ตลาดเกษตรกร

God โพสต์ 2025-11-9 20:34:51

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Pacifico&family=Kanit:wght@400;600;800&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

html::before{
content:"";
position:fixed; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:url("https://img2.pic.in.th/pic/3980181c96da7086de9fde1efc1f2cac.jpg") center/cover no-repeat;
opacity:1;
}

/* ========== SCOPE LOCK: มีผลเฉพาะใน #soft-pastel ========== */
#soft-pastel{
/* Axolotl Meadow Palette */
--axolotl: #6A7A5A; /* เขียวมะกอกหม่น */
--morning: #8DAF9B; /* เขียวอรุณ */
--jet: #BED2BA; /* มิ้นต์หมอก */
--vanilla: #D7CBB2; /* วานิลลาอบอุ่น */
--opal: #AAC4BC; /* ออพอลฟ้าเขียว */

--ink: #3b463e;
--soft-shadow: 0 12px 28px rgba(30,50,40,.14), 0 3px 8px rgba(30,50,40,.08);
--radius: 22px;
--maxw: 820px;

color: var(--ink);
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,Segoe UI,Roboto,sans-serif;
position:relative;
}
#soft-pastel *{ box-sizing:border-box }

/* พื้นหลังนุ่ม ๆ โทนทุ่งหญ้ายามเช้า */
#soft-pastel::before{
content:""; position:absolute; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:
radial-gradient(60% 45% at 12% 0%, var(--vanilla), transparent 55%),
linear-gradient(180deg,
 color-mix(in oklab, var(--opal) 42%, white 58%) 0%,
 color-mix(in oklab, var(--morning) 45%, white 55%) 50%,
 color-mix(in oklab, var(--jet) 45%, white 55%) 100%);
opacity:.95;
}

/* ================= โครงหลัก ================= */
#soft-pastel .post-wrap{
padding:28px;
background: linear-gradient(180deg, var(--vanilla), transparent 70%);
border-radius: 16px;
}

#soft-pastel #box01{
max-width:980px; margin:0 auto;
border-radius: var(--radius);
padding:40px 44px;
/* ขอบกลืน: เงานุ่ม ไม่มีเส้นแข็ง */
background: linear-gradient(180deg,
 color-mix(in oklab, var(--vanilla) 92%, white 8%) 0%,
 color-mix(in oklab, var(--opal) 30%, var(--morning) 70%) 100%);
box-shadow: var(--soft-shadow), inset 0 1px 0 rgba(255,255,255,.55);
position:relative; overflow:hidden;
}

/* ไฮไลต์แสงฟุ้ง */
#soft-pastel #box01::before{
content:""; position:absolute; inset:-6% -8% -20% -8%; pointer-events:none;
background:
radial-gradient(65% 55% at 8% 0%, rgba(255,255,255,.50), transparent 60%),
radial-gradient(55% 45% at 100% 0%, color-mix(in oklab, var(--morning) 26%, transparent), transparent 60%);
}

/* เฟรมเนื้อหา: inner glow กลืนสีพื้น */
#soft-pastel .phx-frame{
max-width: var(--maxw);
margin:10px auto 0;
padding:18px 16px 8px;
border-radius: calc(var(--radius) + 2px);
background: color-mix(in oklab, var(--vanilla) 88%, white 12%);
box-shadow:
inset 0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--jet) 16%, var(--morning) 10%),
var(--soft-shadow);
}

/* หัวเรื่อง: ไล่เฉด Axolotl → Opal */
#soft-pastel .phx-title{
margin:10px 0 6px; text-align:center; line-height:1;
font-family:'Pacifico', cursive; font-size:48px; letter-spacing:.5px;
background: linear-gradient(90deg, var(--axolotl), var(--opal));
-webkit-background-clip:text; background-clip:text; color:transparent;
text-shadow: 0 10px 24px rgba(106,122,90,.22);
}
#soft-pastel .phx-sub{ text-align:center; color:#5d6a62; font-size:14px; margin:0 0 18px }

/* รูป hero: ขอบกลืนเนียน */
#soft-pastel .phx-hero{
width:78%; max-width:640px; margin:0 auto 20px;
border-radius:16px; overflow:hidden;
box-shadow:
0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--opal) 12%, var(--jet) 10%),
var(--soft-shadow);
background: color-mix(in oklab, var(--jet) 12%, white 88%);
}
#soft-pastel .phx-hero img{ display:block; width:100%; height:auto; transition:transform .5s ease, filter .5s ease }
#soft-pastel .phx-hero img:hover{ transform:scale(1.03); filter:saturate(1.03) contrast(1.02) }

/* การ์ดเนื้อหา: ไล่เฉด Vanilla → Morning (สดชื่นกำลังดี) */
#soft-pastel .phx-card{
position:relative;
width:82%; max-width:660px; margin:12px auto 24px;
border-radius: var(--radius); padding:22px 24px; text-align:center;
background: linear-gradient(180deg, var(--vanilla) 0%,
 color-mix(in oklab, var(--morning) 55%, white 45%) 100%);
box-shadow:
0 12px 26px rgba(30,50,40,.10),
0 2px 6px rgba(30,50,40,.06),
inset 0 1px 0 rgba(255,255,255,.55),
inset 0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--axolotl) 12%, var(--opal) 8%);
}
#soft-pastel .phx-card::before{
content:""; position:absolute; inset:0; border-radius:inherit; pointer-events:none;
background: radial-gradient(120% 85% at 50% -20%, rgba(255,255,255,.20), transparent 60%);
}

/* ตัวหนังสือ */
#soft-pastel .phx-card h2{
font-family:'Pacifico', cursive; font-size:36px; margin:4px 0 8px;
background: linear-gradient(90deg, #ffffff, var(--vanilla));
-webkit-background-clip:text; background-clip:text; color:transparent;
text-shadow: 0 8px 18px rgba(255,255,255,.30);
}
#soft-pastel .phx-tag{ color:#627068; font-weight:700; margin:2px 0 12px; letter-spacing:.02em }
#soft-pastel .phx-body{ color:#3f4942; line-height:1.95; font-size:15.5px; letter-spacing:.1px }
#soft-pastel .phx-body p{ margin:10px 0 }

/* Responsive */
@media (max-width: 600px){
#soft-pastel .phx-title{ font-size:40px }
#soft-pastel .phx-card h2{ font-size:30px }
#soft-pastel .phx-hero, #soft-pastel .phx-card{ width:92% }
}
</style>

<div id="soft-pastel">
<div class="post-wrap">
<div id="box01">
 <div class="phx-frame">
 <h1 class="phx-title">The Union Square Greenmarket</h1>
 <div class="phx-sub">(🧺New York City🧺)</div>

 <figure class="phx-hero">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d4698bd1f19c7a46f0ff4d7f58ad20a8.jpg" alt="Hero Image">
 </figure>

 <section class="phx-card">
 <h2>ตลาดเกษตรกรยูเนียนสแควร์</h2>
 <div class="phx-tag">[ Union Square Greenmarket ]</div>
 <div class="phx-tag">[มหกรรมแห่งผลผลิต ที่ยูเนียนสแควร์ ทุกวันจันทร์, พุธ, ศุกร์, เสาร์]</div>
 <div class="phx-body">
 เป็นตลาดเรือธง (Flagship Market) ที่มีชื่อเสียงระดับโลกในแมนฮัตตัน ตลาดนี้ก่อตั้งขึ้นในปี 1976 และเปิดทำการตลอดปีในวันจันทร์, พุธ, ศุกร์ และเสาร์ ในช่วงฤดูท่องเที่ยวจะมีเกษตรกร, ชาวประมง, และผู้ผลิตสินค้าจากภูมิภาคมากถึง 140 ราย มาขายผลิตผลสดใหม่, เนื้อสัตว์, ชีส, ไวน์, และดอกไม้ บรรยากาศของตลาดแห่งนี้มีชีวิตชีวา และเป็นจุดที่เชื่อมต่อชาวนิวยอร์กเข้ากับฟาร์มในท้องถิ่น
 </div>
 </section>

 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-11-10 00:39:35

<h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-weight: 400; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" border="0"></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 09 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025</h1><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเย็น เวลา 16.00 น. ตลาดเกษตรกร และมาฟังแม่บ่น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แสงวูบหนึ่งแผ่กระจายไปทั่วท่ามกลางเสียงอื้ออึงของรถยนต์และเสียงผู้คนจอแจกลางแมนฮัตตัน ก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะพรวดขึ้นจากพื้นราวกับถูกดันจากแรงบางอย่างใต้ดิน เธอแทบตั้งตัวไม่ทัน ลมหายใจสะดุดติดคอ พลันดวงตาเทาเงินกวาดมองรอบตัวด้วยความตะลึงสุดขีด “ที่นี่...อะไรกัน...” เธอพึมพำแผ่ว มือยังยกขึ้นแตะข้างแก้มอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ไม่นานก็มีเสียงหนึ่งร้องดังใกล้หูโมนีก้า “เหมียว!” แล้วร่างโปร่งแสงเล็ก ๆ ของเจ้าออร่าก็พุ่งเข้ามาเกาะไหล่โมนีก้าแน่น หางเรืองแสงของมันสะบัดไปมาอย่างตกใจ ดวงตาสีอำพันของมันเบิกกว้างไม่ต่างจากเจ้านาย บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยแสงแดดยามบ่ายและกลิ่นผลไม้สดใหม่ เสียงผู้คนพูดคุยขบขัน เสียงเครื่องคิดเงินและเสียงถุงกระดาษกรอบแกรบ กลิ่นขนมอบผสมกลิ่นแอปเปิ้ลหอม ๆ ทำให้โมนีก้ารู้ตัวในที่สุดว่า...เธออยู่ในตลาดเกษตรกรกลางนิวยอร์ก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตรงหน้าเป็นแผงขายผลไม้สดที่เรียงรายสวยงาม เหล่าพ่อค้าแม่ค้ากำลังวุ่นวายกับลูกค้า เสียงพูดคุยภาษาสำเนียงนิวยอร์กเกอร์เจือปนเสียงหัวเราะรื่นเริง แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจคือ...ร่างของหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางแผงผักผลไม้ สวมผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อน มีผลแอปเปิ้ล เถาองุ่น และรวงข้าวประดับรอบร้านอย่างมีชีวิตชีวา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หญิงคนนั้นมีผมบลอนด์ทองอ่อนล้อแสงแดด ใบหน้าสงบ อ่อนโยน และงดงามเหนือมนุษย์ในแบบที่คนธรรมดาไม่อาจลอกเลียนได้ แววตาสีเขียวอ่อนอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิยามเช้า โมนีก้าชะงักงัน รู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดิน หัวใจในอกเต้นแรงจนแทบเจ็บ เธอกะพริบตา...แล้วก็พูดไม่ออก เพราะหญิงตรงหน้านั้นไม่ใช่ใครอื่นเลย  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> … เทพีเซเรส แม่ของเธอ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แม่ของเธอจริง ๆ ที่ไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบสิบสามปีเต็ม… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เทพีเซเรสเงยหน้าขึ้นจากกล่องแครอทในมือ ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับแสงตะวันสาดลอดผ่านเมฆ “โมนีก้า...” เสียงเรียกนั้นอ่อนโยนราวกับเพลงกล่อมเด็กในฤดูเก็บเกี่ยว “เจ้าไลแลคน้อยของแม่” เสียงนั้นเพียงพอจะทำให้หัวใจของโมนีก้าร่วงหล่น มือเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อมองหน้าแม่ ความรู้สึกทั้งหมดที่กลั้นไว้ตลอดหลายปีหลั่งกลับมาในพริบตา ทั้งความคิดถึง ความอุ่นใจ และความว่างเปล่าที่เคยเกาะกินเธอมานาน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าก้าวเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะโผเข้าไปกอดแม่แน่น กลิ่นดินและกลิ่นข้าวสาลีจากกายแม่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผสานกับกลิ่นแอปเปิ้ลสุกและผลไม้ที่อบอวลอยู่รอบร้าน เซเรสหัวเราะในลำคอเบา ๆ ลูบหลังลูกสาวอย่างอ่อนโยน “แม่รู้ว่าเจ้าจะมาหาแม่ในสักวัน... ดินของแม่ไม่เคยปล่อยให้ลูกของมันหลงทางหรอกนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าไม่ได้ร้องไห้ ไม่แม้แต่จะสะอื้น เธอเพียงแค่กอดแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับไม่อยากปล่อย “หนูไม่ได้ร้องนะ...แค่...คิดถึงเฉย ๆ”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม่รู้” เซเรสตอบยิ้ม ๆ แล้วแตะหลังหัวลูกสาวเบา ๆ “แม่ก็คิดถึงเจ้ามากเช่นกัน เจ้าโตขึ้นมาก... สวยเหมือนต้นไลแลคในฤดูใบไม้ผลิไม่มีผิด” เจ้าเหมียวออร่าที่เกาะอยู่บนไหล่ของโมนีก้า ส่งเสียง “เมี้ยว” เบา ๆ ราวกับทักทาย เทพีเซเรสหันไปมองมันด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ “ออร่า... เพื่อนใหม่ของลูกงั้นหรือ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าพยักหน้า “ค่ะ มันเป็นแมวผี...แต่ใจดีมาก”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ดีจังเลย...” เซเรสลูบหัวแมวผีด้วยปลายนิ้วที่อ่อนโยน แสงเรืองจากปลายนิ้วไหลผ่านขนสีดำของมันจนหางเรืองแสงสว่างกว่าเดิม มันร้องเบา ๆ อย่างพึงพอใจ “ที่นี่...” โมนีก้าเอ่ยเสียงเบา “แม่อยู่ในตลาดแบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ?” เซเรสหัวเราะแผ่ว ๆ “แม่อยู่ทุกที่ที่มีพืชผลเติบโต ที่ใดที่คนยังรู้จักขอบคุณผืนดิน แม่ก็อยู่ที่นั่น... แม้แต่ในเมืองใหญ่แห่งนี้” เซเรสยิ้มจนตาของเธอเป็นประกาย ดวงตาสีเขียวอ่อนฉายความอบอุ่นเหมือนทุ่งที่มีแสงอ่อนในตอนเช้า เธอจับมือของโมนีก้าไว้แน่น ราวกับต้องการย้ำว่ามือนั้นจะไม่หลุดจากมือของลูกไปอีกง่าย ๆ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม่เฝ้ามองเจ้าเสมอ โมนีก้า ลูกโตขึ้นเร็วกว่าที่แม่คิดเอาไว้ ดอกไม้น้อยของแม่โดนลมแรงโหมพัดจนแทบหัก แต่เจ้าก็ยังยืนได้ ไม่ล้มหายไปไหน แม่เห็นหยดน้ำตาผสมกับเลือดของเจ้าแล้วหัวใจแม่เจ็บ แต่แม่ก็รู้ว่าลูกไม่ชอบการต่อสู้ โลกนี้มันก็ไม่ยอมให้คนอ่อนโยนได้พักนานนัก แม่ขอโทษที่ปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญ แต่แม่ภูมิใจที่เจ้าสู้เพราะรักไม่ใช่เพราะเกลียด” เสียงของเซเรสอ่อนหวานและหนักแน่นในเวลาเดียวกัน เธอเอื้อมไปหยิบสร้อยข้อมือเล็ก ๆ ที่ปักเมล็ดพันธุ์ไว้เป็นลวดลายอย่างประณีตออกจากถุงผ้าเล็กนั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เมื่อสร้อยถูกคล้องลงบนข้อมือของโมนีก้า ความรู้สึกอุ่นนุ่มเหมือนแสงอาทิตย์สาดผ่านผิว ด้านในของเมล็ดมีประกายจิ๋วเหมือนแสงชีวิตลุกโชนขึ้นอย่างเงียบ ๆ เซเรสอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเองกว่าที่เคยได้ยินจากเทพผู้สูงส่ง  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “นี่คือสร้อยข้อมือเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต ไม่ได้ให้เจ้าเป็นนักรบหรือทำให้เจ้าหยาบกระด้างจนลืมความอ่อนโยน แต่เป็นเครื่องมือให้เจ้ารักษาและหล่อเลี้ยงชีวิตในทุกรูปแบบ มันตอบสนองต่อหัวใจของเจ้า เหมือนดอกไม้ต้องการแสงกับน้ำ เจ้าต้องการความรัก การกอด เวลาแต่งตัวสวย ๆ และพักผ่อนบ้าง พลังนี้จะโตขึ้นจากสิ่งที่เจ้ามอบให้แก่ผู้อื่น เป็นปุ๋ยที่ทำให้เมล็ดงอกงามจนยืนหยัดปกป้องเจ้าได้ เมื่อเจ้ารดน้ำใจคนอื่น ความแข็งแรงก็จะงอกขึ้นตาม” เธอพูดด้วยภาษาที่เรียบง่ายแต่ทุกคำยังคงพลังของเทพแม่ผู้คุ้นเคยกับดินและการเก็บเกี่ยว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซเรสก้มลงมาจับแก้มโมนีก้าอย่างเอ็นดู รอยยิ้มของเธอคงที่แต่สายตาบ่งบอกความภูมิใจ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าเห็นในตัวเจ้ามากกว่าที่เจ้ารู้เอง โมนีก้า ในฐานะบุตรของข้า เจ้ามีพลังที่จะทำให้อะพอลโลต้องรับผิดชอบและให้เกียรติคำพูดของเขาได้ แต่จงจำไว้ว่าเมื่อเจ้าผูกพันชีวิตตนกับคนอื่น โดยเฉพาะเมื่อมีสัญญาหรือคำมั่นหมายเข้ามาเกี่ยวข้อง มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ อีกต่อไป”  เซเรสนั้นเอ่ยเธอหยุดนิ่งชั่วครู่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจในฐานะสตรีและคนที่มีรักเช่นเดียวกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “สัญญานี้จะผูกมัดชีวิตของเจ้าเข้ากับเขา หากเขาทำลายมัน หรือหากการตัดสินใจของเจ้าทำให้เขาทำลายสิ่งที่มีค่า ผลของการกระทำนั้นอาจลึกซึ้งและหนักหนากว่าที่เจ้าคิดไว้ ความรักมีพลังมากพอจะเยียวยา แต่ก็มีพลังพอจะทำให้เจ็บปวดจนลืมไม่ลงเลยนะไลแลคน้อยของแม่” น้ำเสียงของเซเรสนิ่งลงมีน้ำหนักเหมือนฟังคำพยากรณ์ แต่เธอก็ยังคงใช้ถ้อยคำที่เข้าใจง่ายและทันสมัย ไม่อ้อมค้อม เซเรสหยุดสักครู่ ลูบมือของลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนปนความมั่นใจ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แต่ฟังนะ โมนีก้า แม่จะไม่ขวางทางที่ใจของเจ้าต้องการจะเดิน ตราบใดที่ความรักของเจ้ายังไม่ทำให้เจ้าทรมานจนทนไม่ไหว แม่จะยอมให้เจ้าเลือกเอง หากวันใดเขาทำให้เจ้าต้องเจ็บเพราะความเห็นแก่ตัวของเขา แม่จะจัดการในแบบของแม่เอง ไม่ใช่เพื่อแก้แค้น แต่เพื่อรักษาเกียรติและความปลอดภัยของลูกคนนี้ แม่พูดแบบนี้เพราะแม่รักเจ้า และเพราะแม่รู้ว่าลูกไม่ใช่เพียงกลีบดอกที่สวยงามแต่เปราะบาง เจ้าเป็นทุ่งที่สามารถทำให้คนอื่นเจริญงอกงามได้เช่นกัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าหายใจเข้าเต็มปอด รู้สึกได้ถึงความหนักแน่นที่แม่มอบให้ ทั้งคำเตือน ทั้งกำลังใจ ทั้งความรักที่ไม่เคยขาดหาย เธอยิ้มรับอย่างมั่นใจและตอบกลับด้วยเสียงที่มั่นคงขึ้น “ขอบคุณค่ะแม่ หนูจะใช้สิ่งนี้ไม่ให้พลาด หนูจะไม่ปล่อยให้ความรักกลายเป็นแผลโดยปราศจากการปกป้อง” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซเรสกดหน้าผากของตนเองเบา ๆ กับหน้าลูกสาวอย่างโมนีก้า เหมือนส่งผ่านความอบอุ่นจากใจถึงใจ “จงเงยหน้าขึ้น หายใจเข้าลึก ๆ ลูกรัก แล้วจงให้ความรักนั้นเป็นปุ๋ยแก่พลังของเจ้า เมื่อลูกใช้ความรักเพื่อช่วยคนอื่น เมล็ดนั้นจะโตขึ้นคุ้มครองเจ้า ไม่ว่าจะมืดมิดแค่ไหนก็ตาม จงจำไว้ว่าความรับผิดชอบที่มาพร้อมสัญญาไม่ใช่โซ่ตรวนถ้าเจ้ารู้จักรักษาเกียรติและขอบเขตของตัวเอง แม่เชื่อในเจ้า”เสียงหัวเราะแผ่วเบาของแม่ดังขึ้นก่อนที่บทสนทนาจะเริ่มเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นขุ่นเคืองเล็กน้อยแบบคนที่มีเรื่องค้างใจมานานแสนนาน บ่งบอกว่ามันแค่สงสัยไม่ได้อยากจะว่าจริง ๆ หรอกนะ ใครอยากรับก็รับไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซเรสถอนหายใจ พลางเท้าคางพิงตะกร้าผลไม้ที่วางอยู่ข้างแผง เธอส่ายหน้าเบา ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหงุดหงิดกึ่งขบขัน “ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมพวกเทพถึงชอบมายุ่งวุ่นวายกับลูก ๆ ของแม่นัก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพวกเจ้าควรจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองแท้ ๆ” <h1 dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้ายกคิ้วขึ้นนิด ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เซเรสก็เริ่มบ่นต่อด้วยท่าทีเหมือนคนที่อดกลั้นมานาน “ดูอย่างพี่ของเจ้าสิ โพรเซอร์พีน่า... ตอนนั้นแม่แทบจะสติแตก พลูโตลากลูกสาวแม่ไปยมโลก แม่โกรธจนทั้งโลกหยุดเติบโต ร้องไห้จนเกิดฤดูกาล! แล้วดูตอนนี้สิ คราวนี้เป็นอะพอลโลอีกแล้ว...”</h1> <h1 dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เธอหยุดพูดชั่วครู่ ยกมือขึ้นแตะขมับแล้วส่ายหัว “แม่เบื่อเต็มที... ตอนแรกก็ห่วงมาก แม่ไม่ได้รังเกียจเขาหรอกนะ แต่พูดตามตรง แม่ไม่สนใจความรักฉาบฉวยของพวกเทพสักนิด สิ่งที่แม่ไม่สบายใจคือความจริงที่ว่าเขาเป็นเทพที่... วุ่นวายเกินไป เต็มไปด้วยปัญหา และมักหนีความรับผิดชอบ เขาเหมือนวัชพืชในสวนที่แม่ปลูกไว้เป็นระเบียบ ถ้าไม่ระวัง เขาอาจทำลายดอกไม้ที่ข้ารดน้ำไว้ด้วยมือของข้าเอง”</h1> <h1 dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้ายิ้มแห้ง ๆ เพราะแม่ดันพูดตรงจัด ๆ “โธ่… แม่ก็พูดซะตรงเลยนะคะ…”</h1> <h1 dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซเรสกลอกตาขึ้นอีกสักที “ก็แม่พูดความจริงนี่ แต่เอาเถอะ แม่ยอมรับก็ได้ว่ ตั้งแต่วันที่เขาให้คำสาบานกับเจ้า... แม่เห็นอะไรบางอย่างในตัวเขา มันไม่เหมือนอะพอลโลที่ใคร ๆ เคยพูดถึง ความจริงใจที่เขาแสดงออก... มันทำให้แม่รู้ว่าอย่างน้อยเขาก็เริ่มเข้าใจคำว่าความรับผิดชอบสักที” เสียงของเธอนุ่มลงอีกครั้งเมื่อเอ่ยถึงตอนท้าย ดวงตาสีเขียวอ่อนทอดมองลูกสาวอย่างห่วงใยปนภาคภูมิใจ “แม่ไม่อาจอยู่ดูเจ้าได้ทุกนาที แต่แม่ส่งความคิดถึงกับความห่วงใยไปให้เสมอ แม่จะเฝ้ามองเจ้าอยู่ไม่ไกลจากสายลม จากต้นไม้ จากพื้นดินที่เจ้าก้าวย่ำ อย่าลืมนะ เจ้าไม่เคยอยู่ตัวคนเดียวเลย”</h1> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าพยักหน้าเบา ๆ พลางจับสร้อยข้อมือเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตแน่นในมือ เธอรู้สึกถึงพลังอุ่นที่ไหลผ่านนิ้ว เหมือนหัวใจแม่ยังเต้นอยู่ตรงนั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “งั้น...” เซเรสยกคิ้วขึ้นนิด ๆ “จะให้แม่ส่งเจ้ากลับเลยไหม หรืออยากจะเที่ยวต่ออีกสักหน่อย? นิวยอร์กก็ไม่ได้แย่นี่นะ มีตลาด มีสวน มีพิพิธภัณฑ์... แต่ถ้าแม่เดาไม่ผิด ลูกคงอยากกลับค่ายมากกว่าใช่ไหม?” โมนีก้ายิ้มพลางหัวเราะเบา ๆ “หนูว่ากลับเลยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวถ้าอยู่ต่อมีหวังต้องไปเจอที่ตึกนั้นแล้วแม่คงไม่ปลื้ม…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ดีมาก!” เซเรสพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทีโล่งอก “แม่ละไม่อยากให้เจ้าขึ้นไปบนชั้นนั้นเลย ตึกเอ็มไพร์สเตต ชั้น 600 นั่นน่ะ อย่าคิดว่ามันโรแมนติกนะลูก มันเต็มไปด้วยเทพที่ทำตัวเหมือนคนดังในรายการเรียลลิตี้!” เธอส่ายหน้าแรง “อื้อหือ แม่ไม่อยากยุ่งด้วยอีกเลย...” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าหัวเราะจนเผลอปิดปาก “แม่พูดซะเห็นภาพเลยค่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็ดีแล้วที่ลูกคิดเหมือนกัน” เซเรสหัวเราะบ้าง ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ลูกสาว น้ำเสียงของเธออ่อนลงอีกครั้ง “กลับไปพักผ่อนนะไลแลคน้อยของแม่ ใช้พลังนั้นอย่างมีสติ จำที่แม่สอนให้ได้ทุกคำ” โมนีก้าพยักหน้าตอบรับคำนั้นทันที “ค่ะ แม่”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แล้วทันใดนั้น เถาวัลย์สีเขียวที่แผ่กระจายอยู่รอบพื้นตลาดก็ขยับช้า ๆ พันรอบข้อเท้าของโมนีก้า และค่อย ๆ แผ่แสงสีทองออกมาเหมือนละอองฝุ่นจากกลีบดอกไม้ ลมอ่อนพัดผ่านกลิ่นข้าวสาลีและแอปเปิ้ลหอมอวล “แม่รักลูกนะ” เซเรสพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “อย่าลืมกินข้าวนะ ช่วงเช้าก็ทานซีเรียลใส่ธัญพืชอบแห้งเยอะ ๆ แล้วก็อย่าลืมพักผ่อนด้วย” โมนีก้ายังไม่ทันตอบ เธอก็รู้สึกเหมือนถูกแรงอ่อนโยนบางอย่างดึงขึ้นจากพื้น ร่างของเธอและเจ้าออร่าค่อย ๆ ถูกห่อหุ้มด้วยเถาวัลย์สีทอง ก่อนจะหายวับไปจากตลาด ท่ามกลางเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซเรสยืนมองจนแสงสุดท้ายจางลง เหลือเพียงกลิ่นไลแลคจาง ๆ ที่ยังลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ เธอยิ้มกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจแต่แฝงความภาคภูมิ “ขอให้เจ้าเจอทางของตัวเอง... ดอกไม้น้อยของแม่” เธอหันกลับไปจัดตะกร้าผลไม้ต่อ ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น ท่ามกลางเสียงผู้คนและแสงแดดยามบ่ายเย็น ๆ ของแมนฮัตตัน ที่ซ่อนความศักดิ์สิทธิ์ไว้ใต้ความธรรมดาอย่างงดงามที่สุด และแน่นอนว่าเต็มไปด้วยความรู้สึกของแม่ที่หวงลูกสาวตัวเองแบบสุดใจ พลางอยากจะนึกบ่นคนที่เข้ามาจีบลูกสาวตัวน้อยของเธอทุกคน ตั้งแต่เทพพระอาทิตย์แสนเจ้าชู้ยันเจ้าแห่งยมโลกที่รักเดียวใจเดียว<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มารับของจ้า<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

ตลาดเกษตรกร