[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม - โซนอื่น ๆ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Daemon โพสต์ 2025-7-16 20:06:15

<div align="center"><br>
<div class="waves">
<div class="wvtop">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,85.3C640,75,800,53,960,64C1120,75,1280,117,1360,138.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,58.7C640,43,800,53,960,48C1120,43,1280,21,1360,10.7L1440,0L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,288L80,277.3C160,267,320,245,480,250.7C640,256,800,288,960,277.3C1120,267,1280,213,1360,186.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,128L80,144C160,160,320,192,480,192C640,192,800,160,960,149.3C1120,139,1280,149,1360,154.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path></svg>
</div>
<div class="wvicon"><img src="https://i.imgur.com/Uyj2Bee.gif/100"></div>
<div class="wvhead">
<strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong>
<em><br></em>
</div>
<div class="wvtext"><div class="wvtext"><div style="text-align: center;"><span style="color: transparent; font-size: 30px; font-style: italic; font-weight: 900; letter-spacing: -1.5px; -webkit-text-stroke: 1px var(--accent); text-align: start; font-family: Poppins;">Daemon  Kannel</span></div><span style="font-family: Kanit; font-size: large; font-weight: 700; text-align: start; text-transform: uppercase; color: var(--text);"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--text);"><br>16 · กรกฎาคม · 2025</span><span style="color: var(--text);"> </span><span style="color: var(--text);">· </span><span style="color: var(--text);">17.40 </span><span style="color: var(--text);">น.</span></div></span></div><div class="wvtext"><div class="wvtext"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font face="Sarabun" size="3" style="color: rgb(0, 0, 0);">          </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนครุ่นคิดถึงคำพูดของไพเพอร์ขณะที่เขาก้าวเดินลึกเข้าไปในแนวป่าด้านตะวันออกของค่าย ความคิดเรื่องลิเลียน่ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว 'บางทีเราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว' เขายอมรับความจริงอย่างยากลำบาก 'แต่ฉันจะจดจำมิตรภาพของเราเอาไว้เสมอ' ความรู้สึกที่ได้รับพรจากเลปพราคอนช่วยให้เขาไม่จมอยู่กับความเศร้าและตัดสินใจที่จะก้าวต่อไป</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขามาถึงทางเข้าป่าต้องห้ามที่ปกคลุมไปด้วยเงามืดครึ้มของต้นไม้ใหญ่ เสียงใบไม้เสียดสีกันตามแรงลมราวกับเสียงกระซิบต้อนรับ เดม่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ ความชื้นและกลิ่นดินป่าแทรกเข้ามาในปอด เขากระชับโล่อัสพิสบนแผ่นหลังให้แน่นขึ้น เตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนเดินลัดเลาะไปตามแนวป่าที่อยู่ใกล้กับเขตแดนค่าย พยายามสังเกตการณ์สภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง แม้จะผ่านไปเพียงสิบกว่านาที แต่ความเงียบสงบของป่าก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายจากความวุ่นวายภายในค่าย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แต่แล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงปะทะของโลหะ และเสียงสั่งการที่คุ้นเคย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"เร็วกว่านี้ รูบี้! ไม่ใช่แค่วาดลวดลาย แต่ต้องมีพลัง! จำไว้ว่าทุกการเคลื่อนไหวมีผลลัพธ์!"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนหยุดชะงัก สายตาเขากวาดไปตามเสียง และก็พบกับภาพที่น่าตกใจ แคลรีส ลา รู ธิดาแห่งแอรีส รุ่นพี่ที่เพิ่งมาถึงค่ายได้ไม่นาน กำลังยืนอยู่กลางลานเล็กๆ ที่ดูเหมือนเป็นสนามฝึกชั่วคราว เธออยู่ในชุดฝึกเต็มยศ กำลังถือไมเมอร์ หอกไฟฟ้าคู่ใจของเธอ และตรงหน้าเธอก็คือรูบี้ ซู เด็กสาวจากบ้านแอรีสเช่นกัน รูบี้กำลังถือกระบี่เทียนหวง พลางเคลื่อนไหวอย่างพริ้วไหวราวกับนักวูซู</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสหันมาเห็นเดม่อนที่ยืนอยู่ห่างๆ ใบหน้าบึ้งตึงของเธอปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมๆ ที่เดม่อนคุ้นเคยจากข่าวลือเกี่ยวกับ 'นักเลงประจำค่าย'</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">       </span><font color="#ff0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">   </span><font face="Sarabun" size="3">"อ้าว...เจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์!" </font></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสตะโกนเสียงห้าว </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"มาทำอะไรแถวนี้! นี่ไม่ใช่สวนดอกไม้นะ! หรือว่ามาฝึกซ้อม? ดีเลย! ไม่ต้องยืนตากลมอยู่ตรงนั้นหรอก มานี่ซะ! รูบี้! เธอก็ฝึกกับเจ้าเด็กนี่ต่อเลยล่ะกัน!"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสจ้องมองเดม่อนด้วยแววตาจริงจังปนข่มขู่</font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000"> "นายเป็นเด็กบ้านอะโฟรไดต์นี่ ฉันจะไม่ลดระดับให้หรอกนะ! มาซะ ถ้าไม่อยากโดนอัดให้เละ!"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง 'ซวยแล้วไง' เขานึกในใจ ปกติเขาพยายามหลีกเลี่ยงการปะทะกับแคลรีสมาตลอด เพราะชื่อเสียงของเธอค่อนข้าง...ดุดัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่มีทางเลือก</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาทำใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในสนามฝึกชั่วคราวอย่างช้าๆ รูบี้ ซู ที่มีใบหน้าหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี มองมาที่เขาด้วยแววตาที่แทบจะมองไม่เห็นเขาในฐานะคู่ต่อสู้</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"เอาล่ะพวกนาย" </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสพูดเสียงดัง </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"ฉันจะสาธิตท่าพื้นฐานที่สำคัญในการต่อสู้ก่อน แล้วพวกนายก็ทำตาม" </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เธอเริ่มสาธิตท่าทางพร้อมหอกในมือ แต่ละท่าเต็มไปด้วยพละกำลังและความหนักแน่น </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"จำไว้...ทุกการเคลื่อนไหวต้องมีเจตนา ไม่ใช่แค่ขยับไปตามน้ำ!"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">หลังจากสาธิตท่าทางพื้นฐานจบ แคลรีสก็สั่งให้เดม่อนและรูบี้เริ่มต่อสู้กัน </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"ลองใช้สิ่งที่ฉันสอนไปเมื่อกี้! แสดงให้ฉันเห็นว่าพวกนายมีดีแค่ไหน!" </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เธอจ้องมองเดม่อนเป็นพิเศษ </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"โดยเฉพาะนาย...เจ้าเด็กบ้านดอกไม้! อย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ!"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนถอดแหวนออกมาก่อนจะดีดขึ้นอากาศ แหวนเปลี่ยนสภาพเป็นดาบเธซีอุสเรืองแสงสีฟ้าในมือของเขา เขาตั้งการ์ดขึ้น โล่อัสพิสถูกดึงมาประจำการที่แขน รูบี้ ซู พุ่งเข้ามาในทันทีด้วยความเร็วเหนือคาดหมาย กระบี่เทียนหวงของเธอพุ่งตรงมาที่ลำตัวของเดม่อนราวกับสายฟ้าฟาด เขาเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว ดาบของเขาเหวี่ยงสวนกลับไป แต่รูบี้ก็หลบได้เช่นกัน การต่อสู้ของเธอเป็นไปอย่างพริ้วไหวและรวดเร็ว สลับกับการใช้ท่ายิมนาสติกและวูซูที่คล้ายจอมยุทธ์ เดม่อนต้องใช้พลังสมาธิทั้งหมดที่เขามีตามให้ทันการเคลื่อนไหวที่คาดเดาได้ยากของเธอ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสยืนกอดอกดูอยู่ห่างๆ ใบหน้าของเธอบึ้งตึง แต่แววตาก็ฉายแววพอใจกับการเคลื่อนไหวของรูบี้ และความพยายามของเดม่อน 'ดูซิว่าเจ้าเด็กดอกไม้นี่จะทนได้นานแค่ไหน' เธอคิด</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดกลางลานเล็กๆ ในป่า เสียงดาบกระทบกระบี่ดังเคล้ง! เป็นจังหวะ เดม่อนใช้ความแข็งแกร่งของโล่ป้องกันการโจมตีที่รวดเร็วของรูบี้ และหาจังหวะสวนกลับด้วยดาบเธซีอุสของเขา แม้จะเหนื่อยล้า แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ พรจากเลปพราคอนช่วยให้เขามีความอดทนและความมุ่งมั่นที่จะไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">           การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดกลางลานเล็กๆ ในป่า เสียงดาบกระทบกระบี่ดังเคล้ง! เป็นจังหวะ เดม่อนใช้ความแข็งแกร่งของโล่ป้องกันการโจมตีที่รวดเร็วของรูบี้ และหาจังหวะสวนกลับด้วยดาบเธซีอุสของเขา แม้จะเหนื่อยล้า แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ พรจากเลปพราคอนช่วยให้เขามีความอดทนและความมุ่งมั่นที่จะไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ชั่วโมงกว่าผ่านไป การต่อสู้ยังคงดำเนินไปอย่างเข้มข้น รูบี้ยังคงพลิ้วไหวราวกับสายน้ำ แต่เดม่อนก็ไม่ยอมให้เธอล้มง่ายๆ เขาใช้โล่รับการโจมตีอันรุนแรงของกระบี่เทียนหวงหลายครั้ง จนแขนเริ่มชาไปหมด โรคสมาธิสั้นของเขาช่วยให้เขาสามารถตอบสนองต่อการโจมตีได้เร็วขึ้น แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าทางสมองอย่างหนัก</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ในที่สุด...จังหวะพลาดก็มาถึง รูบี้ใช้จังหวะที่เดม่อนพุ่งเข้าใส่ พลิกตัวหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แล้วใช้ด้ามกระบี่ของเธอฟาดเข้าที่ด้านข้างลำตัวของเดม่อนอย่างจัง</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b>  </b></span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"อั่ก!"</b> เดม่อนร้องออกมาเบาๆ ร่างกายของเขากระเด็นไปด้านหลัง พลางทรุดลงไปนั่งกับพื้น ดาบของเขาเปลี่ยนกลับเป็นแหวนและร่วงหล่นลงจากมือ โล่อัสพิสหลุดจากแขนกระแทกลงบนพื้นดิน</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">        </span><font color="#ff0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">   </span><font face="Sarabun" size="3">"หยุด!" </font></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เสียงของแคลรีสดังขึ้น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเขารู้สึกปวดไปหมด แต่เขาก็ยังเงยหน้ามองรูบี้ ใบหน้าของรูบี้ยังคงเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา แต่เดม่อนรู้ว่าเขาพ่ายแพ้แล้ว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสเดินเข้ามาหาเขา เธอจ้องมองเดม่อนที่นั่งอยู่บนพื้น ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"นายทำได้ดีแล้วเจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์"</font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"> เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดจากที่เคยได้ยินมา มันไม่ใช่คำชมที่หวานหู แต่เป็นคำพูดที่จริงใจจากธิดาแห่งแอรีสที่หายากยิ่ง </font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000">"หนึ่งชั่วโมงกว่า... นายรับมือกับรูบี้ได้นานกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">รูบี้เก็บกระบี่ของเธอเข้าฝัก แล้วมองมาที่เดม่อนอีกครั้ง ดวงตาของเธอยังคงดูเมินเฉย แต่เดม่อนสัมผัสได้ถึงความเคารพเล็กๆ น้อยๆ ที่แฝงอยู่ในแววตานั้น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#ff0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">"กลับไปพักได้แล้ว" </font></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสสั่ง</font><font face="Sarabun" size="3" color="#ff0000"> "พรุ่งนี้ยังมีการฝึกอีกเยอะ"</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">           เดม่อนพยักหน้า เขารวบรวมแรงทั้งหมด พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน คว้าแหวนและโล่ของเขาไว้ แม้จะพ่ายแพ้ แต่เขากลับรู้สึกดีอย่างประหลาด เขาได้ทดสอบตัวเองจนถึงขีดจำกัด ได้เรียนรู้สไตล์การต่อสู้ที่แตกต่างออกไป และที่สำคัญ...เขาไม่ได้ยอมแพ้ก่อนที่จะโดนล้มลง</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ก่อนที่แคลรีสจะเดินจากไป เดม่อนก็ตัดสินใจทำบางอย่าง เขารีบหยิบขวดน้ำแร่เย็นๆ ที่เตรียมมาสำหรับดื่มหลังการฝึกออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เธอ<b> "รุ่นพี่ครับ...นี่ครับ...เป็นการขอบคุณครับ"</b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสเลิกคิ้วเล็กน้อย เธอรับขวดน้ำแร่ไป กวาดสายตาจากขวดไปยังใบหน้าของเดม่อน ใบหน้าที่ยังคงซีดเผือดจากการต่อสู้</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font color="#ff0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">"ขอบใจ"</font></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"> เธอพูดสั้นๆ พลางเปิดฝาแล้วกระดกน้ำแร่เข้าปากไปอึกใหญ่</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#ff0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">  </span><font face="Sarabun" size="3">"แล้วก็...พรุ่งนี้เจอกันที่สนามฝึกตอนเช้านะ" </font></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แคลรีสพูดต่อ พลางยื่นขวดน้ำที่เหลือกลับมาให้เดม่อน เธอไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนที่เคย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนรับขวดน้ำมาถือไว้ เขารู้สึกตกใจเล็กน้อยที่รุ่นพี่แอรีสอยากจะฝึกเขาต่อ ไม่ใช่แค่คาบเรียนปกติ แต่เป็นการฝึกส่วนตัว!</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แต่แล้วเดม่อนก็สังเกตเห็นบางอย่าง สีหน้าของแคลรีสไม่ได้ดูยินดีที่จะรับฟังการปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอดูนิ่งเรียบราวกับก้อนหิน แต่ก็ฉายแววที่บอกว่า <i>'ถ้าแกกล้าปฏิเสธล่ะก็...'</i></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">           </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'ชิบหายแล้ว'</i> เดม่อนคิดในใจ การฝึกกับธิดาแห่งแอรีสที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดนั้นไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากเจอเท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาส่วนตัว แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว เขาแยกกับรุ่นพี่แคลรีสก่อนตามหาสำรวจต่อว่ารอบ ๆ ค่ายจะมีภัยคุกคามหรือไม่ ที่พยายามจะยุ่งย่ามกับบาเรีย ไม่รู้ว่าถ้าเจออสุรกายเขาจะจัดการไหวหรือเปล่า ความเหนื่อยล้ายังคงมีอยู่</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><font color="#000000"><br></font></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><span style="text-align: justify;"><font color="#b7011f" face="Sarabun" size="3" style=""><b style="color: rgb(183, 1, 31);">มอบ น้ำแร่ ให้ </b></font></span><font color="#b7011f"><b> แคลรีส ลา รู</b></font><b style="color: rgb(183, 1, 31);"> (ของชอบ +20)</b></div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3" color="#000000">- พูดคุยประจำวัน +5</font></span></div><div align="left" style="font-size: 12px; font-family: "Open Sans"; text-align: center; outline-style: none;"><font color="#000000"><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3">- หอมเย้ายวน : </font></span><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3">NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม</font></span></font></div><div align="left" style="font-size: 12px; font-family: "Open Sans"; text-align: center; outline-style: none;"><font color="#000000"><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3">- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : </font></span><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3">NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม</font></span></font></div><div align="left" style="font-size: 12px; font-family: "Open Sans"; text-align: center; outline-style: none;"><b style="color: rgb(183, 1, 31); font-family: Sarabun; font-size: medium; text-align: justify;">รวม: 40 แต้ม</b></div></div></div></font></div></div></div></div></div><div class="wvtext"><br></div>
<div class="wvbot">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,122.7C640,149,800,203,960,202.7C1120,203,1280,149,1360,122.7L1440,96L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,128C160,160,320,224,480,245.3C640,267,800,245,960,202.7C1120,160,1280,96,1360,64L1440,32L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,32L80,53.3C160,75,320,117,480,133.3C640,149,800,139,960,149.3C1120,160,1280,192,1360,208L1440,224L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,85.3C640,96,800,160,960,197.3C1120,235,1280,245,1360,250.7L1440,256L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path></svg>
</div>
</div>
<a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit"></a><a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit" style="display: inline !important;">NC</a>

<style>.waves { --accent: #b7011f; --accent1-25: #b7011f; --accent2-25: #fdc4e2; --accent3-25: #b7011f; --accent4-25: #b7011f; --text:#666; --bckg:#fff; }</style><link rel="stylesheet" href="https://dl.dropboxusercontent.com/scl/fi/50ognhvddbgrdql71m9ys/waves.css?rlkey=zzfy7ubvad00156x4dydsxjv6&st=r13bibt5&dl=0"></div>

Daemon โพสต์ 2025-7-16 20:57:54

Daemon โพสต์ 2025-7-16 21:21:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-7-16 21:23 <br /><br /><div align="center"><br>
<div class="waves">
<div class="wvtop">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,85.3C640,75,800,53,960,64C1120,75,1280,117,1360,138.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,58.7C640,43,800,53,960,48C1120,43,1280,21,1360,10.7L1440,0L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,288L80,277.3C160,267,320,245,480,250.7C640,256,800,288,960,277.3C1120,267,1280,213,1360,186.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,128L80,144C160,160,320,192,480,192C640,192,800,160,960,149.3C1120,139,1280,149,1360,154.7L1440,160L1440,0L1360,0C1280,0,1120,0,960,0C800,0,640,0,480,0C320,0,160,0,80,0L0,0Z"></path></svg>
</div>
<div class="wvicon"><img src="https://i.imgur.com/Uyj2Bee.gif/100"></div>
<div class="wvhead">
<strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong><strong><br></strong>
<em><br></em>
</div>
<div class="wvtext"><div class="wvtext"><div style="text-align: center;"><span style="color: transparent; font-size: 30px; font-style: italic; font-weight: 900; letter-spacing: -1.5px; -webkit-text-stroke: 1px var(--accent); text-align: start; font-family: Poppins;">Daemon  Kannel</span></div><span style="font-family: Kanit; font-size: large; font-weight: 700; text-align: start; text-transform: uppercase; color: var(--text);"><div style="text-align: center;"><span style="color: var(--text);"><br>16 · กรกฎาคม · 2025</span><span style="color: var(--text);"> </span><span style="color: var(--text);">· </span><span style="color: var(--text);">19.40 </span><span style="color: var(--text);">น.</span></div></span></div><div class="wvtext"><div class="wvtext"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font face="Sarabun" size="3" style="color: rgb(0, 0, 0);">    </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เวลาล่วงเลยไปเกือบยี่สิบนาที จนกระทั่งเวลาประมาณ 19:40 น. จู่ๆ กลิ่นคุ้นเคยแต่ชวนคลื่นเหียนก็ลอยมาแตะจมูกเดม่อน — กลิ่นเหม็นสาบคล้ายวัวป่าที่เน่าเปื่อยผสมกลิ่นโลหะสนิม นั่นทำให้เขาชะงักฝีเท้าทันที</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">'กลิ่นวัวเหม็นสาบ...อสุรกายศึกษาคาบแรกของโกรเวอร์' เดม่อนนึกขึ้นได้ทันที ประสาทสัมผัสที่เพิ่งฝึกฝนมาเมื่อบ่ายกำลังทำงานอย่างเต็มที่ เขากระชับเสื้อยืดสีส้มให้แน่นขึ้น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนถอดแหวนออกมาก่อนจะดีดขึ้นอากาศ แหวนเปลี่ยนสภาพเป็นดาบเธซีอุสเรืองแสงสีฟ้าในมือของเขา เขาเตรียมพร้อม โล่อัสพิสถูกดึงมาประจำการที่แขนทันที จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาต้นตอของกลิ่นช้าๆ</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ภาพที่เห็นทำให้เดม่อนขมวดคิ้วแน่น ตรงหน้าเขาคือร่างมหึมาของมิโนทอร์ มันกำลังยืนหันหลังให้เขา กรงเล็บขนาดใหญ่ทุบลงไปในอากาศเบื้องหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งแท้จริงแล้วมันกำลังทุบเข้ากับกำแพงบาเรียของค่ายที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">  <i>  </i></span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'ขืนปล่อยไว้แบบนี้ บาเรียของค่ายอาจจะแตกได้!'</i> เดม่อนคิดอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาพร้อมที่จะรับมือกับมันได้แล้ว พรจากเลปพราคอนและความรู้จากคลาสของโกรเวอร์และเลเวอเรทท์ทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">โดยไม่รอช้า เดม่อนพุ่งตัวเข้าใส่มิโนทอร์ทันที ด้วยความเร็วที่ฝึกฝนมา เขาวิ่งอ้อมไปด้านข้างของอสุรกายร่างใหญ่ หมายจะโจมตีจากจุดที่มันไม่ทันระวัง</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์ยังคงบ้าคลั่งทุบตีบาเรีย มองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเดม่อนในทันที เมื่อเดม่อนเข้าประชิดตัว เขาก็เงื้อดาบเธซีอุสขึ้นสูง หมายจะฟาดฟันเข้าที่ขาของมิโนทอร์เพื่อลดความคล่องแคล่วของมัน</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แต่แล้ว สัญชาตญาณดิบของมิโนทอร์ก็ทำงาน มันหยุดการทุบตีกลางคัน หันขวับกลับมาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ ดวงตาสีแดงก่ำจับจ้องมาที่เดม่อนด้วยความโกรธเกรี้ยว เสียงคำรามดังก้องกังวานไปทั่วป่า</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์เหวี่ยงหมัดขนาดใหญ่เข้าใส่เดม่อนอย่างรวดเร็ว เดม่อนยกโล่อัสพิสขึ้นป้องกันสุดแรงเกิด เสียงปะทะดังสนั่นจนแขนของเดม่อนชาไปหมด แรงกระแทกทำให้เขาล้มกลิ้งไปกับพื้น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'แรงเยอะกว่าที่คิด'</i> เดม่อนคิดขณะที่รีบลุกขึ้นยืน เขาต้องใช้ความเร็วและความคล่องแคล่วเข้าสู้ เพราะพละกำลังอย่างเดียวเขาคงสู้มิโนทอร์ไม่ได้</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์พุ่งเข้าใส่เดม่อนอีกครั้ง คราวนี้มันก้มหัวลง หมายจะใช้เขาแหลมคมขวิดใส่ เดม่อนรีบหลบไปด้านข้าง ปล่อยให้มิโนทอร์พุ่งชนต้นไม้ใหญ่แทน เสียงต้นไม้ลั่นดังสนั่น</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนอาศัยจังหวะที่มิโนทอร์เสียหลัก พุ่งเข้าไปโจมตีที่ขาหลังของมันด้วยดาบเธซีอุส แสงสีฟ้าฟาดฟันเข้ากับผิวหนังหนาหนักของมิโนทอร์ เกิดเป็นรอยแผลลึก อสุรกายคำรามด้วยความเจ็บปวด</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เดม่อนต้องเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา หลีกเลี่ยงการโจมตีอันหนักหน่วงของมิโนทอร์ และหาจังหวะโจมตีจุดอ่อนของมัน แม้จะเหนื่อยล้า แต่ความมุ่งมั่นที่จะปกป้องค่ายก็ทำให้เขาไม่ยอมถอย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เขาใช้ดาบเธซีอุสฟาดฟันเข้าที่ขาของมิโนทอร์อีกครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ทำให้มันเริ่มเดินกะเผลก แต่เจ้าอสุรกายก็ยังคงคำรามกึกก้อง พยายามใช้เขาแหลมและหมัดยักษ์ขวิดและทุบเข้าใส่ไม่ยั้ง</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><i>'ถึงเวลาต้องใช้ไม้ตายแล้ว!'</i> เดม่อนคิด เขาตัดสินใจใช้พลังจากสายเลือดอะโฟรไดต์ที่ได้รับมา พลางจ้องมองไปที่ดวงตาสีแดงก่ำของมิโนทอร์ ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีชมพูระเรื่อชั่วขณะหนึ่ง กลิ่นหอมจางๆ คล้ายดอกไม้แรกแย้มเริ่มลอยฟุ้งออกมาจากตัวเขา </font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b><br></b></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">    </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><b>"นาย...ดูเหนื่อยมากเลยนะ"</b> เขาเอ่ยเสียงนุ่มนวล พยายามใช้มนต์มหาเสน่ห์โน้มน้าวอสุรกาย</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์ชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งดูสับสนเล็กน้อย แต่มันก็ยังคงสลัดหัวอย่างแรงราวกับพยายามขับไล่ความคิดประหลาดออกไปจากหัวสมองวัวๆ ของมัน<i> 'ไม่ค่อยได้ผลแฮะ' </i>เดม่อนคิด พลังนี้คงใช้กับอสุรกายที่ควบคุมสติไม่ได้เต็มที่ยากนัก</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แต่จังหวะที่มิโนทอร์ชะงักไปนั้นก็เพียงพอแล้ว เดม่อนไม่รอช้า เขารวบรวมสมาธิ พลังแห่งการแปลงร่างเริ่มทำงาน ร่างกายของเขายืดหดผิดรูปไปชั่วขณะ ก่อนจะกลายเป็นแมวดำขนปุยตัวเล็กๆ ในพริบตา เขาวิ่งลอดใต้หว่างขาของมิโนทอร์ไปอย่างรวดเร็ว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์งงงวยกับการหายไปของคู่ต่อสู้ มันกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างสับสน พยายามหาตัวเดม่อน</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เดม่อนก็แปลงร่างกลับเป็นมนุษย์อีกครั้งที่ด้านหลังของมิโนทอร์อย่างรวดเร็ว เขากระโดดขึ้นบนหลังของอสุรกายยักษ์ทันที ก่อนจะเงื้อดาบเธซีอุสขึ้นสุดแขน และแทงลงไปที่บริเวณต้นคอของมิโนทอร์ซึ่งเป็นจุดอ่อนอย่างสุดแรง</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font face="Sarabun" size="3" color="#f5deb3">"อ๊ากกกกกก!" </font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">มิโนทอร์คำรามด้วยความเจ็บปวด มันดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะสลัดเดม่อนให้หลุดออกจากร่าง แต่เดม่อนเกาะแน่น ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของมัน</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">แสงสีฟ้าจากดาบเธซีอุสสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคมดาบที่เปื้อนเลือดตัดผ่านผิวหนังและเส้นประสาท เสียงกรีดร้องของมิโนทอร์ค่อยๆ แผ่วลง พลังชีวิตของมันเริ่มเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">ในที่สุด ร่างมหึมาของมิโนทอร์ก็ทรุดลงกับพื้นอย่างช้าๆ ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นผงสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันและกลิ่นเหม็นสาบของวัวที่จางหายไปตามสายลม</font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><br></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;">      </span><font color="#000000" face="Sarabun" size="3">เดม่อนยืนหอบหายใจอย่างหนักอยู่กลางลานเล็กๆ นั้น เขาเหนื่อยล้าแทบหมดแรง ร่างกายปวดร้าวไปทุกส่วน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ เขามองไปยังจุดที่มิโนทอร์เคยยืนอยู่<i> 'สำเร็จ... ฉันทำได้' </i>เขาคิด</font></div></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;">      เขายื่นมือไปหยิบขวดน้ำในเป้ออกมา กระดกน้ำเย็นๆ ลงคออึกใหญ่เพื่อดับกระหาย เสียงหอบหายใจของเขายังคงถี่รัว แม้จะไม่มีเหงื่อสักหยดไหลออกมาจากร่างกายด้วยพลังของอะโฟรไดต์ที่ชำระล้างร่างกายให้กลับมาสดชื่นอยู่เสมอ แต่ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้อย่างหนักหน่วงไม่ได้หายไปไหนเลย</div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;">      เดม่อนก้มลงเก็บสินสงครามที่มิโนทอร์ทิ้งไว้—มันคือแผ่นหนังของอสุรกาย ซึ่งดูเหมือนจะเป็นของที่ระลึกที่น่าสะสมสำหรับเดมิกอดอย่างเขา เขากระชับดาบเธซีอุสในมือจนมันหดกลับเป็นแหวนเงินบนนิ้ว ก่อนจะสะพายโล่อัสพิสเข้าที่เดิม</div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><br></div></font><font color="#000000" face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;">      เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เดม่อนก็หมุนตัว เดินออกจากป่าต้องห้ามในยามค่ำคืน มุ่งหน้ากลับเข้าไปในค่าย เพื่อรายงานภารกิจที่เขาเพิ่งทำสำเร็จ ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าพี่เลเวอร์ไม่อยู่ คงจะต้องไปกระท่อมเฮอร์มีสเพื่อให้พวกบ้านเฮอร์มีสช่วยส่งข่าวแจ้งพี่เลเวอร์ให้แล้ว</div></font></div><div align="left" style="text-align: justify; outline-style: none;"><font face="Sarabun" size="3"><div align="left" style="color: rgb(0, 0, 0); text-align: justify; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><br></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><font color="#000000"><br></font></div><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><img src="https://i.imgur.com/RXp4ZqO.png" width="400" _height="505" border="0"><br><br></div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="left" style="text-align: center; outline-style: none;"><span style="text-align: justify;"><font face="Sarabun" size="3" color="#000000">- </font></span><font color="#000000">หนังมิโนทอร์ 1 ผืน</font></div></div></div></font></div></div></div></div></div><div class="wvtext"><br></div>
<div class="wvbot">
<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" viewBox="0 0 1440 320"><path fill="var(--accent4-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,96C160,96,320,96,480,122.7C640,149,800,203,960,202.7C1120,203,1280,149,1360,122.7L1440,96L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent3-25)" fill-opacity="1" d="M0,96L80,128C160,160,320,224,480,245.3C640,267,800,245,960,202.7C1120,160,1280,96,1360,64L1440,32L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent2-25)" fill-opacity="1" d="M0,32L80,53.3C160,75,320,117,480,133.3C640,149,800,139,960,149.3C1120,160,1280,192,1360,208L1440,224L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path><path fill="var(--accent1-25)" fill-opacity="1" d="M0,160L80,138.7C160,117,320,75,480,85.3C640,96,800,160,960,197.3C1120,235,1280,245,1360,250.7L1440,256L1440,320L1360,320C1280,320,1120,320,960,320C800,320,640,320,480,320C320,320,160,320,80,320L0,320Z"></path></svg>
</div>
</div>
<a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit"></a><a href="https://necromancercoding.tumblr.com/" class="ncredit" style="display: inline !important;">NC</a>

<style>.waves { --accent: #b7011f; --accent1-25: #b7011f; --accent2-25: #fdc4e2; --accent3-25: #b7011f; --accent4-25: #b7011f; --text:#666; --bckg:#fff; }</style><link rel="stylesheet" href="https://dl.dropboxusercontent.com/scl/fi/50ognhvddbgrdql71m9ys/waves.css?rlkey=zzfy7ubvad00156x4dydsxjv6&st=r13bibt5&dl=0"></div>

Daemon โพสต์ 2025-7-22 00:22:48

Axel โพสต์ 2025-7-24 23:48:02

<div class="amn-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="amn-wrap"><div class="amn-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="amn-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="amn-title">A. Mikailov</div><div class="amn-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="amn-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="amn-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p></p><div style="text-align: left;"><div>24.07.2025 | 05:00 PM</div><div><br></div><div>บทสนทนาเรื่องอำนาจของคำพูดและการเจรจาถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง, ถูกแทนที่ด้วยภาษาที่เก่าแก่และเป็นสากลกว่านั้น—ภาษาของสัญชาตญาณและการเอาตัวรอด แสงยามเย็นที่ส่องผ่านเรือนยอดของต้นไม้ในป่าต้องห้ามนั้นดูอ่อนแรงและป่วยไข้, ทำให้เงาที่ทอดตัวยาวบนพื้นดินดูบิดเบี้ยวและมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด</div><div><br></div><div>กลุ่มฝึกย่อยของแอนนาเบ็ธเคลื่อนตัวลึกเข้าไปในความมืดที่รกทึบ, ทุกย่างก้าวเงียบเชียบและระมัดระวัง สำหรับแอ็กเซล, นี่คือการเปลี่ยนจากสนามเด็กเล่นทางปัญญามาสู่สนามรบที่แท้จริง</div><div><br></div><div>สิ่งแรกที่พวกเขาได้สัมผัส…ไม่ใช่ภาพ, ไม่ใช่เสียง, แต่เป็นกลิ่น</div><div><br></div><div>มันคือกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงและชวนคลื่นไส้, กลิ่นสาบของซากศพที่เริ่มเน่าเปื่อยและดินที่ชื้นแฉะปะปนกันจนกลายเป็นม่านที่มองไม่เห็น มันหนาและหนักจนแทบจะสำลัก, เป็นสัญญาณที่ชัดเจนที่สุดว่าพวกเขาได้ล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของนักกินซากแล้ว</div><div><br></div><div>แอนนาเบ็ธยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดในทันที, ดวงตาสีเทาคมกริบของเธอกวาดมองไปรอบๆ, ประเมินสถานการณ์ด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ</div><div><br></div><div>แล้วพวกเขาก็เห็นมัน</div><div><br></div><div>จากเงามืดหลังพุ่มไม้หนาทึบ, เงาร่างที่บิดเบี้ยวหลายร่างค่อยๆ ปรากฏตัวออกมา อัลกูล… พวกมันดูน่ารังเกียจยิ่งกว่าในตำราที่โกรวเวอร์เคยสอน ร่างกายที่ผอมแห้งและโก่งงอของพวกมันถูกปกคลุมด้วยขนที่จับกันเป็นก้อนและเต็มไปด้วยดินโคลน, กรงเล็บยาวสกปรกขูดขีดไปบนพื้นดิน, และดวงตาสีเหลืองขุ่นของพวกมันก็ลุกโชนในความมืดเหมือนถ่านไฟที่กำลังคุ</div><div><br></div><div>เสียงคำรามแหบห้าวและเสียงคลิกของขากรรไกรดังขึ้นจากหลายทิศทาง, เป็นการล้อมกรอบที่วางแผนมาอย่างดี พวกมันไม่ได้พุ่งเข้าโจมตีในทันที, แต่กลับเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า, ล้อมวงเข้ามาทีละนิด, ทดสอบความกล้าของผู้บุกรุก</div><div><br></div><div>แต่มีอยู่ตัวหนึ่งที่แตกต่างออกไป</div><div><br></div><div>มันยืนอยู่นิ่งๆ ใจกลางของฝูง, ร่างของมันใหญ่และกำยำกว่าตัวอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด, แผลเป็นเก่าแก่พาดผ่านดวงตาข้างหนึ่งของมัน, และที่สำคัญที่สุด…ดวงตาสีเหลืองของมันไม่ได้ฉายแววเพียงแค่ความหิวกระหาย, แต่มันฉายแววของความเจ้าเล่ห์และความฉลาดที่น่าขนลุก—มันคือจ่าฝูง ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เขาโดยตรง, เมินเฉยต่อเดมิก็อดคนอื่นๆ</div><div><br></div><div>ไม่นานเสียงประกาศิตของแอนนาเบ็ธก็ดังก้องไปทั่วลานประหารที่ไร้ผู้พิพากษา <font color="#f7f7f7">"โจมตี!"</font></div><div><br></div><div>มันคือสัญญาณปลดปล่อยความโกลาหล</div><div><br></div><div>เหล่าเดมิก็อดหน้าใหม่พุ่งเข้าปะทะกับฝูงอัลกูลที่หิวกระหาย, เสียงโลหะกระทบกับกรงเล็บ, เสียงคำราม, และเสียงตะโกนดังระงมขึ้นพร้อมกันท่ามกลางเงามืดของป่าต้องห้าม แอนนาเบ็ธไม่ได้เข้าร่วมวงโดยตรง, แต่เธอยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกล, คอยตะโกนสั่งการและชี้แนะจุดอ่อนของศัตรู, ทำหน้าที่เป็นผู้ควบคุมกระดานที่วุ่นวายได้อย่างสมบูรณ์แบบ</div><div><br></div><div>แต่สำหรับบุตรแห่งไทคี, โลกทั้งใบกลับหดแคบลงเหลือเพียงตัวเขากับอสูรกายจ่าฝูงที่ยืนอยู่เบื้องหน้า</div><div><br></div><div>นี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้...แต่มันคือการเต้นรำ ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของเขาอย่างเยือกเย็น</div><div><br></div><div>คู่ต่อสู้ของเขาไม่ได้โง่เขลา มันไม่ได้คำรามแล้วพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง แต่มันกลับเคลื่อนที่ไปรอบๆ ตัวเขาอย่างเชื่องช้า, ดวงตาสีเหลืองที่เปี่ยมด้วยความเจ้าเล่ห์ของมันกำลังประเมินทุกการเคลื่อนไหวของเขา, มองหาช่องโหว่, มองหาความลังเลใจ</div><div><br></div><div>ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดตอบรับการท้าทายนั้นด้วยความสงบนิ่ง เขาไม่ได้ชักดาบหรือพุ่งเข้าใส่ แต่เข็มกลัดที่ปกเสื้อของเขากลับแปรสภาพเป็นปืนพกสีดำทะมึนหนึ่งกระบอกในมืออย่างเงียบเชียบ</div><div><br></div><div>เกมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว</div><div><br></div><div>แอ็กเซลเป็นฝ่ายเปิดตาเดินก่อน เขาไม่ได้เล็งไปที่หัวหรือหัวใจซึ่งเป็นเป้าหมายที่เด่นชัดเกินไป แต่กลับลดปากกระบอกปืนลงต่ำ, เล็งไปที่หัวเข่าของมัน</div><div><br></div><div><b>ปัง!</b></div><div><br></div><div>เสียงปืนที่เก็บเสียงไว้ดังขึ้นอย่างแห้งแล้ง อสูรกายจ่าฝูงไม่ได้หลบอย่างงุ่มง่าม…แต่มันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง, ย่อตัวลงต่ำแล้วดีดตัวหลบกระสุนนัดนั้นไปด้านข้างได้อย่างเฉียดฉิว, ทิ้งให้กระสุนเจาะเข้าที่พื้นดินจนเกิดเป็นหลุมเล็กๆ</div><div><br></div><div>มันตอบโต้ในทันที, พุ่งเข้าใส่จากด้านข้าง, กรงเล็บแหลมคมตวัดผ่านอากาศในตำแหน่งที่ศีรษะของเขาเคยอยู่เมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้ว บุรุษชาวรัสเซียทิ้งตัวลงต่ำ, กลิ้งตัวหลบไปบนพื้นดินที่ชื้นแฉะ, แล้วยันตัวลุกขึ้นยืนในระยะที่ปลอดภัย</div><div><br></div><div>การเต้นรำยังคงดำเนินต่อไป—เป็นการแลกเปลี่ยนการโจมตีและการหลบหลีกที่รวดเร็วและอันตราย แอ็กเซลไม่ได้พยายามจะยิงให้โดนเป้าหมายใหญ่ๆ แต่เขากลับใช้กลยุทธ์ที่น่ารำคาญใจกว่านั้น—การค่อยๆ ตอดเพื่อทำลายกำลัง</div><div><br></div><div><b>ปัง! ปัง!</b></div><div><br></div><div>กระสุนสองนัดถัดมาเล็งไปที่ข้อต่อหัวไหล่และข้อศอกของมัน นัดหนึ่งพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย, แต่นัดที่สองกลับเฉี่ยวไปโดนแขนของมัน, ทิ้งรอยไหม้และกลิ่นเนื้อไหม้จางๆ ไว้เบื้องหลัง</div><div><br></div><div>ความอดทนของอสูรกายจ่าฝูงเริ่มหมดลง มันคำรามลั่นด้วยความโกรธ, ไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังอีกต่อไป, แต่มันกลับพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น, หวังจะใช้พละกำลังดิบเถื่อนเข้าตัดสิน</div><div><br></div><div>และนั่นคือช่องว่างที่บุตรแห่งไทคีรอคอยอยู่</div><div><br></div><div>ในจังหวะที่มันพุ่งเข้ามาอย่างสุดแรง, แอ็กเซลไม่ได้กระโดดหลบไปด้านหลัง, แต่กลับสไลด์ตัวต่ำลง, สวนทางกับการโจมตีอย่างเฉียดฉิว, ลอดผ่านใต้ร่างที่น่ารังเกียจของมันไป และในเสี้ยววินาทีที่เขาอยู่ใต้ท้องของมัน, มีดสั้นที่คมกริบก็ปรากฏขึ้นในมืออีกข้างของเขา</div><div><br></div><div><b>ฉึก!</b></div><div><br></div><div>มีดสั้นในมือของเขากรีดผ่านเอ็นร้อยหวายที่ข้อเท้าข้างหนึ่งของมันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ</div><div><br></div><div>เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังลั่นไปทั่วป่า ร่างมหึมาของอสูรกายจ่าฝูงเสียหลัก, มันทรุดลงกับพื้น, ขาข้างหนึ่งใช้การไม่ได้อีกต่อไป</div><div><br></div><div>เกมจบแล้ว</div><div><br></div><div>บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้ปล่อยให้มันทรมาน เขาเดินเข้าไปหามันอย่างเยือกเย็น, ปลายกระบอกปืนในมือยกขึ้นเล็งอย่างมั่นคง, จ่อไปที่กลางหน้าผากที่น่ารังเกียจของมันซึ่งกำลังเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความตกตะลึง</div><div><br></div><div><b>ปัง!</b></div><div><br></div><div>กระสุนนัดสุดท้ายเจาะทะลุกะโหลกของมันอย่างเด็ดขาด, ยุติทุกสิ่งลงในทันที ร่างของมันแข็งทื่อไปชั่วขณะ, ก่อนจะระเบิดออกเป็นกองฝุ่นสีทองอร่ามที่ส่องประกายวูบวาบแล้วจางหายไปกับสายลม</div><div><br></div><div>เมื่อการต่อสู้หลักสิ้นสุดลง, ความโกลาหลรอบตัวก็เริ่มสงบลงเช่นกัน เหล่าเดมิก็อดคนอื่นๆ, ด้วยการนำของแอนนาเบ็ธ, ก็สามารถจัดการกับอัลกูลที่เหลือได้จนหมดสิ้น</div><div><br></div><div>แอ็กเซลยืนนิ่งอยู่กลางวงล้อมที่เคยเป็นสมรภูมิ, หอบหายใจหนักหน่วง, อะดรีนาลีนที่เคยพลุ่งพล่านเริ่มจางลง, ทิ้งไว้เพียงความเหนื่อยล้าที่กัดกินลึกไปถึงกล้ามเนื้อ แอนนาเบ็ธมองมาที่เขาจากอีกฟากหนึ่งของลานประหารที่ว่างเปล่า, ก่อนจะพยักหน้าให้ช้าๆ—เป็นการยอมรับที่ไร้คำพูดจากนักวางกลยุทธ์คนหนึ่งถึงอีกคนหนึ่ง</div><div><br></div><div>ความเงียบที่มาเยือนหลังการต่อสู้ไม่ได้นำมาซึ่งความสงบ แต่กลับแบกรับน้ำหนักของความเหนื่อยล้าและความตึงเครียดที่เพิ่งผ่านพ้นไป อากาศในป่ายังคงอวลไปด้วยกลิ่นฝุ่นดินและกลิ่นสาบจางๆ ของอสูรกายที่เพิ่งสลายไป, เป็นของที่ระลึกอันไม่น่าอภิรมย์จากบททดสอบล่าสุด</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"รวมตัว!" </font>เสียงของแอนนาเบ็ธดังขึ้น, ตัดผ่านความเงียบงัน, ดึงสติของทุกคนกลับมาสู่ปัจจุบัน เหล่าเดมิก็อดหน้าใหม่ที่ยังคงยืนหอบหายใจและเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากต่างขยับเข้ามาล้อมวงเธออย่างรวดเร็ว, แววตาของแต่ละคนฉายแววของความสำเร็จระคนกับความอ่อนเพลีย</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"ช่วงแรก...มันคือหายนะ"</font> ธิดาแห่งอธีน่าเริ่มต้นบทสรุปด้วยความตรงไปตรงมา, ไม่มีการอ้อมค้อมใดๆ <font color="#f2f2f2">"พวกเธอต่างคนต่างสู้, ไม่มีแผน, ไม่มีการสื่อสาร ถ้าไม่ใช่เพราะพวกมันเองก็ไม่ได้ประสานงานกันดีนัก, เราคงสูญเสียมากกว่านี้"</font> สายตาคมกริบของเธอกวาดมองทุกคน, ตอกย้ำความผิดพลาดให้ฝังลึกลงไปในใจ</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"แต่"</font> เธอเว้นจังหวะ, ปล่อยให้ความผิดหวังจางๆ เข้าปกคลุม ก่อนจะมอบคำชมที่ทุกคนรอคอย <font color="#ededed">"พอพวกเธอเริ่มจับจังหวะได้, เริ่มฟังคำสั่ง, มันก็เปลี่ยนไป พวกเธอเริ่มทำงานเป็นทีม, เริ่มใช้จุดแข็งของตัวเองเพื่อสนับสนุนคนอื่น...และนั่นคือเหตุผลที่พวกเราทุกคนยังยืนอยู่ตรงนี้"</font></div><div><br></div><div>เธอพยักหน้าเล็กน้อยให้กับบุตรแห่งไทคี "การจัดการกับจ่าฝูงของนาย, มิคาอิลอฟ...เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ" จากนั้นจึงหันไปให้คำแนะนำกับคนอื่นๆ อีกสองสามคน, ชี้ให้เห็นทั้งจุดแข็งและจุดที่ต้องปรับปรุง</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"การฝึกวันนี้จบลงแล้ว"</font> เธอกล่าวสรุป <font color="#f7f7f7">"กลับไปพักผ่อนซะ...แล้วจำความผิดพลาดของวันนี้ไว้ให้ดี"</font></div><div><br></div><div>เมื่อสิ้นคำสั่ง, เหล่าเดมิก็อดก็เริ่มแยกย้ายกันไปเป็นกลุ่มเล็กๆ, พูดคุยถึงการต่อสู้ที่เพิ่งผ่านมาด้วยความตื่นเต้นที่ยังไม่จางหายดี แต่ร่างสูงเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้เดินตามคนอื่นๆ ไปในทันที เขารอจนกลุ่มเริ่มบางตาลง, แล้วจึงเดินเข้าไปหาแอนนาเบ็ธที่กำลังจะหมุนตัวกลับเช่นกัน</div><div><br></div><div><font color="#add8e6">"สำหรับเสียงที่ต้องใช้ไปเมื่อครู่ครับ"</font> เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ, พร้อมกับยื่นกระติกน้ำสแตนเลสใบเดิมที่เขาเตรียมมาให้อย่างรู้ทัน "<font color="#add8e6">สั่งการแก๊งเด็กวัยรุ่นไม่ใช่เรื่องง่าย"</font></div><div><br></div><div>แอนนาเบ็ธหันกลับมา, ดวงตาสีเทาของเธอฉายแววขบขันเล็กน้อยระคนกับความทึ่งที่คาดไม่ถึง เธอมองกระติกกาแฟเย็นในมือของเขา, แล้วส่ายหัวเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น</div><div><br></div><div><font color="#f7f7f7">"เธอนี่มัน...รอบคอบเกินไปจริงๆ นะ"</font> เธอกล่าว, แต่ก็รับกระติกนั้นไปโดยไม่ปฏิเสธ<br><br><font color="#fcfcfc">"ขอบใจ"</font></div><div><br></div><div><font color="#add8e6">"เป็นเกียรติเสมอครับ รุ่นพี่" </font>เขาตอบ, พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินแยกกลับไปยังเส้นทางสู่เคบินของตัวเอง, ทิ้งให้ผู้นำกลุ่มฝึกย่อยยืนอยู่กับกาแฟเย็นและความคิดที่ซับซ้อนเกี่ยวกับน้องใหม่ผู้คาดเดายากคนนี้</div><div><br></div></div>

<p></p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br><br><div align="center"><div align="center">Train with Annabeth (4/10)</div><div align="center">Gift: Coffee (her favourite)</div><div align="center">ความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 (เฉพาะการให้ของ)</div><div align="center">น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ลงท้าย 2,4,6,8  + 2 bonus</div>+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตอัลกูลครั้งแรก   <a href="https://percyjackson.mooorp.com/dzs_npccomrade-fight?aid=1038" style="text-align: justify;"><font color="#c0c0c0">Link</font></a><br><div align="center">โบนัสพิชิตจ่าฝูง: +10 EXP +10 ความกล้า<br><div align="center">สินสงคราม:</div><div align="center">ไขกระดูก เลขไบต์ 0-4</div><div align="center">เขี้ยวอัลกูล เลขไบต์ 5-9</div><div align="center">หาก LUK 30 และได้เลขไบต์ 2 , 6 , 9 จะดรอปทั้งสองอย่าง)</div><div align="center">หากมีค่า LUK 20 หน่วย จะอิงจากเลขไบต์รองสุดท้าย คือจำนวนที่ได้ </div><div align="center">หากมีค่า LUK 80 หน่วย จะอิงจากเลขไบต์ 0 = 10 ชิ้น</div><br></div><div align="center"><br></div><div align="center"><br></div><br></div><div><br></div></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="amn-tags">
<em class="amn-tag">Power</em>
<em class="amn-tag">Money</em>
<em class="amn-tag">Game</em> <em class="amn-tag">Music</em><div class="amn-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.amn-body br {
   display: none;
}
.amn-texto br {
   display: block;
}
.amn-body {
   margin: 10px auto;
   background: #171717;
   width: 550px;
   padding: 25px;
   border-radius: 10px;
   color: #aaa;
   font: 12px Hind;
   line-height: 18px;
   text-align: justify;
}
.amn-wrap {
   background: #1a1a1a;
   border-radius: 10px;
   overflow: hidden;
   border-top: 15px solid #131313;
   position: relative;
}
.amn-img {
   width: 550px;
   height: 150px;
   display: block;
   position: relative;
   overflow: hidden;
}

.amn-imc {
   border: 10px solid #0a0a0a;
   width: 100px;
   height: 100px;
   position: absolute;
   top: 50px;
   right: 10px;
   outline: 1px solid #0a0a0a;
   outline-offset: 4px;
   z-index: 10;
}
.amn-title {
   font: 80px "Abril Fatface";
   color: #d0d0d0;
   margin-top: -100px;
   z-index: 10;
   position: relative;
   padding: 20px;
   text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.amn-lyric {
   text-transform: uppercase;
   font-size: 10px;
   letter-spacing: 10px;
   padding: 20px;
   margin-top: -60px;
   position: relative;
   z-index: 20;
   text-align: right;
   width: 390px;
   text-shadow: #000 1px 1px 0;
   color: #f0f0f0;
}
.amn-texto {
   padding: 50px;
   margin: 50px 20px 20px;
   position: relative;
   z-index: 30;
   background: #131313;
}
.amn-body span {
   color: #0a0a0a;
   font-size: 20px;
   background: var(--color);
   clip-path: polygon(
            50% 0%,
            100% 0,
            100% 35%,
            100% 55%,
            100% 100%,
            50% 84%,
            0 100%,
            0 57%,
            0 37%,
            0 0
   );
   width: 20px;
   height: 30px;
   display: block;
   padding: 20px;
   color: #fff;
   font-size: 20px;
   position: relative;
   float: left;
   margin: -10px 0 0 20px;
   z-index: 50;
   position: relative;
   opacity: 0.6;
}
.amn-quote {
   background: #0f0f0f;
   margin: -10px 20px -30px 100px;
   border: transparent solid 20px;
   padding: 0 10px;
   height: 30px;
   overflow: hidden;
   font: bold 10px Rajdhani;
   text-transform: uppercase;
   line-height: 1.5;
   color: FFFFFF;
}

.amn-tag {
   font: bold 8px Poppins;
   background: #151515;
   padding: 10px;
   color: #fdfafa;
   margin: 5px 5px 0 0;
   border-radius: 5px;
}
.amn-tag:hover {
   background: #d0d0d0;
}
.amn-tags {
   margin: 20px;
}
.amn-tt {
   float: right;
   color: #d0d0d0;
   font: bold 60px Poppins;
   margin-top: -45px;
   letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
   text-decoration: none;
   float: right;
   padding: 10px 0;
   color: #a0a0a0;
   text-transform: uppercase;
   position: relative;
   top: -5px;
   font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Axel โพสต์ 2025-8-2 21:14:57

Axel โพสต์ 2025-8-2 23:35:27

<div class="Axel-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="Axel-wrap"><div class="Axel-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="Axel-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="Axel-title">A. Mikailov</div><div class="Axel-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="Axel-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="Axel-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p></p><div style="text-align: left;"><div>01.08.2025 | 06:10 PM</div><div><br></div><div>การคาดการณ์ของเขาถูกต้องอย่างน่าเบื่อ</div><div><br></div><div>เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่เสียดแก้วหูดังขึ้นจากยอดไม้เบื้องบน, เป็นเสียงที่ไม่เข้ากับความสงบที่น่าขนลุกของผืนป่าแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองด้วยความตื่นตระหนก, แต่กลับเคลื่อนที่ไปด้านข้างอย่างเป็นธรรมชาติ, ราวกับกำลังหลีกทางให้ใครบางคนเดินผ่าน</div><div><br></div><div>ในวินาทีนั้นเอง, ร่างของฮาร์ปี้สองตัวก็พุ่งดิ่งลงมายังจุดที่เขาเคยยืนอยู่, กรงเล็บที่แหลมคมของพวกมันกางออก, พร้อมที่จะฉีกกระชากเหยื่อที่ไม่ทันได้ตั้งตัว</div><div><br></div><div>แต่เหยื่อของพวกมัน…ไม่ใช่เหยื่อ</div><div><br></div><div>ปัง! ปัง!</div><div><br></div><div>เสียงปืนสองนัดดังขึ้นอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด, กระสุนทองสัมฤทธิ์แต่ละนัดพุ่งขึ้นไปหาเป้าหมายของมันอย่างแม่นยำราวจับวาง ร่างของอสูรกายมีปีกร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นดินที่ชื้นแฉะ, ก่อนจะสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองแล้วปลิวหายไปกับสายลม</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้หยุดชื่นชมผลงานของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว, ปืนในมือของเขายังคงอยู่ในท่าเตรียมพร้อม, สายตาและประสาทสัมผัสยังคงสแกนพื้นที่รอบตัวอย่างต่อเนื่อง</div><div><br></div><div>กลิ่นเหม็นเน่าที่เคยจางๆ บัดนี้กลับรุนแรงขึ้น, เป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าการรบกวนของเขาได้ปลุกสิ่งมีชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดให้ตื่นขึ้นแล้ว เงาร่างที่ผอมโซและบิดเบี้ยวสองร่างพุ่งออกมาจากหลังพุ่มไม้หนาทึบ, อัลกูล, ดวงตาที่กลวงโบ๋ของพวกมันจับจ้องมาที่เขาด้วยความหิวกระหายที่บริสุทธิ์</div><div><br></div><div>บุตรแห่งไทคีถอยหลังไปหนึ่งก้าว, เป็นการสร้างระยะห่างที่คำนวณมาอย่างดี, แล้วเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง กระสุนนัดหนึ่งเจาะเข้าที่กลางอกของอัลกูลตัวแรก, หยุดการเคลื่อนไหวของมันลงในทันที, ส่วนอีกตัวหนึ่งนั้นฉลาดกว่าเล็กน้อย, มันกระโจนหลบไปด้านข้าง, แล้ววิ่งซิกแซกเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วที่น่าประหลาด</div><div><br></div><div>แต่ความเร็วก็ไร้ความหมายเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการคำนวณที่เยือกเย็น ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดคาดการณ์เส้นทางการเคลื่อนที่ของมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ, เขาดักยิงไปยังจุดที่มันกำลังจะไปถึง, ไม่ใช่จุดที่มันอยู่</div><div><br></div><div>อัลกูลตัวที่สองวิ่งเข้าหาความตายของมันเอง, ร่างของมันสลายกลายเป็นฝุ่นผงไปอีกตน</div><div><br></div><div>ความเงียบกลับคืนมาสู่ผืนป่าอีกครั้ง, แต่บุรุษชาวรัสเซียก็ยังคงไม่วางใจ เขารู้ดีว่าร่องรอยที่เขาเห็นก่อนหน้านี้…ไม่ได้มาจากสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเพียงแค่นี้</div><div><br></div><div>เสียงคำรามต่ำๆ ที่ดังมาจากในพงไพรยืนยันความคิดของเขา หมาป่าสองตัวก้าวออกมาจากเงามืด, ร่างของพวกมันใหญ่โตและเต็มไปด้วยมัดกล้าม, ดวงตาสีแดงฉานของพวกมันลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้—หมาป่าแห่งแอรีส</div><div><br></div><div>พวกมันไม่ได้พุ่งเข้าใส่ในทันที, แต่กลับแยกกันโอบล้อมเขาจากสองทิศทาง, เป็นกลยุทธ์การล่าที่เป็นธรรมชาติและอันตราย</div><div><br></div><div>แต่สำหรับคนที่สามารถมองเห็นความเป็นไปได้ทั้งหมด…มันก็เป็นเพียงแค่การเดินหมากที่คาดเดาได้ง่ายเกินไป</div><div><br></div><div>เขาหันไปยิงใส่หมาป่าตัวที่อยู่ทางซ้าย, แต่ไม่ได้เล็งไปที่ตัวมันโดยตรง, แต่กลับเล็งไปที่กิ่งไม้แห้งๆ ที่อยู่เหนือหัวของมัน กิ่งไม้หักลงมา, ไม่ได้สร้างความเสียหาย, แต่ก็ทำให้มันเสียจังหวะและชะงักงันไปชั่วครู่</div><div><br></div><div>ช่องว่างนั้นเพียงพอแล้ว</div><div><br></div><div>เขาสาดกระสุนที่เหลือไปยังหมาป่าตัวที่สอง, ทำให้มันต้องกระโดดหลบและมุ่งความสนใจมาที่เขาเพียงผู้เดียว, เปิดโอกาสให้เขาได้เผชิญหน้ากับศัตรูทีละตัวอย่างสมบูรณ์แบบ</div><div><br></div><div>การต่อสู้ที่เหลือไม่ได้ใช้เวลานาน มันจบลงอย่างรวดเร็ว, เงียบเชียบ, และไร้ซึ่งความตื่นเต้น, เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบและกองฝุ่นสีทองอีกสองกองที่ค่อยๆ จางหายไปกับสายลม</div><div><br></div><div>การกวาดล้างระลอกแรกไม่ได้ทำให้เขาได้หยุดพักหายใจนานนัก</div><div><br></div><div>เสียงหอนที่ประสานกันดังขึ้นจากในเงามืดที่ลึกเข้าไป, คราวนี้มันไม่ได้มาจากสองทิศทาง, แต่มาจากสี่ทิศทางพร้อมกัน ฝูงหมาป่าแห่งแอรีสฝูงใหม่ปรากฏตัวขึ้น, พวกมันเรียนรู้จากความผิดพลาดของเพื่อนร่วมสายพันธุ์ที่เพิ่งจะสลายไป, และครั้งนี้พวกมันไม่ได้โอบล้อม, แต่กลับพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน, ตั้งใจจะใช้จำนวนที่มากกว่าบดขยี้เหยื่อให้จบสิ้นในคราวเดียว</div><div><br></div><div>ร่างสูงต้องใช้เวลาและสมาธิมากกว่าเดิมเล็กน้อย, เขาไม่ได้ยืนนิ่งเป็นเป้า, แต่กลับเคลื่อนที่ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง, ใช้ต้นไม้และโขดหินเป็นที่กำบังชั่วคราวเพื่อบังคับให้พวกมันต้องแยกตัวออกจากกัน, เปลี่ยนการโจมตีแบบสี่ต่อหนึ่งให้กลายเป็นการเผชิญหน้าแบบหนึ่งต่อหนึ่งที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาสาดกระสุน, สลับแม็กกาซีน, ฉกฉวยทุกโอกาสที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาดของพวกมัน…จนกระทั่งหมาป่าตัวสุดท้ายล้มลงและสลายกลายเป็นกองฝุ่น, ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่หนักอึ้งกว่าเดิม</div><div><br></div><div>แต่สันติสุขที่ได้มาก็คงอยู่ได้เพียงชั่วครู่</div><div><br></div><div>เสียงกรีดร้องที่เสียดแก้วหูดังขึ้น, ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองเสียง, แต่เป็นเสียงประสานที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งดังมาจากทุกทิศทุกทางบนยอดไม้, ราวกับว่าทั้งป่ากำลังกรีดร้องออกมาพร้อมกัน เงาร่างจำนวนมากบดบังแสงสีทองของสนธยานิรันดร์จนเกือบจะมืดสนิท</div><div><br></div><div>ฝูงฮาร์ปี้…ราวๆ ยี่สิบตัว</div><div><br></div><div>นี่คืออุปสรรคของจริง</div><div><br></div><div>บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้คิดจะยืนหยัดต่อสู้ในที่โล่ง, นั่นคือการฆ่าตัวตาย สัญชาตญาณของเขาสั่งให้พุ่งเข้าไปหาที่กำบังในทันที—โพรงไม้ขนาดใหญ่ของต้นไม้ที่ล้มลง, ที่ซึ่งมีทางเข้าเพียงทางเดียว</div><div><br></div><div>เขาไปถึงที่นั่นได้ทันเวลาพอดี, ก่อนที่ฝูงอสูรกายมีปีกจะพุ่งลงมายังจุดที่เขาเคยยืนอยู่, กรงเล็บที่แหลมคมของพวกมันขูดไปบนพื้นดินและเปลือกไม้จนเกิดเป็นรอยลึก</div><div><br></div><div>การต่อสู้ที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว, แต่มันไม่ใช่การปะทะซึ่งๆ หน้า, แต่เป็นการรบแบบกองโจรที่ต้องอาศัยความอดทนและสมาธิขั้นสูงสุด</div><div><br></div><div>เขาใช้โพรงไม้เป็นฐานที่มั่น, โผล่ออกไป, ยิงหนึ่งนัด, แล้วหลบกลับเข้ามาในที่กำบัง, เรียนรู้จังหวะและรูปแบบการโจมตีของพวกมัน ฝูงฮาร์ปี้กรีดร้องด้วยความเกรี้ยวกราด, พวกมันบินวนอยู่เหนือหัว, ผลัดกันพุ่งลงมาโจมตี, พยายามจะล่อให้เขาออกมาจากที่กำบังที่ปลอดภัย</div><div><br></div><div>เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า, เขาต้องคอยสลับตำแหน่งการยิง, หลบเลี่ยงกรงเล็บและก้อนหินที่พวกมันขว้างลงมา, ในขณะเดียวกันก็ต้องคอยหาจังหวะที่จะปลิดชีพพวกมันทีละตัว…ทีละตัว…</div><div><br></div><div>กระสุนแต่ละนัดที่ยิงออกไปต้องมั่นใจว่าจะไม่พลาดเป้า, และแม็กกาซีนแต่ละอันที่ถูกเปลี่ยนก็คือการนับถอยหลังสู่ความพ่ายแพ้หากเขาไม่สามารถจบเกมนี้ได้ทัน</div><div><br></div><div>มันคือการต่อสู้ที่ใช้เวลาและความอดทนมากกว่าพละกำลัง, คือการเดิมพันที่ต้องใช้ความเยือกเย็นเป็นทุนรอน…และในที่สุด, จำนวนของพวกมันก็เริ่มลดน้อยลง, เสียงกรีดร้องที่เคยดังสนั่นเริ่มแผ่วเบา, และช่องว่างระหว่างการโจมตีก็เริ่มยาวนานขึ้น</div><div><br></div><div>เมื่อฮาร์ปี้ตัวสุดท้าย, ซึ่งบ้าคลั่งด้วยความพ่ายแพ้, ตัดสินใจพุ่งเข้าใส่เป็นครั้งสุดท้าย, เขาก็ไม่ได้หลบอีกต่อไป เขาก้าวออกมาจากที่กำบัง, ยกปืนขึ้น, แล้วเหนี่ยวไกเป็นครั้งสุดท้าย, จบฉากการต่อสู้ที่ยาวนานและน่าเหน็ดเหนื่อยนี้ลงอย่างสมบูรณ์</div><div><br></div><div>ความเงียบที่กลับคืนมาในครั้งนี้…เงียบสงัดอย่างแท้จริง, มีเพียงเสียงหอบหายใจของเขาและกองฝุ่นสีทองขนาดมหึมาที่ค่อยๆ ปลิวหายไปกับสายลมเท่านั้น</div><div><br></div><div><br></div></div>
<br>

<p></p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br>Dungeon <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=30"><font color="#c0c0c0">Link</font></a><br><div align="center"><br>หมาป่าแห่งแอรีส</div><div align="center">สินสงคราม:</div><div align="center">หนังหมาป่าแอรีส (LUK 80+ หนังหมาป่าเพิ่ม x2) </div><div align="center">โอกาสดรอปพิเศษ:ลูกแก้วแห่งแอรีส (เลขไบต์สุดท้าย 9 LUK 70+ จะเพิ่มอัตราสุ่มเลข 0/5/9)</div><div align="center"><br></div><div align="center">อัลกูล</div><div align="center">สินสงคราม:</div><div align="center">ไขกระดูก, เขี้ยวอัลกูล</div><div align="center">(LUK 50 และได้เลขไบต์สุดท้าย 2 , 6 , 9 จะดรอปทั้งสองอย่าง โดยจำนวนอีกอย่างจะได้ตามจำนวนของที่ได้จากระบบ</div><div align="center">(LUK 80 หน่วย จะได้สินสงครามมากขึ้น x2)</div></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="Axel-tags">
<em class="Axel-tag">Power</em>
<em class="Axel-tag">Money</em>
<em class="Axel-tag">Game</em> <em class="Axel-tag">Music</em><div class="Axel-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.Axel-body br {
display: none;
}
.Axel-texto br {
display: block;
}
.Axel-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.Axel-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.Axel-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}

.Axel-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.Axel-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.Axel-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.Axel-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.Axel-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.Axel-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}

.Axel-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.Axel-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.Axel-tags {
margin: 20px;
}
.Axel-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Jemena โพสต์ 2025-8-4 00:42:50

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit:wght@300;400;500;600;700&display=swap" rel="stylesheet">

<div style="margin: 0; padding: 20px; background: linear-gradient(135deg, #1a0033, #2d1b69, #1a0033); min-height: 100vh; font-family: 'Kanit', sans-serif;">


<div style="max-width: 850px; margin: 0 auto; padding: 25px; border: 8px solid #4A148C; border-radius: 30px; background: linear-gradient(135deg, #4A148C, #6A1B9A); box-shadow: 0 20px 60px rgba(74, 20, 140, 0.4), 0 0 40px rgba(74, 20, 140, 0.2); position: relative; backdrop-filter: blur(10px); animation: borderGlow 3s ease-in-out infinite alternate;">


<div style="padding: 45px; border: 5px solid #FF6B9D; border-radius: 25px; background: linear-gradient(135deg, #FFB3D1, #FF8FA3, #FFB3D1); text-align: center; position: relative; overflow: hidden;">

   
   <div style="font-size: 36px; font-weight: 700; margin-bottom: 35px; color: #FFD700; text-shadow: 2px 2px 8px rgba(0,0,0,0.3), 0 0 20px rgba(255, 215, 0, 0.5); animation: float 4s ease-in-out infinite;">
   Jimena Fernández
   </div>

   
   <div style="display: flex; justify-content: center; margin-bottom: 30px;">
   <div style="padding: 12px; border: 6px solid #FFD700; border-radius: 25px; background: linear-gradient(135deg, #FFD700, #FFF5B7, #FFD700); box-shadow: 0 0 25px rgba(255, 215, 0, 0.6), 0 10px 30px rgba(0,0,0,0.3); animation: glow 3s ease-in-out infinite alternate;">
      <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064666.md.jpg" alt="Jimena Fernández" style="width: 320px; height: auto; border-radius: 18px; filter: brightness(1.1) contrast(1.05);">
   </div>
   </div>

   
   <div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 15px;"><strong><br></strong></div><div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 15px;"><strong>📅 วันที่:</strong> 3 สิงหาคม พุทธศักราช 2568</div><div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 15px;"><br></div>
   <div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 15px;"><strong>🌓 หัวข้อ:</strong> บททดสอบในเงาป่าต้องห้าม — การล่าฮาร์ปี้</div><div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 15px;"><br></div>
   <div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 35px;"><strong>📍 สถานที่:</strong> ป่าต้องห้าม</div><div style="color: #8B4513; font-size: 18px; margin-bottom: 35px;"><br></div>

   
   <div style="text-align: justify; font-size: 17px; line-height: 2; padding: 25px; background: rgba(255, 255, 255, 0.1); border-radius: 20px; font-weight: 400; backdrop-filter: blur(5px); border: 2px solid rgba(255, 255, 255, 0.2);">
   <p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">    พงไพรที่อยู่ตรงบริเวณเบื้องหน้า ของ สาวน้อยจีน่ากำลังแผ่ค่อยๆ เริ่มทำการแผ่กิ่งก้านลงมาต่ำทอดลงไปแนบพื้นราวกับต้องการกลบซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ให้มิดชิดอย่างไร อย่างงั้นและแล้วหลังจากนั้ยเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ตามมาด้วย เสียงของสายลมที่กำลังโอดครวญสะท้อนผ่านมาทางตรงบริเวณซอกไม้และเงารกชัฏ แสงแดดยังคงเจิดจรัสและไม่ยอมที่จะถูกร่มเงาบดบังลงไหง่ายๆ จนทั่วทั้งบริเวณป่าต้องห้ามในตอนนี้ และ เวลานี้คล้ายกับ กำลังจมอยู่ในม่านฟ้าสีเทาหม่นอมส้มอย่างไรก็อย่างนั้นเอง</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากนั้นฉันก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินทางลึกเข้าไปสู่ตรงบริเวณหัวใจของป่าต้องห้าม…อย่างรวดเร็ว</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">   ในทุกๆ ฝีเท้า ของ การก้าวเรียวขาบางเดิน เธอพยายามที่จะทำการควบคุมฝีเท้าและการก้าวเรียวขาเดินให้ดูมีความแผ่วเบาลงไปกว่าเดิม ในตอนนี้เธอค่อยๆ เริ่มทำการปล่อยไหล่ให้ดูมีความรู้สึกผ่อนคลายลงแต่พร้อมที่จะทำการเคลื่อนไหวได้ตลอดเวลา ในตอนนี้มีดสั้นสัมฤทธิ์ถูกนำมาซ่อนและทำการเหน็บแน่นเอาไว้ที่ตรงบริเวณข้างๆบริเวณลำตัว แต่เธอจะยังไม่ทำการควักและนำมันออกมาใช้งานในตอนนี้และเวลานี้อย่างแน่นอน เพราะเธอเองอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไป ตามเงื่อนไขของภารกิจนี้ เพราะฉะนั้นฉันจะต้องต่อสู้และเผชิญหน้ากับ ฮาร์ปี้ โดยการใช้มือเปล่าเข้าทำการต่อสู้เท่านั้น หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา หลังจากนั้นเธอก็เริ่มที่จะทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองออกไปเป็นประโยคว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">     “ได้เวลาแล้ว...” ฉันค่อยๆ เริ่มพูดพึมพำกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ ขณะที่สายตาคู่งามก็กวาดมองไปรอบทิศทาง</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><span style="text-indent: 2em;">ใบไม้บางใบเรื่มมีอาการสั่นไหวที่เกิดจากจังหวะแลพแรงของลม เสียงข่วนกิ่งไม้จากบริเวณที่สูงฉับพลัน ก็ดังขึ้นจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า</span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ฟุ่บ!</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็ค่อยๆ ปรากฏเรือนร่างสีเข้มเริ่มบินลงมาทำการตะคุ่มโฉบลงมาจากตรงบริเวณต้นโอ๊กเก่าแก่ ดวงตาสีอำพันวาววับ เงาปีกคล้ายร่างนางวิหคเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลอยู่ตรงบริเวณกลางอากาศ มันคือ ฮาร์ปี้ดุร้าย สัตว์หรืออสุรกายในตำนานที่ถูกพูดถึงมันว่ามันสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว และก็พวกมันมีความดุร้ายเกินกว่าที่มนุษย์อย่างพวกเรา จะสามารถควบคุมได้ และก็มันจะไม่มีวันหยุดล่าจนกว่าจะได้เหยื่อรายนั้นมาครอบครองหลีงจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็มีเสียงพูดหนึ่ง เอ่ยประโยคขึ้นมาใหม่ว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“ฮี่ฮี่อี่! กลิ่นของนักรบใหม่ แถมเป็นไก่กะต้ากกุ๊กๆ งั้นหรือ...น่ากินดีนี่นะเนี่ย”</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">น้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเจือแววคลั่ง ราวกับเพลงหลอนหูของเหล่าแม่มด ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอขึ้นมาว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“แล้วเจ้าเองก็พูดเกินไปมากเลยนะอสุรกายฮาร์ปี้...” ฉันค่อยๆ เริ่มทำการพูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วเป็นการตอบอย่างมั่นคง มือกำแน่นเตรียมจังหวะก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคว่า "งั้นเราคอยรอดูกันว่าระหว่างอสุรกายฮาร์ปี้ กับ จีน่าลูกเจี๊ยบไก่น้อยแห่งเมืองมอสโกและลูกเสี้ยวสเปน กะต้าก กะต้าก ใครจะต้องเป็นเหยื่ออันโอชะ ของ ใครกันแน่ กะต้าก” หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยจีน่าได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาในทันทีว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><span style="text-indent: 2em;"><br></span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><span style="text-indent: 2em;">  ฟุ่บ! อสุรกายฮาร์ปี้พุ่งลงมาอีกครั้ง! </span><span style="text-indent: 2em;">คราวนี้มันบินลงมาเร็วกว่าในช่วงครั้งแรกเป็นอย่างมาก แต่นั่นก็ไม่เกินไปกว่าที่ร่างกายฉันจะอ่านการเคลื่อนไหว ของ มันได้ไม่ทันเวลาหรอกนะกะต้าก เพราะว่า</span><span style="text-indent: 2em;">ท่าทางจาก เรียน และฝึกฝนยิมนาสติกลีลา และเป็นการ ฝึกฝนอย่างหนักตั้งแต่เด็กถูกนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์มากเลยทีเดียว</span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><span style="text-indent: 2em;"><br></span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากนั้นฉันค่อยๆ เริ่มทำการเหวี่ยงตัวหลบกลางอากาศ ก่อนที่จะหมุนตัวควงตีลังกาและม้วนตัวสองตลบลงไปกับพื้นอย่างมั่นคง และสวยงามน้ำหนักตัวถูกถ่ายลงขาทั้งสองข้างอย่างสมดุลทันที จากนั้นจังหวะที่เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้มันกำลังหันหลังกลับ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ตับ!</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากนั้นลูกไก่กะต้ากอย่างฉันก็ทำการถีบสวนอสุรกายฮาร์ปี้ลงไปตรงกลางบริเวณหน้าอกของมันอย่างแม่นยำ ด้วยแรงถีบในแบบฉบับ ของ ลุกไก่ที่ได้ คาราเต้สายดำมาครอบครองเป็นที่เรียบร้อยกะต้าก</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากนั้นฮาร์ปี้ก็กระเด็นกระดอน กลิ้งถอยไปไม่ได้ไกลมากนัก แต่แววตาของมันเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไปและ มันก็เริ่มที่จะรู้ตัวแล้ว…ว่านี่ไม่ใช่ไก่ที่จะมาเป็นเหยื่อธรรมดา ให้มันเชือดเล่นได้อย่างง่ายๆ นั่นเอง กะต้ากก ก่อนที่หลังจากนั้นสาวน้อยจีน่า จะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเองเป็นประโยคที่ว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“ลองโดนไก่ถีบดูอีกสักทีไหม กะต้าก?” ฉันเอ่ยขึ้น ถึวแม้ว่าในเวลานี้ร่างกาย ของฉันจะเริ่มเกิดอาการหอบขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าในตอนนี้ฉันก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแน่วแน่ในสมองของสาวน้อยไก่กะต้ากเริ่มทำการนึกถึง…ภาพที่เธอเคยได้ทำการอ่านมาจากหนังสือลึกลับที่ขึ้นมาแว๊บหนึ่ง โดยข้อความประโยคนี้นเขียนเอาไว้มีใจความดังต่อไปนี้</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้มันมีจุดอ่อนอยู่ที่ด้านหลังลำคอ แต่จะเผยออกมาเพียงไม่กี่วินาทีตอนพุ่งโจมตี กะต้ากได้การไก่สอยนกร่วงฟ้าแล้วสิกะต้าก” พอหลังจากที่เอ่ยคำพูดในประโยคแรกจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นเธอก็รีบเอ่ยคำพูดในประโยคต่อไปออกมาในทันทีว่า <span style="text-indent: 2em;">"ใช่ฉันต้องใช้จังหวะให้มันทำทีมีโอกสซุ่มโจมตีไก่กะต้าก กะต้าก อย่างเปิดเผยอีกครั้ง แล้วหลังจากนั้นฉันจะใช้ท่าจากวิชาจากการเรียนยิมนาสติกมาเพื่อทำการฉวยโอกาสได้รับชัยชนะอย่างใสๆ ในครั้งนี้ไปนะกะต้าก</span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">หลังจากทีจบคำพูด ของสาวน้อยจีน่า ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นอสุรกายฮาร์ปี้ก็ค่อยๆ เริ่มทำการคำรามออกมา จนเกิดเสียงดังขึ้นทั่วไปทั้งบริเวณป่าต้องห้าม แล้วหลังจากนั้นมันก็บินเข้ามาทำการพุ่งถาโถมใส่ฉันอีกครั้งหนึ่ง และในครั้งนี้<span style="text-indent: 2em;"> ฉันปล่อยให้มันเข้าใกล้ฉันได้และฉัน</span></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ปล่อยจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นของคาวเลือดที่ออกมาจากตรงบริเวณ ปีกของมันที่เฉียดใบหน้าของฉันไปเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">แล้วหลังจากนั้น...ฉันก็เริ่มที่จะทำการกระโดดขึ้นสูงพร้อม กับ ค่อยๆ  เริ่มทำการตีลังกาข้ามหัวของมัน! ไปอย่างช้าๆ</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ปลายเท้าของเธอค่อยๆ ทำการเหยียบลงตีงบริเวณบ่า ของเจ้าอสุรกายฮาร์ปี้ไว้ก่อนที่</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">มือเรียวบาง ของสาวน้อยจีน่าจะทำการคว้าคอ ของ มันไว้ได้เป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้น</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">เธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการหมุนตัวและหันหลังกลับมาทำการล็อกมันไว้ที่ตรงบริเวณกลางอากาศ!ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งย้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาเป็นประโยคที่ว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“เกมส์นี้ระหว่างเรามันจบลงแล้วกะต้าก กะต้าก!” ฉันเริ่มทำการใช้มือเปล่าข้างหนึ่งของตัวเองทำการจับลงไปที่ตรงบริเวณจุดที่บอบบางที่สุดของมัน คือตรงบริเวณบนหลังลำคอได้เป็ฯที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นมาว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ตุ้บ!</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">เสียงเรือนร่างของฮาร์ปี้ล้มลงกระแทกพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง มันดิ้นเบา ๆ แล้วค่อยๆ เริ่มนิ่งสงบลง แต่ทว่ามันแค่สลบไป…แต่ไม่ถึงตายหรอกกะต้าก หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอเป็นประโยคหนึ่งว่า</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">“ขอโทษนะ...” ฉันมีอาการหอบและหายใจแรงออกมาเล็กน้อย ขณะที่กำลังมองลงไปยังบริเวณร่างของอสุรกายฮาร์ปี้ พร้อมกับค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และเอ่ยคำพูดออกมาต่ออีกประโยคหนึ่งว่า “แต่เธอก็เป็นบทพิสูจน์ที่ดีมากจริงๆนะ สำหรับฉัน”</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ฉันคว้าปีกของมันขึ้นมาพาดไหล่</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">พร้อมสายตาที่หันกลับไปยังเส้นทางค่าย</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">บททดสอบแรกสิ้นสุดลงแล้ว...</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">แต่เส้นทางของลูกครึ่งเทพสำหรับตัวฉันเองมันพึ่งจะเริ่มต้นเป็นลูกเทพไก่ขึ้นมาเองนะกะต้าก</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=43">ลิงก์การต่อสู้ระหว่าง จีน่าไก่กุ๊กๆ ศิษย์กระท่อมหมายเลขที่ 11 กับ อสุรกายฮาร์ปี้ ศิษย์ป๊าก๊อต</a></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;">ผลการตัดสินจากรูปภาพ คือ จีน่าไก่กุ๊กๆ ศิษย์กรพท่อมหมายเลขที่ 11เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะในครั้งนี้ไปนะคะ กะต้าก</p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000064667.md.jpg" width="500" _height="683" border="0"></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="text-align: right; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><font color="#9932cc">รางวัลที่จะได้รับจากการทำภารกิจครั้งนี้ ขนฮาร์ปี้ (สุ่มตามระบบ)</font></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); text-align: center; margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p><p style="color: rgb(139, 69, 19); margin-bottom: 20px; text-indent: 2em;"><br></p>
   </div>

</div>
</div>
</div>


<div style="display:none">
<style>
@keyframes float {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-8px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}

@keyframes glow {
0% { box-shadow: 0 0 25px rgba(255, 215, 0, 0.6), 0 10px 30px rgba(0,0,0,0.3); }
100% { box-shadow: 0 0 35px rgba(255, 215, 0, 0.8), 0 15px 40px rgba(0,0,0,0.4); }
}

@keyframes borderGlow {
0% { opacity: 0.8; transform: scale(1); }
100% { opacity: 1; transform: scale(1.01); }
}
</style>
</div>

Axel โพสต์ 2025-8-9 00:54:38

<div class="Axel-body" style="--color:#bbbbbb">
<div class="Axel-wrap"><div class="Axel-img">
<img src="https://i.postimg.cc/5y35JY1J/2.png"></div>
<div class="Axel-imc"><img src="https://i.postimg.cc/VLWZsv4d/1.png"></div>
<div class="Axel-title">A. Mikailov</div><div class="Axel-lyric">power of calculated luck</div>
<span class="cp cp-target-o"></span>

<div class="Axel-quote">To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel
</div>
<div class="Axel-texto"><font face="Kanit"><font size="2">
<p></p><div style="text-align: left;"><div>08.08.2025 | 06:00 PM</div><div><br></div><div>สิบห้าทีต่อมา, ที่ชายป่าต้องห้าม, ความอบอุ่นและแสงสว่างจากค่ายฮาล์ฟบลัดก็ดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลออกไปคนละโลก อากาศที่นี่เย็นและหนักอึ้ง, เต็มไปด้วยกลิ่นของดินที่ชื้นแฉะและเงามืดที่ทอดตัวยาวราวกับกรงเล็บ, เป็นอาณาเขตที่ความดิบเถื่อนเป็นผู้ปกครอง, ไม่ใช่ระเบียบวินัย</div><div><br></div><div>แคลรีส ลา รู ยืนรออยู่แล้ว, เธอยืนพิงกับต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่ง, กอดอก, ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงความอดทนใดๆ</div><div><br></div><div><font color="#ff0000">"ช้า"</font> เธอเอ่ยขึ้นคำเดียว, เป็นการทักทายในแบบฉบับของเธอ</div><div><br></div><div>โดยไม่รอคำตอบ, เธอโยนวัตถุทรงกลมที่หนักอึ้งชิ้นหนึ่งมาให้เขา—โล่ทองสัมฤทธิ์ที่เรียบง่าย, ปราศจากลวดลายหรือการตกแต่งใดๆ, มีเพียงร่องรอยของการใช้งานอย่างโชกโชนที่ปรากฏอยู่บนผิวโลหะ มันคือเครื่องมือ, ไม่ใช่ของประดับ</div><div><br></div><div><font color="#ff0000">"อาวุธเดียวที่แกจะได้ใช้คืนนี้" </font>ธิดาแห่งแอรีสประกาศ, น้ำเสียงของเธอเด็ดขาดและปราศจากการประนีประนอม <font color="#ff0000">"ไม่มีปืน, ไม่มีมีด, มีแค่แผ่นเหล็กนี่กับตัวแก"</font></div><div><br></div><div>เธอก้าวเข้ามาใกล้, ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างท้าทาย, พยายามจะขุดค้นหาความลังเลหรือความหวาดกลัวที่อาจจะซ่อนอยู่<font color="#ff0000"> "ลืมแผนการหรูๆ ของแกไปซะ…การต่อสู้ที่แท้จริงมันไม่ได้อยู่ในหัว, แต่มันอยู่ในนี้"</font> เธอทุบกำปั้นลงบนอกของตัวเอง <font color="#ff0000">"ใช้สัญชาตญาณของแก, ใช้ความโกรธ, ปล่อยให้มันนำทาง…เข้าใจไหม?"</font></div><div><br></div><div>บุตรแห่งไทคีไม่ได้ตอบรับในทันที เขารับโล่นั้นมา, สัมผัสได้ถึงน้ำหนักและความเย็นเยียบของมัน, ในขณะที่สมองของเขากำลังประมวลผล ‘กฎ’ ของเกมใหม่นี้อย่างรวดเร็ว</div><div><br></div><div>สัญชาตญาณ? ความโกรธ? สำหรับเขา, มันคือตัวแปรที่คาดเดาไม่ได้, คือความไร้ประสิทธิภาพที่จะนำไปสู่ความผิดพลาด, คืออคติที่จะบดบังการตัดสินใจที่เยือกเย็น…แต่เขาก็เข้าใจในตรรกะที่ดิบเถื่อนของมัน มันคือการปลดปล่อยสัญชาตญาณของนักล่าที่ถูกกดไว้ภายใต้ระเบียบวินัย</div><div><br></div><div>เขาไม่สามารถทำตามคำสั่งนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ, การปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในความบ้าคลั่งนั้นไม่ใช่สไตล์ของเขา</div><div><br></div><div>ดังนั้น, เขาจึงเลือกที่จะ ‘ประยุกต์’</div><div><br></div><div>เขาจะยังคงวางแผน, จะยังคงวิเคราะห์, จะยังคงคำนวณความเป็นไปได้ทั้งหมด…แต่เขาจะสร้าง ‘เงื่อนไข’ ใหม่ขึ้นมาในหัว: หากแผนการหลักล้มเหลว, หากสถานการณ์เกิดขึ้นเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้, หากมีตัวแปรที่ไม่คาดฝันปรากฏขึ้น…เขาจะอนุญาตให้ ‘ระบบปฏิบัติการสำรอง’—สัญชาตญาณ—เข้าควบคุมการตัดสินใจในเสี้ยววินาทีนั้น</div><div><br></div><div>เสียงคำรามต่ำๆ ที่ดังขึ้นจากในพงไพรที่มืดมิดเป็นสัญญาณว่าบทเรียนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว</div><div><br></div><div>ฮาร์ปี้, อัลกูล, และหมาป่าแห่งแอรีส…พวกมันเริ่มปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด, ไม่ได้มาทีละตัว, แต่มาเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่ผสมปนเปกันไป, เป็นการโจมตีที่ไร้ซึ่งระเบียบแต่กลับคาดเดาได้ยาก</div><div><br></div><div>ดาชิไม่ได้พุ่งเข้าใส่, เขาตั้งรับ, ยกโล่ขึ้น, ใช้มันเป็นกำแพงที่เคลื่อนที่ได้, สายตาของเขากวาดมอง, วิเคราะห์เป้าหมายที่อันตรายที่สุด, และคำนวณเส้นทางการเคลื่อนที่ของพวกมัน</div><div><br></div><div>หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่จากด้านข้าง, ในขณะที่ฮาร์ปี้ก็ดิ่งลงมาจากเบื้องบน, เป็นการโจมตีที่ประสานงานกันอย่างเป็นธรรมชาติ</div><div><br></div><div>เขาบิดตัว ใช้ขอบโล่ที่แข็งแกร่งกระแทกเข้าที่ซี่โครงของหมาป่าอย่างรุนแรง, ไม่ได้เพื่อฆ่า, แต่เพื่อสร้างช่องว่างและทำลายจังหวะของมัน</div><div><br></div><div>ฮาร์ปี้ตัวนั้นมาถึงเร็วกว่าที่เขาคำนวณไว้เล็กน้อย, สัญชาตญาณของเขากรีดร้องเตือนภัย, และเขาก็ปล่อยให้มันเข้าควบคุม เขาไม่ได้คิด, แต่เขากลับดีดตัวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน, ไม่ได้หลบ, แต่กลับใช้โมเมนตัมนั้นเปลี่ยนโล่ให้กลายเป็นอาวุธกระทุ้ง, พุ่งสวนเข้าไปที่กลางอกของฮาร์ปี้ที่กำลังจะถึงตัว</div><div><br></div><div>เสียงกระดูกที่ลั่นดังขึ้นเบาๆ, ร่างของอสูรกายมีปีกกระเด็นถอยหลัง, ก่อนจะสลายกลายเป็นกองฝุ่น, เปิดทางให้เขาได้เผชิญหน้ากับอัลกูลที่กำลังจะมาถึง</div><div><br></div><div>แคลรีสยืนมองจากระยะไกล, ไม่ได้เข้ามาช่วยเหลือ, แต่ในดวงตาของเธอกลับมีความพึงพอใจที่ไม่ได้ปิดบังปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก…เด็กใหม่คนนี้…อาจจะมีอะไรมากกว่าที่เธอเห็นในตอนแรกก็ได้</div><div><br></div><div>บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้เสียเวลาไปกับการพักหายใจ อัลกูลตัวนั้นส่งเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชแล้วพุ่งเข้าใส่, นิ้วที่ยาวและแหลมคมของมันกางออก, พร้อมที่จะควักลูกตาของเขาออกมา แต่สำหรับนักวิเคราะห์ที่เยือกเย็น, ความบ้าคลั่งที่คาดเดาได้ง่ายก็เป็นเพียงแค่ข้อมูลอีกชุดหนึ่ง</div><div><br></div><div>เขาไม่ได้ถอยหลัง, แต่กลับก้าวเข้าไปหา, ย่อตัวลงต่ำ, แล้วใช้ขอบโล่ที่แข็งแกร่งฟาดเข้าไปที่หัวเข่าของมันอย่างรุนแรง</div><div><br></div><div>แกร็ก!</div><div><br></div><div>เสียงกระดูกที่แตกหักดังขึ้นอย่างชัดเจน, อัลกูลตัวนั้นเสียหลักและล้มลงไปกองกับพื้นในทันที ก่อนที่มันจะได้ทันได้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด, โล่ทองสัมฤทธิ์ที่หนักอึ้งก็ถูกกระแทกลงมาที่กะโหลกศีรษะของมันอย่างไร้ความปรานี, จบชีวิตของมันลงอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ</div><div><br></div><div>การต่อสู้ไม่ได้จบลงแค่นั้น, หมาป่าแห่งแอรีสอีกตัวหนึ่งพุ่งทะยานออกมาจากพงไพร, มันฉลาดกว่าตัวอื่นๆ, มันรอจังหวะที่เขาเพิ่งจะสังหารเหยื่อ, หวังจะใช้ความได้เปรียบนั้นในการโจมตี</div><div><br></div><div>แต่แล้ว, ระบบปฏิบัติการสำรองของเขาก็ทำงานอีกครั้ง</div><div><br></div><div>สัญชาตญาณไม่ได้สั่งให้เขาหลบหรือป้องกัน, แต่กลับสั่งให้เขาทำในสิ่งที่บ้าบิ่นที่สุด—เขาทิ้งตัวลงไปกับพื้นพร้อมกับโล่ในมือ, ในเสี้ยววินาทีที่หมาป่ากระโจนข้ามร่างของเขาไป, เขาบิดตัวแล้วใช้ขอบโล่กระแทกเข้าไปที่ช่วงท้องที่อ่อนนุ่มของมันอย่างสุดแรง</div><div><br></div><div>ร่างของอสูรร้ายลอยคว้างกลางอากาศ, ก่อนจะตกลงมากระแทกพื้น, มันพยายามจะยันตัวลุกขึ้น, แต่มันก็ช้าเกินไปแล้ว ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดลุกขึ้นยืน, แล้วจบเกมนี้ลงด้วยการกระทืบโล่ลงไปที่กลางหลังของมันอย่างซ้ำๆ จนกระทั่งร่างของมันสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง</div><div><br></div><div>ความเงียบกลับคืนสู่ผืนป่า, มีเพียงเสียงหอบหายใจของเขาและเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันตามแรงลมเท่านั้นที่ดังขึ้น</div><div><br></div><div><font color="#ff0000">"ไม่เลว"</font></div><div><br></div><div>เสียงที่ห้วนและไม่คุ้นเคยกับการเอ่ยคำชมดังขึ้นจากข้างหลัง แคลรีสเดินออกมาจากเงามืด, ในแววตาของเธอมีความพึงพอใจที่ไม่ได้ปิดบัง, แม้ว่าใบหน้าของเธอจะยังคงเรียบเฉยก็ตาม <font color="#ff0000">"ดูเหมือนแกจะไม่ได้ใช้แค่สัญชาตญาณ… ยังติดคิดนู่นคิดนี่"</font></div><div><br></div><div><font color="#add8e6">"ผมแค่ประยุกต์ใช้แนวคิดของรุ่นพี่กับสไตล์ปกติครับ"</font> เขาตอบกลับ น้ำเสียงของเขาเรียบและเยือกเย็นตามปกติ</div><div><br></div><div>ธิดาแห่งแอรีสส่งเสียง <font color="#ff0000">"หึ"</font> ออกมาในลำคอ, ก่อนที่เรื่องราวจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน<font color="#ff0000"> "พรุ่งนี้เจอกันที่งานของไทสัน"</font> เธอกล่าว, ไม่ใช่คำถาม, แต่เป็นคำบอกเล่า "อย่าทำเละเทะล่ะ เอลล่าคงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ถ้านายทำพัง"</div><div><br></div><div>บุรุษชาวรัสเซียเกือบจะเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจกับความใส่ใจในรายละเอียดที่ไม่คาดฝันนั้น<font color="#add8e6"> "ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ" </font>เขารับประกันอย่างเป็นทางการ ยังไงเสียเขาก็รับปากไทสันไว้แล้ว การตระบัดสัตย์ไม่ใช่แนวของเขา</div><div><br></div><div><font color="#ff0000">"ดี"</font> แคลรีสกล่าวสั้นๆ<font color="#ff0000"> "งั้นก็แยกย้าย"</font></div><div><br></div><div>เธอหันหลังแล้วเดินหายกลับเข้าไปในความมืดของป่า, ไม่ได้บอกลา, ไม่ได้มีคำพูดใดๆ เพิ่มเติม</div><div><br></div><div>บุตรแห่งโชคชะตายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น, มองโล่ในมือของตัวเองที่มีรอยขีดข่วนเพิ่มขึ้นมาอีกสองสามรอย ความเหนื่อยล้าทางกายภาพเริ่มคืบคลานเข้ามา, กล้ามเนื้อของเขาเริ่มส่งสัญญาณประท้วงถึงการใช้งานที่หนักหน่วง</div><div><br></div><div>จากสมรภูมิแห่งสัญชาตญาณ…สู่งานเลี้ยงต้อนรับเด็กทารก</div><div><br></div><div>มันคือการเปลี่ยนฉากที่น่าขันอย่างร้ายกาจ…แต่สำหรับนักลงทุนที่มองหาผลตอบแทนในทุกรูปแบบ, มันก็เป็นเพียงแค่งานอีกชิ้นหนึ่งที่ต้องทำให้สำเร็จลุล่วง</div><div><br></div></div>

<p></p><div align="center">
<img src="https://static.vecteezy.com/system/resources/thumbnails/012/634/800/small_2x/art-deco-outline-stroke-in-golden-color-for-classy-and-luxury-style-premium-vintage-line-art-design-element-free-png.png" width="300" border="0" style="filter: grayscale(100%);"><br>
Train with Carisse (1/10) <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=76"><font color="#c0c0c0">Link</font></a><br>Talk with Carisse<br><div align="center">น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ<br>Alghoul & Wolf: LUK 80 drop x2<br><br></div><div><br></div></div>

</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<div class="Axel-tags">
<em class="Axel-tag">Power</em>
<em class="Axel-tag">Money</em>
<em class="Axel-tag">Game</em> <em class="Axel-tag">Music</em><div class="Axel-tt">CABIN 19</div></div>
</font></font></div><font face="Kanit"><font size="2"><a href="https://hyeri-code.tumblr.com/" class="hr-credt">@Hye Ri</a></font></font></div><font face="Kanit"><font size="2">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); Kanit {font-family: 'Kanit';} </style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Poppins:200,300,400,500,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Hind:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Abril+Fatface&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Rajdhani:200,300,400,700,800" rel="stylesheet" type="text/css">
<link rel="stylesheet" type="text/css" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">

<style>
.Axel-body br {
display: none;
}
.Axel-texto br {
display: block;
}
.Axel-body {
margin: 10px auto;
background: #171717;
width: 550px;
padding: 25px;
border-radius: 10px;
color: #aaa;
font: 12px Hind;
line-height: 18px;
text-align: justify;
}
.Axel-wrap {
background: #1a1a1a;
border-radius: 10px;
overflow: hidden;
border-top: 15px solid #131313;
position: relative;
}
.Axel-img {
width: 550px;
height: 150px;
display: block;
position: relative;
overflow: hidden;
}

.Axel-imc {
border: 10px solid #0a0a0a;
width: 100px;
height: 100px;
position: absolute;
top: 50px;
right: 10px;
outline: 1px solid #0a0a0a;
outline-offset: 4px;
z-index: 10;
}
.Axel-title {
font: 80px "Abril Fatface";
color: #d0d0d0;
margin-top: -100px;
z-index: 10;
position: relative;
padding: 20px;
text-shadow: #000 2px 2px 0;
}
.Axel-lyric {
text-transform: uppercase;
font-size: 10px;
letter-spacing: 10px;
padding: 20px;
margin-top: -60px;
position: relative;
z-index: 20;
text-align: right;
width: 390px;
text-shadow: #000 1px 1px 0;
color: #f0f0f0;
}
.Axel-texto {
padding: 50px;
margin: 50px 20px 20px;
position: relative;
z-index: 30;
background: #131313;
}
.Axel-body span {
color: #0a0a0a;
font-size: 20px;
background: var(--color);
clip-path: polygon(
50% 0%,
100% 0,
100% 35%,
100% 55%,
100% 100%,
50% 84%,
0 100%,
0 57%,
0 37%,
0 0
);
width: 20px;
height: 30px;
display: block;
padding: 20px;
color: #fff;
font-size: 20px;
position: relative;
float: left;
margin: -10px 0 0 20px;
z-index: 50;
position: relative;
opacity: 0.6;
}
.Axel-quote {
background: #0f0f0f;
margin: -10px 20px -30px 100px;
border: transparent solid 20px;
padding: 0 10px;
height: 30px;
overflow: hidden;
font: bold 10px Rajdhani;
text-transform: uppercase;
line-height: 1.5;
color: FFFFFF;
}

.Axel-tag {
font: bold 8px Poppins;
background: #151515;
padding: 10px;
color: #fdfafa;
margin: 5px 5px 0 0;
border-radius: 5px;
}
.Axel-tag:hover {
background: #d0d0d0;
}
.Axel-tags {
margin: 20px;
}
.Axel-tt {
float: right;
color: #d0d0d0;
font: bold 60px Poppins;
margin-top: -45px;
letter-spacing: -5px;
}
a.hr-credt {
text-decoration: none;
float: right;
padding: 10px 0;
color: #a0a0a0;
text-transform: uppercase;
position: relative;
top: -5px;
font: 10px calibri;
}
</style>

</font></font>

Ripley โพสต์ 7 วันที่แล้ว

หน้า: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 [11]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver