[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles - บันทึกภารกิจชาวค่ายจูปิเตอร์ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Moneka โพสต์ 2025-9-25 15:29:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-25 15:31 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* =========================================================
=============== CONFIG (★ แก้ทีเดียวทั้งธีม) ===============
========================================================= */
:root{
/* ★ พื้นหลังทั้งหน้า (นิ่งกับจอ) */
--wall: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/eL8s5B.gif");

/* ★ โทน “พาสเทล–ขาว” สำหรับฟุ้ง ๆ */
--accent: #F7EEFF;
--accent-rgb: 247,238,255;

/* ★ สี/ความใสของแก้ว */
--glass: rgba(245, 245, 220,.42);
--glass-b: rgba(255,255,255,.38);

/* ★ เอฟเฟกต์ฟุ้ง */
--glow-outer:rgba(255,255,255,.60);
--glow-inner:rgba(var(--accent-rgb), .35);
--glow-soft: rgba(255,255,255,.35);
--glow-spread: 34px;
--blur-amt: 10px;

/* ขนาดรูป/คอนเทนต์ */
--hero-h: 520px;
--maxw: 980px;
--item-h: 220px; /* fallback ถ้าเบราว์เซอร์ไม่รองรับ aspect-ratio */
}

/* ===== วอลเปเปอร์ทั้งหน้า ===== */
body{ background: transparent !important; }
html::before{
content:""; position: fixed; inset: 0; z-index: -1; pointer-events: none;
background: var(--wall) center/cover no-repeat;
filter: saturate(1.02) contrast(1.0);
opacity: .95;
}

/* ===== พื้นที่โพสต์ ===== */
.pj-post{
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
color: var(--text-color);
max-width: var(--maxw);
margin: 0 auto;
padding: 18px;
}

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 10 : ต้องดึงสติกันสักหน่อย</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 19 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเย็น เวลา 18.00 น. เป็นต้นไป ณ จุดสัญญาณสุดท้ายของเรือเหาะ - แคมป์คนงานร้าง เขตทุนดราทางเหนือ นูนาวุต แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 หลังจากเดินกันมาจนถึงจุดสัญญาณสุดท้ายของเรือเหาะสิ่งที่เลสเตอร์หวังก็แทบพังทลาย ลมหนาวพัดแรงจนเกล็ดหิมะกระแทกใบหน้า เลสเตอร์หยุดก้าวแทบจะทันทีที่เห็นภาพเบื้องหน้า ซากเรือเหาะสีงามที่ซีดและโดนฝังตัวอยู่กลางทุ่งน้ำแข็ง รอยแตกบนลำตัวบอกชัดว่าไม่มีทางเหลือใครรอด เสียงเครื่องติดตามสัญญาณดังติ๊ดเบา ๆ แต่กลับฟังเหมือนระฆังสั่นใจ เขายืนนิ่งราวถูกตรึงเอาไว้กับพื้นสายตาเหม่อลอยกับภาพที่รอคอยมานานแต่กลับเจอเพียงซากปรักหักพัง  “ไม่…นี่มัน…” เสียงเขาแทบกลืนหายไปในลม โมนีก้าที่เดินตามมาติด ๆ ถึงกับเบิกตาเมื่อเห็นแสงสีแดงกระพริบเคลื่อนไหวอยู่รอบเรือเหาะ “เลสเตอร์…ข้างบนนั่น” เธอเอ่ยเสียงเบาที่สุด นิ้วชี้ไปยังกลุ่มจุดดำที่บินวนอยู่เหนือท้องฟ้า ฝูงโดรนขนาดเล็กนับสิบตัวกำลังเคลื่อนไหวอย่างมีแบบแผน เสียงปีกกลโลหะดังหึ่ง ๆ สอดประสานกับเสียงลมจนแทบแยกไม่ออก เลสเตอร์สะดุ้งเฮือกกลับมามีสติ ดวงตาเปลี่ยนจากความตกตะลึงเป็นความตระหนักอันเยือกเย็น เขาก้าวถอยหลังสั้น ๆ แต่ยังจ้องซากเรือเหาะอย่างไม่วางตา แต่โมนีก้าไม่รอให้เขาลังเล เธอสอดแขนดึงชายเสื้อของเขาแล้วลากไปด้านหลังแท่งหินน้ำแข็งที่พอจะบังสายตาได้ ก่อนจะกดตัวเองลงชิดพื้นพร้อมกับดึงมือเลสเตอร์มากุมไว้แน่น ความเย็นจากมือเธอส่งผ่านมาจนเลสเตอร์ชะงักไปเล็กน้อย เขาหันมามอง เห็นดวงตาสีเทาเงินที่เต็มไปด้วยทั้งความกลัวและความเป็นห่วง แม้จะไม่เปล่งเสียงสักคำ แต่แรงบีบที่ส่งมานั้นพูดแทนได้หมด สติของเขาต้องกลับมา เดี๋ยวนี้ เลสเตอร์ค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ปล่อยให้เสียงโดรนและลมหนาวค่อย ๆ จางลงไปในโสตประสาท เขาก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการตอบรับ กุมมือโมนีก้ากลับแน่นขึ้นเพียงชั่ววินาทีเหมือนจะสัญญาว่า ฉันยังอยู่กับเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ชะโงกศีรษะออกจากกำบังเพื่อสำรวจเส้นทางหลบหนี โมนีก้านิ่งสนิท แม้หัวใจจะเต้นแรงจนได้ยินชัดในอก แต่เธอไม่ปล่อยมือเขาแม้แต่น้อย ปลายนิ้วทั้งคู่แนบกันท่ามกลางหิมะและเสียงเครื่องจักรที่วนเวียนอยู่เหนือฟ้า รอให้เขาเป็นฝ่ายตัดสินใจว่าก้าวต่อไปจะเป็นเช่นไร ในขณะนั้นลมหิมะพัดหนาวจัดจนเกล็ดน้ำแข็งแทงผิวหน้า แต่เลสเตอร์ยังคงก้มตัวต่ำหลังแท่งหินน้ำแข็ง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวาววับในความมืดจับจ้องไปยังฝูงจุดดำเล็กที่ลอยวนรอบซากเรือเหาะ เขาเพ่งมองอยู่ครู่เดียวก็รู้ทันทีว่าพวกมันไม่ใช่โดรนสำรวจธรรมดา “LoNex…” เขากัดฟันพูดเสียงต่ำแทบไม่ให้ลมหลุดออก “พวกหุ่นสอดแนมของมัน ฉลาดกว่าที่เห็นเยอะ” โมนีก้าเบียดเข้ามาใกล้เล็กน้อย ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้างจ้องตามสายตาเขา “มันดูเหมือน…แมลงเหรอ? ทำไมบินเงียบขนาดนี้” เสียงกระซิบสั่นเพราะทั้งหนาวและความตื่นเต้น “มันถูกออกแบบมาให้กลมกลืน” เลสเตอร์ตอบพลางเหลือบมองไปยังฝูงเล็ก ๆ ที่เคลื่อนเป็นระเบียบราวกับมีสมองเดียว “ขนาดเล็กเท่าแมลงปีกแข็ง แต่ทุกตัวมีเซ็นเซอร์ตรวจจับความร้อนและอินฟราเรด ถ้ามันจับอุณหภูมิร่างกายเราได้แม้เศษเสี้ยวเดียว พวกมันจะส่งสัญญาณเตือนไปยังหน่วยโจมตีทันที” โมนีก้าขยับมือบีบแขนเขาแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “พูดแล้วหนาวกว่าเดิมอีก…แล้วเราจะทำยังไง ไม่ให้มันส่งสัญญาณ” เลสเตอร์หันมามองเธอ ดวงตาที่เคยล้อเลียนเสมอคราวนี้กลับนิ่งลึกจนเห็นประกายของความมุ่งมั่น “ต้องทำลายให้หมดก่อนที่มันจะสื่อสารได้แม้แต่วินาทีเดียว” เขาก้มลงเปิดกระเป๋า หยิบธนูและลูกศรพิเศษที่หัวศรเคลือบสารตัดสัญญาณออกมา เสียงลูกศรเสียดสีกับซองดังแผ่วจนโมนีก้าได้ยินชัด “เธอคอยจับตาพวกที่อยู่รอบนอก” เขากระซิบ “มันเคลื่อนเป็นฝูง แต่ตัวกลางมีหน่วยสื่อสารหลัก ฉันจะจัดการพวกนั้นทีละชุด ใช้ลูกศรสกัดสัญญาณก่อน แล้วค่อยยิงทำลาย อย่าให้มันเห็นเงาเรา” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ พยายามกดเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะดังกว่าลม เธอเลียริมฝีปากที่แห้งผากแล้วกระซิบตอบ “โอเค…ฉันจะคอยสังเกต ถ้าเห็นมันเปลี่ยนรูปแบบจะเตือนทันที” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากบาง ๆ แม้สถานการณ์จะตึงเครียด “ดีมากโมนีก้า เธอทำได้แน่” เสียงเขานุ่มแต่หนักแน่นราวกับพลังอุ่น ๆ ที่ไหลผ่านความหนาวเย็นเข้ามาในใจเธอ เด็กสาวสูดลมหายใจลึก พยายามทำตามคำสั่ง ขณะที่เลสเตอร์ค่อย ๆ ขยับออกจากกำบัง ศรดึงจนสายธนูตึงราวกับเส้นแสงเล็ก ๆ ท่ามกลางหิมะ เขาเหลือบตามองโมนีก้าที่คอยส่งสัญญาณมือเล็ก ๆ ให้เตรียมพร้อมสำหรับการเป็นคู่หูจำเป็นที่ต้องก้าวผ่านความกลัวไปพร้อมกัน ก่อนที่ลูกศรแรกจะพุ่งออกไปอย่างเงียบกริบ เพื่อตัดขาดเสียงเตือนของฝูงล่าเลือดให้สิ้นซาก เสียงสายธนูของเลสเตอร์ดีดออกอย่างแม่นยำ ลูกศรพิเศษพุ่งเฉือนลมหนาวกระแทกเป้าหมายทีละตัวจนไฟสัญญาณที่แฝงอยู่ในลำตัวของพวกมันดับวูบ เขาเคลื่อนตัวอย่างสงบเย็นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของหิมะ จังหวะการยิงเฉียบคมทุกระยะไม่มีพลาดแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนโมนีก้าที่หลบอยู่หลังก้อนน้ำแข็งมองตามสายตาคมกริบของเขา ใจหนึ่งก็โล่งที่มีเทพธนู (ที่เธอคิดว่าเป็นเดมิก็อด)คอยคุมเกม แต่สายตาอีกคู่หนึ่งก็จับได้ว่ามีโดรนตัวหนึ่งแตกฝูงลอยออกไปทางด้านซ้ายราวกับระบบเอ๋อ ก่อนที่เลสเตอร์จะทันเห็น เด็กสาวก็ขยับร่างเล็ก ๆ ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ควักมีดสั้นพูจิโอจากแหวนดาราจรัสด้วยความเคยชินแล้วหมุนมีดในมือหนึ่งรอบเพื่อตั้งน้ำหนัก “ตัวนั้น…” เธอพึมพำกับตัวเองก่อนเหวี่ยงมีดออกไป เสียงหวีดของโลหะฉีกอากาศหนาวพุ่งตรงไปยังเป้าหมายเหมือนการปาโป่งในงานวัดที่เธอเคยเล่นสมัยอยู่เมืองใหญ่ มีดสั้นปักกลางตัวโดรนอย่างจังประกายไฟกระจายก่อนมันจะร่วงลงบนหิมะพร้อมเสียงแตกแหลก เศษชิ้นส่วนกระเด็นเป็นละอองน้ำแข็งระยิบระยับในแสงจันทร์เทียม เลสเตอร์ที่กำลังจะง้างศรต้องชะงัก เขาหันกลับมามองด้วยคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย “โมนีก้า…นั่นแม่นกว่าที่ฉันคาดนะ” น้ำเสียงกึ่งทึ่งกึ่งหัวเราะ เด็กสาวยักไหล่ พลางถูมือกับเสื้อโค้ตขนสัตว์แก้หนาว “สมัยก่อนปาเป้าเก่งน่ะ งานวัดเวลามีงานไทยเฟสที่เมือง ฉันไม่เคยพลาดเป้าเลยสักครั้ง” เธอแสยะยิ้มเล็ก ๆ แม้ปลายนิ้วจะเริ่มชา เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มแผ่วแทรกผ่านลมหนาว “จำไว้ล่ะว่าฉันต้องชวนเธอเล่นเกมยิงเป้าที่ค่ายบ้างแล้ว แบบนี้ไม่แพ้ใครแน่” เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู พลางกวาดตามองฝูงโดรนที่ค่อย ๆ ดับแสงไปทีละตัวด้วยความพึงพอใจจนมันตกหมดในที่สุด โมนีก้าหันมามองค้อนเขาที่บอกเธอแบบนั้น “อย่ามาล้อ ฉันก็แค่ไม่อยากให้ตัวนั้นหนีไปแจ้งเตือน เข้าใจไหม” “เข้าใจครับคนเก่ง” เลสเตอร์ตอบพลางเก็บลูกศรสุดท้ายลงซอง “แต่ต่อจากนี้เธอจะได้สิทธิ์เลือกเป้าเป็นคนแรกทุกครั้งเลย ถือว่าเป็นรางวัลแชมป์งานวัดของทีมเรา” โมนีก้าหลุดหัวเราะทั้งที่ยังหอบน้อย ๆ จากความตื่นเต้น ลมหนาวพัดกรรโชกแรงขึ้นทุกย่างก้าว เสียงหิมะบดอัดใต้รองเท้าบูทดังกรอบแกรบเป็นจังหวะเดียวที่คอยเตือนว่าทั้งสองยังคงเคลื่อนไหวอยู่ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปสำรวจซากเรือเหาะที่กลายเป็นเพียงเศษไปเสียแล้ว ระหว่างนั้นโมนีก้าดึงเสื้อโค้ตขนสัตว์ให้รัดแน่นกว่าเดิม มือสั่นเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นพลางกวาดตามองซากเรือเหาะขนาดใหญ่ที่จมอยู่กลางทุ่งน้ำแข็ง “เรือเหาะนี่ใหญ่กว่าที่คิดเยอะเลยนะเลสเตอร์…ทีมของนายมีกี่คนกันแน่” เลสเตอร์ก้าวข้ามเศษซากเหล็กที่แตกหัก ขณะหันมาตอบเสียงเรียบแต่แฝงความขม “ห้าคน รวมผมด้วย” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกวาดมองเศษซากรอบตัวราวกับกำลังนับลมหายใจของเพื่อนร่วมทีมที่อาจจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเหลือบไปยังพื้นน้ำแข็งที่กระจัดกระจายไปด้วยเศษอุปกรณ์ “แต่ไม่มีศพ…ไม่มีแม้แต่เศษเสื้อผ้า หรือของส่วนตัว เอิ่ม ที่ฉันไม่ได้หมายถึงแปรงสีฟันตรงนั้น หมายถึงของติดตัวของทีมเลยน่ะ” เธอกัดริมฝีปากคิด ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้กำลังใจ “ถ้าไม่มีร่องรอยแบบนั้น…ก็น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม? อย่างน้อยก็แปลว่าพวกนั้นไม่ได้ถูกฆ่าตายตรงนี้ พวกมันคงต้องการตัวทีมของนายมากกว่า ไม่งั้นคงไม่ส่งกองกำลังตามล่านายมาถึงขนาดนี้แน่” เลสเตอร์ชะงักฝีเท้า หันมามองเธอ ดวงตาที่มักจะสว่างเหมือนตะวันกลับเต็มไปด้วยแววหม่นลึก “โมนีก้า…เธอพูดถูก” เขาลอบสูดลมหายใจลึก ราวกับคำพูดของเด็กสาวได้ปลุกความหวังขึ้นมาอีกครั้ง โมนีก้าสบตาเขาแล้วรีบเบือนหน้าหนี “ฉันก็แค่เดาสุ่มมั่ว ๆ อย่าไปคิดว่าฉันฉลาดนักสิ” เธอพูดพลางย่อตัวลงใช้มือปัดหิมะออกจากเศษแผ่นเหล็กเหมือนจะหาเบาะแส “แต่เราลองเดินสำรวจรอบ ๆ เถอะ บางทีอาจจะเจออะไรที่ช่วยตามรอยเพื่อนนายก็ได้” เลสเตอร์พยักหน้ารับ ดวงตาที่เคยว่างเปล่าของเขากลับมีประกายอีกครั้ง “ก็จริง…เธอพูดถูก เราจะไม่กลับมือเปล่าแน่” เขากระชับสายธนูบนบ่า พลางก้าวขึ้นนำ เสียงของเขาแม้จะนิ่งแต่ก็มีแรงมุ่งมั่น “ตามมาใกล้ ๆ นะโมนีก้า ถ้ามีอะไรผิดปกติฉันจะคุ้มกันเธอก่อนเสมอ” เด็กสาวพ่นลมหายใจเบา ๆ แล้วเดินตามร่างสูงไปอย่างไม่ปริปาก แม้ลมหนาวจะพัดจนแก้มแดงจัด แต่ในอกกลับอบอุ่นขึ้นจากคำรับรองที่ฟังดูจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่คำพูดลอย ๆ ของเดมิก็อดตัวปลอมผู้แสนโอหัง เสียงหิมะที่ถูกย่ำเบา ๆ คล้ายจะกลืนกินทุกสิ่งรอบกาย ทว่ากลับมีเสียงกระซิบบางเบาเล็ดลอดเข้ามาในหูของโมนีก้า มันคล้ายเสียงสายลมพัดผ่านยอดไม้ แต่มีจังหวะและความถี่ที่ต่างออกไป เด็กสาวชะงักก้าว หันหน้าสบตากับผืนป่าที่อยู่ห่างออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ราวกับต้นไม้กำลังเรียกหาเธอ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพยักหน้าเบา ๆ เหมือนยืนยันกับตัวเอง “เลสเตอร์…” เสียงของเธอต่ำจนแทบกลายเป็นกระซิบ “ทางนั้น มีแคมป์คนงานร้างอยู่” เลสเตอร์ที่กำลังตรวจสอบเศษอุปกรณ์บนพื้นหันขวับมาทันที คิ้วเข้มยกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “เธอรู้ได้ยังไงกัน” น้ำเสียงเจือแววระแวง แววตานิ่งกริบราวกับพยายามอ่านความคิดของเธอ โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ตอนที่เห็นเลสเตอร์ทำแบบนั้นก่อนที่เธอจะทำหน้าตายไม่รู้ไม่ชี้ “ก็…เอ่อ…รู้สึกเฉย ๆ น่ะ” เธอหลุบสายตาลงอย่างเก้อ ๆ เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าลืมทำการบ้าน “ลืมไปว่าฉันมีพลังเสียงกระซิบแห่งพงไพรจากแม่…พึ่งนึกออกเองจริง ๆ นะ อย่ามองแบบนั้นสิ ใครมันจะไปรู้ว่านับป่าสนด้วยอ่ะ” เลสเตอร์หรี่ตา จ้องเธอด้วยสายตาที่มีทั้งขำและดุ “ลืมพลังของตัวเองอีกแล้วสินะ เธอนี่…” เขาส่ายศีรษะเบา ๆ พลางถอนหายใจ “บางทีฉันควรผูกเชือกเตือนความจำไว้ที่ข้อมือเธอ เผื่อจะจำได้ว่าตัวเองเป็นลูกเทพีเซเรสไม่ใช่เด็กหลงป่าธรรมดา” โมนีก้าย่นจมูกใส่ทันที “ก็ฉันลืมจริง ๆ นี่นา ไม่ต้องมาล้อเลยนะ” เธอพูดเสียงดุแต่แก้มกลับขึ้นสีแดงจากความหนาวผสมความเขิน “จะไปดูหรือจะยืนด่าฉันอยู่นี่” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของเลสเตอร์ เขาพยักหน้าอย่างยอมแพ้ “ก็ได้ ๆ นำทางไปเลยโมนีก้า แต่คราวนี้อย่าลืมว่าตัวเองมีพลังอีกล่ะ เผื่อจะต้องใช้” “ค่ะคุณพ่อ” เธอประชดกลับทั้งที่ปากสั่นเพราะลมหนาว แต่ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับได้พลังใจคืนมาจากเสียงกระซิบของพงไพรและคำบ่นที่แฝงความห่วงใยของเขา เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ตามทิศที่โมนีก้าบอก ก็ปรากฎแคมป์ของคนงานที่ร้างไร้ผู้คนเสียแล้ว ลมหนาวพัดกรรโชกผ่านโครงไม้ผุพังของแคมป์ร้าง เสียงกระพือเบา ๆ ของผ้าใบขาดวิ่นดังระงมราวกับเตือนว่าไม่มีใครใช้ที่นี่มานานแล้ว โมนีก้าก้าวเข้ามาในเพิงเก่าที่ดูเหมือนจะเป็นห้องทำงานกลาง ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยเศษกระดาษและแฟ้มเอกสารที่ถูกน้ำแข็งจับเป็นคราบ เธอหยิบแฟ้มหนึ่งขึ้นมา ปัดหิมะออกแล้วเปิดดู “นี่…เลสเตอร์” เด็กสาวเอ่ยเรียกเสียงตื่นเต้นปนระแวง พลางยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นให้เขาเห็น “มันมีบันทึกการทำงานของพวกเอนฟอเซอร์ LoNex อยู่ในนี้…ดูสิ เขียนไว้ชัดเลยว่าทีมของนายถูกนำตัวไปที่…สถานีวิจัยอัคนีทมิฬ” เธออ่านชื่อแล้วเบ้หน้า “โห ชื่อโคตรลิเกมาก แบบพวกบ้าหนังไซไฟเปล่าเนี้ย” เลสเตอร์ที่ยืนพิงเสาไม้สภาพเกือบพังข้าง ๆ ขยับเข้ามาใกล้ สายตาสีเข้มกวาดอ่านตัวอักษรอย่างรวดเร็ว แววตาคมกริบสั่นไหววูบเดียวก่อนเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “มันไม่ใช่แค่ชื่อเล่นหรอก โมนีก้า” เขาตอบเสียงต่ำ “Station of the Dark Flame เป็นรหัสชื่อสถานที่เฉพาะที่คนใน LoNex ใช้กัน สถานีนี้ซ่อนอยู่ในเหมืองเก่า ถ้าเราหาไม่เจอเราจะไม่มีทางเข้าไปช่วยเพื่อนฉันได้” โมนีก้าเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ “เหมืองเก่า? ฟังดูเหมือนเกมล่าขุมทรัพย์เลยนะ จะให้ฉันไปขุดทองหรือไง” เธอส่ายหัว พลางกอดอกแน่นเพราะความหนาว “แต่ถ้าพวกมันไม่ทิ้งศพ ไม่ทิ้งอุปกรณ์ส่วนตัวไว้ ก็แปลว่าเพื่อนนายยังมีหวังใช่ไหมล่ะ” เลสเตอร์มองใบหน้าที่แม้จะซีดจากความเย็นแต่ยังฉายแววเด็ดเดี่ยว เขาพยักหน้าช้า ๆ “ใช่…นั่นหมายความว่าพวกเขายังมีชีวิต และ LoNex ต้องการตัวพวกเขามากพอจะเสี่ยงพาไปที่ฐานลับ” เด็กสาวถอนหายใจยาว พ่นไอสีขาวหนาออกมา “งั้นเราก็ต้องหาว่าแถวนี้มีเหมืองเก่าอยู่ตรงไหนก่อนสินะ ถึงจะตามไปได้” “ถูกต้อง” เลสเตอร์ตอบทันควัน “เราต้องใช้ข้อมูลนี้ไปเช็กพิกัดจากภาพถ่ายดาวเทียมหรือแผนที่เก่า แล้วค่อยหาทางแทรกซึมเข้าไป” เขามองท้องฟ้าสีเทาที่เริ่มหนาทึบด้วยหิมะ “แต่ตอนนี้เราควรกลับไปที่เครื่องบินก่อน อากาศกำลังจะแย่และเธอกำลังสั่นเหมือนลูกนกแล้ว” โมนีก้าทำหน้าบึนเล็กน้อย “ก็หนาวจะตายอยู่แล้วนี่! ถ้าจะคุยแผนก็ไปคุยบนเครื่องบินเถอะ ฉันขออุ่นก่อนค่อยพูดเรื่องแผนบุกเหมืองอะไรนั่น” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอยื่นมือมาคว้าแขนเสื้อโค้ตของเธอเบา ๆ “ตกลง กลับไปขึ้นเครื่องกันก่อน เจ้าหญิงขี้บ่น” “ใครเจ้าหญิงไม่ทราบยะ!” โมนีก้าประท้วงเสียงแข็งแต่ก้าวตามเขาไปอย่างว่าง่าย ใบหน้าแดงจัดทั้งเพราะลมหนาวและเพราะคำล้อเลียนที่แฝงความห่วงใยของชายหนุ่มในคราบเดมิก็อดที่เธอยังไม่รู้ตัว<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/imagef13e8a38dd7d12d1.md.png" width="500" _height="328" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 ตอนแรกเลสเตอร์แทบสิ้นหวังตอนเขาเห็นแค่ซากของเรือเหาะ แต่ได้โมนีก้าดึงสติเพียงแค่การจับมือ อย่างน้อยเธอก็ทำให้เขาได้สติแหละ หลังจากจัดการกับพวกฝูงหุ่นยนต์สอดแนมเสร็จเรียบร้อยแล้วเลสเตอร์กับโมนีก้าก็สำรวจพื้นที่และเรือเหาะ พวกเราเจอแคมป์คนงานร้างและได้เบาะแสต่อไป ตอนนี้ความหวังของเลสเตอร์เต็มเปี่ยมเพราะเพื่อน ๆ ในทีมของเขามีชีวิตอยู่ทั้งหมดแน่ ๆ [ถึงจุดสุดท้ายของเรือเหาะ พบเรือเหาะเป็นซาก][จัดการกับ ฝูงหุ่นยนต์สอดแนม LoNex ก่อนที่พวกมันจะส่งสัญญาณเตือน][พบข้อมูลจากแคมป์คนงานร้างว่าเพื่อน ๆ ในทีมโดนพาตัวไปที่ "สถานีวิจัยอัคนีทมิฬ" (Station of the Dark Flame) ][เดินทางกลับเครื่องบินเพื่อเตรียมแผนการณ์ต่อไป] [จบ ช่วงที่ 1-5: การเดินทางสู่ขั้วโลก (The Tundra Trail)]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 เอาตรง ๆ โมนีก้าค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกเลสเตอร์แล้วล่ะ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาสนิทกับคนในทีมขนาดไหนแต่ตอนที่เขาเห็นซากเรือเหาะนั้นโมนีก้าแทบไม่ต้องคิดอะไรนอกจากการจับมือเขาไว้แน่น ๆ และตอนที่สำรวจเลสเตอร์เริ่มมีความหวังและมันก็มาจริง ๆ เมื่อได้เบาะแสต่อไป เอาเป็นว่าหากเป็นแบบนี้ภารกิจคงจบเร็วมากกว่าที่คิด หรืออาจจะมีเรื่องใหญ่กว่านั้นรออยู่ แต่ตอนนี้โมนีก้าไม่ไหวแล้ว หนาวโว้ย!! กลับเครื่องบินไปเตรียมแผนการณ์ก่อน มันหนาว รับไม่ไหวหรอก
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-26 07:04:09

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-26 07:06 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 11 : โคตรละครไทย</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 19 - 20 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงดึก เวลา 22.00 น. เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง เขตทุนดราทางเหนือ นูนาวุต จนถึง เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 เสียงประตูเครื่องบินเล็กปิดลงตามหลังทั้งสามคน ลมหนาวด้านนอกถูกตัดขาดทันที ความอุ่นภายในลำเครื่องทำให้โมนีก้าที่สั่นจนฟันกระทบกันค่อย ๆ คลายแรงกอดตัวเอง เธอนั่งลงบนเบาะด้านหลังแล้วห่อไหล่แน่นพ่นลมหายใจออกมาเป็นไอสีขาวที่ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศอุ่น เลสเตอร์วางกระเป๋าอุปกรณ์ลงบนเบาะฝั่งตรงข้าม ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขากางแผนที่ดิจิทัลที่เชื่อมต่อกับระบบนำทางของเครื่องบิน ดวงตาสีฟ้าเข้มกวาดไปตามเส้นพิกัดอย่างเงียบงัน คุณนักบินหนุ่มยืนพิงกรอบประตูห้องนักบิน มือกอดอกพลางมองสองคนที่ยังมีร่องรอยหิมะติดตามเสื้อโค้ต “สรุปว่าเราต้องหาสถานีวิจัย…อะไรนะ อัคนีทมิฬ?” เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ชื่อฟังดูไม่ค่อยเป็นมงคลเลยนะ” โมนีก้าเอนตัวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นกอดเข่า พลางทำปากยู่ “ก็จริง ชื่อโคตรจะหลุดมาจากหนังไซไฟทุนต่ำ แต่ถ้าคิดดูดี ๆ เหมืองเก่าในเขตนูนาวุตมีตั้งเยอะนะ ถ้าพวก LoNex จะซ่อนอะไรสักอย่างก็น่าจะเลือกที่นั่นแหละ” เธอหันไปมองเลสเตอร์ ดวงตาสีเทาเงินเป็นประกายจากความคิด “อย่างน้อยก็อยู่ใกล้กว่าเราจะไปไกลถึงขั้วโลกเหนือ” ระหว่างนั้นเลสเตอร์เลื่อนนิ้วบนจอไปยังเขตนูนาวุต คิ้วเข้มขมวดแน่น “ก็มีเหตุผล…นูนาวุตเต็มไปด้วยเหมืองที่ปิดไปนาน หลายแห่งไม่มีการเฝ้าระวังด้วยซ้ำ” เขาพยักหน้าช้า ๆ ก่อนเหลือบมองนักบิน “ถ้าเราต้องเข้าใกล้เขตนั้น จุดลงที่ปลอดภัยที่สุดคงเป็นเมืองเยลโลว์ไนฟ์” นักบินหนุ่มพยักหน้าตอบทันที “ถูกต้อง เยลโลว์ไนฟ์มีสนามบินหลักของนอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ และมีเส้นทางเชื่อมต่อไปยังเขตเหมืองหลายสาย เราสามารถลงเติมเชื้อเพลิงและหาทางติดต่อข้อมูลท้องถิ่นได้” โมนีก้าพยักหน้าแรงราวกับกลัวใครจะไม่เห็นด้วย “งั้นก็ไปที่นั่นเลยสิ ฉันไม่อยากทนหนาวกลางทุนดรานานกว่านี้อีกแล้ว” เธอสั่นไหล่จนเสื้อโค้ตขนสัตว์ขยับไปทั้งตัว “แค่คิดว่าต้องนอนค้างอีกคืนในพายุหิมะก็จะเป็นลม” เลสเตอร์เงยหน้ามองเด็กสาวแล้วหัวเราะเบา ๆ “เธอนี่นะ…บ่นเก่งตลอดแต่ก็ยังเดินตามฉันมาได้ถึงนี่” เขาเก็บของเข้ากระเป๋า แล้วเอื้อมไปตบบ่าของนักบิน “งั้นเรามุ่งหน้าไปเยลโลว์ไนฟ์ เตรียมเครื่องได้เลย” นักบินหนุ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนักบิน “รับทราบ กัปตันเลสเตอร์” โมนีก้าถลึงตาใส่เลสเตอร์ทันทีก่อนที่จะกรอกตาใส่เข้าด้วย “นายก็แค่ผู้โดยสารพิเศษ ไม่ใช่กัปตัน” “ก็แล้วแต่จะเรียก” เลสเตอร์ตอบพลางยักไหล่ แต่แววตาเปล่งประกายมุ่งมั่น “แค่รู้ว่าเรายังมีเส้นทางที่จะไปต่อ…ก็พอแล้ว” โมนีก้าสบตาเขา เธอเห็นประกายความหวังที่ไม่เคยดับในดวงตาของเขา จึงพึมพำเบา ๆ ราวกับให้กำลังใจทั้งเขาและตัวเอง “งั้นไปกันเถอะ ก่อนที่ความหนาวจะฆ่าฉันตายคาเครื่องบิน” เลสเตอร์หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยนักบินตรวจสอบอุปกรณ์ เสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินรุ่น Cessna ค่อย ๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของทุนดราที่กว้างใหญ่ ทั้งสามเตรียมตัวสู่เส้นทางใหม่ มุ่งหน้าไปยังเยลโลว์ไนฟ์ จุดเริ่มต้นของภารกิจช่วยเหลือที่อาจเปลี่ยนชะตากรรมทั้งหมด เสียงเครื่องยนต์เครื่องบินคำรามทุ้มสม่ำเสมอขณะที่ลำเครื่องเล็กพุ่งผ่านท้องฟ้าเหนือผืนทุ่งน้ำแข็งอันเวิ้งว้าง ระหว่างการเดินทาง 4 ชั่วโมงเต็มนั้น โมนีก้านั่งนิ่งผิดปกติ ไม่ใช่เพราะเธอหมดเรื่องจะบ่น แต่เพราะความหนาวจัดทำให้แม้แต่ลมหายใจยังกลายเป็นไอสีขาว เธอกอดเสื้อโค้ตขนสัตว์แน่น ฟันกระทบกันเป็นเสียงกึก ๆ ทุกครั้งที่เครื่องบินสั่นตามแรงลม  เลสเตอร์ที่นั่งข้างนักบินเหลือบตาไปมองทางเบาะหลังเป็นระยะ พลางถอนหายใจเงียบ ๆ “โมนีก้า เธอเป็นภูติหิมะปลอมตัวมาหรือเปล่า หนาวขนาดนี้ยังไม่คิดจะบ่นสักคำ?” น้ำเสียงกึ่งล้อกึ่งห่วงใย เด็กสาวที่กำลังซุกหน้าลงกับฮู้ดเสื้อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงแก้มแดงระเรื่อจากความเย็น “พูดไม่ไหว ฟันสั่นพูดไม่ออก…แค่นี้ก็เหมือนกัดน้ำแข็งแล้ว” ฟันยังคงกระทบกันเป็นจังหวะให้ได้ยิน นักบินหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางปรับความแรงของฮีตเตอร์ให้กับโมนีก้า “อดทนหน่อย อีกสักพักจะออกจากเขตทุนดราแล้ว อากาศจะอุ่นขึ้นเอง” คำพูดนั้นเหมือนแสงสว่างในความหนาว โมนีก้าตาเป็นประกายทันที แม้ริมฝีปากยังซีด เธอเอียงตัวมองออกไปนอกหน้าต่าง จ้องเส้นขอบฟ้าและผืนดินเริ่มมีเงาสีเทาเข้มแทนที่ขาวโพลน ไม่นานหลังจากนั้น เครื่องบินก็พ้นแนวเมฆหนาวเข้าสู่ชั้นอากาศที่อบอุ่นกว่า ความแตกต่างชัดเจนจนเหมือนเปลี่ยนโลก โมนีก้าถึงกับส่งเสียง “โอ้โห” ออกมาแล้วเอนตัวพรวดไปทางช่องฮีตเตอร์ทันที “สวรรค์ของจริง!” เธอครางอย่างมีความสุข ก่อนจะยกสองมือประคองช่องลมร้อนเหมือนเจอเครื่องทำความอบอุ่นที่ตามหา “อุ่นโคตร ๆ ฮือออ…ขออยู่ตรงนี้ตลอดไปได้ไหม” เลสเตอร์เอียงคอพิงเบาะ มุมปากยกขึ้นอย่างขำ ๆ “นี่ฉันต้องเดินทางกับสาวไฮสคูลที่ดีใจได้แค่กับฮีตเตอร์เครื่องบินสินะ” โมนีก้าหันมาค้อนเลสเตอร์อย่างเห็นได้ชัด “ก็ฉันเกลียดความหนาวนี่นา นายลองเป็นฉันดูสิแล้วจะรู้ว่าแค่นี้มันคือสวรรค์ของจริง” นักบินหัวเราะพรืด ขณะเอื้อมมือไปจับวิทยุสื่อสาร “พูดไปก็กัดฟันไปนะคุณหนูไฮสคูล เดี๋ยวผมติดต่อสนามบินเยลโลว์ไนฟ์แจ้งขอลงจอดก่อน” เขาหันไปยิ้มให้ทั้งคู่ “เตรียมตัวอีกไม่นานเราก็ได้เหยียบพื้นอุ่น ๆ กันแล้ว” โมนีก้าพยักหน้าหงึกหงัก รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มกลับมามีสีเลือด “รีบเลยค่ะ คุณกัปตัน ถ้าได้ลงก่อนฟันฉันจะสั่นหลุดซี่ก็ดี” เลสเตอร์กลั้นหัวเราะไม่อยู่ตอนที่โมนีก้าเริ่มหายหนาวก็เริ่มบ่นเสียแล้ว “เธอนี่นะโมนีก้า…ยังไงก็ยังเป็นเด็กขี้บ่นเหมือนเดิม” แต่แววตาเขาแฝงความอ่อนโยนอย่างปิดไม่มิด รู้สึกทั้งเอ็นดูและชื่นชมที่เธออดทนต่อการเดินทางอันโหดร้ายนี้ได้อย่างไม่ยอมแพ้ ไม่นานเกินชั่วโมงลมหนาวจากพื้นรันเวย์เยลโลว์ไนฟ์พัดกระแทกใบหน้าในทันทีที่เครื่องบิน Cessna 172 ร่อนลงอย่างนุ่มนวล เสียงล้อแตะพื้นตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ที่สะท้อนขึ้นมาตามพื้นโลหะของลำตัวเครื่องบิน โมนีก้าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ทันทีที่สายรัดนิรภัยถูกปลดออก กลิ่นน้ำแข็งผสมกลิ่นน้ำมันเชื้อเพลิงตลบอบอวล เธอรีบคว้าเสื้อโค้ตขนสัตว์ที่พาดอยู่แล้วสวมทับอีกชั้นทันที ขณะที่เลสเตอร์ก้าวตามออกมาด้วยสีหน้าสงบนิ่งแต่สายตายังคงกวาดมองรอบพื้นที่รันเวย์ราวกับกำลังประเมินทุกความเสี่ยง นักบินหนุ่มเดินเข้ามาหาทั้งคู่ เขาถอดหมวกไหมพรมที่สวมเล็กน้อยออกเผยผมสีน้ำตาลเข้มที่เริ่มมีน้ำแข็งเกาะตามขมับ “จากตรงนี้ถือว่าผมทำหน้าที่เสร็จแล้วนะ” น้ำเสียงอบอุ่นแต่แฝงความเด็ดขาด “ผมคงไม่ตามพวกคุณเข้าไปในเหมืองหรอก ที่นั่นอันตรายเกินไป ถ้าผมไปด้วยคงมีแต่จะถ่วงพวกคุณ” โมนีก้าที่กำลังจัดกระเป๋าอยู่ชะงักทันที เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เบิกกว้าง “หา…คุณนักบินจะไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ” เสียงเธอมีทั้งความประหลาดใจและความไม่สบายใจ “พวกเราต้องบุกเข้าเหมืองที่ LoNex ใช่ไหม คนเยอะ ๆ ก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ” นักบินส่ายหน้า ยกมือขึ้นตบไหล่เด็กสาวเบา ๆ “ไม่เสมอไปนะ ผมรู้ขีดจำกัดของตัวเองดี โม…เอ่อ หนูโมนีก้า ถ้าผมไปจะเป็นภาระมากกว่าเป็นกำลังเสริม ที่สำคัญผมต้องคอยทำให้เครื่องบินให้ปลอดภัย ถ้าเกิดเรื่องขึ้น พวกคุณจะได้มีทางกลับถ้าต้องการก็บอกเลสเตอร์เขารู้วิธีติดต่อผมอยู่แล้ว” เสียงฟันกระทบกันเบา ๆ ของโมนีก้าหยุดลง เธอเม้มปากก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แม้ในใจยังรู้สึกตึง ๆ “ก็ได้ค่ะ…แต่ระวังตัวด้วยนะคะ” เลสเตอร์ที่ยืนข้าง ๆ ยกมือขึ้นแตะศีรษะเธอเบา ๆ ราวกับบอกให้ใจเย็น “โมนีก้า รออยู่ตรงนี้สักครู่ได้ไหม” ดวงตาสีฟ้าลึกของเขามีประกายจริงจังจนน่าประหลาด “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว” เด็กสาวผมสีม่วงครามขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับ “ก็ได้…แต่รีบนะ หนาวจะตายอยู่แล้ว” เธอกอดตัวเองแน่นขึ้นอีกครั้งก่อนจะถอยไปยืนรอข้างเครื่องบิน เลสเตอร์หันกลับมาทางนักบินทันทีเมื่อโมนีก้าก้าวถอยห่างออกไป สายลมเย็นจัดพัดผ่านปลายผมหยิกสีเข้มของเขา ดวงตาสีฟ้าคมส่องประกายเย็นในแสงสลัว “ขอบใจที่ช่วยพวกเราได้มาถึงตรงนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่น “แต่ต่อจากนี้จะอันตรายกว่าที่ผ่านมา ถ้ามีอะไรผิดพลาด…ดูแลตัวเองให้ดี” นักบินสบตากับเลสเตอร์ พลางยกคิ้วเล็กน้อยคล้ายจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วตบบ่าเด็กหนุ่มผิวขาวที่เขารู้ดีว่าไม่ได้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา “ฉันรู้ว่านายจะทำสำเร็จ…เทพแห่งแสงอาทิตย์” เลสเตอร์เพียงยักไหล่เล็กน้อยโดยไม่ตอบ ยังคงรักษาหน้ากากของเด็กหนุ่มธรรมดาเอาไว้ เขาหันไปมองโมนีก้าที่กำลังยืนซุกตัวอยู่ข้างลำเครื่องบิน แก้มสีชมพูจากไอหนาวและดวงตาเทาเงินจับจ้องมาทางนี้อย่างระแวดระวัง รอยยิ้มบางคลี่ขึ้นบนใบหน้าเลสเตอร์ นักบินหนุ่มยืนกอดอกอยู่ข้างลำเครื่องบินที่เริ่มถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งบาง ๆ รอยยิ้มกวนเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าคมสัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบกับดวงตาสีฟ้าของเลสเตอร์ที่เดินกลับมาหาเขาในเงียบงัน “เด็กคนนั้น…” นักบินพยักพเยิดไปทางโมนีก้าที่กำลังยืนซุกตัวหลบลมอยู่ไม่ไกล “ยังเป็นแค่สาวไฮสคูลนะ นายคงไม่ได้คิดอะไรใช่ไหม” น้ำเสียงติดแซวแต่ก็แฝงความเป็นห่วง เลสเตอร์ยกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มเจือความหยิ่งผยองแตะมุมปาก “นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่พวกโรคจิตล่าเด็ก” เสียงทุ้มตอบกลับเรียบง่ายแต่แฝงทิฐิ “เธอยังเด็กเกินไป ฉันไม่คิดอะไรกับเด็กสาวที่ยังต้องกังวลเรื่องสอบปลายภาคหรอก” นักบินหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหัว “พูดเหมือนจะเชื่อได้ง่าย ๆ นะเจ้าเทพพระอาทิตย์” เลสเตอร์กอดอกพลางยักไหล่ สีหน้าดูไม่ใส่ใจแต่แววตาวาวขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเรียกเก่าที่อีกฝ่ายจงใจเอ่ย “นายก็ยังชอบย้ำอดีตอยู่สินะ” เขาตอบเสียงเรียบแต่แฝงความท้าทาย “ก็จริง…ครั้งหนึ่งเราเคย…ทำไมคิดถึงหรือไง” นักบินมองเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว “ยังคงเก๊กเหมือนเดิม…แต่ก็เห็นชัดว่าตอนนี้นายไม่เหมือนเมื่อก่อน” เขาเอ่ยเสียงเบา “เมื่อก่อนนายจะไม่ปล่อยให้ใครมาสั่งอะไรได้ แต่ตอนนี้…นายยอมให้ตัวเองปกป้องคนอื่นได้โดยไม่ต้องอวดว่าเป็นวีรกรรมบ้าบอคอแตกแล้วนี้” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะแผ่วแต่แฝงรอยเศร้าลึก ๆ “อย่าคิดว่าฉันเลิกอวดแล้วนะ ฉันยังคงเป็นฉัน…เทพผู้ยิ่งใหญ่ผู้สร้างบทกวีและดนตรี ผู้ยิงธนูแม่นกว่าใคร และหล่อเกินกว่ามนุษย์จะจินตนาการได้” เขาเอ่ยอย่างขี้เล่น พลางยกมือเสยผมหยิกที่ถูกลมหนาวพัดจนยุ่งเหยิง “แต่ใช่…ฉันเริ่มรู้แล้วว่าการปกป้องคนอื่นสำคัญกว่าการประกาศว่าฉันยิ่งใหญ่แค่ไหน” นักบินยิ้มบาง ๆ ดวงตาเปล่งประกายความเข้าใจที่ไม่ได้ต้องการคำพูดใด ๆ เพิ่ม เขายกมือขึ้นตบบ่าเลสเตอร์แน่น ๆ หนึ่งครั้ง “งั้นก็ไปทำในสิ่งที่ต้องทำเถอะ เลสเตอร์…หรือต้องเรียกอะพอลโล่ หรืออะไรก็ตามที่นายอยากให้ฉันเรียก” เลสเตอร์ยกมุมปากขึ้นอีกครั้ง แต่สายตากลับทอประกายจริงจัง “ขอบใจที่ยังเรียกฉันว่าเพื่อน” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความอบอุ่นอย่างที่ไม่ต้องการให้ใครได้ยิน ทั้งสองยืนสบตากันท่ามกลางลมหนาวเพียงครู่เดียว ก่อนเลสเตอร์จะผละออกอย่างสง่างามราวกับไม่เคยมีความลังเลใด ๆ เขาเดินกลับไปหาโมนีก้าที่กำลังยืนกอดตัวสั่นอยู่ รอยยิ้มเล็ก ๆ ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า รอยยิ้มของเทพผู้เคยรัก เคยสูญเสีย และยังคงมีหัวใจที่พร้อมจะปกป้องโลกใบนี้แม้ในคราบมนุษย์ธรรมดา แสงอาทิตย์สีซีดที่ไม่เคยลาลับยังคงคลุมทั่วเมืองเยลโลว์ไนฟ์ ราวกับโลกนี้ลืมไปแล้วว่ากลางคืนมีอยู่จริง โมนีก้าก้าวขาลงจากฟุตพาธ หันข้อมือขึ้นมองนาฬิกาดิจิทัลสีดำที่สวมติดไว้ตลอด ดวงตาสีเทาเงินไล่จับตัวเลขบนหน้าปัดแล้วขมวดคิ้ว “ตี 2 กว่าแล้วนะ…ใกล้ตี 3 เข้าไปทุกที” เธอบ่นพลางเงยหน้ามองเลสเตอร์ที่ยืนกอดอกหลบลมหนาวข้างตัว “เราควรพักก่อนเถอะ นอนห้องจริง ๆ ดี ๆ สักที ไม่ใช่แค่แคมป์หรือเครื่องบิน ฉันอยากนอนเตียงนิ่ม ๆ แล้ว” เลสเตอร์เหลือบมองท้องฟ้าที่สว่างเหมือนเที่ยงวัน ริมฝีปากยกขึ้นนิดหนึ่งเหมือนจะประชดโชคชะตาที่ไม่รู้จักเวลากลางคืน “ก็จริง…” เขาพึมพำแล้วกวาดสายตามองรอบเมืองที่ยังมีผู้คนเดินไปมา “แต่เราคงต้องหาที่พักถูก ๆ หน่อยล่ะ แถวนี้ถ้าจะเอาโรงแรมใหญ่คงไม่ไหว สลัมรอบนอกอาจพอหาที่ซุกหัวได้” โมนีก้าหันขวับทันทีตอนที่เลสเตอร์พูดแบบนั้น ใบหน้าที่ซีดเพราะหนาวฉายแววตกใจ “หา? สลัม?! นายบ้าปะเนี้ย!” เธอเบิกตากว้าง “นี่นายไม่มีเงินเลยเหรอ เลสเตอร์?” เด็กหนุ่มผิวขาวผมหยิกสีเข้มกระพริบตาปริบ ๆ ใส่โมนีก้า ดวงตาสีฟ้าสดเหมือนกำลังซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ “เอ่อ…” เสียงเขาเนิบช้าลงอย่างแปลกประหลาด “พอดี…ฉันอาจจะไม่ได้พกเงินสดมาด้วยสักเท่าไร” โมนีก้ากระพริบตาตอบกลับเป็นจังหวะเดียวกัน “นาย…ไม่ได้พก?” “อืม” เลสเตอร์ยักไหล่ราวกับเรื่องนั้นเป็นเพียงฝุ่นผง “บางทีฉันก็ลืมว่าต้องใช้เงินสกุลปกติน่ะ ชีวิตที่ผ่านมาไม่ค่อยต้องจ่ายค่าอะไรเองเท่าไร” เด็กสาวจ้องหน้าเขาน้ำเสียงผสมระหว่างหงุดหงิดกับไม่อยากหัวเราะ “ลืม? ใครมันจะลืมเอาเงินมาเดินทางวะ…นี่มันสมองอะไรของนาย! ถึงลืืมพื้นฐานของการใช้จ่ายเนี้ย!” เธอส่ายหน้าแรง ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว “บอกมาตรง ๆ เถอะ นายเป็นเดมิก็อดสายไม่จ่ายเงินสดใช่ไหม ถึงได้ลืมเตรียมเงินแบบนี้” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มก้องในลำคอ “…ฟังดูน่าสนใจดีนะ” เขาเอียงคอเล็กน้อย ยกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีหาที่พักโดยไม่ต้องพึ่งกระเป๋าสตางค์อยู่แล้ว” แต่ทว่าโมนีก้ากลับเพ่งตาใส่เขา “ฟังดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด” “เชื่อฉันเถอะ โมนีก้า” เลสเตอร์ก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย รอยยิ้มผสมความมั่นใจเกินเหตุประดับอยู่บนใบหน้า “ฉันเคยเอาตัวรอดในป่าโรมัน ในค่ายเทพ ใต้ดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยลับ ฉันไม่ปล่อยให้เธอต้องนอนกลางถนนหรอก” โมนีก้าเท้าสะเอวแล้วหันไปมองเลสเตอร์ที่ยืนกอดอกเหมือนคนไม่เดือดร้อน เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มลายเก่า ๆ กับกางเกงยีนส์ซีด ๆ ดูไม่ต่างอะไรจากคุณหนูตกอับที่พยายามทำตัวเท่ เธอกวาดสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหรี่ตาหนัก ๆ อย่างเอาเรื่อง “นี่…นายรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองดูยังไง” เธอหมุนรอบตัวเขาเหมือนกำลังตรวจเครื่องแบบนักเรียน “เจ้าสำอางค์ เสื้อเก่าไม่มีเงินซื้อใหม่ แล้วจะให้ฉันเชื่อว่านายมีเงินพอจะจ่ายค่าโรงแรมหรอ? โอ๊ย ไม่ไว้ใจเลยจริง ๆ” เลสเตอร์ยกคิ้วอย่างไม่สะทกสะท้าน “โอ้ ขอบคุณสำหรับคำชมเรื่องความสำอางค์นะ โม-นี-ก้า” เขาลากเสียงเรียกชื่อเธออย่างจงใจ “แต่เสื้อเก่ามันเป็นสไตล์ รู้จักคำว่าวินเทจหรือเปล่าเถอะ” “วินเทจบ้าอะไร ดูยังกับคนตกอับ” เธอตัดบทแล้วคว้ามือเขาแบบไม่ถามความสมัครใจ “ไป! โรงแรม!” “เฮ้ เดี๋ยวสิ—” เลสเตอร์แทบสะดุดตามแรงลากของเด็กสาว “นี่มันเยลโลว์ไนฟ์นะ รู้ค่าโรงแรมมั้ย นี่ไม่ใช่ค่ายเดมิก็อดนะที่จะให้คนพักฟรี ๆ นะ” โมนีก้าเดินลากอีกฝ่ายไปไม่แม้แต่จะเหลียวกลับ “ไม่สน! ฉันจะนอนโรงแรมดี ๆ วันนี้ ฉันไม่สนว่าค่าห้องเท่าไหร่ ขึ้นแท็กซี่!” เธอเปิดประตูรถที่จอดรออย่างคล่องแคล่วแล้วผลักเขาเบา ๆ ให้ขึ้นไปก่อนเพราะอีกคนมันไม่ชอบนั่งแท็คซี่ให้เดินไปเธอไม่เอาด้วยหรอก! เลสเตอร์ถอนหายใจแต่จำใจตามขึ้นไป นั่งลงข้าง ๆ พร้อมสายตาที่เหมือนจะบ่นแต่ปากกลับยกยิ้มบาง “ก็ได้ ๆ แต่ถ้าค่าโรงแรมแพงจนต้องขายธนู ฉันจะให้เธอชดใช้นะ” โมนีก้าหันมามองค้อนเลอสเตอร์ “ฝันไปเถอะ” ไม่นานแท็กซี่ที่เคลื่อนตัวไปบนถนนที่ปกคลุมด้วยหิมะเพียงห้านาที เส้นไฟถนนส่องสะท้อนหิมะเป็นประกายจนดูเหมือนละอองดาว ไม่ทันไรทั้งสองก็มาถึงหน้าโรงแรม Explorer Hotel Yellowknife ตัวอาคารสามดาวสีอุ่นตัดกับท้องฟ้าที่สว่างตลอดวันราวกับยั่วล้อโลกที่ลืมกลางคืน โมนีก้าลงจากรถก่อน สูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนจะประกาศชัยชนะ “นี่ไง โรงแรม! เห็นไหมเลสเตอร์ แค่ห้านาทีเอง ไม่ตายหรอก” เลสเตอร์ก้าวลงรถตามอย่างจำยอม ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองป้ายโรงแรมแล้วถอนหายใจ “หวังว่าเตียงจะนิ่มพอจะคุ้มค่ากับการขายศักดิ์ศรีตัวเองให้เด็กสาวลากมา” โมนีก้าได้ยินก็หันมายักคิ้วให้มองแรงเลสเตอร์อย่างหนัก “ขายศักดิ์ศรี? นายลืมเหรอว่าใครไม่มีเงิน” เลสเตอร์กลอกตาแต่ก็เผลอหัวเราะ “โอเค เธอชนะรอบนี้” ก่อนจะก้าวตามเธอเข้าไปในล็อบบี้อุ่นสบาย เสียงรองเท้าผ้าใบเหยียบพื้นไม้ดังกรอบแกรบ ท่ามกลางแสงไฟสีทองที่ทำให้ค่ำคืนไร้กลางคืนดูอ่อนโยนกว่าที่เคย โมนีก้าก้าวตรงไปยังเคาน์เตอร์ต้อนรับโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง ดวงตาสีเทาเงินที่ยังมีรอยหม่นจากความเหนื่อยล้าฉายประกายดื้อรั้น เธอวางกระเป๋าลงบนพื้นแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ขอห้องพักหนึ่งคืนพร้อมอาหารเช้าค่ะ อ้อ...แล้วก็ขอเตียงแยกด้วย” พนักงานสาวยิ้มสุภาพตอบกลับทันที “ขออภัยค่ะ ทางโรงแรมเราตอนนี้มีเพียงห้องดีลักซ์เตียงคิงไซส์ และห้องสแตนดาร์ดเตียงคิงไซส์ค่ะ หากต้องการอาหารเช้าจะมีค่าบริการเพิ่ม แต่บรรยากาศห้องดีมากค่ะ มีอุปกรณ์ครบครัน ม่านกันแสงแน่นหนา และมีวิวทะเลสาบด้วยนะคะ” โมนีก้าเลิกคิ้วไม่ถามราคาแม้แต่นิด “แล้วเพิ่มเตียงเสริมได้ไหมคะ” พนักงานระบายยิ้มตอบคำถถามตามหน้าที่ “สำหรับผู้เข้าพักสามคนขึ้นไปสามารถเพิ่มเตียงเสริมได้ค่ะ แต่ถ้าสองคน…ไม่สามารถเพิ่มเตียงเสริมได้ค่ะ” คำตอบนั้นทำให้โมนีก้าหันกลับมาช้า ๆ สายตาแข็งทื่อไปยังเลสเตอร์ที่ยืนกอดอกพิงเสาอย่างผู้ชนะในศึกนิ่งเงียบ ริมฝีปากของเธอกระตุกอย่างเห็นได้ชัด “หมายความว่า…ฉันต้องนอนเตียงเดียวกับเขาใช่ไหมคะ” เลสเตอร์ยกคิ้วสูง ยักไหล่อย่างกวนประสาทเพราะเอาตรง ๆ มันก็เป็นเรื่องง่าย ๆ ที่เขารู้สึกว่ากวนตีนโมนีก้าแล้วสนุกดี “ก็…ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ โม-นี-ก้า” น้ำเสียงของเขามีประกายขบขันที่ตั้งใจยั่ว “บ้า-บอ-ที่สุด” เธอกัดฟันพูดทีละคำ ก่อนหันกลับไปทางพนักงาน “งั้นเอาห้องดีลักซ์ค่ะ รับอาหารเช้าด้วย” พนักงานยิ้มหวานเหมือนไม่รู้เรื่องความขัดเขินของลูกค้าหรืออาจจะรู้แต่เลือกที่จะเมินเฉยไป “ค่าห้องรวมอาหารเช้าคืนนี้ 200 ดอลลาร์ค่ะ” โมนีก้าล้วงกระเป๋าสตางค์สีม่วงครามของตัวเองแล้วจ่ายเงินทันที เลสเตอร์มองภาพตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มเอือมปนขำ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย “โอ้…เด็กสาวไฮสคูลคนนี้ใจใหญ่กว่าที่คิดนะ ไม่แม้แต่จะถามราคาก่อนจ่าย” โมนีก้าหันกลับมาอย่างหงุดหงิด “ฉันมีเงิน ไม่ได้จนเหมือน ใครบางคน ที่ลืมแลกเงินดอลลาร์ติดตัว” เลสเตอร์แสร้งทำหน้าภูมิฐาน “ขอโทษด้วยนะ คุณหนูเงินหนัก แต่เท—เอ๊ย! คนธรรมดาแบบผมไม่จำเป็นต้องใช้เงินบ่อย ๆ” โมนีก้ากัดริมฝีปากกลั้นรอยยิ้มแต่ไม่ได้สนใจคำพูดผิดของอีกคนด้วยซ้ำไปเพราะเธอไม่คิดมาก “ก็ใช่สิ…ไอ้ลูกคุณหนูตกอับ” ไม่นานพนักงานก็ยื่นคีย์การ์ดห้องมาให้ด้วยรอยยิ้มเก็บอาการ ทั้งคู่รับคีย์การ์ดแล้วเดินไปยังลิฟต์ที่กำลังเปิดรอ เสียงรองเท้าบู๊ตของโมนีก้าดัง ตึก ตึก บนพื้นพรม เธอกอดอกแน่นพลางพึมพำเสียงเบา “อย่าแม้แต่จะคิดว่าฉันจะนอนใกล้นาย…” เลสเตอร์แกล้งโน้มตัวลงมากระซิบใกล้หูเธอ “ผมไม่คิดหรอก…แต่เตียงมันกว้างนะ เผื่อเธอกลิ้งมาตรงกลางก็ช่วยไม่ได้นะ โม-นี-ก้า” “เลสเตอร์!”  เมื่อถึงห้องพักประตูห้องปิดลง ตัดโลกทั้งเมืองให้เหลือเพียงแสงโคมสีอุ่น กลิ่นน้ำยาถูพื้นและผ้าปูที่เพิ่งซักใหม่ลอยจาง ๆ โมนีก้ากวาดตามองเตียงคิงไซส์ผืนเดียวก่อนถอนหายใจยาว ยาวแบบบอกโลกว่าจบกัน แล้วก็ไม่เสียเวลาบ่นซ้ำ เธอปลดเสื้อโค้ตขนสัตว์ ถอดชั้นนอกชั้นในวางพาดพนักเก้าอี้เป็นชั้น ๆ เปิดฮีตเตอร์สุดคันเลื่อน “ฟื้ดด—” ให้ลมร้อนพุ่งกระทบหน้าแข้งจนผิวอุ่นขึ้นทันที จากนั้นเดินฉิวเข้าห้องน้ำราวกับมีไฟนรกไล่หลัง ไม่สนใจสายตาเลสเตอร์แม้แต่นิด เสียงฝักบัวกระทบกระเบื้อง “ซ่…าา” สม่ำเสมอไม่นาน ช้าหน่อยตรงที่โมนีก้าต้องสระผม เธอปล่อยให้ฟองครีมนุ่มกลิ่นผลไม้คลี่ไปตามผมสีม่วงครามจนเงาไฟในกระจกสะท้อนระยิบ เธอซับตัวเร็ว ใส่เสื้อยืดนุ่ม ๆ กับกางเกงวอร์มยืดตัว แล้วผลักประตูออกมาอย่างคนอยากหลับเต็มที เลสเตอร์เงยจากกระเป๋าใส่ธนูของเขาที่คลี่บนโต๊ะ เขากำลังจัดของเป็นระเบียบแบบคนเจ้าสำอาง ลูกธนูถอดหัวศรเก็บ, ผ้าพันธนูพับเหลี่ยม, แท็บเล็ตวางชาร์จ แนบกับกระดาษเก่าที่เขาเจอในแคมป์ “อาบไวผิดคาด” เขาเอ่ยยิ้มมุมปาก โมนีก้าหน้างอใส่หนึ่งทีเป็นพิธี “ฉันจะนอน ไม่สนว่านายจะอาบน้ำหรือจะทำพิธีเรียกเทวดาอะไรของนายในห้องน้ำทั้งนั้น” เธอปีนขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มฟู ๆ มาซุกครึ่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเหลือบมองผมหยิกสีน้ำตาลเข้มของเขาแล้วทำจมูกฟึดฟัด “ห้ามขยับมาฝั่งฉัน จำไว้” “ครับ คุณหนูโมนีก้า” เลสเตอร์ตอบเนียน ๆ แต่ไม่เสียดสีเพิ่มนอกจากเรียกเธอด้วยคำว่าคุณหนู เขาหยิบหมอนสี่ใบมาก่อเป็นกำแพงปลอดภัยที่กั้นกลางเตียงแบบตั้งใจเกินเหตุ “เห็นไหมฉันทำแนวกันชนให้แล้ว ต่อให้เธอกลิ้งมากฎแรงโน้มถ่วงก็จะหยุดตรงนี้” “ดี…ก็ทำแบบนั้นแหละ” เธอตอบห้วน ๆ แต่หางเสียงคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เปลือกตาหนักอึ้งจวนจะปิด เลสเตอร์หยิบผ้าเช็ดตัว คว้าชุดนอนสะอาด เดินเข้าห้องน้ำบ้าง เขาไม่อาบน้ำนานเหมือนทุกที ตัดพิธีครึ่งหนึ่งเพราะคนข้างนอกกำลังจะหลับจริง ๆ เพียงฟอกล้างให้หายกลิ่นลมหนาวแล้วกลับออกมาพร้อมกลิ่นสบู่สะอาดจาง ๆ ผมยังเปียกเล็กน้อย โมนีก้ากึ่งหลับกึ่งตื่น มองเขาผ่านม่านผมเปียกที่ทาบแก้ม “…อย่าเสียงดัง ฉันจะนอน” น้ำเสียงติดบ่น แต่ดวงตาเทาเงินพร่า ๆ ดูไว้ใจขึ้นมากกว่าตลอดวัน “รับทราบ” เลสเตอร์หรี่ไฟลงเหลือเพียงโคมหัวเตียงด้านเขา แสงอุ่นไหลคลุมห้องเหมือนผ้าห่มอีกชั้น เขาไปนั่งที่โต๊ะเปิดเช็คแผนที่เหมืองเก่ารอบเยลโลว์ไนฟ์ นิ้วไล่ตามสันภูมิ เส้นทางรถบรรทุกในอดีต และตำแหน่งปล่องระบายอากาศร้าง เขาจดโน้ตสั้น ๆ ลงกระดาษพอแน่ใจว่าแผนพรุ่งนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เขาจึงปิดทุกอย่าง วนกลับมาที่เตียง ค่อย ๆ ล้มตัวลงตรงฝั่งของตน โดยระวังกำแพงหมอนอย่างกับเป็นเขตแดนระหว่างสองอาณาจักร ความเงียบอุ่น ๆ ทาบทับมีเพียงเสียงฮีตเตอร์ที่หายใจและเสียงลมเมืองที่ยังสว่างเหมือนเที่ยงวันลอดม่านกันแสงมาเบาบาง สักพัก เลสเตอร์ได้ยินเสียงเด็กสาวพึมพำที่งัวเงียเบามากจนแทบกลืนไปกับผ้าห่ม “เลสเตอร์…ขอบใจ…ที่วันนี้ไม่ปล่อยฉันไว้ข้างหลัง” คำพูดขาดห้วงเพราะง่วงจัด แต่จริงใจจนคนฟังนิ่งไปวูบ เขามองเพดานที่เงาไฟเต้นระริกบนปูนแล้วตอบแผ่ว ๆ “ฉันบอกแล้ว โมนีก้า…ฉันจะคุ้มกันเธอก่อนเสมอ” เสี้ยววินาทีหนึ่ง เงาเก่า ๆ แว้บในหัว ใบหน้าที่เขาเคยรัก ความสูญเสียที่ยังแทงใจของเทพพระอาทิตย์แต่เขาหายใจยาว เลสเตอร์สลัดมันออก เหลือเพียงปัจจุบันที่มีเด็กสาวหัวดื้อซุกตัวอยู่อีกฝั่งของกำแพงหมอน ไม่นาน ลมหายใจของโมนีก้าก็สม่ำเสมอ เธอหลับสนิทจริง ๆ เลสเตอร์เหลือบดวงตาของตนเองไปทางเธอขยับมือเอื้อมไปที่เธอเหมือนต้องการทำอะไรบางอย่าง ทว่ากลับหยุดก่อนถึงหมอนกั้น เสมือนสาบานเงียบ ๆ กับตัวเองแล้วดึงผ้าห่มฝั่งเธอขึ้นคลุมบ่าให้มิด เขาเอนศีรษะลง หลับตา ทิ้งร่างมนุษย์ที่อ่อนล้าให้ได้พักชั่วครู่ ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ไม่รู้จักคำว่ากลางคืน เมืองทั้งเมืองยังสว่าง แต่ในห้องเล็ก ๆ นี้ บนเตียงอุ่นสีครีมอ่อนหวาน ความมืดสบายตาที่ม่านหนาทำไว้เพียงพอให้สองนักเดินทางได้หลับ หนึ่งคือเทพที่เรียนรู้จะอ่อนโยนในคราบมนุษย์ และอีกหนึ่งคือสาวไฮสคูลที่เกลียดการต่อสู้แต่ยังดื้อดึงจะไปต่อ<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 เลสเตอร์และโมนีก้าปรึกษากันสรุปแล้วต้องไปที่เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ เดินทางประมาณ 4 ชั่วโมง กว่าจะถึงก็วันใหม่แล้ว เลสเตอร์และโมนีก้าแยกกับนักบิน เขาได้พูดคุยกับนักบินเล็กน้อย และตอนที่จะพักผ่อนโมนีก้ากลับงอแงจะนอนโรงแรมเพราะเธอเหนื่อยแต่เขาไม่มีเงิน แต่โมนีก้าดันจ่ายค่าโรงแรมเอง เขาเห็นว่าภายในกระเป๋าของเธอมีเงินดอลลาร์เป็นพัน ๆ เลสเตอร์รู้สึกเหมือนอยู่กับน้องสาวคนหนึ่งและหวังว่าความรู้สึกมันจะไม่เปลี่ยน อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้เขาจะได้เจอมิตรภาพใหม่ ๆ เหมือนครั้งก่อน [เดินทางจากนูนาวุตมาที่เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์][แยกกับนักบิน][พักผ่อนที่โรงแรม the explorer hotel yellowknife]  [เริ่มต้น ช่วงที่ 6-10: การแทรกซึม (The Infiltration)]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 ตอนออกมาจากนูนาวุตโคตรดีใจ แต่เมืองนี้ก็หนาวชิบหายเหมือนกัน 0 องศา บ้าบอที่สุด เอาเถอะอย่างน้อยก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น แต่โมนีก้าไม่ค่อยพอใจที่ต้องนอนเตียงเดียวกับเลสเตอร์ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะ เขิน เกิดมาชาตินี้ยังไม่เคยนอนเตียงเดียวกับผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อเลย ถ้าพ่อรู้นะโกรธตายห่า โมนีก้าเชื่อใจว่าเลสเตอร์จะไม่ทำอะไรเธอแน่นอน แค่มันเขินอ่ะเข้าใจไหม?!!  
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-26 20:53:37

Moneka โพสต์ 2025-9-27 01:58:35

Moneka โพสต์ 2025-9-27 08:18:10

Moneka โพสต์ 2025-9-27 11:24:50

Moneka โพสต์ 2025-9-27 13:30:12

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-27 13:34 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 16 : มากขึ้นกว่าเดิม </div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงบ่าย เวลา 15.00 น. เป็นต้นไป ณ อุโมงค์มืด ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 โมนีก้าและเลสเตอร์ลงมาจนถึงชั้นใต้ดินของเหมือง ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ที่อุโมงมืดใต้ดินแล้ว อากาศในชั้นใต้ดินเย็นชื้นจนไอหายใจกลายเป็นควันขาว โมนีก้าก้าวช้า ๆ พร้อมไฟฉายที่เอาออกมาจากแหวนดาราจรัสที่ส่องเป็นลำแสงเล็ก ๆ ตัดกับความมืดรอบตัว แสงสะท้อนกับผนังโลหะเรียบเป็นประกายเย็นวาว บ่งบอกว่าที่นี่ไม่ใช่อุโมงค์เหมืองเก่า แต่เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นใหม่อย่างจงใจ เลสเตอร์เดินข้างเธออย่างเงียบเชียบ มือหนึ่งกำคันธนูแน่น อีกมือแตะผนังตรวจความมั่นคงของพื้นทาง แม้บาดแผลที่ไหล่ยังรั้งจนเห็นท่าทางฝืน แต่เขาก็ไม่ยอมออกเสียงให้ใครได้ยินว่าเจ็บ โมนีก้าลอบมองเลสเตอร์อยู่แวบหนึ่งสังเกตทุกก้าวของเขาในแสงสลัว หัวใจเธอเต้นถี่ขึ้นทุกครั้งที่เห็นสีหน้าซีด ๆ ของเลสเตอร์ เธอกระชับกราดิอุสแน่นในมือแม้ไม่เอ่ยคำ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยเสียงเตือน ต้องคอยระวังเขา ต้องปกป้องเขา เสียงฝีเท้าทั้งสองคนก้องสะท้อนในทางเดินโลหะยาวราวกับเป็นสัญญาณเตือน โมนีก้าหยุดชั่วครู่แล้วหันไปกระซิบใกล้หูเลสเตอร์ เสียงเบากว่าลมหายใจ “นายโอเคนะ เดินต่อไหวไหม” เลสเตอร์หันมาสบตา รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นแม้ดวงตายังเข้มแข็ง “ฉันโอเค…ไม่ต้องห่วง เดินไปเถอะ เราต้องรู้ให้ได้ว่ามันซ่อนอะไรไว้ เพื่อนฉันอยู่ที่ไหน” โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นเธอเม้มปาก ไม่ตอบอะไรแต่ก้าวเข้าไปใกล้เขาอีกครึ่งก้าว ใช้ไฟฉายกวาดไปข้างหน้า เห็นเพียงเส้นทางที่ทอดลึกลงไปในความมืดไม่มีที่สิ้นสุด กลิ่นโลหะและกลิ่นไฟฟ้าลอยคลุ้ง แสดงชัดว่าเป็นฐานลับที่ยังคงทำงานอยู่ เลสเตอร์ก้มกระซิบเสียงต่ำจนแทบเป็นลมหายใจ “จำไว้นะ ถ้าได้ยินเสียงอะไรผิดปกติ เธอต้องวิ่งก่อน ไม่ต้องรอฉัน” โมนีก้าหันมามองเขาตาขวางทันที แม้จะยังคงเสียงเบา “หยุดพูดแบบนั้นได้ปะเนี้ย ฉันไม่ทิ้งนายหรอก เข้าใจไหม” เลสเตอร์ชะงักไปวินาทีหนึ่ง ก่อนถอนหายใจเบา ๆ แล้วยิ้มบาง “ก็คิดอยู่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้” ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งในแสงไฟอุ่นที่ส่องกระทบเส้นผมสีครามของโมนีก้าและผมหยิกสีเข้มของเลสเตอร์ ก่อนจะหันกลับไปมองความมืดเบื้องหน้า ก้าวต่อไปด้วยจังหวะที่แนบสนิท หัวใจเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงฝีเท้าที่ก้องสะท้อนอยู่ในอุโมงค์ลึกของฐาน LoNex ที่รอพวกเขาอยู่ข้างใน แต่ทว่าเมื่อเดินเข้ามาเรื่อย ๆ เสียงหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจนโมนีก้ากับเลสเตอร์ต้องหลบอยู่ด้านหลังเสา เสียงกึกกักหนักหน่วงสะท้อนก้องไปทั่วทางเดินโลหะราวกับแรงสั่นจากแผ่นดินไหว เลสเตอร์รีบคว้าแขนโมนีก้าแล้วดึงให้หลบหลังเสาตรงมุมอุโมงค์ทันที ลมหายใจของทั้งคู่ขาดเป็นช่วง ๆ ในความมืด โมนีก้าตัวแข็งทื่อขณะเงี่ยหูฟังเสียงเหล็กกระแทกพื้นทีละก้าว โมนีก้าแอบชะโงกมองออกไปแล้วแทบกลั้นเสียงอุทาน ลำแสงสีแดงพาดไปมาราวกับดวงตาปีศาจเผยให้เห็นเงาร่างมหึมา หุ่นยนต์ลาดตระเวนสีดำด้านสามตัวเดินเรียงแถว หัวกลมเงาวาวมีเซนเซอร์สีแดงเรืองรองเหมือนดวงตาโลหะ เสียงระบบไฮดรอลิกดังหวิวทุกครั้งที่มันขยับข้อต่อ โมนีก้าพึมพำแทบเป็นลมหายใจ “นี่ฉันอยู่ในเกมเมทันเกียร์หรือไง…ไอ้บ้านั่นอย่างกับเมทันเกียร์เรย์คูณร้อย…โคตรน่ากลัว ฮิเดโอะ โคจิม่าแม่งยิ่งชอบคนอยู่ สเต๊ลไม่เคยเนียนเลยฉัน” เลสเตอร์หันมามองหน้าด้วยแววตาขรึม จนไฟจากเซนเซอร์สะท้อนในดวงตาสีฟ้าของเขา “เบาเสียงหน่อยโมนีก้า พวกมันมีไมโครโฟนรับคลื่นสูง ถ้าได้ยินแม้แต่ลมหายใจเราจะจบ” ตอนโมนีก้าได้ยินเธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกดเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก “มัน…มันมีกันสามตัวด้วยนะ” เลสเตอร์ก้มกระซิบตอบ เสียงต่ำและนิ่งจนน่าประหลาด “สามหรือสิบก็ไม่ต่าง ถ้าเราพลาดแค่ครั้งเดียว มันจะส่งสัญญาณเตือนทั้งฐาน” เขาหยิบธนูออกมาอย่างช้า ๆ ปลายนิ้วเลื่อนตามสายพร้อมดึงลูกศรขึ้นมาโดยไม่มีเสียง “รอให้มันเคลื่อนผ่านไปก่อน ฉันจะหาเส้นทางเลี่ยง” โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ แทบไม่กล้าขยับ ดวงตาสีเทาเงินจ้องไปยังเงาดำสูงใหญ่ที่เดินผ่านเหมือนฝันร้ายเคลื่อนไหวได้ แสงสีแดงกรีดผ่านม่านควันเย็นยะเยือกในอุโมงค์ กลืนกลายหัวใจของเธอให้เต้นแรงกว่าที่เคยรู้สึกมาตลอดการเดินทางนี้ เสียงฝีเท้าของทั้งคู่แผ่วเบาไปตามทางเดินเหล็กเย็นชื้น เลสเตอร์เดินนำโดยคอยกวาดสายตาหาทางเลี่ยงที่ดูปลอดภัยกว่า แต่ระหว่างที่กำลังชี้ช่องแคบด้านข้าง โมนีก้ากลับก้าวพลาดไปเหยียบกับดักเซนเซอร์เลเซอร์ เสียงติ๊ดสั้นแหลมแผดขึ้นทันที แสงสีแดงพุ่งไล่ไปตามพื้นราวกับสายฟ้า เลสเตอร์สบถทันควัน “โมนีก้า! ถอย!” เขากระชากแขนเธอให้หลบหลังเสาในจังหวะเดียวที่เสียงเครื่องจักรหนัก ๆ ดังสนั่นขึ้นจากด้านใน เสียงสัญญาณเตือนสั้นแหลมดังขึ้นกะทันหันหลังเท้าโมนีก้าเผลอเหยียบกับดักเลเซอร์ที่ซ่อนอยู่ แสงสีแดงพุ่งเป็นเส้นตัดอากาศ เสียงระบบล็อกเป้าดังกึกก้องก่อนที่หุ่นลาดตระเวนทั้งสามจะหันหัวมาพร้อมกัน ดวงตาเซนเซอร์เรืองขึ้นเข้มกว่าเดิมทันที เลสเตอร์เขาใช้ตัวบังเธอโดยสัญชาตญาณ ก่อนชักธนูขึ้นในจังหวะเดียวกับที่หุ่นตัวแรกพุ่งมาด้วยแรงมหาศาล โมนีก้ากัดฟันแน่นกลืนน้ำลาย รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้น “โถ่เอ๊ย ฉันพลาดเอง…ขอโทษนะ! ฉันไม่เห็นจริง ๆ!” เธอรีบชักกราดิอุสขึ้นรับคมแขนเหล็กที่ฟาดลงมา เสียงเหล็กกระแทกดังกึกจนแขนชาไปทั้งท่อน แต่เธอก็ยันไว้สุดแรง เลสเตอร์เหลือบมองรอบตัว ประเมินระยะด้วยสายตาเฉียบคม “ไม่มีทางอ้อมแล้ว ต้องลุย” เขาชักคันธนูออกจากบ่า ท่าทางนิ่งเย็นราวกับทุกอย่างอยู่ในแผน แม้แสงสลัวจะเผยให้เห็นรอยข่วนเลือดบนแขนที่ยังไม่หายดี เลสเตอร์กวาดตามองหาจุดอ่อนอย่างรวดเร็ว “ตรงข้อต่อหัวเข่าตรงนั้นมีพอร์ตพลังงาน ยิงหรือฟันให้แรงพอแล้วมันจะดับ!” เขาตะโกนสั้น ๆ พร้อมปล่อยลูกศรแรกพุ่งทะลุช่องว่างใต้เกราะ หนึ่งในหุ่นสะดุดขา เสียงไฟฟ้าช็อตแตกพร่าง โมนีก้าอาศัยจังหวะนั้นพุ่งเข้าใส่ตัวเดียวกัน ฟันกราดิอุสเต็มแรงจนข้อต่อแตกกระจาย ประกายไฟสาดเป็นฝน หุ่นยักษ์ล้มลงกระแทกพื้นกลายเป็นเศษเหล็กกองแรก อีกสองตัวยกอาวุธขึ้นพร้อมกัน เลสเตอร์ก้าวข้างเข้าหาโมนีก้า มือที่จับคันธนูนิ่งแม้เหงื่อซึมเต็มขมับ “คุมจังหวะไว้ ฉันจะล่อมันเองโมนีก้าเธอตัดพลังตรงเอวมันให้ได้” “รับทราบ!” เธอสูดลมหายใจลึกแล้วพุ่งตาม เขาล่อหุ่นตัวหนึ่งให้หันตาม ก่อนยิงศรเจาะเข้าช่องพลังงานที่คอ หุ่นกระตุกพร่าแสงเซนเซอร์ดับลงทันที โมนีก้าอาศัยจังหวะเดียวกันตวัดดาบฟันข้างเอวของอีกตัวหนึ่ง เสียงโลหะฉีกดังสนั่นพร้อมประกายไฟระเบิดเป็นฝอย ขาเหล็กของมันทรุดลงก่อนจะค่อย ๆ ดับสนิทเป็นกองที่สอง เสียงก้องของโลหะร่วงกระทบพื้นเงียบลงในที่สุด เลสเตอร์ลดคันธนูลง หอบหายใจแรงแต่ดวงตายังจับจ้องรอบทิศ “เหลืออีกตัวเดียว ระวังตัวไว้ อย่าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว” เสียงโลหะกระแทกผนังอุโมงค์ดังสะท้อนก้องทั่วความมืดที่แน่นหนา ประกายไฟจากการปะทะส่องให้เห็นเพียงเงาร่างที่เคลื่อนไหวอย่างเร่งร้อน เลสเตอร์ขยับร่างเข้ามาด้านหน้า ใช้ทั้งคันธนูและแขนเปล่ากันการโจมตีจากหุ่นเหล็กที่โถมเข้ามาไม่หยุด เขาเคลื่อนไหวแม่นยำเหมือนนักรบที่ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ในดวงตาสีฟ้าเข้มมีประกายตึงเครียดที่โมนีก้าไม่เคยเห็นมาก่อน เธอกัดฟันฟาดดาบกราดิอุสใส่ข้อต่อของหุ่นจนเสียงโลหะร้องระงม แต่แรงสั่นสะเทือนจากแขนกลทำให้มือของเธอสั่นเทา ความร้อนผสมกับกลิ่นน้ำมันไหม้คลุ้งจนแทบหายใจไม่ออก “โมนีก้า ถอยไปข้างหลัง!” เสียงเลสเตอร์ตวาดทั้งที่หอบหนัก เขาก้าวเข้ามารับการโจมตีแทนโดยไม่ลังเล โล่พลังงานบนแขนซ้ายแตกเป็นประกายไฟ เขาสะบัดธนูอีกครั้งยิงลูกศรพลังงานใส่เซนเซอร์ของหุ่นตรงหน้าแต่มันเพียงเซไปไม่ถึงกับล้ม เธอเห็นเลือดซึมจากแขนของเขาเป็นทางยาว รอยฟกช้ำกระจายตามลำตัว แต่เขายังฝืนยืนกำบังเธอเหมือนผนังหินที่ไม่มีวันพัง เสียงเครื่องจักรของหุ่นคำรามใกล้เข้ามา “เลสเตอร์…!” โมนีก้าร้องเรียกเสียงสั่น แต่เขาไม่หันกลับมามองเธอเลยด้วยซ้ำ “อย่าเข้—!” คำพูดถูกกลบด้วยเสียงปะทุของระเบิดพลังงาน แขนกลขนาดใหญ่ฟาดเข้าใส่ชายหนุ่มเต็มแรง เสียงกระแทกดังสนั่น จนเลสเตอร์ตัวกระเด็นไปกระแทกผนังอุโมงค์ ร่างของเขาทรุดลงกับพื้นเหมือนสายฟ้าที่ถูกตัดขาด  วินาทีนั้นโลกของโมนีก้าหยุดนิ่ง เธอเบิกตากว้างจนแทบลืมหายใจ ภาพเลสเตอร์ที่เคยเป็นเหมือนเสาหลัก เด็กหนุ่มผู้เก่งกาจผู้ยิงธนูได้ราวกับไม่เคยพลาดเป้ากลับล้มลงต่อหน้าต่อตา เลือดไหลซึมจากมุมปาก เขาขยับเพียงเล็กน้อยแต่ไร้เรี่ยวแรง มือที่กุมดาบของเธอสั่นจนปลายใบมีดกระทบกับพื้นส่งเสียงกรุ้งกริ้ง ความหนาวจากอุโมงค์และความกลัวปะทุขึ้นมาพร้อมกันจนหัวใจเต้นโครมคราม เธอกัดริมฝีปากจนเจ็บเพื่อกักเสียงสะอื้น ความคิดเดียวที่แล่นผ่านหัวคือ …เลสเตอร์ ทว่าในจังหวะนั้นเสียงเลสเตอร์แผ่วเบาแต่ยังชัดเจนพอจะฝ่าความโกลาหลเข้ามา “โมนีก้า…หนีไปก่อน ตั้งหลักให้ได้ ฉัน…ยังไม่เป็นไร” เขาพยายามยกศีรษะขึ้นแต่ร่างกายกลับหนักราวถูกตรึงไว้กับพื้น ความเจ็บแล่นซ่านจนมุมปากเปื้อนเลือด เขายังพยายามฝืนลมหายใจเพื่อให้เสียงนั้นไปถึงเธอ โมนีก้ายังคงนิ่งดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้างอย่างสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ความวูบไหวทั้งหมดจะดับลง ราวกับม่านหนาทึบปิดทับแสงในนัยน์ตา ความร้อนในอกเลือนหาย ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า เงียบงันและคมกริบ เลสเตอร์รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นในทันที เสียงเครื่องจักรคำรามอยู่รอบข้างแต่สิ่งที่ทำให้เขาหนาวยิ่งกว่าความเจ็บคือตัวตนที่ก่อตัวขึ้นตรงหน้า นี่ไม่ใช่โมนีก้าที่เห็นมาตลอด เด็กสาวยกกราดิอุสขึ้นอย่างนิ่งเรียบ ไม่มีความลังเลแม้เศษเสี้ยว ก้าวเท้าออกไปด้วยฝีเท้าที่มั่นคงอย่างกับกำลังร่ายพิธี เธอพุ่งเข้าใส่หุ่นลาดตระเวนตัวสุดท้ายราวกับเหยี่ยวตัดลม เสียงโลหะปะทะดังลั่นทุกครั้งที่ใบดาบเฉียดผ่าน แขนกลของหุ่นพุ่งเข้าโจมตีโมนีก้า แต่เธอปัดออกด้วยจังหวะเฉียบคมจนมันเสียสมดุล หุ่นเหล็กโถมเข้ามาอีกครั้ง โมนีก้าหมุนตัวหลบอย่างง่ายดายแล้วฟาดดาบลงที่ข้อต่อเข่า เสียงโลหะแตกดังสนั่นขาของมันทรุดลง เธอไม่หยุดเพียงเท่านั้น ดาบในมือเหวี่ยงต่อเนื่องราวกับรู้ตำแหน่งจุดตายทุกจุด ข้อต่อ แขน ลำคอ ถูกเฉือนอย่างเป็นระบบ ประกายไฟแตกกระจายเมื่อใบมีดสุดท้ายเฉือนผ่านเซนเซอร์หลักของมัน ร่างยักษ์ทรุดฮวบลงต่อหน้าเธอพร้อมเสียงครืดคราดที่ค่อยๆ เงียบลง โมนีก้ายืนอยู่ท่ามกลางเศษโลหะที่ยังคุกรุ่น ลมหายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าเรียบนิ่งจนไร้ซึ่งอารมณ์ ดวงตาที่เคยสดใสกลับเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง ความเงียบในตัวเธอช่างแตกต่างจากเด็กสาวที่คอยบ่น คอยหัวเราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เลสเตอร์จ้องมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งประหลาดใจและสั่นสะท้าน เขาเห็นบางสิ่งที่เกินกว่าพลังของลูกเซเรสบางสิ่งที่คล้ายพลังของเจนัส เทพแห่งประตูและสองภาคหน้าที่ซ่อนอยู่ในสายเลือดของเธอ เธอหันกลับมามองเขาในที่สุด แววตานั้นยังเย็นเฉียบ “ลุกไหวไหม” เสียงของเธอเรียบลึก ไม่ใช่โทนเดิมที่คุ้นเคย ราวกับอีกคนหนึ่งกำลังพูดผ่านร่างเดียวกัน เลสเตอร์กลืนน้ำลาย แม้ร่างกายยังเจ็บแต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าเดิม เขารู้ทันทีว่าสิ่งที่ตนเห็นไม่ใช่เพียงการต่อสู้ของเด็กสาว แต่คือเงาของใครบางคนที่ไม่ใช่โมนีก้า เสียงรองเท้าของเธอกระทบพื้นคอนกรีตเย็นจัดดังขึ้นทีละก้าว โมนีก้าหรือบางสิ่งในร่างของเธอเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาเทาเงินว่างเปล่า ริมฝีปากขยับเหมือนจะถอนหายใจจากความเบื่อหน่าย มือที่กำกราดิอุสแน่นเคลื่อนไปข้างหน้าในจังหวะที่ทำให้เลสเตอร์หัวใจเต้นผิดจังหวะ ร่างนั้นเดินตรงเข้ามาหาเขาช้า ๆ การก้าวแต่ละก้าวหนักแน่นราวกับกำลังลากความตายตามมาด้วย เลสเตอร์กัดฟันพยายามยันตัวขึ้นแม้บาดแผลแผ่ซ่านจนแทบยกแขนไม่ขึ้น เขาจ้องตาเธอไม่กะพริบ ความเย็นวาบแล่นไปทั่วสันหลัง กราดิอุสสะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ ในอุโมงค์ พริบตาเดียวก่อนที่คมดาบจะมาถึงระยะอันตราย โมนีก้าก็หยุดกะทันหัน ราวกับมีบางสิ่งฉุดเธอไว้ เสียงหอบหายใจดังขึ้นแทนที่ความเงียบ มือที่กำแน่นคลายออก ดาบหล่นลงกระทบพื้นด้วยเสียงโลหะก้องกังวาน ดวงตาที่เย็นชาเริ่มสั่นระริก แววคุ้นเคยของโมนีก้าค่อย ๆ กลับคืนมา “เลสเตอร์…!” เสียงเธอแตกพร่าด้วยลมหายใจหอบ ก่อนที่ร่างเล็กจะทรุดตัวลงข้างกายเขาในทันที ใบหน้าที่เคยแข็งกร้าวกลับเปื้อนความตื่นตระหนก “ขยับไหวไหม เจ็บตรงไหนบ้าง” เธอเอื้อมมือสั่นน้อย ๆ ลูบไหล่เขาอย่างระมัดระวังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ดวงตาเทาเงินกวาดมองบาดแผลบนแขนและลำตัวเพื่อหาจุดที่ต้องปฐมพยาบาลก่อน “ให้ฉันดูหน่อยนะ…ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ” น้ำเสียงสั่นไหวเต็มไปด้วยความกังวลที่แท้จริง เลสเตอร์หอบหายใจหนักแต่ยังพอฝืนยิ้มบาง ๆ ได้ เขายกมือที่สั่นจากความเจ็บมาวางบนมือเธอเบา ๆ “เฮ้…โมนีก้า ใช่เธอแล้วใช่ไหม” โมนีก้าเธอกัดริมฝีปากแน่นพยักหน้าเร็ว ๆ พลางก้มหน้าลงตรวจบาดแผลใหญ่ที่สีข้างของเขา “ใช่…ฉันเอง ฉันกลับมาแล้ว ตอนนี้อย่าพูดมาก เดี๋ยวเลือดออกเพิ่ม” เลสเตอร์ปล่อยให้เธอทำหน้าที่ แม้ร่างกายจะปวดร้าวแต่หัวใจกลับโล่งขึ้นอย่างประหลาด เมื่อเห็นประกายคุ้นเคยในดวงตาของเด็กสาวอีกครั้ง เขารู้แล้วว่าตัวตนที่เขาห่วงใย…ยังอยู่ตรงหน้าเขาอย่างครบถ้วน จากการที่โมนีก้าประเมินแล้วโมนีก้ารู้เลยว่ารักษาเลสเตอร์ไม่ไหวแน่นอน โมนีก้าเลยหยิบแท่งแอมโบรเซียออกมาด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ ดวงตาสีเทาเงินของเธอฉายแววตื่นตระหนกและเต็มไปด้วยความกังวล เสียงหายใจของเธอถี่กระชั้นขึ้นเมื่อเห็นเลือดซึมตามบาดแผลของเลสเตอร์ เธอเม้มปากแน่น พยายามเก็บกลั้นน้ำตาที่กำลังจะรินออกมา แต่ก็ไม่อาจปิดบังได้ว่าเธอกำลังโทษตัวเองอยู่เต็มอก หากเธอระวังมากกว่านี้ หากเธอไม่ทำให้กับดักทำงาน เลสเตอร์ก็คงไม่เจ็บหนักถึงเพียงนี้ “เลสเตอร์ แบบนี้ไม่ไหวแล้ว…” เสียงของโมนีก้าสั่นพร่า ราวกับหัวใจของเธอกำลังถูกบีบคั้น “ฉันรักษาไม่ได้หรอกนะแผลหนักขนาดนี้ เดี๋ยวให้กินแอมโบรเซียแทนแล้วกัน” เธอขยับเข้าไปใกล้ ประคองแผ่นหลังของเขาอย่างระมัดระวัง กราดิอุสที่เธอวางลงข้างตัวกลับกลายเป็นเพียงเหล็กไร้ค่าเมื่อเทียบกับชีวิตของคนตรงหน้า แท่งอาหารเทพที่เธอถืออยู่ดูเหมือนแท่งช็อกโกแลตธรรมดา แต่เธอรู้ดีว่าคุณค่าของมันยิ่งกว่าสมบัติใด ๆ ในโลกนี้ เลสเตอร์ที่พยายามฝืนลืมตาอยู่แล้วหัวเราะเบา ๆ แม้ริมฝีปากเปื้อนเลือด “เธอไม่จำเป็นต้องใช้ของหายากแบบนั้นกับฉันก็ได้…” เสียงของเขาแหบแห้ง แต่แฝงความดื้อดึงตามนิสัยเดิม ทว่าโมนีก้าไม่ฟัง เธอส่ายหน้าแรง ๆ ดวงตาที่เริ่มมีน้ำเอ่อขึ้นสั่นไหว “ไม่หรอก ถ้าไม่ให้กินนายอาจจะไม่รอดนะ ฉัน…ฉันไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นหรอก” เธอค่อย ๆ จ่อแอมโบรเซียใกล้ริมฝีปากของเขา รสชาติของมันจะเปลี่ยนไปตามสิ่งที่เลสเตอร์รักที่สุด โมนีก้าจ้องมองรอคอย เหมือนกำลังเดิมพันชีวิตเขากับแท่งเล็ก ๆ นี้ ขณะเดียวกันภายในใจเธอก็พึมพำซ้ำ ๆ โทษฉันสิ อย่าโทษตัวเองเลย ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน… เมื่อเลสเตอร์กัดเข้าไปความอบอุ่นจากแอมโบรเซียก็ไหลเข้าสู่ร่างกายทันที พลังงานแห่งทวยเทพพุ่งเข้าสมานบาดแผล เนื้อเยื่อที่ฉีกขาดค่อย ๆ เชื่อมตัว เลือดที่ไหลก็หยุดลง ร่างกายของเขาที่ซีดเซียวเริ่มมีสีเลือดฝาดกลับคืน ดวงตาสีฟ้าเข้มที่พร่ามัวเริ่มกลับมามีประกายอีกครั้ง โมนีก้าสูดลมหายใจลึกเหมือนปลดปล่อยความกดดันมหาศาลที่แบกรับไว้ เธอประคองใบหน้าเลสเตอร์เบา ๆ ใช้นิ้วโป้งปาดเลือดที่เปื้อนมุมปากเขาออก “แบบนี้สิ…ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงยังสั่นแต่แฝงด้วยความโล่งใจ เลสเตอร์ยิ้มอ่อนเล็ก ๆ แม้ร่างกายยังอ่อนแรงแต่เขายกมือขึ้นจับมือของเธอที่สัมผัสแก้มตนไว้ “ขอบใจนะ…โมนีก้า เธอนี่ดื้อไม่แพ้ฉันเลย” โมนีก้าก้มหน้า หลบสายตาเขาเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้เขาเห็นความร้อนผ่าวในดวงตา เธอเม้มปากแน่นพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นการสารภาพกับตัวเองมากกว่า “ก็ไม่อยากให้นายเป็นอะไรไปนี่…” ความเงียบในอุโมงค์มืดมีเพียงเสียงหายใจของทั้งคู่ประสานกัน ก่อนที่เลสเตอร์จะหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ยังนอนพิงกำแพงหินเย็นเฉียบอยู่ “แบบนี้ฉันก็ไม่มีข้ออ้างจะปล่อยให้ตัวเองล้มอีกแล้วสินะ” โมนีก้าขมวดคิ้ว แววตาดุ ๆ แบบเด็กสาวไฮสคูลกลับมาเล็กน้อย เธอพูดสวนทันควัน “ถ้านายล้มอีก คราวนี้ฉันจะไม่ให้อะไรแล้วนะ จะปล่อยให้นอนจมกองหินไปเลย” แม้จะเป็นคำพูดที่ประชดว่าจะไม่ช่วยอีกคนแต่คำพูดนั้นกลับแฝงด้วยความห่วงใยชัดเจน จนเลสเตอร์อดหัวเราะไม่ได้ ระหว่างการนั่งพักให้เลสเตอร์ฟื้นตัวด้วยอาการทิพย์ เสียงลมหายใจในอุโมงค์ใต้ดินยังคงก้องสะท้อน โมนีก้านั่งพิงกำแพงหินข้างตัวเลสเตอร์ แสงจากไฟฉายในแหวนดาราจรัสส่องกระทบเส้นผมสีม่วงครามของเธอเป็นประกายเงินอ่อน เด็กสาวเงียบไปนาน เหมือนกำลังต่อสู้กับบางอย่างในใจ ก่อนที่เสียงของเธอจะดังขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่นราวกับตัดสินใจมานานแล้ว “เลสเตอร์…นายก็รู้ว่าฉันมีเชื้อสายเทพเจนัสในตัว” เธอกล่าวเบา ๆ แต่ในความเบานั้นเต็มไปด้วยความจริงที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟัง “ตั้งแต่เด็กฉันก็เป็นแบบนี้ มีหลายบุคลิกอยู่ในร่างเดียว พวกเขาไม่ใช่คนเลวร้าย…มั้งนะ…สำหรับบางคนก็ใช่…แค่…เป็นอีกด้านหนึ่งของฉันที่ฉันต้องอยู่ด้วยทุกวัน ขอเพียงแต่พวกเขาไม่ทำร้ายคนรอบข้างก็พอสำหรับฉันน่ะนะ” เธอหันมาสบตาเขา ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงไฟระยิบระยับเหมือนผิวน้ำแข็ง ไม่มีสิ่งใดปิดบัง ไม่มีแม้กำแพงบาง ๆ ที่เธอเคยใช้ป้องกันตัวเองตลอดมา “ฉันไม่ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง…มันเหมือนยอมรับว่าตัวเองไม่ปกติ แต่ฉันก็อยากให้นายรู้ เพราะเรา…ผ่านอะไรมาด้วยกันขนาดนี้แล้ว” เลสเตอร์มองเธอเงียบ ๆ ดวงตาสีฟ้าเข้มฉายประกายลึกที่ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตัดสิน ไม่ได้กลัว เขาขยับมือที่ยังมีร่องรอยบาดแผลเล็ก ๆ ค่อย ๆ วางบนหลังมือของเธอ “โมนีก้า…เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษหรืออธิบายอะไรเลย เธอคือเธอ ไม่ว่าจะกี่บุคลิกก็ตาม และไม่ว่าใครในนั้นจะเป็นแบบไหน พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้” โมนีก้ามองหน้าของเลสเตอร์เล็กน้อย ริมฝีปากสั่นนิด ๆ เธอพยายามฝืนรอยยิ้มบางให้ตัวเอง “ฉันก็แค่…กลัวว่าบุคลิกพวกนั้นจะทำให้คนที่อยู่ใกล้ฉันเจ็บปวด” เสียงของเธอแผ่วลง “แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากปิดบังอะไรนายเลย” เลสเตอร์บีบมือเธอเบา ๆ แรงกดนั้นไม่ใช่เพียงการปลอบใจ แต่เป็นการยืนยันว่าเขาอยู่ตรงนี้จริง ๆ “เธอผ่านเรื่องโหดร้ายมามากพอแล้ว เธอไม่ต้องแบกทุกอย่างคนเดียวอีก” เขายิ้มมุมปากแบบกวน ๆ ตามนิสัย “แล้วก็เธอไม่ต้องห่วงเรื่องบุคลิกอื่นหรอกนะ ต่อให้มีสิบคน ฉันก็ยิงธนูแม่นพอจะป้องกันทุกคนที่พยายามทำร้ายเธอได้อยู่แล้ว” ประโยคนั้นทำให้โมนีก้าหลุดหัวเราะความตึงเครียดที่เกาะหัวใจค่อย ๆ คลายลง เธอเอนศีรษะพิงไหล่เขาโดยไม่พูดอะไรต่อระหว่างให้เลสเตอร์ฟื้นตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบอบอุ่นระหว่างกันพูดแทนทุกสิ่ง ในความมืดและความหนาวเหน็บของฐานลับ ความไว้ใจที่เพิ่งก่อตัวกลับอบอุ่นยิ่งกว่าความร้อนจากไฟฉายในมือเสียอีก<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/imageac40134852f5fd25.md.png" width="500" _height="342" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: initial;">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 เลสเตอร์เดินทางมาจนถึงอุโมงค์ใต้ดินของเหมือง เขาต้องปะทะกับหุ่นลาดตระเวรขององค์กร LoNex ทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บ ตอนที่จัดการเหลือหุ่นเพียงตัวเดียว เขาบาดเจ็บหนักจนไม่ไหว ตอนแรกเขาจะให้โมนีก้าหนีไปตั้งหลักก่อน แต่โมนีก้ากลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจัดการหุ่นนั้น เขาเห็นดวงตาของเธอตอนนั้นแล้วรู้สึกแปลก ๆ แต่โมนีก้าก็กลับมาเป็นคนเดิม เธอให้แอมโบรเชียกับเลสเตอร์ทานทั้งยังสารภาพเรื่องที่ตัวเองมีโรคหลายบุคลิก เขาเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาของโมนีก้ากับความไว้ใจที่เกิดขึ้นในช่วงระยะความเป็นความตายสั้น ๆ ของเธอ [ต่อสู้กับ หุ่นยนต์ลาดตระเวน LoNex 3 ตัว][เลสเตอร์ได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ได้รับการช่วยเหลือจากโมนีก้าให้กินแอมโบรเชียที่เธอมี][อยู่ระหว่างการนั่งพักอยู่]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 ฉันทำบ้าอะไรนะ...พลาดจนเกือบทำเลสเตอร์ตายแหนะ โคตรบ้าเลย พูดอะไรไม่ออกตอนเห็นเลสเตอร์มีแต่เลือด ฉันรู้สึกแย่สุด ๆ และตอนนั้นก็คงมาอีกครั้ง ถึงจะจัดการได้ฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะ ฉันเกือบร้องไห้ตอนเห็นสภาพเลสเตอร์แบบนั้น โชคดีที่มีแอมโบรเชียติดตัวมา ฉันไม่อยากให้เขาเป็นอะไรเลย เพราะฉันแท้ ๆ ทำไมเราอ่อนแอขนาดนี้นะ... 
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">มอบ(ยัดปาก) แอมโบรเชีย ให้ เลสเตอร์ ที่บาดเจ็บหนัก (โอนแล้ว)<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(เห็นทางแอดมินบอกว่า หากช่วยเหลือ NPC จะได้รับโบนัาความสัมพันธ์เพิ่มหรอ? อันนี้นับไหม?) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-27 15:55:03

Moneka โพสต์ 2025-9-27 18:35:18

Moneka โพสต์ 2025-9-27 23:38:26

หน้า: 1 [2] 3 4 5

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver