[บันทึกการเดินทาง] พ่อคะ แม่คะ หนูไม่ได้หนีตามผู้ชาย...แค่ไปเป็น 'ความรับผิดชอบสูงสุด' ของอะพอลโลที่ยุโรปค่ะ! - บันทึกภารกิจชาวค่ายจูปิเตอร์ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Moneka โพสต์ 2025-10-25 20:46:49

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-26 18:25 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* วอลเปเปอร์ “ทั้งหน้า” (ยังใช้งาน) */
html::before{
content:"";
position:fixed; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8fbf46ab51268ae98f20eed3668c2a3e.jpg") center/cover no-repeat;
opacity:1;
}

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">Hushsong of the Gods</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">💟 หนีตามผู้ชายสไตล์ มนก บซ 💟</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 9 : แง๊น?</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 22 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงบ่าย เวลา 16.00 น. เป็นต้นไป เมืองธีบส์ จนถึง เมืองอาลิ อาร์โตส กรีซ ยุโรป</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div> รถโดยสารประจำทางสายยาวกำลังวิ่งฝ่าทางหลวงเงียบงันกลางชานเมือง เสียงล้อบดไปตามถนนขรุขระดังเป็นจังหวะเบา ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะสะดุดลงในพริบตา เสียงกระแทกสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นอย่างรุนแรง รถทั้งคันสั่นสะเทือนเหมือนถูกแรงอัดมหาศาลกระแทกจากด้านข้าง ผู้โดยสารหลายคนกรีดร้อง ขวดน้ำและกระเป๋ากระเด็นตกพื้น  โมนีก้าเกือบหลุดจากเบาะ แต่แรงแขนแข็งแรงของเลสเตอร์กลับโอบรอบตัวเธอไว้ทันก่อนที่ร่างเล็กจะล้มกระแทกพื้น เขากระชับมือแน่นรั้งเธอเข้ามาชิดอก “อยู่เฉย ๆ!” เสียงเขาแน่นด้วยแรงกดดันและความตกใจ ทั้งสองประคองตัวท่ามกลางความโกลาหล ขณะที่รถหยุดนิ่งกะทันหันและเอนข้างจนเสียงโลหะครูดกับพื้นถนน โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเงยนหน้ามองพวงแก้มขึ้นสีแดงจัดอย่างช่วยไม่ได้ ระยะห่างระหว่างเธอกับเลสเตอร์แทบไม่มีเลย กลิ่นสบู่ของเขาและไออุ่นจากร่างสูงทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบผละออก “ขะ…ขอบคุณ...” เสียงเธอแผ่วสั่น ดวงตาเทาเงินหลุบลงเล็กน้อย เลสเตอร์ถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ “แน่นอนสิ คุณโชคดีที่อยู่ข้างบุรุษผู้มีความสามารถเหนือระดับอย่างผมนะ ไม่งั้นอันตรายมาก คุณคงต้องใช้กำลังที่ของคุณอีกมากเลยกว่าจะรอด” เขาพูดพลางยักคิ้ว พร้อมรอยยิ้มกวนประสาทประจำตัว โมนีก้ากรอกตาตอนเห็นเขาทำแบบนั้น “ให้ตายเถอะ นายจะอวดตัวเองแม้แต่ตอนเกือบตายก็ยังได้สินะ” “ก็ผมยังไม่ตายนี่นา นั่นแหละคือสิ่งที่น่าฉลองที่สุด ความอยู่รอดของผมเป็นโชคลาภของโลกใบนี้” เขาตอบพลางดันประตูรถออก แล้วก้าวลงไปพร้อมกับเธอ ท่ามกลางเสียงเอะอะของผู้โดยสารที่เริ่มทยอยออกมาดูเหตุการณ์ ท้องถนนเงียบจนน่าประหลาด ลมอุ่นพัดผ่านพร้อมกลิ่นไหม้เบาบาง และเมื่อทั้งคู่หันไปมอง สิ่งที่เห็นทำให้เลือดในกายแทบหยุดไหล สิ่งที่พุ่งชนรถเมื่อครู่ไม่ใช่รถสิบล้ออย่างที่ทุกคนคิด แต่เป็นสัตว์โลหะยักษ์ร่างทองแดงเปล่งแสงจากรอยต่อ วัวโคลคีสสัตว์อสูรแห่งเหล็กกล้า ดวงตาสีแดงเรืองราวกับถ่านไฟในเตา หลั่งควันขาวออกจากรูจมูกทุกครั้งที่มันหายใจ เสียงโลหะกระทบกันดังก้องทุกครั้งที่มันขยับ มนุษย์ทั่วไปมองเห็นเพียงรถบรรทุกสิบล้อคันหนึ่ง ที่กำลังวิ่งหนีออกไปสุดถนน บางคนถึงกับตะโกน “รถสิบล้อชนแล้วหนี!” แต่โมนีก้าและเลสเตอร์เห็นมันชัดเจนเกินใครอสุรกายแห่งเฮเฟตัสที่กำลัง คลั่ง “นั่นมัน... วัวโคลคีส!” โมนีก้าเบิกตากว้าง มือแตะข้อมือซ้ายที่สวมกำไลซึ่งเปล่งแสงจาง ๆ เลสเตอร์สบถเบา ๆ “เจ้าสัตว์พวกนี้ยังหลงเหลืออยู่อีก เฮเฟตัสคงลืมใส่โหมดปลอดภัยไว้แน่” โมนีก้ากำดาบแน่น “มันจะพุ่งชนพวกมนุษย์แน่ เราต้องหยุดมัน!” “งั้นก็รีบเถอะ ก่อนมันเผาใครเป็นถ่าน” เลสเตอร์พูดพลางคว้าธนูออกจากกระเป๋าหลัง แสงอาทิตย์สะท้อนคมศรให้วาววับขณะที่เขาก้าวออกไปจากกลุ่มผู้คน ทั้งสองวิ่งตามมันข้ามถนนสายแคบ ลัดเลาะเข้าทางลาดชันตามมันไป เสียงหอบหายใจของโมนีก้าผสมกับเสียงฝีเท้าของเลสเตอร์เป็นจังหวะเดียวกัน “อย่าเข้าใกล้ตรงหน้า มันพ่นไฟได้!” เขาตะโกนเตือน ขณะสายตาจับจ้องเป้าหมายอย่างแม่นยำ “รู้แล้ว! ฉันไม่อยากกลายเป็นไก่ย่างหรอกนะ!” โมนีก้าตอบกลับเสียงแข็ง ดวงตาเทาเงินเปล่งแสงราวสะท้อนเปลวไฟในร่างสัตว์ยักษ์นั้น ในแสงอาทิตย์บ่ายแก่ วัวโคลคีสแผดเสียงคำรามลั่นสะท้านพื้นดิน ร่างโลหะทองแดงแผ่ความร้อนจนไอร้อนลอยขึ้นรอบตัว มันกระทืบพื้นจนเกิดประกายไฟพล่าน และในวินาทีนั้น เลสเตอร์ก็ดึงสายธนูสุดแรงก่อนปล่อยศรพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ศรแห่งแสงพุ่งทะลวงเข้าที่คอของมันจนเกิดระเบิดแสงเล็ก ๆ แต่ยังไม่พอ มันคำรามกึกก้อง แววตาแดงฉานเจิดจ้ากว่าเดิม โมนีก้าเงื้อดาบ “ฉันจะล่อมันไว้!” เธอตะโกนแล้วพุ่งเข้าใกล้อย่างกล้าหาญ ดาบในมือสะท้อนแสงดวงอาทิตย์ราวเปลวสุริยันที่ถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง หลังจากนั้นทั้งเลสเตอร์และโมนีก้าก็สู้กับวัวอย่างรวดเร็วแค่สองนาทีมันก็โดนจัดการเรียบร้อยแล้ว เสียงโลหะกระทบพื้นดัง "กึง!" ตามด้วยแรงระเบิดพลังที่สว่างวาบกลางอากาศ แสงทองแผ่กระจายทั่วถนนจนต้นไม้สองข้างสั่นสะเทือน ก่อนที่วัวโคลคีสจะคำรามสุดเสียงแล้วทรุดฮวบลงตรงหน้า ทั้งร่างยักษ์ของมันเริ่มแตกร้าวเป็นเส้นแสงสีทอง ลุกโชติช่วงจากภายในราวกับเตาเผาโลหะที่กำลังดับไฟครั้งสุดท้าย แล้วสลายกลายเป็นผงทองระยิบระยับปลิวหายไปกับลม เหลือเพียงเศษกลไกสีแดงทองที่ยังอุ่นระอุอยู่กลางพื้น โมนีก้าและเลสเตอร์ยืนนิ่งหอบเบา ๆ ทั้งคู่มีเหงื่อเกาะตามกรอบหน้า แต่แววตายังเปล่งประกายแห่งชัยชนะ “จบแล้วสินะ” เธอพูดพลางยิ้มมุมปาก ดาบในมือค่อย ๆ แปรกลับเป็นกำไลเรืองแสงตรงข้อมือซ้ายอีกครั้ง “สองนาที” เลสเตอร์พูดพลางเป่าปอยผมหยิกของตัวเองที่ตกมาบังตา “สถิติที่ยอดเยี่ยมมาก ถ้ามีโอลิมปิกแห่งการล่าปีศาจคนที่ได้เหรียญเยอะที่สุดจนโดนสลักชื่อก็คือผมนี้แหละ” “เหรียญทองกับอัตตานายคงใหญ่พอ ๆ กันแหละ” โมนีก้ายิ้มอย่างเอือม ๆ แต่ในแววตาแฝงประกายขำที่ไม่อาจซ่อนไว้ได้ เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เศษซากที่เหลืออยู่จากร่างวัว “แต่ดูสิ สินสงครามของเรา” เขาก้มลง เห็นฟันเฟืองโลหะขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งยังเปล่งแสงเรื่อ ๆ จากความร้อน เขาหยิบขวดน้ำแร่แบรนด์หรูขึ้นมาเปิดฝา “ของดีแบบนี้ควรได้รับการชำระให้สะอาดหน่อย” “นั่นมันน้ำแร่ VOSS นายคิดว่ามันกี่ดอลลาร์กัน” โมนีก้าอุทาน แต่เขาเทราดลงไปเฉย ๆ “ก็ใช่ ผมเลือกแต่ของคุณภาพสูงที่สุดสำหรับทุกสิ่งเท่านั้นครับ” เขายักไหล่ทำหน้าภูมิใจสุดขีด จากนั้นหยิบฟันเฟืองทองที่เย็นลงส่งให้เธอ “เก็บไว้ในแหวนดาราจรัสของคุณสิ ของแบบนี้เอาไปขายที่ร้านได้ราคาดี” โมนีก้ารับของพลางส่ายหน้า “บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่านายเป็นนักล่าหรือเป็นพ่อค้าเครื่องประดับกันแน่” “ผมก็เป็นทั้งสองอย่าง และเป็นได้ทุกอย่างได้เก่งและสุดเท่ และแน่นอนเป็นคนหน้าตาดีที่สุดในบรรดาพวกนั้นด้วย นี่คือความสามารถพิเศษของผม” เขาตอบพร้อมยักคิ้ว “น่าจะบอกว่าหน้าตาดีที่สุดในกระจกที่นายมองทุกวันมากกว่า” เธอว่าพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหมุนแหวนที่นิ้วขวาให้แสงจากมันเปล่งประกาย แล้วเก็บฟันเฟืองเข้าไปในวงแหวนทันที เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งคู่ก็หันหลังกลับไปทางถนนที่รถโดยสารคันเดิมจอดเสียอยู่ ผู้โดยสารบางส่วนยังยืนรวมกลุ่มกันคุย บ้างโทรศัพท์ บ้างบ่นเสียงดัง เสียงไซเรนรถกู้ภัยแว่วมาแต่ไกลแต่ยังไม่ถึง “กลับไปรอรถตรงโน้นกันเถอะ ก่อนที่ใครจะเริ่มถามว่าทำไมมันกลายเป็นผงทอง” โมนีก้าพูดแบบขำ ๆ เพราะเอาความจริงไม่มีทางที่คนจะเห็นอะไรแบบนั้นหรอกหากไม่เกี่ยวข้องเพราะมีหมอกคอยปิดอยู่ “เห็นด้วยเลย ผมยังไม่อยากขึ้นข่าวหนุ่มทรงเสน่ห์ช่วยหญิงสาวกลางทางด้วยลูกศรเรืองแสง” เขายักไหล่ ท่าทางราวกับไม่รู้จะห่วงตัวเองหรือห่วงชื่อเสียงมากกว่ากัน ทั้งสองเดินกลับไปที่ป้ายรถโดยสาร ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มทอง แสงแดดอาบไล่ผมของโมนีก้าให้ส่องวาวราวกับไหมน้ำผึ้ง เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ข้างทาง ส่วนเลสเตอร์ยืนพิงเสา ปากพึมพำ “แสงแบบนี้งดงามจริง ๆ …ราวกับฉันเอง” “หยุดเลย” เธอพูดทั้งยังมองไปข้างหน้า “ก่อนที่ฉันจะโยนนายลงข้างทาง” “ผมแค่บรรยายตามความจริง!” เขาโวยแผ่ว ๆ แต่ก็หัวเราะตามในที่สุด เวลาผ่านไปเกือบ 40 นาที รถเมย์สายสำรองคันใหม่แล่นเข้ามาจอด เสียงเบรกดังเอี๊ยดก่อนประตูเปิดออก โมนีก้าหันมามองเขาเล็กน้อย “คราวนี้ขอให้ไม่มีอะไรระเบิดอีกเถอะนะ” “ไม่มีหรอก ถ้าผมอยู่ด้วย ทุกอย่างย่อมอยู่ภายใต้การควบคุมของแสงอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ ยกเว้นว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่มันเกิดขึ้นเพราะความเจิดจรัสของผมน่ะนะ” “ถ้าหมายถึงนาย ฉันขอเตรียมหมวกกันน็อกไว้ก่อนเลยแล้วกัน” เธอตอบเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับบอกว่าลึก ๆ เธอชักเริ่มชินกับความโอ้อวดของเขาเสียแล้ว เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ ขณะทั้งสองก้าวขึ้นรถประจำทางคันใหม่ เสียงประตูปิดดัง “ปัง” แล้วรถก็ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากจุดเกิดเหตุ มุ่งหน้าไปตามถนนยาวสู่เมืองฟีลีอีกครั้ง ท่ามกลางแสงเย็นที่ทอดเงาทองยาวไกลจนสุดสายตา พร้อมหัวใจของทั้งสองที่เริ่มเต้นไปในจังหวะเดียวกันโดยไม่รู้ตัว<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="font-family: Mali, system-ui, -apple-system, sans-serif; font-size: 17px; white-space-collapse: collapse;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/image416ba4260848bd2f.md.png" width="500" _height="313" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/Untitled-design-1922e25774e2c1376b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ผมทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดด้วยการสั่งให้โมนีก้าหลบหลังผมแต่เธอก็ยังกล้าดียังไงเข้าไปล่อมัน ผมรู้ว่าเธอเก่ง ดาบของเธอมันร้อนแรงและรวดเร็วราวกับเปลวสุริยัน แต่ผมไม่ชอบความเสี่ยง รอยข่วนบนร่างกายที่สวยงามของเธอเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้อีกแล้วการที่ผมเทน้ำแร่ VOSS ลงบนเศษซากนั่นคือการแสดงรสนิยมที่สูงส่งและความไม่แยแสต่อราคาเป็นเทพเจ้าใครเขาใช้เงินกันบ้าแล้ว (ถึงจะต้องใช้จริงก็เถอะ)  ผมไม่ชอบที่เธอท้าทายผมแต่ผมชอบที่เธอสนใจในทุกคำพูดของผม และผมไม่ชอบที่จะต้องกุมมือเธอไว้ตลอดเวลา แต่มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ผมมั่นใจว่าความปลอดภัยของเธออยู่ภายใต้การควบคุมที่สมบูรณ์แบบของผม ธีบส์! เราต้องรีบไปถึงที่นั่น! ผมต้องรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังการโจมตีที่น่ารำคาญพวกนี้ ก่อนที่ผมจะสูญเสียความสงบทางอารมณ์และยอมรับว่าผมห่วงโมนีก้ามากเกินกว่าที่เทพเจ้าควรจะเป็นเสียแล้วล่ะ
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/23/Untitled-design-20-1319e5885dcf4fe2b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โนคอมเม้นท์ว่ะ....</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">หากมี LUK 100+ จะได้รับฟันเฟืองโบนัสพิเศษจากจำนวนเลขไบต์สุดท้าย <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-26 21:47:50

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-27 08:15 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">Hushsong of the Gods</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">💟 หนีตามผู้ชายสไตล์ มนก บซ 💟</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 10 : โดนจีบตลอดเลยคับ</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 22 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเย็น เวลา 18.00 น. เป็นต้นไป เมืองธีบส์ จนถึง เมืองอาลิ อาร์โตส กรีซ ยุโรป</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div> เสียงล้อรถประจำทางเพิ่งจะครืดเบา ๆ เตรียมออกจากป้ายเมื่อเสียงหวีดไซเรนแหวกอากาศดังขึ้นอย่างกะทันหัน “หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงตะโกนดังจากกลุ่มชายในเครื่องแบบที่กรูกันเข้ามาอย่างเร่งรีบ ตำรวจจริงไม่ใช่ปีศาจปลอมตัวมา เพราะคราวนี้เป็นของแท้แน่นอน  โมนีก้าชะงักเท้า มือที่จับราวขึ้นรถค้างกลางอากาศ เธอหันไปมองก็เห็นปลายกระบอกปืนมากกว่าสิบกระบอกชี้ตรงมาทางเธอกับเลสเตอร์ “ขอให้ทั้งสองวางอาวุธลง!” ตำรวจนายหนึ่งตะโกนเป็นภาษาอังกฤษปนกรีก “คุณทั้งคู่ถูกจับในข้อหาก่อเหตุร้ายแรงสี่คดี ที่สถานีรถไฟทำร้ายเจ้าหน้าที่เจ็ดนาย ที่คามาเทโรทำร้ายพลเรือน ที่ฟีลีทำร้ายสตรีและล่าสุดทำให้รถบรรทุกระเบิด!” “ว่าไงนะ?” โมนีก้าอุทาน ตาเบิกกว้าง “พวกนั้นมันไม่ใช่คน มันคือ—” “เงียบ! ไม่งั้นจะยิงเตือน!” ตำรวจอีกนายตะโกนสวนทันที เลสเตอร์ยืนนิ่ง ดวงตาสีฟ้าเข้มจ้องเจ้าหน้าที่ตรงหน้าเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนเอียงคอเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความกวนประสาท “ความจริงแล้วผมก็ไม่แปลกใจหรอกนะที่โดนจับ… ความมีเสน่ห์ของผมมันเป็นบาปโดยธรรมชาติอยู่แล้ว” “เลสเตอร์ ตอนนี้ไม่ใช่เวลา!” โมนีก้ากระซิบอย่างขุ่นเคืองแต่หน้าเริ่มซีด เพราะตำรวจเริ่มขยับเข้ามาเรื่อย ๆ แต่ก่อนที่เธอจะพูดต่อ เขากลับยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายเจิดเหมือนคนคิดอะไรสนุกขึ้นมาได้ “คุณพูดถูก ไม่ใช่เวลาอธิบาย…” เสียงเขาแผ่วลงก่อนพูดประโยคต่อมาพร้อมแววตาวิบวับ “...แต่เป็นเวลาหนีแล้วต่างหาก!” “หา!! อ๊ะ!?” ไม่ทันที่โมนีก้าจะตั้งตัว เลสเตอร์ก็ช้อนร่างของเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างไม่บอกกล่าว แล้วพุ่งตัวออกจากตรงนั้นด้วยความเร็วระดับที่ตำรวจทั้งแผงตะโกนตามแทบไม่ทัน! เสียงปืนเตือนดัง “ปัง!” แต่สิ่งที่เห็นคือชายร่างสูง 191 เซนฯ วิ่งแหวกอากาศด้วยความเร็วระดับ สปรินต์โอลิมปิก 4x100เหรียญทองยังชิดซ้ายขวาไม่เห็นฝุ่น ผงฝุ่นลอยตามหลังขณะที่โมนีก้าในอ้อมแขนร้องออกมาเสียงหลง “เลสเตอร์! นา— นายจะรีบไปไหนนนน!!” “หนีไงครับที่รัก! หรือคุณอยากเข้าคุกกรีซพร้อมผม?” เขาตะโกนสวนอย่างหน้าตาย พร้อมเสียงหัวเราะที่ไม่เหมาะกับสถานการณ์เลยแม้แต่น้อย “โว๊ยยย!!! ใครที่รักแก!!!! วางฉันลงก่อนที่ฉันจะอ้วก!” “ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคุณจะสะดุด! ผมเป็นผู้ชายที่สุภาพมากนะ ถึงจะดูดีเกินไปก็เถอะ!” “นี่มันไม่ใช่การสุภาพ นี่มันการลักพาตัวต่างหาก!!” เธอเถียงทั้งที่กอดคอเขาแน่นเพราะกลัวตก เลสเตอร์หัวเราะในลำคออย่างชอบใจกับปฎิกิริยานั้น เสียงตะโกนของตำรวจด้านหลังก้องตามมา  “ผู้ต้องสงสัยกำลังหนี! เร็วเข้า เขาเร็วมาก!! เร็วเกินมนุษย์!!” “ผู้ก่อการร้ายหนีการจับกุมมมม!” อีกเสียงหนึ่งดังซ้ำอย่างแตกตื่น  เตอร์กระโดดข้ามรั้วเหล็ก พุ่งทะลุตรอกแคบแล้ววกเข้าถนนหลังร้านกาแฟแห่งหนึ่งข้างเส้นทาง เขาวิ่งไปเหมือนไม่รู้จักเหนื่อยขณะที่โมนีก้าได้แต่พยายามไม่กรี๊ด “เลสเตอร์! นายเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถ้าโดนจับได้เราจะอธิบายยังไง!?” “ก็แค่บอกความจริงสิ ว่าผมหล่อเกินไปจนโลกไม่ยอมรับ—อุ๊บ!” “ถ้านายยังพูดอีก ฉันจะดีดหน้าผากนาย!” โมนีก้าพูดแล้วยกมือตีไหล่อีกคน “ได้เลย แต่รอก่อนนะ ผมจะหาที่หลบก่อน ไม่อยากให้แฟนคลับคนใหม่ถือปืนมาจีบเราสองคน!” เขาพูดพร้อมหัวเราะอีกครั้ง ในที่สุดเลสเตอร์ก็พุ่งเข้าซอยแคบด้านหลังอาคารร้าง หยุดหอบนิด ๆ ก่อนวางโมนีก้าลงอย่างอ่อนโยน “เห็นไหม ผมบอกแล้ว ไม่มีใครวิ่งเร็วกว่าผมนอกจากลมกับเสียงปรบมือของตัวเอง” โมนีก้าหันมามองเขาอย่างอึ้งปนเหนื่อย “เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส… ถ้านายไม่ใช่เทพจริง ฉันจะเรียกนายว่าปีศาจแห่งความมั่นหน้าแทนแล้ว!” เขายิ้มบาง “ขอบคุณสำหรับคำชมครับ แม่สาวดอกไลแลค” “ฉันไม่ได้ชม!” เธอแว๊ดใส่หน้าเขาทันทีที่โดนพูดใส่ “แต่ผมเลือกจะถือว่าเป็นคำน่ารักแทน” แต่เหมือนเลสเตอร์จะไม่รู้ตัว…โมนีก้าได้แต่เอามือกุมขมับ แต่ก็เผลอยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะที่เสียงไซเรนยังดังอยู่ไกล ๆ ทั้งสองยืนมองหน้ากันในตรอกอับนั้น ใจเต้นแรงไม่รู้ว่าเพราะความหวาดกลัวหรือเพราะเขายังไม่ยอมปล่อยมือจากเธอสักที ลมยามเย็นพัดเฉื่อยผ่านตรอกอับที่ทั้งสองใช้ซ่อนตัว เสียงไซเรนไกลออกไปจนเหลือเพียงความเงียบระคนเสียงแมลงกลางพุ่มไม้ เลสเตอร์ยืนพิงกำแพงหายใจยาว ขณะมองท้องฟ้าที่เริ่มกลืนด้วยสีครามของยามพลบ ก่อนจะหันมาทางโมนีก้าที่กำลังปัดฝุ่นบนเสื้อโค้ทของตัวเองอยู่ เขายักคิ้ว “งั้นเราก็น่าจะต้องเดินแล้วล่ะ เพราะผมว่า...ตอนนี้เราโดนหมายจับไปเรียบร้อยแน่ ๆ” โมนีก้าชะงักมือ ขมวดคิ้วมองเขา “หมายจับ? นายพูดเหมือนเรื่องมันขำเลยนะ นี่เราจะทำยังไงกันดี” “ง่ายมากครับ” เขาพูดเสียงเรียบแต่มีรอยยิ้มจางบนริมฝีปาก “เราก็ไม่ต้องใช้บริการอะไรทั้งนั้น ไม่ใช้รถ ไม่นอนโรงแรม ไม่เดินตลาด เพราะยังไงเราก็เข้าไม่ได้อยู่แล้ว ผมเดาว่าถ้าเปิดทีวีคืนนี้ เราสองคงขึ้นจอข่าวแน่นอน ‘ผู้ก่อการร้ายปริศนา หนีการจับกุมด้วยความเร็วเหนือมนุษย์’ ฟังดูเท่ดีออกนะ” “นายยังจะมีอารมณ์ล้อเล่นอีกเหรอ?” โมนีก้าโวยเบา ๆ “นี่มันไม่ใช่หนังแอ็กชันนะเลสเตอร์!” เขาหัวเราะเบา “โอเค ๆ ไม่ล้อแล้วก็ได้” ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัว “ตอนนี้เราต้องเดินเท้าไปก่อน เมืองข้างหน้า...อาลิอาร์โตสแค่สิบห้ากิโล เดินสามชั่วโมงก็ถึง…ถึงจะช้าหน่อยแต่ปลอดภัยกว่า” “สามชั่วโมงเหรอ...” โมนีก้าขมวดคิ้ว คิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนยิ้มจาง “งั้นเรื่องอาหารไม่ต้องห่วง ฉันมีในแหวนดาราจรัสเยอะมากเลย ทั้งของสด ทั้งแห้ง ทั้งของหวาน” เลสเตอร์หัวเราะพออกพอใจ “คุณนี่วางแผนเก่งนะ ผมเริ่มคิดแล้วว่าผมควรจะขออยู่รอดด้วยการเป็นคนแบกกระเป๋าให้คุณแทนแล้วล่ะ” “ได้สิ แต่ฉันจะคิดค่าแรงเป็นรายชั่วโมงนะ” “โอ้ ดูคุณสิ ยังกล้าพูดกับชายที่ทรงเสน่ห์ที่สุดในค่ายจูปิเตอร์แบบนี้อีกหรอ” “หล่อที่สุดในความฝันของตัวเองน่ะสิ” เธอเถียงกลับอย่างขำ ๆ แต่ในรอยยิ้มมีความอบอุ่นบางอย่างซ่อนอยู่ เลสเตอร์มองเธอครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจ “ไม่ต้องห่วงไปหรอก เดี๋ยวอีกไม่นาน หมอกบังตาจะทำงาน พอครบเดือนมนุษย์ก็จะเริ่มลืมเหตุการณ์เองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยมีผู้ก่อการร้ายสองคนหน้าตาดีแบบเรา” “นั่นฟังดูแปลก ๆ นะ” โมนีก้าเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ “ไม่แปลกหรอกสำหรับคนที่เป็นอดีตเทพแห่งแสงอาทิตย์อย่างผ—” เขาชะงักกึก แล้วไอแห้ง ๆ “...ผะ...ผมหมายถึงอดีตนักเดินทางที่มีความรู้เรื่องหมอก!” โมนีก้าเลิกคิ้ว “พูดเกือบจะครบแล้วนะ” “ผมพูดอะไร? ไม่มี๊” เขายิ้มกวนก่อนยกมือพนมเล่น ๆ “ขอพูดต่อแสงดาวในราตรีพลบค่ำ ว่าผมพูดอะไรผิดไปไม่ได้เลย” โมนีก้าหัวเราะออกมาจนเผลอยิ้มกว้าง “งั้นไปกันเถอะ ก่อนที่ตำรวจจะย้อนกลับมาอีก” สิ้นคำแสงอาทิตย์สุดท้ายของวันค่อย ๆ จมหายไปหลังขอบฟ้า ขณะที่ทั้งสองเดินเท้าออกจากตรอกเข้าสู่ทางหลวงเล็กที่ทอดยาวไปยังเมืองอาลิอาร์โตส เสียงฝีเท้าดังเบา ๆ บนพื้นกรวด แสงส้มอ่อนของยามพลบค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนความมืดเข้าปกคลุมท้องทุ่ง เสียงจักจั่นดังระงมทั่วผืนทาง โมนีก้าหยิบไฟฉายเล็กจากในแหวนดาราจรัส แสงสีขาวนวลค่อย ๆ ทาบลงบนถนนหินและพงหญ้าสองข้างทาง เลสเตอร์เดินนำอยู่ไม่ห่าง ดวงตาสีฟ้าของเขาดูเรืองขึ้นน้อย ๆ จากแสงไฟ “คุณรู้ไหม แสงของคุณน่ะสวยกว่าไฟฉายอีก” เขาพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร โมนีก้าชะงักที่อยู่ ๆ เขามาพูดอะไรวะเนี้ย แววตาเทาเงินสะท้อนแสงกลับไป “นายพูดทุกอย่างให้มันกลายเป็นคำหวานได้ตลอดเลยนะ” “ก็เพราะทุกอย่างที่ผมพูดกับคุณ มันเป็นความจริงไง” เลสเตอร์เอ่ยยิ้ม ๆ เหมือนกับว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้คิดอะไรมากกว่าไปกับการหยอดโมนีก้า “เฮอะ...” เธอหัวเราะเบา ๆ “ไปต่อเถอะก่อนที่ฉันจะหน้าแดงไปมากกว่านี้”  ทั้งสองเดินต่อในความมืดที่มีเพียงแสงไฟฉายและแสงดาวนำทาง เสียงลมพัดใบไม้ข้างทางดังกรอบแกรบ และในจังหวะที่สายลมพัดหอมกลิ่นไลแลคอ่อน ๆ จากตัวโมนีก้า เลสเตอร์ก็แอบเหลือบมองเธออีกครั้งอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า “...ผมอาจจะถูกหมายจับจากมนุษย์ แต่ถ้าเป็นคุณผมยอมจำนนตั้งแต่แรกแล้วล่ะ” แน่นอน เขาพูดเสียงเบาจนโมนีก้าไม่ได้ยิน  และทั้งคู่ก็ยังคงเดินเคียงกันไปในค่ำคืนอันเงียบสงบของกรีซ ด้านหน้าคือแสงสลัวของเมืองอาลิอาร์โตสที่รออยู่ในระยะไกล เสียงลมราตรีพัดผ่านแผ่วเบา แสงจันทร์สะท้อนลงบนผิวน้ำที่นิ่งราวกระจก ท้องฟ้าไม่มืดสนิทเพราะยังคงเป็นช่วงเวลาที่พลบค่ำมาแทนกลางคืน แต่มีหมู่ดาวพราวระยับเหนือหัว ทั้งโมนีก้าและเลสเตอร์หยุดยืนอยู่ข้างแหล่งน้ำนั้น หายใจคล่องหลังเดินทางมาหลายชั่วโมง “ที่นี่ดูเหมาะจะพักหน่อยนะ” เธอพูดพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม เสียงหอบหายใจของทั้งสองดังกลบความเงียบที่โรยตัวครอบคลุมไปทั่วผืนป่า เลสเตอร์เดินเข้ามาใกล้ เหลียวตามแสงไฟที่ทอดยาวไปบนผิวน้ำ “อย่าเพิ่งเข้าใกล้มากนัก ดูสีน้ำนั่นสิ ไม่ปกติเท่าไรนะ” โมนีก้าขมวดคิ้ว “หมายถึงสีเขียวเรือง ๆ นั่นเหร—” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงกระพือปีกขนาดใหญ่ก็แหวกอากาศดัง “วูบ!” มาจากเบื้องบน ลมแรงกระแทกลงจนใบไม้ปลิวว่อน ดวงตาของเลสเตอร์หรี่ลงอย่างเฉียบไว เขาร้องเสียงต่ำ “หมอบลง!” แล้วคว้าข้อมือโมนีก้ากดร่างเธอลงกับพื้นทันก่อนที่วัตถุแหลมแวววาวหลายสิบชิ้นจะพุ่งเฉียดหัวทั้งคู่ไปฝังลงบนต้นไม้ด้านหลัง เสียง “ฉึก ฉึก ฉึก!” ดังรัวราวลูกธนูโลหะ โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมอง เห็นนกขนาดมหึมาสีดำทอง ปีกมันเป็นแผ่นโลหะสะท้อนจันทร์ เงาวับเหมือนดาบบินได้ “นั่นมั—” “นกสติมฟาเลียน!” เลสเตอร์คำรามตอบทันที “พวกมันโหดกว่าที่เห็น!” “แล้วจะเอายังไงดี!?” เธอตะโกนถาม ขณะที่พวกมันเริ่มโฉบลงพร้อมเสียงแหลมทะลุแก้วหู เลสเตอร์ขมวดคิ้วแน่น กำลังวางแผนในหัวอย่างรวดเร็ว ก่อนสายตาสีฟ้าเข้มจะวาบแสงขึ้นนิดหนึ่ง “ผมมีวิธี… แต่คุณต้องทำตามที่ผมบอกเท่านั้น” “อะไรของนายอี—” ยังไม่ทันถามจบ เลสเตอร์ก็เอื้อมมือมาปิดหูของเธอแน่น มือใหญ่ประกบไว้สองข้างจนเสียงรอบตัวดับวูบ เหลือเพียงเสียงหัวใจของตัวเองในอก โมนีก้าขมวดคิ้ว มองเขาอย่างงงงัน “เฮ้!” เธอร้องแต่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย  จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางท้องฟ้า สูดลมหายใจเข้าลึก เสียงร้องของเขาดังขึ้นเสียงสูงมากจนทะลุความถี่ของหูมนุษย์ เป็นเสียงดนตรีบริสุทธิ์ที่สั่นสะเทือนอากาศรอบตัว คลื่นเสียงนั้นพุ่งทะลุขึ้นฟ้า กระแทกฝูงนกสติมฟาเลียนเข้าเต็มแรง เสียงนั้นไม่ใช่เสียงตะโกนธรรมดา แต่เป็นเหมือนคีย์สังหารของเทพผู้เคยครอบครองดนตรี เสียงนั้นสะเทือนทุกหยาดน้ำในบึงให้กระเพื่อมราวพายุ เสียงโลหะเสียดกันของฝูงนกกรีดร้องระงม ก่อนแตกฮือบินสะเปะสะปะราวคลั่ง โมนีก้าตกใจสุดขีด แม้จะไม่ได้ยิน แต่แรงลมจากเสียงนั้นทำให้ผมของเธอปลิวว่อน เธอมองเห็นนกทุกตัวบินกระเจิดกระเจิงในอากาศ แล้วเลสเตอร์ก็ปล่อยมือออกจากหูเธอในจังหวะเดียวกัน “ตอนนี้ล่ะ โมนีก้า!” เขาตะโกน พร้อมง้างธนูขึ้นในชั่วอึดใจ เสียง “ฟิ่ว!” ของลูกศรพุ่งแหวกกลางลม ยิงปีกนกตัวหนึ่งจนโลหะระเบิดกระจาย มันกรีดร้องพลางร่วงลงจากฟ้า โมนีก้าไม่รอช้า เธอแตะกำไลที่ข้อมือซ้าย แสงทองเปล่งวาบ ดาบสุริยคติปรากฏในมือทันที เธอก้าวเข้าหานกตัวนั้นแล้วฟาดคมดาบแสงลงกลางอก ร่างมันกระแทกพื้นจนเกิดเสียงดังสะท้าน เลสเตอร์ยิงซ้ำอีกลูก สองลูก สามลูก ทุกดอกเข้าปีกพอดีราวจับจังหวะดนตรี เขาเคลื่อนไหวอย่างแม่นยำจนดูแทบไม่ใช่มนุษย์ ขณะเดียวกันโมนีก้าก็จัดการกับพวกที่ตกลงมาอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของเธอแม้ไม่หนักแน่นเท่าเขา แต่ก็เฉียบคมและกล้าอย่างน่าประหลาด ในที่สุด เสียงโลหะกระแทกพื้นเงียบลงพร้อมกลิ่นไหม้คละคลุ้งไปทั่ว ทั้งสองยืนนิ่งหอบหายใจท่ามกลางร่างนกโลหะสิบตัวที่กองเกลื่อนพื้น โมนีก้ามองร่างพวกมันที่สะท้อนแสงจันทร์แปลกตา “มันไม่สลาย…?” เลสเตอร์พยักหน้า “พวกมันไม่กลายเป็นฝุ่นทองอย่างปีศาจทั่วไป” “แต่… ถ้าปล่อยไว้แล้วถ้ามีคนมาเห็นล่ะจะเกิดอะไรขึ้น” เขาเหลือบมองเธอ ดวงตาสีฟ้าคล้ายส่องประกายจริงจังขึ้น “ก็จะเห็นว่าเรากำลังอุ้มศพเด็ก หรือไม่ก็อะไรแปลกประหลาด ผมไม่อยากให้เรากลายเป็นข่าวอีกแล้วนะ แค่นี้ผมก็เนื้อหอมเยอะเกินจนคุณลำบากใจแล้วล่ะใช่ไหมล่ะ?” โมนีก้าอ้าปากค้างทั้งเรื่องศพเด็กและเรื่องที่เลสเตอร์พูด “ศพเด็ก!? นี่มัน? โอ๊ย เดี๋ยวสิ!” เธอรีบควักแหวนดาราจรัสขึ้นมา แสงจากแหวนส่องวาบ แล้วร่างของนกแต่ละตัวก็ถูกดูดเข้าไปในแสงทองจนหายหมดสิ้น เมื่อแสงสุดท้ายจางลง เลสเตอร์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันมายิ้มบาง “ดีมาก... คุณทำเร็วเกินคาดเลย” “แน่นอนสิ” เธอหอบนิด ๆ “ใครมันจะอยากอุ้มศพนกกลางป่าแบบนี้เล่า...” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เดินเข้ามาใกล้แล้วจับมือเธอไว้ “ไปกันเถอะ ก่อนที่คุณจะเริ่มบ่นมากกว่านี้ ผมไม่อยากให้เสียงของคุณกลบความสงบของธรรมชาติ” “โอ๊ย! นายกล้า!” เธอเถียงแต่ไม่ดึงมือออกแต่อย่างใดเพราะกำลังตกใจอยู่ ทว่าเขากลับยิ้มมุมปาก “กล้าสิ เพราะผมถือว่าการได้เดินจับมือกับคุณคือรางวัลหลังการสู้รบแล้ว” โมนีก้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหน้าแดงน้อย ๆ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น “เดินไปเลยเลสเตอร์ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเอาดาบฟาดนายแทนพวกนก” “ครับ คุณแม่สาวไลแลค” เขาตอบเสียงเรียบแต่มีรอยยิ้มในน้ำเสียง แสงจันทร์จาง ๆ และแสงพลบค่ำเหนือแนวป่าโปรยส่องลงบนทางเดินคดเคี้ยวเลียบลำธาร เสียงน้ำไหลแผ่วเบาแต่เยือกเย็นจนรู้สึกได้ถึงความนิ่งผิดธรรมชาติ โมนีก้าชะงักฝีเท้าเมื่อแสงไฟฉายในมือสะท้อนกับบางสิ่งระยิบระยับอยู่ข้างหน้า หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่ริมแม่น้ำเล็ก ๆ ผมของนางยาวสยายดั่งแพรไหม เงาสะท้อนบนผิวน้ำทำให้ดูราวกับแสงจันทร์เองก็กำลังส่องให้เฉพาะเธอ ใบหน้าของนางงดงามเกินมนุษย์ ดวงตาสีเขียวอมทองเปล่งแสงเรืองราวหยาดหยกในเงาน้ำ “เลสเตอร์…” โมนีก้ากระซิบเบา ๆ “เธอสวยมากเลย…” แต่แทนที่เลสเตอร์จะตอบ เขากลับยืนนิ่ง ดวงตาเบิกค้างราวกับเห็นภาพลวงตา เขามองหญิงริมแม่น้ำสลับกับโมนีก้า ไปมา ๆ หลายครั้งเหมือนเห็นผี สีหน้าของเขาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด “โอ้พระ... เอ่อ หมายถึง โอ้จันทร์ดาวในค่ำคืนนี้…” เขาพึมพำ พยายามควบคุมสีหน้า โมนีก้ามองงง ๆ “อะไรของนายเนี่ย?” เขารีบไอแก้เขิน “ไม่มีอะไร ผมแค่… เห็นเงาของตัวเองในน้ำต่างหาก ก็แปลกดีนะ แสงจันทร์คืนนี้ช่างขับความงามของผมจนผมเกือบจำตัวเองไม่ได้เลย” โมนีก้าเลิกคิ้ว “อืม…แน่นอน จ๊ะ เชิญเลย” “ก็ผมมันมีปัญหากับความสมบูรณ์แบบอยู่ตลอดนั่นแหละ” เขาตอบพร้อมยกคิ้วอย่างกวน ๆ แต่ในน้ำเสียงแฝงความตึงเครียดแปลก ๆ โมนีก้าก้าวเข้าไปอีกนิด เธอรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างในอากาศ เย็นแต่เหนียวราวหมอก เธอขยับมือเรียกดาบที่กำไลออกมากำมันแน่นขณะเอ่ยเสียงเบา “เลสเตอร์…นั่นไม่ใช่มนุษย์ใช่ไหม?” เลสเตอร์พยักหน้า ดวงตาสีฟ้าคมกล้า “เมลูซีนไงครับ คุณจำไม่ได้หรอ… วิญญาณแห่งสายน้ำครึ่งหญิงครึ่งงู เธอมีพลังลวงตาและแน่นอน ชอบล่อลวงคนที่คิดว่าตัวเองสวย” โมนีก้าหันขวับ “งั้นนายตกหลุมรักตัวเองในเวอร์ชันของเธอเหรอ?” “อย่าประชดผมตอนนี้ได้ไหม ผมแค่สะดุดกับความเหมือน…” เสียงเขาลดต่ำลงนิดหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี “แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา” เมลูซีนยกสายตาขึ้นดวงตาสีหยกหรี่ลงพร้อมรอยยิ้มบาง “เจ้าทั้งสอง… กลิ่นเลือดของเทพและกลิ่นของดอกไลแลค … หอมเหลือเกิน” เสียงของเธอดังลื่นไหลเหมือนสายธาร แต่แฝงแรงดึงดูดอันตราย “โอ้ ผมขอไม่ปฏิเสธคำชมนั่นนะครับ เสน่ห์ผมเกินต้านอยู่แล้วคุณผู้หญิง” เลสเตอร์พูดพลางยกคันธนูขึ้นอย่างรวดเร็ว “แต่พอดี...ผมไม่ค่อยชอบพวกที่มีหางยาวกว่าผม แต่เพราะคุณหน้าตาดีผมจะปรานี” “งั้นก็ชดใช้ด้วยเลือดของเจ้าเถิด” เสียงนั้นเปลี่ยนเป็นคำรามต่ำในวินาทีเดียว ร่างของเมลูซีนบิดงอ เผยให้เห็นส่วนล่างเป็นเกล็ดสีฟ้าเงินส่องประกาย เธอพุ่งขึ้นจากน้ำด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ เล็บยาวเฉียดคอเลสเตอร์จนเส้นผมปลิว โมนีก้ารวบดาบไว้แน่น ปัดการโจมตีถัดมาอย่างเฉียดฉิว เสียงโลหะกระทบเกล็ดดัง “แกร๊ง!” เธอกัดฟัน “ยัยนี่เร็วกว่าที่คิดอีก!” “เธอเร็ว… แต่ไม่เร็วกว่าลูกศรของผม!” เลสเตอร์ง้างธนูขึ้น ปลายนิ้วปล่อยสาย เสียง “ฟิ่ว!” ดังพร้อมประกายทองพุ่งเข้าใส่เมลูซีน แต่นางหมุนตัวหลบได้เฉียดฉิว “ไม่โดน…” โมนีก้ากระซิบ แต่เลสเตอร์ยิ้มมุมปาก “ใครว่าผมเล็งปกติ?” ทันใดนั้น แสงจากลูกศรที่พลาดเมื่อครู่กระทบกับผิวน้ำ ระเบิดเป็นลำแสงสะท้อนขึ้นฟ้า เมลูซีนชะงักด้วยแรงแสงส่องจ้าดวงตาเธอพร่ามัวเพียงชั่ววินาที แต่เพียงพอให้โมนีก้าพุ่งเข้าใส่ เธอฟาดดาบสุริยคติเต็มแรง แสงทองพุ่งกระจายกลางคืน เสียงคำรามของเมลูซีนดังก้อง ก่อนร่างของเธอแตกสลายกลายเป็นละอองทองละเอียด ล่องลอยไปกับสายลมราวกับเกล็ดน้ำ โมนีก้าหอบหายใจยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก “จบแล้วสินะ…” เลสเตอร์เก็บธนูแล้วเดินเข้ามายิ้มกวน “แน่นอนครับ ไม่มีปีศาจไหนทนแรงดึงดูดของผมได้นานหรอก ไม่ว่าจะเป็นครึ่งงู ครึ่งน้ำ หรือครึ่งใจของคุณ” “โอ๊ย… พอเถอะ ฉันเพลียจะตายอยู่แล้ว” โมนีก้าส่ายหน้าแบบเอิือมระอา แต่ริมฝีปากกลับยิ้มจาง ๆ “ไปกันเถอะ เมืองลิวาเดียคงอยู่ไม่ไกลแล้ว” การตอบรับของเลสเตอร์คือรอยยิ้มก่อนเขาจะโค้งตัวอย่างโอเวอร์ก่อนเดินนำไปบนทางลาดชื้น เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังกึกกักในความเงียบ<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="font-family: Mali, system-ui, -apple-system, sans-serif; font-size: 17px; white-space-collapse: collapse;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image21f03f27edecc5a8.md.png" width="500" _height="316" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image730986a927297a6e.md.png" width="500" _height="315" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/Untitled-design-1922e25774e2c1376b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ยอดเยี่ยม! การวิ่งหนีตำรวจมนุษย์นั้นเป็นการแสดงความเร็วระดับเทพที่น่าตื่นเต้นที่สุดที่ผมเคยทำมาในร่างนี้เลยนะ พวกเขาควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เห็นสิ่งนี้จากผม และการที่ผมช้อนโมนีก้าขึ้นมานั้น... มันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องตามหลักสุภาพบุรุษและเป็นการสร้างฉากที่น่าจดจำให้กับความทรงจำของเธอ (แล้วทำไมเธอจะไม่รักผมลง ไม่มีทาง)  ผมชอบปฏิกิริยาของโมนีก้าที่ทั้งตกใจทั้งโกรธแต่ก็กอดผมแน่น นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการเพราะการเป็นจุดศูนย์กลางของอารมณ์ทั้งหมดของเธอมันชวนรู้สึกดีไง! และสำหรับเจ้าพวอสูรนั้น นกสติมฟาเลียนกับเมลูซีน พวกมันพยายามทำลายการเดินทางของผมอย่างต่อเนื่อง ผมรู้ว่าโมนีก้าตกใจตอนที่ผมปิดหูเธอแต่เธอไม่จำเป็นต้องได้ยินหรอก เดี๋ยวจะหลงผมมากกว่าเดิม เสียงของผมควรมีไว้เพื่อสร้างสรรค์ ไม่ใช่ทำลาย (ยกเว้นใจของสาว ๆ) และแน่นอน... เพื่อจีบเธอไง วินาทีที่ผมเห็นเงาของเมลูซีนสะท้อนในน้ำ... ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ แต่ผมจัดการทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบ ผมมั่นใจอย่างนั้น
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/23/Untitled-design-20-1319e5885dcf4fe2b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 มีหมายจับว่ะ...โคตรเท่ 555555 วัยรุ่นท่อแป๊ปปปปป</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+2 ตื่นรู้ จากการกำจัด นกสติมฟาเลียน ครั้งแรก<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีค่า LUK 90 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ น้ำตาเมลูซีน จำนวน 4 ชิ้น 4 x 2 = 8 ชิ้นสรุป ได้รับ น้ำตาเมลูซีน 4 ชิ้น <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-27 08:41:42

Moneka โพสต์ 2025-10-27 22:00:27

Moneka โพสต์ 2025-10-28 09:16:34

Moneka โพสต์ 2025-10-28 21:50:36

Moneka โพสต์ 2025-10-29 12:24:40

Moneka โพสต์ 2025-10-29 17:39:17

Moneka โพสต์ 2025-10-29 20:58:37

Moneka โพสต์ 2025-10-30 02:44:54

หน้า: 1 [2] 3 4 5 6

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver