูเล็กเกินตัวเขาจนน่าสงสาร ทุกครั้งที่เขาขยับเก้าอี้ก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดจนคนทั้งบล็อกต้องเหลือบตามอง แต่คราวนี้เจ้าตัวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและเอ่ยเสียงทุ้มต่ำที่เหมือนมาจากในอกมากกว่าจากปาก "คำพยากรณ์ต้องการสายเลือดกรีก และข้าคือผลผลิตจากความพิโรธของเทพเจ้ากรีกที่มีต่อกษัตริย์มนุษย์ ในนามของบุตรแห่งพาสิฟาเอและสายสัมพันธ์แห่งบรรพชนที่มีต่อโพไซดอนคงนั่งเฉยอยู่ในนิวโรมขณะที่โชคชะตากำลังเรียกหาไม่ได้"              เอสต้าอดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าเอาเสียงแบบนี้ไปทำพากย์หนังสยองขวัญ คงไม่ต้องใส่เอฟเฟกต์เพิ่มแล้ว แอสเทอเรี่ยนหยุดไปสั้น ๆ ก่อนจะพยักหน้าเหมือนยืนยันกับตัวเอง “ข้าแอสเทอเรียน ขออาสาเข้าร่วมภารกิจนี้” โอเค ตอนนี้จากเดิมที่เอสต้ารู้แค่ต้องออกไปเดินทางไกล เธอมีทีมร่างสมมุติในหัวเพิ่มมาแล้วสองคนคือเอมปูซ่าที่มีหัวเป็นไฟเดินได้กับมิโนทอร์เวอร์ชันรีแบรนด์ ซึ่ง…ก็ยังไม่ได้ช่วยให้ปวดหัวน้อยลงเท่าไร              เฮเซลที่นั่งนิ่งไปครู่ใหญ่พลันขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง เสียงขยับผ้าทอก้ากับรองเท้ากระทบพื้นทำให้หลายคนหันไปมองโดยอัตโนมัติ เอสต้าก็เช่นกัน เธอจับสายตาคนเป็นธิดาพลูโตที่เต็มไปด้วยความลังเลแปลก ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะสูดลมหายใจแล้วพูดออกมา "ฉันขออนุญาตแทรกนะคะ คุณโมนีก้า นี่อาจเป็นความคิดเห็นที่สุดโต่งไปบ้างแต่ว่า.. หากคิดถึงความผันผวนของเวลา และหากโอกาสการย้อนเวลากลับไปนั้นเป็นจริง บุตรแห่งจ้าวอัสนีที่เราทราบถึงตัวตนนั้นมีอยู่แค่คนเดียว"              "เจสัน เกรซ"  ชื่อที่ตามมาทำให้บรรยากาศในโถงหนักลงทันที              เอสต้ากะพริบตาปริบ ๆ ในหัวคือคำว่า ใครวะ? ดังขึ้นอย่างชัดเจน คำว่า เจสัน สะกิดบางอย่างในหัวเอสต้า เธอรู้สึกคิ้วตัวเองขยับโดยอัตโนมัติ ชื่อคุ้น ๆ ที่เคยโผล่ในบทพูดของเลสเตอร์บางครั้งแต่เธอไม่เคยสนใจลึกกว่านั้น แต่ไม่เคยนึกว่าจะมาผูกโยงเข้าคำพยากรณ์ของตัวเองแบบนี้               เฮเซลพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้ว่ามาจากแผลเก่าในใจมากกว่าจากตำราประวัติศาสตร์ธรรมดา “มีความเป็นไปได้สูงมากว่าคุณอาจได้ย้อนเวลากลับไปในตอนที่เขายังมีชีวิต ... และถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็มีข้อห้ามแค่เพียงข้อเดียว คือห้ามบอกเขาเรื่องอนาคต ไม่ว่าจะเรื่องที่มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมายหรือแม้แต่เรื่องที่เขา...ตาย" คำว่าตายลอยวนในหัวเอสต้าเหมือนตัวหนา เธอขยับนิ้วที่กำม้วนกระดาษแน่นขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว               เสียงของเฮเซลอ่อนลงเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมานิ่งชัดอีกครั้ง "ฉันเคยเห็นรูปแบบคำพยากรณ์ที่เล่นกับเวลา เกินครึ่งมักพาผู้ทำภารกิจทะลุไปทะลุมา หลายคนพลาดกับกฏแห่งโชคชะตาด้วยความพยายามบิดเบือนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นและนั่น.. เป็นฝันร้ายสุด ๆ"              "ในช่วงเวลาความสัมพันธ์ของกรีกกับโรมันยังไม่แน่นแฟ้น มีข้อพิพาทและความเข้าใจผิดมากมาย ฉันรู้ว่ามันยาก... การต้องเดินทางไปในที่ที่ไม่รู้จักและเจอคนที่เรารู้ว่าจุดจบเลวร้ายแต่ไม่สามารถช่วยเขาได้ แต่จงจำไว้ว่าโชคชะตาอาจเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่การกระทำของพวกคุณในตอนนี้จะกำหนดว่าโลกจะมีวันพรุ่งนี้หรือไม่"              "ถ้าคุณเจอเจสันจริงๆ... ฝากบอกเขาด้วยว่าชาวโรมันภูมิใจในตัวเขาเสมอ การที่คำพยากรณ์ย้ำเรื่องนี้ แปลว่าความขัดแย้ง คือจุดอ่อน คุณอาจจะไปเจอสถานการณ์ที่บีบให้เลือกข้าง หรือเกิดความไม่ไว้ใจกันระหว่างคนในอดีตกับคนจากอนาคต แต่จงจำไว้ว่า... เจสัน เกรซ คือเพื่อนที่ดีที่สุดและผู้นำที่เก่งกาจที่สุดคนหนึ่งที่ฉันเคยรู้จัก ถ้าเจอเขา... ให้เชื่อใจเขา เหมือนที่พวกเราเชื่อใจ และทำงานร่วมกับเขาให้ได้ นั่นคือหนทางเดียวที่จะรอด"              ห้องประชุมเงียบลงคล้ายทุกคนกำลังเคารพชื่อที่เพิ่งถูกกล่าวขึ้นมา ยกเว้นเอสต้าที่ในหัวไม่ได้มีอะไรสูงส่งขนาดนั้น นอกจากเครื่องหมายคำถามจำนวนมากเรียงกันเป็นพาเหรด เอสต้าทำหน้างงจัด ๆ ในตอนนี้              ใครวะ เจสัน เกรซ??... ไอ้เหี้ยนั้นมันอยู่ยุคสามก๊กหรอ? หรืออยู่ยุคล่าแม่มด? แก่โคตร!!              คำถามนั้นดังในหัวอีกครั้ง เธอเหลือบตามองเฮเซล เหมือนเคยได้ยินชื่อจากเลสเตอร์อยู่นะ? แล้วทำไมคนนั้นถึงรู้ว่าเป็นเจสัน เกรซอ่ะ?… ความคิดไหลเร็วกว่าอารมณ์ที่เธอควบคุมได้ สุดท้ายเธอก็เลิกคิ้วแล้วถามออกไปตรง ๆ ตามสไตล์ “หืม?....แล้วทำไมคุณรู้ว่าเป็นเจสัน เกรซอ่ะ? เค้าเป็นลูกจูปิเตอร์ไม่ใช่หรอ?” น้ำเสียงเอสต้าเต็มไปด้วยความงงงวยแบบไม่พยายามปิดบังด้วยซ้ำ ทำไมภารกิจของเธออยู่ ๆ ถึงต้องไปลากคนที่ตายไปแล้วเข้ามาเกี่ยวด้วย แล้วบนม้วนกระดาษมันระบุตรงไหนว่า บุตรแห่งจ้าวอัสนี ต้องเป็นคนคนนี้ ไม่ใช่ใครอีกคนในสายซุสหรือจูปิเตอร์              “อ๊า....อืม....มั้งคะ?” เธอหลุดเสียงครางรับส่งไปแบบไม่มั่นใจนัก ก่อนจะยิ้มเก้อ ๆ เล็กน้อยเพราะตัวเองก็ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมสถานการณ์ถึงไหลไปทางนั้น “เค้าไว้ใจได้หรอคะ? ขอโทษนะ พอดีว่าฉันไว้ใจคนยากสุด ๆ อ่ะค่ะ”              คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเท่าที่เธอเป็น เอสต้าพ่นลมหายใจเบา ๆ ทั้งจากความเครียดและความหงุดหงิดในอก เธอไม่ชอบเลยที่อยู่ ๆ มีใครบางคนบอกให้ไปเชื่อใจ คนที่เธอไม่เคยเจอหน้า ไม่รู้แม้กระทั่งน้ำเสียงจริง ๆ เป็นอย่างไร แค่คนทั้งห้องรักและเคารพเขา ก็ไม่ได้แปลว่าเธอต้องรู้สึกแบบเดียวกัน              เขาดีกับคุณ ก็ไม่ได้แปลว่าจะดีกับฉันไหมล่ะ?              ในหัวของเอสต้าบ่นยาวเป็นชุด รู้สึกเหมือนโดนจับวางลงบนรางรถไฟโดยที่คนอื่นยืนคุยกันอยู่บนสะพานด้านบน ทุกประโยคที่บอกให้ เชื่อใจ กับ ทำงานร่วมกันให้ได้ ฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่าคำขอ เธอไม่ชอบเลยสักนิด แต่ก็ยังต้องนั่งนิ่ง ทำหน้าเป็นเซนจูเรียนตัวอย่างในขณะที่ข้างในกำลังด่าแทบทุกคนที่อยู่ตรงนี้ไปพร้อม ๆ กันอย่างดุเดือดเงียบ ๆ อยู่คนเดียว              ในจังหวะนั้นเอง อาริเอลก็หันไปทางเฮเซลเล็กน้อย “เราขอแทรกสักครู่นะคะคุณเฮเซล เราคิดว่ามันยังเร็วไปนะคะที่จะตัดสินใจว่าบุตรแห่งจ้าวอัสนีเป็นคุณเจสันน่ะ เรายังไม่ชัวร์ด้วยซ้ำว่าเขาคนนี้เป็นคนของฝั่งเราหรือคนของฝั่งกรีกนะคะ”              และแฟรงค์จางก็เริ่มพูดทันทีต่อมาว่า "คุณยังไม่จำเป็นต้องเชื่อคำพูดของคุณเฮเ—...เลเวสก์ทุกคำก็ได้ แต่หากบุตรแห่งสายฟ้าคนนั้นคือ เจสัน เกรซ ผมก็อยากให้คุณเชื่อใจเขาในช่วงเวลาที่ยากลำบากในภารกิ—"              ทันใดนั้น ก่อนที่ใครจะทันตอบคำถามของเอสต้าได้ บรรยากาศในโถงสภาที่เมื่อครู่ยังตึงเครียดแต่พอควบคุมได้กลับเหมือนโดนมือมองไม่เห็นบิดให้ผิดรูป แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านช่องวงกลมเหนือศีรษะเปลี่ยนจากสีทองอุ่น ๆ เป็นโทนทองเข้มจัดจนชวนให้นึกถึงเลือดเก่า ๆ ที่แห้งกรังบนเหล็กของดาบ อากาศในตอนนั้นสั่นสะเทือนวูบเดียวเหมือนมีแรงกดทับจากทุกทิศ พื้นหินอ่อนใต้เท้าของทุกคนนั้นสั่นระริกอ่อนไหวจนบางคนต้องยกมือป้องหูและเกร็งตัวรับแรงสั่น เอสต้าชะงักไปทั้งตัว ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้างขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อหมอกบางสีคล้ายก๊าซจักรวาลผุดขึ้นกลางห้องแล้วบิดตัวเป็นวง พันกันเป็นกระแสหมุนวน ก่อนจะก่อตัวเป็นร่างของเทพเจ้าที่เธอเคยเห็นในนิมิตมากกว่าต่อหน้า              อิออน?              ภาพตรงหน้าดูไม่เหมือนเทพเจ้าที่นั่งจิบเอสเปรสโซอยู่บนกาแล็กซี่สวย ๆ เลยสักนิด ใบหน้าของอิออนบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน เส้นเลือดตรงขมับปูดขึ้นอย่างน่ากลัว เหมือนร่างทั้งร่างกำลังถูกฉีกจากด้านใน แสงสีทองหม่น ๆ ไหลวนอยู่ใต้ผิวเขาเหมือนของเหลวมีชีวิตที่อยากหนีออกมาให้ได้ เสียงคำรามต่ำ ๆ ดังขึ้นก่อนจะแผดก้องไปทั้งโถงอย่างจู่โจมประสาทหู เป็นห้าวินาทีที่เอสต้ารู้สึกว่ามันยาวเกือบเท่าหนึ่งเทอมเรียนคณิต              "ฟังให้ดี เหล่าบุตรแห่งโรม! ข้า... ข้ากำลังจะรั้งมันไว้ไม่ไหว!" เสียงของอิออนสะบัดแตกเป็นชั้น ๆ คล้ายมีเสียงเก่าจากอดีตนับพันปีซ้อนทับกันอยู่ "โครนอสไม่ได้แค่ตื่นขึ้น... แต่มันกำลังเรียกหา! พลังส่วนหนึ่งของข้ากำลังดิ้นรนจะกลับไปหาเจ้าของเดิมของมัน แผนการใหญ่ที่ถูกถักทอในเงามืดกำลังจะสมบูรณ์... หากพวกเจ้าไม่หยุดยั้งตอนนี้ แม้แต่กาลเวลาก็จะไม่อยู่ข้างพวกเจ้าอีกต่อไป!"              คลื่นพลังที่แผ่ออกมาจากตัวเขากระแทกใส่โถงเหมือนระเบิดเงียบ แจกันหินอ่อน แท่นวางเทียน และข้าวของบนชั้นหินสั่นระรัว เอสต้ารู้สึกเหมือนกระดูกในหูตัวเองสั่นตามไปด้วย ร่างสูงของอิออนทรุดเข่าลงข้างหนึ่งแล้วหอบหนัก เสียงหายใจฝืด ๆ ดังไปทั้งโถงเหมือนเวลาเปิดไมค์ใกล้ลำคอเกินไป เขาดูเหมือนกำลังรวบอะไรบางอย่างกลับเข้าตัว พยายามกดเวลาที่กำลังดิ้นจะหลุดออกไป ให้ไม่ไหลกลับไปหาโครนอส ก่อนที่ภาพนั้นจะค่อย ๆ ซีดจางสลายกลับไปยังที่ของเขา ปล่อยให้แสงในโถงค่อย ๆ คืนสภาพเดิม แต่ความรู้สึกไม่ปกติยังค้างอยู่ในอกทุกคน              "เทพอิออน... เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับโครนอสงั้นเหรอ" เสียงทุ้มของแฟรงค์ดังขึ้นแถวหน้า เอสต้ามองเห็นมือของเขาที่จับพนักเก้าอี้แน่นกว่าเดิม เห็นเส้นเลือดตามแขนโป่งนิด ๆ ผ่านผ้าทอก้า แต่ไม่จำเป็นต้องอ่านใจก็รู้ว่าคนทั้งโถงเพิ่งโดนคำว่าโครนอสฟาดหน้าเข้าเต็ม ๆ               ลูซิอุสที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันหันมากวาดตามองห้องประชุมอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาไม่ได้พ่นความคิดออกมาให้ใครเห็นมากนัก แต่เสียงที่พูดออกมาก็พอจะบอกได้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่กับเทพอิออนกระทบเขาไม่น้อย "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" คำหลุดเบา ๆ แบบคนที่คุมอารมณ์ได้แต่ก็ไม่พอจะทำให้ทุกอย่างดูปกติ จากนั้นเขาก็ปล่อยคำถามที่หนักขึ้นกว่าเดิมออกมา              "โครนอส...ไททันตนนั้นกำลังจะกลับมา?"              สำหรับเอสต้า ความช็อกไม่ใช่แค่กับคำพูดของเทพเวลา แต่คือวิธีที่ตัวเองตอบสนอง ดวงตาสีเทาเงินของเธอเหลือบขึ้นมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของอิออนโดยไม่ทันตั้งตัว แวบหนึ่งเหมือนม่านบาง ๆ ในตาเธอถูกฉีกออก แสงสีทองอ่อน ๆ ผุดขึ้นจากก้นบึ้งของช่องว่างตรงนั้น ลามเข้ารูปม่านตาที่มีแสงอ่อน ๆ เหมือนหมึกสีทองหยดลงในน้ำนัยน์ตาสีเทา "...." เสียงในห้องเริ่มเบลอไปชั่วขณะ ไม่ใช่เพราะหูดับ แต่เพราะอย่างอื่นดังขึ้นแทน อารมณ์ของคนทั้งโถงที่ถาโถมเข้ามาอย่างเสียมารยาท ทั้งความตื่นกลัว ความตระหนก ความคาดหวัง ความสูญเสียเก่า ๆ ที่ถูกชื่อบางชื่อดึงขึ้นมาจากก้นบ่อ ทุกอย่างสาดเข้ามาในหัวเธอจนแทบแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นของใคร              เนตรแห่งฟีบี้ของโมนีก้า ที่ตอนนี้อยู่ในมือเอสต้า ตื่นขึ้นเต็มตัว แน่นอนว่าไม่ได้ถามความสมัครใจของเธอก่อน พลังที่ได้รับจากไททันโฟเอเบเหมือนเปิดฟิลเตอร์ความจริงใจของคนทั้งห้องรวมถึงเทพอิออนก็ด้วย มันเผยให้เห็นเจตนาที่ซ่อนอยู่ใต้สีหน้าที่พยายามนิ่ง พลังป้องกันในตัวที่เหมือนเกราะสะท้อนแสงก็เริ่มหนาขึ้นตามสัญชาตญาณ ปัดแรงกดดันบางอย่างออกจากจิตใจเธอแล้วดีดความหนักหน่วงกลับไปหาต้นตอที่พยายามบีบให้เธอเชื่อหรือหวั่นไหว              เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกลืนน้ำลายลงคอหรือหายใจแรงกว่าปกติ เธอไม่เคยเห็นเทพจุติแบบเกือบระเบิดลงต่อหน้าแบบนี้มาก่อน พลังนั้นเหมือนเปิดเองเมื่อเธอมองเห็นความเจ็บปวดของเทพเจ้า ความทรมาน ความกลัว แม้แต่ความไม่มั่นคงของอิออนที่พยายามปกป้องบางอย่าง              เอสต้าหลับตาปี๋ พยายามเค้นสติกลับมา เธอดึงหายใจเข้าแรง ๆ พยายามกดแสงสีทองนั้นให้มืดลงอีกครั้ง เพราะทั้งเธอและโมนีก้าไม่เคยควบคุมของแบบนี้ได้จริงจังสักที เวลาเปิดมันจะเป็นฝ่ายเลือกเปิดเองเสมอ ไม่ใช่เธอ เอสต้าเลือกจะเงียบ ปล่อยให้ผู้ใหญ่บนบัลลังก์จัดการกันไปก่อน อย่างน้อยปากของเธอก็ยังควบคุมได้ดีกว่าดวงตาบ้า ๆ นี่ ลองให้คนอื่นมารับรู้อารมณ์ของทั้งห้องแบบเธอดูบ้างไหมล่ะ              สนุกมากมั้ง รับรองว่าปวดหัวแทบอ้วก              มันไม่ใช่ภาพที่สวยงามเลย มันคือการรับรู้อารมณ์ของคนอื่นที่กระแทกเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต และมันทำให้หัวเธอปวดตุบ ๆ              เอสต้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมองไปรอบห้องแล้วพบแต่ความตื่นตัว ความตกใจ และร่องรอยของความหวาดหวั่นที่แม้คนแข็งแกร่งแค่ไหนก็ซ่อนออกมาไม่มิด แต่เธอห้ามตัวเองไม่ให้วิเคราะห์อะไรจากมันมากไปกว่านี้ เธอเจอมามากพอแล้วกับการที่เนตรทองทำให้หัวเธอเจ็บเหมือนโดนคอนแทคเลนส์ที่แสบที่สุดในจักรวาล เอสต้าเลือกการเงียบเป็นเกราะ เธอไม่อยากสะท้อนอารมณ์ของใครทั้งนั้น เธอไม่อยากรู้ว่าใครกำลังกลัวตาย ใครกำลังกังวลว่าโลกจะพัง ใครกำลังรู้สึกผิดหรือรู้สึกสิ้นหวัง เธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) อ่ะ เอฟเฟ็คน่าจะยังอยู่นะเลยใส่มา
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">มีต่ออีกแล้ว... รอไป 2 ชั่วโมง</div> Relationship Gains ควินตัส แอนเดอร์สันพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แฟรงค์ จางพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) เฮเซล เลเวสก์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัสพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ซาวันนาห์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แอสเทอเรี่ยน (มิโนทอร์)พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) อาริเอล (เอมปูซา)พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) </div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 6 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-12-22 16:03 

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 01 : ประชุมสภา Part 3
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป
 อาคารสภาเซเนท กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

            สายตาเอสต้าหันไปจับที่แอสเทอเรี่ยนตรงมุมโถง อสุรกายตัวน้อยที่อาสาไปด้วยเมื่อครู่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ที่ดูกำลังจะไม่พังเพราะน้ำหนักตัว เธอมองเขาอยู่นานกว่าปกติ มองจนเห็นเส้นขอบความดื้อและความซื่อผสมกันในท่าทาง เท่าที่รู้จักเขาแบบผ่าน ๆ เธอจัดเขาใส่ช่องเด็กในหัวมานานแล้ว และตอนนี้หัวข้อในหัวเธอคือ             ไม่อยากให้เด็กคนนี้ไปเลยว่ะ            เอสต้าพยายามคิดหาประโยคที่ฟังไม่ดูลดทอนเขาเป็นเด็ก (แน่นอนว่าเธอเข้าใจผิด) แต่ก็ยังไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน เธออยากพูดอะไรดี ๆ บางอย่าง เตือน หรือห้ามปรามในแบบที่ไม่ทำให้เขารู้สึกถูกมองแคลน แต่สมองที่ไม่ค่อยเป็นระบบของเธอยังประมวลไม่ได้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี            ก่อนที่เธอจะทันตั้งหลัก ยาสมินเดินเข้ามาจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ "ขออภัยด้วยสำหรับการประชุม ทุกท่านประชุมกันต่อเถอะ"            สัมผัสจากการทรุดตัวลงนั่งข้างกายของยาสมินช่วยดึงสติของควินตัสให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง ความรู้สึกกดดันจากการเป็นผู้นำเพียงลำพังดูจะทุเลาลงไปบ้างเมื่อมีคู่หูมาช่วยแชร์ความแข็งกระด้างของเก้าอี้หินอ่อนตัวนี้ เขาเหลือบมองเพื่อนร่วมตำแหน่งครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้ถึงการมาถึงของคุณอาเดนพลางลอบพ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยความเครียดออกมาเบา ๆ             "มาได้จังหวะพอดีเลยครับ ตอนนี้สภากำลังจะเดือดได้ที่เหมือนสเต็กบนเตาเลยทีเดียว"             น้ำเสียงและท่าทีเรียบง่ายนั้นไม่ได้ช่วยลดความตึงเครียดในห้องมากนัก แต่อย่างน้อยมันเตือนให้ทุกคนกลับมามีสติ เอสต้าหันมองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนดึงสายตากลับไปที่ม้วนคำพยากรณ์ซึ่งเธออยากเอาไปเผาทิ้งมากกว่าพยายามอ่านมันอีกรอบ             แรงสั่นสะเทือนจากเหตุการณ์เมื่อครู่ยังไม่ทันจาง ควินตัสก็เป็นคนต่อความคิดขึ้นมา แม้เอสต้าจะไม่ได้สนใจว่าหน้าตาเขาเป็นยังไงในตอนนั้น แต่เสียงของเขาที่ดังขึ้นพร้อมลมหายใจสะอึกเล็กน้อยบ่งบอกชัดว่าเขาเองก็เพิ่งผ่านความช็อกมา "ขอบคุณในความกล้าหาญของคุณทั้งสองคนครับ คุณอาริเอล คุณแอสเทอเรียน การมีพวกคุณร่วมทีมจะช่วยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในคำพยากรณ์ได้อย่างดีเยี่ยม" เขาหันกลับมามองเอสต้าอีกครั้งจนเธอรู้สึกเหมือนโดนจับโปะบทบาทที่เธอไม่ได้อยากรับตั้งแต่แรก            "ผมเข้าใจว่ามันยากที่จะเชื่อใจคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนครับคุณบลอสซัม แต่ในประวัติศาสตร์ของค่ายจูปิเตอร์ ชื่อของเจสัน เกรซ คือสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์และการเสียสละ หากโชคชะตาเล่นตลกจนพาคุณไปพบกับเขาจริงๆ ผมอยากให้คุณจำคำของท่านเลเวสก์ไว้ให้มั่น เพราะเขาอาจเป็นคนที่จะพาคุณรอดชีวิตกลับมาได้"            เอสต้าฟังแต่ไม่รับ ประโยคพวกนั้นมันฟังเหมือน ‘เชื่อเถอะ อย่าเถียง’ มากกว่า ‘ลองพิจารณาดู’            "ส่วนเรื่องที่เทพอิออนเพิ่งเตือนเราเกี่ยวกับโครนอสและรอยแยกที่กำลังจะรั้งไว้ไม่ไหว"            เมื่อเขาพูดต่อเกี่ยวกับโครนอส รอยแยก และสภาที่กำลังร้อนเหมือนสเต็กถูกย่าง เอสต้าก็ได้แต่หายใจเข้าลึก ๆ พยายามไม่ให้ตัวเองเผลอพูดอะไรหลุดไปแบบประชดประชัน เพราะตอนนี้เธอเหนื่อยทั้งหัว ทั้งตา ทั้งใจ            ในหัวของเอสต้าตอนนี้มีเพียงคำเดียว ให้มันจบได้ไหม? เพราะถ้าเทพถึงขั้นโผล่มาฟาดงวงฟาดงาโผล่มาเตือนแบบนี้ แล้วสภายังเดินเรื่องกันราวกับกำลังเลือกเมนูบนเครื่องบิน เธอคงบ้าไปก่อนที่คำพยากรณ์จะพาเธอทะลุมิติเวลาเสียอีก            ยาสมินนั่งนิ่งฟังอยู่เมื่อครู่เธอเก็บจิ๊กซอว์เท่าที่ตามทันจากการประชุมที่เหมือนโยนข้อมูลใส่หัวทุกคนแบบสไลด์รัว ๆ พอเห็นว่าเรื่องรายชื่อคนไปภารกิจเริ่มจับเค้าได้ เธอก็หมุนตัวหันมาทางเด็กสาวผมแดงที่นั่งนิ่งกอดม้วนกระดาษเอาไว้ราวกับมันคือกระบองไฟฉุกเฉินชิ้นสุดท้ายในห้องประชุมที่กำลังไหม้ไปด้วยความไม่เข้าใจอะไรเลย             "จากตัวเลือกทั้ง 2 คนนั้น คุณโมนีก้าคิดว่าอย่างไรบ้าง" คำถามนั้นพุ่งมาตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม เอสต้าซึ่งตอนนี้สวมคราบโมนีก้าอยู่ถึงกับค้างไปวินาทีหนึ่ง สมองที่ล้าอยู่แล้วเหมือนหมุนฟรี เหมือน CPU ค้างแล้วขึ้นหน้าจอฟ้า ก่อนที่ยาสมินจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ชัดเจนว่ามีทิศทางในใจอยู่แล้ว "แต่หากถามเรา อยากให้เป็นอาริเอลเสียมากกว่า" ในฐานะแม่ทัพ ยาสมินพูดเหมือนกำลังเลือกตัวลงสนามรบ ไม่ใช่กำลังถามเด็กอายุ 15 อยู่ว่าจะเอาเพื่อนไปติวเลขด้วยกันคนไหน            ด้านเอสต้า…เธอนั่งอึนไปอีกรอบ เอ๊ะ? เมื่อกี้ว่าไงนะ? หมายความว่าไง? สองคน? หนึ่งคน? ต้องไปทั้งคู่? หรือเลือกได้คนเดียว? สมองเธอวิ่งวนเหมือนคนเปิดแท็บเบราว์เซอร์ไว้สิบแปดหน้าแล้วลืมว่าดูอะไรอยู่ เธอดึงสติกลับมาแบบกระแทกเบรกแล้วเงยหน้าขึ้นถามออกไปตรง ๆ ตามสไตล์คนไม่ทันเกม            "เดี๋ยวนะคะ จะให้ทั้งคุณแอสเทอเรี่ยนกับคุณอารีเอลไปทั้งสองเลยหรอคะ? ขอคนเดียวไม่ได้หรอคะ?" ความจริงคือเธอเข้ากับคนไม่เก่งอยู่แล้ว ยิ่งคนเยอะยิ่งปวดหัว น้ำเสียงที่เปล่งออกมาดูสุภาพ แต่ในหัวคือยิ่งเยอะยิ่งวุ่นวายชัด ๆ "เอ่อ ๆ คือว่า ๆ คุณแอสเทอเรี่ยนน่าจะยังเป็นคน...เอ๊ะ? เอ่อ เขาดูเด็กอ่ะค่ะ เขาอาจจะยังไม่เหมาะจะออกไปจากค่ายหรือเปล่าคะ" เธอพยายามเลือกคำพูดให้ดูสมเหตุสมผลที่สุดเท่าที่สมองที่ไม่ค่อยมีรอยหยักในหัวสมองของเธอจะช่วยได้ในสภาพนี้ เพราะต่อให้ไม่รู้เลขอายุจริงของแอสเทอเรี่ยน แต่ภาพรวมมันคือเขาเหมือนเด็กมากสำหรับเธอ ซึ่งเอสต้าในฐานะบุคลิกที่เกิดมาเพื่อสร้างความปั่นป่วน ยังรู้สึกว่าการลากเด็กออกไปเสี่ยงตายกลางรอยแยกแห่งเวลา มันไม่ค่อยโอเคเท่าไร            ความงงซ้อนงงยังไม่ทันจาง แต่ในหัวเอสต้ายิ่งรู้สึกว่าป้ายงงนะคะ กำลังยกสูงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตกลงต้องการกี่คนกันแน่ สองคน? หนึ่งคน? หรือสุดท้ายจะยัดใส่มาเป็นทีม            อิฉันงงไปหมดแล้ววว            เอสต้าเธอบ่นในหัวเสียงดังมาก แต่บนหน้าเธอคือเด็กสาวผมแดงท่าทางเรียบ ๆ ตาใส ๆ ที่เหมือนแค่กำลังคิดตามช้าไปหนึ่งสเต็ป ในขณะนั้นลูซิอุสก็หันกลับไปจับประเด็นหลักของการประชุมต่อ น้ำเสียงกลับมาเรียบแต่ฟังดูจริงจังอย่างคนที่กำลังล็อกกรอบให้การสนทนาวิ่งไปบนรางที่เขาจัดไว้            "ตอนนี้มีผู้เสนอตนเองเข้าร่วมภารกิจนี้สองคนแล้ว และมีใครต้องการจะอาสาตัวเองเพิ่มอีกหรือไม่...ที่คิดว่าจะรับมือกับสิ่งที่ทุกคนได้เห็นเมื่อครู่นั้นไหว" สายตาของลูซิอุสหันกลับมาจับจ้องที่เอสต้าอีกครั้ง “คุณบลอสซัม การที่คุณให้เหตุผลเรื่องแอสเทอเรี่ยนที่ว่ายังเด็กไป แปลว่าคุณยอมรับได้ใช่ไหม หากคุณอาริเอลจะไปร่วมทำภารกิจกับคุณในครั้งนี้”            เอสต้าขยับตัวเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นรับคำถามนั้นตรง ๆ เพราะกำลังมึนอยู่ "ก็ยอมรับนะคะ....ฉันทำหน้าเหมือนว่าไม่โอเคหรอ?" คะนั้นฟังดูเหมือนหาเรื่อง แต่จริง ๆ เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องย้ำถาม เธอเองก็ไม่ได้มีทางเลือกมากมายอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ            "คือฉันจำได้ว่ามีคนเคยบอกฉันว่าถ้าไปคนเดียวคงไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร แต่เหมือนว่าต้องมีคนตามไปด้วยฉันก็อยากได้คนที่น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะฉันต้องเดินทางไปช่วยเหลือหลายคน มันอาจจะดูเหมือนคนเยอะจะยิ่งดี แต่ในมุมมองของฉันแล้ว...ไม่อ่ะ ไม่ดีขนาดนั้น" เธอพูดไปตามความคิดจริง ๆ แบบไม่ปิดบังอะไร แค่เรียบเรียงให้มันดูสุภาพหน่อย เธอไม่ได้เกลียดการมีคนช่วยแต่ไม่ชอบภาพภารกิจที่กลายเป็นขบวนทัวร์ทัศนศึกษาต่างจังหวัด แล้วต้องมาคอยลากกันเองตอนเรื่องมันเละไปถึงไหนต่อไหน            "อีกอย่าง... คำว่าประวัติศาสตร์และกาลเวลา มันเป็นสิ่งที่เราไม่ควรไปแตะต้องมันมากนัก"            เอสต้าถอนหายใจเบา ๆ รู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่เทพอิออนโผล่มา เตือนเรื่องโครนอส พูดเรื่องเวลาจะไม่อยู่ข้างพวกเธอ ถ้อยคำนั้นเหมือนกระทบกับบางอย่างในตัวเธอที่ผูกโยงกับดวงตาสีทองของฟีบี้ แต่ถึงจะรู้สึกว่ามันสำคัญ เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าจะเอาตัวเองไปยืนตรงไหนในสมการบ้า ๆ ของโชคชะตาที่โดนยัดเยียดใส่มือของตัวเอง            ลูซิอุสตอบกลับเสียงนิ่ง ราวกับตัดสินใจได้แล้วว่าจะเคาะอะไรลงในช่องแบบฟอร์มบนโต๊ะ "นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่ควรแบกรับอะไรที่มันเกินตัวไว้เพียงคนเดียว ถึงจำเป็นต้องมีคนไปด้วย" เขาใช้ปากกาเคาะลงบนหัวข้อจำนวนผู้เข้าร่วม บนแบบฟอร์มที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้มองใบหน้าเธอด้วยซ้ำเหมือนคนที่กำลังทำงานเอกสารมากกว่าพูดกับคนเป็น ๆ "มีใครคัดค้านหรือคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติเพียบพร้อมพอที่จะอาสาตัวเองไปอีกไหม" เอสต้ามองคนที่เอาแต่สนใจกระดาษแล้วเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะกอดอกกลั้นคำแซะไว้ เธอกวาดตามองห้องประชุมไปช้า ๆ บรรยากาศเงียบลงแบบที่ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าไม่มีใครอยากยกมือเพิ่มแล้ว            ไม่มีเสียงตอบรับ (จากเลขหมายที่ท่านเรียก) หรือใครสักคนลุกขึ้น คงไม่มีใครอยากจะเสี่ยงกับคำว่าไททันแห่งกาลเวลาเพิ่มอีกหรอกมั้ง?             เอสต้าเลยนั่งเงียบ ไม่ได้มีอะไรจะเสริม เพราะต่อให้จะพูดอะไรเพิ่มตอนนี้ก็คงไม่ได้เปลี่ยนว่าคนที่จะออกไปมีเธอกับอาริเอลอยู่ดี            ในขณะนั้นแฟรงค์เป็นคนที่ทำให้ความเงียบนั้นแตกออก "ถ้าอย่างนั้นคงได้ข้อสรุปเรื่องสมาชิกคนที่สองแล้ว ส่วนสมาชิกคนที่สามคงได้รู้หลังจากที่คุณบลอสซั่มเดินทางไปถึงนครแห่งแรงลมที่ตีความได้ว่า ชิคาโก ผมขอเป็นตัวแทนขอบคุณในความกล้าหาญของอาสาสมัคร" เขาลุกขึ้นจากบัลลังก์แล้วค้อมศีรษะให้ทั้งอาริเอลและแอสเทอเรี่ยนด้วยท่าทีให้เกียรติเต็มที่            เอสต้ามองภาพนั้นเงียบ ๆ มันมีน้ำหนักบางอย่างที่เธอไม่คุ้นเคย เป็นความเป็นผู้ใหญ่ของคนที่เคยผ่านสนามรบและการตัดสินใจแบบที่ถ้าพลาดทีเดียว อาจไม่มีใครได้กลับบ้าน            ก่อนที่แฟรงค์จะกลับมานั่งลงแล้วหันกลับมาที่ประเด็นคำพยากรณ์อีกครั้ง "ตอนนี้เราตีความกันไปได้ถึงไหนแล้วนะ ผมคิดว่าท่อนหลัง ๆ ของคำพยากรณ์ดูจะวน ๆ อยู่กับไททันที่ทำกาลเวลาปั่นป่วน ซึ่งเรารู้แล้วว่าตัวการสำคัญคือโครนอส มีใครต้องการตีความเพิ่มไหมครับ เราจะได้เข้าสู่การอนุมัติอุปกรณ์และยุทธภัณฑ์กัน"            คำว่าตีความ ทำให้เอสต้ารู้สึกเหมือนมีใครโยนสมการแคลคูลัสใส่เธออีกครั้ง เพราะฉะนั้นเธอเลยเลือกที่จะปิดปากแน่นไม่ได้พูดอะไรออกไป  แน่นอนเมื่อพูดถึงเรื่องคำพยากรณ์ เอสต้าแม่งเงียบกริบเหมือนมีนกบินผ่านเป็นจังหวะเดธแอร์ เพราะว่าเธอไม่มีคอมเม้นท์ในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ คำพยากรณ์เหมือนเป็นโครงเรื่องที่ต้องใช้หัวสมองจริงจังในการแยกชั้นความหมายทีละชั้น            และใช่แล้ว เอสต้าไม่มีหัวสมองในหมวดนั้นเลยสักนิด…            เอาไว้รอบหน้าแล้วจะพยายามแล้วกันนะ แต่ไม่ใช่รอบนี้ย่ะ            เอสต้าบ่นในหัวกับตัวเองแบบประชดเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองแฟรงค์แล้วแอบยิ้มบาง ๆ ในหัวภาพมันเหมือนกำลังให้สติกเกอร์กู๊ดจ๊อบ แปะหน้าผากเขา เป็นการขอบคุณแบบเงียบ ๆ ในแบบของเอสต้าชอบทำเป็นประจำ            ควินตัสยังนั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนตัวเดิม ท่าทางเหมือนรูปปั้นที่ถูกวางไว้นานไปหน่อยจนเริ่มแตกร้าวเล็ก ๆ ที่มุม เขาขยับหลังไปมานิดเดียวเหมือนคนกำลังพยายามหาตำแหน่งที่ไม่ทรมานกระดูกสันหลัง แต่สำหรับเอสต้า แค่เห็นแผ่นหลังคนเป็นแม่ทัพเกร็งอยู่อย่างนั้นก็มากพอจะเดาได้แล้วว่าร่างกายเขาคงกำลังประท้วงอะไรสักอย่างอยู่แน่ ๆ บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดแปลก ๆ เงียบจนเสียงเสื้อผ้าขยับนิดเดียวก็เหมือนดังเกินเหตุ แสงที่ลอดผ่านโดมด้านบนเริ่มเลื่อนมุม เงายาวของเก้าอี้หินทอดไปบนพื้นราวกับเตือนว่าพวกเขานั่งคุยเรื่องเดียวกันมานานเกินไปแล้ว            แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อ เสียงของซาวันนาห์ก็ดังขึ้น ตัดผ่านบรรยากาศอึน ๆ ของโถงสภาอย่างชัดเจน             “ดิฉันไม่มีความเห็นอื่นเพิ่มเติมในประเด็นเรื่องคำพยากรณ์แล้วค่ะ” น้ำเสียงของซาวันนาห์นั้นนิ่งแต่หนักแน่นอย่างเห็นได้ชัด เธอแทรกตัวผ่านความเงียบในห้องหินที่แสงแดดเริ่มทอดเงายาวขึ้นบนพื้น เอสต้าหันไปมองคนพูด เห็นปลายนิ้วของอีกฝ่ายเคาะเบา ๆ ลงบนขอบที่นั่งเหมือนกำลังล็อกจังหวะคิดไปด้วยในตัว            “แต่ดิฉันเชื่อในสัญชาตญาณของคุณบลอสซัมค่ะ ประสบการณ์ที่ผ่านมาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอสามารถเอาตัวรอดและตัดสินใจในสถานการณ์คับขันได้อย่างยอดเยี่ยม ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปมากกว่านี้ ดิฉันเสนอว่าเราควรข้ามขั้นตอนการถกเถียงเรื่องคำพยากรณ์ แล้วไปว่ากันด้วยเรื่องการอนุมัติอุปกรณ์และยุทธภัณฑ์ที่จำเป็นกันเลยดีไหมคะ?”            "ฉันเห็นด้วยกับคุณซาวันนาห์ค่ะ!!" เอสต้านั้นโผล่พูดออกมาแบบตรงไปตรงมาไม่กรอง เธอรู้สึกเลยว่าถ้าให้ถกคำพยากรณ์กันอีกสักยี่สิบประโยค เธอจะเป็นคนแรกที่ขอเทตัวลงนอนกลางพื้นหินนี่แหละ เพราะตอนนี้เอสต้าเริ่มรู้สึกเหมือนถูกลากออกจากโจทย์แคลคูลัสกลับเข้ามาในโลกที่ตัวเลขยังพอมีความหมาย             "อันนี้คือจบประเด็นนี้แล้วปะคะ? เราต้องคุยเรื่องอะไรกันต่อไหมคะ? เหมือนว่าจะไม่มีคนเสนอเรื่องคำพยากรณ์แล้วละมั้งคะ" น้ำเสียงของเอสต้านั้นไม่ได้แข็งเหมือนประชด แต่มันตรงมากพอที่จะสะกิดคนหลายคนทั้งห้องให้ขยับตามความคิดที่ควรจะเป็นตั้งแต่ทีแรก เอสต้ากวาดตามองรอบ ๆ เห็นแค่สีหน้าที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาของทุกคน            ลูซิอุสที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันยังคงนิ่ง พิงแผ่นหลังกับเก้าอี้หินอย่างควบคุมตัวเองได้ดี เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการตีความเพิ่มให้ยุ่งยากกว่าเดิม แค่ลดสายตาลงมามองเอกสารตรงหน้า หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเขียนชื่อ อาริเอล ลงในช่องรายชื่อผู้ร่วมภารกิจอย่างเรียบง่าย เหมือนคนทำงานเอกสารมากกว่าคนเคร่งงานที่เพิ่งเห็นเทพเวลาโผล่มาในห้องเมื่อครู่            "ถ้าอย่างนั้นเราไปเรื่องต่อไปกันได้เลย" เขาเอ่ยเบา ๆ แต่เสียงชัดเจนพอให้สะท้อนในโถงสภา            ก่อนที่เอสต้าจะยกมือเล็กน้อยเหมือนนักเรียนขอครูเบรกกลางคาบ "แล้ว...เรื่องอะไรต่อคะ? คือฉันอยากจะบอกว่า ฉันไม่เคยเข้าการประชุมแบบนี้มาก่อน" เธอพูดตรง ๆ ไม่ได้พยายามทำเป็นรู้เรื่องอะไรไปหมด สีหน้าเธอยังเหมือนเดิมคืองงอยู่แต่พอไหว แต่อยากให้ใครบอกโครงขั้นตอนให้หน่อยจริง ๆ            ซาวันนาห์ขยับตัวอีกครั้ง หันไปมองรอบห้องก่อนจะโฟกัสที่ภาพรวมของภารกิจมากกว่าคำพยากรณ์ ท่ามกลางเสียงอื้ออึงที่เริ่มซาลง “ถ้าเช่นนั้นในส่วนของดิฉันเพื่อให้การติดต่อสื่อสารท่ามกลางกาลเวลาที่บิดเบี้ยวเป็นไปได้อย่างราบรื่น ใครที่ยังไม่ได้เบิกกำไลเทสเซรา ให้มาแจ้งชื่อเบิกใช้ชั่วคราวได้เลยค่ะ” ซาวันนาห์ยกมือข้างที่มีกำไลกลไกซับซ้อนเคลือบอยู่ให้ทุกคนเห็น             “แม้ว่าชั่วโมงการฝึกฝนของบางคนอาจจะยังไม่ถึง แต่ในกรณีฉุกเฉินนี้ดิฉันจะอนุโลมให้เป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามมีข้อแม้ว่าหลังจากจบภารกิจและกลับมาถึงค่ายอย่างปลอดภัยแล้ว ทุกท่านต้องนำมันมาส่งคืนดิฉันในสภาพสมบูรณ์ทันที และขอแจ้งไว้ล่วงหน้าเพื่อความโปรดระวังนะคะ...หากใครทำหาย ดิฉันขอเรียกเก็บค่าชดเชยเป็นจำนวน 200 ดีนาเรียส โดยไม่มีข้อยกเว้นค่ะ” เสียงของซาวันนาห์นั้นนิ่งแต่ชัดมาก เอสต้ารู้สึกเหมือนกำลังฟังเจ้าหน้าที่การเงินอ่านข้อกำหนดบัตรเครดิตมากกว่าจะเป็นสมาชิกของค่ายจูปิเตอร์            เอสต้าหันกลับไปมองซาวันนาห์ที่เพิ่งประกาศค่าปรับเมื่อครู่ คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นเหมือนคิดอะไรได้บางอย่างแล้วถามกลับอย่างหน้าตาย             "งั้นจ่าย 200 ดีนาเรียสตอนนี้เลยได้ไหมคะ เพราะมันไม่มีทางได้อย่างสภาพสมบูรณ์แน่ ๆ อ่ะ เพราะฉันไม่รู้ว่าต้องอยู่ในอดีตนานแค่ไหนด้วยซ้ำ" เธอไม่ได้พูดเล่นด้วยซ้ำ น้ำเสียงฟังออกชัดว่าเธอจริงจังกับการพังของแน่ ๆ ระดับหนึ่งเลย            ทันทีที่ได้ยินซาวันนาห์ที่นั่งตรวจเช็กรายการวัสดุเงยหน้าขึ้นนิดเดียว เธอปรายตามองเอสต้าในร่างของโมนีก้า บลอสซัมด้วยหางตา แววตานั้นผสมระหว่าง พูดอะไรของเธอเนี่ย กับ เดี๋ยวค่อยเคลียร์กันหลังไมค์ มากกว่าจะดุจริง แต่เอสต้าก็รับรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ล้อเล่นกับเรื่องระเบียบวินัยละมั้ง แบบ ละมั้งนะ            เอสต้ารับสายตานั้นเต็ม ๆ แต่ก็ไม่คิดจะถอนคำพูดอะไร ในหัวเธอมีแต่คำว่า ภารกิจข้ามเวลา + ของแพง + บุคลิกชอบลุยแบบไม่คิดเยอะ = ซ่อมของคืนสภาพสมบูรณ์คือตลกร้ายชัด ๆ อย่างน้อยการยกมือบอกไว้ก่อนก็ดีกว่าปล่อยให้อนาคตเวียนหัวทีหลัง สำหรับเธอ นี่คือการเพลย์เซฟในแบบของตัวเองแล้วจริง ๆ             ฝั่งควินตัสเองยังนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แต่เอสต้าที่นั่งมองจากมุมของตัวเองเริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แผ่นหลังเขาตึงจนเห็นชัดผ่านผ้าทอก้า มือจับขอบเก้าอี้แน่นกว่าปกตินิดหน่อย เหมือนกำลังโฟกัสกับอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่คำว่าคำพยากรณ์หรือโครนอสอีกแล้ว ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงของเขาตอนพูดก็ยังคุมอยู่ในโหมดแม่ทัพอย่างเต็มที่            "ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งครับคุณซาวันนาห์และคุณบลอสซัม" เขาเอ่ยอย่างเป็นทางการ กวาดสายตาไปทางวุฒิสมาชิกคนอื่นเพื่อปิดประเด็นเรื่องการตีความอย่างแนบเนียน ก่อนเชื่อมไปหัวข้อถัดไปแบบไม่ให้ใครมีจังหวะแทรก            "ในเมื่อเราเห็นพ้องเรื่องตัวบุคคลแล้ว ผมขอเสนอให้เราจัดการเรื่องยุทธภัณฑ์ทันทีครับ โดยเฉพาะเรื่องงบประมาณ ผมคิดว่าเราควรโยกย้ายเงินดอลลาร์บางส่วนไปเป็นงบสำหรับจัดหาเสื้อผ้าที่สอดคล้องกับยุคสมัยตามคำพยากรณ์ ไม่ว่าจะเป็นชุดสำหรับช่วงการล่าแม่มดหรือชุดฮั่นฝูในช่วงยุคสามอาณาจักร อย่างน้อยสักหกชุดเพื่อให้ครอบคลุมถึงบุคคลที่เราอาจจะต้องไปช่วยระหว่างทางด้วย เพราะการเดินดุ่มๆ เข้าไปในประวัติศาสตร์ด้วยเสื้อยืดค่ายและกางเกงยีนส์คงไม่ต่างจากการตะโกนเรียกหายนะให้มาเยือน"            เอสต้าฟังตรงนี้แล้วแอบเห็นด้วยแรง ๆ ในใจ ภาพตัวเองใส่เสื้อค่ายจูปิเตอร์เดินอยู่กลางหมู่บ้านล่าแม่มดนี่คือภาพที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นแม้ในฝัน            และควินตัสก็ยังพูดต่อ ทว่าเสียงของเขาแม้จะมีบางจังหวะที่เหมือนรีบเล็กน้อย แต่ก็ยังชัดเจน "แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องขอคัดค้านหรืออย่างน้อยก็ต้องพิจารณาอย่างเข้มงวดที่สุดคือการนำเพลิงกรีกติดตัวไปด้วยครับ เรากำลังยุ่งเกี่ยวกับเส้นกาลเวลาที่เปราะบาง การใช้ของที่มีอานุภาพทำลายล้างสูงขนาดนั้นอาจสร้างปรากฏการณ์ผีเสื้อขยับปีกที่บิดเบือนประวัติศาสตร์จนเราจำโลกใบเดิมไม่ได้ ส่วนเรื่องเสบียงสำรอง ผมขออนุมัติเป็นน้ำทิพย์และอาหารทิพย์สักสองชุดเผื่อกรณีฉุกเฉินครับ ถ้าสมาชิกท่านใดไม่มีข้อโต้แย้งในรายการทรัพยากรเหล่านี้ ผมขอให้เราจบวาระการประชุมและแยกย้ายไปดำเนินการตามหน้าที่ของตนเองได้เลยครับ" <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) อ่ะ เอฟเฟ็คน่าจะยังอยู่นะเลยใส่มา
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">มีต่ออีกแล้ว(รอบที่ 2)... รอไป 2 ชั่วโมง</div> Relationship Gains ควินตัส แอนเดอร์สันพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ยาสมิน อาเดนพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แฟรงค์ จางพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) เฮเซล เลเวสก์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัสพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ซาวันนาห์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แอสเทอเรี่ยน (มิโนทอร์)พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) อาริเอล (เอมปูซา)พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) </div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 6 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-12-22 18:09 

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 01 : ประชุมสภา Part 4
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงเที่ยง เวลา 15.00 น. เป็นต้นไป
 อาคารสภาเซเนท กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

            ในช่วงที่แสงอาทิตย์ยามบ่ายลอดผ่านช่องกระจกสูงของโถงสภาเซเนทดูนิ่งเกินไปสำหรับคนที่มีความอดทนต่ำอย่างเอสต้า เธอนั่งอยู่กลางห้องด้วยท่ากอดอก ส่งสายตาเลื่อนไปตามใบหน้าของแฟรงค์ จาง ที่กำลังพลิกแบบฟอร์มในมือนิ่ง ๆ รอยย่นบนหน้าผากเขาชัดเจนพอจะบอกได้ว่ามีหลายบรรทัดในกระดาษนั่นที่ทำให้เขาอยากถอนหายใจ แต่อย่างที่เอสต้าคิดในหัว เขาคงยังรักษาภาพลักษณ์บุตรแห่งมาร์สเอาไว้ ไม่แสดงออกมากไปกว่านี้            "ในแบบฟอร์มคุณบลอสซั่มเขียนถึงยานพาหนะบ่อยครั้ง ซึ่งผมคิดว่าอาจเป็นปัญหาหากต้องเดินทางข้ามกาลเวลา ยานพาหนะในยุคนี้โดดเด่นเกินไป บางทีเราควรคำนึงถึงเรื่องนี้ไม่แพ้เครื่องแต่งกายที่คุณแอนเดอร์สันเสนอมาก่อนหน้า" ประโยคนั้นจบลงไม่นาน เอสต้าก็ยกมือชูแหวนที่สวมอยู่บน นิ้วกลางซ้ายขึ้นมาเหมือนอวดถ้วยรางวัล เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจราวกับสิ่งนี้คือคำตอบง่าย ๆ ที่ทุกคนในห้องควรจะรู้ตั้งแต่แรก            "แล้วทำไมเราไม่เก็บยานพาหนะไว้ในแหวนดาราจรัสหรอคะ? หรือว่าคุณคิดจริง ๆ ว่าถนนในช่วงยุคสมัยก่อนมันมีให้เราขับรถได้จริงๆ ฉันอยากจะได้เวลาเดินทางไปชิคาโก้ต่างหาก เพราะในบันทึก อุ๊บบบบ หมายถึงที่ฉันเคยเจอเจอวัวโคลคีนชนบ่อย ๆ อ่ะค่ะ" ท่าทางเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจแบบเด็กแก่นและความเหนื่อยล้าสะสมจนไม่แยแสว่าคนในสภาจะคิดเห็นยังไงกับความคิดของเธอ และก่อนที่ความเชื่อมั่นในแหวนจะได้ตั้งหลักอยู่นาน            วินเซนโซที่ยังติดอยู่ในร่างเด็กตัวเล็กอย่างกับใส่ฟิลเตอร์บีบหน้าใน TikTok ขยับแว่นกันแดดบนสันจมูกเล็กน้อย ท่าทางนั้นทำให้เอสต้ามองแล้วอยากจะถอนหายใจใส่แรง ๆ มากกว่าเพราะมันมีความกวนตีนแบบคนรู้ตัวว่าฉลาดอยู่เต็มเปี่ยม เขาพ่นลมหายใจออกมาตามสไตล์คนที่มั่นใจในความรู้เชิงช่างของตัวเอง เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนกำลังมองเธอแล้วคิดว่า โอ้ย เด็กเมื่อวานซืน ขณะที่เขาเลื่อนแก้วกาแฟลงไปวางบนโต๊ะอย่างตั้งใจ ไม่ให้กระฉอกแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะยกมือขึ้นในท่าทีเหมือนกำลังจะอธิบายบทเรียนวิศวกรรมให้เด็กมัธยมฟังแบบคนที่เชื่อว่าโลกนี้มีเหตุผลเชิงกลเสมอ            "เอ้อ... คุณผู้หญิงครับ ผมขัดจังหวะความภูมิใจในแหวนนั่นนิดหนึ่งนะ" วินเซนโซพูดลากเสียงแบบสบาย ๆ แต่กวนมากพอให้เอสต้าคิดคำด่าในหัวได้เป็นสิบแบบ "คือไอ้แหวนดาราจรัส ที่คุณชูอยู่น่ะ มันก็ดูสวยดีบนนิ้วกลางข้างซ้ายของคุณ ซึ่งผมก็แอบสังเกตอยู่นะว่ามันไม่มีแหวนหมั้น แต่มันมีข้อจำกัดทางวิศวกรรมที่แสนจะน่าเบื่ออยู่ข้อหนึ่ง" เขาพิงหลังกับพนักเก้าอี้เหมือนคนว่างงานที่นั่งอธิบายปัญหาชีวิตคนอื่นด้วยท่าผ่อนคลาย แต่สายตาภายใต้แว่นกันแดดนั้นมั่นใจเกินกว่าเด็กอายุสิบขวบธรรมดาจะมี เอสต้าเห็นได้ชัดว่าเขาพร้อมจะสาธิตให้เธออายจริง ๆ ถ้าท้าแข่งเรื่องช่างกับเขา            "พวกกองร้อยที่ห้าเคยลองเอาของชิ้นใหญ่กว่าดาบเข้าไปยัดมาแล้ว และผลคือ... 'วืด' ครับ แหวนพวกนี้ไม่ได้ถูกออกแบบมาให้รองรับโครงสร้างเชิงซ้อนหรือมวลสารมหาศาลขนาดนั้น ยิ่งเป็นยานพาหนะที่มีกลไกยิบย่อยข้างในด้วยแล้ว ลืมไปได้เลย" หลังพูดจบ เขาหยิบเหรียญขึ้นมาเล่นบนข้อนิ้วด้วยท่าทางชำนาญแบบคนที่ชอบโชว์ว่าตัวเองมีสกิลมากกว่าเด็กปีหนึ่งในคณะวิศวกรรมทั้งวิทยาลัยรวมกันซะอีก พร้อมพูดต่ออย่างไม่รีบ            "ถ้ามันเก็บได้ง่ายๆ แบบนั้น ผมคงยัดซีตัสใส่ต่างหูแล้วนอนกระดิกเท้าไปถึงชิคาโก้ตั้งนานแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้ต้องมาปวดหัวเรื่องการเลือกถนนให้เสียเวลาดื่มกาแฟหรอก" เขาส่งยิ้มกวน ๆ มาทางเธอ มุมปากยกขึ้นนิดเดียวแต่พอให้รู้ว่าเขาเองกำลังสนุกกับการบรรยายเหนือหัวเธอ            "เชื่อมือบุตรแห่งวัลแคนเถอะครับโมนีก้า ของบางอย่างมันก็ต้องมีที่ทางของมัน ส่วนวัวโคลคีนที่คอยจะพุ่งชนคุณน่ะ... ไว้คราวหน้าลองให้มันชนซีตัสดูไหมครับ? ผมรับรองว่าวัวนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายต้องไปนอนพักฟื้นก่อน"            เอสต้าไม่ต้องใช้เนตรฟีบี้ก็เดาได้ว่าเขาตั้งใจยั่วเต็มที่ เธอรู้สึกกล้ามเนื้อขากรรไกรตึงก่อนคำพูดจะออกจากปาก เพราะเธอไม่ใช่คนเก็บอารมณ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และที่สำคัญ เธอไม่ชอบคนกวนตีนที่คิดว่าตัวเองฉลาดกว่าเธอ โดยเฉพาะคนที่เคยเอาเรือเหาะไปตกยังมีหน้ามาโอ้อวดทำตัวเป็นพูดดีเอาแต่ลมปากทำภารกิจก็พลาดยังจะมาปากมากอีก            นั้นไงไอ้สัส กูว่าล่ะ กูเกลียดมึง ไอ้เหี้ย!            ก่อนที่เธอจะพูดใส่เขาแบบตรงไปตรงมาจนคนนั่งใกล้ ๆ อาจจะรู้สึกได้ถึงแรงอัดอากาศ "แล้วนายต้องไปชิคาโก้หรือไงวิน ทีตัวเองยังจะเอาเรือเหาะไปแถมตกอีกต่างหาก...อีกอย่างตัวกระเปี๊ยกเดียวได้ไงเนี้ย" เสียงเธอห้วนแบบไม่ปิดบังอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วก็ยังถามอีกด้วยหน้าตายว่า "แล้วซีตัสคืออะไร?"             ยังไม่ทันที่เธอจะได้เหวี่ยงใส่เขาต่อ ซาวันนาห์ก็ขยับเข้ามาในประเด็นใหม่ด้วยโทนน้ำเสียงจริงจัง เธอเปิดแบบร่างในมือก่อนส่งแผ่นพิมพ์สะท้อนแสงใต้ไฟเพดาน “เรื่องพาหนะที่คุณจางพูดถึง ดิฉันพอจะมีทางออกที่เหมาะสมกับเงื่อนไขการอำพรางตัวในยุคโบราณค่ะ…” เอสต้าฟังเธอพูดถึงพรมเดินทางรุ่นต้นแบบด้วยสายตาไร้อารมณ์ ไม่ใช่เพราะไม่สนใจ แต่เพราะสมองพยายามประเมินว่า การเดินทางด้วยพรมแบบรถบัสความเร็วต่ำ ฟังดูเหมือนทริปทัศนศึกษาในสวนสนุกมากกว่าภารกิจข้ามประวัติศาสตร์ของกาลเวลา             “ดิฉันเพิ่งคิดค้นพรมสำหรับการเดินทางรุ่นต้นแบบขึ้นมา แม้ความเร็วของมันจะพอ ๆ กับรถบัสประจำทาง แต่ก็พอช่วยให้ปลอดภัยได้ประมาณนึงถ้าไม่เจอศัตรูน่านฟ้าเข้า แต่ด้วยความเป็นรุ่นทดลอง มันยังมีข้อจำกัดเรื่องพลังงานค่อนข้างมากค่ะ คือจะสามารถใช้งานต่อเนื่องได้เพียง 6 ชั่วโมงต่อวัน เท่านั้น และหลังจากนั้นพวกคุณจำเป็นต้องหาสถานที่พักที่เงียบสงบเพื่อให้พรมได้หยุดพักและชาร์จพลังงาน 8 ชั่วโมง ถึงจะกลับมาใช้งานได้เต็มประสิทธิภาพอีกครั้งค่ะ ไม่ทราบว่าคุณบลอสซัมสนใจไหมคะ?”            เมื่อได้ยินข้อจำกัดการใช้งานหกชั่วโมง และต้องพักแปดชั่วโมง เอสต้าก็หลุดถอนหายใจเบา ๆ รู้สึกได้ว่าการนอนกลางป่ากลางยุคโบราณกับพรมที่ต้องชาร์จพลังนั้น ไม่ใช่อะไรที่คนอยากลองถ้าเลือกได้            "จะเอาอะไรก็เอามาเถอะ" เอสต้าเอ่ยตอบคำนั้น เธอกอดอกแน่น น้ำเสียงติดหงุดหงิดระคนประชดเมื่อพูดต่อ "แล้วแต่พวกคุณจะกรุณาอย่างที่ฉันเขียนในกระดาษ" ตามด้วยการประกาศจุดยืนหนักแน่นแบบไม่แคร์ใคร "คณะกรรมการโปรดพิจารณาจากประวัติการทำงาน(หนัก)และการล้มป่วยกะทันหันของข้าพเจ้าอย่างถี่ถ้วน และไตร่ตรองดูดี ๆ ว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าเคยปฏิบัติให้แก่ค่ายนั้น คุ้มค่าแก่การลงทุนเพื่อป้องกันมิให้หัวใจหยุดเต้นอีกครั้งในระหว่างปฏิบัติภารกิจกอบกู้โลกหรือไม่"            "พวกคุณจะช่วยยังไงก็แล้วแต่แล้วกัน ได้เท่าไรก็เอาเท่านั้นแหละ ฉันขี้เกียจคุย ยังจะมีอะไรอีกไหม?"            “แล้วแต่ เห็น สมควร”            ซาวันนาห์ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจ เธอเพียงแค่หยิบปากกาขึ้นจดในสมุดแบบเป็นระบบ ก่อนตอบกลับสั้น ๆ ชัดเจน "ถ้างั้นเดี๋ยวจะดำเนินการเรื่องพาหนะและกำไลให้ค่ะ" เป็นประโยคเดียวที่ทำให้อากาศรอบตัวเอสต้านิ่มลงเล็กน้อยเหมือนมีใครลดระดับเตาแก๊สลงหนึ่งขีด ถึงความโมโหจะยังอยู่ แต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอหายใจคล่องกว่าเมื่อครู่ และพร้อมจะไม่ระเบิดใส่ใครอีกหากไม่มีใครพูดอะไรโง่ ๆ ออกมาอีกในห้องนี้            ลูซิอุสยื่นเอกสารบนโต๊ะออกมาตรงหน้า ราวกับพยายามตอกย้ำความจริงว่าการตัดสินใจทั้งหมดถูกประทับลงบนกระดาษแล้วและไม่มีช่องให้เถียงได้อีก เขาจดรายละเอียดเกี่ยวกับยานพาหนะลงไปในแบบฟอร์มด้วยลายมือที่เป็นระเบียบจนเหมือนคนที่เคยผ่านงานเอกสารมาทั้งชีวิต เอสต้าเห็นปลายปากกาขีดเส้นตัดสินใจอย่างง่ายดาย แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย อย่างน้อยการจบเรื่องพาหนะไว ๆ ก็ทำให้เธอไม่ต้องฟังใครมาบรรยายข้อดีข้อเสียของจักรยาน รถม้า หรือขี่หมาป่าอะไรอีก            “เรื่องพาหนะและกำไร ตามที่คุณซาวันนาห์เสนอ” คำว่า ตามที่เสนอ มันฟังเหมือนคำปิดประชุมระยะหนึ่ง แต่ก็ยังไม่พอ เพราะลูซิอุสก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ ที่ยิ่งฟังยิ่งทำเอสต้าอยากสบถในใจหนักกว่าเดิม            “ส่วนเรื่องยารักษาโรค เนื่องจากคุณบลอสซัมมีประวัติการรักษาโรคหัวใจวายเฉียบพลัน ผมจึงเห็นควรว่าจะให้ทางสถานพยาบาลตรวจสภาพร่างกายของคุณอย่างละเอียดอีกครั้ง และจัดยารักษาโรคประจำตัวให้ตามความเหมาะสมและเพียงพอกับระยะเวลาที่คุณเขียนลงในแบบฟอร์มนี้ รวมถึงอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้น และเครื่องเออีดีเคลื่อนที่...ทั้งนี้ ผมขอให้คุณอาริเอลเข้าอบรมการใช้เครื่องเออีดีและการปฐมพยาบาลเบื้องต้นด้วย ในกรณีเกิดเหตุฉุกเฉินอันไม่คาดฝันขึ้น”            พอสิ้นประโยค เอสต้าก็พยักหน้าทันทีโดยไม่แสดงท่าทีต่อต้านเพราะกำลังหัวร้อนอย่างคุกกรุ่นอยู่ หากพูดอะไรไปตอนนี้เธอได้ลุกขึ้นไปกระชากหัวไอ้คนที่ชื่อวินเซนโซ่แล้วต่อยหน้ามันต่อหน้าสภาเซเนทแน่นอนและถ้ามันพูดอะไรต่อแม้อีกคำเดียว            มึงตายแน่ไอ้เด็กติดกาแฟ            แต่เธอก็พยายามที่จะสลัดมันออก เพราะยังเห็นแก่ความที่มันมีชื่อในทำเนียบเพื่อนโมนีก้าอยู่ (แม้ว่ายัยนี้จะมีเพื่อนไปทั่วก็ตาม) เอสต้าพ่นลมหายใจหนึ่งเฮือกเพื่อที่จะทำให้หัวของเธอเย็นลงหน่อยแล้วพูดขึ้น “ฉันขอถามนะคะ พอดีเครื่องเออีดีอ่ะ ฉันไม่เคยใช้ค่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่ามันชาร์จยังไงหากต้องอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีพลังงานไฟฟ้าน่ะค่ะ คือ...ฉันรู้ว่าของในโลกเดมิก็อดมันใช้พลังงานไม่เหมือนชาวบ้าน....” เธอถามแบบตรง แล้วก็หันไปมองอารีเอลด้วยสายตาที่แปลความหมายง่าย ๆ ว่า ฝากด้วยนะ (แน่นอนเธอไม่มีอารมณ์ทำอะไรแล้ว)            อารีเอลหันขวับทันที ประหนึ่งว่าโดนเรียกไปทำประชุมด่วน “เราเหรอคะ?” และถอนหายใจที่ไม่ได้แสดงความรำคาญ แต่เป็นแบบคนที่รู้ว่าต้องทำ ยังไงก็ต้องทำ “เราเห็นด้วยกับคุณบลอสซัมนะคะ ครั้งนี้พวกเราต้องเดินทางไปยังช่วงเวลาต่าง ๆ ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่มีไฟฟ้าเพียงพอในการชาร์ตเออีดี เช่นนั้นจึงขอเสนอให้มีการอบรมการซีพีอาร์และการกู้ชีพด้วยมือเปล่าในกรณีที่ใช้เครื่องเออีดีไม่ได้ด้วยจะดีกว่านะคะ" แล้วเธอก็เผลอพึมพำกับตัวเองในจังหวะที่เหมือนกำลังคิดเสริมอีกอย่างหนึ่ง            “เอ๊ะ! หรือว่าสามารถพกแบตสำรองไว้เปลี่ยนให้ เครื่องเออีดีได้รึเปล่า…."            "ครับคุณอาริเอลการปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ผมให้คุณเข้ารับการอบรมก็มีการซีพีอาร์และกู้ชีพมือเปล่ารวมอยู่ในนั้น"             ลูซิอุสไม่รอช้า ตอบทันที ราวกับคนที่อยู่กับโลกเวชศาสตร์ภาคสนามมานานจนรู้ดีว่าต้องอธิบายอะไรมากมาย "คุณอารีเอลจะได้รับการอบรมการใช้ รวมถึงการชาร์จแบตเข้าเครื่องด้วยครับคุณบลอสซัม แน่นอนว่าหากคุณเกิดหลุดไปยังยุคสมัยที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ คุณอาจจำเป็นต้องใช้การแพทย์สมัยนั้นในการช่วยชีวิตคุณ...ซึ่งเครื่องเออีดีคงไม่ได้ถูกหยิบมาใช้งานบ่อยหากไม่ได้หัวใจวายรายวัน ซึ่งนั่นหมายถึงเครื่องเออีดีจะมีแบตเตอร์รี่อยู่ได้เป็นเดือน ๆ" เขาพยักหน้าให้เธออย่างเป็นทางการก่อนจะสรุปประโยคให้อารีเอลอีกครั้ง                     เมื่อสิ้นคำนั้นอารีเอลก็ชูนิ้วโป้งแบบจริงใจ “ขอบคุณมากค่ะ ก็หวังว่าสิ่งนี้จะพอเป็นประโยชน์ให้คุณบลอสซัมได้บ้างล่ะนะคะ เราก็จะตั้งใจรับการอบรมให้เต็มทีเช่นกัน"            แล้วแฟรงค์จางก็พูดต่อด้วยความจริงจัง แต่เอสต้าได้ยินแล้วรู้สึกเหมือนเขาพยายามประคองบรรยากาศไม่ให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ในตอนนี้ "พรม.. แบบพรมวิเศษอย่างนั้นเหรอ?" เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามมองโลกในแง่ดี แต่เอสต้าเห็นได้ชัดว่านั่นคือการพยายามก้าวข้ามความไม่เชื่อที่ซ่อนอยู่            แฟรงค์ไล่สายตาลงบนแบบฟอร์ม แล้วเสริมต่ออย่างเป็นขั้นตอน "ผมอนุมัติเรื่องพรม กำไลเทสเซร่า และอุปกรณ์ทางการแพทย์ตามที่ท่านวุฒิสภาฟูสกัสเสนอ และขอให้คุณอาริเอลไปเข้ารับการฝึกอบรมทางการแพทย์กับคุณบลอสซั่มด้วยครับ" จากนั้นเขาพูดถึงสิ่งที่เอสต้ารู้ตัวเองอยู่แล้วว่ามันจะเป็นปัญหา             เพลิงกรีก            "เรื่องเพลิงกรีกคุณแอนเดอร์สันกล่าวถึงไปแล้ว ผมเห็นว่าไม่ควรอนุมัติเนื่องจากความรุนแรงของมัน แล้วยิ่งคุณวงเล็บไว้ว่า..." เขาเคาะนิ้วลงบนข้อความแล้วอ่านออกเสียงประโยคในวงเล็บ "เพื่อเผาเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน... ยิ่งอนุมัติให้ไม่ได้ ความเสียหายของเพลิงกรีกมากเกินความควบคุม ไม่ว่าจะยุคสมัยนี้หรือในอดีตกาล นอกจากอยู่ในมือของผู้ที่มีความเชี่ยวชาญและความสามารถในการควบคถุมอารมณ์ได้มากพอ"            เอสต้าฟังและกลอกตาในใจ เธอตัดบททันทีด้วยน้ำเสียงที่ยาวแบบประชดประชัน            "จ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ก่อนจะถามตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม "จบยังคะ พอดีว่าฉันขอไปแค่นี้พร้อมกับเงิน แล้วเงินอ่ะจะให้เท่าไร หรือฉันต้องควักเงินตัวเองจ่ายเหมือนเดิมดี??" และในใจของเอสต้าจะพูดแทน เธออยากจะเดินออกจากห้องโถงเซเนทให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเธอเริ่มรู้สึกถึงความเกลียดชังสายฟ้าแลบในอก แค่เธอไม่พูดมันออกมาตรง ๆ ว่า            เอสต้าเกลียดสภาเซเนท           เกลียดคนค่ายจูปิเตอร์ที่ไม่ใช่กองร้อย 2           และเกลียดการต้องมาไหว้ขอความช่วยเหลือไอ้พวกเหี้ยนี้!            ลูซิอุสสรุปบทสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบ "ส่วนเรื่องเงิน ทางสภาอนุมัติงบประมาณให้สูงสุดแปดร้อยดอลลาร์ ขอให้คุณบลอสซัมจัดสรรการใช้จ่ายให้เพียงพอ และทำบัญชีเพื่อนำมารายงานแก่สภาเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ" แล้วปิดท้ายด้วยการตอกย้ำอีกครั้ง "ส่วนเพลิงกรีก...จากความเห็นของคุณแอนเดอร์สันและคุณจางด้านผลกระทบและความปลอดภัย ทางสภาเห็นควรไม่อนุมัติ" เขามองไปรอบ ๆ แบบเป็นทางการ "มีใครต้องการเสริมหรือคัดค้านอะไรไหมครับ"            และนั่นคือจุดที่เอสต้ารู้ว่าถ้าเธอไม่รีบออกไปจากตรงนี้ เธออาจจะพูดอะไรแรงกว่านี้จนโดนลงโทษวินัย            คนในห้องประชุมยังนั่งกระจายกันเป็นวงครึ่งกลมรอบแท่นกลางท่ามกลางแสงแดดบ่ายที่ส่องผ่านโดมกระจกสูงเหนือศีรษะ เส้นแสงสีทองตัดกับเงาเสาใหญ่กับภาพจิตรกรรมบนผนังจนดูเหมือนห้องบรรยายใหญ่ของมหาวิทยาลัยเวอร์ชั่นโรมันเกินจริง โต๊ะไม้ยาวเรียงลดหลั่นลงไปทีละชั้นราวอัฒจันทร์ สนามประลองของคนชอบเถียงมากกว่าชอบสู้ เอสต้ากอดอกนั่งอยู่ในแถวล่าง ๆ ใกล้แท่นมากกว่าที่เธออยากจะอยู่ เธอสูดหายใจเข้าออกยาวหนึ่งทีเหมือนจะดับไฟหัวเสียในอกตัวเอง แต่กลับยิ่งรู้สึกว่าควันขึ้นหัวมากกว่าเดิม            ลูซิอุสยังพูดเรื่องงบประมาณด้วยน้ำเสียงนิ่งเหมือนเดิม เสียงสะท้อนเบา ๆ ไปตามโถงโดมที่เคยถูกซ่อมมาหลายรอบ “ส่วนเรื่องเงิน ทางสภาอนุมัติงบประมาณให้สูงสุดแปดร้อยดอลลาร์ ขอให้คุณบลอสซัมจัดสรรการใช้จ่ายให้เพียงพอ และทำบัญชีเพื่อนำมารายงานแก่สภาเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ” ลูซิอุสเว้นช่วงเล็กน้อย เหมือนกำลังโยนหัวข้อให้คนถัดไปรับต่อ             “ส่วนเพลิงกรีก...จากความเห็นของคุณแอนเดอร์สันและคุณจางด้านผลกระทบและความปลอดภัย ทางสภาเห็นควรไม่อนุมัติ มีใครต้องการเสริมหรือคัดค้านอะไรไหมครับ”            เอสต้าไม่ได้สนใจตัวเลขตรงนั้นเท่าไรจนกระทั่งคำว่า งบประมาณ กระโดดใส่เต็มชุด เธอรู้สึกได้เลยว่ากล้ามเนื้อบนหน้าเริ่มกระตุกแบบคนพร้อมจะประชดโลกได้ทุกเมื่อ พอเสียงอื่นในห้องเงียบลงชั่วขณะ เธอก็ปล่อยประโยคของตัวเองออกมาอย่างไม่มีรีรอ            "โอ้ววววววว 800 ดอลลาร์ ช่างเยอะเหลือเกินนน" เธอจงใจลากเสียงให้ยาวเกินจำเป็นแล้วควักแบงค์ดอลลาร์ที่พกติดตัวมาจริง ๆ มาซับที่หางตาทั้งที่ไม่มีน้ำตาให้ซับสักหยด ท่าทางโอเวอร์เล่นใหญ่แบบชัดเจนมากว่ากำลังประชดล้วน ๆ แต่ก็ทำไปอย่างไม่แคร์สายตาใคร เพราะในหัวเธอมีแต่คำว่า            ไม่อายทำกิน ไม่หมิ่นเงินน้อย ไม่คอยวาสนา ผุดขึ้นมาเอง            ขณะที่อีกด้านก็คิดด่าไปพร้อมกันว่ามันน้อยฉิบหายสำหรับคำว่า กอบกู้โลก             เอสต้าเงยหน้าขึ้นทำภาษามือแบบเล่นใหญ่ให้คนผมบลอนด์ข้าง ๆ ราวกับจะบอกว่า ไม่ต้องห่วงค่ะเซนจูเรี่ยนคนนี้รวย            อารีเอลเหลือบตามามองเอสต้าในตอนนี้ ก่อนจะทำภาษามือตอบกลับมาแบบง่าย ๆ สั้น ๆ แต่เข้าใจได้ว่า โอเค ประมาณว่า ตามใจเลยก็ได้ ความเรียบง่ายของอารีเอลทำให้เอสต้ารู้สึกว่าตัวเองไม่หลุดเดี่ยวเกินไปในห้องนี้อย่างน้อยก็ยังมีคนเล่นมุกภาษามือกับเธออยู่หนึ่งคน            บนแท่นของสมาชิกสภา ลูซิอุสยังไม่วางปากกาจากแบบฟอร์ม เขาไล่หัวข้อถัดไปด้วยน้ำเสียงเดิมที่ฟังดูเป็นทางการจนชินหูไปแล้ว "ส่วนเนคทาร์กับแอมโบรเซียทางสภาอนุมัติให้อย่างละสองชุด และเรื่องเสื้อผ้าย้อนยุคที่คุณแอนเดอร์สันเสนอ...." ลูซิอุสเว้นช่วงเล็กน้อย เหมือนกำลังโยนหัวข้อให้คนถัดไปรับต่อ เอสต้ามองตามสายตาที่เขาเหลือบไปหาแฟรงค์ เห็นชัดว่าเรื่องจะยังไม่จบตรงนี้แน่            แฟรงค์จางรับไม้ไปอย่างไม่ลังเล น้ำเสียงเขาฟังดูเป็นงานเป็นการ แต่เอสต้ารู้สึกว่าตัวเองหลุดเข้าไปอยู่ในห้องประชุมเตรียมแฟชั่นโชว์มากกว่าการวางแผนรบกับไททัน            "ผมขออนุมัติเรื่องเครื่องแต่งกายให้ตรงตามยุคสมัยเพิ่มเติม ตอนนี้เรารู้แค่ว่ากาลเวลาจะพาวีรบุรุษทั้งสองไปยังยุคแห่งสามอาณาจักร สมัยล่าแม่มด จึงเห็นควรให้อนุมัติเรื่องเสื้อผ้าสำหรับยุคสมัยนั้น ๆ ยุคละ 6 ชุด ชาย 3 ชุด หญิง 3 ชุด ครบจำนวนคนที่พบเจอในภารกิจ ตามที่คุณแอนเดอร์สันเคยเสนอ ผมไม่รู้ว่านอกจากนี้จะมีหลงไปยุคสมัยไหนอีกบ้างจึงขอเบิกโทก้าไปเพิ่มด้วยครับ ทั้งหมดก็จะรวมเป็น.... 18 ชุด"            เอสต้านั่งนิ่ง แต่ในหัวกำลังบ่นว่า นี่มันช่วงเสนอคอลเลกชันฤดูใบไม้ร่วงของนิวโรมหรือยังไง พอคิดถึงผ้ากองใหญ่ที่เธอแอบช้อปปิ้งไว้ล่วงหน้าที่นิวโรม กระเป๋าเงินตัวเองเบาจนแทบลอย เธอก็ได้แต่กลอกตาในใจ อย่างน้อยถ้าได้เพิ่มอีกก็ถือว่าโบนัส ไม่จำเป็นต้องบอกหรอกว่าตัวเองเตรียมชุดไปแล้วเต็มกระเป๋า            อารีเอลช่วยคำนวณให้เสียงดังพอได้ยินทั่วโถง “มีสามยุค ยุคละหก เป็น 18 ชุด แถมมีโทก้าเพิ่มไปด้วยนี่ ไม่ทราบว่ารวมอยู่ใน 18 ชุดนี่ยังคะ” เธอไม่ได้ทำอะไรนอกจากช่วยเช็กเลข แต่เอสต้าก็แอบรู้สึกดีที่มีคนช่วยประมวลผลแทน ไม่งั้นสมองกล้ามของเธอคงเอาตัวเลขไปปั่นจนกลายเป็นอย่างอื่น            แฟรงค์จางตอบสั้น ๆ แต่ชัดเจนแบบง่าย ๆ "โทก้ารวมอยู่แล้ว" เขาหันไปมองลูซิอุสที่ยังไม่เลิกจ้องตัวเลขบนกระดาษ ทำเอาบรรยากาศเหมือนกำลังดูสองคนเล่นปิงปองงบประมาณกันอยู่ ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งทีแล้วประกาศด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาเอสต้าหยุดหายใจไปเสี้ยววินาที "โอเค เรื่องชุดเดี๋ยวผมออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้เอง" สิ้นประโยคนั้นเอง เอสต้ารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เธอหันขวับไปมองพ่อหนุ่มเอเชียตรงบัลลังก์กลางชั้นบนด้วยสายตาตื่นตะลึงปนชื่นชมมากกว่าครั้งไหน ๆ ราวกับเห็นออร่า คนดีมีเงิน ลอยอยู่รอบตัว ถึงเขาจะมีแฟนแล้วก็เถอะ แต่นั่นไม่เกี่ยวกับการที่เขาเพิ่งประกาศว่าจะควักตังค์ส่วนตัวออกมาช่วย คำว่าออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้ เอสต้ารู้สึกจริง ๆ ว่าแกนสมองที่เมื่อกี้กำลังด่าค่ายอยู่ในใจเริ่มเสียงเบาลงนิดหนึ่ง            ในหัวของเอสต้ามีคำเดียววิ่งวนอยู่ คือ พระเจ้าช่วย ผู้ชายเอเชียที่มีแฟนแล้วคนนี้ใจดีชิบหาย เธอเผลอเม้มปากกลั้นยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเบาลงกว่าตอนประชดเมื่อครู่แต่ยังชัดเจนพอให้ได้ยิน            "...ขอบคุณค่ะ"            ท่าทางของเธอตอนพูดนั้นดูซึ้งใจอย่างเห็นได้ชัด แอบมีฟีลเหมือนเด็กมัธยมได้รับทุนเรียนต่อ ทั้งที่ในความเป็นจริงกระเป๋าเงินของเธอยังตุงดีเพราะใช้ชีวิตแบบรู้จักเก็บรู้จักใช้ แต่การที่มีคนยอมควักตังค์ส่วนตัวจ่ายแทนสภาเซเนทนี่แหละ ทำให้ความโมโหที่พุ่งใส่ชื่อ แฟรงค์ จาง ลดระดับลงมานิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้            ไม่นานเสียงปากกาขูดลงไปบนกระดาษดึงสติของเธอกลับมาที่แท่นกลาง ลูซิอุสเขียนสรุปรายละเอียดทั้งหมดลงในแบบฟอร์มอีกครั้งอย่างเป็นระเบียบ ก่อนเงยหน้าขึ้นประกาศด้วยน้ำเสียงปิดจบงานประชุมที่ฟังดูเหมือนกดปุ่มออกจากห้อง Zoom            "ผมคิดว่าน่าจะครบทุกประเด็นแล้ว หากไม่มีใครเสนอเพิ่มหรือคัดค้านอะไร ทางสภาเซเนทจะปิดประชุมเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกท่านที่เข้าร่วมประชุม" เสียงประกาศปิดประชุมสะท้อนก้องไปทั่วโถงโดมสูง แสงอาทิตย์ยามบ่ายสามโมงเศษทอดผ่านคราบฉาบปูนใหม่บนผนังและแนวรอยซ่อมแซมสีเงินที่พาดไปตามส่วนโค้งของอาคาร ทำให้ทุกอย่างในห้องดูสวยงามเกินเหตุสำหรับสถานที่ที่เพิ่งทำให้เด็กสาวคนหนึ่งอยากด่าทั้งระบบ            เอสต้าลุกขึ้นยืนแทบจะทันทีที่คำว่า ปิดประชุม หลุดออกจากปากของเขา เธอไม่สนใจว่าคนอื่นยังนั่งอยู่หรือกำลังทยอยเก็บของ เสียงเก้าอี้เลื่อนครูดกับพื้นหินอ่อนดังไปทั้งแถว เธอก้าวเท้ายาว ๆ เดินดุ่ม ๆ ออกจากแถวที่นั่ง ลงบันไดหินอ่อนทีละขั้นแบบไม่สนว่ามันจะดูเสียมารยาทแค่ไหน เธอไม่หันกลับไปมองโพเดียมหรือเก้าอี้ประธานสภาที่มีห่อกำมะหยี่วางอยู่ ไม่สนรูปปั้นหินอ่อนที่ยืนเฝ้าด้านข้าง ไม่สนโดมสูงที่ถูกซ่อมด้วยลายเส้นสีเงินวาวคล้ายดวงดาวบนเพดานกลางวัน ทุกอย่างที่อยู่ในสายตาเธอตอนนี้คือประตูทางออกของอาคารสภาเซเนทที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางกรุงโรมใหม่            เอสต้าผลักบานประตูไม้หนัก ๆ ออกไปโดยใช้แรงมากกว่าที่จำเป็นนิดหน่อย เหมือนตั้งใจระบายอารมณ์กับบานประตูมากกว่าคนในห้อง ด้านหลังเธอ เสียงพูดคุยเบา ๆ ของสมาชิกสภายังคงดังสะท้อนอยู่ในโถงโดม ทว่าในหัวของเอสต้ากลับเหลือเพียงความคิดเดียว            ให้ตายเถอะ โลกจะให้ฉันไปกู้กาลเวลา แต่ยังทำให้ฉันต้องมานั่งทะเลาะเรื่องงบกับสภาอีก ถ้าฉันไม่กลัวโมนีก้าด่า กูจะปล่อยให้โลกแม่งแตกไปให้มันแตกสลาย ตายห่าไปให้หมดซะ<img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องอยากมีเพื่อนเยอะก็ได้มีคนเกลียดบ้างก็ดี
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">จบสักที... แต่มีเรื่องต้องทำอีกเพียบ</div>

 Quest Summary
สรุปเอสต้าเข้าร่วมการประชุมแทนโมนีก้า เธอไม่พอใจกับการประชุมครั้งนี้แต่ต้องคุมสติตัวเองให้รอด ตอนนี้เธอรู้สึกเกลียดหลายสิ่งหลายอย่าง และอยากต่อยอะไรสักอย่างให้หายหัวร้อนมาก ๆ สิ่งที่เบิกได้มาไม่ได้เกินความคิดของเธอเลยด้วยซ้ำ และเอสต้ารู้สึกว่าโชคดีที่คนที่เข้าการประชุมครั้งนี้คือเธอ ไม่ใช่โมนีก้า เพราะโมนีก้าจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ (ในมุมมองของเอสต้า) การประชุมจบลงในช่วงเวลา 15.31 - 16.00 น. โดยประมาณ เอสต้าจึงรีบเดินออกมาจากภายในห้องของสภาเซเนท ในตอนนี้เอสต้าไม่ชอบสภาเซเนทและค่ายจูปิเตอร์เท่าไรนัก และสิ่งที่เธอต้องทำมีเป็นล้านอย่าง แต่ขอต่อยอะไรสักอย่างก่อนเถอะว่ะ หัวร้อน</div><div class="arc-summary__text">
 Loot & Rewards
เบิกสิ่งที่ได้จากการประชุมเพื่อไปทำภารกิจของในระบบ: เงิน 800 ดอลลาร์, เนคทาร์ 2 ชิ้น, แอมโบรเซีย 2 ชิ้น, พรมวิเศษ, กำไลเทสซาร่า, เครื่องพยุงชีพและยา (อันนี้น่าจะรับทิพย์ถ้าได้จริงก็จะรับไว้), เสื้อผ้าหลายสไตล์จากแฟรงค์จาง 18 ชุด (เงินส่วนตัวของแฟรงค์)</div><div class="arc-summary__text">
 Relationship Gains ควินตัส แอนเดอร์สันพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ยาสมิน อาเดนพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) แฟรงค์ จางพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัสพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) ซาวันนาห์พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) อาริเอล (เอมปูซา)พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP (มันเปลี่ยนเป็น Mythic) Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10) วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต(เนื่องจากเอสต้าไม่ญาติดีด้วยเลยขอไม่เพิ่ม แม้จะเป็นร่างโมนีก้าก็ตาม)</div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 5 วันที่แล้ว

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 1.5 : ระบายอารมณ์และแฟนแปลก ๆ Part 1
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป
 กองร้อยที่สอง ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

            เวลาเย็นย่ำของวันเดียวกัน เอสต้าเดินออกจากเขตสภาเซเนทด้วยฝีเท้าที่ไม่ได้ตั้งใจจะรักษามารยาทอะไรอีกต่อไป ตึก! ตึก! ตึก! เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนอย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว ร่างของเธอเคลื่อนไหวเร็วและตรงเป้าหมาย ความโกรธยังตกค้างอยู่ในอกเหมือนแรงดันที่หาทางระบายไม่เจอ และเมื่อเธอกลับมาถึงอาคารของกองร้อยที่สอง ประตูถูกผลักเปิดเข้าไปโดยไม่เสียเวลามองรอบตัว             ปัง!!             เสียงประตูไม้หนักๆ กระแทกเข้ากับผนังกองร้อย แสดงห้องฝึกภายในที่แท้จริงแล้วเป็นห้องนั่งเล่นถูกใช้งานในแบบที่มันไม่เคยถูกออกแบบมาเพื่อรองรับคนนอกจากกองร้อยสอง เอสต้าเดินไปคว้ากระสอบทรายที่วางพิงผนัง แขวนมันเข้ากับโครงฝึกอย่างรวดเร็ว เคร้ง! กริ๊ก! เสียงโซ่เหล็กเสียดสีและล็อกเข้ากับตะขอของที่แขวน ก่อนจะเธอจะพันผ้าที่มือแน่นโดยแทบไม่ต้องมอง เสียงผ้าดิบเสียดสีขณะพันรอบสันหมัดอย่างรวดเร็ว นิ้วมือขาวซีดขยับเร็วเหมือนทำซ้ำสิ่งเดิมมานับครั้งไม่ถ้วน แล้วหมัดแรกก็ถูกปล่อยออกไปโดยไม่ต้องมีการวอร์มอัป             ฟุ่บ! ตึ้ง!!! เสียงหมัดตัดอากาศและกระแทกเข้ากึ่งกลางกระสอบทรายอย่างแรง เสียงกระแทกดังตุบสะท้อนก้องไปทั่วห้องหินอ่อนที่ปกติจะสงบและเป็นระเบียบ            ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!            เอสต้าไม่ได้นับจำนวนหมัด ไม่ได้สนใจท่าทางที่ถูกต้อง ร่างกายของเธอขยับไปตามแรงอารมณ์ล้วน ๆ หมัดซ้าย หมัดขวา สลับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ            ตึ้ง ๆ ๆ ๆ!             ไม่นานเสียงหายใจของเธอก็เริ่มหนักขึ้น “แฮก... แฮก…” กล้ามเนื้อแขนและไหล่ตึงขึ้นตามแรงที่ใส่ลงไป กระสอบทรายแกว่งแรงจนโซ่ส่งเสียงเสียดกัน เอี๊ยด... เอี๊ยด… เธอไม่พูดอะไร ไม่ประชดเหมือนปกติ แต่การเงียบของเธอในจังหวะนี้กลับดังยิ่งกว่าคำด่าใด ๆ จนกระทั่งผ้าใบของกระสอบเริ่มปริ แควก...! และแตกออก และวัสดุภายในไหลร่วงลงมากองกับพื้น เอสต้าหยุดเพียงเสี้ยววินาที มองมันอย่างไม่รู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะดึงกระสอบใหม่มาแขวนแทนอย่างหงุดหงิด เคร้ง ๆ! ปึก! แล้วเธอก็ชกต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วนซ้ำไปเรื่อย ๆ ราวกับต้องการให้ร่างกายล้าแทนสมอง            ตึ้ง! ตึ้ง ๆ!            โมนีก้ารับรู้ทุกอย่างจากข้างในอย่างชัดเจน ความรู้สึกที่อัดแน่นถูกส่งผ่านมาพร้อมแรงกระแทกแต่ละหมัด มันไม่ใช่ความสับสน ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการต้องรับมือกับการตัดสินใจของคนอื่น การถูกกำหนดกรอบด้วยคำว่า             เหมาะสม และ งบประมาณ             ที่ไม่เคยถามว่าร่างกายของเธอไหวแค่ไหน เอสต้าเป็นคนออกแรง แต่โมนีก้าคือคนที่รู้ดีว่าหมัดเหล่านั้นไม่ได้ต่อยใครนอกจากกำแพงที่มองไม่เห็นระหว่างตัวเองกับระบบที่ไม่เคยฟัง            เสียงกระสอบทรายกระแทกดังซ้ำ ๆ ผสานกับกลิ่นไลแลคจาง ๆ และกลิ่นเหงื่ออุ่นในอากาศ ห้องนั่งเล่นของกองร้อยที่สองซึ่งปกติจะดูสง่างามด้วยเสาหินอ่อน โซฟาผ้าสีครีมและโล่ทองคำที่ฝังอยู่กลางผนัง กลับถูกใช้งานในแบบที่สะท้อนตัวตนของเอสต้าอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีพิธีรีตองหรือความสวยงาม มีเพียงแรงอัดที่ถูกปล่อยออกมาอย่างไม่สนใจสายตาใคร เอสต้าไม่สนว่ากระสอบจะขาดอีกกี่ใบ ไม่สนว่าเสียงจะดังแค่ไหน เพราะในช่วงเวลานี้ การชกคือวิธีเดียวที่ทำให้หัวของเธอไม่ต้องคิด และเป็นวิธีเดียวที่โมนีก้าปล่อยให้ตัวเองไม่ต้องควบคุมอะไรเลย            เป็นเวลากว่าหลายชั่วโมงที่เมื่อแรงเริ่มตก เอสต้าค่อย ๆ ชะลอหมัดลง ลมหายใจยังหนัก แต่จังหวะเริ่มนิ่งขึ้น เธอหยุดยืนอยู่หน้ากระสอบทราย ปล่อยให้มันแกว่งช้า ๆ จนเกือบหยุดสนิท ไหล่ยังตึง มือของเอสต้ายังสั่นเล็กน้อย แต่ความเดือดในอกถูกกดลงมาบ้างแล้ว โมนีก้าใช้จังหวะนั้นเก็บความคิดที่กระจัดกระจายกลับมาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่แย่งการควบคุม เอสต้ายังคงยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ท่ามกลางห้องที่เต็มไปด้วยร่องรอยของอารยธรรมโรมันและร่องรอยของอารมณ์ที่เพิ่งถูกระบายออกไป ทั้งสองรับรู้ตรงกันว่าการประชุมจบลงแล้วจริง ๆ แต่สิ่งที่ต้องจัดการต่อจากนี้ เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น            ไม่นานเมื่อเวลาค่ำของวัน เอสต้าปล่อยหมัดสุดท้ายใส่กระสอบทรายแล้วหยุดนิ่ง ลมหายใจออกเป็นเสียงหนัก ๆ จังหวะเดียวกับเสียง ตุบ! ที่ยังเหมือนสะท้อนค้างอยู่ในห้องนั่งเล่นซึ่งถูกยัดบทเป็นห้องฝึกชั่วคราว เธอยืนค้างอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง เหมือนร่างกายกำลังเช็กว่าความโมโหลดลงจริงไหม ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอีกทีแล้วบ่นห้วน ๆ กับตัวเอง             “พอเหอะ เดี๋ยวหัวใจยัยเจ้าของร่างมันจะมากรีดร้องอีก” พูดจบก็เดินไปล้างตัวแบบไม่ลังเล เหมือนถ้าอยู่เฉย ๆ อีกวินาที สมองจะวนกลับไปด่าพวกสภาอีกรอบ            ตอนที่เดินเข้าห้องนอนรวมของกองร้อยที่สอง เสียงคุยกันของสาว ๆ ดังเป็นคลื่นเบา ๆ ชนกับความเงียบในหัวของเธอ เอสต้าไม่ได้ทัก ไม่ยิ้ม ไม่เล่นมุก เหนื่อยจนไม่มีแรงจะทำหน้ากวนตีนด้วยซ้ำ เธอแค่เดินผ่านเข้าไปเหมือนเป็นเงาที่มีกลิ่นไลแลคกับฤดูร้อนติดมาด้วย             วิเวียน่ากับเซลีนเห็นแววตากับท่าทางของเอสต้าแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาพร้อมกันแบบคนที่รู้ทันว่า นี่ไม่ใช่อารมณ์ล้าเฉย ๆ ทั้งสองคนรู้อยู่แล้วว่าร่างเดียวกันนี้มีหลายบุคลิก และถ้าคนที่เดินเข้ามาคือเอสต้า แปลว่ามันต้องมีอะไรที่ทำให้โมนีก้าถอยไปหลบอยู่ข้างใน วิเวียน่าเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้ก่อน เสียงเธอนุ่มแต่ตรงประเด็นเข้ามาเลย            “โอเคไหมเอสต้า”            เอสต้าหยุดฝีเท้าแค่เสี้ยววินาที เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะตอบแบบไหนให้จบเร็วที่สุด แต่สุดท้ายคำที่หลุดออกมามันตรงกว่านั้นและดิบกว่านั้น “ถ้าไม่มีกองร้อยที่ 2 ฉันพาโมนีก้าออกไปจากค่ายบ้า ๆ นี้แล้ว” คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศรอบ ๆ แผ่วลงนิดหนึ่ง เหมือนไม่ใช่ทุกคนจะได้ยินชัด ๆ แต่คนที่อยู่ใกล้พอจะรับรู้ได้ว่าเอสต้ากำลังแบกความโมโหไว้แน่นแค่ไหน             วิเวียน่าไม่พยายามแกล้งทำเป็นตลก เธอขยับเข้าไปกอดเอสต้าเลย กอดแน่นแบบไม่พูดอ้อมค้อม “ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้นะ เธออย่าไปถือสาพวกสภาเลยน่า... งี้แหละ”            เอสต้าชะงักกับอ้อมกอดนั้น ไม่ใช่เพราะซึ้ง แต่เพราะมันทำให้ความแข็งในอกกระเพื่อมเหมือนโดนทิ่มจุดที่เธอไม่ชอบให้ใครแตะ เซลีนไม่ได้เข้ามากอด เธอยืนมองเงียบ ๆ ตามนิสัย เงียบจนเหมือนจะเย็นชา แต่สายตาไม่ได้ไล่หรือกดดันอะไร มันเป็นสายตาของคนที่อยู่ข้าง ๆ แบบไม่ต้องพูดเยอะ เอสต้าเลยปล่อยลมหายใจแล้วตอบเสียงต่ำ             “ไม่เป็นอะไร ฉันแค่รู้สึกว่ามีพวกเธอก็ดีแล้ว” เมื่อพูดจบ วิเวียน่าก็คลายกอดช้า ๆ เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยเร็วไปเอสต้าจะเดินหนีอีก เซลีนยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้สอดคำปลอบที่ไม่ถนัด เธอแค่เอ่ยสั้น ๆ “พวกนั้นทำอะไรอีก” โทนเสียงเรียบเหมือนถามเรื่องตารางเวร แต่ความหมายชัดว่าเธออยากรู้เพื่อจะโกรธให้ถูกที่            “ก็…เรื่องเดิม ๆ ประชุมเหมือนจะช่วย แต่สุดท้ายก็ให้กูไปตายเอาดาบหน้าแล้วค่อยกลับมาทำรายงานบัญชีให้ดูสวย ๆ ไง” เอสต้ากลอกตาเล็กน้อยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ และทันทีที่บอกแบบนั้นทั้งวิเวียน่าและเซลีนก็เข้าใจได้ จนกระทั่งเอสต้าเป็นฝ่ายพูดต่อให้เรื่องมันเดินหน้าไปข้างหน้าแทนที่จะวนอยู่กับอารมณ์เดิม “พรุ่งนี้ฉันจะเตรียมตัวนะ วันที่ 22 จะออกเดินทางแล้ว”            วิเวียน่าทำตาโตขึ้นนิดหนึ่งเหมือนความตื่นเต้นชนกับความกังวล เธอพยายามลากบรรยากาศให้เบาขึ้นตามสไตล์คนที่เป็นแรงใจของกองร้อยสอง “งั้นกินเลี้ยงกันไหม”            เอสต้าที่ได้ยินคำถามก็หัวเราะขำ ๆ แล้วก็ส่ายหัวตอบทันทีร “ฉันต้องไปตรวจสุขภาพที่สถานพยาบาลอ่ะดิก่อนออกไปทำภารกิจ” ประโยคนั้นหลุดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ห้วนตามนิสัย แต่ใจความมันชัดเจนจนวิเวียน่ารับได้โดยไม่โกรธ เธอพยักหน้าแล้วถอยให้ “โธ่... งั้นเอาไว้วันอื่นก็ได้ ตอนที่เธอกลับมางี้”            บทสนทนาจบลงแค่นั้นแบบที่ไม่มีใครฝืนให้ยืดยาว เอสต้าขยับไปที่เตียงของตัวเอง จัดผ้าห่มแบบลวก ๆ ตามสไตล์คนไม่พิถีพิถัน แล้วทิ้งตัวลงนอนโดยไม่เสียเวลาทักคนอื่นเพิ่ม ทั้งห้องค่อย ๆ ซาลงเมื่อไฟในโซนหลักถูกลดลง เหลือแสงพอให้มองเห็นทางเดินกับเงารูปทรงของเตียงเท่านั้น เอสต้าหันหน้าเข้าหาหมอน พยายามข่มตาหลับ ทั้งที่ในหัวเหมือนยังมีเสียงประชุม เสียงคำอนุมัติ เสียงนับตัวเลขงบประมาณวนอยู่เป็นเศษซากที่น่ารำคาญ เธอกัดฟันเงียบ ๆ แล้วสั่งตัวเองให้หยุดคิด เพราะพรุ่งนี้ยังต้องเจอเรื่องเดิม ๆ อีก และวันที่ 22 มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ            …           ……            ทว่าแทนที่จะได้หลับบางสิ่งก็เกิดขึ้นในห้วงแห่งความฝัน แสงสีทองอุ่นที่เหมือนหลุดออกมาจากยามอาทิตย์ลับขอบฟ้าห่อหุ้มทุกอย่างไว้ทั้งห้อง ราวกับความฝันถูกตั้งค่าโทนสีด้วยฟิลเตอร์เดียวกันทั้งหมด เอสต้ารู้สึกตัวทันทีว่านี่ไม่ใช่โลกจริง แม้ฝ่าเท้าที่เหยียบพื้นหินอ่อนจะให้สัมผัสแน่นและเย็นจริงจนน่ารำคาญก็ตาม เธอยืนอยู่กลางห้องที่ฟุ่มเฟือยเกินเหตุ โซฟาขอบทองรูปทรงประหลาดดูนุ่มเหมือนก้อนเมฆที่ถูกหล่อด้วยเงิน โต๊ะคริสตัลกลางห้องกักเปลวไฟสีทองเอาไว้ด้านในเหมือนโชว์ของแพง เพดานเรืองแสงจำลองภาพพระอาทิตย์ตกที่สวยเกินความจำเป็น และทุกอย่างตะโกนออกมาพร้อมกันว่า             นี่คือรสนิยมของอะพอลโลแบบไม่ต้องมีป้ายบอก            ข้างกายของเอสต้ามีอีกคนยืนอยู่ โมนีก้าในเวอร์ชันที่คุ้นตาแต่ก็ไม่ใช่ ผมสีม่วงครามปล่อยยาวสยายเต็มแผ่นหลัง ตัดกับเสื้อผ้าที่ดูเรียบกว่าปกติของเธอจนเอสต้าหลุดมองซ้ำสองรอบก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ อย่างคนเริ่มชินกับเรื่องแปลกในชีวิต “นายคิดเหมือนฉันไหม A1” โมนีก้าพูดขึ้นก่อน น้ำเสียงเหมือนคนกำลังดูอะไรบางอย่างแล้วเริ่มไม่แน่ใจว่าควรขำหรือควรถอนตัวดี            เอสต้าหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง ตั้งแต่โฮโลแกรมของมิวส์ที่กำลังเล่นดนตรีแบบไม่มีใครขอ ไปจนถึงจอขนาดใหญ่ที่วนฉายภาพความสำเร็จของอะพอลโลซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ เธอเอียงคอเล็กน้อยแล้วตอบกลับทันที “ฉันก็คิดเหมือนนาย B2” ทั้งสองสบตากันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายเพราะมุกที่ทั้งสองเล่น... ใช่ คำในกล้วยหอมจอมซนไง            เอสต้าชี้ไปรอบห้องอย่างโอเวอร์ “เธอเห็นรอบห้องปะ... ให้ทายว่าอะไรจะโผล่มาต่อ”            โมนีก้าหลุดหัวเราะตาม พลางเสริมมุกกลับไป “ถ้าเป็นในกล้วยหอมจอมซนก็ต้องขาดแค่เสียงประกอบติงต๊องกับตัวละครที่โผล่มาพูดว่า โอ๊ะ โอ!”            “นั้นเทเลทับบี้ละ แต่ถ้าอีกสามวินาทีมีตัวประกอบลื่นล้ม ฉันจะไม่แปลกใจเลย” เอสต้าพูดด้วยสีหน้าจริงจังเกินเหตุ ก่อนจะทำท่ามองซ้ายมองขวาเหมือนรออะไรสักอย่าง            ส่วนโมนีก้าก็หัวเราะร่า ทว่าเสียงหัวเราะยังไม่ทันจาง ความรู้สึกบางอย่างก็เปลี่ยนไปทันที บรรยากาศในห้องเหมือนถูกลดอุณหภูมิลงหนึ่งระดับโดยไม่มีใครแตะรีโมต โมนีก้าหยุดขำก่อนจะหันสายตาไปยังกลางห้อง และนั่นคือจังหวะที่เธอเห็นเขา            ชายคนหนึ่งนั่งแหมะอยู่บนโซฟาหรูตัวใหญ่กลางห้อง ร่างเอนพิงพนักอย่างไม่สบอารมณ์ เสื้อแจ็กเก็ตหนังสีเข้มตัดกับแสงทองรอบตัวอย่างจงใจ ผมสีอ่อนยุ่งเล็กน้อย ดวงตาคมที่เคยดูขี้เล่นกลับแข็งกร้าวจนบรรยากาศรอบตัวตึงขึ้นทันตา เขาคืออะพอลโล หรือเลสเตอร์ ในเวอร์ชันที่ดูพร้อมจะระเบิดอารมณ์ใส่ใครก็ได้ที่หายใจดังเกินไป            โมนีก้าชะงักไปนิดหน่อย ส่วนเอสต้าก็แทบจะชะงักแทบจะในทันที สัญชาตญาณแรกคือการถอยหลังหนึ่งก้าว “โอเค ฉันคิดว่าฉันควรออกจากห้องนี้” เอสต้าพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปมองหาประตู…            แต่มันเสือกไม่มีอ่ะดิ… ผนังเรียบหรูต่อเนื่องกันทุกด้าน ไม่มีรอยต่อ ไม่มีลูกบิด ไม่มีทางออกเลยด้วยซ้ำ...             เอสต้าหัวเราะแห้ง ๆ “ฝันแบบไหนกันวะเนี่ย ล็อกห้องด้วยซอฟต์แวร์หรือไง”             ส่วนโมนีก้าก็ขยับมายืนข้างเอสต้าโดยไม่พูดอะไร สายตายังคงจับจ้องไปที่ชายบนโซฟา สีหน้าของเธอไม่ได้ตื่นตระหนกแต่ก็ไม่สบายใจ เป็นจังหวะที่อะพอลโลเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ด้วยสายตานั้นกดทับอากาศในห้องจนเอสต้ารู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดอะไรสักอย่างทั้งที่ยังไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว เธอกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบกับโมนีก้า “ถ้านี่คือฉากทะเลาะ ฉันขอเป็นตัวประกอบเงียบ ๆ ได้ไหม”            โมนีก้าพ่นลมหายใจออกมาช้า ๆ อีกครั้ง ความรู้สึกมันไม่ใช่ตกใจ แต่เป็นความหน่ายแบบคนที่รู้ตัวว่ากำลังจะต้องรับมือกับเรื่องวุ่นวายที่ไม่ได้ก่อเอง เธอเหลือบตามองเอสต้าข้างตัว สายตานิ่งขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามตรง ๆ โดยไม่อ้อมค้อม “เธอมีอะไรจะบอกฉันไหม ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่”            เอสต้าขยับตัวเล็กน้อยทำท่าจะพูด ท่าทางเหมือนคนกำลังคิดคำแก้ตัวแบบฉุกเฉิน “คือว่า…พอดีฉันไปทำอะไรบางอย่างมา” ยังไม่ทันที่คำว่า นิดเดียว จะถูกอธิบายให้มีความหมาย  เสียงถอนหายใจยาวเกินมนุษย์ก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง แสงสีทองอบอุ่นที่อาบอยู่รอบ ๆ เหมือนกระเพื่อมไหวตามอารมณ์เจ้าของสถานที่ ชายหนุ่มรูปงามที่สมบูรณ์แบบเกินจริงนั่งแหมะอยู่บนโซฟาหรู ผมสีทองหยักศกเป็นประกาย ดวงตาสีฟ้าสว่าง แต่ใบหน้ากลับงอจนปากยื่นแบบไม่แคร์ภาพลักษณ์ มือหนึ่งกำเหรียญทองคำเจ้าปัญหา อีกมือยกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบอย่างหงุดหงิด...บ่งบอกว่ากำลังจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ             “โมนีก้า... ยอดรักของผม... คุณทำแบบนี้กับเทพเจ้าที่แสนซื่อสัตย์คนนี้ได้ยังไงกัน!” อะพอลโลเริ่มด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับตัวเอกในละครโศกนาฏกรรมกรีก แต่สายตายังคงจิกกล้องราวกับกำลังถ่ายทำสารคดีชีวิตตัวเอง เขาถอนหายใจยาวเหยียดจนรัศมีรอบตัววูบไหวตามแรงอารมณ์ “คุณรู้ไหมว่าความรู้สึกของผมมันแหลกสลายยิ่งกว่าตอนโดนท่านพ่อถีบหัวส่งลงจากโอลิมปัสเสียอีกนะ!”            โมนีก้าถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่าย เธอคุ้นเคยกับความดราม่าระดับร้อยเต็มสิบของเขาดี “เลสเตอร์ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” เธอเรียกชื่อร่างมนุษย์ของเขาเพื่อดึงเขากลับสู่โลกความจริง “ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายไปโดนใครสะกิดต่อมมั่นหน้าของนายมา”            “คุณยังกล้าบอกว่าไม่รู้เรื่องอีกเหรอ!! คุณดูสิ่งที่เอสต้าทำสิ!!” เขาผุดลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับเทพบุตรบนแคทวอล์ก เดินตรงมาหาเธอพร้อมกับยัดหนังสือพิมพ์ฉบับวันที่ 20 ธันวาคม 2025 ใส่มือเธอ “ผมหยุดโปรยเสน่ห์ใส่ชาวโลก หยุดทำดาเมจใส่หัวใจมนุษย์ทุกคนเพื่อคุณคนเดียว! แต่ดูสิ่งที่โลกตอบแทนผมสิ!”            🔥 ✨ ของขวัญตื่นเช้า! เหรียญอะพอลโล่ โดยอะพอลโล่ (สุดหล่อ) โผล่หัวเตียงทุกคน… แต่ทำไมต้องส่งมาในแพ็คเกจที่ชวนให้คิดลึก? เผยแพร่: 20 ธันวาคม 2025            เนื้อหาด้านล่างเล่าละเอียดยิบถึงคณะเดินทางสี่สหายเดมิก็อดน่าจะจ่ายค่ายฮาล์ฟบลัดที่ไปพักเลิฟโฮเตลในเม็กซิโก แล้วคู่ในข่าวของเขาก็มี... ไม่สิ พบ กล่องปริศนาข้างหัวเตียง ความเข้าใจผิดว่าเป็นถุงยางอนามัย พรีเซนเตอร์หน้าหล่อ และการเฉลยตอนเช้าว่าข้างในคือเหรียญทองคำอะพอลโล่ พร้อมมุกแซวเรื่อง ไซส์มาตรฐาน ที่ถูกเขียนด้วยน้ำเสียงกวนประสาทแบบไม่กลัวฟ้าผ่า ที่บ่งอกบว่าเฮอร์มีสน่าจะชอบข่าวใส่สีตีไข่อันนี้เป็นพิเศษ แน่นอนว่าโมนีก้ารับรู้ได้ทันทีว่ารอบนี้เธอน่าจะโดนหนักแน่ ๆ เพราะคนที่ส่งข่าวนี้ไม่ใช่ของเธอแน่ ๆ เพราะเธอกำลังพักอยู่ภายในร่างกายเพื่อรักษาจิตใจที่ห่อเหี่ยวของตนเอง            โมนีก้าเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สีหน้าเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะ “ฉันไม่ได้เป็นคนส่งข่าวนี้นะ” ก่อนที่จะหันไปทางเอสต้าที่อยู่อีกทิศอย่างบ่งบอกว่าเธอรู้นะ ว่านั้นคือสิ่งที่เอสต้าทำลงไป แม้ว่าเธอจะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไรก็ตาม แต่คนที่ส่งเป็นเอสต้าเนี้ยนะ ทำไมเธอต้องมานั่งแก้ปัญหาให้กับความแสบของเอสต้าอยู่เรื่อยไปเลยเนี้ย? แม้ว่าจะบ่นขนาดนั้น โมนีก้าก็ต้องจ้องเอสต้าให้อีกฝ่ายได้รู้สึกผิดบ้าง แม้ว่าเอสต้าจะไม่รู้สึกผิดเลยก็ตามที            เอสต้าที่ถูกจ้องมองอยู่แล้วรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่จะเอามือไพล่หลังของตนเองทำหน้าเหมือนประมาณว่าก็รู้นี้ว่าเป็นฉัน? “ฉันแค่... เล่าให้เพื่อน(?)ฟังขำ ๆ เอง” เอสต้าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ไม่ได้มีความสำนึกผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ “ใครจะรู้ว่าสื่อพวกนี้จะเอาไปขยี้ต่อล่ะ” ก่อนที่เอสต้าจะหันหน้าหนี ทำเป็นมองเพดานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... บ่งบอกว่า            ไม่รู้ไม่ชี้อย่างงั้นหรอ?!!            “ขำงั้นเหรอ? ข่าวออกน่ะผมไม่ว่า! การที่คนรู้ว่าผมใจดีแจกทองน่ะมันคือเรื่องปกติของมหาเทพสุดแสนจะเพอร์เฟ็คแบบผม!” อะพอลโลครางออกมาอย่างอึดอัดพร้อมกับชี้นิ้วเรียวยาวที่ไร้ที่ติไปที่ข้อความในหนังสือพิมพ์ “แต่นี่! คำว่า ‘ไซส์มาตรฐาน’ นี่มันคือการหมิ่นประมาทระดับจักรวาลดาวล้านดวงจะแตกสลาย!” เขาสะบัดผมสีทองที่เปล่งประกายโดยไม่ต้องพึ่งแสงไฟ แล้วเริ่มร่ายยาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตนเอง            “โมนีก้า ฟังผมนะ... คำว่ามาตรฐานมันมีไว้สำหรับพวกมนุษย์เดินดิน หรือพวกเทพปลายแถวที่ไม่มีออร่าเป็นของตัวเอง! แต่สำหรับผมอะพอลโล... ทุกอย่างที่เป็นผมมันคือ ‘ระดับพรีเมียมแบบคอสมิกบีอี้ง (Cosmic Being) ขั้นสุด’ ที่ไม่มีใครเทียบติด! ผิวพรรณของผมเนียนละเอียดกว่าผ้าไหมสวรรค์โดยไม่ต้องพึ่งโบท็อกซ์หรือฟิลเตอร์ใด ๆ ในโลก โครงหน้าของผมคือสัดส่วนทองคำที่สถาปนิกทั่วโลกต้องคุกเข่าขอคำปรึกษา!”            “ดวงตาของผมคือพลอยไพลินที่บรรจุความลับของดวงดาวเอาไว้ เส้นผมของผมคือเส้นไหมที่ถักทอจากแสงอาทิตย์บริสุทธิ์ยามเช้า! แล้วดูรูปร่างผมนี่สิ กล้ามเนื้อทุกมัดถูกแกะสลักอย่างบรรจงโดยช่างฝีมือเอกของจักรวาล (ซึ่งก็คือผมนั่นแหละ) มันมีความสมมาตรที่สมบูรณ์แบบจนพระเจ้ายังต้องอิจฉา! คำว่ามาตรฐานน่ะหรอ? หึ! มาตรฐานน่ะมีไว้สำหรับถุงยางอนามัยในร้านสะดวกซื้อ! แต่เหรียญของผม... รัศมีของผม... และ ‘ตัวตน’ ของผม... มันคือความยิ่งใหญ่ที่บรรจุลงในกล่องไซส์มนุษย์ไม่ได้ด้วยซ้ำ! บรรจุภัณฑ์ที่พวกนั้นเห็นน่ะ มันคือความพยายามอย่างยิ่งยวดของผมที่จะบีบอัดความอลังการให้มนุษย์ทั่วไปพอจะรับไหวต่างหาก!"            "คุณรู้ไหมว่าการที่ต้องมาถูกเรียกว่ามาตรฐานมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกลดระดับไปเป็นแค่เดมิก็อดฝึกหัด! ผมคือผู้พิชิตไพธอน ผมคือผู้กุมความลับแห่งคำพยากรณ์ ผมคือเสียงพิณที่ขับกล่อมดวงวิญญาณ! ทุกเซนติเมตรของผมคือผลงานศิลปะชิ้นเอกที่ไม่มีวันผลิตซ้ำได้! ไม่มีค่าเฉลี่ยใดในโลกจะมาวัดระดับความหล่อเหลาและความเป็นที่สุดของผมได้หรอกนะ!” เขาหยุดหายใจเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะก้มลงมองโมนีก้าด้วยสายตาเว้าวอนแต่ยังไม่ทิ้งความหลงตัวเอง “ดังนั้น... คุณต้องบอกพวกเขา โมนีก้า! คุณต้องประกาศให้โลกรู้ว่าแฟนของคุณคนนี้คือ 'The One and Only' ที่อยู่เหนือคำว่ามาตรฐานไปไกลสุดขอบจักรวาล!”            โมนีก้าหลับตาลงชั่วครู่ระหว่างที่แฟนหนุ่มพ่นคำออกมา ก่อนจะเปิดขึ้นมาใหม่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่หนักแน่น “เลสเตอร์ ฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้รู้เรื่องนี้มาก่อน และฉันไม่ได้อยากให้ชื่อฉันหรือชื่อนายไปอยู่ในข่าวแบบนี้”            อะพอลโลชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าที่งอนจัดเริ่มสั่นคลอน แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ “แล้วคุณรู้ไหมว่าผมเครียดแค่ไหน คนทั้งโลกต้องอ่านข่าวนี้แล้วแน่ ๆ เลย!”            “ฉันรู้” โมนีก้าตอบทันที “และนั่นแหละคือเหตุผลที่เราต้องคุยกันดี ๆ ไม่ใช่โวยวายใส่ฉันในฝัน”             เอสต้ายิ้มมุมปากเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นขำ “เอาน่า อย่างน้อยข่าวก็ชมว่าคุณหล่อ”            อะพอลโลหันขวับไปมองเอสต้าทันที “ข้าไม่ต้องการคำปลอบใจจากต้นเหตุ!” <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : ยังไม่มี
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">มีต่อ... รอไป 2 ชั่วโมง...</div>
 Quest Summary
(ยังไม่มี)</div><div class="arc-summary__text">
 Loot & Rewards
(ยังไม่มี)</div><div class="arc-summary__text">
 Relationship Gains (ยังไม่มี)</div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 5 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-12-23 22:21 

<link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
<link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin="">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Playpen+Sans+Thai:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===========================
SCOPE: มีผลเฉพาะใน #my-post
=========================== */
#my-post{ position:relative; outline:none !important; }

/* ===========================
PASTEL THEME (สบายตากว่าเดิม)
=========================== */
#my-post .arc-wrap{
/* โทนพาสเทลจากพาเลทเดิม แต่ลดความแสบตา/คอนทราสต์ */
--lychee:#FFF6EC; /* นุ่มขึ้นจาก #FFEFDD */
--lemon:#FFF3C4; /* นุ่มขึ้นจาก #FAECA2 */
--tangerine:#FFB8A6; /* นุ่มขึ้นจาก #FF9777 */
--papaya:#FF9C7B; /* นุ่มขึ้นจาก #F0774F */
--watermelon:#FFC6CC;/* นุ่มขึ้นจาก #FFAEB4 */
--dragonfruit:#E96A87; /* นุ่มขึ้น/ลดแสบจาก #E14C70 */

/* สีตัวอักษรให้อ่านสบาย ไม่เข้มจนแข็ง */
--ink:#3B2A2A;
--muted:rgba(59,42,42,.72);
--stroke:rgba(59,42,42,.12);

--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:30px;
--bw1:1.2px;
--bw2:1px;

--notch-w:220px;
--notch-h:110px;
--seal:180px;

/* ใช้ฟอนต์เดียวทั้งกรอบ รวมหัวข้อ */
font-family:"Playpen Sans Thai", system-ui, -apple-system, "Segoe UI", sans-serif;
color:var(--ink);

width:100%;
max-width:1100px;
margin:0 auto;
padding:16px;

/* DECORATION: พื้นหลังรอบกรอบ (ลบได้ถ้าไม่ชอบ) */
background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 8%, rgba(255,243,196,.55), rgba(255,246,236,0) 60%),
linear-gradient(180deg, var(--lychee) 0%, rgba(255,243,196,.85) 35%, rgba(255,198,204,.55) 100%);
border-radius:22px;
}

/* ชั้นนอก */
#my-post .arc-board{
position:relative;
padding:14px;
border-radius:20px;

background: linear-gradient(180deg, rgba(255,246,236,.96), rgba(255,243,196,.70));
border:1px solid var(--stroke);

/* DECORATION: เงาเบาลง (ลบได้) */
box-shadow: 0 14px 36px rgba(0,0,0,.10);
}

/* การ์ดชั้นใน (ยืดตามเนื้อหา) */
#my-post .arc-card{
position:relative;
overflow:hidden;
border-radius:16px;
min-height:0;

background:
radial-gradient(900px 420px at 50% 0%, rgba(255,243,196,.65), rgba(255,246,236,0) 70%),
linear-gradient(180deg,
 rgba(255,246,236,.98) 0%,
 rgba(255,198,204,.70) 34%,
 rgba(255,184,166,.62) 62%,
 rgba(255,156,123,.55) 100%
);

/* DECORATION: เงาด้านในเบามาก (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 120px 260px rgba(233,106,135,.06);
}

/* DECORATION: กรอบคู่ (ยังอยู่ได้ แต่ถ้าอยากเอาออกทั้งชุด ลบสองบล็อกนี้ได้) */
#my-post .arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.16);
border-radius:14px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.85;
pointer-events:none;
}
#my-post .arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid rgba(59,42,42,.10);
border-radius:12px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.8;
pointer-events:none;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
#my-post .arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background: linear-gradient(180deg, rgba(255,243,196,.95), rgba(255,246,236,.78));
border:var(--bw1) solid rgba(59,42,42,.14);
border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px;
border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3;

/* DECORATION: เงานิ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: inset 0 10px 18px rgba(59,42,42,.08);
}

/* ตรากลาง (ถ้าไม่ต้องการ ลบทิ้งทั้งก้อน .arc-seal ได้เลย) */
#my-post .arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
z-index:4;
display:flex; align-items:center; justify-content:center;

background:
radial-gradient(circle at 35% 30%,
 rgba(255,246,236,.95) 0%,
 rgba(255,198,204,.78) 48%,
 rgba(233,106,135,.42) 100%);

box-shadow:
0 14px 28px rgba(0,0,0,.12),
0 0 0 5px rgba(255,243,196,.30),
0 0 0 12px rgba(255,184,166,.14);
}
#my-post .arc-seal img{
width:86%;
height:auto;
object-fit:contain;
filter: drop-shadow(0 2px 5px rgba(0,0,0,.14));
pointer-events:none;
}

/* DECORATION: grain เบามาก (ลบได้) */
#my-post .arc-grain{
position:absolute; inset:-40%;
background-image:url("data:image/svg+xml,%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' width='220' height='220'%3E%3Cfilter id='n'%3E%3CfeTurbulence type='fractalNoise' baseFrequency='.9' numOctaves='3' stitchTiles='stitch'/%3E%3C/filter%3E%3Crect width='220' height='220' filter='url(%23n)' opacity='.25'/%3E%3C/svg%3E");
mix-blend-mode:overlay;
opacity:.10;
transform:rotate(6deg);
pointer-events:none;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-content{
position:relative; z-index:2;

padding:
calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
calc(var(--gap2) + 18px)
calc(var(--gap2) + 22px);

height:auto;
line-height:1.9;
font-size:16px;
color:var(--ink);
}

/* หัวเรื่อง: ใช้ Playpen ทั้งหมด และทำให้ดูไม่แปลก */
#my-post .arc-head{
text-align:center;
margin-top:-6px;
margin-bottom:14px;

display:flex;
flex-direction:column;
gap:6px;
}

/* ชื่อบันทึก (Playpen) */
#my-post .arc-title{
font-family:inherit;
font-weight:700;
font-size:26px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

/* ตอนที่/ชื่อตอน (Playpen) */
#my-post .arc-episode{
font-family:inherit;
font-weight:600;
font-size:17px;
line-height:1.25;
margin:0;
color: rgba(59,42,42,.82);
}

/* วัน/เวลา/สถานที่ (Playpen) */
#my-post .arc-meta{
font-family:inherit;
font-weight:500;
font-size:15px;
line-height:1.4;
margin:0;
color: var(--muted);

display:flex;
flex-direction:column;
gap:2px;
}

/* DECORATION: เส้นคั่นนิ่ม ๆ (ลบได้) */
#my-post .arc-divider{
width:min(440px, 92%);
height:1px;
margin:10px auto 0;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.20), rgba(59,42,42,0));
opacity:.85;
}

/* ===========================
(สำคัญ) เอากรอบรูปในกล่องข้อความออกทั้งหมด
=========================== */
#my-post .arc-body img{
max-width:100%;
height:auto;
border-radius:0 !important;
box-shadow:none !important;
outline:none !important;
border:none !important;
}

/* เนื้อหา */
#my-post .arc-body{ margin-top:14px; }
#my-post .arc-body p{ margin:0 0 12px; }

/* ป้าย */
#my-post .label,
#my-post .badge{
display:inline-block;
padding:.22rem .65rem;
border-radius:999px;
border:1px solid rgba(59,42,42,.12);
background: rgba(255,246,236,.76);
color: var(--ink);
}

/* ลิงก์ */
#my-post a{ color: var(--dragonfruit); text-decoration: underline; }
#my-post a:hover{ opacity:.86; }

/* Responsive */
@media (max-width:520px){
#my-post .arc-wrap{
--gap1:10px; --gap2:22px;
--notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px;
padding:12px;
}
#my-post .arc-title{ font-size:24px; }
#my-post .arc-content{ font-size:15px; }
}

/* ===========================
MINI SUMMARY BOX (Narrative)
ไม่เป็นตาราง — เน้นพิมพ์บรรยาย
=========================== */
#my-post .arc-summary{
--sum-bg: rgba(255, 246, 236, .94); /* พื้นกล่องสว่าง อ่านง่าย */
--sum-border: rgba(59, 42, 42, .14);
--sum-shadow: rgba(0, 0, 0, .10);
--sum-accent: var(--dragonfruit); /* สีเด่นตัดกับพื้นหลัง */
--sum-chip-bg: rgba(255, 243, 196, .82);
--sum-chip-border: rgba(59, 42, 42, .12);

position: relative;
margin: 14px auto 18px;
padding: 14px 16px 14px 18px;
border-radius: 14px;
background: var(--sum-bg);
border: 1px solid var(--sum-border);

/* DECORATION: เงานุ่ม ๆ (ลบได้) */
box-shadow: 0 12px 26px var(--sum-shadow);

width: min(760px, 100%);
}

/* แถบ accent ซ้าย */
#my-post .arc-summary::before{
content:"";
position:absolute;
left: 10px;
top: 12px;
bottom: 12px;
width: 5px;
border-radius: 999px;
background: linear-gradient(180deg, var(--sum-accent), rgba(233,106,135,.30));
opacity: .95;
}

/* หัวกล่อง */
#my-post .arc-summary__head{
padding-left: 10px; /* เผื่อแถบ */
display:flex;
align-items:flex-start;
justify-content:space-between;
gap: 10px;
margin-bottom: 8px;
}

#my-post .arc-summary__title{
margin: 0;
font-weight: 700;
font-size: 16px;
line-height: 1.25;
color: rgba(59,42,42,.92);
}

#my-post .arc-summary__subtitle{
margin: 4px 0 0;
font-weight: 500;
font-size: 13px;
line-height: 1.35;
color: var(--muted);
}

/* ชิป (ถ้าไม่อยากได้ ลบทั้ง .arc-summary__chips ได้) */
#my-post .arc-summary__chips{
padding-left: 10px;
display:flex;
flex-wrap:wrap;
gap: 6px;
margin-top: 8px;
}
#my-post .arc-summary__chip{
display:inline-flex;
align-items:center;
gap: 6px;
padding: .18rem .55rem;
border-radius: 999px;
border: 1px solid var(--sum-chip-border);
background: var(--sum-chip-bg);
color: rgba(59,42,42,.86);
font-size: 12px;
font-weight: 700;
line-height: 1.2;
}
#my-post .arc-summary__dot{
width: 8px;
height: 8px;
border-radius: 50%;
background: var(--sum-accent);

/* DECORATION: ฮาโล (ลบได้) */
box-shadow: 0 0 0 3px rgba(233,106,135,.12);
}

/* ข้อความบรรยาย */
#my-post .arc-summary__text{
padding-left: 10px;
margin-top: 10px;
font-size: 14px;
line-height: 1.85;
color: rgba(59,42,42,.92);
white-space: pre-wrap; /* พิมพ์สดขึ้นบรรทัดใหม่ได้ */
}

/* ไฮไลต์คำสำคัญในข้อความ */
#my-post .arc-summary__text b{
color: rgba(59,42,42,.95);
font-weight: 800;
}
#my-post .arc-summary__text em{
font-style: normal;
font-weight: 800;
color: var(--sum-accent);
}

/* เส้นคั่น (ถ้าไม่อยากได้ ลบ) */
#my-post .arc-summary__rule{
margin: 10px 0 0;
height: 1px;
background: linear-gradient(90deg, rgba(59,42,42,0), rgba(59,42,42,.14), rgba(59,42,42,0));
opacity: .85;
}

</style>

<div id="my-post">
<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 
 <div class="arc-grain" aria-hidden="true"></div>

 <div class="arc-content">
 <header class="arc-head">
 <h1 class="arc-title">บันทึกการเดินทาง Operation: Save the Golden Boy (Again)</h1>
 อารัมภบท ตอนที่ 01.5 : ระบายอารมณ์และแฟนแปลก ๆ Part 2
 
 วันที่ 20 เดือน ธันวาคม ปี 2025 • ช่วงกลางดึก เวลา 00.00 น. เป็นต้นไป
 กองร้อยที่สอง ค่ายจูปิเตอร์
 

 
 <div class="arc-divider"></div>
 </header>

 <section class="arc-body">
 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" alt="">
 

            เมื่อเผลอตะโกนอัดเอสต้าด้วยคำเก่าไปแล้ว อะพอลโลก็ยกมือขึ้นห้ามราวกับกำลังหยุดยั้งภัยพิบัติระดับจักรวาล น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นระคนตื่นตระหนก “ก่อนอื่นเลย ผมมีหน้าที่ต้องแก้ไขความเข้าใจผิดที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์สิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญา คำว่า ‘ไซส์มาตรฐาน’... โอ้ แค่พูดออกมาลิ้นของผมก็แทบจะพอง... มันไม่ควรถูกนำมาใช้ในประโยคเดียวกับชื่อของผมเด็ดขาด!” เขายกเหรียญทองขึ้นระดับสายตา ใช้ปลายนิ้วเรียวยาวที่สมบูรณ์แบบคียกร่างมันราวกับเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญในศาลสวรรค์ แสงไฟในห้องดูเหมือนจะสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติเพื่อขับเน้นใบหน้าด้านข้างของเขา            “ฟังนะโมนีก้า ผมจะขอย้ำอีกครั้ง ผมไม่ใช่แค่หนึ่งเดียวแต่ผมคือข้อยกเว้นของกฎฟิสิกส์และชีววิทยาทั้งปวง ไม่มีคำว่ามาตรฐาน ไม่มีค่าเฉลี่ย ไม่มีการเปรียบเทียบ เพราะการจะเปรียบเทียบผมกับอะไรก็ตามคือการดูหมิ่นสุนทรียศาสตร์ขั้นสูงสุด ผมไม่ได้ถูกสร้างมาตามพิมพ์เขียว แต่ผมต่างหากที่เป็นคนเขียนพิมพ์เขียวแห่งความสมบูรณ์แบบขึ้นมา!”            โมนีก้าหรี่ตาลงเล็กน้อย แขนกอดอกโดยอัตโนมัติด้วยท่าทีป้องกันตัวจากรัศมีอีโก้ที่แผ่ออกมาแทบจะกรี๊ดร้องออกมาเป็นภาษากวีเพราะแฟนหนุ่มของเธอเอาอีกแล้ว “เลสเตอร์ ฉันยังไม่ได้ถามเรื่องนิยามทางสถิติ หรือปรัชญาความงามอะไรทั้งนั้นนะ...ขอร้องงง”            เอสต้าที่ยืนอยู่ข้างๆ กลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น “สายไปแล้วล่ะมั้ง เธอเห็นแววตาเขามั้ย? เขาเตรียมสไลด์พรีเซนเทชัน 500 หน้าในหัวมาแล้วแน่ ๆ เธอระวังโดนสาธยายจนหูชานะ”            อะพอลโลทำหูทวนลมใส่คำเตือนนั้นโดยสิ้นเชิง เขาเริ่มเดินวนช้า ๆ รอบตัวของโมนีก้า ราวกับภัณฑารักษ์กำลังนำเสนอผลงานชิ้นเอกที่ล้ำค่าที่สุดในพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ซึ่งแน่นอนว่าผลงานชิ้นนั้นคือตัวเขาเอง            “คุณไม่เข้าใจหรอกที่รัก การเป็นผมมันไม่ง่ายเลยนะ” เขาเริ่มร่ายยาว น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะแต่แฝงความหลงตัวเองในทุกพยางค์ “ลองพิจารณาดูสิ เริ่มจากเส้นผมสีทองนี่... มันไม่ใช่แค่สีเหลืองนะ แต่มันคือการถักทอของแสงอาทิตย์ยามเช้าที่บริสุทธิ์ที่สุด เส้นไหมแห่งสุริยะที่นุ่มสลวยและเปล่งประกายด้วยตัวมันเองโดยไม่ต้องพึ่งแชมพูราคาแพง หรือดวงตาสีฟ้านี่... คุณเห็นความลึกของมหาสมุทรและท้องนภาที่ไร้ขอบเขตในนั้นไหม? มันคือไพลินแห่งสวรรค์ที่สามารถมองทะลุถึงอนาคตและละลายหัวใจสาวๆ ได้ในพริบตาเดียว แน่นอนว่าตอนนี้เจ้าเดดาลัสนั้นก็ทำให้ชีวิตของเทพเจ้าอย่างผมลำบากมากขึ้นอยู่แล้วเพราะเจ้าโทรศัพท์ใหม่นั้น คุณไม่ต้องไปซื้อมันนะ คุณมีแฟนที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คอย่างผมที่รับรู้ถึงทุกเรื่องราวของคุณอยู่แล้วตัวเป็น ๆ ตรงนี้” เขาหยุดเดินเพื่อโพสท่าเล็กน้อยโดยหันมุมหน้าที่คิดว่าดูดีที่สุด (ซึ่งสำหรับเขาคือดูดีทุกมุม) ให้โมนีก้าเห็นได้ชัด ๆ แน่นอนว่าเขาอดบ่นเรื่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ของเดดาลัสที่คิดจะวางขายในช่วงปี 2026 นี้ไม่ได้เลย เพราะมันดันมีระบบทำให้ไม่สามารถส่องโดยเทพเจ้าได้ยังไงล่ะ!            “แต่ยังไม่หมดแค่นั้นนะ โครงหน้านี่! สัดส่วนทองคำ Golden Ratio ที่พวกนักคณิตศาสตร์และศิลปินยุคเรเนซองส์เห่อกันนักหนาน่ะ พวกเขาได้แรงบันดาลใจมาจากสันจมูกที่โด่งเป็นสัน แนวคางที่คมกริบ และโหนกแก้มที่รับแสงอย่างพอเหมาะของผมต่างหาก! ยังไม่นับรูปร่างที่เหมือนถูกแกะสลักโดยประติมากรที่เก่งกาจที่สุดในจักรวาล ซึ่งก็คือผมอีกนั่นแหละ กล้ามเนื้อทุกมัดที่ออกแบบมาเพื่อความแข็งแกร่งที่สง่างาม ไม่ใช่ความเทอะทะแบบพวกเทพสงครามไร้สมอง ผิวพรรณที่เปล่งปลั่งราวกับมีสปอตไลท์ส่วนตัวตามติดไปทุกที่...”            เขายังไม่จบง่ายๆ เขากางแขนออกกว้างเพื่อเน้นย้ำความยิ่งใหญ่ของตนเอง “นี่ยังไม่ได้พูดถึงพรสวรรค์นะ! เสียงดนตรีที่ขับกล่อมดวงดาวให้หลับใหลได้ ทักษะการรักษาที่พลิกความตายให้เป็นชีวิต คำทำนายที่แม่นยำยิ่งกว่านาฬิกาอะตอม ความแม่นยำด้านกีฬาที่น่าเหลือเชื่อ และศิลปะทุกแขนงที่ผมเป็นผู้อุปถัมภ์... ผมสามารถบรรยายความเลิศเลอของตัวเองได้สามพันหน้ากระดาษปาปิรัสโดยไม่ซ้ำคำเลยสักนิด! ดังนั้น ผมไม่อยากให้คุณ แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว คิดว่าผมเป็นอะไรที่หาได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อในโลกนี้!”            โมนีก้าขยับส้นรองเท้าสูงเล็กน้อย พื้นหินอ่อนส่งเสียงดังกึกที่คมชัด บ่งบอกว่าความอดทนของเธอกำลังจะหมดลง “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น แต่ข่าวนี่มันทำให้คนอื่นคิดแทนฉันต่างหาก”            เอสต้าพูดแทรกขึ้นมาทันทีด้วยสีหน้าซื่อตาใสที่ดูปลอมสุดๆ “ก็เพราะคนอื่นคิดแทนเก่งไง เราเลยต้องมีคอนเทนต์แก้ข่าวแบบปังๆ ใช่ไหมล่ะ”            อะพอลโลยืนกอดอกแน่นขึ้นราวกับยืนยันจุดยืนของตัวเองอย่างดื้อดึง ใบหน้าหล่อจัดที่ปกติชอบยิ้มอวดโลกตอนนี้ทำปากยื่นแบบไม่คิดจะรักษาภาพลักษณ์แม้แต่นิดเดียว “ไม่รู้แหละ ยังไงผมก็งอน” เขาพูดออกมาตรง ๆ น้ำเสียงหนักแน่นเหมือนประกาศกฎจักรวาลใหม่ “แล้วนี่มันยังไม่นับรวมเรื่องที่เอสต้าไปโพสต์ในเนคทาร์นะ เรื่องบ่นว่าผมหลงตัวเองน่ะ”            โมนีก้าหันขวับไปมองเอสต้าโดยอัตโนมัติ เอสต้าทำหน้าซื่อเหมือนคนเผลอเดินผ่านเหตุการณ์โดยบังเอิญ ยกมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะโบก “เฮ้ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันแค่สะท้อนความจริงที่ฉันเจอต่างหากล่ะ!”             พอได้ยินคำแก้ตัวนั้นโมนีก้าถอนหายใจยาว ก่อนจะหันกลับมามองอะพอลโลอีกครั้ง “โอเค งั้นนายอยากให้ฉันทำยังไง”            อะพอลโลหรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนรอจังหวะนี้มานาน “คุณต้องไปโพสต์ บอกให้คนทั้งโลกรู้ไปเลยว่าคุณมีผมเป็นแฟน และผมคือแฟนที่หล่อที่สุดในโลก” เขาชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างมั่นใจ “ต้องทำนะ ไม่ใช่แค่คิด”            โมนีก้าขมวดคิ้วนิดหนึ่ง “แค่โพสต์แบบนั้นแล้วนายจะหายงอนไหม”            “ไม่” คำตอบมาเร็วเกินไปจนเธอแทบไม่ทันตั้งตัว “ถึงจะทำ ผมก็ยังไม่หายงอนอยู่ดี” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “เพราะคุณยังต้องแต่งกลอนไฮกุมาง้อผมอีก เจ็ดวัน เจ็ดคืน และห้ามคิดว่าผมเป็นพวกมาตรฐานเด็ดขาด”             เอสต้าหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินคำนั้นของอะพอลโล่ “โห ข้อเรียกร้องนี่ระดับเทพจริง ๆ” อะพอลโลหันไปมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาหาโมนีก้า “ผมถึงขนาดไปมอมเหล้าเฮอร์มีสเพื่อให้รู้ตัวต้นเรื่องมาแล้วนะ แล้วก็ลากคุณเข้าฝัน ไปเช่าห้องความฝันจากมอร์เฟียสมาเพื่อมาเจอคุณโดยเฉพาะ จะให้ง้อแค่โพสต์เดียวได้ยังไง”            โมนีก้ายกมือขึ้นกุมขมับเล็กน้อย กับสิ่งที่แฟนหนุ่มทำความรู้สึกของเธอคือทั้งเหนื่อยทั้งขำปะปนกันไป “งั้นต้องทำยังไง นายถึงจะหายงอนจริง ๆ” เมื่อได้ยินแบบนั้นอะพอลโลกฌขยับเข้ามาใกล้โมนีก้าขึ้นหนึ่งก้าว แสงสีทองจากเพดานสะท้อนในดวงตาสีฟ้าของเขาอย่างชัดเจน “คุณต้องยอมรับว่าผมคือที่สุดสิครับ”             สิ้นคำโมนีก้ามองหน้าเขาอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะพูดออกมาช้า ๆ ชัดเจน “นายเป็นที่สุดสำหรับฉันอยู่แล้วนะ” น้ำเสียงของเธออ่อนลงโดยไม่รู้ตัว “นายอาจจะอยากได้ไฮกุซึ้ง ๆ แต่นายก็รู้ว่าฉันแต่งไม่เป็น ฉันไม่มีพรสวรรค์เรื่องศิลปะเหมือนนายไม่ใช่หรอ?” เธอหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “แต่สิ่งที่ฉันมีคือนายนะ?” เอสต้าที่เงียบไปตั้งแต่เมื่อครู่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเบะปากเบา ๆ แบบไม่คิดจะขัดจังหวะ            โมนีก้าสบตาอะพอลโลตรง ๆ แววตาของเธอไม่มีวี่แววของความล้อเลียน มีเพียงความจริงใจที่สะท้อนออกมา “และความจริงก็คือ... ต่อให้คนทั้งโลกจะหยิบเรื่องกล่องนั่นมาพูดกี่ครั้ง หรือต่อให้เฮอร์มีสจะหัวเราะเยาะจนแทบหยุดหายใจ มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันเลือกนายเลยสักนิด” น้ำเสียงของเธอทุ้มนุ่มและหนักแน่นกว่าปกติ “เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้วนะคนดี ดูสิ... แสงอาทิตย์ในฝันของนายมันเริ่มหม่นจนฉันใจคอไม่ดีแล้ว ฉันยังต้องการเทพพระอาทิตย์ที่หล่อที่สุดและเจิดจ้าที่สุดของฉันอยู่นะคะ” เธอขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด ระยะห่างที่ลดลงทำให้สัมผัสได้ถึงไออุ่นจาง ๆ ที่แผ่ออกมาจากตัวเทพเจ้าที่กำลังแง่งอน             บรรยากาศในห้องรับรองเหมือนถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว แสงสีส้มทองที่เคยสั่นไหวอย่างรุนแรงตามอารมณ์ของเจ้าของห้องค่อย ๆ สงบนิ่งลง กลายเป็นแสงสีนวลที่ดูเหงาหงอยสะท้อนกับเฟอร์นิเจอร์คริสตัลรอบห้อง อะพอลโลยืนนิ่งสนิทอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ลมหายใจของเขาแผ่วเบาแต่ติดจะสั่นพร่าเล็กน้อย สูทสีทองยังคงเนี้ยบกริบไร้ที่ติ แต่แผ่นหลังที่หันให้โมนีก้านั้นดูเล็กลงอย่างประหลาด ราวกับเขากำลังพยายามห่อไหล่เพื่อซ่อนความเปราะบางเอาไว้            “คุณพูดง่ายจังเลยนะโมนีก้า...” เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นแผ่วเบาและแห้งผาก ไม่มีความจองหองเหมือนทุกที มีเพียงความตัดพ้อที่ฟังแล้วชวนให้ใจหาย “เลือกผมงั้นเหรอ? หล่อที่สุดงั้นเหรอ? คำหวานพวกนั้น... ใคร ๆ ก็ประดิษฐ์ขึ้นมาพูดได้ทั้งนั้นแหละ” เขาก้าวถอยห่างออกไปอีกนิดจนชิดกระจกใสบานยักษ์ เหม่อมองออกไปยังวิวมหานครโอลิมปัสที่วุ่นวายเบื้องล่างราวกับต้องการหาที่พึ่งทางสายตา “แต่ตอนที่เฮอร์มีสหัวเราะใส่หน้าผม... ตอนที่เทพทั้งโอลิมปัสจ้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ... คุณไม่ได้อยู่ตรงนั้นไงโมนีก้า สำหรับคุณมันอาจจะเป็นแค่ข่าวตลก ๆ ข่าวหนึ่ง แต่สำหรับผม... มันเหมือนโลกทั้งใบกำลังบอกว่าผมเป็นแค่ความธรรมดาที่น่าขัน ซึ่งผมทนรับมันไม่ได้จริง ๆ เพราะมันไม่ใช่ความจริงสักนิดสำหรับเทพแห่งสัจจะแบบผม” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ปล่อยให้ปอยผมสีทองตกลงมาบดบังดวงตาที่เคยเป็นประกาย “ผมแค่... ผมแค่อยากเป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับคุณ ซึ่งคุณรู้ว่าไม่มีใครดีกับคุณนอกจากครอบครัวก็มีแค่ผมไม่ใช่หรอ? มันไม่ต้องมีคำว่า 'มาตรฐาน' ของใครมาทำให้ผมดูด้อยค่าลงแบบนี้เพราะนั้นไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด”            เอสต้าที่นั่งอยู่บนโซฟาก้อนเมฆกลอกตาเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเต็มแรง “โถ่ ป๋าคะ ถ้าป๋าไม่เลือกแพ็กเกจกล่องแบบนั้นแต่แรก คอนเทนต์มันจะเกิดไหมล่ะ หนูช่วยระบายกระแสเฉย ๆ เองนะ”            อะพอลโลหันขวับ “เห็นไหมโมนีก้า! ยัยนี่ไม่สำนึกเลยสักนิด!” เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอจนแทบชน กลิ่นอ่อนของแสงแดดจากตัวเขาปะปนกับกลิ่นไลแลคของโมนีก้าอย่างชัดเจน “ความรู้สึกที่เสียไปมันไม่ใช่โพสต์เดียวจะซ่อมได้หรอกนะโมนีก้า มันเหมือนสายธนูที่ขาด ต่อให้ผูกใหม่ มันก็ไม่เหมือนเดิม” ก่อนชูนิ้วขึ้น            “เจ็ดวัน” แล้วเพิ่มอีกนิ้ว “เจ็ดคืนทุกคืนต้องมาที่นี่ ทำให้ผมกลับมารู้สึกว่าผมยังเป็นที่สุดในสายตาแฟนของผมไม่ใช่… แค่มาตรฐาน” โมนีก้าที่เห็นแบบนั้นก็เหมือนว่าเธอเข้าใจว่าเลสเตอร์หรืออะพอลโลก็คงจะงอนจริง เธอเริ่มใจอ่อนกับเขาเสียแล้ว            เอสต้านั้นเมื่อเห็นว่าโมนีก้าเริ่มใจอ่อนและข้อตกลง 7 คืน กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เธอที่นั่งสังเกตการณ์อยู่บนโซฟาก็ลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ในใจ สำหรับเธอแล้ว การต้องมานั่งฟังอะพอลโลพร่ำเพ้อเรื่องความยิ่งใหญ่หรือต้องมานั่งฝึกแต่งไฮกุให้ปวดสมองมันคือฝันร้ายชัด ๆ เธอจึงตัดสินใจงัดแผนทางลัดออกมาใช้ทันที เอสต้าลุกขึ้นจากโซฟาด้วยท่วงท่าเนิบนาบแต่เย้ายวน เธอเดินตรงเข้าไปหาอะพอลโลที่กำลังยืนเก๊กหล่อรอคำตอบจากโมนีก้าอยู่ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปกลางคันแล้ววาดแขนเรียวโอบรอบคอของเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์อย่างถือวิสาสะ            “โถ่... ป๋าขา~” เสียงของเอสต้าหวานเชื่อมซะจนน้ำทิพย์ในแก้วยังต้องอาย “จะไปตั้งกงตั้งกฎอะไรให้เหนื่อยทำไมคะ? 7 วันมันนานไปนะสำหรับเทพที่ฮอตปรอทแตกแบบป๋า แค่คืนเดียวเอสต้าก็รู้แล้วค่ะว่าป๋าน่ะ...เกินมาตรฐานไปไกลโขเลย”            อะพอลโลชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจผสมกับอาการทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอไม้ตายของสาวที่หน้าเป็นแฟนสาวของตนเองคำว่า ป๋าขา กระแทกเข้าใจของเขาไปจัง ๆ “เอ่อ... เอสต้า เธอ... เธอเรียกผมว่าอะไรนะ?”            “ก็ป๋าไงคะ ป๋าของหนู~” เอสต้าไม่รอช้า เธอกดไหล่ให้เขานั่งลงบนโซฟานุ่ม ๆ ก่อนจะขยับไปยืนด้านหลังแล้วเริ่มลงมือนวดเฟ้นที่บ่ากว้างของอะพอลโล่อย่างรู้งาน “เหนื่อยมาทั้งวันกับข่าวพวกนั้น แบกพระอาทิตย์มาทั้งปี พักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูดูแลเอง...” ก่อนที่ไม่นานมือของเอสต้าก็ขยับไปหยิบเครื่องดื่มแก้วเจียระไนราคาแพงที่บรรจุเหล้าสีงามประคองแก้วจ่อที่ริมฝีปากของอะพอลโลจะได้หุบปากสักที “ดื่มสิคะคนเก่ง เหล้านี่บ่มสำหรับเทพเจ้าโดยเฉพาะเลยนะคะ รสชาติมันนุ่มนวลเหมือนผิวของหนูเลยล่ะค่ะ”            อะพอลโลที่ตอนแรกทำเป็นเข้ม ก็เริ่มมีอาการเคลิ้มอย่างเห็นได้ชัด เขาปล่อยให้เอสต้านวดไหล่และจิบเหล้าองุ่นที่เธอป้อนให้อย่างว่าง่าย รัศมีสีทองรอบตัวเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ อย่างน่าหมั่นไส้ “อืม... รสชาติดี... ฝีมือนวดของเธอก็ไม่เลวเลยเอสต้า” อะพอลโลพึมพำด้วยเสียงกรึ่ม ๆ “บางทีการฟื้นฟูจิตใจแบบนี้... มันก็ช่วยให้ผมลืมเรื่องข่าวนั้นไปได้เหมือนกันนะ...”            แต่ในขณะที่เอสต้ากำลังขยับมืออย่างเป็นจังหวะบนบ่าของอะพอลโล ปลายนิ้วกดคลึงอย่างรู้จุด เสียงแก้วเหล้าองุ่นกระทบริมฝีปากของเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์ดังแผ่ว ๆ บรรยากาศภายในห้องพักสุดหรูก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันโดยไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ แสงสีส้มทองที่เคยอบอุ่นเหมือนพระอาทิตย์ยามเย็นค่อย ๆ ถูกดึงความอิ่มออกไปทีละนิด สีทองซีดลงจนกลายเป็นฟ้าเย็น ราวกับใครบางคนหมุนสวิตช์อารมณ์ของห้องทั้งห้องลงต่ำสุด อากาศหนักขึ้น เงียบขึ้น และเย็นขึ้นอย่างผิดปกติ            โมนีก้ายืนกอดอกอยู่ไม่ไกลจากโซฟา เธอไม่ได้เดินเข้ามาในทันที ไม่ได้แสดงท่าทีหึงหวงโวยวายอย่างที่ใครอาจคาดคิด ใบหน้าของเธอเรียบสนิทจนแทบไม่มีอารมณ์ใด ๆ ให้จับได้ แต่สายตาสีเทาเงินที่จ้องตรงไปยังภาพตรงหน้านั้นเย็นจนรู้สึกได้แม้ไม่ต้องสัมผัส บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากตัวเธอไม่ใช่ความโกรธแบบปะทุ ไม่ใช่ความเสียใจแบบร้องไห้ แต่มันคือความนิ่งที่กดทับทุกอย่างไว้ใต้ผิวหนัง เป็นความเงียบที่ดังยิ่งกว่าเสียงตะโกน            “ดูจะมีความสุขมากเลยนะ เทพอะพอลโล...” เสียงของโมนีก้าไม่ดังหรือสั่น แต่มันเรียบจนคม เหมือนขอบมีดที่ไม่จำเป็นต้องออกแรงก็ทำให้เจ็บได้ เธอขยับก้าวเข้ามาช้า ๆ รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เพื่อที่จะเดินทางเข้ามามองทั้งสองคนและทุกก้าวเหมือนนับถอยหลัง            อะพอลโลสะดุ้งทันทีที่เห็นแบบนั้น รัศมีสีทองรอบตัวเขาสะดุดวูบ ความมึนเมาที่กำลังลอยอยู่เหมือนถูกฉุดลงจากท้องฟ้า เขาพยายามขยับตัวจะลุก แต่แขนของเอสต้าที่ยังพาดอยู่ทำให้เขาติดอยู่กับที่อย่างน่าอับอาย            “ม—โมนีก้า…”            เธอหยุดยืนตรงหน้าอะพอลโล่ในระยะใกล้พอที่จะมองเห็นแววลนลานในดวงตาสีฟ้าที่เคยมั่นใจจนล้นทะลัก “ตกลงคนที่นายสาบานว่าจะซื่อสัตย์ด้วยร้อยปีนี่คือฉัน…หรือคือยัยคนที่กำลังนวดไหล่นายอยู่กันแน่?” น้ำเสียงยังคงราบเรียบ แต่คำพูดชัดทุกพยางค์ เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาไม่ละจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว คำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบจริง ๆ มันเป็นการกดให้เขาต้องมองความจริงตรงหน้า อะพอลโลกลืนน้ำลายลงคอ ร่างกายที่เคยผ่อนคลายแข็งเกร็งในทันที            “ถ้าป๋า(ย้ำเสียงหนัก) ชอบการปรนนิบัติแบบนี้มากกว่าสัจจะจากปากฉัน…ฉันจะได้รู้ว่าคำสาบานของเทพเจ้ามันก็แค่มาตรฐานต่ำ ๆ ที่เชื่อถือไม่ได้” ประโยคนั้นเหมือนค้อนที่ฟาดลงตรงกลางอก โมนีก้าหยุดพูดชั่วครู่ เหมือนตั้งใจปล่อยให้คำก่อนหน้าค้างอยู่ในอากาศ            อะพอลโลสร่างเมาหายไปแทบจะในทันที เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าเขากำลังเล่นกับไฟ และไฟนั้นไม่ใช่ไฟของดวงอาทิตย์ แต่เป็นความเย็นเฉียบที่พร้อมจะเผาทุกอย่างให้พังโดยไม่ต้องลุกเป็นเปลว “ม…โมนีก้า! ที่รัก! คุณฟังผมก่อน!” เขาปัดมือเอสต้าออกอย่างแรงจนอีกฝ่ายเลิกคิ้ว ก่อนจะลุกพรวดจากโซฟา ก้าวเข้าหาโมนีก้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนกที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น            “ผมไม่ได้—ผมแค่—” เขาสะดุดคำพูดตัวเองอย่างหมดรูป “โอ๊ย! เอสต้า เธอทำฉันซวยแล้วไง!”            เอสต้าไม่สะทกสะท้าน เธอยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบต่ออย่างสบายอารมณ์ ราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเพียงฉากบันเทิงยามดึก            “โมนีก้า คุณครับ… ผมขอโทษ!” เขาพูดเร็วและจริงจังกว่าทุกครั้ง “คือ... คุณต้องเข้าใจนะว่ารัศมีอันเจิดจ้าของผมมันมักจะดึงดูดการปรนนิบัติระดับป๋าขาเป็นเรื่องธรรมชาติน่ะ แต่นั่นมันก็แค่สิ่งเร้าภายนอกที่พยายามจะแทรกแซงความยิ่งใหญ่ของผมเท่านั้นเอง ในมหาวิหารแห่งหัวใจของเทพผู้สมบูรณ์แบบคนนี้ มีบัลลังก์สูงสุดเพียงหนึ่งเดียวที่ว่างไว้สำหรับคุณเท่านั้นนะ เจ็ดวันจากนี้... ผมสาบานด้วยความหล่อเหลาที่สั่นสะเทือนไปถึงยอดเขาโอลิมปัสเลยว่าจะไม่มีผิวสัมผัสของใครได้บังอาจมาระคายเคืองผิวกายอันล้ำค่าของผมเด็ดขาดนอกจากคุณเพียงคนเดียว อย่าทำหน้าเย็นชาแบบนั้นเลยนะ แสงสุริยะที่สง่างามที่สุดในจักรวาลมันหม่นหมองลงทันทีที่คุณทำหน้าเศร้า มันเหมือนเกิดสุริยุปราคามาบดบังวันอันแสนเพอร์เฟกต์ที่ได้เจอคุณของผมชัด ๆ เลยนะโมนีก้า”             คำพูดยาวเหยียดของเขายังค้างอยู่ในอากาศ เสียงนั้นไม่ได้ดัง แต่ชัดเจนพอจะทำให้ห้องทั้งห้องเงียบลงไปอีกระดับหนึ่ง แสงสีฟ้าเย็นที่ปกคลุมห้องรับรองไม่ได้หายไปทันที มันยังคงอยู่เหมือนหมอกบาง ๆ หลังพายุ ความตึงเครียดไม่ได้ระเบิด แต่มันอัดแน่นอยู่ในช่องว่างระหว่างคนสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากัน โมนีก้ายังคงยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น และก็ไม่ได้ก้าวเข้าไปใกล้ เธอมองอะพอลโลนิ่งอยู่อีกครู่ สายตาสีเทาเงินไม่แข็งเหมือนเมื่อครู่ แต่ก็ยังไม่อ่อนลงเสียทีเดียว เหมือนกำลังตั้งใจฟัง ไม่ใช่เพื่อจะโต้แต่เพื่อจะเข้าใจเขา            “ฉันไม่ได้โกรธจนจะไม่ฟังอะไรเลยนะเลสเตอร์” เธอพูดในที่สุด เสียงเบากว่าก่อนหน้า แต่ยังคงเรียบ “ฉันแค่…หึงเฉย ๆ” คำว่าหึงออกมาจากปากเธอตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมหรือแก้ตัว เธอถอนหายใจช้า ๆ ก่อนจะคลายแขนที่กอดอกลง มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบข้อมือตัวเองเหมือนเป็นนิสัยเวลาคิดอะไรจริงจัง            “ฉันเห็นนายเคลิ้มกับคนอื่น แล้วมันก็จุกนิดหน่อย ฉันรู้ว่ามันเป็นเอสต้า ฉันรู้ว่ามันไม่ได้มีความหมายแบบนั้น แต่ฉันก็ยังรู้สึกอยู่ดี” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นสบตาเลสเตอร์อีกครั้ง คราวนี้แววตาไม่ได้เย็นเฉียบแล้ว แต่มีความรู้สึกผิดปนอยู่จริง ๆ            “แล้วฉันก็ต้องขอโทษนายด้วย ที่ปล่อยให้เอสต้าทำอะไรสนุก ๆ ไปแบบนั้น ฉันควรหยุดตั้งแต่แรก ไม่ใช่ยืนดูอยู่เฉย ๆ ในใจ แล้วปล่อยให้มันเลยเถิดขนาดนี้”            อะพอลโลชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกำลังประมวลผลคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ได้พูดแทรก หรือรีบปกป้องตัวเองเหมือนทุกครั้งที่โดนตำหนิ เพียงยืนฟังอย่างตั้งใจอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก ในขณะที่โมนีก้าขยับเข้าไปใกล้เขาอีกก้าว ระยะห่างลดลงจนเธอได้กลิ่นแสงแดดอ่อน ๆ ที่ติดตัวเขาอยู่เสมอ “ฉันจะง้อนายเหมือนกันนะ แต่นายไม่ต้องรู้สึกแย่กับคำว่ามาตรฐานได้ไหม มันเป็นแค่คำที่คนอื่นพูด ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิด”            อะพอลโลหลุดหัวเราะแห้ง ๆ ออกมานิดหนึ่ง ความตึงที่บ่าเหมือนคลายลง เขาก้มมองเธอเล็กน้อย สีหน้าที่เคยโอ้อวดเริ่มแฝงความไม่มั่นใจแบบเด็ก ๆ “งั้น… สรุปว่าตอนนี้ผมกลับมาดำรงฐานะผลงานชิ้นเอกที่ไม่มีใครเทียบติดในสายตาของคุณแล้วใช่ไหม? ผมไม่ใช่แค่... เออ... ไอ้คำที่ใช้เรียกพวกมนุษย์เกรดเฉลี่ยทั่วไปอย่างคำว่ามาตรฐานนั่นแล้วใช่ไหม?” เขาถาม น้ำเสียงครึ่งจริงครึ่งลองใจเธอ            โมนีก้าขมวดคิ้วนิดหนึ่งเหมือนแปลกใจที่เขายังติดกับคำนี้อยู่ ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ “นายไม่เคยมาตรฐานในสายตาฉันอยู่แล้วนะ เพราะนายเป็นแฟนฉัน…” คำว่าแฟนหลุดออกมานุ่มแต่หนักแน่น เธอขยับมือไปแตะที่แขนเขาเบา ๆ เป็นการสัมผัสที่ไม่ได้หวือหวา แต่จริงใจ            “แฟนคนเดียวของฉันด้วย”            อะพอลโลนิ่งงันไปทันที ดวงตาสีฟ้าสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแววที่โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ความโอ้อวดที่เคยเกาะอยู่บนท่าทางเขาคลายลง เหลือแค่ความรู้สึกที่ถูกยอมรับจริง ๆ “โมนี่… ยอดดวงใจของผม...” เขาเรียกชื่อเล่นเธอเบา ๆ ก่อนจะหยุดตัวเองเหมือนนึกได้ว่าเธอไม่ค่อยชอบให้เรียกบ่อยนัก “ขอโทษนะ ผมอาจจะกังวลเรื่องภาพลักษณ์อันไร้ที่ติของผมมากไปหน่อย เพราะผมทนไม่ได้หรอกถ้าหากผู้หญิงที่ผมยอมสยบให้คนนี้จะมองว่าผมเป็นอะไรที่ธรรมดา ผมแค่อยากให้คุณเห็นผมในเวอร์ชันที่เจิดจ้าที่สุดเสมอ คุณต้องสาบานกับผมว่าจะไม่บ่นผมลงโซเชี่ยวนั้นอีกนะ ยกเว้นว่าคุณจะต้องโพสถึงผมแล้วบอกว่าผมดีกับคุณขนาดไหน...ว่าคุณโชคดีขนาดไหนที่มีแฟนหล่อระดับตำนานแบบผม โพสหลังจากนี้ด้วยล่ะเพราะนั้นยังเป็นสัญญาของเราอยู่นะ”            โมนีก้ายิ้มจาง ๆ มุมปากยกขึ้นนิดเดียว “เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปโพส... ฉันก็ขอโทษเหมือนกันค่ะ อย่างอนนะ ฉันไม่ได้มองนายผิดไปขนาดนั้นสักหน่อย เลสเตอร์” ชื่อของเลสเตอร์ที่เธอเรียกทำให้อะพอลโลเหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความตึงเครียดในห้องค่อย ๆ สลาย แสงสีฟ้าเย็นเริ่มจางลง กลับมาเป็นสีทองอุ่นอย่างช้า ๆ             ด้านหลัง เอสต้าที่พิงโซฟาอยู่เงียบ ๆ มาตลอดเอนตัวเล็กน้อยแล้วถอนหายใจยาว “โอเค ๆ เข้าใจกันแล้ว สรุปคือโลกไม่แตก ดวงอาทิตย์ยังอยู่ แฟนก็ยังเป็นแฟนกัน ดีมากเลย” สิ้นคำพูดของสตรีผมแดง โมนีก้าก็หันไปมองเอสต้าแวบหนึ่ง สายตานั้นไม่ได้ดุ แต่ชัดเจนพอจะบอกว่าเรื่องนี้ยังไม่จบกับเอสต้าในภายหลัง<div><span style="font-size:12pt;font-family:Sarabun,sans-serif;color:#000000;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> </div><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-9_20250619130536.md.png" width="500" _height="100" border="0"> 
 </section>


<div class="arc-summary">
<div class="arc-summary__head">
<div>
 สรุปรวม
 เพิ่มเติม : บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องอยากมีเพื่อนเยอะก็ได้มีคนเกลียดบ้างก็ดี
</div>
</div>


<div class="arc-summary__chips">
 Quest Summary
 Loot & Rewards
 Relationship Gains
</div>


<div class="arc-summary__rule"></div>

<div class="arc-summary__text"><div style="text-align: center;">จบสักที... โพสแล้วเพราะงั้นหายงอน ...แต่เรามีเรื่องที่ต้องทำอีกเพียบเลย</div> Quest Summary
สรุปเอสต้าและโมนีก้าโดนอะพอลโลดึงเข้าความฝัน เขามาโวยวายเรื่องที่เธอโพสในเนคทาร์และเรื่องโทรศัพท์ของเดดาลัสที่จะออกใหม่ในปี 2026 เขาบอกว่าเขามอมเหล้าเฮอร์มีสจนรู้ว่าคนที่ทำข่าวนั้นคือเอสต้าเขามาคาดโทษเอสต้าและมางอนแฟนสาวของเขาอย่างโมนีก้า แน่นอนว่าเขาบอกว่าเขาอุสส่าเช่าความฝันจากมอร์เพียสเพียงแค่เอ่ยปากบอกเท่านั้น และพ่นความงอนของเขาใส่โมนีก้าอย่างชัดเจน เขาจะไม่มีทางหายจนกว่าเธอจะรู้ว่าเขามันเพอร์เฟ็คที่สุดในโลกใบนี้ไม่มีใครเกิน อะพอลโลเลยให้โมนีก้าไปโพสภาพเขาในเนคทาร์ของเธอไม่งั้นเค้าจะไม่หายงอน มันเป็นสัญญาของเธอกับอะพอลโลห้ามเสียสัจจะ (โพสแล้วย่ะ!! หายงอนเลย แล้วก็ไม่ต้องโผล่มาอีก 7 คืน!)</div><div class="arc-summary__text">
 Loot & Rewards
(ยังไม่มี)</div><div class="arc-summary__text"> Relationship Gains อะพอลโลโบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15(ใส่มาทำไมไม่รู้แต่อยากใส่555+) </div>
</div>

 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] Operation: Save the Golden Boy (Again)