[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles - บันทึกภารกิจชาวค่ายจูปิเตอร์ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Moneka โพสต์ 2025-10-2 19:52:56

Moneka โพสต์ 2025-10-3 05:05:45

Moneka โพสต์ 2025-10-3 08:52:43

Moneka โพสต์ 2025-10-3 16:25:07

Moneka โพสต์ 2025-10-4 02:51:23

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-4 07:46 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 34 : กลัว</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 24-26 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าเรือมอนทรีออล เมืองควิเบก รัฐเกแบ็ก แคนาดา มุ่งหน้าสู่ ท่าเรือชิวิตาเวกเกีย โรม อิตาลี
</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;"> เรือหรู Heesen Superyacht ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากท่าเรือมอนทรีออล เสียงเครื่องยนต์ก้องต่ำสะท้อนกับผืนน้ำกว้าง ขณะที่สายลมเย็นพัดผมสีม่วงครามของโมนีก้าโบกสะบัดไปตามแรงลม เด็กสาวยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าสูงสุด มองย้อนกลับไปยังเมืองใหญ่เบื้องหลังที่ค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย ๆ แต่สิ่งที่สะดุดตาเธอที่สุดไม่ใช่ตึกระฟ้าหรือแสงแดดสะท้อนบนผืนน้ำ หากแต่เป็นเงาร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงประภาคารหินเก่าแก่ริมชายฝั่ง ชายร่างสูงใหญ่ในชุดหนังเก่าแบบนักขี่มอเตอร์ไซค์ เส้นผมยาวรุงรังและเคราครึ้มปกปิดกรอบหน้า ทว่าดวงตาเปี่ยมด้วยพลังและความอบอุ่น ร่างนั้นคือเทพอควิลอน ผู้ปกครองแดนเหนือและเป็นผู้คุ้มครองเมืองนี้มาตลอดหลายศตวรรษ เขายืนอยู่บนแท่นสูงสุดของประภาคาร ร่างกายสะท้อนกับแสงตะวันเหมือนจะกลืนหายไปกับสายลมเหนือที่พัดแรง โมนีก้าเบิกตากว้าง รอยยิ้มสดใสพลันแผ่กระจายเต็มใบหน้า เธอยกมือโบกแรง ๆ เหมือนเด็กที่เห็นญาติผู้ใหญ่แสนอบอุ่น “แล้วพบกันนะคะ! ฉันจะส่งของบูชาให้บ่อย ๆ ถ้ามีโอกาสค่ะ!” เสียงเธอแหลมใสลอยไปกับสายลม เทพอควิลอนหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นดังก้องไปทั่วอากาศเหมือนเสียงลมพัดผ่านยอดไม้ เขามองเด็กสาวลูกครึ่งเทพเซเรสด้วยสายตาอ่อนโยนและพยักหน้ารับเบา ๆ แม้จะไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่พลังแห่งสายลมที่พัดปะทะใบหน้าโมนีก้าก็เป็นคำตอบแทนว่าเขารับรู้และยินดี วินเซนโซที่ยืนพิงราวเหล็กด้านข้างมองภาพนั้นแล้วหัวเราะเบา ๆ “เป็นเด็กที่สนิทกับคนไปทั่วเลยนะเนี้ย” เขาพึมพำพลางยกแก้วกาแฟในมือจิบ ส่วนฮารุโตะที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะคิกขำไปกับความใสซื่อของเธอ อิซิเลียหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากสนใจ แต่แอบเหลือบตามองอยู่เช่นกัน ในขณะที่ลูคัสเพียงยืนไขว้แขนเงียบ ๆ มองภาพเทพผู้ยิ่งใหญ่ส่งเด็กสาวออกเดินทาง ราวกับเป็นสัญญาณเริ่มต้นของภารกิจใหม่ เรือค่อย ๆ เคลื่อนตัวสู่มหาสมุทรกว้างใหญ่ ทิ้งเสียงหัวเราะและสายลมแห่งแดนเหนือไว้เบื้องหลัง พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังคงติดอยู่บนใบหน้าของโมนีก้าไม่เลือน ท้องทะเลเปิดกว้างรับเรือยอชท์สีขาวสะอาดที่แล่นฝ่าคลื่นออกไปสู่เส้นขอบฟ้า ทุกอย่างบนเรือลำนี้เริ่มเข้าสู่จังหวะชีวิตประจำวันที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นราวกับเป็นบ้านเคลื่อนที่กลางมหาสมุทร แต่ละคนมีหน้าที่ของตนชัดเจน และถึงแม้จะต่างบุคลิกต่างนิสัย แต่ก็ช่วยกันประคับประคองให้การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น วินเซนโซรับหน้าที่หลักในการควบคุมเรือร่วมกับอิซิเลีย เขามีความรู้ด้านเครื่องกลและระบบต่าง ๆ ของเรือ จึงคอยเช็กเครื่องยนต์ ระบบไฟฟ้าและบำรุงรักษาไม่ให้เกิดปัญหา ขณะเดียวกันก็ยังแอบดื่มกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าในทุกเวลายามที่เรือแล่นตรงและลมสงบ เขาจะพึมพำกับตัวเองเรื่องประสิทธิภาพเครื่องจักรหรือเทคโนโลยีทางวิศวกรรมเสมือนเป็นนักวิชาการผู้รักในงานอดิเรกมากกว่านักรบ อิซิเลียแม้มีร่างกายเล็กกระทัดรัดเหมือนเด็ก แต่เธอมีสมาธิและความเฉียบคมในด้านการนำทาง เธอเป็นดวงตาของพวกเขา คอยจับเส้นทางจากแผนที่และท้องฟ้าอย่างไม่ผิดเพี้ยน แม้จะมีอารมณ์แปรปรวน แต่เมื่อทำงานกลับจริงจังจนไม่มีใครกล้ากวน เธอจะยืนเท้าแขนกับหัวกะโหลกนามอลันราวกับคุยกับมันขณะออกคำสั่ง ฮารุโตะกลายเป็นหัวใจของเรือในฐานะพ่อครัว ทุกมื้ออาหารบนเรือต้องผ่านมือเขา ไม่ว่าจะเป็นซุปผักหอมกรุ่น ข้าวญี่ปุ่นง่าย ๆ หรือแม้กระทั่งของหวานเล็ก ๆ ที่ช่วยให้ทุกคนผ่อนคลาย นอกจากนั้นเขายังคอยเฝ้าดูเลสเตอร์ที่ยังคงหลับลึกอยู่ เขาจะวัดชีพจร เช็ดร่างกายเวลาเหงื่อออกและเปลี่ยนผ้าห่มให้เหมือนเป็นหน้าที่ที่รับผิดชอบอย่างเต็มใจ โมนีก้าแม้ยังเด็กใหม่แต่ก็เต็มไปด้วยพลังใจ เธอช่วยงานจิปาถะทุกอย่าง ตั้งแต่ทำความสะอาดเช็ดโต๊ะ ขัดราวเหล็ก ไปจนถึงเสิร์ฟอาหารให้ทุกคน ทว่าแทบทุกครั้งหลังทำงานเสร็จ เธอมักจะเดินลงไปยังห้องนอนที่เลสเตอร์พักอยู่ นั่งลงข้างเตียงคอยมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทของเขาด้วยความห่วงใย แม้เขาจะยังไม่รู้สึกตัวแต่เธอก็เลือกจะอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ เหมือนเฝ้าให้กำลังใจ ลูคัสในฐานะหน่วยเฝ้าระวังและนำการรบ คอยเดินตรวจตรารอบเรือทั้งกลางวันและกลางคืน เขาจะยืนพิงราวเหล็ก มองไปที่ทะเลกว้างด้วยสายตาจริงจัง หูคอยฟังทุกเสียงผิดปกติ แม้บางครั้งจะช่วยโมนีก้ายกของหรือทำงานเบ็ดเตล็ด แต่ความรับผิดชอบหลักของเขายังคงเป็นการป้องกันภัยเงียบ ๆ ราวกับนักรบผู้ไม่วางดาบ และที่ห้องพักด้านล่างสุด เลสเตอร์ยังคงนอนหลับยาวอย่างสงบ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ แม้จะดูเหมือนหลับลึกไม่รู้เรื่องแต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาเพียงพักฟื้นจากการใช้พลังมหาศาล ก่อนที่วันหนึ่งเขาจะตื่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกลับมาทำตัวน่าหมั่นไส้ขี้เก็กตอนนั้น  ชีวิตบนเรือจึงดำเนินไปเช่นนี้เป็นเวลาสองวัน ราวกับฟันเฟืองแต่ละชิ้นทำงานอย่างพอดี แม้ต่างที่มา ต่างเลือดเนื้อ แต่ความรับผิดชอบและความห่วงใยซึ่งกันและกันกำลังค่อย ๆ เชื่อมโยงให้พวกเขากลายเป็นทีมเดียวกันอย่างช้า ๆ  คืนวันที่สองของการเดินทาง วันที่ 26 นั้น ฟ้าเหนือทะเลยังไม่มืดสนิท แสงราง ๆ สีครามผสมทองยังทอดยาวอยู่เหนือผิวน้ำ แต่ในห้องนอนเล็กของโมนีก้า เธอกลับพลิกตัวไปมาเหงื่อผุดซึมทั่วหน้าผาก แม้จะมีลมเย็นจากทะเลพัดลอดช่องเข้ามา ร่างกายกลับร้อนวูบวาบเหมือนถูกขังอยู่ในเตาเพลิง ภาพฝันโถมเข้ามาอย่างไม่ปรานี โมนีก้านั่งคุกเข่ากลางห้องโถงโอ่อ่าที่เต็มไปด้วยความมืดหนาทึบ ร่างของเธอโดนโซ่เหล็กเย็นเฉียบพันธนาการแน่นหนา ทั้งข้อมือข้อเท้าถูกตรึงไว้กับแท่นหินหยาบ ความรู้สึกเหมือนนักโทษที่รอวันประหารชัดเจนจนหัวใจเต้นแรงแทบทะลุอก เสียงโซ่กระทบกันดังแกรกกรากก้องไปทั่วห้อง เธอพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นโซ่ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอเห็นบัลลังก์สูงชันที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า บัลลังก์นั้นสร้างจากหินดำมันวาวคล้ายออบซิเดียน แผ่ไอเย็นเยียบกดข่มทุกอณูอากาศ และบนบัลลังก์นั้นมีเงาร่างของใครบางคนที่เธอมองไม่ชัด ร่างนั้นนั่งนิ่งอยู่ในความมืด เหมือนส่วนหนึ่งของเงาสลัวที่กัดกินห้องทั้งห้อง ทันใดนั้น เสียงของเขาก็ดังขึ้นมันเป็นเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความเย็นชาและวิปริต บาดลึกเข้าไปถึงกระดูกสันหลังจนโมนีก้าหนาวสั่น เสียงนั้นถามชัดถ้อยชัดคำ “การเตรียมการ...ไปถึงไหนแล้ว” น้ำเสียงเต็มไปด้วยแรงกดดันดุจมีดคมที่บังคับให้เธอตอบ แต่ลิ้นของเธอกลับแข็งชาไร้เสียงออกมา รอบข้างค่อย ๆ มืดหนาขึ้นจนไฟคบเพลิงที่กำแพงดับวูบ เสียงโซ่กึกก้องสะท้อนกลายเป็นเสียงกระซิบเร้นลับ  ม่านภาพตรงหน้าพลันแตกสลายเหมือนเศษกระจก เธอถูกฉุดรั้งไปยังที่แห่งใหม่ กลางฟ้าสีดำครึ้มไร้แสงสว่าง เมฆหม่นลอยหนาทึบปกคลุมจนทุกทิศมืดสลัว โมนีก้าเงยหน้ามองท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว  และในวินาทีนั้นเอง ดวงอาทิตย์ที่ควรจะทอแสงทองกลับกลายเป็นดวงอาทิตย์สีดำสนิท เย็นชา มืดมนและผิดธรรมชาติ เธอรู้สึกเหมือนมันกำลังจ้องกลับมา ลำแสงมืดที่แผ่ออกมากดทับจิตใจจนเธอแทบหายใจไม่ออก หัวใจของเธอเต้นแรง เสียงในฝันยังคงก้องอยู่ในหัว “เตรียมการไปถึงไหนแล้ว…” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเป็นประโยคสาปที่ฝังลึกเข้าไปในจิตใต้สำนึกของโมนีก้า ในห้วงฝันที่มืดมน โมนีก้าเงยหน้ามองดวงอาทิตย์สีดำสนิทที่ฉายแสงบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ และทันใดนั้นเสียงก้องมหาศาลก็ระเบิดขึ้นมารอบตัวเธอ เสียงของผู้คนมากมายดังประสานกัน เสียงชายหญิงนับพันสรรเสริญก้องกังวาน ราวกับกำแพงหินทั้งมวลสะท้อนกลับมาเป็นเสียงเดียว “องค์จักรพรรดิผู้เกรียงไกร สุริยเทพทมิฬผู้เป็นมหาราชาแห่งเหล่าเทพยุคใหม่ จงเจริญ! จงเจริญ! จงเจริญ!”  เสียงนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า บีบอัดเข้าไปในขมับของโมนีก้าจนหัวแทบแตก ทุกถ้อยคำไม่ใช่เพียงเสียง แต่เป็นแรงกดดันดั่งเกลียวคลื่นที่ซัดสาดเข้าใส่เธอ ดวงใจเธอเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ความเย็นเยียบจากเสียงเหล่านั้นกัดกินเข้าไปในไขกระดูก เธอไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างไร สุริยเทพทมิฬ คือใคร มหาราชาแห่งเหล่าเทพยุคใหม่ หมายถึงอะไร แต่ทุกถ้อยคำกลับทำให้เธอหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ และก่อนที่เธอจะร้องออกมา ภาพตรงหน้าก็ตัดพรึ่บไปเป็นฉากใหม่ทันที ร่างเธอตกอยู่กลางทะเลมืดทะมึน กลิ่นคาวเลือดและเกลือทะเลลอยอบอวล แผ่นน้ำปั่นป่วนด้วยซากปรักหักพัง ซากเรือที่คุ้นตา ใช่...นั่นคือเรือที่พวกเขากำลังโดยสาร! สายตาของโมนีก้าเบิกกว้าง ร่างเพื่อน ๆ ของเธอนอนกระจัดกระจายไปทั่วผิวน้ำราวกับตุ๊กตาที่ถูกฉีกขาด เลสเตอร์นอนอาบเลือดอยู่บนพื้นไม้เรือที่กำลังแหลกสลาย ดวงตาสีฟ้าเบิกโพลงมองมาที่เธอด้วยความว่างเปล่า วินเซนโซนอนในสภาพบิดเบี้ยวสยดสยองจนแทบจำไม่ได้ อิซิเลียถูกแยกชิ้นส่วนฉีกเป็นสองส่วน กระจายไปคนละทิศ ฮารุโตะมีเพียงร่างที่ยังชุ่มเลือดสดที่ไร้ศีรษะ ลูคัสที่เหลือเพียงท่อนล่างที่จมครึ่งหนึ่งลงในทะเลเลือด “ไม่...ไม่นะ...” โมนีก้าแทบจะอาเจียนออกมากับภาพตรงหน้า หัวใจบีบรัดจนหายใจไม่ออกเธอสำลักความรู้สึกอาเจียนและความบ้าคลั่ง ทว่าท่ามกลางศพเหล่านั้นท่ามกลางความวิปโยคที่น่าหวาดหวั่น เธอกลับเห็นร่างของใครบางคนยืนอยู่กลางกองเลือด ผมสีม่วงครามสะท้อนแสงครามันยะเยือก...ใช่ เธอรู้ทันทีมันคือเธอเองโมนีก้าอีกคน เงาร่างนั้นหันช้า ๆ มาทางเธอ ใบหน้าซีดเผือดแห้งเหี่ยวราวซากศพที่ไร้วิญญาณ ดวงตาขุ่นมัวเหมือนตายไปแล้ว แต่กลับจ้องเธอราวกับกำลังสะกดจิต และในวินาทีนั้น ร่างซากศพของเธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ เสียงแตกพร่าแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากที่เน่าเปื่อยแห้งกรัง “...ระวัง...” เพียงคำเดียว แต่ชัดเจนและหนักแน่นเกินกว่าจะเป็นเพียงเสียงลม ซากศพนั้นก้าวเข้ามาใกล้...ใกล้ขึ้นทุกที จนเธอเห็นรายละเอียดของแผลฉีกและผิวหนังที่ลอกหลุดออกมาทีละชิ้น ดวงตาที่ไร้แสงทอประกายสีดำสนิทเหมือนดวงอาทิตย์ในฝัน เมื่อมันเอื้อมมือมาเกือบจะสัมผัสใบหน้าของเธอ โมนีก้าสะดุ้งเฮือก! เธอผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงในห้องพักของตนเอง เหงื่อเย็นไหลอาบไปทั่วแผ่นหลังและหน้าผาก หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาสีเทาเงินมืดหม่นด้วยความหวาดผวา แม้จะตื่นแล้ว แต่เสียงสรรเสริญและภาพซากศพยังคงก้องสะท้อนอยู่ในหู ราวกับฝันนั้นไม่ใช่ฝัน แต่เป็นคำเตือนจริง ๆ ที่จะกัดกินเธอไปอีกนาน ชั่วพริบตาโมนีก้ารีบรุดไปที่ห้องน้ำภายในห้องนอนทันที "แหวะะ... ฮึ่ก! แอ๊ก..." เสียงอ้วกกระแทกและไอแหบพร่าของโมนีก้าดังก้องไปทั่วห้องน้ำเล็ก ๆ ของห้องพัก เธอแทบไม่อาจควบคุมร่างกายได้ มือข้างหนึ่งเกาะขอบอ่างล้างหน้าแน่นจนเล็บแทบจะหัก อีกข้างกดท้องที่หดเกร็งไม่หยุด เหงื่อเย็นไหลเป็นสายทั่วผิวซีดขาวจนใบหน้าสวยสดใสในยามปกติกลับซีดเผือดเหมือนกระดาษ น้ำตาไหลพรากผสมกับเส้นผมสีม่วงครามที่เปียกชื้นติดแก้ม ร่างกายสั่นระริกเหมือนคนถูกลากลงไปในฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เกิดอะไรขึ้น!!” เสียงประตูถูกผลักเปิดออกแรง ๆ ฮารุโตะวิ่งเข้ามาก่อน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตระหนก ดวงตาสีเขียวสั่นระริกทันทีที่เห็นสภาพเพื่อนสาวที่นั่งทรุดอยู่กับอ่างล้างหน้า เลือดจาง ๆ ผสมกับน้ำลายและเศษอาเจียนไหลเลอะตามมุมปากของเธอ “โมนีก้า!” เสียงเขาสั่น เขารีบพุ่งตัวไปนั่งข้าง ๆ ยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยนพยายามให้เธอหายใจคลายจากอาการเกร็ง และไม่นานเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามา เลสเตอร์ ที่ควรจะยังหลับอยู่กลับปรากฏขึ้นตรงประตู เขามองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาสีฟ้าที่เบิกกว้าง น้ำเสียงที่เคยเย่อหยิ่งและร้อนรนกลับกลายเป็นจริงจังและสั่นเครือ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น...” เขาก้าวเข้ามาแทบจะทันที ทิ้งท่าทีโอ้อวดทั้งหมดแล้วคุกเข่าลงข้าง ๆ ฮารุโตะ "แค่กๆ! แอ๊ก... ฮึก"  โมนีก้าพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่หลุดออกมามีแต่เสียงไอและน้ำตา เธออาเจียนออกมาอีกระลอกหนึ่ง เส้นเลือดฝอยในลำคอที่แตกทำให้เลือดสีแดงสดไหลปนออกมากับน้ำย่อย กลิ่นคาวทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียด ฮารุโตะใจแทบขาดที่เห็นแบบนั้น เขารีบหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่เช็ดปากและเช็ดเหงื่อให้เธอพลางพูดด้วยเสียงสั่น “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้...หายใจลึก ๆ โมนีก้า หายใจ!” เลสเตอร์เองถึงจะยังอ่อนแรงจากการหลับยาว แต่เขายื่นมือเข้ามาจับไหล่ของเธอแน่นเหมือนต้องการถ่ายแรงใจทั้งหมดไปให้ “ฟังนะ โมนีก้า...เธอไม่เป็นอะไร เข้าใจไหม” น้ำเสียงจริงจังนั้นแม้จะยังมีร่องรอยความทะนงอยู่แต่ชัดเจนว่ามันเต็มไปด้วยความห่วงใย โมนีก้าตาแดงก่ำตอนได้ยินแบบนั้นน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอสั่นหัวแรง ๆ แต่พูดอะไรไม่ออก เสียงสะอื้นกับเสียงหอบหายใจขาดห้วงดังสลับกันเหมือนคนใกล้จะขาดใจ  ฮารุโตะรีบล้วงหยิบขวดน้ำมาล้างปากเธออย่างระมัดระวัง มือของเขาสั่นไม่ต่างจากหัวใจที่กำลังเต้นรัว “เลสเตอร์เธอไม่ไหวจริง ๆ นะ ต้องให้พักใช่ไหม ต้องให้ใครสักคนช่วยหรือเปล่า” ภาพที่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ซึ่งปกติยิ้มสดใส กำลังร้องไห้สะอื้นอ้วกไม่หยุดน้ำตาและเลือดเปื้อนปากเลอะจนเสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ทำเอาเลสเตอร์ถึงกับยืนนิ่งค้างไปชั่วขณะ หัวใจเขาเหมือนถูกบีบจนแทบขาด เขารู้ว่าเธอต้องเจออะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ ๆ ไม่นานหลังจากนั้นก็ไร่ซึ่งเสียงอ้วกในห้องพร้อมกับเสียงเค้นคอเพื่ออาเจียนหนัก ในความเงียบอันหนักอึ้งหลังเสียงสะอื้นและเสียงอ้วกที่เพิ่งสงบ โมนีก้ายืนพิงอ่างล้างหน้า ร่างกายสั่นสะท้าน ผมสีม่วงครามของเธอเปียกชื้นแนบแก้ม ใบหน้าซีดเผือกเหมือนคนไร้ชีวิต เธอพยายามหายใจเข้าลึก ๆ แต่ลมหายใจกลับสั้นและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอล้างปากแปรงฟันจนสะอาดแล้วเงยหน้าสบตากับเงาตัวเองในกระจก ตาสีเงินที่ปกติส่องประกายสดใสตอนนี้กลับแดงก่ำพร่ามัวด้วยน้ำตา เลสเตอร์ยืนอยู่ข้างหลัง มองเธอด้วยสายตาที่ไม่ค่อยได้เปิดเผยให้ใครเห็นความห่วงใยที่แทบจะกลายเป็นโทษทัณฑ์สำหรับตัวเขาเองหลังจากตื่น เขายกมือขึ้นแตะแขนเธอเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยกับฮารุโตะ “ใจเย็นก่อน ให้เธอหายใจสักหน่อย” จากนั้นจึงหันไปบอกเสียงหนักแน่น “ไปทำซุปไก่อุ่น ๆ มาเถอะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันดูเอง” ฮารุโตะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้ายอมเดินออกไป แม้จะหันกลับมามองด้วยความห่วงไม่วางใจอยู่หลายครั้งก็ตามเพราะเขารู้ว่าเลสเตอร์น่าจะสนิทกับโมนีก้ามากกว่าตนเอง เมื่อเหลือกันเพียงสองคน โมนีก้าหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาของเธอสั่นระริกเหมือนเด็กหลงทางกลางความมืดที่ไร้แสงนำทาง โมนีก้าเห็นภาพใบหน้าของเลสเตอร์แล้วภาพในฝันที่แสนโหดร้ายก็ซ้อนทับมาอีกครั้ง เธออ้าปากเหมือนจะบอกเลสเตอร์สิ่งที่ติดอยู่ในใจ ภาพฝันร้ายที่ชัดเจนเกินไปจนเธอแทบไม่อยากเอ่ย แต่ทันทีที่เสียงติดคอ เธอพูดได้เพียงคำสั้น ๆ ที่แตกหักเหมือนแก้วร้าว “ฉัน…กลัว”  คำพูดนั้นพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงเงียบ ๆ ลงบนแก้ม ความเงียบโอบล้อมทั้งห้องราวกับทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ เสียงเครื่องยนต์ของเรือที่แล่นฝ่าคลื่นยังดังอยู่ไกล ๆ แต่กลับไม่อาจลบความอ้างว้างในใจเด็กสาวได้ แววตาสีฟ้าเข้มของเลสเตอร์ที่เคยเย่อหยิ่งตอนนี้กลับอ่อนลงอย่างไม่คุ้นตา เขาไม่ได้พูดอะไรเกินจำเป็น เพียงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มเธอออกด้วยปลายนิ้วอย่างแผ่วเบา “ไม่เป็นไร…เธอยังอยู่ตรงนี้ ฉันยังอยู่ตรงนี้” เขาไม่ได้สัญญาอะไรฟังดูยิ่งใหญ่ ไม่ได้พูดว่าจะปกป้องโลกหรือท้าทายชะตา เขาเพียงบอกอย่างเรียบง่าย แต่ในความเรียบนั้นกลับหนักแน่นพอจะทำให้หัวใจเด็กสาวที่สั่นสะท้านได้พักหายใจอีกครั้ง โมนีก้าตัวสั่น เธออยากเล่า อยากระบายสิ่งที่เห็น แต่เพียงสบตาของเลสเตอร์ ความจริงอันน่าสยดสยองกลับติดคอ ไม่อาจกลั่นออกมาได้เธอได้แต่พึมพำเบา ๆ ซ้ำไปมา “กลัว…กลัว…จริง ๆ นะ” เลสเตอร์ไม่ได้เร่งรัด ไม่ถามให้เธอต้องฝืนบอกสิ่งที่ยังไม่พร้อม เขายกผ้าสะอาดขึ้นซับเหงื่อที่ซึมออกมาบนหน้าผากเธอ แล้วพยุงโมนีก้ามานั่งที่เตียงอย่างช้า ๆ ก่อนจะย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเธอ ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงสีหน้าโอหังหรือยียวนเหมือนปกติ แต่กลับเต็มไปด้วยความตั้งใจจริง เขามองเธอที่กำลังหอบหายใจแรง ๆ ราวกับพยายามระบายสิ่งที่ติดค้างอยู่ในอกออกมา โมนีก้าใช้เวลาสักพักในการพักหายใจและทำใจก่อนจะเริ่มพูดเสียงสั่น “ฉันฝันร้าย… ฝันว่าทุกคนตายหมดเลย ฉันเห็นศพ…ศพที่น่ากลัว ฉันเห็นทุกคนเป็นศพกันหมด…” น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง เลสเตอร์ขยับมือขึ้นแตะไหล่เธอทันทีที่เห็นว่าโมนีก้าไม่ไหว “พอแล้ว ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว” น้ำเสียงเขาไม่ได้แข็งกระด้าง แต่เป็นการตัดบทเพื่อปกป้องเธอจากการจมลึกลงไปในความกลัว ทว่าความอึดอัดที่ค้างอยู่ในอกทำให้โมนีก้าเอ่ยต่อ “ฉันกลัว…กลัวอะไรที่มันเละ ๆ น่ากลัว…กลัวผีด้วย ตอนฉันเห็นภาพนั้นมันเหมือนความกลัวทั้งหมดในตัวฉันถาโถมมาในทีเดียว…กลัวจนไม่รู้จะทำยังไง…” เด็กสาวกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาสีเงินพร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอหันหน้าหนีเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าอ่อนแอของเธอตอนนี้ เลสเตอร์ถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบแต่แฝงอารมณ์ขันเล็กน้อย “ให้ตายเถอะ ฉันเพิ่งตื่นขึ้นมาแล้วมาเจอเธออ้วกแตกหน้าเละ แถมเล่าเรื่องผีใส่อีก โชคดีจังที่ชีวิตฉันตื่นมาเจออะไรแบบนี้” โมนีก้าหันขวับมามองเขาทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ หน้างอจนแก้มป่อง เธอรู้ว่าเขาตั้งใจแซวเพื่อเบี่ยงอารมณ์แต่ก็อดไม่ได้ที่จะงอนจริง ๆ เลสเตอร์เห็นแบบนั้นก็ยักคิ้วให้พร้อมหัวเราะเบา ๆ “เอาน่า ฉันไม่ได้ล้อเธอจริงจังหรอก แต่ถ้าเธอกลัวนัก ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ไง” เขาพูดพลางขยับตัวนั่งใกล้ขึ้นเล็กน้อย “ฝันมันก็เป็นแค่ฝัน อย่าให้มันมามีอำนาจเหนือเธอได้จริง ๆ สิ” โมนีก้ายังคงหน้างอใส่เขาแต่สายตาเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย ความตลกร้ายที่เขาใช้บรรเทาความกลัวแม้จะไม่ได้ช่วยให้เธอสบายใจทั้งหมด แต่ก็ทำให้บรรยากาศหนักอึ้งเมื่อครู่คลายลงบ้าง เธอสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง พยายามกดความสั่นสะท้านในใจให้สงบลงช้า ๆ ข้าง ๆ เลสเตอร์ที่ยังคงนั่งเฝ้าไม่ยอมไปไหน เด็กสาวยังคงหายใจแรงใบหน้าซีดจัดแต่ก็พยายามบังคับให้ร่างกายสงบลง มือเล็ก ๆ ยังสั่นเบา ๆ ขณะที่ยกขึ้นเช็ดหยดน้ำตาออกจากหางตา "ตอนนี้กี่โมงแล้ว" เสียงของเธอสั่นพร่าแต่ก็พยายามถามอย่างมีสติ "ประมาณตีสอง" เลสเตอร์ตอบพลางยกคิ้วเล็กน้อย "ฉันเพิ่งตื่นน่ะ ก่อนหน้านี้ฮารุโตะเล่าว่าในห้าวันที่ฉันหลับไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วพอได้ยินเสียงอ้วกของเธอ เราก็รีบพุ่งมาที่นี่เลย" พอได้ยินแบบนั้นโมนีก้าก็เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะถามเสียงเบา "แล้วนายล่ะ อาการเป็นยังไงบ้าง" น้ำเสียงเธอเปี่ยมด้วยความห่วงใยจนปิดไม่มิด "ห่วงฉันเหรอ" เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ แกล้งทำเป็นไม่จริงจังถามโมนีก้า "ถ้ายังพูดกวนอีก ฉันจะไม่ถามแล้วนะ" เด็กสาวชักสีหน้าทันทีที่โดนอีกฝ่ายกวน "โอเค ๆ ยอมแล้ว" เขายกสองมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ แต่รอยยิ้มยังปรากฏบนใบหน้า "ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ นอนเต็มอิ่มเหมือนเพิ่งชาร์จพลังจนเกินร้อย ขอบคุณนะ ตั้งแต่ช่วยฉันตามหาเพื่อนถ้าไม่ได้เธอ…ฉันคงไม่มีทางได้เห็นพวกเขาปลอดภัยครบทุกคนแบบนี้" โมนีก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่คุ้นกับคำพูดจริงใจแบบนี้จากเขาเลย คิดพลางเอื้อมมือขึ้นบีบแก้มเขาทั้งสองข้างแล้วยืดแรง ๆ “ตรวจเช็คก่อน เผื่อเป็นผีปลอมตัวมาหลอกฉัน” “เฮ้ เดี๋ยวหน้าหล่อ ๆ ของฉันเสียรูปหมด” เขาพูดอู้อี้เพราะแก้มโดนดึง ก่อนที่เธอจะยอมปล่อย รอยยิ้มที่แวบขึ้นในดวงตาของเขาไม่ใช่แค่ขี้เล่น แต่เต็มไปด้วยความโล่งใจที่ได้เห็นเธอหัวเราะออกมาบ้าง “ก็คือหล่อได้แค่นี้ชะ?” โมนีก้าเอ่ยแรงจัดแล้วถลึงตาใส่เลสเตอร์เพราะเธอเจอคนหล่อกว่านี้เยอะเป็นกอง โมนีก้าเบือนหน้าออกเล็กน้อย แต่เสียงสั่นยังคงมีอยู่ในลมหายใจ “ฝันร้ายนั่นมัน…ชัดเกินไป ฉันเห็นทุกคนเป็นศพหมดเลย เหมือนกับทุกความกลัวของฉันมันถาโถมพร้อมกัน ฉันกลัวจริง ๆ กลัวมาก” เลสเตอร์มองเธอนิ่ง ๆ เห็นดวงตาของโมนีก้าเขาก็รู้แล้ว แววตาสีฟ้าเข้มของเลสเตอร์ไม่มีร่องรอยเยาะเย้ย “เธอไม่จำเป็นต้องพูดต่อก็ได้ แค่รู้ว่าเธอกำลังกลัวจริง ๆ มันก็พอแล้ว” เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยต่อ “แต่อย่าลืมว่าตอนนี้ไม่ใช่ฝันนะ” บรรยากาศเงียบลง มีเพียงเสียงเครื่องยนต์เรือเบื้องล่างที่ดังสม่ำเสมอ เด็กสาวกัดริมฝีปากแต่ก็พยักหน้าเบา ๆ ไม่นานฮารุโตะก็มาเพื่อที่จะเสิร์ฟซุปไก่หอม ๆ อร่อย ๆ ก่อนขยับตัวยื่นให้กับทางโมนีก้าอย่างเงียบ ๆ “ร้อนระครับระวังด้วย” เธอเอื้อมมือไปแตะซุปที่ฮารุโตะส่งมาให้ กลิ่นไก่อบอวลขึ้นทันที ความอุ่นของมันเหมือนกำลังกลืนเอาความสั่นในอกไปทีละน้อย เลสเตอร์ยกมือขึ้นพาดเข่าของตนเองระหว่างมองโมนีก้าดื่มซุปเขามองเธออย่างจริงจัง “จำไว้นะ เธอไม่ต้องแบกภาพพวกนั้นไว้คนเดียว ทุกครั้งที่มันกลับมา ฉันจะนั่งตรงนี้จะดึงเธอกลับมาเอง” โมนีก้าเงียบไปชั่วครู่ แต่ในที่สุดก็ยอมยกช้อนขึ้นชิม รสชาติอุ่น ๆ ทำให้สีหน้าที่ซีดเผือกดูดีขึ้นเล็กน้อย เธอเหลือบตาขึ้นมองเขาแล้วพึมพำแผ่วเบา “ดีใจที่นายตื่นแล้วนะ เลสเตอร์”</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ตื่นแบบมึน ๆ แล้วก็ต้องมาปลอบโมนีก้าเพราะฝันร้ายเนี้ยนะ ก็ได้อยู่แหละ
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โมนีก้าฝันร้าย ดวงอาทิตย์สีดำ? คนบนบัลลังค์นั้นใครกันนะ [อยู่ระหว่างการเดินทาง][ระยะทางที่เดินทางไปแล้ว 1,080 ไมล์ทะเล]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 นอน
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 ขับเรือ
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 นอน
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 อยู่ห่าง ๆ แบบเห่วง ๆ 
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> อควิลอนโบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25 <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-4 09:16:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-4 11:16 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 35 : afterglow กับ สัญญา</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 26-29 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าเรือมอนทรีออล เมืองควิเบก รัฐเกแบ็ก แคนาดา มุ่งหน้าสู่ ท่าเรือชิวิตาเวกเกีย โรม อิตาลี</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;">             แดดยามกลางวันที่ทอดตัวไม่สิ้นสุดคลุมผิวทะเลจนระยิบระยับสะท้อนเข้าตา โมนีก้านั่งอยู่บนเก้าอี้อาบแดดบน Sun Deck ชั้นบนสุดของเรือ ลมทะเลพัดอ่อน ๆ จนปลายผมสีม่วงครามพลิ้วกระจายไปรอบใบหน้าขาวซีดแต่ดูอ่อนเยาว์ ดวงตาเทาเงินทอดมองฟ้าไกลราวกับจะข่มใจตนเองให้ผ่อนคลายหลังจากฝันร้ายเมื่อคืน แม้เธอจะไม่เคยชอบที่ต้องเผชิญกับแสงกลางวันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงในเขตละติจูดเหนือเช่นนี้ แต่วันนี้กลับยอมให้น้ำหนักของแสงตะวันกดทับลงมาอย่างเงียบงัน เพราะมันให้ความรู้สึกปลอดภัยกว่าความมืดที่เธอเผชิญมาในฝัน              เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากบันไดด้านข้างก่อนที่ร่างสูงของลูคัส อควินัส จะก้าวเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมสองเม็ดด้านบน แขนเสื้อพับขึ้นครึ่งท่อน พาดสายตาคมสีน้ำเงินเข้มไปยังโมนีก้าที่นั่งพิงเบาะราวกับกำลังแช่ตัวอยู่ในแดดมากกว่านั่งเล่น “ไม่คิดว่าจะเห็นเธอออกมานอนรับแดดแบบนี้นะ” น้ำเสียงเรียบแฝงความแปลกใจ เพราะตลอดการเดินทางโมนีก้าแทบไม่ชอบแสงแดดเท่าไรเลยเธอชอบอยู่ในห้องมืด ๆ เวลากลางคืนเพราะบอกว่าชอบที่มันเหมือนกลางคืนที่สุด              โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองคนที่เข้ามาทัก ดวงตาที่เหมือนจะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังฉายแววอบอุ่น เธอยิ้มบาง ๆ แล้วหัวเราะเบา “แต่ก่อนฉันเกลียดสุด ๆ เลยนะ ที่มันกลางวันตลอด 24 ชั่วโมง รู้สึกเหมือนถูกบังคับให้ตื่นอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้…” เธอทอดสายตามองไปยังขอบฟ้า ไหล่เล็กสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนปล่อยลมหายใจยาวที่กดทับในอก “ตอนนี้กลับรู้สึกสบายใจขึ้นมาลึก ๆ เหมือนมันช่วยกลบความคิดในหัวฉันไปได้บ้าง”              ลูคัสยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ชั่วครู่ เขาไม่ใช่คนที่แสดงออกเก่งนักแต่แววตาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เขาดึงเก้าอี้อีกตัวมาแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หันหน้าออกไปทางทะเลที่แสนกว้างใหญ่เช่นกัน              โมนีก้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ เดี๋ยวช่วงอื่นฉันก็ยังไม่ชอบเหมือนเดิม” เธอยิ้มเจื่อน ๆ แต่เสียงหัวเราะสั้น ๆ หลุดตามมาเหมือนพยายามกลบเกลื่อนบรรยากาศที่ยังติดค้างจากความฝันเมื่อคืน “ในฝัน…ท้องฟ้าเป็นสีดำสนิท แล้วดวงอาทิตย์ก็กลายเป็นสีดำด้วย เหมือนโลกทั้งใบกำลังจะดับแสง ทุกคนตายหมดอบบสยองขวัญด้วย ฉันตื่นมาแล้วใจยังสั่นไม่หาย”              ลูคัสหันหน้ามองเธอเต็ม ๆ ดวงตาคมกระทบเข้ากับความเปราะบางที่เธอไม่ค่อยยอมเผยออกมา “มันอาจไม่ใช่แค่ความฝัน” เขาพูดช้า ๆ นิ่งแน่วตามแบบของนักรบ “ถ้า LoNex กำลังพยายามสร้าง Black Sun อย่างที่พวกเธอเคยบอกก็ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกถึงมันได้ตั้งแต่ตอนนี้” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้าหันมามองเขาทันที แววตาสีเงินไหวระริกแต่ก็ฉายประกายจริงจัง “นั่นสิ ฉันก็คิดแบบนั้น ฝันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ มันเหมือนเสียงในหัวพยายามเตือน ฉันกลัวนะแต่ก็ต้องพูดออกมา”              เสียงสนทนาเงียบไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงลมพัดผ่านระหว่างทั้งคู่ ลูคัสเอนกายพิงพนักของเก้าอี้ที่หยิบมาหยิบดาบสั้นโรมันที่วางพาดข้างตัวขึ้นมาเช็ดผ้าอย่างใจเย็น “ความกลัวไม่ใช่ความอ่อนแอหรอก” เขาเอ่ยเรียบ ๆ “มันคือสิ่งที่ทำให้เรามีสติและเตรียมพร้อมต่อสู้ได้ดียิ่งขึ้น”              โมนีก้าเผลอหัวเราะในลำคอ “พูดซะเหมือนคนเตรียมใจตลอดเวลาเลยนะคะ”              “เพราะฉันเป็นลูกเทพแห่งสงครามไง” ลูคัสเลิกคิ้วตอบกลับแบบไม่ลังเล เสียงของเขาติดดุเล็กน้อยแต่ไม่ใช่เพื่อตำหนิกลับทำให้โมนีก้ารู้สึกมั่นคงมากกว่าที่จะกลัว              ในช่วงเย็น โมนีก้าช่วยฮารุโตะที่ทำอาหารอยู่วันนี้ฮารุโตะกะว่าจะทำอาหารชุดใหญ่เพราะเลสเตอร์พึ่งตื่นเราจะพักกันให้กำลังใจและทบทวนแผนกันสักหน่อย กลิ่นหอมของเนยที่กำลังละลายบนกระทะผสมเข้ากับกลิ่นเครื่องเทศที่ฮารุโตะคัดสรรมาอย่างดี เสียงฉ่า ๆ ของสเต็กปลาสดที่ลงไปโดนความร้อนดังแข่งกับเสียงคลื่นกระทบลำเรือเบื้องล่าง โมนีก้ายืนข้าง ๆ ฮารุโตะช่วยหยิบจับเครื่องปรุง จัดจาน และยื่นวัตถุดิบให้ตามที่เขาขอ เธอยิ้มบาง ๆ แม้ดวงตายังมีร่องรอยความอ่อนล้าจากฝันร้ายเมื่อคืนแต่การได้ช่วยในครัวทำให้หัวใจเธอผ่อนคลายลงบ้าง              "ขอบคุณนะครับโมนีก้า" ฮารุโตะพูดพลางใช้ตะหลิวพลิกสเต็กให้สุกทั่ว "พอมีคนช่วยแล้วมันไวขึ้นเยอะเลย แถมผมอยากทำมื้อนี้ให้พิเศษหน่อย เลสเตอร์พึ่งตื่นมันควรเป็นเหมือนงานเลี้ยงต้อนรับกลับมา"              เด็กสาวผมม่วงครามหัวเราะเบา ๆ "ก็จริงแหละค่ะ อาหารมันช่วยให้ทุกคนลืมเรื่องแย่ ๆ ได้บ้าง อย่างน้อยก็ชั่วคราว" เธอหยิบสมุนไพรที่เตรียมไว้โรยหน้าปลาย่าง ก่อนจะหันไปมองถาดอาหารทะเล กุ้ง หอย ปู ปลา ที่เลสเตอร์ตกมาได้และบางส่วนที่ดึงจากสต็อกในตู้เย็น ทั้งหมดถูกจัดเรียงสวยงามราวกับงานเลี้ยงริมชายฝั่งหรูหรา              ไม่นานนัก วินเซนโซก็เดินขึ้นมาที่ดาดฟ้าพร้อมแก้วกาแฟในมือ กลิ่นเข้มข้นอบอวลรอบตัวเขา เขาเหลือบตามองโต๊ะอาหารที่กำลังถูกจัดเรียงด้วยคิ้วยกสูง "โอ้โห พวกเธอสองคนเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ นี่มันไม่ใช่มื้อเย็นธรรมดาแล้วนะ มันเหมือนเลี้ยงรับรองแขกวีไอพีเลย"              "ก็เลสเตอร์นอนเหมือนคนตายมาตั้งหลายวัน" อิซิเลียที่ก้าวตามขึ้นมาพร้อมหัวกะโหลกอลันที่ห้อยอยู่บนแขนข้างหนึ่งเอ่ยเสียงเรียบ "ถ้าไม่จัดใหญ่หน่อยก็คงน่าเบื่อไป" เธอวางตัวลงบนเก้าอี้ราวกับราชินีในคราบเด็กสาว ดวงตาสีเทาหม่นมองโต๊ะอาหารด้วยท่าทีที่ทำให้ทุกอย่างเหมือนอยู่ในการตรวจสอบ              ลูคัสก้าวตามมาทีหลัง เขายกเก้าอี้ออกจากโต๊ะอย่างแข็งแรงแล้วช่วยจัดวางให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง “อย่างน้อยก็ได้กินก่อนมีศึกใหญ่ก็ยังดี” เขาพูดด้วยเสียงมั่นคง พลางเหลือบไปมองเลสเตอร์ที่กำลังเดินขึ้นมาช้า ๆ ใบหน้าของเขายังซีดนิดหน่อยแต่ดวงตาสีฟ้ากลับดูมีประกายกว่าก่อนหน้านี้ ทุกคนล้อมวงบนโต๊ะอาหารริมบาร์ชั้นบน เสียงหัวเราะ เสียงถกเถียง เสียงเก้าอี้เลื่อนกระทบพื้นไม้ผสมกันจนอบอุ่นกว่าที่เคย               แต่ในขณะเดียวกันท้องฟ้าที่ปกติแล้วสว่างไสวตลอดทั้งวันกลับเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นโทนสีเข้มทีละน้อย เงามืดบางเบาเลื่อนมาปกคลุมขอบฟ้า เสมือนเวลาค่ำที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน โมนีก้าเป็นคนแรกที่สังเกต เธอหยุดมือที่กำลังตักกุ้งใส่จานแล้วเงยหน้าขึ้น ดวงตาเทาเงินเบิกเล็กน้อย "ทุกคน…ดูท้องฟ้าสิ"              บทสนทนาทั้งหมดหยุดลงพร้อมกัน สายตาของเหล่าเดมิก็อดหันไปทางเดียวกัน ความเงียบเข้าปกคลุมแม้แต่เสียงคลื่นก็เหมือนจะช้าลง วินเซนโซขมวดคิ้วพึมพำ "ไม่น่าใช่เรื่องดีแน่ ๆ …ที่ฟ้ามืดลงแบบนี้" เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ดวงตาคมทอดมองท้องฟ้าที่ค่อย ๆ คลายแสงสีทองออกเป็นม่านสีเทาเข้มราวกับพลบค่ำที่ไม่เคยมีใครเห็นมาตลอดปีที่ผ่านมา แต่เลสเตอร์ที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกลับจับสังเกตุได้              ร่างเล็กของโมนีก้านั้นแข็งค้าง ตั้งแต่ที่เห็นท้องฟ้าเริ่มมืดลงและยิ่งคำนั้นของวินเซนโซเหมือนคำพูดนั้นไปสะกิดภาพฝันร้ายเมื่อคืนที่ยังสดใหม่เกินไปในความทรงจำ แววตาสีเงินซีดลงอย่างเห็นได้ชัด และภาพเรือที่ล่มกลางท้องทะเลเต็มไปด้วยร่างเพื่อนที่ไร้วิญญาณผุดขึ้นมาอีกครั้งในหัว เธอเหมือนหลุดหายไปในภวังค์ หายใจติดขัดส้อมที่ถืออยู่แทบจะร่วงจากมือ              ทว่า ก่อนที่เธอจะจมดิ่งลงไปมากกว่านี้ มืออุ่นข้างหนึ่งก็มาสัมผัสที่หลังมือของเธอ เป็นมือของเลสเตอร์ที่เขาใช้ดวงตาสีฟ้าเข้มจับจ้องใบหน้าเธออย่างจริงจัง เขาเรียกสติด้วยเสียงต่ำแต่หนักแน่น “โมนีก้า มองฉันสิ ไม่ต้องกลัวมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยจากคพำนั้น คล้ายเพิ่งดึงตัวเองออกมาจากน้ำเย็นจัด เธอหันมามองเขาแววตายังพร่าซีดเผือด แต่ก็มีชีวิตชีวากลับมาเพราะเสียงเรียกนั้น              เลสเตอร์หันไปยังเพื่อน ๆ คนอื่นที่มองมาอย่างเคร่งเครียด เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยในแบบฉบับที่ชอบทำ แม้สถานการณ์ไม่ปกติ “อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป วินเซนโซ ฉันเดาว่านี่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอก น่าจะเป็นฝีมือเทพเวสเปอร์มากกว่า” เขาเอนหลังเล็กน้อยราวกับเล่าเรื่องที่เตรียมมาแล้ว “ถ้าฉันเดาไม่ผิด เขาคงสละพลังบางอย่างเพื่อทำให้พลบค่ำกลับมาอยู่ยาวขึ้น เห็นมั้ย ฟ้าไม่ได้มืดสนิทมันแค่กลายเป็นพลบค่ำ”              อิซิเลียที่นั่งไขว่ห้างอยู่ปลายโต๊ะเลิกคิ้วสูง “เวสเปอร์งั้นเหรอ...ถ้าใช่จริง นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบปีที่โลกมีค่ำคืนกลับมา” น้ำเสียงเธอเย็นแต่แววตาเป็นประกายราวกับกำลังคำนวณผลลัพธ์ใหม่ในสมอง ลูคัสปล่อยลมหายใจยาวร่างสูงสง่าแบบนักรบของเขาเอนตัวพิงเก้าอี้ “ถ้าเป็นอย่างที่เลสเตอร์พูดจริง อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่ลางร้ายของ LoNex สินะ” เขาพูดด้วยโทนจริงจังแฝงความโล่งใจ              ฮารุโตะที่วางผ้าเช็ดปากลงข้าง ๆ ก็พยักหน้าหงึก “แบบนี้พวกเราก็จะได้มีเวลาพักผ่อนจริง ๆ เสียทีสิ ใช่ไหมครับ? ตลอดมาเจอแต่กลางวันที่ยาวนานจนร่างกายสับสนเรื่องนาฬิกาชีวิตมาตลอดเลย...ฟังดูดีออกนะครับ”               เมื่อทุกคนบอกแบนั้นโมนีก้าที่ในที่สุดก็ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา เธอมองท้องฟ้าสีม่วงหม่นแล้วกระซิบเบา ๆ “ครั้งแรก...ที่ได้เห็นท้องฟ้าสลัวจริง ๆ ในรอบปีสินะ” เสียงนั้นปนทั้งความกลัวและความตื่นเต้นในคราวเดียว เลสเตอร์หันกลับมามองเธออีกครั้ง ยักไหล่ก่อนจะแกล้งพูดต่อ “ไม่ต้องกังวลไปหรอก โมนีก้า พลบค่ำแบบนี้คงจะยาวหน่อย อาจลากไปถึงตีสองตีสามทุกวันด้วยซ้ำ เทพเวสเปอร์คงหมดพลังไปเยอะเลย...พอกลับค่ายเมื่อไหร่คงต้องหาทางบูชาเขาให้สมเกียรติหน่อยล่ะนะ”              ประโยคนั้นทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะเปลี่ยนไปจากความตึงเครียดสู่ความโล่งใจที่ทุกคนสัมผัสได้ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของวินเซนโซดังขึ้นเป็นคนแรก ตามมาด้วยฮารุโตะที่ยิ้มกว้างราวกับเด็ก “ถ้างั้นคืนนี้พวกเราจะได้กินข้าวใต้แสงดาวสินะครับ”              ช่วงเวลากลางคืนที่เป็นพลบค่ำของวันเมื่อทุกคนแยกย้ายตอนนี้โมนีก้าอยู่ตรงดาดฟ้าชั้นบนลมเหนือพัดแนบแก้ม กลิ่นเกลือจากแอตแลนติกเหนือค่อย ๆ ละลายแสงสุดท้ายจนผืนฟ้าพลบค่ำกลายเป็นผ้ากำมะหยี่สีครามเข้ม ชั้นดาดฟ้าสูงสุดเงียบพอให้ได้ยินเสียงเครื่องเรือฮัมต่ำ ๆ โมนีก้ายืนพิงราวเหล็ก มองเส้นขอบน้ำที่ยังเก็บประกายส้มไว้บาง ๆ ราวแสงเทียนปลายพิธี ฝีเท้าเบา ๆ ของเลสเตอร์ดังขึ้นข้างหลัง คุ้นจนไม่ต้องหันหลังกลับไปดู โมนีก้ายิ้มก่อนที่เขาจะพูดเสียอีก              “ไม่ได้เห็นฟ้ามืด ๆ แบบนี้มาตั้งปีหนึ่ง…คิดถึงไหม” น้ำเสียงเขากึ่งล้อกึ่งจริง แต่มีอุ่นแฝงลึก              “คิดถึงมาก” เธอตอบง่าย ๆ แล้วหันมองเขา แววตาใสซื่อแบบคนกำลังอารมณ์ดี “แล้วรู้ไหม ตอนนี้ฉันคิดถึงอะไร” เลสเตอร์เอนศอกกับราว “ว่ามาสิ อย่าบอกนะว่าอยากกินโค้กเย็นจัดตอนลมแรง ๆ แบบนี้” 

<iframe width="300" height="150" src="https://www.youtube.com/embed/AR3V0q_GVYo?autoplay=0&loop=1&playlist=AR3V0q_GVYo" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

              “คิดถึงเพลง” โมนีก้าหัวเราะ รอยยิ้มวิบวับเหมือนดาวดวงแรกไม่ได้บอกชื่อแต่โมนีก้าเริ่มยกนิ้วแตะราวเหล็ก เคาะจังหวะเบา ๆ tik…tik… ลมพัดผมเธอปลิวเป็นริ้ว เธอเริ่มฮัมทำนองเนื้อร้องพูดถึงการอยากหยุดเวลาไว้ชั่วคราว ความงามของแสงที่เต้นระบำบนผมของใครบางคน เช้าวันเสาร์ที่ค่อย ๆ เลือน และการสบตาที่ทำให้หัวใจกลับไปอยู่จุดเริ่มใหม่อีกครั้ง ภาพหิมะฤดูหนาว ความรักที่มึนเมา การรอปาฏิหาริย์… “Oh, I won’t be silent and I won’t let go” ท่อนฮุกนั้นเธอไม่ขึ้นเสียงสูงนัก แต่ความหวานมันซึมหัวใจมากกว่าไต่โน้ต              เลสเตอร์นิ่งฟังเหมือนคนเดินออกจากห้องทั้งโลก มาอยู่ใต้ดาดฟ้าเล็ก ๆ นี้ เงาพลบค่ำแตะกรอบหน้าของเขาดวงตาสีฟ้าเข้มจับประกายคลื่นทะเลเหมือนบันทึกทุกคำที่เธอร้อง “Afterglow…” เขาพูดชื่อเพลงในจังหวะที่สายลมเงียบไปนิดเดียว “เลือกเพลงได้เก่งเหมือนเลือกจังหวะชีวิตเลย”              “ก็มันเหมาะนี่” โมนีก้ายักไหล่ “ช่วงที่ฟ้าไม่ใช่กลางวันแต่ก็ยังไม่ใช่กลางคืน ทุกอย่างออกสีทองนิด ๆ พอดีจะยอมอ่อนให้ความหวังสักหน” เลสเตอร์หัวเราะในคอ “เธอนี่เก่งเรื่องทำให้ความมืดดูไม่ได้น่ากลัวนะโมนีก้าเหมือนบอกมันว่าเดี๋ยวแป๊บเดียวเราจะเรืองแสงต่อ”              “ฉันก็แค่…อยากให้คนข้าง ๆ เห็นแสงกับความมืดไปด้วยกัน” เธอพูดเรียบ ๆ แต่ยิ้มตาเป็นประกายโดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองมันตีความได้มากกว่าที่คิด ในช่วงที่เลสเตอร์มองหน้าโมนีก้า เส้นผมสีม่วงครามที่ปลิวจากลมทะเล เรือโยกนวล ๆ ดาวดวงแรกกะพริบเหนือยอดเสากระโดง เลสเตอร์เอื้อมนิ้วเคาะราวเข้าจังหวะเดียวกับโมนีก้า “ถ้าฉันขอคำขอพรหนึ่งข้อ” เขาว่า “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่…แค่เพลงถัดไปขอให้ฉันเป็นคนเก็บคอร์ดให้เธอได้ไหม”              โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเล็ก ๆ แบบอารมณ์ดี “โอเค แต่ห้ามปล่อยคอร์ดหลุดนะ” เธอแกล้งขู่ “ถ้าหลุด ฉันจะถือว่าเป็นสัญญาณว่านาย…” เธอกัดริมฝีปากยิ้มกวน ๆ อีกฝ่าย “ไม่สมควรได้ฟ้ามืดอีกปี”              “โห” เลสเตอร์เลิกคิ้ว “งั้นฉันจะเก็บคอร์ดให้แน่นกว่าเก็บความลับคอยดูสิ” คำว่าความลับลอยอยู่ระหว่างลมหายใจทั้งคู่ครู่หนึ่ง มันเป็นคำที่มีเพียงเลสเตอร์คนเดียวที่เข้าใจความหมายของคำว่าความลับ และคนข้าง ๆ เขาก็ไม่ได้รับรู้อะไรเลย ก่อนจะถูกคลื่นกลืนไปเมื่อโมนีก้าเริ่มฮัมเดิมอีกครั้ง คราวนี้ช้าลง นุ่มกว่า ราวกับกำลังจารึกดนตรีลงบนผืนทะเล เลสเตอร์เคาะราวคุมพัลส์สม่ำเสมอ ไม่เร็วไม่ช้าเกินไป นิสัยของเขาขี้เล่น ขี้เก็กปากเก่ง แต่จังหวะนี้กลับจริงจังอย่างน่าประหลาด              “We were love drunk, waiting on a miracle, Trying to find ourselves in the winter snow, So alone in love like the world had disappeared, Oh, I won’t be silent and I won’t let go”              เพลงจบตรงที่เส้นฟ้าคล้ำขึ้นอีกแดดหนึ่ง โมนีก้าวถอยครึ่งก้าวขณะที่เอียงคอมองเลสเตอร์ “ให้คะแนนเพื่อนร่วมวงคืนนี้กี่คะแนนคะ”              “เต็มสิบ” เขาตอบแบบไม่คิด “เพราะเธอทำให้ผม…” เขาเบรกคำไว้ เปลี่ยนเป็นยิ้ม “...ลืมไปว่าไม่ได้เห็นฟ้ามืดมานานแค่ไหน” เมื่อได้ยินแบบนั้นโมนีก้าก็พยักหน้า “งั้นจำไว้นะ ต่อให้มืดสนิทแค่ไหน เราก็ยังมีแสงหลังโชติช่วงให้เก็บไว้ใช้เดินต่อ ใช่ไหมล่ะคุณคนธรรมดาที่เทพพระอาทิตย์เอ็นดู?”              “ครับ คุณนักร้องนำ” เลสเตอร์เอ่ยทำท่าโค้งแบบกวนตีนพอเป็นพิธี โมนีก้าเลยหันไปมองค้อนเขาแล้วสวนกลับด้วยคำพูดอย่างไว  “อย่าเลี่ยงประเด็นสิ ผู้ช่วยมือกีตาร์เลสเตอร์” เพราะคำล้อนั้นทำให้ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ เหนือลมเย็น โมนีก้าเงียบไปนิดก่อนพูดต่อ “งั้นฉันขอนายบ้างได้ไหม? …ถ้าฉันหลงทางช่วยเตือนจังหวะให้ฉันแบบเมื่อกี้อีกได้ไหม” มันเป็นคำพูดง่าย ๆ แต่บ่งบอกถึงความไว้ใจของโมนีก้าที่มีให้เลสเตอร์ตลอดมา ความสนิทที่เกิดขึ้นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ทำให้ชายข้างตัวของโมนีก้าต้องมองดวงตาของเธอที่ไม่เคยมีอะไรปิดบังเขาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ที่เกินกว่าจะคิดว่ามันมาจากเด็กที่ไม่ชอบคิดอะไรเลย “ได้เสมอแหละ ต่อให้หิมะจะตกตรงปล่องภูเขาไฟหรือคลื่นซัดที่ทะเลทราย ฉันก็จะเคาะจังหวะให้เธอฟังจนกว่าดวงอาทิตยบ์จะกลับมาหาเธออีกครั้ง”               โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเธอทำให้พลบค่ำกลายเป็นช่วงเวลาที่แสนแบอุ่นกว่าที่ไหนบนเรือ โมนีก้าหันกลับไปมองทะเล คราวนี้ไม่ใช่เพื่อหาคำตอบต่ออะไรทั้งนั้น แต่เพื่อฟังเสียงหัวใจของเธอที่ยังคงเต้นเท่ากับจังหวะการเคาะของใครบางคนข้าง ๆ เธอนั้นเอง              เหนือศีรษะของทั้งคู่ ดาวเพิ่มขึ้นทีละดวง แสงไกล ๆ บนเส้นโค้งของโลกสิ่งตาม เลสเตอร์จ้องมองภาพของโมนีก้าแบบนั้น ทุกคำพูดของเขาลึกซึ้งและมีความนัย แต่เขาไม่บอกหรอกว่าตัวเองเป็นใคร และโมนีก้าก็ไม่ได้ถามว่าเขาซ่อนอะไรไว้เลยด้วยซ้ำ ทั้งคู่ปล่อยให้ค่ำคืนนี้เป็นพื้นที่ของทำนองที่รู้กันทั้งสองคนและคำสัญญาเงียบ ๆ ที่ไม่ว่าจะมีความมืดหนาแน่นเพียงใด เราก็จะกอดแสงนั้นไว้ด้วยกันจนกว่ามันจะกลายเป็นแสงจริง ๆ อีกครั้ง</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ระหว่างการทานอาหารเขาพบว่าช่วงเวลากลางคืน ไม่สิ พลบค่ำกลับมา มันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างแย่กับคนที่พึ่งฝันร้ายอย่างโมนีก้า เลสเตอร์ที่รับรู้บางสิ่งเลยบอกเธอกับทุกคนให้สบายใจได้ โมนีก้าเลยดูผ่อนปรน ช่วงเวลากลางคืนโมนีก้าอารมณ์ดีขึ้น เลสเตอร์เริ่มรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แย่ ละมั้ง? ไม่รู้สิ?  [อยู่ระหว่างการเดินทาง][ตอบสนองต่อเหตุการณ์โลก มีช่วงเวลาพลบค่ำ][ระยะทางที่เดินทางไปแล้ว มากกว่า 1,080 ไมล์ทะเล]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 ... ? 🥰🥰🥰
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 รอบนี้วินเซนโซขับเรือและเขาก็จิบกาแฟชิล ๆ 
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 นอนกอดอลัน(?)
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 นอน
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 นอน...
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-4 11:54:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-5 01:32 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 36 : ได้ไม่นาน</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 27 - 28 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าเรือมอนทรีออล เมืองควิเบก รัฐเกแบ็ก แคนาดา จนถึง หมู่เกาะอะโซร์ส</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;"> แสงตะวันสีส้มทองของวันที่ 27 กระทบผิวน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับเหมือนแผ่นกระจกที่สะท้อนโลกทั้งใบกลับลงทะเล หลังผ่านมา 3 วันเต็มนับตั้งแต่เรือออกจากท่าในวันที่ 24 ท้องทะเลก็เริ่มกลายเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกเขาอย่างไม่รู้ตัว เสียงเครื่องยนต์เรือขนาดกลางดังคลอเบา ๆ ผสมกับเสียงคลื่นกระทบกราบเรือจังหวะสม่ำเสมอ เสมือนดนตรีกล่อมอารมณ์ที่ทำให้ทุกอย่างดูสงบกว่าที่ควรเป็นสำหรับภารกิจสะกดรอยองค์กรอันตรายอย่าง LoNex ท้องฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆเรือแล่นห่างจากแนวร่องน้ำหลักอย่างระมัดระวัง เส้นทางที่พวกเขาใช้ตาม LoNex ถูกคำนวณมาอย่างดี ไม่ใกล้เกินไปจนถูกจับสัญญาณ ไม่ไกลเกินจนหลุดเรดาร์วัดคลื่น แผนง่ายแต่ต้องอาศัยความสม่ำเสมอ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้บรรยากาศบนเรือในตอนนี้แทบไม่ต่างจากการล่องเรือพักผ่อนในฤดูร้อน บนห้องควบคุม วินเซนโซกำลังเอนหลังพิงเบาะ มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟ ส่วนอีกข้างขยับคันบังคับเรืออย่างเชื่องช้า ขณะที่อิซิเลียซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามก้มมองหน้าจอเรดาร์ขนาดเล็ก แสงสีเขียวสะท้อนเข้าดวงตาเทาเย็น ๆ ของเธอเป็นจังหวะ “เส้นทางตรงดีมากวินเซนโซ อย่าให้หลุดนะ ฉันไม่อยากต้องคำนวณใหม่อีกรอบ” เธอพูดเสียงเรียบแต่ฟังดูคล้ายคำบ่นมากกว่า “รู้แล้วน่า คุณเจ๊ใหญ่” วินเซนโซหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวมีรอยตีนกาในร่างเด็กนะ” คำพูดนั้นทำเอาอิซิเลียปรายตามองอย่างรำคาญก่อนจะหันกลับไปที่จอ โดยไม่ตอบสักคำ ส่วนลูคัสในตอนนี้อยู่บริเวณดาดฟ้ามือกำแน่นที่พนักเหล็ก มองรอบท้องทะเลอย่างระแวดระวัง ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาจับภาพทุกเงาในระยะไกล ร่างสูงตั้งตรงไม่ยอมลดการ์ดแม้เพียงเสี้ยววินาที “สงบเกินไป...” เขาพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะรู้ว่าทุกคนต้องการความเงียบเช่นกัน ฮารุโตะอยู่ในครัวใต้ดาดฟ้า กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้งออกมาตามช่องระบายอากาศ เขากำลังทอดปลาทะเลสดและผักที่โมนีก้าเตรียมไว้เมื่อวาน ขณะเดียวกันเจ้าตัวก็ฮัมเพลงญี่ปุ่นเบา ๆ ไปด้วย เสียงนั้นไพเราะจนนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของลูกครึ่งเทพอพอลโล่ “อาหารจะเสร็จอีกแป๊บเดียวนะครับ โมนีก้า!” เขาตะโกนเรียกเสียงดัง  “ค่า~!” เสียงโมนีก้าตอบกลับจากอีกฟากของเรือพร้อมเสียงหัวเราะ เธออยู่ตรงท้ายเรือในตอนนี้ มือถือไม้ถูพื้นในขณะที่สายลมพัดผมสีม่วงครามของเธอปลิวเบา ๆ เธอเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ชำระคราบน้ำทะเลที่เกาะอยู่บนพื้นดาดฟ้า พร้อมฮัมเพลงตามฮารุโตะไปด้วย ใบหน้าของเด็กสาวดูสดใสอย่างแปลกประหลาดหลังจากผ่านฝันร้ายมาเกือบสัปดาห์ ด้านเลสเตอร์ในเวลานี้ เขาเพิ่งเดินขึ้นมาจากห้องเครื่องหลังช่วยวินเซนโซเช็กระบบขับเคลื่อนอยู่พักใหญ่ มือยังเปื้อนคราบน้ำมันบาง ๆ แต่รอยยิ้มกลับดูอารมณ์ดีผิดคาด “ใครบอกว่าฉันจะมาเป็นคนแบกกล่องอะไหล่ทั้งวันกันนะ...” เขาพึมพำพร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกข้างโมนีก้า “ก็อย่าทำตัวเป็นคุณชายสิคะ” เธอตอบกลับเสียงกลั้วหัวเราะโดยไม่เงยหน้า “ถ้าช่วยงานพวกเราได้บ้างจะดีมากเลย~ ไม่งั้นระวังจะโดนลากไปล้างห้องน้ำอีกนะ” “อ้อเหรอ แล้วใครกันที่เมื่อวานเผลอทำถังน้ำคว่ำใส่? นี้ยังจะกล้าลากฉันไปล้างห้องน้ำอีกรอบหรอ” เขาเลิกคิ้วถามกลับพลางยิ้มข้างปาก ท่ามกลางเสียงหัวเราะของโมนีก้าที่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ชีวิตบนเรือที่ควรจะตึงเครียด กลับกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความสงบชั่วคราวของเหล่ากึ่งเทพที่ผ่านการต่อสู้และความสูญเสียมาไม่น้อย ทุกคนต่างรู้ว่าความเงียบนี้อาจไม่ยืนยาวแต่ก็เลือกที่จะใช้มันอย่างคุ้มค่าที่สุด เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงเข้าสู่เวลาพลบค่ำ ลมทะเลพัดเย็นกว่าทุกวัน เลสเตอร์แหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากส้มเป็นม่วงหม่น ก่อนพูดขึ้นเรียบ ๆ “พวกนายรู้มั้ย...บางทีชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องหนี ไม่ต้องสู้ แค่ล่องเรืออยู่กลางทะเลเฉย ๆ” วินเซนโซที่ยืนอยู่หลังหางเสือหัวเราะตอบ “อย่าพูดแบบนั้นสิเลสเตอร์ ถ้านายเริ่มพูดอะไรดูซึ้ง ๆ แบบนี้ทีไร มักจะมีเรื่องไม่ดีตามมาเสมอ” “ฉันไม่ได้เป็นลางร้ายสักหน่อย” เลสเตอร์แยกเขี้ยวยิ้มตอบ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขามองเพื่อนร่วมทีมทีละคน ที่ต่างมีหน้าที่มีน้ำหนักของอดีตและมีชีวิตที่ยังคงเดินต่อได้ ยามสายของวันที่ 28 แสงอาทิตย์ส่องสะท้อนผิวน้ำเป็นประกายจ้า แต่ความรู้สึกที่ลอยอยู่บนเรือในตอนนี้กลับแตกต่างจากทุกวันอย่างสิ้นเชิง บนห้องควบคุมอิซิเลียหญิงสาววัย 25 ในเด็กสาวผมเทาสวมชุดโกธิคสีดำยืนพิงโต๊ะควบคุม มือเรียวแตะหน้าจอเรดาร์ที่ปรากฏสัญญาณแปลกปลอมบางอย่าง เธอขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาเทาเยือกมองกราฟเส้นคลื่นสีเขียวที่ขยับถี่ผิดจังหวะ เสียงของเธอเมื่อเปล่งออกมาผ่านลำโพงบนเรือแผ่วเย็นแต่หนักแน่นจนทุกคนที่ได้ยินถึงกับหยุดชะงัก “ทุกคน ระวังให้ดี ตอนนี้เราเข้าสู่น่านน้ำหมู่เกาะอะโซร์ส<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;">แล้ว... หมู่เกาะอะโซร์สอยู่ไม่ไกล ฉันตรวจพบการเคลื่อนไหวในน้ำที่ผิดปกติหลายจุด” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(255, 255, 255); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงอิซิเลียดังผ่านเครื่องขยายเสียงทั่วเรือพร้อมเสียงคลื่นกระทบหัวเรือที่เริ่มแรงขึ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“น่านน้ำตรงนี้ขึ้นชื่อเรื่องฝูงอสุรกายที่ยังหลงเหลือจากสงครามเทพเก่า มีโอกาสสูงที่จะเจอเข้าให้เต็ม ๆ ระวังรอบทิศให้มากที่สุด” วินเซนโซที่อยู่หลังหางเสือพ่นลมหายใจออกแรง “งั้นแปลว่าทริปพักผ่อนจบแล้วสินะ...” เขาว่าเบา ๆ แต่ก็ขยับมือเพิ่มกำลังเครื่องยนต์ เสียงเครื่องคำรามต่ำดังก้องใต้ท้องเรือ เขาหันไปพยักหน้ากับอิซิเลียที่ตอบกลับเพียงการจ้องตานิ่ง ๆ เหมือนเข้าใจโดยไม่ต้องพูด แล้วยกกาแฟขึ้นจิบ ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าดังขึ้นเหนือดาดฟ้า เลสเตอร์ที่ถือธนูสีดำทองเดินขึ้นไปยังจุดสูงสุดของเรืออย่างคล่องแคล่ว เขาปีนขึ้นไปตรงจุดที่สูงที่สุดและปลอดภัยที่ดัดแปลงเป็นจุดยิง ระหว่างที่ลมแรงพัดผ่านใบหน้าของเขา ดวงตาสีฟ้าเข้มมองไกลออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่คลื่นสาดซัดเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผิวน้ำ “รับทราบ อิซิเลีย ฉันจะประจำการตรงนี้ ถ้าอะไรโผล่มาแม้แต่ครีบเดียว ฉันจะเป็นคนแรกที่เห็น” น้ำเสียงของเลสเตอร์เต็มไปด้วยความมั่นใจตามสไตล์เดิม แต่ในใจกลับรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก เขารู้สึกถึงแรงสั่นบางอย่างในอากาศ คล้ายกับพลังงานของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ในโลกนี้ ลูคัสประจำอยู่ด้านหัวเรือในชุดเกราะเบา ดาบสั้นติดข้างเอว มืออีกข้างจับโล่ทรงกลมที่มีสัญลักษณ์โรมันสลักไว้ เขามองผิวน้ำสลับกับท้องฟ้า “ไม่ต้องห่วง ถ้ามันขึ้นมาบนเรือได้...ฉันจะเป็นคนต้อนมันกลับลงทะเลเอง” เขาพูดเสียงทุ้มขรึมอย่างมั่นใจ ฮารุโตะกับโมนีก้าอยู่ตรงท้ายเรือ เด็กหนุ่มถือธนูของตนเองส่วนโมนีก้าถือกราดิอุสที่เธอพกติดตัวไว้เป็นอาวุธ ดวงตาสีเทาเงินของเธอมองผืนน้ำตรงหน้าอย่างระแวดระวัง แม้แสงแดดจะจ้าจนแทบแสบตา แต่ลมหายใจของเธอกลับแผ่วหนักเหมือนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างใต้ผิวน้ำ “ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย...” โมนีก้าพึมพำ น้ำเสียงเธอสั่นนิด ๆ “ทะเลเงียบเกินไป” ฮารุโตะยิ้มบาง ๆ พลางวางมือแตะบ่าเธอ “อย่าคิดมากสิครับ ถ้ามีอะไรจริง ๆ อย่างน้อยเราก็มีคนเก่ง ๆ เต็มเรือเลยนี่นา เนอะ” เขาพูดปลอบ แม้ดวงตาของตัวเองจะเหลือบมองผืนน้ำไม่วางตา ดูเหมือนช่วงเวลาแห่งความสงบจะจบลง พร้อมกับการเดินทางด้วย Heesen Yachts  ก็ใกล้จะถึงปลายทางขึ้นทุก ๆ ครั้งเหมือนกัน</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 การเดินทางตลอดเกือบสัปดาห์ทำให้พวกเขาเดินทางมาจนถึงน่านน้ำของยุโรปแล้ว ช่องแคบยิบรอลตาร์เห็นได้จากระยะของสายตา ทุกคนเปลี่ยนเป็นการระวังภัยแบบเต็มที่ ตอนนี้ทุกคนพร้อมสู้สุด ๆ เพราะหากเรือจม ทุกคนก็ไม่รอด จะไม่มีใครรอดทั้งนั้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร  [อยู่ระหว่างการเดินทาง][เดินทางถึงน่านน้ำใกล้ หมู่เกาะอะโซร์ส][ระยะทางที่เดินทางไปแล้ว 2,184 ไมล์ทะเล]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โนคอมเม้นท์
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 ขับเรือและระวังภัย
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 นำทางและระวังภัย
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 ระวังภัยเต็มที่
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 ระวังภัยเหมือนกับทุกคน
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-5 04:40:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-5 04:42 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 37 : แวะเกาะกันเถอะน่า</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 28 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าเรือมอนทรีออล เมืองควิเบก รัฐเกแบ็ก แคนาดา จนถึง หมู่เกาะอะโซร์ส</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-note thai" style="text-align: left;"> ไม่นานหลังจากนั้นลำเรือสะเทือนวูบเมื่อเงาดำทะมึนแหวกผิวน้ำขึ้นใกล้กราบซ้าย ฟองคลื่นแตกพร่าพร้อมเสียงหวีดจากอากาศที่ถูกดึงลงเป็นวังวน หนวดสีม่วงเข้มพุ่งตวัดราวแส้ เลสเตอร์ที่ประจำอยู่บนจุดสูงสุดชักสายธนูจนตึง ลูกศรแสงปักเข้าโคนหนวดตัวแรกดังฉึก กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งผสมเกลือทะเลทันที “ระวัง! ลูซก้า 5 ตัว! มากับน้ำวน!” เลสเตอร์ตะโกนย้ำ ฮารุโตะตะลึงวูบเดียวก่อนสวมท่าธนูตามสัญชาตญาณ เขาตะโกนอธิบายเร็วปราดให้โมนีก้าที่หน้าซีดเผือก “โมนีก้าครับ เจ้าตัวนี้มันเป็นพันธ์ุผสมระหว่างฉลามขาวกับหมึกยักษ์! มันดูดทุกอย่างด้วยวังวนแล้วรัดด้วยหนวด ระวังฟันนะครับ! แหลมพอจะตัดเหล็กเลย!” อิซิเลียกดสวิตช์ไซเรนสั้น ๆ แล้วสั่งเสียงนิ่ง “วินเซนโซ หมุนหัวเรือ 30 องศา อย่าปะทะหน้าตรง! ลูคัสยืนยันท้ายซ้าย! โมนีก้า เก็บระยะครึ่งกราบอย่าให้หนวดถึงราว!” “รับทราบ!” วินเซนโซบิดคันเร่งของเรือปรับการขับเคลื่อนเครื่องยนต์คำรามลั่น เขาเลี้ยวเรือเฉียงสวนคลื่นเพื่อให้หัวเรือเฉียดวังวน ไม่กี่วินาทีต่อมา น้ำจากสปริงเกอร์ฉุกเฉินที่เขาปรับให้ยิงเฉพาะจุดก็พ่นกระแทกหนวดลูซก้าตัวหน้าให้เสียจังหวะ “ใช้แรงดันน้ำสู้หนวดไปก่อนแล้วกัน!” เขาตะโกนพร้อมยิ้มมุมปาก ลูคัสกระโจนถึงราวเรือทันเวลา หนวดเส้นหนึ่งฟาดมารวดเร็ว เขายกโล่สอดรับจนได้ยินเสียงกระแทกดังอึก เขาใช้ดาบสั้นแทรกมุมตัดเฉียง ปลายคมบาดเนื้อเยื่อหนวดจนแตกนิ่ม ลูซก้าคำรามลอดฟันแหลมราวใบเลื่อย น้ำกระเซ็นเปื้อนใบหน้าหนุ่มโรมันแต่เขาไม่กะพริบตาแม้แต่นิด “เข้ามาอีกสิ!” เขาขู่กลับ ระหว่างนั้นโมนีก้าก็กลืนน้ำลาย เธอถอยครึ่งก้าวตามที่อิซิเลียสั่ง กำกราดิอุสแน่นจนเหงื่อซึมปลายนิ้ว หนวดอีกเส้นพุ่งหวังเกี่ยวข้อเท้าของโมนีก้าจนเธอพลิกตัวเฉียดฉิวแล้วฟันสวนต่ำสุดแรงปลายมีดกระแทกกระดูกอ่อนจนหนวดสะดุ้งถอย “ฮารุโตะ! ฝั่งฉันหนึ่งเส้น!” เธอร้องบอก “เห็นแล้วครับ!” ฮารุโตะปล่อยลูกศรติดเชือกตะขอที่วินเซนโซทำไว้ให้ เส้นเชือกเกี่ยวหนวดก่อนที่อิซิเลียจะกดสวิตช์วินช์ไฟฟ้า “ดึง!” หนวดถูกดึงตึงจนลูซก้าหนักเกือบตันเสียสมดุล พอดีกับที่เลสเตอร์ยิงศรแสงซ้ำเจาะตรงฐานใต้เหงือกจุดอ่อนของฉลามจนแสงกระจายเป็นวง ลูซก้าตัวนั้นทรุดฮวบกลับลงทะเล เลือดสีคล้ำไหลเป็นริ้ว “เหลือสี่!” อิซิเลียประกาศ ดวงตาเทาเย็นคุมจังหวะราวกำกับศึก เธอไล่นิ้วบนจออะไรบางอย่างเปิดโหมดโซนาร์เฉียบไว เสียงติ๊ดสั้น ๆ แสดงตำแหน่งที่พรางตัวในเงามืด “ตัวที่สองกำลังจะโผล่ใต้ท้องเรือ กราบขวา!” วินเซนโซสบถเบา ๆ แล้วโยกคันเร่งคู่ สร้างกระแสน้ำขวางใต้ท้องเรือให้แรงดันตีกลับ “เกาะให้แน่นล่ะ!” เรือโยกแรงพาแรงดูดของวังวนหลุดจากแนวหัวเรือในเสี้ยววินาที ขณะเดียวกันลูคัสกระโดดข้ามฐานปั้นท้าย ชนโล่เข้าใส่ปลายหนวดที่พุ่งขึ้นจากกราบขวาแล้วซัดดาบแทงทแยงเฉียดตาซ้ายของมันไปครึ่งนิ้ว “โมนีก้า ด้านหลัง!” เลสเตอร์ตะโกน เธอหันทันพบว่าหนวดอีกเส้นตวัดจากมุมตาบอดพุ่งเข้าคอ ของโมนีก้า เธอก้มหลบเฉียดคมฟัน ก่อนที่ไม่นานเธอจะหยิบเชือกใกล้ตัวตวัดรัดหนวดไว้ชั่วครู่พอให้ฮารุโตะซัดลูกศรหมุนเจาะทะลวง “เข้ากลางปล้อง!” เขาตะโกน เสียงเนื้อฉีกดังชัดเจน ลูซก้าดิ้นสะบัดจนเชือกขาด แต่แรงของมันตกลง คลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ากราบซ้าย  เลสเตอร์ยังคงทรงตัวบนจุดสูงสุดอย่างเหลือเชื่อ เขารัวศรจังหวะสม่ำเสมอ สามดอกในสองวินาทีเพื่อตัดปลายหนวดที่พยายามกวาดอากาศเหนือดาดฟ้า “สามตัวล้อม! สองลึก หนึ่งตื้น!” เขารายงานด้วยความรวดเร็ว “ใช้เคาน์เตอร์วอร์เท็กซ์” อิซิเลียสั่งทันที วินเซนโซยิ้มรับทราบ นี่คือของเล่นที่เขาติดตั้งไว้ เขาเปิดท่อฉีดน้ำท้ายเรือให้พ่นเป็นแนวครึ่งวงกลมสร้างวังวนสวนทิศ กระแสน้ำสองชุดชนกันจนแรงดูดของลูซก้าแตกซ่าน เสี้ยววินาทีทองนั้นลูคัสพุ่งไปยืนขอบราว ฟาดโล่บังปากฉลามที่งับเข้ามาแล้วตะโกน “เป็นผง!” ฮารุโตะยิงลูกศรเชือกช็อตไฟฟ้าประกายไฟสีขาวแลบผ่านผิวน้ำเข้ากระพุ้งแก้มลูซก้า มันชะงักคา โมนีก้าตามไปซ้ำเพื่อจัดการมันต่อเธอกระโดดหลบหนวดที่ปัดกวาดแล้วปักกราดิอุสเข้าใต้เหงือกเต็มแรงโลหิตพุ่งเป็นรุ้งฝอยกลางแสงตะวัน ลูซก้าตัวนั้นทรุดฮวบ “เหลืออีกสอง กำลังดำน้ำจะหนี!” เลสเตอร์เพ่งสายตา เขายิงลูกศรแสงโค้งตกผิวน้ำก่อนระเบิดเป็นวงออร่าใต้ทะเล เผยเงาร่างยักษ์ที่กำลังพรางตัว อิซิเลียกัดริมฝีปากรัวนิ้วเปลี่ยนวิถีเรือ “วินเซนโซ เลี้ยวตัดหน้ามัน ให้หัวเรือเฉือนหลังครีบ!” วินเซนโซตอบเพียง “งั้นก็เกาะไว้!” ก่อนหมุนพวงมาลัยเต็มขวา หัวเรือเฉือนคลื่นเฉียบเรือส่ายวูบผ่านหลังครีบยักษ์พอดี ลูคัสถลกแขนเสื้อขว้างหอกโยนทะลุผิวน้ำแทงเข้าข้อพับหนวด ทำให้มันโผล่หัวขึ้นมาด้วยความเจ็บ  เลสเตอร์ไม่รอช้า ยกธนูยิงทันทีลูกธนูของเขาปะทุแสงเจาะเข้าตาขวา ลูซก้าตัวนั้นก็แน่นิ่งก่อนจมหายไปในที่สุด ตัวสุดท้ายที่เหลือนั้นเงียบผิดปกติ ไม่มีวังวนน้ำไม่มีหนวดโผล่ขึ้น อิซิเลียมองจอสัญญาณ “มันลงลึก…จะพุ่งขึ้นใต้ท้องเรือ!” “ไม่ให้โอกาสหรอก” วินเซนโซกระซิบแล้วตบสวิตช์โหมดไล่สิ่งมีชีวิตที่เป็นท่อเสียงต่ำใต้ท้องเรือเปิด วาวล์ปล่อยฟองอากาศจำนวนมากสร้างชั้นกั้นลื่น มันพุ่งขึ้นมาแต่เสียแรงเกาะ หัวฉลามโผล่พ้นน้ำแบบลื่นไถลขึ้นไม่สุดตรงเข้ามุมยิงของเลสเตอร์อย่างจัง “ลาก่อนนะ เจ้าหมึกฉลาม” เลสเตอร์พึมพำ ดอกศรสุดท้ายปักลึกกลางขมับ แสงทองแตกวาบ ลูซก้าตัวที่ 5 ชะงักเฮือกแล้วจมลง ทิ้งฟองอากาศและเลือดคล้ำกระจายไปตามคลื่น ความเงียบถาโถมเข้ามาฉับพลัน เหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์หายใจและคลื่นสาดราวยอมจำนน ลูคัสค่อย ๆ ลดโล่ลง สะบัดเลือดออกจากขอบดาบ “ทุกคนปลอดภัยดีไหม?” “ผมโอเค…” ฮารุโตะหอบน้อย ๆ ยิ้มให้โมนีก้าที่เข่ากำลังสั่น “เธอทำดีมากเลยเมื่อกี้ ถ้าไม่ใช่มีดของเธอเราสองคนคงโดนหนวดลากไปแล้ว” โมนีก้ากัดริมฝีปากหายใจลึกหลายครั้ง ก่อนพยักหน้าให้กับฮารุโตะแต่ทว่าดวงตาสีเทาเงินยังสั่นอยู่ “ขอบคุณค่ะ…ฉันยังกลัวอยู่ แต่…คิดว่ายังไหว” เธอเช็ดคราบที่แก้มแล้วเก็บกราดิอุสเข้าฝัก มืออีกข้างลูบรอยช้ำบนท่อนแขนที่หนวดเฉียดผ่านมา อิซิเลียปล่อยมือจากคอนโซลหันมองผิวน้ำที่ค่อย ๆ สงบ “คาดว่าเป็นฝูงเฝ้าปากทาง พวกมันใช้วังวนบังเส้นทางเรือที่ลึกกว่า เพื่อพาเหยื่อลงทางลงใต้น้ำ…LoNex อาจปักแนวจัดการไว้ก่อนหน้า” น้ำเสียงเธอยังคงนิ่งแต่แฝงความไม่พอใจ วินเซนโซคลายไหล่ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “เอาล่ะ…เครื่องยนต์ยังสภาพดี ใบจักรไม่ติดหนวดเรือตัดคลื่นได้เหมือนเดิม” แล้วหันไปยักคิ้วให้เลสเตอร์ “แม่นเหมือนเดิมนะ คุณมือธนู” เลสเตอร์ไหล่กระดิกอย่างภาคภูมิ “ก็ต้องมีประโยชน์บ้างสิ” เขาหรี่ตามองขอบฟ้าเสี้ยวอาทิตย์เริ่มเอียงเข้าสู่ช่วงพลบค่ำ “พักหายใจสั้น ๆ สิบห้านาที จากนั้นเข้าประจำที่เหมือนเดิมเราน่าจะเจออีกก่อนไปถึงตัวหมู่เกาะ” ในขณะนั้นฮารุโตะก็หยิบชุดปฐมพยาบาลมาช่วยทำแผลถลอกบนแขนของโมนีก้า กลิ่นยาฆ่าเชื้ออ่อน ๆ ผสมกับกลิ่นเกลือทะเล “เดี๋ยววันนี้ผมทำอาหารญี่ปุ่นกับซุปทานอร่อย ๆ ดีไหมครับ์ เติมแรงก่อนการต่อสู้รอบหน้าจะถึง” เขาเอ่ยระหว่างที่ทำแผลให้โมนีก้าอย่างเงียบ ๆ  เด็กสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มบาง ๆ เพราะเธอรู้สึกว่าเขาก็เป็นคนอบอุ่นดี “ขอบคุณค่ะฮารุโตะ” เมื่อบอกแบบนั้นก็เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีที่คล้ำลงเรื่อย ๆ ลมทะเลพัดผ่านดาดฟ้า นำกลิ่นชัยชนะจาง ๆ ปะปนหวั่นไหวของศึกครั้งถัดไปมาให้ ทุกคนรู้ว่าฝูงลูซก้าที่เพิ่งล้มลงเป็นเพียงยามหน้าด่านเท่านั้น ส่วนเส้นทางสู่ยุโรปที่รออยู่เบื้องหน้า…คงไม่ปล่อยให้เรือซูเปอร์ยอชต์สีขาวลำนี้แล่นผ่านไปอย่างเงียบงันแน่ และแล้วตอนนี้เรือคันสวยก็แล่นเข้าสู่น่านน้ำสงบของมหาสมุทรแอตแลนติกตอนกลาง เส้นขอบฟ้ากว้างใหญ่ไหลรวมกับเมฆสีอ่อนจนดูแทบไม่มีเส้นแบ่ง เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ แผ่วลงเมื่อวินเซนโซลดความเร็ว ใบพัดขนาดใหญ่ใต้ท้องเรือกรีดผ่านน้ำใสสีครามเข้มของหมู่เกาะอะโซร์สอย่างนุ่มนวล ปลายเรือสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มเอียงลงมากแล้ว มหาสมุทรอาบแสงสีทองราวกระจกเหลว  อิซิเลียยืนอยู่บนเก้าอี้ห้องควบคุม ดวงตาเทาเยือกเย็นจับจ้องไปยังแผ่นดินที่ปรากฏอยู่ไกลลิบ เกาะซังมีเกล หนึ่งในเกาะหลักของหมู่เกาะอะโซร์ส “อีกสิบนาทีจะถึงปงตาแดลกาดา” เธอเอ่ยเสียงเรียบแต่ชัดเจน “เราจะจอดเติมน้ำมันและเสบียงที่นั่น ให้เวลาพักสามชั่วโมงเท่านั้น” น้ำเสียงนั้นหนักแน่นพอจะตัดผ่านเสียงคลื่นที่ซัดกระแทกเรือเบา ๆ ทันทีที่ได้ยินคำว่าพักวินเซนโซถึงกับยกมือดีดนิ้วเสียงดัง “ในที่สุด… แผ่นดินที่ไม่โยก!” เขาพูดพร้อมหาวลากยาว ยกแก้วกาแฟที่เย็นชืดขึ้นดมแล้วทำหน้าเบ้ “และกาแฟที่ไม่ต้องต้มบนเรือคงเป็นของขวัญจากสวรรค์” แต่เสียงของอิซิเลียก็ดังแทรกขึ้นทันที “นายต้องเติมน้ำมันกับตรวจเรือก่อน ส่วนเรื่องสวรรค์ไว้ทีหลัง” และอีกคนที่อารมณ์ดีก็คือคนที่กำลังส่งเสียงหัวเราะเล็ก ๆ อย่างโมนีก้าที่นั่งอยู่บนกล่องเสบียง เธอแกว่งขาไปมาเบา ๆ ดวงตาสีเงินเทาเหลือบมองฝั่งด้วยความตื่นเต้น “ที่นี่เขาพูดภาษาอะไรกันเหรอ?” เธอหันไปถามเลสเตอร์ที่ยืนพิงราวเรืออยู่ไม่ไกล ผมหยิกสีเข้มสะท้อนแสงแดดจนดูเป็นประกายทอง “พูดอังกฤษได้ใช่ไหม? ถ้าคุยแล้วฟังไม่ออกคงขายหน้าแน่เลย” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มของเขาแฝงความขี้เล่น “โปรตุเกตน่ะ ที่นี่เขาพูดโปรตุเกตกันเป็นหลัก แต่ไม่ต้องกังวล ภาษาอังกฤษยังใช้ได้โดยทั่วไปแหละเพราะที่นี่เป็นเมืองท่าท่องเที่ยว มีนักเดินเรือกับนักท่องเที่ยวเยอะมาก” เขาเหยียดยิ้มพลางยกมือบังแสงตะวัน “ถึงเธอจะพูดผิดเขาคงไม่ถือหรอก อย่างน้อยเธอก็มีรอยยิ้มฆ่าคนตายได้นั่นไง” โมนีก้าเลิกคิ้วขึ้นทันที “แหม ขอบคุณนะคุณนักแม่นธนู” เธอว่าอย่างติดตลกแต่ก็แก้มขึ้นสีจาง ๆ จากการที่เขาบอกแบบนั้น “แต่ฉันคงต้องยิ้มมากหน่อยแล้วละมั้งเนี้ย เพราะฟังโปรตุเกตไม่ออกแน่เลย” ฮารุโตะหัวเราะเบา ๆ ตอนที่ได้ยินทั้งสองคุยกันขณะจัดเตรียมกล่องปฐมพยาบาลที่มุมดาดฟ้า “ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าหลงทางหรือโดนหลอกค่าขนม ให้เลสเตอร์ไปช่วยแปลให้เอง” น้ำเสียงเขาอบอุ่นอย่างเคยจนบรรยากาศบนเรือคลายตึงเครียด ลูคัสที่ยืนพิงราวข้างหัวเรือขยับตัว หรี่ตามองเส้นขอบฟ้าที่เริ่มเห็นแนวเมืองเล็ก ๆ ริมฝั่ง “สามชั่วโมงเหรอ… ฉันจะไปสำรวจเส้นทางรอบท่าเรือไว้ก่อน เผื่อมีอะไรผิดปกติ” เขาพูดเสียงเรียบแต่สายตาแฝงแววระแวดระวังตามแบบนักรบ “ดีมาก” อิซิเลียพยักหน้าโดยไม่หันกลับ “พวก LoNex เคยใช้ท่าเรือนี้ขนของขึ้นฝั่งมาก่อน อย่าลืมว่าที่นี่ไม่ใช่แค่เมืองท่องเที่ยว มันเป็นจุดยุทธศาสตร์กลางมหาสมุทร” น้ำเสียงของเธอเย็นจนวินเซนโซถึงกับถอนใจ “นี่เราจะพักหรือจะไปสืบข่าวกันแน่?” “ทั้งสองอย่าง” อิซิเลียตอบสั้น ๆ ก่อนกดสวิตช์ส่งสัญญาณขอเทียบท่า เสียงสัญญาณวิทยุภาษาต่างประเทศดังแทรกเข้ามาเป็นสำเนียงโปรตุเกตเข้มข้น  “Aqui é o porto de Ponta Delgada. Bem-vindos ao Azores!” (ที่นี่คือท่าเรือปงตาแดลกาดา ยินดีต้อนรับสู่หมู่เกาะอะโซร์ส!) โมนีก้าทำตาโตทันที “เขาพูดว่าอะไรนะ? อะไรเดกาดา?” เลสเตอร์หัวเราะตอนที่โมนีก้ากำลังพยายามที่จะพูดตามสิ่งที่วิทยุสื่อสารส่งมา “เขาต้อนรับเราน่ะ ไม่ต้องกลัวไม่ได้ด่าแน่” “ขืนด่าฉันก็คงไม่รู้หรอก เพราะฟังไม่ออกอยู่ดี” เธอตอบพลางหัวเราะร่า เสียงของเธอกลบคลื่นเบา ๆ ไปชั่วขณะก่อนวินเซนโซจะขยับคันเร่งให้เรือค่อย ๆ เข้าเทียบท่า ไม่นานเมืองปงตาแดลกาดาก็เผยตัวเต็มตา อาคารสีขาวเรียงรายตัดกับหลังคากระเบื้องสีแดงสด ถนนเล็ก ๆ เลียบทะเลเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่นที่สวมเสื้อผ้าสีอ่อน กลิ่นกาแฟคั่วลอยมาตามลมจากร้านริมท่า กลิ่นขนมปังอบใหม่กับเสียงนกนางนวลผสมกันอย่างลงตัว เมื่อเรือเทียบท่าพอดี วินเซนโซก้าวลงไปก่อนพร้อมกล่องเครื่องมือ เขาหันมายิ้ม “สามชั่วโมงนะเด็ก ๆ ถ้าใครอยากกินไอศกรีมหรือกาแฟ ตอนนี้ล่ะโอกาสทอง แต่ฉันต้องไปงัดฝาเรือซ่อมปั๊มน้ำมันอยู่ใต้ท้องเรือแทน…” “ขอให้โชคดีนะวินเซนโซ” เลสเตอร์แกล้งพูดเสียงเรียบ “อย่าให้หมึกยักษ์ในท่อดูดลงไปล่ะ” “ฮ่าฮ่า ตลกมากนะ คุณคนโปรดของเทพพระอาทิตย์” วินเซนโซสวนกลับอย่างรู้ทันแต่ก็หัวเราะ เขาสะพายเครื่องมือเดินไปทางสถานีเติมน้ำมัน ขณะที่โมนีก้ากระโดดลงจากเรือบ้าง ดวงตาเปล่งประกายเมื่อสัมผัสพื้นดินจริงเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน “โห…พื้นไม่โยกจริง ๆ ด้วย” เธอพูดพลางเหยียบสองเท้าเบา ๆ แล้วหันไปยิ้มให้ฮารุโตะ “ฉันจะไปดูร้านขายของฝั่งโน้นสักหน่อยนะ จะซื้อผลไม้สดหน่อย ที่นี่น่าจะมีพวกกล้วยหรือสับปะรดแบบในตลาดท้องถิ่นด้วย” ฮารุโตะพยักหน้าตอบโมนีก้า “ระวังหลงนะครับ” “ไม่หลงหรอกน่าาา” เธอว่าพลางหัวเราะสดใส เสียงนั้นดังแทรกไปท่ามกลางกลิ่นเกลือทะเลและเสียงคลื่นเบา ๆ ของยามบ่ายขณะที่เลสเตอร์มองตามเธอเงียบ ๆ รอยยิ้มบางบนใบหน้าดูอบอุ่นกว่าทุกครั้ง หมู่เกาะอะโซร์สในวันนั้นดูเหมือนหยุดเวลาไว้ชั่วครู่ แสงอาทิตย์สะท้อนผิวน้ำเป็นประกายเงิน เมฆขาวลอยต่ำเหนือภูเขาไฟสีเขียว และกลุ่มเดมิก็อดหนุ่มสาวที่ผ่านศึกมาไม่หยุดพัก…ได้หายใจลึกอีกครั้ง ก่อนโลกจะเริ่มเคลื่อนไหวต่อไป</div>

 
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagebe7caac12d71d188.md.png" width="500" _height="321" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 การเดินทางประมาณ 5 วันทำให้มาถึงหมู่เกาะจนได้ ตอนนี้ทุกคนพึ่งสู้กับลูชก้าเสร็จแต่ก็โอเคแหละ พวกเราเทียบท่ากันที่ ท่าเรือปงตาแดลกาดา เมืองหลวงของหมู่เกาะอะโซร์ส ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเติมน้ำมันและพักผ่อน [อยู่ระหว่างการเดินทาง][ปะทะกับลูชก้า 1 ฝูง][เดินทางถึง หมู่เกาะอะโซร์ส][ระยะทางที่เดินทางไปแล้ว 2,184 ไมล์ทะเล]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 เย่ พื้นดิน
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 ทำไมรู้สึกเหมือนว่างานเยอะจังเลยน่า
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 (นั่งจดบันทึุกรายงานกรอกแกร๊ก ๆ 
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 -
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 -
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีค่า LUK 95+ หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ ไข่มุกอสูรทะเล จำนวน 1 ชิ้น 1 x 2 = 2 ชิ้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ หนวดลูชก้า จำนวน 5 ชิ้น 5 x 2 = 10 ชิ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ เขี้ยวลูชก้า จำนวน 7 ชิ้น = 7 x 2 = 14 ชิ้นสรุป ได้รับ ไข่มุกอสูรทะเล 1 ชิ้น, หนวดลูชก้า 5 ชิ้น, เขี้ยวลูชก้า 7 ชิ้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด ลูซก้า ครั้งแรก <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-5 13:21:10

Moneka โพสต์ 2025-10-5 17:42:25

หน้า: 1 2 3 [4] 5

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver