[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles - บันทึกภารกิจชาวค่ายจูปิเตอร์ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Moneka โพสต์ 2025-10-6 10:24:21

Moneka โพสต์ 2025-10-6 15:10:16

Moneka โพสต์ 2025-10-6 22:56:12

Moneka โพสต์ 2025-10-7 05:17:55

Moneka โพสต์ 2025-10-7 10:44:28

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-7 15:04 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 44 : ผัดเผ็ดงู</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 03 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงดึก เวลา 04.00 น. เป็นต้นไป ณ กรุงโรม อิตาลี</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;"> การเดินทางครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะยาวนานเกินกว่าที่คิดและมีแต่ความตึงเครียด ยิ่งใกล้โรมยิ่งเครียดเกินกว่าที่จะสามารถคิดได้ด้วยซ้ำ เสียงประกาศจากลำโพงบนเรือดังแว่วสะท้อนในโถงโล่ง “อีกสามสิบนาทีจะถึงท่าเรือชิวิตาเวกเกีย กรุงโรม เทียบท่าเวลา 04.00 น. ของวันที่ 3 ตุลาคม” เสียงนั้นแผ่วแต่กลับทำให้ทุกคนที่ฟังรู้สึกเหมือนก้อนหินที่แบกอยู่บนบ่าค่อย ๆ เบาลงเล็กน้อย การเดินทางครั้งนี้ช่างยาวนานและหนักหนากว่าที่ใครคาดไว้ ยิ่งใกล้ถึงโรมเท่าไร ความตึงเครียดก็ยิ่งกดทับในอกเหมือนทะเลที่ไม่มีวันสงบ เลสเตอร์ยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างมือข้างหนึ่งถือแจ็กเก็ตของโมนีก้าไว้แน่นพลางมองทะเลสำหรับรุ่งอรุณสาดเฉียงขึ้นมาจากขอบฟ้าอยู่ตลอดเวลา ฮารุโตะค่อย ๆ ปลุกหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนโซฟาภายในเลาจน์ เสียงเรียกแผ่วเบา “โมนีก้า... ตื่นได้แล้วครับ อีกไม่นานจะถึงโรมแล้วนะ” เปลือกตาสีเทาเงินของเธอสั่นไหวช้า ๆ ก่อนจะลืมขึ้นทีละน้อย แววตาในตอนนี้ไม่ใช่สายตาเยียบเย็นแบบเมื่อวาน แต่เป็นดวงตาใสซื่อและสับสน เหมือนเด็กที่เพิ่งตื่นจากฝันร้ายและยังไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน “ถึงแล้วเหรอ…” เสียงเธอสั่นนิด ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบขมับที่ยังมึน “ฉัน… หลับไปนานแค่ไหนกันนะ” “ยี่สิบชั่วโมงเต็มครับผม” ฮารุโตะตอบพลางยิ้มอ่อน “ตอนนี้ร่างกายกลับมาสมดุลแล้วครับ ไม่ต้องห่วง” เขาเช็กชีพจรอีกครั้ง สีหน้าโล่งใจเมื่อทุกอย่างกลับเป็นปกติ เลสเตอร์เดินเข้ามาใกล้ ย่อตัวลงตรงหน้าเธอ มองเธออยู่อย่างนั้นเนิ่นนานก่อนจะพูดเบา ๆ แต่ชัด “ดีแล้ว… เธอกลับมาแล้ว” โมนีก้ามองหน้าเขา สีแดงระเรื่อขึ้นที่แก้มโดยไม่รู้ตัว “อืม… ขอโทษนะ ที่ทำให้วุ่นวาย หลับไปนานคงแปลก ๆ ใช่ไหม?” เสียงเธอแผ่วหวานอย่างคนรู้สึกผิด เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ พลางเอามือแตะผมเธอเบา ๆ “อย่าคิดมาก” คำพูดนั้นทำให้เธอเบิกตากว้างก่อนจะหลุดหัวเราะเขินอย่างจริงใจครั้งแรกในรอบวัน ลูคัสที่ยืนพิงราวฝั่งตรงข้ามพูดขึ้นบ้าง “ตอนนี้เราใกล้ถึงเขตท่าเรือแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม พอเทียบท่าเราจะออกเดินทางต่อทันที ห้ามแวะที่ไหน เข้าใจนะ” น้ำเสียงของเขายังคงเด็ดขาดและมั่นคงเช่นเคย แต่แววตาที่มองโมนีก้ากลับอ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย อิซิเลียซึ่งเงียบอยู่นานเพียงพูดขึ้นแผ่วเบา “อย่างน้อยเธอคนนี้… ดูน่าคบกว่าคนก่อน” น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความประชดไว้ชัด ฮารุโตะหันมาส่งสายตาให้เบา ๆ เป็นเชิงว่าอย่าไปพูดแรงนัก แต่เจ้าตัวก็แค่เบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่างแทน เสียงเรือประกาศซ้ำอีกครั้ง เตือนว่ากำลังลดความเร็วเพื่อเทียบท่า เสียงเครื่องยนต์ดังต่ำเหมือนคำรำลาที่ค่อย ๆ แผ่วลง พวกเขาทั้งหกมองหน้ากันโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดเพิ่ม ไม่มีใครรู้ว่าบนแผ่นดินโรมนี้จะรออะไรอยู่ แต่ในวินาทีที่ลมเช้าพัดผ่าน เสียงหัวใจของทุกคนเหมือนจังหวะเดียวกันเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่กำลังจะมาถึง แสงของเช้าวันใหม่สาดกระทบพื้นท่าเรือหินเก่าของชิวิตาเวกเกีย ราวกับผืนกระจกสีทองที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา กลิ่นเกลือทะเลปะปนกลิ่นน้ำมันจากเครื่องยนต์เรือยังคงลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ลมจากทะเลเอื่อยพัดกลิ่นฝนจาง ๆ จากฟากฟ้าเข้ามาปะทะใบหน้า ราวกับเตือนว่าจากนี้คือดินแดนใหม่ที่ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะรออยู่ ทั้งหกคนก้าวเท้าลงจากเรือโดยมีเสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะเดียวกัน พื้นที่โดยรอบยังเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้ากระแทกเสากันท่า โมนีก้าเดินนำเพียงครึ่งก้าว เสื้อคลุมสีขาวที่เธอสวมพริ้วตามแรงลม ผมสีม่วงครามสะท้อนแสงแดดอ่อนจนกลายเป็นสีลาเวนเดอร์แวววาว เธอหาววอดหนึ่งแล้วขยับหมวกขึ้นคลุมศีรษะ มือหนึ่งล้วงขนมปังจากถุงในกระเป๋าเป้มาเคี้ยวไปพลาง “มีใครรู้บ้างไหมว่าจะไปโรมยังไงคะ จากตรงนี้” เธอพูดเสียงใสแต่ดวงตายังมึนงงเล็กน้อยจากอาการหลับยาว ฮารุโตะหัวเราะเบา ๆ แล้วเปิดแผนที่“มีรถไฟออกทุกชั่วโมงครับ แต่ดูเหมือนขบวนเช้าเพิ่งออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ถ้าจะไปก็ต้องรออีกเกือบชั่วโมง” “รออีกชั่วโมงงั้นเหรอ…” วินเซนโซพูดพลางกดปุ่มปลดล็อกกล่องเหล็กพกพาที่ด้านในเต็มไปด้วยอุปกรณ์กลไกและชิ้นส่วนโลหะ เขาหยิบเครื่องมือออกมาตรวจสอบชิ้นส่วนเรือจำลองจิ๋วในมือ “ถ้ามีเวลา ฉันอาจทำหาอะไรทำไว้นะเนี้ยจะได้ไม่เบื่อ” อิซิเลียที่ยืนกอดอกเหลือบมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย “หรือไม่ก็ระเบิดมือเอาไว้เล่นหรือไง” ลูคัสกวาดตามองรอบบริเวณ สวมแว่นกันแดดท่ามกลางแสงสว่างที่ไม่มีเงา “เราจะยืนเล่นกันอยู่นี่อีกนานไหม ขบวนต่อไปออกจากสถานีตอนหกโมงเช้า ถ้าเดินทางจากที่นี่ไปถึงสถานีต้องใช้เวลาสามสิบนาที ถ้าไม่รีบจะตกขบวนอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังแต่ไม่ก้าวร้าว พวกเขาเคยชินกับความเป็นระเบียบของเขาอยู่แล้ว “นายนี้กังวลไปทุกเรื่องเลยนะ” อิซิเลียพึมพำในลำคอ ดวงตาเย็นเฉียบใต้ร่มหมวกโลลิต้ามองเขาอย่างคนเบื่อโลก “ถ้าทหารโรมันทุกคนระแวดระวังแบบยสบก็คงไม่มีสงครามเหลือให้เล่นแล้วละ” ลูคัสเหลือบตามองกลับแต่ไม่ตอบ เขาแค่ยกกระเป๋าสัมภาระขึ้นบ่าแล้วเดินนำหน้าออกไปตามถนนหินโบราณที่ทอดยาวเข้าสู่เมือง ระหว่างการเดินฮารุโตะเก็บอุปกรณ์แล้วเดินข้างโมนีก้า “โมนีก้าครับ แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว” ท่าทางของเขาเหมือนจะยังเป็นห่วงอยู่อย่างเห็นได้ชัด “แน่ใจสิคะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มบาง “เมื่อเช้าฉันฝันว่าอยู่ในทุ่งข้าวหอมมะลิ มีลมพัดแรง แล้วมีเสียงใครบางคนบอกว่าอย่ากลัวฉันคิดว่าฉันโอเคแล้วละ” เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังสลับกับเสียงนกทะเลบินวนอยู่เหนือศีรษะ พวกเขาเดินเรียงกันไปตามถนนเล็ก ๆ ที่ทอดเข้าสู่ตัวเมือง ถนนเต็มไปด้วยอาคารเก่าสไตล์อิตาเลียนที่เคยสวยงามแต่บัดนี้ร้างผู้คน เหมือนโลกนี้ถูกลืมโดยเวลา เลสเตอร์มองรอบ ๆ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “โรม…” โมนีก้าเงยหน้ามองฟ้าที่สว่างอยู่ตลอดเวลา ดวงตาเธอสะท้อนภาพของกลีบเมฆขาวระยิบระยับเหมือนเศษกระจกเงินที่ไม่มีจุดจบ เธอยกมือบังแสงเล็กน้อย รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปากอย่างที่ไม่มีใครทันสังเกต เสียงหวูดรถไฟดังต่ำลอดผ่านอากาศอุ่นของยามเช้าที่ไม่สิ้นสุด ล้อเหล็กเสียดสีกับรางจนเกิดประกายแสงวาบเล็ก ๆ ก่อนที่ประตูโบกี้ท้ายสุดจะเปิดออกพร้อมลมร้อนจากภายนอกที่พัดพาเอากลิ่นเหล็กและน้ำมันเข้ามาปะทะจมูก ทุกคนก้าวขึ้นมาอย่างระมัดระวังเพราะในสถานการณ์แบบนี้ความเงียบมักไม่ใช่สิ่งที่น่าไว้ใจ ภายในโบกี้สุดท้ายว่างเปล่าเกินไป เก้าอี้กำมะหยี่สีแดงเข้มเรียงเป็นแถวสองข้าง ที่นั่งริมหน้าต่างส่องแสงวับวาวจากแดดที่สาดลอดกระจกเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่มีใครอื่นอยู่ในนั้นนอกจากพวกเขาทั้งหก เหมือนทั้งขบวนถูกสงวนไว้เพื่อสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า โมนีก้าขึ้นมาเป็นคนแรกเดินตรงไปทางที่นั่งด้านขวา รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าเมื่อเธอหยุดลงข้างฮารุโตะ “ขอนั่งตรงนี้ด้วยนะคะ” เธอพูดอย่างสบาย ๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งโดยไม่ทันมองว่าข้างหลังมีใครกำลังชะงักเล็กน้อยอยู่ตรงทางเดิน เลสเตอร์ที่เดินตามมาพอดีเงียบไปชั่วขณะ สายตาเขาเหลือบมองทั้งสองคนโดยเฉพาะรอยยิ้มอบอุ่นที่ฮารุโตะตอบกลับไปด้วยความสุภาพเสียจนอยากจะปาหมวกใส่ “แน่นอนครับ” ฮารุโตะตอบเสียงนุ่ม มือของเขาวางบนเข่าพร้อมส่งยิ้มที่ไม่มีพิษภัยให้โมนีก้า “นั่งข้างผมปลอดภัยสุดแล้ว” พูดแบบทีเล่นทีจริงแบบคนที่อารมณ์ดี “งั้นเหรอคะ?” โมนีก้าหัวเราะคิก เบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง “หวังว่าอย่างนั้นนะ เพราะฉันไม่อยากเห็นเลือดแต่เช้าอีกแล้วค่ะเดี๋ยวกินข้าวไม่ลง…” เลสเตอร์ทำเป็นไม่สนใจแต่ในอกกลับร้อนรน เหมือนมีอะไรบางอย่างจี้กลางอก เขาขยับไปนั่งข้างลูคัสแทน มือวางเท้าบนพนักหน้าอย่างไม่เรียบร้อยนัก “อย่างน้อยก็ยังมีใครบางคนที่ไม่พูดมากข้าง ๆ” เขาพึมพำ ลูคัสปรายตามองพลางเอ่ยเรียบ ๆ “ฉันพูดน้อยเพราะไม่มีอะไรให้พูด ไม่ใช่เพราะจะฟังนายบ่นนะเลสเตอร์” “โอเค ได้ ๆ” เลสเตอร์ยกมือยอมแพ้ในทันที แต่สายตายังแอบเหลือบไปทางโมนีก้าเป็นระยะ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ควรทำแบบนั้น อิซิเลียลากชุดโลลิต้าสีดำของตนขึ้นเบา ๆ ก่อนจะนั่งตรงมุมสุดใกล้ประตู เธอวางหัวกะโหลกของอลันไว้บนตักแล้วลูบมันช้า ๆ “อย่ามองคนอื่นมากเลยอลัน” เสียงของเธอเย็นเฉียบ “เด็กหนุ่มพวกนี้เสียงดังราวกับกลัวจะไม่มีใครเห็นว่าตัวเองมีค่า” วินเซนโซหัวเราะในลำคอจากอีกฟากหนึ่งของโบกี้ เขานั่งไขว่ห้างถือแก้วกาแฟที่เขาชงขึ้นระหว่างรอรถไฟตรงสถานี “อย่าว่าแต่เด็กหนุ่มนักเลยคุณเจ๊ตัวเล็ก” เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอีกครั้ง รถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาช้า ๆ ภาพท่าเรือค่อย ๆ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง แสงสีทองที่สะท้อนจากทะเลค่อยเปลี่ยนเป็นสีขาวจ้าเมื่อเข้าสู่พื้นดิน โมนีก้านั่งนิ่งมองวิวที่เลื่อนผ่าน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงจนแทบดูเหมือนเปล่งประกาย “อีกไม่ถึงสองชั่วโมงก็จะถึงกรุงโรมแล้ว” ฮารุโตะพูดพลางหันมายิ้มให้เธอ “พอไปถึง เราคงต้องแยกหน้าที่กันให้ชัด จะได้ไม่เกิดเหตุแบบบนเรืออีกนะครับ” “อืม…ได้ค่ะ” โมนีก้าตอบเบา ๆ “แต่ฉันยังจำอะไรตอนนั้นได้ไม่หมดนะ เหมือนฝัน ๆ เบลอ ๆ น่ะ” เลสเตอร์ที่ได้ยินประโยคนั้นเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง มุมปากเขาเกือบจะยกยิ้ม แต่กลับเปลี่ยนเป็นเม้มแน่นแทน สายตาเขาแอบอ่อนลงอย่างห้ามไม่ได้ ลูคัสหันไปมองนอกหน้าต่าง เสียงพูดของเขาดังขึ้นหลังความเงียบชั่วครู่ “เป้าหมายเราชัดเจนใจกลางโรม หยุด LoNex ก่อนที่พวกมันจะทำสำเร็จ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม” “เราจะไม่ให้มีดวงอาทิตย์สีดำ” อิซิเลียกล่าวต่อเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีบางอย่างหนักแน่นกว่าที่ทุกคนคาด “ฉันไม่ต้องการให้โลกนี้กลายเป็นอะไรแบบนั้น” รถไฟเร่งความเร็วขึ้น เสียงเหล็กบดรางก้องไปทั่วโบกี้ ขณะที่แสงที่ลอดกระจกสะท้อนบนใบหน้าของพวกเขาแต่ละคน ดวงตาของเลสเตอร์เป็นสีฟ้าเข้มราวกับเปลวไฟ ดวงตาของโมนีก้าสะท้อนแสงเงินราวกระจก ดวงตาของลูคัสแน่วแน่ไม่ไหวติง ส่วนของอิซิเลียเย็นชาจนแทบไร้วิญญาณ วินเซนโซยกกาแฟขึ้นจิบก่อนพูดแผ่วเบา “ดูเหมือนการเดินทางนี้จะไม่มีใครได้หลับอีกเลยนะ” โมนีก้าหันมายิ้มให้เขาเล็กน้อย “นั้นสินะคะ” ระหว่างการเดินทางที่เงียบสงบภายในโบกี้สุดท้ายของขบวนรถไฟที่มุ่งหน้าไปกรุงโรม เสียงเครื่องยนต์ดังสม่ำเสมอประสานกับจังหวะล้อเหล็กกระทบกับราง เสียงนั้นฟังดูปกติ จนกระทั่งประตูโบกี้เลื่อนเปิดออกอีกครั้ง พร้อมลมเย็นประหลาดที่พัดเข้ามาแตะหลังคอของทุกคน หญิงคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชุดคลุมยาวสีเทาเข้ม ผ้าโพกศีรษะปิดถึงหน้าผาก ปิดเกือบทุกส่วนของใบหน้า เห็นเพียงริมฝีปากบางที่ขยับขึ้นลงเล็กน้อยใต้แว่นกันแดดขนาดใหญ่ กลิ่นควันธูปและดินแห้งลอยอวลรอบร่างเธออย่างอธิบายไม่ได้ “เด็ก ๆ... เดินทางจากแดนไกลมาถึงนี่ทำไมกัน?” เสียงของเธอนุ่มแต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนบางอย่าง เหมือนเสียงที่ผ่านทรายพันปีมาจากสุสานใต้ทะเลทราย ลูคัสขยับมือแตะด้ามดาบทันที ส่วนอิซิเลียยกคิ้ว “คำถามแบบนี้ มักตามมาด้วยการต่อสู้ใช่ไหม?” เธอพูดเย็นเฉียบ ขณะหัวกะโหลกอลันในอ้อมแขนส่งเสียงกระซิบแหบพร่าเบา ๆ ว่า “กลิ่นปีศาจ...” โมนีก้าหยุดเคี้ยวลูกอมกลางคัน “เอ๋... ไม่ใช่แค่ฉันที่ได้กลิ่นแปลก ใช่ไหมคะ?” แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ หญิงลึกลับคนนั้นก็เงยหน้าขึ้น แว่นกันแดดร่วงหล่นกระแทกพื้น สิ่งที่เผยให้เห็นเบื้องหลังคือดวงตาสีทองเรืองแสงและเส้นผมที่ขยับได้เองแต่ละเส้นขดเป็นงูมีชีวิตนับร้อย เลื้อยไปทั่วใบหน้าและบ่าของเธอพร้อมเสียงขู่แผ่ว ๆ  “กอร์กอน...ทุกคนหลับตา!!” เสียงของฮารุโตะหลุดออกมาแทบจะพร้อมกันกับที่เลสเตอร์ลุกพรวด “ถอยหลัง!” โมนีก้าอ้าปาก “กะ... กอร์กอนจริง ๆ เหรอคะ!?” โมนีก้าตกใจแล้วหลับตาทันทีแบบทันทีจริง ๆ เพราะกลัวตาย หนังไทยทำให้ทุกคนกลัวเมดูซ่าสุด ๆ “งือออ ฉันได้ยินเสียงงูอ๊า งูเต็มหัวอน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ ฉันกลัวงูนะ ถึงมันจะอร่อยเวลาเอาไปผัดเผ็ดก็เถอะ!!!” ทั้งโบกี้ชะงักไปชั่วขณะไม่เว้นแม้กระทั่งกอร์กอน ก่อนที่วินเซนโซจะหันหน้าที่ยังคงหลับตาอยู่มองไปตามเสียงโมนีก้าด้วยสีหน้าไม่แน่ใจว่าได้ยินผิดหรือไม่ “ขอโทษนะ... เธอว่าอะไรนะ? ผัดเผ็ด...งู?” เขาเหมือนถามแบบอึ้ง ๆ ฝรั่งไม่เก็ตผัดเผ็ดงู ลาบงูคั่ว ไม่เข้าใจ “ใช่ค่ะ! แม่บ้านคนไทยเคยทำให้กิน!” เธอตอบพลางชักกราดิอุสออกมาแต่ยังหลับตาแน่น กอร์กอนคำรามต่ำ ๆ เสียงงูพากันส่งเสียงสวบสาบทั่วโบกี้ “เจ้ากล้า...ลบหลู่ข้า?” ดวงตาสีทองของนางสว่างขึ้นเป็นประกายราวเปลวไฟจากนรก “ฉันไม่ได้ลบหลู่! ฉันแค่พูดถึงอาหารค่ะ!!!” โมนีก้าร้องลั่นพร้อมง้างดาบในมือมั่ว ๆ แต่ด้วยโชคชะตาหรือพรสวรรค์ เธอฟาดโดนงูเส้นหนึ่งจนหลุดออกไปจริง ๆ เลสเตอร์รีบก้าวมาข้างหน้าเพราะเขาสัญชาตญาณไวมันเลยเหมือนเดินธรรมดาก่อนดึงธนูออกมาพร้อมลูกศรเงินที่เปล่งแสงจาง ๆ จากปลายลูก “อย่าให้เธอมองตา!” เขาตะโกน “ใครสบตาโดนสาปหินทันที!” “ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่ทุกคนรู้อยู่แล้วนะ!” ลูคัสสวนกลับพลางยกโล่ขึ้นกัน เขากระโจนเข้าข้างหน้า ดาบในมือกระทบกับเกล็ดสีเขียวเข้มของกอร์กอนจนเกิดเสียงแหลม “เจ้าหนูนั่น!” กอร์กอนเหวี่ยงหางงูพุ่งเข้าใส่ แต่เลสเตอร์ยิงลูกศรสกัดกลางอากาศจนประกายแสงระเบิดเป็นฝุ่นสีทอง วินเซนโซโยนวัตถุโลหะกลม ๆ เข้าไปในวง ก่อนมันจะเปิดกลีบกลายเป็นโล่พลังงานครอบป้องกันอิซิเลียและอลันไว้ได้ทัน “ถ้าเราปล่อยให้เธออยู่บนรถไฟนี้นานกว่านี้ เราทั้งขบวนได้กลายเป็นรูปปั้นหมดแน่!” อิซิเลียกล่าวเสียงเย็น ทันใดนั้นหมอกดำทะมึนแผ่กระจายเต็มโบกี้ ทำให้แสงแดดจากนอกหน้าต่างถูกกลืนหายไปจนสิ้น เสียงกอร์กอนคำรามลั่น “เจ้าใช้เงามืดกับข้าไม่ได้หรอก เด็กหญิงแห่งราตรี!” “แต่ฉันใช้ได้!” เลสเตอร์ตะโกนก่อนลูกศรอีกดอกจะพุ่งฝ่าอากาศ แสงทองวาบวับเฉือนเข้ากลางอกของนางในจังหวะที่ลูคัสพุ่งแทงพร้อมกัน งูหลายร้อยตัวบนศีรษะกรีดร้องในขณะที่ช่วงนั้นเป็นจังหวะให้ลูคัสพุ่งเข้ามาใช้ดาบฟันคอกอร์กอนให้ขาดสะบั้น เสียงหอบหายใจหนักของแต่ละคนก้องสะท้อนอยู่ในโบกี้รถไฟที่เงียบสนิท เหงื่อไหลซึมตามขมับและต้นคอจนเส้นผมเปียกชื้น บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยกลิ่นฝุ่นหินและกลิ่นคาวโลหะที่ยังไม่จางจากการต่อสู้ เสียงโลหะหล่นกระทบพื้นดัง “แกร๊ง” เมื่อดาบของลูคัสตกจากมือ เขาโน้มตัวลงมองศีรษะของกอร์กอนที่กลิ้งอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้โดยที่ตายังลืมโพลง ดวงตาทองคู่นั้นเต็มไปด้วยแสงที่ดับสิ้นแต่ยังคงความหลอนหลอกชวนขนลุก “ใครก็ได้...” ลูคัสเอ่ยพลางถอนหายใจ “ช่วยยืนยันที คอมัน...ขาดแล้วใช่ไหม?” ความเงียบแผ่คลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่วินเซนโซจะลลืมตาพลางกะพริบตาแล้วพูดเสียงเบา “ฉันว่า...ขาดแล้วนะ เพราะหัวมันอยู่นี่ ส่วนตัวน่าจะอยู่ตรงนั้น” เขาใช้เท้าเตะเบา ๆ ไปยังเศษหินสีเทาที่กำลังแตกสลายเป็นผง โมนีก้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เห็นภาพนั้นเข้าก็ทำหน้าแหย “โว้ยยยยย สยองอ่ะ! เหมือนฉากสยองขวัญในหนังเลยค่ะ!” เธอยกมือปิดปาก แหวะเสียงดังจนเลสเตอร์ที่นั่งพิงกำแพงอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ “อย่าดูเลย” ลูคัสพูดเรียบพลางคว้าผ้าคลุมทหารขึ้นมาคลุมศีรษะกอร์กอนไว้ ก่อนที่ร่างนั้นจะเริ่มแตกร่วนเป็นฝุ่นสีทอง ละอองสีสองลอยอ้อยอิ่งกลางอากาศเหมือนควันธูปต้องแดด วินเซนโซหยิบอุปกรณ์บางอย่างจากเข็มขัด คล้ายกระเป๋าเครื่องมือเหล็กพับได้ มีเสียง “ชึก” ดังเมื่อมันเปิดออกเผยให้เห็นช่องว่างเรืองแสงข้างใน “ฉันเก็บไว้ในนี้ละกัน เผื่อมีค่าในตลาดมืดหรือใช้ทำยาได้” เขาพูดสบาย ๆ เหมือนเก็บหัวปลาที่ตลาด แล้วโยนหัวกอร์กอนลงในกระเป๋ามิติ เสียง “วูบ” ดังขึ้นก่อนมันจะปิดสนิท โมนีก้าเดินหนีแทบจะทันที ขณะบ่นพึมพำ “ไม่ไหว ไม่ไหว ฉันนี่แทบอ้วกเลย...” เธอเดินกลับไปที่ที่นั่งเดิมแล้วทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง กราดิอุสยังคาอยู่ในมือเหมือนลืมวาง ฮารุโตะเดินตามไปนั่งข้าง ๆ พร้อมรอยยิ้มขี้เล่น “ไม่ยักรู้ว่าโมนีก้ากินของแปลกด้วยนะเนี่ย” เธอหันมามองฮารุโตะตาโต “ก็...ฉันลองหมดแหละค่ะ ถ้ามันกินได้ แล้วก็ไม่ใช่ผักนะคะ” เสียงพูดจบพร้อมท่าทางจริงจังเสียจนวินเซนโซหลุดหัวเราะ ลูคัสหลุดยิ้มมุมปากส่วนเลสเตอร์แอบกลั้นขำจนไหล่กระตุก “ขอถามหน่อย” อิซิเลียที่เงียบอยู่นานในมุมห้องเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเรียบแต่ฟังแล้วเหมือนเหนื่อย “เธอกิน...ทุกอย่างที่ขยับได้ ยกเว้นผักงั้นเหรอ?” “ก็...ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ!” โมนีก้ายกมือปฏิเสธอย่างร้อนรน “แต่ถ้ามันไม่ใช่ผัก แล้วไม่เป็นพิษ ฉันก็อยากลองสิ ของกินคือของขวัญจากธรรมชาติ!” พยายามหาข้ออ้างว่าทำไมตัวเองไม่กินผัก อิซิเลียถอนหายใจยาวพลางพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาสีเทาเยือกเย็นจับจ้องที่เด็กสาวตรงหน้า “บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจเธอจริง ๆ โมนีก้า บลอสซัม” คำพูดนั้นเรียบเฉยแต่กลับทำให้โมนีก้าชะงักไป เธอกะพริบตา มองอิซิเลียด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “คุณอิซิเลียพูดกับฉัน...โดยไม่มีเสียงประชดนี่ครั้งแรกเลยนะคะ” อิซิเลียเลิกคิ้วเบา ๆ เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่สุดท้ายกลับเพียงหลุบตาลง ลูบหัวกะโหลกอลันในอ้อมแขน “อย่าทำให้ฉันต้องพูดอีกเลย” เธอตอบสั้น ๆ ก่อนหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เลสเตอร์ที่พิงอยู่ตรงข้างเก้าอี้หัวเราะในลำคอเบา ๆ “เธอนี่...มีพรสวรรค์ในการทำให้คนเย็นชาเปิดปากพูดนะ” เขาเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ “แต่ก็ดีแล้ว อย่างน้อยพวกเรายังไม่กลายเป็นหิน” “ใช่ค่ะ” โมนีก้าตอบทั้งที่ยังหอบ “เพราะงั้นหลังจากนี้...ใครถามฉันอีกเรื่องงู ฉันจะไม่พูดอีกแล้วนะ!” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของฮารุโตะกับวินเซนโซดังคลอไปราวกับจะกลบกลิ่นฝุ่นในอากาศที่ยังไม่จาง รถไฟส่ายสะเทือนเบา ๆ ขณะผ่านอุโมงค์ เสียงล้อเหล็กบดรางดังยาวเหมือนเสียงลมหายใจของยักษ์หลับใหล และเมื่อแสงแดดลอดผ่านหน้าต่างอีกครั้งทุกคนก็กลับมานั่งตามที่ของตน แต่สายตายังจับจ้องไปข้างหน้า ไม่มีใครพูดออกมา แต่ทุกคนรู้ดีว่า...นี่คงเป็นแค่การทักทายของสิ่งที่รอพวกเขาอยู่ในโรม</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagea63be5ddd683b5fd.md.png" width="500" _height="316" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ถึง โรม แล้ว โว้ย [เดินทางถึง โรม อิตาลี][เดินทางต่อไปด้วยรถไฟมุ่งหน้าสู่ใจกลางโรม อิตาลี][ใช้เวลาเดินทางจนถึงจุดหมายปลายทาง 1 ชั่วโมง 30 นาที]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 ผัดเผ็ดงูอร่อยนะ...
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 -
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 แปลกดี...
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 -
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 -
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีค่า LUK 80 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ เลือดกอร์กอน จำนวน 6 ชิ้น 6 x 2 = 12 ชิ้น สรุป ได้รับ เลือดกอร์กอน 6 ขวด+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด กอร์กอน ครั้งแรก<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-7 15:48:43

Moneka โพสต์ 2025-10-8 09:46:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-8 17:43 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 46 : จบสักที...แม่งเอ้ย</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 03 เดือน ตุลาคม ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเช้ามืด เวลา 06.30 น. เป็นต้นไป ณ กรุงโรม อิตาลี</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;"> ฝุ่นทรายจากซากก่ออิฐปลิวเป็นริ้วไปตามแรงลมที่พัดวนรอบโคลอสเซียม แสงดำจากเครื่องควบคุมเอเรบัสเต้นไหวเหมือนลมหายใจของยักษ์ เหนือชั้นดาดฟ้าของอุปกรณ์มีออร่าของพลังที่โดนดูดเข้าไปภายใน แต่ช่องทางตรงหน้ากลับถูกแหวกออกให้โล่งอย่างน่าประหลาด ลมร้อนจากเอเรบัสครวญฮัมเหนือโคลอสเซียมจนพื้นหินสั่นระริกและในเงาบันไดหินที่แตกเป็นซี่ ๆ ชายชุดดำคนหนึ่งก้าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน เสื้อลินินดำพับปลายแขน กางเกงเข้าทรง เงาหมวกปีกกว้างทาบครึ่งหน้า กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ ปะปนควันฝุ่นเมืองโรม “ธานาทอส…” อิซิเลียชะงัก ดวงตาสีเทาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างระวัง โมนีก้าที่เห็นคนที่เคยพบกันรอบก่อนเขายังตรงสเป็คเธอเหมือนเดิมจนเธอเผลอพูด “...หล่อโคตร…” เสียงเธอเบากว่าลม แต่ทุกคนได้ยินพร้อมกันแถมโมนีก้าที่เป็นคนพูดยังใบหูขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่ จนกระทั่งเลสเตอร์กระแอมสั้น ๆ ไม่พูดจา แต่ไหล่ยกเกร็งนิด ๆ ยืนขยับบังด้านหน้าสาวน้อยผมม่วงครามโดยอัตโนมัติ ธานาทอสยกสองนิ้วแตะปีกหมวกเป็นเชิงทัก “ดูเหมือนพวกเธอจะทำได้ดีนะ” เขาพูดเสียงนุ่มแต่เจือเย็น “อีกไม่นาน เราจะได้เคลียร์ผู้ฝืนกฎธรรมชาติออกจากกระดาษเสียที” เขาว่าพลางล้วงสมุดพกปกหนังสีเข้ม กรีดปากกาเส้นเดียวข้าม ‘รายชื่อ’ อะไรบางอย่างอย่างใจเย็น  ก่อนเงยหน้าขยับดวงตามามองทั้งหกคน “ทางลงอยู่ใต้ซากเป็นทางเก่า ก่อนกรุงจะล่มสลาย โคลอสเซียมที่เธอเห็นวันนี้คือชั้นบูรณะ…ของจริงซ่อนอยู่ล่างนั้น” ปลายนิ้วเขาชี้เฉียงไปยังช่องอุโมงค์ที่ถูกเศษหินทับขวาง แล้วแค่สะบัดข้อมือเงาทมิฬก็ซัดผ่านราวคลื่นเศษอสุรกายที่ซุ่มเลื้อยอยู่แหวกแตกเป็นฝุ่นดำ เปิดทางโล่งยาวลงใต้ดิน “เดี๋ยว!” ลูคัสยกโล่ระวัง “ทำไมท่านถึงช่วยเรา” ลูคัสดูจะสุภาพกับธานาทอสเป็นพิเศษอย่างไรเสียเขาก็เป็นเทพใต้พื้นพิภพ “สมดุล” ธานาทอสยิ้มบาง ๆ “LoNex ลากสิ่งที่ควรจบให้ค้างอยู่ บิดกฎธรรมชาติ บีบโลก ถ้าพวกมันได้พระอาทิตย์สีดำโลกนี้จะไม่เหลือคิวของใครทั้งนั้น แม้แต่ข้า” แววตาเขาคมกริบเพียงชั่ววาบ ก่อนอ่อนลงเมื่อมองโมนีก้า “และ… มีหนี้เล็ก ๆ เรื่องครั้งก่อน” วินเซนโซมองเขาก่อนที่จะเอ่ยถาม “งั้นท่านมีข้อมูลเส้นทางในท่ออุโมงค์? หรือจะให้พวกเราเดาเอา” “ไม่ต้องเดา ข้าไม่ใจร้าย” ธานาทอสลากปลายเท้าเขียนแผนผังง่าย ๆ ลงบนฝุ่นหิน สามแยกซ้ายตันขวาเจอโถงเสาโรมัน ต่อด้วยบันไดเกลียวลงแกนกลาง “ไปทางขวา ระวังพวกกับดักแล้วกัน เต็มไปหมดแบบยั่วเยี้ยสุด ๆ” โมนีก้าก้มศีรษะเมื่อเขาบอกแบบนั้นแล้วเอ่ย “ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงเธอจริงใจแต่ทว่าแก้มยังอมชมพูเพราะความเขินในรอบก่อนที่เธอกับเขาเห็นกันเขาต้องเห็นแน่ ๆ เลยจากสายตาเมื่อครู่ และเป็นจังหวะที่ธานาทอสหรี่ตามองโมนีก้าอย่างขบขัน “คราวนี้แต่งตัวรัดกุมดีนี่…ก็ดีแล้ว” ประโยคแหย่เล่นนั้นทำให้โมนีก้าสะดุ้งน้อย ๆ เธอรียยกมือจับคอเสื้อคลุมแน่น เป็นจังหวะเดียวกันที่เลสเตอร์ขยับครึ่งก้าวยืนคั่น “คำเตือนรับไว้ ส่วนคำแซวน่ะ…พอแล้ว” น้ำเสียงของเขาค่อนข้างสุภาพแต่หนักแน่นไปด้วยความไม่พอใจลึก ๆ  แววตาของธานาทอสฉายรอยยอมรับคำของเทพพระอาทิตย์ เขายกมือเหมือนปัดฝุ่นอากาศก่อนเกิดเงาคลื่นแตกซ่าน กองอสุรกายที่เหลือในลานถูกกดราบอย่างไร้เสียง พร้อม ๆ กับที่เอเรบัสบนฟ้าสะท้อนฮัมต่ำเหมือนอารมณ์ไม่พอใจ ธานาทอสถอยหนึ่งก้าวให้ทาง เงาหมวกปีกกว้างทาบยิ้มบาง ๆ “ให้โชคดี เด็ก ๆ” แสงจากคบเพลิงบนผนังอุโมงค์โบราณสะท้อนแสงส้มอ่อนระยิบระยับไปตามรอยหินและคราบเขม่า ทั้งหกเดินเรียงแถวกันลงสู่ทางลาดชันที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด อากาศเริ่มอึดอัดและเย็นเฉียบลงทุกฝีเท้า เสียงก้าวของรองเท้าบูทเหล็กกระทบหินดังสะท้อนอยู่ในอุโมงค์ที่มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาเป็นสหายร่วมทางด้านหลัง วินเซนโซถือโคมไฟพลังงานเล็ก ๆ ที่เขาประดิษฐ์ขึ้นเอง ส่องแสงนวลอบอุ่นไล่เงาที่เกาะติดบนผนัง ส่วนอิซิเลียเดินนำด้วยท่าทีสง่างามเยือกเย็น ผ้าคลุมสีดำของเธอสะบัดเบา ๆ ตามแรงลมจากเบื้องล่าง หัวกะโหลกอลันในมือเธอส่องประกายแสงสีม่วงเรื่อ ๆ คล้ายมีชีวิต ด้านหลังคือ ลูคัส ผู้คอยคุมจังหวะก้าวของทีมให้เป็นระเบียบ ฮารุโตะตามมาติด ๆ พร้อมธนูสะพายหลังคอยเงี่ยหูฟังเสียงผิดปกติ ขณะที่สองคนสุดท้ายคือเลสเตอร์และโมนีก้าที่เดินปิดท้ายเป็นคู่ เลสเตอร์ก้มหน้าเล็กน้อย แววตานิ่งงันราวกับกำลังจมอยู่ในความคิดบางอย่าง รอยเงาบนผนังสะท้อนใบหน้าของเขาให้ดูเคร่งขรึมกว่าปกติ เมื่อโมนีก้าหันมามองก็อดสงสัยไม่ได้ เธอขยับเข้าใกล้พลางเอียงศีรษะ ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงคบเพลิงดูคล้ายระยิบของน้ำแข็ง “เลสเตอร์ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น” เสียงเธอนุ่มแต่แฝงความกังวลในจังหวะลมหายใจ ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันกลับมา มุมปากยกขึ้นในรอยยิ้มที่ดูฝืนเล็กน้อย “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดเรื่องเส้นทางข้างหน้าเท่านั้นเอง” โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่เชื่อเท่าไร เธอขมวดคิ้วมองเขา “แน่ใจนะ นายดูเหมือนคนถูกใครขโมยกาแฟแก้วโปรดไปเลย” “กาแฟนั้นสำหรับวินเซนโซต่างหาก” เลสเตอร์พูดพลางถอนหายใจเบา ๆ เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “ว่าแต่...เธอชอบเทพคนนั้นเหรอ” “ใครอ่ะ?” โมนีก้าทำหน้างงจนกระทั่งเห็นสีหน้าของเขา “อ๋อ…ธานาทอสเหรอ” เธอหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นดังสะท้อนก้องในอุโมงค์อย่างสดใสผิดที่ผิดทาง “ก็เขาหล่อดีนี่นา นายไม่เห็นเหรอ? หนุ่มทรงแดดดี้แบบนั้นน่ะ ไม่ใช่ว่าฉันจะเจอบ่อย ๆ ซะหน่อย” เลสเตอร์นิ่งไปแววตาเขาวูบแสงลงราวกับเปลวไฟที่ถูกแรงลมตี สายตาเขาเบือนหนีแต่เสียงในใจกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ เขาคิดว่าหากเธอรู้ว่าเขาคืออะพอลโล่เธอจะยังพูดแบบนี้ไหม? เขากัดฟันแน่นแต่ยังฝืนทำเสียงเรียบ “หนุ่มทรงแดดดี้เนี่ยนะ...ฟังดูแปลกดี” “ก็ใช่สิ! นายไม่ชอบเหรอ” เธอยิ้มขี้เล่นคิ้วเรียวเลิกขึ้นเหมือนจะท้าทาย “ไม่ได้ว่าไม่ชอบ แค่สงสัยว่าทำไมต้องเป็นเขา” น้ำเสียงเลสเตอร์ต่ำลงนิด ราวกับพยายามกลบอะไรบางอย่างไว้ใต้ชั้นอารมณ์ “อ้าว...หวงหรือไงหืม?” เธอหันมายิ้มกว้าง ดวงตาเจือแววซุกซนแม้ว่าจะแค่หยอกเล่นเท่านั้น เขาสะอึกพอเห็นสายตานั้นก่อนเงยหน้ามองเพดานหินเหนือหัวราวกับต้องการหลีกหนีคำถามนั้น “ไม่มีทางหรอก” ด้านหน้า วินเซนโซหัวเราะหึในลำคอเบา ๆ “พวกนายสองคน เสียงดังไปหน่อยนะ จะจีบกันก็เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวอสุรกายได้ยิน” เลสเตอร์เลยเงนหน้าขึ้นมองคนด้านหน้า “เงียบไปเลย วินเซนโซ” เลสเตอร์ตอบห้วน ๆ พลางกระแอมไอแก้เก้อ ฮารุโตะที่เดินนำอยู่หัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ผมว่ามันไม่เลวเลยนะครับ บรรยากาศเริ่มเครียดมีกลิ่นเรียบ ๆ ก็ดีออก” อิซิเลียหันขวับมามองด้วยดวงตาสีเทาเย็นเยียบ “พวกนายจะมาเดินเล่นหรือมาทำภารกิจ ถ้ายังไม่หยุดคุยฉันจะจับปิดปากให้หมด” คบเพลิงโบราณลุกวาบเป็นแถวเมื่อทั้งหกก้าวพ้นช่วงอุโมงค์สุดท้าย แสงสีอำพันแผ่เป็นวงกว้างเผยให้เห็นสังเวียนยักษ์ที่ยังสมบูรณ์จนน่าขนลุก โคลอสเซียมที่ไม่มีท้องฟ้ามีแต่เพดานดินหนักทะมึนบีบลงมาราวหลุมฝังหัวใจของกรุงโรม เสาหินสูงเรียงเป็นชั้น ๆ โอบล้อมผืนทรายกลางวงกลมที่กว้างพอให้ทัพหนึ่งตั้งค่ายได้สบาย ฝุ่นผงลอยฟุ้งในลมหายใจเหมือนเถ้าถ่านของยุคสมัย และในความเงียบที่แหลมคมยิ่งกว่าใบมีด เสียงฝีเท้าของพวกเขาแตกกระจายเป็นประกายสะท้อนผนังทุกทิศทาง เมื่อก้าวสู่ใจกลางสังเวียนแผงอัศจรรย์ตามชั้นที่นั่งก็เริ่มกระเพื่อม แสงสว่างเรียงเป็นรูปคิวบ์ลอยวนเหนือศีรษะทีละลูก เหมือนฝูงดาวสีมืดที่ร่วงลงมาอยู่อุ้งมือใครบางคน “ยินดีต้อนรับ เด็ก ๆ เดมิก็อดของโอลิมปัส” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากเงาบนระเบียงชั้นบนสุด ทุ้ม ชัด และเยือกเย็นพอจะทำให้สายลมสะดุด หุ่นสูงในสูทดำสนิทค่อย ๆ เดินออกมาจากเงามืด แสงคบเพลิงสะท้อนกรอบหน้าคมกับรอยย่นระหว่างคิ้วที่เหมือนร่องรอยของสมการนับพันที่แกะสลักทับลงบนผิวหนัง “พวกเธอจะได้รับเกียรติเป็นเชื้อเพลิงให้เครื่องอนุภาคของดวงอาทิตย์สีดำและเป็นสักขีพยานแห่งรุ่งอรุณของยุคใหม่” เขาหยุดยืนเหนือพวกเขา สายตาดำลึกไม่สะท้อนแสงใด ๆ ทั้งสิ้น “ขอแนะนำตัว ศาสตราจารย์เซเวรัส โครนัส” “เซเวรัส? สเนปหรอ?” โมนีก้าเอ่ยพึมพำ แต่เหมือนคนที่ได้ยินจะหันไปมองเธอแบบเอาจริงดิ? จะเล่นมุกนี้ตรงนี้ทำไมเนี้ย ก่อนที่จะเลสเตอร์ยกแขนดึงโมนีก้าให้อยู่ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ ลูคัสขยับก้าวครึ่งก้าวไปด้านหน้าโดยไม่ต้องสั่ง ส่วนฮารุโตะเงื้อมือแตะคันธนูแต่ยังไม่ดึงสาย วินเซนโซหมุนข้อมือให้สนับมือติดกลไกล็อกแนบสนิท อิซิเลียมุมปากกระตุกนิดเดียวความเย็นชาที่เหมือนสายน้ำใต้ธารน้ำแข็งก็ปรากฎออกมา “LoNex…” เลสเตอร์เอ่ยช้า ๆ “พวกนายไล่ตามเงามืดจนลืมว่าความมืดก็ไล่ตามคืนเสมอ” “เราไม่ไล่ตามเงามืด เรากลั่นกรองมันต่างหาก” โครนัสยิ้มบางรับคำของเลสเตอร์ ยิ้มของคนที่หลงใหลในคำตอบเสียยิ่งกว่าชีวิต เขากางมือและข้างหลังเขาก็เผยให้เห็นอุปกรณ์ขนาดมหึมาที่ฝังแน่นกับชั้นหินโครงสร้างเป็นวงแหวนซ้อนสามชั้น เชื่อมด้วยรางพลังงานสีเทาดำที่ไหลวนเหมือนหมึกในน้ำ แกนกลางคือแท่นทรงราบล้อมด้วยคิวบ์โปร่งแสงนับโหล ภายในแต่ละลูกคิวบ์วูบไหวด้วยเศษประกาย บางทีคือสัญชะตาเก่าที่ถูกหลอมรวม “Black Sun Project เครื่องสังเคราะห์และควบคุมพลังงาน EREBUS จุดสังเกตคือแกน ‘Core Dark Essence’ ที่พวกเทพโบราณไม่เคยอธิบาย มนุษย์อย่างเราจึงต้องอธิบายแทนไง” เขาเอียงหน้าเล็กน้อย “ในโลกเก่าฉันชื่อซามูเอล อาร์เดน คนโง่สติเฟื่องที่เห็นวิทยาศาสตร์กับเวทมนตร์เป็นภาษาเดียวกัน เคยถูกลากขึ้นแท่นประจานในยุคที่คนยังกลัวเงาตัวเอง และนี่…” นิ้วเขาชี้คิวบ์แสงข้างในก็กะพริบตอบรับภายในอัดเน่นไปด้วยพลังชีวิตและพลังงานของเดมิก็อดเชื้อสายทั้ง 12 เทพแห่งโอลิมปัส “คือคำพิสูจน์ว่าฉันพูดถูกตั้งแต่ศตวรรษที่สิบหก” “แกมันขยะ” ลูคัสคำรามต่ำ “แกฆ่าพวกเขาเพื่อพิสูจน์สมการชั่ว ๆของแกงั้นหรอ” “แก่นแท้ไม่ตายหรอกมันแค่เปลี่ยนรูป” โครนัสตอบราบเรียบ “เดมิก็อดที่สูญเสียไป พลังของพวกเขาถูกรักษาไว้ภายในลูกบาศก์พวกนี้อย่างบริสุทธิ์ ไม่ดีหรอ? อมตะสำหรับการทดลอง ฉันสามารถเรียกใช้ได้ทุกเวลา ทุกคุณสมบัติ ทุกปาฏิหาริย์ของโอลิมปัสในมือของเหตุผล ไม่ใช่ในมือของอารมณ์” โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นเธอกลับดวงตาสั่นไหวไปด้วยความอ่อนไหวต่อสิ่งที่รับรู้ดวงตาของเธอเหลือบมองเลสเตอร์ที่อยู่ด้านหน้า เพราะเหมือนว่าเธอจะพยายามที่จะกำมือของตนเองเพื่อคิดอะไรบางอย่าง วินเซนโซหัวเราะเบาหวิว “พูดเหมือนกาแฟดี ๆ ที่นายชงแล้วคราฟต์ด้วยน้ำตาของคนอื่นน่ะสิ ศาสตราจารย์” เขาแตะสนับมือ คลิกหนึ่งทีเป็นเสียงฮัมบาง ๆ ดังขึ้น “แย่หน่อยนะ วันนี้ฉันยังไม่ได้กินเอสเพรสโซ ถ้าเครื่องนายช้ากว่าเครื่องคั่วมือของฉันล่ะก็นะ” “เงียบ” อิซิเลียเอ่ยโดยไม่มองเขา ดวงตาสีเทาของเด็กสาวยกขึ้นสบกับโครนัส “คุณพูดถึงเหตุผลแต่นายคือผลของความหลงตัวเองที่ได้รับรางวัลเป็นความอมตะ คำถามที่ถูกต้องคือระบบของคุณบโหลดได้เท่าไร ก่อนจะเกิดการย้อนศรจากพลังดึกดำบรรพ์” ครานั้นคิวบ์แถวหนึ่งหรี่แสงลงคล้อยเดียวราวกับหัวเราะ โครนัสยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “น่าสนใจ เด็กน้อยของน็อกซ์ ถ้าอยากรู้เรื่องโหลดก็ก้าวขึ้นแท่นเสียดี ๆ ไหมล่ะ? แล้วเธออาจได้ดูกราฟแบบเรียลไทม์จากขั้วสมองตัวเอง” โมนีก้ากลืนน้ำลายกลิ่นทรายชื้นกับคบเพลิงทำให้ท้องเธอจุกแน่น มือที่กำด้ามกราดิอุสชื้นเหงื่อ เธอมองแผงเครื่องจักรที่เหมือนมหาวิหารของคนไร้เทพเจ้าตรงหน้า ก่อนหันขวับไปทางเลสเตอร์ “เราจะหยุดเขายังไง” เลสเตอร์ยังคงยืนข้างเธอร่างสงบนิ่งอย่างคนทำสมาธิกลางพายุก่อนพึมพำเบา “ตัดแหล่งป้อนก่อน ไม่อย่างนั้นมันจะลากพลังของพวกเราเข้าระบบทันทีที่เราเข้าใกล้ ห้ามขึ้นแท่น ห้ามให้เขาจับตัวเราได้” เขาขยับหัวไหล่ เหมือนคนแบกท้องฟ้าที่หนักขึ้นทุกวินาที ฮารุโตะสูดหายใจลึก ดวงตาสีเขียวฉายความลังเลที่พยายามซ่อน “พวกเราไม่ฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น เราจะพังเครื่องดึงไฟ อพยพ แล้วค่อย—” “ไม่มีเวลาแล้ว” ลูคัสกระชับดาบ “แผนเดียว ทะลวง ใครขวางฟันทิ้งซะ” “ขอเวลาสิบวินาที” วินเซนโซกระซิบก่อนที่จะบอกกับทั้งหมด “บางครั้งฉันอาจจะปลดความปลอดภัยบางส่วนของอุปกรณ์ก็ได้” แต่สิ่งนั้นกลับทำให้เสียงปรบมือดังหนึ่งครั้งจากเบื้องบนปรากฎคมชัดจนคบเพลิงไหวสั่น “ยอดเยี่ยม” โครนัสเอียงหน้า “กลยุทธ์ สัญชาตญาณ และความรู้สึกแบบมนุษย์ องค์ประกอบครบ” เขาดีดนิ้ว แท่นกลางเริ่มยกตัวขึ้นช้า ๆ รางพลังงานสามชั้นส่องวาบเป็นสีหมึกคล้ายแสงติดลบ “เริ่มการปรับเทียบ Erebus Energy Synthesis and Control เตรียมรับสัญญาณจากหัวใจทั้งหก” พื้นใต้เท้าสั่นครืนเหมือนสัตว์ยักษ์ตื่น วินาทีต่อมาแสงทั้งสังเวียนก็ดับพรึ่บ และเลสเตอร์ก็เร็วพอที่จะคว้าข้อมือโมนีก้าแน่นในความมืดสนิท กลิ่นไลแลตนุ่มลึกฉาบในลมหายใจของเขา ราวกับใครขุดอดีตขึ้นมาวางไว้กลางทรวงอก เขากดเสียงต่ำ “ระวังตัวไว้” คบเพลิงพรึ่บดับ พรึ่บติด เสียงปรบมือของโครนัสดังก้องเหมือนค้อนเคาะขอบถ้วยคริสตัล ก่อนพื้นทรายใจกลางสังเวียนจะแยกออกเป็นสี่กลีบ เผยให้เห็นฐานแท่นหมุนและรางพลังสีหมึกที่ไหลวน และจากช่องเปิดนั้นผู้เฝ้าสถานที่ในอดีตที่ถูกคัดแปลงก็ยกตัวขึ้นมาช้า ๆ เป็นยักษ์เกราะทองคำสองตน รูปร่างสง่าเย็นชาเหมือนรูปสลักเทพ แต่ในดวงตาเป็นหลุมลึกของแสงสีดำ พวกมันสั่นไหล่หนึ่งครั้ง เศษทรายปลิววูบเหมือนปลายคลื่น ก่อนจะยกดาบทองเรืองและง้างหมัดหนาเท่าดรัมชุดใหญ่เตรียมทุบทุกสิ่งตรงหน้า “ลองดูหน่อยว่าพวกเธอมีค่าพอเป็นเชื้อเพลิงไหมนะ เด็ก ๆ ไม่ต้องห่วง ของเล่นฉันมีอีกเยอะ” โครนัสยิ้มบางและถอยไปยืนพิงราวระเบียงเหมือนศาสนจักรที่เสวยบุญจากการสังเกตการณ์ ลูคัสยกโล่ เขยิบก้าวเดียวบังด้านหน้าโดยอัตโนมัติ “รูปแบบขบวน กระจายซ้ายขวา เก็บระยะกลาง เน้นข้อต่อและแกนพลังงาน” “รับทราบ” ฮารุโตะขานเบา ๆ ปลายนิ้วแตะสายธนู ลูกศรชุดแรกเรียงเป็นพัด เจาะเข้าช่วงข้อศอกของยักษ์ตนซ้ายสามดอกติด แรงสะท้อนทำให้แขนทองหยุดชะงักครึ่งวินาที “หุ่นซ่อมตัวเองได้ ระวังจังหวะฟื้น” อิซิเลียกางฝ่ามือ เงาสีเทาเข้มกวาดคลุมพื้นทรายรอบเท้าพวกมัน เหมือนแม่น้ำไร้แสงไหลวน หัวกะโหลกในมือเธอเปล่งแสงม่วงแหลมเฉียบ วาดจุดเรืองบนเกราะช่วงบั้นเอวและฐานคอเหมือนชอล์กฟอสฟอร์สขีดกากบาทไว้ให้เห็นชัดจากทุกมุม วินเซนโซคล้องกล่องเหล็กผิวด้านจากเอว โยนขึ้นแล้วชกไปหนึ่งหมัด เสียงคลิกดังในอากาศ กล่องแตกเป็นลูกข่ายแม่เหล็กคลุมหัวไหล่หุ่นตนขวา “ของทดสอบแรงยึดเหนี่ยวเฉพาะกิจ ถ้าไม่เก่งกว่าผมก็อย่ากระดิก” เขาหัวเราะสั้น “ขาดกาแฟก็ยังสนุกดีแต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ขาดเลย” โครนัสเอียงคอ “เยี่ยม ใช้ความรู้เข้าแลกเพื่อความอยู่รอด งามดี” เขาดีดนิ้ว หุ่นตนซ้ายกางบานเกราะอกเล็กน้อย เกิดแฉกแสงรวมตัวเป็นลำพลังงานเส้นเดียวพุ่งต่ำเฉียดพื้น เสียงฮึ้งสะเทือนไซนัสทุกคน  “หลบแล้วเล็งยิงเล็งข้อพับกับซอกคอ ห้ามสู้ตรง ๆ นะ” เลสเตอร์สั่งนิ่ง ๆ แต่หางเสียงฟังแล้วไม่ค่อยพอใจใครบางคนในเนคไทดำ “โอเค” โมนีก้าหอบสั้นหนึ่งครั้งตามจังหวะหายใจที่เขาสอน สองมือจับกราดิอุสแน่นจนสั่น เธอปักเท้าลงกับทรายที่เริ่มแข็งขึ้นเป็นหย่อมจากคำขอเงียบ ๆ ในใจเมื่อครู่ ดวงตาสีเทาเงินกวาดไล่ไปตามชุดสลักเกราะทองคำ เธอเห็นมันไม่ใช่เกราะแต่เป็นบานพับและขอบประตูซ้อนกันเต็มไปหมด ข้อไหล่คือบานแกน คอคือลิ้นกลอน สะโพกคือห้องเครื่องที่ต้องไขกุญแจ ลูคัสพุ่งเข้าใส่ตั้งดาบต่ำปาดใต้หัวเข่าหุ่นด้านขวา เสียงปลาบดังเหมือนสับใส่แท่งทองค้ำวิหาร เกราะร้อนฉ่า แต่ข้อต่อสะดุด หุ่นตนนั้นโงนเงน ฮารุโตะเลยซ้ำด้วยศรสายลวดเกี่ยวรัดพับหัวเข่าให้ลดองศาลงอีกนิดหนึ่ง “สี่วินาที มันจะเชื่อมเนื้อโลหะกลับ” อิซิเลียเตือน เงาของเธอกดทับรอยแตกให้ช้าลงเหมือนเอาน้ำแข็งโปะเหล็กร้อน วินเซนโซวิ่งเฉียงเข้าความเร็วของเขาขัดกับอุปกรณ์หนัก ๆ อย่างน่าหงุดหงิด เขาชิงจังหวะทรุดของยักษ์ ปล่อยหมัดชุดเล็กจากสนับมือ เสียงป๊อก ๆ ติดเข้าไปที่ข้อต่อสะโพกหลายจุด “ล็อกไว้ก่อนนะเพื่อน ถ้าจะซ่อมตัวเองก็ช่วยผ่านหัวค้อนช่างก่อน” หุ่นฝั่งซ้ายเหวี่ยงดาบลงมาเกือบเฉือนไหล่โมนีก้า เลสเตอร์กระชากเธอให้หมุนต่ำแล้วสวนด้วยมีดเล่มบางดังฉับ เสียงดังคล้ายเคาะกระดูกงูเรือ เขาไม่มองหน้าเธอแต่ขยับกายอยู่ระยะหนึ่งฝ่ามือ “ดึงฉันไว้ด้านซ้ายเธอไปโจมตีมันที่ข้อต่อ ทำได้ไหม” “ทำได้แหละ” โมนีก้าพึมพำตอบรับเขาระหว่างที่เหงื่อจับแนบแก้ม เธอสองก้าวพรวดขณะหุ่นยักษ์ก้มหมายจะกวาดแขน เธอแก่ก้าวขึ้นบนปลายเท้าเหยียบโล่ของลูคัสเป็นแท่นชั่วพริบตาแล้วกระโดดแทงกราดิอุสเข้าซอกปลอกคอพอดี ฟันเข้าร่องที่อลันขีดไว้ สะเก็ดทองวิบวับร่วงเป็นฝน เสียงแตกหักดังกรอบเหมือนกุญแจหมุนผ่านลิ้นที่ล็อกมานาน หุ่นคำรามเป็นเสียงโลหะบด ทำท่าจะใช้ลำแสงซ้ำ ฮารุโตะยิงศรปักร่องคออีกดอก “ต่อ!” เลสเตอร์ผสานจังหวะ ยิงธนูเข้าไปที่จุดอ่อนนั้น เสียงนั้นกระแทกผ่านคมดาบของโมนีก้าเข้าไปในคอหุ่นเหมือนตีลิ่มเข้าเสา ตัวเกราะสั่นวูบ แสงใต้เกราะพร่าชั่ววาบนั้นหัวหุ่นชะงักและค้างเหมือนเครื่องดับจังหวะ “รายหนึ่งติดสตันแล้ว” วินเซนโซผิวปาก “ใครอยากแงะแบตบ้างตอนนี้” ลูคัสไม่รอ เขาเปลี่ยนมุมแทงลงซอกรักแร้ดันด้วยแรงทั้งร่าง รอยแตกวิ่งเป็นงูไปถึงบ่าหนัก ๆ จนแขนทองหลุดองศาหัวหุ่นเอียง โมนีก้าเลยดึงดาบและกระแทกส้นรองเท้าเข้ากับข้อต่อเดิมอีกครั้งเหมือนนักงัดกุญแจ ชุดเพลาหลุดออกเสี้ยวหนึ่ง เกราะช่วงคอเปิดเผยแกนพลังที่เต้นเหมือนหัวใจสีหมึก “ตอนนี้เลย” ฮารุโตะปล่อยลูกศรวิ่งแสง แหลมคมพุ่งผ่านช่องเปิดตรงกลาง ตูมเงียบ ๆ แสงหมึกดับ ร่างยักษ์โคลง เหมือนเทพทองคำทำท่าจะคุกเข่า ฝุ่นทรายค่อย ๆ ตกพื้น ประกายทองจางหาย เหลือเพียงหุ่นยักษ์สองร่างคุกเข่าทรุดต่อหน้าทั้งหกคนราวขุนศึกที่ถูกปลดอาวุธ ลมหายใจของทีมกลับมาเป็นจังหวะเดียวกันช้า ๆ กลิ่นโลหะร้อนและทรายไหม้คลุ้งอยู่ในโพรงจมูก โครนัสตบมืออีกครั้งกับทั้งหกคน คราวนี้ช้ากว่าเดิมเล็กน้อย “น่าพึงใจ น่าพึงใจมาก พวกเธอผ่านด่านทดสอบเบื้องต้นของเครื่องกล แต่การคัดเลือกเชื้อเพลิงก็น่าสนุกเพิ่มว่าไหม? ฉันหวังว่าพวกเธอจะยังยืนได้เมื่อถึงเวลาที่ดวงอาทิตย์สีดำเปล่งเสียงเรียกพลังงานของมันนะ งั้นเรามาเริ่มบทใหม่กันเลย”  สิ้นคำของโครนัสกรงเหล็กเลื่อนเปิดด้วยเสียงกรีดโลหะ แผ่นดินทั้งสังเวียนก็สั่นวาบเหมือนมีหัวใจอีกดวงเต้นอยู่ใต้พื้น น้ำคร่ำสีดำพวยขึ้นจากรอยแยก และเงาที่ชะโงกขึ้นมาไม่ใช่เงามนุษย์มันคือศีรษะงูขนาดมหึมาหลายหัวที่คืบคลานพร้อมกัน ริมฝีปากมีหนามคมแยกเผยเขี้ยวหยัก พิษสีมรกตหยดเป็นฝอยไอ เสียงฟ่อทับกันเป็นคอรัสแหกโสตจนคบเพลิงไหว โครนัสยืนบนระเบียงยกมือราวพิธีกรงานเลี้ยง “เลอร์เนียนไฮดร้าที่เชื่องดีว่าไหม? ขอให้สนุกและอย่ากังวล หากใครไร้ค่า ข้าจะหาวิธีเก็บส่วนที่พอใช้ได้” คำพูดของเขาบาดลึกเกินกว่าจะเอ่ย แววตาดำของเขาไม่มีแม้เงาเมตตา ลูคัสสับดาบให้เกิดเสียงแหลมปลุกใจแล้วรั้งโล่ขึ้นนำ ฮารุโตะถอยครึ่งก้าวดึงสายพร้อมชุดลูกศรเจาะเกล็ด เลสเตอร์ยกธนูยาวจัดลมหายใจให้จังหวะทีมแน่นขึ้นเหมือนตีฉาบในอก วินเซนโซดีดข้อมือให้ปลอกหมัดวัลแคนเผาประกายส้มจนอากาศวูบร้อน อิซิเลียเลยยืนศูนย์กลางผืนเงา เสื้อคลุมกางเหมือนรัศมีคืนเดือนดับ ขณะที่โมนีก้ากำกราดิอุสแน่น ดวงตาสีเทาเงินจับจ้องบั้นคอของอสุรกายแต่ละหัวคล้ายมองหาทางสู้ความตายของมัน เฮือกแรกของการต่อสู้นั้นโหมเข้าอย่างสกปรก ไฟตาเจ็ดคู่พุ่งมาในคราวเดียว ฮารุโตะยิงเปิดในจังหวะแรกดอกแรกเสียบเข้าซอกเบ้าตาขวาของหัวริมสุด เสียงหวีดลากยาวจนน่าหวาดหวั่น ลูคัสจึงพุ่งซ้อนสับกราดิอุสของเขากับโมนีก้าขึ้นพร้อมกันเป็นรูปกากบาท ตัดคอหัวกลางสะบั้นจนเลือดพิษพุ่งเป็นฝน วินเซนโซพุ่งพรวดเข้าไปเผาบริเวณคอที่เพิ่งขาดด้วยหมัดเพลิงจนได้กลิ่นเนื้อไหม้ดังกระพือไฟรอยขาดปิดทับด้วยคราบไหม้จนหยุดงอก  หัวที่สองก็พยายามเงื้อกัด เป็นช่วงที่เลสเตอร์ปล่อยศรหนักปักลงใต้กราม กดให้มันเงยหน้าไม่ขึ้น อีกดอกเจาะใต้ฐานเกล็ดให้เกิดบันไดของบาดแผลที่ลูคัสใช้ไถดาบตามทันที ในจังหวะนั้นอิซิเลียดึงเงาขึ้นเชือดตัดวิถีหางยักษ์ให้ช้าลง เงาเย็นตวัดรัดโคนคออีกหัวแน่นราวบ่วงน้ำแข็ง “อย่าหลงจังหวะหัวงอกในสามวินาทีมันเริ่มฟื้น” เธอเตือนเสียงราบ ศีรษะที่สามและสี่พ่นพิษออกเป็นม่านควัน มองเห็นเป็นประกายเขียวหม่น ฮารุโตะลั่นศรต่อเนื่องเหมือนพิมพ์เครื่องจักรสังหารเป็นแถบคำสั่งเลาะไปตามขอบเกล็ดให้เกิดรอยปริพร้อมกันสามแนว “ตอนนี้แหละ!” ลูคัสบุกชิดหัวของมันทั้งคู่โมนีก้าก็ตามติดเขาเช่นเดียวกัน เธอสไลด์ต่ำแทงเข้าบานคออย่างแม่นแรง รู้สึกถึงแรงต้านเสี้ยวหนึ่งของเอ็นหนา หัวที่สามสี่ก็หลุดผึง วินเซนโซก็ขยับมาสาดไฟตามตำรา หัวเกือบสุดท้ายหันปะทะเลสเตอร์ทมี่ยิงธนูอย่างรวดเร็วก้านคอสะท้อนศรเหมือนเขาสีบทเพลง แต่นั่นพอให้โมนีก้ากระชับสองมือฟันซ้ำจนกลิ่นเนื้อไหม้ผสมคาวพิษแสบจมูกจนดวงตาร้อนผ่าว “ดี…ยังพอมีค่า” โครนัสปรบมือทว่าเสียงนั้นมาพร้อมเงาหางมหึมากวัดเข้าด้านข้างโดยไร้สัญญาณเตือน  “ตูมมม”  เสียงฟาดดังอั้กเหมือนต้นปาล์มถูกฟ้าผ่า เลสเตอร์เห็นเพียงเสี้ยวแล้วกระชากโมนีก้าจะบัง แต่แรงหางม้วนเป็นแส้ เขาโดนเพียงปลายปัดจนไม่บาดเจ็บมาก ส่วนโมนีก้านั้นรับแรงเต็มสันดั้งจนตัวปลิวชนเสาหินและล้มแผ่ออกบนทราย หายใจไม่เข้าเหมือนหน้าอกถูกบีบด้วยกำปั้นของยักษ์ เลือดอุ่นทะลักริมฝีปากของเธอแผลถากยาวจากซี่โครงถึงสะโพก เสียงแตกในอกเป็นสัญญาณกระดูกเธอเองที่ขาด “โมนีก้า!” เลสเตอร์ตะโกนออกมาเมื่อเห็นแบบนั้น เขาถีบทรายพุ่งถึงตัวเธอคุกเข่าคร่อมบังเงาหัวงูที่กำลังวกกลับ ฮารุโตะยิงสายเคเบิลศรผูกหัวนั้นแล้วงัดทิศขึ้น เป็นจังหวะให้ลูคัสกระแทกโล่ชนคางงูอีกหัวเปิดช่อง วินเซนโซก็กระโดดพรวดมาลงข้างเลสเตอร์ มือซ้ายระเบิดเปลวเล็กพอให้ไล่หัวที่พุ่งซ้ำ ส่วนมือขวารูดกระเป๋าพยุง “ช้ำซี่โครงสองสาม เส้นเลือดแตกผิวกับพิษกระเด็นเข้าบาดแผล ฮารุโตะ! รีบ!” หมอสนามอย่างฮารุโตะมาถึงแทบจะในห้วงเดียวกับคำเรียก เขาดึงชุดผ้าพันกับหลอดแก้วยาถอนพิษออกมาปลายนิ้วกดตรวจอย่างเชี่ยว “อย่าขยับนะครับ คุณกำลังหายใจสั้นเกินไปโมนีก้า” สายตาสีเขียวสั่นวูบแต่เสียงยังอ่อนโยน “ผมจะชะลอพิษให้ก่อน” เขารินสารสีอำพันลงบนแผลมันเดือดซู่เมื่อสัมผัสพิษไฮดร้า กลิ่นสมุนไพรแหลมตีกับกลิ่นคาวจนแสบคอ ในขณะนั้นเลสเตอร์เอาฝ่ามือประคองหัวของโมนีก้าเอาไว้ อิซิเลียที่ยืนแผ่เงาเป็นกำแพงระหว่างพวกเขากับคออสุรกายที่ยังเหลือ เงานั้นหนืดเย็นเหมือนทะเลน้ำดึก เธอหันดวงตาสีเถ้าเหล็กมามอง “เลสเตอร์! ฉันจะค้ำเวลาให้สามสิบวินาที แล้วพวกเราจะปิดงาน” น้ำเสียงเธอเหมือนออกคำสั่งมากกว่าขอร้อง แต่ปลายเสียงสั่นแผ่วจนสัมผัสได้ว่านั่นคือความห่วงที่เธอไม่คุ้นเคยจะแสดง “เอาให้เร็วกว่านั้น!” เลสเตอร์กัดฟัน เขาเอามืออีกข้างกดเหนือบาดแผลของโมนีก้าอย่างถูกตำแหน่งเพื่อหยุดเลือดในทันที ฮารุโตะก็ฉีกผ้าพันแน่นร้อยกับสันเกราะของเลสเตอร์ให้กลายเป็นเฝือกชั่วคราว “ถ้าพิษขึ้นหัวใจ—” หมอสนามเริ่มพูด “ไม่ให้ถึง” เลสเตอร์ขัดทันควัน แววตาเขาแข็งขึ้นเหมือนแสงเช้าฟาดยอดเขา โมนีก้ารู้สึกได้จริง ๆ ว่าความร้อนแสบที่วิ่งอยู่ใต้ผิวมันทรมารพอสมควร เหมือนถนนลื่นถูกโรยทรายทับ เธอหอบลึกหนึ่งครั้งแล้วพยักหน้าแผ่วเพราะว่ายังไม่สลบและหากเธอสลบโมนีก้าก็คิดว่าตัวเองคงจะบาดเจ็บหนัก ในจังหวะที่มีทีมปฐมพยาบาลลูคัสก็คำรามนำทางกการต่อสู เขากับวินเซนโซผ่าด้านซ้ายเผาด้านขวาเป็นจังหวะคู่ แทบไม่ต้องมองก็รู้ว่ากันและกันอยู่ไหน ฮารุโตะที่ปฐมพยาบาลเสร็จก็สาดศรตาบอดจนหัวสองหัวหันชนกันเอง ลูคัสเริ่มฟันคอพวกมันให้หมด วินเซนโซก็หวดหมัดเพลิงปิดแผลทุกครั้งที่คอถูกตัด เลสเตอร์ยังคุกเข่าบังโมนีก้าแต่ยกธนูยิงสอดเป็นเส้นนำทิศให้เพื่อนร่วมรบ แม้ไม่ขยับจากจุดนั้นเขาก็โจมตีด้วยลูกศรจนไฮดร้าเสียเปรียบทุกด้าน “น่าผิดหวัง” โครนัสควงนิ้วอย่างขี้เกียจ เดมิก็อดคนนี้เป็นเพียงตัวถ่วงที่โชคดีละมั้ง” เขาเหยียดคำแล้วปรายตาไปทางโมนีก้าราวกับว่าในสายตาของเขาเด็กสาวผมม่วงคนนั้นก็เพียงจิตวิญญาณที่มีเลือดของเทพเจ้าที่น่าผิดหวังและอ่อนแอที่ต้องให้แต่คนอื่นปกป้อง เลสเตอร์เงยหน้าช้า ๆ มองไปทางโครนัสดวงตาสีฟ้าของเขาแทบลุกร้อนจนเกือบขาว “พูดอีกสิ แล้วฉันจะทำให้เครื่องของนายมันหายไปตอนนี้” โมนีก้ารีบพยายามขยับนิ้วจับชายเสื้อเขาเบา ๆ ดึงให้เขากลับมามองเธอ “เลส…เตอร์” เด็กสาวพยายามกัดฟันพูดเสียงเธอเบาราวลมหายใจ “ฉันไม่เป็นอะไร…จริง…จริงนะ” เธอฝืนยิ้มทั้งเลือด ริมฝีปากเปื้อนแดงเป็นสีของกลีบไลแลตยามค่ำที่ตามหลอกหลอนเลสเตอร์มาหลายพันปี ระหว่างนั้นเสียงลูคัสตะโกนส่งสัญญาณเข้ากระบวนคมขวาง ฮารุโตะยิงลวดตรึงหัวซ้ายสุดอย่างรุนแรง อิซิเลียดึงเงาให้พื้นทรายกลายเป็นบึงหนืด ในขณะที่วินเซนโซวิ่งเอียงองศาจนแรงเหวี่ยงพาเปลวไฟลากเส้นโค้ง เผาจุดที่ทำเครื่องหมายไว้ทั้งหมดในคราวเดียว หัวสุดท้ายของไฮดร่ากระชากขึ้นหมายฝ่าหนี ขณะนั้นเลสเตอร์ก็ดึงสายเข้าไปหนึ่งนิ้วปล่อยลูกศรหนักที่สุดของเขาไปในอากาศก่อนปักกึ่งกลางฐานคอราวกดโน้ตสุดท้ายลงบนลิ้นเปียโน หัวนั้นสะดุด ก้านคอเผยรอยอ่อนแล้วหลุดรุยจากการโจมตีอีกครั้ง วินเซนโซเลยปิดด้วยกระแสไฟ เผารอยขาดจนเกรียมสนิท จนตอนนี้การงอกถูกตัดสิทธิ์อย่างสมบูรณ์ ร่างของไฮดร้าล้มโครมจนสังเวียนสะท้อนเสียงเหมือนท้องฟ้าถล่ม เลือดพิษค่อย ๆ ซึมลงทรายกลายเป็นสีหมึกย้อมขอบรองเท้าของพวกเขา ฮารุโตะปาดเหงื่อจากขมับก่อนที่จะวิ่งไปทางโมนีก้าตรงเข้าไปตรวจชีพจรโมนีก้าอีกครั้ง สีหน้าคลายลงน้อยนิด “ชีพจรเริ่มเสถียรแล้วครับ ดีมากเลย” เขาพันผ้าแน่นชั้นสุดท้ายและฉีดสารกดและถอนพิษทีละหยด “รอให้ยาครบจังหวะแล้วค่อยย้ายนะครับ จะเจ็บหน่อยแต่ไม่ตายที่นี่แน่นอน ผมสัญญา” แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่มีเวลาให้พวกเขาพัก เมื่อโครนัสยืนบนระเบียงยกสองนิ้วให้ลมหมุน เขาใช้ลมหายใจของซุสควบคุมกระแสลมยกตัวลงมาสู่ผืนทรายอย่างง่ายดาย เสื้อสูทดำสะบัดเป็นคลื่นเงา ในจังหวะเดียวกันนั้นประตูลับรอบอัฒจันทร์ก็เปิดขึ้นจนหน่วยเอนฟอร์เซอร์ของ LoNex สวมชุดเกราะคาร์บอนดำพุ่งกรูออกมาล้อมเป็นวงแหวนปืนกลและหอกช็อต “เด็กผู้หญิงผมม่วงคนนั้น เดี๋ยวซากเธอฉันดูแลเอง” โครนัสพูดเสียงราบ ท่าทีชื่นบานหลังไฮดร่าล้มละลาย “ส่วนพวกเธอก็ลองพยายามดูนะ” คำพูดของโครนัสเสียดแทงหัวใจโมนีก้าพอสมควรเธอพยายามยันตัวนั่ง ใบหน้าซีดจางจนกลายเป็นสีเทาเงินแบบดวงตา เธอกลืนเลือดในปากลงคอแล้วฝืนยิ้มเล็ก ๆ “ไหวค่ะ…ทุกคนสู้นะ ฉัน…จะพยายามทนเอาค่ะ…จะลองกินแอมโบรเชียด้วย” เธอว่าพลางหยิบห่อเล็กจากแหวนดาราจรัสออกมามันคือชิ้นขนมเทพ เธอหักขนาดที่ควรกินเท่านั้น  ฮารุโตะพยักหน้าเร็ว “แค่คำเล็ก ๆ พอ นะครับอย่าเกินนี้” โมนีก้าพยักหน้าตอบรับเขาเธอแตะลิ้นเล็ก ๆ รสชาติเหมือนความรักและแสงอันอบอุ่นวิ่งผ่านอก แต่มันไม่ทันห้ามความเจ็บหรือทำให้แผลสมานขนาดนั้นแค่ให้สติไม่ดับวูบตายไปเสียก่อน ลูคัสคำรามพร้อมสับโล่กลมเข้าปะทะด้ามหอกศัตรูเสียงสนั่น! ฮารุโตะก็ปล่อยลูกศรแซมเป็นเส้นสายดุจผืนตาข่ายคลุมเหนือหัว เพื่อกดดันแนวหลัง เลสเตอร์เลยยิงลูกเดียวตัดข้อต่อปืนของศัตรูอย่างแม่นยำจนกลไกงอพับ วินเซนโซพุ่งเข้าคลุกวงในเพื่อรัวหมัดวัลแคนระเบิดเปลวไฟสั้น ๆ เป็นดอกไม้ไฟจาง ๆ บนหมวกเกราะ ในขณะที่อิซิเลียเหยียบเงาตัวเองให้ผืนทรายกลายเป็นหล่มกองเอนฟอร์เซอร์สะดุดทีละคู่เหมือนโดนเชือกล่องหนเกี่ยวขา “ซ้ายสาม” เลสเตอร์ร้องเตือนทุกคนก่อนปล่อยลูกศรสองดอกตัดวิถีกระสุนอย่างรวดเร็ว ราวกับวาดตัวโน้ตดนตรีบังคับให้มือคนยิงชะงัก ลูคัสก็ขยับตัวเขามาปิดระยะรวดเดียวเพื่อฟันก้านหอกช็อตขาดผึงแล้วเอาศอกกระแทกหมวกเกราะศัตรูจนคอหัก วินเซนโซก็รัวหมัดไม่พักในขณะที่ ฮารุโตะวิ่งเฉียง ม้วนตัวสไลน์เข้ามาปกป้องโมนีก้าจากด้านข้าง สิบห้านาทีถัดมา วงล้อมเอนฟอร์เซอร์แตกกระเจิงเหมือนโดนพายุทราย บางรายนอนกอง บางรายอาวุธหลุดบางรายคุกเข่าหอบหายใจ ขณะที่ทั้งห้าคนยังยืนครบ ขอบโล่ของลูคัสเปื้อนฝุ่นจากเหตุการณ์เมื่อครู่ สันหมัดของวินเซนโซควันคลุ้งด้ายเงาของอิซิเลียหายไปในพื้นเหมือนไม่เคยมี โครนัสถอนใจยาวเหมือนคนชิมไวน์แล้วพบว่าหวานไปครึ่งโน้ต “พวกไม่ได้เรื่อง ไร้ประโยนช์สิ้นดีเลี้ยงเสียข้าวสุก ต้องลงมือเองจนได้ น่ารำคาญชะมัด” เขาโยนสายตาเฉือนลูกน้องรอบสังเวียนก่อนหันกลับมา “เอาล่ะ เด็ก ๆ โชคดีของพวกเธอใช้ไปเยอะแล้ว ถึงคราวฟังบทเรียนจริง ๆ แล้ว” สิ้นคำก็เกิดลมสะบัดทรายยกตัวเป็นเงาศร ผืนอากาศไหวอย่างคนสะอื้นก่อนสงบ โครนัสลงแตะพื้นนุ่มเท้าราวไม่มีแรงโน้มถ่วง เขาก้าวทีละก้าวมาทางกลางวงที่เลสเตอร์บังโมนีก้าไว้  “ส่วนเธอ...ช่วยตายไปก่อนได้ไหม” โครนัสเอ่ยกับทางโมนีก้าเพราะตอนนี้เขาเห็นว่าเธอไม่จำเป็นสำหรับเขา ก็แค่เดมิก็อดอ่อนแอคนหนึ่ง  “ถ้าเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะทดลองให้เครื่องของแกรู้จักคำว่าเสียใจ” เลสเตอร์พูดเรียบ ดวงตาสีฟ้าของเขาคมจนดูเหมือนใบมีดน้ำแข็ง เขายกธนูค้างระดับหัวใจของโครนัสแต่ไม่ยิง เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ามีทั้งกลของมนุษย์และพรของเทพซ้อนทับกันเป็นเกราะที่มองไม่เห็น โครนัสหัวเราะในคอ “น่ารักดีแต่ไม่พอหรอกนะ” เขาตวัดมือจนคิวบ์พลังงานสามลูกจากเครื่องใต้สังเวียนลอยขึ้นมาวนรอบตัวเขาเหมือนวงโคจรส่วนตัว แสงภายในวูบวาบเป็นสัญญาณของอำนาจที่เขาเคยปล้นมา “ทดสอบสุดท้ายก่อนขึ้นแท่นจริง ใจของพวกเธอจะสั่นเป็๋นเพลงไหนกันนะ เมื่อแสงของเอเรบัสจ้องกลับมา” โครนัสดันแว่นที่ไม่มีอยู่จริงบนสันจมูกท่าทางเสียดสีตัวเอง “งั้นเริ่มกันเลย…และหวังว่าเธอจะไม่ตายเร็วเกินไปนะ เด็กผมม่วง ฉันยังอยากลองฆ่าเธอดูด้วยตัวเองอยู่” เสียงเครื่องใต้โคลอสเซียมฮัมต่ำลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนทรายสั่นเป็นระลอก โครนัสลอยต่ำเหนือผืนทรายเหมือนเงานกแร้งลากลมของซุสไว้ที่ฝ่ามือ ขณะที่คิวบ์สามลูกหมุนวนรอบตัวเขาเป็นวงโคจรส่วนตัว แสงสีหมึกในนั้นกะพริบราวนัยน์ตาของสิ่งโบราณที่กำลังจ้องตอบ การต่อสู้แตกเป็นชั้น ๆ ในพริบตา เลสเตอร์กับฮารุโตะถอยลงประกบสองข้างของโมนีก้า จับเส้นทางกระสุนพลังและสายลมเฉือนแทนเธอจนรับแรงปะทะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลูกศรของฮารุโตะพุ่งไปเหมือนฝนเรียงเส้น บางดอกแฉลบเกราะลมของโครนัสกลับมาเป็นคลื่นสวนจนเขาต้องกัดฟันรับด้วยไหล่จนเลือดซึมผ่านแขนเสื้อแต่ยังยิ้มบาง “ไม่เป็นไรนะครับโมนีก้า คุณจะปลอดภัย”  ส่วนเลสเตอร์จงใจยืนสูงกว่าโมนีก้าครึ่งก้าวทุกวินาที มือหนึ่งยิง มือหนึ่งยกโล่บาง ๆ คั่นระหว่างแสงหมึกกับร่างเปราะบางของเด็กสาวครั้งแล้วครั้งเล่า เปลวแสงตีกลับกระแทกซี่โครงเขาเป็นริ้วช้ำ ทว่าดวงตาฟ้ายังนิ่งเหมือนทำแผนที่ลม โครนัสมองภาพนั้นอย่างขบขัน “ความรู้สึกที่อ่อนไหวเป็นตัวแปรที่คาดเดาได้ยาก ส่วนใหญ่ทำให้สมการรวนจนพังเสียมากกว่า” เขากวาดมือ คิวบ์ลูกหนึ่งพ่นเส้นแสงล่อเลี้ยวลงต่ำ เป้าเดียวของเขาในตอนนี้คือโมนีก้าที่หากเธอตายคงจะสร้างความสะใจให้เขาได้ไม่น้อยเพราะสำหรับเขาแล้ว เธอ ไม่ จำ เป็น  เลสเตอร์ยิงสวนซ้อนกับฮารุโตะ ลูกศรสองดอกตัดกันกลางอากาศกลายเป็นรูปกางเขนพอดีรับเส้นแสงนั้นจนแตกพร่า หากแรงสะท้อนก็ย้อนไปกระแทกอกทั้งคู่เหมือนค้อน ลมหายใจหลุดพร้อมกัน เลสเตอร์ทรุดเข่าซ้ายลงชั่ววูบ ฮารุโตะหายใจสั้นเจ็บดังซี๊ดแต่ฝืนลุกปักศรใหม่ทันที การต่อสู้นี้โมนีก้าทำได้เพียงมอง ดวงตาสีเทาเงินสั่นจนภาพเบลอมือบางขยับกำมือแน่น เล็บจิกลงเนื้อจนเลือดซึม ความรู้สึกไร้ค่ากัดกินเหมือนไฟช้า ๆ เธออยากลุก อยากตะโกน อยากแทนที่เขาให้หมด แต่ร่างกายมันไม่ยอม เธอจึงทำสิ่งเดียวที่ทำได้คือไม่กะพริบตา ไม่หันหนีจากความจริง และจำให้หมดว่าทุกบาดแผลนี้เกิดขึ้นเพื่อเธอจะไม่มีวันปล่อยให้กลายเป็นซากอย่างที่โครนัสพูด แนวหน้าการต่อสู้กับพลังของโครนัสนั้นกระชับเข้ามาทุกครั้งเมื่อลูคัสและอิซิเลียรับการต่อสู้ด้านหน้า วินเซนโซที่เห็นจังหวะดี คิ้วเขาเชิดขึ้นอย่างคนเจอปริศนาชิ้นใหม่ “คอมโบนี้ฉันชอบ” เขาพุ่งต่ำหลบลมเฉือน ล้วงแผงเชื่อมต่อเส้นใยจากสนับมือแทงเข้าสะดือเครื่องวงแหวนชั้นนอก “อรุณสวัสดิ์ครับระบบรักษาความปลอดภัย เอสเปรสโซช็อตแรง ๆ จากวัลแคน” นิ้วเขาเต้นรัว เสียงล็อกสลับดังติ๊ดๆ ไล่กันเป็นเมโลดี้ “ปิดไฟร์วอลล์หนึ่ง…สอง…โอ้ นี่อะไร ลิงก์แอบดูดพลังเอเรบัสตรงเข้าสนับสนุนวงจรควบคุม สกปรกใช้ได้เลยนะเนี้ย” เขากระตุกแผงควบคุมพลางกัดฟัน  “ฉันดึงฟิวส์ทิ้งแล้วนะ!” สิ้นคำนั้นเครื่องใต้ดินสะอึกจนเสียงต่ำลึกสะดุดครืดเดียว โครนัสที่เห็นก็หรี่ตามองวินเซนโซ “มือช่างซนนัก” เขากางนิ้วราวจะบีบอากาศ คิวบ์สองลูกพรวดลงล้อมวินเซนโซ แต่เงาสีเข้มของอิซิเลียผุดขึ้นเป็นบานพับมืดกว้างตัดแนวการล็อก เหมือนปิดประตูใส่หน้าคิวบ์ “มือช่างของเราอยู่ใต้การปกป้องของน็อกซ์” อิซิเลียเอ่ยเรียบ ผ้าคลุมเงากระเพื่อมเป็นริ้ว ลูคัสกระแทกโล่ชนลมอย่างบ้าบิ่นแล้วฟันเส้นพลังให้เบนทิศ พลางพุ่งเข้าโจมตีตัวโครนัสโดยตรงชุดคอมโบของทหารโรมันที่ไม่มีอะไรซับซ้อนนอกจากแรงศรัทธา “พร้อมกัน!” เลสเตอร์สูดลม กางคันธนูจนสุด โน้ตสั้นสามจังหวะหลุดจากไรฟันเป็นสัญญาณ โหมรับกับศรของฮารุโตะ เงาของอิซิเลีย และไฟของวินเซนโซรวมเป็นพายุเดียวพุ่งใส่แกนควบคุมกับตัวโครนัสพร้อมกัน การชนกันนั้นเหมือนสายฝนกระแทกผิวกลอง คิวบ์แตกสะเก็ด แกนภายนอกของวงแหวนสะท้าน ลมหายใจของเอเรบัสในเครื่องจากที่วางท่ามั่นคงก็เริ่มทำงานผิดพลาด พลังงานมืดเดือดพล่าน บิดงออย่างเหนื่อยหน่ายการถูกจองจำมานานเกินไป  “หยุด—!!!!” โครนัสสะบัดมือจะล็อกระบบกลับ แต่สายมือวินเซนโซชิงดึงสายกราวด์ปลอมเสียก่อน “เสร็จสิ้นภารกิจ” พ่อหนุ่มติดกาแฟหัวเราะหอบ ตึง—!!!! คลื่นพลังงานหลังจากนั้นไม่ใช่การระเบิด หากเป็นการหายใจแรงของสิ่งที่หลุดออกจากห่วงโซ่ ชั่วพริบตาผืนทรายทั้งสังเวียนเต้นเป็นคลื่น น้ำตะกอนในผนังหินไหลเป็นเส้นแวววับเหมือนดาวหาง ทุกคนถูกผลักถอยครึ่งก้าว แต่ไม่บาดเจ็บมีเพียงกระดูกสันหลังสั่นจนรู้สึกได้ว่ามีอะไรโบราณมากกำลังมองผ่านพวกเขาอยู่ และในคลื่นนิ่งนั้นกลับปรากฎบางอย่าง…เลสเตอร์เห็นก่อน ดวงวิญญาณทั้งสิบสองสายลอยขึ้นจากขอบเครื่องอย่างอ่อนโยน ร่างของเด็กหนุ่มสาวผู้ครึ่งหนึ่งเป็นแสง ครึ่งหนึ่งเป็นเงา แต่ไร้โซ่เสียแล้ว พวกเขาไม่ได้โกรธมีเพียงความโล่งและเศร้าแบบหวานปนขม ดวงตาของบุตรแห่งมาร์สยกมือคำนับลูคัสแบบทหารแม้ว่าเขาจะไม่เห็น ดวงตาของบุตรแห่งวัลแคนพยักหน้าหาเล็ก ๆ อิซิเลียเด็กหญิงยกคางเล็กน้อยอย่างคนไม่ชอบแสดงความรู้สึก แต่ปลายนิ้วกำชายผ้าคลุมแน่นขึ้นนิดหนึ่งเมื่อเห็นภาพนั้น วิญญาณผู้มีแสงทองที่นิ้ว บุตรแห่งอะพอลโล หันมาหาเลสเตอร์โดยตรง แววตาเขาเต็มไปด้วยความอุ่นที่ทำให้ทรวงอกปวดแปลก ๆ เขายิ้ม ทั้งที่น้ำตาค้างอยู่ตรงหางตา ขอบคุณ…พ่อ คำที่ไม่ได้เอ่ยด้วยเสียง แต่ชัดเจนยิ่งกว่าเสียงใดในโลก เลสเตอร์แข็งค้างเหมือนถูกน้ำทะเลเช้าโอบรัด ทั้งปลื้ม ทั้งเจ็บ ทั้งอยากเปิดอกบอกความจริงแต่เขาทำไม่ได้ เขาเลยทำเพียงสิ่งเดียว ยกนิ้วแตะคันธนูเบา ๆ ส่งโน้ตสั้นที่มีแต่เขาและลูกชายจะได้ยินกลับไป อิซิเลียก็เห็น…เธอเห็นพวกเขาทั้งหมดและในเงาตาของเด็กหญิง นานมากแล้วที่คำว่า เพื่อน ไม่ได้หมายถึงแค่คนเป็น เธอค้อมศีรษะน้อย ๆ ห้ขบวนวิญญาณราวแม่ทัพทำความเคารพกองทหารที่ลาจาก แสงพวกนั้นจางลงทีละดวงสลายหายไปเหมือนละอองหิมะในลมหายใจอุ่น คลื่นสะเทือนค่อย ๆ จางลงแต่โคลอสเซียมทั้งแท่งยังครางเหมือนสัตว์นอนดิ้น เปลวเงาตามผนังโบกไหว ฮารุโตะนั่งทรุดหอบข้างโมนีก้า แขนเสื้อชุ่มเลือดแต่ยังยิ้มได้ วินเซนโซนั่งแปะลงกับทราย หัวเราะหึ ๆ แบบคนโล่งทุกอย่างออกไปจากอก “โอเค งั้นขอช็อตอากาศแทนกาแฟสักหนึ่งนาที” อิซิเลียยืนเฉยเหมือนรูปสลักแต่เงาใต้เท้าของเธอแผ่ออกล้อมทุกคนไว้หนาแน่นกว่าทุกครั้ง ในขณะที่ลูคัสเดินไปทางโครนัสที่เหมือนกับมองเครื่องนั้นด้วยความอาลัยต่อสิ่งที่เขาทำมาตลอด เขาจับโครนัสมัดไว้ไม่ให้หนีเพราะเขาต้องไปชดใช้กับสิ่งที่ตัวเองทำทั้งหมดทั้งที่เขาทำกับเดมิก็อดและทุกคนและทั้งที่ องค์กร LoNex ทำกับโลกใบนี้ ภาพที่โมนีก้าเห็นเธอยิ้มเล็ก ๆ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจเล็ก ๆ กับสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามันจบแล้วสักทีเป็นจังหวะที่เลสเตอร์เดินเข้ามาหาโฒนีก้าที่กำลังนั่งพิงเสาของห้องนี้ เธอมองหน้าเขาเล็กน้อยแล้วยิ้มเล็ก ๆ แล้วส่ายหัวประมาณว่าฉันไม่เป็นอะไร เพราะตอนนี้เธอพูดไม่ออกจากอาการบาดเจ็บและแผลกำลังสมาทเพราะกินแอมโบรเชียเมื่อครู่ เลสเตอร์จึงเลือกที่แค่นั่งข้าง ๆ เด็กน้อยที่โชคชะตาเล่นตลกมาให้เขาเดินทางกับเธอ</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ธานาทอส (เลตัส)<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสเหตุการณ์พิเศษ - โบนัสความโปรดปราน +30<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25 เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอสพูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5 <p dir="ltr" style="text-align: center; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

Moneka โพสต์ 2025-10-8 17:54:04

Moneka โพสต์ 2025-10-9 06:08:28

หน้า: 1 2 3 4 [5]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver