[ทางด่วน CA-24]

God โพสต์ 2025-10-19 09:09:17

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Pacifico&family=Kanit:wght@400;600;800&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* วอลเปเปอร์ “ทั้งหน้า” (ยังใช้งาน) */
html::before{
content:"";
position:fixed; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/e303798d60f75a445b4243399c4956a7.jpg") center/cover no-repeat;
opacity:1;
}

/* ========= SCOPE LOCK: มีผลเฉพาะใน #soft-pastel ========= */
#soft-pastel{
/* Orange Color Palette (จากภาพ) */
--porcelain: #EBE3DD; /* ครีมงาช้าง */
--carmine: #DB3320; /* ส้มแดงสด */
--mocha: #5E443A; /* น้ำตาลเข้ม */
--tan: #A97B60; /* น้ำตาลอุ่น */
--ink: #3A2C25; /* ตัวอักษร */

--soft-shadow: 0 12px 28px rgba(50,35,28,.16), 0 3px 8px rgba(50,35,28,.08);
--radius: 22px;
--maxw: 820px;

color: var(--ink);
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,Segoe UI,Roboto,sans-serif;
position:relative;
}
#soft-pastel *{ box-sizing:border-box }

/* พื้นหลังอุ่น ไล่เฉดงาช้าง→แทน พร้อมแสงฟุ้ง */
#soft-pastel::before{
content:""; position:absolute; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background:
radial-gradient(60% 45% at 12% 0%, var(--porcelain), transparent 55%),
linear-gradient(180deg,
 color-mix(in oklab, var(--porcelain) 70%, white 30%) 0%,
 color-mix(in oklab, var(--tan) 40%, var(--porcelain) 60%) 55%,
 color-mix(in oklab, var(--mocha) 24%, white 76%) 100%);
opacity:.96;
}

/* =============== โครงหลัก =============== */
#soft-pastel .post-wrap{
padding:28px;
background: linear-gradient(180deg, var(--porcelain), transparent 70%);
border-radius: 16px;
}

#soft-pastel #box01{
max-width:980px; margin:0 auto;
border-radius: var(--radius);
padding:40px 44px;
/* ขอบกลืนเนียน: ไม่มีเส้น border แข็ง */
background: linear-gradient(180deg,
color-mix(in oklab, var(--porcelain) 92%, white 8%) 0%,
color-mix(in oklab, var(--tan) 55%, var(--mocha) 45%) 100%);
box-shadow: var(--soft-shadow), inset 0 1px 0 rgba(255,255,255,.55);
position:relative; overflow:hidden;
}

/* ไฮไลต์แสง */
#soft-pastel #box01::before{
content:""; position:absolute; inset:-6% -8% -20% -8%; pointer-events:none;
background:
radial-gradient(65% 55% at 8% 0%, rgba(255,255,255,.5), transparent 60%),
radial-gradient(55% 45% at 100% 0%, color-mix(in oklab, var(--carmine) 22%, transparent), transparent 60%);
}

/* เฟรมเนื้อหา */
#soft-pastel .phx-frame{
max-width: var(--maxw);
margin:10px auto 0;
padding:18px 16px 8px;
border-radius: calc(var(--radius) + 2px);
background: color-mix(in oklab, var(--porcelain) 92%, white 8%);
box-shadow:
inset 0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--tan) 18%, var(--porcelain) 10%),
var(--soft-shadow);
}

/* หัวเรื่อง: ไล่เฉด Carmine → Tan */
#soft-pastel .phx-title{
margin:10px 0 6px; text-align:center; line-height:1;
font-family:'Pacifico', cursive; font-size:48px; letter-spacing:.5px;
background: linear-gradient(90deg, var(--carmine), var(--tan));
-webkit-background-clip:text; background-clip:text; color:transparent;
text-shadow: 0 10px 24px rgba(219,51,32,.22);
}
#soft-pastel .phx-sub{ text-align:center; color:#6c564b; font-size:14px; margin:0 0 18px }

/* รูป hero */
#soft-pastel .phx-hero{
width:78%; max-width:640px; margin:0 auto 20px;
border-radius:16px; overflow:hidden;
box-shadow:
0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--porcelain) 16%, var(--tan) 10%),
var(--soft-shadow);
background: color-mix(in oklab, var(--porcelain) 12%, white 88%);
}
#soft-pastel .phx-hero img{ display:block; width:100%; height:auto; transition:transform .5s ease, filter .5s ease }
#soft-pastel .phx-hero img:hover{ transform:scale(1.03); filter:saturate(1.03) contrast(1.02) }

/* การ์ดเนื้อหา: ไล่เฉด Porcelain → Carmine (อบอุ่นมีพลัง) */
#soft-pastel .phx-card{
position:relative;
width:82%; max-width:660px; margin:12px auto 24px;
border-radius: var(--radius); padding:22px 24px; text-align:center;
background: linear-gradient(180deg, var(--porcelain) 0%,
 color-mix(in oklab, var(--carmine) 54%, var(--tan) 46%) 100%);
box-shadow:
0 12px 26px rgba(50,35,28,.10),
0 2px 6px rgba(50,35,28,.06),
inset 0 1px 0 rgba(255,255,255,.55),
inset 0 0 0 1px color-mix(in oklab, var(--mocha) 14%, var(--tan) 10%);
}
#soft-pastel .phx-card::before{
content:""; position:absolute; inset:0; border-radius:inherit; pointer-events:none;
background: radial-gradient(120% 85% at 50% -20%, rgba(255,255,255,.18), transparent 60%);
}

/* ตัวหนังสือ */
#soft-pastel .phx-card h2{
font-family:'Pacifico', cursive; font-size:36px; margin:4px 0 8px;
background: linear-gradient(90deg, #ffffff, var(--porcelain));
-webkit-background-clip:text; background-clip:text; color:transparent;
text-shadow: 0 8px 18px rgba(255,255,255,.30);
}
#soft-pastel .phx-tag{ color:#7b6357; font-weight:700; margin:2px 0 12px; letter-spacing:.02em }
#soft-pastel .phx-body{ color:#3a2c25; line-height:1.95; font-size:15.5px; letter-spacing:.1px }
#soft-pastel .phx-body p{ margin:10px 0 }

/* Responsive */
@media (max-width: 600px){
#soft-pastel .phx-title{ font-size:40px }
#soft-pastel .phx-card h2{ font-size:30px }
#soft-pastel .phx-hero, #soft-pastel .phx-card{ width:92% }
}
</style>

<div id="soft-pastel">
<div class="post-wrap">
<div id="box01">
 <div class="phx-frame">
 <h1 class="phx-title">ทางด่วน CA-24</h1>
 <div class="phx-sub">(รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา)</div>

 <figure class="phx-hero">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1ce4be96b2281d53b.png" alt="Hero Image">
 </figure>

 <section class="phx-card">
 <h2>ทางด่วน CA-24</h2>
 <div class="phx-tag">[ ประตูสู่อ่าวตะวันออก East Bay ]</div>
 <div class="phx-body">
 ทางด่วนแคลิฟอร์เนียสาย 24 (CA-24) เป็นเส้นทางสำคัญในบริเวณอ่าวซานฟรานซิสโก เชื่อมระหว่างโอ๊คแลนด์ (ใกล้ซานฟรานซิสโก) กับเมืองในฝั่งตะวันออก (East Bay) เช่น วอลนัทครีก จุดเด่นคือ อุโมงค์คัลลีคอตต์ (Caldecott Tunnel) ที่เจาะผ่านเนินเขาเบิร์กลีย์ (Berkeley Hills) ซึ่งเป็นเส้นทางหลักสำหรับผู้ที่เดินทางข้ามเนินเขาแห่งนี้และมีทัศนียภาพอันสวยงาม ทางด่วนนี้ยังขนานไปกับเส้นทางรถไฟ BART เป็นส่วนใหญ่ ทำให้เป็นเส้นทางคมนาคมที่สำคัญอย่างยิ่งในเขตนี้
 </div>
 </section>

 </div>
</div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-19 21:33:05

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-19 23:47 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 19 เดือน ตุลาคม ปี 2025<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ช่วงเช้า เวลา 08.20 - 08.44 เป็นต้นไป ณ ทางด่วน CA-24 ซานฟรานซิสโก การเดินทัพในสภาพภูมิประเทศจำลอง (อุโมงค์/ทางลาดชัน) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงลมหายใจหนักของกองร้อยที่ 2 ดังระงมขึ้นพร้อมกับแรงฝีเท้าที่กระแทกคอนกรีต เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะก้องกังวานทั่วโครงสร้างมหึมาของ ทางด่วน CA-24 ถนนคอนกรีตสายเก่าที่เคยเป็นเส้นเลือดใหญ่ของโลกมนุษย์ แต่บัดนี้กลับถูกแปรสภาพเป็นสนามทดสอบของทวยเทพและลูกครึ่งเทพโดยสมบูรณ์ ผิวทางร้าวลึกและขรุขระสะท้อนแสงแดดยามเช้าที่แทงลงมาระหว่างรอยแยกของโครงสร้างเบื้องบน ด้านหน้าพวกเขาคือทางลาดเอียงชันราวสี่สิบห้าองศาที่นำเข้าสู่อุโมงค์คัลลีคอตต์ ประตูหินที่ทั้งร้อนและมืด เหมือนรอยแผลในเนินเขาเบิร์กลีย์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้า บลอสซัม อยู่หัวแถว ท่ามกลางเสียงโลหะและฝุ่นร้อน เธอกัดฟันแน่น ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักกลับรู้สึกสั่นเล็กน้อยเพราะสัมภาระที่กดทับอยู่บนบ่าทั้งสอง ความหนักนั้นเหมือนภูเขา แต่สายเลือดแห่งเซเรสในตัวเธอ สายเลือดของผู้ครอบครองพื้นดินและพืชผล ทำให้หัวใจเธอเชื่อมกับความมั่นคงของโลกทุกครั้งที่เท้าสัมผัสพื้นคอนกรีต <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “จังหวะที่สี่!” เสียงของ เฟเบียส รูฟัส ดังชัดเจนจากกิ่งไม้ที่เหน็บอยู่ข้างเอว น้ำเสียงเยือกเย็นแต่เด็ดขาด “เปลี่ยนเป็นการเดินทัพเร่งด่วน! ใช้แรงจากน่อง! โมนีก้า! อย่าให้เท้าเจ้าไถล!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าปรับท่าทันที เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ลดการแกว่งแขน ใช้ปลายเท้าจิกเข้ากับรอยแตกของคอนกรีตทุกก้าวเพื่อเพิ่มแรงยึดเกาะ เสียงหอบของเพื่อนร่วมหน่วยดังประสานกันในอุโมงค์ที่สะท้อนเสียงอย่างโหดร้าย ราวกับทุกคนกำลังหายใจในอกของอสูรยักษ์ ขณะนั้นเธอรู้สึกถึงแรงดันจากข้างหลัง แรงจากเพื่อนร่วมหน่วยที่พยายามรักษาแนวแถวไม่ให้แตก แต่แรงโน้มถ่วงกลับดึงทุกคนลงอย่างไม่ปรานี <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ทหารที่สาม! รักษาระยะ! อย่าพิงเพื่อนข้างหน้า!” เสียงเฟเบียสดุดันขึ้นทันที “พวกเจ้าทุกคนต้องแบกน้ำหนักของตัวเอง!” แรงดุจากลาร์เรสเหมือนฟ้าผ่าที่ปลุกสติทั้งกองร้อย เสียงของรองเท้าเหล็กขูดกับคอนกรีตดังแสบแก้วหู ครืด ครืด ท่ามกลางเสียงเกราะกระทบและลมหายใจที่เหมือนเสียงคลื่นในถ้ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โมนีก้าเงยหน้ามองไปข้างหน้า เพดานอุโมงค์ทอดยาวเป็นแนวลาดขึ้นสู่ความมืดไร้สิ้นสุด เหงื่อไหลจากหน้าผากหยดลงพื้น เธอสูดลมหายใจลึก เปลี่ยนจากการหายใจถี่เป็นจังหวะยาวและคงที่ เหมือนรากไม้ที่ฝังลึกลงดิน เธอเริ่มรู้สึกถึงแรงสั่นจากพื้น ไม่ใช่เพราะแผ่นดินแต่เป็นเพราะจังหวะการก้าวของกองร้อยที่ประสานกันอย่างสมบูรณ์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “โมนีก้า!” เสียงเฟเบียสกลับมาอีกครั้ง คราวนี้อ่อนลงแต่ยังหนักแน่น “ก้าวให้มั่นคง! หากเท้าเจ้าลื่น นั่นหมายถึงความล้มเหลวของทั้งหน่วย! เจ้าคือรากฐาน จงเป็นรากฐานที่มั่นคงของพวกเขา!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คำพูดนั้นเหมือนเสียงจากในดิน มันแทรกซึมเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ ร่างของโมนีก้าจึงเปลี่ยนเท้าที่เหยียบลงไปในรอยแตกของคอนกรีตรู้สึกแน่นหนาอย่างประหลาด สายเลือดแห่งเซเรสตอบสนองกับการเรียกของโลก เธอรับรู้ได้ถึงแรงจากพื้นดินที่ส่งกลับขึ้นมา แรงนั้นช่วยผลักเธอขึ้นทีละก้าวเหมือนมีรากไม้มองไม่เห็นคอยยึดไว้ใต้เท้า เพื่อนร่วมหน่วยด้านหลังเริ่มส่งเสียงเชียร์กันเบา ๆ ในระหว่างหอบ “อีกนิดเดียว... บลอสซัม นำต่อไป...!” เสียงนั้นแม้พร่าแต่เต็มไปด้วยความพยายาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ใช้เวลาเกือบสิบห้านาทีเต็มกว่าพวกเขาจะขึ้นถึงยอดทางลาดสูงสุด เหงื่อของทุกคนหยดลงบนพื้นคอนกรีตเป็นรอยดำเรียงรายเหมือนแผนที่แห่งความอดทน พอถึงจุดสูงสุด ลมหายใจของพวกเขาหนักราวกับไฟที่กำลังมอด และเกราะเหล็กทุกชิ้นก็ร้อนระอุไปด้วยไอร่างกาย และทุกคนก็ต้องเตรียมตัวรับสำหรับการสอบต่อไป<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 เฟเบียส รูฟัส<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

Moneka โพสต์ 2025-12-16 18:53:16

<h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://iili.io/fYisC0v.png" border="0"></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 14 เดือน ธันวาคม ปี 2025</h1><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เวลาเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ ทาง CA-24 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยามเย็นราวห้าโมง แสงอาทิตย์ทอดยาวบนผิวน้ำทะเลด้านซ้ายของทางหลวงหมายเลข 24 ทองระยับแสบตา ลมจากชายฝั่งพัดกระแทกตัวรถม้าซีซ่าร์ แม็กซิมัส ที่ยังคงแล่นเรื่อยไปตามเส้นทางลาดยาวริมชายหาด เสียงคลื่นกระทบฝั่งประสานกับเสียงเครื่องยนต์ไม้ที่เริ่มครางต่ำผิดปกติ จังหวะต่อมา เข็มวัดความร้อนค่อย ๆ พุ่งขึ้นจนเกือบแตะขีดแดง “อย่าบอกนะว่า—” เอสต้าหันขวับดวงตาเทาเงินเบิกกว้างก่อนตวัดสายตาไปทางยาซานทันที “รุ่นพี่... ใช่ไหม หนูรู้นะว่าพี่ตั้งใจแน่ ๆ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานทำหน้าสงบเยือกเย็นจนน่าหมั่นไส้ที่สุดในโลก เขาเหลือบมองมาตามนิสัยคนไม่รู้ไม่ชี้ “หืม? ผมเปล่านี่ครับ รถมันอาจจะแค่... ต้องการการดูแลเพิ่มขึ้นหน่อย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ความรักเหรอคะ? ความระอามากกว่ามั้งคะ!” เอสต้าสบถในลำคออย่างรำคาญ ก่อนเสียง <span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปัง!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดังขึ้นตามด้วยแรงกระตุกของรถ “อย่าบอกนะว่ายางแตกด้วย ว๊อยยย!” เอสต้าสูดหายใจแรง พวงมาลัยสะบัดเล็กน้อย เธอรีบเปิดไฟฉุกเฉินและตบเลนขวาอย่างใจเย็นอย่างน่าประหลาด มือหมุนพวงมาลัยให้ออกชิดขอบถนนทางไหล่ เสียงกรวดใต้ล้อดังกรอบแกรบจนรถค่อย ๆ จอดสนิท <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ตามหลักแล้วนะคะ รุ่นพี่ควรเป็นคนไปตั้งสัญญาณเตือนหน้าหลัง เพราะฉันเป็นผู้หญิงงามบอบบางผู้ต้องคงที่อยู่ในรถเพื่อความปลอดภัย” เอสต้าพูดพลางเอนตัวพิงพวงมาลัย เสียงประชดเต็มขั้น ยาซานเลิกคิ้วแต่ยอมลงจากรถโดยดี เขาเดินอ้อมไปเปิดท้ายรถ ดึงกรวยเวทมนตร์กับไฟสัญญาณสีส้มออกมาตั้งไว้ทั้งสองด้าน สัญญาณวาบขึ้นรอบตัวรถเป็นวงแสงเวทสลับกระพริบ “เรียบร้อยครับ” เขาว่าเสียงเรียบ <span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ขณะนั้นเอสต้าก็ลงจากรถ กลิ่นไอเกลือจากทะเลผสมกลิ่นเหล็กร้อนลอยในอากาศ เธอก้มดูฝากระโปรงที่ยังมีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา เสียงโลหะปะทุ <span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปุ ๆ ๆ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คล้ายกำลังหายใจแรง “ดูท่าจะได้ฝึกซ่อมกลางแดดลมทะเลแล้วล่ะ...” เธอพูดเสียงเรียบแต่แฝงหงุดหงิด มือหนึ่งรูดซิปแจ็กเก็ตขึ้น มืออีกข้างบิดล็อกฝากระโปรงแล้วดึงขึ้น ไอร้อนพุ่งใส่หน้าแต่เธอไม่สะทกสะท้าน ดวงตาเทาเงินเปล่งแสงทองจาง ๆ ของเนตรฟีบี้กวาดมองไปทั่วเครื่องยนต์อย่างนิ่งลึก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “โอเค... ขั้นแรก หม้อน้ำรั่ว น้ำยาหมด ท่อหล่อเย็นขาดตรงข้อต่อที่สองจากปั๊มน้ำ” เธอชี้ปลายไขควงไปยังจุดที่น้ำไหลรินเบา ๆ “ถ้าไม่ปิดระบบตอนนี้ เครื่องจะโอเวอร์ฮีตภายในสามนาทีแล้วฝาสูบจะบิดตัว พังแน่ ๆ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานเดินเข้ามาข้าง ๆ กอดอกฟังอย่างตั้งใจ “อืม… แล้วจะเช็กยังไงให้รู้ว่าเป็นหม้อน้ำแน่ ไม่ใช่ปั๊มน้ำเสีย?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ง่ายค่ะ ดูตรงนี้” เอสต้าก้มลงเปิดฝาหม้อน้ำแผ่ว ๆ ให้ไอร้อนระบายออก แล้วชี้ที่ฝาปิด “พอเปิดแล้วแรงดันตก แต่ไม่มีเสียงดูดน้ำกลับเข้าท่อ แปลว่าน้ำหายหมดไม่ได้หมุนเวียน ถ้าเป็นปั๊มน้ำจะมีเสียงฟู่ยาวกับแรงดันสลับขึ้นลง แปลว่าปัญหาหลักอยู่ที่หม้อน้ำรั่ว ไม่ใช่ปั๊ม” เอสต้าเธอพูดรัวราวช่างเทคนิคอาชีพ จากนั้นก็เปลี่ยนท่ามาย่อเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ลากนิ้วถูคราบใต้ขอบล้อหลัง “ส่วนยางแตก สองจุด หนึ่งข้างซ้ายหลังอีกข้างขวาหน้า” เธอพูดขณะหมุนล้อดูรอยรั่ว “อันนี้ไม่ใช่โดนของมีคม แต่ยางเสื่อมจากความร้อนสะสม ฉะนั้นตอนเปลี่ยนต้องลดแรงอัดในยางอะไหล่ลงสิบเปอร์เซ็นต์ก่อนติดตั้ง ไม่งั้นมันจะระเบิดตอนขับบนถนนร้อนแบบนี้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “พูดเหมือนเคยทำบ่อย” ยาซานพูดติดหัวเราะ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ไม่รู้สิคะ… รุ่นพี่คิดว่ายังไงอ่ะ?” เอสต้าตอบพลางคว้าผ้าเช็ดมือเช็ดเหงื่อแล้วเปิดกล่องเครื่องมือท้ายรถ ตรวจดูอุปกรณ์ทีละชิ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ขั้นตอนถัดไปคือประเมินน้ำหนักสิ่งของในรถ” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงครูฝึก “เพราะถ้าจะเปลี่ยนยางด้านหลังบนพื้นเอียงแบบนี้ ต้องถ่ายน้ำหนักออกก่อน ไม่งั้นแม่แรงจะล้ม ฉะนั้นก่อนซ่อมต้องย้ายของหนักทั้งหมด เครื่องมือและเสบียงมาฝั่งตรงข้ามก่อนค่อยยก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “โอเค แล้วถ้าไม่มีอุปกรณ์พวกนี้ล่ะ?” ยาซานถามเหมือนตั้งใจทดสอบ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็ใช้วิธีหาการเสริมสร้างคานพยุงชั่วคราว หรือถ้าไม่มีพลังอะไรเลยก็หาไม้หรือหินขนาดเท่ากำมือวางแทนแม่แรงพยุงเฟรมรถไว้ให้ได้ก่อนค่อยถอดล้อ ไม่งั้นรถจะถล่มทับตายก็ได้มั้ง” เสียงลมพัดแรงขึ้น ผมสีเชอร์รี่สะบัดเข้าหน้าผาก เอสต้าปัดออกพลางพึมพำระหว่างตรวจสอบ “ส่วนระบบหล่อเย็นเนี่ย ถ้าไม่มีน้ำยาสำรอง ใช้น้ำสะอาดผสมน้ำเกลือเล็กน้อยแทนได้ จะช่วยคงจุดเดือดของน้ำให้สูงขึ้น แต่ต้องจำไว้ว่ามันใช้ได้แค่ชั่วคราว ขับต่อได้ไม่เกินห้ากิโล” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานฟังเงียบ ๆ ก่อนหัวเราะในลำคอ “พูดเหมือนคู่มือซ่อมรถเดินได้เลยนะเนี้ยท่าทางจะชอบรถพอสมควรเลยสินะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เอสต้าหันมามองคนแซวตาเขม็ง “หนูไม่ใช่คู่มือค่ะ รุ่นพี่ หนูคือทางออกสุดท้ายสำหรับการซ่อมบ้า ๆ นี้แหละ” เธอกระตุกยิ้มแล้วชี้ไขควงในมือไปที่เขา “แต่อย่าคิดว่าหนูจะซ่อมฟรีนะคะ ครั้งหน้ารุ่นพี่เลี้ยงเลมอนโซดาสองขวด” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานหัวเราะ ยกมือยอมแพ้ “ตกลง... แค่ได้ดูคุณตรวจรถ ผมก็รู้แล้วว่ารถผมเองคงไม่รอดจากคำบ่นแน่ถ้ามันพังต่อหน้า” เอสต้าหัวเราะเสียงใสจากคำนั้นแต่ยังไม่ละมือจากเครื่องยนต์ ดวงตาเธอส่องแสงทองจาง ๆ อีกครั้ง ขณะเช็กท่อ เว้นระยะ วัดความร้อนที่ยังตกค้างบนผิวเหล็ก “สรุปคือปัญหาหลักมีสามอย่าง หม้อน้ำรั่ว ท่อขาด ยางเสื่อม เราแก้ได้ทั้งหมดถ้ามีเวลาสิบห้านาทีกับเครื่องมือครบ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เอสต้าลุกขึ้นปัดฝุ่นจากมือ ยืดตัวเต็มความสูง “แต่ถ้าพี่ตั้งใจให้มันพังอีกทีนะ... คราวหน้า หนูจะเอาประแจฟาดแทนหม้อน้ำเลย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานตอบพลางพยักหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงเจตนาบางอย่าง “ผมจะถือว่านั่นคือคำเตือนเชิงเทคนิค งั้นคำถามสุดท้ายของวันนี้ ถ้าซ่อมไม่ได้เลยล่ะ จะเลือกทิ้งรถหรือขนย้ายของสำคัญยังไง?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เอสต้าหันมามองเขา แววตาแพรวพราวขึ้นทันที เธอยกมือซ้ายขึ้น แหวนดาราจรัสที่นิ้วกลางเปล่งประกายทอง “ง่ายมากค่ะ หนูมีนี่ จัดเก็บของทั้งหมดเข้าคลังพกพาได้ในสามวินาที ขนทั้งรถก็ยังไหว” ยาซานเงียบไปครู่หนึ่งที่เห็นเธอทำแบบนั้นก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ “ผมควรจะรู้แล้วสินะ ว่าคำตอบของคุณไม่มีในคู่มือของกรมยานยนต์แน่ ๆ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็แน่สิคะ รุ่นพี่ถามแบบนี้ใครจะตอบตามตำราได้บ้างล่ะ?” เอสต้าตอบกวน ๆ ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “แต่ถ้าไม่มีแหวน หนูก็จะทิ้งรถ ติดต่อเจ้าหน้าที่ผ่านระบบสื่อสาร แล้วเอาเฉพาะของสำคัญที่สุด อาวุธ เอกสารภารกิจ เสบียง น้ำดื่ม แค่นั้นพอ ของอื่นไว้ทีหลังเลยค่ะ รถเปลี่ยนได้ชีวิตเปลี่ยนไม่ได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยาซานพยักหน้าอย่างพอใจ “คำตอบสมบูรณ์แบบเลยนะเนี้ย”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เอสต้าหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณค่ะ แต่คราวหน้าขอให้รถไม่ต้องระเบิดเพื่อทดสอบก็จะดีมากค่ะ”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ถ้าคุณยังขับแบบนี้ ผมว่ารถทั้งค่ายอาจอยากให้คุณเป็นเจ้าของแน่ ๆ” ซายานเอ่ยแซวแบบนั้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เอสต้าหัวเราะพรืดออกมา “อย่าพูดแบบนั้นสิ รุ่นพี่... เดี๋ยวหนูจะคิดว่าพี่จีบ”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ผมไม่ได้จีบกับคนที่มีแฟนแล้วหรอกนะ” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตากลับแฝงประกายสนุก “ผมกำลังทดสอบสมาธิของเธอต่างหาก”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อ๋อเหรอคะ งั้นพี่สอบตกค่ะ เพราะหนูยังขำอยู่เลย”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <img src="static/image/hrline/1.gif" border="0" alt=""> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> ยาซาน<div style="outline-style: none; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105); font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5</div><div style="outline-style: none; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105); font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20</div><div style="outline-style: none; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105); font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10</div><div style="outline-style: none; font-size: 5px; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105); font-family: "TH SarabunPSK";">(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)</div><div style="outline-style: none; font-size: 5px; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105); font-family: "TH SarabunPSK";"> </div><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><div style="outline-style: none; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; color: rgb(105, 105, 105);">รออนุมัติผ่านถึงจะได้ไปต่อ</div><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

Xolotl โพสต์ 4 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Xolotl เมื่อ 2025-12-24 19:29 <div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Gemini_Generated_Image_dowc57dowc57dowc__1_-removebg-preview-1.md.png" border="0" alt=""></div><div><div style="text-align: center;">วันที่ 18 เดือน ธันวาคม ปี 2025</div><div align="center">เวลาเช้า เวลา 08.30 - 17.00 น. เป็นต้นไป ณ ทางด่วน CD-24 รัฐแคลิฟอร์เนีย ไปถึง เบเกอร์สฟีลด์ รัฐแคลิฟอร์เนีย (460 กม.)</div><div align="center">◀️┃▶️</div> <div align="left">             ถนนสายยาวทอดตัวขนานไปกับชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก แสงแดดเช้าสีอ่อนสะท้อนจากผิวน้ำระยิบระยับราวกระจก เงาภูเขาด้านตะวันออกทอดทาบลงบนถนนทางด่วนแคลิฟอร์เนียสาย 24 ที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเข้าสู่เส้นทางสู่อีสต์เบย์ เสียงรถยนต์แล่นผ่านเป็นจังหวะคงที่ คล้ายเสียงลมหายใจของเมืองที่ไม่เคยหลับ คีอาร์นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างของรถประจำทางคันหนึ่งที่มุ่งหน้าออกจากโอ๊คแลนด์ไปยังเบเกอร์สฟีลด์ ร่างบางในชุดโค้ตสีเทาเข้มและผ้าพันคอขาวสะอาดขมวดแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยขณะถือโทรศัพท์เดดาลัสในมือ GPS บนหน้าจอเรืองแสงสีน้ำเงินบอกเส้นทางที่ทอดยาวเกินกว่าที่เธอจะนับได้ เธอขยับนิ้วปัดหน้าจอช้า ๆ ก่อนพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “อีกหกร้อยกว่ากิโลเมตร… ไม่นานเท่าไหร่หรอก”</div> <div align="left">             เธอเคยชินกับการเดินทางที่มีคนขับให้ มีเส้นทางชัดเจน มีจุดพักที่แน่นอน แต่วันนี้กลับต้องอยู่บนรถโดยสารเก่าที่เบาะสั่นทุกครั้งที่ล้อกระแทกรอยต่อถนน กลิ่นเครื่องยนต์อ่อน ๆ ลอยมาปะปนกับกลิ่นน้ำหอมแตงโมเมนทอลจากเสื้อคลุมของเธอ คีอาร์เหลือบตามองผู้โดยสารรอบข้าง ชายวัยกลางคนกำลังหลับพิงกระจก หญิงชราอ่านหนังสือพิมพ์ ส่วนเด็กหนุ่มที่นั่งถัดไปใส่หูฟังและขยับเท้าตามจังหวะเพลง</div> <div align="left">             คีอาร์เบือนหน้ากลับไปยังหน้าต่างอีกครั้ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านลงมาบนเส้นผมสีบลอนด์ทองแดงของเธอจนดูเหมือนเปลวไฟอ่อน ๆ ลมทะเลพัดผ่านกระจกที่เปิดไว้เพียงรอยแคบ เสียงลมพัดกระทบหูฟังดูเหมือนเสียงกระซิบของเพื่อนเก่าที่ไม่มีตัวตน</div> <div align="left">             จากเนินเบิร์กลีย์ที่เธอเพิ่งผ่านมา เบื้องหลังคือค่ายจูปิเตอร์ ที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับลูกครึ่งเทพโรมัน แต่สำหรับเธอมันกลับรู้สึกเหมือนกรงทองที่ไม่มีวันจบสิ้น คีอาร์หลุบตา ปลายนิ้วแตะกระจกที่เย็นเฉียบ เส้นทางนี้จะนำไปสู่อะไร... หรือแค่พาออกจากสิ่งที่ไม่อยากเจอ เธอไม่รู้ แต่ตรรกะในหัวบอกชัดว่าทุกการเคลื่อนไหวต้องมีเหตุผล และตอนนี้ เหตุผลของเธอคือการหาวัตถุดิบที่ต้องใช้ในการสั่งทำของพิเศษจากมาร์คัส</div> <div align="left">             รถประจำทางแล่นข้ามทางด่วนเข้าสู่ถนนที่มองเห็นแนวชายหาดทอดยาวข้างหนึ่งกับผาหินแห้งแล้งอีกด้าน เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งแผ่วเบา กลืนไปกับเสียงเครื่องยนต์ที่ครางเป็นจังหวะ เธอมองเห็นป้ายบอกทางที่เขียนว่า Walnut Creek 10 miles และ Interstate 5 South – Bakersfield / Los Angeles</div> <div align="left">             สายตาของเธอทอดยาวไปตามเส้นสีเหลืองกลางถนนซึ่งค่อย ๆ ลับไปในระยะไกล ดวงตาเทาอมเขียวสะท้อนแสงเหมือนกระจกเรียบเยือก เธอนิ่งเงียบและสังเกตทุกสิ่ง รถยนต์ที่แซงผ่านไป เสียงล้อบดบนยางมะตอย การเปลี่ยนแรงลมที่พัดสวนทาง ทุกอย่างถูกบันทึกในหัวของเธออย่างเป็นระบบ</div> <div align="left">             เด็กหนุ่มข้าง ๆ หันมาถามอย่างไม่ตั้งใจ “นี่ไปทางลอสแองเจลิสเหรอครับ?”</div><div align="left">             คีอาร์หันมามอง เขาเห็นเพียงรอยยิ้มบาง ๆ และเสียงตอบเรียบ “ยังไม่ถึงค่ะ ฉันลงเบเกอร์สฟีลด์”</div><div align="left">             “อ๋อ...ไกลอยู่นะครับ” เขาหัวเราะแห้ง ๆ</div> <div align="left">             คีอาร์เพียงพยักหน้า ไม่พูดต่อ เธอกลับไปมองหน้าต่างอีกครั้ง ปล่อยให้เสียงคลื่นและเสียงรถกลืนความคิดทั้งหมด เธอไม่ได้รู้สึกกังวล ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น เพียงตื่นตัวเหมือนเสือที่หลับตาแต่ยังฟังทุกเสียงรอบตัว ถนนข้างหน้าดูไม่มีที่สิ้นสุด ลมพัดเอากลิ่นเกลือทะเลมาปะทะปลายจมูก เธอสูดลมหายใจลึก กลิ่นนั้นเย็นเฉียบจนราวกับลมหายใจของบอเรอัสเอง เธอไม่รู้ว่าที่ปลายทางจะเจออะไร แต่เธอพร้อม เพราะความไม่คาดฝันคือสิ่งเดียวที่เธอวางแผนไว้ล่วงหน้าเสมอ</div></div><hr style="border: none; border-top: 2px solid #BEBEBE; width: 100%;"><div style="text-align: center;">ออกเดินทางสู่ดินแดนกันไกลโพ่นนน</div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[ทางด่วน CA-24]