ผมกับลิเลียน่าเราเดินมาได้ครึ่งทาง เธอก็ขอสลับเวรลากรถแบ่งเบาผม แม้ตอนแรกผมจะไม่ยอม แต่ท้ายสุดก็ต้องยอมให้เธอไปลากรถแทน ลิเลียน่าเธอน่ากลัวจริง ๆ อย่าริทำให้เธอโกรธเชียวล่ะ ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต ทั้งสองเดินมาจนถึงลานตลาดนัด

"ถึงสักที ตามที่รุ่นพี่ออสตินบอกแผงที่คุณไครอนเช่าไว้จะมีป้ายโฆษณาสตรอว์เบอร์รี่สดใหม่ มีอักขระกรีกในนั้น" เดม่อนพูดทบทวนก่อนจะสอดส่องสายตา 

แต่ก็ไม่สู้ลิเลียน่าเธอกวาดตาเร็วกว่าผม ก็สังเกตสิ่งรอบตัวได้ในพริบตาสมเป็นบุตรีอะธีน่า "นั่นไง ป้ายโฆษณา อักขระกรีก"

ผมรับช่วงต่อเข็นรถลากไปยังแผง ก่อนเราช่วยกันจัดสตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมาวางขายบนแผง 

"นึกไม่ถึงเลยนะว่าวันนี้จะโชคดีได้เจอตำนานที่ยังมีลมหายใจ" เดม่อนพูดในขณะจัดวางสตรอว์เบอร์รี่ "ว่าแต่ลิเลียน่า เธอเคยเจอรุ่นพี่ไพป์มาก่อนเหรอครับ"

"ใช่แล้ว ปีที่แล้ว เธอมีธุระกับคุณไครอนน่ะ แต่เห็นไกล ๆ ไม่ได้คุยกันแบบนี้" ลิเลียน่าพูดพลางยักไหล่ "นั่นล่ะคือคนที่นายศึกษา ระหว่างนี้ก็ลองไปขอคำแนะนำรุ่นพี่ไพป์ดูเยอะ ๆ ล่ะ เธอเป็นตำนานธิดาอะโฟร์ไดท์ ถ้านายอยากจะแข็งแกร่งก้าวข้ามขีดจำกัดของบ้านอะโฟร์ไดท์ รุ่นพี่ไพป์เหมาะจะให้คำปรึกษานายเลยล่ะ"

"อือ ผมก็คิดแบบนั้น.." ก่อนจะหันไปมองลิเลียน่าและนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "แล้วรุ่นพี่แอนนาเบธล่ะ ผมจำได้ว่าตำนานที่ยังมีลมหายใจก็ยังมีธิดาอะธีน่าอีกคน เธอเคยเจอรุ่นพี่หรือเปล่า"

"นั่นสินะ ตั้งแต่ชั้นมาที่ค่ายก็ยังไม่เคยเจอเธอเลย ชั้นก็อยากเจอนะ เธอเป็นธิดาคนโปรดของอะธีน่าเลยล่ะ และเก่งฉลาดคนหนึ่ง" ลิเลียน่าเมื่อพูดถึงตำนานที่ยังมีลมหายใจอย่างแอนนาเบ็ธ เชส แววตาของเธอก็เป็นประกายกว่าทุกทีที่ผม

"อ่า พวกหนูสตรอว์เบอร์รี่กิโลเท่าไหร่" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม ทำให้พวกเราต้องหันมาสนใจทันที 

"12 USD ค่ะสำหรับ 1 กิโล" ลิเลียน่าพูดแจ้งราคาแก่ลูกค้าคนแรก

"งั้นขอสัก 3 กิโล" ชายคนนั้นพูดขึ้น ก่อนผมรีบหยิบใส่ถุงช่วยลิเลียน่าทันที ในขณะที่เธอรับเงินจากอีกฝ่ายมานับเช็ค

"เงินครบถ้วน รอสักครู่นะคะ" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนหันมาช่วยผม

"ได้แล้วครับ นี่สตรอว์เบอร์รี่ 3 กิโล" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะยื่นถุงให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายรับถุงด้วยดีก่อนจะเดินไปร้านอื่น ๆ ต่อ ผมหันมายิ้มกับลิเลียน่า

"เหนื่อยไหม ลิเลียน่า" เดม่อนพูดถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ก่อนเขาหยิบผ้าเช็คหน้าตนเองออกมาเช็คเหงื่อให้หญิงสาวตรงหน้า

"ไม่เลย สบาย ๆ" เธอยักคิ้วพูดตอบผม และปล่อยให้ผมเช็คเหงื่อให้เธอบนใบหน้า

"วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่เธอมาเป็นเพื่อน" เดม่อนหันไปพูดขอบคุณหญิงสาว 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ขืนปล่อยให้นายออกมาลำพังมีหวังโดนอสุรกายเล่นงานแน่" ลิเลียน่าดึงอีกฝ่ายมากอดด้วยความสนิทสนม ผมที่ถูกดึงตอนนี้ใบหน้าเป็นสีมะเขือเทศและนุ่มนิ่ม นี่เธอไม่ระวังตัวเลยหรือยังไงนะ หน้าผมซนกับหน้าอกของหญิงสาวอย่างจัง

ผมรีบผละตัวออก ก่อนจะสายตาไปสังเกตเห็นอัลกูล "มีแขกมา ระวังนะยัยฉลาด"

ลิเลียน่าหันไปเห็นเหมือนกัน ก่อนเธอเห็นตัวใหญ่ก็รีบหยิบดินสอของเธอมาก่อนสะบัดกลายเป็นหอกด้ามยาว 

"อาวุธเจ๋งดีนี่" เดม่อนพูดขึ้นมองอาวุธประจำตัวอีกฝ่าย

 ลิเลียน่ายักไหล่ "รุ่นพี่ลีโอทำให้น่ะ นายจัดการตัวนั้น ส่วนเจ้าตัวใหญ่ชั้นลุยเอง"

"ได้เลย ไม่มีปัญหา" เดม่อนพูดขึ้นก่อนชักดาบออกจากฝัก เขาถือโล่กระชับมือ

ผมไม่รอช้ารีบวิ่งจู่โจมอัลกูลทันที พวกอสุรกายน่าขยะแขยงตัวนี้ ตามบันทึกบอกว่ามันชอบกินซากศพ แต่ผมคิดว่ามันชอบเนื้อเด็กเลือดผสมมากกว่าซากศพอีกแฮะ ก่อนวิ่งจู่โจม ตวัดดาบฟาดฟันมันอย่างชำนาญ พลางผสานทักษะเสน่ห์ของผมพริ้วไหวมากยิ่งขึ้น

เดม่อนตวัดดาบไปส่งสายตายั่วยวน(?) อสุรกายน่าเกียจตัวนี้ มันก็ติดสตันอยู่หลายครั้งเปิดช่องให้ผมโจมตีได้ง่ายขึ้น ดูเหมือนการต่อสู้นี้จะปิดฉากได้ไวกว่าตัวสองตัวแรกของผม อาจเพราะผมเองก็มีอุปกรณ์และเริ่มแข็งแกร่งขึ้นจากการฝึก ทำให้รับมืออสุรกายได้ดีขึ้น ส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณลิเลียน่าสาวผมบลอนด์ผิวสีน้ำผึ้งคนนั้น ผมหันไปมองในขณะรับการโจมตีจากอสุรกายก่อนหันมาแพรี่สวนกลับมันบ้าง

"จบสักที" ผมแทงดาบสุดท้ายก่อนตวัดลากดาบขึ้นแนวเฉียงผ่าอสุรกายแยกออกเป็นสองส่วนก่อนจะสลายเป็นฝุ่นละอองสีทอง ผมหันไปทางลิเลียน่า ดูเหมือนเธอเองก็จบแล้ว

"ไม่เบาเลยนะบุตรอะโฟร์ไดท์" เธอเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนยื่นหน้ามองผมใกล้ ๆ "ดูเหมือนการฝึกพิเศษของเราจะก้าวหน้านะ" เธอยิ้มใกล้ ๆ หน้าของเราเหลืออีกคืบเดียวก็ใกล้กันแล้ว ผมมองแววตาเธอ ใจเต้นเป็นจังหวะ

"เธอเองก็ใช่ย่อย ไวกว่าผมเหมือนกัน" เดม่อนพูดตอบอีกฝ่าย ก่อนเขาเดินไปดูสินสงคราม

"เก็บไว้ก็ดีนะ ภายหน้าเจ้าอาจจะอยากใช้มันทำอะไร" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเธอเก็บสินสงครามตัวของเธอ

"งั้นเราเก็บร้านกลับค่ายกันเลยไหม ของก็เริ่มจะหมดแล้ว" 

"โอเค งั้นมาช่วยกันเก็บดีกว่า" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเราสองคนก็เริ่มลงมือเก็บร้าน เพื่อเตรียมจะเดินทางกลับค่าย 

          ทุกคนต่างมีความลับ เรื่องราวที่ไม่เคยเปิดเผย เรื่องราวที่เราเก็บไว้เพียงคนเดียว

          บางครั้งความลับก็เป็นสิ่งที่เร้นลับที่เรารู้สึกละอายเมื่อต้องเอื้อนเอ่ยมันออกมา แต่กลับอีกหลายๆคน ความลับก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาหลงใหล ยิ่งเรามีความลับมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งอยากที่จะรู้มัน เหมือนดั่งว่าใครก็ตามที่มีความลับก็เหมือนดั่งได้มีพลังอำนาจ

          ผมเชื่อว่า 

          พวกคุณคงอยากรู้แล้วใช่ไหม ความลับที่ผมกำลังพูดถึงนั้นคืออะไร ขอเดี๊ยนตัดช้อยส์เรื่องเพศสภาพออก 🫦 แฟนคลับของผมรู้กันทั่วโลก ผมเป็นไบเซ็กชวลรสนิยมทางเพศที่ชอบทั้งชายและหญิง

          ผมเป็นคนที่พิเศษมากกว่าการเป็นเซเลบริตี้ชื่อดังระดับโลก

          เดมิก็อด หรือ มนุษย์กึ่งเทพ

          ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร นั่นมันดีต่อตัวคุณ เพราะถ้าได้เจอเหตุการณ์เหมือนที่ผมเคยเจออยู่ คุณคงอยากจะร้องไห้ซบอกคนที่คุณรัก

          ชื่อของผมคือ อาร์ตี้ เดอ วิล

          มีคนจำนวนมากที่อ่านนามสกุลผมเป็น เดวิล อย่าคิดมาอ่านนามสกุลผิดต่อหน้าเดี๊ยนเชียว เตือนแล้วนะ 

          คุณลัคกี้เป็นชายวัยกลางคนที่ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นไฟฟ้า ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมพ่อถึงอยากให้คนพิการนั่งรถเข็นมาเป็นผู้จัดการแก่นักร้องวัยรุ่นอย่างผม

          ผมพยายามอย่างมากที่จะมองแง่ดี ถึงเขาจะพิการแต่ก็สามารถประสานงานได้ยอดเยี่ยมกว่าใคร 

          เมื่อความจริงเปิดเผย ผมนอนไม่หลับไปสามวัน คุณลัคกี้คือเซนทอร์มนุษย์ครึ่งม้า ผู้พิทักษ์เดมิก็อดอย่างผม และพ่อรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร 

          เก็บความลับ หลอกลวง มาหลายปี

          อาร์ตี้นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม้ทรงสูง โดยที่รอบข้างรายล้อมไปด้วยเหล่าแฟนคลับทุกเพศ ทุกวัย กำลังรุมถ่ายรูปซุปเปอร์สตาร์ผู้โด่งดัง แสงแฟลชจากกล้องนับสิบถูกสาดส่องเข้าใส่ร่างเล็กตลอดเวลา

          "คุณอาร์ตี้ ขอลายเซ็นหน่อยครับ"

          "ขอถ่ายรูปด้วยค่ะ"

          มองภาพตรงหน้าอย่างยิ้มเยาะชินตา เขาชอบที่จะเป็นคนที่โดดเด่นอยู่เสมอ 

          "หยุด หยุดถ่ายอาร์ตี้เดี๋ยวนี้" ผู้จัดการลัคกี้ฝ่าวงล้อมเข้ามา "อาร์ตี้ต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่งจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหาย" เอ่ยถ้อยคำที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง ทว่าน้ำเสียงเฉียบขาดไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

          นัยน์ตาฟ้าเพทายถลึงตามองคุณลัคกี้ 

          ดั่งวาจาประกาศิตแฟนคลับโขยงใหญ่ หน้าซีด ยอมถอยออกห่างเซเลบริตี้ที่พวกเขาชื่นชอบ ไม่มีใครอยากถูกฟ้องร้อง

          "คุณลัคกี้ทำบ้าอะไรของคุณ นั่นมันแฟนคลับเดี๊ยนนะยะ"

          "พวกเรากำลังไปค่ายฮาล์ฟบลัด ไม่ใช่มาจัดมีตติ้งแฟนคลับของเธออาร์ตี้ บอกแล้วใช่ไหมห้ามถอดแว่นกันแดดกับแมสออก"

          "อุ้ยตายว้ายกรี๊ด ปิดไว้อย่างนั้นแล้วใครจะเห็นล่ะคะ ของดีมีไว้โชว์เหมือนกับเบ้าหน้าคนสวย ๆ ของดิฉัน"

          "ถ้าเปิดโชว์อย่างงั้นจะเรียกว่าปลอมตัวได้ที่ไหน" ลัคกี้บ่น 

          "เอาน่าอย่าทำหน้าเข้มนักสิ ขมวดคิ้วมาก ๆ เดี๋ยวหน้าแก่กว่าเดิมหรอก"

          เขายอมสวมแมสสีดำและแว่นกันแดดสีชมพูหวานเจี๊ยบ ลุกขึ้นเดินทิ้งสะโพกยั่ว ๆ บด ๆ เดินตามผู้จัดการที่พาออกจากตลาดนัดลองไอส์แลนด์ บินลัดฟ้าจากประเทศฝรั่งเศสสู่อเมริกา 

          ก่อนที่คุณลัคกี้จะลุกขึ้นจากรถเข็นไฟฟ้า เผยขาที่แท้จริงต่อหน้าอาร์ตี้ 

          เมื่อความลับถูกเฉลยลัคกี้ไม่มีความจำเป็นใด ต้องปิดบังอาร์ตี้อีกแล้ว

          "จะไปกันเลยหรอ"

          "รองเท้าส้นสูงไม่เหมาะแก่การเดินป่า ขอแนะนำให้เธอเปลี่ยนรองเท้าดีกว่า" ดวงตาดำล้ำลึกมอง รองเท้าส้นสูงสีแดง เซนทอร์ผู้พิทักษ์ลอบถอนหายใจ

          "จะบุกป่าฝ่าดงอะไรก็ไม่ถอด คอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งใส่ได้ไม่กี่วัน เดี๊ยนก็ต้องใส่ให้คุ้มค่ากับเงินที่ซื้อมา กว่าจะสอยคู่นี้ได้ ต้องไปดีลกับเพื่อนสาวตั้งหลายคน" เชิ่ดหน้าตอบอย่างเย่อหยิ่ง