[บันทึกการเดินทาง] พ่อคะ แม่คะ หนูไม่ได้หนีตามผู้ชาย...แค่ไปเป็น 'ความรับผิดชอบสูงสุด' ของอะพอลโลที่ยุโรปค่ะ!

Moneka โพสต์ 2025-10-22 02:07:09

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-22 14:43 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Hero ภาพเดียวเต็มเฟรม (GIF OK) • ปรับสูงเอง</title>
<style>

/* วอลเปเปอร์ “ทั้งหน้า” (ยังใช้งาน) */
html::before{
content:"";
position:fixed; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8fbf46ab51268ae98f20eed3668c2a3e.jpg") center/cover no-repeat;
opacity:1;
}

.monee-hero .hero {
height: 832px !important;
min-height: 1832px !important;
max-height: 1832px !important;
}

/* ===== SCOPE: จำกัดสไตล์อยู่แค่ในกล่องนี้ ===== */
.monee-hero{
/* ปรับได้: สูงหลัก, ต่ำสุด, สูงสุด */
--hero-height: 68vh; /* ตั้งเป็น 50vh, 70vh, 600px ก็ได้ */
--min-hero: 380px;
--max-hero: 900px;

/* ความมืดเลเยอร์ทับภาพ */
--overlay-darkness: 0.35;

/* ฟอนต์/สีเฉพาะกล่องนี้ */
--text-color: #fff;
--font-stack: system-ui,-apple-system,Segoe UI,Roboto,Arial,"Noto Sans Thai",sans-serif;

/* เงาให้อ่านง่าย */
--shadow: 0 2px 14px rgba(0,0,0,.55), 0 1px 2px rgba(0,0,0,.35);
}

.monee-hero{
color:var(--text-color);
font-family:var(--font-stack);
background:#0b0b0b;
}

/* ---------- เฟรมภาพ ---------- */
.monee-hero .hero{
position: relative;
display: grid;
place-items: center;
height: clamp(var(--min-hero), var(--hero-height), var(--max-hero));
width: 100%;
overflow: hidden;
isolation: isolate;
background-color:#000; /* สีขอบกรณีภาพไม่พอดีเฟรม */
background-image: none !important; /* กันซ้อนกับพื้นหลังเดิมโดยบังคับปิด */
background-repeat: no-repeat !important;
}

/* ชั้นภาพ (IMG) — ภาพเดียว ไม่ซ้ำ */
.monee-hero .hero__bg{
position: absolute; inset: 0;
width: 100%; height: 100%;
object-position: center;
object-fit: contain; /* เห็น “ครบทั้งภาพ” โดยไม่ครอป */
image-rendering: auto;
z-index: 0;
will-change: transform;
transform: translateZ(0);
}

/* เลเยอร์มืดทับภาพ (ปรับโปร่ง/มืดได้ที่ --overlay-darkness) */
.monee-hero .hero::before{
content:"";
position:absolute; inset:0;
background: rgba(0,0,0,var(--overlay-darkness));
z-index: 1;
pointer-events: none;
}

/* เนื้อหาข้อความอยู่บนสุด */
.monee-hero .hero__inner{
position: relative;
z-index: 2;
width: min(100%, 1100px);
padding: 0 clamp(16px, 4vw, 40px);
text-align: center;
overflow-wrap: anywhere;
}

.monee-hero .title,
.monee-hero .subtitle{
margin: 0;
word-break: break-word;
overflow-wrap: anywhere;
hyphens: auto;
text-shadow: var(--shadow);
transform: translateZ(0);
backface-visibility: hidden;
-webkit-font-smoothing: antialiased;
text-rendering: optimizeLegibility;
}

.monee-hero .title{
font-weight: 800;
letter-spacing: .2px;
line-height: 1.15;
font-size: clamp(28px, 5.5vw, 56px);
padding: 2px 0; /* กันเงาถูกตัด */
}
.monee-hero .subtitle{
margin-top: .35em;
opacity: .92;
font-size: clamp(14px, 2.2vw, 20px);
max-width: 70ch;
margin-inline: auto;
}

@media (max-width:520px){
.monee-hero .subtitle{ max-width: 90ch }
}

/* --------- ตัวเลือก “เติมเฟรมให้เต็มแบบไม่เหลือขอบ” (จะครอป) ---------
ถ้าต้องการให้ “เต็มกรอบไม่มีขอบดำเลย” ให้เพิ่มคลาส .cover ไปที่ <section>
แล้ว object-fit จะเป็น cover (อาจครอปขอบภาพเล็กน้อย) */
.monee-hero .hero.cover .hero__bg{ object-fit: cover; }
</style>

<div class="monee-hero">

<section class="hero" style="--hero-height: 68vh; --min-hero: 380px; --max-hero: 900px;">
 <img class="hero__bg" src="https://s.imgz.io/2025/10/21/Untitled-design-17a154745ca155a9be.gif" alt="" loading="eager" decoding="async">
 <div class="hero__inner">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/moneka.png" width="141" _height="87" border="0">                                                                               <img src="https://img2.pic.in.th/pic/Lester.png" width="180" _height="87" border="0" style="font-size: 12px;"> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/28_20251022002437.md.png" width="500" _height="779" border="0"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Hushsong_of_the_Gods.png" border="0"> 
 </div>
</section>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-22 14:41:23

Moneka โพสต์ 2025-10-23 03:47:38

Moneka โพสต์ 2025-10-23 06:47:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-23 09:02 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">Hushsong of the Gods</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">💟 หนีตามผู้ชายสไตล์ มนก บซ 💟</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 2 : แม่ง เอ้ย!</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 20 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงดึก เวลา 21.00 น. เป็นต้นไป ณ ภายในรถไฟเฮเฟตัส มุ่งหน้าสู่นิวยอร์ก (Time Zone นิวยอร์ก)</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> รถไฟสายเฮเฟตัสแล่นฝ่าทุ่งควันและขุนเขา เสียงล้อเหล็กบดกับรางดังจังหวะซ้ำ ๆ ที่กลายเป็นเสียงกล่อมหลับแห่งกลไก ทั้งโบกี้สั่นเบา ๆ ไปตามจังหวะ ลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างสร้างเสียงคล้ายซอเบา ๆ ในบรรยากาศ โมนีก้านั่งพิงพนัก เบาะสีกรมรองแผ่นหลังไว้ เธอไขว้ขาข้างหนึ่งกับอีกข้าง เปิดแท็บเล็ตรุ่นใหม่ของเดดาลัสขึ้นฟังเพลงพลางจิ้มดูข่าวสารในเนททาร์ เสียงเพลงที่ลอดจากหูฟังข้างหนึ่งดังพอให้เลสเตอร์ได้ยินแว่ว ๆ เหมือนท้าทายความอดทนของใครบางคนที่ต้องการเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาลทุกที่ทุกเวลา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> สองชั่วโมงผ่านไปโดยไม่มีบทสนทนา โมนีก้ายังคงนิ่งสายตาไม่ละจากหน้าจอเลยแม้แต่น้อย หรือบางครั้งเธอก็จะชาร์จแท็บเล็ตนั้นแล้วเลือกที่จะมองวิวมากกว่าการมองหาเลสเตอร์ เสียงคลิกเบา ๆ จากปลายนิ้วของเธอทำให้เลสเตอร์ซึ่งนั่งข้าง ๆ เริ่มกระตุกคิ้วขึ้นทีละน้อย... ในหัวของเขา อัจฉริยะอย่างเขาควรได้รับความสนใจอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของเวลานี้ ไม่ใช่ต้องนั่งฟังเสียงไถหน้าจอแทนบทกวีจากสุริยันผู้เลิศล้ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เลสเตอร์สูดหายใจลึก เอนตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ใช้เสียงทุ้มเจือความโอหังตามแบบฉบับของเขา “ผมแนะนำว่าคุณควรจะปิดสิ่งนี้ลงซะ... แล้วหันมาชื่นชมผมที่จะให้ความบันเทิงอันแท้จริงกับคุณที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณนะครับ” เสียงของเขามีจังหวะและทำนองเหมือนกำลังบรรยายกลอนสด โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ จากแท็บเล็ต แววตาเทาเงินนิ่งสนิท ก่อนจะพูดสั้น ๆ “เลสเตอร์…” แล้วศอกกระแทกสีข้างเขาเบา ๆ “ช่วยหยุดทีดิ๊” ก่อนจะยกศอกขึ้น <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทุบ<span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เข้าที่แขนเขาเบา ๆ จนเลสเตอร์สะดุ้งนิดหนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียง “อุ๊บ!” ดังจากปากของเทพตกสวรรค์ผู้เคยเป็นเจ้าของเสียงขับขานของดวงอาทิตย์ เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากเธอในที่สุด ก่อนที่เธอจะหันกลับไปเล่นแท็บเล็ตเหมือนเดิม ทิ้งให้เลสเตอร์นิ่งไปครู่หนึ่งในความพ่ายแพ้อย่างสุภาพ แต่ในหัวเขากลับพุ่งเข้าสู่โหมดใหม่ โหมดสำรวจเชิงศิลป์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาหยุดเขียนบทกวีในหัว แล้วเริ่มมองเธออย่างเงียบงัน...สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความขี้เล่นเปลี่ยนเป็นความตั้งใจจดจ่อราวกับศิลปินที่กำลังร่างแบบรูปสลักหินอ่อน เส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้าตกลงมาปิดแก้มบางส่วนเมื่อเธอเอนหัวพิงหน้าต่าง ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงพลังงานสีฟ้าเหนือเพดานเหมือนดวงจันทร์ในบึงกลางคืน เขาลอบมองกรอบหน้าเล็ก ๆ ที่ได้สัดส่วน และมือเรียวยาวที่แตะขอบแท็บเล็ตด้วยท่าทีใจเย็น แต่จากความชื่นชมกลับค่อย ๆ กลายเป็น... “เดี๋ยวนะ” เขาเพ่งผมของเธอใกล้ขึ้นอีกนิด “นี่มัน...” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์เริ่มขมวดคิ้วทันที “ผมของคุณ... มันด่าง! มันบกพร่อง! มันเป็นความไม่ลงตัวที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งเลยนะเนี้ย!” เสียงของเขาดังพอให้คนสามแถวหน้าหันมามอง “เทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์ส่องมาเห็นยังต้องร้องไห้ด้วยความผิดหวังแน่นอน! โมนีก้า! คุณทำสีม่วงครามได้สวยมากถึงแม้จะไม่สมบูรณ์เท่าออร่าเทพเจ้าของผมก็เถอะ แต่ดูนี่สิ! ปลายม่วงโคนผมดำ มันขัดกันเหมือนเพชรถูกทาด้วยดินโคลนเลยนะ!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าหันขวับมาพร้อมสายตาแบบจะปาแท็บเล็ตใส่เขาที่ดันมาวิจารย์เส้นผมของเธอ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เกี่ยวสิ! คุณจะถามคำถามที่ตื้นเขินขนาดนี้ไม่ได้! เพราะผม... อ่า...” เขายิ้มมุมปากก่อนจะปรับน้ำเสียงให้เจือความจริงจังแบบคนที่พยายามพูดให้ศิลปะฟังดูมีเหตุผล “เพราะผมคือศิลปินแห่งจักรวาลและความงามของคุณคือผลงานชิ้นเอกที่ผมกำลังชื่นชมอยู่! ผมไม่สามารถทนเห็นความงามที่มีศักยภาพสูงสุดถูกปล่อยให้บกพร่องได้เด็ดขาด! มันคือความผิดบาปทางสุนทรียศาสตร์ที่ต้องได้รับการแก้ไขทันที!” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะจริงจังแต่กลับดูโอ้อวดเต็มพิกัด “ผมอาจจะ...ช่วยได้นะครับ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าเลิกคิ้ว “ช่วยอะไร ย้อมผมหรือ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">  “โธ่... แค่ย้อมผมมันง่ายเกินไปสำหรับผม!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจอันน่าหมั่นไส้ “ผมไม่ต้องการน้ำยาเคมีธรรมดามาทำลายเส้นผมอันมีเอกลักษณ์ของคุณหรอก!” เลสเตอร์นั่งตัวตรงขึ้นอย่างสง่างาม แผ่นหลังของเขาราวกับถูกขัดขึ้นมาจากหินอ่อนที่มีชีวิต แววตาเปล่งประกายระยิบระยับ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ก่อนที่เธอจะได้ห้ามอะไรเลสเตอร์ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วแตะเบา ๆ ตรงโคนผมสีดำของเธอที่เริ่มงอกขึ้นอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วของเขาอุ่นจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย “คุณลืมไปแล้วหรือครับว่าผมมีความเชี่ยวชาญด้านสเปกตรัมแสงและความสมดุลของสี! ผมสามารถใช้การวิเคราะห์ด้วยดวงตาของผม สั่งการให้คุณทำผมสีที่เหมาะสมที่สุดเพื่อแก้ไขความผิดพลาดนี้ได้ทันที!” เขากล่าวด้วยแววตาลุ่มลึกแต่ปากยิ้มเจิดจ้า “ผมจะออกแบบเฉดสีที่ทำให้สีม่วงครามของคุณเปล่งประกายแม้ในความมืดมิด! นี่คือความรู้ที่ไม่มีช่างทำผมมนุษย์คนไหนเข้าถึงได้แน่นอน!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าตาเบิกกว้าง เหมือนเธอกำลังพิจารณาว่าควรจะขว้างแท็บเล็ตหรือถีบเขาออกจากเบาะก่อนดี “นายจะบ้าหรือเปล่า! นายแค่จะบอกให้ฉันไปย้อมผมให้ถูกสีเนี่ยนะ!? แล้วทำไมต้องใช้คำว่าสั่งการด้วยล่ะ!?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม ยกมือขึ้นประสานกันราวกับกำลังสาบานกับสวรรค์แล้วเริ่มร่ายยาวเรื่องความงาม… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าถอนหายใจยาวราวกับต้องใช้พลังชีวิตทั้งหมดในการทนฟัง “นี่ฉันกำลังเดินทางกับนักวิจารณ์แฟชั่นที่ไม่ได้รับเชิญอยู่เหรอเนี่ย...” เธอเอามือแตะหน้าผากด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายเต็มขั้น “นายไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องผมฉันนะ! เข้าใจไหม!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ยักไหล่เบา ๆ ทำหน้าราวกับไม่ได้ยิน แต่อีกมือยังคงลูบคางด้วยท่าคิดอย่างลึกซึ้ง “ผมไม่แน่ใจนะ...” เขาเอียงศีรษะนิด ๆ ดวงตาสีฟ้าของเขาเปล่งประกายจาง ๆ ราวกับสะท้อนแสงตะวันในห้องโบกี้ “ผมรับไม่ได้จริง ๆ ที่จะปล่อยให้ความงามเดินทางไปกับความบกพร่องในเมื่อผมสามารถให้คำแนะนำระดับเทพเจ้าได้! บางที...” เขาเท้าคางยิ้ม “ถ้าคุณไม่ยอมรับคำแนะนำอันล้ำค่าของผม... ผมอาจจะต้องใช้ความเชี่ยวชาญด้านศิลปะการนอนหลับของผมฝันบอกเฉดสีที่คุณควรใช้ในขณะที่คุณหลับไปก็ได้นะ! เพื่อประโยชน์สูงสุดต่อโลกและต่อผม” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนกำหมัดแน่นพร้อมเสียงสูดลมหายใจแรง “กล้าทำสิ! นายได้โดนดีแน่ เลสเตอร์!” เธอมองซ้ายขวาในโบกี้ทันทีเพื่อหาอาวุธ สายตาเธอจับไปที่ถุงคาราเมลคอร์นของเด็กในเบาะถัดไป หรือไม่ก็แท็บเล็ตของตัวเองที่น่าจะใช้เป็นอาวุธได้ถ้าจำเป็น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์กลับหัวเราะเสียงเบาเหมือนกำลังฟังบทกวีที่ตนเองชอบ “อ่า ความโกรธของคุณช่างงดงามราวฤดูร้อนในโพรวองซ์... เสียงนั้นฟังเหมือนเปลวไฟพัดผ่านดอกลาเวนเดอร์เลยนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หยุดพูดบทกวีใส่ฉันได้แล้ว!”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ไม่ได้สิ มันเป็นปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณของคนมีพรสวรรค์ คุณทำให้ผมอยากแต่งบทสรรเสริญ... แม้กระทั่งตอนที่คุณกำลังจะปาแท็บเล็ตใส่หัวผม” โมนีก้าแทบจะกรอกตาตอนได้ยิน “เชื่อเถอะ ถ้าโดนจริง ๆ บทกวีของนายจะมีชื่อว่าบทสุดท้ายของเลสเตอร์ผู้น่าสมเพชแน่!” เลสเตอร์ยกมือขึ้นยอมแพ้แต่ยังหัวเราะเบา ๆ สายตาเจือรอยอบอุ่นบางอย่างใต้ความโอ้อวด “ก็ได้คุณบลอสซัม... ผมจะยุติเรื่องสีผมไว้เท่านี้ก่อนก็ได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ขอบคุณ อีตาคนหลงตัวเอง” เธอตอบประชดขณะพิงเบาะด้วยท่าทางหมดแรง เขาพิงพนักเก้าอี้ตามบ้าง ดวงตาเหลือบมองเส้นผมของเธอที่ส่องแสงม่วงครามอ่อนภายใต้แสงกลไกเหนือหัว ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง “แต่ก็เถอะ... สีนี้ ต่อให้ยังไม่สมบูรณ์ มันก็ยังงดงามกว่าทุกสีที่ผมเคยเห็นบนโลกมนุษย์อยู่ดี” โมนีก้าได้ยินแต่ทำเป็นไม่สนใจ ทว่าแก้มกลับขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอรีบหันไปมองหน้าต่างปิดแท็บเล็ตแล้วพูดเบา ๆ “อย่าให้ฉันได้ยินอีกนะเลสเตอร์...” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ครับ” เขายิ้มอย่างผู้ชนะ “แต่ผมไม่ได้สัญญาว่าจะหยุดคิดถึงมัน…”<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/Untitled-design-1922e25774e2c1376b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 สองชั่วโมงแห่งความเงียบ... โมนีก้ากำลังเล่นเกม! เกมที่สำคัญที่สุดของเธอคือการแสร้งทำเป็นว่าผมไม่ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ! ผมรู้ดีว่าดนตรีในหูฟังของเธอเป็นแค่ฉากบังหน้าเพื่อซ่อนความจริงที่ว่า 'เธอตั้งใจจะฟังเสียงหายใจที่สมบูรณ์แบบของผมต่างหาก!'

ผมทนไม่ได้หรอกที่จะถูกเมินเฉย! ในฐานะอดีตเทพเจ้าแห่งบทเพลง ผมต้องเป็น 'ศูนย์กลางของทุกออร์เคสตรา' ที่ผมเข้าร่วม! แน่นอนว่าการที่ผมโน้มตัวเข้าไปเสนอความบันเทิงอันแท้จริงย่อมเป็นสิ่งที่ถูกต้อง!   และดูสิ่งที่เธอทำสิ! เธอกระแทกศอกใส่ผม! 'อุ๊บ!'... ความรุนแรงของเธอช่างเป็นการแสดงออกทางอารมณ์ที่รุ่มร้อนอย่างบริสุทธิ์! และเธอก็ 'หัวเราะ'! นั่นคือ 'รางวัล' ของผม!  การที่ผมสามารถทำให้เธอหลุดจากความนิ่งเฉยได้ คือชัยชนะที่ยิ่งใหญ่กว่าการชนะการแข่งขันธนูเสียอีก!

จากนั้นผมก็เปลี่ยนสู่โหมดศิลปินทันที! ผมต้องวิเคราะห์เธออย่างลึกซึ้ง... และก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้! ผมตรวจพบ 'ความบกพร่องทางสุนทรียศาสตร์' ที่ผมรับไม่ได้! ผมสีดำที่โคนผมนั้นคือการทำลายความสมมาตรที่ผมในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านความงามต้องประณาม!

เธอถามว่าเกี่ยวอะไรกับผม? แน่นอนว่ามันเกี่ยว! ผมคือ 'ผู้ให้คำปรึกษาด้านความงาม' ที่ทรงคุณค่าที่สุดที่โลกนี้จะหาได้! การที่ผมเสนอ 'คำแนะนำระดับเทพเจ้า' โดยใช้ 'ความเชี่ยวชาญด้านสเปกตรัมแสง' ของผม เป็นสิ่งที่เธอควรคุกเข่าขอบคุณ! ผมไม่ได้เสนอไปย้อมให้เพราะผมยังมีข้อจำกัดของร่างก้อนเนื้อนี้ แต่การที่ผมอ้างว่าสามารถ 'สั่งการ' ให้เธอทำสีที่ถูกต้องได้... นั่นคือ 'การรักษาหน้า' และ 'การยกระดับ' ตัวเองเหนือช่างทำผมมนุษย์คนอื่น ๆ!  ความโกรธของเธอช่างมีพลัง! 'อ่า... เสียงเปลวไฟพัดผ่านดอกลาเวนเดอร์...' ผมพูดถูกทุกคำ! เธอปฏิเสธ แต่แก้มของเธอกลับขึ้นสี! นั่นไม่ใช่ความโกรธหรอก! นั่นคือ 'ความเสน่หาที่ซ่อนไว้' ที่กำลังเผาไหม้!

สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้เพื่อ 'รักษาบรรยากาศอันงดงาม' นี้ไว้! การถอยของผมคือ 'ยุทธวิธีทางความรัก' ที่ชาญฉลาด! และประโยคสุดท้ายที่ผมพึมพำ... 'สีนี้ ต่อให้ยังไม่สมบูรณ์ มันก็ยังงดงามกว่าทุกสีที่ผมเคยเห็นบนโลกมนุษย์อยู่ดี'... นั่นคือความจริงใจที่บริสุทธิ์ที่สุดที่เทพเจ้าผู้พูดแต่ความจริงอย่างผมจะแสดงออกได้!   เธอได้ยิน! และเธอเขินจนรีบหันหน้าหนีไปที่หน้าต่าง! ภารกิจสำเร็จ! ผมได้ให้สัญญา, ได้รับความสนใจ, ได้วิจารณ์, และได้ทำให้เธอรู้ว่า 'ผมสนใจในรายละเอียดเล็ก ๆ ของเธอมากแค่ไหน'! ตอนนี้ผมจะพักผ่อนและเตรียมตัวเป็น 'พระเอก' ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการเดินทางที่เหลือ! ...(ยาวกว่านี้อีกประมาณ 10 บรรทัด)
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/TyhC8yk.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 ให้ตายสิ! ฉันพยายามแล้วที่จะทำตัวให้เหมือนกำแพงหินที่ไม่ตอบสนองต่อเสียงนกหวีดของเขา! สองชั่วโมงเต็ม ๆ ที่ฉันตั้งใจจะทำให้ตัวเองกลายเป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในโบกี้รถไฟนี้! ฉันควรจะถูกประเมินว่า 'ควบคุมอารมณ์ได้เยี่ยมยอด' ในการทำภารกิจแล้วนะ!

แต่เขาก็ยังคงเป็น เลสเตอร์!! เขาเป็นพวกที่ทนไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวที่จะไม่เป็นศูนย์กลางของจักรวาล! เขาต้องมาทำเสียงทุ้ม ๆ ดัดจริตเป็นบทกวีเสนอความบันเทิงอะไรบ้าบอของเขา! ฉันอยากจะกรีดร้องจริง ๆ!  พอผมเรื่องผมด่างโผล่ขึ้นมา... โอ๊ย! มันน่าอายมากนะ! ฉันรู้ว่าโคนผมมันเริ่มเป็นสีดำแล้ว แต่ฉันไม่มีเวลาเข้าร้านทำผมก่อนจะออกเดินทางหรอก! แล้วเขาก็วิจารณ์มันซะอย่างกับมันเป็นหายนะทางแฟชั่น! คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นงานศิลปะที่มีตำหนิที่ต้องได้รับการแก้ไขทันที! แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังจริงจังกับเรื่องความงามของฉันมาก ๆ! เขาไม่ได้มองมันเป็นแค่สี... แต่เป็นความสมบูรณ์แบบที่ต้องคู่ควรกับเขา  อย่าบอกใครนะ...การที่เขาโน้มตัวมาแตะโคนผมเบา ๆ นั่น... มันทำให้ร่างกายฉันร้อนวูบวาบไปหมด! ฉันไม่ชอบการถูกสัมผัสแบบนั้น! หมายถึงฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลย ใจมันเต้นแรงไปหมดใครมันจะไปทนไหวกันล่ะ? แต่ฉันก็ไม่สามารถถอยหนีได้ทัน! ฉันไม่ควรปล่อยให้เขาเข้าใกล้ขนาดนั้น!  แถมเมื่อกี้ทำไมเขาต้องพูดจาดี ๆ ในตอนที่ฉันกำลังจะระเบิดอารมณ์ด้วยนะ! มันทำให้ฉันทั้งสับสน ทั้งเขินอาย! แก้มฉันต้องแดงเหมือนมะเขือเทศแล้วแน่ ๆ! ฉันต้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน... ฉันต้องทำให้ได้!!
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-23 11:40:17

Moneka โพสต์ 2025-10-23 21:59:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-24 03:46 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">Hushsong of the Gods</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">💟 หนีตามผู้ชายสไตล์ มนก บซ 💟</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 4 : สีผม</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 21 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงกลางวัน เวลา 09.00 น. เป็นต้นไป ณ นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div> ล็อบบี้ของโรงแรม Hyatt Grand Central สว่างด้วยแสงไฟสีอำพันที่ส่องผ่านผิวหินอ่อนอย่างอ่อนโยน เงาสะท้อนจากโคมระย้ากระทบกระจกสูงเหนือหัว ทำให้ทั้งบริเวณดูเหมือนหลุดออกมาจากอีกโลกหนึ่ง เสียงล้อกระเป๋ารอบข้างดังก้องเบา ๆ บนพื้นมันวาว ในขณะที่เธอเดินนำหน้าเลสเตอร์เข้ามา ใบหน้าของเธอเรียบสงบแต่แววตานั้นมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าแฝงอยู่ภายใต้ความมุ่งมั่น เธอตรงไปยังเคาน์เตอร์ทันที ไม่รอให้ใครพูดนำ พนักงานสาวในชุดสูทเข้มเงยหน้าขึ้นยิ้มต้อนรับด้วยท่าทีสุภาพ “ขอห้องพักค่ะ แบบสองเตียงใหญ่ วิวเมือง พร้อมอาหารเช้า” โมนีก้าพูดเรียบ ๆ  เลสเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังแทบจะยื่นหน้าเข้ามาแทรก “ห้อง Corner Suite ดีกว่านะ วิวแบบพาโนราม่าเหมาะกับคนมีรสนิยมชั้นสู—”  “เงียบเลยนะ” โมนีก้าหันมามองเขาด้วยแววตาเรียบนิ่งแต่เด็ดขาดบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังง่วงมากและเก็บความตื่นเต้นอยู่ จนเสียงโอ้อวดของเขาชะงักกลางคัน พนักงานหัวเราะแผ่ว ๆ อย่างสุภาพก่อนบอกตัวเลข “สี่ร้อยหกสิบหกดอลลาร์ค่ะ รวมอาหารเช้า” เธอหยิบเงินสดส่งให้อย่างไม่ลังเล “จ่ายเลยค่ะ” แล้วรับใบเสร็จกับการ์ดห้องโดยไม่ฟังคำพร่ำบ่นเรื่องรสนิยมของเทพอวดดีข้างตัว “ผมเพียงต้องการให้ตัวของผมได้อยู่ในกรอบที่สมบูรณ์เท่านั้นเอง…” เลสเตอร์บ่นงึมงำระหว่างเดินตามเธอไปทางลิฟต์ แต่โมนีก้าไม่ตอบ เธอกดปุ่มขึ้นชั้นบนสุดด้วยท่าทีสงบนิ่ง ความหรูหราภายในลิฟต์สะท้อนเงาของทั้งคู่บนกระจกบานใหญ่ แสงไฟสีทองอ่อนทำให้เส้นผมสีม่วงครามของเธอดูเหมือนเปล่งประกายในยามค่ำ “นายเคยคิดจะพกเงินบ้างไหมเนี้ย...” เธอพูดโดยไม่หันหน้ามามองเขา  “เงิน? ผมมีอัจฉริยภาพ…นั่นก็เท่ากับทองคำไม่ใช่หรือ?”  “ใช่ ถ้าอัจฉริยะของนายซื้อข้าวเช้าได้ ฉันจะยอม” โมนีก้าบอกแบบกรอกตาแล้วเดินต่อ เมื่อประตูลิฟต์เปิดเสียงแอร์เย็นสะอาดพัดออกมาแตะผิว พวกเขาเดินเข้าสู่ทางเดินยาวที่ปูพรมสีเทาเข้ม ตกแต่งด้วยโคมไฟวางเรียงเป็นระยะ ๆ ราวแสงนำทางสู่เมืองแห่งการพักผ่อน ประตูหมายเลข 2410 ถูกไขเปิดออก เผยให้เห็นห้องพักกว้างขวางสว่างด้วยแสงจากเมืองนิวยอร์กที่ส่องลอดหน้าต่างสูง เฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลเข้มตัดกับผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดจนแทบพร่า โมนีก้าวเข้าไปคนแรกแล้วโยนกระเป๋าเป้ลงบนโซฟาริมหน้าต่าง “นี่แหละ พอดีแล้ว” เธอพูดเสียงเรียบก่อนถอดโค้ทพาดเก้าอี้อย่างเป็นระเบียบ ขณะที่เลสเตอร์ยืนนิ่งพลางตรวจสภาพห้องอย่างละเอียดราวกับเป็นกรรมการประกวด “เตียงนุ่มดี…แต่อาจจะเอียงไปทางเหนือเล็กน้อย เสียสมดุลจักรราศี—”  “เลสเตอร์” เธอตัดบทสั้นแต่เฉียบขาดเธอรู้สึกว่าเขาชักจะเกินไปแล้วในบางที เขาหยุดพลางยกมือทำท่ายอมแพ้ “โอเค ผมจะไม่พูด แต่คุณจะเสียใจนะที่ไม่ฟังคำปรับฮวงจุ้ยจากผม” โมนีก้าไม่สนใจเขาเธอกำลังเก็บความตื่นเต้นของตัวเอง เธอเปิดกระเป๋าหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วหันไปพูดเสียงเรียบ “ฉันจะไปอาบน้ำ นายห้ามแตะของฉัน ห้ามยุ่งกับเสื้อผ้าฉัน แล้วก็ห้ามแตะเส้นผมฉัน เข้าใจไหม?”  “รับบัญชา” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ที่ทำให้เธอกลอกตาอย่างเอือม ก่อนปิดประตูห้องน้ำเสียงดังพอให้รู้ว่าเธอหมายความตามนั้นทุกคำ ภายในห้องน้ำ เสียงน้ำอุ่นไหลกระทบกระเบื้องดังสม่ำเสมอ กลิ่นดอกไม้จากแชมพูที่เธอพกมาจากค่ายจูปิเตอร์ลอยอวลในอากาศ โมนีก้าพิงกำแพงปล่อยให้ไอร้อนคลายความเหนื่อยจากการเดินทาง แต่หัวใจกลับไม่ยอมสงบ เธอหลับตาได้เพียงครู่ ก่อนภาพใบหน้ากวนประสาทของเลสเตอร์จะลอยมาอีกครั้ง เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเอง เขาน่ารำคาญ แต่ก็ทำให้เธอรู้สึก…อุ่นใจอย่างประหลาด การนอนกับเขาในคืนนี้คงทำให้เธอพอที่จะหน้าตึงใส่เขาได้แหละ ต้องเก็บความตื่นเต้นนี้นะ เมื่อออกมาอีกที เลสเตอร์กำลังนั่งอยู่ปลายเตียงของเขา ก้มหน้ากดแท็บเล็ตของเธอเหมือนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง “บทใหม่เหรอ?” เธอถามพลางเดินผ่านไปหยิบหมอนเพิ่มจากเตียงของตัวเอง “ไฮกุเฉพาะกิจ เพื่อบันทึกความอัศจรรย์ของเสียงฝักบัวและการห้ามแตะผมครับ” เขาตอบหน้าตาย โมนีก้าที่ได้ยินเธอก็ส่ายหัวแบบเหนื่อยใจ “เขียนเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะลบไฟล์นั้นทิ้งซะ” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนลุกไปอาบน้ำต่อ เหลือไว้เพียงเสียงน้ำกับเงาเมืองที่ทอดบนพื้นห้อง โมนีก้าเอนตัวลงบนเตียงของตัวเอง ผ้าห่มนุ่มและอุ่นจนเธอเริ่มจะหลับ ก่อนเสียงของเลสเตอร์จากในห้องน้ำจะดังลอดออกมา “คุณรู้ไหมว่าผมคิดถึงดวงอาทิตย์ไหมตอนอยู่กับคุณ?” เธอเบิกตานิดหนึ่ง ก่อนตอบกลับไปเสียงเรียบแต่แฝงยิ้ม “นายไม่ได้คิดถึงดวงอาทิตย์หรอก นายคิดถึงกระจกเงามากกว่า” เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเสียงหัวเราะของเขาจะแผ่วเบาออกมา โมนีก้าหลับตาอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเธอเมื่อคิดถึงคนข้างห้องที่ไม่เคยหยุดพูดถึงตัวเองเลยแม้แต่ตอนกำลังจะหลับ แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านบางเฉียบเข้ามาในห้อง สาดแสงอุ่นแตะปลายผมสีเข้มของเลสเตอร์ที่ยังคงหลับนิ่งอยู่บนเตียง เสียงหายใจของเขาสม่ำเสมอจนน่าหมั่นไส้ โมนีก้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงสลัวในห้อง เธอลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เขาตื่น ก่อนจะหยิบปากกาและกระดาษบนโต๊ะเขียนจดหมายสั้น ๆ วางไว้ตรงหัวเตียงของเขา ‘ไปข้างนอกหน่อยนะ อาจจะนาน อย่าทำอะไรแปลก ๆ ล่ะ จาก โมนีก้า’ เธอสวมเสื้อโค้ทยาวสีครีมทับเสื้อครอปพอดีตัว ใส่หมวกแก๊ปเรียบ ๆ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เสียงประตูปิดลงพร้อมกับสายลมเช้าที่พัดผ่านกระจกห้องอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เลสเตอร์ยังคงนอนพลิกตัวไปมาในห้วงฝันที่ปนเประหว่างความจริงกับอดีต จนกระทั่งแสงแดดแรงขึ้นและเสียงรถในเมืองดังลอดเข้ามา เขาถึงได้งัวเงียตื่นขึ้นมา สายตาพลันไปเห็นกระดาษแผ่นนั้นบนหัวเตียง เขาหยิบขึ้นมาอ่านพลางยกคิ้ว “ไปข้างนอก...อาจจะนานหน่อย? ช่างเป็นคำบอกลาที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย” เขาพึมพำกับตัวเองก่อนทิ้งตัวเอนกลับลงบนหมอนอย่างเซ็ง ๆ “หวังว่าเธอจะไม่ไปซื้ออะไรแปลก ๆ โมนีก้า…” เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งบ่ายสาม แสงแดดเริ่มอ่อนลงกลายเป็นสีทองเข้มเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง เลสเตอร์ที่กำลังนั่งเอนอยู่บนโซฟาพลันหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจในตอนแรก แต่เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ใบหน้าของเขากลับค้างทันที โมนีก้าในตอนนี้ไม่เหมือนเดิม…เส้นผมยาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มเงาเรียบแวววาว กลิ่นหอมของไลแลคอ่อน ๆ ลอยตามมากับลมที่พัดเข้ามาจากประตู กลิ่นนั้นบาดลึกเข้าไปในความทรงจำของเขาราวกับใบมีด เลสเตอร์นิ่งค้างในวินาทีเดียว ใบหน้าซีดลงจนเกือบขาว ดวงตาสีฟ้าเข้มเบิกกว้างเหมือนเห็นภาพที่เขาอยากลืมแต่ลืมไม่ได้ เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบเจ็บ เขาเห็นภาพในอดีตซ้อนทับขึ้นมาในหัว หญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข้ม กลิ่นไลแลคเหมือนกัน รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบเดียวกัน ดาฟนี... เธอหันหลังหนี เขาพยายามคว้าไว้แต่แสงสีทองจากดวงตะวันและคำวิงวอนสุดท้ายของเธอกลับกลายเป็นรากไม้ที่โอบรัดร่างนั้นไว้ชั่วนิรันดร์ เขายังจำเสียงลมครั้งนั้นได้ดี เสียงที่บอกว่าเขาเป็นต้นเหตุของคำสาปนั้นเอง…โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขา ภาพในหัวกระแทกซ้ำลงมาอีกครั้ง เขาขยับริมฝีปากแต่ไม่มีเสียงหลุดออกมา มีเพียงคำพึมพำแผ่วเบาราวกับพูดกับเงาของตนเอง “ไม่... ไม่อีกแล้ว...” มือของเขากำแน่นสั่นเล็กน้อย โมนีก้าเอียงคอมองเขาอย่างงุนงง “นายเป็นอะไร?” เสียงของเธอปลุกเขาให้กลับมาสู่ปัจจุบันทันที เลสเตอร์เงียบไปชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกเพื่อพยายามควบคุมสติ ความกลัวและความรู้สึกผิดที่แผ่ซ่านอยู่ในอกเริ่มถูกกลบด้วยสิ่งที่เขาใช้มาทั้งชีวิต ความโอหังและความมั่นใจ เขายกมือแตะเส้นผมของตัวเองเบา ๆ แล้วแสร้งหัวเราะ “ผมหมายถึง... ว้าว! ช่างเป็นความพยายามที่น่าประทับใจในการเซอร์ไพรส์ผู้เชี่ยวชาญด้านความงามอย่างผมเลยทีเดียว! คุณดู... เอ่อ...แปลกตาดีนะ! เหมือนมนุษย์สาวผู้กำเนิดจากบทกวีโบราณที่ผมเขียนไว้เองเลยนะ!” น้ำเสียงของเขาสั่นนิด ๆ แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา “ฉันไปซาลอนมา” เธอพูดพลางหมุนตัวให้เขาดู “เบื่อสีเดิม เลยอยากลองอะไรธรรมชาติบ้าง” “ธรรมชาติ...” เขาทวนคำเบา ๆ ก่อนยกยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา “ผมชอบนะครับ สีนี้... มัน...กลมกลืนกับคุณดีมาก! เหมือนคุณเกิดมาเพื่อสีที่ดูสมถะอย่างนี้นะ! เป็นสไตล์ที่น่าสนใจอย่างยิ่ง” โมนีก้าเลิกคิ้ว “จริงเหรอ? ไม่คิดว่าฉันควรกลับไปเป็นม่วงครามเหรอ?” เขาสูดลมหายใจเงียบ ๆ แล้วตอบเสียงเรียบ “ไม่ อย่าเปลี่ยน” คำพูดนั้นหลุดออกมาเร็วกว่าที่เขาคิด ก่อนจะรีบกลบด้วยน้ำเสียงประจำตัว “ก็...ถ้าใช้น้ำยาย้อมผมผมจะเสียด้วยใช่ไหมล่ะ? และเพราะสีม่วงครามมันทำให้คุณดูโดดเด่นเกินไปนะบางที! ผมชอบให้ความงามอันแสนอันตรายของคุณถูกซ่อนไว้ภายใต้สีที่เรียบง่ายแบบนี้ต่างหาก! มันทำให้ผมได้เห็นว่าผมยังมีรสนิยมดีที่สุดในห้องนี้เหมือนเดิมไงล่ะ!” เขาเผลอเลือกใช้คำว่าซ่อนแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแบบนั้นกับการซ่อนใบหน้าของเทพเจ้าตนเองก็ตาม โมนีก้าเบ้หน้า “โอเค นายยังเป็นนายเหมือนเดิม” เธอหัวเราะนิด ๆ แล้วเดินไปวางของลงบนโต๊ะ เลสเตอร์มองตามแผ่นหลังเธออยู่เงียบ ๆ ความรู้สึกผิดอันแผ่วเบาแผ่ซ่านอีกครั้งในใจ แต่เขาก็เพียงยกยิ้มบาง ๆ ให้ตัวเองในกระจกหน้าต่างราวกับต้องการพิสูจน์ว่าเขายังเป็น เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส คนเดิม ผู้ที่ไม่มีวันหวั่นไหวกับอะไรทั้งนั้น ทว่าความจริงกลับตรงกันข้าม เขากำลังหวั่นไหวอย่างที่สุด หลังจากนั้นทั้งสองก็ต้องเดินทางออกจากห้องพักโมนีก้าสวมเสื้อโค้ทยาวสีเทาเข้ม ผมสีน้ำตาลเข้มใหม่สะท้อนแสงแดดเช้าที่ลอดผ่านกระจกใสของล็อบบี้ เธอเดินนำเลสเตอร์ไปยังเคาน์เตอร์เช็กเอาต์อย่างมั่นใจ จัดการทุกอย่างรวดเร็วและเรียบร้อยโดยแทบไม่หันกลับมามองชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาด้วยท่าทางนิ่งจนน่าผิดสังเกต “เรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะ” เธอพูดพลางหันมามอง แต่เลสเตอร์กลับตอบเพียงเสียงเบา “อืม…” ไม่มีคำบ่น ไม่มีท่าทีอวดดี ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มยียวนที่เธอคุ้นเคย มันแปลกจนเธอรู้สึกหน่วงในอก เมื่อออกจากโรงแรม ทั้งสองเดินผ่านถนนที่เริ่มคึกคักของแมนฮัตตัน ลมเย็นปะทะใบหน้า กลิ่นกาแฟจากร้านข้างทางลอยมาตามลม โมนีก้ากลับไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเท่าความเงียบของคนข้าง ๆ เธอเหลือบมองเขาอยู่หลายครั้งแต่เขากลับไม่พูดอะไรเลย ดวงตาสีฟ้าที่ครั้งหนึ่งเต็มไปด้วยประกายความมั่นใจ ตอนนี้กลับหม่นราวท้องฟ้าก่อนฝนตก พอมาถึงสถานีแกรนด์เซ็นทรัล เธอเดินนำเข้าไปยังเสาหินใหญ่ที่ประดับด้วยตราที่เดมิก็อดรู้กัน อย่างแนบเนียน มือเรียวของเธอกดปุ่มเล็กที่ซ่อนอยู่ตรงรอยสลัก เสียงกลไกเบา ๆ ดังขึ้นก่อนช่องทางลับจะเปิดออก เธอเดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร แล้วเลี้ยวไปยังเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋วที่มีสัญลักษณ์สายฟ้าและขลุ่ยไขว้กัน สัญลักษณ์ของสายรถไฟพิเศษสำหรับเดมิก็อดของเฮเฟตัส  “ตั๋วสองใบ สายประหยัดไปเอเธนส์ค่ะ” เธอพูดเรียบ ๆ พลางหยิบเงิน 10 ดรักม่าออกจากกระเป๋า ส่งให้พนักงานที่ยิ้มรับและพยักหน้า “รอบนี้นะคะ รถไฟจะออกในอีกสิบห้านาทีค่ะ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ” “ขอบคุณค่ะ” เธอรับตั๋วแล้วหันไปส่งให้เลสเตอร์ ซึ่งตอนนี้ยืนห่างออกไปเล็กน้อยเหมือนตั้งใจจะรักษาระยะไว้ “นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอถามในที่สุด ขณะเดินไปยังชานชาลาที่ 9 ซึ่งทอดยาวใต้โคมระย้าขนาดใหญ่ เสียงประกาศเรียกรถไฟก้องสะท้อนในโถงหินอ่อน เธอหันไปมองเขาอีกครั้ง ใบหน้าเรียบนิ่งของเลสเตอร์ดูขัดกับแสงที่ทาบลงมาบนผิวสีขาวซีด ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นมองเธอชั่วครู่ ก่อนหลบสายตาอย่างรวดเร็ว “ผม… แค่คิดอะไรนิดหน่อย” เขาพูดเสียงต่ำผิดไปจากเดิม “อะไรนิดหน่อยนี่หมายความว่าไง” โมนีก้าเริ่มเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย เพราะเธอไม่ชินกับความเงียบของเขา “ปกตินายจะพูดไม่หยุดจนฉันอยากโยนนายลงจากขบวน ตอนนี้อยู่ดี ๆ กลับนิ่งซะอย่างนั้น มันแปลกนะเลสเตอร์” เธอพยายามมองหาคำตอบในสีหน้าของเขา แต่มีเพียงเงาเศร้าบางอย่างที่แวบผ่านวินาทีหนึ่งก่อนเขาจะยกยิ้มจาง ๆ ขึ้นมาบดบัง “บางครั้งความเงียบก็เป็นศิลปะชั้นสูงที่มนุษย์อย่างคุณไม่เข้าใจนะ” เขาตอบ พยายามแต่งเสียงให้กลับมาเป็นโทนโอหัง “ผมแค่… กำลังทบทวนความยิ่งใหญ่ของตัวเองที่ต้องลดเกียรติลงมานั่งรถไฟสายประหยัดเท่านั้นเอง ความเจ็บปวดทางสถานะนั้นมันยิ่งใหญ่กว่าการเงียบนะครับ คุณบลอสซัม”  “อ้อ งั้นเหรอ” เธอพูดพลางกลอกตา “ดีที่นายยังมีแรงอวดตัวเองได้อยู่” เขาหัวเราะเบา ๆ แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูฝืนกว่าปกติ รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา เสียงล้อเหล็กบดกับรางดังสะท้อนในอุโมงค์ เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟในอุโมงค์วูบผ่านเป็นเส้นยาวขณะโลกภายนอกค่อย ๆ กลืนหายไปในความมืด ภายในตู้โดยสาร ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่ โมนีก้าเอียงหน้ามองเขาอีกครั้ง เห็นเลสเตอร์นั่งพิงพนักเบาะ มือประสานกันบนตัก เขาดูอ่อนแรงกว่าที่เคยเห็น ดวงตาสีฟ้านั้นสะท้อนภาพของเธอกลับมาเหมือนมองใครบางคนที่เขาไม่อยากจำ “เลสเตอร์…” เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ “นายกลัวอะไรอยู่หรือเปล่า” เขาหันมามองเธอช้า ๆ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าที่ไม่สามารถซ่อนแววเศร้าได้ “กลัวหรือครับ… ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น! ผมคือเลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส ผู้ไม่เคยยิงธนูพลาดแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิตความกลัวมันอยู่คนละมิติกับผม!” เขายกคางขึ้นสูงเล็กน้อย เสียงกลับมั่นใจอีกครั้ง แต่ดวงตายังไม่กล้ามองเธอตรง ๆ “แค่… บางทีผมอาจจะลืมไปชั่วคราวว่าดนตรีบางบทไม่ได้มีไว้เพื่อบรรเลงซ้ำอีกครั้งนะครับ คุณบลอสซัม ... ดนตรีบางบทมันควรจะถูกทิ้งไว้ในอดีต เพื่อรักษาความสมบูรณ์แบบของบทเพลงปัจจุบันไว้”  โมนีก้านิ่งไปกับคำพูดนั้น เธอไม่เข้าใจความหมายทั้งหมดแต่รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่หนักแน่นและเศร้าลึกซึ้งอยู่ในนั้น เธอเพียงพยักหน้าเบา ๆ แล้วเอนหลังลงกับเบาะ ปล่อยให้เสียงรถไฟกลบทุกความเงียบระหว่างทั้งคู่ที่ค่อย ๆ ละลายกลายเป็นเสียงดนตรีเศร้าในบรรยากาศแห่งการเดินทางสู่กรีซ ที่ทั้งสองยังไม่รู้เลยว่ากำลังจะเผชิญกับอะไรต่อจากนี้<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/Untitled-design-1922e25774e2c1376b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 เธอทำอะไรลงไป! ทำไมต้องเป็นสีนั้น? สวรรค์กำลังเล่นตลกกับผมอย่างน่ารังเกียจที่สุด! การที่เธอเปลี่ยนผมเป็นสีน้ำตาลเข้ม... มันทำให้ภาพมายาที่ผมพยายามสร้างไว้เพื่อปกป้องตัวเองมันพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง! กลิ่นไลแลคที่หอมหวานอยู่แล้ว ตอนนี้มันถูกผสานกับสีแห่งความทรงจำต้องห้ามของผม! ทุกวินาทีที่ผมมองเธอ... ผมเห็นแดฟนี! ผมเห็นความผิดพลาดของตัวเอง! ผมเห็นคำสาปที่ตามติดชีวิตของผมมาตลอดหลายพันปี! ผมต้องนิ่ง! ผมต้องเงียบ'! เพราะถ้าผมพูดอะไรออกไป มันจะไม่ใช่แค่คำพูดที่ทรงเสน่ห์อีกต่อไปแต่มันจะเป็น เสียงกรีดร้องของผู้ที่ถูกอดีตกัดกินและผมจะยอมให้เธอเห็นความอ่อนแอของผมไม่ได้เด็ดขาด ผมคือเทพเจ้า! ผมคือเลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส ผู้แข็งแกร่ง! เธอไม่เข้าใจหรอก... เธอไม่รู้ว่าเธอคือบทกวีที่ผมเกลียดและหลงใหลในเวลาเดียวกัน คำพูดสุดท้ายที่ผมบอกเธอ ดนตรีบางบทไม่ได้มีไว้เพื่อบรรเลงซ้ำอีกครั้ง... นั่นคือคำสารภาพที่จริงใจที่สุดในสถานการณ์นี้! ผมมีความรู้สึกบางอย่างกับเธอแต่ผมก็กลัวเธอ ผมกลัวว่าถ้าผมทำตามความรู้สึก... ผมจะทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นสิ่งอื่นที่ผมไม่สามารถสัมผัสได้อีก ผมรู้ว่ากำลังทำลายความสัมพันธ์ของเราด้วยความกลัวที่จะทำลายเธอ ฮึ่ม... ผมช่างเป็นเทพเจ้าที่มีโศกนาฏกรรมเป็นเอกลักษณ์เสียจริง!
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/23/Untitled-design-20-1319e5885dcf4fe2b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 แปลก... แปลกมาก! เลสเตอร์... ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยบ่นเรื่องความเย็นของหินแกรนิต ตอนนี้กลับเดินตามฉันมาอย่างเงียบ ๆ เหมือนหมาหงอย มันน่ารำคาญนะที่เขาบ่นไม่หยุด แต่พอเขาเงียบไป...ฉันกลับรู้สึกหน่วงในอก นี่ฉันกลายเป็นคนที่เสพติดเรื่องพวกนี้ไปแล้วหรอเนี้ย ฉันไม่เข้าใจทั้งหมด... แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังต่อสู้กับบางสิ่งในใจเขาเอง และการที่เขายอมรับว่าเขามีบทเพลงที่ถูกทิ้งไว้ในอดีต... นั่นคือการเปิดเผยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาเคยทำ บางครั้งฉันก็อยากจะลองเอื้อมมือไปจับแขนของเขาแต่แค่รู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีขนาดนั้น</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">จ่ายเงินค่าพักโรงแรม 466 ดอลลาร์ เดินทางด้วยรถไฟเฮเฟตัส (สายประหยัด) 2 ที่นั่ง ราคาตั๋ว 5x2 = 10 ดรักม่าสถานีต้นทาง : สถานีแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์กสถานีปลายทาง : สถานีรถไฟเอเธนส์, กรีซ(จ่ายแล้วจ้า)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-24 03:45:30

Moneka โพสต์ 2025-10-25 07:49:02

Moneka โพสต์ 2025-10-25 14:41:43

Moneka โพสต์ 2025-10-25 16:50:26

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-26 18:23 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">Hushsong of the Gods</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">💟 หนีตามผู้ชายสไตล์ มนก บซ 💟</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 8 : ไม่ต้องมีกูเกิล</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 22 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงบ่าย เวลา 13.00 น. เป็นต้นไป ชานเมืองคามาเทโร จนถึง เมืองธีบส์ กรีซ ยุโรป</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div> รถโดยสารประจำทางสายระหว่างเมืองแล่นไปตามเส้นทางโค้งชันของถนนสายเล็ก ๆ ที่ทอดผ่านเขตชานเมืองคามาเทโรเข้าสู่เส้นทางของเมืองอาโน ลิโอเซีย เสียงเครื่องยนต์เก่าดังหึ่งสม่ำเสมอ ผสมกับเสียงล้อบดไปกับทางลาดหิน โมนีก้าพิงศีรษะกับกระจก มองวิวข้างทางอย่างเพลิดเพลินท้องฟ้าสีครามเข้มตัดกับภูเขาหินสีเทาไล่เรียงสุดลูกหูลูกตา ด้านข้างมีบ้านเรือนเตี้ย ๆ ที่ดูเหมือนจะร้างกว่าครึ่ง ถนนเต็มไปด้วยกราฟฟิตีและสายไฟระโยงระยาง “นายดูเคร่งขรึมอีกแล้วนะ” เธอหันไปพูดอย่างขี้เล่น “อย่าบอกนะว่านายกำลังจะเทศน์เรื่องการนั่งรถเมล์ในประเทศที่อารยธรรมเก่าที่สุดของโลกต้องใช้สมาธิขั้นเทพอะไรแบบนั้นอีก” เลสเตอร์ที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้าง ๆ หันมามองเธอด้วยสีหน้าเหนือกว่าเต็มขั้น “ถ้าคุณตั้งใจฟัง ผมจะให้บทวิเคราะห์ทางภูมิศาสตร์และสังคมที่หาไม่ได้จากอินเทอร์เน็ตนะครับ โปรดให้ความสนใจกับแหล่งความรู้ที่อยู่ตรงหน้าคุณด้วย” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ “อาโน ลิโอเซีย ถือเป็นเขตอันตรายที่สุดแห่งหนึ่งของกรีซ มีอัตราอาชญากรรมสูงที่สุดในประเทศ ทั้งคดีปล้น ฆ่า และคดีลึกลับที่ตำรวจยังไม่กล้าแตะ คุณเชื่อไหมว่าที่นี่คนธรรมดายังไม่อยากลงจากรถเลยด้วยซ้ำ” “โอเค…” โมนีก้าเลิกคิ้ว “ฟังดูเหมือนสารคดีมากกว่าทริปท่องเที่ยวนะ แล้วเราจะผ่านไปเฉย ๆ ใช่ไหม?” “แน่นอนสิ” เลสเตอร์ตอบพลางเอนหลังด้วยท่าทีสง่างามราวกับเจ้าชายที่อธิบายโลกให้ขุนนางฟัง “เราจะไม่ลงที่นี่เด็ดขาด ไปที่เมืองฟิลีอยู่ไกลออกไปนิดแต่ใหญ่กว่าปลอดภัยกว่า และแน่นอน น่าจะโชว์เสน่ห์ของผมได้มากกว่าในที่รก ๆ แบบนี้ คนระดับผมควรได้รับการจัดวางในฉากหลังที่เหมาะสมกว่านี้” โมนีก้าหันไปมองเขาอย่างเอือมระอาแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ “พูดเหมือนว่าที่ไหนนายก็สามารถเปล่งรัศมีออกมาได้ตลอดเวลาเลยเนอะ เจ้าคนจอมหลงตัวเอง” “ก็แน่นอนสิ” เขาตอบทันควัน “ความสง่างามระดับนี้มันควบคุมไม่ได้หรอกนะ บางทีมันอาจจะทำให้โจรในเมืองนี้สำนึกบาปและเปลี่ยนไปเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้นมาก็ได้ เพราะได้รับแรงบันดาลใจจากผม” โมนีก้าหัวเราะเสียงดัง “ถ้าโจรเห็นนายแล้วสำนึกบาปจริง ๆ ฉันจะซื้อพวงมาลัยถวายเลย” “ผมรับเป็นคำชม” เขายิ้มพลางเอนตัวมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แสงแดดบ่ายสายสะท้อนเข้าดวงตาสีฟ้าของเขาจนดูคล้ายแสงของอาทิตย์จริง ๆ ไม่นานรถโดยสารก็แล่นเลยอาโนลิโอเซียไป ถนนเริ่มลาดขึ้นเรื่อย ๆ สู่วิวภูเขาเบื้องหน้า โมนีก้าพึมพำเบา ๆ “ไม่ว่าจะประเทศไหน มันก็ลำบากเหมือนกันเนอะ… คนที่ต้องอยู่กับความกลัวทุกวัน” เลสเตอร์เหลือบตามองเธอ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่ทิ้งท้ายอย่างมีชั้นเชิง “ฟังดูน่าเศร้ามากนะ แต่ในทุกความลำบากก็ยังมีคนอย่างผมอยู่ให้โลกดู อย่างน้อยการมีอยู่ของผมก็ทำให้ภาพรวมดูมีความหวังขึ้นมาหน่อย และทำให้โลกใบนี้สวยงามขึ้นอีกหลายเท่าตัว” “โอ๊ย พอเลย...” เธอหัวเราะพลางยกมือปิดหน้า “ฉันลืมไปจริง ๆ ว่านายนี่มันหลงตัวเองขั้นเทพ” “อย่างน้อยผมก็ทำในสิ่งที่ผมทำได้ดี และอีกอย่างเรื่องพวกนี้ความจริงทั้งนั้น” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตาแฝงรอยยิ้มอย่างภูมิใจ โมนีก้าส่ายหัวเบา ๆ ขณะมองวิวที่เริ่มเปลี่ยนจากเมืองคอนกรีตเป็นเนินเขาเขียวชอุ่ม เธอยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยใจแต่พอใจในเวลาเดียวกัน เพราะถึงเขาจะบ่น จะอวด จะหลงตัวเองแค่ไหน แต่ในความจริงใจของน้ำเสียงนั้นมันทำให้การเดินทางบนถนนสายนี้ไม่รู้สึกเหงาเลยสักนิด รถโดยสารสายยาวค่อย ๆ เคลื่อนเข้าสู่เขตเมืองฟิลี เสียงล้อบดกับพื้นคอนกรีตดังเบา ๆ คล้ายเสียงลมหายใจของเมืองเก่าแก่ที่ยังไม่ยอมหลับใหล โมนีก้าก้มมองแทบเล็ตดูแผนที่อยู่สักพักก่อนเงยหน้ามองวิวตรงหน้า อาคารเก่าผสมกับสิ่งก่อสร้างใหม่เรียงราย แสงแดดยามบ่ายสะท้อนกระเบื้องหลังคาสีแดงเป็นประกายอุ่น “ที่นี่ดู...เงียบกว่าที่คิดนะ” เธอพูดพลางยืดแขนขึ้นเหนือหัว “แน่นอนสิ” เสียงเลสเตอร์ดังขึ้นพร้อมท่าทีภูมิใจสุดขีด เขาเริ่มบรรยายราวกับไกด์ท้องถิ่นระดับเทพ “เมืองฟิลีแห่งนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายพันปี เป็นที่ตั้งของป้อมปราการโบราณชื่อ Phyle หรือที่ออกเสียงว่า ฟีลี ซึ่งเคยมีบทบาทสำคัญในสงครามเพโลพอนเนเซียน สถานที่นี้แหละที่กลุ่มผู้ถูกเนรเทศจากเอเธนส์ นำโดย Thrasybulus ใช้เป็นฐานในการยึดอำนาจกลับคืนในปี 404 ปีก่อนคริสตกาลมันเป็นบทเรียนที่สมบูรณ์แบบของการพิชิตของประวัติศาสตร์” เขาพูดไปพลางเชิดหน้าไปข้างหน้าเหมือนอาจารย์มหาวิทยาลัยที่พกประกายออร่าตัวเองติดอยู่ทุกอณู “และคุณรู้ไหม ที่นี่เคยเป็นหมู่บ้านของชาว Arvanite ด้วย กลุ่มชาติพันธุ์ที่มีรากเหง้ามาจากอัลบาเนีย แต่ตั้งรกรากอยู่ในกรีซตั้งแต่ยุคกลาง พวกเขามีภาษาของตนเอง มีวัฒนธรรมที่ผสมทั้งกรีกและอัลบาเนียช่างเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมของการผสมผสานอารยธรรม มันทำให้ผมรู้สึกว่าความหลากหลายทางปัญญาของผมไม่ได้โดดเดี่ยวเกินไปนัก” โมนีก้าหันไปมองเขาพร้อมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “นาย...ท่องจากวิกิพีเดียมาหรือเปล่า?” เลสเตอร์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเชิดหน้า “แน่นอนว่าไม่ใช่สิ ความรู้ระดับนี้มันฝังอยู่ในจิตวิญญาณของผมอยู่แล้ว มันคือสิ่งที่มาพร้อมกับความฉลาดระดับผม วิชาประวัติศาสตร์ของผมคงได้เต็มทุกครั้งแน่ ถ้ามีใครกล้าสอบผมจริง ๆ” “อืมม์…” เธอครางในลำคอพลางพ่นลมหายใจ “ฉันไม่แปลกใจเลยว่านายคงตั้งใจสอบประวัติศาสตร์แค่เพราะอยากพูดเรื่องตัวเองได้เยอะขึ้น” “ผิดถนัด!” เขาเถียงทันควัน สีหน้าจริงจังราวกับประกาศสงคราม “ผมแค่มีความรับผิดชอบทางปัญญาที่สูงส่งกว่าคนทั่วไปต่างหาก การรู้ว่าผมยืนอยู่บนแผ่นดินที่เคยเป็นของวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่มันทำให้ผมรู้สึก… เชื่อมโยง เหมือนผมเป็นเทพอะพอลโล่ที่กำลังสะท้อนกลับมาที่ผมยังไงยังงั้น” โมนีก้าเบือนหน้าหนีทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ “โอ๊ย นายกับแสงอะไรนั่นอีกแล้วพูดเหมือนตัวเองคือเทพเจ้าเลยนะ” “ก็ไม่แน่หรอก” เขาตอบเรียบแต่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “บางทีผมอาจจะมีแสงในตัวมากกว่าที่คุณคิด แสงที่ส่องสว่างพอจะทำให้คุณมองเห็นทางเดินที่มืดมิด” “นายมีแต่แสงจากความหลงตัวเองต่างหาก” เธอตอบสวนเสียงเรียบ แล้วเดินนำไปข้างหน้าลงจากรถประจำทางโดยไม่หันกลับมามอง เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ กับคำเหน็บนั้นก่อนเดินตามเธอไป “อย่างน้อยแสงแบบผมก็ทำให้คู่หูที่สวยที่สุดของผมคนนี้ไม่ต้องเปิดไฟฉายตอนเดินข้างทางไม่ใช่หรอ?” โมนีก้าหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “นายมีแต่แสงจากความหลงตัวเองต่างหาก”  “บ้าอย่างมีศิลปะต่างหากโมนีก้า และผมจะทำให้คุณรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ แม้ภายใต้แดดร้อน ๆ ของกรีซนี้ก็ตาม” เขาตอบอย่างมั่นใจ พลางชำเลืองมองเธอด้วยสายตาพราวระยับ แสงแดดยามบ่ายปลายวันทอดผ่านเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของโมนีก้าเป็นประกายทอง เธอกำลังมองทางข้างหน้าที่นำไปยังวิหารบนเนินเขา ส่วนเลสเตอร์ก็กำลังมองเธอ อย่างคนที่รู้ดีว่าในประวัติศาสตร์ของเขา บางทีวันนี้... อาจจะเป็นวันที่สำคัญที่สุดอีกวันหนึ่งก็ได้ อากาศเหนือท่ารถในฟีลีเริ่มร้อนอบอ้าว แสงแดดสะท้อนบนพื้นซีเมนต์จนเกิดเงาไหวระยิบระยับ โมนีก้ากำลังถือขวดน้ำเย็นแนบแก้มอย่างหมดแรง ขณะที่เลสเตอร์ยืนกอดอกข้างเธอ มองป้ายรอรถด้วยสีหน้าเหนือกว่าคนทั้งจักรวาล “อีกสิบนาที รถจะมา” เขาพูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย “นับว่าเป็นการรอที่ไม่สมศักดิ์ศรีของอัจฉริยะเช่นผมเลยนะ” “จะนั่งรอเฉย ๆ ไม่ตายหรอก” โมนีก้าพูดขำ ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองฟ้า “แดดแรงแบบนี้น่าจะละลายอัตตานายได้บ้างนะ” “อัตตาของผมไม่ละลายง่าย ๆ หรอกครับ มันเป็นแก่นแท้แห่งความสมบูรณ์แบบ อีกอย่างที่ผมพูดไปนั้นความจริงทั้งนั้น” เขาตอบอย่างมั่นใจ ทันใดนั้นเอง เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินก็ดังขึ้นอย่างไม่ปกติ จังหวะก้าวเร็วและหนักเหมือนมีแรงกระตุ้นจากบางสิ่ง หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ปลายถนน สวมผ้าคลุมยาวสีดำสนิทปักลายจันทร์เสี้ยวสีเงิน ดวงตาของเธอวาวโรจน์ในเงา แววตานั้นไม่ใช่ของมนุษย์และสีผิวก็เหมือนกัน เลสเตอร์ชะงักทันที สายตาเขาเย็นลงในเสี้ยววินาที “อย่าขยับ” เขากระซิบ “นั่นไม่ใช่คน” โมนีก้าหันมองและเห็นสตรีตัวเขียวผู้นั้นยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย มันคือรอยยิ้มของผู้ล่าที่พบเหยื่อในตำนาน “โอ้ ที่แท้ก็คือเจ้าชายตกสวรรค์ของเฮลิออสสินะ” เสียงของนางก้องราวสายลมในอุโมงค์ “เธอคงไม่รู้ตัวหรอก ว่ามีกลิ่นของเทพติดตัวแรงขนาดไหน...” “แม่มดดำ” เลสเตอร์พูดเสียงต่ำ ดวงตาสีฟ้าเข้มขึ้น เขาเหลือบมองโมนีก้าเล็กน้อย “เธอกระหายพลังของผม ไม่ใช่ของคุณ” “อื้อหือ ฟังดูหลงตัวเองอีกแล้ว” โมนีก้าแสยะยิ้มประชดแต่ความจริงเธอไม่รู้เลยว่ามันคือความจริงที่ว่าพวกมันคงสนใจเลสเตอร์จนตัวสั่น แต่มือเธอก็แตะข้อมือซ้ายทันที “แต่เอาเถอะ คราวนี้ฉันจะช่วยนายล้างแค้นให้เส้นผมงาม ๆ ของตัวเอง” “ดีมากที่คุณเข้าใจว่าผมงามจริง ๆ” เขาว่าพลางพยักหน้าให้เธอเบา ๆ แล้วก้าวถอยหลัง ทั้งคู่ถอยไปยังมุมอับสายตาในตรอกแคบข้างท่ารถ เมื่อหญิงชุดดำก้าวตามเข้ามาเงาใต้เท้าของเธอก็ขยายออกเหมือนหมึกดำไหลบนพื้น รูปจันทร์เสี้ยวผุดขึ้นจากเงานั้น และในมือของนางมีคทาไม้กาฬซึ่งเปล่งแสงม่วงเข้มสั่นระรัว “เจ้าพระอาทิตย์น้อย” แม่มดพูดเสียงเยือก “มอบประกายแสงของเจ้าให้ข้า แล้วข้าจะไว้ชีวิตหญิงข้างตัวเจ้า” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ “คำขอที่น่ารังเกียจที่สุดที่ผมเคยได้ยินเลยล่ะขอโทษนะที่ผมเกิดมาหล่อและเปล่งประกายจนคุณอยากฆ่าเพื่อครอบครองแสงของผม แต่คุณไม่ใช่คนแรกหรอก” “เลสเตอร์!” โมนีก้าตะโกน พลางชักดาบสุริยคติออกจากข้อมือทันที แสงสีทองพุ่งออกมาไล่เงามืดรอบตัว แม่มดพุ่งเข้าหาทั้งคู่ เลสเตอร์ควักธนูออกมาจากกระเป๋าหลัง ปลายศรเปล่งประกายสว่างราวแสงสุริยันแล้วปล่อยศรพุ่งทะลุกลางร่างของแม่มดอย่างแม่นยำ โมนีก้ากระโดดเข้าซ้ำ ดาบของเธอฟันเฉียงตัดผ่านร่างนั้นในวินาทีเดียว เสียงเหมือนกระจกแตกดังสะท้อน ก่อนร่างของแม่มดจะแตกสลายกลายเป็นละอองสีทองปลิวกระจายล่องลอยกลางอากาศ ลมหายใจของทั้งคู่กระชั้นขึ้น โมนีก้ายกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก ส่วนเลสเตอร์เก็บธนูด้วยท่าทีเยือกเย็นราวกับเพิ่งจบงานศิลปะ ไม่ใช่การต่อสู้ “ไปกันเถอะ” เขาพูดพลางคว้ามือเธอแน่น “พวกนี้ไม่ได้มาคนเดียวแน่ การปรากฏตัวของผมมันยั่วยวนเกินไป อย่าเสียเวลาเลย” “อืม…” เธอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเหลือบมองมือที่ถูกเขากุมไว้แน่น รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่แผ่ผ่านมามากเกินกว่าจะเป็นแค่ความบังเอิญ ทั้งสองรีบวิ่งกลับมายังท่ารถ ก่อนจะขึ้นรถประจำทางคันถัดไป เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นช้า ๆ รถเคลื่อนออกจากเมืองฟีลีมุ่งหน้าสู่เมืองธีบส์ ขณะที่ลมจากหน้าต่างพัดแรงจนเส้นผมของโมนีก้าไหวสะบัด และเลสเตอร์ยังคงไม่ยอมปล่อยมือเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="font-family: Mali, system-ui, -apple-system, sans-serif; font-size: 17px; white-space-collapse: collapse;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/imagecb45147387a36e5e.md.png" width="500" _height="329" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/Untitled-design-1922e25774e2c1376b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ให้ตายเถอะ! พวกมันมาเร็วเกินไปแล้ว พลังงานด้านลบที่น่ารังเกียจพวกนี้ไม่ควรจะตรวจจับความสว่างไสวระดับผม'ได้เร็วขนาดนี้! (แต่ก็ช่วยมันได้คนมันเจิดจรัส) นี่แสดงว่ามีใครบางคนกำลังวางแผนที่น่าเบื่ออยู่เบื้องหลังแน่ ๆ แม่มดดำ... เธอกล้าดียังไงมาเรียกร้องเอาแสงอันยิ่งใหญ่ของผม ผมทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดด้วยการตอบโต้ด้วยการแสดงความเหนือกว่าที่สมบูรณ์แบบที่สุด ลูกธนูของผมไม่เคยพลาดงานศิลปะของผมคือความแม่นยำ แต่... โมนีก้า... เธอเกือบจะถูกเงาของแม่มดนั่นจับตัวได้ ความประมาทที่น่ารักของเธอทำให้ผมต้องเสียจังหวะ วินาทีที่แม่มดนั่นพูดว่าจะไว้ชีวิตหญิงข้างตัวเจ้าหัวใจของผม... มันสะดุดราวกับเครื่องดนตรีชั้นเลิศที่ถูกดีดผิดคีย์ ผมทำได้เพียงหัวเราะใส่เธอเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกอ่อนแอที่พุ่งพล่าน ผมต้องคว้ามือโมนก้าไว้ มันเป็นปฏิกิริยาที่ไร้การควบคุมและไม่สมกับความสง่างามของผมเลยแม้แต่น้อย ผมไม่ควรแสดงความห่วงใยออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่... ผมทำไม่ได้ที่จะปล่อยมือเธอ มือเธอ... มันเล็กและอุ่นกว่าที่คิดและมันอยู่ภายใต้การคุ้มครองของผม  ผมรู้สึกดีที่ได้ถือมันไว้มันทำให้ผมรู้สึกว่าการเป็นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้มีไว้เพื่ออวดอ้างตัวเองเท่านั้น แต่ยังมีไว้เพื่อ ปกป้องสิ่งที่มีค่าที่ผมพบเจอในร่างอวตารที่แสนน่าเบื่อนี้
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://s.imgz.io/2025/10/23/Untitled-design-20-1319e5885dcf4fe2b.gif" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โอ๊ย! เกือบไปแล้ว! แม่มดตัวเขียวนั่นน่ากลัวกว่าที่คิด! แต่เลสเตอร์... </div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">หากมีค่า LUK เกิน 100 หน่วย จะอิงจากเลขไบต์ 0 = 10 ชิ้นได้รับ น้ำยาเวทมนตร์ 10 ขวด+2 ตื่นรู้ จากการกำจัด แม่มดดำ ครั้งแรก <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

หน้า: [1] 2 3 4 5 6

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver