[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles - บันทึกภารกิจชาวค่ายจูปิเตอร์ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Moneka โพสต์ 2025-9-28 07:19:13

Moneka โพสต์ 2025-9-29 06:19:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-29 06:20 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* =========================================================
=============== CONFIG (★ แก้ทีเดียวทั้งธีม) ===============
========================================================= */
:root{
/* ★ พื้นหลังทั้งหน้า (นิ่งกับจอ) */
--wall: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/eL8s5B.gif");

/* ★ โทน “พาสเทล–ขาว” สำหรับฟุ้ง ๆ */
--accent: #F7EEFF;
--accent-rgb: 247,238,255;

/* ★ สี/ความใสของแก้ว */
--glass: rgba(245, 245, 220,.42);
--glass-b: rgba(255,255,255,.38);

/* ★ เอฟเฟกต์ฟุ้ง */
--glow-outer:rgba(255,255,255,.60);
--glow-inner:rgba(var(--accent-rgb), .35);
--glow-soft: rgba(255,255,255,.35);
--glow-spread: 34px;
--blur-amt: 10px;

/* ขนาดรูป/คอนเทนต์ */
--hero-h: 520px;
--maxw: 980px;
--item-h: 220px; /* fallback ถ้าเบราว์เซอร์ไม่รองรับ aspect-ratio */
}

/* ===== วอลเปเปอร์ทั้งหน้า ===== */
body{ background: transparent !important; }
html::before{
content:""; position: fixed; inset: 0; z-index: -1; pointer-events: none;
background: var(--wall) center/cover no-repeat;
filter: saturate(1.02) contrast(1.0);
opacity: .95;
}

/* ===== พื้นที่โพสต์ ===== */
.pj-post{
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
color: var(--text-color);
max-width: var(--maxw);
margin: 0 auto;
padding: 18px;
}

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 22 : คุณพี่เป็นแฮคเกอร์หรอคะ?</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงค่ำ เวลา 20.00 น. เป็นต้นไป ณ ห้องควบคุมหลัก ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNexใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 ในห้องควบคุมที่เต็มไปด้วยเสียงเครื่องจักรเบา ๆ เลสเตอร์ย่อตัวลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง นิ้วเรียวยาวกวาดผ่านปุ่มเปิดเครื่องพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ที่แม้จะเจ็บแผลก็ยังไม่คิดเลิกเก๊ก “เดี๋ยวฉันลองเจาะข้อมูลพวกนี้เอง เธอดูเอกสารไปแล้วกันนะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจเกินเหตุ เมื่อได้ยินแบบนั้นโมนีก้าก็กรอกตาใส่เขาทันที “ทำเป็นด้วยหรือคะคุณนักธนู” น้ำเสียงประชดแต่แฝงความเป็นห่วง เขาเหลือบตาขึ้นจากจอแล้วยักไหล่แบบไม่สะทกสะท้าน “นิดหน่อย พอให้เครื่องจำฉันได้ก็แล้วกัน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าขาวซีดทำให้โมนีก้าอยากเอาแฟ้มฟาดหัวสักที แต่เธอก็เลือกถอนหายใจแล้วหันไปค้นโต๊ะข้าง ๆ แทน เธอไล่เปิดแฟ้มเอกสารอย่างระมัดระวัง เสียงกระดาษเสียดสีกับถุงมือเบา ๆ ขณะที่สายตากวาดผ่านรหัสและข้อความเชิงเทคนิคจนกระทั่งหยุดที่แฟ้มหนึ่งสีขาวซีด มีชื่อปรากฏอย่างชัดเจน ดร. ออเรียล คาร์ดิแนล  หญิงสาวขมวดคิ้ว อ่านบรรทัดแรกที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรเข้ม ดวงตาเทาเงินกวาดผ่านข้อมูลอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อย ๆ ชะงักลงเมื่อเห็นรายละเอียดถัดไป “เลสเตอร์…ดูนี่สิ” เธอเรียกเสียงเบาเหมือนกลัวจะปลุกใครตื่น เลสเตอร์ละสายตาจากหน้าจอก่อนที่จะเดินเข้ามารับแฟ้มในมือเธอ เขากวาดสายตาอ่านอย่างเร็ว แต่ประโยคที่ระบุสายเลือดทำให้คิ้วเข้มกระตุกทันที ลูกหลานมรดกซอมเนีย เทพแห่งความฝัน ‘ดร. ออเรียล คาร์ดิแนล (Dr. Auriel Cardinal) ตำแหน่งหลัก ผู้อำนวยการฝ่ายวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยีจิตภาพ หัวหน้าศูนย์วิจัย  ข้อมูลสำคัญ  ผู้พัฒนาเทคโนโลยีอันตราย: เป็นบุคคลสำคัญในการขับเคลื่อน ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่มีความเสี่ยงสูง ขององค์กร LoNex  คุณลักษณะเฉพาะ: มีบุคลิกเยือกเย็นและเฉียบขาด  ความสามารถด้านพลังจิต (Psionics): ครอบครองพลังจิตระดับสูง ซึ่งจัดเป็นภัยคุกคามที่ไม่เหมือนใคร  การประยุกต์ใช้พลัง: สามารถ ควบคุมวัตถุ, สร้างภาพลวงตาซับซ้อน, และ โจมตีเป้าหมายด้วยคลื่นพลังงานจิต เพื่อสร้างความสับสนและข้อผิดพลาดในการตัดสินใจ ความสามารถด้านการ ป้องกัน/ควบคุม: สามารถสร้าง เกราะป้องกันความคิด ที่ยากต่อการทะลวง และใช้ การสะกดจิต (Telepathic Suggestion) เพื่อบงการเป้าหมาย สรุป: เป็นผู้บงการที่สามารถใช้สติปัญญาและพลังจิตในการควบคุมและบดขยี้คู่ต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสูง เพิ่มเติม: ลูกหลานมรดก เทพซอมเนีย’ โมนีก้าอ่านต่อแทบไม่หายใจ “บอกว่าหมอนี่เป็นอัจฉริยะด้านเทคโนโลยี แต่ยังมีพลังจิตด้วย…ฟังดูเหมือนฝันร้ายรวมร่างกับนักวิทยาศาสตร์บ้าเลยนะ” เธอเอียงคอ เสียงเบาแต่จริงจัง “ควบคุมวัตถุได้ สร้างภาพลวงตาได้ สะกดจิตได้…ฉันว่าแค่คิดก็ไม่อยากเจอแล้ว” เลสเตอร์อ่านเนื้อหาข้อมูลนั้นเงียบ ๆ พลางเม้มปากแน่น ใบหน้าที่ปกติเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “คาร์ดิแนล…” เขาพึมพำเหมือนชื่อคุ้นในความทรงจำ แต่ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของตัวตนจริงนั้นถูกผนึกไว้แน่นหนาเกินกว่าจะดึงออกมาได้ โมนีก้าสังเกตสีหน้าเขา พลันถามเสียงเรียบแต่มีแววคาใจ “นายรู้จักชื่อคนนี้มาก่อนหรือเปล่า” เลสเตอร์ชะงักครู่หนึ่งก่อนส่ายหัวช้า ๆ “ไม่รู้สิ…อาจแค่เคยได้ยินผ่านหู แต่จำไม่ได้…หรือมันแค่ชื่อนักวิทยาศาสตร์ที่โผล่ในรายงานข่าวเก่า ๆ ก็ได้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติ แต่แฝงความกังวลลึกที่โมนีก้ารู้สึกได้แม้เขาจะไม่พูด หญิงสาวเม้มริมฝีปากตอนที่เลสเตอร์ทำท่าทีแบบนั้นเธอมีสีหน้าหนักใจขึ้นมา “ไม่ว่าจะใคร หมอนี่คือคนที่คุมเกมพลังงานเอเรบัสแน่ ๆ” เธอรวบเอกสารทั้งหมดด้วยท่าทางเด็ดขาด “ฉันจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับเขาไว้ให้ทั้งหมดแล้วกัน ถ้าหมอนี่เป็นหัวสมองของ LoNex เราอาจต้องเจอเขาไม่ช้าก็เร็วก็ได้” เลสเตอร์มองโมนีก้าที่กำลังเก็บแฟ้มใส่แหวนดาราจรัส เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งยอมแพ้ “เธอนี่…เก็บทุกอย่างไม่พลาดเลยนะ” โมนีก้าเหลือบตากลับมองเขา ดวงตาเทาเงินวาวขึ้นอย่างท้าทายกึ่งประชดประชันเล็ก ๆ ที่มีให้เลสเตอร์ “ก็มีบางคนไม่ยอมบอกอะไรก่อนนี่นา ฉันก็ต้องเตรียมตัวเองบ้างสิ” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากบาง ๆ ไม่เถียงสักคำที่โมนีก้าพูดแบบนั้น เพราะรู้ดีว่าเธอยังเก็บความงอนลึก ๆ ไว้ในใจ และต่อให้เขาพูดมากแค่ไหนกำแพงนั้นก็จะไม่ลดลงด้วยคำแก้ตัว แต่สิ่งที่เขาทำได้คือยอมให้เธอเก็บทุกอย่างที่จำเป็นไว้…และคอยอยู่ข้าง ๆ จนกว่าเธอจะเชื่อว่าเขาจะไม่หายไปไหน ไม่นานเกินรอเมื่อเลสเตอร์เปิดเครื่องเสียงพัดลมระบายความร้อนของคอมพิวเตอร์ดังแผ่ว ๆ คล้ายลมหายใจของสัตว์ที่หลับใหล เลสเตอร์นั่งเอนตัวเล็กน้อยตรงเก้าอี้หมุน หน้าจอปรากฏสัญลักษณ์รหัสเข้าระบบสีเขียวพุ่งไล่เป็นสายเหมือนฝนดาวตก เขาเลื่อนนิ้วไปตามคีย์บอร์ดด้วยความเร็วที่ไม่สอดคล้องกับคำว่าคนธรรมดาเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าคมนิ่งแต่แฝงความตั้งใจจริง ดวงตาสีฟ้าวาวขึ้นทุกครั้งที่พบทางลัดของรหัสป้องกัน  โมนีก้ายืนข้างหลัง มือกำเอกสารที่เธอถือแน่นพลางก้มมองจอด้วยสายตาที่เหมือนจะเข้าใจแต่ความจริงคือไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตัวเลขที่เลื่อนพรืดบนหน้าจอทำให้เธอแทบเวียนหัว “โอ้โห…เลสเตอร์นี่มันภาษาเอเลี่ยนหรือเปล่า” เธอพึมพำเบา ๆ พอให้เขาได้ยิน เลสเตอร์ยกมุมปากขึ้นนิดเดียวแต่ไม่ละสายตา “ก็แค่ภาษาเครื่อง…เข้าใจมันก็เหมือนเข้าใจจังหวะของดนตรีนั่นแหละ ต้องฟังให้เป็น” “นายนี้ก็พูดง่ายเนอะ” โมนีก้าบ่นในลำคอ แต่ก็ยื่นมือแตะไหล่เขาเบา ๆ “เอาน่า นายทำได้อยู่แล้ว ฉันเชื่อใน…เอ่อ…หัวสมอง? ของนาย” เสียงหัวเราะสั้น ๆ หลุดจากปากเลสเตอร์ “หัวสมองหรอ? ผมดูเหมือนคนไม่มีมันหรือไงจะฟังดูดีกว่านี้ถ้าบอกว่าเชื่อในความสามารถนะ” เขาโยนคำล้อขณะกดปุ่ม Enter หนึ่งครั้ง เสียงเตือนดังขึ้นสั้น ๆ บนหน้าจอก่อนที่ภาพใหม่จะปรากฏ รหัสป้องกันแรกถูกปลดไปแล้ว โมนีก้าเผลอก้าวถอยหลังนิด ๆ เพราะกลัวเสียงเตือนจะดึงความสนใจจากใคร “โอเค…อันนี้คือผ่านด่านแรกใช่ไหม” เลสเตอร์พยักหน้าเล็กน้อยตอบรับโมนีก้า ดวงตาเป็นประกายราวกับนักดนตรีที่กำลังเข้าสู่ท่อนโซโล่ “เหลืออีกสองชั้น AI ของพวกมันฉลาดพอจะปรับรหัสอัตโนมัติ ต้องลัดวงจรบางจุดก่อน” เขาวางนิ้วลงบนคีย์บอร์ดต่อ แสงจากหน้าจอส่องขับให้ผมหยิกสีเข้มเป็นประกายเหมือนขอบปีกดาว โมนีก้ามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาด ใจหนึ่งอยากจะถามว่าเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำเรื่องที่เหมือนมืออาชีพได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่เธอก็เลือกกลืนคำถามลงคอแล้วพูดเพียงว่า “ฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่…เลสเตอร์ สู้ ๆ นะ”  เลสเตอร์ชะงักเพียงเสี้ยววินาทีแล้วเหลือบตามามองเธอ รอยยิ้มบางแตะมุมปาก “ได้ยินคำว่า สู้ ๆ จากเธอแล้วเหมือนมีฮีตเตอร์ในใจเป็นแรงผลักดันเพิ่มระดับอัตโนมัติเลยนะเนี้ย” โมนีก้าเบิกตาแล้วตีแขนเขาเบา ๆ “พูดอะไรของนายเนี่ย! ตั้งใจหน่อยสิมีสมาธิกับงานไป๊” แต่รอยแดงบางบนแก้มซีดของเธอกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้ใจสั่นนิด ๆ แค่นิด ๆ เท่านั้นนะ เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ กลับไปสนใจกับรหัสที่เหลือ เสียงคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะต่อเนื่องเหมือนท่วงทำนองที่มีเพียงเขาได้ยิน ในความมืดและความกดดันของฐานวิจัยใต้ดิน เสียงพิมพ์แป้นของเขากลายเป็นประกาศสั้น ๆ ว่า ยังมีความหวังอยู่ เพียงเวลา 33 นาที เลสเตอร์ก็เจาะเข้าข้อมูลขององค์กร LoNex ได้แล้วบางส่วน แสงสีเขียวบนหน้าจอส่องใบหน้าของเลสเตอร์จนดูซีดลงไปอีก เขาขมวดคิ้วอ่านบรรทัดแล้วบรรทัดเล่าด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดกว่าเดิม นิ้วหยุดค้างอยู่บนคีย์บอร์ดชั่วครู่ ก่อนจะเลื่อนเมาส์ลากเอกสารดิจิทัลเปิดทีละไฟล์เพื่อยืนยันข้อมูลซ้ำ โมนีก้าที่เฝ้ามองอยู่ข้างหลังเริ่มรู้สึกถึงอากาศที่หนักอึ้งกว่าก่อนหน้านี้จนเธอสงสัย “เลสเตอร์…” เสียงเธอดังขึ้นอย่างระมัดระวัง “เจออะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตานายเหมือนจะฆ่าใครสักคนขนาดนั้นล่ะ” ทันทีที่โมนีก้าถามเลสเตอร์สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยเสียงต่ำ “พวกมัน…ไม่ได้แค่ต้องการพลังงานเอเรบัสเพื่อสร้างความปั่นป่วนในโลกนี้เท่านั้น” เขาเลื่อนหน้าจอไปยังไฟล์ที่มีหัวข้อ Heart of Rome ตัวอักษรสีแดงเด่นชัดบนพื้นดำ “พวกมันจะส่งพลังงานนี้ไปที่ใจกลางของโรม มีแผนขนย้ายในเร็ว ๆ นี้ และ…” เสียงเขาแผ่วลงเล็กน้อย “ข้อมูลทั้งหมดที่พวกมันใช้ ก็มาจากคนที่พวกมันจับตัวไป…เพื่อนฉัน” โมนีก้าชะงัก ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้าง “เพื่อนนาย…แล้วพวกมันจะทำอะไรต่อจากนี้ ถ้าได้ข้อมูลครบแล้ว” เธอพูดช้าลงเหมือนกลัวคำตอบ “พวกนั้น…จะกำจัดเพื่อนนายไหม” เลสเตอร์เม้มริมฝีปากแน่นตอนที่โฒนีก้าบอกแบบนั้น ความกังวลฉายชัดในดวงตาสีฟ้าที่ปกติเต็มไปด้วยประกายล้อเล่นเพราะนั้นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด “ถ้าฉันเป็นพวกมัน…ฉันก็คงไม่ปล่อยเป้าหมายที่มีโอกาสจะขัดขวางพวกนั้นไว้” เสียงเขาแข็งขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “ฉันต้องไปช่วยพวกเขาก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น” โมนีก้าที่เห็นเลสเตอร์เป็นแบบนั้นก็สะดุ้งนิดหน่อย ตัวเย็นวาบเหมือนอุโมงค์ใต้ดินสูญสิ้นอากาศ “แล้วแผนล่ะ เราจ—” “ไม่ต้องมีแผนซับซ้อนแล้ว” เลสเตอร์พูดแทรกโมนีก้าขึ้นทันที เสียงมั่นคงขึ้นแม้แววตาจะยังเจือความเครียดก็ตาม “สิ่งแรกคือต้องหาพวกเขาให้เจอก่อนที่ LoNex จะเคลื่อนย้ายพลังงานไปโรม ทุกอย่างอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” โมนีก้าสบตาเลสเตอร์ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น เธอเห็นประกายมุ่งมั่นที่ไม่มีแม้เงาความลังเลของเขา เธออยากจะโวยวายอยากด่าเขาที่กล้าพาตัวเองไปเสี่ยงขนาดนั้นได้ยังไง แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเพียงคำสั้น ๆ ที่เก็บทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดกับตัว “งั้นฉันจะไปกับนาย” ตอนที่ได้ยินแบบนั้นเลสเตอร์เงยหน้ามอง เขาใช้ดวงตาสีน้ำเงินลึกจับภาพเธอไว้ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ฉันรู้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น” เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดหน้าจอลุกขึ้นยืนทั้งที่บาดแผลยังตึง “ขอบใจนะโมนีก้า แต่จากนี้ไปเราต้องเร็วและเงียบที่สุด”   “เข้าใจนายนำทางเลย ก่อนที่พวกนั้นจะทำอะไรกับเพื่อนนายมากกว่านี้” โมนีก้าตอบเขายิ้ม ๆ เหมือนพยายามจะให้กำลังใจตัวเองและให้กำลังใจเขาด้วยเหมือนกัน<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imageb73e9f9297768f14.md.png" width="500" _height="321" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 เลสเตอร์ใช้ความสามารถของเขาในการแฮคคอมพิวเตอร์ ข้อมูลที่โมนีก้าได้เรื่องหัวหน้านั้น ลูกหลานมรดกของเหล่าเทพ เริ่มสร้างความวุ่นวายแล้วสินะ? เลสเตอร์ได้รับรู้แผนการของพวกองค์กร LoNex บางส่วน มันยิ่งทำให้เขาร้อนใจที่อยากจะไปช่วยเพื่อน ๆ ของตนเองให้ได้ และต้องไปขัดขวางแผนการที่มันจะเดินทางไปยังใจกลางโรมด้วย มันอาจจะลำบาก แต่เขาจะทำให้ได้ [ต่อสู้กับ ปัญญาประดิษฐ์ ที่ขัดขวางการเจาะข้อมูล] [เริ่มต้น ช่วงที่ 11-15: การเปิดโปง (The Revelation)]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โมนีก้าไม่เข้าใจภาษาคอมพิวเตอร์ เอาโมนีก้าไปถ่้วงน้ำเถอะ ขอร้อง ไม่เข้าใจเลยโว้ย 
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-29 10:15:43

Moneka โพสต์ 2025-9-29 16:10:35

Moneka โพสต์ 2025-9-29 20:05:21

Moneka โพสต์ 2025-9-30 06:43:16

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-30 06:46 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 26 : พักผ่อนและฮิวใจ</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงค่ำ เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา </div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 ภายในห้องพักโรงแรมที่อบอุ่นตัดกับอากาศเย็นจัดของเมืองเยลโลว์ไนฟ์ แสงไฟสีขาวนวลสะท้อนบนผนังไม้สีน้ำตาลอ่อน กลิ่นสบู่และผ้าปูที่นอนสะอาดลอยคลอในอากาศ วินเซนโซนั่งเอนหลังบนโซฟาอย่างหมดแรง ฮารุโตะกำลังนั่งพันผ้าพันแผลที่แขนตัวเอง ลูคัสยืนพิงกรอบหน้าต่างมองหิมะตกเงียบ ๆ ส่วนอิซิเลียก็นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวเล็กคอยเหลือบสายตาเช็กอาการของทุกคนในทีม แต่ตรงมุมห้อง โมนีก้านั่งนิ่งบนเตียงใหญ่ ผมยาวสีม่วงครามเข้มปรกข้างแก้ม ดวงตาสีเทาไม่มีประกายอย่างที่เคย ทั้งที่เป็นคนออกเงินค่าห้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เธอกลับเงียบผิดปกติราวกับกำแพงหนา ๆ ถูกสร้างขึ้นรอบตัว เลสเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะกลางเห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะโมนีก้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เดินทางออกมาจากเหมืองไจแอนท์ เขาลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ “ออกไปคุยกันหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ไม่ใช่คำสั่ง มีเพียงความห่วงใยที่ฟังแล้วไม่อาจปฏิเสธได้ วินเซนโซที่เตรียมหลับเหลือบตามองเลสเตอร์แวบหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร อิซิเลียยักไหล่ราวกับไม่สนใจ ส่วนลูคัสขยับตัวหลบทาง ฮารุโตะส่งยิ้มบาง ๆ เหมือนจะให้กำลังใจ เลสเตอร์จึงพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณแล้วพาโมนีก้าออกไปยังระเบียงไม้ด้านนอก ทันทีที่ประตูปิด เสียงในห้องเงียบสนิท เหลือเพียงเสียงลมหนาวพัดหิมะกราวกราว โมนีก้ายืนพิงราวระเบียง มองท้องฟ้าที่ยังสว่างจนแทบไม่เห็นม่านแสงเหนือ เธอยังไม่พูดอะไร เพียงแต่กอดอกแน่นเหมือนพยายามกักเก็บบางอย่างไว้ข้างใน เลสเตอร์ยืนข้าง ๆ เธอแต่เว้นระยะพอให้เธอหายใจ เขามองใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอแล้วเอ่ยเบา ๆ “ฉันรู้ว่าเธอยังปรับตัวไม่ได้และเผลอแบกอะไรไว้เยอะตั้งแต่เจอฉันนะ โมนีก้าเรื่องในเหมือง…มันหนักมากใช่ไหม” โมนีก้าหันมามองเขาเล็กน้อยที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นสายตาสั่นไหวแต่ยังพยายามเก็บอารมณ์ “ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ เลสเตอร์ ฉันฆ่าคน…ฉัน…ฉันไม่อยากจำภาพพวกนั้นเลย…คนนะเลสเตอร์ ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่จะสลายหายเป็นฝุ่น…คนมีศพนะเลสเตอร์” เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบเป็นลมหายใจ เลสเตอร์ก้าวเข้ามาอีกนิดใกล้เธอ ดวงตาสีฟ้าลึกของเขาสงบนิ่ง “เธอทำในสิ่งที่ต้องทำเพื่อให้พวกเรารอด ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น และไม่มีใครจะมาตัดสินเธอ” “แต่ฉันตัดสินตัวเองไม่ได้” โมนีก้าสะอื้นเบา ๆ แต่ยังยืนตัวตรงไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เมื่อเห็นดันนั้นเลสเตอร์ก็ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะวางลงบนไหล่ของเธออย่างระมัดระวัง “ฟังฉันนะ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เธอคนเดียว เธอไม่ได้อยู่คนเดียวตั้งแต่แรก พวกเรารอดมาเพราะเธอนะ ฉันรอดมาเพราะเธอ” เสียงของเขานุ่มลึกแต่หนักแน่น “ต่อให้โลกภายนอกมองเธอว่าเป็นอะไร ฉันก็เห็นเธอเป็นคนที่ยื่นมือช่วยเหลือโดยไม่ลังเล และนั่นคือสิ่งที่ฉันเลือกจะจำ” คำพูดนั้นเหมือนปลดล็อกบางอย่าง โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเริ่มพร่า เธอพยายามหันหน้าหนีแต่เลสเตอร์ก้าวเข้ามาใกล้อีก เขาไม่แตะต้องมากไปกว่านั้นทำเพียงยืนอยู่ตรงนั้นให้เธอรู้ว่าไม่ได้มีแค่เธอที่ยืนสู้กับความมืด ระเบียงไม้ของโรงแรมเยลโลว์ไนฟ์ยังคงเงียบงัน ลมหนาวพัดผ่านจนผิวแก้มของโมนีก้าแดงจัด เสียงอาทิตย์คลอแสงเหนือที่แผ่วสั่นอยู่บนท้องฟ้าเหมือนจะไกลเกินเอื้อม เธอยืนพิงราวระเบียง น้ำตาคลอเบ้าแต่ไม่ไหลออกมา ริมฝีปากเม้มแน่น มือเล็กสั่นจนเลสเตอร์ต้องก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร โมนีก้ายังคงหันหน้าหนีเขาเล็กน้อย และพูดต่อด้วยเสียงสั่นเครือ  “พวกเดมิก็อด…ต้องเจออะไรแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ดวงตาสีเทาเอ่อไปด้วยน้ำใสที่ไม่ยอมไหล เธอพยายามยิ้มแต่ริมฝีปากกลับสั่น “ฉันอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกเลย สองวันที่ฉันอยู่กับนาย…มันเหมือนกระชากฉันออกจากโลกที่เคยอยู่ กระชากฉันออกจากคำว่าเด็กไฮสคูล กระชากฉันออกจาก…” เสียงเธอสั่นจนขาดหายไป เลสเตอร์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบคำถามแรก เพราะเขารู้ดีว่าคำตอบไม่มีวันปลอบใจเธอในตอนนี้ได้ ดวงตาสีฟ้าของเขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของเธอแล้วเอ่ยเบา ๆ “โมนีก้า…” เด็กสาวส่ายหัวเมื่อได้ยินเขาที่พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหล “ทำไมถึงไม่มีเวลาให้ฉันเสียใจเลย ทำไมต้องเข้มแข็ง…ฉันก็แค่เด็กอายุสิบห้าเอง ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้” เลสเตอร์ค่อย ๆ บีบไหล่ของเธออย่างระมัดระวังเพิ่มแรงให้เธอรู้ ความอุ่นจากฝ่ามือสั่นไหวเพียงเล็กน้อยเพราะลมหนาว “ไม่มีใครสมควรต้องเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นเดมิก็อดหรือใครก็ตาม” เขาก้มมองเธอ ดวงตาลึกซึ้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่พูดออกมา “เธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าฉัน เธอแค่…เป็นโมนีก้าก็พอ” คำพูดนั้นเหมือนประตูที่ถูกเปิดออก โมนีก้าสะอื้นเฮือกแรก น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาทันที ร่างเล็กสั่นสะท้าน เธอพยายามจะเช็ดแต่น้ำตากลับยิ่งไหล เลสเตอร์ไม่รอช้าอีกแล้วเขาก้าวเข้ามาโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน แขนแข็งแรงแต่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง “ร้องเถอะ ปล่อยมันออกมา ฉันอยู่ตรงนี้” โมนีก้าซุกหน้าลงกับอกของเขาเสียงสะอื้นดังตัดกับเสียงลม เธอปล่อยน้ำตาออกมาเหมือนเด็กหญิงที่เพิ่งยอมรับว่าตัวเองเจ็บปวดจริง ๆ เลสเตอร์ลูบหลังเธอช้า ๆ ไม่เร่ง ไม่ปลอบด้วยคำพูดที่ฟังดูสวยงามเกินจริง แค่ยืนอยู่ตรงนั้นให้เธอรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว ภายในห้องด้านใน วินเซนโซที่นอนหลับแต่อาจจะไม่เต็มตื่น ฮารุโตะ ลูคัส และอิซิเลียยังคงรออยู่ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กสาวปริศนาที่พาพวกเขารอดตายชื่ออะไร แต่เสียงสะอื้นที่ลอดเข้ามาทางประตูระเบียงทำให้ทุกคนได้แต่เงียบและมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ว่าชื่ออะไร ได้โดนรับน้องจากโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้หนักหนานักและในที่สุดก็ได้เวลาที่เธอจะวางมันลงสักพัก ลมหนาวจากริมทะเลสาบพัดผ่านระเบียงไม้ของโรงแรมเยลโลว์ไนฟ์จนม่านโปร่งในห้องสั่นเบา ๆ กลางวันที่ไม่มีคืนทำให้ท้องฟ้าสว่างจ้าแต่บรรยากาศกลับเย็นเยียบ โมนีก้าซบหน้าลงกับอกของเลสเตอร์ น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งคืนทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นสั่นเครือบดบังเสียงลมจนหมด เธอพยายามยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดลอด แต่ไหล่เล็กก็สั่นระริกจนเลสเตอร์รู้สึกถึงแรงสั่นนั้นผ่านฝ่ามือที่โอบหลังเธอไว้ เลสเตอร์ก้มลงกระซิบเสียงต่ำ “ไม่ต้องกลั้น” น้ำเสียงอบอุ่นแต่เจือความเศร้าที่เขาไม่อาจพูดได้ เขารู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าพึ่งผ่านเรื่องราวที่เกินกว่าที่ใครวัยสิบห้าควรเจอ เลือด ความตาย ความหวาดกลัว สิ่งที่เขาเองก็อยากปกป้องทุกคนจากมันแต่ก็รู้ดีว่านี่คือโลกของลูกครึ่งเทพที่ไม่มีใครเลือกได้ โมนีก้าร้องอยู่ครู่ใหญ่จนในที่สุดเสียงสะอื้นเริ่มแผ่วลง เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีเทาเงินที่เจือแดงจากน้ำตาเป็นประกายสั่นไหว เส้นผมสีม่วงครามปลิวไหวตามลม เสี้ยวหน้าเด็กสาวที่ดูอ่อนแอแต่พยายามฝืนยืดตรง เลสเตอร์ค่อย ๆ ใช้มือเช็ดคราบน้ำตาที่ข้างแก้มให้เธอโดยไม่พูดอะไร “ฉันนึกว่า…แค่ช่วยเพื่อนนายแล้วมันจะจบ” เสียงของโมนีก้าเบาแทบเป็นกระซิบ “แปลว่า…เราต้องเดินทางต่อใช่ไหม” เลสเตอร์ชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาสีฟ้าของเขาหลบเลี่ยงก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ใช่” เสียงเขาเต็มไปด้วยความหนักใจ “เธอกลับไปค่ายจูปิเตอร์ได้นะระหว่างนี้ให้พวกฉันจัดการเอง เธอสลัดเรื่องพวกนี้ทิ้งได้…โมนีก้า เธอไม่จำเป็นต้องแบกมันไปด้วย” เด็กสาวส่ายหัวทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ดวงตาที่เปียกน้ำแต่แฝงความดื้อรั้นฉายแววชัด “ไม่ได้หรอก” เสียงสั่นแต่หนักแน่น “นายยังบาดเจ็บ เพื่อนนายก็ยังไม่หายดี จะให้ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ยังไง” เธอกัดริมฝีปากตัวเองเหมือนกลัวเสียงจะสั่นอีก เลสเตอร์มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลนั้นอย่างเงียบ ๆ เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะของเธอ ลูบเบา ๆ เหมือนจะปลอบเด็กเล็ก “เธอไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเพื่อจะอยู่ตรงนี้นะโมนีก้า” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม “สิ่งที่เธอทำจนถึงตอนนี้…มันมากเกินพอแล้ว เธอช่วยชีวิตพวกเรา ช่วยผม เธอกล้าหาญกว่าที่คิด” โมนีก้าหลุบตาลงตอนที่โดนลูบหัว มือที่กำชายเสื้อของเขาคลายออกเล็กน้อย ความร้อนจากฝ่ามือของเลสเตอร์บนศีรษะทำให้หัวใจที่สั่นไหวเริ่มสงบลงทีละน้อย “พักสักหน่อยเถอะ…ฉันจะอยู่ข้างเธอ” โมนีก้าหลับตาลงรับคำพูดนั้น ลมหายใจที่เคยสั่นไหวค่อย ๆ กลับมาเป็นจังหวะปกติ แม้จะยังมีน้ำตาเกาะขอบตา แต่ในแววตาของเธอเริ่มปรากฏประกายมุ่งมั่นอีกครั้ง เหมือนเด็กสาวที่เพิ่งเรียนรู้ว่าแม้โลกจะโหดร้าย แต่ก็ยังมีคนหนึ่งที่เธอไว้ใจได้จริง ๆ ภายในห้องวินเซนโซที่พึ่งตื่นเต็มตา ลูคัสที่พยายามซ่อนอาการบาดเจ็บ ฮารุโตะที่คอยเช็ดเลือดจากแผลเพื่อน และอิซิเลียที่นั่งนิ่งฟังเสียงลม ทั้งสี่คนยังคงไม่รู้ชื่อของเด็กสาวที่พาพวกเขาหนีตาย แต่จากแววตาที่มองผ่านประตูระเบียง พวกเขารู้เพียงว่าเธอคือเหตุผลที่ทุกคนยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้ ลมเย็นของเมืองเยลโลว์ไนฟ์พัดกระทบกระจกหน้าต่างห้องพัก ทำให้ม่านโปร่งสั่นไหวเบา ๆ โมนีก้ายังอยู่ตรงตูระเบียง เธอสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของเลสเตอร์ เธอเชิดหน้าขึ้น แม้ดวงตาจะยังมีรอยแดงจาง ๆ แต่ประกายในนั้นเริ่มกลับมานิ่งและเด็ดเดี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม เสียงของเธอเบาแต่มั่นคง “เลสเตอร์…ถ้าต่อไปฉันรับไม่ไหว แล้วคนที่ออกมาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของฉัน สัญญานะว่านายจะไม่ว่า” เลสเตอร์สบตาโมนีก้าอย่างนิ่งลึก แววตาสีฟ้าสะท้อนทั้งความกังวลและความจริงจัง เขาพยักหน้าโดยไม่รีรอ “ฉันจะไม่ว่า แต่จะตามเธอกลับมาเอง ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันจะพาเธอกลับมาให้ได้” คำพูดนั้นหนักแน่นจนโมนีก้าหลุบตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่แม้จะสั่นเล็กน้อยแต่ก็ดูอบอุ่นพอจะทำให้แก้มของเธอขึ้นสีชมพูอ่อน โมนีก้าสูดหายใจอีกครั้งเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา “เราต้องเตรียมการ ฉันมีเอกสารแผนการของพวก LoNex อยู่ในนี้” เธอชูแหวนดาราจรัสที่ซ่อนเอกสารไว้ “เราจะช่วยกันดูข้อมูล จัดการทุกอย่างให้พร้อมก่อนที่พวกมันจะขยับตัวอีก” เลสเตอร์พยักหน้าตอบรับเธอช้า ๆ โมนีก้าสบตาเขาอีกครั้ง คราวนี้เป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูเข้มแข็งกว่าที่เคย ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้อง รอยเท้าของเธอบนพื้นไม้ดังแผ่วเบาแต่มั่นคง เมื่อเธอเปิดประตู ทุกสายตาภายในห้องพักก็มองมาทางเธอแทบพร้อมกัน วินเซนโซนั่งเอนพิงโซฟาด้วยท่าทีสบายแต่แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ลูคัสยืดตัวตรงแม้ยังมีผ้าพันแผลที่แขน ฮารุโตะที่กำลังเช็ดเลือดแห้งออกจากมือชะงักมอง ส่วนอิซิเลียยังคงนั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ในมุมห้อง ใบหน้าขาวซีดแต่ดวงตาสีเทาคมกริบจับจ้องอย่างประเมิน ภายในห้องพักที่อบอุ่นกว่าความหนาวเย็นภายนอก โมนีก้าก้าวออกมายืนกลางห้องดวงตาสีเทาเงินทอดมองสมาชิกที่นั่งพักอยู่บนโซฟาและเก้าอี้รอบห้อง ทุกคนมีบาดแผลจากการต่อสู้ให้เห็นชัด แต่ยังพยายามนั่งตัวตรง เธอสูดลมหายใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงใสแต่มั่นคง “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม เป็นเดมิก็อดสายเทพเซเรส และมีสายเลือดของเทพเจนัสอยู่ในตัวด้วยค่ะ ตอนนี้สังกัดกองร้อยที่ 2 ค่ายจูปิเตอร์” คำพูดยังไม่ทันจบลูคัสซึ่งนั่งพิงพนักเก้าอี้พลันขมวดคิ้ว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องเธออย่างประเมิน “เพิ่งมาหรือเปล่า? เพราะผมก็อยู่กองร้อยที่สอง แต่ไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย” น้ำเสียงทุ้มจริงจังแบบทหารฟังดูไม่ใช่การตำหนิ แต่เต็มไปด้วยความสงสัย โมนีก้าพยักหน้ายอมรับไม่คิดจะอ้อมค้อม “ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งเข้าค่ายจูปิเตอร์ได้ 14 วันค่ะ”  คำตอบนั้นทำให้สายตาของทุกคนในห้องเปลี่ยนไปทันที ทั้งวินเซนโซ อิซิเลีย และฮารุโตะต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว ฮารุโตะถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่วนอิซิเลียที่นั่งไขว้ขาบนเก้าอี้ในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำเพียงยกคิ้วอย่างเย่อหยิ่งแต่แฝงความสนใจ “แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ” วินเซนโซเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ น้ำเสียงนุ่มทุ้มมีเสน่ห์แต่แฝงความตื่นเต้น เลสเตอร์ที่ยืนพิงผนังเพราะพึ่งเข้ามาในห้องตามโนีก้าจึงเป็นฝ่ายตอบแทน “ผมทำพิธีอัญเชิญโบราณครับ เพื่อให้ความช่วยเหลือมาถึงเร็วที่สุด โชคดีที่มันทำงานได้จริง…เลยส่งโมนีก้ามา” คำตอบนั้นทำให้ลูคัสขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมยังจับจ้องโมนีก้า “พิธีอัญเชิญงั้นเหรอ…โชคชะตานี่ช่างโหดร้ายจริง ๆ ถึงได้โยนเด็กใหม่มาอยู่กลางภารกิจแบบนี้” น้ำเสียงฟังดูเหมือนทั้งตำหนิและเห็นใจในคราวเดียวกัน โมนีก้าหลุบตาลงเล็กน้อยตอนที่ได้ยินลูคัสเอ่ยแบบนั้น เธอระบายยิ้มบางที่ดูทั้งเหนื่อยและมุ่งมั่น “ก็คงอย่างนั้นค่ะ แต่ถ้าฉันมาแล้ว ก็จะทำให้ดีที่สุด” เมื่อบรรยากาศเริ่มคลายลง วินเซนโซจึงเป็นคนแรกที่เอนตัวมาข้างหน้า รอยยิ้มอบอุ่นฉายบนใบหน้า “งั้นผมเริ่มก่อนละกัน วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต เดมิก็อดบุตรแห่งวัลแคน กองร้อยที่ 4  ช่างซ่อมบำรุงประจำทีม…กับหน้าที่หากาแฟดี ๆ ให้เพื่อน ๆ” น้ำเสียงมีเสน่ห์เจือรอยขี้เล่นจนโมนีก้าหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย ต่อมาคืออิซิเลียที่นั่งกอดหัวกะโหลกเล็กชื่ออลันไว้ในตัก เธอเชิดคางเล็กน้อย เสียงใสแต่นิ่ง “อิซิเลีย โดมินิคัส กองร้อยที่ 1 สืบสายเลือดจากเทพีน็อกซ์…จำชื่อฉันไว้ก็พอ” แววตาคมกริบกวาดมองโมนีก้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมิน แต่ก็มีประกายที่ไม่ใช่การปฏิเสธ ลูคัสเป็นคนต่อไป เขาตั้งหลังตรงแม้บาดแผลที่แขนยังมีผ้าพัน “ลูคัส อควินัส เดมิก็อดบุตรแห่งมาร์ส กองร้อยที่ 2 เหมือนเธอนั้นแหละ” เขาพูดสั้น ๆ แต่เสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ “หวังว่าคราวหน้าจะได้เห็นฝีมือเธอในสนามที่ชัดกว่านี้นะ” ฮารุโตะที่นั่งพิงพนักโซฟาอยู่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบกทักทาย “ฮารุโตะ ฮิกะ บุตรแห่งอพอลโล่ กองร้อยที่ 5 แพทย์สนามครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณโมนีก้า” น้ำเสียงร่าเริงจนอบอุ่น ขัดกับบาดแผลตามร่างกายที่ยังเห็นรอยช้ำอยู่ชัด  โมนีก้ากวาดตามองแต่ละคนอย่างตั้งใจ ความเหน็ดเหนื่อยจากการโดนทรมารและการต่อสู้ยังฉายอยู่บนใบหน้าของทุกคน แต่ในความเหนื่อยนั้นกลับมีประกายของความเป็นพวกพ้องที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอก้มศีรษะเล็กน้อย “ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ…จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” คำตอบนั้นทำให้เลสเตอร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าลึกมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง หลังจากนั้นโมนีก้าก็เดินไปนั่งพิงโซฟาพร้อมกางเอกสารที่เพิ่งดึงออกมาจากมิติแหวนดาราจรัส กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจากการรักษาบาดแผลเพื่อน ๆ ยังคลุ้งอยู่ในอากาศ เธอเหลือบตามองเลสเตอร์ที่ยืนเก๊กเงียบอยู่ข้างเตียงก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงเจือความห่วง “จะเก๊กอีกนานไหม ไปช่วยรักษาเพื่อนสิ” น้ำเสียงแม้ฟังดูเรียบแต่กลับมีแรงบังคับนุ่มลึกจนเลสเตอร์ต้องถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลอย่างจำใจ เมื่อเลสเตอร์เริ่มดูแลบาดแผลของวินเซนโซ ลูคัส และฮารุโตะ โมนีก้าก็เริ่มภารกิจของตน เธอค่อย ๆ วางเอกสารหลายชุดลงบนโต๊ะไม้หน้าห้อง กระดาษบางแผ่นยังมีคราบเลือดและฝุ่นเหมืองติดอยู่ เธอไล่นิ้วเรียงลำดับแฟ้มแล้วเอ่ยเสียงชัด  “ระหว่างที่ทุกคนพักรักษาตัว ฉันจะสรุปข้อมูลที่ได้มาให้ฟังค่ะ องค์กร LoNex มีเป้าหมายใช้พลังงานของเอเรบัสเพื่อสร้างสิ่งที่เรียกว่าดวงอาทิตย์สีดำ…เรายังไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรกันแน่ สิ่งเดียวที่แน่ชัดคือพลังงานนี้กำลังถูกส่งไปยังใจกลางกรุงโรม” ห้องทั้งห้องเงียบกริบเมื่อคำว่า โรม หลุดจากปากเธอ วินเซนโซที่กำลังให้เลสเตอร์พันผ้าพันแผลถึงกับยกคิ้วสูง “ใจกลางโรมงั้นหรือ…ถ้าพวกมันส่งพลังงานไปถึงจริง ผลลัพธ์คงน่ากลัวกว่าที่คิด” น้ำเสียงของเขานุ่มแต่แฝงความกังวล ลูคัสที่นั่งหลังตรงแม้ผ้าพันแผลจะรัดแน่นก็พยักหน้าช้า ๆ “ถ้าเป็นการขนส่งพลังงานปริมาณใหญ่ เส้นทางที่ปลอดภัยและควบคุมได้มากที่สุดคือทางเรือ…ฉันเดาว่าพวกมันต้องใช้ท่าเรือหลักในยุโรปเป็นจุดพัก” อิซิเลียที่นั่งไขว่ห้างพร้อมหัวกะโหลก ‘อลัน’ ในตักเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเย็นเฉียบวาววับ “แต่ถ้าเป็น LoNex ฉันไม่เชื่อว่าพวกมันจะเดินเกมง่าย ๆ อาจมีเส้นทางซ้อนอีกชั้น หรือใช้ภาพลวงตาเพื่อปกปิดเป้าหมาย” ฮารุโตะที่ยืนพิงผนังด้านข้างแม้จะยังมีรอยช้ำตามแขนก็ยกมือแตะคางคิดตาม “ถ้าจะตามรอยพลังงานคงยากนะครับ ต้องมีเวลาเตรียมตัวหนักเลย” น้ำเสียงของเขายังคงร่าเริงแม้สถานการณ์จะตึงเครียด โมนีก้าพยักหน้ารับทุกความคิดเห็นแล้วสรุปเสียงหนักแน่น “ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของพวกเราคือหาทางติดตามเส้นทางพลังงานที่ถูกส่งไปโรม ฉันคิดว่าพวกมันจะต้องเริ่มเคลื่อนย้ายเร็ว ๆ นี้ ต้องดูที่เอกสารเพราะมันก็เยอะพอสมควร เราจำเป็นต้องหาทั้งแผนที่เส้นทางเรือและจุดพักพลังงานระหว่างทาง ถ้าสามารถระบุได้ เราจะมีโอกาสหยุดพวกมันก่อนที่ดวงอาทิตย์สีดำนั่นจะเสร็จสมบูรณ์” เลสเตอร์ที่กำลังพันผ้าพันแผลให้ลูคัสเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าส่องประกายท่ามกลางแสงไฟอุ่น “แผนนี้เสี่ยง แต่ถ้าเราไม่ทำก็จะไม่มีวันรอด” เขากวาดตามองทุกคนทีละคนก่อนจะหยุดที่โมนีก้า “เราจะไปด้วยกัน” เสียงพยักหน้าตอบรับจากสมาชิกทั้งสี่ดังขึ้นแทบพร้อมกันที่ได้ยิน บรรยากาศอุ่นจากฮีตเตอร์ตัดกับลมหนาวนอกหน้าต่าง กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อยังคลุ้งอยู่ในอากาศ เลสเตอร์นั่งพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า สายตาสีฟ้าคมกริบกวาดมองเพื่อนทั้งสี่ที่ยังมีผ้าพันแผลตามตัว สีหน้าของพวกเขายังซีดเซียวเกินกว่าจะฟื้นได้ด้วยการพักเพียงอย่างเดียว เขาเม้มปาก ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มที่เริ่มกลับมามีน้ำหนัก “แผลพวกนี้…ต้องใช้เวทมนตร์รักษาจริง ๆ แล้วแหละ ถ้าไม่ทำ พวกเขาจะลุกขึ้นเดินเยอะ ๆ ไม่ไหวแน่”  โมนีก้าที่กำลังตรวจดูเอกสารแผนการของ LoNex เงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนความไม่พอใจ “เดี๋ยวก่อน นายพึ่งรักษาฉันไปเมื่อวานก่อนเองนะเลสเตอร์ ถ้าฝืนอีก นายจะ…” เธอกัดริมฝีปากไม่อยากพูดคำว่าแย่ลงออกมา  เลสเตอร์ยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องเล็ก ทั้งที่รอยฟกช้ำและบาดแผลตามแขนยังสดใหม่ “ฉันไหว อาจจะสลบไปสักสามสี่วันก็เถอะ แต่คุ้ม ถ้าพวกเราจะออกเดินทางได้เร็วขึ้น” โมนีก้าลุกพรวดจนเก้าอี้ลั่น เธอจ้องตาเขาเหมือนจะลุกขึ้นไปขวาง “เลสเตอร์! ฟังฉันนะ—” แต่เลสเตอร์กลับยกมือขึ้นเล็กน้อย ขัดจังหวะเธอด้วยรอยยิ้มกวน ๆ แบบที่เป็นเอกลักษณ์ “คราวนี้ขอดื้อบ้างไม่ได้หรือไง โมนีก้า? เธอเองก็รู้ว่าเพื่อนเราจำเป็นต้องหายเร็วที่สุด ถ้าพวกเขาแข็งแรงพอ เราก็มีโอกาสทำภารกิจต่อได้ดีเลยนะ” เสียงของเขาฟังดูร่าเริง แต่ในดวงตากลับมีประกายมุ่งมั่นจริงจัง โมนีก้ากัดฟันแน่นมองหน้าเขาความเป็นห่วงทำให้เธออยากเถียงจนใจจะขาด “แต่นายเองก็—” “ฉันรู้ว่าตัวเองเสี่ยงแค่ไหน” เลสเตอร์พูดทับอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น “แต่ฉันเชื่อว่าตอนนี้พวกเขากลับมาพร้อม เราก็มีทีมที่สมบูรณ์ เราจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้แน่นอน” วินเซนโซที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่งยกคิ้วพลางยกถ้วยกาแฟอุ่นขึ้นจิบ แม้สีหน้าจะซีดแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดูเหมือนนายจะดื้อกว่าฉันซะอีกนะ เลสเตอร์” ฮารุโตะหัวเราะเบา ๆ เสียงใสแม้ใบหน้ามีรอยช้ำ “ก็อย่างที่เขาพูดนั่นแหละครับ คุณโมนีก้า เราไม่มีเวลาให้แผลมันหายเองจริง ๆ” ลูคัสที่กำลังนั่งหลังตรงเหมือนนักรบในสนามรบพยักหน้าเชื่องช้า “การรักษาเวทมนตร์เป็นสิ่งที่จำเป็น ถ้าเราอ่อนแอศัตรูจะได้เปรียบ” อิซิเลียที่นั่งไขว่ห้างกอดหัวกะโหลกอลันไว้ในตักเหลือบตามองเลสเตอร์แล้วหัวเราะในลำคอ “ในที่สุดก็มีคนที่กล้าดื้อแข่งกับฉันเสียที…ทำไปเถอะถ้าคิดว่าทำได้” โมนีก้าหันมองหน้าแต่ละคน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนทั้งความกังวลและการยอมจำนน เธอสูดลมหายใจลึก ปล่อยให้มือที่กำแน่นคลายลง “ถ้าฉันห้ามไม่ได้…ก็อย่าให้ฉันต้องเห็นนายทรมานมากกว่านี้ล่ะ” น้ำเสียงเธอสั่นเล็กน้อยแต่ยังคงแข็งแรงพอที่จะเอ่ยต่อ “สัญญาว่าจะตื่นเร็ว ๆ ได้ไหมล่ะ” เลสเตอร์ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่เหงื่อซึมตามไรผม “สัญญา” เขาตอบสั้น ๆ แต่สายตาที่สบกับเธอมีทั้งความดื้อรั้นและความอ่อนโยนปะปนกัน หลังจากนั้นในห้องพักของโรงแรมที่เยลโลว์ไนฟ์ เสียงฮีตเตอร์ดังหึ่งคงที่ตัดกับความหนาวนอกหน้าต่าง โมนีก้านั่งคุกเข่าอยู่บนพรมโดยมีเอกสารกองหนึ่งวางเกลื่อนอยู่ตรงหน้า แสงไฟส้มอุ่นจากโคมข้างหัวเตียงทำให้เส้นผมสีม่วงครามของเธอเปล่งประกายราวกับไหมเงิน เธอพยายามตั้งสมาธิอ่านข้อมูลที่ขโมยมาจากศูนย์วิจัย ทั้งที่หัวใจยังเต้นแรงเพราะเป็นห่วงชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ด้านหลัง เลสเตอร์กำลังใช้พลังรักษาบาดแผลให้เพื่อนทั้งสี่คน เสียงลมหายใจของเขาหนักและถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เหงื่อเกาะตามไรผมจนหยดลงที่พรม ข้อมือสั่นเล็กน้อยเมื่อยกมือไปแตะร่างเพื่อนแต่ละคนเพื่อส่งพลัง โมนีก้าต้องกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้หันไปมอง เธอรู้ว่าหากเธอเผลอมองเขา ความเป็นห่วงจะทำให้เธอหยุดทำงานทันที เสียงกระดาษถูกพลิกเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อโมนีก้าเจอแผ่นเอกสารที่มีตราประทับ LoNex และแผนผังเส้นทางขนส่ง เธอรีบก้มลงอ่าน ดวงตาสีเทาเงินฉายแววตื่นตระหนก “มอนทรีออล…ท่าเรือริมแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์” เธอพึมพำก่อนเงยหน้ามองทุกคน “พวกมันจะขนพลังงานของเอเรบัสขึ้นเรือบรรทุกไปโรมในอีกสองสามวันข้างหน้า ที่ท่าเรือมอนทรีออลค่ะ มันเป็นศูนย์กลางขนส่งตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ของแคนาดาตะวันออกสู่ยุโรป” วินเซนโซที่นอนพิงหมอนตะแคงหันมามองตาโต แม้จะบาดเจ็บแต่ยังคงคารมดี “พวกเราจะตามมันไปได้ยังไง เรือขนส่งของ LoNex ไม่ใช่จะซื้อตั๋วขึ้นตามสบายเหมือนรถไฟนะ” อิซิเลียที่นั่งกอดหัวกะโหลกอลันบนตักขมวดคิ้ว “ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่…ถ้าพวกมันใช้เส้นทางนี้ ต้องมีการป้องกันเข้มกว่าศูนย์วิจัย” ลูคัสที่ยังนั่งหลังตรงเหมือนนักรบกำลังคำนวณในใจ “เราต้องมีเรือหรือเครื่องบินส่วนตัว ไม่งั้นไม่มีทางไล่ทัน” เสียงเลสเตอร์ดังขึ้นจากเตียง แม้จะฟังดูแผ่วราวกับคนกำลังจะหมดแรง “โทร…นักบิน…” เขาหอบหายใจหนักแต่ยังพยายามพูดต่อ “เบอร์อยู่…ในกระเป๋าฉัน…บอกให้เตรียมเรือ…” ทุกคนหันขวับไปทางเตียง เห็นเลสเตอร์โงนเงนเหมือนจะล้ม โมนีก้ารีบลุกพรวดแทบจะพุ่งไปหาเขา “เลสเตอร์!” ชายหนุ่มพยายามยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มกวน ๆ ที่จางราวกับภาพเลือน “แค่หลับ…ไม่ต้องห่วง…” คำพูดขาดห้วงก่อนที่ร่างของเขาจะฟุบลงไปกับหมอนทันที โมนีก้าหัวใจแทบหยุดเต้น เธอก้าวฉับ ๆ ไปข้างเตียงทันทีแต่ฮารุโตะที่นั่งใกล้กว่าเอื้อมมือมาหยุดเธอไว้ เขาเอานิ้วแตะชีพจรที่ข้อมือของเลสเตอร์ ตรวจลมหายใจแล้วพยักหน้า “ไม่เป็นไรครับ เขาแค่หลับ ร่างกายใช้พลังเกินเหตุและคงเครียดมานานเกินไป ต้องพักยาวหน่อย” เสียงถอนหายใจดังจากทุกคนรอบห้องความตึงเครียดคลายลงทันที โมนีก้าทรุดตัวนั่งข้างเตียง มือสั่นเล็กน้อยแต่ค่อย ๆ วางลงบนผ้าห่มที่คลุมเลสเตอร์ เธอพูดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ “ขอบคุณนะ…พักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง” วินเซนโซพิงหัวกับกำแพงยิ้มบาง “เด็กคนนี้ดื้อไม่แพ้เลสเตอร์เลยนะ” อิซิเลียกลอกตา “ดื้อกันทั้งคู่ต่างหาก” ลูคัสถอนหายใจยาว “แต่ก็ดีแล้ว ที่เขาทำให้เรายังยืนอยู่ตรงนี้ได้” ฮารุโตะยิ้มอ่อนมองโมนีก้าอย่างเห็นใจ “พวกเราจะช่วยกันครับ คุณไม่ได้สู้คนเดียว” โมนีก้าหันมามองเพื่อนใหม่ทั้งสี่ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าที่แม้จะยังซีดจากความกดดัน แต่ในดวงตากลับมีประกายมุ่งมั่น “วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราจะหาเส้นทางและแผนกันต่อ” ในขณะที่เลสเตอร์หลับใหลอย่างสงบ เสียงลมหนาวนอกหน้าต่างยังคงพัดกระทบกระจก เสมือนเป็นจังหวะเตือนว่าภารกิจยังไม่จบ แต่ในค่ำคืนนี้ ทุกคนในห้องเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ก้าวข้ามความสิ้นหวังไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 Z z zzZZ  Z z  Z Z  Z (หลับเป็นตายไปสัก 5 วัน) 
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โมนีก้าและทุกคนเดินทางมาที่โรงแรมในเมือง โมนีก้าเป็นคนออกเงินค่าห้องให้ คราวนี้เลสเตอร์ได้ให้กำลังใจโมนีก้า เขารู้ว่าเธอควรที่จะมีคูลดาวน์ความรู้สึกของเธอ และเมื่อโมนีก้าเข้มแข็งเธอก็พร้อมทำงานต่อ เลสเตอร์คอยรักษาเพื่อน ๆ ไปด้วยระหว่างที่โมนีก้าและทุกคนอ่านเอกสาร เขาเตือนเพื่อน ๆ ไว้ว่าจะสลบหลังจากนี้ และพอได้รู้ว่าต้องใช้เรือ เขาเลยบอกให้พวกเธอติดต่อเพื่อนสนิทของเขาให้เตรียมเรือไว้ให้ก่อนสลบไป เรียกว่าหลับที่ไม่ได้หลับมายาวนานดีกว่า [เลสเตอร์ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูเพื่อน ๆ เขาสลบไปอีก 5 วัน จะตื่นในวันที่ 25 เดือนกันยายน 2025][รับทราบข้อมูลต่อไป เป้าหมายการเดินทางคือ ท่าเรือมอนทรีออล ควิเบก เพื่อลงเรือตามเรือของ LoNex][อยู่ในช่วง Cool Down][สมาชิกในทีมพักผ่อนและจะเตรียมตัวออกเดินทางในช่วงเช้า] [เริ่มต้น ช่วงที่ 16-20: การตามล่า (The Hunt for the Core)]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/BhFZF8O.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Vincenzo Bergamotto</h3>
 (น่าจะขี้เกียจเขียนรายงานความรู้สึกอยู่ หรือถ้าจะเขียนน่าจะเขียนแค่ว่า หิวกาแฟครับหรือคิดถึงแฟน---) 
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/uu9fMSh.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Icilia Dominicus</h3>
 - 
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/file_00000000434c61fa89bd19cc7f5a930a.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lucas Aquinas</h3>
 -
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://i.imgur.com/DDj2of0.jpeg" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Haruto Higa</h3>
 -
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> โมนีก้าจ่ายเงินค่าโรงแรม 3 ห้อง ราคารวม 600 ดอลลาร์(จ่ายแล้วจ้าคุณพี่ ไม่ต้องมาหักอีกนะ รอบนี้โอนได้แล้ว 55+) <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-30 18:50:38

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-2 00:40 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 26.1 : (ตอนพิเศษ) อ่านข่าวกันเถอะ (ความจริงคิดถึงหนุ่ม ๆ)</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเช้า เวลา 08.00 น. เป็นต้นไป ณ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 เช้าวันถัดมาในโรงแรมบรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงลมเบา ๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่าง โมนีก้าตื่นเร็วกว่าทุกคนในห้อง ทั้งที่เธอนอนอยู่กับอิซิเลีย สาวน้อยโลลิต้าหน้าไม่ยอมโตจากกองร้อยที่ 1 หญิงสาวหาววอดเล็กน้อย พลางบ่นในใจว่าการได้หลับเต็มตาจริง ๆ มันทำให้สบายกว่าที่คิด ดวงตาสีเทาเงินยังหม่นเล็กน้อยแต่แฝงความสดใสแบบที่เธอเคยมี เธอขยับเดินไปที่ระเบียง ก้าวเท้าเปล่าลงบนพื้นเย็นเยียบแล้วผลักบานประตูออก สายลมหนาวพัดผมสีม่วงครามปลิวระไปตามแรงลม แสงแดดสว่างจ้าแม้จะเป็นยามเช้า แต่ในเมืองที่กลางวันแทบจะยาวนานตลอด 24 ชั่วโมงเช่นนี้ มันก็ดูไม่ต่างจากเมื่อวาน โมนีก้าเอียงตัวรับแสงยกแขนขึ้นกอดอกแล้วนั่งอึน ๆ มองเมืองที่ยังคงมีหมอกหนาวจาง ๆ คลุมอยู่ มือเล็กควักหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรีของค่ายจูปิเตอร์ที่เธอซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนเดินทางแต่ไม่เคยมีเวลาจะอ่านจริง ๆ มาพลิกออกจากแหวนดาราจรัส เธอไล่สายตาอ่านไปเรื่อย ๆ และพอเจอหัวข้อข่าวใหญ่ที่สุดก็ถึงกับเบิกตากว้าง แลร์รี่ ใจป๋า! เปิดภารกิจลับ (และแจกรางวัลโคตรเด็ด!) สัมผัสวิญญาณเดมิก็อดรุ่นใหม่! เธอรีบก้มหน้าลงอ่านรายละเอียดทุกตัวอักษรทันที ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งทำหน้าไม่อยากเชื่อ เรื่องภารกิจพิเศษที่แลร์รี่ประกาศผ่าน Social Nectar สำหรับเดมิก็อดรุ่นใหม่ที่เพิ่งทำภารกิจคำพยากรณ์ใหญ่ครั้งแรกในปี 2025 เป็นต้นไป ต้องเขียน บันทึกการเดินทางหนา 30 หน้าเป๊ะ ๆ (หรือขึ้นไป) ส่งให้เขา ใครส่งคนแรกและถูกใจ จะได้รางวัล อิคารัส มิเรอร์ แท็บเล็ตต้นแบบสุดล้ำจากเดดาลัส เธออ่านถึงตรงนี้แล้วแทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา แต่กลับเป็นการบ่นแทน “ใครมันจะไปบ้าเขียนบันทึกรายงานตั้ง 30 หน้าวะ…รำคาญตายชัก” เสียงพึมพำเบาราวกับจะให้ลมฟังมากกว่าคนอื่น โมนีก้าส่ายหัวแรง ๆ พลางพับหน้ากระดาษนั้นไปแล้วเลื่อนสายตาอ่านข่าวอื่นต่อ ความจริงเธอเองก็สนใจรางวัลที่ว่า แต่แค่คิดภาพว่าต้องนั่งเขียนบันทึก 30 หน้าแบบนักเรียนทำรายงาน เธอก็อยากจะโยนหนังสือพิมพ์ทิ้งลงแม่น้ำไปให้รู้แล้วรู้รอด ดวงตาสีเทาเงินกวาดผ่านพาดหัวถัดมา แล้วถึงกับเบิกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวหนังสือพิมพ์ตัวหนาว่า ด่วนที่สุด! แอนนาเบ็ธ เชส ประกาศศึกกับเฮอร์มีส! “ห๊ะ…” เธออุทานเบา ๆ อย่างงง ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านรายละเอียดเต็ม ๆ เนื้อข่าวเริ่มด้วยน้ำเสียงโอ้อวดของเทพเจ้าแห่งการสื่อสารเองที่ประกาศว่าตอนนี้ แอนนาเบ็ธ เชส ธิดาแห่งอะธีน่า คือผู้นำพันธมิตรต่อต้านเทพเฮอร์มีส อย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยเหตุผลที่ว่าเฮอร์มีสเอาแต่เขียนข่าวรัก ๆ ใคร่ ๆ ใส่สีตีไข่แบบสุด ๆ จนทำให้บรรดาเดมิก็อดหัวเราะคิกคักอยู่แต่กับข่าวซุบซิบไร้สาระ โมนีก้าเลิกคิ้วสูง “อะไรของพวกเขาเนี่ย…” เธออ่านต่ออย่างไม่อยากเชื่อ แอนนาเบ็ธประกาศแจกศิลากำเนิดพลัง จำนวน 5 ก้อน  ให้แก่ผู้ที่ส่งข่าวเชิงสร้างสรรค์และมีประโยชน์แก่ค่าย เป็นการเกทับรางวัลของเฮอร์มีสที่เคยเสนอเพียงดอกกุหลาบสีทองหนึ่งดอก ให้กับผู้ส่งข่าวเฮอร์มีสเองก็ไม่พลาดจะบ่นเป็นฉบับเต็ม บอกว่ารู้สึกเหมือนโดนแทงข้างหลัง และท้าทายว่าจะหาข่าวที่แซ่บยิ่งกว่าเดิมมาโต้กลับ “ศิลากำเนิดพลัง…ก้อนนึงก็โคตรจะมีค่าแล้วนะ เอามาแจกทีห้าก้อนเนี่ยนะ?” โมนีก้าพึมพำ สีหน้าเหมือนกำลังพยายามหาคำอธิบายทางตรรกะแต่มันไม่เจอ เนื้อข่าวปิดท้ายด้วยแฮชแท็กยาวเหยียดทั้ง #พันธมิตรต่อต้านเฮอร์มีส #แอนนาเบ็ธจัดเต็ม #ศิลากำเนิดพลังปะทะดอกกุหลาบ และ #สงครามข่าวสาร พร้อมคำลาท้ายฉบับเฮอร์มีสที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้เธอปวดหัว  โมนีก้าถอนหายใจแรงจนแก้มป่อง “โอ้ยยยย…ไม่เข้าใจเลยเว้ย สาบานว่าฉันกำลังอ่านข่าวจริง ๆ อยู่ ไม่ใช่นิตยสารกอสซิปโรงเรียน…” เธอบ่นพลางกลอกตา พูดจบก็พลิกหน้ากระดาษต่อทันทีด้วยอาการหมดคำบรรยาย ราวกับอยากหาข่าวที่พอจะมีสาระหน่อยเพื่อชดเชยความวุ่นวายที่เพิ่งอ่านจบ โมนีก้าอ่านข่าวต่อด้วยดวงตาที่ปรือเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น แต่พอเจอพาดหัวใหญ่โตว่า เฮเฟตัส ใจดีสปอร์ต! เปิดตัวรถไฟสายประหยัด ราคาเดียว 5 ดรักม่า! เธอก็หรี่ตามองใกล้ ๆ พร้อมเสียงพึมพำ “อันนี้สิมีสาระหน่อย…” เนื้อหาข่าวเล่าด้วยโทนเฮฮาแบบฉบับเฮอร์มีส ตั้งแต่วันที่ 15 กรกฎาคม 2025 เป็นต้นไป รถไฟราคาประหยัดสายใหม่จากเฮเฟตัสเริ่มเปิดให้บริการจริงแล้ว และยังได้ไฟเขียวจากเทพซุสให้เดมิก็อดสามารถใช้เดินทางเพื่อทำภารกิจได้ โอลิมปัสถึงกับอ้างว่าฟังเสียงบ่นของพวกเจ้าแล้ว หลังจากที่มีเสียงคร่ำครวญจากเหล่าเดมิก็อดมานานว่าโลกปี 2025 แล้วทำไมยังต้องเดินเท้าไปสู้กับอสุรกายกันอยู่ โมนีก้าไล่อ่านคุณสมบัติรถไฟสายใหม่นี้แล้วถึงกับหลุดหัวเราะแผ่ว ๆ เบา ๆ “โอลด์สคูลจริงดิ…เปิดหน้าต่างเอาลมเอาเองเนี่ยนะ…” เธอหัวเราะขมๆ ภาพในหัวคือเดมิก็อดเต็มโบกี้ต้องนั่งแหงนหน้าสู้ลมเหมือนพวกเด็ก ๆ นั่งรถสองแถว แถมเบาะยังเอนได้แค่ 20 องศา “นี่มันไม่ใช่รถไฟแล้ว นี่มันโรงเรียนสอนความอดทนชัด ๆ” ยิ่งอ่านยิ่งเจอความพีค รถไฟวิ่ง 900 กม./ชม. เร็วกว่ารถไฟธรรมดาแต่ก็ยังช้าพอที่จะให้เหล่าอสุรกายโผล่มาขัดขวางระหว่างทาง เฮเฟตัสยังคงภูมิใจนำเสนอว่านี่แหละเสน่ห์! ทำเอาโมนีก้าเอามือกุมขมับ “จริง ๆ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการบังคับพวกเราไปต่อสู้กลางทางหรอก…โอเค ขอบคุณเฮเฟตัสที่ทำให้เดมิก็อดได้ฟรีคอนเทนต์” เมื่ออ่านถึงตอนจบที่บอกว่าหลังใช้บริการอย่าลืมเขียนฟีดแบค เธอหลุดขำพรืดออกมาอีกครั้ง “ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเต็มไปด้วยเสียงด่าแน่ ๆ…” จากนั้นโมนีก้าก็สะบัดมือปิดหน้ากระดาษ ปากบ่นออกมาเสียงแข็ง “แล้วทีแรกจะห้ามทำไมให้วุ่นวาย เห่อออ…ไม่เข้าใจความคิดเทพเจ้าเลยจริง ๆ” ดวงตาเทาเงินกลอกขึ้นฟ้าเหมือนกำลังจะเถียงกับคนบนโอลิมปัสโดยตรง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วใช้นิ้วพลิกไปหน้าถัดไปของหนังสือพิมพ์ทันที โมนีก้าลากสายตาไล่จากหัวข้อข่าวลงมาจนจบในเวลาไม่ถึงสองนาทีแล้วก็ถอนหายใจยาวพรืดพร้อมกับกรอกตาอย่างชัดเจน “เหอะ…พวกเทพเจ้านี่” เธอบ่นพึมพำออกมาในลำคอ เสียงแผ่วแต่แฝงความหงุดหงิด ดวงตาสีเทาเงินไล่ไปตามบรรทัดที่เฮอร์มีสเขียนด้วยโทนเว่อร์เกินจริง ประกาศกร้าว! คำเตือนถึงเหล่าเดมิก็อด: บทเรียนจากเฟเรีย เฮย์ส ถึงภัยพิบัติเมื่อเทพีเฮคาทีบันดาลโทสะ!  แต่โมนีก้าเพียงแค่เลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อถือ เธอสะบัดผมสีม่วงครามเบา ๆ พึมพำออกมา “ไม่เห็นจะเขียนเลยว่าทำไมเฮคาทีถึงโกรธ หรือจริง ๆ สาเหตุที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ เอะอะก็ลงโทษ…ไร้สาระสิ้นดี” เธอยกมือขึ้นเท้าคางกับราวระเบียง ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ ไปตามจังหวะที่หัวใจเต้นด้วยความขัดใจ ปากเล็ก ๆ เอ่ยประชดกับลมหนาวตรงหน้า “ถ้าเทพพิโรธแค่เพราะอารมณ์ส่วนตัวแล้วใครมันจะอยู่รอดได้กันเล่า…ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด” ในดวงตาของเธอมีแววเหนื่อยล้าแต่ก็ยังดื้อดึง โมนีก้าไม่เข้าใจว่าทำไมข่าวนี้ถึงถูกตีพิมพ์อย่างจริงจังในหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรีด้วยซ้ำ ริมฝีปากจึงสรุปสั้น ๆ ตามสไตล์เธอ “ข่าวไร้สาระชัด ๆ” เมื่อกล่าวจบเธอก็ใช้ปลายนิ้วพลิกหน้ากระดาษไปทันที ไม่เสียเวลาให้กับเรื่องที่ไม่มีคำอธิบายและไม่มีประโยชน์กับภารกิจของเธอแม้แต่น้อย ไม่นานดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าไล่ไปตามบรรทัดข่าวที่เต็มไปด้วยอีโมจิและถ้อยคำโอ่อ่าของเฮอร์มีส เธอนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ตรงระเบียง ขาสองข้างแกว่งไปมาช้า ๆ พลางใช้มือตบปกหนังสือพิมพ์เบา ๆ หลังอ่านจบ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข่าวนี้อย่างกับบทหนังเลยแฮะ…จะเว่อร์ไปไหน” เสียงพึมพำของเธอแฝงรอยขำจาง ๆ เหมือนกำลังเหนื่อยใจกับลีลาของผู้เขียน แม้เนื้อหาจะน่าสนใจ การบู๊ระห่ำของริปลีย์กับลิเลียน่า แต่สำหรับโมนีก้า มันก็แค่เรื่องไกลตัว ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือแผนการของ LoNex และเพื่อน ๆ ที่นอนพักฟื้นอยู่ในห้องพักไม่ใช่มิโนทอร์กลางแอตแลนตา เธอส่ายหัวช้า ๆ “จะใครก็ช่าง…แต่ใครมันสอนให้พูดวิงการ์เดียมกลางสนามรบนี่นะ” น้ำเสียงเธอเจือความไม่เข้าใจปนประชด แสงแดดยามเช้าส่องลงบนเส้นผมสีม่วงครามจนเป็นประกาย โมนีก้าพับหน้ากระดาษลงและใช้นิ้วเรียวยาวพลิกต่อโดยไม่ลังเล เธอไม่อยากเสียเวลาเก็บรายละเอียดของข่าวที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญ ความสนใจทั้งหมดของเธอคือการหาข้อมูลที่มีประโยชน์จริง ๆ ต่อภารกิจและเส้นทางที่รออยู่ข้างหน้าด้วยท่าทีเฉยชาแต่แฝงความมุ่งมั่น โมนีก้าขยับมือหมุนหน้ากระดาษอย่างคล่องแคล่ว เปิดไปยังข่าวถัดไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับบอกตัวเองว่า “ขอให้ข่าวหน้าต่อไปมีสาระกว่านี้ทีเถอะ” ปลายนิ้วเรียวของโมนีก้าลากผ่านกระดาษข่าวชั้นต่อไป เสียงกรอบแกรบเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางห้องพักโรงแรมที่ยังเงียบสงัด แสงแดดลอดผ่านม่านสีขาวบางสะท้อนกับเส้นผมสีม่วงครามของเธอเป็นประกาย ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นราวกับเตรียมใจสำหรับบทความชิ้นสุดท้ายในฉบับเดือนนี้  หัวข้อข่าวใหญ่ตัวโตสะดุดตา คฑาที่สาบสูญและบทสนทนากับพระเจ้า ลมหายใจระทึกจากภารกิจ “The Lost Caduceus”! เมื่อบุตรแห่งโชคชะตา แสงอาทิตย์ และเซเทอร์จอมทระนง ก้าวเข้าสู่เกมที่มีพระเจ้าเป็นเดิมพัน!  ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของโมนีก้ากวาดอ่านตัวอักษรทีละบรรทัด ข่าวนี้แตกต่างจากข่าวอื่นที่เธอเพิ่งผ่านตาเมื่อครู่ เพราะมันไม่ได้เล่าเพียงการต่อสู้กับอสุรกายหรือการผจญภัยทั่ว ๆ ไป แต่เป็นเรื่องราวที่โยงใยกับศรัทธา ความหวัง และพรมแดนระหว่างโลกมนุษย์กับเทพเจ้าโดยตรง โมนีก้าพลิกหน้ากระดาษอย่างตั้งใจ แววตาเธอสะท้อนความสนใจปนสงสัย ภารกิจนี้ไม่ใช่เพียงการชิงวัตถุคืน แต่ยังเปิดเผยการปรากฏตัวของโดลอส เทพแห่งคำลวง ผู้บอกใบ้ว่าปลายทางที่แท้จริงคือนิวเฮเว่น เมืองซึ่งถูกประกาศให้เป็นเขตปลอดทหารของพระเจ้าเอง และกฎสูงสุดคือห้ามใช้ความรุนแรงโดยเด็ดขาดเพราะนั่นจะเป็นการเรียกพระองค์ลงมาจัดการด้วยตนเอง เสียงหัวใจเต้นดังในอกขณะอ่านจบ เธอพับหนังสือพิมพ์ลงช้า ๆ แล้ววางบนตัก แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามา เผยให้เห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา “นี่มันไม่ใช่ภารกิจธรรมดาเลยสักนิด… แค่คฑาหนึ่งอัน ถึงกับโยงไปถึงพระเจ้า” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แม้ข่าวนี้จะเป็นเพียงรายงานของเฮอร์มีส แต่สำหรับโมนีก้า มันสะท้อนถึงบางสิ่งที่ใหญ่เกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการ  การเดินทางของเธอกับเลสเตอร์และเพื่อน ๆ อาจไม่ต่างกันนัก ทุกก้าวอาจเปลี่ยนสมดุลของโลกได้เช่นกัน เธอหายใจเข้าลึกพยายามเก็บความรู้สึกหนักอึ้งนั้นไว้ในใจ ก่อนจะพลิกกระดาษต่อไปสู่ข่าวสุดท้ายของฉบับเดือนนี้ด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยมที่จะอ่านมันจนจบ  ข่าวสุดท้ายของเดือนนี้มาถึงแล้ว โมนีก้าวางหน้ากระดาษข่าวสุดท้ายลงบนตัก ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ กับพาดหัวที่ร้อนแรงราวกับกลางฤดูร้อน กาเบรียล อัลเวส รุ่นพี่สายเปย์ แจกหนัก 20 ดรักม่า! ตัวอักษรหนาแน่นเต็มไปด้วยความคึกคักจนแทบทำให้กระดาษร้อนขึ้นตาม เธออ่านเนื้อหาไปทีละบรรทัด เห็นภาพชัดเจนราวอยู่ในค่ายจริง เหล่ารุ่นน้องวิ่งวุ่น เปิดโน้ตบุ๊ก ลนลานจดบันทึก บ้างก็พยายามรีไซเคิลพล็อตนิยายเก่ามาใส่ใหม่ บรรยากาศคงเต็มไปด้วยเสียงพึมพำ เสียงหัวเราะปนเสียงถอนหายใจ เพราะรางวัล 20 ดรักม่าช่างเย้ายวนใจเกินกว่าจะปล่อยผ่านไป เธอหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ข่าวนี้ยังพอมีประโยชน์หน่อย อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนได้ขยันกันจริง ๆ” แต่รอยยิ้มเล็กนั้นกลับแผ่วลงเมื่อดวงตาของเธอทอดมองไปไกลกว่าแค่ตัวอักษรในหน้ากระดาษ ความคิดค่อย ๆ ลอยย้อนกลับไปยังสองร่างที่อยู่ห่างไกล บุตรอะพอลโล่คนอื่น ๆ ที่เคยฝากความอบอุ่นไว้ในใจเธอ คุณบรูตัส… หนุ่มผู้มีท่วงท่าสงบนิ่ง สายตาคมเข้มที่มักมองคนตรง ๆ โดยไม่ต้องใช้คำพูดมาก ราวกับทุกถ้อยคำที่เขาพูดออกมาจะถูกคัดกรองมาแล้วอย่างรอบคอบและจริงจัง เขาเป็นคนที่ให้ความรู้สึกมั่นคงจนเธออดคิดไม่ได้ว่า ถ้าต้องหาที่พึ่งในยามลำบาก แค่ยืนอยู่ข้างเขาก็พอแล้ว เธอเผลอถอนหายใจยาว เหมือนใจจะอุ่นขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงความเข้มและภูมิฐานในตัวเขา ส่วนพี่หยาน… เงียบเหมือนกัน แต่ความเงียบนั้นไม่ทำให้ใครอึดอัด กลับให้ความรู้สึกเรียบง่าย คลายกังวลมากกว่า เขาไม่ใช่คนที่จะหัวเราะดังหรือพูดโอ้อวด แต่เพียงแค่การอยู่ใกล้ ๆ ก็เหมือนโลกจะเบาลงหนึ่งขั้น ไม่เข้มข้นดุดันเหมือนบรูตัส แต่ก็ไม่อ่อนแอ เขาเป็นความเงียบที่พอเหมาะ พาให้ใจสงบเสมอ โมนีก้าเอียงศีรษะเล็กน้อย แก้มขาวอมชมพูแตะต้องกับเส้นผมที่หล่นลงมา รอยยิ้มค่อย ๆ กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไป มันอบอุ่นแต่แฝงความคิดคำนึง “ถ้ากลับไปแบบครบสามสิบสองรอบ คราวนี้จะลองซื้อของไปฝากพวกเขาดูสิ… อย่างน้อยก็เป็นเครื่องหมายแทนความคิดถึง” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ราวกับกำลังสัญญาลม ๆ แล้ง ๆ แต่ภายในใจกลับตั้งมั่นจริงจัง เธอพับหนังสือพิมพ์ลงเรียบร้อย วางไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางทอดสายตาออกไปนอกระเบียง แสงอาทิตย์ยามเช้าไล้ผ่านผิวแก้ม เธอหลับตาลงชั่วครู่ ซึมซับความอบอุ่นนั้นพร้อมเสียงหัวใจที่ดังแน่นหนักขึ้นเล็กน้อย ราวกับความคิดถึงที่เธอไม่ยอมเอ่ยออกมาได้แปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันให้เดินต่อไปข้างหน้า “ได้เวลาเตียมตัวสำหรับวันนี้แล้วสินะ…เดินทางไปจัดการกับพวกองค์กรบ้า ๆ …เหอะ” โมนีก้าเอ่ยขึ้นแบบนั้นเหมืทอนกับจะหัวเราะกับโชคชะตาตัวเอง แต่เธอแค่รู้สึกว่าตอนนี้ เธอก็เข้มแข็งขึ้นมาก และเหมือนบางส่วนในใจของเธอที่ขาดหายไปด้วย…เหมือนโดนบังคับให้ต้องเดินและเติบโตขึ้น<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 โมนีก้าตื่นเช้ากว่าคนอื่น ๆ คืนนี้เธอนอนกับคุณโลลิต้าจากกองร้อยที่ 1 เธอเลยว่างกะว่าจะมาหาข้อมูลองค์กรอะไรนั้น แต่เสือกเจอแต่ข่าวอะไรก็ไม่รู้ ก็..โอเคแหละ อ่าน ๆ ไปเถอะ เมื่ออ่านจบเธอกลับคิดถึงใครบางคน ลูกชายทั้งสองคนผู้เป็นเดมิก็อดเชื้อสายอะพอลโล่ ....คุณบรูตัสกับพี่หยานจะเป็นยังไงบ้างนะ?  [อยู่ในช่วง Cool Down]
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"> อ่านข่าวซุบซิบ จำนวน 7 ข่าว ข่าวละ +15 EXP หรือ 1 Point<ul><li style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แลร์รี่ ใจป๋า! เปิดภารกิจลับ (และแจกรางวัลโคตรเด็ด!) สัมผัสวิญญาณเดมิก็อดรุ่นใหม่!</li><li style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ด่วนที่สุด! แอนนาเบ็ธ เชส ประกาศศึกกับเฮอร์มีส! สวมบทบาท "พันธมิตรต่อต้านเทพเฮอร์มีส" ดึงตัวเดมิก็อดรุ่นน้องให้ส่งข่าวสร้างสรรค์!</li><li style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เฮเฟตัส ใจดีสปอร์ต! เปิดตัวรถไฟสายประหยัด ราคาเดียว 5 ดรักม่า! เทพซุสไฟเขียวเดมิก็อดใช้เดินทางทำภารกิจ!</li><li style="text-align: left;">ประกาศกร้าว! คำเตือนถึงเหล่าเดมิก็อด: บทเรียนจากเฟเรีย เฮย์ส ถึงภัยพิบัติเมื่อเทพีเฮคาทีบันดาลโทสะ!</li><li style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;">🌀 ปฏิบัติการสายฟ้าฟาด! ธิดาแห่งทะเลผนึกกำลังเพื่อนสาวบุกเมืองมนุษย์! ⚔️ มหากาพย์</li><li style="text-align: left;">🗞️ คฑาที่สาบสูญและบทสนทนากับพระเจ้า — ลมหายใจระทึกจากภารกิจ “The Lost Caduceus”! เมื่อบุตรแห่งโชคชะตา แสงอาทิตย์ และเซเทอร์จอมทระนง ก้าวเข้าสู่เกมที่มีพระเจ้าเป็นเดิมพัน! 🌩️🕊️<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;">มิโนทอร์ที่แอตแลนต้า!</li><li style="text-align: left;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;">🌞 ข่าวเม้าท์แดดแรงประจำค่าย 🌞 ร้อนฉ่า! เทพบุตรอพอลโลคงภูมิใจ! กาเบรียล อัลเวส: รุ่นพี่สายเปย์! แจกหนัก 20 ดรักม่า!</li></ul>สรุป ได้รับ +7 Point<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-10-2 02:19:11

Moneka โพสต์ 2025-10-2 10:36:50

Moneka โพสต์ 2025-10-2 16:20:08

หน้า: 1 2 [3] 4 5

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver